ပန္းသီးေပးတဲ့ ေကာင္မေလး (by Herman Rosenblat)

"ကၽြန္ေတာ့္ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေသစီရင္ဖို ့ျပဌာန္းခဲ့ျပီးသား။ ေမလ ၁၀ရက္ေန ့(၁၉၄၅) နံနက္ ၁၀ နာရီမွာ ဓာတ္ေငြ ့လႊတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ အသတ္ခံရမယ့္ စာရင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္။ ေျခာက္ျခားဖို ့ေကာင္းေအာင္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ မနက္ေစာေစာအာရုဏ္ဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေသဖို ့ျပင္ဆင္ခဲ့ရတယ္။ ဟိုအရင္က ေသမင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚဖို ့အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္နည္းနည္း
နဲ ့လြတ္ေျမာက္ခဲ့တာ ခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး ..."

***** ***** *****

၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ August လ…

ပိုလန္ႏိုင္ငံ ပီေယာ့တိုကို ျမိဳ ့
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မဲေမွာင္ေနလို ့…
ပီေယာ့တိုကိုျမိဳ ့ က ဂ်ဴးေတြအားလံုး ေယာက်ာ္းမိ္န္းမ မေရြး၊ ကေလးပါမက်န္ ကြင္းျပင္ၾကီး တစ္ခုထဲကို ေမာင္းအသြင္းခံေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အေျပာင္းေရႊ ့ခံၾကရေတာ့မယ္လို ့လည္း သတင္းေတြၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကေတာ့ ျပြတ္သိပ္ျပီး ေနေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဂ်ဴးေတြၾကားမွာ ကူးစက္ပ်ံႏွ ့ံလာတဲ့ အျပင္းစား အဖ်ားေရာဂါ
နဲ ့ဆံုးသြားတာ မၾကာေသးပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို ့မိသားစု တကြဲတျပားစီ ျဖစ္သြားမွာကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းစိုးရိမ္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိၾကီး အစ္ဇစ္ဒို ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ကို ေမးလာရင္ ၁၆ ႏွစ္လို ့ေျပာဖို ့တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အရပ္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၁၁ ႏွစ္နဲ ့စာရင္္ ေတာ္ေတာ္ေလးရွည္တာမို ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ၁၆ ႏွစ္လို ့ေျပာရင္ ့သူတို ့ယံုၾကလိမ့္မယ္ထင္တာပဲ။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္လို ့သူတို ့သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မယ္။

“ေဒါက္..ေဒါက္..ေဒါက္” ေဟာ..ေျခသံေတြ….
ဘြတ္ဖိနပ္နဲ ့လမ္းခင္းေက်ာက္ ထိမိလို ့ထြက္လာတဲ့ေျခသံေတြ….
နာဇီလက္ေအာက္ခံ SS (Schutztaffel) က စစ္သားတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္အနားကို ခ်ဥ္းကပ္လာပါတယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ကို ေမးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သူ ့ကို ထိတ္ထိတ္လန္ ့လန္ ့နဲ ့ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ “၁၆ ႏွစ္”
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုသံုးေယာက္အပါအဝင္ တျခားက်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ လူငယ္ေကာင္ေလးေတြ ရပ္ေနၾကတဲ့ ဗယ္ဘက္ကို သြားဖို ညႊန္ျပလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အေမကေတာ့ တျခားမိန္းမေတြ၊ ကေလးေတြ၊ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြနဲ ့မက်န္းမာတဲ့သူေတြ ရပ္ေနရတဲ့ ညာဘက္ျခမ္းကို သြားရပါတယ္။ ဒါနဲ ့ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လုိ ့ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို အစ္ဇီဒိုကို တိုးတိုးေလးေမးလိုက္ပါတယ္။ အစ္ကိုက ျပန္မေျဖပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ ဆီကိုေျပးသြားျပီးေတာ့
အေမနဲ ့အတူေနခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။ အေမက ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ျငင္းပါတယ္။ “ဟာ…ငါ့ကို ဘာမွအဓိပါၸယ္ မရွိတာေတြ လာေျပာမေနနဲ ့။ နင့္အစ္ကိုေတြ ရွိတဲ့ေနရာကိုသြားစမ္း”။ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခါမွ အဲဒီလိုမ်ိဳး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းမဆူဘူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုးရိမ္စိတ္နဲ ့ အေမ အကာအကြယ္ေပးလိုက္တာပဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုအရမ္းခ်စ္ေတာ့ ေဒါသထြက္ဟန္ေဆာင္ျပီး ေျပာခဲ့တာပါ။ အဲဒီ့ အခ်ိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးေတြ ့လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ကၽြဲေတြႏြားေတြ တင္တဲ့ကားနဲ ့ေခၚသြားျပီးေတာ့ ဂ်ာမနီကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လူေတြအရမ္း ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့ ဘူးခန္ ့ဝဲ(လ္)(ဒ္) (Buchenwald) ငရဲခန္း ကိုေရာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို Uniform ထုတ္ေပးျပီး ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ တစ္ခုစီလည္းေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ငါ့ကုိ ဟာမန္ လို ့မေခၚနဲ ့ေတာ့။ 94983 လုိ ့ပဲေခၚၾကေတာ့”။ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းစခန္းထဲက မီးသျဂၤဳ ိလ္ရံုမွာ လူေသအေလာင္းေတြကို လက္လွည့္ေလွကား ေပၚတင္ေပးရတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူေသအေလာင္းေတြနဲ ့ဘာထူးေသးလို ့လဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေသဆံုးသြားသလို ခံစားရတယ္။ ေၾသာ္…ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကလည္း အသက္မရွိတဲ့ နံပါတ္တစ္ခုသာ။

ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုနဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘူခန္ ့ဝဲ(လ္)(ဒ္) အက်ဥ္းစခန္း ရဲ ့ ဘာလင္ျမိဳ ့နားက အက်ဥ္းစခန္းခြဲတစ္ခု (Schlieben) ကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ တစ္မနက္မွာေတာ့ အေမ ့ ရဲ ့အသံကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေယာင္မိတယ္ဗ်ာ။ “သား အတြက္ ေမေမ နတ္မိမယ္ တစ္ပါး လႊတ္လိုက္တယ္” တဲ့။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညင္သာစြာ ကၽြန္္ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္တဲ့အေမ့ ရဲ ့အသံကို ကၽြန္္္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာကို ၾကားလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။

ေနာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးလာပါတယ္။ ေၾသာ္…ငါ အိပ္မက္ မက္ေနတာပါလား။ နတ္မိမယ္ေလး လႊတ္လိုက္မယ္တဲ့။ အရမ္းလွတဲ့ အိပ္မက္ေလးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ နတ္မိမယ္ ေတာ့ ဘယ္လုိမွမရွိႏိုင္ဘူး။ ဝန္နဲ ့အားနဲ ့မမွ်တဲ့အလုပ္၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မွဳနဲ ့ အေၾကာက္တရားေတြပဲ ဒီေနရာမွာ ရွိတယ္။

ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းစခန္း ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ ့အက်ဥ္းသားတန္းလ်ားေတြရဲ ့ေနာက္၊ အေစာင့္ေတြအလြယ္တကူမျမင္ႏိုင္တဲ့ သံဆူးၾကိဳးေတြကာထားတဲ့ ျခံဝင္းအနီး ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ျခံစည္းရိုးရဲ ့အျခားတစ္ဘက္မွာ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိေနတာကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိပါတယ္။ သူက သူ ့ရဲ ့ကိုယ္တစ္ဝက္ကို သစ္ပင္တပင္နဲ ့ကြယ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ မ်က္ေစ့ ကစားျပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ႏိုင္တဲ့သူရွိမရွိ အကဲခတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တျခားျမင္ႏိုင္တဲ့သူ မရွိႏိုင္တာေသခ်ာတာနဲ ့ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ာမန္လို တိုးတိုးေလး စားစရာတစ္ခု ရွိမရွိ ေမးလုိက္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို နားမလည္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ျခံစည္းရိုးနားကို နည္းနည္း ထပ္တိုးသြားျပီးေတာ့ ပိုလန္လို ထပ္ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူ ေရွ ့ကို တစ္လွမ္းတိုးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပိန္ခ်ံဳးေနျပီး ေျခေထာက္မွာလည္း အဝတ္စုတ္ေတြနဲ ့ပတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးၾကည့္ရတာ ရြံ ့တြန္ ့တြန္ ့ျဖစ္ေနပံု မရပါဘူး။
သူ ့ရဲ ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ဓာတ္တစ္မ်ိဳးကို ေတြ ့ရပါတယ္။ သူက သူ ့ရဲ ့ သိုးေမြး အကၤ် ီထဲကေန ပန္းသီးတစ္လံုးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး ျခံစည္းရိုးေပၚကို ေက်ာ္ပစ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့ပန္းသီးကို ဖမ္းလိုက္ျပီး အေဝးကို ခ်က္ျခင္း ေျပးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ ့အသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလးကို လည္းကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ မနက္ဖန္လည္း လာခဲ့မယ္တဲ့။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူျပန္လာလိမ့္မယ္လို ့မထင္ပါဘူး။ အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ရက္ အဲလိုအခ်ိန္မွာ အဲဒီ့ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္မသြားပဲ မေနႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တဝက္၊ စိုးရိမ္စိတ္ တဝက္
နဲ ့သြားခဲ့ပါတယ္။ သူရွိေနပါတယ္။ မေန ့က ေကာင္မေလး။ သူ သစ္ပင္ေနာက္ကြယ္ကေန ထြက္လာျပီးေတာ့ မေန ့ကလိုပဲ တစ္စံုတစ္ခုကို ျခံစည္းရိုးေပၚေက်ာ္ျပီး ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေပါင္မုန္.။ ေပါင္မုန္ ့တစ္တံုးကိုထုပ္ျပီး ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးနဲ ့တြဲခ်ည္ျပီး ပစ္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို အရမ္းပဲေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္မုန္ ့ကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္စြာ စားရင္းကေန ေပါင္မုန္ ့က ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြနဲ ့ေဝစားလို ့ရေလာက္ေအာင္ ၾကီးရင္ ေကာင္းမယ္
လို ့ေတြးမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။

ကၽြန္္္္္ေတာ္ေန ့တိုင္းေန ့တိုင္း အခ်ိန္က်တာနဲ ့ျခံစည္းရိုးနားက အဲဒီ့ေနရာကို အျမဲသြားပါတယ္။ေကာင္မေလးကလည္း ကၽြန္္ေတာ့္အတြက္ စားစရာတစ္ခုခုယူလာျပီး အဲဒီ့ေနရာကို မပ်က္မကြက္ လာရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့စကားမေျပာရဲ ၾကပါဘူး။ ၾကာၾကာလည္း မေနရဲ ၾကပါဘူး။ အဖမ္းခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အသက္အႏ ၱရာယ္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးရဲ ့အေၾကာင္းကို ဘာမွမသိပါဘူး။ သူဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ျပီးေတာ့ ပိုလန္စကားကို နားလည္ပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီေလာက္ပဲ သိပါတယ္။ သူ ့နာမည္ဘယ္သူလဲ? ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္စြန္ ့စားသလဲ? အခုလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ျခံစည္းရိုး ဟိုဘက္ျခမ္းကေနျပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ ့စားစရာေပါင္မုန္ ့ေတြ ပန္းသီးေတြကို ေပးပါတယ္။

ခုနစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ညီအစ္ကိုေတြနဲ ့တျခားလူေတြကို ေက်ာက္မီးေသြးတင္တဲ့ကားေပၚ စုျပံဳတင္ျပီး ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယားႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ တီရီဆန္စတပ္ camp ကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ မသြားခင္ တစ္ရက္မွာ ေကာင္မေလးကို ေနာက္ေန ့ေတ ြမလာေတာ့ဖို ့နဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့သြားရေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပန္းသီးေတြေပးတဲ့ အမည္မသိ ေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွဳတ္လည္းမဆက္၊ ေနာက္လည္း ျပန္လွည့္မၾကည့္ပဲနဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ေနရာဆီကုိ ဦးတည္ျပီး လွည့္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို တီရီဆန္စတပ္ camp မွာ ၃လ ေနခဲ့ရပါတယ္။ စစ္ၾကီးရဲ ့အရွိန္ဟာ ေလ်ာ့က်လာျပီး မဟာမိတ္တပ္ေတြလည္း ေရာက္လာခါလည္းနီးပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေသစီရင္ဖို ့ျပဌာန္းခဲ့ျပီးသား။ ေမလ ၁၀ရက္ေန ့(၁၉၄၅) နံနက္ ၁၀ နာရီမွာ ဓာတ္ေငြ ့လႊတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ အသတ္ခံရမယ့္ စာရင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္။ ေျခာက္ျခားဖို ့ေကာင္းေအာင္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ မနက္ေစာေစာအာရုဏ္ဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေသဖို ့ျပင္ဆင္ခဲ့ရတယ္။ ဟိုအရင္က ေသမင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚဖို ့အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္နည္းနည္းနဲ ့လြတ္ေျမာက္ခဲ့တာ ခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖနဲ ့အေမ့အေၾကာင္းေတြးလိုက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ သူတို ့နဲ ့ျပန္ဆံုစည္းရေတာ့မယ္။ မနက္ ၈နာရီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားလိုက္ရျပီး လူေတြဟိုေျပးဒီေျပးနဲ ့အက်ဥ္းစခန္းတစ္ခုလံုး ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနတာ ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပးလိုက္သြားတယ္။ ရုရွားတပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ျပီတဲ့။

ဂိတ္တံခါးက ပြင့္ေနျပီ။ လူေတြလည္း ေျပးလႊားေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို ့နဲ ့အတူတူ လိုက္ေျပးတာေပါ့။

အံံ့ၾသစရာ ေတာ့ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ညီအစ္ကိုတေတြ အားလံုး ငရဲခန္းၾကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္မွ မေသပဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းဟာ ပန္းသီးေပးတဲ့ ေကာင္မေလးေၾကာင့္။ အနိဌာရံုေတြ ၾကီးစိုးေနတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုကယ္ခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လံုးဝမရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကတိေပးခဲ့သလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ နတ္မိမယ္ေလးတစ္ပါး လာေရာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေန ့စဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေလးေတြ ေပးခဲ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဴးအဖြဲ ့အစည္းေတြရဲ ့အေထာက္အပံ့နဲ ့ အဂၤလန္ကို သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ အသတ္ခံ ရမွဳကေန အသက္မေသပဲ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့အေဆာင္တစ္ခုမွာ အတူတူေနျပီး အီလက္ထေရာနစ္ ပညာကို သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို Sam ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ကို ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားတယ္။ ကိုရီးယား စစ္ပြဲကာလမွာ အေမရိကန္ စစ္တပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္အမွဳထမ္းခဲ့ျပီး New York ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ 1975 ၾသဂုတ္ လမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အီလက္ထရြန္းနစ္ စက္ပစၥည္းျပင္ဆိုင္ကို ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေျခက်စ ျပဳလာပါျပီ။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလန္တုန္းက သိခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း Sid ကဖုန္းဆက္ပါတယ္။

“ငါေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ ့date လုပ္ထားတယ္။ သူ ့မွာလည္းသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ ငါတုိ ့ double date လုပ္ရေအာင္”

Blind date…အျပင္မွာ လူခ်င္းမေတြ ့ဖူးေသးပဲ ခ်ိန္းေတြ ့ၾကမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ဒါမ်ိဳးကို စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက အတင္းနားပူတာ နဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံလိုက္တယ္။ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေကာင္မေလးေတြနဲ ့ေတြ ့ဖို ့ Bronx ကိုသြားၾကတယ္။ Blind date ဆိုေပမယ့္ မဆိုးဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့တြဲရတဲ့ ေကာင္မေလး ရိုမာ က Bronx ေဆးရံုက Nurse. သူက ၾကင္နာတတ္ျပီး စမတ္လည္း က်တယ္။ လွလည္း လွတယ္ဗ်ာ။ သူ ့ဆံႏြယ္ အညိဳေရာင္ေလးကိုေကာက္ထားတယ္။ သူ ့မ်က္လံုးေတြကလည္း အသက္ဝင္ေတာက္ပလို ့။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ေလးေယာက္ Coney ကၽြန္း ကို ေမာင္းသြားၾကတယ္။ ရိုမာက ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာျပီး ေျပာလို ့ဆိုလို ့ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ခင္မင္ရင္းႏွီး သြားျပီးေတာ့ လူစိမ္းဆိုျပီး သတိထားေနရတာေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္နဲ ့တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲကို ဦးစားေပးတဲ့ အေနနဲ ့ အတၱလႏၱိတ္ ပင္လယ္ေလကို ရွဴရင္း ကမ္းေျခ ပ်ဥ္ခင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကမ္းစပ္မွာ ညစာစားၾကပါတယ္။ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ည ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ မရွိေသးဘူးဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို ့Sid ရဲ ့ကားဆီကို ျပန္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ရိုမာ က ေနာက္ခံုမွာ အတူတူ ထုိင္ၾကပါတယ္။ စစ္အတြင္းမွာ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူေတြ မို ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာ ေျပာစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါတယ္။ သူက အဲဒီ့ အေၾကာင္းကို စလိုက္ပါတယ္။

“စစ္ျဖစ္ေနတုန္းက ရွင္ဘယ္မွာလဲ” သူက တိုးတုိးေလးေမးပါတယ္။
“အက်ဥ္းစခန္းမွာ” ကၽြန္ေတာ္ နာၾကည္းစြာ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အတိတ္က ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ေတြက အခုထိ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမ့ဖို ့ၾကိဳးစားၾကိဳးစား ေမ့လို ့ကို မရဘူးဗ်ာ။
သူက ေခါင္းေလး အသာညိမ့္လိုက္ပါတယ္။
“ကၽြန္မတို ့မိသားစုကေတာ့ ဂ်ာမနီက ျခံတစ္ခုထဲ မွာ ပုန္းေနရတယ္။ ဘာလင္နဲ ့သိပ္မေဝးဘူး။”
သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ “ကၽြန္မတို ့ျခံနားမွာ အက်ဥ္းစခန္း တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီ့ အက်ဥ္းစခန္းမွာေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္မ သူ ့ကို ေန ့တိုင္း ပန္းသီးတို ့ေပါင္မုန္ ့တို ့သြားသြားေပးတယ္။”

ဟာ…ၾကည့္စမ္း။တုိက္ဆုိင္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္နဲ ့တူလိုက္တာ။ သူ ကၽြန္ေတာ့္လို တျခားေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို ကူညီခဲ့တာပဲ။ “အဲဒီ့ ေကာင္ေလးရဲ ့ပံုစံက ဘယ္လိုလဲ”ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္ပါတယ္။
အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္နဲ ့။ လူက အရိုးေပၚအေရတင္။ သူ ့ၾကည့္ရတာ အျမဲ ဆာေလာင္ေနပံုရတယ္။ ကၽြန္မ ေျခာက္လလံုးလံုး သူ ့ဆီေန ့တိုင္းသြားျပီး ပန္းသီးတို ့ေပါင္မုန္ ့တို ့ေပးခဲ့တယ္။”

ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကို စိတ္လွဳပ္ရွားသြားပါတယ္။ ၾကားရတာေတြ ကို ယံုေတာင္မယံုခ်င္ဘူးဗ်ာ။ “တစ္ရက္မွာ အဲဒီ့ ေကာင္ေလးက သူ Schlieben ကေန သြားရေတာ့မွာမို ့ေနာက္ေန ့ေတြ မလာေတာ့ဖို ့မေျပာဘူးလား” “အင္း၊ ေျပာတယ္” ရိုမာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ရင္း ေျဖလိုက္ပါတယ္။

“အဲဒါ ကိုယ္ပဲေပါ့” ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း စိတ္လွဳပ္ရွားသြားျပီး ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္က တိုက္ဆိုင္လြန္းတာမို ့ကၽြန္ေတာ္ ယံုေတာင္ မယံုႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ နတ္မိမယ္ေလး ရိုမာ ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္လႊတ္မခံႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကားထဲမွာပဲ ရိုမာကို ခ်စ္ေရးဆိုလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ေတြ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။

“ရွင္ ရူးေနျပီ” ရိုမာက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္အပတ္မွာ သူ ့ရဲ ့မိဘေတြနဲ ့အတူတူ ညစာ လာစားဖို ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရိုမာ အေၾကာင္းကို သိစရာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်က္ေတြကို ေတာ့ သိထားပါတယ္။ အၾကပ္အတည္းထဲမွာ သစၥာရွိမွဳေတြ၊ အႏြံအတာခံတတ္မွဳေတြ၊ၾကင္နာတတ္မွဳေတြ။ အရမ္းကို ဆိုးဝါးတဲ့ အေျခအေနမွာေတာင္ သူဟာ လေပါင္းမ်ားစြာ မပ်က္မကြက္ ျခံစည္းရိုးနားကို ေန ့တိုင္းလာျပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို ျပန္ေတြ ့ေနရပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို လက္လႊတ္ဆံုးရွံဳး မခံႏိုင္ပါဘူး။ ညစာ အတူတူစားၾကတဲ့ ေန ့မွာ သူ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ကို လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း စကားတည္ပါတယ္။ လက္ထပ္သက္တမ္း ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ျပီး သားသမီးႏွစ္ေယာက္နဲ ့ေျမးသံုးေယာက္ ရတဲ့ အထိ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္နဲ ့ေဝးရာ ကို တစ္ရက္ေတာင္မွ ထြက္ခြာသြားခြင့္မျပဳခဲ့ဘူးေလ။ ။

Herman Rosenblat ရဲ ့ "The Girl with the Apple" ကို ခံစားျပန္ဆိုပါသည္။

ေကာင္းကင္ကို

ငါ့ရင္ဘတ္တို ့ နီေနရေသာ အေၾကာင္းရင္း

ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္လံုးကို မ်က္လံုးထဲက အတင္းေဖ်ာက္
ပကာသနအေတြးေတြ ေခါင္းထဲေရာက္သြားတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္
သူ ့ကိုယ္သူ မိုးေပၚကို တမင္ေၾကြက်အပစ္မွာ
ႏွေျမာတသစြာနဲ ့လိုက္ေကာက္ဖုိ ့
ငါ့လက္ေတြကို အျမင့္ဆံုးေျမွာက္လိုက္တယ္။
မထိဘူး …
မမီဘူး …

မသန္ ့ရွင္းတဲ့ ေရႊအုတ္ ေငြအုတ္ေတြနဲ ့
အတၱေလွကား တစ္ခုေဆာက္
တိမ္ေတြေပၚမွာ ျပံဳးျပံဳးၾကီးေလွ်ာက္ဖုိ ့ဆိုတာကလည္း
အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ရဲ ့စိတ္က
မသတီဘူး …
မၾကည္ဘူး …

ေၾသာ္…
ငါပတ္ထားတဲ့ နာရီေလးထဲက
စကၠန္ ့လက္တံေလးကေတာင္ မခ်င့္မရဲ နဲ ့ခုန္ထြက္
သူ ့အသံေလး တခ်က္ခ်က္ နဲ ့
ငါ့ကို ေခါင္းမမာဖို ့နားခ်ရွာတယ္။

ဒီလိုနဲ ့…
ေရာင္စံု ပန္းပြင့္တို ့နဲ ့
ရနံ ့မၾကိဳက္တဲ့ လိပ္ျပာမိုက္တုိ ့ရဲ ့
တိတ္တိတ္ကေလး တိုက္ခိုက္ၾကတဲ့ ပဋိပကၡစစ္ပြဲမွာ
ႏွလံုးသားတစ္ခု အက္ကြဲ
ငါ့ရင္ဘတ္ တစ္ခုလံုးေသြးေတြ ရႊဲသြားေတာ့တယ္။

ေကာင္းကင္ကို

သၾကၤန္မတိုင္ခင္ က်တဲ့မ်က္ရည္

ႏွစ္အသစ္မွာ
ေခတ္အသစ္ကိုစဖို ့
သၾကၤန္ေတးေတြက
အသံေပးေနၾကတယ္။

ႏွစ္သစ္ဆိုတာ
ဒုကၡေဟာင္း ဝတ္ရံုကို
တစ္ခါျပန္ျခံဳထားဦးမယ့္ သကၠရာဇ္အသစ္တစ္ခုလား။
ေစာင့္ေရွာက္သူမဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာေတာ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သစ္ပင္ေတြက
အရိုးအျပိဳင္းျပိဳင္းနဲ ့တစ္ေတာလံုး ေျခာက္လို ့။

သၾကၤန္မိုးရြာရံုနဲ ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးသစ္သြားႏိုင္သလား။
သၾကၤန္ေရစိုရံုနဲ ့စိတ္သစ္လူသစ္ေတြ ျဖစ္လာႏိုင္မလား။
ငါ့အတြက္ကေတာ့ သၾကၤန္တစ္ခါက်တိုင္း
အသက္တစ္ႏွစ္ရွံဳးတယ္။
တစ္ႏွစ္ျပီးတစ္ႏွစ္ေရႊ ့ရင္း
ၾကံဖန္ေမ့ေဖ်ာက္ထားရတဲ့ ဘဝအိပ္မက္ေတြကလည္း
ငါ့ကို ခဏခဏ တေစၦလာေျခာက္
အနာဂတ္ကိုေတြးတိုင္း ငါဟာေၾကာက္ေၾကာက္လာတယ္။

ေရာက္လာေတာ့မယ့္ ႏွစ္သစ္ထဲမွာလည္း
ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကို ငါသြား ႏိုင္ပါ့မလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ေဒသသစ္မွာ ေရၾကည္ၾကည္ ေရေနာက္ေနာက္
မိုးခါးေရကိုေတာင္ အလကားေသာက္လို ့မရတဲ့ ဒီရပ္ဝန္းကေတာ့
ငါ ေရႊ ့ေျပာင္း ခ်င္တယ္။

ေလွာင္အိမ္တံခါးကို ေငြနဲ ့ဆြဲဖြင့္
ထြက္ခြာသြားႏွင့္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ ့ကေတာ့
ကိုယ့္ေရကိုယ့္ေျမဟာ ေနလို ့အေကာင္းဆံုးပဲတဲ့။
လြမ္းသလိုလို၊ ႏွစ္သိမ့္သလိုလိုနဲ ့
အထက္စီးက ေျပာၾကတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူငယ္ခ်င္းတို ့၊
စိ္တ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္တဲ့ ငါတို ့ဘဝထက္
ကိုယ္သြားတိုင္း စိတ္မပါႏိုင္တဲ့ မင္းတို ့ဘဝက
အမ်ားၾကီးသာပါတယ္။

ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း
ဘဝတစ္ခုလံုးက
ဒုကၡ ပံုစံခြက္ထဲမွာ မေသမသပ္နဲ ့ေခါက္ရိုးက်ိဳးလို ့။
နံနက္လင္းတာနဲ ့
ဆုေတာင္းအေဟာင္းေတြကို ဘုရားနားပူေလာက္ေအာင္ေျခြ
ျပီးေတာ့ လမ္းအသစ္ဆိုရင္လံုးဝမေလွ်ာက္တတ္ေတာ့တဲ့ ေျခေထာက္အေဟာင္းတစ္စံုနဲ ့
အညစ္အေၾကးေတြကို ေသာက္ထားလို ့အက်ည္းတန္အသည္းေျခာက္ေနတဲ့ လမ္းသြယ္ေတြကိုျဖတ္
အလုပ္သြားဖို ့ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ဆီကို ထြက္ခဲ့တယ္။
စပါယ္ယာရဲ ့အသံေဟာင္းကို နားေထာင္ရင္း
လူနံ ့မႊန္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚ အတိုးမွာ
လူ ့တန္ဖိုးက ထိုးက်
ဟိုး….သုညအထိ။
အဲဒီ့ သုညတစ္လံုးေပါ့
အလုပ္ကေန
ႏြမ္းလ်ေနတဲ့စိတ္၊ ေသေနတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ ့အိမ္ကိုျပန္
ေရကို ေျခြေျခြတာတာခ်ိဳး
ေျခြေျခြတာတာစားေသာက္ျပီး
နားအေဟာင္းေတြက ေတာင္းဆိုလို ့
ျပည္ပ ေရဒီယိုအသံလႊင့္ဌာန တစ္ခုကိုဖြင့္ျပီးနားေထာင္လိုက္တယ္။
ေၾသာ္…သတင္းေတြကလည္း အသစ္ေပမယ့္ အေဟာင္း
တစ္ေန ့နဲ ့တစ္ေန ့date သာေျပာင္းသြားတယ္
ငါတို ့ထပ္တလဲလဲ ခံစားေနရတဲ့ ဆင္တူရိုးမွား ဆင္းရဲဒုကၡ အေဟာင္းေတြ….
ဒီလိုနဲ ့…
မျဖစ္စေလာက္ တက္ၾကြမွဳေလးပါေပ်ာက္
ငါ့ အေတြးေတြကလည္း ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္နဲ ့။

အို…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
မၾကာခင္မွာ ေရာက္လာေတာ့မယ့္ စာေမးပြဲအတြက္
စိတ္ညစ္စရာေတြကို အားတင္းေျဖေဖ်ာက္
ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ
ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္းမင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အားတင္းဖတ္ေနတဲ့သူကေတာ့
သုညမ်ိဳးဆက္သစ္ ငါပဲေပါ့။
ေၾသာ္ …ျခင္ေတြျခင္ေတြ
ဒင္းတို ့က ကိုက္ႏိုင္ေပမယ့္
ငါက မရိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး
အိပ္လိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။
ဒီလိုနဲ ့အိပ္ရာဝင္ရင္း နာရီကိုႏွိဳးစက္ေပး
သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္မွာ ေရထတင္ေရးအတြက္။

အဲဒါဟာ ထူးျခားမွဳ မရွိတဲ့
ငါ့ဘဝ ပံုေသတစ္ေန ့တာေတြေပါ့။
စေန၊ တနဂၤေႏြ ညေတြ ဆိုရင္ေတာ့
ငါ့ရဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို
ရြန္နီရဲ ့ေျခေထာက္ထဲထည့္
ေရာ္နယ္ဒို ရဲ ့ေျခေထာက္ထဲထည့္နဲ ့...
ရြန္နီေရ…..မင္းဟာငါ့ရဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲျဖစ္တယ္။

ေၾသာ္…ဘဝ၊ဘဝ
ဝမ္းတစ္ထြာ ဝရံုေလးေတာင္မွ
တစ္ေနကုန္ေျပးလႊားေနရပါလား။
လူ ့ဘဝရဲ ့အေျခခံအက်ဆံုးျဖစ္တဲ့
စားဝတ္ေနေရးဆိုတဲ့
တိမ္တိမ္ေလးနဲ ့နက္တဲ့ ျမစ္က်ဥ္းထဲမွာ
မရွဴမလွေရတိမ္နစ္ေနရေတာ့လည္း
ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ႏိုင္ဖို ့ဆိုတာလည္း ေဝးလွ
တစ္ခါ တစ္ခါ အေမ့အေၾကာင္းေတြးရင္ မ်က္ရည္က်တယ္။
ခ်စ္သူနဲ ့ႏွလံုးသားခ်င္း ဝတ္မွဳန္ကူး
သံေယာဇဥ္ကမၻာေလးတစ္ခု တည္ဖို ့အေရးဆိုရင္ေတာ့
ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ ေဝးလွေသးတယ္။

ေတာက္! ဘယ္ဘဝက ဝဋ္ေၾကြးေတြလဲ။
ေခတ္၊ အစာအိမ္နဲ ့ ဆႏၵတို ့ရဲ ့သံုးပြင့္ဆိုင္စစ္ပြဲထဲမွာ
ငါေတာ့
လွံသြားထက္ထက္ေတြ ရင္မွာ စူးေနျပီ။
ခံစား ခ်က္ေတြ ဝင္ကာ ရူးေနျပီ။

ေၾသာ္….ဒါဟာ လူလတ္တန္းစား ဘဝတဲ့လား။
သုညမွာ အလတ္စားေတြ အၾကီးစားေတြ ရွိေသးသလား။
သုညဟာ ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္၊ ပိန္ပိန္ေဖာင္းေဖာင္း သုညက သုညပါပဲ။
သုညက ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားပဲ
ဆင္းရဲျခင္းဒုကၡကို ေပးတယ္။

ျမဴေတြဆုိင္းသလို မွဳန္ဝါးေနတဲ့ အနာဂတ္ေရ...
ငါ..ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့နဲ ့အရိုးရွင္းဆံုးမက္ထားခဲ့တဲ့
ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ အိပ္မက္ေလးေတြဆီကို ေရာက္ဖုိ ့အေရးေတာင္
ဘယ္လို လမ္းက ေလွ်ာက္ရမွာလဲ။
အေျဖမျမင္ေလာက္ေအာင္ သိပ္ခက္တယ္။
ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္တယ္။

ေလထဲမွာ တိုက္အိမ္ေဆာက္လိုက္
ေရထဲမွာ အရုပ္ေရးလိုက္နဲ ့
ငါ့ ဘဝက ဒီအတိုင္းေၾကြလြင့္ ရေတာ့မွာလား။
ရင္ထဲမွာ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ အသံေတြကို ဥေပကၡာျပဳျပီး
ငါတစ္သက္လံုး ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ ရေတာ့မွာလား။
ငါ့ရင္ထဲက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ အေတြးေတြကို
ဒီတစ္ည ေလာက္ေဖ်ာက္ခ်င္တယ္။
စည္တစ္ဂ်ား ေလာက္ ေသာက္ခ်င္တယ္။

ေၾသာ္…
ႏွစ္အသစ္မွာ
ေခတ္အသစ္ကိုစဖို ့
သၾကၤန္ေတးေတြကေတာ့
အသံေပးေနၾကျပီ။

ေကာင္းကင္ကို

မိန္းမသားေတြ ဘာေၾကာင့္မ်က္ရည္လြယ္(ဘာသာျပန္)

“ေမေမ ဘာလို ့ငိုေနတာလဲ”
ခ်ာတိတ္ကေလးက သူ ့အေမကို ေမးလိုက္ပါတယ္။
“ေမေမက မိန္းမ ျဖစ္ေနလို ့ေပါ့ သားရဲ ့” ခ်ာတိတ္ကေလးရဲ ့အေမက ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
“ဘာလို ့လဲ။ သားနားမလည္ဘူးေမေမ ”
“ထားလိုက္ပါ သားရယ္။ သားဘယ္ေတာ့မွ နားလည္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး”
ခ်ာတိတ္ကေလးက အစာမေၾကပါဘူး။ ဒါနဲ ့ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ ့အေဖကို ထပ္ေမးပါတယ္။ “ေဖေဖ…ေမေမက အေၾကာင္းမရွိပဲ ဘာလို ့ခဏ ခဏ ငိုေနတာလဲဟင္”
“မိန္းမေတြက ဒီလိုပါပဲကြာ။ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိလည္း ငိုေနၾကတာပဲ”
ခ်ာတိတ္ေလးက သူ ့အေဖရဲ ့အေျဖကိုလည္း မေက်နပ္ပါဘူး။ သူဟာ အရြယ္ေရာက္ျပီး လူၾကီးျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ အထိ မိန္းမသားေတြ ဘာေၾကာင့္ မ်က္ရည္လြယ္ရတာလဲ ဆိုတာကို အံ့ၾသေနဆဲပါ။
ေနာက္ဆံုးေတ ့သူဟာ မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ အဲဒီ့ေမးခြန္းကို ဘုရားသခင္ဆီတိုက္ရိုက္ ေမးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဘုရားသခင္က ေျဖပါတယ္။ “ငါ မိန္းမသားေတြကို ဖန္ဆင္းလိုက္တုန္းက မိန္းမသားေတြဟာ ေလာကၾကီး အတြက္ အထူးစပါယ္ရွယ္ ျဖစ္ရမယ္လို ့ဆံုးျဖတ္ျပီး ဖန္ဆင္းလိုက္တာ”
“သူတို ့ရဲ ့မိခင္စိတ္နဲ ့ၾကီးမားတဲ့ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးေတြကို ထမ္းဖို ့ဝန္မေလးေအာင္၊ သူတို ့ရဲ ့ႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့တဲ့ လက္ေတြ
နဲ ့ဝမ္းနည္းေၾကကြဲသူေတြကို ႏွစ္သိမ့္ေပးဖို ့အျမဲတမ္း အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးထားတာ”
“ျပီးေတာ့ ကိုးလလြယ္ဆယ္လဖြား ရင္ေသြးေမြးဖြားေပးရတဲ့ ဒုကၡ၊ သူ ့ရဲ ့အားထုတ္မွဳေတြကို ခင္ပြန္းသည္ နဲ ့ရင္ေသြးေတြ
ရဲ ့ထို္က္သေလာက္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းမခံရပဲ မ်ိဳသိပ္ထားရတဲ့ ဒုကၡေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ဖန္ဆင္းေပးထားတယ္”
“မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒါမွ မဟုတ္ မိသားစုဝင္တစ္ဦးဦး နာမက်န္းျဖစ္တဲ့အခါ၊ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့ အခါမွာလည္း မညဥ္းမညဴ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မယ့္ အင္အားေတြ မိန္းမသားေတြဆီမွာ ထည့္သြင္းဖန္ဆင္းေပးထားတယ္”
“ျပီးေတာ့ ဘယ္အေျခအေန မ်ိဳးမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ရင္ေသြးေတြက ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး ကိုယ့္ရင္ေသြးေတြကို အသက္နဲ ့ေတာင္လဲျပီး ခ်စ္ႏိုင္မယ့္ ေမတၱာတရားေတြကို မိန္းမသားေတြဆီမွာ ထည့္သြင္းဖန္ဆင္းေပးထားတယ္။ မိန္းမသားေတြမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရင္ေသြးေတြရဲ ့ စိုးရိမ္မွဳေတြ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာျပႆနာေတြကိုေျဖရွင္းေပးႏိုင္မယ့္ စြမ္းအားေတြလည္း ရွိတယ္ ”
“ျပီးေတာ့ မိန္းမသားေတြကို လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ေယာက်ာၤးေကာင္းတစ္ေယာက္ ဟုတ္မဟုတ္ ေဝဖန္ပိုင္းျခားတတ္တဲ့ ဥာဏ္လည္းထည့္သြင္းေပးထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ခင္ပြန္းေတြ အခက္အခဲေတြၾကံဳလာတဲ့ အခါ၊ ေအးအတူပူအမွ် လက္တြဲေျဖရွင္ျပီး ဘဝရဲ ့စမ္းသပ္မွဳေတြကို ေက်ာ္လႊားပစ္မယ့္ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးလည္း ေပးထားတယ္ ”

“အဲဒီ့ေလာက္ ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္ေတြကိုလုပ္ႏိုင္ဖို ့အတြက္ မိန္းမသားေတြကို မ်က္ရည္ေတြလိုသေလာက္ အသံုးျပဳခြင့္၊ ငိုေၾကြးခြင့္ကို ေပးထားတယ္။ ငိုေၾကြးျခင္းဆိုတာ မိန္းမသားေတြရဲ ့တစ္ခုတည္းေသာ အားနည္းခ်က္ေပါ့”
“ဒါေၾကာင့္မို ့လို ့ မိန္းမသားေတြ ငိုေၾကြးတဲ့အခါတုိင္း သူတို ့ကို အရမ္းခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို ့ရဲ ့ အားထုတ္မွဳေတြကို အသိအမွတ္ျပဳ ေလးစားတန္ဖိုးထားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါ။ သူဆက္ျပီး ငိုေနခ်င္ ငိုေနလိမ့္ဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ့စိတ္သက္သာရာရ သြားျပီး ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္သြားမွာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

Anonymous

Why Women Cry Easily (Anonymous) ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ခံစားျပန္ဆိုပါသည္။

ရခိုင္ရိုးရာ ဆီမီးခြက္ အက

၁၉၈၉ ခုႏွစ္က တရုတ္ႏိုင္ငံ Tiananmen Square တြင္ ဆႏၵျပမွဳကို အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းမွဳ မွတ္တမ္း

June 4th, the deadly day of China's Tiananmen Square Massacre. The dead college students, the merciless soldiers, the "Tank Man" who to this day remains unknown.

ငါဖန္ဆင္းမယ့္ ႏိုင္ငံ

ငါဖန္ဆင္းမယ့္ ႏိုင္ငံ ကို
ရင္ခြင္ပိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္သူဟာ
လက္ဝဲသစ္နဲ ့ လက္ယာသစ္တို ့ရဲ ့ရင္ေသြးျဖစ္တယ္။
သူက အေဖတူတယ္။
လူမ်ိဳးစြဲ ဘာသာစြဲမရွိပဲ ရင္ေသြးေတြ ဘက္က ရပ္တည္ေပးတယ္။
ပုရြက္ဆိတ္တို ့ရဲ ့ဝါဒနဲ ့ ငါတို ့ကို နိဗၺာန္တစ္ခုတည္ေစတယ္။
သူက အေမတူတယ္။
ေလွာင္အိမ္တံခါးကို ဆြဲဖြင့္
ေကာင္းကင္ အႏွံ ့ပ်ံသန္းခြင့္ကို ေပးတယ္။

ငါ ဖန္ဆင္းမယ့္ႏိုင္ငံရဲ ့
ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြဟာ
ခ်ီေကြဗားရားနဲ ့ဒိုင္ယာနာတို ့ရဲ ့ရင္ေသြးေတြ ျဖစ္တယ္။
ခ်ီေကြဗားရားရဲ ့ အျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ လက္တစ္ဘက္က
ငါတို ့နဲ ့လက္ဆြဲ ႏွဳတ္ဆက္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငါတို ့ေသြးေတြဟာ
အႏိုင္က်င့္ခံရတိုင္း ခ်က္ျခင္းဆူပြက္တယ္။
ဒိုင္ယာနာရဲ အၾကင္နာလက္တစ္ဘက္က
ငါတို ့ႏွလံုးသားကို ႏူးညံေစတယ္။
ေလထဲက ဖေယာင္းတိုင္ေလးရဲ ့အၾကင္နာမီးေတာက္ေၾကာင့္
ငါတို ့ႏွလံုးသားဟာ ႏွင္းဆီေရာင္နဲ ့လင္းတယ္။
အေမွာင္ကမၻာမွာ ၾကိတ္ျပီးရြာေနရတဲ့ မ်က္ရည္မိုးေတြကို တိတ္ေစတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံရဲ ့ ျမိဳ ့လယ္ေခါင္မွာ
ေရပန္း တစ္ခုမရွိဘူး။
ေတာက္ေလာင္ေနတဲ ့မီးပံုၾကီးတစ္ခုပဲရွိတယ္။
အဲဒီ ့မီးပံုၾကီးထဲက
ဓားကိုင္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ခုန္ထြက္
သူ ့နာမည္က ဂ်ံဳးေအာ့ဖ္အတ္တဲ့။
၁၇ ႏွစ္ အရြယ္ေလးနဲ ့ က်ဴးေက်ာ္သူေတြကို ေမာင္းထုတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ျပင္သစ္သူအပ်ိဳစင္ေပါ့။
မလိုသူေတြက သူ ့ကို မတရား စြပ္စြဲ၊ အရွင္လတ္လတ္မီးပံုထဲထည့္ပစ္ခဲ့တာေတာင္မွ
သူ ့ဝိညာဥ္က မေသခဲ့ဘူး။
အဲဒီ့ မီးပံုၾကီးထဲကပဲ
သစၥာေတြငံုထားတဲ့ ဖီးနစ္(စ္)ငွက္တစ္ေကာင္ ခုန္ထြက္ျပီးေတးဆို
သူ ့နာမည္က ေဂ်ာ္ဒါးႏိုး ဘရူႏိုတဲ့။
အေမွာင္ေခတ္ၾကီးထဲမွာမွ မွားျပီးလင္းခဲ့မိတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ေပါ့။
ကမၻာက ေနကို ပတ္ေနတာလို ့ ေျပာခဲ့ရံုနဲ ့
အရွင္လတ္လတ္မီးရွိဳ ့အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ သူရဲေကာင္း။
အေမွာင္ ၾကီးစိုးလာတဲ့ အခါတိုင္း
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ ဝိညာဥ္ေတြက
ဟိုးေကာင္းကင္ဖ်ားဆီကုိပ်ံ
ၾကယ္ႏွစ္စင္း သ႑န္နဲ ့
ငါခ်စ္တဲ့့ ႏုိင္ငံကုိ ေစာင့္ေရွာက္တယ္။

ေဟာ…ဟိုမွာ
စပါတာကပ္
ျမင္းေပၚက ခုန္ဆင္း
ဖိႏွိပ္သူေတြရဲ ့ရင္ဝကို ခပ္ျပင္းျပင္းထိုးဖို ့
ငါတို ့ကို လွံတစ္စင္း အပ္ႏွင္းတယ္။
ေဟာ…ဟိုမွာ
ငထင္ငယ္
ရာဇဝင္ထဲက ခုန္ထြက္
ငါတို ့ကို ဓားတလက္ လာဆက္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ
လက္ညွိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ ျဖတ္မယ့္သူေတြ မရွိဘူး။
ငွက္အမ်ိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ သတ္မယ့္သူေတြ မရွိဘူး။
ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာၾကီး တည္ျငိမ္ေနလိုက္ပံုက
စ်ာန္ရထားတဲ့ ရေသ့တပါး
စၾကၤဝဠာၾကီးထဲမွာ ေနကိုပတ္ျပီး
စ်ာန္ၾကြေနသလိုလုိ။

ငါခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံမွာ
ဆန္ ့က်င္ဘက္ ဝါဒီတို ့
အခ်င္းခ်င္း စစ္မခင္းၾကဘူး။
ေနမင္းနဲ ့မိုးစက္ပြင့္ေတြလို
ဆန္ ့က်င္ဘက္ တို ့ ညီညြတ္စြာ ယွဥ္တြဲျပီး
လွပတဲ့ သက္တန္ တစ္စင္းကို ဖန္ဆင္းတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
လူသားဆိုတဲ့ ဘံုလူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးတည္းသာ သတ္မွတ္ထားတယ္။
အဲဒီ့လူမ်ိဳးျဖစ္ဖို ့အသားအေရာင္ ကို မၾကည့္ဘူး၊
ႏွလံုးသား အေရာင္ကိုသာ ၾကည့္တယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ ရုပ္တရားထက္ နာမ္တရားကို ပိုျပီး အေလးထားတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ လူမ်ိဳးတစုကို ကြက္ကြက္ကေလး ခ်စ္တဲ့စိတ္ထက္ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ကို ပိုျပီး တန္ဖိုးထားတယ္။
ငါရဲ ့ႏိုင္ငံမွာ သက္ရွိလူသားေတြ မေျပာနဲ ့။
သက္မဲ့ျမစ္ ေတြကအစ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကတယ္။
ေသြးမေႏွာတဲ့ ဧရာဝတီက စပါး ေတြ သီးေပးသလို
ေသြးေႏွာတဲ့ သံလြင္ကလည္း
မေမာမပန္း ဟိုးေတာင္ေပၚက ခုန္ဆင္း
သူ ့ရဲ ့ခ်စ္ျခင္းက ငါတုိ ့အတြက္ အလင္းကို ျဖစ္ေစတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံက လူတိုင္းရဲ ့ရင္ထဲမွာ
ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုစီ ရွိတယ္။
ရင္ထဲမွာ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုစီရွိေနလို ့
အျပင္မွာ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုကို တည္ဖို ့ မခက္ဘူး။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ယဥ္ေက်းမွဳတို ့ဝတ္မွဳန္ကူးျပီး ပန္းပြင့္ေရာင္စံုတို ့ဖူးတယ္။
ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံထဲမွာ တည္တဲ့
ေရႊတိဂံုနဲ ခါကာဘိုရာဇီကို
တစ္ကမၻာလံုးက ယဥ္ေက်းမွဳျမင့္မားသူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္သလို
သူတို ့ဆီမွာ တည္တဲ့
အန္ေကာဝပ္နဲ ့ ပီဆာေမွ်ာ္စင္ကို လည္း
ငါတို ့အားလံုး ပိုင္ဆိုင္တယ္။
ယဥ္ေက်းမွဳတို ့ရဲ ့ ႏွလံုးသည္းပြတ္ မွန္သမွ်ဟာ
နယ္နိမိတ္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းျပီး
စၾကာၤဝဠာ တစ္တိုက္လံုးအထိ ေမႊးတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ဥယ်ာဥ္တစ္ခုရွိတယ္။
အဲဒီ့ ဥယ်ာဥ္ထဲက သစ္ပင္ေတြမွာ
ဘာသာတရားတို ့ရဲ ့အဆီအႏွစ္ေတြက
သစ္သီးအျဖစ္သီးေနတယ္။
အဲဒီ့သစ္သီးေတြကို ၾကိဳက္သေလာက္ဆြတ္ယူၾက။
အဲဒီ့ ဥယ်ာဥ္ရဲ ့သစ္သီးတိုင္းဟာ ခ်ိဳျမိန္ျပီးေဆးဘက္ဝင္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ပင္လယ္တစ္ခုရွိတယ္။
နာမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့စီးဆင္းလာတဲ့ ဘာသာတရားဆိုတဲ့ျမစ္ေတြဟာ
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတဲ့ ပင္လယ္မွာ ေပါင္းဆံုတယ္။
အဲဒီ့ ပင္လယ္ရဲ ့ေရစက္ေရေပါက္တိုင္းဟာ ခ်ိဳျမိန္ျပီး ေဆးဖက္ဝင္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ဘုရားေတြ ပရိနိဗၺာန္ စံေပမယ့္
တရားေတြ ပရိနိဗၺာန္္ မစံေသးဘူး။
လူတိုင္းရဲ ့ရင္ထဲမွာ
ဘုရားတစ္ဆူစီရွိေနတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

download this poem (pdf file)

မွတ္ခ်က္။ ။

ခ်ီေကြဗားရားဟာ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုကို လွည့္လည္ျပီး ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား ျဖစ္ပါတယ္။ ဘိုလီးဗီးယားမွာ အဖမ္းခံရျပီး ေသနတ္နဲ ့ပစ္သတ္ျခင္္း ခံရျပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း လက္ေမာင္းရင္းကေန လႊနဲ ့တုိက္ျပီး အျဖတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။

ေလထဲက ဖေယာင္းတိုင္ဆိုတာက ဒိုင္ယာနာကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ အယ္လ္တန္ဂၽြန္ ဒိုင္ယာနာ အတြက္ ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းပါ။

ေသြးေႏွာတဲ့ သံလြင္ဆိုတာ သံလြင္ျမစ္ဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံနဲ ့တရုတ္ႏိုင္ငံထဲမွာပါ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းျခင္းကို တင္စားရည္ညႊန္းပါတယ္။

Proud of you - Fiona Fung

download this song

အ၀ါေရာင္ ေခါင္းစြပ္ေလး (ေရး-ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ)

က်ေနာ့္ နာမည္ေက်ာ္စြာကို လူေတြက ‘ငစြာ’လို႔ ေခၚလို႔ေခၚ ‘အ၀ါေလး’လို႔ ေခၚလိုေခၚနဲ႔ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ပါဘူးလို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ ဘယ္လိုမွ ေျပာမရဘူး။

‘ငစြာ’လို႔ေခၚၾကတာက က်ေနာ္က စြာလို႔တဲ့။ ‘အ၀ါေလး’ လို႔ေခၚၾကတာကေတာ့ ေခါင္းစြပ္အ၀ါေရာင္ေလးကို က်ေနာ္အၿမဲတမ္းစြပ္ထားလို႔ ‘ငစြာ’လို႔ေခၚတာ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ပါဘူး။ က်ေနာ္က စြာတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီအမႈိက္ပံုႀကီးမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပစၥည္းရဖို႔ သူ႔ထက္ငါ လူတိုင္း တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း သူမ်ားေတြလိုပဲ တိုးေ၀ွ႔ေကာက္တာပဲဟာ။ ဒီလိုမွ မတိုးရင္ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လို ထမင္းစားမလဲ။

အ၀ါေရာင္ေခါင္းစြပ္ေလးကို အၿမဲတမ္းစြပ္ထားလို႔ ‘အ၀ါေလး’လို႔ေခၚတာေတာ့ ေခၚေပါ့။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး အဲဒီ ပလတ္စတစ္ အ၀ါေရာင္ ေခါင္းစြပ္ ေလးကို က်ေနာ္ သေဘာက်တယ္။ အဲဒီေခါင္းစြပ္ကေလး စြပ္ထားရင္ ေလလည္း လံုတယ္။ မိုးလည္းလံုတယ္။ က်ေနာ့္ ဆံပင္ေတြ၊ မ်က္စိေတြ၊ နားေတြထဲလည္း အမိႈက္ေတြ၊ ရႊံ႕ေတြ မစင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေခါင္းစြပ္အ၀ါေလးက က်ေနာ္နဲ႔လည္း လိုက္တယ္တဲ့။ အမႈိက္ကားႀကီးေတြ လာခ်ိန္နီးလို႔ ဓားေကာက္ကိုကိုင္၊ ပီနံအိတ္ကို သိုင္းလြယ္ၿပီး အဲဒီေခါင္းစြပ္အ၀ါေလးကို စြပ္ၿပီး အမႈိက္ကြင္းႀကီးထဲ က်ေနာ္ဆင္းၿပီဆို ‘ငစြာေလးလာၿပီေဟ့’၊ ‘အ၀ါေလးလာၿပီေဟ့’နဲ႔ က်ေနာ့္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္ၾက ေနာက္ၾကတယ္။

အဲဒီထဲမွာ ဟိုဘက္တဲက ေရႊက်င္လင္မယားက အဆိုးဆံုးပဲ။
သူတို႔မွာ သားသမီးမရွိေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူတို႔ ခ်စ္လည္းခ်စ္လို႔ ေခၚတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ထက္ငယ္တဲ့ ကေလးေတြက လူႀကီးေတြေခၚသလို လိုက္လိုက္ေခၚတာ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ပါဘူး။
‘သန္းထြန္းေလး’ဆို အဆိုးဆံုးပဲ။ မႀကိဳက္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ေျပာတာ အခါတေထာင္ေလာက္ရွိေတာ့မယ္။
ဒါလည္းမရဘူး။ သူက သူ႔အေဖအားကိုးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို လိုက္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေျပာင္ေနတာ။
အဲဒီေကာင္ကို က်ေနာ္ တခါတခါ ဆြဲထိုးပစ္ခ်င္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ အမႈိက္ပံုမွာေတာ့ သန္းထြန္းေလးတို႔ အမ်ဳိးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
အိမ္ ၄၀ ေက်ာ္မွာ သူတို႔အမ်ဳိးက တ၀က္ေလာက္ရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ အခုေနတဲ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ဘတ္စံကြင္းထဲက အမိႈက္ပံုႀကီးကို
သန္းထြန္းေလးတို႔ အေဖေတြ အရင္ဆံုးေရာက္တာတဲ့။
သန္းထြန္ေလးတို႔က ပဲခူးဘက္ကလို႔ ေျပာတာပဲ။ သူတို႔အမ်ဳိးေတြက ပဲခူး၊ သနပ္ပင္၊ ဒိုက္ဦးစံုေနတာပဲ။
က်ေနာ္တို႔က မုတၱမ ကမ္းေျခစုက လာတာ။
ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးမွာ နယ္စံုက လူေတြရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ တဲနားက ေရႊက်င္လင္မယားဆိုရင္ ေရႊက်င္ကလာလို႔ ေရႊက်င္လင္မယားလို႔ ေခၚၾကတာေလ။
က်ေနာ္တို႔ အမိႈက္ပံုႀကီးမွာ မြန္၊ ကရင္၊ ဗမာ လူမ်ဳိးလည္းစံုတယ္။
နယ္စံု လူစံုဆုိေတာ့ ခဏခဏလည္း စကားမ်ားၾက၊ ရန္ေတြျဖစ္ၾကနဲ႔။
အမႈိက္ကားႀကီးေတြလာလို႔ အမိႈက္ေတြသြန္ခ်ၿပီဆို သူ႔ထက္ငါ တိုးေ၀ွ႔လုယက္ၿပီဆိုရင္
စကားေတြမ်ားၾကၿပီ။ ရန္ေတြျဖစ္ၾကၿပီ။
ေကာက္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြေပ်ာက္လို႔၊ ခိုးလို႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာေတြလည္းရွိတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ျပန္တည့္သြားၾက။ ျပန္ေခၚၾကတာပဲ။

က်ေနာ္လည္း ၁ ခါ ၂ ခါ ေတာ့ ရန္ျဖစ္ဖူးတယ္။
သန္းထြန္းေလးနဲ႔ သန္းထြန္းေလးတို႔ အမ်ဳိးေတြနဲ႔ပဲေပါ့။
သူတို႔က အမ်ဳိးေတာင့္တယ္။ အရင္ေရာက္တယ္ဆိုၿပီး ေနရာတကာ ဆရာလုပ္ခ်င္တယ္။
က်ေနာ္တို႔လို ကေလးေတြဆိုရင္လည္း သူ႔အေဖက ေအာ္လိုက္ ေငါက္လိုက္ အၿမဲလုပ္တယ္။
သူ႔အေဖက ထိုင္းစကားလည္းတတ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အမိႈက္ပံုမွာေတာ့ ဆရာႀကီးေပါ့။

ဒီအမိႈက္ပံုကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ထိုင္းလင္မယားနဲ႔လည္း သူက အဆင္ေျပတယ္။
အဆင္ေျပမွာေပါ့ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္တယ္၊ ဘယ္မွာေရာင္းတယ္ဆိုတာကို သူက သတင္းသြားသြားေပးတာကိုး။
အခုေတာ့ အဲဒီထိုင္းလင္မယားက က်ေနာ္တို႔အမိႈက္ပံုမွာ သန္းထြန္းေလး အေဖကို လူႀကီးတင္ထားေပးတယ္။
အမႈိက္ပံုကရတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း အရင္ကလို က်ေနာ္တို႔ ေရာင္းခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ေရာင္းလို႔မရေတာ့ဘူး။
အရင္ကလည္း က်ေနာ္တို႔ ေရာင္းခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ေရာင္းလို႔ရတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီ ထိုင္းလင္မယားဆီမွာပဲ ေရာင္းရတယ္။

သူတို႔က ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးကို ခ်ဳပ္ထားတာဆိုေတာ့ ေစ်းႏွိမ္ၿပီးေတာ့ ၀ယ္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္လည္း ေစ်းပိုရမယ္ထင္တဲ့ေနရာမွာ အဲဒီထိုင္းေတြမသိေအာင္ သြားသြားၿပီးေတာ့ ခိုးေရာင္းၾကတယ္။
အခု သန္ထြန္းေလးတို႔အေဖကို လူႀကီးတင္ထားေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ခိုးေရာင္းလို႔ရေတာ့မွာလဲ။
သူတို႔က က်ေနာ္တို႔နဲ႔ပဲ အတူတူေနတာဆိုေတာ့ အကုန္သိတာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔အမ်ဳိးေတြကလည္း အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ဘယ္သူဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ
သူတို႔က မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနတာ။

ေခါင္းစြပ္အ၀ါေလးက ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးထဲကပဲ က်ေနာ္ရတာ။
က်ေနာ္ရတာ တႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္သြားၿပီ။
ေခါင္းစြပ္ကေလးရဲ႕ ေအာက္ဘက္မွာ ၾကယ္သီးေပါက္ကေလးေတြပါေတာ့
အဲဒီေခါင္းစြပ္ကေလးဟာ အက်ႌနဲ႔တြဲၿပီး၀တ္တာလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။
အရင္ကေတာ့ အဲဒီေခါင္းစြပ္ကေလးနဲ႔တြဲ၀တ္တဲ့ အက်ႌအ၀ါေရာင္ေလးမ်ား
အမိႈက္ကားႀကီးေတြနဲ႔ ပါလာမလားလို႔ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္ေနေသးတယ္။
အခုေတာ့ က်ေနာ္ မေမွ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးကို က်ေနာ္ေရာက္တာ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ ႏွစ္ရွိၿပီ။
အခုက်ေနာ့္အသက္ ၁၄ ႏွစ္ထဲ၀င္ၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ၁၁ ႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္ေလာက္ စေရာက္တာေပါ့။
ေပ်ာ္ေတာ့ ဘယ္ေပ်ာ္မွာလဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးက က်ေနာ္တို႔ကို ထမင္းေကြ်းတာဆုိေတာ့ မေပ်ာ္လည္းေန ေပ်ာ္လည္းေနေပါ့။
မုတၱမမွာ ေနတုန္းကဆို က်ေနာ္တို႔ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားရတာမဟုတ္ဘူး။
အေဖကူလီ မထမ္းႏိုင္တဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္ ေရေသာက္ၿပီးေတာ့ပဲ ေနရတယ္။
အေမကေတာ့ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ေလးထဲက ေသသြားတယ္လို႔ အေဖကေျပာတယ္။

အေဖဆံုးၿပီးမွ က်ေနာ္ ဒီအမႈိက္ပံုကို ေရာက္လာတာ။
က်ေနာ့္ဦးေလးက ဒီအမႈိက္ပံုမွာ အလုပ္လုပ္တာ အဆင္ေျပတယ္လို႔ေျပာၿပီး
က်ေနာ့္ကို ျပန္ေခၚလို႔ က်ေနာ္ေရာက္လာတာ။

က်ေနာ္တခါမွ ေက်ာင္းမေနဖူးဘူး။ က်ေနာ့္အေဖလည္း ေက်ာင္းမေနဖူးဘူးတဲ့။
ဦးေလးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မြန္ရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။
ေက်ာင္းတခါမွ မေနဘူးေတာ့ ေက်ာင္းေနခ်င္သလား မေနခ်င္ဘူးလားဆိုတာ က်ေနာ္ မေျပာတတ္ဘူး။
သန္းထြန္းေလးလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ေက်ာင္းမေနဖူးဘူး။

ဒီအမိႈက္ပုံႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္တို႔အရြယ္ေတြရွိေတာ့ရွိတယ္။ အမ်ားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ္၊ သန္းထြန္းေလး၊ ကြာစိ၊ ငတိုးနဲ႔ မိခက္တို႔ပဲရွိတယ္။
က်န္တဲ့ကေလးေတြကေတာ့ ေက်ာင္းေနပါတယ္။
ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးအနားမွာ ေက်ာင္းရွိတယ္။ သူတို႔အဲဒီေက်ာင္းမွာ သြားတက္ၾကတာေပါ့။
က်ေနာ္ ေက်ာင္းမေနခ်င္ပါဘူး။ က်ေနာ္က အေကာင္ႀကီးေနၿပီ ရွက္စရာႀကီးျဖစ္ေနမွာေပါ့။

ေက်ာင္းေနရင္ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းဘယ္လို စားမလဲ။
အမိႈက္ေကာက္တာက ေန႔ေရာညပါ ေကာက္မွ တေန႔ကို ၁၅ ဘတ္ ၂၀ ရတာ။
ကံမေကာင္းတဲ့ေန႔ဆိုရင္ တေန႔ ၁၀ ဖိုးေတာင္ မရခ်င္ဘူး။

ပလတ္စတစ္၊ အခ်ဳိရည္ဘူး၊ ပုလင္း၊ ခြက္၊ နန္းႀကိဳး၊ အ၀တ္၊ ထီးစုတ္၊ ဖိနပ္စုတ္ အစုံေကာက္တယ္။
အာလူး၊ ၾကက္သြန္၊ ေကာ္ဖီထုပ္၊ ပဲ၊ ငါးေျခာက္၊ ပဲေလွာ္၊ မုန္႔ေျခာက္ေတြလည္း ရတာရွိတယ္။
တခါတခါလည္း အသီးအရြက္ေတြ၊ အသားေတြ၊ ငါးေတြလည္းရတယ္။
ပစၥည္းေတြက တခ်ဳိ႕လည္းေကာင္းတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း မေကာင္းဘူး။
အစားအေသာက္ေတြရရင္ က်ေနာ္တို႔ ေရေဆးၿပီးေတာ့စားတယ္။
အေျခာက္လွန္းၿပီးလည္း စားၾကတယ္။
ဒီမွာ အားလံုး ဒီလိုပဲ စားၾကတာပဲ။
ဒါေတာင္မွ သူ ့ထက္ငါ လုယက္ေကာက္ရတာ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။

အခုဆိုရင္ ရန္မျဖစ္ေအာင္လို႔ ကိုယ့္အတန္းနဲ႔ကိုယ္ေနရာယူၿပီး ေကာက္ရတယ္။
ဒါလည္း သူနဲ႔ငါ အလုအယက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အရင္ေလာက္ေတာ့ မဆိုးေတာ့ဘူး။
တအားဆိုးတဲ့လူေတြကိုလည္း ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ထိုင္းလင္မယားက ေပးမေကာက္ဘူး။
သူတို႔ကို ရန္ျဖစ္လို႔ ေမာင္းထုတ္ဖူးတာရွိတယ္။
အခုေတာ့ သူတို႔ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။

က်ေနာ္တို႔မွာ ကစားခ်ိန္မရွိပါဘူး။
အမိႈက္ကားႀကီးေတြက မနက္အေစာႀကီး တႀကိမ္။ ေန႔လည္ တႀကိမ္။ ညေနပိုင္းမွာ တႀကိမ္လာတယ္။
တေန႔ (၃) ခ်ိန္လာတာဆိုေတာ့ အဲဒါေတြကို တေနကုန္ ေကာက္ေရာပဲ။
ကားႀကီးေတြမလာခင္ အမႈိက္ပံုႀကီးထဲမွာပဲ အခ်င္းခ်င္း ေျပာင္ၾက ေနာက္ၾက ကစားၾကတာပဲရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ကစားဖို႔လည္း အမိႈက္ပံုႀကီးပဲ ရွိတာကိုး။

က်ေနာ္ ၿမိဳ႕ထဲကို တခါမွ မသြားဖူးဘူး။
ထိုင္းရဲေတြ ဖမ္းမွာစိုးလို႔ သြားလည္း မသြားရဲဘူး။
ထိုင္းရဲေတြ ဖမ္းၿပီး ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ပို႔ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႔ခံရရင္ ဒုကၡေရာက္မွာေပါ့။

ဒီအမိႈက္ပံုမွာေနရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။
ပစၥည္းေရာင္းၿပီးရင္ ကိုယ္စားခ်င္တာလည္း ၀ယ္စားလို႔ရတယ္။

ျမ၀တီက ေစ်းသည္ေတြ ဒီမွာလာၿပီး ေစ်းေရာင္းၾကတာရွိတယ္။
ကိုယ္လိုခ်င္တာသူတို႔နဲ႔ မွာလို႔ရတယ္။ စားခ်င္တာလည္း သူတို႔နဲ႔ မွာစားလို႔ရတယ္။
သူတို႔က ေန႔တိုင္းလာေရာင္းတာဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့။
သူတို႔လည္း ၿမိဳ႕ထဲလမ္းက မလာရဲဘူး။ ပုလိပ္ဖမ္းမွာေၾကာက္လို႔ ေတာလမ္းကပဲ လာၾကတယ္။

က်ေနာ္ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ က်ေနာ္မေျပာတတ္ဘူး။
အမႈိက္ပံုႀကီးေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ထမင္းမငတ္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။
က်ေနာ္ႀကီးလာရင္ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြေကာက္ႏိုင္မယ္။

ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရရင္ေတာ့ ဖိနပ္တရံနဲ႔ လက္အိတ္တခုေလာက္ က်ေနာ္၀ယ္ခ်င္တယ္။
အ၀ါေရာင္အက်ႌေလးလည္း က်ေနာ္ လိုခ်င္တာပဲ။

သူမ်ားေတြက ေျပာၾကတယ္ေလ ‘အ၀ါေလး’က အ၀ါေရာင္နဲ႔ လိုက္တယ္တဲ့။ ။

ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ (ဧရာဝတီ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

ၾကိဳးျပတ္သြားတဲ့ အခါ

သြားႏွဳန္းမမွန္တဲ့ ရထားတစ္စင္း
မုန္ယိုေနတဲ့ ဆင္ၾကီးေရွ ့အေရာက္
ရုတ္တရက္ ေခါင္းတြဲေပ်ာက္သြားတဲ့ အခါ…

မိုးေပၚမွာခ်ည္း ၾကယ္ေတြျပည့္ေနလို ့
ၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္ ေျမျပင္ေပၚကို ခုန္ဆင္း
သူ ့အေသြးအသားေတြ အေလာင္ကၽြမ္းခံ အလင္းေပးခ်င္ေပမယ့္
လမ္းခုလတ္မွာ ရက္စက္တဲ့ေလထုက တိုက္စားလိုက္လို ့
ၾကယ္ပြင့္ေလး လံုးပါးပါးသြားတဲ့ အခါ…

ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ပြင့္ခဲ့ရေပမယ့္
အဆင္းရနံ ့နဲ ့ျပည့္စံုတဲ့ ပန္းကေလး
ဘုရားအတင္ခံခြင့္ရေလမလား၊ ဧည့္ခန္းကို အလွဆင္ေပးခြင့္ရေလမလား ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ ့
ခူးေျခြျပီး အနင္းခံလိုက္ရတဲ့ အခါ…

အထပ္ထပ္ေပါင္းထားတဲ့ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို
အလြယ္တကူ မရိပ္မိေအာင္ ေမွာ္သၾကား နည္းနည္းေလာင္း
အဲဒါ ကဗ်ာဆိုတဲ့ ဓားတစ္ေခ်ာင္းေပါ့။
အနာေပၚကို တည့္တည့္ ထိုးခ်လိုက္တဲ့ အခါ…

မွန္သားျပင္ေတြေပၚမွာ ေခတ္ကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ဖို ့ၾကိဳးစားေနခုိက္
နည္းပညာနဲ ့ မထိုက္တန္သူေတြလက္ခ်က္နဲ ့
ေၾကးမံုတစ္ခ်ပ္ ကြဲအက္သြားတဲ့အခါ...

ဘယ္လိုပဲေဖာက္ေဖာက္ အသံမျမည္တဲ့ စကားလံုးက်ည္ဆံေတြ
သတင္းစာေတြေပၚကိုေရာက္
သတင္းစာေတြထဲကေန ေလာက္ထြက္လာတဲ့ အခါ…

သူမ်ားေတြ စြန္ ့ပစ္ထားတဲ့ အမွိဳက္ပံုေပၚမွာ
ငါတို ့ေတြ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ အသက္ေမြးခိုက္
ေသမင္းက စနက္တံ ျဖဳတ္ခ်လိုက္တဲ့ အခါ…

ငါတို ့ရဲ ့ေၾကာက္စိတ္ေတြက တညီတညြတ္တည္းလက္ခံတင္ေျမွာက္ထားတဲ့
ေသနတ္ကိုင္ ပဲ့ထိန္း ေတြရဲ ့လက္ထဲမွာ
ေလတံခြန္ တစ္စင္း
မရွဳမလွ ၾကိဳးျပတ္သြားတဲ့ အခါ…

ေကာင္းကင္ကို

စ်ာပန

ႏွဳတ္ခမ္းပါးပါးေလးနဲ ့
ပိုးထိုးထားတဲ့ သစ္သီးတလံုး
အဲဒါ ငါ့ အသည္းႏွလံုးေပါ့။
ရက္စက္မွဳ အမွိဳက္ပံုးထဲမွာ
တိတ္တိတ္ကေလးေသေနတယ္။

လွဳပ္ရံုေလးပဲ တိုက္ခဲ့ေပါ့ေလေျပ။
အခုေတာ့ ေၾကြေအာင္တိုက္ျပီး
ရက္ရက္စက္စက္နင္းေျခမယ္ ့ေျခဖဝါးေတြေအာက္ သယ္ေဆာင္သြားရသလား။
ရတယ္….လုပ္လိုက္ေပါ့။

လက္က်န္ သံေယာဇဥ္ေတြကို
ပူေပါင္းေလးေတြလို မိုးေပၚလႊတ္တင္လိုက္ျပီေပါ့
သံေယာဇဥ္ ဖဲၾကိဳးေလးကိုလည္း
ဓားလို ပါးတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းေလးနဲ ့ ခုပဲ ျဖတ္လိုက္ပါ။
ငါ့စ်ာပန ကို အခု က်င္းပမလို ့။

ေကာင္းကင္ကို

မေခ်ာေသာလကၤာ(သေရာ္စာ) (ေရး- နာရယန္း) (ဘာသာျပန္- မန္းတင္)

“အမွန္တရားဟာ ေနနဲ ့တူတယ္၊ သူ ့ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္ မ်က္ေတာင္ရင္လဲ ခတ္သြားရမယ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ မူးေဝရင္လည္း သြားႏိုင္တယ္။ ”

ေက်ာင္းဆရာ ဆကၡာသည္ ထိုသို ့ေတြးမိေလသည္။

ေနဝင္မွ မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ လူအမ်ားသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေျပာဆိုဆက္ဆံေနၾကရာတြင္ အဆင္ေျပမွဳကို ေရွ ့ရွဴကာ မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာဟူေသာ ဆိုရိုးအတိုင္း အမွန္တရားကို မုသာဝါဒျဖင့္ ဖံုးကြယ္ဖ်က္ဆီးလ်က္ ရွိၾကသည္ဟု ယူဆမိသည္။ ယေန ့ကိုမူ သူသည္ ထူးျခားေသာ ေန ့တစ္ေန ့ အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားလိုက္သည္။
“ဘာပဲျဖစ္ေနေန တစ္ႏွစ္မယ္ အနည္းဆံုးတစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ မွန္တာကိုသာ ေျပာဆိုသင့္တယ္၊ ေျပာဆိုရမယ္၊ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ တစ္သက္လံုး လိမ္ညာေနတဲ့ ဘဝဟာ ဘာမွ အဓိပါၸယ္ မရွိေတာ့ဘူး” ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မိေလသည္။ ဘာျဖစ္ေနေန တစ္ေန ့လံုး မုသားစကားကို မသံုး၊ အမွန္ကိုသာ ေျပာဆိုရမည္ဆိုပါက ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည္ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားပါသည္။ သူထိုသို ့အဓိဌာန္ျဖင့္ က်င့္ၾကံရမည္ကိုလည္း မည္သူ ့မွ် ဖြင့္ဟကာ မေျပာေခ်။ မိမိဘာသာ လွ်ိဳ ့ဝွက္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူႏွင့္ လူ ့ေလာကၾကီးတို ့တိတ္တဆိတ္ သေဘာတူညီခ်က္ ခ်မွတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

သူ၏ ဇနီးက သူ ့ကို နံနက္စာတည္ခင္းေသာ အခ်ိန္တြင္ သူ ့အဓိဌာန္ကို တည္ျမဲေအာင္ ေစာင့္စည္းရမည့္ အေရးႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ပထမဆံုး အစမ္းသပ္ခံကာ ရင္ဆိုင္ရေလသည္။ သူသည္ ဇနီးသည္ အစြမ္းကုန္ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ထားေသာ စားေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ရုတ္တရက္ မႏွိဳက္ေသးပဲ ဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္း လုပ္ေနေလသည္။

“ဘာျဖစ္လို ့လဲ၊ မၾကိဳက္လို ့လား” ဟု ဇနီးက ေမးေလသည္။
ယခင္ကဆိုလွ်င္ မႏွစ္သက္သည့္ တုိင္ေအာင္ ဇနီးသည္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ “မဟုတ္ပါဘူး၊ ရင္ျပည့္ေနလို ့ပါ” ဟုေျပာမည္ျဖစ္သည္။ ယေန ့အဖို ့မွာမူ အမွန္ကိုသာ ေျပာမည္ဟု အဓိဌာန္ ထားသည့္အတိုင္း “မေကာင္းဘူး၊ ဒီဟင္းေတြကို မ်ိဳလို ့ရမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ေျပာလုိက္ေလသည္။ ထုိစကားေၾကာင့္ သူ ့ဇနီးမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ကို သတိျပဳမိေသာ္လည္း “မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အမွန္တရားဆိုတာ ေနလိုပဲ” ဟုမိမိဘာသာ စိတ္ထဲတြင္ ေတြးလိုက္ေလသည္။

သူ၏ အဓိဌာန္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အစမ္းသပ္ခံရသည္မွာ ေက်ာင္းဆရာမ်ား စုေဝးရာ အခန္းတြင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးသည္ သူ ့အနီးသုိ ့လာ၍ သူတို ့ႏွင့္ သိကၽြမ္းသူတစ္ဦး အနိစၥေရာက္သည့္ အေၾကာင္းကို ေျပာဆိုျပီး “သနားစရာ မေကာင္းဘူးလား” ဟုေမးလိုက္သည္။

“မသနား ပါဘူးဗ်ာ” ဟု ဆကၡာက ျပန္ေျဖေလသည္။
“သူဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါဗ်ာ၊ သနားစရာပါ၊ ျပီးေတာ့” ဟုစျပန္ရာက ဆကၡာက စကားမဆံုးမီ ခပ္တိုတိုပင္ ျဖတ္၍ ေျပာလိုက္သည္။
“ဘယ္ကလူေကာင္းရမွာလဲ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီလူဟာ သေဘာထားေသးႏုပ္ျပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ လူညာတစ္ေယာက္လို ့ပဲ သိတယ္”
ထိုစကားၾကားရေသာအခါ သူ ့မိတ္ေဆြ ေက်ာင္းဆရာသည္ မ်က္ႏွာပ်က္ကာ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။

ညေနပိုင္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ ဆကၡာသည္ တတိယတန္းတြင္ ပထဝီသင္ခန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားလ်က္ရွိစဥ္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးထံမွ စာတိုေလးတစ္ခုကို ရရွိေလသည္။
“အိမ္ မျပန္မီ ေက်းဇူးျပဳ၍ ကၽြႏု္ပ္ကို လာေတြ ့ေစလိုပါသည္”
ဆကၡာသည္ စာကိုဖတ္ရင္း “ဒါေတာ့ ဟိုစာေမးပြဲ အေျဖလႊာ ကိစၥပဲ ျဖစ္မွာပဲ” ဟုေအာက္ေမ့မိေလသည္။ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား ေရးခ်င္သလို ေရး၍ ေျဖခ်င္သလို ေျဖထားၾကေသာ အေျဖလႊာတစ္ရာ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ထိုအလုပ္ကို စိတ္မပါလွသျဖင့္ စစ္ေဆးျခင္းမျပဳပဲ ေခ်ာင္ထုိးထားခဲ့သည္မွာ ရက္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေနေလျပီ။ အေျဖလႊာမ်ားကို စစ္ေဆးရန္ စဥ္းစားမိတုိင္း သူ ့ေခါင္းေပၚတြင္ ဓားတန္းလန္းၾကီး ဆြဲထားသလို ေၾကာက္သလိုလို ရြံ ့သလိုလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထုိးေပျပီ။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အခန္းတြင္းမွ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားၾကေလသည္။

ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီးအခန္းရွိရာသို ့ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အခန္း အျပင္ဘက္တြင္ ေခတၱရပ္လ်က္ သူ၏ အက်ၤီ ၾကယ္သီးမ်ားကို တပ္လုိက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ ဆရာမ်ားအား အက်ၤီၾကယ္သီးမ်ားကို တပ္၍ ေသေသသပ္သပ္ဝတ္ရန္ ေက်ာင္းဆရာမ်ားအား အစဥ္သျဖင့္ ေျပာဆို ညႊန္ျပတတ္သည္။

သူသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ ့ေသာ အျပံဳးကိုေဆာင္၍ အခန္းတြင္းသို ့ ဝင္သြားကာ ဆရာၾကီးကို ႏွဳတ္ဆက္လုိက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ သူ ့ကိုေမာ့ၾကည့္ျပီး ေဖာ္ေရြေသာ အမူအရာျဖင့္ “ဆရာ၊ ဒီေန ့ညေနအားသလား” ဟုေမးလိုက္ေလသည္။
“အိမ္က ကေလးေတြနဲ ့အျပင္ထြက္ဖို ့ေတာ့ ေျပာထားတယ္”
“ေနာက္ေန ့မွ သြားပါေလ၊ ဒီေန ့ အိမ္လိုက္ခဲ့စမ္းပါဦး”
“အို ဟုတ္..ဟုတ္ကဲံ ဆရာၾကီး၊ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္” ဟု ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ ႏွင့္ေျဖျပီးေနာက္ မဝံ့မရဲႏွင့္ “ဘာမ်ား ကိစၥထူး ရွိလို ့လဲ ဆရာၾကီး” ဟု ေမးလိုက္ေလသည္။
“အင္း၊ ဆရာက ဂီတနဲ ့ပတ္သတ္ျပီး က်ဳပ္အေၾကာင္းကိုမသိေသးပဲကိုး” ဟု ဆရာၾကီးက ျပံဳးရႊင္စြာ ေျပာေလသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ဘယ္လုိလဲ ဆရာၾကီး”
“က်ဳပ္ အဆိုအတီးကို တိတ္တိတ္ကေလးသင္ျပီး ေလ့က်င့္ေနတယ္၊ ဒီေန ့ညေနေတာ့ ဆရာ့ကို နားေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္လို ့ပဲ၊ တေယာထိုးမယ့္သူနဲ ့ တီးမယ့္မွဳတ္မယ့္သူေတြကိုလည္း ေခၚထားတယ္၊ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ ့က်က်နန ဆိုၾက တီးၾကမွာကေတာ့ ဒါဟာ ပထမ အၾကိမ္ပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ဆရာ နားေထာင္ျပီး ဆရာ့သေဘာထားကို ေျပာေစခ်င္ပါတယ္၊ နားေထာင္လိုက္ရင္ ဆရာသေဘာက် သြားမွာပါ”

ေတးဂီတႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ဆကၡာ၏ ကၽြမ္းက်င္မွဳကို လူအမ်ားသိရွိၾကပါသည္။ ျမိဳ ့ထဲတြင္ သူသည္ ေတးဂီတ ဝါသနာရွင္မ်ား၏ ရိုေသေလးစားျခင္းကို ခံရေသာ ေတးဂီတ ေဝဖန္ေရးသမား တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္လည္း သူ၏ ေတးဂီတ ဝါသနာထံုမွဳမ်ားသည္ ယေန ့ သူခ်မွတ္ထားေသာ အဓိဌာန္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ အစမ္းသပ္ခံရမည့္ အေျခအေနသို ့ေရာက္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ မထားေခ်။

“ဆရာ အံံ့ၾသေနတယ္ ထင္တယ္၊ ဟုတ္လား” ဟု ဆရာၾကီးက ေမးလိုက္ျပီးေနာက္ ဆက္လက္၍ “က်ဳပ္ဟာ ေငြကုန္ေၾကးက် အေတာ္မ်ားျပီး လူသိမခံပဲ ၾကိတ္ ၾကိဳးစားေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ” ဟုေျပာေလသည္။

သူတို ့ႏွစ္ဦးသည္ ဆရာၾကီးအိမ္သို ့ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။
“ဘုရားသခင္ဟာ က်ဳပ္ကို သားသမီးရတနာမ်ားရေအာင္ မေစာင္မခဲ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေတးဂီတ ပညာကေလး တတ္ေျမာက္ေအာင္ေတာ့ ေစာင္မေကာင္းပါရဲ ့” ဟု ဆရာၾကီးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သနားစဖြယ္ ေျပာၾကားေလသည္။
သူသည္တစ္လမ္းလံုးပင္ေတးဂီတအေၾကာင္း မ်ားကိုသာ ေျပာဆို လာေလသည္။ တစ္ေန ့တြင္ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ေတးတစ္ပုဒ္ကို စမ္းသပ္ သီဆိုမိပံု၊ ထိုအခါမွ စ၍ ေတးဂီတကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ စနစ္တက် သင္ၾကားလိုစိတ္ ျပင္းျပလာပံုကို၊ စတင္ သင္ၾကားရာတြင္ ဆရာက သူသီဆိုသည္ကို နားေထာင္ရင္း ရယ္ပံု၊ ထုိ ့ေနာက္ စနစ္တက် သင္ၾကားလွ်င္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာဆိုသျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားခဲ့ပံု၊ သူ ့ဘဝတြင္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာမ်ားႏွင့္ ေတြ ့ၾကံဳရလွ်င္ ေတးဂီတျဖင့္ ေျဖေဖ်ာက္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းထားပံု စသည္တို ့ကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေျပာျပေလသည္။

အိမ္သို ့ေရာက္ေသာအခါ ဆရာၾကီးသည္ ဆကၡာအေပၚတြင္ အထူးပင္ ေစတနာ ပိုလ်က္ရွိေလသည္။ သူ ့အားေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ထုိင္ေစ၍ ေရွ ့တြင္ ရသာမ်ိဳးစံု စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ မ်ားကို ခ်ထားျပီးလွ်င္ သူ၏ သားမက္တစ္ဦးကဲ့သို ့ စားပါေသာက္ပါဟု ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ဧည့္ခံေလသည္။

“ကဲ ကိုယ္လြတ္စိတ္လြတ္ နားေထာင္ေနာ္ဆရာ၊ ဟိုမစစ္ရေသးတဲ့ စာေမးပြဲ အေျဖလႊာေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ ့” ဟုပင္ ေျပာလိုက္ျပီး ဆက္လက္၍ ဆရာ့ကို တစ္ပတ္ အခ်ိန္ေပးပါ့မယ္” ဟု ရယ္ေမာကာ ေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။
“၁၀ ရက္ေပးပါ ဆရာၾကီး” ဟုဆကၡာက ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
“ေကာင္းပါျပီဆရာ၊ ေပးပါတယ္”ဟု ဆရာၾကီးက ျပံဳးရႊင္ရက္ေရာ စြာခြင့္ျပဳလုိက္ေလသည္။ သူသည္ တစ္ေန ့လွ်င္ အေျဖလႊာ ၁၀ခုကို ေအးေအးေဆးေဆး စစ္ေဆးသြားပါက ၁၀ ရက္ဆိုလွ်င္ အားလံုးျပီးစီးသြားျပီ ျဖစ္သည္။
ဆရာၾကီးသည္ အေမႊးတိုင္မ်ားကို ထြန္းညွိဳျပီး “ေတးဂီတ နဲ ့လိုက္ေလ်ာမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေန ကေလးကို ဖန္တီးေပးလိုက္တာပါ” ဟုရွင္းျပေလသည္။
တေယာဆရာႏွင့္တကြ တီးမွဳတ္မည့္ သူမ်ားသည္ ေကာ္ေဇာေပၚ တြင္ထုိင္၍ အခ်ိန္အခါကို ေစာင့္လ်က္ ရွိၾကသည္။ ဆရာၾကီးသည္ သူတို ့အလယ္တြင္ ဝင္ထုိင္ကာ အာေခါင္ကို ရွင္းလင္းလ်က္ အသံစမ္းသည့္ သေဘာျဖင့္ ေျခဆင္းကို သီဆို၍ ရပ္လိုက္ျပီး “ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ေကာင္းရဲ ့လား”ဟု ေမးလိုက္သည္။ ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီး၏ အေမးကို မၾကားဟန္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ ဆက္လက္၍ နာမည္ေက်ာ္ ေတးဂီတ ဆရာၾကီး “သာရက ရာဇာ” ေရးစပ္ေသာ သီခ်င္းၾကီး တစ္ပိုဒ္ကို သီဆိုေလေတာ့သည္။ ထိုသီခ်င္းဆံုးလွ်င္ ေနာက္ထပ္ သီခ်င္းႏွစ္ပိုဒ္ ဆက္၍ စိတ္ပါလက္ပါ သီဆိုေလသည္။

“အင္း သူ ့အသံက ဖားတစ္ဒါဇင္ေလာက္ ဝိုင္းေအာ္ေနတာနဲ ့တူတယ္၊ ေဟာ ကၽြဲေအာ္သံလို ေအာ္ေနျပန္ျပီ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေလတိုက္တဲ့အခါ ျပတင္းေပါက္က တရုတ္ကတ္ေတြ ျမည္သလို ျမည္ေနတယ္”
ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီး၏ သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲတြင္ မွတ္ခ်က္ခ်ကာ ေဝဖန္လ်က္ ရွိသည္။ အေမႊးတိုင္မ်ားသည္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ တိုကုန္ပါျပီ။ ႏွစ္နာရီခန္ ့ ရွဳပ္ေထြးဆူညံစြာ ထြက္ေပၚေအာ္ျမည္ေနေသာ အသံမ်ိဳးစံုတို ့ေၾကာင့္ ဆကၡာ၏ ဦးေခါင္းတြင္းမွ ဦးေႏွာက္ တစ္ခုလံုးသည္ သြက္သြက္ခါလ်က္ ရွိေလသည္။ သူသည္ မူးေနာက္ေနာက္ပင္ ျဖစ္လာေလသည္။ ဆရာၾကီးသည္လည္း အားရပါးရ သီဆိုရသျဖင့္ အသံပင္ ျပာေနေလျပီ။ သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္ ဆံုးသြားေသာအခါ ေခတၱမွ်ရပ္၍ “ေနာက္တစ္ပိုဒ္ ဆက္ဆိုရဦးမလား” ဟုေမးလိုက္ေလသည္။ “ေတာ္ပါျပီ ဆရာၾကီးရယ္၊ ဒါေလာက္ဆိုေတာ္ပါျပီ” ဟု ဆကၡာက လ်င္ျမန္စြာေျပာလိုက္ရာ ဆရာၾကီးသည္ အံ့အားသင့္သြားေလသည္။
သူ၏ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးသည္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေနေလသည္။ ဆကၡာသည္သူ ့ဆရာၾကီးအား အထူးပင္ ကရုဏာ သက္မိေသာ္လည္း မည္သို ့မွ် မတတ္ႏိုင္ေခ်။ သူ ့အဓိဌာန္ေၾကာင့္ မည္သို ့မွ်လည္း ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ တရားခံ တစ္ဦးအား စီရင္ခ်က္ ခ်မွတ္ေနေသာ တရားသူၾကီးပင္လွ်င္ ဆကၡာကဲ့သို ့ စိတ္ေဝဒနာ ခံစားရမည္ မဟုတ္ေပ။ ဆရာၾကီး ကေတာ္သည္ ဆကၡာ၏ ေဝဖန္မွဳကို သိလိုေဇာျဖင့္ မီးဖိုဘက္မွ တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ရွဳေနေလသည္။ တီးၾကမွဳတ္ၾက သူမ်ားသည္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီး ဦးေခါင္းမွ က်သြားသကဲ့သို ့ သူတို ့၏ တူရိယာမ်ားကို ေဘးတြင္ခ်ထားလိုက္ၾကသည္။
“ကဲ၊ ဆရာ ့သေဘာထားကို သိပါရေစ” ဟုဆရာၾကီးက မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္၍ နဖူးမွ ေခၽြးမ်ားကို သုတ္ရင္း ေမးလိုက္ေလသည္။
“နက္ဖန္ခါမွ ေျပာပါရေစ ဆရာၾကီး” ဟု ဆကၡာက အမွတ္မဲ့ ဟန္ႏွင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“မျဖစ္ပါဘူး၊ ခ်က္ျခင္းေျပာစမ္းပါ၊ ဆရာ ့ရဲ ့ ပြင့္လင္းတဲ့ သေဘာထားကို သိခ်င္ပါတယ္၊ က်ဳပ္ဆိုတာ နားေထာင္ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား”
“မေကာင္းဘူး ဆရာၾကီး” ဟု ခကၡာက ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“အိုး ဒီလိုဆိုရင္ ဂီတ သင္ခန္းစာကို က်ဳပ္ ဆက္သင္ရဦးမလား၊ တိုးတက္မွဳ အေျခအေန ဘယ္လိုရွိမယ္ ထင္သလဲ”
“ဆက္သင္ဖို ့မေကာင္းေတာ့ပါဘူး ဆရာၾကီး” ဟု ဆကၡာသည္ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။ သည့္ထက္ နားဝင္ပီယံ ျဖစ္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့သည့္ အတြက္ စိ္တ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ အမွန္တရားဆိုသည္မွာ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုႏုိင္ေရးအတြက္ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခုိင္ဖုိ ့ လိုသလို လက္ခံၾကားနာရသူမ်ားအဖို ့ လည္း သတၱိအထူးရွိရန္ လိုအပ္ပါသည္။
ဆကၡာသည္ အိမ္သို ့ျပန္ခဲ့ရာ တစ္လမ္းလံုး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လာေလသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူႏွင့္ ဆရာၾကီး၏ ဆက္ဆံေရးသည္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္သည္ကိုလည္း စဥ္းစားမိသည္။
သူ ့အလုပ္အတြက္ ႏွစ္ဆ တိုးရရွိေရး၊ အျမဲတမ္းခန္ ့ထားေရး စသည့္ အေရးကိစၥမ်ားသည္ ဆရာၾကီး၏ ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္မွဳ ေပၚတြင္ တည္လ်က္ရွိသည္။ သူသည္ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို စဥ္းစားရင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ “ဟာရီဆျႏၵာ”
အမည္ရွိ ဘုရင္ တစ္ပါးသည္ မည္သို ့ပင္ ျဖစ္ေစ၊ မုသာဝါဒကို ေရွာင္ၾကဥ္လ်က္ အမွန္တရားကိုသာ ေျပာဆိုခဲ့သျဖင့္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ႏွင့္တကြ ဇနီးသားသမီးမ်ားကိုပါ စြန္ ့လႊတ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

အိမ္သို ့ေရာက္ေသာအခါ သူ ့ဇနီးသည္ သုန္မွဳန္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ညေနစာကို တည္ခင္းေလသည္။ အိ္မ္ရွင္မသည္ နံနက္က သူေျပာခဲ့သည့္ စကားေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးမေျပေသးသည္ကို သတိျပဳမိသည္။
“ဒီေန ့အဖို ့ေတာ့ ငါ့ အတြက္ ရန္သူ ႏွစ္ေယာက္ေပၚေနျပီ၊ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္ျပီး က်င့္သြားမယ္ဆုိရင္ ငါ့မွာ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္မွ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး” ဟုေတြးေတာမိေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန ့တြင္ ဆရာၾကီးက သူ ့အား လာေရာက္ေတြ ့ဆံုရန္ အေခၚလႊတ္လိုက္ေလသည္။ သူသည္ စိတ္တထင့္ထင့္ႏွင့္ပင္ သြားေရာက္ေတြ ့ဆံုရသည္။
“ဆရာ မေန ့က ေပးခဲ့တဲ့ အၾကံဥာဏ္ဟာ က်ဳပ္အတြက္ သိပ္ အက်ိဳးရွိတာပဲ။ က်ဳပ္ကို ဂီတလာသင္ေပးတဲ့ ဆရာကို လဲ ေပးစရာရွိတာေတြ အျပတ္ရွင္းေပးလိုက္ျပီ၊ ဒီေတးဂီတနဲ ့ပတ္သတ္လို ့ က်ဳပ္ကို ဘယ္သူမွ အမွန္အတိုင္း မေျပာခဲ့ၾကဘူး။ ဒီအသက္အရြယ္က်မွ သီခ်င္းဆိုေနလို ့လဲ မေကာင္းေတာ့ပါဘူးေလ” ဟုေျပာျပီးမွ ဆက္လက္၍ “ဒါနဲ ့ ေနပါဦး၊ ဟိုစာေမးပြဲ အေျဖလႊာ ကိစၥေတြေရာ” ဟု ဆရာၾကီးက ေမးလိုက္ေလသည္။
“အဲဒီ့ အေျဖလႊာေတြ စစ္ေဆးဖုိ ့ ဆရာၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၁၀ ရက္ အခ်ိန္ေပးထားတယ္” ဟု ဆကၡာက တည္ၾကည္စြာ ျပန္ေျပာေလသည္။
“အို၊ က်ဳပ္ စဥ္းစားျပီးပါျပီ၊ အဲဒီ ့အေျဖလႊာေတြကို နက္ဖန္ ဆက္ဆက္ရမွ ျဖစ္မယ္” ဟု ဆရာၾကီးက ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
သူသည္ အေျဖလႊာ တစ္ရာကို တစ္ေန ့တည္းႏွင့္ အျပီး စစ္ေဆး ရမည္ျဖစ္သည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ တစ္ညလံုးထုိင္၍ လုပ္မွ ျပီးႏိုင္မည္ကို စဥ္းစားတြက္ခ်က္မိေလသည္။
“ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးပါ ဆရာၾကီး” ဟု အသနားခံလိုက္မိသည္။
“မျဖစ္ပါဘူး၊ နက္ဖန္ခါ မနက္ရမွ ျဖစ္မယ္၊ ျပီးေတာ့ သတိထားဖို ့က အေျဖလႊာတစ္ခုစီကို ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ စစ္ေဆးဖုိ ့ပဲ”
“ေကာင္းပါျပီ ဆရာၾကီး”
ညလံုးေပါက္ ထုိင္၍ အေျဖလႊာေပါင္း တစ္ရာကို စစ္ေဆးရမည့္ စည္းစိမ္သည္ အမွန္တရားကို ေျပာဆိုခဲ့သျဖင့္ ခံစားရမည့္ ရလဒ္ေပတကား ဟု ဆကၡာသည္ ေတြးေတာေနေလသည္။

မန္းတင္ဘာသာျပန္သည္။
(မူရင္းေရးသားသူ- နာရယန္း)

ေရာင္စံုအရုပ္ေလးမ်ား (ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး)

ကေလးရယ္…
မင္းေဆာ့ဖို ့ ေရာင္စံုအရုပ္ေလးေတြကို ငါ ယူလာေပးတဲ့အခါ
တိမ္ေတြ ေရေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ေရာင္စံု ျဖစ္ေနရတယ္
ပန္းေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ေရာင္စံု ပြင့္ေနရတယ္..ဆိုတာကို
ငါနားလည္လာခဲ့ရတယ္။
မင္းေဆာ့ဖို ့ေရာင္စံုအရုပ္ေလးေတြကို ငါ ယူလာေပးတဲ့အခါမွာေပါ့။

ကေလးရယ္…
မင္းကဖို ့သီခ်င္းေလးေတြကို ငါဆိုေပးတဲ့အခါ
သစ္ရြက္ေလးေတြမွာ ဘာေၾကာင့္ ဂီတေတြ ရွိေနရတယ္
လွိဳင္းေတြဟာ သူတို ့ရဲ ့ ေတးသံခ်ိဳ ေတြကို ခံစားနားဆင္ေနတဲ့ ကမ္းစပ္ေျမျပင္ရဲ ့ရင္ခြင္ဆီ ဘာေၾကာင့္
ပို ့လႊတ္ေပးေနရတယ္ဆိုတာကို
ငါနားလည္လာခဲ့ရတယ္။
မင္းကဖို ့သီခ်င္းေလးေတြကို ငါဆိုေပးတဲ့အခါမွာေပါ့။

ကေလးရယ္…
မင္းရဲ ့ေလာဘတၾကီးလိုခ်င္ေနတဲ့ လက္ေလးေတြထဲကို ငါက မုန္ ့ခ်ိဴခ်ိဳေလးေတြ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့အခါ
ခြက္ကေလးေတြလို ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြထဲမွာ ပ်ားရည္လိုခ်ိဳတဲ့ဝတ္ရည္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ရွိေနရတယ္
သစ္သီးေလးေတြထဲမွာ အခ်ိဳရည္ေတြကို ဘာေၾကာင့္ တိတ္တိတ္္ကေလး ျဖည့္ထားေပးရတယ္ဆိုတာကို
ငါနားလည္လာခဲ့ရတယ္။
မင္းရဲ ့ေလာဘတၾကီးလိုခ်င္ေနတဲ့ လက္ေလးေတြထဲကို ငါက မုန္ ့ခ်ိဴခ်ိဳေလးေတြ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့အခါ မွာေပါ့။

ကေလးရယ္…
မင္းရဲ ့မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးေလးတစ္ခုပြင့္လာဖို ့ မင္းရဲ ့ မ်က္ႏွာေလးကို ငါက နမ္းလိုက္တဲ့အခါ
နံနက္ခင္း အလင္းေရာင္ျခည္ႏုႏုမွာ ဟိုး…မိုးေကာင္းကင္ဆီက ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ ဘာေၾကာင့္ စီးဆင္းလာတယ္
ေႏြဦးေလေျပေလးက ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာေတြကို ငါ့ကိုယ္ခႏၶာဆီ ဘာေၾကာင့္ယူေဆာင္ေပးခဲ့သလဲဆိုတာေတြကို
ငါနားလည္လာခဲ့ရတယ္။
မင္းရဲ ့မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးေလးတစ္ခုပြင့္လာဖို မင္းရဲ ့ မ်က္ႏွာေလးကို ငါက နမ္းလိုက္တဲ့အခါမွာေပါ့။ ။

ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး

တဂိုး၏ colored toys ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါသည္။

မႏ ၱေလးမီးေလာင္မွဳ(၅)

မႏ ၱေလးမီးေလာင္မွဳ(၄)

မႏ ၱေလးမီးေလာင္မွဳ(၃)

မႏ ၱေလးမီးေလာင္မွဳ(၂)

God ခဏျဖစ္သြားခုိက္(သေရာ္စာ)

Customer is God တဲ့။ အခု ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ Cyber Cafe တစ္ခုထဲမွာ အင္တာနက္ သုံးေနတယ္။Google က အလကား ေပးထားတဲ့ service တစ္ခုကို သံုးေနတယ္။ ဒါဆို အခု ကြၽန္ေတာ္ Cyber Café ေလးရဲ ့God။Google ရဲ ့God ။ အံမယ္God မွ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း God ေတာင္ ျဖစ္လုိ႔ပါလား။ တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါလား။

အခု ေဟာဒီ့ God လက္ဆယ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အံၾသဖြယ္ရာ ပဥၥလက္ ကို ဖန္တီးေနတယ္။ စင္ကာပူက သူငယ္ခ်င္း ေတြကို ျမန္မာျပည္ထဲကေန Gtalk ကေန လွမ္း စကားေျပာေနတယ္။ email ေတြလွမ္းပို႔ေနတယ္။Google က အလကားေပးထားတဲ့ အေတာင္ပံနဲ႔ ကမၻာတစ္ပတ္ပ်ံေနတယ္။ slow motion နဲ႔ ပ်ံေနတယ္။ (ျမန္မာျပည္မွာ အင္တာနက္သံုးရတာသိပ္ေႏွးတာကိုး။) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ God ေက်နပ္ပါတယ္။

ကမၻာျပားၿပီဆိုတာ တကယ္ မွန္တာပဲ။ ဒီ အင္တာနက္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဘယ္ မွာေနေန အခြင့္အေရးက အတူတူပဲ။ တစ္ေယာက္ နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ဖို႔ လြယ္လြယ္ေလး ဆိုတာကို ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳလို႔ ယံုသြားၿပီ။ အရာရာကို ဖန္တီးႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ ေက်နပ္မႈ အရသာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးခံစားေနရၿပီ။ ဒီလုိနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကမၻာတစ္ပတ္ပတ္ေနတုန္းမွာပဲမီးက ႐ုတ္တရက္ပ်က္သြားတယ္။ UPS ကမႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ ကြန္ပ်ဴတာပိတ္သြားေတာ့တာေပါ့။ မီးကလဲ၊ ပ်က္မွာျဖင့္ ျပတ္ျပတ္သားသားပ်က္ေရာေပါ့။ ခုေတာ့မဟုတ္ဘူး။ God ဆိုင္ထဲက မထြက္ခင္ မွာပဲ မီးကျပန္လာတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ God ကြန္ပ်ဴတာ ျပန္ဖြင့္ျပီးGod ရဲ ့account ထဲျပန္ဝင္ေရာဆိုပါေတာ့။ ခုနစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ Gtalk ျပန္တက္႐ံုပဲ ႐ွိေသးတယ္။ ေသာက္မီး ကထပ္ပ်က္ျပန္ေရာ။ ေတာက္…EPC ကလူေတြကလဲ ေဆာ့စရာေတာ္ေတာ္႐ွားတယ္ထင္တယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ေဆာ့ခ်င္ေနလဲ…ေတာက္... ေျပာလိုက္ရရင္မေကာင္းဘူး။ UPS ကမႏုိင္ေတာ့ Computer က ထပ္ပိတ္သြားေတာ့တာေပါ့။ God ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုသြားတယ္။ ေက်နပ္တဲ့ အရသာေတြ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္း မသိဘူး။ စိတ္တုိတိုနဲ႔ပဲ ကြန္ပ်ဴတာဆီကေန ခြာလုိက္တယ္။ ကမၻာကလဲ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ျပားႏုိင္ေတာ့ တယ္။“စကၤာပူကအေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ဘာသာ မင္းတို႔ ဆက္ျပားၾကေတာ့၊ ငါကေတာ့ ျပန္ လံုးၿပီ” လို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာလိုက္တယ္။ ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ဆိုင္က အဲဒီလို ျဖစ္္တာ သိသိႀကီးနဲ႔ နာရီ၀က္စာ အျပည့္ ယူတယ္။Google ကို ပိုက္ဆံမေပးခဲ့ရတ ဲ့God ခုေတာ့ ဘာမွသိပ္မလုပ္လိုက္ရပဲ Cyber Cafe ကို နာရီ၀က္စာ အင္တာနက္သံုးခ ေအာင့္သက္ သက္နဲ႔ ေပးလုိက္ရၿပီ။God ေတာ္ေတာ္စိတ္ တိုသြားၿပီးေတာ့ ေနာက္ဒီဆိုင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မလာဖို႔ ခ်က္ျခင္းဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

Cyber Café ကေနစိတ္တိုတိုနဲ ့ထြက္လာျပီးေတာ့ God စာအုပ္ဆိုင္တဆိုင္ ကိုဝင္လိုက္တယ္။ God က English သိပ္မေကာင္းဘူး။ Vocabulary သိပ္မၾကြယ္ဘူးဗ်ာ။ God “မသိမျဖစ္ေဝါဟာရမ်ား” ဆိုတဲ့စာအုပ္တအုပ္ေတြ ့တယ္။ အသံုးမ်ားတဲ့ English စကားလံုးေတြစုေပးထားတာလို ့God ထင္တယ္။ God လည္းစိတ္ဝင္စားသြားျပီးေတာ့ ပထမဆံုး စာမ်က္ႏွာကို လွန္ၾကည့္လိုက္တာေပါ့။ ေတြ ့ပါျပီဗ်ာ။ မသိမျဖစ္စကားလံုးေတြ။ “တို ့တာဝန္ အေရးသံုးပါး”တဲ့။ “ျပည္သူ ့သေဘာထားတဲ့”။ ေတာ္ျပီ၊ေတာ္ျပီ၊ဒီစကားလံုးေတြကေတာ့ ၾကားရတာမ်ားလြန္းလို ့လူမေျပာနဲ ့၊အိမ္ကေ႐ႊဝါေတာင္အလြတ္ရေနျပီ။ God ဘာစာအုပ္မွ မဝယ္ပဲ စာအုပ္ဆိုင္ထဲကေန ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္ခဲ့တယ္။ God ကို စိတ္တိုရန္ေကာလို ့အျပစ္မတင္နဲ ့။ God က Cyber Café ကထြက္လာကတည္းက ကၽြဲျမီးတိုလာတာ။ စာအုပ္တိုင္းမွာ အဲဒါေတြမထည့္မေနရဆိုတာေတြ ဘာေတြ ေတြးမေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ စိတ္တိုတိုနဲ႔ စာအုပ္ဆိုင္ ထဲကေန ထြက္လာၿပီးေတာ့ လၻက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ထဲကုိ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ God ကိုေတာ္ေတာ္ဂရုစိုက္ၾကတာပဲ။ ဘယ္သူက မွ ဘာမွ လာမေမးၾကဘူး။ Godကို အ႐ွင္လတ္လတ္ၾကီး ျမင္ေနတာေတာင္ ဒင္းတို ့က အဖက္မလုပ္ၾကဘူး။ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ကို ေတာ္ ေတာ္ ေခၚယူရတယ္။God လည္း ေကြကာ ပလိန္းတစ္ခြက္ မွာလိုက္တယ္။ စားပဲြထိုးလာခ် ေတာ့ ေကာ္ဖီမစ္(စ္)ပလိန္း။ ဒါနဲ႔ ျပန္လဲခိုင္း လုိက္ရတယ္။ ျပန္လဲၿပီးေတာ့လည္း ေဖ်ာ္စရာ ေရေႏြးခြက္က ပါမလာျပန္ဘူး။ God က လည္း God ဆိုေပမယ့္ တကယ့္ God အစစ္ မဟုတ္ေတာ့ ေရေႏြးမပါဘဲနဲ႔ ေကြကာအထုပ္ ခ်ည္းပဲသက္သက္ ေဖ်ာ္ေသာက္ႏိုင္တဲ့ နည္းစနစ္ ကို မဖန္တီးႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေရေႏြးမွာရင္း ခံတြင္းခ်ဥ္လာတာနဲ႔ ငါးသံုးလံုး စီးကရက္တစ္ပဲြ ပါ မွာလုိက္တယ္။ လာခ်ေတာ့ လန္ဒန္။ အလိုက္တသိနဲ႔ မီးျခစ္လည္း ယူမလာျပန္ဘူး။ စားပဲြထိုးေတြက အလုပ္ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားတာပဲ။ ဒါနဲ ့ God သူတို ့ကို လခ ဘယ္ေလာက္ရလဲစပ္စုၾကည္ ့ေတာ့ ၆၀၀၀ တဲ့။ တစ္လကို ၅ ေဒၚလာ ၾကီးမ်ားေတာင္မွ။ ေတာ္ေတာ္အလုပ္ၾကိဳးစားခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ လခပဲ။ ဆိုင္ရွင္ကလည္း management ညံ့လိုက္တာ။ God ေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။God ေတြကလည္း God ေတြပဲ။ တစ္ခါတေလ တခ်ိဳ ့God ေတြက လၻက္ရည္တစ္ခြက္ပဲမွာၿပီးတေနကုန္ထုိင္ ေလ ကန္ခ်င္ ေလကန္ၾကတာ။God ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ ့ God ေတြဆို လၻက္ရည္ေလးတစ္ခြက္ ကိုယ္စီမွာၿပီး ကမၻာႀကီးကို ဟုိလိုဖန္တီးပစ္မယ္၊ ဒီလုိဖန္တီးပစ္မယ္ ဆိုတဲ့စကားေတြကို အာေပါင္ အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေ၀ဖန္ေလကန္ေနလုိက္ၾကတာ တစ္ခါတေလ ၃ နာရီ၊ ၄ နာရီ ေလာက္ၾကာ တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ၀န္ေဆာင္မႈ ေကာင္းေကာင္းမေပးရင္ မၾကည္ဘူး။ ေရေႏြးအိုး အသစ္လဲမေပးရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ အားလံုးခ်ဳပ္ၿပီး ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လၻက္ရည္ဆိုင္ဆိုတာ မလွမပနဲ႔ ညီေနတဲ့ သံုးနားညီႀတိဂံတစ္ခုပဲ။ ဘယ္ “အနား” က စျပင္သင့္သလဲေတာ့ မသိ ဘူး။ ဟိုေတြး၊ ဒီေတြး ေလွ်ာက္ေတြးရင္း စိတ္ညစ္လာတာနဲ ့God လည္း ပိုက္ဆံ ျမန္ျမန္ရွင္း၊ ပါးစပ္ကို တစ္႐ွဴးနီနီၾကီးနဲ႔သုပ္ၿပီး လၻက္ရည္ဆိုင္က ျမန္ျမန္ထလာခဲ့တယ္။ အိမ္ ျပန္ဖို႔ ဘတ္(စ္)ကား ဂိတ္ကို သြားရတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ဘတ္(စ္)ကားလဲ လာ ေရာ၊ God ေတြ အမ်ားႀကီး ကားေပၚတိုးႀကိတ္ တက္ရတယ္။ လူစပါယ္ယာက God ေတြကို ကားအတြင္းထဲ အတင္းတိုးခိုင္းေနတယ္။ ဆဲဆို ေနတယ္။ God ေတြက လူစပါယ္ယာကို ျပန္ ေၾကာက္ေနရတယ္။ တခ်ိဳ ့ God ေတြလည္း ကိုယ့္ေဒါသကိုယ္ မထိန္းႏိုင္ပဲ လူစပါယ္ယာ ေတြနဲ႔ ဖက္ၿပိဳင္ၿပီး ရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။God ေတြခမ်ာ ဆင္းရင္လည္း God န႔ဲတူေအာင္ မဆင္းရဘူး။ တစ္ခါတေလ လူစပါယ္ယာက တြန္းခ်တာခံရတယ္။ God ရဲ႕အေမဆို တစ္ခါ သူေျခေထာက္နာေနတုန္း လူစပါယ္ယာက တြန္း ခ်တာခံရလို႔ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ဘတ္(စ္)ကား မစီးေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္ကေနခြာလို႔ မရ ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ္ပိုင္ကားမွ မရိွတာ။God အေမ God မႀကီး ေျခေထာက္က်ဳိးသလို ျဖစ္သြားတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ ့ God လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ လာေရာဆိုပါေတာ့။ စိတ္ေမာတာနဲ႔ ေရသန္႔ တစ္ခြက္ေသာက္လိုက္တယ္။ ေရသန္႔လုိ႔သာ ေျပာရတယ္။ တကယ္သန္႔၊ မသန္႔ေတာ့ မသိ ဘူး။ ေရသန္႔တြန္းလွည္းနဲ႔ လာပို႔တဲ့သူေတြက uniform လည္းဝတ္မထားဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေရသန္႔ဗူး တံဆိပ္က တစ္ခါကို တစ္မ်ဳိး။ ဗူးေပၚက တံဆိပ္နဲ႔ ပလတ္စတစ္ပတ္ေပၚက တံဆိပ္ကလည္း တူခ်င္မွ တူတာ။ တစ္ခါတေလဆုိ ေရသန္႔ဗူး ေတြက ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို မည္း သည္းညစ္ပတ္ေနေသးတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေရက်က္ေအး က်ဳိေသာက္ဖို႔ကလည္း မီးမွမလာပဲ။ သန္႔သန္႔၊ မသန္႔သန္႔ ဒါပဲ ေသာက္ရမွာပဲ။ ညစ္ပတ္တာကို ကိုယ့္မ်က္ေစ့နဲ႔ တပ္အပ္မျမင္ရရင္ၿပီးတာပဲ။ ေရာဂါပိုးေတြကို အေကာင္လိုက္ ေရထဲမွာ မျမင္ရရင္ ၿပီးတာပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ညေရာက္လာေတာ့ တစ္ေနကုန္ ေမာသမွ်ကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကိုေခၚၿပီး စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲကို ေရာက္ လာတယ္။ အဲဒီမွာလည္း စားပဲြထိုးေတြနဲ႔ သိပ္အဆင္မေျပပါဘူးဗ်ာ။ စိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ။ တစ္ေနကုန္ God သာ ျဖစ္ေနရတယ္။God ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အရသာစစ္စစ္ကို ခုထိ မခံစားရ ေသးဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ကို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၿပီး ေရာင္းမယ့္သူ၊ ၀န္ေဆာင္မႈေပးမယ့္သူေတြ မေတြ႕ ေသးဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီအခုိက္ အတန္႔ကို ေရာက္လာတယ္။God တကယ္ ျဖစ္မယ့္ အခုိက္အတန္႔ကို ေရာက္လာတယ္။ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးေတြမ်ား ေရေမႊးေတြ၊ ေခါင္းလိမ္းဆီေတြ၊ စီးကရက္ေတြကို marketing မ်ား လာလုပ္ဦးမလားလို႔ ေမွ်ာ္ေနတုန္းမွာေပါ့။ စာေလးေခြ ေရာင္းတဲ့ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ “အားေပးၾကပါ၊ သားတို႔ရယ္၊ ရိွခုိးဆိုရင္ ရိွခုိးပါ့မယ္” တဲ့။ ၾကည့္စမ္း။ လူေတြအဲဒီေလာက္ေတာင္ဆင္းရဲ ၾကပ္တည္းလာျပီလား။ စာေလးေခြေလး ၁၀၀ ဖိုးေရာင္းရဖို ့အေရး ကိုယ့္ကို ရိွခုိးၿပီး ေရာင္းမယ့္သူ ေပၚလာၿပီ။ကၽြန္ေတာ္ God တကယ္ျဖစ္ၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။God ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အရသာကို မခံစားရရင္လည္း ေနပါေစေတာ့။ အဲဒီလို God မ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ ။

ေကာင္းကင္ကို

(၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ က ရန္ကုန္တြင္ေရးခဲ့ပါသည္။)

post အေဟာင္းေလးပဲ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။
to download click here

ဘယ္သူမွ ဂိုးေအာင္မသြင္းႏုိင္ဘူး (သေရာ္စာ) (ေရး ဂ်က္ကြမး္ျခံကုန္း)

(တစ္)

ယခုႏွစ္သည္ကား ေကာင္းေသာႏွစ္ျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္မူ စိတ္လွဳပ္ရွားဖြယ္ရာ ႏွစ္ကာလလည္းျဖစ္၏။ အမ်ိဳးေကာင္းသားတို ့အိတ္ထဲမွ စည္းစိမ္ဥစၥာ အသျပာေငြေၾကးတို ့ အႏုတ္အသိမ္း အေပးအယူ အေၾကြးထူထပ္ရာ သမယလည္းျဖစ္၏။ အေၾကာင္းမူ ၂၀၀၆ ကမၻာ ့ဖလား ေဘာလံုးျပိဳင္ပြဲ ၾကီးကို ဂ်ာမနီႏုိင္ငံတြင္ ဝွဲခ်ီးက်င္းပ ေျခစြမ္းျပဘိၾကရာ ႏွစ္ကာလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ဘိပါေခ်သည္တကား တမံု ့သတည္း။

(ႏွစ္)

လူမွဳေဗဒဆိုင္ရာ သိပၸံပညာရွင္တို ့က ေဘာလံုးပြဲဆိုသည္မွာ ေသြးမထြက္ေသာ စစ္ပြဲမ်ားဟူ၍ တင္စားျမြက္ဆိုခဲ့ၾကေခ်ရာ အၾကင္အႏွီစကားကို ကၽြႏု္ပ္ ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္း ၾကိဳက္၏။ လူမ်ိးအလိုက္ ႏိုင္ငံအလိုက္ မိမိတိုင္းျပည္၏ အေကာင္းဆံုး အညြန္ ့ဆံုး လူသယံဇာတမ်ားကို တူးေဖာ္ေရြးထုတ္ကာ ကမၻာ့ေရွ ့ေမွာက္၌ ခ်ျပလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ မိမိတို ့၏ ဉာဏခြန္အား၊ ကာယခြန္အား ဘယ့္ကေလာက္ရွိထားသည္ကို ရွဴစားေတာ္မူၾကပါခင္ဗ် ဟူလို။

(သံုး)

ေဘာလံုးပြဲ တစ္ပြဲသည္ အႏုပညာတစ္ရပ္ျဖစ္၏။ ေရွ ့ဘာျဖစ္မလဲ ေရွ ့ဘာျဖစ္မလဲႏွင့္ တထိတ္ထိတ္ၾကည့္ေနရသည္မွာ အားျပိဳင္မွဳ(conflict) အေကာင္းဆံုးျဖစ္သျဖင့္ ဝတၳဳတိုေကာင္းတစ္ပုဒ္ႏွင့္ အလားသ႑န္တူ၏။
ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲသည္ ရူပေဗဒသင္ခန္းစာတစ္ရပ္လည္း ျဖစ္၏။ အရွိန္တို ့အဟုန္တို ့ အားတို ့မွ်ေျခတို ့အင္နားရွားတို ့ေပါင္းစုပါဝင္၏။
ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲသည္ သခ်ာၤပုစၥာတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္၏။ ေထာင့္က်ဥ္း ေထာင့္က်ယ္ မ်ဥ္းတို မ်ဥ္းရွည္ မ်ဥ္းေျဖာင့္ မ်ဥ္းေကြး ေပးယူလွဳပ္ရွား ကစားေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္ဘိတံုေခ်၏။
အႏို ့အျပင္ ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲဟူသည္ကား ဆိုက္ေကာ္ေလာ္ဂ်ီ ေခၚ စိတၱေဗဒေလ့က်င့္ခန္းမ်ားလည္းျဖစ္၏။ တစ္ဘက္လူ တစ္ဘက္အသင္း၏ စိတ္ကိုအကဲခတ္ကာ မိမိတို ့က ထိုးေဖာက္ေမႊေႏွာက္ ေဆာ့ကစားရျခင္းျဖစ္ေခ်တံု၏။

သို ့ျဖစ္ေခ်ရာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းမ်ားကို ေပါင္းစပ္ဖြဲ ့စည္းထားသည့္ မဟာအႏုပညာေတာ္ဝင္ အားကစားျဖစ္ေခ်သျဖင့္ လူတိုင္းၾကိဳက္ေဘာလံုးျဖစ္ေနရသည္မွာ ဘဇာမွ မဆန္းၾကယ္လွပါေခ်တည့္။

(ေလး)
ေဘာလံုးအေၾကာင္း စဥ္းစားေသာ္ ကၽြႏု္ပ္၏ဆရာ နႏၵသိန္းဇံကို သတိရမိ၏။ ဆရာ နႏၵသိန္းဇံကား ေဘာလံုးပြဲကို ခံတြင္းေတြ ့ဟန္မတူ။ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဆရာ့စကား အခ်ိဳ ့ကို ကၽြႏု္ပ္ သတိရမိ၏။
“ေဘာလံုးကစားေနတာကို ကိုယ္ေလ့လာေနတာၾကာျပီ။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ဂိုးေပါက္ထဲကို ဝင္ေအာင္သြင္းႏိုင္ဖို ့လုိက္လုေနၾကတာပါပဲဗ်ာ” ဟူသတည္း။
ဟုတ္မဟုတ္ကိုကား ေအာင္ေက်ာ္ဦး ေခၚ ၾကြက္နီေခၚ သိမ္းတင္သား ေခၚ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊး ေခၚ စုတ္ဖတ္ဖတ္ႏွင့္ လူအား ေမးရပါအံံ့။


(ငါး)
ေဘာလံုးအေၾကာင္း စဥ္းစားသည္တြင္ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေဝးသည္လည္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ေကာင္းသူပင္။ အၾကင္ကဗ်ာဆရာကား ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း စလိုက္သည္ႏွင့္….
“ပုသိမ္ တကၠသိုလ္မွာ တုန္းက ကိုယ္က ျမန္မာစာအသင္း selection (လက္ေရြးစင္) ေလကြာ” ဟူသတည္း။
အႏို ့ႏွင့္ ကာလအတန္ၾကာေလေသာ္ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ။ အထက္ပါစကားကို ေျပာဆုိသည့္အခိုက္ ကၽြႏု္ပ္က ေမးမိေခ်၏။
“အႏို ့ ပုသိမ္တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဘာသာမွ ေယာက်္ားေလး ဘယ္ေလာက္ရွိေခ်သတုန္းဗ်ာ”
ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေဝးကား ေခတၱေတာ့ ေတြသြားပါေခ်၏။ ျပီးမွ….
“ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ဗ်ာ” ဟူသတည္း။
ခက္ခဲနက္နဲစြာျဖင့္ အက်ပ္အတည္းၾကားမွ selection ျဖစ္လာရရွာသူ ေမာင္ေအာင္ေဝးကေလးပင္တကား တမံု ့သတည္း။

(ေျခာက္)

၂၀၀၆ ဂ်ာမနီ ကမၻာ့ဖလား အေၾကာင္း စကားစရာက တို ့အစ္ကိုၾကီး ခ်စ္ဦးညိဳအေၾကာင္းကိုလည္း သြားသတိရမိျပန္၏။ သူကေဟာေျပာပြဲတိုင္းတြင္ ေဘာလံုးပြဲတစ္ခု အေၾကာင္း မၾကာမၾကာ ေျပာတတ္သူျဖစ္၏။
မ်က္ေစ့ ကန္းေနသူတို ့ေဘာလံုးအသင္းႏွင့္ ရူးသြပ္ေနသူတို ့ေဘာလံုးအသင္း ကစားၾကသည္ ဆို၏။ မ်က္ေစ့ ကန္းေနသူတို ့ ေဘာလံုးကန္ႏိုင္ၾကေစရန္ ေဘာလံုးတြင္ ျခဴကေလးဆြဲေပးထား၏။ အသင္းသားအခ်င္းခ်င္း သိႏုိင္ေစရန္ မ်က္ေစ့ ကန္းေနသူ ကစားသမားမ်ား၏ ေျခေထာက္မ်ားတြင္လည္း ျခဴကေလးမ်ား ဆြဲေပးထားသည္ဆို၏။ အႏို ့အျပင္ ဂိုးေပါက္မ်ားတြင္လည္း ျခဴဆြဲကာ အသံေပးထားသည္ဆို၏။ အႏို ့ျဖင့္ကန္ၾကရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ မ်က္ေစ့ကန္းေနသူတို ့အသင္းက ၁၁ဂိုး ဂိုးမရွိျဖင့္ အႏုိင္ရသြားေသာ ပံုျပင္ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ ၁၁ ဂိုးမွာ မ်က္ေစ့ကန္းေနသူတို ့က သြင္းေသာ ဂိုးမဟုတ္တံုပဲ ရူးေနသူတို ့က မိမိတို ့ဂိုးကို မိမိတို ့(ဂိုးသမားအပါအဝင္) တစ္ေယာက္တစ္ကိုးစီ (တာဝန္သိသိ) ျပန္သြင္း ခဲ့ၾက ျခင္းေၾကာင့္ မ်က္ေစ့ ကန္းေနသူတို ့က ႏိုင္သြားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ထိုအႏွီ အစ္ကိုၾကီး ခ်စ္ဦးညိဳက ရွင္းျပခဲ့ေသးပါ၏။ အသိတရားကန္းျခင္းသည္ မ်က္ေစ့ကန္းျခင္းထက္ဆိုးေၾကာင္း ဥပေဒထုတ္ကာ ဆံုးမေတာ္လည္း မူပါေသး၏။ သာဓု သာဓု သာဓု။
အႏွီပံုျပင္ကို မမ စမ္းစမ္းႏြဲ ့(သာယာဝတီ) ထံမွ ရသည္ဆုိ၏။ မမ စမ္းစမ္းႏြဲ ့ကလည္း လူထုဦးလွထံမွရသည္ဟု ဆိုျပန္၏။ လူထုဦးလွ အဘယ္ကရသည္ကိုမူ ေမးရန္ခက္ေပစြ။

(ခုနစ္)
ေဘာလံုးႏွင့္ ပတ္သတ္သည့္ ဟာသတစ္ပုဒ္ကို ဆရာေဖလင္းသစ္၏ ေဟာဒီေလာကီထဲတြင္လည္း ဖတ္လုိက္ဖူး၏။ အႏွီဟာသကိုပင္ ကိုေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ)က သူ၏တြတ္ပီထဲတြင္ ထည့္သံုးထားျပန္ပါ၏။
ရပ္ကြက္ေပါင္းစံု ေဘာလံုးျပိဳင္ပြဲ၏ ေနာက္ဆံုးဗိုလ္လုပြဲအျပီး ဆုခ်ီးျမွင့္ အခမ္းအနားတြင္ ေဘာလံုးအေၾကာင္းဘာမွမသိသူ သူၾကီးက အေမးအျမန္း အစံုအစမ္း လံုးဝ မရွိပဲ အပိတ္မိန္ ့ခြန္း နိဂံုးခ်ဳပ္စကား တက္ေျပာ၏။ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ လုယက္ကစားသြားၾကသည့္ အားကစားသမားမ်ားကို လြန္မင္းစြာ အားနာမိဟန္ျဖင့္….
“သည္ႏွစ္ ရပ္ရြာရဲ ့ ဘ႑ာေရးအေျခအေနအရ ေဘာလံုး တစ္လံးတည္း ခ်ေပးထားရတာကို အလြန္အားနာပါတယ္။ ေဘာလံုးေစ်းကလည္းၾကီးတယ္ မဟုတ္လား။ အႏို ့ေသာ္ ေရွ ့ႏွစ္မ်ားမွာ လူေစ့တက္ေစ့ အားရပါးရ စိတ္ၾကိဳက္ကစားႏုိင္ဖုိ ့ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ လုယက္မေနၾကရဖို ့အတြက္ ၂၂ လံုးခ်ထားမေပးႏိုင္လင့္ေစကာမူ ေလးငါးဆယ္လံုး ခ်ထားေပးဖို ့ ကတိျပဳရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား” ဟူလို။

(ရွစ္)
အႏို ့ကလို ေဘာလံုးေလာက ၾသခ်ဖြယ္ရာ ေထြလီကာလီမ်ားထဲတြင္ ကၽြႏု္ပ္ဆရာၾကီးဂ်က္၏ အသည္းကိုခိုက္သြားေစေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္တစ္ပုဒ္ကို ကရင္ျပည္နယ္၊ လွိဳင္းဘြဲ ့ဘက္မွ ၾကားခဲ့ရျပန္ေခ်၏။ အလယ္တန္းေက်ာင္းေပါင္းစံု ေဘာလံုးျပိဳင္ပြဲဟူေခ်သတည္း။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးေတြ ေပေပါ့။
အသို ့ႏွင့္ ေဘာလံုးပြဲၾကီး ဝွဲခ်ီးက်င္းပခဲ့ၾကရာ ေနာက္ဆံုးဗိုလ္လုပြဲသို ့ ႏွစ္သင္းတက္ကာလာသည္ ဆုိ၏။ ထိုေန ့က ဗိုလ္လုပြဲဆိုေသာ္လည္း မိုးကသည္းထန္ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြက ျပည့္လွ်ံ ျဖစ္ေနရာ ပရိသတ္မွာ အနည္းငယ္မွ်သာ ရွိသည္ဟုလည္း ဆိုပါ၏။ သို ့ေသာ္ ျပိဳင္ဘက္အသင္းတစ္သင္းမွ သင္းတို ့၏ ရြာမွေန၍ ေခ်ာင္းမ်ားေျမာင္းမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး ေဘာလံုးကြင္းသို ့လာရမည္ျဖစ္ရာ မိုးထန္ ေခ်ာင္းလွ်ံေၾကာင့္ ပသို ့မွ မလာေရာက္ႏုိင္ခဲ့ပဲ ရွိပါ၏။ အႏွီတြင္ ေဘာလံုးပြဲတို ့၏ ထံုးစံ မလာသူကို အရွံဳးေပးရန္ျဖစ္ပါ၏။ သို ့ေသာ္…..
ေဘာလံုးပြဲနာယက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးအပါအဝင္ ျပိဳင္ပြဲက်င္းပေရး အဖြဲ ့က မည္သို ့မွ် ေဘာလံုးကို မကစားပဲ လာေသာအသင္းကို အႏုိင္ေပးရသည္မွာ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ ့ေသြ ့ ႏိုင္လွေၾကာင္း၊ ထို ့ေၾကာင့္ လာေသာအသင္းတစ္သင္းတည္း ပြဲကို အျဖစ္ ကစားေစလိုေၾကာင္း၊ ၅မိနစ္ ကစားျပီးေနာက္ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိသည့္ တစ္ဖက္အသင္း၏ ဂိုးထဲသို ့ ၁ဂိုး ကန္သြင္ေစလို ေၾကာင္း၊ အကယ္၍ မသြင္းႏုိင္ခဲ့ေသာ္ အရွံဳးေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာတူမွ်ၾကကာ ကြင္းလယ္တြင္ေဘာလံုးကိုခ် တြီကနဲ မွဳတ္ျပီးသည့္ သကာလ စတင္ကစားၾကပါေခ်၏။ သို ့ေသာ္ ထုိအသင္း ရွံဳးပါသည္။ ၅ မိနစ္စြန္းသည္ အထိ သတ္မွတ္ေသာ ၁ဂိုးကို မသြင္းႏုိင္ၾကရွာ။ အေၾကာင္းမွာကား သူသြင္းမည္ ငါသြင္းမည္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ေဘာလံုးကို တစ္ေယာက္ လိုက္လုေနၾကရင္း မည္သူမွ မသြင္းလိုက္ႏုိင္ပဲ အရွံဳးေတြ ့သြားခဲ့ရသည္ ဆိုပါ၏။ ထိုအံ့ၾသဖြယ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ ေဘာလံုးပြဲမွာ ကၽြႏု္ပ္ ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္း၏ အသည္းကို အခုိက္ဆံုးျဖစ္ပါ၏။

ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္း

ဒုကၡိတ

ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲက အျပန္ …..
စစ္သားေလး တစ္ေယာက္ဟာ သူေနတဲ့ ျမိဳ ့ကို မျပန္ခင္မွာ ဆန္ဖရန္စစၥကို ကေန သူ ့မိဘေတြဆီကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။

“ဟယ္လို၊ မာမီ၊ သားပါ။ မာမီေနေကာင္းရဲ ့လား။ ဒယ္ဒီေရာ”
        “သား…သားေလး…ေမေမတို့သားေလးဆီကဖုန္း ေမွ်ာ္ေနတာ ။ ဒယ္ဒီလည္းရွိတယ္။ သားေလးေနေကာင္းရဲ ့လား”
“ဟုတ္ကဲ့၊ေကာင္းပါတယ္ မာမီ၊ သားအခုအိမ္ျပန္လာေတာ့မလို ့၊အဲဒါသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အိမ္ေခၚ လာခ်င္ လို ့။ရလား။”
        “အင္း၊ ေခၚခဲ့ေလ သားေလးရဲ ့။ မာမီတို ့လည္းေတြ ့ရတာေပါ့”
ေကာင္ေလးက ဆက္ေျပာတယ္။ “ ဒါေပမယ့္ သားသူငယ္ခ်င္းက မိုင္းနင္းမိျပီးေတာ့ ေျခေထာက္ တစ္ဘက္ နဲ ့လက္တစ္ဘက္ ျဖတ္လိုက္ရတယ္။ သူ ့မွာ တျခားလည္း သြားစရာ ေနရာလည္းမရွိဘူး။ အဲဒါသားသူ ့ကို သားတို ့နဲ ့တူတူေနဖို ့ေခၚ ထားခ်င္တယ္။ရလား မာမီ”
        “ေၾသာ္၊ စိတ္မေကာင္းစရာပါလား။သနားပါတယ္။ေမေမတို ့လည္း သူ ့ ့အတြက္ေနစရာ ကူရွာ ေပးၾက မယ္ေလ”
“မဟုတ္ဘူးေမေမ။ သားကသူ ့ကိုသားတို ့နဲ ့တူတူေနဖို ့အိမ္မွာအျမဲတမ္းေခၚထားခ်င္တာ၊သူကသားရဲ ့ ့အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း မာမီရဲ ့။”
        “ေၾသာ္…သားေလးကလဲကြာ။အဲလိုေတာ့ဘယ္ျဖစ္ပါ့မတုန္း။ဒုကၡိတတစ္ေယာက္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနရရင္ေမေမတို ့အတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ အဲဒီ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေမ့လိုက္ျပီး သားတစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာစမ္းပါသားရယ္။ ဒုကၡမရွာခ်င္စမ္းပါနဲ ့။သူ လည္းတနည္းနည္းနဲ ့အဆင္ေျပသြားမွာပါ”

သူ ့သူငယ္ခ်င္းကို အရမ္းခ်စ္ပံုရတဲ့ ေကာင္ေလးဟာ ခ်က္ျခင္းဖုန္းခ်သြားပါတယ္။

အဲဒီ့ေန ့ကစျပီးေကာင္ေလးရဲ ့မိ ဘေတြဟာ ေကာင္ေလးဆီက၃ရက္ေလာက္ဘာသတင္းမွမရေတာ့ပါဘူး။ ၃ရက္ေျမာက္ေန ့မွာ ေတာ့…..

၃ရက္ေျမာက္တဲ့ ေနမွာေတာ့ ဆန္ဖရန္စစၥကို ရဲစခန္းကေန ဖုန္းလာပါတယ္။ သူတို ့သား ေသသြားျပီတဲ့။ အေဆာက္အဦး တစ္ခုေပၚကေန ခုန္ခ်ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသြားတာတဲ့။

ေၾကကြဲေသာက ေရာက္ေနတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးလည္း ဆန္ဖရန္စစၥကို ကိုလိုက္သြားရတာေပါ့။ သူတို ့သားေလးရ ့ဲ ့အေလာင္းကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ အရမ္းတုန္လွဳပ္ျပီး ေၾကကြဲသြားပါတယ္။ ေနာင္တ အၾကီးအက်ယ္ရသြားပါတယ္။

သူတို ့သားရဲ ့အေလာင္းမွာ လက္တစ္ဘက္နဲ ့ေျခတစ္ဘက္ပဲရွိတယ္ေလ။

ေကာင္းကင္ကို
Look in Your heart (Anonymous) ကို ဘာသာျပန္ထားပါသည္။

ကဗ်ာရြတ္သံ

VOA အႏုပညာ မိုးေကာင္ကင္ အစီအစဥ္မွာ ထုတ္လႊင့္ခဲ့တဲ့ “ကၽြန္”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ကိုေက်ာ္ေအာင္လြင္က ရြတ္ဆိုေပးထားပါတယ္။

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

ဒီကဗ််ာရြတ္သံကို download လုပ္ဖို ့ click here

The Irreplaceable Hero

မကၽြတ္ေသးတဲ့ တေစၦ

လွ်ပ္စစ္မီးေတြကို ပိတ္
မ်က္လံုးေတြကို အတင္း မွိတ္လိုက္တဲ့ အခါတိုင္း
အိမ္လြမ္းစိတ္ဆိုတဲ့ တေစၦတစ္ေကာင္ဟာ
ရင္မွာအျမဲ လာေျခာက္တယ္။

ျပတင္း တစ္ေပါက္မွ မရွိလို ့
မြန္းၾကပ္ျပီး အိမ္ထဲက အတင္း ရုန္းထြက္ခဲ့ရေပမယ့္
ငါ့စိတ္ ငါ့ဝိညာဥ္ကေတာ့
အတြင္းလွိဳက္ ပ်က္စီးေနတဲ့
အဲဒီ့ အိမ္ပ်က္ၾကီးထဲမွာပဲ
တဝဲဝဲ တလည္လည္နဲ ့လိပ္ျပာလႊင့္ေနတယ္။
ေၾသာ္…ငါဟာ မကၽြတ္ေသးတဲ့ တေစၦ တစ္ေကာင္ပါလား။

ငါတို ့အိမ္ကို မီးရွိဳ ့ေနတာ ဘယ္သူေတြလဲ။
အိမ္မွာ အေမ ေနမွ ေကာင္းရဲ ့လား။
စီးပြါးေရးေတြေကာ ေျပလည္ၾကပါရဲ ့လား။
ငါတို ့အိမ္ကို ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူေတြကို ေရာင္းစားေနသလဲ။
ဒါေတြဟာ... မီးေလာင္ေနတဲ့ အိမ္ပ်က္ၾကီးကို
စိတ္မသက္မသာ အေဝးကေန ေငးၾကည့္ေနရတဲ့
တေစၦတစ္ေကာင္ရဲ ့အေတြးမ်ားေပါ့။

အိမ္ကို ေလာင္ေနတဲ့ မီးေတြဟာ
မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္
ကမၻာကို္ တစ္ပတ္ပတ္ျပီး
ဒီအထိေတာင္ လာဟပ္ေနပါလား။

မ်က္ႏွာစိမ္းေတြၾကားမွာ
ေနေနရတဲ့ရပ္ဝန္းမွာလည္း
ငါ့ကို မိုးထားတဲ့ေကာင္းကင္က
အသက္ရွဴရ ၾကပ္ေလာက္ေအာင္ကို နိမ့္တယ္။

ငါဟာ ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ ေနေပမယ့္
ငါဟာ ဒီျမိဳ ့ထဲကို ဝင္ခြင့္မရေသးဘူး။
ဘာသာစကားအတားအဆီးေတြ
ေငြေၾကးအတားအဆီးေတြနဲ ့
လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားမွဳေတြၾကားမွာ
ၾကြပ္ဆတ္ဆတ္နဲ ့ငါ့ရဲ ့စိတ္ဟာ
ခုထိ ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ အနည္ မက်ေသးဘူး။

သူတို ့ဘာသာ စကားမတတ္လို ့
အဂၤလိပ္လို ေျပာလိုက္တဲ့အခါ
ၾကည့္လိုက္တဲ့ တစ္ခ်ိဳ ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ
ေဖာ္ေရြေလးစားမွဳ ေတြ မပါဘူး။
ငါ့မ်က္လံုးေတြက ျပာ မေနလို ့လား။
ငါ့ အသားေတြက ျဖဴမေနလို ့လား။
ၾကည့္လိုက္တဲ့ မ်က္လံုးေတြက
ေအးစက္စက္နဲ ့ စိမ္းတယ္။

ေၾသာ္…
ဒီျမိဳ ့ေပၚကို ရြာခ်ေပးေနတဲ့ မိုးေရစက္ေတြကေတာင္ ငါ့ကိုစိမ္းတယ္။
ငါ့ အပူကို ျငိမ္းမေပးဘူး။

အဲဒီ ့အပူကို ျငိမ္းဖို ့
ေအးစက္ေနတဲ့ ေရကို ၾကိတ္မွိတ္ေသာက္လိုက္ေတာ့လည္း
ပါးစပ္ ထဲမွာ ခါးသက္သက္နဲ ့
ေသာက္လိုက္ရတဲ့ ေရက အစ စိမ္းတယ္။

တစ္ခါ တစ္ခါ ေပါ့ ၊
အသိအမွတ္မျပဳခ်င္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ
မာနကို ျဖတ္ရိုက္လိုက္တဲ့ စကားလံုးေတြ
အခ်ဥ္ဖမ္းခါနီး ျပံဳးလိုက္တဲ့ အျပံဳးေတြနဲ ့
ဘဝတူေတြအခ်င္းခ်င္း မနာလို ရန္ရွာမွဳေတြ ကို ၾကံဳေတြ ့ရတဲ့အခါ
ငါ့ ခံစားခ်က္ေတြ သိပ္သည္းလာလြန္းလို ့လား၊
ရုတ္တရက္ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ျပီး
အေမ့ဆီ ပ်ံသြားခ်င္လိုက္တာ။

ငွက္ကေလးေတြ ဆီက အေတာင္ပံငွား
စိတ္ကူးေလးနဲ ့အေမ့ဆီ ပ်ံသြားတာေတာင္မွ
စိ္တ္ေျဖာင့္ လက္ေျဖာင့္ မပ်ံသန္းႏုိင္ဘူး။
အိမ္နားတစ္ဝိုက္မွာက
ငွက္သတ္မုဆိုးေတြ က်က္စားတယ္။
ျပီးေတာ့ အစာ ေရစာ ကလည္း ရွားတယ္။

ငါတို ့ဟာ တိုင္းျပည္မီးေလာင္လို ့
ထြက္ေျပးလာတဲ့ မီးေဘးဒုကၡသည္ေတြပါ။
မီးအပူဒဏ္ကို ေၾကာက္လို ့ထြက္ေျပးခါမွ
ကံဆိုးသူေတြ သြားရာေနာက္ကို
ဒုကၡမီးေတာက္ေတြက တေကာက္ေကာက္နဲ ့လိုက္တယ္။

ေၾသာ္... ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္လို ့ဆိုၾကေပမယ့္
ဘယ္ပြဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ႏွာကေတာ့ တန္းတူ မပြင့္္ပါဘူး။
မာယာေတြနဲ ့ ကစားၾကတဲ့
လူညြန္ ့ခူး ေစ်းကြက္ထဲမွာ
အသက္ကေလးမွန္မွန္ရွဴႏုိင္ဖို ့အေရး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပိဳင္အဆိုင္ေစ်းခ်ၾကရင္းက
ငါတို ့တန္ဖိုးက
အက်ၤီေဟာင္း တစ္ထည္လို က်က်လာတယ္။

အေမ့အိမ္ရဲ ့အေဝးမွာ
မာနေတြကို တစစီျဖဳတ္
အသည္းႏွလံုးကို ခဏထုတ္ျပီး
လူသားစက္ရုပ္ လုပ္ေနရတာ
ပင္ပန္းလိုက္တာ။
ေတာ္ရာမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
ရင္ဘတ္ တစ္ျခမ္း က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ေပ်ာ္ရာမွာပဲ ေနခ်င္တယ္။
အေမ ျပင္ေပးတဲ့
ပဲျပဴတ္ဆီဆမ္း ထမင္းၾကမ္းနဲ ့
ငါ့ နံနက္ခင္းေတြကို
အသက္ဝင္ေအာင္ ႏွိဳးခ်င္တယ္။

ေၾသာ္…
ငါ့မသိစိတ္မွာ ဆႏၵမီးေတြသင့္ေနလို ့လား။
အိမ္ကို လြမ္းတဲ့ ဥပါဒါန္နဲ ့
မေန ့ညက အိပ္မက္မက္တယ္။
အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့………………………..
…………………………………………………
…………………………………………………

ေကာင္းကင္ကို

ရင္ထဲက အေမ

အေမဟာ…
ဝါးလံုးေခါင္းထက္ေတာင္ က်ဥ္းတဲ့
စစ္ဖိနပ္ အတြင္းမွာ
မရမက သာေပးရွာတဲ့ လမင္း။

အေမဟာ…
ဒဏ္ရာေတြကို ၾကိဳးအျဖစ္တပ္ျပီး
ကမၻာတုန္ေအာင္ ျမည္တဲ့သီခ်င္း။

အေမေနျပခဲ့တ့ဲ အတၳဳပၸတၱိနဲ ့ သားတို ့သတၱိေတြကို ဆူပြက္ေနေအာင္ ႏွိဳးထားတာ။
အေမေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြနဲ ့သားတို ့ေသြးေတြကို နီရဲေနေအာင္ ဆိုးထားတာ။

အေမ့ရင္ထဲက ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ဆြဲထုတ္
ဓားတစ္လက္လုပ္ျပီး
အဲဒီ့ မိစၦာေတာအုပ္ကို သားတို ့ခုတ္ၾကမယ္ အေမ။

ေသြးဆာေနတဲ့ဘီလူးေတြက
စံမမီတဲ့ သူတို ့ဘဝေလွနံမွာ
အာဏာကို ေအာင္ျမင္မွဳ အျဖစ္ တရားေသ ဓားထစ္ေနခ်ိန္မွာ
အေမကေတာ့ ကရုဏာ ႏွလံုးသားနဲ ့
ျပည္သူ ့ငိုသံကို နားစြင့္တယ္။

အေမဟာ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းထဲမွာ ေလွာင္ထားခံရတဲ့ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္၊
ပ်ံခြင့္မရတဲ့ ငွက္အားလံုးတို ့ရဲ ့ေခါင္းေဆာင္ေပါ့။
အေမက ပ်ံခြင့္မရေပမယ့္ အေမ့နာမည္ကေတာ့ ဟိုး…ေကာင္းကင္ဖ်ားမွာပ်ံေနတယ္။
အေမ့ နာမည္တစ္လံုးကို ျပည္သူေတြအတြက္ အေမသံုးခ်င္ေနမွာပဲေနာ္။

ျပည္သူ ့ေမတၱာေတြသာ ပန္းပြင့္ေလးေတြျဖစ္မယ္ဆိုရင္
ျပည္သူတိုင္းက ပန္းပြင့္တစ္ပြင့္စီေပးလို ့
အေမ့ ဘဝဥယ်ာဥ္မွာ ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ ့ျပည့္ေနေလာက္ျပီ။
အဲဒီ့ ပန္းရနံ ့ေတြေပါ့။
သူတို ့မလိုတမာစိတ္နဲ ့ဘယ္လိုဖံုးဖံုး
ကမၻာတစ္ခုလံုး ေမႊးေနတာ။

မိစ ၦာေတြကေတာ့
ေသနတ္ကို မလႊတ္တမ္းကိုင္ျပီး
မီးေလာင္ေနတဲ့ ကုလားထုိင္ေတြေပၚ အတင္းတက္ထုိင္ေနၾကတယ္ အေမ။
အဲဒီ့ မိစၦာေတြေပါ့၊
သူရဲေဘာ ေၾကာင္လိုက္ၾကတာ။
အေမ့ကို ရင္မဆိုင္ရဲလို ့၊
အေမ့ကို မယွဥ္ျပိဳင္ရဲလို ့
အေမ့ကိုသီးျခား ခြဲထုတ္
အေမ့စာမ်က္ႏွာေတြကို သမိုင္းထဲက အတင္းဆြဲစုတ္လည္း
အေမ့ ပံုရိပ္ေတြက သားတို ့အသည္းထဲမွာ
စုတ္နဲ ့ထိုးထားသလို စြဲျပီးသား။

ဘယ္သူေတြ ဘယ္လို ေျပာပါေစ
အေမဟာ အေမျဖစ္ေနေသးသေရြ ့
သားတို ့ခ်စ္ေနမယ္။
ရင္ထဲမွာ အေမ အျမဲရွိေနမယ္။

ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေမဟာ ….
က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ရင္ေသြးေတြအတြက္
အေမ့အိမ္ေလးထဲမွာ တိတ္တိတ္ကေလး ငိုေနမလား။
ဒါမွမဟုတ္ ဒုကၡပင္လယ္ေဝေနတဲ့ ရင္ေသြးေတြအတြက္
ဆုေတာင္းေမတၱာေတးသီခ်င္းေတြကို တိတ္တိတ္ကေလးဆိုေနမလား။

အေမ့ရဲ ့ အၾကင္နာလက္နဲ ့
သားတို ့ေနတဲ့ ပုခက္ေလးကို
ညင္သာစြာ လႊဲေပးမယ္ ့ေန ့ရက္ေတြကို ေမွ်ာ္ေနမယ္။

အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုးရဲ ့ေကာင္းကင္
အေမ မိုးမယ့္ ေန ့ေတြဆီကို သားတုိ ့အားလံုး ေရာက္ခ်င္လွျပီ။
အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုး ရဲ ့မိခင္
အေမပ်ိဳးမယ့္ ဥယ်ာဥ္ကို သားတို ့အားလံုး ၾကည့္ခ်င္လွျပီ။

ေကာင္းကင္ကို
(၁၅ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၀၈)

ငါတို ့ထဲကတခ်ိဳ ့သို ့

ကဗ်ာ အေဟာင္းေလးကိုပဲ date ေျပာင္းျပီး ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။

ငါတို ့ထဲကတခ်ိဳ ့သို ့

ခြင့္ျပဳၾက သူငယ္ခ်င္းတို ့
အမွန္တရားကို ဆိုတဲ့ငွက္ဟာ
ငါ့ႏွဳတ္ဖ်ားမွာ ခဏလာနားလို ့။

ခြင့္ျပဳၾကသူငယ္ခ်င္းတို ့
ရင္ထဲက အသံဟာ
ငါ့ကဗ်ာကို အခုလာငွားလို ့။

ငါတို ့ဟာ ငါတို ့အားလံုးရဲ ့ ပ်မ္းမွ်ကိုယ္တိုင္းနဲ ့ ေတာ္တဲ့ အက်ၤီကို
့ဝတ္ဆင္ေနရျခင္းသာျဖစ္တယ္။

ငါတို ့ထဲက တခ်ိဳ ့က
ကိုယ့္အေတာင္ပံကိုယ္ျဖတ္ ခြပ္ေဒါင္းအလံကိုယက္ေနခ်ိန္မွာ
ငါတို ့ထဲက တခ်ိဳ ့က ပက္ၾကားအက္ေနတဲ့ ပါးစပ္ေတြနဲ ့
မိုးခါးေရကိုမက္ေနၾကလို ့။

ပေဒသရာဇ္ဆန္တဲ့ညေတြထဲ
ငါတို ့ထဲကတခ်ိဳ ့က ကိုယ့္ကိုယ္ကို မီးျမိွဳက္ေတာက္ပ ေပးေနခ်ိန္မွာ
ငါတို ့ထဲက တခ်ိဳ ့က အဆိပ္ေရေတြနဲ ျငိမ္းခဲ့ၾကလို ့။

ဒ႑ာရီေတြထဲကအတိုင္း
ေသြးဆာေနတဲ့ ဘီလူးရုိင္းေတြ
ဓာတ္ပံု ေတြကိုင္ျပီး တျမိဳ ့လံုးဝင္ေမႊခ်ိန္မွာ
ငါတို ့ထဲကတခ်ိဳ ့က ေခာတ္ပ်က္တာကို ေခာတ္ပ်က္တယ္လို ့ရွဳေနၾကလို ့။

ငါတို ့ထဲက တခ်ိဳ ့က
ယံုၾကည္ခ်က္ေတြပန္ျပီး ေယာနသံစင္ေရာ္လို ပ်ံေနခ်ိန္မွာ
ငါတို ့ထဲက တခ်ိဳ ့က
ကိုယ္ ့အနာဂတ္ကို္ကိုယ္တိုင္ေသာ့ ခတ္
ေသာ့တံကို မိစ ၦာေတြြဆီ အပ္လို ့။

ရန္သူက ငါတို ့ကိုတည့္တည့္ပစ္ေနခ်ိန္မွာ
ငါတို ့ထဲကတခ်ိဳ ့က
ညီအစ္ကို အခ်င္းခ်င္း
ႏွဳတ္ခမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေတြနဲ ့
အေပါစားတံဆိပ္ေတြကပ္
ေဒါသအဆိပ္ေတြ ခတ္ေနၾကလို ့။

ငါတို ့ထဲက တခ်ိဳ ့က
မိဘ စကားမလြန္ဆန္ရက္ရင္ ဘုရားေတာင္မွ မပြင့္ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးနဲ ့
ေတာ္လွန္ျခင္းအက်င့္ကို အဆံုးစြန္ထိ က်င့္ၾကတယ္။
ငါတို ့ထဲက တခ်ိဳ ့က
မိစ ၦာေတြစကားလြန္ဆန္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္အတၱကမၻာပ်က္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ ့
နာခံျခင္းအက်င့္ကို အဆံုးစြန္ထိက်င့္ၾကတယ္။

အာဇာနည္ေတြရဲ ့အျပင္းစားရင္ခုန္သံေတြဟာ ေသနတ္သံေတြထက္ဆူညံခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ငါတို ့ထဲကတခ်ိဳ ့က လက္ခုပ္ကို္ေတာင္ က်ယ္က်ယ္မတီးရဲၾကဘူး။

ငါတို ့ထဲက တခ်ိဳ ့ေၾကာင့္ ငါတို ့အကၤ်ီေတြေသးေနရတယ္။
ကန္ ့လန္ ့ ကန္ ့လန္ ့လုပ္လာရင္ေတာ့
ငါတို ့ထဲက တခ်ိဳ ့ကို
ငါတို ့ထဲက ထုတ္ရမယ္။

ငါတုိ ့ရင္ထဲက သံပံုးတီးသလိုျမည္လာတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ ့
မေကာင္းဆိုးဝါးေတြကို ႏွင္ထုတ္ၾက။
ခြပ္ေဒါင္းေတြရဲ ့အေတာင္ပံဟာ
စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ေသနတ္ကိုင္သူေတြကိုခြပ္ဖို ့ျဖစ္တယ္။
(၂၀၀၇ ႏိုဝင္ဘာ)

ေကာင္းကင္ကို

ခ်စ္သူ ့ပါးေလး ႏွစ္ဘက္ေပၚမွာ

မပြင့္တပြင့္ ႏွဳတ္ခမ္းေလးက
ေမာင္လို ့တစ္ခြန္း ေခၚလိုက္တိုင္း မွာ
သံေယာဇဥ္ ဝက္အူက
ရင္ကို တစ္ရစ္တင္းတယ္။

ခ်စ္သူ ့ႏွဳတ္ခမ္းဖ်ားမွာ
မုန္တိုင္းတစ္ခု ဖြဖြကေလး တုိက္ရင္ေတာင္
ငါက…ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ေဒါင္ခ်ာစိုင္းတဲ့ေကာင္ပါ။

ပတၱျမားေသြးနဲ ့
ခ်စ္စရာႏွဳတ္ခမ္းေလးမွာ
စကားလံုးေလးေတြက တတြတ္တြတ္နဲ ့ပြင့္တယ္။
မာယာ သၾကားေတြ ထည့္မထားတဲ့
စကားလံုး ရိုးရိုးေလးေတြက
ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ခ်ိဳေနရတာလဲ။
အဲဒီ့ စကားလံုးေလးေတြကိုေပါ့
ငါ…ဝိုင္အရက္ ခ်က္ျပီး တညလံုးမူးခဲ့တာ။

မ်က္လံုးျခင္း ဆံုလိုက္တဲ့ အခိုက္အတန္ ့မွာ
အၾကင္နာျမစ္တစ္စင္းက ငါ့ေသြးေၾကာထဲကို ျဖတ္စီး
ခဏေလး လက္သြားတဲ့ လွ်ပ္စီးေရာင္ေအာက္မွာ
အသည္း သ႑န္တိမ္စိုင္ေလးတစ္ခုကို
ဝိုးတဝါးနဲ ့ေတြလိုက္ရတယ္။
ဒါ ခ်စ္ျခင္းရဲ ့နိမိတ္လား။

လမင္းရဲ ့ဆြဲငင္အားနဲ ့
သံေယာဇဥ္ ဒီေရေတြတရိပ္ရိပ္တိုး
ႏွလံုးသား ဆည္ က်ိဳးတဲ့ေန ့ကေပါ့။

ဟန္တစ္ခြဲသားနဲ ့အျဖဴေရာင္ တံတုိင္းၾကီးလည္း
တိုးတိုးလာတဲ့ ခ်စ္ျခင္း ေတြကို ထမ္းပိုးရင္းက
မႏိုင္မနင္းနဲ ့ သူ ့အလိုလို ျပိဳက်၊
ခ်စ္စကားေတြ ငါ့ႏွဳတ္ခမ္းက အလုအယက္ ခုန္ထြက္လာတုန္းကေပါ့။
စကားလံုးေတြ တစ္လံုးနဲ ့တစ္လံုး ခလုတ္တိုက္မိျပီး
ငါ့စကားေတြက ထစ္သြားလိုက္တာ။

ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ ့ရင္ခုန္သံေတြက
တိတ္ဆိတ္မွဳကိုျဖိဳ
ခ်စ္သူ ့မ်က္ႏွာမွာ
ရွက္ေသြးေတြစိုသြားတဲ့ခဏေပါ့။
ငါ…လမင္းနီနီကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျမင္လိုက္ရတယ္။

ေက်းဇူးျပဳျပီး တိတ္ေပးၾကပါ
ဝင္သက္ထြက္သက္တို ့၊
ခ်စ္သူ ့ပါးေလး ႏွစ္ဘက္ေပၚမွာ
ႏွင္းဆီ တစ္ပြင့္စီ အိပ္ေနလို ့။

ေကာင္းကင္ကို

ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ရဲ ့ Cartoon

ပံုမ်ားကို ခပ္ၾကီးၾကီးျမင္ရရန္ အတြက္ ပံုကို click လုပ္ပါ။

ေၾကကြဲစရာ စာမ်က္ႏွာမ်ား

အေျခြခံရတဲ့ ပန္း
အနမ္း မခံရတဲ့ ရင္ေသြး
ေမတၱာပို ့သခြင့္ မရတဲ့ ရဟန္း
သားေပ်ာက္တဲ့ မိခင္
ငိုခြင့္ မရွိတဲ့မ်က္ႏွာမ်ား
ဒါဟာ ငါတို ့အတြက္ ဘာမွမဆန္းေတာ့တဲ့
ေၾကကြဲ စရာ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပါ့။

ေလးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တိတိ
မိုးမလင္းတဲ့ ရပ္ဝန္းတစ္ခုမွာ
အႏ ၱရာယ္ အနံ ့ကလည္း
ေနရာတိုင္းမွာ ရတယ္။

ၾကည့္ရတာ ျဖဴေနေပမယ့္
မင္းမ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ နီေနသလိုပဲ ကံ့ေကာ္။
ရင္ေသြးေတြ ေပ်ာက္လို ့ငိုထားခဲ့တာလား။
မင္းေတြ ့ခဲ့ရတဲ့ ေၾကကြဲစရာ ပံုျပင္ေတြကို
ငါတို ့ကိုလည္း ေျပာျပပါဦး။
ငါတို ့အတူငိုၾကရေအာင္။

အေနာ္ရထာဟာ
သူ ့ထီးနန္းေပ်ာက္မွာေၾကာက္လို ့
ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ေတြကို္ေတာင္ လိုက္သတ္ခဲ့သတဲ့။
အဲဒီ့ ဒ႑ာရီစကားေတြကို ငါမယံုခဲ့ေပမယ့္
ေခတ္သစ္ဘီလူးေတြကေတာ့
အဲဒီ့အတိုင္း ရက္စက္ေနလိုက္ၾကတာ။
ေတာက္!!!…
မိစ ၦာတစ္ပိုင္း လူတစ္ပိုင္းေတြ။

သူငယ္ခ်င္းတို ့…
မ်ိဳခ်လုိက္ၾကဦး… စကားလံုးေတြကို
ငိုခ်လိုက္ၾကဦး… အခ်ိန္မဟုတ္ပဲ ရြာေနတဲ့ မိုးနဲ ့အျပိဳင္
ခံစားလိုက္ၾကဦး… ေပ်ာက္ေနေသာသူေတြအတြက္
က်င္းပလိုက္ၾကဦး… ၾကယ္ပြင့္ေတြရဲ ့စ်ာပနကို… တိတ္တိတ္ကေလး
ေစာင့္စားလိုက္ၾကဦး… ျခင္းထဲကၾကက္ကေလးေတြလို… ကိုယ့္အလွည့္မေရာက္မခ်င္း။

ငါတုိ ့အျဖစ္က ဆိုးလိုက္တာ။
လူ ့ျပည္မွာ ေနျပီးေတာ့ လူျဖစ္ခြင့္ကိုမရၾကတဲ့ ဘဝ
ငိုတာေတာင္မွ အသံက်ယ္က်ယ္မထြက္ပဲ ငိုရတယ္။
ပူေဆြးတာ ေတာင္မွ ဘယ္ဆီကိုမွန္းျပီး ပူေဆြးရမွန္း မသိဘူး။
သက္ေတာ္ေစာင့္ဆိုသူေတြ လက္ခ်က္နဲ ့အသက္ေတြထြက္ ေနရတဲ့ဘဝပါ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပည္ေစာင့္နတ္ ဆိုသူေတြက ျပည္သူေတြကိုသတ္တယ္။

သူငယ္ခ်င္းတို ့…
ငါတုိ ့ေနေနရတဲ့ ေနရာဟာ စစ္တလင္း တစ္ခုျဖစ္တယ္။
သတိနဲ ့ယွဥ္ျပီး ခုခံစစ္ကို ျပင္ၾက။

မိစ ၦာေတြ လူျဖစ္ျပီး လူ ့ျပည္မွာ ၾကီးစိုးေနတဲ့ေခတ္မွာ
ငါေတာ့…ငရဲျပည္ မွာသာ ဆင္းေနလိုက္ခ်င္တယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ေနဘုန္းလတ္သို႔ ….

ဘေလာ့ဂ္ဂါေမာင္ႏွမေတြအၾကား ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ စေနာက္ၾကရင္း"ၿမိဳ႕စားႀကီးေနဘုန္းလတ္" လို႔ နာမည္တြင္ခဲ့တဲ့သူ။ မႏွစ္က ဒီလုိေန႔မွာပဲ "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" ဘေလာ့ဂ္ေလးကို သူကိုယ္တိုင္ အသက္သြင္းခဲ့တယ္။
ဒီေန႔ ေတာ့ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္သြားျပီေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ သူ ့ဘေလာ့ဂ္မွာ ပထမဆံုးတင္လိုက္တဲ့ ပို႔စ္နာမည္ကလည္း "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" တဲ့။ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ သူလြတ္က်ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာသမားဆိုတဲ့ အမည္နာမေတြအတြက္ သူ ့ဘေလာ့ဂ္ဟာ သစၥာရိွတဲ့ လူယံု၊ အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္၊ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေညာင္သစ္ပင္လို အသံုးေတာ္ခံခဲ့တယ္။ ရက္ေပါင္း ၃၆၅ ရက္အတြင္းမွာ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္က စာေကာင္းစာသန္႔ ၁၂၂ ပုဒ္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ျပီးၿပီ။ ဒီစာေတြေၾကာင့္ ဖတ္သူေတြအတြက္ သုတပန္းေတြ လန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ရသလမ္းေတြ ဆန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ပညာမီးေတြ လင္းပလာခဲ့တယ္ ။ သူကေတာ့ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္။

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အတြက္ ပထမဆံုးဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူနဲ႔ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္လည္း ရင္းနွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့တယ္္။ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြကို ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္မယ့္စာအုပ္အတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သူ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ စာအုပ္ကိစၥ ေဆြးေႏြးပြဲတိုင္းကိုု မပ်က္မကြက္တက္ေရာက္ခဲ့သူဟာလည္း သူ တစ္ဦးတည္း ရိွခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး
ရန္ကုန္မွာ ပထမဆံုးက်င္းပခဲ့တဲ့ Blog Day Seminar အတြက္လည္း သူ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ MRTV4 နဲ႔ အျခားေသာ မီဒီယာေတြအၾကားမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလာက အေၾကာင္းကို သူခ်ျပရဲခဲ့တယ္။ ေဝဖန္မႈေတြကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ေမးခြန္းေတြကို အျပံဳးနဲ႔ ေျဖၾကားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါရပ္၀န္းမွာ ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ခုရိွတာက ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြမွာ အထူးေရးသားတဲ့ ပို႔စ္ေတြ တင္တတ္္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ Comment ေတြ ခ်ီးျမွင့္ၾကတယ္။

ဒီေန႔ သူ ့ရင္နဲ႔ တည္ထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တယ္။ ခုလိုအခ်ိန္မွာ သူသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးသားခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ သူ႕ဘေလာ့ဂ္အတြက္ အထိမ္းအမွတ္ပို႔စ္တင္မယ့္ အစီအစဥ္ရိွမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ … ဘယ္မွာလဲ ။ သူေရးမယ့္ ပို႔စ္မွာ Comment ေရးဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ႔ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး
ေစာင့္ေနၾကတယ္။ " ျမိဳ႕စားၾကီး " လို႔ စေနာက္ၾကဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္ … ဇန္နဝါရီ ၂၉ ကတည္းက ေျခာက္ေသြ႕ေနခဲ့ရတဲ့ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္မွာ အျပံဳးေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းေနေစခ်င္တာ … ရယ္သံေတြနဲ႔ စည္ညံေနေစခ်င္တာ … ဒါေတြအတြက္ အားလံုးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါ ..။

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကို ခ်စ္ၾကည္ေစခ်င္တဲ့ သူ႕အတြက္၊ လူငယ္ေတြကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ သူ ႔အတြက္၊ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ သူ ့အတြက္ ေဘးဒုကၡဆိုတာ ျမဴတစ္မႈန္စာေတာင္ က်ေရာက္မလာေစဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းမွ ညီအကိုေမာင္နွမအားလံုးက ဒီအမွတ္တရ ပို႔စ္ေလးနဲ႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ၾကယ္ေတြျပိဳင္တူလင္းဖို ့လိုတယ္

သုည တစ္လံုးဟာ
ေ ့႐ွဆံုးမွာ မေနသင္ ့ဘူး။

မင္းတို ့ေနရာေပ်ာက္မွာေၾကာက္တာနဲ ့
ခန္းမတစ္ခုလံုး ေဖ်ာက္ထားရသလား။

မိုးၾကိဳး လွ်ပ္စီးရယ္…
မင္း… ငါတို ့ကို ပစ္ခတ္ျပာခ်လည္း
မင္းလည္း ခဏပဲ လင္းမွာပါ။
လမင္းေတာ့ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။

သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ…
မိုးတိတ္မွ အျပင္ထြက္မယ္ဆိုတဲ ့ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ ့ေတာ ့
ဘယ္ကိုမွ ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကိုထမ္းျပီး
ကမ ၻာသစ္ဆီသြားမယ္. လမ္းဟာ
ၾကမ္းေတာ ့ၾကမ္းလိမ္ ့မယ္။

ေ ့႐ွမွာလည္း
တေစ ၦတစ္ေကာင္
ေသနတ္ကိုင္ျပီး ေစာင္ ့ေနတယ္။

တေစ ၦမေၾကာက္သင္ ့တဲ ့အခ်ိန္မွာေတာ ့
ငါတို ့မ်က္လံုးေတြကို ကန္းသင္ ့ရင္ ကန္းထားရလိမ္ ့မယ္။

ျပီးေတာ ့
ေတာက္ပေနတဲ ့မ်က္လံုးအသစ္ေတြနဲ ့
အိမ္္မက္ေတြကိုပဲ တည္ ့တည္ ့ၾကည္ ့ျပီး
ရဲရဲဝ ့ံဝ ံ့ေလွ်ာက္ရေအာင္။

မီးပ်က္ေနတဲ ့ညေတြမို ့
ၾကယ္ေတြျပိဳင္တူလင္းဖို ့လိုတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

blog လုပ္ခါစက တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေဟာင္းေလးကိုပဲ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။