Stockholm Syndrome (စေတာ့ဟုမ္း လကၡဏာစု) (by Kang Shin Juu)

ဘာသာျပန္သူ။ Sunwu Kang (ေဝႏြယ္ႏွင္းစုိး) (s2sunwus2@hanmail.net) 

ေနာက္ခံအခ်က္လက္။   ။ ဓားျပေတြက ဓားစာခံအျဖစ္ ေခၚေဆာင္သြားခံရတဲ့ သူေတြဟာ ဓားျပေတြႏွင့္ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ ေနရင္း ဓားျပေတြကုိ သနားျပီး ဒီ ဓားျပေတြကုိ ဖမ္းဖုိ႕ ၾကိဳးစားေနတဲ့ ရဲေတြကုိ ရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ပစ္တဲ့ စိတ္အေျခအေနကုိ ဆုိလုိပါတယ္။

ဒီ လကၡဏာစု ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ ေနာက္ခံသမုိင္း။   ။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ဆီြဒင္နုိင္ငံ Stockholm ျမိဳ႕မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဓားစာခံဖမ္းဆီးမွႈ အျဖစ္အပ်က္ကို အေျခခံတဲ့ ေ၀ါဟာရ ျဖစ္ပါတယ္။ ဓားျပေတြေၾကာင့္ အင္မတန္ဆုိး၀ါးလွတဲ့ ေနရာေတြေရာက္ျပီး ဓားစားခံအျဖစ္ အဖမ္းခံလာရတဲ့ သူေတြဟာ၊ အဲဒီ ဓားျပေတြကုိပဲ ေထာက္ခံသြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ဘယ္္ေလာက္ထိလဲဆုိရင္ ဓားျပေတြနဲ႔ အတူတူ ပူးေပါင္းဖုိ႕အထိပါ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလုိ အေျခအေနဆုိးတစ္ရပ္မွာ အဖမ္းခံထားရသူေတြဟာ၊ အစဦးပုိင္းမွာေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြ ခံစားၾကရေပမဲ့၊ ဓားျပေတြနဲ႔ အတူတူေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ မ်ားလာတာႏွင့္ အမွ် တျဖည္းျဖည္း ဆုိသလုိပဲ သူတို႕ေတြကုိ ကရုဏာေတြျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မိမိတုိ႕ကုိ လာကယ္ဖုိ႕ ေရာက္လာတဲ့ ရဲေတြကုိေတာင္ ျပန္လည္တုိက္ခိုက္ဖုိ႕ အေနအထားအထိေအာင္ ျဖစ္သြားတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးလို႔ ပညာရွင္ေတြက ေရးသားၾကပါတယ္။

Stockholm လကၡဏာစုႏွင့္ ဆက္စပ္ျပီး ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတာ ဘယ္လုိ အရာမ်ဳိးလဲဆုိတာကုိ ရွင္းျပထားတဲ့ စာအုပ္ထဲမွ အေၾကာင္းအရာကုိ ဘာသာျပန္ထားပါတယ္။

ကုိရီးယား Philosopher ပညာရွင္လည္းျဖစ္ စာေရးဆရာလည္း ျဖစ္တဲ့ Kang Shin Juu ရဲ႕ စာအုပ္ကုိ ဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေခါင္းစဥ္။   ။ ႏုိင္ငံဆိုတဲ့ သက္တမ္းအရင့္ဆံုး ဒ႑ာရီပံုျပင္တစ္ပုဒ္~~။
      국가라는 오래된 신화
ခင္ဗ်ားတုိ႕တေတြ Stockholm လကၡဏာစု [Stockholm syndrome]
ဆုိတဲ့ စကား ၾကားဖူးၾကတယ္မဟုတ္လား။ ၁၉၇၃ခုႏွစ္ ဆြီဒင္ႏုိင္ငံ Stokcholm ျမိဳ႕ ဘဏ္တစ္ခုမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဖမ္းဆိး လုယက္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေ၀ါဟာရ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ဓားျပေတြေၾကာင့္ အင္မတန္ဆုိး၀ါးလွတဲ့ ေနရာေတြေရာက္ ဓားစားခံအျဖစ္ အဖမ္းခံလာရတဲ့ သူေတြဟာ မိမိရဲ႕ အသက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားတဲ့ အင္အားၾကီးမားသူ ဓားျပရဲ႕ လႊမ္းမုိုးမႈေၾကာင့္ ဒီ ဓားျပကုိပဲ ေထာက္ခံဖုိ႕ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဘယ္္ေလာက္ထိလဲဆုိရင္ အတူတူ ပူးေပါင္းဖုိ႕အထိပါ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဓားစားခံအျဖစ္ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ခံရတဲ့ဆုိတဲ့ အျဖစ္ဟာ အျဖစ္ဆုိးေတြထဲက အဆုိး၀ါးဆံုး အေျခအေနလုိ႕လည္း ေျပာလုိ႕ရတယ္မဟုတ္လား။ ဒီ ဓားျပေတြဆီက မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ဘူးဆုိရင္ အဆိုးဆံုုးအေျခအေနက အသက္ေသသြားတဲ့အထိ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ဒီလို အေျခအေန ဆုိက္ေရာက္ျပီး ကုိယ့္ကုိ ကယ္တင္ႏုိင္မယ့္ အင္အား၊ ရဲေတြမွာလည္း မရိွဘူးဆုိရင္ ဓားစားခံေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္က်မႈဟာ အရမ္းအရမ္းကုိ ျဖစ္ပြားလာႏုိင္တယ္ဆုိတာ ဧကန္မလြဲပါပဲ။

ဒီလုိအေျခေနမ်ဳိး ေရာက္ျပီဆုိရင္ ဓားစားခံေတြဟာ ဘယ္လုိ တံု႕ျပန္မႈေတြ ရိွေနမလဲ။ သူတုိ႕ေတြကုိ ကယ္တင္ေပးမယ့္ ရဲေတြ၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း(society)ေတြထက္ သူတုိ႕ကုိ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဓားျပေတြရဲ႕ ဘက္ကို လုိက္ေပးဖုိ႕ ျဖစ္လာပါတယ္။ စိတ္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ စကားအရဆုိရင္ ၊ ဓားစာခံေတြ ခံစားဖုိ႕ ျဖစ္လာတဲ့ Stockholm လကၡဏာစု ဟာ အခ်က္၃ခ်က္ ရိွေနပါတယ္။

(၁) မိမိတို႕ရဲ႕ အသက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားတဲ့ ဓားျပေတြဟာ ဓားစာခံအျဖစ္ပဲ အသံုးခ်ျပီး အသက္ကုိ ဒုကၡမေပးပါလားဆုိျပီး ဓားစာခံေတြက ေက်းဇူးေတြတင္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သူတုိ႕ေတြကုိ ၾကင္နာတဲ့စိတ္ေတြအထိ ျဖစ္ေပၚလာတာလို႔ ေျပာပါတယ္။

(၂) ဓားစာခံေတြဟာ မိမိတုိ႕ကုိ လာကယ္တဲ့ ရဲေတြကုိေတာင္ ျပန္လည္တုိက္ဖုိ႕လုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ ရဲေတြဟာ မိမိတို႕နဲ႔ ဓားျပေတြၾကားမွာ ရိွတဲ့ သံေယာဇဥ္ကုိ ဖ်က္ဆီးျပီး မိမိတို႕ရဲ႕အသက္ကုိေတာင္ ထိခုိက္လာႏုိ္င္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

(၃) ေနာက္ဆံုးအခ်က္က - ဓားျပေတြဟာ ဓားစာခံေတြအေပၚ ခင္မင္သြားပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ဓားစာခံနဲ႕ ဓားျပေတြဟာ အတူတကြ ေၾကာက္ရြံ႕မႈဆုိတဲ့ စိတ္ခံစားမႈ ျဖစ္ေပၚပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ဒီ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ၾကားမွာ “ငါတုိ႕(we)” ဆုိတဲ့ အင္မတန္ေတြးရခက္တဲ့ ယံုၾကည္မႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

သမုိင္းကုိ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ႏုိင္ငံအသီးသီးဟာ အေျခအေနဆုိး တစ္ရပ္ကုိ ရင္ဆုိင္ရျပီဆုိရင္ စစ္ပြဲကတစ္ဆင့္ တုိင္းျပည္အတြင္းမွာ ရိွေနတဲ့ အဆင္မေျပမႈေတြကုိ ဖံုးကြယ္ဖုိ႕လုပ္ပါတယ္။ ဘာလုိ႕ ဒီလုိလုပ္တယ္လုိ႕ ထင္ပါသလဲ။ ဒါဟာဆုိရင္ တုိင္းသူျပည္သားေတြကုိ Stockholm လကၡဏာစု ထဲ ေခ်ာက္ခ်ဖုိ႕ ဆုိတဲ့ စီမံကိန္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ အတိုက္အခံအဖြဲ႕ေတြ၊ အတိုက္အခံ လူပုဂၢိဳလ္ေတြဟာလည္း တခ်ိဳ႕ အေျခအေနမ်ဳိးမွာ အာဏာရွင္နဲ႔ မိမိတုိ႕ေတြဟာ အေျခအေနတူတဲ့ ကံၾကမၼာမွာ က်ေရာက္ေနတယ္လို႕ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႕ေတြဟာ “ႏုိင္ငံ” ဆုိတဲ့ ျပႆနာကုိ အေျခခံကအစ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႕ရာခက္ခဲတဲ့ အေၾကာင္းရင္းဟာ Stockholm လကၡဏာစု ထဲ ေရာက္ရိွေနလုိ႕ မဟုတ္လား။
ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတာၾကီးဟာ တကယ္တမ္းေတာ့တုိင္းသူျပည္သားေတြအေပၚ လႊမ္းမုိးႏုိင္တဲ့ အာဏာေတြ ပိုင္ဆုိင္ထားတဲ့ အရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ထပ္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာဆိုတဲ့ အရာၾကီးကုိ ကုိင္ေဆာင္ျပီး ႏုိင္ငံသားေတြကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ေနတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း က်ေနာ္တုိ႕ကုိ သတ္ေတာင္ပစ္ႏုိင္ျပီး အတြင္းတစ္ေနရာမွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံဟာ က်ေနာ္တုိ႕ေတြကုိ ႏုိင္ငံေတာ္က သတ္မွမသတ္တာ။ သတ္ဖုိ႕ေနေနသာသာ က်ေနာ္တုိ႕အဖုိ႕ဆုိျပီး မူ၀ါဒေတြေတာင္ လုပ္ေပးတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေက်ဇူးေတာင္တင္လုိ႕ရေနတယ္ေလ။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႕တေတြဟာ ဓားစာခံေတြ ဓားျပေတြအေပၚ ၾကင္နာစိတ္ ျဖစ္ေပၚသလုိမ်ဳိး ႏုိင္ငံေတာ္အေပၚမွာလည္း သံေယာဇဥ္ျဖစ္တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ အကယ္၍မ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္က ႏုိင္ငံကုိ ျပႆနာအျဖစ္ လုပ္လာျပီဆုိရင္၊ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ စိတ္ေတြဟာ အင္မတန္ စုိးရိမ္လာပါတယ္။ ဓားစာခံေတြဟာ မိမိတုိ႕ရဲ႕ အသက္ကုိ ကာကြယ္ေပးဖုိ႕ ရဲေတြက ဓားျပကုိ တုိက္ခုိက္တာ မလုိလားသလိုမ်ိဳးပဲေပါ့။

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဒီလုိမ်ဳိး ပံုစံေတြနဲ႕ နုိင္ငံဆုိတာ ရိွကိုရိွရမယ့္ အရာ၊ မရိွရင္ မျဖစ္တဲ့ အရာအျဖစ္ ထင္ေယာင္ထင္မွားစိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ဓားျပေတြဆီကုိ ဦးတည္လာတဲ့ က်ည္ဆံေတြကုိ ကာကြယ္ေပးတဲ့ ဓားစာခံေတြရဲ႕ အေျခအေနမ်ိဳးလုိေပါ့။

ႏုိင္ငံဆုိတာနဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး က်ေနာ္တုိ႕ႏုိင္ငံ(ေတာင္ကုိရီးယား)က ျပည္သူေတြ Stockholm လကၡဏာစု ကုိ ခံစားဖုိ႕ ျဖစ္လာရတဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ ပက္ေဂ်ာင္းဟီလက္ထက္(1917~1979)[1] ကေနစတင္လာတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္လုိ႕ ေျပာရပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္တုိ႕ တုိင္းသူျပည္သားတခ်ဳိ႕ဟာ Stockholm လကၡဏာစု ကုိ ခံစားေနရတဲ့ ဓားစာခံေတြလုိ ပက္ေဂ်ာင္းဟီကုိ တသသျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ ရိွေနပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕တေတြဟာ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ အာဏာရွင္ဆန္လုပ္ရပ္ေတြကုိေတာ့ ေမ့လုိ႕ေနၾကတယ္ေလ။ ပုိျပီးေတာင္ ဆုိးတာက သူ႕ကုိ တုိးတက္ေအာင္လုပ္ေပးသူ၊ ဟန္ျမစ္ရဲ႕ အင္အားကုိ ၾကီးထြားေအာင္ လုပ္ေပးသူ၊ တုိင္းျပည္အငတ္ဆင္းရဲေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးသူအျဖစ္ အမွတ္ရခ်င္ေနၾကပါတယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ ပက္ေဂ်ာင္းဟီဟာ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ ဘ၀ကုိ ဘယ္လိုမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူလဲဆုိတာ ေသခ်ာ သိဖုိ႕ လုိလာျပီ။ အခုေလာေလာဆယ္ လူငယ္ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ ေဂ်ာင္းအင္းဂြမ္(1957~2005) ဟာ ဒီလုိမ်ိဳး ဖြင့္ဆုိထားပါတယ္။

“ပက္ေဂ်ာင္ဟီရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအေတြးကေတာ့ မူလအစအားျဖင့္ Nationalism အေတြးအေခၚေတြ ရိွေနတယ္လုိ႕ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႕ ရပါတယ္။သူရဲ႕Nationalism အေတြးအေခၚဟာဆုိရင္ မိမိရဲ႕ သိသာထင္ရွားလွတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတဲ့ အရာၾကီးကုိ ဗဟုိထားျပီး ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈဆုိတာကုိ ေပါင္းစပ္ျပီး ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အရာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ တုိင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ အသက္ရွင္ေနထုိင္ႏုိင္မႈဟာဆုိရင္ နုိင္ငံေတာ္ကပဲ တာ၀န္ယူရမယ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ပက္ေဂ်ာင္းဟီရဲ႕ Nationalism အေတြးအေခၚေတြဟာဆုိရင္ မ်ဳိးႏြယ္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္တာေတြ၊ တုိင္းသူျပည္သားေတြေနတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ တုိးတက္ေရးေတြ၊ ျမိဳ႕ေတာ္ တည္တံ့ခုိင္ျမဲေရးေတြ စတဲ့ ပညာေရးပုိင္းဆုိင္ရာ ကိစၥ ေတြကုိ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။သူရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈထဲက အထင္ရွားဆံုးအရာဟာ [National Chart of Education_국민교육 헌장- 國民敎育憲章] ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ [National Chart of Education]ဟာဆိုရင္၊ အားလံုးကုိ ခ်ဳံၾကည့္မယ္ဆုိရင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို နုိင္ငံေတာ္ဆုိတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ၾကီးထဲကုိ ထည့္သြင္းတဲ့ အေတြးအေခၚပုိင္းဆုိင္ရာ ပံုစံကုိ ျပသပါတယ္။ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြက အေျခခံထားပါတယ္။ ျပီးေတာ့
“တုိင္းသူျပည္သားေတြ က်န္းမာသန္စြမ္းျခင္းဟာ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အင့္အား” လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္လည္း ေခတ္စားခဲ့ပါတယ္။

ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ ေဂ်ာင္းအင္းဂြမ္(1957~2005)က၊ ပက္ေဂ်ာင္းဟီရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚဟာ Nationalism ပါလုိ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိပါတယ္။ ဒီမွာေျပာတဲ့ Nationalism ဆုိတာ သူေျပာသလုိပဲ “တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို နုိင္ငံေတာ္ဆုိတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ၾကီးထဲကုိ ထည့္သြင္းထားတဲ့ အေတြးအေခၚ” ေပါ့။ သူဆုိလိုတာက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီဟာ၊ ႏုိင္ငံေတာ္က လုိအပ္ရင္သံုးဖုိ႕ အေထာက္အကူပစၥည္းသာသာပဲျဖစ္ျပီး ႏုိင္ငံေတာ္ကေတာ့ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားအရ ပက္ေဂ်ာင္းဟီအတြက္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ဟာ ႏုိင္ငံေတာ္တုိးတက္ဖုိ႕အေရး အသံုးခ်ခံရတဲ့ အေထာက္အကူပစၥည္းသာ ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာေပါ့။ သူ႕အတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ ၀င္ေရာက္တားဆီးလုိ႕ မရႏုိင္တဲ့ အာဏာလုိ႕ ေျပာလုိ႕ရပါတယ္။ ဒါဟာ ဘာဆုိလုိတာပါလဲ။ ပက္ေဂ်ာင္းဟီးေတြးထားတဲ့ အေတြးတုိင္းသာ စဥ္းစားရမယ္ဆုိရင္၊ ဘယ္သူမွ တုိင္းျပည္ကုိ ျပႆနာတစ္ရပ္အျဖစ္ ႏုိင္ငံေတာ္ဆိုတာကုိ သံသယေတာင္ ျဖစ္စရာမလုိဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒီလုိ ျဖဴစင္သန္႕ရွင္းျပီး ၾကီးက်ယ္လွတဲ့ နုိင္ငံေတာ္နွင့္ ပတ္သတ္ျပီး သံသယေတြ ျဖစ္စရာမလိုဘူး_ ဆုိတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဒီလုိဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႕တေတြဟာ ပက္ေဂ်ာင္းဟီရဲ႕ Nationalism အယူကုိ မ်က္ကန္းယံု ယံုျပီး အလံုးစံု ပံုအပ္ျပီး ေနာက္ကေန လုိက္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ ႏုိင္ငံေတာ္ႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ သံသယျဖစ္ျပီး ဘက္စံုကေန စဥ္းစားၾကည့္မလား။

ပက္ေဂ်ာင္းဟီ သြတ္သင္းထားတဲ့ Nationalism အယူအဆကေန လြတ္ေျမာက္ဖုိ႕ရာ
အတြက္ဆုိရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတဲ့ Stockholm လကၡဏာစုကေန လြတ္
ေျမာက္ဖုိ႕အတြက္ဆိုရင္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိတဲ့ အရာကုိ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္တဲ့အခါ ျဖစ္ပြားလာႏုိင္တဲ့ အဆင္မေျပမႈေတြကို သည္းခံႏုိင္တဲ့ အားေတာ့ ရိွရမွာေပါ့။

ဘာသာျပန္သူ။ Sunwu Kang (ေဝႏြယ္ႏွင္းစုိး) 

Reality

Reality
Equality is still considered as a low-key affair,
but incurable optimists are building a castle in the air.

Speaking metaphorically,
what we have to do is to climb the Mount Everest, not to live in an ivory tower.
And the sun will not rise in the witching hour.

by Kaung Kin Ko (September 9, 2013)
(Adaption of my own Burmese poem)

က်ေနာ့္ရဲ႕ ခက္တယ္ ဆုိတဲ့ ျမန္မာကဗ်ာ (http://kaungkinko.blogspot.com/2009/10/blog-post_20.html) ထဲက ေနာက္ဆံုး အပုိဒ္ကို အဂၤလိပ္လို “ျပန္ေရး” ထားတာပါ။

ခက္တယ္ 
ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုစိတ္မွန္းနဲ႔
ေလကုိဖမ္းျပီး ဒန္းဆင္ဆင္
 ေရွ႕ကေတာင္ဟာ ဧဝရက္မွန္းနဲ႔
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွာ ေနမထြက္မွန္း ..
သိေနေတာ့လည္း ခက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကုိ (ေအာက္တိုဘာ ၂၀၊ ၂၀၀၉)

“ဘာသာျပန္တယ္” လို႔ မသံုးဘဲ ျပန္ေရးတယ္လို႔ သံုးထားတာက တိုက္ရုိက္ ဘာသာျပန္တာ မဟုတ္ဘဲ အဲဒီ့ အပုိဒ္ရဲ႕ theme နဲ႔ metaphor တခ်ိဳ႕ ျပန္ယူထားလို႔ပါ။

မူရင္းကဗ်ာမွာ “ေရွ႕ကေတာင္ဟာ ဧဝရက္မွန္းနဲ႔၊ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွာ ေနမထြက္မွန္း” ဆိုတဲ့ အတြဲလိုက္ နေဘ ထည့္ေရးထားတာမို႔ ၊ အဂၤလိပ္လိုမွာလည္း rhyme ပါရင္ ေကာင္းမယ္ ဆိုျပီး ခံစားမိလို႔ ေနာက္ဆံုးစာလံုးေတြကုိ rhyme ပါေအာင္ ေရးထားတာပါ။ “affair” နဲ႔ “air” ၊ “tower” နဲ႔ “hour” ေပါ့။

ေလကိုဖမ္းျပီး ဒန္းဆင္တယ္ ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စာ မရွိဘူး။ daydreaming လို႔လည္း ရုိးရုိးမသံုးခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေလထဲမွာ ရဲတိုက္ေဆာက္ေနၾက တယ္ “building a castle in the air” လို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။ “air” နဲ႔ ကာရန္ယူခ်င္တာေရာ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ equality ဆိုတာ မရွိေသးတာေရာ ထည့္ခ်င္လို႔ အေပၚမွာ “Equality is still considered as a low-key affair” ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းကုိ အပုိထည့္လိုက္ပါတယ္။

ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ကုိ ရုိးရုိး midnight လို႔ မသံုးဘဲ witch ေတြက်က္စားတဲ့ အခ်ိန္ (the witching hour) လို႔ သံုးလုိက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ witch က female သေဘာကိုရည္ညႊန္းခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ မေကာင္းဆုိးဝါးေတြ ကုိ ရည္ညႊန္းတာပါ။ ျမန္မာမွာလည္း မေကာင္းဆုိးဝါးေတြ က်က္စားေနတုန္းပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ the witching hour ဆိုျပီးေတာ့ မေကာင္းဆုိးဝါးေတြ က်က္စားတဲ့ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အခ်ိန္မွာ ေနမထြက္ဘူး လို႔ ရည္ညႊန္းတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါ။

 ျပီးေတာ့ အဓိပၸါယ္ အံဝင္ခြင္က်လည္း ျဖစ္ေစမယ့္၊ ေရွ႕အပုိဒ္မွာ ေျပာထားတဲ့ (incurable optimists) ေတြနဲ႔ လုိက္ဖက္မယ့္၊ ေအာက္စာေၾကာင္း hour နဲ႔လည္း rhyme မိမယ့္ tower .... “ivory tower” ဆင္စြယ္ဘံုနန္း ဆုိတဲ့ဟာကုိလည္း က်ေနာ့္ ျမန္မာကဗ်ာမွာ မပါေပမဲ့ အပိုထည့္ထားပါတယ္။

ဘာသာစကားေတြရဲ႕ သေဘာသဘာဝ မတူေတာ့ ကဗ်ာေတြကို မ်ားေသာအားျဖင့္ တုိက္ရုိက္ ဘာသာမျပန္ခ်င္ဘူး။ တိုက္ရုိက္ဘာသာျပန္လို႔ မရတာလည္း မ်ားတယ္။ ျပန္လုိက္ရင္လည္း မူရင္းကေန အမ်ားၾကီး ဆံုးရွံႈးသြားေရာ။ ကာရန္ေတြ၊ ရစ္သမ္ေတြ ျပန္မပါေတာ့တာတင္ မဟုတ္ဘူး။ မူရင္း ဘာသာစကားမွာ ကြက္တိျဖစ္ေနေပမဲ့ ေနာက္ဘာသာစကားနဲ႔ အံမကိုက္ေတာ့တာေတြ၊ တင္စားမွႈေတြက ေနာက္ဘာသာစကားနဲ႔ အံမဝင္ေတာ့တာေတြ၊ မူရင္းဘာသာစကားရဲ႕ အသံုးအႏွႈန္းမ်ိဳး၊ တင္စားမွႈမ်ိဳး ေနာက္ဘာသာစကားမွာ မရွိတာေတြ စသည္ျဖင့္ အခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ကုိယ္ကုိယ္တိုင္ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆိုရင္ တခုပိုလုပ္လုိ႔ ရတာက တိုက္ရုိက္ ဘာသာမျပန္ဘဲ မူရင္း ကုိယ့္ကဗ်ာကုိယ္ အေျခခံျပီး မူရင္း theme ေတြ metaphor ေတြနဲ႔ ကစားလို႔ ရတာေတာ့ ရွိတယ္။ တျခား ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ ေရးထားတဲ့ဟာကို ဆုိရင္ေတာ့ တိုက္ရုိက္ ဘာသာျပန္မွပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ ကုိယ့္အာေဘာ္ေတြ ေလွ်ာက္ထည့္လို႔၊ အပုိေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္ကြန္႔လို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။

စကားစပ္မိလို႔ ေျပာရရင္...တခါတခါ တခ်ိဳ႕ေတြ လြဲေနတာ ရွိတယ္။ မူရင္းကုိ မဖတ္ဖူးဘဲ ျမန္မာ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျပီးေတာ့ ျမန္မာလိုမွာ စာေခ်ာရံုနဲ႔ ဘာသာျပန္ေကာင္းတယ္တဲ့။ တကယ္က မူရင္းကို အကုန္အစင္ မဖတ္ဖူးဘဲ ဘာသာျပန္ ေကာင္းလိုက္တာလို႔ ေျပာလို႔ မရဘူး။ စာေခ်ာတာပဲ ရွိတာ။ မူရင္းထဲက ဘာေတြ ခ်န္ခဲ့လဲ၊ က်န္သြားလဲ၊ အဓိပၸါယ္ေတြ လြဲသြားေသးလား စသည္ျဖင့္ တိုက္ၾကည့္ျပီးမွ၊ ဘာသာစကား ႏွစ္ခုၾကားက မတူညီမွႈေတြ၊ အခက္အခဲေတြ၊ ခြက်မွႈ (ဂြက်မွႈ) ေတြမွာ ဘယ္လုိခ်ိန္ဆထားလဲ၊ ဘယ္လို ေျပျပစ္ေအာင္ အားထုတ္ထားလဲ၊ မူရင္းက ေျပာတာေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ ဘာသာျပန္မွာ ျပန္ျပီးပါလာလဲ၊ ျမန္မာလိုမွာေရာ စာေခ်ာရဲ႕လား စသည္ျဖင့္ အဲဒါေတြ အကုန္ေလ့လာျပီးမွ အဲဒီ့ဘာသာျပန္ ေကာင္းမေကာင္း ဆံုးျဖတ္လုိ႔ ရမွာ။ က်ေနာ္ အခုလုပ္ထားတာကေတာ့ ဘာသာျပန္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ adaption ပါ။

စကားေျပကို ဘာသာျပန္ရင္ေတာ့ ကဗ်ာကုိ ျပန္ရသေလာက္ ခြမက်ဘူး။ ဘာသာစကားေတြရဲ႕ သဘာဝခ်င္း မတူၾကေပမဲ့ လိုအပ္ရင္ စကားေျပထဲမွာ မွတ္ခ်က္အေနနဲ႔ ထည့္ရွင္းျပလို႔ ရတာရယ္၊ ဒုတိယ ဘာသာစကားမွာ မရွိတဲ့ စကားလံုးမ်ိဳးကုိ အက်ယ္ခ်ဲ႕ျပီး စကားလံုးအတြဲေတြနဲ႔ သံုးလုိက္လို႔ ရတာမ်ိဳးေတြ ရွိေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္။ ကဗ်ာမွာက်ေတာ့ အဲလုိ ရွင္းျပေနရရင္ ကဗ်ာပ်က္ျပီေပါ့။ ပြေယာင္းေယာင္း ျဖစ္ကုန္မယ္။ စကားေျပမွာက အဓိပၸါယ္ ကုိပဲ အဓိက ျပန္ၾကရတာ မ်ားတယ္။ ကဗ်ာကို ဘာသာျပန္တာမွာက် (မ်ားေသာအားျဖင့္) အဓိပၸါယ္အျပင္ မူရင္းကဗ်ာရဲ႕ တျခားအလွအပေတြ၊ ဂုဏ္သတၱိေတြကုိပါ ျပန္ပါေအာင္ အားထုတ္ရတာဆုိေတာ့ မလြယ္လွဘူး။ ဘာသာျပန္လုိ႔ ရသည့္တိုင္ေအာင္ (မ်ားေသာအားျဖင့္) မူရင္းကေန အမ်ားၾကီး ဆံုးရွံဳးသြားေရာ။

ေကာင္းကင္ကုိ (စက္တင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၃)

ကြင္းထဲမွာ “ဘုရင္”လိုက်င့္၊ ကြင္းျပင္မွာ “သူေတာင္းစား”လိုက်င့္

ေဘာလံုးသမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာဘဝ ေတြမွာ အက်င့္ဆုိးေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဂ်ေမကာ ေဘာလံုးသမားေတြမွာလည္း အတူတူပါပဲ။ [ဒါေၾကာင့္ ကစားကြင္းျပင္ပ ဘဝမွာလည္း] ဘယ္လုိက်င့္ၾကံေနထုိင္ျခင္းအားျဖင့္ ေကာင္းမြန္တဲ့ လူသားေတြ ျဖစ္လာႏုိင္ေၾကာင္း ေဘာလံုးသမားေတြကုိ ျပသေပးျခင္းနဲ႔၊ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ အခ်က္ကို က်ေနာ္ ေခ်ဖ်က္ခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ကစားကြင္းထဲမွာ မာန္ပါပါနဲ႔ ကစားျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယံုၾကည္မွႈ ရွိေနၾကမယ္ ဆုိရင္ [ျပိဳင္ဘက္ေတြ အေနနဲ႔] သူတို႔ကို အႏုိင္ယူဖို႔ ခက္ၾကမွာပါ။ [အဲဒီလိုပဲ] သူတုိ႔ဟာ တျခားအခ်ိန္ေတြမွာ၊ သူေတာင္းစား တေယာက္လို တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမွႈမ်ိဳးနဲ႔ ရုိးရုိးကုုပ္ကုပ္ ေနႏုိင္မယ္ဆုိရင္…လူသားေတြ အေနနဲ႔ ဘယ္လို ျပဳမူသင့္ေၾကာင္း နည္းလမ္းမွန္ကုိ က်ေနာ္တို႔ကို ျပသခဲ့တဲ့ ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ ပံုစံအတိုင္း ေနထုိင္က်င့္ၾကံျခင္းပါပဲ။

(၁၉၉၇ ခုႏွစ္က ဂ်ေမကာ ေဘာလံုးအသင္း နည္းျပ ဘရာဇီးလူမ်ိဳး Rene Simoes အင္တာဗ်ဴး တခုမွာ ေျဖသြားခဲ့တဲ့ စကားပါ။ http://www.fifa.com/worldfootball/news/newsid=71965.html )
ဘာသာျပန္သူ … ေကာင္းကင္ကုိ

Many footballers have bad personal habits, and Jamaica is no different. I want to counteract this by showing the players how they can be good human beings too. If they show pride and self-confidence on the pitch and behave like kings they will be hard to beat. If they can be modest at other times, satisfied with little as a beggar would be, then they are living in the image of Christ who showed us the correct way to behave as human beings. (Rene Simoes)

ပန္းသီးေပးတဲ့ ေကာင္မေလး (by Herman Rosenblat)

"ကၽြန္ေတာ့္ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေသစီရင္ဖို ့ျပဌာန္းခဲ့ျပီးသား။ ေမလ ၁၀ရက္ေန ့(၁၉၄၅) နံနက္ ၁၀ နာရီမွာ ဓာတ္ေငြ ့လႊတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ အသတ္ခံရမယ့္ စာရင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္။ ေျခာက္ျခားဖို ့ေကာင္းေအာင္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ မနက္ေစာေစာအာရုဏ္ဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေသဖို ့ျပင္ဆင္ခဲ့ရတယ္။ ဟိုအရင္က ေသမင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚဖို ့အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္နည္းနည္း
နဲ ့လြတ္ေျမာက္ခဲ့တာ ခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး ..."

***** ***** *****

၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ August လ…

ပိုလန္ႏိုင္ငံ ပီေယာ့တိုကို ျမိဳ ့
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မဲေမွာင္ေနလို ့…
ပီေယာ့တိုကိုျမိဳ ့ က ဂ်ဴးေတြအားလံုး ေယာက်ာ္းမိ္န္းမ မေရြး၊ ကေလးပါမက်န္ ကြင္းျပင္ၾကီး တစ္ခုထဲကို ေမာင္းအသြင္းခံေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အေျပာင္းေရႊ ့ခံၾကရေတာ့မယ္လို ့လည္း သတင္းေတြၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကေတာ့ ျပြတ္သိပ္ျပီး ေနေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဂ်ဴးေတြၾကားမွာ ကူးစက္ပ်ံႏွ ့ံလာတဲ့ အျပင္းစား အဖ်ားေရာဂါ
နဲ ့ဆံုးသြားတာ မၾကာေသးပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို ့မိသားစု တကြဲတျပားစီ ျဖစ္သြားမွာကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းစိုးရိမ္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိၾကီး အစ္ဇစ္ဒို ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ကို ေမးလာရင္ ၁၆ ႏွစ္လို ့ေျပာဖို ့တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အရပ္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၁၁ ႏွစ္နဲ ့စာရင္္ ေတာ္ေတာ္ေလးရွည္တာမို ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ၁၆ ႏွစ္လို ့ေျပာရင္ ့သူတို ့ယံုၾကလိမ့္မယ္ထင္တာပဲ။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္လို ့သူတို ့သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မယ္။

“ေဒါက္..ေဒါက္..ေဒါက္” ေဟာ..ေျခသံေတြ….
ဘြတ္ဖိနပ္နဲ ့လမ္းခင္းေက်ာက္ ထိမိလို ့ထြက္လာတဲ့ေျခသံေတြ….
နာဇီလက္ေအာက္ခံ SS (Schutztaffel) က စစ္သားတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္အနားကို ခ်ဥ္းကပ္လာပါတယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ကို ေမးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သူ ့ကို ထိတ္ထိတ္လန္ ့လန္ ့နဲ ့ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ “၁၆ ႏွစ္”
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုသံုးေယာက္အပါအဝင္ တျခားက်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ လူငယ္ေကာင္ေလးေတြ ရပ္ေနၾကတဲ့ ဗယ္ဘက္ကို သြားဖို ညႊန္ျပလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အေမကေတာ့ တျခားမိန္းမေတြ၊ ကေလးေတြ၊ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြနဲ ့မက်န္းမာတဲ့သူေတြ ရပ္ေနရတဲ့ ညာဘက္ျခမ္းကို သြားရပါတယ္။ ဒါနဲ ့ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လုိ ့ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို အစ္ဇီဒိုကို တိုးတိုးေလးေမးလိုက္ပါတယ္။ အစ္ကိုက ျပန္မေျဖပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ ဆီကိုေျပးသြားျပီးေတာ့
အေမနဲ ့အတူေနခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။ အေမက ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ျငင္းပါတယ္။ “ဟာ…ငါ့ကို ဘာမွအဓိပါၸယ္ မရွိတာေတြ လာေျပာမေနနဲ ့။ နင့္အစ္ကိုေတြ ရွိတဲ့ေနရာကိုသြားစမ္း”။ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခါမွ အဲဒီလိုမ်ိဳး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းမဆူဘူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုးရိမ္စိတ္နဲ ့ အေမ အကာအကြယ္ေပးလိုက္တာပဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုအရမ္းခ်စ္ေတာ့ ေဒါသထြက္ဟန္ေဆာင္ျပီး ေျပာခဲ့တာပါ။ အဲဒီ့ အခ်ိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးေတြ ့လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ကၽြဲေတြႏြားေတြ တင္တဲ့ကားနဲ ့ေခၚသြားျပီးေတာ့ ဂ်ာမနီကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လူေတြအရမ္း ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့ ဘူးခန္ ့ဝဲ(လ္)(ဒ္) (Buchenwald) ငရဲခန္း ကိုေရာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို Uniform ထုတ္ေပးျပီး ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ တစ္ခုစီလည္းေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ငါ့ကုိ ဟာမန္ လို ့မေခၚနဲ ့ေတာ့။ 94983 လုိ ့ပဲေခၚၾကေတာ့”။ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းစခန္းထဲက မီးသျဂၤဳ ိလ္ရံုမွာ လူေသအေလာင္းေတြကို လက္လွည့္ေလွကား ေပၚတင္ေပးရတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူေသအေလာင္းေတြနဲ ့ဘာထူးေသးလို ့လဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေသဆံုးသြားသလို ခံစားရတယ္။ ေၾသာ္…ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကလည္း အသက္မရွိတဲ့ နံပါတ္တစ္ခုသာ။

ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုနဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘူခန္ ့ဝဲ(လ္)(ဒ္) အက်ဥ္းစခန္း ရဲ ့ ဘာလင္ျမိဳ ့နားက အက်ဥ္းစခန္းခြဲတစ္ခု (Schlieben) ကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ တစ္မနက္မွာေတာ့ အေမ ့ ရဲ ့အသံကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေယာင္မိတယ္ဗ်ာ။ “သား အတြက္ ေမေမ နတ္မိမယ္ တစ္ပါး လႊတ္လိုက္တယ္” တဲ့။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညင္သာစြာ ကၽြန္္ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္တဲ့အေမ့ ရဲ ့အသံကို ကၽြန္္္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာကို ၾကားလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။

ေနာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးလာပါတယ္။ ေၾသာ္…ငါ အိပ္မက္ မက္ေနတာပါလား။ နတ္မိမယ္ေလး လႊတ္လိုက္မယ္တဲ့။ အရမ္းလွတဲ့ အိပ္မက္ေလးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ နတ္မိမယ္ ေတာ့ ဘယ္လုိမွမရွိႏိုင္ဘူး။ ဝန္နဲ ့အားနဲ ့မမွ်တဲ့အလုပ္၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မွဳနဲ ့ အေၾကာက္တရားေတြပဲ ဒီေနရာမွာ ရွိတယ္။

ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းစခန္း ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ ့အက်ဥ္းသားတန္းလ်ားေတြရဲ ့ေနာက္၊ အေစာင့္ေတြအလြယ္တကူမျမင္ႏိုင္တဲ့ သံဆူးၾကိဳးေတြကာထားတဲ့ ျခံဝင္းအနီး ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ျခံစည္းရိုးရဲ ့အျခားတစ္ဘက္မွာ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိေနတာကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိပါတယ္။ သူက သူ ့ရဲ ့ကိုယ္တစ္ဝက္ကို သစ္ပင္တပင္နဲ ့ကြယ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ မ်က္ေစ့ ကစားျပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ႏိုင္တဲ့သူရွိမရွိ အကဲခတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တျခားျမင္ႏိုင္တဲ့သူ မရွိႏိုင္တာေသခ်ာတာနဲ ့ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ာမန္လို တိုးတိုးေလး စားစရာတစ္ခု ရွိမရွိ ေမးလုိက္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို နားမလည္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ျခံစည္းရိုးနားကို နည္းနည္း ထပ္တိုးသြားျပီးေတာ့ ပိုလန္လို ထပ္ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူ ေရွ ့ကို တစ္လွမ္းတိုးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပိန္ခ်ံဳးေနျပီး ေျခေထာက္မွာလည္း အဝတ္စုတ္ေတြနဲ ့ပတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးၾကည့္ရတာ ရြံ ့တြန္ ့တြန္ ့ျဖစ္ေနပံု မရပါဘူး။
သူ ့ရဲ ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ဓာတ္တစ္မ်ိဳးကို ေတြ ့ရပါတယ္။ သူက သူ ့ရဲ ့ သိုးေမြး အကၤ် ီထဲကေန ပန္းသီးတစ္လံုးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး ျခံစည္းရိုးေပၚကို ေက်ာ္ပစ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့ပန္းသီးကို ဖမ္းလိုက္ျပီး အေဝးကို ခ်က္ျခင္း ေျပးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ ့အသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလးကို လည္းကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ မနက္ဖန္လည္း လာခဲ့မယ္တဲ့။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူျပန္လာလိမ့္မယ္လို ့မထင္ပါဘူး။ အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ရက္ အဲလိုအခ်ိန္မွာ အဲဒီ့ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္မသြားပဲ မေနႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တဝက္၊ စိုးရိမ္စိတ္ တဝက္
နဲ ့သြားခဲ့ပါတယ္။ သူရွိေနပါတယ္။ မေန ့က ေကာင္မေလး။ သူ သစ္ပင္ေနာက္ကြယ္ကေန ထြက္လာျပီးေတာ့ မေန ့ကလိုပဲ တစ္စံုတစ္ခုကို ျခံစည္းရိုးေပၚေက်ာ္ျပီး ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေပါင္မုန္.။ ေပါင္မုန္ ့တစ္တံုးကိုထုပ္ျပီး ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးနဲ ့တြဲခ်ည္ျပီး ပစ္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို အရမ္းပဲေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္မုန္ ့ကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္စြာ စားရင္းကေန ေပါင္မုန္ ့က ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြနဲ ့ေဝစားလို ့ရေလာက္ေအာင္ ၾကီးရင္ ေကာင္းမယ္
လို ့ေတြးမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။

ကၽြန္္္္္ေတာ္ေန ့တိုင္းေန ့တိုင္း အခ်ိန္က်တာနဲ ့ျခံစည္းရိုးနားက အဲဒီ့ေနရာကို အျမဲသြားပါတယ္။ေကာင္မေလးကလည္း ကၽြန္္ေတာ့္အတြက္ စားစရာတစ္ခုခုယူလာျပီး အဲဒီ့ေနရာကို မပ်က္မကြက္ လာရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့စကားမေျပာရဲ ၾကပါဘူး။ ၾကာၾကာလည္း မေနရဲ ၾကပါဘူး။ အဖမ္းခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အသက္အႏ ၱရာယ္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးရဲ ့အေၾကာင္းကို ဘာမွမသိပါဘူး။ သူဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ျပီးေတာ့ ပိုလန္စကားကို နားလည္ပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီေလာက္ပဲ သိပါတယ္။ သူ ့နာမည္ဘယ္သူလဲ? ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္စြန္ ့စားသလဲ? အခုလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ျခံစည္းရိုး ဟိုဘက္ျခမ္းကေနျပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ ့စားစရာေပါင္မုန္ ့ေတြ ပန္းသီးေတြကို ေပးပါတယ္။

ခုနစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ညီအစ္ကိုေတြနဲ ့တျခားလူေတြကို ေက်ာက္မီးေသြးတင္တဲ့ကားေပၚ စုျပံဳတင္ျပီး ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယားႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ တီရီဆန္စတပ္ camp ကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ မသြားခင္ တစ္ရက္မွာ ေကာင္မေလးကို ေနာက္ေန ့ေတ ြမလာေတာ့ဖို ့နဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့သြားရေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပန္းသီးေတြေပးတဲ့ အမည္မသိ ေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွဳတ္လည္းမဆက္၊ ေနာက္လည္း ျပန္လွည့္မၾကည့္ပဲနဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ေနရာဆီကုိ ဦးတည္ျပီး လွည့္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို တီရီဆန္စတပ္ camp မွာ ၃လ ေနခဲ့ရပါတယ္။ စစ္ၾကီးရဲ ့အရွိန္ဟာ ေလ်ာ့က်လာျပီး မဟာမိတ္တပ္ေတြလည္း ေရာက္လာခါလည္းနီးပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေသစီရင္ဖို ့ျပဌာန္းခဲ့ျပီးသား။ ေမလ ၁၀ရက္ေန ့(၁၉၄၅) နံနက္ ၁၀ နာရီမွာ ဓာတ္ေငြ ့လႊတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ အသတ္ခံရမယ့္ စာရင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္။ ေျခာက္ျခားဖို ့ေကာင္းေအာင္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ မနက္ေစာေစာအာရုဏ္ဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေသဖို ့ျပင္ဆင္ခဲ့ရတယ္။ ဟိုအရင္က ေသမင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚဖို ့အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္နည္းနည္းနဲ ့လြတ္ေျမာက္ခဲ့တာ ခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖနဲ ့အေမ့အေၾကာင္းေတြးလိုက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ သူတို ့နဲ ့ျပန္ဆံုစည္းရေတာ့မယ္။ မနက္ ၈နာရီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားလိုက္ရျပီး လူေတြဟိုေျပးဒီေျပးနဲ ့အက်ဥ္းစခန္းတစ္ခုလံုး ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနတာ ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပးလိုက္သြားတယ္။ ရုရွားတပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ျပီတဲ့။

ဂိတ္တံခါးက ပြင့္ေနျပီ။ လူေတြလည္း ေျပးလႊားေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို ့နဲ ့အတူတူ လိုက္ေျပးတာေပါ့။

အံံ့ၾသစရာ ေတာ့ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ညီအစ္ကိုတေတြ အားလံုး ငရဲခန္းၾကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္မွ မေသပဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းဟာ ပန္းသီးေပးတဲ့ ေကာင္မေလးေၾကာင့္။ အနိဌာရံုေတြ ၾကီးစိုးေနတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုကယ္ခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လံုးဝမရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကတိေပးခဲ့သလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ နတ္မိမယ္ေလးတစ္ပါး လာေရာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေန ့စဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေလးေတြ ေပးခဲ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဴးအဖြဲ ့အစည္းေတြရဲ ့အေထာက္အပံ့နဲ ့ အဂၤလန္ကို သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ အသတ္ခံ ရမွဳကေန အသက္မေသပဲ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့အေဆာင္တစ္ခုမွာ အတူတူေနျပီး အီလက္ထေရာနစ္ ပညာကို သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို Sam ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ကို ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားတယ္။ ကိုရီးယား စစ္ပြဲကာလမွာ အေမရိကန္ စစ္တပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္အမွဳထမ္းခဲ့ျပီး New York ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ 1975 ၾသဂုတ္ လမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အီလက္ထရြန္းနစ္ စက္ပစၥည္းျပင္ဆိုင္ကို ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေျခက်စ ျပဳလာပါျပီ။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလန္တုန္းက သိခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း Sid ကဖုန္းဆက္ပါတယ္။

“ငါေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ ့date လုပ္ထားတယ္။ သူ ့မွာလည္းသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ ငါတုိ ့ double date လုပ္ရေအာင္”

Blind date…အျပင္မွာ လူခ်င္းမေတြ ့ဖူးေသးပဲ ခ်ိန္းေတြ ့ၾကမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ဒါမ်ိဳးကို စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက အတင္းနားပူတာ နဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံလိုက္တယ္။ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေကာင္မေလးေတြနဲ ့ေတြ ့ဖို ့ Bronx ကိုသြားၾကတယ္။ Blind date ဆိုေပမယ့္ မဆိုးဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့တြဲရတဲ့ ေကာင္မေလး ရိုမာ က Bronx ေဆးရံုက Nurse. သူက ၾကင္နာတတ္ျပီး စမတ္လည္း က်တယ္။ လွလည္း လွတယ္ဗ်ာ။ သူ ့ဆံႏြယ္ အညိဳေရာင္ေလးကိုေကာက္ထားတယ္။ သူ ့မ်က္လံုးေတြကလည္း အသက္ဝင္ေတာက္ပလို ့။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ေလးေယာက္ Coney ကၽြန္း ကို ေမာင္းသြားၾကတယ္။ ရိုမာက ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာျပီး ေျပာလို ့ဆိုလို ့ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ခင္မင္ရင္းႏွီး သြားျပီးေတာ့ လူစိမ္းဆိုျပီး သတိထားေနရတာေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္နဲ ့တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲကို ဦးစားေပးတဲ့ အေနနဲ ့ အတၱလႏၱိတ္ ပင္လယ္ေလကို ရွဴရင္း ကမ္းေျခ ပ်ဥ္ခင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကမ္းစပ္မွာ ညစာစားၾကပါတယ္။ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ည ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ မရွိေသးဘူးဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို ့Sid ရဲ ့ကားဆီကို ျပန္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ရိုမာ က ေနာက္ခံုမွာ အတူတူ ထုိင္ၾကပါတယ္။ စစ္အတြင္းမွာ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူေတြ မို ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာ ေျပာစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါတယ္။ သူက အဲဒီ့ အေၾကာင္းကို စလိုက္ပါတယ္။

“စစ္ျဖစ္ေနတုန္းက ရွင္ဘယ္မွာလဲ” သူက တိုးတုိးေလးေမးပါတယ္။
“အက်ဥ္းစခန္းမွာ” ကၽြန္ေတာ္ နာၾကည္းစြာ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အတိတ္က ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ေတြက အခုထိ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမ့ဖို ့ၾကိဳးစားၾကိဳးစား ေမ့လို ့ကို မရဘူးဗ်ာ။
သူက ေခါင္းေလး အသာညိမ့္လိုက္ပါတယ္။
“ကၽြန္မတို ့မိသားစုကေတာ့ ဂ်ာမနီက ျခံတစ္ခုထဲ မွာ ပုန္းေနရတယ္။ ဘာလင္နဲ ့သိပ္မေဝးဘူး။”
သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ “ကၽြန္မတို ့ျခံနားမွာ အက်ဥ္းစခန္း တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီ့ အက်ဥ္းစခန္းမွာေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္မ သူ ့ကို ေန ့တိုင္း ပန္းသီးတို ့ေပါင္မုန္ ့တို ့သြားသြားေပးတယ္။”

ဟာ…ၾကည့္စမ္း။တုိက္ဆုိင္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္နဲ ့တူလိုက္တာ။ သူ ကၽြန္ေတာ့္လို တျခားေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို ကူညီခဲ့တာပဲ။ “အဲဒီ့ ေကာင္ေလးရဲ ့ပံုစံက ဘယ္လိုလဲ”ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္ပါတယ္။
အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္နဲ ့။ လူက အရိုးေပၚအေရတင္။ သူ ့ၾကည့္ရတာ အျမဲ ဆာေလာင္ေနပံုရတယ္။ ကၽြန္မ ေျခာက္လလံုးလံုး သူ ့ဆီေန ့တိုင္းသြားျပီး ပန္းသီးတို ့ေပါင္မုန္ ့တို ့ေပးခဲ့တယ္။”

ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကို စိတ္လွဳပ္ရွားသြားပါတယ္။ ၾကားရတာေတြ ကို ယံုေတာင္မယံုခ်င္ဘူးဗ်ာ။ “တစ္ရက္မွာ အဲဒီ့ ေကာင္ေလးက သူ Schlieben ကေန သြားရေတာ့မွာမို ့ေနာက္ေန ့ေတြ မလာေတာ့ဖို ့မေျပာဘူးလား” “အင္း၊ ေျပာတယ္” ရိုမာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ရင္း ေျဖလိုက္ပါတယ္။

“အဲဒါ ကိုယ္ပဲေပါ့” ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း စိတ္လွဳပ္ရွားသြားျပီး ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္က တိုက္ဆိုင္လြန္းတာမို ့ကၽြန္ေတာ္ ယံုေတာင္ မယံုႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ နတ္မိမယ္ေလး ရိုမာ ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္လႊတ္မခံႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကားထဲမွာပဲ ရိုမာကို ခ်စ္ေရးဆိုလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ေတြ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။

“ရွင္ ရူးေနျပီ” ရိုမာက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္အပတ္မွာ သူ ့ရဲ ့မိဘေတြနဲ ့အတူတူ ညစာ လာစားဖို ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရိုမာ အေၾကာင္းကို သိစရာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်က္ေတြကို ေတာ့ သိထားပါတယ္။ အၾကပ္အတည္းထဲမွာ သစၥာရွိမွဳေတြ၊ အႏြံအတာခံတတ္မွဳေတြ၊ၾကင္နာတတ္မွဳေတြ။ အရမ္းကို ဆိုးဝါးတဲ့ အေျခအေနမွာေတာင္ သူဟာ လေပါင္းမ်ားစြာ မပ်က္မကြက္ ျခံစည္းရိုးနားကို ေန ့တိုင္းလာျပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို ျပန္ေတြ ့ေနရပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို လက္လႊတ္ဆံုးရွံဳး မခံႏိုင္ပါဘူး။ ညစာ အတူတူစားၾကတဲ့ ေန ့မွာ သူ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ကို လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း စကားတည္ပါတယ္။ လက္ထပ္သက္တမ္း ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ျပီး သားသမီးႏွစ္ေယာက္နဲ ့ေျမးသံုးေယာက္ ရတဲ့ အထိ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္နဲ ့ေဝးရာ ကို တစ္ရက္ေတာင္မွ ထြက္ခြာသြားခြင့္မျပဳခဲ့ဘူးေလ။ ။

Herman Rosenblat ရဲ ့ "The Girl with the Apple" ကို ခံစားျပန္ဆိုပါသည္။

ေကာင္းကင္ကို

မိန္းမသားေတြ ဘာေၾကာင့္မ်က္ရည္လြယ္(ဘာသာျပန္)

“ေမေမ ဘာလို ့ငိုေနတာလဲ”
ခ်ာတိတ္ကေလးက သူ ့အေမကို ေမးလိုက္ပါတယ္။
“ေမေမက မိန္းမ ျဖစ္ေနလို ့ေပါ့ သားရဲ ့” ခ်ာတိတ္ကေလးရဲ ့အေမက ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
“ဘာလို ့လဲ။ သားနားမလည္ဘူးေမေမ ”
“ထားလိုက္ပါ သားရယ္။ သားဘယ္ေတာ့မွ နားလည္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး”
ခ်ာတိတ္ကေလးက အစာမေၾကပါဘူး။ ဒါနဲ ့ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ ့အေဖကို ထပ္ေမးပါတယ္။ “ေဖေဖ…ေမေမက အေၾကာင္းမရွိပဲ ဘာလို ့ခဏ ခဏ ငိုေနတာလဲဟင္”
“မိန္းမေတြက ဒီလိုပါပဲကြာ။ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိလည္း ငိုေနၾကတာပဲ”
ခ်ာတိတ္ေလးက သူ ့အေဖရဲ ့အေျဖကိုလည္း မေက်နပ္ပါဘူး။ သူဟာ အရြယ္ေရာက္ျပီး လူၾကီးျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ အထိ မိန္းမသားေတြ ဘာေၾကာင့္ မ်က္ရည္လြယ္ရတာလဲ ဆိုတာကို အံ့ၾသေနဆဲပါ။
ေနာက္ဆံုးေတ ့သူဟာ မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ အဲဒီ့ေမးခြန္းကို ဘုရားသခင္ဆီတိုက္ရိုက္ ေမးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဘုရားသခင္က ေျဖပါတယ္။ “ငါ မိန္းမသားေတြကို ဖန္ဆင္းလိုက္တုန္းက မိန္းမသားေတြဟာ ေလာကၾကီး အတြက္ အထူးစပါယ္ရွယ္ ျဖစ္ရမယ္လို ့ဆံုးျဖတ္ျပီး ဖန္ဆင္းလိုက္တာ”
“သူတို ့ရဲ ့မိခင္စိတ္နဲ ့ၾကီးမားတဲ့ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးေတြကို ထမ္းဖို ့ဝန္မေလးေအာင္၊ သူတို ့ရဲ ့ႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့တဲ့ လက္ေတြ
နဲ ့ဝမ္းနည္းေၾကကြဲသူေတြကို ႏွစ္သိမ့္ေပးဖို ့အျမဲတမ္း အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးထားတာ”
“ျပီးေတာ့ ကိုးလလြယ္ဆယ္လဖြား ရင္ေသြးေမြးဖြားေပးရတဲ့ ဒုကၡ၊ သူ ့ရဲ ့အားထုတ္မွဳေတြကို ခင္ပြန္းသည္ နဲ ့ရင္ေသြးေတြ
ရဲ ့ထို္က္သေလာက္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းမခံရပဲ မ်ိဳသိပ္ထားရတဲ့ ဒုကၡေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ဖန္ဆင္းေပးထားတယ္”
“မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒါမွ မဟုတ္ မိသားစုဝင္တစ္ဦးဦး နာမက်န္းျဖစ္တဲ့အခါ၊ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့ အခါမွာလည္း မညဥ္းမညဴ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မယ့္ အင္အားေတြ မိန္းမသားေတြဆီမွာ ထည့္သြင္းဖန္ဆင္းေပးထားတယ္”
“ျပီးေတာ့ ဘယ္အေျခအေန မ်ိဳးမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ရင္ေသြးေတြက ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး ကိုယ့္ရင္ေသြးေတြကို အသက္နဲ ့ေတာင္လဲျပီး ခ်စ္ႏိုင္မယ့္ ေမတၱာတရားေတြကို မိန္းမသားေတြဆီမွာ ထည့္သြင္းဖန္ဆင္းေပးထားတယ္။ မိန္းမသားေတြမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရင္ေသြးေတြရဲ ့ စိုးရိမ္မွဳေတြ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာျပႆနာေတြကိုေျဖရွင္းေပးႏိုင္မယ့္ စြမ္းအားေတြလည္း ရွိတယ္ ”
“ျပီးေတာ့ မိန္းမသားေတြကို လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ေယာက်ာၤးေကာင္းတစ္ေယာက္ ဟုတ္မဟုတ္ ေဝဖန္ပိုင္းျခားတတ္တဲ့ ဥာဏ္လည္းထည့္သြင္းေပးထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ခင္ပြန္းေတြ အခက္အခဲေတြၾကံဳလာတဲ့ အခါ၊ ေအးအတူပူအမွ် လက္တြဲေျဖရွင္ျပီး ဘဝရဲ ့စမ္းသပ္မွဳေတြကို ေက်ာ္လႊားပစ္မယ့္ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးလည္း ေပးထားတယ္ ”

“အဲဒီ့ေလာက္ ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္ေတြကိုလုပ္ႏိုင္ဖို ့အတြက္ မိန္းမသားေတြကို မ်က္ရည္ေတြလိုသေလာက္ အသံုးျပဳခြင့္၊ ငိုေၾကြးခြင့္ကို ေပးထားတယ္။ ငိုေၾကြးျခင္းဆိုတာ မိန္းမသားေတြရဲ ့တစ္ခုတည္းေသာ အားနည္းခ်က္ေပါ့”
“ဒါေၾကာင့္မို ့လို ့ မိန္းမသားေတြ ငိုေၾကြးတဲ့အခါတုိင္း သူတို ့ကို အရမ္းခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို ့ရဲ ့ အားထုတ္မွဳေတြကို အသိအမွတ္ျပဳ ေလးစားတန္ဖိုးထားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါ။ သူဆက္ျပီး ငိုေနခ်င္ ငိုေနလိမ့္ဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ့စိတ္သက္သာရာရ သြားျပီး ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္သြားမွာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

Anonymous

Why Women Cry Easily (Anonymous) ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ခံစားျပန္ဆိုပါသည္။

မေခ်ာေသာလကၤာ(သေရာ္စာ) (ေရး- နာရယန္း) (ဘာသာျပန္- မန္းတင္)

“အမွန္တရားဟာ ေနနဲ ့တူတယ္၊ သူ ့ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္ မ်က္ေတာင္ရင္လဲ ခတ္သြားရမယ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ မူးေဝရင္လည္း သြားႏိုင္တယ္။ ”

ေက်ာင္းဆရာ ဆကၡာသည္ ထိုသို ့ေတြးမိေလသည္။

ေနဝင္မွ မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ လူအမ်ားသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေျပာဆိုဆက္ဆံေနၾကရာတြင္ အဆင္ေျပမွဳကို ေရွ ့ရွဴကာ မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာဟူေသာ ဆိုရိုးအတိုင္း အမွန္တရားကို မုသာဝါဒျဖင့္ ဖံုးကြယ္ဖ်က္ဆီးလ်က္ ရွိၾကသည္ဟု ယူဆမိသည္။ ယေန ့ကိုမူ သူသည္ ထူးျခားေသာ ေန ့တစ္ေန ့ အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားလိုက္သည္။
“ဘာပဲျဖစ္ေနေန တစ္ႏွစ္မယ္ အနည္းဆံုးတစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ မွန္တာကိုသာ ေျပာဆိုသင့္တယ္၊ ေျပာဆိုရမယ္၊ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ တစ္သက္လံုး လိမ္ညာေနတဲ့ ဘဝဟာ ဘာမွ အဓိပါၸယ္ မရွိေတာ့ဘူး” ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မိေလသည္။ ဘာျဖစ္ေနေန တစ္ေန ့လံုး မုသားစကားကို မသံုး၊ အမွန္ကိုသာ ေျပာဆိုရမည္ဆိုပါက ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည္ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားပါသည္။ သူထိုသို ့အဓိဌာန္ျဖင့္ က်င့္ၾကံရမည္ကိုလည္း မည္သူ ့မွ် ဖြင့္ဟကာ မေျပာေခ်။ မိမိဘာသာ လွ်ိဳ ့ဝွက္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူႏွင့္ လူ ့ေလာကၾကီးတို ့တိတ္တဆိတ္ သေဘာတူညီခ်က္ ခ်မွတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

သူ၏ ဇနီးက သူ ့ကို နံနက္စာတည္ခင္းေသာ အခ်ိန္တြင္ သူ ့အဓိဌာန္ကို တည္ျမဲေအာင္ ေစာင့္စည္းရမည့္ အေရးႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ပထမဆံုး အစမ္းသပ္ခံကာ ရင္ဆိုင္ရေလသည္။ သူသည္ ဇနီးသည္ အစြမ္းကုန္ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ထားေသာ စားေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ရုတ္တရက္ မႏွိဳက္ေသးပဲ ဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္း လုပ္ေနေလသည္။

“ဘာျဖစ္လို ့လဲ၊ မၾကိဳက္လို ့လား” ဟု ဇနီးက ေမးေလသည္။
ယခင္ကဆိုလွ်င္ မႏွစ္သက္သည့္ တုိင္ေအာင္ ဇနီးသည္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ “မဟုတ္ပါဘူး၊ ရင္ျပည့္ေနလို ့ပါ” ဟုေျပာမည္ျဖစ္သည္။ ယေန ့အဖို ့မွာမူ အမွန္ကိုသာ ေျပာမည္ဟု အဓိဌာန္ ထားသည့္အတိုင္း “မေကာင္းဘူး၊ ဒီဟင္းေတြကို မ်ိဳလို ့ရမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ေျပာလုိက္ေလသည္။ ထုိစကားေၾကာင့္ သူ ့ဇနီးမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ကို သတိျပဳမိေသာ္လည္း “မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အမွန္တရားဆိုတာ ေနလိုပဲ” ဟုမိမိဘာသာ စိတ္ထဲတြင္ ေတြးလိုက္ေလသည္။

သူ၏ အဓိဌာန္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အစမ္းသပ္ခံရသည္မွာ ေက်ာင္းဆရာမ်ား စုေဝးရာ အခန္းတြင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးသည္ သူ ့အနီးသုိ ့လာ၍ သူတို ့ႏွင့္ သိကၽြမ္းသူတစ္ဦး အနိစၥေရာက္သည့္ အေၾကာင္းကို ေျပာဆိုျပီး “သနားစရာ မေကာင္းဘူးလား” ဟုေမးလိုက္သည္။

“မသနား ပါဘူးဗ်ာ” ဟု ဆကၡာက ျပန္ေျဖေလသည္။
“သူဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါဗ်ာ၊ သနားစရာပါ၊ ျပီးေတာ့” ဟုစျပန္ရာက ဆကၡာက စကားမဆံုးမီ ခပ္တိုတိုပင္ ျဖတ္၍ ေျပာလိုက္သည္။
“ဘယ္ကလူေကာင္းရမွာလဲ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီလူဟာ သေဘာထားေသးႏုပ္ျပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ လူညာတစ္ေယာက္လို ့ပဲ သိတယ္”
ထိုစကားၾကားရေသာအခါ သူ ့မိတ္ေဆြ ေက်ာင္းဆရာသည္ မ်က္ႏွာပ်က္ကာ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။

ညေနပိုင္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ ဆကၡာသည္ တတိယတန္းတြင္ ပထဝီသင္ခန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားလ်က္ရွိစဥ္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးထံမွ စာတိုေလးတစ္ခုကို ရရွိေလသည္။
“အိမ္ မျပန္မီ ေက်းဇူးျပဳ၍ ကၽြႏု္ပ္ကို လာေတြ ့ေစလိုပါသည္”
ဆကၡာသည္ စာကိုဖတ္ရင္း “ဒါေတာ့ ဟိုစာေမးပြဲ အေျဖလႊာ ကိစၥပဲ ျဖစ္မွာပဲ” ဟုေအာက္ေမ့မိေလသည္။ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား ေရးခ်င္သလို ေရး၍ ေျဖခ်င္သလို ေျဖထားၾကေသာ အေျဖလႊာတစ္ရာ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ထိုအလုပ္ကို စိတ္မပါလွသျဖင့္ စစ္ေဆးျခင္းမျပဳပဲ ေခ်ာင္ထုိးထားခဲ့သည္မွာ ရက္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေနေလျပီ။ အေျဖလႊာမ်ားကို စစ္ေဆးရန္ စဥ္းစားမိတုိင္း သူ ့ေခါင္းေပၚတြင္ ဓားတန္းလန္းၾကီး ဆြဲထားသလို ေၾကာက္သလိုလို ရြံ ့သလိုလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထုိးေပျပီ။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အခန္းတြင္းမွ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားၾကေလသည္။

ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီးအခန္းရွိရာသို ့ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အခန္း အျပင္ဘက္တြင္ ေခတၱရပ္လ်က္ သူ၏ အက်ၤီ ၾကယ္သီးမ်ားကို တပ္လုိက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ ဆရာမ်ားအား အက်ၤီၾကယ္သီးမ်ားကို တပ္၍ ေသေသသပ္သပ္ဝတ္ရန္ ေက်ာင္းဆရာမ်ားအား အစဥ္သျဖင့္ ေျပာဆို ညႊန္ျပတတ္သည္။

သူသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ ့ေသာ အျပံဳးကိုေဆာင္၍ အခန္းတြင္းသို ့ ဝင္သြားကာ ဆရာၾကီးကို ႏွဳတ္ဆက္လုိက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ သူ ့ကိုေမာ့ၾကည့္ျပီး ေဖာ္ေရြေသာ အမူအရာျဖင့္ “ဆရာ၊ ဒီေန ့ညေနအားသလား” ဟုေမးလိုက္ေလသည္။
“အိမ္က ကေလးေတြနဲ ့အျပင္ထြက္ဖို ့ေတာ့ ေျပာထားတယ္”
“ေနာက္ေန ့မွ သြားပါေလ၊ ဒီေန ့ အိမ္လိုက္ခဲ့စမ္းပါဦး”
“အို ဟုတ္..ဟုတ္ကဲံ ဆရာၾကီး၊ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္” ဟု ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ ႏွင့္ေျဖျပီးေနာက္ မဝံ့မရဲႏွင့္ “ဘာမ်ား ကိစၥထူး ရွိလို ့လဲ ဆရာၾကီး” ဟု ေမးလိုက္ေလသည္။
“အင္း၊ ဆရာက ဂီတနဲ ့ပတ္သတ္ျပီး က်ဳပ္အေၾကာင္းကိုမသိေသးပဲကိုး” ဟု ဆရာၾကီးက ျပံဳးရႊင္စြာ ေျပာေလသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ဘယ္လုိလဲ ဆရာၾကီး”
“က်ဳပ္ အဆိုအတီးကို တိတ္တိတ္ကေလးသင္ျပီး ေလ့က်င့္ေနတယ္၊ ဒီေန ့ညေနေတာ့ ဆရာ့ကို နားေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္လို ့ပဲ၊ တေယာထိုးမယ့္သူနဲ ့ တီးမယ့္မွဳတ္မယ့္သူေတြကိုလည္း ေခၚထားတယ္၊ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ ့က်က်နန ဆိုၾက တီးၾကမွာကေတာ့ ဒါဟာ ပထမ အၾကိမ္ပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ဆရာ နားေထာင္ျပီး ဆရာ့သေဘာထားကို ေျပာေစခ်င္ပါတယ္၊ နားေထာင္လိုက္ရင္ ဆရာသေဘာက် သြားမွာပါ”

ေတးဂီတႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ဆကၡာ၏ ကၽြမ္းက်င္မွဳကို လူအမ်ားသိရွိၾကပါသည္။ ျမိဳ ့ထဲတြင္ သူသည္ ေတးဂီတ ဝါသနာရွင္မ်ား၏ ရိုေသေလးစားျခင္းကို ခံရေသာ ေတးဂီတ ေဝဖန္ေရးသမား တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္လည္း သူ၏ ေတးဂီတ ဝါသနာထံုမွဳမ်ားသည္ ယေန ့ သူခ်မွတ္ထားေသာ အဓိဌာန္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ အစမ္းသပ္ခံရမည့္ အေျခအေနသို ့ေရာက္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ မထားေခ်။

“ဆရာ အံံ့ၾသေနတယ္ ထင္တယ္၊ ဟုတ္လား” ဟု ဆရာၾကီးက ေမးလိုက္ျပီးေနာက္ ဆက္လက္၍ “က်ဳပ္ဟာ ေငြကုန္ေၾကးက် အေတာ္မ်ားျပီး လူသိမခံပဲ ၾကိတ္ ၾကိဳးစားေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ” ဟုေျပာေလသည္။

သူတို ့ႏွစ္ဦးသည္ ဆရာၾကီးအိမ္သို ့ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။
“ဘုရားသခင္ဟာ က်ဳပ္ကို သားသမီးရတနာမ်ားရေအာင္ မေစာင္မခဲ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေတးဂီတ ပညာကေလး တတ္ေျမာက္ေအာင္ေတာ့ ေစာင္မေကာင္းပါရဲ ့” ဟု ဆရာၾကီးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သနားစဖြယ္ ေျပာၾကားေလသည္။
သူသည္တစ္လမ္းလံုးပင္ေတးဂီတအေၾကာင္း မ်ားကိုသာ ေျပာဆို လာေလသည္။ တစ္ေန ့တြင္ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ေတးတစ္ပုဒ္ကို စမ္းသပ္ သီဆိုမိပံု၊ ထိုအခါမွ စ၍ ေတးဂီတကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ စနစ္တက် သင္ၾကားလိုစိတ္ ျပင္းျပလာပံုကို၊ စတင္ သင္ၾကားရာတြင္ ဆရာက သူသီဆိုသည္ကို နားေထာင္ရင္း ရယ္ပံု၊ ထုိ ့ေနာက္ စနစ္တက် သင္ၾကားလွ်င္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာဆိုသျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားခဲ့ပံု၊ သူ ့ဘဝတြင္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာမ်ားႏွင့္ ေတြ ့ၾကံဳရလွ်င္ ေတးဂီတျဖင့္ ေျဖေဖ်ာက္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းထားပံု စသည္တို ့ကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေျပာျပေလသည္။

အိမ္သို ့ေရာက္ေသာအခါ ဆရာၾကီးသည္ ဆကၡာအေပၚတြင္ အထူးပင္ ေစတနာ ပိုလ်က္ရွိေလသည္။ သူ ့အားေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ထုိင္ေစ၍ ေရွ ့တြင္ ရသာမ်ိဳးစံု စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ မ်ားကို ခ်ထားျပီးလွ်င္ သူ၏ သားမက္တစ္ဦးကဲ့သို ့ စားပါေသာက္ပါဟု ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ဧည့္ခံေလသည္။

“ကဲ ကိုယ္လြတ္စိတ္လြတ္ နားေထာင္ေနာ္ဆရာ၊ ဟိုမစစ္ရေသးတဲ့ စာေမးပြဲ အေျဖလႊာေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ ့” ဟုပင္ ေျပာလိုက္ျပီး ဆက္လက္၍ ဆရာ့ကို တစ္ပတ္ အခ်ိန္ေပးပါ့မယ္” ဟု ရယ္ေမာကာ ေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။
“၁၀ ရက္ေပးပါ ဆရာၾကီး” ဟုဆကၡာက ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
“ေကာင္းပါျပီဆရာ၊ ေပးပါတယ္”ဟု ဆရာၾကီးက ျပံဳးရႊင္ရက္ေရာ စြာခြင့္ျပဳလုိက္ေလသည္။ သူသည္ တစ္ေန ့လွ်င္ အေျဖလႊာ ၁၀ခုကို ေအးေအးေဆးေဆး စစ္ေဆးသြားပါက ၁၀ ရက္ဆိုလွ်င္ အားလံုးျပီးစီးသြားျပီ ျဖစ္သည္။
ဆရာၾကီးသည္ အေမႊးတိုင္မ်ားကို ထြန္းညွိဳျပီး “ေတးဂီတ နဲ ့လိုက္ေလ်ာမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေန ကေလးကို ဖန္တီးေပးလိုက္တာပါ” ဟုရွင္းျပေလသည္။
တေယာဆရာႏွင့္တကြ တီးမွဳတ္မည့္ သူမ်ားသည္ ေကာ္ေဇာေပၚ တြင္ထုိင္၍ အခ်ိန္အခါကို ေစာင့္လ်က္ ရွိၾကသည္။ ဆရာၾကီးသည္ သူတို ့အလယ္တြင္ ဝင္ထုိင္ကာ အာေခါင္ကို ရွင္းလင္းလ်က္ အသံစမ္းသည့္ သေဘာျဖင့္ ေျခဆင္းကို သီဆို၍ ရပ္လိုက္ျပီး “ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ေကာင္းရဲ ့လား”ဟု ေမးလိုက္သည္။ ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီး၏ အေမးကို မၾကားဟန္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ ဆက္လက္၍ နာမည္ေက်ာ္ ေတးဂီတ ဆရာၾကီး “သာရက ရာဇာ” ေရးစပ္ေသာ သီခ်င္းၾကီး တစ္ပိုဒ္ကို သီဆိုေလေတာ့သည္။ ထိုသီခ်င္းဆံုးလွ်င္ ေနာက္ထပ္ သီခ်င္းႏွစ္ပိုဒ္ ဆက္၍ စိတ္ပါလက္ပါ သီဆိုေလသည္။

“အင္း သူ ့အသံက ဖားတစ္ဒါဇင္ေလာက္ ဝိုင္းေအာ္ေနတာနဲ ့တူတယ္၊ ေဟာ ကၽြဲေအာ္သံလို ေအာ္ေနျပန္ျပီ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေလတိုက္တဲ့အခါ ျပတင္းေပါက္က တရုတ္ကတ္ေတြ ျမည္သလို ျမည္ေနတယ္”
ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီး၏ သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲတြင္ မွတ္ခ်က္ခ်ကာ ေဝဖန္လ်က္ ရွိသည္။ အေမႊးတိုင္မ်ားသည္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ တိုကုန္ပါျပီ။ ႏွစ္နာရီခန္ ့ ရွဳပ္ေထြးဆူညံစြာ ထြက္ေပၚေအာ္ျမည္ေနေသာ အသံမ်ိဳးစံုတို ့ေၾကာင့္ ဆကၡာ၏ ဦးေခါင္းတြင္းမွ ဦးေႏွာက္ တစ္ခုလံုးသည္ သြက္သြက္ခါလ်က္ ရွိေလသည္။ သူသည္ မူးေနာက္ေနာက္ပင္ ျဖစ္လာေလသည္။ ဆရာၾကီးသည္လည္း အားရပါးရ သီဆိုရသျဖင့္ အသံပင္ ျပာေနေလျပီ။ သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္ ဆံုးသြားေသာအခါ ေခတၱမွ်ရပ္၍ “ေနာက္တစ္ပိုဒ္ ဆက္ဆိုရဦးမလား” ဟုေမးလိုက္ေလသည္။ “ေတာ္ပါျပီ ဆရာၾကီးရယ္၊ ဒါေလာက္ဆိုေတာ္ပါျပီ” ဟု ဆကၡာက လ်င္ျမန္စြာေျပာလိုက္ရာ ဆရာၾကီးသည္ အံ့အားသင့္သြားေလသည္။
သူ၏ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးသည္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေနေလသည္။ ဆကၡာသည္သူ ့ဆရာၾကီးအား အထူးပင္ ကရုဏာ သက္မိေသာ္လည္း မည္သို ့မွ် မတတ္ႏိုင္ေခ်။ သူ ့အဓိဌာန္ေၾကာင့္ မည္သို ့မွ်လည္း ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ တရားခံ တစ္ဦးအား စီရင္ခ်က္ ခ်မွတ္ေနေသာ တရားသူၾကီးပင္လွ်င္ ဆကၡာကဲ့သို ့ စိတ္ေဝဒနာ ခံစားရမည္ မဟုတ္ေပ။ ဆရာၾကီး ကေတာ္သည္ ဆကၡာ၏ ေဝဖန္မွဳကို သိလိုေဇာျဖင့္ မီးဖိုဘက္မွ တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ရွဳေနေလသည္။ တီးၾကမွဳတ္ၾက သူမ်ားသည္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီး ဦးေခါင္းမွ က်သြားသကဲ့သို ့ သူတို ့၏ တူရိယာမ်ားကို ေဘးတြင္ခ်ထားလိုက္ၾကသည္။
“ကဲ၊ ဆရာ ့သေဘာထားကို သိပါရေစ” ဟုဆရာၾကီးက မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္၍ နဖူးမွ ေခၽြးမ်ားကို သုတ္ရင္း ေမးလိုက္ေလသည္။
“နက္ဖန္ခါမွ ေျပာပါရေစ ဆရာၾကီး” ဟု ဆကၡာက အမွတ္မဲ့ ဟန္ႏွင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“မျဖစ္ပါဘူး၊ ခ်က္ျခင္းေျပာစမ္းပါ၊ ဆရာ ့ရဲ ့ ပြင့္လင္းတဲ့ သေဘာထားကို သိခ်င္ပါတယ္၊ က်ဳပ္ဆိုတာ နားေထာင္ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား”
“မေကာင္းဘူး ဆရာၾကီး” ဟု ခကၡာက ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“အိုး ဒီလိုဆိုရင္ ဂီတ သင္ခန္းစာကို က်ဳပ္ ဆက္သင္ရဦးမလား၊ တိုးတက္မွဳ အေျခအေန ဘယ္လိုရွိမယ္ ထင္သလဲ”
“ဆက္သင္ဖို ့မေကာင္းေတာ့ပါဘူး ဆရာၾကီး” ဟု ဆကၡာသည္ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။ သည့္ထက္ နားဝင္ပီယံ ျဖစ္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့သည့္ အတြက္ စိ္တ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ အမွန္တရားဆိုသည္မွာ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုႏုိင္ေရးအတြက္ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခုိင္ဖုိ ့ လိုသလို လက္ခံၾကားနာရသူမ်ားအဖို ့ လည္း သတၱိအထူးရွိရန္ လိုအပ္ပါသည္။
ဆကၡာသည္ အိမ္သို ့ျပန္ခဲ့ရာ တစ္လမ္းလံုး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လာေလသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူႏွင့္ ဆရာၾကီး၏ ဆက္ဆံေရးသည္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္သည္ကိုလည္း စဥ္းစားမိသည္။
သူ ့အလုပ္အတြက္ ႏွစ္ဆ တိုးရရွိေရး၊ အျမဲတမ္းခန္ ့ထားေရး စသည့္ အေရးကိစၥမ်ားသည္ ဆရာၾကီး၏ ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္မွဳ ေပၚတြင္ တည္လ်က္ရွိသည္။ သူသည္ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို စဥ္းစားရင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ “ဟာရီဆျႏၵာ”
အမည္ရွိ ဘုရင္ တစ္ပါးသည္ မည္သို ့ပင္ ျဖစ္ေစ၊ မုသာဝါဒကို ေရွာင္ၾကဥ္လ်က္ အမွန္တရားကိုသာ ေျပာဆိုခဲ့သျဖင့္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ႏွင့္တကြ ဇနီးသားသမီးမ်ားကိုပါ စြန္ ့လႊတ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

အိမ္သို ့ေရာက္ေသာအခါ သူ ့ဇနီးသည္ သုန္မွဳန္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ညေနစာကို တည္ခင္းေလသည္။ အိ္မ္ရွင္မသည္ နံနက္က သူေျပာခဲ့သည့္ စကားေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးမေျပေသးသည္ကို သတိျပဳမိသည္။
“ဒီေန ့အဖို ့ေတာ့ ငါ့ အတြက္ ရန္သူ ႏွစ္ေယာက္ေပၚေနျပီ၊ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္ျပီး က်င့္သြားမယ္ဆုိရင္ ငါ့မွာ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္မွ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး” ဟုေတြးေတာမိေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန ့တြင္ ဆရာၾကီးက သူ ့အား လာေရာက္ေတြ ့ဆံုရန္ အေခၚလႊတ္လိုက္ေလသည္။ သူသည္ စိတ္တထင့္ထင့္ႏွင့္ပင္ သြားေရာက္ေတြ ့ဆံုရသည္။
“ဆရာ မေန ့က ေပးခဲ့တဲ့ အၾကံဥာဏ္ဟာ က်ဳပ္အတြက္ သိပ္ အက်ိဳးရွိတာပဲ။ က်ဳပ္ကို ဂီတလာသင္ေပးတဲ့ ဆရာကို လဲ ေပးစရာရွိတာေတြ အျပတ္ရွင္းေပးလိုက္ျပီ၊ ဒီေတးဂီတနဲ ့ပတ္သတ္လို ့ က်ဳပ္ကို ဘယ္သူမွ အမွန္အတိုင္း မေျပာခဲ့ၾကဘူး။ ဒီအသက္အရြယ္က်မွ သီခ်င္းဆိုေနလို ့လဲ မေကာင္းေတာ့ပါဘူးေလ” ဟုေျပာျပီးမွ ဆက္လက္၍ “ဒါနဲ ့ ေနပါဦး၊ ဟိုစာေမးပြဲ အေျဖလႊာ ကိစၥေတြေရာ” ဟု ဆရာၾကီးက ေမးလိုက္ေလသည္။
“အဲဒီ့ အေျဖလႊာေတြ စစ္ေဆးဖုိ ့ ဆရာၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၁၀ ရက္ အခ်ိန္ေပးထားတယ္” ဟု ဆကၡာက တည္ၾကည္စြာ ျပန္ေျပာေလသည္။
“အို၊ က်ဳပ္ စဥ္းစားျပီးပါျပီ၊ အဲဒီ ့အေျဖလႊာေတြကို နက္ဖန္ ဆက္ဆက္ရမွ ျဖစ္မယ္” ဟု ဆရာၾကီးက ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
သူသည္ အေျဖလႊာ တစ္ရာကို တစ္ေန ့တည္းႏွင့္ အျပီး စစ္ေဆး ရမည္ျဖစ္သည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ တစ္ညလံုးထုိင္၍ လုပ္မွ ျပီးႏိုင္မည္ကို စဥ္းစားတြက္ခ်က္မိေလသည္။
“ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးပါ ဆရာၾကီး” ဟု အသနားခံလိုက္မိသည္။
“မျဖစ္ပါဘူး၊ နက္ဖန္ခါ မနက္ရမွ ျဖစ္မယ္၊ ျပီးေတာ့ သတိထားဖို ့က အေျဖလႊာတစ္ခုစီကို ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ စစ္ေဆးဖုိ ့ပဲ”
“ေကာင္းပါျပီ ဆရာၾကီး”
ညလံုးေပါက္ ထုိင္၍ အေျဖလႊာေပါင္း တစ္ရာကို စစ္ေဆးရမည့္ စည္းစိမ္သည္ အမွန္တရားကို ေျပာဆိုခဲ့သျဖင့္ ခံစားရမည့္ ရလဒ္ေပတကား ဟု ဆကၡာသည္ ေတြးေတာေနေလသည္။

မန္းတင္ဘာသာျပန္သည္။
(မူရင္းေရးသားသူ- နာရယန္း)

ဒုကၡိတ

ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲက အျပန္ …..
စစ္သားေလး တစ္ေယာက္ဟာ သူေနတဲ့ ျမိဳ ့ကို မျပန္ခင္မွာ ဆန္ဖရန္စစၥကို ကေန သူ ့မိဘေတြဆီကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။

“ဟယ္လို၊ မာမီ၊ သားပါ။ မာမီေနေကာင္းရဲ ့လား။ ဒယ္ဒီေရာ”
        “သား…သားေလး…ေမေမတို့သားေလးဆီကဖုန္း ေမွ်ာ္ေနတာ ။ ဒယ္ဒီလည္းရွိတယ္။ သားေလးေနေကာင္းရဲ ့လား”
“ဟုတ္ကဲ့၊ေကာင္းပါတယ္ မာမီ၊ သားအခုအိမ္ျပန္လာေတာ့မလို ့၊အဲဒါသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အိမ္ေခၚ လာခ်င္ လို ့။ရလား။”
        “အင္း၊ ေခၚခဲ့ေလ သားေလးရဲ ့။ မာမီတို ့လည္းေတြ ့ရတာေပါ့”
ေကာင္ေလးက ဆက္ေျပာတယ္။ “ ဒါေပမယ့္ သားသူငယ္ခ်င္းက မိုင္းနင္းမိျပီးေတာ့ ေျခေထာက္ တစ္ဘက္ နဲ ့လက္တစ္ဘက္ ျဖတ္လိုက္ရတယ္။ သူ ့မွာ တျခားလည္း သြားစရာ ေနရာလည္းမရွိဘူး။ အဲဒါသားသူ ့ကို သားတို ့နဲ ့တူတူေနဖို ့ေခၚ ထားခ်င္တယ္။ရလား မာမီ”
        “ေၾသာ္၊ စိတ္မေကာင္းစရာပါလား။သနားပါတယ္။ေမေမတို ့လည္း သူ ့ ့အတြက္ေနစရာ ကူရွာ ေပးၾက မယ္ေလ”
“မဟုတ္ဘူးေမေမ။ သားကသူ ့ကိုသားတို ့နဲ ့တူတူေနဖို ့အိမ္မွာအျမဲတမ္းေခၚထားခ်င္တာ၊သူကသားရဲ ့ ့အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း မာမီရဲ ့။”
        “ေၾသာ္…သားေလးကလဲကြာ။အဲလိုေတာ့ဘယ္ျဖစ္ပါ့မတုန္း။ဒုကၡိတတစ္ေယာက္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနရရင္ေမေမတို ့အတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ အဲဒီ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေမ့လိုက္ျပီး သားတစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာစမ္းပါသားရယ္။ ဒုကၡမရွာခ်င္စမ္းပါနဲ ့။သူ လည္းတနည္းနည္းနဲ ့အဆင္ေျပသြားမွာပါ”

သူ ့သူငယ္ခ်င္းကို အရမ္းခ်စ္ပံုရတဲ့ ေကာင္ေလးဟာ ခ်က္ျခင္းဖုန္းခ်သြားပါတယ္။

အဲဒီ့ေန ့ကစျပီးေကာင္ေလးရဲ ့မိ ဘေတြဟာ ေကာင္ေလးဆီက၃ရက္ေလာက္ဘာသတင္းမွမရေတာ့ပါဘူး။ ၃ရက္ေျမာက္ေန ့မွာ ေတာ့…..

၃ရက္ေျမာက္တဲ့ ေနမွာေတာ့ ဆန္ဖရန္စစၥကို ရဲစခန္းကေန ဖုန္းလာပါတယ္။ သူတို ့သား ေသသြားျပီတဲ့။ အေဆာက္အဦး တစ္ခုေပၚကေန ခုန္ခ်ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသြားတာတဲ့။

ေၾကကြဲေသာက ေရာက္ေနတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးလည္း ဆန္ဖရန္စစၥကို ကိုလိုက္သြားရတာေပါ့။ သူတို ့သားေလးရ ့ဲ ့အေလာင္းကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ အရမ္းတုန္လွဳပ္ျပီး ေၾကကြဲသြားပါတယ္။ ေနာင္တ အၾကီးအက်ယ္ရသြားပါတယ္။

သူတို ့သားရဲ ့အေလာင္းမွာ လက္တစ္ဘက္နဲ ့ေျခတစ္ဘက္ပဲရွိတယ္ေလ။

ေကာင္းကင္ကို
Look in Your heart (Anonymous) ကို ဘာသာျပန္ထားပါသည္။