Tuesday, June 30, 2009

ေမြးရပ္ေျမရဲ႕ အေၾကာင္း (ေရးသူနာမည္အလြဲနဲ ့ေနာက္ကဗ်ာတပုဒ္)

ကဗ်ာေရးသားသူ “ေနေဇာ္ဝင္း” နာမည္နဲ ့က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ ေမြးရပ္ေျမရဲ ့အေၾကာင္းကဗ်ာကို http://phyowai-mmp.blogspot.com/2009/06/blog-post_26.html မွာ ေတြ ့ လိုက္ပါတယ္။ ဟုိတေလာကလည္း ေရးသူ “စစ္ျငိမ္းေစ” ဆိုတဲ့နာမည္နဲ က်ေနာ့္ ့ကဗ်ာတပုဒ္ က်ေနာ့္ဆီကုိ အီးေမးလ္နဲ ့ႏွစိ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ျပန္ျပီးေရာက္လာပါတယ္။ pdf format နဲ ့ပါ။ နာမည္လြဲေပမယ့္ ဘေလာ့ပုိင္ရွင္နဲ႕ ၊ အီးေမးလ္နဲ ့ျဖန္ ့တဲ့သူေတြကုိေတာ့ ျဖန္ ့ေဝလို တဲ့ေစတနာသက္သက္နဲ ့လြဲသြားတယ္ ဆိုတာကုိ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ျပီးသားပါ။ (သူတို ့လည္း စေရာက္လာ ကတည္းက နာမည္အလြဲၾကီးနဲ ့ေရာက္လာလုိ ့လြဲသြားတာဆို ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။) ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္မဖန္တီးပဲနဲ ့ သူမ်ားနာမည္ကုိ အေခ်ာင္တပ္ခ်င္တဲ့လူေတြရွိေနတာကုိေတာ့

စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။ တေယာက္ေယာက္က လြဲျပီး တပ္ေပးလုိက္တာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ နာမည္ကုိ ျပင္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ ့ကဗ်ာေအာက္မွာ ကိုယ့္နာမည္မပါတာေတာင္ သည္းခံႏိုင္ပါတယ္။ ကုိယ့္နာမည္ မပါရံုဆို တခါတေလ ကြန္မန္ ့မွာကုိယ့္ကဗ်ာျဖစ္ေၾကာင္းေရးတာေလာက္ပဲလုပ္ပါတယ္။ လူသိသိပ္မမ်ားတဲ့ ဘေလာ့ဆို ကြန္မန္ ့ေတာင္ ေရးမသြားပဲ ဒီအတိုင္းထားလုိက္တာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာမည္တလြဲနဲ ့ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ဆိုးဝါးတယ္လို ့ထင္ပါတယ္။ စိတ္လည္းရွဳပ္ရပါတယ္။ နာမည္လြဲရံုနဲ ့ခုိးတယ္လုိ ့စြပ္စြဲတာမ်ိဳးေတာ့ က်ေနာ္မလုပ္ပါဘူး။ မရိုးသားသူ တေယာက္ေၾကာင့္ ရုိးရုိးသားသားနဲ ့ျဖန္ ့ေဝခ်င္တဲ့ေစတနာ သက္သက္နဲ ့ပုိ ့စ္တင္တဲ့သူေတြကုိ ထိခုိက္မွာစိုးလို ့ပါ။

က်ေနာ့္ မူရင္း လင့္ခ္က ဒီမွာပါ။
http://kaungkinko.myanmarbloggers.org/2008/08/blog-post_22.html ကိုမိုးသီး ဘေလာ့မွာလည္း ၂၀၀၈ ႏိုဝင္ဘာတုန္းက တင္ခဲ့ဖူးတာ ေတြ ့ရပါတယ္။ http://komoethee.blogspot.com/2008/11/blog-post.html မွာပါ။

ကဗ်ာေလးကုိ ဒုတိယအၾကိမ္ျပန္ခံစားေစခ်င္လို ့ထပ္တင္လိုက္ပါတယ္။

ေမြးရပ္ေျမရဲ ့အေၾကာင္း
ကမၻာအႏွံ႔ က “ေရႊ”…တံဆိပ္ ေလာ္စပီကာ ေတြ
ကူပါ ကယ္ပါ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနရတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ ေမြးရပ္ေျမ အေၾကာင္း နဲ ့
ခင္ဗ်ားတို ့နားထဲကို သံရည္ပူ ေလာင္းပါရေစ ။

ဆရာဝန္ေတြက ေဆးေရာင္း
အင္ဂ်င္နီယာေတြက ေစ်းေရာင္း
ေတာ္သူေတြအကုန္ ေဘးေဂ်ာင္း
လူငယ္ေတြ အကုန္ အေတြးေစာင္း
ခြင္ရွာႏုိင္မွ သူေဌးေလာင္း ျဖစ္ႏုိင္မယ္။

အစိုးရကအစ သူခိုးဓားျပ ေတြဆို
ေပါင္းစားတတ္ရင္ေတာ့ မိုးက်ေရႊကိုယ္
တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး ပုိးက်ေနလို ့
သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္ခံဖုိ ့ goၾကေပဗ်ိဳ ့။

ညာဥ့္ငွက္မေလး တစ္ေယာက္က ေဖာက္သည္ေမွ်ာ္
မိန္းမတန္ဖိုးကုိ ေရာင္းဖို ့ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ တဲ့။

ေစ်းသည္မေလးတစ္ေယာက္က ဝယ္သူေမွ်ာ္
အေၾကြးပင္လယ္ၾကီးထဲ ကယ္သူမေပၚ
ေခတ္ၾကီးကိုက လည္သူေဆာ္

ေရွ ့ေနာက္ မစဥ္းစားမိခဲ့တဲ့ ေမာင္ႏွံ
ရွိသမွ် ပစၥည္းေလးေတြကို ေပါင္ႏွံ
ေမြးလာမယ့္ ကေလးကေတာ့ အေခ်ာင္ခံ။

ဂ်ာနယ္ေတြက အတင္းအဖ်င္း ေရာင္းစား
လူပြဲစားေတြက အခ်င္းခ်င္း ေရာင္းစား
လူတစ္ခ်ိဳ ့က လမ္းမေတြေပၚမွာ ေတာင္းစား
ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ ့ေက်ာင္းသြား
ပါရာဒို တစ္စီးက ဗြက္ေတြ စင္ေအာင္ ေမာင္းသြား

ငါတုိ႔ ငိုသံေတြကို
အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံတစ္ခ်ိဳ ့က မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။
ဖ်ာခင္းခ်င္သူ တစ္ခ်ိဳ ့ကလည္း သနားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။

မီးခဲကိုင္ထားရသလိုပဲဆိုတဲ့ ေစတနာရွင္တို ့၊
ဦးတည္ခ်က္ ဆယ့္ႏွစ္ရပ္နဲ ့ လူ ့ျပည္ကိုဖ်က္ေနတာလား။
ခင္ဗ်ားတို ့စကားလံုး ၾကီးၾကီးေတြက ေကာ္ပီ သံစဥ္ပါ။
တစ္ျပည္လံုးလည္း နားညဥ္းေနျပီ… ေအာ္ဂလီ ဆန္ခ်င္စရာ။

ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့လည္း
မႏွစ္ကလည္း ဒီေနရာ
ဒီႏွစ္လည္း ဒီေနရာ
ရပ္ေနလည္း ဒီေလာက္
ေျပးသြားလည္း ဒီေလာက္မို ့
ငါ ့ေျခေထာက္ ေတြကေတာင္ ငါ့ကို ေျပာတယ္။
သူတို ့ဆက္မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။
ငါ့လက္ေတြကလည္း သစၥာေဖာက္ျပန္တယ္။
အရွံဳးေပး လက္ေျမွာက္ျပီး ေထာက္ခံတယ္။
ဒီလုိနဲ ့...
စိတ္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားေနရတဲ့ အိပ္မက္ေတြလည္း ေခါက္ရိုးေၾက။
ျဖစ္ခ်င္တာနဲ ့ျဖစ္လာတာေတြက ေဇာက္ထုိးေတြ။
လူ ့သက္တမ္း တစ္ဝက္က်ိဳးျပီဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးသံေတြလည္း ျမည္လာျပီ။
က်န္တဲ့သက္တမ္း တစ္ဝက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းဖုိ ့ေတာင္ အီလာျပီ။

“ဆန္တစ္ျပည္ကို ၁၅၀၀ ေတာင္” အဲဒါ အဘြားညဥ္းတဲ့ အသံ။
“ျမန္မာျပည္ဟာ ဘယ္သူမွ မေနခ်င္ၾကေတာ့တဲ့ အရပ္ ျဖစ္သြားျပီ” အဲဒါ ခါးသီးတဲ့ အမွန္။

ဒီၾကားထဲ…
နာဂစ္က တစ္ခ်က္ေမႊ ့
ဧရာဝတီက လူေတြခမ်ာ အသက္ေစ့
တစ္ခ်ိဳ ႔လူေတြကလည္း အကြက္ေရႊ ့
အစိုးရ ကုလားထုိင္ကေတာ့ တစ္ခ်က္မေရြ ့
ျမန္မာျပည္ၾကီးကေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ ့အခက္ေတြ႔။

အစိုးရကအစ သူခိုးဓားျပ ေတြဆို
ေပါင္းစားတတ္မွ မိုးက်ေရႊကိုယ္
တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး ပုိးက်ေနလို ့
သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္ခံဖုိ ့ goၾကေပဗ်ိဳ ့။
ေကာင္းကင္ကို

Tuesday, June 23, 2009

ညွိဳ ့မ်က္ေစာင္း

အာရံုထဲမွာ…
ခုိးဝင္လာတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက
မ်က္ေစာင္းေတြ
အခ်က္တေသာင္းေျခြခ်။

sweetေတြေလာင္းျပီးထည့္
အၾကည့္ေတြေစာင္းျပီးဖြဲ ့တဲ့
ကိုယ့္အတြက္မ်က္ေစာင္္းကဗ်ာ မွာ
လွ်ိဳ ့ဝွက္အနက္ေပါင္းတရာ ထည့္ထားသလား။
ညွိဳ ့အားတေၾကာင္းစီမွာ
ဗို ့အားတေသာင္းစီ ရွိေနတယ္။

မက်က္တက်က္ မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ
ၾကည္ျဖဴတဲ့ အရိပ္မ်ားေတြ ့တုိင္း
ဒီလူရဲ႕ စိတ္အားျပည့္
ေႏြလိုပူတဲ့ အတိတ္မ်ားေမ့ သြားခဲ့တယ္။

ေလာကဓံအဆိပ္ ေျဖေဆးေတြကို
မ်က္ေစာင္းေလးနဲ ့ေဖာ္စပ္ ေပးပါ ေကာင္မေလးေရ။
ဒီကမၻာမွာ ကုိယ္ရင္အခုန္ဆံုး အလုပ္က
မ်က္ေစာင္းေလးေတြထဲမွာ သူထည့္ေပးတတ္တဲ့
သူ ့စိတ္ကာလာအမွန္ကုိ
အႏုစိတ္ဘာသာျပန္ျခင္း ။
ေကာင္းကင္ကို

Saturday, June 20, 2009

အငုိဒုကၡတိုင္းျပည္

ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၂၈တုန္းက ေရးျပီး တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးကုိ ျပန္တင္လုိက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို forward mail နဲ ့ေရးသူ “စစ္ျငိမ္းေစ” ဆိုျပီး ေရးသူနာမည္အမွားနဲ ့ႏွစ္ၾကိမ္ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ခံစားၾကည့္ေစခ်င္လို ့ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ မူရင္းလင့္ခ္ကေတာ့ ဒီမွာပါ။

အငုိဒုကၡ တိုင္းျပည္
လိုသလို ပုဒ္မ ခ်လို ့ရတဲ့
အငို ဒုကၡ တိုင္းျပည္မွာ
မိစၦာေတြ ဘုရင္လုပ္ ေနသည္။
လိပ္ျပာေတြကို ႏွင္ထုတ္ေနသည္။
ေသြးညွီနံ႔ေတြနဲ ့ ခ်ဥ္စုတ္ ေနျပီ။
လူေတြအားလံုး ရင္ရွဳပ္ ေနသည္။

တကၠသိုလ္မ်ား လယ္ကြင္းထဲသို ့ေျပာင္းသြားေလျပီ။
ဘြဲ ့ရတစ္ေယာက္ အလုပ္မရ၍ ေခါင္းစားေနသည္။
သူေတာင္းစားတို ့က် ေကာင္းစားေနသည္။
အိတ္ကပ္ၾကီးေတြ ေဖာင္းကားေနသည္။
တိုင္းျပည္ၾကီးကုိ တညီတညြတ္ထဲ ေရာင္းစားေနျပီ။

ယၾတာေတြေခ်ျပီး မန္းမွဳတ္ေနျပီ။
သံဃာေတြကိုေတာင္ ဝရမ္းထုတ္ ေနျပီ။
အလွဴရွင္ေတြ မေရွာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ေနျပီ။
လူမဆန္စြာ ၾကမ္းၾကဳတ္ေနျပီ။
ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္ေတြနဲ ့..အရမ္း..လုပ္ေနျပီ။

သူတို႔ ေခါင္းထဲ..သြားမၾကည့္နဲ ့..ဘာမွမရွိဘူး..အေဟာင္းသား။
လူေတြလည္း..ေတြးလာၾကတယ္..တစ္္ရြာေျပာင္းရင္..ေကာင္းမလား။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ..မိသားစုေတြ..မဆံုဆည္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္..ေခ်ာင္းျခား။
ဘဝနဲ ့ရင္းျပီး..ၾကိဳးစားတာေတာင္.. မေရရာတဲ့ ...ေလာင္းကစား။
ဒါေတြဟာ.. အေမတစ္ကြဲသားတစ္ကြဲ.. ျဖစ္ေနရတဲ့.. အေၾကာင္းမ်ား။
ရင္ထဲကို.. ေသာကငွက္ေတြ.. က်ဴးေက်ာ္လာတာေတာင္.. မေမာင္းအား။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ ႔ အလုပ္ရွာဖို႔ ..စင္ကာပူကို ထြက္ေနၾကတယ္။
အလုပ္မရရင္ သိန္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္.. ရွံဳးျပီဆိုေတာ့ မ်က္ရည္က်မယ္။
ၾကိဳးစားၾကည့္လိုက္မွ ပိုဆိုးသြားတတ္တာ.. ဒီေခတ္ဆိုးရဲ ့သက္ေသတစ္စပဲ။
ကမၻာက သာမန္လူေတြနဲ ့ငါတို ့ကာရန္တူရံုေလးေတာင္.. ဘာလို ့ဒီေလာက္အထိ ခက္ေနရသလဲ။
ေျမညီထပ္ေလး ေရာက္ဖုိ ့ေတာင္.. ကုိယ့္စိတ္ဓာတ္ကိုယ္.. ေလွကားလိုနင္းျပီး.. တက္ေနရဆဲ။

ဆႏၵခံယူပြဲ အတုၾကီးနဲ ့လည္း ကမၻာကိုေတာင္ နားလွည့္ပါးရိုက္။
မသူေတာ္ အခ်င္းခ်င္းက်ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္း ဆိုတဲ့ စကားနဲ ့ဖားလိုက္။
သူငယ္ခ်င္းတို ့......သူတို႔ မွ်ားလာတဲ့ ငါးစာေတြကို မစားနဲ ့...ထားလိုက္။

အသိဥာဏ္ မရွိတဲ့ ေခြးသူခုိးေတြဟာ
ေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္တုန္းကထက္လည္း ေသြးဆိုး ႏုိင္တယ္။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြကုိ ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔မေဖာက္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာရဲသလဲ။
ကမၻာ့ေျမပံုၾကီးထဲက ေသြးကြက္ေလး တစ္ကြက္ရဲ ့ကံၾကမၼာကုိ ဘယ္သူေဟာရဲသလဲ။

သူငယ္ခ်င္း...
မင္း..ေအးေအးေဆးေဆးေနလို ့လည္း ဒီဂယက္က လြတ္မယ္မထင္နဲ ့။
မိစၦာေတြ မဆင္းမခ်င္း ဒီဝဋ္က ကၽြတ္မယ္ မထင္နဲ ့။
ဝန္နဲ ့အားမမွ်တဲ့ မင္းစီးလာတဲ့ဒုိင္နာဟာ အခ်ိန္မေရြး လမ္းေခ်ာ္ေမွာက္သြားႏုိင္တယ္။
ကပ္တစ္ခုစိုက္လိုက္တာနဲ ့မင္းဘဝက အခ်ိန္မေရြး လမ္းေပၚေရာက္သြားႏုိင္တယ္။

တိုင္းျပည္ကို ျခယ္လွယ္ေနတဲ့ ဘုရင္တစ္အုပ္ဟာ
အစိုးရနာမည္ခံထားတဲ့ မစင္တစ္ထုပ္ပါ
ျပည္သူေတြကလည္း သူတို ့ထင္သလို အခ်ဥ္မဟုတ္ပါ။

ဒီလိုနဲ ့မခံခ်င္စိတ္ေတြ ငလ်င္ခဏခဏလွဳပ္
သူတို ့ေတြရဲ ႔ ပလႅင္ခဏခဏလွဳပ္လည္း
အခုထိမျပဳတ္ေသးေတာ့
တစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္း ရင္ရွဳပ္
ေပါက္ကြဲမွဳေတြကုိ ကဗ်ာအျဖစ္ အျပင္ထုတ္လုိက္တယ္။

ဒုကၡေတြနဲ ့ ရွဳပ္ပြေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေျခြ ေျပာင္းျပန္ကမၻာထဲ
လဲက်တိုင္းသာ ပုလဲခေနရင္ မ်က္ရည္ေတြသာ ေခ်ာင္းလွ်ံလာမယ္။
အက်ိတ္အခဲေတြ စိတ္ထဲမွာ သိပ္သည္းကာ ေျဗာင္းဆန္လာတယ္။
စကားလံုးေတြ ၾကမ္းသြားမိခဲ့ရင္ ကဗ်ာဖတ္သူကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

Tuesday, June 16, 2009

ဒုကၡရဲ ့လက္ႏွစ္ဘက္

သြားျဖစ္သြားတဲ့ လမ္းခရီးမွာ
အားျဖစ္သြားတဲ့ ယမ္းမီးနဲ ့
တားျမစ္ထားတဲ့ ပန္းသီးရယ္
မွားျဖစ္သြားတဲ့ အခန္းၾကီးရယ္။

ဒီလုိနဲ ့
အထီးက်န္ငွက္တေကာင္ဟာ
ေမတၱာကုိ အေလးအနက္ခံစား
အခ်စ္ကမၻာကို ေျပးထြက္ပ်ံသြားခဲ့တယ္။

စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳက တြန္းခ်လိုက္တဲ့
အညွိဳးတေသာင္းနဲ ့ႏြံထဲမွာေတာ့
အဆိုးအေကာင္းတုိ ့ဒြန္တြဲ
ငါလည္း... အခ်ိဳးေျပာင္းလုိ ့လြန္ဆြဲခဲ့တယ္။

ရုန္းကန္မွဳဆိုတာ
ဘုန္းကံတခုေပါ့။
ဒုကၡဟာ
သူ ့လက္တဘက္နဲ ့.. လူေတြကုိ ထုိးႏွက္ေနသလို
သူ ့လက္တဘက္နဲ ့.. လူေတြကုိ တိုးတက္ေစတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

Sunday, June 7, 2009

အေမ (သုိ ့မဟုတ္) မီးလွ်ံထဲက ဖီးနစ္ငွက္

မ်က္လံုးခ်ိဳ ႔ေနသူတစုက… တိုင္းျပည္ဆိုေသာယာဥ္ကုိ… အျဖစ္ေမာင္းလာသည္
လမ္းျပႏုိင္သူကုိေတာ့… အက်ဥ္းခ်ထားတာ…ႏွစ္ေပါင္းၾကာျပီ
ေလွာင္အိမ္ထဲက ဖီးနစ္ငွက္ကုိ… အနီးကပ္ပစ္ဖုိ႕ … အလစ္ေခ်ာင္းလာသည္
တရားခံေတြက…တရားျပန္စြဲေနတဲ့အထိ…ေခတ္ေျပာင္းလာျပီ။

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းလမင္းမွာ… တိမ္မည္းေတြစြန္းတာ… ညဥ့္ေပါင္းရာခ်ီ
စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ…ပန္းေတြေၾကြခဲ့တာလည္း…အျဖစ္ေပါင္းရာခ်ီ
ကမၻာ့မ်က္လံုးေတြေရွ ့မွာ ေပၚတင္…လူခ်သည္အထိ…ညစ္ေကာင္းလာသည္
ျမန္မာကုိ ကမၻာက သိေနတာက… စစ္ေထာင္းရာျပည္။

ရဟန္းသံဃာေတြကုိပါ…သတ္ရဲသည္အထိ…လက္ယဥ္လာျပီ
မုဒိမ္းစစ္ကန္းေတြက… ဘိန္းပစ္ဖမ္းသလို… အကြက္ဆင္လာျပီ
ျပည္သူေတြဆိုတာလည္း… လက္ခုပ္ထဲကေရလို ့သူတုိ ့…ဆက္ထင္လာျပီ
ၾကီးႏုိင္ငယ္ညွင္းဝါဒဟာ… မင္းသားတေယာက္လုိေပၚတင္…အသက္ဝင္လာျပီ။

တိုင္းျပည္ကုိ အမဲဖ်က္သလုိ..သူတုိ ့… ဖ်က္ခ်င္ေနလားမသိ
ျပည္သူ ့ေသြးကုိ တစက္ျပီး တစက္..သူတုိ ့… လ်က္ခ်င္ေနလားမသိ
အေမ့ကို အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ထာဝရ… ဝွက္ခ်င္ေနလားမသိ
သမိုင္းထဲက ဗီလိန္ေတြလို သူတို ့အသက္… ထြက္ခ်င္ေနသလားမသိ။

ေခ်ာ့ေနတုန္းမွာမွ… အစြယ္ထုတ္ျပလိုက္ေတာ့… အားလံုးအခက္ေပြ
အခုအေစာ္ကားခံလိုက္ရတာဟာ… အဖိႏွိပ္ခံ… အားလံုးရဲ ့အေမ
ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္္ေလး ေၾကြသြားမွာစုိးျပီး..အားလံုး…စကားလံုးမဲ့ေန
တစင္းျပီးတစင္း…ရင္ကို တည့္တည့္ခြင္းတဲ့…အခါးဆံုးရက္ေတြ။

အေမ့ျခံနံပါတ္ ငါးဆယ့္ေလးဆိုတာ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕ ျပယုဂ္ အားတက္ေဆးေပါ့
အေမ့အျမင္ပံုစံကုိ အငွားေဆာင္ျပီး သားတုိ ့အမ်ားအတြက္ေတြးမယ္
အေမ့ရင္ခုန္သံကုိ ၾကားေယာင္္ျပီး သားတို ့့အားဆက္ေမြးမယ္။

လူတစုကေတာ့ တိုင္းျပည္ကုိ ျပန္ေပးဆြဲသြားျပီ အေမွာင္လမ္းတခုဆီ
အခ်ိန္မီးစာလည္း တေငြ ့ေငြ ့နဲ ့ေလာင္ကၽြမ္းလုျပီ
နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္တို ့ေဆာင္ၾကဥ္းေပးပါ ေအာင္ပန္းသူ ့ဆီ
က်န္းမာပါေစ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို ့ရဲ ့့မိခင္ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္။
ေကာင္းကင္ကုိ

Thursday, June 4, 2009

ကဗ်ာမာန

ေဟ့..ဒီမွာ…ငါက
ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ရွင္း
ကုိယ့္ပန္းကုိယ္ခင္း
ကုိယ့္ျငမ္းကုိယ္နင္း
ကုိယ့္အစြမ္းနဲ ့ကုိယ္လင္းခဲ့တာ။

ေဟ့ ဒီမွာ…ငါက
ကုိယ့္ၾကမၼာကုိယ္ေရြး
ကုိယ့္ကမၻာမွာ ကုိယ္ေျပးရင္းက
ကုိယ့္အနာကုိယ္ေဆးဖုိ ့
ကုိယ့္ကဗ်ာ ကုိယ္ေရးခဲ့တာ။

အနုပညာခရီးတေလွ်ာက္မွာလည္း ငါက
ကုိယ့္မိတ္သဟာနဲ ့ကုိယ္တြဲ
ကုိယ့္သိကၡာနဲ ့ကုိယ္ဝဲ
ကုိယ့္လိပ္ျပာနဲ ့ကုိယ္ရဲခဲ့တာ။

အနာေတြ ညွစ္ရင္
ကဗ်ာေတြ ျဖစ္တယ္လို ့ငါယုံၾကည္တယ္။

ငါက
ကုိယ့္စည္းကုိယ္ေစာင့္
ကုိယ့္အသီး ကုိယ္ေကာက္
ကုိယ့္ခရီး ကုိယ္ေလွ်ာက္ရင္းက
ကုိယ့္မီးနဲ ့ကုိယ္ ေတာက္ခဲ့တာ။

ငါက
ကုိယ့္ဥာဏ္ကုိယ္ဖြင့္
ကုိယ့္စ်ာန္ကုိယ္ျမွင့္ျပီး
ကုိယ့္အလံကုိယ္လႊင့္ခဲ့တာ။

ငါဟာ
ကုိယ့္ညာဥ္ ကုိယ့္အစြဲနဲ ့
ကုိယ့္ဂ်င္ကုိယ္မဲ…
ကုိယ့္ရင္ ကုိယ္ခြဲျပီးေတာ့ေတာင္
ကုိယ့္ပလႅင္ကိုယ္ဆြဲခဲ့ရတာ။

ငါဟာ
ကဗ်ာတစုကုိ
ကမၻာတခု ထင္ေနမိသူေပါ့

အခုေတာ့…ငါ…
အနာတခုဝင္ခုိ္ လာတဲ့ ေကာင္းကင္ကုိဟာ
ကဗ်ာဥယ်ာဥ္ကုိ ေတာ့ ေပါင္းသင္လိုတယ္။
ျမတ္ႏိုးလြန္းလွတဲ့ ကဗ်ာကုိလည္း
အရြယ္အို ႏွစ္တရာအထိ
တကယ္ကုိ သစၥာရွိေနမယ္။

ေကာင္းကင္ကုိ

Monday, June 1, 2009

ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ တိုက္တန္းနစ္

-->
ဒီလမ္းဟာ
ေငြနဲ ့မေဝးေပမယ့္
အေမနဲ ့ေတာ့ ေဝးတယ္။

ဒီလမ္းဟာ
ေဒသသစ္မွာ အေျခခ်ခြင့္နဲ ့နီးေပမယ့္
-->
ကုိယ့္လိပ္ျပာနဲ႕ေတာ့ ကုိယ္ျပန္ေဝးတယ္။

ဟုိဘက္ကမ္းမွာ ဘဝ
ဒီဘက္ကမ္းမွာ အလွတဲ့
ဘဝနဲ ့အလွၾကားမွာ
ေခါင္းမက် ပန္းမက်
အနည္က်ဖို ့ၾကိဳးစားေနရတဲ့ ဘဝေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ဒီလမ္းဟာ
ေျဖာင့္တန္းေပမယ့္
အရိပ္မရွိေတာ့ ပုိေဝးတယ္။

ဒီဘက္ျခမ္းမွာ
အသုိက္တခုကုိေရြး
စက္ရုပ္တရုပ္လုိ ကုိယ္ေျပးမယ္။

ေၾသာ္…ဒီလိုနဲ ့
ကမၻာဆိုတဲ့ ပင္လယ္ ထဲမွာ
မၾကည့္ရက္စရာ နစ္ေနတဲ့အျဖစ္
ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ တုိက္တန္းနစ္ကုိ
အေဝးကပဲ ခ်စ္လုိက္ရတယ္။

ေကာင္းကင္ကို