Tuesday, August 29, 2017

ပြည်ပအားကိုး ပုဆိန်ရိုး

 စစ်အစိုးရ သုံးခဲ့တဲ့ လေလှှိုင်းပေါ်က လူသတ်သမား၊ ပြည်ပအားကိုး ပုဆိန်ရိုးဆိုတဲ့ အောက်လုံးတွေ တစ်ပတ် ပြန်လည်လာပေါ့။ အဲဒီအောက်လုံးတွေ မြင်ရင် ပြည်ပမီဒီယာမှာ လုပ်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကို မြင်ပြီး ပြုံးမိတယ်။ သူတို့ မိဘတွေက မေးရင် “မေမေရေ… ကျွန်တော်တော့ လေလှှိုင်းပေါ်က လူသတ်သမား လုပ်နေတယ်” တို့၊ “မေမေရေ...ကျွန်မတော့ ပြည်ပအားကိုး ပုဆိန်ရိုး” လုပ်နေတယ်လို့ပဲ ပြန်ဖြေရတော့မလိုလို။ ဟီး။ ပြည်ပမီဒီယာတွေမှာ လုပ်တဲ့လူ တချို့ကို သိပါတယ်။ ကိုယ်သိသလောက်တော့ အားလုံးဟာ နိုင်ငံကို ချစ်တဲ့စိတ် အထိုက်အလျောက်ရှိကြတဲ့သူ၊ ကိုယ့်နိုင်ငံအတွက် အထိုက်အလျောက် ဂုဏ်ယူချင်ကြတဲ့သူတွေပါ။ ကိုယ့်နိုင်ငံ ဂုဏ်ရှိမယ့် ဟာမျိုးပဲ ရေးချင်ကြတာ။ ကိုယ့်နိုင်ငံ ကိုယ့်လူမျိုးထဲက ထူးချွန်တဲ့သူတွေ၊ ကောင်းတဲ့သတင်းတွေ ပေါ်လာရင်လည်း သတင်းလုပ်ကြရတာ အမော။ ဒါပေမဲ့ သတင်းသမားဆိုတော့ အဆိုးတွေ ပါလာရင်လည်း အဆိုးကို ရေးကြရတာပါပဲ။ ဘာမှ နိုင်ငံကို သစ္စာဖောက်နေကြတာ မဟုတ်ဘူး။ ကျင့်ဝတ်ရှိတဲ့ မီဒီယာတွေဟာ ဝတ္ထုရေးသလို ရေးချင်တိုင်း လျှောက်ရေးလို့ မရပါဘူး။

ရခိုင်ကိစ္စမှာ တခါတလေ ပြည်ပမီဒီယာတွေရဲ့ တချို့သတင်းတွေ မပြည့်စုံတာ ရှိနိုင်တယ်။ တကယ်လို့ မပြည့်စုံခဲ့ဘူးဆိုရင် အာဏာပိုင်တွေက နယ်မြေထဲ သတင်းလိုက်ခွင့်ကို တားဆီး ကန့်သတ်ထားလို့ပါ။ နောက် လူတွေလက်မခံလိုတဲ့ အမှန်တွေကိုလည်း ရှောင်လွှဲလို့ ရမှာမဟုတ်ဘးူ။ ဆရာကြီး ဒေါက်တာသန်းထွန်း ပြောခဲ့သလို ပရော်ဖက်ရှင်နယ်စိတ် ရှိရပါတယ်။ သမိုင်းကို မျိုးချစ်စိတ်နဲ့ ဝင်စွက်တော့ ရှေးခေတ်မြန်မာနိုင်ငံဟာ နဂိုရှိခဲ့တဲ့ အကျယ်အဝန်းထက် အများကြီး ပိုကျယ်ပြီး သမိုင်းမမှန်တော့တာမျိုးပေါ့။ သတင်းလောကမှာလည်း မျိုးချစ်စိတ်တွေ ဝင်စွက်နေရင် ရေရှည်မှာ အကျိုးယုတ်ပြီး ဘယ်သူကမှ ယုံတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူ။ ဒီတော့ ခါးသီးတဲ့အမှန်တရားကိုလည်း ရေးရမှာပါပဲ။ တစ်ကမ္ဘာလုံးက ရှိသမျှ မီဒီယာတွေ၊ ကုလသမဂ္ဂနဲ့ တခြားအဖွဲ့အစည်းတွေဟာ မြန်မာနိုင်ငံကိုပဲ ကွက်ပြီးတော့ အငြိုးထားနေတာ မဟုတ်ပါဘူး။ တောက်လျှောက် သူ့ဟာသူ ရပ်တည်လာခဲ့တဲ့

 ကမ္ဘာ့ မီဒီယာကြီးတွေဟာ ဒီရခိုင်အရေးကျမှ ငွေယူတယ်ဆိုတာလည်း ယုတ္တိမရှိသလို ခုချိန်ထိ ခိုင်လုံတဲ့ အထောက်အထား ဘာမှ မရှိသေးတဲ့ အောက်လုံးတွေပါပဲ။ လူတွေဟာ ကိုယ်ယုံချင်တာကိုပဲ အမှန်တရားအဖြစ် ကြိုလက်ခံထားပြီး အဲဒါနဲ့ ကိုက်တာကို အမှန်၊ မကိုက်တာ မှန်သမျှ သစ္စာဖောက်တွေလို့ ဦးနှောက်ထဲမှာ ကြိုဆုံးဖြတ်ထားကြလို့သာ အဲလိုထင်နေကြတာပါ။

နောက်တစ်ခုက အာဏာပိုင်တွေ ထုတ်ပြန်တဲ့ဟာမှာတောင် လွဲတာလေးတွေကို အကိုတစ်ယောက် ထောက်ပြထားတာ တွေ့တယ်။ သူ့ကို ကိုယ့်ကြောင့် လူမုန်းတာမျိုး ဖြစ်မှာစိုးလို့ သူ့နာမည်တော့ မထည့်တော့ဘူး။ သူထောက်ပြထားတာက ဘီစကစ် ကိစ္စကို ဆွဲယူပြီး UN ကို အကြမ်းဖက်အားပေးလို့ စွပ်စွဲတာရယ်၊ ပထမတစ်ရက်မှာ ဒိုင်းနက်တိုင်းရင်းသား အယောက်နှစ်ဆယ် သေတယ်ပြောပြီး၊ နောက်ရက် သတင်းမှာကျတော့မှ အကုန်လွတ်မြောက်လာတယ်လို့ State Counsellor Page က ရေးခဲ့တာကို ထောက်ပြထားတာပါ။ propaganda ဆန်နေတယ်တဲ့။ သူတို့လည်း လူတွေ သတိထားစေချင်တဲ့ စေတနာအမှားကြောင့်၊ လက်တွေ့အခက်အခဲတွေကြောင့် ခုလို လွဲသွားတာလို့ပဲ ကျွန်တော်ကတော့ ယူဆလိုက်ပါတယ်။ မတော်တဆ နေမှာပါ။ နောက်ရက်ကျ လွတ်လာကြောင်း အမှန်ပြန်ရေးတယ်ဆိုတော့လည်း မဆိုးပါဘူး။ 

ဒါပေမဲ့ မှားတာတွေကို မြန်မာတွေက တွစ်တာတွေမှာ လျှောက်ပြီး ရှဲနေတော့၊ နိုင်ငံတကာဌာနတွေကို ပတ်ဆဲနေတော့ သက်သက်မဲ့ ကိုယ့်နိုင်ငံကိုယ် အရှက်ခွဲသလို ဖြစ်သွားတယ်။ မရှဲရ မနေနိုင်ကြရင် update ဖြစ်တာတွေနဲ့ တကယ်သေချာတာတွေကိုပဲ ရှဲကြရင်ကောင်းမယ်။  

တကယ့် အမှန်သတင်းတွေပါ အမှားတွေကြောင့် တန်ဖိုးလျော့သွားနိုင်တာမို့ … သတင်းတစ်ခု တက်လာပြီဆိုရင် … အထူးသဖြင့် သွေးဆူမယ့် သတင်းမျိုးဆိုရင် အချိန်ကိုနည်းနည်း စောင့်ကြည့်ပါ။ သတိရှိတာက တစ်ပိုင်း၊ သွေးမဆူတာက တစ်ပိုင်းပါ။ လူတွေ သွေးဆူလို့လည်း ဘာကိုမှ ကာကွယ်ပေးနိုင်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ ပြဿနာ ပိုကြီးလာစေနိုင်တာပဲ ရှိတယ်။ အမုန်းတရား ပိုကြီးလာတာပဲ ရှိမယ်။ အွန်လိုင်းက လူတွေဟာ လွတ်ရာကင်းရာမှာ နေကြတာမို့ သတိရှိနေရင်းနဲ့လည်း သွေးမဆူဘဲ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် စဉ်းစားလို့ရပါတယ်။

ကျင့်ဝတ်ရှိတဲ့ သတင်းဌာနတွေရဲ့ 

သတင်းတွေဟာ အကုန်လုံး အမှားမဟုတ်သလို၊ အခက်အခဲတွေကြောင် ရာနှှုန်းပြည့်တော့ မှန်ချင်မှ မှန်ပါလိမ့်မယ်။ သတင်းတွေ မပြည့်စုံကြတာကတော့ သတင်းယူဖို့ အခက်အခဲတွေကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။

အမုန်းပိုကြီးလာရင် ဘာဖြစ်မလဲ။ ကိုဖီအာနန်ရဲ့ အစီရင်ခံစာလိုမျိုးကို စဉ်းစား အကောင်အထည်ဖော်ရမယ့် အခါမျိုးမှာ အမုန်းကြီးသူတွေရဲ့ ဖိအားကြောင့် အစိုးရကိုလည်း အကျပ်ရိုက်စေမှာပါ။ တစ်နိုင်ငံလုံး အမုန်းကြီးနေကြရင် တကယ်ညှိရမယ့် အချိန်မျိုးမျာ အစိုးရအနေနဲ့ လုပ်ရကိုင်ရ တအားခက်တော့မှာပါ။ အဲဒါကိုလည်း သတိပြုကြရင် ကောင်းမှာပါ။

သွေးဆူဒေါသထွက်ခြင်း၊ ကလေးဆိုးကြီးတွေလို နိုင်ငံတကာကို လိုက်ရန်ရှာနေခြင်းမျိုးထက်၊ စဉ်းစားချင့်ချိန်တတ်တဲ့ ဦးနှောက်တွေ ရှိကြမယ်ဆိုရင် ဘက်တိုင်း အကျိုးရှိကြမှာပါ။


(Facebook Post ကို မူလရေးခဲ့တဲ့ back date နဲ့ blog မှာ ပြန် save တာ။ 


Friday, August 25, 2017

Emotion နဲ႔ ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ေလာက

ဆရာ ဂ်က္(ကြမ္းျခံကုန္း)လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္ကိစၥမွာ မေတာ္တဆ အေျပာမွားသြားေတာ့ ခံရျပီ။ ဒီကိစၥမွာ ေဝဖန္သူေတြ မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္တုန္းကေတာ့ ကုိယ္ေလးစားတဲ့သူေတြ အေျပာမွားရင္ ေဒါသထြက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ (အခုေနာက္ပိုင္းမွာ) အေျပာမွား အဆုိမွားက လူတိုင္း ျဖစ္တတ္တယ္လို႔ပဲ ေတြးလိုက္တယ္။ တစ္ခါ အေျပာမွားတာ၊ တစ္ေနရာမွာ ရပ္တည္ခ်က္မွားတာမ်ိဳးေၾကာင့္ အကုန္မေကာင္းဘူးလို႔ မဆိုႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား။

ဦးဝီရသူကုိ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္က သံဃာ့ အာဇာနည္လုိမ်ိဳး ေရးခဲ့တာမ်ိဳးကေတာ့ ပိုရုပ္ပ်က္တာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါမ်ိဳးကိုေတာင္ (အခုေတာ့) အဲဒီကိစၥက သက္သက္၊၊ တျခားကိစၥက သက္သက္လုိ႔ပဲ ခံယူလိုက္ေတာ့တယ္။ ႏုိ႔မို႔ဆုိ ဖတ္စရာ ကုိယ့္ကမၻာ ပုိက်ဥ္းသြားမယ္လို႔ပဲထင္တယ္။ ႏုိင္ငံတကာမွာလည္း Ezra Pound လို နာဇီ ကဗ်ာဆရာ ရွိခဲ့တာပဲ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြကို အျမင္ကတ္လို႔ မဖတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ျပတ္သားသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုလည္း ေလးစားနားလည္ပါတယ္။ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲေလ။

ဒီ တစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ ကုိယ့္စိတ္ေတြ ေပ်ာ့သြားတာကိုေတာ့ သတိထားမိတယ္။ လစ္ဘရယ္ဆန္လာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္အပါအဝင္ လူေတြ အကုန္လံုးဟာ ကုိယ့္အစြဲနဲ႔ကိုယ္ ဘက္လိုက္ေနၾကတာပဲလို႔ ျမင္လာတာ။

ဥပမာ ေဒၚစုကုိ မတရားဆဲတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ ခုိင္ထူး အဆဲခံရရင္ မခံႏုိင္တာရွိမယ္။ ဘုရားေတြကိုေတာင္ troll ႏုိင္တဲ့သူဟာ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့စာေရးဆရာကို အေဝဖန္ခံရေတာ့က် ဆတ္ဆတ္ထိ မခံတာ ရွိမယ္။ ဗုဒၶကို troll ခ်င္ troll .... မူရာကာမီကုိ မထိနဲ႔၊ ဆရာ တာရာမင္းေဝကုိ မထိနဲ႔ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။

ကိုယ္မုန္းတဲ့လူ လုပ္တဲ့လုပ္ရပ္ကိုပဲ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူလုပ္ရင္ သေဘာက်ခ်င္ က်ေနတတ္ေရာ။ သဘာဝလည္း က်ပါတယ္။ ေလာကၾကီးကို တကယ္ေမာင္းႏွင္ေနတာဟာ ေလာဂ်စ္ေတြ မဟုတ္ဘဲ အီးမိုးရွင္းေတြနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ရတာကုိး။

ေကာင္းကင္ကုိ (Facebook မွာ ၾသဂုတ္ ၂၀ တုန္းက တင္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ပါ)

Friday, August 18, 2017

နန္းရစြန္

ျပသနာဟာ
စႏုိက္ပါတစ္ေယာက္ရဲ႕ စ်ာန္သမာဓိနဲ႔
ခ်က္ေကာင္းကုိ ကြက္တိ ခ်ိန္လိုက္တယ္။

ထပ္ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ပါတဲ့
ငါ့မွာ...ခ်စရာလက္နက္ဆုိလုိ႔
သက္ျပင္းပဲ ရွိေတာ့တဲ့ သူပုန္ပါ။

Part-time မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အတင္း
အလီရဲ႕ လက္သီးထက္ေတာင္ ျပင္းသလား။

ဒီလိုနဲ႔
တစ္ကုိယ္ေတာ္ ထစ္ခ်ဳန္းေနတဲ့ စိတ္
ေကာင္းကင္ကုိင္းဖ်ားမွာ နန္းရစြန္လို ခ်ိတ္လို႔။

ေကာင္းကင္ကုိ (၁၈ ၾသဂုတ္ - ၂၀၁၇)

Saturday, August 5, 2017

မဘသရဲ႕ ေက်းဇူး

တကယ္တာ့ လက္ရွိ မဘသ အဖြဲ႕ၾကီးက လူေတြအေပၚ ေက်းဇူးၾကီးပါတယ္။

ဘယ္လို ေက်းဇူးေတြတုန္း ဆုိတာ အရင္ကဆို လူေတြက ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္ ကုိပဲ ေခါင္းထဲစြဲျပီး သကၤန္းဝတ္ထားတာနဲ႔ ကန္ေတာ့ရမယ္လုိ႔ စြဲေနၾကတယ္။ သကၤန္းဆိုင္ေတာင္ ကန္ေတာ့ရမယ့္ ပံုမ်ိဳးေပါ့။ သာမန္လူေတြမေျပာနဲ႔၊ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ေတာင္ အရင္တုန္းက သူ… တက္ဘုန္းၾကီး ဝတၳဳကုိ မဖတ္ရဲဘူးလုိ႔ ေရးဖူးတယ္။ အဲဒီဝတၳဳကုိ မဖတ္ရဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ အရင္ကတည္းက မဟုတ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြရွိေပမဲ့ ခုလုိ လယ္ျပင္မွာ ဆင္သြားသလို မထင္ရွားေသးဘူး။ ဒီေတာ့ လူေတြဟာ သကၤန္းအေပၚ ပုိစြဲလမ္းခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းက အဝတ္ကိုေက်ာ္ၾကည့္ျပီး သီလစင္ၾကယ္သူကုိပဲ အရုိအေသေပး ရွိခုိးၾကရမွာပါ။ အဝတ္စကုိ ရွိခုိးရမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အခုလည္း အဲလိုလူေတြ ရွိေသးေပမဲ့ အရင္ထက္စာရင္ေတာ့ အေရအတြက္ အမ်ားၾကီးနည္းလာတယ္လို႔ ထင္တယ္။ အစြဲအလမ္းနည္းတဲ့သူေတြ သိသိသာသာ ပိုမ်ားလာတယ္။

အရင္ကဆုိ ဘာသာမဲ့လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ လူုေတြ နားမလည္ၾကဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္လို႔ စြပ္စြဲၾကတယ္။ ဘာသာမဲ့တုိင္း ကြန္ျမဴနစ္ မဟုတ္သလုိ ကြန္ျမဴနစ္တုိင္းလည္း ဘာသာမမဲ့ၾကပါဘူး။ ဘာသာမဲ့လို႔ ေျပာလုိက္ရင္ပဲ ကုိယ့္အေဖပဲ ကုိယ္သတ္ေတာ့မလိုလုိ ထင္ၾကတယ္။ အခုက် ဘာသာေရးေတြမွာ ဆိုးက်ိဳးရွိလာတာကို ေခတ္ေၾကာင့္ ျမင္လာၾကေတာ့ တခ်ိဳ႕က နားလည္လာၾကတယ္။ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ထဲက အစြန္းေရာက္ေတြေၾကာင့္ စိတ္နာရာက အစျပဳျပီး ဘာသာမဲ့သလို ျဖစ္လာတဲ့သူေတြ မ်ားလာတယ္။ ဟုိး ၂၀၀၇ ေလာက္အထိတုန္းကဆို ဘာသာမဲ့တာကုိ လူေတြကုိ ထုတ္ေျပာဖုိ႔ အင္မတန္ခက္တာ။ ဆိုရွယ္မီဒီယာ မက်ယ္ျပန္႔ေသးေတာ့ ဘာသာမဲ့ေတြ မစုမိတာလည္း ပါမယ္။ အခုက် ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ဆိုးေတြ ျမင္ေနရေတာ့ ဘာသာမဲ့တာကေတာင္ ဂုဏ္ရွိသလိုလို ျဖစ္လာတယ္။

ဆရာ သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ တက္ဘုန္းၾကီး ဝတၳဳက လူေတြရဲ႕ အစြဲကုိ ခၽြတ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးၾကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မထိေရာက္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ မဘသ က ဆရာသိန္းေဖျမင့္ထက္ေတာင္ ပုိေက်းဇူးၾကီးတာေပါ့။ ေက်းဇူးရွင္ေတြကို မျပစ္မွားၾကနဲ႔ေနာ္။ :D

ေကာင္းကင္ကို