မကၽြတ္ေသးတဲ့ တေစၦ

လွ်ပ္စစ္မီးေတြကို ပိတ္
မ်က္လံုးေတြကို အတင္း မွိတ္လိုက္တဲ့ အခါတိုင္း
အိမ္လြမ္းစိတ္ဆိုတဲ့ တေစၦတစ္ေကာင္ဟာ
ရင္မွာအျမဲ လာေျခာက္တယ္။

ျပတင္း တစ္ေပါက္မွ မရွိလို ့
မြန္းၾကပ္ျပီး အိမ္ထဲက အတင္း ရုန္းထြက္ခဲ့ရေပမယ့္
ငါ့စိတ္ ငါ့ဝိညာဥ္ကေတာ့
အတြင္းလွိဳက္ ပ်က္စီးေနတဲ့
အဲဒီ့ အိမ္ပ်က္ၾကီးထဲမွာပဲ
တဝဲဝဲ တလည္လည္နဲ ့လိပ္ျပာလႊင့္ေနတယ္။
ေၾသာ္…ငါဟာ မကၽြတ္ေသးတဲ့ တေစၦ တစ္ေကာင္ပါလား။

ငါတို ့အိမ္ကို မီးရွိဳ ့ေနတာ ဘယ္သူေတြလဲ။
အိမ္မွာ အေမ ေနမွ ေကာင္းရဲ ့လား။
စီးပြါးေရးေတြေကာ ေျပလည္ၾကပါရဲ ့လား။
ငါတို ့အိမ္ကို ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူေတြကို ေရာင္းစားေနသလဲ။
ဒါေတြဟာ... မီးေလာင္ေနတဲ့ အိမ္ပ်က္ၾကီးကို
စိတ္မသက္မသာ အေဝးကေန ေငးၾကည့္ေနရတဲ့
တေစၦတစ္ေကာင္ရဲ ့အေတြးမ်ားေပါ့။

အိမ္ကို ေလာင္ေနတဲ့ မီးေတြဟာ
မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္
ကမၻာကို္ တစ္ပတ္ပတ္ျပီး
ဒီအထိေတာင္ လာဟပ္ေနပါလား။

မ်က္ႏွာစိမ္းေတြၾကားမွာ
ေနေနရတဲ့ရပ္ဝန္းမွာလည္း
ငါ့ကို မိုးထားတဲ့ေကာင္းကင္က
အသက္ရွဴရ ၾကပ္ေလာက္ေအာင္ကို နိမ့္တယ္။

ငါဟာ ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ ေနေပမယ့္
ငါဟာ ဒီျမိဳ ့ထဲကို ဝင္ခြင့္မရေသးဘူး။
ဘာသာစကားအတားအဆီးေတြ
ေငြေၾကးအတားအဆီးေတြနဲ ့
လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားမွဳေတြၾကားမွာ
ၾကြပ္ဆတ္ဆတ္နဲ ့ငါ့ရဲ ့စိတ္ဟာ
ခုထိ ဒီျမိဳ ့ထဲမွာ အနည္ မက်ေသးဘူး။

သူတို ့ဘာသာ စကားမတတ္လို ့
အဂၤလိပ္လို ေျပာလိုက္တဲ့အခါ
ၾကည့္လိုက္တဲ့ တစ္ခ်ိဳ ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ
ေဖာ္ေရြေလးစားမွဳ ေတြ မပါဘူး။
ငါ့မ်က္လံုးေတြက ျပာ မေနလို ့လား။
ငါ့ အသားေတြက ျဖဴမေနလို ့လား။
ၾကည့္လိုက္တဲ့ မ်က္လံုးေတြက
ေအးစက္စက္နဲ ့ စိမ္းတယ္။

ေၾသာ္…
ဒီျမိဳ ့ေပၚကို ရြာခ်ေပးေနတဲ့ မိုးေရစက္ေတြကေတာင္ ငါ့ကိုစိမ္းတယ္။
ငါ့ အပူကို ျငိမ္းမေပးဘူး။

အဲဒီ ့အပူကို ျငိမ္းဖို ့
ေအးစက္ေနတဲ့ ေရကို ၾကိတ္မွိတ္ေသာက္လိုက္ေတာ့လည္း
ပါးစပ္ ထဲမွာ ခါးသက္သက္နဲ ့
ေသာက္လိုက္ရတဲ့ ေရက အစ စိမ္းတယ္။

တစ္ခါ တစ္ခါ ေပါ့ ၊
အသိအမွတ္မျပဳခ်င္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ
မာနကို ျဖတ္ရိုက္လိုက္တဲ့ စကားလံုးေတြ
အခ်ဥ္ဖမ္းခါနီး ျပံဳးလိုက္တဲ့ အျပံဳးေတြနဲ ့
ဘဝတူေတြအခ်င္းခ်င္း မနာလို ရန္ရွာမွဳေတြ ကို ၾကံဳေတြ ့ရတဲ့အခါ
ငါ့ ခံစားခ်က္ေတြ သိပ္သည္းလာလြန္းလို ့လား၊
ရုတ္တရက္ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ျပီး
အေမ့ဆီ ပ်ံသြားခ်င္လိုက္တာ။

ငွက္ကေလးေတြ ဆီက အေတာင္ပံငွား
စိတ္ကူးေလးနဲ ့အေမ့ဆီ ပ်ံသြားတာေတာင္မွ
စိ္တ္ေျဖာင့္ လက္ေျဖာင့္ မပ်ံသန္းႏုိင္ဘူး။
အိမ္နားတစ္ဝိုက္မွာက
ငွက္သတ္မုဆိုးေတြ က်က္စားတယ္။
ျပီးေတာ့ အစာ ေရစာ ကလည္း ရွားတယ္။

ငါတို ့ဟာ တိုင္းျပည္မီးေလာင္လို ့
ထြက္ေျပးလာတဲ့ မီးေဘးဒုကၡသည္ေတြပါ။
မီးအပူဒဏ္ကို ေၾကာက္လို ့ထြက္ေျပးခါမွ
ကံဆိုးသူေတြ သြားရာေနာက္ကို
ဒုကၡမီးေတာက္ေတြက တေကာက္ေကာက္နဲ ့လိုက္တယ္။

ေၾသာ္... ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္လို ့ဆိုၾကေပမယ့္
ဘယ္ပြဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ႏွာကေတာ့ တန္းတူ မပြင့္္ပါဘူး။
မာယာေတြနဲ ့ ကစားၾကတဲ့
လူညြန္ ့ခူး ေစ်းကြက္ထဲမွာ
အသက္ကေလးမွန္မွန္ရွဴႏုိင္ဖို ့အေရး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပိဳင္အဆိုင္ေစ်းခ်ၾကရင္းက
ငါတို ့တန္ဖိုးက
အက်ၤီေဟာင္း တစ္ထည္လို က်က်လာတယ္။

အေမ့အိမ္ရဲ ့အေဝးမွာ
မာနေတြကို တစစီျဖဳတ္
အသည္းႏွလံုးကို ခဏထုတ္ျပီး
လူသားစက္ရုပ္ လုပ္ေနရတာ
ပင္ပန္းလိုက္တာ။
ေတာ္ရာမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
ရင္ဘတ္ တစ္ျခမ္း က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
ေပ်ာ္ရာမွာပဲ ေနခ်င္တယ္။
အေမ ျပင္ေပးတဲ့
ပဲျပဴတ္ဆီဆမ္း ထမင္းၾကမ္းနဲ ့
ငါ့ နံနက္ခင္းေတြကို
အသက္ဝင္ေအာင္ ႏွိဳးခ်င္တယ္။

ေၾသာ္…
ငါ့မသိစိတ္မွာ ဆႏၵမီးေတြသင့္ေနလို ့လား။
အိမ္ကို လြမ္းတဲ့ ဥပါဒါန္နဲ ့
မေန ့ညက အိပ္မက္မက္တယ္။
အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့………………………..
…………………………………………………
…………………………………………………

ေကာင္းကင္ကို