ကိုမျိုးမဟာလက်နက်

 (ကိုမျိုး မဟာလက်နက်)

ကိုမျိုး မဟာလက်နက် ဆိုလု့ိ 18+ မထင်ကြနဲ့ဦး။ ငါးတန်းလား၊ ခြောက်တန်းမှာလား မသိ။ အ-ထ-က (၅) တာမွေမှာ..သမိုင်းဆရာက ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ် ဖြစ်ရခြင်း အကြောင်းကို သင်တော့ .... ကို = (ကို)လိုနီ နယ်မြေများ အပြိုင်အဆိုင်ရှာဖွေခြင်း။ မျိုး = အ(မျိုး)သားရေး စိတ်ဓာတ်များ အလွန်ပြင်းထန်လာခြင်း။ မဟာ = (မဟာ)မိတ်စစ်အုပ်စုများ အပြိုင်အဆိုင်ဖွဲ့စည်းခြင်း။ လက်နက် = စစ်(လက်နက်)ပစ္စည်းများ အပြိုင်အဆိုင် တပ်ဆင်ခြင်းကို အလွယ်မှတ်ခိုင်းတာ။ mnemonic နည်းပေါ့။ 

ပြောချင်တာက အဲလို နည်းနဲ့ မှတ်ခဲ့ရုံမက ကိုယ်ဟာ.... ခပ်ငယ်ငယ်လေးရှိသေးပေမဲ့...အဲလို ကလေးအရွယ်ကတည်းက မျိုးချစ်စိတ်ဆိုတာ ကမ္ဘာစစ်ကိုတောင် ဖြစ်စေပါလား၊ ဒါနဲ့များ ကမ္ဘာ့သမိုင်းမှာကျ အဲလိုသင်ပြီး မြန်မာ့သမိုင်းလို ဟာမျိုးမှာကျ ဘာလို့ မျိုးချစ်စိတ်က (အမြဲတမ်း ခြွင်းချက်မရှိ) ကောင်းသလို သဘောတရားတွေ သင်ရတာလဲဆိုပြီး လေးလေးနက်နက်ကို အဲဒီတုန်းက တွေးဖူးတာ။ မျိုးချစ်စိတ်ရဲ့ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးကို တချို့လူကြီးတွေ အခုထိ အဲလို မတွေးနိုင်တာ အံ့သြစရာ။

ပြောရရင်တော့ ကိုယ်ဟာ ငယ်ငယ်ကတည်းက အတွေးအခေါ်ကောင်းခဲ့တဲ့သူလေးပါလား။ 😃 ဆရာအောင်သင်း သူ့ကိုယ်သူ အရွှန်းဖောက် ပြောဖူးသလို ပြောရရင်တော့ ... ငယ်ငယ်တုန်းက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အခု ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်က ပြန်ကြည်ညိုစရာ။ ခိခိ 😃

(ကောင်းကင်ကို)

Facebook က ပို့စ်တချို့ blog ကို ရွှေ့တဲ့အနေနဲ့ Facebook ပို့စ်ကို backdate နဲ့ ပြန်တင်တာပါ။

ေမာင္ေမာင္ေမ့

(၁)
“ေဟ့ေကာင္ၾကီး”
လူတေယာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန က်ေနာ့္ကုိ လက္ျပျပီး ႏွဳတ္ဆက္လာတယ္။
အဲဒီ့လူကို က်ေနာ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးၾကီးကို သိေနတယ္။ ဘယ္သူမွန္း ေတာ့ ခ်က္ျခင္းစဥ္းစားလို ့မရဘူး။ ဒါနဲ ့ဦးေႏွာက္ကို အလ်င္အျမန္ အလုပ္ေပးလိုက္ရတယ္။ ေၾသာ...အီလက္ထရြန္းနစ္ သင္တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း။ သူက က်ေနာ့္ထက္ အသက္နည္းနည္း ၾကီးေပမယ့္ ရြယ္တူလုိ ေပါင္းမွ ၾကိဳက္တဲ့လူ။ (တကယ္က က်ေနာ့္ အထင္မွားတယ္ဗ်။ အီလက္ထရြန္းနစ္ သင္တန္းကလူ မဟုတ္ဘူး။ ဦးေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း)
က်ေနာ္လည္း သင္တန္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းထင္ျပီး ေခၚေနက် အတိုင္း ျပန္ႏွဳတ္ဆက္လုိက္တယ္။
“ဟား...ေခါင္းတံုး”
နည္းနည္း ေလွ်ာက္လာျပီးမွ ဦးေလးရဲ ႔သူငယ္ခ်င္းမွန္း စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတယ္။
ဟား...သြားျပီ။

(၂)
အလကားေန အလကား ပုိက္ဆံရေအာင္ဆိုျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၾကိဳးဖုန္းကို အိမ္ေရွ ့မွာထုတ္ထားတယ္။ ျမိဳ ့တြင္း၊ နယ္ေဝး ဖုန္းေခၚခ်င္ရင္ ရသလို အနီးအနားတဝိုက္က အိမ္ေတြကို ဖုန္းလာရင္လည္း ေခၚေပးတယ္။
တရက္ေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးတိုက္က ေခါင္းရင္းခန္း ေလးလႊာကို ဖုန္းလာတယ္။ နယ္က ေက်ာင္းသားေတြ ငါးေယာက္ ေျခာက္ေယာက္ေလာက္ စုျပီး ငွားေနၾကတဲ့ အခန္း။ အဲဒါ က်ေနာ္ သြားေခၚေပးရတယ္။ က်ေနာ့္ မွတ္ဥာဏ္ကလဲဗ်ာ...လူေခၚေခါင္းေလာင္းၾကိဳးကုိ ဆြဲျပီးမွ သူတုိ ့ထဲက ဘယ္သူ႔ ဆီလာတဲ့ ဖုန္းမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ ့ သူတို ့ထဲက တေယာက္က ရွိသမွ် နာမည္ေတြ က်ေနာ့္ကုိ ရြတ္ျပတယ္။
“လဒ လား”
“မဟုတ္ဘူးဗ်”
“Goat ၾကီး”
“မဟုတ္ဘူး”
“ေခြးနီ”
“မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။”
“ၾကြက္စုတ္”
“ဟာ..ဟုတ္ျပီ...ဟုတ္ျပီ…ၾကြက္စုတ္…ၾကြက္စုတ္”… ‘စုတ္’ပါတာကုိ က်ေနာ္ မွတ္မိတယ္။
က်ေနာ္လုပ္လုိက္တာနဲ ့သူတို ့ နာမည္လွလွေလးေတြ အကုန္ ေပၚကုန္ျပီ။

(၃)

က်ေနာ္တုိ ့အခန္း(ေျမညီထပ္) မွာ တံခါး ႏွစ္ထပ္ ရွိတယ္။ အျပင္ဆံုးက တံခါး (အျပာေရာင္ရယ္)၊ ဖိနပ္ခၽြတ္ခန္းနဲ ့ဧည့္ခန္းၾကားက တံခါး(အနီေရာင္ရယ္)။ ဖိနပ္ခၽြတ္အခန္း မွာ တိုက္တျခမ္းလံုး (ေျခာက္လႊာလံုး) အတြက္ ေရေမာ္တာငါးလံုးကုိ စုျပီး ထားထားတယ္။ အဲလို တံခါးႏွစ္ထပ္ရွိေတာ့ အေပၚထပ္ကလူေတြ ေမာ္တာ ျပင္ရင္ ကုိယ္က ေစာင့္ၾကည့္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အတြင္းတံခါး(အနီ) ကို ပိတ္ျပီး ေနာက္ေဖးခန္းထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ဝင္ႏွပ္ေနလုိ႕ ရတယ္။ သူတို႔ ေမာ္တာ ျပင္ေနတုန္း ျမိဳ ႔ထဲထြက္ခ်င္ရင္လည္း အျပင္တံခါး (အျပာ) ကုိ ေမာ္တာျပင္ဖုိ ့ဖြင့္ေပးထားျပီး အတြင္းတံခါး (အနီ) ကို ေသာ့ခတ္ပိတ္ခဲ့ျပီး ထြက္လိုက္ရံုပဲ။

သာမန္အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က တံခါး ႏွစ္ထပ္လံုးကို ေသာ့ခတ္ျပီးေနေလ့ရွိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တရက္...
ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမ တေယာက္ အလည္လာတယ္။ တအိမ္လံုး ခရီးထြက္သြားျပီး က်ေနာ္တေယာက္တည္းပဲ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္။ ဆရာမျပန္ေတာ့ က်ေနာ္ တံခါးလိုက္ပိတ္ရတာေပါ့။ ဧည့္ခန္းကေန ဖိနပ္ခၽြတ္ခန္း အေရာက္မွာ အတြင္းတံခါးကို အျပင္ဘက္ (ဖိနပ္ခၽြတ္ခန္းဘက္)ကေန က်ေနာ္ အမွတ္တမဲ့ ေသာ့ခတ္လိုက္မိ္တယ္။ဆရာမလည္း ဖိနပ္ခၽြတ္ အခန္းကေန ေျမၾကီးေပၚလည္း ေရာက္ေရာ ခဏေလာက္ ဟုိေငးဒီေငးလုပ္ျပီးမွ အျပင္တံခါး ကို တံခါးႏွစ္ခုၾကားကေန ဖိနပ္ခၽြတ္ခန္း ဘက္ကေန(အတြင္းကေန) ေသာ့ခတ္ လိုက္မိျပန္တယ္။ ဟာ...ေသာ့တံ က အိမ္အတြင္း ထဲက ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ေမ့ခဲ့ျပီ။ တံခါးႏွစ္ခုလံုးကိုလည္း အမွတ္တမဲ့ ေသာ့ခတ္ထားမိျပီ။ က်ေနာ္ တံခါး ႏွစ္ခု ၾကားမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိတ္မိသြားျပီ။ ဆရာမကလည္း အေဝးကို ေရာက္သြားျပီ။
အဲဒါန႔ဲ က်ေနာ္ လူျဖတ္အသြားကို ေစာင့္ရတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ညၾကီး မဟုတ္လို ့။ ပထမဆံုး ဂ်ာနယ္ေရာင္းတဲ့ လူတေယာက္ျဖတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာတာကို နားေထာင္ေပမယ့္ ခပ္တည္တည္နဲ ့မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပီး ထြက္သြားတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ မ်က္ေစာင္းထိုး တိုက္က က်ေနာ္ တိတ္တခုိးၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး ျဖတ္သြားေတာ့မွ လွမ္းေခၚျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပျပီးေတာ့ သံျဖတ္လႊ ေတာင္းလိုက္ရတယ္။ ရွက္လိုက္တာ။

(၄)
အေဆာင္မွာ ေနတုန္းကလည္း….

က်ေနာ့္ေက်ာင္းနဲ ့အေဆာင္က သိပ္မေဝးဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္လည္း ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ တခါတေလလည္း စက္ဘီးနဲ ့သြားတယ္။ တရက္ေတာ့ …. ေက်ာင္းကေန သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့စကားတေျပာေျပာနဲ ့ျပန္လာျပီး အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ေရေတြဘာေတြခ်ိဳးလိုက္ေသးတယ္။ ခဏေနလုိ ့ျမိဳ ့ထဲသြားမယ္လုပ္မွ ‘ဟာ…စက္ဘီးေက်ာင္းမွာ ေမ့က်န္ခဲ့ျပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျပန္လာမိျပီ။’ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ေက်ာင္းကုိ စက္ဘီးျပန္သြားယူရပါေရာ။ ဒါေပမယ့္ စက္ဘီးကုိ ခ်က္ျခင္းျပန္မရခဲ့ပါဘူး။ ့တေယာက္ေယာက္ကမ်ား ခုိးသြားလို ့လား? ဒါမွ မဟုတ္ အေစာင့္တေယာက္ေယာက္ကပဲ သိမ္းေပးထားလို ့လား? တခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ အေဆာင္ကေန ေက်ာင္းကုိ စက္ဘီးျပန္သြားအယူမွာ စက္ဘီးေသာ့ကုိဖြင့္ဖို ့ေသာ့တံက အေဆာင္က စားပြဲေပၚမွာ ေမ့က်န္ရစ္ခဲ့လုိ ့ပါ။ အဲဒီ့ေန ့က က်ေနာ္ အေဆာင္နဲ ့ေက်ာင္းကုိ အေခါက္ေခါက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္။

(၅)

တခါကလည္း…
က်ေနာ့္ စက္ဘီး ဘီးေပါက္ေနလို ့သူငယ္ခ်င္း စက္ဘီးကို ငွားျပီး ျမိဳ ့ထဲကုိ ထြက္ခဲ့တယ္။ ျမိဳ ့ထဲေရာက္ေတာ့ ဝယ္စရာရွိတာေတြ ဝယ္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆးမို ့လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ တနာရီေလာက္ ဂ်ာနယ္ဖတ္ရင္းနဲ ့ထုိင္လိုက္တယ္။ ပိုက္ဆံရွင္းျပီးလို ့ျပန္မယ္လည္း လုပ္ေရာ…
“ဟုိက္၊ ငါစီးလာတာ ဘယ္ စက္ဘီးမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။” က်ေနာ္က က်ေနာ့္စက္ဘီးပဲ စီးေနက် ။ သူ... သူ ့ရြာကေန စက္ဘီးယူလာတာကလည္း မၾကာေသးဘူး။ က်ေနာ္လည္း တခါမွ သူ ့စက္ဘီးကုိ သတိထား မၾကည့္မိဘူး။ စီးတုန္းကလည္း ဒီအတိုင္း နေမာ္နမဲ့နဲ ့တက္စီးလာတာ။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာကလည္း စက္ဘီးေတြက အမ်ားၾကီး။ အခုေန တဘီးခ်င္း လိုက္စမ္းျပီး ေသာ့ဖြင့္ေနရင္လည္း စက္ဘီးသူခုိး လို ့ထင္ၾကဦးမယ္။ ဒါန႔ဲ သူငယ္ခ်င္း စက္ဘီးလုိ ့ထင္ရတဲ့ ဘီးေတြ သူမ်ားစီးသြားလုိ နည္းသြားတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ဆိုင္ရွင္ကုိ ေျပာျပီး စမ္းၾကည့္ရတယ္။ ဒုတိယ ဘီးမွာ က်ေနာ့္အထင္မွန္သြားတယ္။ ဟူး!!!

(၆)

ေမ့တာေတြက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္ဗ်။ တခါတခါက်ေတာ့ ေမ့တယ္ဆိုတာထက္ အစကတည္းကကုိ နေမာ္နမဲ့နဲ႔ သတိမထားမိတာ။ (သူမ်ားစက္ဘီးစီးျပီး ဘယ္စက္ဘီးမွန္း မသိေတာ့တာ လိုမ်ိဳးေပါ့) တခါတခါက်ေတာ့လည္း အာရံုမ်ားျပီး ေမ့သြားတာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ္ေမ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ အတြင္းစိတ္ထဲမွာ နစ္ေနလုိ ့ေမ့သြားတာမ်ိဳး၊ သတိမထားမိတာမ်ိဳးေတြက ပုိမ်ားတယ္။ က်ေနာ္က အေတြးသမားေလ။ ထမင္းစားရင္လည္း ေတြးတတ္တယ္။ သြားတုိက္ရင္းလည္း ေတြးတတ္တယ္။

က်ေနာ့္သြားပြတ္တံေတြဆို က်ေနာ္ သြားတိုက္တိုင္း ေတြးရင္း သြားပြတ္တံက brush အမွ်င္ေတြကုိ ဝါးဝါးပစ္လို ့ဝယ္ျပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ တခါလည္း ေဆာင္းတြင္းၾကီး။ ေတာင္ၾကီး ျခံထဲက လူျမင္ကြင္းမွာ က်ေနာ္ သြားတိုက္တုန္း အေတြးလြန္ျပီး တေယာက္တည္းျပံဳးေနလို႔ ျခံေရွ ႔ကျဖတ္သြားတဲ့လူေတြက က်ေနာ့္ကုိ ျပံဳးေစ့ေစ့နဲ ့ ၾကည့္သြားၾကတာကုိ အမက ျမင္သြားျပီး အျပစ္ေျပာတယ္။ လူေတြကလည္း ခက္တယ္။ တေယာက္တည္း ငုိေနတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ သူစိတ္ဆင္းရဲစရာ ရွိလို ့ဆိုျပီး နားလည္ေပးၾကတယ္။ ေၾကာင္တယ္လို ့မထင္ၾကဘူး။ တေယာက္တည္း ျပံဳးျပီဆိုရင္ေတာ့ လြတ္သြားျပီထင္ၾကတယ္။ သူမ်ားျပံဳးေနႏုိင္တာကုိ မနာလိုတဲ့သေဘာမ်ားလား။ ဒါေပမယ့္ ခုေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္ ဆင္ျခင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေရခ်ိဳးေနတုန္းဆို မေတြးမိေအာင္ မစဥ္းစားမိေအာင္ သတိထားတယ္။ ေတာ္ၾကာ အာခီမီးဒီး(စ္)လို ျဖစ္သြားမွ ဒုကၡ….

က်ေနာ္ေမ့တာေတြ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္တာေတြ အရမ္းမ်ားေနျပီ။ ထမင္းဘူးဆိုလည္း ေမ့က်န္ခဲ့ေပါင္းမ်ားျပီ။ ထီးဆိုလည္း ဝယ္ရေပါင္းမ်ားျပီ။ ခ်ိန္းထားျပီး ေမ့သြားေပါင္းလည္းမ်ားျပီ။ တခါကလည္း ေက်ာင္းက သမဆိုင္က ဗလာ စာအုပ္ တဒါဇင္ကုိ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ထုတ္ျပီးမွ အတန္းထဲက အံဆြဲထဲမွာ ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။

တခါတခါ ေမ့တတ္တဲ့ ဝသီက ဘဝကိုပါ ထိခုိက္လာတယ္။ မျဖစ္ဘူး။ တခုုခုေတာ့ လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။

(၇)

အနာသိရင္ ေဆးရွိရမွာေပါ့။ တရက္ အေမ့အိမ္ စာအုပ္ဆုိင္မွာ က်ေနာ္စာအုပ္ တအုပ္ေတြ႕တယ္။ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းေအာင္ ေလ့က်င့္တဲ့နည္းေတြ ပါတဲ့စာအုပ္။ စာအုပ္နာမည္လား? အခု ေမ့သြားျပီ။ ေရးတဲ့သူကုိလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒါ အဲဒီ့စာအုပ္ကိုေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္ အရမ္းစိတ္ဝင္စားသြားျပီး လွန္ေလွာ ၾကည့္မိတယ္။ မဆိုးဘူးပဲ။ အဲဒီ့ထဲမွာ နည္းေတြေတာ္ေတာ္စံုတယ္။ တူရာ group လုပ္ျပီး မွတ္နည္းေတြ၊ gist ထုတ္ျပီး မွတ္နည္းေတြ၊ ကာရန္ေလးေတြ ခ်ိတ္ျပီး မွတ္နည္းေတြ၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ စိတ္ကူးျပီး ျမင္ေယာင္ျပီး မွတ္နည္းေတြ….ၾကံၾကံဖန္ဖန္စိတ္ကူးျပီး မွတ္တယ္ဆုိတာက ဒီလို…ဥပမာ ရံုးမွာ ထမင္းဘူး ေမ့က်န္တတ္တယ္ ဆုိပါေတာ့။ ရံုးတံခါးေပါက္မွာ ဆန္ေကာေလာက္ၾကီး ရွိတဲ့ ထမင္းဘူးအၾကီးၾကီး ပိတ္ေနလုိ႔ ရံုးအျပင္ကို ထြက္လုိ႔ မရဘူးလုိ႔ ေလးငါးေခါက္ေလာက္ ျမင္ေယာင္ျပီး စိတ္ကူးၾကည့္လုိက္။ ရံုးက ျပန္ခါနီးတုိင္း စိတ္ကူးၾကည့္လိုက္။ အက်င့္ရသြားတဲ့အခါ ရံုးတံခါးေပါက္ကထြက္မယ္လုပ္တုိင္း ထမင္းဗူးကုိ သတိရလိမ့္မယ္။ နည္းေတြက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏုိင္ခ်င္ ႏုိင္ေနလိမ့္မယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။ မွတ္မိဖို႔ အဓိက မုိ႔လား။

စာအုပ္က ေရးထားေသးတယ္။ အဲဒီ့ထဲက ေလ့က်င့္နည္းတခ်ိဳ႕က ညဘက္ လူသံသူသံ တိတ္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ ေအးေအးေဆးေဆး သက္ေတာင့္သက္သာ က်င့္ရင္ ပုိထိေရာက္တယ္တဲ့။ က်ေနာ္ ေလ့က်င့္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။

က်ေနာ္ စာအုပ္ကုိ လွန္ေလွာၾကည့္ျပီး သေဘာက်သြားတယ္။ ငါ့ႏွယ္ ေစာေစာက ေတြ႕ခဲ့ရင္ ျပီးေရာ။ စာအုပ္ကုိ ျမည္းၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ က်ေနာ္ေမ့တတ္တဲ့ဖုန္းနံပါတ္ တခုကို နည္းတခုသံုးျပီးမွတ္လိုက္တယ္။ နံပါတ္က ၅၄၁၃၅၇။ က်ေနာ့္စိတ္ကူးထဲမွာ ငါးေလးတေကာင္ ေရကန္ထဲမွာ ကူးခတ္ေနတာကို ျမင္ေယာင္လိုက္တယ္။ ဒါဆို ေရွ႕ႏွစ္လံုး “၅၄” ကို မွတ္မိျပီ။ ေနာက္ေလးလံုးကလည္း မခက္ဘူး။ မဂဏန္းေတြ အစဥ္လိုက္။

ဒီေန႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လိပ္စာေပးတာကုိလည္း သတိရလိုက္တယ္။ သူေနတဲ့ တိုက္က ေရႊမာလာ အိမ္ယာ။ အခန္းက G3။ အဲဒါကုိ က်ေနာ္ဘယ္လုိ မွတ္ရရင္ ေကာင္းမတုန္း။ “မာလာ” ကို G3 နဲ႔ ခ်ိန္လုိက္တယ္ လို႔မွတ္လိုက္ရမလား။ သိပ္မေကာင္းေသးဘူး။ မာလာကုိ ကုိယ္တုိင္ အေျမာက္နဲ႔ ခ်ိန္ထားတယ္ လို႔မွတ္လိုက္တယ္။ အေျမာက္ကုိ သတိရရင္ G3 ကို သတိရမယ္။ မာလာကုိ သတိရရင္ ေရႊမာလာ အေဆာင္ဆိုတာကုိ သတိရမယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ မာလာဆိုတဲ့ေကာင္မေလးလည္း တကယ္ရွိတယ္ေလ။

ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္ေကာင္မေလးနဲ႔ ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္ ခ်ိန္းထားတာကုိ သတိရမိတယ္။ ခုက တနာရီခြဲပဲ ရွိေသးတယ္။ ခါတိုင္းေတာ့ သင္တန္းက အျပန္ သူနဲ႔ခ်ိန္းထားတာကုိ ေမ့ေမ့ျပီး အိမ္ကုိတန္းျပန္မိလို႔ ျပႆနာ တက္ေပါင္းလည္းမ်ားျပီ။ ဒီတခါေတာ့ မေမ့ေစရဘူး။ အရပ္ပုပု ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ႔ ဘီလူးမၾကီး နာရီတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ငါ့ကုိ ေစာင့္ေနတယ္လို႔ ျမင္ေယာင္ျပီး မွတ္လိုက္မယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ဘီလူးမ၊ ဘီလူးမ၊ ဘီလူးမ ဆိုျပီး သံုးခါရြတ္လိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ စာအုပ္ဆိုင္ကေန စာအုပ္ေတြဝယ္…ျပီးေတာ့ သင္တန္းကုိသြား။ သင္တန္းမွာလည္း သတိရတိုင္း ဘီလူးမၾကီး နာရီၾကည့္ျပီး ေစာင့္ေနျပီ လို႔ စိတ္ထဲကေန ခဏခဏ ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ သင္တန္းျပီးေတာ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာကုိ မေမ့ေတာ့ဘူးေပါ့။ တယ္ဟုတ္ပါလား။

(၈)

ဒီေန႔ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္လန္းေနတယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာလည္း မေမ့ေတာ့ဘူး။ သင္တန္းမွာ Resistor ရဲ႕ colour code ေတြကုိလည္း ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ နည္းထြင္ျပီး ကာရန္ေလးေတြ ခ်ိတ္ျပီး မွတ္လိုက္တာ လံုးဝ အဆင္ေခ်ာသြားတယ္။ တယ္ဟုတ္ပါလား။ ဒါေတာင္ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းေအာင္ ေလ့က်င့္နည္း စာအုပ္ကုိ ဖတ္ရေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆိုင္မွာ ခဏေလာက္ လွန္ေလွာျမည္းစမ္းၾကည့္တာပဲ ရွိေသးတာ။ တအုပ္လံုးဖတ္ျပီးလို႔ လိုက္က်င့္ျပီးသြားတဲ့ အခါဆိုရင္ေတာ့…

(၉)

အခု အလုပ္ေတြလည္း ျပီးသြားျပီ။ လူသံသူသံ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အခ်ိန္လည္းေရာက္ျပီ။ စာအုပ္ထဲက မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းနည္းေတြကုိ စျပီးေလ့က်င့္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္ျပီ။ က်ေနာ္ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ ဖြင့္လုိက္တယ္။
“ဟိုက္…စာအုပ္ေတြအကုန္လံုး စာအုပ္ဆုိင္က ေငြရွင္းတဲ့ေကာင္တာမွာ ေငြရွင္းျပီးမွ ေမ့က်န္ခဲ့ျပီ”။

(၁၀)

ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္

က်ေနာ္ ဘန္ေကာက္က ABAC တကၠသိုလ္ မွာ တေယာက္တည္း ထုိင္ရင္း wireless နဲ႔ အင္တာနက္ သံုးေနတုန္း engineering က ျမန္မာေက်ာင္းသား တစု ေရာက္လာျပီးေတာ့
“အကုိ… ဒီမွာ ၾကာဦးမလား မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ဆရာနဲ႔ ခဏ သြားေတြ႕မလို႔။ ဒီပစၥည္းေတြ ခဏ ၾကည့္ထားေပးလို႔ ရမလားမသိဘူး”

မီိတာေတြ ဘာေတြ၊ အီလက္ထရြန္းနစ္နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ laptop တလံုးလည္း ပါသလုိလိုပဲ…

“ရတယ္ညီ။ အကို ညေနအထိ ရွိဦးမွာ”

က်ေနာ္သံုးရင္းသံုးရင္းနဲ႔ ေရဆာလာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေရဗူးကလည္း ေမ့ခဲ့ျပန္ျပီ။ ဒီၾကားထဲ ဗုိက္ကပါ နည္းနည္းဆာလာတာနဲ႔ 7-11 စတိုးဆိုင္ကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဆိုင္ကေန ေပါင္မုန္႔တလံုးဝယ္..ဗုိက္ျဖည့္ျပီးေတာ့ အိမ္ကုိ ခဏျပန္လိုက္ေသးတယ္။ ခဏေနမွ engineering က ေက်ာင္းသားေတြ ကုိယ့္ကုိ ပစၥည္းအပ္ခဲ့တာကို သတိရလို႔ ေက်ာင္းကုိ ျပန္ေျပးရတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႔ကုိလည္း မေတြ႕ဘူး။

ေနာက္ေန႔ သူတုိ႔နဲ႔ လမ္းမွာ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ့္ကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္သြားတယ္။ ဘာသံမွ မၾကားရဘူးဆိုေတာ့ ပစၥည္းေတြ မေပ်ာက္လုိ႔ေနမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လာသည္အထိ ေစာင့္မေပးပဲ တမင္ျပန္သြားတယ္လုိ႔ ထင္လို႔လား မသိဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ မေခၚေတာ့ဘူး။
ေကာင္းကင္ကို
(၂၀.၁.၂၀၁၁)

ဒုိင္ယာရီထဲမွ တလြဲမ်ား

လိပ္စာ

“………………………………………………………..”
“……………………………………………….”
“………………………………”
“……………………………………………………………………..”
“ဟုတ္လား…က်ေနာ္သူနဲ ့ေတြ ့ခဲ့တယ္။ တကားတည္းပဲ”
“ဟာ! ဒါဆို လုပ္စမ္းပါဦး။ သူဘယ္မွာ တည္းမယ္ဆိုတာ နင္သိလား။”
“အင္း။ သိတယ္၊သိတယ္။ တက္စီ ငွားခါနီးတုန္းက သူ (……..)မွာ တည္းမယ္လုိ ့ေျပာတာပဲ။ ေရခ်ိဳးျပီးတာနဲ ့ က်ေနာ္ သားသားကုိ ေခၚျပီး သူ ့ဆီသြားၾကည့္လုိက္မယ္။”

*******

ဦးေလးနဲ ့က်ေနာ္ ဘုန္းဘုန္းကုိ ဦးခ်လုိက္တယ္။ (ဘုန္းဘုန္းကုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့မသိပါ။) ျပီးေတာ့ ဦးေလးက ဘုန္းဘုန္းကုိ ေလွ်ာက္တယ္။
“တပည့္ေတာ္ ဆင္ေပါက္နဲ ့ေတြ ့ခ်င္လုိ ့ပါဘုရား”
“ဆင္ေပါက္??????? လူကုိေျပာတာလား ဒကာၾကီး”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။ ျမိဳ ႔သစ္ကပါ။ သူ ့နာမည္ရင္းက ကိုတင္ေအာင္စိုးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ေပါက္လို ့ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။
“တင္ေအာင္စုိး??? ဒီကုိမလာပါဘူး။ သူက ဒီမွာ တည္းမယ္လို ့ေျပာသြားလုိ ့လား။”
“တင္ပါ့။ သရက္ေတာေက်ာင္းမွာ တည္းမယ္လို ့ေျပာပါတယ္”
“ဟာ….သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္က ေက်ာင္းခြဲေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိတာ ဒကာၾကီးရဲ ႔။ သူဘယ္ေက်ာင္းခြဲမွာ တည္းမယ္လုိ ့ေျပာတုန္း”
“ဟာ…ဟုတ္လား၊ဘုရား။ တပည့္ေတာ္က တေက်ာင္းတည္းပဲ ထင္ေနတာ။ ဒုကၡပါပဲ”
အနီးနား တဝိုက္မွာ ရွိတဲ့ ကုိရင္ေတြနဲ ့လူေတြက က်ေနာ္တို ့ကုိ ျပံဳးေစ့ေစ့နဲ ့ၾကည့္ၾကတယ္။

ကိစၥက အေရးၾကီးလုိ ့ဦးေလးက လက္ေတာ့ မေလွ်ာ့ေသးပါဘူး။ သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္ဝင္းၾကီးထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း ေတြ ့တဲ့ ကုိရင္ တခ်ိဳ ့ကုိ ကုိတင္ေအာင္စုိးကို သိလား ဆုိျပီးေမးေနပါေသးတယ္။ အေမးခံရတဲ့ ကုိရင္ေတြလည္း ျပံဳးေစ့ျပံဳးေစ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဘးနားကေန ရွက္ေနျပီ။ ဆက္မေမးေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ျပန္ခ်င္ေနျပီ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္ဝင္းရဲ ႔ ဂိတ္တခုနားက ခံုတန္းလ်ားမွာ ထုိင္ၾကရင္း ညေမွာင္သည္အထိ ကုိဆင္ေပါက္ ဝင္လာလို ဝင္လာျငား ဦးေလးနဲ ့က်ေနာ္ ေစာင့္ၾကည့္ၾကေသးတယ္။ ေက်ာင္းတုိက္ဝင္းၾကီးရဲ ့ဂိတ္ေရွ ႔မွာ ….က်ေနာ္တို ့ရဲ ႔ ေကာက္ရုိးမွ်င္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆိုတဲ့ အပ္နဲ ့ ကုိဆင္ေပါက္ ဆိုတဲ့ အပ္…..အပ္ ႏွစ္စင္း မထိလိုက္ပါဘူး။ ကုိဆင္ေပါက္ကုိ က်ေနာ္တို ့မေတြ ့ခဲ့ရပါဘူး။ အဲဒီ့ညက အိမ္ကေန လည္ပင္းတရွည္ရွည္နဲ ့ ေမွ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕ဆႏၵကုိ က်ေနာ္တို ့မျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ေကာင္းကင္ကို

God ခဏျဖစ္သြားခုိက္(သေရာ္စာ)

Customer is God တဲ့။ အခု ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ Cyber Cafe တစ္ခုထဲမွာ အင္တာနက္ သုံးေနတယ္။Google က အလကား ေပးထားတဲ့ service တစ္ခုကို သံုးေနတယ္။ ဒါဆို အခု ကြၽန္ေတာ္ Cyber Café ေလးရဲ ့God။Google ရဲ ့God ။ အံမယ္God မွ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း God ေတာင္ ျဖစ္လုိ႔ပါလား။ တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါလား။

အခု ေဟာဒီ့ God လက္ဆယ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အံၾသဖြယ္ရာ ပဥၥလက္ ကို ဖန္တီးေနတယ္။ စင္ကာပူက သူငယ္ခ်င္း ေတြကို ျမန္မာျပည္ထဲကေန Gtalk ကေန လွမ္း စကားေျပာေနတယ္။ email ေတြလွမ္းပို႔ေနတယ္။Google က အလကားေပးထားတဲ့ အေတာင္ပံနဲ႔ ကမၻာတစ္ပတ္ပ်ံေနတယ္။ slow motion နဲ႔ ပ်ံေနတယ္။ (ျမန္မာျပည္မွာ အင္တာနက္သံုးရတာသိပ္ေႏွးတာကိုး။) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ God ေက်နပ္ပါတယ္။

ကမၻာျပားၿပီဆိုတာ တကယ္ မွန္တာပဲ။ ဒီ အင္တာနက္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဘယ္ မွာေနေန အခြင့္အေရးက အတူတူပဲ။ တစ္ေယာက္ နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ဖို႔ လြယ္လြယ္ေလး ဆိုတာကို ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳလို႔ ယံုသြားၿပီ။ အရာရာကို ဖန္တီးႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ ေက်နပ္မႈ အရသာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးခံစားေနရၿပီ။ ဒီလုိနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကမၻာတစ္ပတ္ပတ္ေနတုန္းမွာပဲမီးက ႐ုတ္တရက္ပ်က္သြားတယ္။ UPS ကမႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ ကြန္ပ်ဴတာပိတ္သြားေတာ့တာေပါ့။ မီးကလဲ၊ ပ်က္မွာျဖင့္ ျပတ္ျပတ္သားသားပ်က္ေရာေပါ့။ ခုေတာ့မဟုတ္ဘူး။ God ဆိုင္ထဲက မထြက္ခင္ မွာပဲ မီးကျပန္လာတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ God ကြန္ပ်ဴတာ ျပန္ဖြင့္ျပီးGod ရဲ ့account ထဲျပန္ဝင္ေရာဆိုပါေတာ့။ ခုနစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ Gtalk ျပန္တက္႐ံုပဲ ႐ွိေသးတယ္။ ေသာက္မီး ကထပ္ပ်က္ျပန္ေရာ။ ေတာက္…EPC ကလူေတြကလဲ ေဆာ့စရာေတာ္ေတာ္႐ွားတယ္ထင္တယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ေဆာ့ခ်င္ေနလဲ…ေတာက္... ေျပာလိုက္ရရင္မေကာင္းဘူး။ UPS ကမႏုိင္ေတာ့ Computer က ထပ္ပိတ္သြားေတာ့တာေပါ့။ God ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုသြားတယ္။ ေက်နပ္တဲ့ အရသာေတြ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္း မသိဘူး။ စိတ္တုိတိုနဲ႔ပဲ ကြန္ပ်ဴတာဆီကေန ခြာလုိက္တယ္။ ကမၻာကလဲ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ျပားႏုိင္ေတာ့ တယ္။“စကၤာပူကအေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ဘာသာ မင္းတို႔ ဆက္ျပားၾကေတာ့၊ ငါကေတာ့ ျပန္ လံုးၿပီ” လို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာလိုက္တယ္။ ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ဆိုင္က အဲဒီလို ျဖစ္္တာ သိသိႀကီးနဲ႔ နာရီ၀က္စာ အျပည့္ ယူတယ္။Google ကို ပိုက္ဆံမေပးခဲ့ရတ ဲ့God ခုေတာ့ ဘာမွသိပ္မလုပ္လိုက္ရပဲ Cyber Cafe ကို နာရီ၀က္စာ အင္တာနက္သံုးခ ေအာင့္သက္ သက္နဲ႔ ေပးလုိက္ရၿပီ။God ေတာ္ေတာ္စိတ္ တိုသြားၿပီးေတာ့ ေနာက္ဒီဆိုင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မလာဖို႔ ခ်က္ျခင္းဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

Cyber Café ကေနစိတ္တိုတိုနဲ ့ထြက္လာျပီးေတာ့ God စာအုပ္ဆိုင္တဆိုင္ ကိုဝင္လိုက္တယ္။ God က English သိပ္မေကာင္းဘူး။ Vocabulary သိပ္မၾကြယ္ဘူးဗ်ာ။ God “မသိမျဖစ္ေဝါဟာရမ်ား” ဆိုတဲ့စာအုပ္တအုပ္ေတြ ့တယ္။ အသံုးမ်ားတဲ့ English စကားလံုးေတြစုေပးထားတာလို ့God ထင္တယ္။ God လည္းစိတ္ဝင္စားသြားျပီးေတာ့ ပထမဆံုး စာမ်က္ႏွာကို လွန္ၾကည့္လိုက္တာေပါ့။ ေတြ ့ပါျပီဗ်ာ။ မသိမျဖစ္စကားလံုးေတြ။ “တို ့တာဝန္ အေရးသံုးပါး”တဲ့။ “ျပည္သူ ့သေဘာထားတဲ့”။ ေတာ္ျပီ၊ေတာ္ျပီ၊ဒီစကားလံုးေတြကေတာ့ ၾကားရတာမ်ားလြန္းလို ့လူမေျပာနဲ ့၊အိမ္ကေ႐ႊဝါေတာင္အလြတ္ရေနျပီ။ God ဘာစာအုပ္မွ မဝယ္ပဲ စာအုပ္ဆိုင္ထဲကေန ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္ခဲ့တယ္။ God ကို စိတ္တိုရန္ေကာလို ့အျပစ္မတင္နဲ ့။ God က Cyber Café ကထြက္လာကတည္းက ကၽြဲျမီးတိုလာတာ။ စာအုပ္တိုင္းမွာ အဲဒါေတြမထည့္မေနရဆိုတာေတြ ဘာေတြ ေတြးမေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ စိတ္တိုတိုနဲ႔ စာအုပ္ဆိုင္ ထဲကေန ထြက္လာၿပီးေတာ့ လၻက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ထဲကုိ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ God ကိုေတာ္ေတာ္ဂရုစိုက္ၾကတာပဲ။ ဘယ္သူက မွ ဘာမွ လာမေမးၾကဘူး။ Godကို အ႐ွင္လတ္လတ္ၾကီး ျမင္ေနတာေတာင္ ဒင္းတို ့က အဖက္မလုပ္ၾကဘူး။ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ကို ေတာ္ ေတာ္ ေခၚယူရတယ္။God လည္း ေကြကာ ပလိန္းတစ္ခြက္ မွာလိုက္တယ္။ စားပဲြထိုးလာခ် ေတာ့ ေကာ္ဖီမစ္(စ္)ပလိန္း။ ဒါနဲ႔ ျပန္လဲခိုင္း လုိက္ရတယ္။ ျပန္လဲၿပီးေတာ့လည္း ေဖ်ာ္စရာ ေရေႏြးခြက္က ပါမလာျပန္ဘူး။ God က လည္း God ဆိုေပမယ့္ တကယ့္ God အစစ္ မဟုတ္ေတာ့ ေရေႏြးမပါဘဲနဲ႔ ေကြကာအထုပ္ ခ်ည္းပဲသက္သက္ ေဖ်ာ္ေသာက္ႏိုင္တဲ့ နည္းစနစ္ ကို မဖန္တီးႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေရေႏြးမွာရင္း ခံတြင္းခ်ဥ္လာတာနဲ႔ ငါးသံုးလံုး စီးကရက္တစ္ပဲြ ပါ မွာလုိက္တယ္။ လာခ်ေတာ့ လန္ဒန္။ အလိုက္တသိနဲ႔ မီးျခစ္လည္း ယူမလာျပန္ဘူး။ စားပဲြထိုးေတြက အလုပ္ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားတာပဲ။ ဒါနဲ ့ God သူတို ့ကို လခ ဘယ္ေလာက္ရလဲစပ္စုၾကည္ ့ေတာ့ ၆၀၀၀ တဲ့။ တစ္လကို ၅ ေဒၚလာ ၾကီးမ်ားေတာင္မွ။ ေတာ္ေတာ္အလုပ္ၾကိဳးစားခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ လခပဲ။ ဆိုင္ရွင္ကလည္း management ညံ့လိုက္တာ။ God ေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။God ေတြကလည္း God ေတြပဲ။ တစ္ခါတေလ တခ်ိဳ ့God ေတြက လၻက္ရည္တစ္ခြက္ပဲမွာၿပီးတေနကုန္ထုိင္ ေလ ကန္ခ်င္ ေလကန္ၾကတာ။God ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ ့ God ေတြဆို လၻက္ရည္ေလးတစ္ခြက္ ကိုယ္စီမွာၿပီး ကမၻာႀကီးကို ဟုိလိုဖန္တီးပစ္မယ္၊ ဒီလုိဖန္တီးပစ္မယ္ ဆိုတဲ့စကားေတြကို အာေပါင္ အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေ၀ဖန္ေလကန္ေနလုိက္ၾကတာ တစ္ခါတေလ ၃ နာရီ၊ ၄ နာရီ ေလာက္ၾကာ တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို ၀န္ေဆာင္မႈ ေကာင္းေကာင္းမေပးရင္ မၾကည္ဘူး။ ေရေႏြးအိုး အသစ္လဲမေပးရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ အားလံုးခ်ဳပ္ၿပီး ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လၻက္ရည္ဆိုင္ဆိုတာ မလွမပနဲ႔ ညီေနတဲ့ သံုးနားညီႀတိဂံတစ္ခုပဲ။ ဘယ္ “အနား” က စျပင္သင့္သလဲေတာ့ မသိ ဘူး။ ဟိုေတြး၊ ဒီေတြး ေလွ်ာက္ေတြးရင္း စိတ္ညစ္လာတာနဲ ့God လည္း ပိုက္ဆံ ျမန္ျမန္ရွင္း၊ ပါးစပ္ကို တစ္႐ွဴးနီနီၾကီးနဲ႔သုပ္ၿပီး လၻက္ရည္ဆိုင္က ျမန္ျမန္ထလာခဲ့တယ္။ အိမ္ ျပန္ဖို႔ ဘတ္(စ္)ကား ဂိတ္ကို သြားရတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ဘတ္(စ္)ကားလဲ လာ ေရာ၊ God ေတြ အမ်ားႀကီး ကားေပၚတိုးႀကိတ္ တက္ရတယ္။ လူစပါယ္ယာက God ေတြကို ကားအတြင္းထဲ အတင္းတိုးခိုင္းေနတယ္။ ဆဲဆို ေနတယ္။ God ေတြက လူစပါယ္ယာကို ျပန္ ေၾကာက္ေနရတယ္။ တခ်ိဳ ့ God ေတြလည္း ကိုယ့္ေဒါသကိုယ္ မထိန္းႏိုင္ပဲ လူစပါယ္ယာ ေတြနဲ႔ ဖက္ၿပိဳင္ၿပီး ရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။God ေတြခမ်ာ ဆင္းရင္လည္း God န႔ဲတူေအာင္ မဆင္းရဘူး။ တစ္ခါတေလ လူစပါယ္ယာက တြန္းခ်တာခံရတယ္။ God ရဲ႕အေမဆို တစ္ခါ သူေျခေထာက္နာေနတုန္း လူစပါယ္ယာက တြန္း ခ်တာခံရလို႔ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ဘတ္(စ္)ကား မစီးေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္ကေနခြာလို႔ မရ ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ္ပိုင္ကားမွ မရိွတာ။God အေမ God မႀကီး ေျခေထာက္က်ဳိးသလို ျဖစ္သြားတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ ့ God လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ လာေရာဆိုပါေတာ့။ စိတ္ေမာတာနဲ႔ ေရသန္႔ တစ္ခြက္ေသာက္လိုက္တယ္။ ေရသန္႔လုိ႔သာ ေျပာရတယ္။ တကယ္သန္႔၊ မသန္႔ေတာ့ မသိ ဘူး။ ေရသန္႔တြန္းလွည္းနဲ႔ လာပို႔တဲ့သူေတြက uniform လည္းဝတ္မထားဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေရသန္႔ဗူး တံဆိပ္က တစ္ခါကို တစ္မ်ဳိး။ ဗူးေပၚက တံဆိပ္နဲ႔ ပလတ္စတစ္ပတ္ေပၚက တံဆိပ္ကလည္း တူခ်င္မွ တူတာ။ တစ္ခါတေလဆုိ ေရသန္႔ဗူး ေတြက ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို မည္း သည္းညစ္ပတ္ေနေသးတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေရက်က္ေအး က်ဳိေသာက္ဖို႔ကလည္း မီးမွမလာပဲ။ သန္႔သန္႔၊ မသန္႔သန္႔ ဒါပဲ ေသာက္ရမွာပဲ။ ညစ္ပတ္တာကို ကိုယ့္မ်က္ေစ့နဲ႔ တပ္အပ္မျမင္ရရင္ၿပီးတာပဲ။ ေရာဂါပိုးေတြကို အေကာင္လိုက္ ေရထဲမွာ မျမင္ရရင္ ၿပီးတာပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ညေရာက္လာေတာ့ တစ္ေနကုန္ ေမာသမွ်ကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကိုေခၚၿပီး စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲကို ေရာက္ လာတယ္။ အဲဒီမွာလည္း စားပဲြထိုးေတြနဲ႔ သိပ္အဆင္မေျပပါဘူးဗ်ာ။ စိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ။ တစ္ေနကုန္ God သာ ျဖစ္ေနရတယ္။God ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အရသာစစ္စစ္ကို ခုထိ မခံစားရ ေသးဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ကို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၿပီး ေရာင္းမယ့္သူ၊ ၀န္ေဆာင္မႈေပးမယ့္သူေတြ မေတြ႕ ေသးဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီအခုိက္ အတန္႔ကို ေရာက္လာတယ္။God တကယ္ ျဖစ္မယ့္ အခုိက္အတန္႔ကို ေရာက္လာတယ္။ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးေတြမ်ား ေရေမႊးေတြ၊ ေခါင္းလိမ္းဆီေတြ၊ စီးကရက္ေတြကို marketing မ်ား လာလုပ္ဦးမလားလို႔ ေမွ်ာ္ေနတုန္းမွာေပါ့။ စာေလးေခြ ေရာင္းတဲ့ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ “အားေပးၾကပါ၊ သားတို႔ရယ္၊ ရိွခုိးဆိုရင္ ရိွခုိးပါ့မယ္” တဲ့။ ၾကည့္စမ္း။ လူေတြအဲဒီေလာက္ေတာင္ဆင္းရဲ ၾကပ္တည္းလာျပီလား။ စာေလးေခြေလး ၁၀၀ ဖိုးေရာင္းရဖို ့အေရး ကိုယ့္ကို ရိွခုိးၿပီး ေရာင္းမယ့္သူ ေပၚလာၿပီ။ကၽြန္ေတာ္ God တကယ္ျဖစ္ၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။God ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အရသာကို မခံစားရရင္လည္း ေနပါေစေတာ့။ အဲဒီလို God မ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ ။

ေကာင္းကင္ကို

(၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ က ရန္ကုန္တြင္ေရးခဲ့ပါသည္။)

post အေဟာင္းေလးပဲ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။
to download click here

ျဖစ္ရပံုက(ဟာသအတိုအထြာ)

၁၉၉၈ ခုႏွစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကရာေတးသင္တန္းသြားအပ္ေတာ့ ကရာေတးဆရာက ေမးပါတယ္။
“မင္း ဘာလုပ္တုန္း။”
“ေက်ာင္းေစာင့္”

ကရာေတးဆရာလည္း သိပ္လက္ေၾကာမတင္းပံုရတဲ့ ငနဲက ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေက်ာင္းမွာ ညေစာင့္လုပ္တယ္ဆိုေတာ့အ့ံၾသသြားတာေပါ့။

“ဘယ္ေက်ာင္းမွာလဲ။”
“မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းေတြ အၾကာၾကီးပိတ္ထားတာ ျပန္တက္ဖို ့ေစာင့္ေနလို ့ေက်ာင္းေစာင့္လို ့ေျပာတာ။”

ေကာင္းကင္ကို

သေရာ္စာ (စစ္သံဃာ ႔တကၠသိုလ္)

ေနရာ။ ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ

အခ်ိန္ကာလ။ ။ ျငိ္မ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပၾကေသာသံဃာေတာ္မ်ားကို စစ္အစိုးရမွ အၾကမ္းဖက္ျဖိဳခြဲျပီးသကာလ။

ဇာတ္ေကာင္။ ။ ဂ်ိဳကုပ္ၾကီးမ်ား (အဲ…ႏြားေလာက မီဒီယာေတြမွာေတာ့ ဒင္း(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြ) တို ့ကို သူတို ့နဲ ့ႏွဳိင္းရေကာင္းလားဆိုျပီး ႏြားေတြကနာျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ့ကို စာလံုးအမည္းၾကီးေတြနဲ ့ အၾကီးအက်ယ္ ရွဳတ္ခ်ေနမလားပဲ။) :-D

ဂ်ိဳကုပ္ၾကီးမ်ား သူတို ့ကုလားထိုင္လွဳပ္လာလို ့ တကိုယ္လံုးက ရွိသမွ် အဂၤါေတြတုန္ေအာင္ေၾကာက္ျပီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အစည္းအေဝးလုပ္ၾကပါတယ္။

ဂ်ိဳကုပ္ရူး အဲေလ ဂ်ိဳကုပ္မွဳးၾကီး။ ။ငါတို ့ရဲ ့ မီဒီယာ ကို ပလီပလာ နဲ ့…အဲ… မီဒီိယာကို မီဒီယာနဲ ့တိုက္မယ္ဆိုတ့ဲ အစီအစဥ္ မေအာင္ျမင္ပါလား။

ဂ်ိဳကုပ္ၾကီးတဦး။ ။ မပူပါနဲ ့ ဂ်ိဳကုပ္မွဳးၾကီးရဲ ့၊ အဲဒီအစီအစဥ္မေအာင္ျမင္လို ့ ပုဂံနတ္ (bagannet) ၾကီးကို အနားယူခိုင္းထားပါတယ္။ ခုဆို ပုဂံနတ္ (bagannet) ၾကီး နတ္ျပည္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးႏွပ္ေနေရာေပါ ့။ခုဆို လူေတြၾကားထဲမွာ စကားပံုတခုေခာတ္စားေနတယ္။ “internet ရတဲ ့ခဏဒုလႅဘ၊ မီးလာတဲ ့ခဏဒုလႅဘတဲ့”

ဂ်ိဳကုပ္မွဴးၾကီး။ ။ေအးဗ်ာ။ ဟိုရက္ေတြကဆို က်ဳပ္ျဖင္ ့ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ၾကီး လည္ပင္းမွာ ၾကိဳးတန္းလန္းနဲ ့ေသေနတဲ့ပံုၾကီးပဲ ျမင္ေယာင္ျပီးအိပ္လို ့မေပ်ာ္ဘူး။ ေပါင္ခ်ိန္ၾကည္ ့လိုက္တာ ၀.၃၆၂၁ ေပါင္တိတိ္ ေလ်ာ့သြားတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂရုစိုက္ဦးမွ။ေတာ္ၾကာလူသတ္ဖို ့အမိန္ ့မေပးႏုိင္ပဲ ေနဦးမယ္။ ဒါနဲ ့ေနပါဦး။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြကို ဝင္စီးတဲ ့ကိစၥေကာ က်ဳပ္ခိုင္းတဲ့အတိုင္းလုပ္ၾကရဲ ့လား။ ဘုန္းၾကီးေတြက စြမ္းတယ္ဗ်ာ။ သတၱိလဲ ႐ွိၾကတယ္။ ေနာက္လဲ ျပည္သူေတြကို က်ဳပ္တို ့ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ရင္ ဘုန္းၾကီးေတြကျငိမ္ခံေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ အၾကံေပးၾကစမ္းပါဦး။ က်ဳပ္တို ့ေတာ ့ကိုယ္က်ိဳးနည္းျပီနဲ ့ တူပါတယ္။

ဂ်ိဳကုပ္ၾကီးတေတြ ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ ့႐ုတ္တရက္ေၾကာက္ဒူးတုန္သြားျပီး အစည္းအေဝးအခန္းၾကီးတခုလံုးတိတ္သြားတယ္။ အဲဒီ ့အခ်ိန္မွာ ခပ္ေဂါက္ေဂါက္ အၾကံဥာဏ္ေတြ အျမဲတမ္းေပးေလ့႐ွိတဲ ့ ဂ်ိဳကုပ္ၾကီးတေယာက္ က ထတဲ့ျပီး “လြယ္ပါတယ္၊ဂ်ိဳကုပ္ၾကီး ၊ ခုဆိုရင္ က်ဳပ္တို ့ေတြ ဆရာဝန္ေတြ၊အင္ဂ်င္နီယာေတြ သပိတ္ေမွာက္မွာ မပူရေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္တို ့မွာ စစ္ေဆးတကၠသိုလ္၊စစ္အင္ဂ်င္နီယာတကၠသိုလ္ေတြ႐ွိျပီေလ။ ခုလဲ က်ဳပ္တိို ့ စစ္သံဃာ့တကၠလိုလ္ဆို ျပီး္ဖြင့္လိုက္ၾကတာေပါ့ ဂ်ိဳကုပ္ၾကီးရဲ ့။ ဝင္ခြင္ ့အရည္အခ်င္းက တျခားဘာမွမလုိဘူး။က်ဳပ္တို ့ဂ်ိဳကုပ္မ်ိဳးႏြယ္ပဲ ျဖစ္ရမယ္။မေကာင္းဘူးလား၊” လို ့ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီ ့မွာ ခပ္ေဂါက္ေဂါက္ idea ကို ခပ္ေဂါက္ေဂါက္ ဂ်ိဳကုပ္ၾကီးေတြရဲ ့ေထာက္ခံသံေတြ၊ ငွက္ဆိုးထုိးသလို ရယ္သံၾကီးေတြနဲ ့ အစည္းေဝးအခန္းၾကီးတခုလံုး ဆူညံသြားပါေတာ့တယ္။

ေကာင္းကင္ကို

သေရာ္စာ

အယ္ဒီတာေပါက္စတေယာက္ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္နဲ ့ ဆရာၾကီးအာလူးဆီကိုေရာက္လာတယ္။(သတင္းစာထဲက ေပါက္ကရေဆာင္းပါးေတြေရးတဲ့ ေပါက္စကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဝါႏုေသးတဲ့ အယ္ဒီတာမို ့လို ့အယ္ဒီတာေပါက္စလို ့ေျပာတာ) :-D

ဆရာၾကီးအာလူး။“ေဟ့လူ၊ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာစိတ္မခ်မ္းသာလိုက္တာ၊တခုခုကိုစိုးရိမ္ ေနသလိုပဲ၊”

အယ္ဒီတာ။ ။ “ေအးဗ်ာ၊ အယ္ဒီတာလုပ္ရတာလဲ မစားသာဘူး၊ ကိုယ္ဝါသနာ ပါတဲ ့အလုပ္ကို တေန ့တျခား႐ြံ႐ြံလာျပီ။ စိစစ္ေရးဝင္ရင္လဲ မိုက္မိုက္႐ုိင္းရုိင္း အဆဲခံရေသးတယ္၊ဟိုဟာ မထည္ ့ရ၊ ဒီဟာမထည္ ့ရနဲ ့။”

ဆရာၾကီးအာလူး။ ။ “ဘာေတြမ်ားမထည္ ့ရလို ့လဲ၊ ေျပာစမ္းပါဦး”

အယ္ဒီတာ။ ။ “ဥပမာဗ်ာ၊ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းက်ရင္ေတာ ့ထည္ ့လို ့ရတယ္။ တက္သြားရင္ထည္ ့လို ့မရဘူး။”

ဆရာၾကီး။ ။ “သူတို ့ကမွန္သားပဲ။ ခင္ဗ်ားကိုကပိန္းတာ။ ဒီမယ္ကိုယ္ ့လူ၊ ထူးျခားမွဳ႐ွိမွ သတင္းလို ့ေခၚတယ္။ လူတိုင္းသိျပီးသားကိစၥက သတင္းမဟုတ္ဘူး။ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းတက္တာ က အျမဲတမ္းျဖစ္ေနတာ။ သတင္းမဟုတ္ဘူး။ က်တာက တခါတရံ မွျဖစ္လို ့သတင္း။ အဲ လိုပဲ၊ မီးပ်က္တာလဲ လူတိုင္းသိျပီးသား။ အထူးအဆန္း ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ မီးမွန္ရင္သာ သတင္း။ ခင္ဗ်ား ပိန္းလို ့အဆဲခံရတာ နည္းေတာင္နည္းေသး။”

အယ္ဒီတာ။ ။ “ဒါဆိုရင္ ဒင္းဒို ့တေတြ ဘုရားေတြကို ေန ့တိုင္း အေယာင္ေဆာင္သြားဖူးျပီး သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ေနတာေကာ။ အဲဒါက ေန ့တိုင္းေလ။ထူးျခားမွႈမ႐ွိပဲ ဘာလို ့TV သတင္းထဲမွာ ထည္ ့လဲ။”

ဆရာၾကီး။ ။ “ဟ၊ထူးျခားတာေပါ့။ လူေတြဘုရား႐ွိခိုးရင္ေတာ ့မဆန္းဘူး။ သတင္းမဟုတ္ဘူး။ ေခြးေတြဘုရား႐ွိခိုးတာ ျမင္ဘူးလို ့လား။ အဲဒါသတင္းေပါ ့။”

အယ္ဒီတာ။ ။ “မွားပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ၊ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြကို အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းတာေကာ။ အဲဒါက် ဘာလို ့မထည္ ့လဲ။”

ဆရာၾကီး။ ။ “ခင္ဗ်ားကလဲ၊ ပိန္းျပန္ျပီ။ သတင္းေလာကမွာ ဆိုရုိး႐ွိတယ္။ လူကေခြးကို ကိုက္မွသတင္း။ ေခြးကလူကို ကိုက္တာ သတင္းမဟုတ္ဘူး၊ သူ ့သဘာဝ။ ကိုက္မွာပဲ။ျမဲျမဲမွတ္ထားကိုယ္ ့လူ။”

အယ္ဒီတာ။ ။ “ေမးမိတာ မွားပါတယ္ဗ်ာ။”

ေကာင္းကင္ကို