Monday, June 27, 2011

သဘာဝ

ျပာေတြ ဆက္သြားရမယ့္ ခရီးက်
အခမဲ့လမ္းညႊန္ေတြ မ်ားလိုက္တာ။
တခါတခါဆုိ ဘုရားသခင္ေတြ pamphlet ေပါက္
ကုိယ့္ေရွ႕ကုိ ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ ေရာက္လာတတ္တယ္။

လက္ေတြ႔ အပ်ံသင္ျဖတ္သန္းရတဲ့ ေတာနက္က်
ေသာ့ခ်က္ေတြ ေစ်းၾကီးလိုက္တာ
ေဟာ… ဟုိမွာ ၾကယ္ပြင့္တလက္
Source code ေတြကုိ ဝွက္ေနတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

Tuesday, June 21, 2011

ေကာင္းခ်င္ဦးဟဲ့ က်န္းမာေရး (Philosophy, Ethics, Politics)

ဘာေရြးေရြး ေသြးစြန္းမယ့္ ကိစၥ

“သင္ဟာ ဘုရားသခင္လည္း မဟုတ္၊ ေသမင္းလည္း မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ေတြကေတာ့ သင့္လက္ထဲမွာခ်ည္းပဲ”

ေအာက္က စာပုိဒ္ေတြကေတာ့ Andrew Pessin ရဲ႕ ‘You Choose, You Lose’ ကို ဘာသာျပန္ထားတာပါ။

ကေလးငါးေယာက္ဟာ ရထားလမ္းလႊဲနားက ရထားလမ္းေၾကာင္း တခုေပၚမွာ သဲၾကီးမဲၾကီးေဆာ့ေနၾကမယ္၊ ေဆာ့တဲ့အထဲမွာ စိတ္ေရာက္ေနၾကျပီးေတာ့ ရထားလာေနတာကုိလည္း သူတုိ႔ သတိမထားမိၾကဘူး ဆိုပါစုိ႔။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သင္က အဲဒီ့အျဖစ္အပ်က္ကုိ လွမ္းျမင္လိုက္ျပီး ရထားလမ္းေၾကာင္းကုိ အခ်ိန္မီ လႊဲပစ္ႏုိင္တဲ့ ခလုတ္ကလည္း သင္လက္လွမ္းမီတဲ့နားမွာ ရွိေနမယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အဲလို လမ္းလႊဲလိုက္ဖို႔ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း တျခားလမ္းေၾကာင္းမွာ ေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးတေယာက္ကလည္း ရွိေနျပန္တယ္။

ကဲ..ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္သင့္တယ္လို႔ စာဖတ္သူ ထင္ပါသလဲ။ ဘာမွမလုပ္ပဲ ဒီတိုင္းထားလိုက္ရင္ ကေလးငါးေယာက္ ေသမယ္။ လမ္းလႊဲခလုတ္ကုိ ႏွိပ္လိုက္ရင္ေတာ့ ကေလးငါးေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ တျခားကေလးတေယာက္က အသားလြတ္ေသမယ္။ ငါးေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဘယ္ဟာကုိ ေရြးမလဲ။

ဒီေနရာမွာ မူရင္းစာေရးသူ ေရးထားတာက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ငါးေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္ဖုိ႔အတြက္ (စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ပဲ တေယာက္ကို စေတးျပီး) ရထား လမ္းလႊဲခလုတ္ကုိ ႏွိပ္ၾကဖို႔မ်ားတယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။

စာဖတ္သူဆုိရင္ေကာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဆက္ျပီးေတြးမိတာက… ‘ငါးေယာက္ကုိ ကယ္ဖို႔အတြက္နဲ႔ တေယာက္ကုိ အသားလြတ္ မစေတးသင့္ဘူး၊ ခလုတ္ကုိ မႏွိပ္သင့္ဘူး’ လို႔ ယူဆတဲ့သူဆုိရင္ေတာင္
(၁) ကေလးငါးေယာက္ထဲမွာ ကုိယ့္ေမာင္ႏွမ ဒါမွမဟုတ္ သားသမီးတေယာက္ေယာက္ ပါေနရင္ေကာ

ဟုတ္ျပီ။ ဒီ့ထက္ပုိၾကမ္းတဲ့ ဥပမာတခုကုိ ၾကည့္ရေအာင္။

ဒီေအာက္က စာကေတာ့ လန္ဒန္ျမိဳ႕City University မွာ ဒႆနိကေဗဒ (philosophy) ကို သင္ၾကားပုိ႔ခ် ေပးေနတဲ့ BBC အစီအစဥ္ေတြမွာလည္း ဒႆနိကေဗဒဆိုင္ရာေတြ တင္ဆက္ခဲ့တဲ့ ပါေမာကၡ Peter Cave ရဲ႕ ‘The Dangers of Health’ ကို ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ပထမပုိင္း ျဖစ္ပါတယ္။


ကုိယ္အဂၤါ အစားထုိးကုသေရး နဲ႔ပတ္သတ္ျပီး အေတာ္ဆံုး၊ အေအာင္ျမင္ဆံုး အဖြဲ႕ တခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ အထူးကု ဆရာဝန္တေယာက္ရွိမယ္၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီ့ဆရာဝန္ဟာ အေတြးအေခၚသမား တေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုပါစုိ႔။

ကုိယ္အဂၤါ အစားထုိး ကုသမွႈ ခံယူဖုိ႔ အလ်င္အျမန္ လိုအပ္ေနတဲ့ လူနာေလးေယာက္ ရွိေနမယ္၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီ့လူနာေတြ အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ကုိယ္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းေတြ အခ်ိန္မီ ရွာလို႔မရလို႔ သူတုိ႔ေလးေယာက္လံုး ေသရမယ့္ကိန္းဆုိက္ေနတယ္လို႔ ယူဆၾကည့္ၾကပါစုိ႔။

Andrea ကေတာ့ အသည္းအစားထုိးဖို႔ လိုအပ္ေနတာပါ။ Barry က ႏွလံုး၊ Clarissa က ပန္ကရိယ၊ Donald က အဆုတ္ စတာေတြ အသီးသီး အစားထိုးကုသခံဖို႔ လိုအပ္ေနၾကမယ္၊ အလွဴရွင္ကလည္း တေယာက္မွ မရွိတဲ့အတြက္ ေခါင္းေဆာင္ဆရာဝန္ဟာ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ညစ္ေနမယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီ့ဆရာဝန္ဟာ ေငြေၾကးအတြက္ လုပ္ေနတဲ့ အသျပာ ဆရာဝန္မဟုတ္ပဲ လူေတြရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္တင္ခ်င္လုိ႔ လုပ္ေနတဲ့ ေစတနာ ဆရာဝန္ တေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ ခုေတာ့ လူေလးေယာက္ အသက္ဆံုးရွံဳးေတာ့မယ့္ အေရးကုိ သူလက္ပိုက္ျပီး ၾကည့္ေနရျပီ။

ေဝဒနာရွင္ ေလးေယာက္ဟာ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ လူေတြျဖစ္တဲ့အျပင္ ေဝဒနာေတြသာ ခံစားမေနရဘူးဆိုရင္ ျပည့္စံုေပ်ာ္ရႊင္ ေနမယ့္သူေတြလည္း ျဖစ္တယ္ဆိုပါစုိ႔။ တကယ္လို႔ လိုအပ္တဲ့ ကုိယ္အဂၤါ အစိတ္အပုိင္းေတြသာ ရမယ္ဆိုရင္ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒါေတြ အခ်ိန္မီရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိဘူးျဖစ္ေနမယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ဆရာဝန္ဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ လူနာေလးေယာက္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာမလို႔ရွိေသး၊ ဆရာဝန္ဟာ ေဆးခန္းမွာ receptionist အသစ္တေယာက္ ေရာက္လာတာကုိ သတိထားမိတယ္။ သူက က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ လူငယ္၊ သူ႔နာမည္က Eric၊

ဆရာဝန္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ ရုတ္တရက္ အေရာင္ေတာက္လာၾကတယ္။ Eric ကုိ ခြဲခန္းထဲမွာ လိုက္ျပရင္း ဆရာဝန္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတာက
“ငါက လူတတ္ႏုိင္သမွ် မ်ားမ်ားကုိ ကယ္ခ်င္တဲ့လူ တေယာက္ျဖစ္တယ္။ Eric ကိုသတ္ျပီး သူ႔ရဲ႕ ကုိယ္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းေတြကုိ လိုအပ္ေနတဲ့ လူနာေလးေယာက္ကုိသာ ေဝလိုက္ရရင္ သူတို႔ေလးေယာက္လံုး အသက္ရွင္မယ္။ Erci ကေတာ့ အသက္ဆံုးရွံဳးသြားမယ္။ သူေသသြားတာ အရမ္းဝမ္းနည္းစရာ တခုဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ လူေလးေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိေတာ့ ကယ္ႏုိင္လိမ့္မယ္။ တေယာက္ကုိ စေတးျပီး ေလးေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္တင္ႏုိင္တာဟာ ထိုက္တန္တဲ့ စေတးမွႈတခု မဟုတ္ဘူးလား”

Eric ကုိ သတ္တဲ့အမွႈဟာ ဥပေဒနဲ႔ေတာ့ မညီဘူးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ အဓိက ေဆြးေႏြးခ်င္တာက (ဥပေဒက ခြင့္ျပဳတယ္ပဲထားျပီး ဘာသာေရးေတြရဲ႕ က်င့္ဝတ္ေတြကိုလည္း ခဏေမ့ထားၾကပါစုိ႔) ဘယ္ဟာက ပိုမို လုပ္သင့္/အက်ိဳးရွိ သလဲ၊ ဘယ္ဟာက ပုိမိုမွန္ကန္ႏုိင္သလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွမလုပ္ပဲ ထားလိုက္ရင္ ေဝဒနာရွင္ ေလးေယာက္ျဖစ္တဲ့ Andrea, Barry, Clarissa, Donald တုိ႔ ကုိ ဆံုးရွံဳးမယ္။ Eric ကို စေတး လိုက္ရင္ေတာ့ လူေလးေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္ႏုိင္မယ္။ လူငါးေယာက္ (Eric+ေလးေယာက္) လံုးရဲ႕ ဘဝတန္ဖိုးကလည္း အတူတူပဲ ဆိုၾကပါစုိ႔။


မူရင္းစာေရးသူ Peter Cave ကလည္း အျပစ္ကင္းရိုးသားတဲ့ လူတေယာက္ကုိ သတ္ျပီးမွ အျပစ္ကင္းရုိးသားတဲ့ လူေလးေယာက္ကုိ ကယ္တင္ဖို႔ ဆိုတာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အတြက္ ထိတ္လန္႔တုန္လွႈပ္စရာ အေတြးျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဘာသာျပန္သူ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္လည္း အဲဒီ့အတိုင္းပဲ ယူဆပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ့္ အေတြးထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ေမးခြန္းေလးေတြကို စာဖတ္သူကုိ ေမးလိုပါတယ္။
(၁) ေဝဒနာခံစားေနရတဲ့ ေလးေယာက္ထဲမွာ ကုိယ့္မိဘ တဦးဦး ပါေနရင္ေရာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္မလဲ။ (ခုနက ‘ရထားလမ္းလႊဲ’ ျပႆနာတုန္းက…ေဆာ့ေနတဲ့ကေလးငါးေယာက္ထဲမွာ ကုိယ့္ကေလးပါခဲ့ရင္ ဆိုတုန္းကေရာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ခဲ့လဲ)

တကယ္လို႔ စေတးခံရမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တဲ့ Eric ဟာ
(၂) လူေကာင္းမဟုတ္ပဲ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ရာဇဝတ္ေကာင္ ျဖစ္ေနရင္ေရာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္မလဲ။ (ဟုိေလးေယာက္က လူေကာင္းဆိုပါစုိ႔)

(၃) တကယ္လို႔ Eric က လူမဟုတ္ပဲ တိရိစၦာန္ တေကာင္ေကာင္ (တိရိစၦာန္ရဲ႕ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းကုိလည္း လူမွာ အစားထုိးလို႔ အိုေကတယ္ပဲ ထားလိုက္ၾကပါစုိ႔) အဲဒါဆိုရင္ေကာ တိရစၦာန္ကုိ စေတးမလား။

ဒီကုိယ္အဂၤါ အစားထုိးကုသေရး ပုစၦာက ၾကမ္းတဲ့အတြက္ (Eric ေသေအာင္ ကုိယ္တိုင္ အားထုတ္ဖို႔လိုတဲ့အတြက္၊ ကာယကံေျမာက္ သတ္ဖုိ႔လိုတဲ့အတြက္) က်ေနာ္အပါအဝင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တေယာက္ကုိ မစေတးသင့္တဲ့ဘက္မွာ ေနၾကလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ထင္မိပါတယ္။ ေရွ႕က ရထားလမ္းလႊဲ ျပႆနာမွာေတာ့ ကုိယ္တိုင္ကိုယ္က် သတ္ဖို႔မလိုဘူးေလ။ ခလုတ္ကုိ ႏွိပ္လိုက္ရံု၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရံုပဲဆိုေတာ့ ကေလး တေယာက္ကုိ စေတးျပီး ကေလး ငါးေယာက္ကုိ ကယ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚခ်င္ေပၚႏုိင္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

ဆရာမ ဂ်ဴးကလည္း ‘ရထားလမ္းလႊဲ’ ျပႆနာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးတူတဲ့ အဂၤလိပ္အက္ေဆး တပုဒ္ကုိမွီျငမ္းျပီးေတာ့ ‘အဝါေရာင္ရထား’ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတုိ တပုဒ္ကုိ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္(စင္ကာပူ စာေပေဟာေျပာပြဲအရ)။ ကေလးငါးေယာက္ကုိ ကယ္ဖုိ႔ ကေလးတေယာက္ကုိ စေတးရမယ့္ ေနရာမွာ ကေလးတေယာက္ကုိ ကယ္ဖုိ႔ ‘ဇာတ္လိုက္မ’က သူ႔ကားကုိ စေတးရမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္သြားတာပဲ ကြာပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ အားေပ်ာ့သြားပါတယ္။ အဲဒီ့ဝတၳဳကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ moral value အရပဲ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကားအစား ကေလးကုိပဲ ေရြးသင့္တာ ထင္ရွားလြန္းပါတယ္။ (ဇာတ္လိုက္မ ကေတာ့ ကားကုိ ေရြးသြားပါတယ္။) အဲဒီ့ဝတၳဳဟာ လူ႔အတြင္းစိတ္ပဋိပကၡေတြ၊ လူေတြရဲ႕ အတၱၾကီးမွႈေတြကုိပဲ ဖြဲ႕ခ်င္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ကုိယ္အဂၤါ အစားထုိးကုသေရး ဆရာဝန္ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ျပႆနာလို၊ ‘ရထားလမ္းလႊဲ’ ျပႆနာလို ျပႆနာမ်ိဳး အျပင္မွာ မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ အဲဒီ့ေလာက္ မထင္ရွားေပမယ့္ အဲဒီ့လို ျပႆနာမ်ိဳးက လက္ေတြ႕ေလာကမွာလည္း ရွိေနပါတယ္။

အမ်ားစုအတြက္ အနည္းစုကုိ စေတးသင့္ပါသလား?

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ ၾကားျဖတ္ေျပာခ်င္တာက လူ႔စိတ္ဟာ (လူတေယာက္တည္းမွာကုိ) ေရွ႕ေနာက္မညီတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကုိ အတူတူ လက္ခံထားတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ သိပၸံက ေျပာတဲ့ ဒုိင္ႏုိေဆာရွိခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ိဳးကုိ လက္ခံထားသူတေယာက္ဟာ တျခားတဘက္မွာလည္း လူေတြကုိ ဘုရားသခင္က တိုက္ရုိက္ဖန္ဆင္းတယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆေတြ၊ ျဗဟၼာၾကီးေလးပါးကေန ဆင္းသက္လာတယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆေတြကုိ လက္ခံထားတတ္ပါတယ္။ ကုိယ္လက္ခံထားတဲ့ အယူအဆေတြ ေရွ႕ေနာက္ ညီမညီကုိလည္း လူအမ်ားစုက မဆန္းစစ္တတ္ၾကပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ၾကံဖန္လွည့္စားျပီး ေနတတ္ၾကပါတယ္။ မေတာ္တဆ ကုိယ္တေယာက္တည္းရဲ႕ အယူအဆခ်င္း ထိပ္တိုက္ေတြ႕လာရင္ေတာင္ အေတြးကုိ ခ်က္ျခင္းျဖတ္လိုက္ျပီး စဥ္းစားမွႈ ရပ္လိုက္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ စိတ္အပင္ပန္း မခံခ်င္တဲ့ သေဘာပါ။

ခုနက ျပႆနာႏွစ္ပုဒ္နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ကိစၥမွာလည္း အတူတူပါပဲ။ လူေတြက ေလးေယာက္ကုိ ကယ္ဖုိ႔အတြက္ Eric ကိုမသတ္လိုေပမယ့္ လက္ေတြ႕ေလာကမွာေတာ့ အမ်ားစုအတြက္ အနည္းစုကုိ စေတးရတာကုိ လက္ခံတာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာေတာင္မွ အခါမ်ားစြာမွာ အမ်ားစုအတြက္ အနည္းစုက စေတးခံလိုက္ရတာေတြ ရွိပါတယ္။

ဘာသာျပန္သူအေနနဲ႔ ၾကားျဖတ္ျပီး ဥပမာ တခု ေပးရရင္ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံရဲ႕ ‘အၾကမ္းဖက္မွႈ တိုက္ဖ်က္ေရး’ မွာလည္း လူအမ်ားစု လံုျခံဳေရးအတြက္ သံသယရွိသူ အနည္းစုကုိ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ အျပစ္ရွိရွိ မရွိရွိ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ျပီး ေမးခဲ့ရတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ မတရားေပမယ့္ ခံရတဲ့သူအတြက္လည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခါးစည္းခံရေပမယ့္ လက္ေတြ႕ေလာကမွာေတာ့ အမ်ားစု အက်ိဳးအတြက္ ဆိုျပီး လုပ္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြပါ။

Peter Cave ရဲ႕ အာေဘာ္ ဒုတိယပုိင္းကုိ ဆက္ပါမယ္။
စစ္ပြဲကာလေတြမွာ ဆိုရင္ တခါတရံ လူအမ်ားစုရဲ႕ အက်ိဳးအတြက္ အျပစ္ကင္းတဲ့လူနည္းစုအက်ိဳးေတြကုိ စေတးလိုက္ရတာမ်ိဳးဆိုရင္ လူေတြက အလြယ္တကူ လက္ခံတတ္ၾကပါတယ္။

ဒီ့ထက္ပုိျပီး ႏုိင္ငံတိုင္း ၾကံဳေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ ဥပမာကေတာ့ အစုိးရေတြက အခြန္ေပးရတဲ့သူေတြေပ်ာ္ေအာင္ အခြန္ေတြေလွ်ာ့ေကာက္မယ္။ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ တဘက္မွာ က်န္းမာေရး က႑ေတြမွာ ဘတ္ဂ်တ္ေတြေလွ်ာ့ခ်ၾကရတဲ့အတြက္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွႈ ပုိမို လစ္ဟင္းသြားတာေၾကာင့္ လူတခ်ိဳ႕ မေသသင့္ပဲ ေသၾကမယ္။ အဲဒါဟာလည္း အမ်ားစုအတြက္ အနည္းစုကုိ စေတးလိုက္ရ ျခင္းပါပဲ။ ေနာက္ျပီး ေကာက္ခံရတဲ့ အခြန္ေတြကို အႏုပညာ က႑ေတြ၊ အားကစား က႑ေတြ၊ ေဖ်ာ္ေျဖေရး က႑တခ်ိဳ႕ေတြမွာ မသံုးပဲ အသက္ၾကီးရင့္သူေတြ၊ ဆင္းရဲသူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး က႑ေတြ အတြက္သာ အသံုးျပဳလိုက္မယ္ ဆိုရင္ ေသဆံုးမွႈေတြ ႏွစ္စဥ္ ေလ်ာ့က်သြားမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕ေလာကမွာေတာ့ အဲဒါေတြ သံုးရတဲ့အတြက္၊ လူအမ်ားစုရဲ႕ ဘဝအရည္အေသြးေတြ ဘဝေနေပ်ာ္မွႈေတြ တိုးတက္လာေရးအတြက္ လူနည္းစုရဲ႕ အသက္ေတြကို စေတးလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားပါတယ္။

တကယ္လို႔ အမ်ားစု အက်ိဳးအတြက္ အနည္းစုကုိ စေတးသင့္တယ္လို႔ ယူဆတယ္ဆုိရင္ သင္ဟာ ‘အမ်ားစုအက်ိဳးအမ်ားဆံုးရွိေရး ဝါဒီ’ Utilitarianism တဦးျဖစ္ပါတယ္။ Utilitarianism ဆိုတာက အားလံုးကုိ ထည့္သြင္း တြက္ခ်က္ျပီး အသားတင္အက်ိဳးအျမတ္ အမ်ားဆံုး ထြက္ေစမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်တဲ့ ဝါဒမ်ိဳးပါ။

ကုိယ္အဂၤါအစားထိုးကုသေရး ပုစၦာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ‘individual is king’ ဆိုတဲ့ အျမင္နဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ လူတေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ကုိယ္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းကုိ ဘယ္သူမွ ယူပုိင္ခြင့္ မရွိဘူးလို႔ ေစာဒက တက္လို႔ ရပါတယ္။ Eric ကုိ သတ္ျပီးမွ လူေလးေယာက္ကုိ ကယ္မယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ အခြင့္အေရးရွႈေထာင့္အရၾကည့္ရင္ လံုးဝမွားယြင္းတဲ့ ကိစၥလို႔ ေျပာရမွာပါ။

တျခားတဘက္မွာ ေခတ္သစ္ စစ္ပြဲေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစုိ႔။ စစ္ပြဲျဖစ္လာျပီ ဆိုရင္ တမင္ရည္ရြယ္ျပီး လုပ္တာမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ စစ္ပြဲေၾကာင့္ အရပ္သားတခ်ိဳ႕ ေသၾက၊ ဒုကၡေရာက္ၾကရမွာက ထင္ရွားေနတဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုကိစၥက်ေတာ့ ‘ကာကြယ္ေရး’၊ ‘ႏုိင္ငံ့အေရး’၊ ‘ေတာ္လွန္ေရး’ စတဲ့ စကားလံုးေတြေအာက္မွာ ေရာက္သြားျပီး လုပ္သင့္တယ္ စေတးသင့္တယ္လို႔ ယူဆတတ္ၾကပါတယ္။ စစ္ပြဲနဲ႔ အၾကမ္းဖက္ တုိက္ခုိက္မွႈ ကြာတာက အၾကမ္းဖက္မွႈ တခ်ိဳ႕က အရပ္သားေတြကုိပါ တိုက္ရုိက္ ပစ္မွတ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရလဒ္ ျဖစ္တဲ့ ‘အရပ္သား ေသဆံုးမွႈ’ ဆိုတာခ်င္းက သြားတူေနတဲ့ အတြက္ လူမ်ားစုရဲ႕ ‘အသားတင္စိတ္ေက်နပ္မွႈ အမ်ားဆံုး အေျခအေန’ ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကုိ အဓိက တန္ဖိုး ထားတဲ့ Utilitarianism ဝါဒရဲ႕ ရွႈေထာင့္အရဆိုရင္ေတာ့ စစ္ပြဲေရာ၊ အၾကမ္းဖက္မွႈေရာ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးဟာ အရွံဳးခ်ည္းပဲမုိ႔ အတူတူပါပဲ။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကုိယ္အဂၤါအစားထိုးကုသေရး ပုစၦာမွာ စေတးသင့္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့ဘက္ကုိ Utilitarianism နဲ႔ပဲ ျပန္ေထာက္စရာ အခ်က္ ရွိေနပါေသးတယ္။ တကယ္လို႔ အဲလိုသာ စေတးေၾကးဆိုရင္ လူတိုင္းရဲ႕ဘဝမွာ လံုျခံဳမွႈ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ လူအမ်ားစုရဲ႕ စိတ္ေက်နပ္မွႈက ထုိးက်သြားမွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ မစေတးသင့္ဘူးလုိ႔ ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ အနည္းစုကုိ စေတးေရး အစီအစဥ္ဟာ အစိုးရရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ ေပၚလစီ တရပ္….ဥပမာ ႏိုင္ငံ့ လူဦးေရနဲ႔ ယွဥ္ရင္ အနည္းစုျဖစ္သူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မွႈ ဘတ္ဂ်တ္ကုိ မသိမသာ ေလွ်ာ့ခ် စေတးျပီးေတာ့ အမ်ားစု စိတ္ေက်နပ္ေရးအတြက္ အခြန္ေလွ်ာ့ေကာက္ခံတာမ်ိဳး၊ စစ္ပြဲလိုျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အမ်ားစုလံုျခံဳေရးအတြက္ ဘယ္သူ႔ကုိမဆို တိတ္တိတ္ေလး ဖမ္းဆီး အက်ဥ္းခ် စစ္ေဆးႏုိင္တဲ့ ေပၚလစီမ်ိဳး… ဆိုရင္ ေရာ သင့္အေနနဲ႔ ေထာက္ခံခ်င္ပါသလား။

ေထာက္ခံသည္ ျဖစ္ေစ၊ မေထာက္ခံသည္ ျဖစ္ေစ… အဲလိုမ်ိဳးအေျခအေနေတြ ျဖစ္လာျပီ ဆုိရင္ေတာ့…

မိတ္ေဆြ…သင္ဟာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေအာင္ က်န္းမာေနပါသလား။ ကုိယ္အဂၤါအစားထိုးကုသေရး ေဆးခန္းနားကုိ မသြားတာက အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ေကာင္းကင္ကုိ
Peter Cave ရဲ႕ 'Can a Robot be Human?' စာအုပ္ထဲက ‘The Dangers of Health’ နဲ႔ Andrew Pessin ရဲ႕ ႊ့'The 60 Seconds Philosopher' စာအုပ္ထဲက ‘You Choose, You Lose’ ကုိ ‘free translation’ စတိုင္နဲ႔ ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ က်ေနာ္ (ဘာသာျပန္သူ) ေျပာခ်င္တာ တခ်ိဳ႕ကုိလည္း ေဆြးေႏြးသလိုလို ဘာလိုလို ပံုစံနဲ႔ ထည့္ထားပါတယ္။ :D

Friday, June 17, 2011

အိပ္မက္ၾကမ္း [ေမာင္လွမ်ိဳး(ခ်င္းေခ်ာင္းျခံ)]

ေက်ာက္ၾကမ္းၾကမ္းမွာမွ
ဖေယာင္းပန္းလွလွပြင့္တယ္။

ေတာင္ထိပ္ေရာက္ဖို႔ တက္တာမဟုတ္ဘူး
ေတာင္ရွိလို႔ တက္ပစ္လိုက္တာ။

ျပဳတ္က်လို႔ေသခ်င္ေသ
ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနသူေတြကုိ
သနားတယ္။

အေျခအေနေကာင္းမွ
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ်င္သူေတြေတာ့
ရွိတတ္တာေပါ့။

ခ်စ္သူဆီကေတာင္
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္မွာပဲ”…ဆိုတဲ့
စကားသတၱိမ်ိဳး၊
မၾကားရမွေတာ့..
ဘာေတြကုိ..
ေမွ်ာ္လင့္စရာ လိုေတာ့မလဲ။

ပုိင္မွဖမ္းတတ္တဲ့
အပုိင္ဖမ္းဇာတ္လမ္းေတြေလာက္ကေတာ့
ျခင္ရုိက္တာထက္ လြယ္ပါတယ္။

ခ်စ္ျခင္း၌
မည္သည့္ ပုိက္ကြန္မွ် မရွိ။

ေမာင္လွမ်ိဳး (ခ်င္းေခ်ာင္းျခံ)

ႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကုိ ဘေလာ့မွာ စုေဆာင္းတာပါ။

Sunday, June 12, 2011

ငါဖန္ဆင္းမယ့္ ႏုိင္ငံ

ငါဖန္ဆင္းမယ့္ ႏိုင္ငံ ကို
ရင္ခြင္ပိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္သူဟာ
လက္ဝဲသစ္နဲ ့ လက္ယာသစ္တို ့ရဲ ့ရင္ေသြးျဖစ္တယ္။
သူက အေဖတူတယ္။
လူမ်ိဳးစြဲ ဘာသာစြဲမရွိပဲ... ရင္ေသြးေတြ ဘက္က ရပ္တည္ေပးတယ္။
ပုရြက္ဆိတ္တို ့ရဲ ့ဝါဒနဲ ့... ငါတို ့ကို နိဗၺာန္တစ္ခုတည္ေစတယ္။
သူက အေမတူတယ္။
ေလွာင္အိမ္တံခါးကို ဆြဲဖြင့္
ေကာင္းကင္ အႏွံ ့ပ်ံသန္းခြင့္ကို ေပးတယ္။

ငါ ဖန္ဆင္းမယ့္ႏိုင္ငံရဲ ့
ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြဟာ
ခ်ီေကြဗားရားနဲ ့ဒိုင္ယာနာတို ့ရဲ ့ရင္ေသြးေတြ ျဖစ္တယ္။
ခ်ီေကြဗားရားရဲ ့ အျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ လက္တစ္ဘက္က
ငါတို ့နဲ ့လက္ဆြဲ ႏွဳတ္ဆက္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငါတို ့ေသြးေတြဟာ
အႏိုင္က်င့္ခံရတိုင္း ခ်က္ျခင္းဆူပြက္တယ္။
ဒိုင္ယာနာရဲ အၾကင္နာလက္တစ္ဘက္က
ငါတို ့ႏွလံုးသားကို ႏူးညံေစတယ္။
ေလထဲက ဖေယာင္းတိုင္ေလးရဲ ့အၾကင္နာမီးေတာက္ေၾကာင့္
ငါတို ့ႏွလံုးသားဟာ ႏွင္းဆီေရာင္နဲ ့လင္းတယ္။
အေမွာင္ကမၻာမွာ ၾကိတ္ျပီးရြာေနရတဲ့ မ်က္ရည္မိုးေတြကို တိတ္ေစတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံရဲ ့ ျမိဳ ့လယ္ေခါင္မွာ
ေရပန္း တစ္ခုမရွိဘူး။
ေတာက္ေလာင္ေနတဲ ့မီးပံုၾကီးတစ္ခုပဲရွိတယ္။
အဲဒီ ့မီးပံုၾကီးထဲက
ဓားကိုင္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ခုန္ထြက္
သူ ့နာမည္က ဂ်ံဳးေအာ့ဖ္အတ္တဲ့။
၁၇ ႏွစ္ အရြယ္ေလးနဲ ့ က်ဴးေက်ာ္သူေတြကို ေမာင္းထုတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ျပင္သစ္သူအပ်ိဳစင္ေပါ့။
မလိုသူေတြက သူ ့ကို မတရား စြပ္စြဲ၊ အရွင္လတ္လတ္မီးပံုထဲထည့္ပစ္ခဲ့တာေတာင္မွ
သူ ့ဝိညာဥ္က မေသခဲ့ဘူး။
အဲဒီ့ မီးပံုၾကီးထဲကပဲ
သစၥာေတြငံုထားတဲ့ ဖီးနစ္(စ္)ငွက္တစ္ေကာင္ ခုန္ထြက္ျပီးေတးဆို
သူ ့နာမည္က ေဂ်ာ္ဒါးႏိုး ဘရူႏိုတဲ့။
အေမွာင္ေခတ္ၾကီးထဲမွာမွ မွားျပီးလင္းခဲ့မိတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ေပါ့။
ကမၻာက ေနကို ပတ္ေနတာလို ့ ေျပာခဲ့ရံုနဲ ့
အရွင္လတ္လတ္မီးရွိဳ ့အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ သူရဲေကာင္း။
အေမွာင္ ၾကီးစိုးလာတဲ့ အခါတိုင္း
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ ဝိညာဥ္ေတြက
ဟိုးေကာင္းကင္ဖ်ားဆီကုိပ်ံ
ၾကယ္ႏွစ္စင္း သ႑န္နဲ ့
ငါခ်စ္တဲ့့ ႏုိင္ငံကုိ ေစာင့္ေရွာက္တယ္။

ေဟာ…ဟိုမွာ
စပါတာကပ္
ျမင္းေပၚက ခုန္ဆင္း
ဖိႏွိပ္သူေတြရဲ ့ရင္ဝကို ခပ္ျပင္းျပင္းထိုးဖို ့
ငါတို ့ကို လွံတစ္စင္း အပ္ႏွင္းတယ္။
ေဟာ…ဟိုမွာ
ငထင္ငယ္
ရာဇဝင္ထဲက ခုန္ထြက္
ငါတို ့ကို ဓားတလက္ လာဆက္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ
လက္ညွိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ ျဖတ္မယ့္သူေတြ မရွိဘူး။
ငွက္အမ်ိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ သတ္မယ့္သူေတြ မရွိဘူး။
ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာၾကီး တည္ျငိမ္ေနလိုက္ပံုက
စ်ာန္ရထားတဲ့ ရေသ့တပါး
စၾကၤဝဠာၾကီးထဲမွာ ေနကိုပတ္ျပီး
စ်ာန္ၾကြေနသလိုလုိ။

ငါခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံမွာ
ဆန္ ့က်င္ဘက္ ဝါဒီတို ့
အခ်င္းခ်င္း စစ္မခင္းၾကဘူး။
ေနမင္းနဲ ့မိုးစက္ပြင့္ေတြလို
ဆန္ ့က်င္ဘက္ တို ့ ညီညြတ္စြာ ယွဥ္တြဲျပီး
လွပတဲ့ သက္တန္႔ တစ္စင္းကို ဖန္ဆင္းတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
လူသားဆိုတဲ့ ဘံုလူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးတည္းသာ သတ္မွတ္ထားတယ္။
အဲဒီ့လူမ်ိဳးျဖစ္ဖို ့အသားအေရာင္ ကို မၾကည့္ဘူး၊
ႏွလံုးသား အေရာင္ကိုသာ ၾကည့္တယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ ရုပ္တရားထက္ နာမ္တရားကို ပိုျပီး အေလးထားတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ လူမ်ိဳးတစုကို ကြက္ကြက္ကေလး ခ်စ္တဲ့စိတ္ထက္ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ကို ပိုျပီး တန္ဖိုးထားတယ္။
ငါရဲ ့ႏိုင္ငံမွာ သက္ရွိလူသားေတြ မေျပာနဲ ့။
သက္မဲ့ျမစ္ ေတြကအစ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကတယ္။
ေသြးမေႏွာတဲ့ ဧရာဝတီက စပါး ေတြ သီးေပးသလို
ေသြးေႏွာတဲ့ သံလြင္ကလည္း
မေမာမပန္း ဟိုးေတာင္ေပၚက ခုန္ဆင္း
သူ ့ရဲ ့ခ်စ္ျခင္းက ငါတုိ ့အတြက္ အလင္းကို ျဖစ္ေစတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံက လူတိုင္းရဲ ့ရင္ထဲမွာ
ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုစီ ရွိတယ္။
ရင္ထဲမွာ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုစီရွိေနလို ့
အျပင္မွာ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုကို တည္ဖို ့ မခက္ဘူး။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ယဥ္ေက်းမွဳတို ့ဝတ္မွဳန္ကူးျပီး ပန္းပြင့္ေရာင္စံုတို ့ဖူးတယ္။
ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံထဲမွာ တည္တဲ့
ေရႊတိဂံုနဲ ခါကာဘိုရာဇီကို
တစ္ကမၻာလံုးက ယဥ္ေက်းမွဳျမင့္မားသူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္သလို
သူတို ့ဆီမွာ တည္တဲ့
အန္ေကာဝပ္နဲ ့ ပီဆာေမွ်ာ္စင္ကို လည္း
ငါတို ့အားလံုး ပိုင္ဆိုင္တယ္။
ယဥ္ေက်းမွဳတို ့ရဲ ့ ႏွလံုးသည္းပြတ္ မွန္သမွ်ဟာ
နယ္နိမိတ္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းျပီး
စၾကာၤဝဠာ တစ္တိုက္လံုးအထိ ေမႊးတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ဥယ်ာဥ္တစ္ခုရွိတယ္။
အဲဒီ့ ဥယ်ာဥ္ထဲက သစ္ပင္ေတြမွာ
ဘာသာတရားတို ့ရဲ ့အဆီအႏွစ္ေတြက
သစ္သီးအျဖစ္သီးေနတယ္။
အဲဒီ့သစ္သီးေတြကို ၾကိဳက္သေလာက္ဆြတ္ယူၾက။
အဲဒီ့ ဥယ်ာဥ္ရဲ ့သစ္သီးတိုင္းဟာ ခ်ိဳျမိန္ျပီးေဆးဘက္ဝင္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ပင္လယ္တစ္ခုရွိတယ္။
နာမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့စီးဆင္းလာတဲ့ ဘာသာတရားဆိုတဲ့ျမစ္ေတြဟာ
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတဲ့ ပင္လယ္မွာ ေပါင္းဆံုတယ္။
အဲဒီ့ ပင္လယ္ရဲ ့ေရစက္ေရေပါက္တိုင္းဟာ ခ်ိဳျမိန္ျပီး ေဆးဖက္ဝင္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ဘုရားေတြ ပရိနိဗၺာန္ စံေပမယ့္
တရားေတြ ပရိနိဗၺာန္္ မစံေသးဘူး။
လူတိုင္းရဲ ့ရင္ထဲမွာ
ဘုရားတစ္ဆူစီရွိေနတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

(blog လုပ္ခါစက ေရးျပီး တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေဟာင္းကုိ ျပန္တင္လုိ္က္တာပါ)

Tuesday, June 7, 2011

လမ္းေပ်ာက္သူ

ေမွ်ာ္လင္ ့ခ်က္ေကာင္းကင္မွာ
ပင္ ့ကူေတြ အိမ္ဖြဲ ့
ငါ့ “မနက္ဖန္”ေလး သိမ္ငယ္ရေတာ ့မယ္။

ရက္စက္လိုက္တာ ေလ႐ုိင္းရယ္…
ပြင္ ့ဖို ့အားယူေနတဲ ့ပန္းငံုေလးကုိမွ
ေ႐ြးျပီးေျခြရက္တယ္ေနာ္။

တစက္စက္ က်လာတဲ ့ေန ့ေတြေတာင္
ပင္လယ္ၾကီးထဲ ျပည္ ့ေတာ ့မယ္….
ငါဘယ္ကို ရြက္လႊင္ ့ရမွာလဲ။

အားလံုးက ေျပာၾကတယ္။
ဦးထုပ္နက္နဲ ့လူတဲ့၊
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ေမးၾကည့္တယ္
အေတြးထဲ ေျမြတေကာင္ဝင္ အဆိပ္ထုတ္ေနသလား။

မဂၤလာမွန္သမွ် ဆိတ္သုဥ္းေနတဲ့
ေဟာဒီ့ ဖုန္းစိုးသခၤ်ိဳင္းေျမမွာ
လေရာင္ေရးေရးေလးကို လိုခ်င္တမ္းတမိသူနဲ ့
လမင္းကို ဖံုးကြယ္ပစ္တဲ့တိမ္ေတြ
ဘယ္သူ ့မွာ အျပစ္႐ွိသလဲ။

မိတ္ေဆြ….
သင့္မွာ သြားစရာလမ္းကလဲ မ႐ွိ၊
ျပီးေတာ ့သင္ဟာ ဆင္တေကာင္လဲ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္
သင္ဘာေတြလုပ္မလဲ။
ေကာင္းကင္ကို
(စိတ္ဓာတ္က်တုန္းက ေရးထားျပီးေတာ့ blog လုပ္ခါစက တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။ ႏွစ္ပုိဒ္ျဖဳတ္ထားပါတယ္)

Wednesday, June 1, 2011

ငွက္ဖမ္းသမား

သူပဲ အေၾကာင္းမဲ့ ဖမ္း
သူပဲ ေစ်းၾကီးၾကီးနဲ႔ ျပန္လႊတ္
ေၾသာ္..ငွက္ဖမ္းတာ မဟုတ္တဲ့ ငွက္ဖမ္းသမား
သူဘာကုိ အလိုရွိမွန္းလည္း ငါသိတယ္။

ေဟာ…
ရင္ထဲက ခုန္ထြက္လာတဲ့
ကရုဏာ ဆုိတဲ့ေကာင္ေတာင္
သူ႔ကစားကြက္မွာ ပြန္းတေကာင္ျဖစ္လို႔။

ဒါဟာ
တဘက္သတ္ ဆန္လြန္းတဲ့ ဘာတာစနစ္ တမ်ိဳး
ငါ့ ေစတနာေတြ အျဖစ္ဆုိးေပါ့။

‘တေကာင္လြတ္လည္း တေကာင္ပဲ’ ဆိုျပီး
‘Chicken Soup’ စာစု ထဲက
‘ၾကယ္ငါး’ ဒႆနနဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လက္က်န္ေလးကုိအႏွိႈက္
ငါ့လက္ေတြတုန္ေနလိုက္တာ။
ေကာင္းကင္ကုိ