ေကာ္ပီ + ေၾကာ္ျငာ

(၁)
“ကုိယ့္ႏွလံုးသားေလးလည္း ရင္ခုန္ႏွႈန္း ထိန္းဖုိ႔ခက္ျပီ… ျငိမ္ေအာင္ တင္းထားလုိ႔မရ၊ မယံုႏုိင္ဘူး မင္းနဲ႔ေတြ႕စဥ္…ဒါ အခ်စ္လို႔ေခၚမလား…ကုိယ္မသိလိုက္မီ…”

(၂)
ဒီ အေမရိကန္ ေတာ္ေတာ္ တံုးတာပဲ။ က်ေနာ္ ၾကိတ္ေတြးရင္း စိတ္ထဲကေန ရယ္လိုက္တယ္။ ဒီ အေမရိကန္ ေတာ္ေတာ္ တံုးတာပဲ။

(၃)
“မင္းတုိ႔ ျမန္မာေတြ melody တခုကုိေတာင္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မဖန္တီးခ်င္ဘဲ သူမ်ားေတြဆီက အလြယ္တကူ ခိုးခ်ေနၾကတယ္္” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြကုိ အဲဒီ့ အေမရိကန္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြမွာ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႕လိုက္ရလို႔ က်ေနာ္ ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ ဒီလူဟာ အစဥ္အလာ သမားပဲ။

(၄)
က်ေနာ္သာ အားမနာတတ္လို႔ ကေတာ့ သူ႔ကုိ တခြန္းတည္း ေျပာလိုက္မယ္။ “Reinventing the wheel” ဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးလားလုိ႔။ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး ဘီးကုိ ဘာလို႔ အစကေန ျပန္တီထြင္ေနမလဲ။

ထမင္းစားဖုိ႔ စပါးကုိ ကုိယ္တုိင္ စုိက္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ ဆန္ေကာင္းေကာင္း သန္႔သန္႔ေလးေတြ ဝယ္ျပီး ခ်က္လုိက္ရင္ ႏူးညံ့တဲ့ ထမင္းတပြဲေတာ့ ျဖစ္လာႏုိင္တာပဲ။

ေဆာရီးပါ မစၥတာ အေမရိကန္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာမဟုတ္တဲ့ emotion ေလးေတြ ကုိ ေဖာ္က်ဴးဖုိ႔ အခ်ိန္ အမ်ားၾကီး မေပးႏုိင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက လူေတြ လုပ္ျပီးသား ဟာေလးေတြကုိ အသာေလး အညြန္႔ ခူးစားလုိက္ရံုပဲ။ ျမန္မာဆုိျပီး အထင္ေသးမယ္ေတာ့ မၾကံနဲ႔။ ျမန္မာေတြ ဘယ္တုန္းကမွ မညံ့ခဲ့ဘူး။ ျမန္မာဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အျဖဴေတြ၊ Black အေမရိကန္ေတြ ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကုိတင္ မကဘူး၊ Chinese ေတြ Indian ေတြ၊ ကုိရီးယားေတြ၊ ထုိင္းေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကုိပါ အလြယ္တကူ ေဖာက္စားေနတာ။

အေထာက္အထားနဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့သူဆုိ ျမန္မာေတြဆိုတာ ဦးေႏွာက္ေဖာက္စားျခင္း အတတ္ကုိ ျမဝတီမင္းၾကီး ဦးစ လက္ထက္ကတည္းက တတ္ေျမာက္ေနတဲ့ အေၾကာင္း ဂုဏ္ယူဝံ့ၾကြားစြာေတာင္ ရွင္းျပလိမ့္ဦးမယ္။

(၅)
ရွိျပီးသား Melody ေတြမွာ စာသားေလးေတြ ေကာက္ထည့္လိုက္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ?
Efficient ျဖစ္တာေပါ့။ Productive ျဖစ္တာေပါ့။ အလဟႆ အခ်ိန္ေတြ မကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့။

စာသား၊ အဆို နဲ႔ လိုက္ျပီးတီးခတ္ထားပံုကလြဲရင္ နဲ႔ အားလံုး ေကာင္းဖုိ႔ ရာႏွႈန္းျပည့္ ေသခ်ာသြားတာေပါ့။

ဝမ္းနည္ပါတယ္ မစၥတာ အေမရိကန္။ က်ေနာ္တုိ႔က ငအေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေစ့စပ္တယ္။ ရာႏွႈန္းျပည့္ ေသခ်ာမယ့္ အလုပ္မ်ိဳးကုိပဲ စိတ္ဝင္စားပါတယ္။

(၆)

“ကမၻာမေၾကဘူး…ငါတုိ႔ ေသြးနဲ႔ေရးခဲ့ရတဲ့ ေမာ္ကြန္းေတြ….ေတာ္လွန္ေရး….ဒီမိုကေရစီ တုိက္ပြဲ အတြင္းမွာ က်ဆံုးေသာ”

ဗဟုသုတ နည္းတဲ့ ထုိင္းတေယာက္က လာေမးေတာ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ထျပီးသား ၾကက္သီးေလးေတြလည္း ျပန္ဝင္သြားတယ္။

သူေမးတာကုိလည္း ၾကည့္ဦး။ “မျမဲျခင္း တရားကုိ ဖြဲ႕ထားတဲ့ သီခ်င္းကုိ မင္းတုိ႔က ဘာလို႔ လက္သီး လက္ေမာင္းေတြ တန္းျပီး၊ အံေတြ ၾကိတ္ျပီး ဆိုေနၾကတာလဲ” တဲ့။ မူရင္း အဂၤလိပ္ သီခ်င္းက အနိစၥတရားကို ဖြဲ႕ထားတာကုိး။

စိတ္ေလတယ္။ စဥ္းစဥ္းစားစား မေမးဘူး။ အနိစၥတရားကုိေတာ့ ဘယ္သူက သြားျပီး လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းေနမွာလဲ။ ဒီသံစဥ္ကုိ ေကာ္ပီလုပ္ရင္ ဒီအဓိပၸါယ္ပဲ ျဖစ္္ရမယ္လုိ႔ သူ႔ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္ေလးက တရားေသ ေတြးထားလား မသိပါဘူး။

အနိစၥ သီခ်င္းက ကမၻာမေၾကတဲ့ သီခ်င္း ျဖစ္သြားေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ လူေတြ တက္ၾကြလာေအာင္ လွံဳေဆာ္ႏုိင္ရင္ ျပီးတာပဲ။

ကမၻာ့ျငိမ္းခ်မ္းေရးသီခ်င္းက ဇီးထုပ္ေၾကာ္ျငာ သီခ်င္း ျဖစ္သြားေတာ့ေရာ ဘာအေရးလဲ။ အဲဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြ က်င့္သံုးေနတဲ့ “Win-Win Strategy” ပဲ။ ၾကည့္တဲ့သူေတြလည္းၾကိဳက္၊ ေၾကာ္ျငာတဲ့သူလည္း စီးပြါးျဖစ္တယ္ေလ။

အမယ္… ျငိမ္းခ်မ္းေရး သီခ်င္းကုိ ေၾကာ္ျငာ သီခ်င္းလုပ္လိုက္လို႔ တနပ္စားဥာဏ္လို႔ေတာ့ လာမေျပာနဲ႔။ Mr. Bean ဇာတ္ကား ၾကည့္ရသလုိ ရယ္ပစ္လုိက္မယ္။

မသိရင္ မွတ္ထား။ ကုိစန္းေအာင္ ဆိုတဲ့လူဆုိရင္ ၁၉၉၄- ၉၅ ခုေလာက္တုန္းက ေၾကာ္ျငာသီခ်င္း အတိုေလးေတြကို စုျပီး သီခ်င္းေခြ အျဖစ္ ထုတ္လိုက္တာ ေရာင္းရသဗ်ာ။ အိမ္နားက သီခ်င္းေခြ အငွားဆုိင္မွာေတာင္ တင္လိုက္ေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဟန္က်လဲ။ ေၾကာ္ျငာ ရုိက္တုန္းကလည္း ပိုက္ဆံရ၊ ေခြထုတ္ေတာ့လည္း ေၾကာ္ျငာရွင္ေတြ ဆီက ပုိက္ဆံရ၊ ေခြေရာင္းရတာကလည္း ပုိက္ဆံရေသးတယ္။ ဒီေတာ့ တနပ္စားဥာဏ္လို႔ လာမေျပာနဲ႔။ အျမင္က်ယ္က်ယ္ ထားစမ္းပါ။ မ်က္ေတာင္ေမႊး တေထာက္စာေလးတင္ ၾကည့္ခ်င္တဲ့ အက်င့္ကုိ ေဖ်ာက္ၾကပါ။

(၇)
ေၾကာ္ျငာအေၾကာင္းစဥ္းစားမိေတာ့ ျမန္မာျပည္က တီဗီြ အစီအစဥ္မွာ ၁၉၈၈ ေနာက္ပုိင္းကမွ စျပီး ေၾကာ္ျငာေတြ ထိုးခြင့္ရတာကုိ သတိရမိတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က်မွ တီဗီြေၾကာ္ျငာေတြ စလံုးေရစ ခဲ့ရလို႔ ျမန္မာေတြ ေၾကာ္ျငာရဲ႕ အေရးပါပံုကုိ အသိေနာက္က် လွခ်ည္လားလို႔ေတာ့ အထင္မေသးလိုက္ပါနဲ႔။ ငါတို႔ ျမန္မာေတြဟာ ဟုိးေရွးေရွးတုန္းကတည္းက ေၾကာ္ျငာရဲ႕ အေရးပါပံုကုိ သိျပီးသား ျဖစ္သလုိ ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္လည္း ေၾကာ္ျငာ တတ္ျပီးသား။

(၈)

ဖတ္ျပီး ပီတိေတြ ျဖစ္ျပီး မ်က္ရည္ေတာင္ ဝဲခ်င္သတဲ့။ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။

ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ငါ၏ ယာလက္ျဖင့္ ဆန္စပါးရိကၡာ ကိုေပးအ့ံ။ ငါ၏ လက္၀ဲလက္ျဖင့္ ဝတ္စားတန္ဆာ ကိုေပးအ့ံ။ အမိသည္ သားငယ္ကုိ ရင္ခြင္၌ ႏွစ္သိမ့္ေစသကဲ့သုိ႔ ငါသည္လည္း တုိင္းသူျပည္သားတုိ႔ကုိ ႏွစ္သိမ့္ေစအံ့” တဲ့။ က်န္စစ္သားမင္းၾကီးရဲ႕ ေၾကာ္ျငာ။

အဲ့လုိ အလံုးမ်ိဳးေတြ၊ အဲဒီ့ထက္ ေကာင္းတဲ့ အလံုးေတြ ကေတာ့ ခုေခတ္ သတင္းစာေတြ မွာလည္း ေတြ႕ႏုိင္တာပဲ။ မ်က္ရည္မဝဲခင္မွာ... က်န္စစ္သားမင္းၾကီးက သူေျပာခဲ့တဲ့ အတုိင္း တကယ္ေရာ လုပ္ခဲ့လား ဆုိတာေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ မရွိဘူး။ အေျပာေကာင္းတုိင္း မ်က္ရည္ဝဲေနရလို႔ ရွားရွားပါးပါး မ်က္ရည္ေတြ ခန္းကုန္မွျဖင့္ ႏွေျမာစရာ။

မင္းတုန္းမင္းၾကီးကလည္း သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးသလိုလိုနဲ႔ သူ႔ကုိယ္သူ အေဝဖန္ ခံႏိုင္ေၾကာင္း ဒီလို ေၾကာ္ျငာဖူးတယ္။
“ငါမေကာင္းလွ်င္ ငါ႔ကုိေရး၊ ငါ႔ မိဖုရားမေကာင္းလွ်င္ ငါ႔မိဖုရားကိုေရး၊ မင္းတုိ႔မွာအျပစ္မရွိေစရ” ၾကည့္ရတာ “မင္း” တို႔မွာ အျပစ္မရွိေစရ ဆုိတဲ့ စာေၾကာင္းထဲက “မင္း” ဆုိတာက ရွင္ဘုရင္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိ ဆိုလိုတာ ထင္ပါတယ္။

(၉)

အရြယ္အစားေတာင္ တေတာင့္နဲ႔ တေတာင့္ တူေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေသးတဲ့ တိုင္းရင္းေဆးေတြမွာလည္း တန္ခုိးေတာ္ အနႏၱ…..ေၾကာ္ျငာေတြအရ

ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေပ်ာက္ကင္းႏုိင္တဲ့ေဆးကုိ သုေတသနေတာင္ မလုပ္ပဲ လက္တန္းေဖာ္စပ္ ႏုိင္တာ၊ အရင္ဆံုး ေဖာ္စပ္ႏုိင္တာ ျမန္မာေတြ…..ေၾကာ္ျငာေတြအရ

“သင္တန္းသားဦးေရ ကန္႔သတ္ထားသည္။ လာအပ္သေလာက္သာ လက္ခံမည္” ဒါကေတာ့ သင္တန္းေၾကာ္ျငာမွာ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ထပ္ျဖည့္လိုက္တာ။

ေၾကာ္ျငာေတြက ညာၾကတာမ်ားေတာ့ လူေတြက မေကာင္းဘူးလုိ႔ ျမင္လာၾကေရာ။ တကယ္က ေၾကာ္ျငာဆုိတာ လိမ္ခ်င္သူနဲ႔ အလိမ္ခံခ်င္သူၾကားမွာ ေပါင္းကူးေပးတဲ့ အရာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သလုိ ေပးခ်င္သူနဲ႔ လိုအပ္သူၾကားမွာ ေပါင္းကူးေပးတဲ့ အရာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေသးတာပဲ။

ေတာက္ေတြးေျမာက္ေတြး လုပ္ေနတာကို အသံေန အသံထား တခုက လွႈပ္ႏွိႈးလိုက္တယ္။

“စားၾကည့္။ အရသာခံၾကည့္။ မၾကိဳက္ရင္ ပုိက္ဆံမေပးနဲ႔” အဲဒါက ေစ်းသည္တေယာက္ရဲ႕ ေၾကာ္ျငာ။

“လာေလာ့၊ ရွႈေလာ့။ လုပ္ၾကည့္ျပီး ၾကိဳက္မွ လက္ခံ့” အဲဒါကုိေတာ့ ေၾကာ္ျငာခံရသူကုိ အက်ိဳးရွိေစမယ့္ ေၾကာ္ျငာလို႔ မိတ္ေဆြ တေယာက္က သံုးသပ္ဖူးတယ္။

ကဲ…ေရးတာလည္း ေတာ္ေတာ္ ရွည္သြားျပီ။ သူငယ္ခ်င္း ... စာဖတ္လိုက္ရလုိ႔ မ်က္လံုးေတြ ေညာင္းသြားျပီလား။ ဒါဆုိရင္ အျပင္ကုိ ထြက္လိုက္။ ျပီးေတာ့ မိုးေပၚကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္စမ္း။ ေကာင္းကင္ဘံုကုိ ေတြ႕ရဲ႕လား? ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေၾကာ္ျငာကုိ?
(ေကာင္းကင္ကုိ)

"သူ" ဘယ္သူလဲ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ေကာင္းကင္ရဲ႕ အေရာင္ကုိသာ ၾကည့္လုိက္

(၁)

ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္
ေမးခြန္းေတြ ဦးေႏွာက္ကုိ တံခါးလာေခါက္ေနတယ္။
ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္
ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူ စာရင္းထဲမွာ သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင့္ ထည့္မထားၾကတာလဲ?

(၂)

သူ႔အေတြးအေခၚေတြထဲမွာ ၾကိဳက္တာေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ မၾကိဳက္တာေလးေတြလည္း ရွိတယ္။

လူေတြက သူ႔ကုိ အစဥ္အလာကုိ ဖ်က္ဆီးရက္သူလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြရဲ႕ အျမင္ ဆုိတာကုိ ေခါက္ထားလိုက္ပါ။ လူအုပ္ၾကီးဆုိတာက လူအုပ္ၾကီး ေနာက္ကုိ လိုက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနတတ္ၾကေပမဲ့ အေရအတြက္ကုိ ၾကည့္ျပီး လမ္းမွန္ေရာက္ေနျပီလို႔ ထင္ေနၾကတဲ အခါမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတတ္တယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကုိ အစဥ္အလာေတြထဲကေန စစ္ထုတ္ျပီး အမွန္တရားကုိ ၾကိဳးစား ရွာေဖြေနသူလို႔ ျမင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္အျမင္ကုိလည္း ေခါက္ထားလိုက္ပါ။ က်ေနာ္ဆုိတာကလည္း စည္းျပင္ကလူ

“သူ” ကေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူ ပစၥဳပၸန္ သမားတဲ့။ ထားေတာ့။

(၃)

လက္သည္းၾကားမွာ အပ္စုိက္၊ တူနဲ႔ရုိက္ျပီး လက္“မတြန္႔” တဲ့သူကုိ သူရဲေကာင္း ေရြးခဲ့တယ္ ဆိုတာေတြ ဟုတ္ခဲ့သည္ ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္ခဲ့သည္ ျဖစ္ေစ ထားလိုက္ေတာ့။ အခုေခတ္မွာ အဲဒါကုိ အတုယူေနဦးမယ္ ဆုိရင္ ဟာသတပုဒ္လုိ ျဖစ္သြားျပီ။ Originality ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ေခတ္မွာ တကယ္လိုေနတာက ဘယ္ကိစၥမွာမဆုိ လိုအပ္တယ္ထင္ရင္ ခြဲထြက္ရဲတဲ့ သတၱိပဲ။

“အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အုပ္စုကိုခြာ၊
ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့ ကြင္းျပင္ၾကီးထဲမွာ ရပ္မိရင္
မိုးၾကိဳးပစ္မွတ္ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္” ေလ။

(၄)

အမ်ားဆႏၵတဲ့။ ဆြဲေဆာင္အား ေကာင္းလြန္းတဲ့ စကားလံုးမွာ အျပဳသေဘာ ေဆာင္တဲ့ သေဘာတရားေတြ ရွိေနတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမွာင္ျခမ္းကုိလည္း စဥ္းစားခန္း ဝင္ၾကည့္ဖူးတယ္။

ေဂ်ာ္ဒါးႏုိး ဘရူႏုိဟာ ကုိပါးနီးကပ္စ္ရဲ႕ အယူအဆေတြကုိ ျဖန္႔လို႔ အရွင္လတ္လတ္ မီးရွိဳ႕သတ္ခံခဲ့ရတယ္။ (အမ်ားဆႏၵအရ)
ဆုိကေရးတီးဟာ အဆိပ္ေသာက္ခဲ့ရတယ္။ (မဲခြဲဆံုးျဖတ္ အျပီး)
ဟစ္တလာရဲ႕ ပါတီဟာ အႏုိင္ရသြားခဲ့ျပီးေတာ့ ဟစ္တလာဟာ အာဏာရွင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ (ေရြးေကာက္ပြဲရဲ႕ ရလဒ္)

ဒါဆိုရင္ အမ်ားဆႏၵအတုိင္း ဆံုးျဖတ္ျခင္း ဆုိတာကလည္း သူ႔အားနည္းခ်က္နဲ႔သူ။ ဒီမုိကေရစီ ဆိုတာမွာေတာင္ သူ႔အားနည္းခ်က္နဲ႔သူ။

(၅)

စြန္႔လႊတ္ရျခင္း အတူတူမွာ ကြာျခားမွႈေတြ အမ်ားၾကီးေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္။ စြန္႔လႊတ္သူေတြ ကုိယ္တုိင္မွာလည္း ကြားျခားမွႈေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္။ အက်ိဳးဆက္မွာလည္း ကြာျခားမွႈေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္။

ခရစ္ေတာ္ဟာ လက္ဝါးကပ္တုိင္မွာ အေသခံခဲ့တယ္။
“သူ”ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး တကၠသိုလ္လို႔ ေခၚရမလား၊ အဲဒီ့ “ဘဝတကၠသိုလ္” မွာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ ေရာက္ရွိသြားျခင္းပါလဲ?


“သူ” က ေခ်ပဖူးတယ္။ ကုိယ္အေသ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ရွႈေထာင့္တခုကေနပဲ ၾကည့္ရင္ေတာ့ တျခား ယံုၾကည္ခ်က္ေတြလည္း ေတြဟာလည္း စံႏွႈန္းနဲ႔ လြဲေနၾကမွာပဲ။ အဲဒီ့ထဲမွာမွ သူ႔ကုိ ဘာလို႔ ကြက္ျပီး အေရးယူရသလဲလို႔။

ဟုိဘက္မွာကလည္း အေျဖက အဆင္သင့္။ Enlightened man တပါးရဲ႕ နာမည္ကုိ အလြဲသံုးစားလုပ္ျခင္း။

(၆)
ဒါဆိုရင္ Enlightened man ျဖစ္တဲ့ အရွင္ျမတ္ဟာ ဘာေတြ ေဟာၾကားခဲ့ပါသလဲ။

ကုိယ့္မွတ္စုေလး ကုိယ္ျပန္ျပီး ထုတ္ဖတ္ၾကည့္တယ္။
[[[ က်ေနာ့္မွာ အေျပာအဆို ၾကမ္းတဲ့ ဘာသာမဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိတယ္။ သူက ရုိးသားျပီး ကူညီတတ္ေပမယ့္ ပိႆေလးနဲ႔ ပစ္သလို ေျပာတတ္တယ္။
တရက္ စကားဝိုင္းမွာ တျခားသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူ႔ကုိ
“ဘာမွ လာျငင္းမေနနဲ႔။ အဲဒါ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏွႈတ္ကျမြက္ေတာ္”
“ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏွႈတ္ကျမြက္ေတာ္လို႔ ေျပာရေအာင္ မင္းက ဘုရားသခင္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ အတူတူ ထုိင္ဖူးလို႔လား”
အေျခအေနေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူ႔ကုိ ေခြးေျခခံုနဲ႔ ရိုက္မယ္လုပ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္က ထြက္သြားတယ္။
သူ႔ဥပမာက ၾကမ္းလြန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ကေတာ့ ဒီေန႔အထိ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ မုိးျခိမ္းေနတုန္း။ ]]]
[[[ အဲလို မက္ေဆ့မ်ိဳး ကုိ ေရွးေခတ္က မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြကုိ ႏွိႈင္းယွဥ္ဖတ္ၾကည့္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာလည္း ရႏုိင္တယ္။
ဥပမာ…
ရာဇဓိရာဇ္ အေၾကာင္း…
မြန္ဘာသာမူမွာ မြန္ဘုရင္ ရာဇဓိရာဇ္ေသလို႔ ျမန္မာဘုရင္မင္းေခါင္က သံေဝဂ ရျပီးငိုတယ္တဲ့။ ျမန္မာဘာသာမူမွာက်ေတာ့ ျမန္မာ ဘုရင္မင္းေခါင္ေသလို႔ ရာဇဓိရာဇ္က သံေဝဂရျပီးငိုတယ္ဆိုပဲ။ ေသတဲ့လူေတြက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ တျခားအခ်က္အလက္ေတြမွာလည္း ကြဲလြဲမွႈေတြ အမ်ားၾကီး။
ကမၻာအရပ္ရပ္က ေရွးရာဇဝင္ဇာတ္လမ္းေတြ အတုိင္းပါပဲ…. သမိန္ပရမ္း သရဲကုိက္လို႔ ေသတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြလို ဒ႑ာရီဆန္တာေတြ အမ်ားၾကီးပါေနရေတာ့တယ္။
ဒါေတာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀၀ နီးပါးေလာက္ကပဲ ရွိေသးတယ္။ ဘာသာေရးသမိုင္းေတြလို ႏွစ္ေပါင္းေထာင္နဲ႔ခ်ီလာရင္ ?
တလြဲသံုးေနရင္ေတာ့ ဘာသာေရးေတြဟာ အမုန္းကမ္ပိန္း တခု ပဲျဖစ္လာလိမ့္မယ္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္သူမဆို ကုိယ့္မ်က္လံုးကုိ စည္းထားတဲ့ အဝတ္ကုိေတာင္ ျမင္ရတာမွ မဟုတ္တာ။]]]
[[[ႏွစ္ေတြ ျခားျခားလာတယ္။
ဘုရားေတြရဲ႕ပံုရိပ္ ဝါးဝါး လာတယ္။
ဒ႑ာရီေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္။
“တမန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလိုအဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး”
“ဒါေတြက ဘုရားေဟာတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေရွးလူေတြက သြတ္သြင္းခဲ့တာ”
“ဒါကမွ ဘုရားေဟာ အစစ္”
ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူေတြဟာ ဘုရားေတြကုိ ကုိယ့္ထင္ေၾကးအတိုင္း ျပန္ျပီး ဖန္ဆင္းေနရတာပါပဲ။ ယန္းေပါဆတ္ (Jean Paul Sartre) ေျပာသလုိေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုး လြတ္လပ္မွႈဒဏ္ကုိ အဲေလာက္ထိ က်ခံေနရပါတယ္။]]]
(၇)

စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ရင္ ဒီလုိမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေသးတယ္။ ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ တေယာက္ ရွိခဲ့တယ္ ဆိုပါစုိ႔။ အဲဒီ့ ပညာရွင္ ေျပာခဲ့တယ္ ဆိုတာေတြကို တဆင့္ ျပန္ေျပာျပတဲ့ သူေတြဆီက သိရတဲ့ စကားေတြဟာ တမ်ိဳးစီ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုပါစုိ႔။

က်ေနာ္က အဲဒီ့ ႏုိင္ငံေရး ပညာရွင္ အေၾကာင္း ေျပာမယ္။ “အဲဒီ့ ပညာရွင္ဟာ အရမ္းေတာ္တယ္လို႔ လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဘာေတြ ေျပာခဲ့မွန္းေတာ့ ငါလည္း သိပ္သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဟုိ A ဆိုတဲ့ တေယာက္ကေတာ့ အဲဒီ့ ႏုိင္ငံေရး ပညာရွင္ ဟာ ဒီလို ေျပာသြားခဲ့တယ္လို႔ က်ိန္းေသၾကီးကုိ ေျပာတယ္။ အဲဒါကုိပဲ ငါယံုတယ္။ A ျပန္ေျပာျပတာကမွ ဟိုႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ ရဲ႕ တကယ့္ စကားအစစ္။ အဲဒါက လြဲရင္ အမွားေတြ။ ဘာလုိ႔တုန္းဆုိေတာ့ A ေျပာတာကုိပဲ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက သိလာလို႔။
(ဒါေပမဲ့ တကမ္တမ္းက် တဆင့္ ျပန္ေျပာတဲ့ A ကလည္း ေသခ်ာသိတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း ေသခ်ာသိတာ မဟုတ္ဘူး။ A ေျပာတာကမွ အမွန္ဆုိရင္လည္း တကမၻာလံုးက ဟာေတြက အမွားလို ျဖစ္သြားမယ္။)

ေနာက္တေယာက္ကလည္း က်ေနာ့္လုိပဲ ေျပာမယ္။ ဒါေပမဲ့ အယူအဆခ်င္းကေတာ့ မတူဘူး ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါဆုိရင္ ဘယ္ဟာက အမွန္လဲ? ထားပါေတာ့။ ေခါင္းရွႈပ္တယ္။ ဆံုးျဖတ္ရ ခက္တာခ်င္း အတူတူ ဒီေနရာ ဒီေဒသမွာ ေရမ်ားရင္ ေရကုိ အႏုိင္ေပးလိုက္တာက ျငိမ္းခ်မ္းပါတယ္။ ဒါ အထူးအဆန္းမွ မဟုတ္တာ။ ဟုိေဒသမွာလည္း မီးမ်ားရင္ မီးကုိ အႏုိင္ေပးေနတာပဲေလ။

ဒါဆိုရင္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဇာတ္လုိက္ “သူ” ဟာ မွားသြားျပီေပါ့။ ရွိေစေတာ့။

(၈)

“သူ” ေျပာခဲ့တာေတြ မွားတယ္ ဆုိရံုနဲ႔ သူ႔ကုိ အက်ဥ္းခ်သင့္ ျပီလား။ "သူ" က အသက္လည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးလွျပီ။ "သူ" နဲ႔ စကားေျပာဖူးတဲ့ ညီမေလး တေယာက္ကေတာ့ "သူ"ဟာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပတတ္တဲ့ စည္းရံုးတတ္တဲ့ အဘိုးတေယာက္နဲ႔ တူတယ္လို႔ တင္စားဖူးတယ္။

သူအက်ဥ္းက်ေနရျခင္း အေၾကာင္း၊ ဟုိတစ ဒီတစ အသိေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ္ စာလံုးေပါင္းၾကည့္တယ္။

1. တဘက္မွာ သူ႔ကုိ ေခ်ပခြင့္ ရွိသလား။ သူမွားေၾကာင္း ေထာက္ျပခြင့္ ရွိသလား။ [မီဒီယာ ေပါင္းစံုသံုးျပီး ေခ်ပခြင့္ ရွိတယ္။ သူ႔မွာသာ ပံုႏွိပ္မီဒီယာေတြကေန အျပန္အလွန္ ေခ်ပခြင့္ မရွိတာ။ သူ႔အယူအဆ ေတြကိုလည္း ပံုႏွိပ္ ျဖန္႔ေဝခြင့္ ပိတ္ပင္ထားတယ္] အဲဒီ့ေလာက္ လုပ္တာဟာ မလုံေလာက္ ေသးဘူးလား။
2. စာဖတ္တဲ့ သူေတြကုိ အထင္ေသးတာလား။ စာဖတ္တဲ့ သူေတြမွာ စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ မရွိေတာ့ဘူးလား။ [ဦးေႏွာက္ေတြ ရွိပါတယ္။ “သူ” ေျပာသမွ်ကုိ အားလံုးကေတာ့ လက္ခံၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုး လက္ခံလုိက္မွေတာ ့ခုလုိ ျပႆနာေတာင္ ျဖစ္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ေသနတ္နဲ႔ ေထာက္ျပီး သူ႔ဝါဒေတြကုိ အတင္း ယံုခိုင္းေနတာမွ မဟုတ္တာ။]
3. ကုိယ့္ဟာက ရာႏွႈန္းျပည့္ မွန္ေနျပီလုိ႔ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ဒါဆုိရင္ မသိနားမလည္ေသးတဲ့ သူေတြ သူ႔အမွားေတြကို နားေဝတိမ္ေတာင္ ျဖစ္သြားရင္ေကာ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ [သူ႔လိုဆန္ဆန္ အေတြးမ်ိဳးက… ဥပမာ ေတာင္တေတာင္ဟာ ကမၻာ့ပထဝီမွာ မရွိဘူးလို႔ ေျပာတာမ်ိဳးက “သူ” မွ ေတြးမိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိုအေတြးေတြကို တျခားလူေတြလည္း ေတြးမိႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့ သူ႔ဟာကုိ ကုိယ့္ဘက္က ယုတၱိခုိင္ခုိင္နဲ႔သာ ေျဖရွင္းႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အမ်ား အေတြးမွားေနၾကတဲ ့ကိစၥေတြကို တခါတည္း ေျဖရွင္းျပီးသားေတာင္ ျဖစ္သြားပါဦးမယ္]
4. ဟုိး နွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီခဲ့တဲ ့ပေဒသရာဇ္ ေခတ္တုန္းကေတာင္ အယူအဆေတြ ေရာင္စံု ဖူးပြင့္ခဲ့ေသးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဥာဏ္ေတာ္ရွင္ ဖူးပြင့္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ေခတ္က ပေဒသရာဇ္ ဘုရင္ေတြ အခုလို ဆန္ဆန္ ဖမ္းဆီးတာမ်ိဳး ရွိခဲ့ဖူးပါသလား?
5. သူ႔အေနနဲ႔ နာမည္က အစ ခြဲထြက္ျပီး လုပ္ရင္ေရာ [ဒါဆိုရင္လည္း Holy man တပါး ရဲ႕ အယူအဆေတြကို ႏွစ္သက္လုိ႔ “သူ” ယူျပီး ကုိးကားတဲ့ အခါမွာ credit မေပးဘဲ ယူသံုးတယ္လို႔မ်ား စြပ္စြဲၾကေလမလား။ ေလာကအတြက္ ဖူးပြင့္လာတဲ့ ဥာဏ္ၾကီးရွင္ တေယာက္ရဲ႕ ဝါဒေတြကို လူတိုင္းက ကုိးကားခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးလား။]

ရႏုိင္သမွ် အခ်က္အလက္ေလးေတြကုိ အေျခခံျပီး ေတြးၾကည့္ျခင္းဟာ ေခါင္းမူးေစတတ္တယ္ဆုိရင္ အဲဒါကုိ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ အရာလို႔မ်ား ေျပာၾကမလား။ ရွိေစေတာ့။ က်ေနာ္ေတြးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။

(၉)
ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္
ေမးခြန္းေတြ ဦးေႏွာက္ကုိ တံခါးလာေခါက္ေနတယ္။
ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္
ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူ စာရင္းထဲမွာ သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင့္ ထည့္မထားၾကတာလဲ?

(၁၀)
"သူ" ဘယ္သူလဲ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ေကာင္းကင္ရဲ႕ အေရာင္ကုိသာ ၾကည့္လုိက္။
ေကာင္းကင္ကို
(ပုိ႔စ္တင္ထားတဲ့ တကယ့္ရက္က ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႔ပါ။ ေကာ္ပီ + ေၾကာ္ညာပုိ႔စ္ကုိ ဒါရဲ႕ အေပၚကုိ ေရာက္ေစခ်င္လို႔ ဒီဟာတင္တဲ့ ရက္ကုိ ဒီဇင္ဘာ ၂၀ လို႔ ေျပာင္းထားလုိက္ပါတယ္။)

တြဲဖက္သရုပ္ေဆာင္

စြက္စြက္ဖက္ဖက္ ပါးစပ္ဖ်ားေတြ ဆိုတာ
ရက္ရက္စက္စက္ ေသနတ္၊ဓါး ေတြ လိုပဲ။
ဒါေပမဲ့ … အသက္ကုိ ရန္ရွာမယ့္အစား
အရွက္ကို ရန္ရွာလိမ့္မယ္။

တခါတခါ
ေဝဖန္ ပါးစပ္မ်ိဳးဆိုတာ
ေစတန္ နတ္ဆုိးလုိပဲ။
ေကာင္းခန္းဆုိ
ေသာင္းက်န္းတတ္တယ္။

အသစ္အဆန္းစကား ထုိးကြက္ေတြနဲ႔လည္း
အခ်စ္လမ္းတံတား က်ိဳးပ်က္သြားေအာင္ ဖ်က္ဆီးတတ္တယ္။

သူတုိ႔က ေျမြဖမ္းသမားေတြကြယ့္
ကေလး… ေျခလွမ္းမမွားေစနဲ႔။

ကေလးေရ…
လူမွႈ စက္ဝုိင္းဇုန္ၾကီး တခုလံုး
ဝဲဂယက္ အရွႈပ္တေထာင္နဲ႔
ကြဲအက္ပုပ္ေရာင္ ေနတာကုိ ျမင္ရဲ႕လား။

ဒါေပမဲ့လည္း ျဖတ္သန္းရမွာမို႔
တြဲဖက္သရုပ္ေဆာင္ေလးေရ
တြဲလက္မျပဳတ္ေအာင္ ကုိင္ထား။
(ေကာင္းကင္ကုိ)

က်ေနာ့္ ရွပ္အက်ၤ ီအျပာက ဘာအေရာင္လဲ?

က်ေနာ္ဟာ အဝတ္အစားကုိ က်က်နန မဝတ္တတ္တဲ့ သူတေယာက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ က်ေနာ့္ အျပစ္ခ်ည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ့္ အခန္းထဲမွာ အဝတ္လဲတုန္းကေတာ့ က်ေနာ့္ ရွပ္အက်ၤ ီနဲ႔ ဆြယ္တာက အေရာင္ခ်င္း လိုက္ဖက္လွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ ေက်ာင္းသူေလးေတြေေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အေရာင္ႏွစ္ခုက လံုးဝ မလိုက္ဖက္ေတာ့ သလိုပဲ။ အဲဒါကုိ ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမလဲ?

လက္ေတြ႕က်က် ေျဖရွင္းနည္းကေတာ့ ေက်ာင္းသူေလးေတြကုိ က်ေနာ့္ အခန္းထဲမွာပဲ စာေခၚသင္ေပးလုိက္ရင္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ အဝတ္အစား ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္လိုက္ ျခင္းသာ ျဖစ္ျပီးေတာ့ ရင္ထဲမွာေတာ့ အေတြးအေခၚ ပုစ ၦာတပုဒ္ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ့္ အခန္းထဲမွာ ရွပ္အက်ၤ ီ အျပာရဲ႕ အေရာင္ဟာ ဘာအေရာင္လဲ?

နယူးေယာက္ ျမိဳ႕ရဲ႕ ေနသာတဲ့ ေႏြဦး ေန႔လည္ခင္း တခုမွာ က်ေနာ္ အဲဒီ့အက်ၤ ီေလးနဲ႔ အျပင္ထြက္တဲ့ အခါ က်ေနာ့္ အခန္းထဲတုန္းက အေရာင္နဲ႔ အနည္းငယ္ ကြဲျပားသြားမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ အျပာေရာင္ လို႔ က်ေနာ္ ေခၚေနဦးမွာပဲ။

က်ေနာ့္ စာသင္ခန္းထဲက မီးေရာင္ေအာက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ ရွပ္အက်ၤ ီေလးဟာ အျပာေရာင္ ေပမဲ့ က်ေနာ့္ အခန္းထဲတုန္းက အျပာေရာင္လို က်ေနာ့္ဆြယ္တာနဲ႔ လိုက္ဖက္မွႈ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အျပာေရာင္ ဆုိတဲ့ စကားလံုး တူညီေန ေပမဲ့ နဂုိတုန္းက ဆြယ္တာနဲ႔ လိုက္ဖက္ခဲ့တဲ့ အက်ၤ ီဟာ စာသင္ခန္းထဲမွာ လိုက္ဖက္မွႈ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ရွပ္အက်ၤ ီရဲ႕ ဟာ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့ပါသလဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ေျပာင္းလဲစရာ မရွိပါဘူး။
တကယ္က်ေတာ့ ရွပ္အက်ၤ ီရဲ႕ အေရာင္က ေျပာင္းလဲ သြားျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာသာ အေရာင္ ေျပာင္းလဲ သြားတယ္လို႔ ထင္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ မ်က္ေစ့က အေရာင္မွားကုိ ျမင္ေစျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ အေရာင္ႏွစ္ခုမွာ ဘယ္အေရာင္က အေရာင္အမွား ျဖစ္ပါသလဲ?

အလင္းေရာင္နည္းတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အခန္းေလးက အက်ၤ ီရဲ႕ အေရာင္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ျမင္ႏုိင္ဖုိ႔ အေနအထား မရွိတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ သဘာဝ ေနေရာင္ေအာက္မွာမွ အမွန္ဆံုး အေရာင္ကုိ သိႏုိင္မွာလား။ နယူးေရာက္ျမိဳ႕ရဲ႕ ေႏြဦး ေန႔လည္ခင္း ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေပၚတဲ့ အေရာင္နဲ႔ လန္ဒန္ျမိဳ႕ ေဆာင္းတြင္း မြန္းလြဲပုိင္းမွာ ေပၚတဲ့ အေရာင္ကလည္း ျခားနားေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆုိရင္ ဘယ္ေနေရာင္က ရွပ္အက်ၤ ီရဲ႕ အေရာင္မွန္ကုိ သိဖုိ႔ အသင့္ေတာ္ဆံုး အေျခအေန တရပ္ျဖစ္ပါသလဲ။ ရွပ္အက်ၤ ီရဲ႕ အေရာင္မွန္ကုိ သိဖုိ႔ သဘာဝ ေနေရာင္ထက္ မီးေခ်ာင္းရဲ႕ အလင္းက ပုိျပီး သင့္ေတာ္တယ္လို႔ေရာ ဘာလုိ႔ မေျပာႏုိင္ရမွာလဲ။

ဒါမွ မဟုတ္ ရုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းတခုမွာ အေရာင္မွန္ ဆုိတာ မရွိဘူး လုိ႔ပဲ ယူဆလိုက္ရ မလား? အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အေနနဲ႔ ဘယ္အလင္းေရာင္က ရုပ္ဝတၱဳ တခုခုရဲ႕ အေရာင္မွန္ကုိ သိေစသလဲ ဆိုတာကုိ စဥ္းစားဖုိ႔ လိုေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလို႔တုန္းဆုိတာ အေရာင္မွန္ ဆုိတာကုိ မရွိလို႔ပါပဲ။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းတခုမွာ ၾကည့္ျမင္ရတဲ့ အေျခအေနေတြေပၚ မူတည္ျပီး အေရာင္တခုထက္ ပုိျပီး ပါတယ္လို႔ ေျပာရမလား။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ ရွပ္အက်ၤ ီမွာ အေရာင္မွန္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိႏုိင္သလို ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

အခုေတာ့ ေက်ာင္းသူေလးေတြ အခန္းထဲက ထြက္သြားၾကပါျပီ။ က်ေနာ့္ ရွပ္အက်ၤ ီအျပာက ဘာအေရာင္လဲ?

(Free translation of Andrew Pessin’s essay, “True Colors”)
ဘာသာျပန္သူ…ေကာင္းကင္ကုိ

Leading question

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ ခဏခဏ ၾကံဳရတဲ့ ေမးခြန္းတခုရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ တေယာက္က ခ်မ္းသာတဲ့ မိဘက ေမြးလာျပီး တျခား တေယာက္က ဆင္းရဲတဲ့ မိဘကေန ေမြးလာလဲတဲ့။ တေယာက္က ဉာဏ္္ေကာင္းျပီး တေယာက္က ဘာလုိ႔ ဉာဏ္္ထုိင္းရတာလဲတဲ့။ (အဲဒါကုုိိေတာ့ genetics နည္းပညာနဲ႔လည္း ရွင္းျပလို႔ ရမွာပါ)

ဘုရားသခင္ (သုိ႔မဟုတ္) အလႅာကုိ ကို ယံုၾကည္သူေတြကေတာ့ အရာရာကုိ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္လို႔ ေျပာၾကမွာပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ ျပန္ေမးစရာေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိလိမ့္မယ္။ ဘုရားသခင္ဟာ ေမြးရာပါ ဒုကၡိတေတြကုိ လူ႕ငရဲ ခံစားရရံုသက္သက္ ဖန္ဆင္းထားတာလား?

လူေတြ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေမြးကတည္းက ကြဲျပားေနမွႈကုိ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုျပီးေတာ့ ေမးခြန္းမၾကာခဏ ထုတ္ေလ့ရွိသူေတြကေတာ့ အေရွ႕တုိင္းဘာသာေရး တခ်ိဳ႕ကုိ ယံုၾကည္သူေတြ ပါပဲ။ ျပီးေတာ့ သူတုိ႔မွာ အေျဖကလည္း အဆင္သင့္ ရွိေနတတ္တယ္။ အတိတ္ဘဝ ကံေၾကာင့္တဲ့။ အဲဒါ တရားမွ်တမွႈ ရွိတဲ့ စနစ္တရပ္ ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ မသိႏုိင္တဲ့ အတြက္ သိမွႈျပင္ပက ကိစၥလို႔ပဲ ဒီေနရာမွာ ထားလုိက္ရေအာင္ပါ။

တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ေတာ့ “ဘာေၾကာင့္ တေယာက္က ခ်မ္းသာတဲ့ မိဘက ေမြးလာျပီး တေယာက္က ဆင္းရဲတဲ့ မိဘကေန ေမြးလာလဲ” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကုိက မလိုအပ္တဲ့ ေမးခြန္းၾကီးပါ။ တခါတေလက် ေမးသူဆီမွာ အေျဖၾကိဳရွိျပီးသား leading question ၾကီး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

သဘာဝအရ အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ေမထုန္မွႈျပဳရင္ ကေလးေမြးလာတတ္တယ္ မို႔လား။ ဆင္းရဲတဲ့ မိဘက ေမြးရင္ ကေလးက ေမြးေမြးခ်င္းမွာ ဆင္းရဲတဲ့သူေလး ျဖစ္မွာေပါ့။ ခ်မ္းသာတဲ့ မိဘက ေမြးရင္ ကေလးက ေမြးေမြးခ်င္းမွာ ခ်မ္းသာတဲ့သူေလး ျဖစ္မွာေပါ့။ ဗီဇေတြကုိလည္း မိဘေတြဆီက အေမြရမွာေပါ့။

ကြဲျပားေနတယ္ ဆုိတာက အတိတ္ဘဝကံဆုိတာ ကုိ လက္ခံမွ၊ သံသရာ ဆိုတာကို လက္ခံမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အံစာတံုးေတြ အမ်ားၾကီးကုိ လွိမ့္လိုက္ရင္ အံစာတံုးေတြ အကုန္လံုး ၁ ကေန ၆ အတြင္း က်ခ်င္ရာ က်ေနၾကမွာပဲ။ တခုနဲ႔ တခု တူမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အံစာတုံးမွာ အတိတ္ဘဝ မရွိခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

သစ္ပင္ေတြကို ၾကည့္လုိက္ပါ။ သစ္ပင္ေတြ တပင္နဲ႔ တပင္ တူရဲ႕လား။ သစ္ပင္ေတြမွာ အတိတ္ဘဝကံ ဆိုတာ မရွိႏုိင္ေပမဲ့ သဘာဝ အေလ်ာက္ တပင္နဲ႔ တပင္ မတူဘဲ ကြဲျပားေနၾကပါတယ္။ သစ္ပင္ေတြ သဘာဝ အေလ်ာက္ ကြဲျပားေနမွႈကုိ ဘယ္သူမွ ေမးခြန္းပုစ ၦာ မလုပ္ၾကေပမဲ့ လူေတြရဲ႕ ကြဲျပားမွႈက်မွ စဥ္းစားေနၾကတာပါ။

သရက္ေစ့ကေန သရက္ပင္ ျဖစ္လာတာနဲ႔ တျခားမ်ိဳးေစေတြကေန တျခားအပင္ေတြ ျဖစ္လာျပီး တပင္နဲ႔တပင္ကြဲျပားေနတာကို ကုိ ရွင္းျပဖုိ႔ သဘာဝ တရားပဲ လိုပါတယ္။ အဲလုိပဲ ခ်မ္းသာတဲ့ မိဘ ႏွစ္ပါးကေန ခ်မ္းသာတဲ့ ကေလးေလး ျဖစ္လာတာ၊ ဆင္းရဲတဲ့ မိဘကေန ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးေလး ျဖစ္လာတာကုိ ရွင္းျပဖုိ႔ သဘာဝတရားနဲ႔တင္ လံုေလာက္ေနပါျပီ။ အသစ္ျဖစ္လာတဲ့ ႏွင္းဆီပင္မွာ သဘာဝ အေလ်ာက္ ႏုိက္ထရုိဂ်င္ဓာတ္ေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့ ေနႏုိင္သလို အသစ္ျဖစ္လာတဲ့ လူသားေလးမွာလည္း သဘာဝ အေလ်ာက္ တခုခု ခ်ိဳ႕တဲ့ေနႏုိင္ပါတယ္။

အတိတ္ဘဝကံကုိ ယံုၾကည္သူ ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္ကုိ ယံုၾကည္သူ ျဖစ္ေစ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ယံုၾကည္ႏုိင္ပါတယ္။ မယံုၾကည္သူကလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မယံုၾကည္ဘဲ ေနႏုိင္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ … ယံုၾကည္တာ မယံုၾကည္တာက ျပႆနာ မရွိလွေပမဲ့ ႏွႈတ္က ထုတ္ေျပာလိုက္ရင္ [တျခားႏုိင္ငံေတြမွာ ဆုိရင္ေတာ့] ျပႆနာ တက္တတ္ပါတယ္။ ေမြးကတည္းက နိမ့္ပါးတဲ့သူကုိ၊ ေမြးကတည္းက ကံမေကာင္းတဲ့သူကုိ ဒီေကာင္ အရင္ဘဝက မေကာင္းတာ လုပ္ခဲ့လုိ႔ ျဖစ္တာ ဆိုတာက သူတုိ႔ စံအရေတာ့ prejudice လုပ္ျခင္းပါ။ blaming the victim လို႔လည္း သူတုိ႔စံနဲ႔ ေျပာမွာပါပဲ။

ကုိယ္လက္အဂၤါ ခ်ိဳ႕တဲ့သူေတြဟာ အရင္ဘဝက မေကာင္းမွႈ လုပ္ခဲ့သူေတြလို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ အတြက္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက အဂၤလန္ လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးအသင္း နည္းျပ Glenn Hoddle ဟာ နည္းျပ ရာထူးကေန အထုတ္ခံခဲ့ရဖူးတာက အထင္ရွားဆံုး သာဓက တခု ျဖစ္ပါတယ္။
(by ေကာင္းကင္ကုိ)

လူၾကီးသူငယ္နာ (ဦးသန္႔)

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားတြင္ ထင္သာျမင္သာေသာ ခ်ဳိ႕ယြင္း အားနည္းခ်က္တစ္ခု ရွိပါသည္။ ဤအားနည္းခ်က္သည္ပင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမွႈ ေနာက္က်ရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းခံတစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ဤသို႔ေသာ ေပ်ာ႔ကြက္ဟာကြက္မ်ဳိးကို၊ အေမရိကန္ေတြက ‘လူႀကီးသူငယ္နာ ေရာဂါ’ ဟု ေခၚၾကသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္လည္း အသက္ႀကီး အခ်ိန္မစီးသည့္ ကေလးေပါႀကီးေတြ ေပါမွေပါ ျဖစ္ေလရာ၊ သူတို႔ေျပာေသာ ေရာဂါအမည္ႏွင္႔ အဟပ္ညီမည္ထင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ အဆိုပါေရာဂါ ဆိုသည္ထက္၊ အသိပညာအရာတြင္ ကေလက၀ႏိုင္မွႈႏွင္႔ ပို၍ဆိုင္ပါလိမ္႔မည္။ မည္သို႔ပင္ရွိေစ ဤလို ေရာဂါမ်ဳိး ဖိစီးႏွိပ္စက္ခံေနရသည့္ ျမန္မာလူမ်ဳိး အေရအတြက္သည္ကား၊ ပို၍ပို၍ မ်ားလာဟန္ ရွိပါသည္။ ထားေတာ႔…၊ ဤခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းခ်က္ (ဆိုၾကပါစို႔ ေရာဂါ) ဆိုသည္မွာ ဘာကို ဆိုလိုပါသနည္း။ ဤေရာဂါက ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာေတြကို ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္း ဆိုက္ေစမည္နည္း…။

ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ကစားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေျပာေလ႔ေျပာထရွိသည္မ်ားကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔တေတြ မၾကာခဏဆိုသလို ၾကားရေလ႔ရွိသည္။
‘ငါ႔အိမ္က မင္းအိမ္ထက္ ပိုၾကီးသကြ’
‘ငါ႔အေဖက မင္းအေဖကို အသာေလးနဲ႔ ေနာက္ေကာက္ခ်ႏိုင္တယ္ ေမာင္’ စသျဖင္႔။
ဤသို႔ေသာ ကေလးအၾကြားမ်ဳိးကို မိဘျဖစ္သူမ်ားက ဟန္႔သေယာင္၊ တားသေယာင္ ေဆာင္ၾကေသာ္လည္း စိတ္ထဲကေတာ႔ က်ိတ္သေဘာက်ေနၾကသည္က မ်ားသည္။ ဒီလိုႏွင္႔ ငယ္က်င္႔ေတြမွာ လူၾကီးဘ၀အထိ ပါလာေတာ႔သည္။

ဦးေရႊက သူ႔ဇနီးအတြက္ ေရႊဘီးတစ္ေခ်ာင္း လုပ္ေပးေသာအခါ၊ အိမ္နီးခ်င္း ဦးေငြက အားက်မခံ သူ႔မိန္းမကုိ စိန္ဘီး လုပ္ေပးသည္မွာ အဆိုပါ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ထက္ တစ္ဆင္႔တက္လာေသာအခါ ပိုဆိုးေလသည္။

‘ေဟ႔ ငါတို႔ ျမန္မာဘုရင္ေတြက ယိုးဒယား၊ အာသံနဲ႔ မဏိပူရကို ႏိုင္ခဲ႔တာကြ၊ ဘာမွတ္လဲ…’ စသျဖင္႔။

မိမိေအာင္ျမင္မွႈအေပၚ ေသြးနားထင္ေရာက္ေနေသာ၊ အျခားႏိုင္ငံႏွင္႔ လူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ အဖက္မတန္သလို သေဘာထားေသာ ဘ၀င္စိတ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
‘ဟိတ္ အတန္းထဲမွာ ငါ အေတာ္ဆံုး၊ ငါအလိမၼာဆံုးကြ’ ဆိုသည့္ ကေလးစကားႏွင္႔ ဘာကြာေတာ႔မည္နည္း။

လူဦးေရႏွင္႔ ႏွႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္၊ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ႏို္င္ငံတြင္ ၀တ္ျပဳကိုးကြယ္စရာ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြ အျခားမည္သည့္ တုိင္းျပည္ထက္မဆို ပိုမ်ားသည္။ သို႔ႏွင္႔တုိင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တေတြ၏ ဘာသာေရး အဆံုးအမမ်ား အေပၚ ေစာင္႔ထိန္းလိုက္နာမွႈမွာ အားနည္းလွသည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဘာသာတရားက ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကို ေလာကီေရးတြင္ ၀င္မစြက္ရန္ တားျမစ္ထားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အျငိမ္႔ပြဲ ဇာတ္ပြဲေတြ သြားၾကည့္ပါက ၀ါ၀ါ၀င္း၀င္းေတြ မျမင္ခ်င္႔အဆံုး ျဖစ္ေတာ႔သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ သယံဇာတ ေပါၾကြယ္သည္ဟု နာမည္ႀကီးသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တေတြကား ‘ဆီကို ေရခ်ဳိး၊ ေဆးရိုးမီးလွႈံ’ ဟုဆိုကာ ျဖဳန္းတီးမွႈကို အဟုတ္ႀကီး ထင္ေနၾကသည္။ ဘာေၾကာင္႔ ဤသို႔ ျဖစ္ေနပါသနည္း။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ႏို႔စို႔ကေလးဘ၀မွ မတက္ႏိုင္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာေတြမွာ ကမၻာေပၚတြင္ အႏုပညာပါရမီ အသန္ဆံုး လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္မွာ မွန္ပါသည္။ သို႔ႏွင္႔တုိင္ အႏုပညာသည္မ်ား (ဇာတ္မင္းသား၊ ဇာတ္မင္းသမီး) မ်ားႏွင္႔ ပတ္သက္လွ်င္မူ၊ ေအာက္တန္းစား ဖက္ခြက္စားဟု သေဘာထားၾကသည္က မ်ားသည္။ သူတို႔ႏွင္႔ ၾကမ္းတေျပးတည္း ထိုင္လွ်င္ပင္ အရွက္ရစရာ၊ သိမ္ငယ္စရာဟု ထင္ၾကသည္။

ႏိုု္င္ငံျခားသားတို႔၏ စဥ္းစားေတြးေခၚပံု၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပံုမ်ားႏွင္႔ ပတ္သက္လွ်င္လည္း အတုယူ နည္းယူစရာ ရွာမၾကည့္တတ္။ အထင္ေသး ရွႈတ္ခ်ၾကသည္က မ်ားသည္။ ေျပာရလွ်င္ အစစအရာရာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တေတြမွာ အရြယ္မေရာက္ေသးေသာ ကေလးစိ္တ္ႏွင္႔ လူႀကီးကိုယ္ေတြ ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ႏိုင္ငံ ေရာက္လာၾကေသာ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္မ်ားက ကြ်ႏု္ပ္တို႔ကို သေဘာက်ၾကပါသည္။ ‘နက္ျဖန္ခါ အတြက္ပင္ ေတြးမပူတတ္ေသာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲ လူမ်ဳိး’ ဟုလည္း မၾကာခဏဆိုသလို ေျပာတတ္ၾကသည္။ ဤေကာက္ခ်က္မ်ဳိးကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔က ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ေနၾကသည္။ လူႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေျမွာက္ပင္႔စကားကို ေက်နပ္ပီတိျဖာေနေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ႏွင္႔ပင္ တူေသးေတာ႔သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ဟာသက ရိုးတာသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔စကားက ေပါ႔ျပက္သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အေတြးက တိမ္သည္။ သင္႔,မသင္႔ မွန္,မမွန္ ကိုယ္တိုင္ မစဥ္းစား။ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရမည့္ အလုပ္ကို ဆရာေတာ္မ်ားႏွင္႔ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမင္းမ်ားကိုသာ လႊဲထားသည္။ ကေလးေတြႏွင္႔ ဘာကြာေတာ႔မည္နည္း။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔လူမ်ဳိးမွာ စံသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း အလြန္ကိုးကြယ္ေလ႔ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ‘စံ’ အတိုင္းကား မက်င္႔။ က်င္႔သေယာင္ေယာင္ ေဆာင္ၾကသည္။ မိမိကုိယ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္သည္မ်ဳိး အလွ်င္းမရွိ။ သူမ်ား အထင္ေသးမွာ ေၾကာက္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။

ဤအက်င္႔က ကြ်ႏု္ပ္တို႔စာေပတြင္ ထင္ဟပ္လ်က္ ရွိသည္။ အကယ္၍မ်ား အိပ္(ခ်)ဂ်ီ၀ဲ(လ) တို႔၊ ဒီအိပ္(ခ်) ေလာရင္႔ တို႔၊ ဂိုဂို(လ) တို႔သာ ျမန္မာျပည္တြင္ လူျဖစ္ခဲ႔လွ်င္၊ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးေတြ ျဖစ္လာလိမ္႔မည္ မဟုတ္။ အပယ္ခံ မိစာၦဒိ႒ိေတြ ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္။

ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရးမွာလည္း ဤနည္းႏွင္ႏွင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ အက်င္႔က ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုးကို ႀကိဳက္မႀကိဳက္ဆိုသည္ႏွင္႔သာ ဆံုးျဖတ္သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္သာ ခ်ိန္ဘာလိန္လို အရည္အခ်င္းမ်ဳိး ရွိသည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ဳိးရွိလွ်င္ သူ႔သက္တမ္းမွာ ေျခာက္လထက္ ပိုမခံ။ ျမန္မာေတြက အရည္အခ်င္းထက္ သူ႔တို႔ဟာဒယကို ထိ,မထိသာ ၾကည့္တတ္သည္။

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာကကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္လည္း သတင္းစာမ်ားအတြက္ သတင္းျဖစ္ရံုမွ်ထက္ ဘာမွ်မပို။ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ေနၾကသည္က မ်ားသည္။ ပါတီႏွစ္ခုရွိလွ်င္ တစ္ခုႏွင္႔တစ္ခု အျပန္အလွန္ တိုက္ခိုက္မည္။ အဆဲေကာင္း အတိုက္ေကာင္းလွ်င္ နာမည္ႀကီးမည္။ အစိုးရကို နာနာဆဲႏိုင္ပါက ပိုလူႀကိဳက္မ်ားလိမ္႔မည္။ ျမန္မာဓေလ႔တြင္ အစိုးရ(မင္း)ကို ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးထဲ ထည့္သြင္းထားသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ျမန္မာ႔ေရခံေျမခံမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ရွင္သန္ဖုိ႔ အေကာင္းဆံုးဟု ဆိုၾကသည္မ်ား ရွိသည္။ လူတန္းစား ကြာဟမွႈ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မရွိေသာေၾကာင္႔ဟု ဆိုသည္။ သို႔ျဖစ္လင္႔ကစား၊ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တေတြမွာ ကိုယ္႔သားသမီးမ်ားကို ယခုလို ဆံုးမေလ႔ရွိၾကသည္။

‘သားေရ- သမီးေရ ဟိုကေလးနဲ႔ မကားစားၾကနဲ႔ေနာ္၊ ဒင္းတို႔တေတြက အဆင္႔အတန္း မရွိဘူးကြဲ႔’

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ လူႀကီးအခ်င္းခ်င္းလည္း ယခုလို ေျပာေလ႔ရွိၾကသည္။
‘ဦးခ်မ္းသာနဲ႔ ေဒၚပို္္က္ဆံကုိ သိသမို႔လား။ ဒီလုိၿမိဳ႕ေလးမွာ သူတို႔ဘယ္ေနႏိုင္မလဲ။ သူတို႔ ကေလးေတြအတြက္ ေပါင္းစရာ မရွိဘူးတဲ႔ေလ။ သူတို႔အိမ္နီးခ်င္းေတြက စာေရးစာခ်ီနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေတြကိုးရွင္႔…’ စသည္ျဖင္႔။

ဤသည္တို႔မွာ ျမန္မာတစ္ဦး၏ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ အျမင္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေရးလိုက္သည္ မဟုတ္။ သိမွတ္လက္ခံျပီးသကာလ ဘာ႔ေၾကာင္႔ ဤသို႔ျဖစ္ရသည္ကို၊ အေၾကာင္းရွာစိစစ္ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔လုပ္ႏိုင္လွ်င္ ေရာဂါတစ္၀က္ ကုသၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ဦးသန္႔ (Facebook group တခုတည္းကေန ျပန္ေဝမွ်တာပါ။)

ျမန္မာဝီကီထဲက paradox

"ဘာသာမဲ့ ဘာသာ" တဲ့။ ျမန္မာ ဝီကီမွာ ဖတ္လုိက္ရတဲ့ paradox....

ေအာက္ကစာကေတာ့ ျမန္မာဝီကီကဟာကုိ မူရင္းအတုိင္း ေကာ္ပီလုပ္ထားတာပါ။

[[[ဘာသာမ့ဲဘာသာ၏ အယူ၀ါဒမွာ ဘုရားမ့ဲ၊ တရားမ့ဲ၊ သံဃာမ့ဲ၊ ဘာသာမ့ဲ၊ ရုပ္၀ါဒီ သိပံသုေတသီတို႔၏ အဆိုအမိန္႔မ်ားကို လက္ခံလိုက္နာက်င့္သုံး၏။ ထိုရုပ္၀ါဒီ သိပံသုေတသီဆိုသူမ်ားကိုပင္ အမွန္တရား ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္စြမ္းရိွေသာ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းမ်ား အျဖစ္ ယုံၾကည္္ သတ္မွတ္ ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္၏။ ဘာသာမ့ဲဘာသာ၏ အဓိကအားနည္းခ်က္မွာ တစ္ေခတ္တစ္ခ်ိန္က အမွန္တရားအျဖစ္ အတိအလင္း ထုတ္ေဖာ္ထားေသာ “သီအိုရီ” တစ္ခုသည္ ေနာင္ တစ္ေခတ္ ေနာင္ တစ္ခ်ိန္တြင္ အမွားအျဖစ္ အတိအလင္းပင္ ၀န္ခံၾကရ ျပန္ျခင္း ျဖစ္၏။ (3) ]]]

.....................................................

ရည္ညႊန္းထားတဲ့ အဆုိေတြက တဘက္သတ္ အဆုိေတြြ ခ်ည္းပါပဲ။

“ေနာင္ တစ္ေခတ္ ေနာင္ တစ္ခ်ိန္တြင္ အမွားအျဖစ္ အတိအလင္းပင္ ၀န္ခံၾကရ ျပန္ျခင္း ျဖစ္၏” တဲ့။

တကယ္ေတာ့ အဲလုိ ဝန္ခံမွႈ ဆိုတာ သိပၸံရဲ႕ အလွတရားနဲ႔ ရုိးသားမွႈ ဆိုတာကုိ မသိၾကတာ။ ကုိပါးနီးကပ္စ္ရဲ႕ သီအိုရီ ကုိသာ ဘုရားေဟာတခုလို ပံုအပ္ျပီး ကုိးကြယ္လိုက္ၾကရင္ Newton ရဲ႕ သီအိုရီေတြ Einstein ရဲ႕ သီအိုရီေတြ ေပၚလာႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။

မျပည့္စံုေသးတာကုိ မျပည့္စံုေသးဘူးလို႔ ဝန္ခံတဲ့ စနစ္နဲ႔ အားလံုးမွန္ျပီ၊ ျပင္စရာ မလုိေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ စနစ္ေတြမွာ ဘယ္ဟာက ပုိရုိးသားပါသလဲ? မသိေသးတာေတြကို မသိကိန္းေတြ အျဖစ္ ထားလိုက္တာကုိက သိပၸံရဲ႕ အလွပါ။ အတိတ္က အယူအဆေတြက မျပင္ရေၾကး ဆုိရင္ အခုခ်ိန္ထိ.... ေနလံုးၾကီးခမ်ာ... ကမၻာကုိ လွည့္ပတ္ေနရတုန္းပဲ ရွိမွာ။ အဲလုိဆုိရင္ေတာ့ …..က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္မိတာက က်ေနာ္တုိ႔ (အားလံုးနီးပါး) မီးကုိ ကုိးကြယ္ပူေဇာ္ေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြ။

ေကာင္းကင္ကုိ

လက္နက္မဲ့ စစ္ဆင္ေရး

လိမ္ေနတာ မဟုတ္ရပါဘူး။
နင္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေမတၱာနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မွႈေပးလိုက္တာပါ။

နင့္အလိုဆႏၵေတြ ေရွ႕ေနာက္ မညီသေရြ႕
ငါ့ကတိေတြလည္း ေရွ႕ေနာက္ ညီမွာ မဟုတ္ဘူး။
နင္ စံပယ္လိုရင္ စံပယ္၊ နင္ ႏွင္းဆီလိုရင္ ႏွင္းဆီ
ငါ့ႏွႈတ္ခမ္းေတြက ခ်က္ခ်င္းပြင့္ေပးမွာ။

ငါ့ရဲ႕မိရိုးဖလာ စကား...
သၾကားအုပ္ထားတာ ဆုိေပမဲ့
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာ
အႏွစ္ေရာ အကာပါ ပါတယ္။

အထီးက်န္သီခ်င္းကုိ ဆုိေနက်
ေခါက္ရုိးက်ိဳးေနတဲ့ ႏွႈတ္ခမ္းေတြေတာင္
ၾကည့္စမ္း…
အေတြ႕အၾကံဳ အသစ္အဆန္းနဲ႔ လန္းလို႔။

တကယ္ေတာ့ ဒါက
မတရား တံဆိပ္ကပ္ခံေနရတဲ့ သဘာဝ၊
ျပီးေတာ့ ဒုကၡေတာထဲက အာဟာရေပါ့။

အဲဒီ့ေန႔က
ခ်စ္ေသာမ်က္လံုးေတြနဲ႔
တေယာက္ အတြင္းသားကုိ တေယာက္ ၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီ့ေန႔က
ေမတၱာလက္နက္နဲ႔
တေယာက္ခါးကို တေယာက္ လက္ထိပ္ခတ္ခဲ့တယ္။
(ေကာင္းကင္ကုိ)

နာရီေပၚက ျမစ္တစင္း (Philosophy…ဘာသာျပန္/မွီျငမ္း)

အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားတယ္ ဆိုတာဟာ မဆန္းေတာ့တဲ့ ကိစၥပါ။ ဒီေန႔ ၾကံဳေတြ႕ရတာ ေတြဟာ မနက္ဖန္ ေရာက္ရင္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားမွာမို႔ “ဒီေန႔က တုိ႔ရဲ႕လက္ထဲမွာ၊ အနာဂတ္အတြက္ ေသာ့ေလးတေခ်ာင္းဆုိ” စတဲ့ … ဒီေန႔ကုိ အျပည့္အဝ အသံုးခ်ဖို႔ တုိက္တြန္းထားတဲ့ သီခ်င္းေတြကုိေတာင္ စပ္ဆုိၾကေလ့ ရွိၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ အခ်ိန္က ေရြ႕လ်ားစီးဆင္း ေနတယ္လို႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ထင္ၾကတာပါလဲ။ တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ ေရြ႕လ်ားေနေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုမွ သက္ေသျပလို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ အခ်ိန္ဟာ physical object လည္းမဟုတ၊္ အရာဝတၳဳ လည္း မဟုတ္တဲ့ အတြက္ ပထမေနရာ တခုမွာ ရွိမေနခဲ့သလုိ ဒုတိယ ေနရာကုိ ေရြ႕လ်ားသြားမွာ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ကုိ စီးဆင္းေရြ႕လ်ားေနတယ္လို႔ က်ေနာ္တုိ႔ မဆိုႏုိင္ပါဘူး။

ဒါဆိုရင္ ဘယ္လိုအေနအထားေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုိ ေရြ႕လ်ားေနတယ္လို႔ ထင္ရတာပါလဲ။

တကယ္လို႔ အခ်ိန္ဟာ ေရြ႕လ်ားေနတယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ အေနနဲ႔ အျမန္ႏွႈန္းကုိ ေျပာႏုိင္သင့္ပါတယ္။ စာဖတ္သူအေနနဲ႔ နာရီေတြက အခ်ိန္ရဲ႕ အျမန္ႏွႈန္းကုိ တုိင္းတာႏုိင္တယ္လို႔ ေျပာေကာင္း ေျပာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ က်ေနာ္တုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။

နာရီေတြက တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ကုိ တိုင္းတာ တာ မဟုတ္ပဲ physical things ေတြ တခုနဲ႔ တခု [ႏွိႈင္းရ သေဘာအရ] ဘယ္လုိ အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ေနသလဲ ဆုိတာကုိ တိုင္းတာျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္သူအေနနဲ႔ ပထမအၾကိမ္ နာရီကုိ အၾကည့္မွာ ၁း၁၃ မိနစ္လုိ႔ နာရီက ျပေနတာကုိ ေတြ႕ျပီး ဒုတိယ အၾကိမ္မွာ ၁း၁၅ မိနစ္လုိ႔ နာရီက ျပတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ့ နာရီကိုၾကည့္ျခင္း ႏွစ္ခုက တခုနဲ႔ တခု အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ေနရံုပဲ ျဖစ္ေပမယ့္ ၂မိနစ္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကြာျခားမွႈကုိ တိုင္းတာႏုိင္တယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။

ဒါဆုိရင္ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ဒီေနရာမွာ ပုိျပီးရွင္းလင္းေအာင္လို႔ နဂို ေဆာင္းပါးထဲမွာ ပါတဲ့ ဥပမာကုိ အက်ယ္ခ်ဲ႕ျပီး ရွင္းလင္းခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အေနနဲ႔ A ကေန B ကို ခရီးသြားမယ္ ဆုိပါစုိ႔။ A မွာ နာရီ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁း၁၃ မိနစ္ ျဖစ္ျပီး B ကုိေရာက္လို႔ နာရီ ၾကည့္လုိက္တဲ့ အခါ ၁း၁၅ မိနစ္ ဆုိပါစုိ႔။ ႏွစ္မိနစ္ တိတိ ၾကာပါတယ္။

ဒါဆုိရင္ ဒီလုိစိတ္ကူးၾကည့္လိုက္ရေအာင္။ စၾကဝဠာ ၾကီး တခုလံုးထဲက အရာအားလံုးမွန္သမွ် အကုန္ အျမန္ႏွႈန္း ျမင့္သြားမယ္၊ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အလုပ္လုပ္ေဆာင္ပံုေတြ၊ ေရြ႕လ်ားမွႈေတြ အပါအဝင္ အကုန္လုံး ႏွစ္ဆ ျမန္သြားတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ ဒါေပမယ့္ နာရီေတြရဲ႕ ေရြ႕လ်ားမွႈႏွႈန္းကေတာ့ ပုိျမန္မလာပဲ မူလ အတိုင္းဆုိပါစုိ႔။ အဲဒါဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေရြ႕လ်ားျပီး ခရီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ Aမွာ နာရီၾကည့္လုိက္တဲ့ အခါ ၁း၁၃ မိနစ္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ B ေရာက္လို႔ နာရီၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ ၁း၁၄ မိနစ္ပဲ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ စၾကဝဠာ ၾကီး တခုလံုးထဲက အရာအားလံုးနည္းတူ နာရီေတြရဲ႕ ေရြ႕လ်ားမွႈကပါ ႏွစ္ဆ ပုိျမန္လာခဲ့တယ္ ဆုိရင္ေကာ။ A ကေန B ေရာက္လုိ႔ နာရီၾကည့္လုိက္တဲ့ အခါ [နာရီေတြကလည္း က်န္တာေတြ နည္းတူ ႏွစ္ဆ ပိုျမန္လာတဲ့အတြက္] ၁း၁၅ မိနစ္ပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အခ်ိန္ကြာျခားမွႈက ၂ မိနစ္ပဲ ျပေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆုိရင္ ပထမဆံုး အၾကိမ္ [အရာရာ အားလံုး ႏွစ္ဆ မျမန္ေသးခင္] က အခ်ိန္ကြာျခားမွႈကလည္း ၂ မိနစ္ [နာရီလက္တံေတြ အပါအဝင္ အကုန္လံုး လိုက္ျမန္သြားတဲ့ အခါမွာ အခ်ိန္ကြာျခားမွႈကလည္း ၂မိနစ္] ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ မတူေတာ့ပါဘူး။ အကုန္ျမန္လာတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ ၂ မိနစ္ ပဲကြာျခားေပမယ့္ [အခ်ိန္ကြာျခားမွႈျခင္း တူေနေသးေပမယ့္] တကယ္က အရာရာက ပုိျမန္ေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ နာရီေတြဟာ အခ်ိန္ကုိ တကယ္တမ္း တိုင္းတာ ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။

တကယ္လုိ႔ အခ်ိန္ဟာ physical things အားလံုးနဲ႔ ကင္းလြတ္ျပီး သူ႔ဘာသာသူ ျဖစ္တည္ ေရြ႕လ်ားတယ္လုိ႔ ယူဆထားရင္ ဒီလိုေတြးၾကည့္လုိက္ပါ။ စၾကဝဠာၾကီး တခုလံုးမွာ ရုပ္ဝတၳဳေတြ [ျဂိဳလ္ေတြ ဘာေတြ အပါအဝင္] ဘာဆုိဘာမွ မရွိပဲ လံုးဝ ဟင္းလင္းၾကီးလုိ႔။ ဒါဆိုရင္ ဘာအျဖစ္အပ်က္၊ ဘာေရြ႕လ်ားမွႈမွ မရွိႏုိင္တဲ့ အတြက္ အခ်ိန္ဆုိတာေကာ ရွိႏုိင္ပါဦးမလား။

က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာ အေတြးပြါး ၾကည့္ရေအာင္။
ဘာဆိုဘာမွ မရွိတဲ့ ဟင္းလင္း အေျခအေနကေန တခုခု ေပၚေပါက္လာရင္၊ တခုခု ေရြ႕လ်ားလာရင္ ?
Big Bang မတိုင္ခင္က အခ်ိန္ ဆုိတာ ရွိႏုိင္သလား?
God က စၾကဝဠာ ကုိ ၇ရက္နဲ႔ ဖန္ဆင္းတယ္ ဆုိတာ အဓိပၸါယ္ ရွိပါ့မလား။ ရက္ဆုိတာကို ဘာနဲ႔ အဲ့ဒီ့တုန္းက သတ္မွတ္လိုက္တာလဲ?

“Time flies, when you’re having fun” လို႔ လူေတြ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ ေပ်ာ္ရရႊင္ရ တာကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ဆုိတာ ကုန္လြန္ေရြ႕လ်ားတဲ့ သေဘာ မရွိဘူးဆုိရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့အခါမွာ အခ်ိန္ေတြ ပိုျမန္ျမန္ ကုန္လြန္ေရြ႕လ်ားသြားတယ္ ဆုိတာကလည္း အဓိပၸါယ္ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

“Andrew Pessin” ရဲ႕ The 60-Second Philosopher စာအုပ္မွ Passing Time ကို ဘာသာျပန္/ကုိးကား ပါသည္။
ေကာင္းကင္ကို

Interracial Marriage

ဘုရင္ေတြလုပ္ေတာ့ ခ်စ္ၾကည္ေရးတဲ့
အေဖနဲ႔အေမလုပ္ေတာ့ သစၥာေဖာက္။

ခေလးကေတာ့…ေမြးရာပါ
ေရာဂါမဟုတ္တဲ့ ေရာဂါနဲ႔
ဥပါဒါန္တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ
သစ္ကုိင္းလြတ္ေနမယ့္ေမ်ာက္။
ေကာင္းကင္ကုိ

မဟာ ပုရိသ ဝါဒီ

အနာရွိတာကို လက္ခံမွ ေဆးကုေပးလုိ႔ ရမယ့္ သေဘာလား။ အမ်ိဳးသမီးေတြဘက္က ေရွ႕ေနလုိက္ျပီး ေျပာေပးတာကုိ အမ်ိဳးသမီးေတြက လက္မခံၾကေတာ့ ေက်ာ္စြာလင္း စကားအတုိင္းပဲ ေျပာရေတာ့မယ္။ တခ်ိဳ႕..."မဟာ ပုရိသဝါဒီ အမ်ိဳးသမီး" ေတြကုိ အံ့ၾသပါ့။

Jame Lwin: ကိုယ္က အလကား ေရွ႕ေနလိုက္ေပးေပမယ့္ အစြပ္စြဲခံရသူက သူလုပ္ပါတယ္လို႔ ေျပာျပီး ၀န္ခံလုိက္ေတာ့ ေရွ႕ေန နာမည္ပ်က္တာေပါ့။

တဟီတီ သြားရေအာင္ (ဒဂုန္တာရာ)

သရက္ပြင့္တို႔
နီၾကင့္၀ါ၀ါ၊ ေႂကြရင့္ဖြာၾက
လြင့္ကာ႐ွပ္႐ွပ္၊ ေရကမ္းစပ္သို႔
ေျပးကပ္ေတာ့မည္၊ ပင္လယ္ဆီသို႔
တဟီတီဆိုတဲ့ ကၽြန္းကေလးေလ။

အို... ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္
၀င္းမွည့္ငိုက္ယြန္း၊ ေနေရာင္ထြန္း၍
႐ြက္ပြန္းထိယွက္၊ သရက္႐ြက္တို႔
ၿပိဳးျပက္နီနီ၊ ဂိုဂင္နီႏွင့္
တဟီတီဆိုတဲ့ ကၽြန္းကေလးေလ။

အဲသည့္ကၽြန္းမွာ
မိန္႔ခြန္းႁမြက္ၾကား၊ တရားေဟာသံ
ႏိုင္ငံေရးလည္း မ႐ွိဘူးကြယ့္။

လူ႔ဘ၀၏
အေပၚယံလႊာ၊ ၀ဲကာၾကည္ႏူး
လုပ္ဇာတ္ျမဴး၏၊ စိတ္ကူး၀တၳဳ
အတု႐ုပ္႐ွင္လည္း မ႐ွိဘူး။

အဘြားလုပ္သူ
ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း၊ ႀကိမ္းေမာင္းမာန္မဲ
ဆဲေရးသံမ်ား၊ မၾကားရဘူး
သိုက္ျမံဳဦးမွ၊ က်ဴးရင့္ဆိုဟန္
ငွက္သံကိုသာ ၾကားရမယ္။

ေရညႇိေအာက္မွ
ေႁမြေဟာက္၀ါၾကား၊ တို႔ ကစားၿပီး
စြန္႔စားခန္းလည္း ေတြ႔ႏိုင္ေသး။

႐ွန္ပိန္အရက္
မခ်က္လိုဘူး၊ အုန္းရည္ကိုေသာက္
တေမာ့ေလာက္ႏွင့္၊ မူးေနာက္ေ၀ၿပီး
သဲေငြေသာင္မွာ အိပ္ႏိုင္ေသး။

ဆာရင္လည္းေလ
တြဲလြဲငံု႔ဆိုင္၊ ငွက္ေပ်ာခိုင္မွ
ခူးကိုင္ဆြက္ကာ၊ အခြံႏႊာၿပီး
ဗီတာမင္မ်ား၊ ဓာတ္အားႂကြယ္လွ
ပလုပ္ပေလာင္း စားႏိုင္ေသး။

ဘာလိုေသးလဲ
ေအးေအးေမ့ေပ်ာက္၊ သစ္ပင္ေအာက္မွ
ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ၊ လက္တြဲခ်င္တြဲ
ေမလည္းသီခ်င္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔
႐ိႈက္မွ်ဥ္းေတးကို၊ ေအာ္ဆိုခ်င္ဆို
ပ်က္ၿပိဳအက္ကြဲေၾကာင္သြားပါေစ။

ဘာလိုေသးလဲ
ၿငိမ့္ေအးတိတ္ဆိတ္၊ သစ္ပင္ရိပ္မွာ
မမွိတ္ေရးေရး၊ မ်က္လံုးေမွး၍
ေတြးေတာၾကံဖန္၊ ကာရန္ကို႐ွာ
ကဗ်ာစပ္ကာ ႐ူးႏိုင္ေသး။

ဘယ့္ႏွယ္လဲေမ
လူထဲသူထဲ၊ ဟန္ေဆာင္၀ဲမွ
တိုး႐ွဲေ၀းရာ၊ ထိုကၽြန္းသာသို႔
ဘယ္ခါလိုက္မလဲ ေျပာစမ္းပါ။
ဒဂုန္တာရာ

တိုက္ပြဲ နဲ႔ Business

Business ဆိုတာက ေသနတ္ေတြ မပါတဲ့ တိုက္ပြဲ
တိုက္ပြဲဆုိတာကေတာ့ ေသနတ္ေတြပါတဲ့ business ေပါ့။

ေရး...ကုိရီးယား ကဗ်ာဆရာ ပက္ႏုိဟယ္ (Park No Hae) (박노해)
ဘာသာျပန္သူ ...Sunwu Kang

ထြက္ခြာ နံနက္ခင္း (by ခေရငယ္)

မင္းသားက မင္းသမီးနဖူးကိုအနမ္းမွာ
ဇာတ္ေပါင္းခန္းနဲ႔ ဆုံးလုိက္ခ်င္ေပမဲ့ . .

အခုေတာ့ . .
ဗလာျဖစ္လုရင္ထဲက စကားလုံးအပိုင္းေတြ
အလြမ္းေရာင္ ပိတ္ကားေပၚမွာ
တစစီ ဆက္ေနခြင့္သာရွိတယ္ . . ။

အိမ္နားက ပိေတာက္ပင္လည္း နဂိုထက္ အရြက္ပိုေၾကြ
ျပတင္းတံခါးနား လာေနက်ငွက္ေတြလည္း စကားနည္း
မွန္ထဲက အရိပ္မွာလည္း တက္ၾကြျခင္း“ ကြယ္” လို႔ . . ။

“ ငိုထားသလား” အေမးေတြကို
မၾကားေယာင္ေဆာင္ . .
အေႏြးဓါတ္မျပယ္ေသးတဲ့ လက္တဘက္ကုိ
ေယာင္နနအၾကည့္နဲ႔ ေငး . . ။

လြမ္းဖို႔ကလြဲလို႔ ဘာမွမသိဘဲ
ရင္ထဲ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲရြတ္ေနမိတာက
တစ္ေၾကာင္းတည္း . .

“ ဘယ္ေတာ့ ထပ္လာႀကိဳရဦးမွာလဲ ”

ခေရငယ္

အနမ္းေလွမဲ့ ကမ္းေျခႏွစ္ဘက္

ေျခာက္ကပ္ျပီး ပတ္ၾကားအက္ေနတဲ့
ငါ့ႏွလံုးသား ဥယ်ာဥ္မွာ
ကႏ ၱာရတို ့အဆုပ္လိုက္ ပြင့္ေနတယ္။

ညေပါင္း တေသာင္းေက်ာ္ေစာင့္တာေတာင္
ငါေမွ်ာ္ေနတဲ့ လမင္းက
အခုထိ မသာဘူး။

ငါဟာ
အခ်စ္ရဲ ့ပြင့္ခ်ပ္ေတြကို
ငါ့ဘဝေလွငယ္မွာ ရြက္တပ္ဖို ့
မဝံ့မရဲ ေစာင့္ေနရတဲ့ သူပါ။

ေျခလွမ္းတလွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္း
အထီးက်န္မွဳေတြက
ငါ့ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္တယ္။

ေၾကြရွာတဲ့ သစ္ရြက္ေတြမွာေတာင္
ခိုစရာေျမျပင္ရွိေသးတယ္၊
ေဝဒနာနဲ ့ႏွစ္ရက္ေတြမွာငါ
ငိုစရာရင္ခြင္ မရွိဘူး။

ကံၾကမၼာက အတင္းပစ္ခ်လိုက္တဲ့တိုက္ပြဲမွာ
ေလာကဓံရဲ ့ လက္သီးခ်က္ေတြနဲ ့
ဘဝက ခဏခဏ ကြဲတယ္။
ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြထဲက
စိမ့္ထြက္လာတဲ့ေသြးေတြကို
အၾကင္နာလက္ေတြနဲ ့
ဘယ္သူလာ ေဆးထည့္ေပးပါ့မလဲ။

ေၾသာ္...
ငါ့ပါးႏွစ္ဘက္ကမ္းေျခမွာ
အားတက္ေစမဲ့ “အနမ္းေလွ” ဟာ
ဘယ္အခ်ိန္လာေရာက္ ဆိုက္ကပ္ေလမလဲ။
ေကာင္းကင္ကို
လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေလာက္က ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေဟာင္းပါ။ blog ေတြ ျပန္ပြင့္လာျပီမို႔ အသစ္မေရးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အေဟာင္းကုိ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။

ဆာဟာရ အမွတ္ 1373

ဆရာ သစၥာနီ အပါအဝင္ ကဗ်ာဆရာေတြ ပါဝင္ေရးသားထားတဲ့ "ဆာဟာရ အမွတ္ 1373" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ပါ။
download link http://www.mediafire.com/?bgdcry0b2ahzir6

ပြင့္မလာခဲ့တဲ့ တံခါးေတြေပၚက

အနာဂတ္ မရွိေတာ့ဘူးလို ့ထင္ေနလည္း
ေမြးရာပါ ရွင္သန္လိုစိတ္နဲ ့ဆက္ျပီး အေလွ်ာက္
ေရွ ့နားကုိနည္းနည္းေလး အေရာက္မွာ
အနာဂတ္က သူ ့လက္သီးနဲ ့ထုိးႏွက္ထုေထာင္း
သူရွိေနေၾကာင္းကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသက္ေသျပတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ရွင္သန္ေနခ်င္စိတ္ကုိ ေနရာတက် ျပန္ထား၊
ျပီးေတာ့…ယာဥ္ေၾကာ က်ပ္က်ပ္ထဲက ကားေတြလို
ေျခေထာက္ေတြကို စလိုးမိုးရွင္းနဲ ့ေရြ ့လ်ား
တေန ့တလံေတာ့ သြားပါတယ္။
ပုဂံရယ္… ငါမေရာက္ခင္ မေပ်ာက္ပါနဲ ့။

ေခၽြးနဲ ့ရင္းျပီး ရလာခဲ့တဲ့ box မွာ
အာမခံခ်က္ေလး ေတြ ့မလားလုိ ့ေဖာက္ၾကည့္တယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါသည္ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းနဲ ့
ကံေကာင္းပါေစဆိုတဲ့ စာသား
ရပါမ်ားလြန္းေတာ့ ခါးတယ္။

သြားရင္းလာရင္းနဲ ့ေတြ ့ပါလိမ့္မယ္။
ပြင့္မလာခဲ့တဲ့ တံခါးေတြေပၚက “ၾကက္ေျချခစ္”
အဲဒါ က်ေနာ့္ လက္ေဗြျဖစ္တယ္။
ေကာင္းကင္ကုိ

ဝကၤပါထဲကလူ

ငါယံုတယ္
ဒါ့ေၾကာင့္ ဒါမွန္တယ္ ဆုိတာ
လူေတြရဲ႕ အဘိဓမၼာပါပဲ။

Surreal မ်က္လံုးနဲ႔
ဘုရားသခင္ရဲ႕ ပုခံုးေပၚကုိ ေက်ာ္ျပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။
သဒၶါတရား ဆုိတာ
ဆူးေပါင္းမ်ားစြာ ဝန္းရံထားတဲ့
မ်ိဳးကြဲအမ်ားဆံုး ပလတ္စတစ္ ပန္းပါပဲ။

ဘာသာေရးဆိုတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြမွာ
အေမွာင္ ဘယ္ႏွစ္ေမွာင္ ပါႏုိင္သလဲ။
အေမွာင္ကို မီးထြန္းျပီး ရွာသူေတြကေတာ့
အေမွာင္မရွိဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။

က်ေနာ္လား?
ဗုဒၶ နဲ႔ ဗုဒၶ ျခားနားမွႈေတြကို စဥ္းစားရင္း
နိဗၺာန္ နဲ႔ နိဗၺာန္ ကြာျခားမွႈေတြကုိ စဥ္းစားရင္း
မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ဖူးတယ္။
ေကာင္းကင္ကုိ

Probability

Program တစ္ခုေရးျပီး 1 ကေန တစ္သန္း အထိ ကဏန္း တခုကို random ေခါက္လုိက္မယ္။ ဘယ္ကဏန္းပဲက်က် ေတာ္ရံုတန္ရံု အံ့ၾသၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ 111111 လိုမ်ိဳး 123456 လိုမ်ိဳး ကဏန္းက်ရင္ေတာ့ နည္းနည္း အံၾသခ်င္ အံ့ၾသမယ္။ ထားေတာ့။

အိပ္မက္တခု မက္တယ္။ “ေဟ့ေကာင္၊ မင္းအိပ္မက္ထဲက အတိုင္းျဖစ္လား” လို႔ ေမးရင္ မျဖစ္ဘူး။ ေနာက္တေယာက္ကုိ ေမးရင္လည္း မျဖစ္ဘူး။ ေနာက္တေယာက္လည္း မျဖစ္ဘူး။ ထူးထူးဆန္းဆန္း တေယာက္က အိပ္မက္ထဲက အတုိင္း အျပင္မွာပါ လိုက္ျဖစ္တယ္ဆုိပါဆုိ႔။ ျဖစ္ႏဳိင္ေခ်ကို သခ်ာၤနည္းနဲ႔ ဥပမာေပးျပီး တြက္ျပရလြယ္ေအာင္ အိပ္မက္အတိုင္း ျဖစ္လာစရာ အျဖစ္အပ်က္က ၁ ခု ရွိေနျပီး အိပ္မက္အတိုင္း မဟုတ္တဲ ့အျဖစ္အပ်က္က ၉၉ ခု ရွိတယ္ဆုိပါစုိ႔။ ဒါဆိုရင္ လူအေယာက္တရာမွာ တေယာက္က အိပ္မက္ အတုိင္းျဖစ္ေတာ့မယ္။ လူတသန္းရွိရင္ အေယာက္ တေသာင္းက အိပ္မက္ အတိုင္းျဖစ္ေတာ့မယ္။ အဲဒီ့လူတေသာင္းစုမိသြားရင္၊ သူတုိ႔ရဲ႕ အသံေတြ စုမိသြားရင္ အိပ္မက္အတုိင္း ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆေတြ ထြက္လာေတာ့မယ္။ ဟုိ လူေပါင္း ကုိးသိန္းကုိးေသာင္းက အိပ္မက္အတိုင္း မျဖစ္တာကုိက်ေတာ့ မျမင္ၾကေတာ့ဘူး။ ထူးဆန္းတာ ထူးျခားတာက လူ႔စိတ္ကုိ ထိခုိက္လြယ္တယ္ေလ။

လူဆုိတာ ျဖစ္လာရင္ ကားတုိက္ေသမယ္၊ မုိးၾကိဳးပစ္ေသမယ္၊ ေရာဂါနဲ႔ေသမယ္ အဲလုိျဖစ္ႏုိင္ေခ်ေတြ ရွိေနမွာပဲ။ percentage အရ ဥပမာ လူဆယ္သန္းမွာ တေယာက္ မိုးၾကိဳး ပစ္ခံရလို႔ ေသမယ္ဆုိပါစုိ႔။ လူေပါင္းသန္းေျခာက္ေထာင္ ျပီးေတာ့ သမုိင္းနဲ႔ခ်ီျပီး ၾကည့္လိုက္ရင္ မိုးၾကိဳးပစ္ခံရလုိ႔ ေသတဲ့လူလည္း နည္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိုးၾကိဳးပစ္ခံရျပီး ေသတဲ့ လူကလည္း လူဆုိေတာ့ လူပီပီ ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာေရာ လုပ္ခဲ့လိမ့္မယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ အဲဒီ့လူ မေကာင္းတာလုပ္ခဲ့တာ တခုခုနဲ႔ ခ်ိတ္ျပီးေတြးလိုက္ၾကေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ဒါလုပ္ရင္ မိုးၾကိဳးပစ္ခံရတယ္ ဆုိတဲ့ အယူအဆေတြ ေပၚလာေတာ့တာပဲ။ တကယ္က သူ႔လိုပဲ နည္းတူ လုပ္ျပီး ဘာမွမျဖစ္တဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတာကုိေတာ့ လ်စ္လ်ဴ ရွဳထားၾကတယ္ေလ။

အိပ္မက္ကိစၥေတြ အၾကားအျမင္ ကိစၥေတြကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အိပ္မက္အတိုင္း မျဖစ္တာ၊ အၾကားအျမင္ေတြ မွားတာ ေတြက မ်ားေပမယ့္ တခုေလး မွန္ရင္ပဲ လူေတြက တန္းတန္းစြဲ လုပ္ၾက၊ တအံ့တၾသ လုပ္ၾကတာကုိး။ မွားတဲ့ အရာေတြကုိေတာ့ ေမ့ေနၾကတယ္။ ဒီလိုပဲ ပရိတ္ရြတ္လို႔ ေဘးကင္းတယ္၊ ဘုရားသခင္ ဆီမွာ ဆုေတာင္းလို႔ အလိုျပည့္သြားတယ္၊ ဂါထာရြတ္လို႔မီးကြင္းသြားတယ္ဆုိတာက သူ႔ဘာသာသူ random နံပါတ္ ထဲက ကဏန္းတခု က်သလုိ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးပါ။ အေခါက္တုိင္း ရာႏွႈန္းျပည့္ ပရိတ္ရြတ္လို႔ ေဘးကင္း၊ ဘုရားသခင္ ဆီမွာ ဆုေတာင္းလို႔ ဆုေတာင္းျပည့္၊ ဂါထာရြတ္လို႔ မီးကြင္းသြားမွသာ အမွန္တရားလို႔ ေျပာလို႔ ရမွာေပါ့။ မွားတဲ့ ၉၉ ၇ာခုိင္ႏွႈန္းကုိ လ်စ္လ်ဴရွႈျပီး မွန္တဲ့ တစ္ရာခုိင္ႏွႈန္းကုိပဲ စိတ္ဝင္စားျပီး အမွတ္ျပည့္ေပးရင္ေတာ့ အျမဲတမ္း အမွတ္တရာ အျပည့္ ေပးေနရေတာ့မွာေပါ့။

ကမၻာ့ဖလားမွာ ေရဘဝဲက ဆက္တုိက္မွန္သြားတယ္ဆိုတာ၊ တခ်ိဳ႕လူေတြ ေရွ႕ျဖစ္ေဟာတာ မွန္သြားတယ္ဆုိတာကလည္း ကဏန္းေတြ random ေခါက္တာ 1111111 ကဏန္းကုိ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ က်သလိုပဲ သူတို႔လည္း probability တခုအရ မွန္သြားႏုိင္တာပဲေလ။ မွန္တုိင္း ကုိးကြယ္ရေတာ့မွာလား။

တကယ္ဆုိ အဲလုိ တဖြဖြ အထူးအဆန္းလုပ္ေျပာေနကတည္းက အဲဒါက အမွန္တရား မဟုတ္ဘူးဆုိတာကို ျပေနတာ။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆုိေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္။ နက္ဖန္စာေမးပြဲစစ္မယ္လို႔ ဆရာမက ေျပာျပီး ေနာက္ေန႔တကယ္စစ္ရင္ အဲဒါက reality ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ အထူးအဆန္းလုပ္ျပီး ေျပာေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်နည္းလြန္းသြားတဲ့ အခါမွာသာ တဖြဖြနဲ႔ အထူးအဆန္းအျဖစ္ ေျပာေနၾကတာပါ။ အိပ္မက္တုိင္းသာ တကယ္ျဖစ္တယ္၊ လူတိုင္းရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကသာ မွန္ေနက်ဆုိ ဘယ္သူမွ အဲဒါကုိ အထူးအဆန္းလုပ္ျပီး ေျပာေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ တခါတခါမွ ကြက္မွန္သြားမွသာ “မွန္တယ္ဟဲ့” ဘာညာနဲ႔ အထူးအဆန္း လုပ္ေျပာေနရတာကိုက တကယ့္အမွန္တရား မဟုတ္မွန္း၊ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်အရမ္းနည္းနည္းေလးထဲက တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ တခုျဖစ္သြားမွန္းကုိ ဝန္ခံရာေတာင္ က်ပါေသးတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေရဘဝဲ သူ႔ဘာသာသူ ဘယ္ေလာက္မွန္မွန္၊ ဘယ္သူေတြ အၾကားအျမင္ ဘယ္ေလာက္မွန္မွန္ တကယ္ေတာ့ မွန္ႏုိင္ေခ်ေလး probability ေလး ရွိေနတာမို႔ အံ့ၾသစရာ မလိုပါဘူး။ probability အရ ရာႏွႈန္းျပည့္လည္း တခါတခါ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ေလ။ ေရဘဝဲ မွန္သြားတယ္ဆိုတာကလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ အံစာတံုးေခါက္မယ္ ဆိုပါစုိ႔။ ေခါက္တဲ့လူေတြထဲမွာ အားလံုးက တစ္ကေန ေျခာက္ က်ခ်င္တာ က်ေနျပီးေတာ့ တေယာက္တည္းက ကြက္ျပီး သူေခါက္သမွ် အေခါက္တုိင္းမွာ ၁ ေတြခ်ည္း က်တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေခ် ရွိေနတာပဲ။ ေရဘဝဲကလည္း အဲဒီ့လူနဲ႔ တူတာေပါ့။

ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထူးဆန္းေနေန ျဖစ္ႏုိင္ေခ်မ်ားစြာထဲက တခုျဖစ္သြားတာမုိ႔ အံ့ၾသ စရာေတာ့ မရွိပါဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ် အရမ္းနည္းလြန္းလို႔သာ က်ေနာ္တုိ႔ အေရးတယူ ေျပာေနရတာျဖစ္ျပီး အဲလုိအရာမ်ိဳးက Universal Truth အျဖစ္ လက္ခံဖုိ႔ ပုိျပီး အလွမ္းေဝးလွေၾကာင္းပါ။

[[ကမၻာ့ဖလားမွာ မွန္ေအာင္ေဟာခဲ့တဲ့ ေရဘဝဲ နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အေၾကာင္းက သခ်ာၤနဲ႔ ရွင္းျပလို႔ ရပါတယ္။ 0 ကေန 127 အထိ ကဏန္းေတြ Random ေခါက္တာ “127” က်တာကုိ လူေတြ အံ့ၾသေနၾကတဲ့ သေဘာပါပဲ။ စုစုေပါင္း ေရဘဝဲ ေဟာတာက ခုနစ္ပြဲမုိ႔လား။ တစ္ပြဲခ်င္းစီ ၾကည့္ရင္ေတာ့ မွန္ဖုိ႔က ၅၀ ရာခုိင္းႏွႈန္း အထိ ရွိတယ္။ ခုနစ္ပြဲဆက္တိုက္က်ေတာ့ ၅၀ ရာခိုင္ႏွႈန္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ “မွားမွားမွားမွားမွားမွားမွား” (၇ပြဲမုိ႔လို႔ ၇ခု) “မွားမွားမွားမွားမွားမွားမွန္” ကေန “မွန္မွန္မွန္မွန္မွန္မွန္မွန္” အထိ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ေတြကို တြဲလုိက္ရင္….ကြန္ပ်ဴတာသမားဆုိ မွားကုိ 0 ထား မွန္ကုိ 1 ထားရင္ “0000000” “0000001” စသည္ျဖင့္ တြဲလိုက္ရင္ Two to the power 7 ကုိ ရလိမ့္မယ္။ အဲဒါက ၁၂၈။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်က ၁၂၈ ခုမွာ တခုဆုိေတာ့ သိပ္မဆန္းပါဘူး။ လူ ၁၂၈ ေယာက္မဲႏွိႈက္တာ တေယာက္ ေပါက္သြားသေလာက္ပါပဲ။ ထီေပါက္တာေလာက္ေတာင္ မထူးဆန္းဘူး။ အဲဒါကို လူေတြ အံ့ၾသေနတာ။ ၁၂၇လို႔ ေျပာရတာက 0 ကေန စထားလို႔။]]
[[မရွင္းရင္ေတာ့ သံုးပြဲကုိ စဥ္းစားၾကည့္။ 0 က မွားတာ။ 1 က မွန္တာ။ 000 001 010 011 100 101 110 111 .....111 က အကုန္မွန္တာ။ သံုးပြဲတည္းဆုိေတာ့ Two to the Power 3= 8]]
(ေကာင္းကင္ကုိ)

အျမိဳက္

ေလာက နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳဖုိ႔
ဓမၼေရစီးေၾကာင္းထဲက
ဘဝေနနည္းေကာင္းေတြေတာင္ မလုိေတာ့ဘူး။

ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာ ေခ်ာကဗ်ာအလွက
က်ေနာ့္အတြက္ အိုေအစစ္ ေကာဌာသေပါ့
သူ႔သ႑န္ကုိ အထပ္ထပ္ရွႈ
ေအးျမတဲ့ မီးေတာက္ေလးကုိပဲ အေဖာ္ျပဳမယ္။
(ေကာင္းကင္ကို)

လွ်ာနဲ႔သြားရဲ႕ ကၾကိဳး (by ေကာင္းကင္ကို + ခေရငယ္)

နံနက္တိုင္း က်ေနာ္ ဖတ္ခ်င္တဲ့ သတင္းက
အၾကင္နာေတြ ထည့္ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီတခြက္
အရန္သင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း။

ေန႔လယ္တုိင္း က်မ ဖန္တီးခ်င္တဲ့ လက္ရာက
ခ်စ္ေမတၱာအပူေပးလို႔ အၿမဲေႏြးမယ့္
ယုယမႈႏုိင္းခ်င္းနဲ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး။

ညေနတုိင္း က်ေနာ္ နားေထာင္ခ်င္တဲ့ သီခ်င္းက
စကားေတြစြတ္ ဇြတ္တရြတ္ ေျပာေနတဲ့
ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေလး။

ညတိုင္း က်မ မက္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္က
ကေလးဆန္ ႏြဲ႕ဆိုးကုိ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ေထြးဖက္မယ့္
အားကိုးယုံၾကည္ရတဲ့ သူ႔လက္ေတြ . . . ။
(By ေကာင္းကင္ကုိ + ခေရငယ္)

မ်က္ကန္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္

Racism က “ေကာင္းသလုိလို” ယူဆျပီး လက္ခံထားတဲ့သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဒီေန႔ က်ေနာ္ Facebook မွာ ျမစ္ဆံုဆည္ကို ကန္႔ကြက္ေရးနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ group တခုကို ဝင္ၾကည့္မိေတာ့ ျမစ္ဆံုဆည္က တရုတ္အစိုးရနဲ႔ ပူးေပါင္းျပီး လုပ္တာမို႔ တရုတ္ကုိ ကန္႔ကြက္တဲ့ အေနနဲ႔ “တယုတ္” လို႔ အားလံုး တညီတညြတ္တည္း ေျပာင္းေရးၾကရေအာင္ ဆိုျပီး နွိႈးေဆာ္တဲ့ သူေတာင္ ရွိပါေသးတယ္။ ျမစ္ဆံုဆည္ကုိ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ရွႈေထာင့္နဲ႔ မၾကိဳက္မယ့္ တရုတ္ေတြ၊ ကန္႔ကြက္မယ့္ တရုတ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိမွာပဲ။ လူမ်ိဳးစြဲ တယူသန္မွႈက အခ်င္းခ်င္း မ်က္ႏွာပ်က္စရာ ေကာင္းပါတယ္။

တရုတ္ႏုိင္ငံ အစုိးရ မေကာင္းတုိင္း တရုတ္အားလံုးကုိ မုန္းေၾကး တို္က္ခုိက္ေၾကး ဆုိရင္…..ျမန္မာအစုိးရက တိုင္းရင္းသားေတြ အေပၚ ႏွိပ္စက္ေနတာေတြ၊ ေပၚတာဆြဲတာေတြ၊ မုဒိမ္းက်င့္တာေတြကုိ ၾကည့္ျပီး ျမန္မာအားလံုး မုဒိမ္းေကာင္ေတြ၊ ၾကီးႏုိင္ငယ္ညွဥ္းေကာင္ေတြလို႔ ေျပာလာၾကရင္ေကာ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္လုိ ခံစားရမလဲ။ ခက္တာက က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံက အစုိးရဘက္ကေရာ၊ အတုိက္အခံဘက္က တခ်ိဳ႕ကပါ လူမ်ိဳးေရးနဲ႔ ခုခ်ိန္ထိ မွိႈင္းတိုက္လို႔ ေကာင္းေနတုန္း။

လူမ်ိဳးေပ်ာက္ မေပ်ာက္ ဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္လက္ခံထားတဲ့ အနိစၥ ရွႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ ဘယ္ဟာကမွမွ မျမဲတာ။ တေန႔ ေပ်ာက္မွာပဲ။ လူမ်ိဳးတင္မဟုတ္ဘူး၊ ကမၻာၾကီးပ်က္ျပီး လူအားလံုးလည္း ေပ်ာက္ခ်င္ ေပ်ာက္သြားမွာပဲ။ လူမ်ိဳးေပ်ာက္တာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး က်ေနာ္ တခါေတာ့ ေျပာဖူးတယ္။ ပ်ဴလူမ်ိဳးေတြ ေပ်ာက္သြားေတာ့ ဘယ္သူကမ်ား ဝမ္းနည္းေနလုိ႔လဲ။ အခုေခတ္ရွိေနတဲ့ လူမ်ိဳးေတြက ဘယ္သူက ပ်ဴလူမ်ိဳး ေတြေပ်ာက္ဆံုးမွႈ အတြက္ ဝမ္းနည္းေနလုိ႔လဲ။ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး ဆက္လက္ တည္ျမဲေရးအတြက္ အခုရွိေနတဲ့ လူမ်ိဳးေတြကသာ ပူပန္ေနၾကတာ၊ ေပ်ာက္မေပ်ာက္ ဘယ္သူမွ ေသခ်ာ မေျပာႏုိင္သလို ေပ်ာက္သြားခဲ့ရင္လည္း ေနာက္ေခတ္ရဲ႕ လူမ်ိဳးအသစ္ေတြက အထူးတလည္ ဝမ္းနည္းေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဘာသာသူတုိ႔ အဆင္ေျပေနရင္ ဝမ္းသာေနမွာပါပဲ။

အခုေခတ္ က်ေနာ္တို႔ကုိယ္တုိင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္ေမးၾကည့္ရေအာင္။ ဆုႏွစ္ခုထဲက ၾကိဳက္တဲ့ ဆုတခုကုိ ေတာင္းလို႔ ရတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ ေရွးတုန္းက ပ်ဴလူမ်ိဳးေတြ မေပ်ာက္ေရး (ဒါမွမဟုတ္) ခုေခတ္ရွိေနတဲ့ ျမန္မာေတြ ခ်မ္းသာေရးဆုိ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာကို ေရြးမတုန္း? ခုေခတ္လူေတြ ခ်မ္းသာေရးကိုပဲ ေရြးမွာမုိ႔လား။

ဘာသာေရးေတြ အားလံုးနီးပါးမွာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္တခုက လူမ်ိဳးစြဲ မရွိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ေကာင္းတဲ့ အခ်က္က်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လ်စ္လ်ဴရွႈထားၾကတယ္။

ဒီမိုကေရစီ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ေအာ္ေနတဲ့သူေတြလည္း ေသခ်ာစဥ္းစားဖုိ႔ေတာ့လိုတယ္။ ကုိယ္က ဒီမုိကေရစီေတြ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကုိ တဘက္မွာ ေအာ္ေနျပီးေတာ့ တဘက္မွာ တျခားသူတေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ပုိင္ခြင့္ကုိ လုိက္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနျပီဆိုရင္ေတာ့ ကုိယ္ေတာင္းတဲ့ အယူအဆကုိ ကုိယ္ကုိယ္တိုင္ လက္မခံႏုိင္သလုိ ျဖစ္ေနျပီ။

လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ဒီမိုကေရစီေတြ ေအာ္ေနတဲ့ ေခတ္မွာ racism အတြက္ ေနရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ လူမ်ိဳးျခားကုိ မယူခ်င္တဲ့သူကေတာ့ မယူနဲ႔ေပါ့။ ကုိယ့္အယူအဆ ကုိယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ ကုိယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ယူမယ့္သူကုိ ကန္႔ကြက္တာေတြ ေဝဖန္တာေတြ ႏွိမ့္ခ်တာေတြကေတာ့ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ လံုးဝ မရွိသင့္ေတာ့ပါဘူး။

ေအာက္ကစာကေတာ့ စာေရးဆရာမ ၾကည္ေအးရဲ႕ ေဟာင္းေနေပမယ့္ ေခတ္မီေနဆဲ စာပါ။
“ရာဇဝင္အဆက္ဆက္မွာ လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းေပါင္းၿပီး လူမ်ိဳးသစ္ျဖစ္လာတာ၊ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးက တစ္မ်ိဳးကို မ်ိဳသြားတာေတြ ရွိသားပဲ။ တ႐ုတ္ေခၚေခၚ၊ အဂၤလိပ္ေခၚေခၚ လူေတြလည္း လူလူခ်င္း ေရာေႏွာသြားတာပဲ၊ အေထြးေတာ့ ဘာမွ ကန္႔ကြက္စရာမရွိပါဘူး၊ ဗမာမွ ယူမယ္ စိတ္မကူးပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဂ်ာမန္ေကာင္းကင္မွာ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြ ျပာက်တဲ့ အေငြ႕နဲ႔ ေမွာင္မည္းသြားတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးသာ ေၾကာက္စရာ ႐ြံစရာပါ”
ေကာင္းကင္ကုိ

(မွတ္ခ်က္။ ။ စာကုိေသခ်ာဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ျမစ္ဆံုဆည္နဲ႔ တရုတ္အစုိးရကုိ ေထာက္ခံေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိခုိက္မယ့္ စီမံကိန္းမွန္သမွ်၊ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ အစုိးရ မွန္သမွ်ကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႔က်င္ပါတယ္။ တရုတ္အစိုးရ မေကာင္းတာနဲ႔ တရုတ္လူမ်ိဳးတုိင္းကို မုန္းတီးရမယ္ ဆိုတာကုိ လက္မခံျခင္းပါ။ လူမ်ိဳးေရး ခြဲျခားဆက္ဆံမွႈကို မၾကိဳက္ေၾကာင္း ဦးတည္ေရးထားတဲ့ ပုိ႔စ္ျဖစ္ပါတယ္)

ႏွင္း (မိုဃ္းေဇာ္)

ဟမ္ဘာဂါ စားသလို
မင္းလည္း ခံစားခ်င္တဲ့ အရာ
ဝီစကီေသာက္သလို
ငါလည္း ေမွာက္မွားခ်င္တဲ့ အရာ။

သၾကားဓာတ္လိုသလို
မင္းလည္း လိုအပ္ေနတဲ့အရာ
ေရငတ္သလို
ငါလည္း လိုအပ္ေနတဲ့အရာ။

ခ်ည္မွ်င္နဲ႔ အဝတ္အထည္ေတြ ျခားထားလုိ႔
ငါတုိ႔ တေယာက္ကုိ တေယာက္ မျမင္ရဘူး။

ဆိတ္ကြယ္ရာဟာ ေဝးလံေခါင္းပါးလြန္းေနလို႔
ငါတို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မနီးရဘူး။

ဒီဘဝကုိေတာ့
မင္းလမ္းကုိပဲ မင္းေလွ်ာက္သြားပါေလ
ေနာင္ဘဝက်
ငါတုိ႔ ခ်စ္ခြင့္ရခ်င္ရမွာေပါ့။

အမွန္တရားဟာ
သုခဘံုနဲ႔ လြဲခဲ့တယ္။ ။
(မိုဃ္းေဇာ္)

Atheist တေယာက္ရဲ႕ (ေရာက္တတ္ရာရာ) ခံစားခ်က္

ဘာသာေရးေတြကုိ ကုိယ့္အျမင္နဲ႔ ေဝဖန္တဲ့ အခါ လူေတြ ဘာသာမဲ့ ျဖစ္လာဖို႔ မရည္ရြယ္ မေမွ်ာ္မွန္း ထားပါဘူး။ ကုိယ့္လြတ္လပ္မွႈနဲ႔ ကုိယ္ေနေနတာကို သူတို႔ရဲ႕ ဟုိေပတံနဲ႔ လာတိုင္း၊ ဒီေပတံနဲ႔ လာတိုင္း မတိုင္းေတာ့ပဲ သူတုိ႔ ယံုၾကည္မွႈဟာ သူတို႔အတြက္ေလာက္ပဲ အမွန္တရား ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ဆိုတာေလာက္ကုိ သေဘာေပါက္လာၾကရင္ပဲ ေက်နပ္ပါျပီ။ “ဒါက ငါ့အတြက္ပဲ အမွန္တရား၊ ဒါက အဓိပၸါယ္ မရွိေပမယ့္ ဒါကုိ ငါလုပ္ရင္ ငါစိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါလုပ္တာ” လို႔ ႏွလံုးသြင္းထားတဲ့ သူဆုိရင္ က်ေနာ့္တေယာက္တည္း အေနနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ ေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာသာမဲ့ျခင္း ကုိလည္း absolute truth အေနနဲ႔ သတ္မွတ္ထားတာ မဟုတ္တဲ့ က်ေနာ္က (ဘာလို႔တုန္းဆုိေတာ့ ဘာသာမဲ့တာက ကိုးကြယ္တာ မရွိတာပဲ ရွိတာ။ က်န္တဲ့ဟာေတြ မွားတယ္ထင္တယ္လုိ႔ပဲ ေျပာႏုိင္တာ။ အမွန္တရားကို ေတြ႕ရွိျခင္းမွ မဟုတ္တာ) ဘာသာေရး သမားေတြလည္း သူတို႔ဟာလည္း သူတုိ႔အတြက္ပဲ အမွန္တရားလို႔ သေဘာထားၾကီးေပးရင္ အကုန္လံုးျငိမ္းခ်မ္းသြားမယ္ ထင္တယ္။ တဘက္မွာ ကုိယ္မွန္တယ္ ထင္တာကို သူမ်ားက မွားတယ္လို႔ ထင္လည္း စိတ္ဆိုးစရာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆုိေတာ့ အဲဒါက ကုိယ္ တေယာက္တည္း အတြက္ အမွန္တရား ျဖစ္ေနလုိ႔။

ဘာသာေရးမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ အႏုပညာ၊ ကဗ်ာ၊ စာေပ အဲဒါေတြ အားလံုးလည္း ဓမၼဓိဌာန္က်က် သံုးသပ္ၾကည့္ရင္ universal truth မွ မဟုတ္တာ။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာစိတ္ခ်မ္းသာရင္ တန္ဖိုးထား၊ ဒါကုိ ေဝဖန္လာတဲ့သူလည္း ရွိမယ္။ ျပန္ျပီးေခ်ပႏုိင္တယ္။ စိတ္ဆိုးစရာေတာ့ မဟုတ္။

ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စာေပေလာက ျဖစ္ျဖစ္ ဘာသာေရး ေလာကျဖစ္ျဖစ္ မ်ားေနတာက ကုိယ့္ဟာမွ ကုိယ့္ဟာ ဆုိတဲ့အစြဲေတြပဲ။ နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြက ေျပာၾကတယ္။ အႏုပညာကုိ မခံစားတတ္သူသည္ လူပင္မျဖစ္ထုိက္တဲ့။ အဲဒါလည္း တဘက္စြန္းပါ။ က်ေနာ္က အႏုပညာကုိ အရမ္းျမတ္ႏုိးေပမယ့္ မင္းတုိ႔ဟာေတြ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာရင္လည္း လက္ခံေက်နပ္ ႏုိင္တဲ့သူပါ။ ကုိယ့္ ျမတ္ႏုိးမွႈကို စြန္႔လႊတ္လိုက္တာ မ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သူေျပာတာလည္း သူ႔ရွႈေထာင့္က ဟုတ္ေနတာပဲေလ။ အဲဒီ့ေတာ့တခ်ိဳ႕ အႏုပညာရွင္ေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ ကမၻာၾကီးကုိပဲ ကယ္တင္သလိုလို၊ ကဗ်ာကုိ နားမလည္တဲ့လူကပဲ အသံုးမက်ေတာ့သလိုလုိ၊ ဘာသာေရးမွာလည္း အဲလိုပါပဲ။ တဘက္သတ္ ဆန္တာ ေတြ ေလွ်ာ့ၾကရင္ ေကာင္းမယ္။ ကဗ်ာကုိ နားမလည္ပဲနဲ႔ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားၾကီး။ ဘာသာေရးကို နားမလည္ပဲနဲ႔ စိတ္ေကာင္း ရွိတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားၾကီး။

ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ ေဝဖန္တဲ့ အခါ ေဝဖန္သလဲဆုိတာ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ ႔ကုိယ့္ကုိ လာေဝဖန္ရင္ ႏွစ္သက္သလို ကုိယ္ကလည္း ေဝဖန္ခ်င္လို႔ပါ။ ေဝဖန္ခ်င္းက စဥ္းစားစရာေတြကုိ ဆြေပးတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယူဆျပီး လူေတြရဲ႕ အေတြးကုိ ျမွင့္တင္ေပးႏုိင္စြမ္း ရွိတယ္လုိ႔ ယူဆလုိ႔ တခုမွ မခၽြင္းမခ်န္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္တဲ့ အခါလည္းရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ ပဋိပကၡကုိ ေမွ်ာ္လင့္ရံုသက္သက္ ေဝဖန္တာ မဟုတ္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဘာသာေရးကို tool တခုလုိပဲ အသံုးခ်၊ ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ သံုး။ မေကာငး္တဲ့ေနရာမွာ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေန…အဲလိုလူမ်ိဳးေတြကုိလည္း ေလးစားပါတယ္။ တဘက္မွာ ေလာဂ်စ္ရဲ႕ အခန္း၊ ေလာဂ်စ္ရဲ႕ role ကုိလည္း ျမွင့္တင္ခ်င္သူမို႔၊ အဲလုိလုပ္ရတာ ဝါသနာထံုလို႔ လုပ္ေနတာလည္း ပါပါတယ္။

ဒါေပမယ္ ့က်ေနာ္ ေဒးကား အယူအဆတခုခုျဖစ္ျဖစ္၊ နစ္ေရွးရဲ႕ အယူအဆ တခုခုျဖစ္ျဖစ္ တင္လိုက္တဲ့အခါ သူတုိ႔က သာမန္ ပုထုဇဥ္ေတြေလ၊ လမ္းလြဲေနျပီ ဘာညာ ေျပာတာမ်ိဳး၊ ကုိယ္စီ ဘာသာေရး ေပတဲ့နဲ႔ လာလာတုိင္းၾကတာမ်ိဳးကုိ မႏွစ္သက္တဲ့အတြက္ အမွန္တရားလို႔ထင္ဆမွႈ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏုိင္တာကို သိသာေစဖုိ႔ေလာက္သာ ဘာသာေရးကို ေဝဖန္ျခင္းပါ။ ဘာသာေရးကို ကုိးကြယ္တဲ့သူေတြကုိ မုန္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဖိုးအဖြား အေဖအေမ က စျပီး မုန္းေနရမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဘာသာမဲ့ကုိ ဘာသာေရး သမားေတြက မုန္းမယ္ဆိုရင္လည္း တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ သားေျမးေတြကို မုန္းရတာမ်ိဳး မျဖစ္ဘူးလို႔ ဘယ္သူ ေျပာႏုိင္မလဲ။ အယူအဆ မတူရင္ေတာင္ လူကုိမမုန္းပဲ အယူအဆအေၾကာင္း သက္သက္သာ ေျပာၾကရင္ ေလာကၾကီး ဘယ္ေလာက္ျငိမ္းခ်မ္းလိမ့္မလဲ။
(ေကာင္းကင္ကို)

ငါတို႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ့ျပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္း (မိုဃ္းေဇာ္)

မင္းသဘာဝကို ျမင္ရတုိင္း
ငါ့ရင္မွာ မုန္တုိင္းထန္ခဲ့ရ
ဒီညက်မွ
လေရာင္ဟာ
မင္းကမၻာေပၚ ျဖာက်ေနရဲ႕။

စစ္မဲ့ဇံု
မင္းရင္အစံုက
စိမ့္က်လာတဲ့ စမ္းေရအိုင္တအုိင္
ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းတခု
လွ်ိဳ႕ဝွက္တဲ့ ေတာအုပ္အစပ္နား
ငါေရာက္သြားေတာ့
ေလတိုးသံလို မင္းညည္းညဴ
ေရတံခြန္လို တို႔သြန္ခ်
ငါတို႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ျပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္း။ ။
(မိုဃ္းေဇာ္)

ေခတ္မ်က္မွန္

ကမ္းကုန္ေအာင္ ရက္စက္မယ့္ ပုဏၰားရယ္
ၾကိဳသိျပီးသား ဖခင္ရယ္
ထိပ္တုိက္ ေတြ႕ၾကတယ္။

စုိက္ေသာသူ ပုိင္သင့္တယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔
ဖခင္ကုိ ေထာက္ခံသင့္သလား?
“သားသမီးကုိ လွဴမွ
ေရႊဥာဏ္ေတာ္ကို ရေစ” ဆိုတဲ့
သဘာဝတရား ဆုိတာကုိ
အျပစ္ဆုိရမလား?

သိခ်င္ေသးတာ တခုက
ပါးကြက္သားဆန္ဆန္ ဥပေဒသ ကုိ
ဘယ္သူ ျပဌာန္းခဲ့ပါသလဲ?

သားသမီးလွဴလိုက္တယ္ဆုိတဲ့ ေရစက္ကုိ
အခုေခတ္ထဲမွာ ခ်ၾကည့္ေတာ့
ေခတ္ၾကီးကုိက child rights ေတြ ဘာ rights ေတြနဲ႔
အႏွိဳင္းမဲ့ဆုိေသာ ပါရမီ တခ်ိဳ႕ေတြ
သူ႔ေခတ္နဲ႔သူပဲ ရွိပါေစ။
ေကာင္းကင္ကို

မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ ဖိုထုိးျခင္း

မနက္တုန္းကေတာ့
ငါ့ဦးေႏွာက္ရဲ႕ညာေတာင္ပံက
စကားလံုးေတြကုိ ကုလားဖန္ထုိး
မ်က္ရည္နဲ႔ ဖုိထုိးၾကည့္ေသးတယ္။

ၾကာပြတ္တေခ်ာင္းရဲ႕ အနမ္းရယ္၊
ဆံုးရွံဳးသြားတဲ့ ဝဋ္တခုရယ္ကုိ
လြမ္းတယ္။

ခုေတာ့ ငါဟာ
ေသာကနတ္ဘုရားနဲ႔ ဖန္ခြက္ခ်င္းတိုက္
brand မေရြးေတာ့တဲ့ လူမုိက္ပါကြယ္။

တေန႔ တေန႔
မခ်စ္ပဲ ယူေနရတဲ့ ကေတာ္
စားဝတ္ေနေရးဆိုတဲ့ လက္တြဲေဖာ္ အတြက္
အာရံုေတြကို ဇြတ္အတင္း ဖမ္းခ်ဳပ္
လူသားစက္ရုပ္ လုပ္အျပီးမွာေတာ့

ေန႔တေန႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာတမ္းထုိးအျဖစ္
နည္းနည္းက်န္ေသးတဲ့ ဖန္ခြက္တလံုးရယ္
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ လူတေယာက္ရယ္ကုိ ေတြ႕လိမ့္မယ္။
ေကာင္းကင္ကုိ (June 2011)

အဲဒီေန႔မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့ (by ခေရငယ္)

အထီးက်န္တယ္ဆိုတဲ့ လက္ေတြကို
တယုတယ ဆုပ္ကိုင္ခြင့္ ရမယ့္ေန႔ . .

သူ႔ရင္ခြင္ကို ေခါင္းနဲ႔အေဝွ႕မွာ
“မသာယာဘူး ” မွန္သမွ် ျပာက်သြားမယ့္ေန႔ . .

အ႐ိုးဆုံး ခ်စ္စကားတုိ႔နဲ႔
ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္စီ ခမ္းနားၾကမယ့္ေန႕ . .

အျမတ္တႏုိးအျပန္အလွန္အၾကည့္ေတြနဲ႔
သူနဲ႔ကိုယ္ရဲ့ အခ်စ္ေၾကာင့္
ဟိုး . . မုိးကုပ္စက္၀ိုင္းဆီမွာ
ေန ၊ လ ၊ ၾကယ္ေတြအစား
ပန္းတစ္ခင္းပြင့္မယ့္ေန႔ . .

ကိုယ့္ေဆာင္းရာသီေလး
တြတ္တီးတြတ္တာနဲ႔
စကားေျပာ စတတ္မယ့္ေန႔ . .

အရွင္႐ုကၡစိုး နတ္မင္းႀကီးက
ေတာင့္တလြန္းလို႔ ကိုယ္ထင္ျပသလို
ကိုယ့္ႏွလုံးသားရဲ့ အရွင္သခင္ကို
ကိုးစားစြာ ဖူးျမင္ခြင့္ရမယ့္ေန႔ . .

အာဒံ နဲ႔ သူ႕ဧ၀ ဆုံၾကတဲ့ေန႔ေပါ့ . . ။ ။

ခေရငယ္(3.8.2011)

Relationship

ခေလးဆိုတာ… ဒီေန႔နဲ႔မနက္ဖန္ ဘာသာစကားသစ္ရဲ႕ …ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေသာ အကၡရာ၊
ေရတြက္လို႔မရတဲ့ ေလလြင့္လိပ္ျပာေတြ … သ႑န္္ေလးတခုစီ…လုယက္ျပီး ပ်ံသန္း ေနၾကတယ္၊
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက… ငါမစမ္းဖူးေသးတဲ့…စည္းကမ္းမက်တက် ေနထုိင္မွႈစနစ္ကိုေပးသူ၊
ဟာသဆန္သြားႏုိင္တဲ့… ဟာကြက္ေတြေတာင္… ေအးျမတဲ့အေမွာင္ေအာက္မွာ… သူမတူမွႈ အေရာင္ေတြ ေတာက္လို႔၊
ငါ့ဘဝ တျခမ္းကို… ငါ့ဘဝတျခမ္းနဲ႔ ေပါင္းစည္းျပီး… ငါ့ကိုေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့… “မိန္းမသား”ကဗ်ာ၊
ခ်စ္ခ်င္းဆိုတဲ့… နာမ္သားသက္သက္အႏုပညာမွာ…ဘယ္လို ေဝဖန္ေရးဆရာမွ မလိုဘူး၊
သူေပးတဲ့ အၾကင္နာ စိန္နားကပ္ေရာင္နဲ႔ …ငါ့ဘဝ ပါးေျပာင္ေနလိုက္ပံုမ်ား။

ေကာင္းကင္ကို

အလွေဗဒ၏ မိစၦာ (by မင္းတေစ)

အဖုအထစ္ ေ၀ဆာေနလြန္းလို႔
မူးယစ္ေ၀ဒနာကို ၿဖစ္ေပၚေစတတ္တဲ့
ဗီးနပ္စ္အိန္ဂ်ယ္လ္ အလွဘုရင္မကိုေတာင္္
မီးယပ္ပိန္နာသည္မ အသြင္ခေစခဲ့သူ။

မယ္မဒၵီပ်ိဳကညာလို အဖူးအ႐ြေတြနဲ႔
ဆယ္ပန္းခ်ီယိုၿဖာ ၿမဴးႄကြေနတဲ့
ကလီယိုပက္ထရာ အႏုအလွကိုေတာင္
အရြယ္လွီအိုစာ ဘီလူးမၿဖစ္ေစခဲ့သူ။

က်ဴးပစ္ငတိ အပ်င္းေကြးလြန္းလို႔
ယခုအထိ သတင္းေမႊးစြန္းေနတဲ့
ဂ်ဴးလီးယက္္္ မင္းသမီးေလးကိုေတာင္
႐ူးၿပီးသတ္ေသခဲ့သူလို႔ အတင္းၾကီး ထင္မွတ္မွားေစခဲ့သူ။
ႏွႈတ္ခမ္းအေကြးအဆေတြရဲ႕ ရသေၾကာင့္
စုတ္နမ္းေၿပးၾကသူေတြ မ်ားလြန္းတဲ့
မိုနာလီဆာရဲ႕ အၿပံဳးရမၼက္ ကုေဋကုဋာေတြကိုေတာင္
ကမၻာေၿမလႊာရဲ႕ အဆံုးဘက္တေနရာမွာ ပုန္း၀ွက္ေနထိုင္ေစခဲ့သူ။

အဲ့ဒီလို……………...................
ရူပါမာန္တက္ေနတဲ့ ငနဲမတိုင္းကို
အမူအယာဟန္ မလုပ္ရဲေတာ့ေလာက္ေအာင္
မတူမတန္သလို ခုတ္လွဲခ်ခဲ့တဲ့ မင္းကေတာ့
တကယ့္ကို လူမဆန္စြာ လြန္ကဲၿပီး လွေနသူေလးတစ္ဦးပါပဲ။

အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္လည္း……..
ဒီမွာ….............အခ်စ္ဆိုတဲ့
ေစာက္သံုးမက်တဲ့ ေ၀ဒနာကိုေၾကာက္လို႔
ႏွလံုးသားေနရာကိုေဖာက္ထုတ္္ၿပီး
ေက်ာက္တံုးအစား ေသခ်ာေကာက္ထည့္ထားတဲ့
ငါလိုေကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ခပ္မာမာရင္ဘတ္တစ္ခုကိုေတာင္

မင္းက......................................
သီရိမာလို ပီတိၿဖာတဲ့ အၾကည့္အေငြ႔နဲ႔
ပဥၥပါပီလို ဘ၀င္က်စရာ အထိအေတြ႔ ေတြေတာင္ မသံုးပဲဲ
အသာကေလး ညြတ္ေျပာင္း ကြဲအက္ အရည္ေပ်ာ္က်ေစနိုင္ခဲ့တယ္။

ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့…………….............
ဥမၼာဒႏၱီလို ပဒုမၼာဟန္သီတဲ့ ေၿခလွမ္းေတြနဲ႔
ဆုန္ခါဆန္ခ်ီ လွမ္းေလၽွာက္လာေနတဲ့ မင္းေလးကို
ဟိုးအေ၀းက လွမ္းၿမင္လိုက္ရ႐ုံေလးနဲ႔ပဲ
တစ္သက္စာ ေအးစက္မဲေမွာင္ေနခဲ့တဲ့
ငါ့ရဲ႕ခုႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ ႏွလံုးသားတိုက္ခန္းေလး
ပပ၀တီ ေကာင္ေရ တသန္းအား ရုတ္တရက္၀င္ေဆာင့္လိုက္သလို
ခ်က္ၿခင္း မီးဟုန္းဟုန္းထေတာက္ခဲ့ရလို႔ပဲေပါ့။
မင္းတေစ

ခေရ

(၁)
အခုဆို
ငါ့စိတ္ရြက္ျပတ္ေတာမွာ
အေတြးေလးေတြ ကဗ်ာစ်ာန္သင့္
ခေရအျဖစ္ ပြင့္တယ္။

(၂)
သူက
သာမန္မိန္းကေလး တေယာက္
ဒါေပမယ့္ တန္ခုိးရွင္
ေသာက အၾကိဳအၾကားထဲက ငါ့ကို
ဆြဲထုတ္ကယ္တင္ခဲ့တယ္။

(၃)
အတိတ္မွာေတာ့ ငါက
ေနဝင္ေနထြက္တိုင္း
ကုိယ့္ေပ်ာ့ကြက္နဲ႔ကုိယ္ ထုိင္းမွိႈင္းခဲ့တဲ့သူ။

(၄)
ဒီလိုနဲ႔ အမွတ္မထင္
သက္တန္႔မီးေရာင္ေရွ႕ ေျခလွမ္းအေကြ႕
နိမိတ္ဆန္းတခု ေတြ႕လိုက္တယ္။
လူ႔ဘဝကုိ သုညလို႔ အပုပ္ခ်ခဲ့သူတေယာက္
‘ခေရ’ရိပ္ရဲ႕ေအာက္မွာ
ဘဝအဓိပၸါယ္မ်ားစြာ ေကာက္လို႔။

ေလာကဓံပီး သြားတဲ့ ငါ့ေျခရင္းမွာလည္း
ဒုကၡ ‘ပါးျပင္း’ေတြ ခယဝပ္ဆင္းလို႔။

(၅)
ဒီလိုနဲ႔
ရွႈပ္ရွႈပ္ေထြးေထြး အရာ… ‘ကံ’ဆိုတာရဲ႕
မ်က္ႏွာသာေပး ကစားကြက္မွာ
အားတက္သြားျပီး ငါေၾကြးေၾကာ္မိတယ္။
“ငါ့ဘဝက ဘယ္ေတာ့မွ မရွံဳးဘူး။
သူ႔ သံေယာဇဥ္ေနဝန္း၊
အေနာက္ဘက္ဆီ မယြန္းသေရြ႕။”

(၆)
လက္ရွိအေျခအေနလား?
မနက္ေစာေစာစီးစီး
ႏွလံုးသားက အခ်က္ေပးတယ္
သြားတက္ေလးနဲ႔
တသက္မေဝးခ်င္ဘူးတဲ့။

လက္ရွိအေျခအေနလား?
ကဗ်ာေရးေနရင္းနဲ႔
မ်က္လံုးမ်ားက သူ႔ပံုရိပ္ဆီ ထြက္ေျပးတယ္
ဦးေႏွာက္ အမိန္႔ေပးမွႈစနစ္ကုိ
တစံုတေယာက္က အႏုနည္းနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ပစ္သတဲ့။

(၇)
ေက်ာင္းေနတုန္းက
အေရးပါတဲ့ စာေတြေဘးမွာ
ခေရပြင့္ ျပခဲ့ၾကတယ္။
အခု ငါ့အျဖစ္က
ေက်ာ္လႊားခံေနရတဲ့ ဖတ္စာ
ခေရပြင့္ေလးေရ
ငါ့ဘဝ ထဲကုိခုန္ခ်
ငါအေရးပါေၾကာင္း ျပလွည့္ပါ။
ေကာင္းကင္ကုိ

မ်က္ႏွာႏွစ္ဘက္နဲ႔ ဒဂၤါးတေစ့

ႏုိင္ငံေရးဟာ gunမ်ားၾကားထဲ ပ်ံသန္း ေနရတဲ့ငွက္
ႏုိင္ငံေရးဟာ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ အသံစမ္း ေနရတဲ့လက္

ႏုိင္ငံေရးဟာ သံဃာကိုေတာင္ သတ္ရဲတဲ႔ ေသနတ္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ပင္လယ္လို ျဖဲထားတဲ့ ပါးစပ္

ႏုိင္ငံေရးဟာ ကမၻာအႏွံ႔ က အာခံၾကမယ့္ သိမ္းငွက္တေထာင္
ႏုိင္ငံေရးဟာ အေမရိကန္ကို သြားဖို ႔လက္မွတ္တေစာင္

ႏုိင္ငံေရးဟာ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ေရာက္ ေသြးထဲက မီးထေတာက္မယ့္ သူပုန္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ေရာက္ အက်င့္မေပ်ာက္တဲ့ ေခြးျမီးေကာက္

ႏုိင္ငံေရးဟာ ခြပ္ေဒါင္းေတြ လက္ထဲက ဝရဇိန္လက္နက္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ေမ်ာက္ေတြ လက္ထဲက အုန္းသီးတလံုး

ႏုိင္ငံေရးဟာ ေသြးနဲ ့ေရးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္၊စက္တင္ဘာ သမိုင္း
ႏုိင္ငံေရးဟာ ေရေပၚမွာေရးလိုက္တဲ့ ေၾကျငာခ်က္ တစ္ေစာင္

ႏုိင္ငံေရးဟာ အေရျပားေပၚမွာ ၾကက္သီးေတြ စီးဆင္းသြားေစတဲ့ ဟစ္ေဟာ့ သီခ်င္းတပုဒ္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ဘေလာ့ေတြထဲမွာ အေညာင္းမိေနတဲ့ ေကာ္ပီ သတင္းတပုဒ္

ႏိုင္ငံေရးဟာ ကေလးတေယာက္ရဲ ့ဗိုက္ထဲက တဂီြဂီြထြက္လာတဲ့ တကယ့္အမွန္
ႏုိင္ငံေရးဟာ မီဒီယာေပၚမွာ ဆရာသမား တေယာက္ ဇြတ္အတင္းလုပ္ျပီး ေျပာလိုက္တဲ့ အသံ

ႏုိင္ငံေရးဟာ ပါးစပ္ပိတ္ေနရတဲ့ လူထု
ႏုိင္ငံေရးဟာ ေၾကးမံု စကၠဴစုတ္ထဲက အကၡရာအစု

ႏုိင္ငံေရးဟာ အာဟာရ ျပတ္ေနတဲ့ ဆင္ျဖဴေတာ္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ေဒၚလာငတ္ ေနတဲ့ ေၾကာင္သူေတာ္

ႏုိင္ငံေရးဟာ ေထာင္ထဲမွာ လူမသိသူမသိ ေသသြားရွာတဲ့ အညတရ ေက်ာင္းသားတေယာက္
ႏိုင္ငံေရးဟာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သတ္မွတ္လိုက္တဲ့ အေဝးက အာဇာနည္ တေယာက္

ႏိုင္ငံေရးဟာ မိစၦာတို႔ရဲ ႔ လူသတ္ကြင္း တကြင္း
ႏုိင္ငံေရးဟာ အီလစ္တို႔ရဲ ႔ ကစားကြင္း တကြင္း

ႏုိင္ငံေရးဟာ ဘတ္စ္ကားၾကပ္ၾကပ္ေပၚမွာ တိုးေဝွ ့ေနရတဲ့ နံနက္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ၾကယ္ေတြဘယ္ေလာက္ထြက္ထြက္ လင္းမလာေသးတဲ့ည

ႏုိင္ငံေရးဟာ လမ္းမေတြ ေပၚမွာ ေျခဗလာနဲ ့ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေျခေထာက္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ဖိနပ္နဲ ့မေတာ္လို႔ အျဖတ္ခံလုိက္ရတဲ့ ဖေနာင့္

ႏုိင္ငံေရးဟာ ငါတို႔ေမြးထားရမယ့္ တေစၦတေကာင္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ပုပ္ပြေနတဲ့ အေသတေကာင္

တခါတခါမွာ ႏုိင္ငံေရးဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ ့စကားတခြန္း
“ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အင္မတန္ မြန္ျမတ္သန္႔စင္ၿပီး၊
သူေတာ္ေကာင္းေတြမွသာ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္”
တခါတခါမွာ ႏုိင္ငံေရးဟာ ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ ့စကားတခြန္း
“ငါ့ လက္ဝဲက လူကိုလည္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္တယ္၊
ငါ့လက္ယာက လူကိုလည္း ဒီလိုပဲ အားမနာတမ္း ၾကည့္တယ္၊
ေစတနာ အေခ်ာင္းလည္းမျမင္ဘူး၊
အျပားလည္းမျမင္ဘူး”

ႏုိင္ငံေရးဟာ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ထည့္ေလွာင္ထားတဲ့ စစ္ဖိနပ္တရံ
ႏုိင္ငံေရးဟာ ဆူးေလဘုရားနားက ပစ္ခတ္သံ

ႏုိင္ငံေရးဟာ အခ်စ္ကဗ်ာ တပုဒ္နဲ႔ ကိုေစာေဝ ပစ္လို္က္တဲ့ မိုးၾကိဳး
ႏုိင္ငံေရးဟာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ လြတ္က်သြားတဲ့ ျမိဳ ့ေတာ္

ႏုိင္ငံေရးဟာ စက္တင္ဘာ မိနစ္မွာ တုိင္ထိျပီး ျပန္ထြက္လာတဲ့ ေဘာလံုးတလံုး

ႏုိင္ငံေရးဟာ အတၱလက္အိတ္ေတြ စြပ္ျပီး ထိုးေနၾကတဲ႔ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ လက္သီး

ႏုိင္ငံေရးဟာ “လက္နက္”နဲ႔ “ဓားျပတိုက္ခြင့္” လဲလွယ္ထားတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး

ႏုိင္ငံေရးဟာ ယားနာေတြကို ဖံုးဖို ့ထဘီရွည္ရွည္ ဝတ္ျပီး ကၠဳေျႏၵရွင္ေယာင္ ေဆာင္ထားတဲ့ အပ်ိဳမ
ႏုိင္ငံေရးဟာ မိတ္ကပ္ေတြဖို ့ထားတဲ့ ေတာတြင္း ဥပေဒသ

ႏုိင္ငံေရးဟာ ညစ္ေပတဲ့ လက္ေတြနဲ ့အိုးမည္း အသုတ္ခံလုိက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာ
ႏုိင္ငံေရးဟာ တလြဲဘာသာအျပန္ခံလိုက္ရတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္

ႏုိင္ငံေရးဟာ တေတာလံုး စိမ္းစုိဖို ့ကိုယ္စီ ေဝဆာေပးရမယ့္ သစ္ပင္
ႏိုင္ငံေရးမွာ ၾကြက္ခုတ္ဖို ့က အဓိက

ႏုိင္ငံေရးဟာ ငါတို႔ မေျဖၾကပဲ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ပုစ ၦာ
ႏိုင္ငံေရးဟာ ေပါက္ကြဲ ေစခ်င္ေဇာနဲ ႔ ငါတို ႔အားလံုးေမွ်ာ္ေနရတဲ့ ကတၱီပါ ဗံုးတလံုး။
ေကာင္းကင္ကို
လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေဟာင္းေလးပါ။

မွတ္ခ်က္။ "ႏုိင္ငံေရးဟာ အေမရိကန္ကို သြားဖို ႔လက္မွတ္တေစာင္" ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ျပီး အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တတိယႏုိင္ငံကုိ ထြက္သြားရတဲ့သူေတြကို အျပစ္တင္လိုျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာစိတ္ဓာတ္မွ မရွိပဲ ဝင္ရွႈပ္တဲ့သူေတြကိုပဲ ဆိုလိုပါတယ္။

ဆရာၾကီးေဒါက္တာ သန္းထြန္းေျပာခဲ့တဲ့ စကားကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကို ေျပာခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ဆရာေတြကို ေျပာခဲ့တာပါ။

ရိုမီယို ဂ်ဴးလိယက္တို႔ လားရာဘံု

ရင္ဘတ္မွာလည္း ျမွားတစင္း
နံၾကားမွာလည္း ျမွားတစင္း
ေနာက္ေက်ာမွာလည္းျမွားတစင္း
ဒါေပမယ့္ ငါက အသက္ျပင္းတယ္။

ေနာက္ဆံုးအသက္ကို အျပတ္ရွင္းမယ့္ျမွား
ငါျမင္ႏုိင္စြမ္းေတာင္ ရွိပါဦးမလား။

ငါရွင္လ်က္နဲ႔ ေသေတာ့မယ္
ဘယ္လိုလူ႔ငရဲမွာ ငါလားဦးမလဲ။

အက္ဆစ္ခ်ိဳေတြေသာက္သံုး
ငါတေလွ်ာက္လံုး ပူေဇာ္ခဲ့တာကေတာ့
ကုိးကြယ္သူုေတြကုိ ငရဲခ်တတ္တဲ့ ဘုရား။
ေကာင္းကင္ကုိ

Corpse Bride အားႏွစ္သိမ့္ၿခင္း (by မင္းတေစ)

ခ်စ္သူေရ…………………
ေဒသနာတရားေတာ္ေတြ သံမိႈႏွက္ထားတဲ့
ဟန္ေဆာင္မ်က္ရည္က တစ္ဘက္
ငရဲရဲ႕ေကာင္းကင္လို ပူေလာင္စူး႐ွေနတဲ့
မနာလိုစြပ္စြဲမႈေတြက တစ္ဘက္နဲဲ႕
အသုဘ႐ႈသူေတြရဲ႕ အတင္းအဖ်င္းေတးဂီတကို
မင္းဘယ္လိုမွ နား၀င္ခ်ိဳလိမ့္မယ္မထင္ဘူး။

အဲဒီေတာ့…………………
ကိုယ္ေမွးစက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့
နန္းေတာ္ၿဖဴေအာက္ကို အၿမန္သာခို၀င္
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ႏွလံုးခုန္သံနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလးအိပ္
လြင့္ေႄကြခဲ့ၿပီးေပမယ့္ ရနံ႔မျပယ္ေသးတဲ့ ပန္းတပြင့္လို
လိပ္ၿပာကို လြမ္းေနပစ္လိုက္စမ္းကြယ္။

ခ်စ္သူေရ……………......
ကဲ့ရဲ႕မႈေတြဆိုတာ မိစာၦေကာင္ ငါး႐ွဥ့္ ေတြလိုပါပဲ
မင္းဘက္ကယဥ္ေက်းမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ လံုၿခံဳေစဦးေတာ့
အေသြးအသားနံ႔ေတြကၽြံထြက္ေနတဲ့ ၀င္ေပါက္ကို မရရေအာင္႐ွာၿပီး
အရုိးေတေလသာက်န္တဲ့အထိ သူတို႔ မင္းကို၀ိုင္းတြတ္ၾကမွာေလ.......

ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုက သခ်ၤ ိဳင္းရဲ႕ ဥပေဒသဆိုေတာ့
အေသြးအသားေတြကုန္တဲ့အထိ ေစာဒက မတက္ပဲ
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေစာင့္ ေန႐ုံကလြဲလို႔
ကိုယ္တို႔က ဘာမ်ားတတ္နိုင္မွာလည္း............

ဘာၿဖစ္လည္း…………….
တို႔ေတြကေသဆံုးၿပီးသားဆိုေတာ့
အဲဒါကိုေတြးၿပီး ၀မ္းနည္းေနမယ့္အစား
အုတ္ဂူေတြမွီၿပီး ဟားတိုက္လိုက္ၾကစို႔ကြာ။

ခ်စ္သူေရ...........
မင္းရင္မွာယံုထားဖို႔က
အေသြးအသားမ႐ွိတဲ့
အ႐ုိးေတြထတြန္ၿပီဆိုရင္
ေလွနံဓါးထစ္ အခ်စ္သေကၤတေတြထက္
ပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္ေနတတ္တယ္ဆိုတာ။

တကယ္ဆို အေလာင္းေကာင္ေတြရဲ႕ လက္ထပ္ပြဲကို
ဘယ္အသက္႐ႈသံေတြကမွ ၀င္မစြက္သင့္ခဲ့တာေပါ့။
မင္းတေစ

ဘာသာမဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ နိဗၺာန္ (by မင္းတေစ)

" ၾကင္နာသူေရ ေမမပါရင္ နိဗၺာန္ေတာင္
ကိုယ္ေလတစ္ကိုယ္ရည္ မေရာက္ခ်င္ပါ"
ေဂ်ာက္......................................။

ခ်စ္သူက စိတ္႐ႈပ္သြားသလိုနဲ႔
သီခ်င္းကို လွမ္းပိတ္လိုက္ၿပီး
နားမလည္မႈ မ်က္၀န္းအစံုကို
သူ႔ဘက္လွမ္း၀င့္လိုက္တယ္။

တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့ သူမရဲ ႔ႏွႈတ္္ခမ္းေတြ
ေၿပေလ်ာ့သြားတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္
ဆြဲလဲသံခ်ိဳၿမၿမေတြ သူ႔နားေတြက တဆင့္
သူ႔ႏွလံုးသားထဲကို ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္လာတယ္
"နိဗၺာန္ဆိုတာဘာလည္း ကိုကုိ"တဲ့။

ေအာ္......................ဒါလား
နားေထာင္ေစ..ေကာင္မေလးေရ
သူတို႔ေတြေၿပာၾကတာေတာ့
နိဗၺာန္ဆိုတာ ခ်စ္ၿခင္းနဲ႔ လြမ္းၿခင္းတို႔ ကင္းလြတ္ရာ
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ နယ္ေၿမတစ္ခု...တဲ့။

ဟုတ္လား.......................
ဒါဆိုပ်င္းစရာႀကီးေပါ့ေနာ္။

အေသအခ်ာေပါ့..ခ်စ္သူူ
အခ်စ္နဲ႔ အလြမ္းကို Scan မဖတ္နိုင္ေသးသေရြ႕ေတာ့
ဘယ္ေလာက္ပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေနပါေစ
ရင္ခုန္သံအေသေတြ တစ္ခုေပၚတစ္ခုဆင့္ေနတဲ့
ေၿခာက္ေၿခာက္ၿခားၿခား ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ိဳးပဲ ၿဖစ္ေနေတာ့မွာေပါ့။

အဲဒီ့ ေၿခာက္ၿခားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြေအာက္
ႏွလံုးသားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား
အလုပ္လက္မဲ့ ၿဖစ္ေနၾကမလဲ မသိဘူးေနာ္။

ေၿပာသာေၿပာရတယ္ ...ခ်စ္သူ
တကယ္က အဲဒီ့ေနရာ တကယ္႐ွိမ႐ွိကိုေတာ့
ဘုရားသခင္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သက္ေသမၿပနိုင္ေတာ့
ယံုရခက္ မယံုရခက္ေပါ့ကြယ္။

ဟင္....ဒါဆို နိဗၺာန္ဆိုတာ တကယ္မ႐ွိဘူးေပါ့။

အဲလိုလည္းဟုတ္ဘူး..ေကာင္မေလးရ
ဆက္နားေထာင္........................

တကယ္က နိဗၺာန္ဆိုတာ .............
ကာလနဲ႔ေဒသမြတ္သိတ္မႈေတြကေန
ထာ၀ရကင္းလြတ္ေနတဲ့
အခ်ိန္နဲ႔ေနရာမေ႐ြး ၿဖစ္ေပၚေနနိုင္္တဲ့
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးပါပဲ။

မင္းရင္ထဲမွာ ၿဖစ္တည္နိုင္သလို
ကိုယ့္ရင္ထဲမွာလည္းၿဖစ္တည္နိုင္တယ္။

ဘာလို႔ အဲလိုေၿပာနိုင္တာလည္း..ဟုတ္လား?
ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ေအးၿမတဲ့ခံစားမႈေတြနဲ႔
ထာ၀ရၿပီးၿပည့္စံုတဲ့ နူးညံ့တဲ့နိဗၺာန္ငယ္တစ္ခု
သေႏၶတည္ ေရာက္႐ွိေနခဲ့ၿပီး ၿဖစ္ေနလို႔ေပါ့။

အဲဒီနိဗၺာန္က အၿခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး
အခ်စ္နဲ႔ အလြမ္းဆိုတဲ့
(၁၂)ရာသီပန္းပင္္ေတြကို
ကိုယ့္ႏွလံုးသားရပ္၀န္းမွာ
အခ်ိန္မွန္မွန္ဖူးပြင့္ေပးေနခဲ့တဲ့
မင္းကေလး ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။

သိပ္အံ့ၾသသြားသလား...ခ်စ္သူ

ပန္းကေလးေတြက မင္းကိုနမ္းဆြတ္ဖို႔
ကိုယ့္နိဗၺာန္တံခါး၀ေတြမွာ
ေၿခဖ်ားေတြကို အစီအရီေထာက္လို႔။

မိုးေကာင္းကင္က မင္းအၿပံဳးေတြကို ကမၼ၀ါဖတ္ဖို႔
ကိုယ့္နိဗၺာန္တံတိုင္းေတြေပၚမွာ
သူ႔ခႏၶာကို ေကြးညြတ္လို႔။

ပင္လယ္က မင္းမ်က္ရည္ကို သဲ့ယူဖို႔
ကိုယ့္နိဗၺာန္ ၿမစ္လက္တက္ေတြကိုေတာင္
တစ္စက္မက်န္ေအာင္ ဖ်ာလိုသိမ္းေခါက္လို႔။

မယံုမ႐ွိနဲ႔ခ်စ္သူ.............
ဖုန္းဆိုးေတာလို ၾကမ္းတမ္းတဲ့
ကိုယ့္ရင္ဘတ္အၿဖဳံးတစ္ခုေပၚေတာင္
သိပ္လွတဲ့ ပန္းေတြ ပြင့္ၿပနိုင္ခဲ့တဲ့
မင္းကေလးက နိဗၺာန္မဟုတ္ရင္
ဘယ္အရာက နိဗၺာန္ၿဖစ္နိုင္ဦးမွာလဲ။

ကဲသိၿပီလား.................
မင္းသိပ္သိခ်င္ေနတဲ့ နိဗၺာန္ဆိုတာ
ကိုယ့္ရင္ခုန္သံေတြ တရံမလပ္ႏွိႈးဆြေပးေနတဲ့
မင္းကေလးကိုယ္တိုင္ဆိုတာကို။

(မွတ္ခ်က္။အၿမင္ကတ္ၿခင္းၿဖင့္ ၿပီး၏)
မင္းတေစ
blog ဆက္မေရးေတာ့တဲ့ မင္းတေစရဲ႕ ကဗ်ာေဟာင္း တပုဒ္ပါ။

ျဖတ္လမ္း

ျဖတ္လမ္းသည္
ငါတို႔လမ္းမဟုတ္။
ငါတို႔သည္ အဖိုးတန္ကားမ်ားျဖစ္၍
ျဖတ္လမ္း အစုတ္မွ မသြားႏုိင္။
ေကာင္းကင္ကုိ

ကဗ်ာေဟာင္း "ငါတို႔ဖန္ဆင္းထားတဲ့ျမစ္" ထဲက တပုိဒ္တည္း ျဖတ္ထုတ္ ထားတာပါ။

@#$% (by မင္းတေစ)

သရဲသဘက္မေတြက
အမဲဖ်က္ေႃခြခ်ခဲ့လို႔
ကြဲအက္ေသစၿပဳေနတဲ့
အသဲပ်က္ေႄကြဘ၀တစ္ခုထဲကို
တြဲလက္ေတြခ်ေပးရဲခဲ့သူ…….

ေၿမေခြးေကာင္မေတြေၾကာင့္
ေသေဘးအေမွာင္ခေနတဲ့
တေစ ၦေသြးေၾကာင္ညေတြထဲ
ေၿဖေဆးေဆာင္ေရာက္႐ွိလာခဲ့သူ…...

မိစာၦအ႐ုိင္းအစိုင္းမေတြေၾကာင့္
သိကၡာအၿပိဳင္းၿပိဳင္းက်ေနတဲ့
ၿပိတၱာအထိုင္းအမိႈင္း ငါ့ကိုမွ
လိပ္ၿပာအသိုင္းအ၀ိုင္းဘ၀ေတြထဲ
ေ႐ြးခ်ယ္္ေခၚေဆာင္ခဲ့သူ……

ဒီလိုနဲ႔………………………….
ငရဲခန္း ပူေလာင္ေလာင္ေတြထဲ
အၿမဲတမ္း ငူေငါင္ေနတတ္တဲ့
အသဲႀကမ္း အူေၾကာင္ေၾကာင္တစ္ခုကိုေတာင္
မင္းက…ပုလဲပန္း အၿဖဴေရာင္ေတြပြင့္ေစခဲ့ပါတယ္….ခ်စ္သူ

ဘ၀အရာကုေဋ မကေလေအာင္
အလွကဗ်ာေတြ ထည့္ေလွာင္ထားသူေရ
အစ႐ွာေဖြ မရဲေအာင္ေတာင္
မြစာ ေၾကကြဲ ေလာင္္ေနတဲ့
ငါ့ညတာ႐ွည္ မဲေမွာင္္ေတြထဲမွာေတာ့
မင္းက လကမာၻေၿမဘြဲ႔ေဆာင္သူေလးပါပဲ။
(မင္းတေစ)

သူငယ္ခ်င္း မင္းတေစရဲ႕ ကဗ်ာေလးပါ။ သူက သူ႔ blog မွာ စာဆက္မေရးတာ ၾကာပါျပီ။ သူ႔ကဗ်ာေလးေတြကုိ အမွတ္တရ ျပန္တင္ဖုိ႔ သူနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႕တုန္းက က်ေနာ္ခြင့္ေတာင္းထားဖူးပါတယ္။ သူ႔ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕နဲ႔ ဝတၳဳတို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ က်ေနာ္ word file တခုနဲ႔ စုထားျဖစ္ပါတယ္။

သဘာဝ

ျပာေတြ ဆက္သြားရမယ့္ ခရီးက်
အခမဲ့လမ္းညႊန္ေတြ မ်ားလိုက္တာ။
တခါတခါဆုိ ဘုရားသခင္ေတြ pamphlet ေပါက္
ကုိယ့္ေရွ႕ကုိ ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ ေရာက္လာတတ္တယ္။

လက္ေတြ႔ အပ်ံသင္ျဖတ္သန္းရတဲ့ ေတာနက္က်
ေသာ့ခ်က္ေတြ ေစ်းၾကီးလိုက္တာ
ေဟာ… ဟုိမွာ ၾကယ္ပြင့္တလက္
Source code ေတြကုိ ဝွက္ေနတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ေကာင္းခ်င္ဦးဟဲ့ က်န္းမာေရး (Philosophy, Ethics, Politics)

ဘာေရြးေရြး ေသြးစြန္းမယ့္ ကိစၥ

“သင္ဟာ ဘုရားသခင္လည္း မဟုတ္၊ ေသမင္းလည္း မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ေတြကေတာ့ သင့္လက္ထဲမွာခ်ည္းပဲ”

ေအာက္က စာပုိဒ္ေတြကေတာ့ Andrew Pessin ရဲ႕ ‘You Choose, You Lose’ ကို ဘာသာျပန္ထားတာပါ။

ကေလးငါးေယာက္ဟာ ရထားလမ္းလႊဲနားက ရထားလမ္းေၾကာင္း တခုေပၚမွာ သဲၾကီးမဲၾကီးေဆာ့ေနၾကမယ္၊ ေဆာ့တဲ့အထဲမွာ စိတ္ေရာက္ေနၾကျပီးေတာ့ ရထားလာေနတာကုိလည္း သူတုိ႔ သတိမထားမိၾကဘူး ဆိုပါစုိ႔။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သင္က အဲဒီ့အျဖစ္အပ်က္ကုိ လွမ္းျမင္လိုက္ျပီး ရထားလမ္းေၾကာင္းကုိ အခ်ိန္မီ လႊဲပစ္ႏုိင္တဲ့ ခလုတ္ကလည္း သင္လက္လွမ္းမီတဲ့နားမွာ ရွိေနမယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အဲလို လမ္းလႊဲလိုက္ဖို႔ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း တျခားလမ္းေၾကာင္းမွာ ေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးတေယာက္ကလည္း ရွိေနျပန္တယ္။

ကဲ..ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္သင့္တယ္လို႔ စာဖတ္သူ ထင္ပါသလဲ။ ဘာမွမလုပ္ပဲ ဒီတိုင္းထားလိုက္ရင္ ကေလးငါးေယာက္ ေသမယ္။ လမ္းလႊဲခလုတ္ကုိ ႏွိပ္လိုက္ရင္ေတာ့ ကေလးငါးေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ တျခားကေလးတေယာက္က အသားလြတ္ေသမယ္။ ငါးေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဘယ္ဟာကုိ ေရြးမလဲ။

ဒီေနရာမွာ မူရင္းစာေရးသူ ေရးထားတာက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ငါးေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္ဖုိ႔အတြက္ (စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ပဲ တေယာက္ကို စေတးျပီး) ရထား လမ္းလႊဲခလုတ္ကုိ ႏွိပ္ၾကဖို႔မ်ားတယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။

စာဖတ္သူဆုိရင္ေကာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဆက္ျပီးေတြးမိတာက… ‘ငါးေယာက္ကုိ ကယ္ဖို႔အတြက္နဲ႔ တေယာက္ကုိ အသားလြတ္ မစေတးသင့္ဘူး၊ ခလုတ္ကုိ မႏွိပ္သင့္ဘူး’ လို႔ ယူဆတဲ့သူဆုိရင္ေတာင္
(၁) ကေလးငါးေယာက္ထဲမွာ ကုိယ့္ေမာင္ႏွမ ဒါမွမဟုတ္ သားသမီးတေယာက္ေယာက္ ပါေနရင္ေကာ

ဟုတ္ျပီ။ ဒီ့ထက္ပုိၾကမ္းတဲ့ ဥပမာတခုကုိ ၾကည့္ရေအာင္။

ဒီေအာက္က စာကေတာ့ လန္ဒန္ျမိဳ႕City University မွာ ဒႆနိကေဗဒ (philosophy) ကို သင္ၾကားပုိ႔ခ် ေပးေနတဲ့ BBC အစီအစဥ္ေတြမွာလည္း ဒႆနိကေဗဒဆိုင္ရာေတြ တင္ဆက္ခဲ့တဲ့ ပါေမာကၡ Peter Cave ရဲ႕ ‘The Dangers of Health’ ကို ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ပထမပုိင္း ျဖစ္ပါတယ္။


ကုိယ္အဂၤါ အစားထုိးကုသေရး နဲ႔ပတ္သတ္ျပီး အေတာ္ဆံုး၊ အေအာင္ျမင္ဆံုး အဖြဲ႕ တခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ အထူးကု ဆရာဝန္တေယာက္ရွိမယ္၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီ့ဆရာဝန္ဟာ အေတြးအေခၚသမား တေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုပါစုိ႔။

ကုိယ္အဂၤါ အစားထုိး ကုသမွႈ ခံယူဖုိ႔ အလ်င္အျမန္ လိုအပ္ေနတဲ့ လူနာေလးေယာက္ ရွိေနမယ္၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီ့လူနာေတြ အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ကုိယ္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းေတြ အခ်ိန္မီ ရွာလို႔မရလို႔ သူတုိ႔ေလးေယာက္လံုး ေသရမယ့္ကိန္းဆုိက္ေနတယ္လို႔ ယူဆၾကည့္ၾကပါစုိ႔။

Andrea ကေတာ့ အသည္းအစားထုိးဖို႔ လိုအပ္ေနတာပါ။ Barry က ႏွလံုး၊ Clarissa က ပန္ကရိယ၊ Donald က အဆုတ္ စတာေတြ အသီးသီး အစားထိုးကုသခံဖို႔ လိုအပ္ေနၾကမယ္၊ အလွဴရွင္ကလည္း တေယာက္မွ မရွိတဲ့အတြက္ ေခါင္းေဆာင္ဆရာဝန္ဟာ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ညစ္ေနမယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီ့ဆရာဝန္ဟာ ေငြေၾကးအတြက္ လုပ္ေနတဲ့ အသျပာ ဆရာဝန္မဟုတ္ပဲ လူေတြရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္တင္ခ်င္လုိ႔ လုပ္ေနတဲ့ ေစတနာ ဆရာဝန္ တေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ ခုေတာ့ လူေလးေယာက္ အသက္ဆံုးရွံဳးေတာ့မယ့္ အေရးကုိ သူလက္ပိုက္ျပီး ၾကည့္ေနရျပီ။

ေဝဒနာရွင္ ေလးေယာက္ဟာ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ လူေတြျဖစ္တဲ့အျပင္ ေဝဒနာေတြသာ ခံစားမေနရဘူးဆိုရင္ ျပည့္စံုေပ်ာ္ရႊင္ ေနမယ့္သူေတြလည္း ျဖစ္တယ္ဆိုပါစုိ႔။ တကယ္လို႔ လိုအပ္တဲ့ ကုိယ္အဂၤါ အစိတ္အပုိင္းေတြသာ ရမယ္ဆိုရင္ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္ႏုိင္မွာျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒါေတြ အခ်ိန္မီရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိဘူးျဖစ္ေနမယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ဆရာဝန္ဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ လူနာေလးေယာက္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာမလို႔ရွိေသး၊ ဆရာဝန္ဟာ ေဆးခန္းမွာ receptionist အသစ္တေယာက္ ေရာက္လာတာကုိ သတိထားမိတယ္။ သူက က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ လူငယ္၊ သူ႔နာမည္က Eric၊

ဆရာဝန္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ ရုတ္တရက္ အေရာင္ေတာက္လာၾကတယ္။ Eric ကုိ ခြဲခန္းထဲမွာ လိုက္ျပရင္း ဆရာဝန္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတာက
“ငါက လူတတ္ႏုိင္သမွ် မ်ားမ်ားကုိ ကယ္ခ်င္တဲ့လူ တေယာက္ျဖစ္တယ္။ Eric ကိုသတ္ျပီး သူ႔ရဲ႕ ကုိယ္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းေတြကုိ လိုအပ္ေနတဲ့ လူနာေလးေယာက္ကုိသာ ေဝလိုက္ရရင္ သူတို႔ေလးေယာက္လံုး အသက္ရွင္မယ္။ Erci ကေတာ့ အသက္ဆံုးရွံဳးသြားမယ္။ သူေသသြားတာ အရမ္းဝမ္းနည္းစရာ တခုဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ လူေလးေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိေတာ့ ကယ္ႏုိင္လိမ့္မယ္။ တေယာက္ကုိ စေတးျပီး ေလးေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္တင္ႏုိင္တာဟာ ထိုက္တန္တဲ့ စေတးမွႈတခု မဟုတ္ဘူးလား”

Eric ကုိ သတ္တဲ့အမွႈဟာ ဥပေဒနဲ႔ေတာ့ မညီဘူးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ အဓိက ေဆြးေႏြးခ်င္တာက (ဥပေဒက ခြင့္ျပဳတယ္ပဲထားျပီး ဘာသာေရးေတြရဲ႕ က်င့္ဝတ္ေတြကိုလည္း ခဏေမ့ထားၾကပါစုိ႔) ဘယ္ဟာက ပိုမို လုပ္သင့္/အက်ိဳးရွိ သလဲ၊ ဘယ္ဟာက ပုိမိုမွန္ကန္ႏုိင္သလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွမလုပ္ပဲ ထားလိုက္ရင္ ေဝဒနာရွင္ ေလးေယာက္ျဖစ္တဲ့ Andrea, Barry, Clarissa, Donald တုိ႔ ကုိ ဆံုးရွံဳးမယ္။ Eric ကို စေတး လိုက္ရင္ေတာ့ လူေလးေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိ ကယ္ႏုိင္မယ္။ လူငါးေယာက္ (Eric+ေလးေယာက္) လံုးရဲ႕ ဘဝတန္ဖိုးကလည္း အတူတူပဲ ဆိုၾကပါစုိ႔။


မူရင္းစာေရးသူ Peter Cave ကလည္း အျပစ္ကင္းရိုးသားတဲ့ လူတေယာက္ကုိ သတ္ျပီးမွ အျပစ္ကင္းရုိးသားတဲ့ လူေလးေယာက္ကုိ ကယ္တင္ဖို႔ ဆိုတာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အတြက္ ထိတ္လန္႔တုန္လွႈပ္စရာ အေတြးျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဘာသာျပန္သူ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္လည္း အဲဒီ့အတိုင္းပဲ ယူဆပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ့္ အေတြးထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ေမးခြန္းေလးေတြကို စာဖတ္သူကုိ ေမးလိုပါတယ္။
(၁) ေဝဒနာခံစားေနရတဲ့ ေလးေယာက္ထဲမွာ ကုိယ့္မိဘ တဦးဦး ပါေနရင္ေရာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္မလဲ။ (ခုနက ‘ရထားလမ္းလႊဲ’ ျပႆနာတုန္းက…ေဆာ့ေနတဲ့ကေလးငါးေယာက္ထဲမွာ ကုိယ့္ကေလးပါခဲ့ရင္ ဆိုတုန္းကေရာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ခဲ့လဲ)

တကယ္လို႔ စေတးခံရမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တဲ့ Eric ဟာ
(၂) လူေကာင္းမဟုတ္ပဲ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ရာဇဝတ္ေကာင္ ျဖစ္ေနရင္ေရာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္မလဲ။ (ဟုိေလးေယာက္က လူေကာင္းဆိုပါစုိ႔)

(၃) တကယ္လို႔ Eric က လူမဟုတ္ပဲ တိရိစၦာန္ တေကာင္ေကာင္ (တိရိစၦာန္ရဲ႕ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းကုိလည္း လူမွာ အစားထုိးလို႔ အိုေကတယ္ပဲ ထားလိုက္ၾကပါစုိ႔) အဲဒါဆိုရင္ေကာ တိရစၦာန္ကုိ စေတးမလား။

ဒီကုိယ္အဂၤါ အစားထုိးကုသေရး ပုစၦာက ၾကမ္းတဲ့အတြက္ (Eric ေသေအာင္ ကုိယ္တိုင္ အားထုတ္ဖို႔လိုတဲ့အတြက္၊ ကာယကံေျမာက္ သတ္ဖုိ႔လိုတဲ့အတြက္) က်ေနာ္အပါအဝင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တေယာက္ကုိ မစေတးသင့္တဲ့ဘက္မွာ ေနၾကလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ထင္မိပါတယ္။ ေရွ႕က ရထားလမ္းလႊဲ ျပႆနာမွာေတာ့ ကုိယ္တိုင္ကိုယ္က် သတ္ဖို႔မလိုဘူးေလ။ ခလုတ္ကုိ ႏွိပ္လိုက္ရံု၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရံုပဲဆိုေတာ့ ကေလး တေယာက္ကုိ စေတးျပီး ကေလး ငါးေယာက္ကုိ ကယ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚခ်င္ေပၚႏုိင္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

ဆရာမ ဂ်ဴးကလည္း ‘ရထားလမ္းလႊဲ’ ျပႆနာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးတူတဲ့ အဂၤလိပ္အက္ေဆး တပုဒ္ကုိမွီျငမ္းျပီးေတာ့ ‘အဝါေရာင္ရထား’ ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတုိ တပုဒ္ကုိ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္(စင္ကာပူ စာေပေဟာေျပာပြဲအရ)။ ကေလးငါးေယာက္ကုိ ကယ္ဖုိ႔ ကေလးတေယာက္ကုိ စေတးရမယ့္ ေနရာမွာ ကေလးတေယာက္ကုိ ကယ္ဖုိ႔ ‘ဇာတ္လိုက္မ’က သူ႔ကားကုိ စေတးရမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္သြားတာပဲ ကြာပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့ အားေပ်ာ့သြားပါတယ္။ အဲဒီ့ဝတၳဳကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ moral value အရပဲ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကားအစား ကေလးကုိပဲ ေရြးသင့္တာ ထင္ရွားလြန္းပါတယ္။ (ဇာတ္လိုက္မ ကေတာ့ ကားကုိ ေရြးသြားပါတယ္။) အဲဒီ့ဝတၳဳဟာ လူ႔အတြင္းစိတ္ပဋိပကၡေတြ၊ လူေတြရဲ႕ အတၱၾကီးမွႈေတြကုိပဲ ဖြဲ႕ခ်င္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ကုိယ္အဂၤါ အစားထုိးကုသေရး ဆရာဝန္ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ျပႆနာလို၊ ‘ရထားလမ္းလႊဲ’ ျပႆနာလို ျပႆနာမ်ိဳး အျပင္မွာ မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ အဲဒီ့ေလာက္ မထင္ရွားေပမယ့္ အဲဒီ့လို ျပႆနာမ်ိဳးက လက္ေတြ႕ေလာကမွာလည္း ရွိေနပါတယ္။

အမ်ားစုအတြက္ အနည္းစုကုိ စေတးသင့္ပါသလား?

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ ၾကားျဖတ္ေျပာခ်င္တာက လူ႔စိတ္ဟာ (လူတေယာက္တည္းမွာကုိ) ေရွ႕ေနာက္မညီတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကုိ အတူတူ လက္ခံထားတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ သိပၸံက ေျပာတဲ့ ဒုိင္ႏုိေဆာရွိခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ိဳးကုိ လက္ခံထားသူတေယာက္ဟာ တျခားတဘက္မွာလည္း လူေတြကုိ ဘုရားသခင္က တိုက္ရုိက္ဖန္ဆင္းတယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆေတြ၊ ျဗဟၼာၾကီးေလးပါးကေန ဆင္းသက္လာတယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆေတြကုိ လက္ခံထားတတ္ပါတယ္။ ကုိယ္လက္ခံထားတဲ့ အယူအဆေတြ ေရွ႕ေနာက္ ညီမညီကုိလည္း လူအမ်ားစုက မဆန္းစစ္တတ္ၾကပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ၾကံဖန္လွည့္စားျပီး ေနတတ္ၾကပါတယ္။ မေတာ္တဆ ကုိယ္တေယာက္တည္းရဲ႕ အယူအဆခ်င္း ထိပ္တိုက္ေတြ႕လာရင္ေတာင္ အေတြးကုိ ခ်က္ျခင္းျဖတ္လိုက္ျပီး စဥ္းစားမွႈ ရပ္လိုက္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ စိတ္အပင္ပန္း မခံခ်င္တဲ့ သေဘာပါ။

ခုနက ျပႆနာႏွစ္ပုဒ္နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ကိစၥမွာလည္း အတူတူပါပဲ။ လူေတြက ေလးေယာက္ကုိ ကယ္ဖုိ႔အတြက္ Eric ကိုမသတ္လိုေပမယ့္ လက္ေတြ႕ေလာကမွာေတာ့ အမ်ားစုအတြက္ အနည္းစုကုိ စေတးရတာကုိ လက္ခံတာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာေတာင္မွ အခါမ်ားစြာမွာ အမ်ားစုအတြက္ အနည္းစုက စေတးခံလိုက္ရတာေတြ ရွိပါတယ္။

ဘာသာျပန္သူအေနနဲ႔ ၾကားျဖတ္ျပီး ဥပမာ တခု ေပးရရင္ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံရဲ႕ ‘အၾကမ္းဖက္မွႈ တိုက္ဖ်က္ေရး’ မွာလည္း လူအမ်ားစု လံုျခံဳေရးအတြက္ သံသယရွိသူ အနည္းစုကုိ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ အျပစ္ရွိရွိ မရွိရွိ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ျပီး ေမးခဲ့ရတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ မတရားေပမယ့္ ခံရတဲ့သူအတြက္လည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခါးစည္းခံရေပမယ့္ လက္ေတြ႕ေလာကမွာေတာ့ အမ်ားစု အက်ိဳးအတြက္ ဆိုျပီး လုပ္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြပါ။

Peter Cave ရဲ႕ အာေဘာ္ ဒုတိယပုိင္းကုိ ဆက္ပါမယ္။
စစ္ပြဲကာလေတြမွာ ဆိုရင္ တခါတရံ လူအမ်ားစုရဲ႕ အက်ိဳးအတြက္ အျပစ္ကင္းတဲ့လူနည္းစုအက်ိဳးေတြကုိ စေတးလိုက္ရတာမ်ိဳးဆိုရင္ လူေတြက အလြယ္တကူ လက္ခံတတ္ၾကပါတယ္။

ဒီ့ထက္ပုိျပီး ႏုိင္ငံတိုင္း ၾကံဳေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ ဥပမာကေတာ့ အစုိးရေတြက အခြန္ေပးရတဲ့သူေတြေပ်ာ္ေအာင္ အခြန္ေတြေလွ်ာ့ေကာက္မယ္။ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ တဘက္မွာ က်န္းမာေရး က႑ေတြမွာ ဘတ္ဂ်တ္ေတြေလွ်ာ့ခ်ၾကရတဲ့အတြက္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွႈ ပုိမို လစ္ဟင္းသြားတာေၾကာင့္ လူတခ်ိဳ႕ မေသသင့္ပဲ ေသၾကမယ္။ အဲဒါဟာလည္း အမ်ားစုအတြက္ အနည္းစုကုိ စေတးလိုက္ရ ျခင္းပါပဲ။ ေနာက္ျပီး ေကာက္ခံရတဲ့ အခြန္ေတြကို အႏုပညာ က႑ေတြ၊ အားကစား က႑ေတြ၊ ေဖ်ာ္ေျဖေရး က႑တခ်ိဳ႕ေတြမွာ မသံုးပဲ အသက္ၾကီးရင့္သူေတြ၊ ဆင္းရဲသူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး က႑ေတြ အတြက္သာ အသံုးျပဳလိုက္မယ္ ဆိုရင္ ေသဆံုးမွႈေတြ ႏွစ္စဥ္ ေလ်ာ့က်သြားမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕ေလာကမွာေတာ့ အဲဒါေတြ သံုးရတဲ့အတြက္၊ လူအမ်ားစုရဲ႕ ဘဝအရည္အေသြးေတြ ဘဝေနေပ်ာ္မွႈေတြ တိုးတက္လာေရးအတြက္ လူနည္းစုရဲ႕ အသက္ေတြကို စေတးလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားပါတယ္။

တကယ္လို႔ အမ်ားစု အက်ိဳးအတြက္ အနည္းစုကုိ စေတးသင့္တယ္လို႔ ယူဆတယ္ဆုိရင္ သင္ဟာ ‘အမ်ားစုအက်ိဳးအမ်ားဆံုးရွိေရး ဝါဒီ’ Utilitarianism တဦးျဖစ္ပါတယ္။ Utilitarianism ဆိုတာက အားလံုးကုိ ထည့္သြင္း တြက္ခ်က္ျပီး အသားတင္အက်ိဳးအျမတ္ အမ်ားဆံုး ထြက္ေစမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်တဲ့ ဝါဒမ်ိဳးပါ။

ကုိယ္အဂၤါအစားထိုးကုသေရး ပုစၦာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ‘individual is king’ ဆိုတဲ့ အျမင္နဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ လူတေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ကုိယ္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းကုိ ဘယ္သူမွ ယူပုိင္ခြင့္ မရွိဘူးလို႔ ေစာဒက တက္လို႔ ရပါတယ္။ Eric ကုိ သတ္ျပီးမွ လူေလးေယာက္ကုိ ကယ္မယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ အခြင့္အေရးရွႈေထာင့္အရၾကည့္ရင္ လံုးဝမွားယြင္းတဲ့ ကိစၥလို႔ ေျပာရမွာပါ။

တျခားတဘက္မွာ ေခတ္သစ္ စစ္ပြဲေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစုိ႔။ စစ္ပြဲျဖစ္လာျပီ ဆိုရင္ တမင္ရည္ရြယ္ျပီး လုပ္တာမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ စစ္ပြဲေၾကာင့္ အရပ္သားတခ်ိဳ႕ ေသၾက၊ ဒုကၡေရာက္ၾကရမွာက ထင္ရွားေနတဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုကိစၥက်ေတာ့ ‘ကာကြယ္ေရး’၊ ‘ႏုိင္ငံ့အေရး’၊ ‘ေတာ္လွန္ေရး’ စတဲ့ စကားလံုးေတြေအာက္မွာ ေရာက္သြားျပီး လုပ္သင့္တယ္ စေတးသင့္တယ္လို႔ ယူဆတတ္ၾကပါတယ္။ စစ္ပြဲနဲ႔ အၾကမ္းဖက္ တုိက္ခုိက္မွႈ ကြာတာက အၾကမ္းဖက္မွႈ တခ်ိဳ႕က အရပ္သားေတြကုိပါ တိုက္ရုိက္ ပစ္မွတ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရလဒ္ ျဖစ္တဲ့ ‘အရပ္သား ေသဆံုးမွႈ’ ဆိုတာခ်င္းက သြားတူေနတဲ့ အတြက္ လူမ်ားစုရဲ႕ ‘အသားတင္စိတ္ေက်နပ္မွႈ အမ်ားဆံုး အေျခအေန’ ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကုိ အဓိက တန္ဖိုး ထားတဲ့ Utilitarianism ဝါဒရဲ႕ ရွႈေထာင့္အရဆိုရင္ေတာ့ စစ္ပြဲေရာ၊ အၾကမ္းဖက္မွႈေရာ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးဟာ အရွံဳးခ်ည္းပဲမုိ႔ အတူတူပါပဲ။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကုိယ္အဂၤါအစားထိုးကုသေရး ပုစၦာမွာ စေတးသင့္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့ဘက္ကုိ Utilitarianism နဲ႔ပဲ ျပန္ေထာက္စရာ အခ်က္ ရွိေနပါေသးတယ္။ တကယ္လို႔ အဲလိုသာ စေတးေၾကးဆိုရင္ လူတိုင္းရဲ႕ဘဝမွာ လံုျခံဳမွႈ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ လူအမ်ားစုရဲ႕ စိတ္ေက်နပ္မွႈက ထုိးက်သြားမွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ မစေတးသင့္ဘူးလုိ႔ ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ အနည္းစုကုိ စေတးေရး အစီအစဥ္ဟာ အစိုးရရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ ေပၚလစီ တရပ္….ဥပမာ ႏိုင္ငံ့ လူဦးေရနဲ႔ ယွဥ္ရင္ အနည္းစုျဖစ္သူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မွႈ ဘတ္ဂ်တ္ကုိ မသိမသာ ေလွ်ာ့ခ် စေတးျပီးေတာ့ အမ်ားစု စိတ္ေက်နပ္ေရးအတြက္ အခြန္ေလွ်ာ့ေကာက္ခံတာမ်ိဳး၊ စစ္ပြဲလိုျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အမ်ားစုလံုျခံဳေရးအတြက္ ဘယ္သူ႔ကုိမဆို တိတ္တိတ္ေလး ဖမ္းဆီး အက်ဥ္းခ် စစ္ေဆးႏုိင္တဲ့ ေပၚလစီမ်ိဳး… ဆိုရင္ ေရာ သင့္အေနနဲ႔ ေထာက္ခံခ်င္ပါသလား။

ေထာက္ခံသည္ ျဖစ္ေစ၊ မေထာက္ခံသည္ ျဖစ္ေစ… အဲလိုမ်ိဳးအေျခအေနေတြ ျဖစ္လာျပီ ဆုိရင္ေတာ့…

မိတ္ေဆြ…သင္ဟာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေအာင္ က်န္းမာေနပါသလား။ ကုိယ္အဂၤါအစားထိုးကုသေရး ေဆးခန္းနားကုိ မသြားတာက အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ေကာင္းကင္ကုိ
Peter Cave ရဲ႕ 'Can a Robot be Human?' စာအုပ္ထဲက ‘The Dangers of Health’ နဲ႔ Andrew Pessin ရဲ႕ ႊ့'The 60 Seconds Philosopher' စာအုပ္ထဲက ‘You Choose, You Lose’ ကုိ ‘free translation’ စတိုင္နဲ႔ ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ က်ေနာ္ (ဘာသာျပန္သူ) ေျပာခ်င္တာ တခ်ိဳ႕ကုိလည္း ေဆြးေႏြးသလိုလို ဘာလိုလို ပံုစံနဲ႔ ထည့္ထားပါတယ္။ :D

အိပ္မက္ၾကမ္း [ေမာင္လွမ်ိဳး(ခ်င္းေခ်ာင္းျခံ)]

ေက်ာက္ၾကမ္းၾကမ္းမွာမွ
ဖေယာင္းပန္းလွလွပြင့္တယ္။

ေတာင္ထိပ္ေရာက္ဖို႔ တက္တာမဟုတ္ဘူး
ေတာင္ရွိလို႔ တက္ပစ္လိုက္တာ။

ျပဳတ္က်လို႔ေသခ်င္ေသ
ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနသူေတြကုိ
သနားတယ္။

အေျခအေနေကာင္းမွ
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ်င္သူေတြေတာ့
ရွိတတ္တာေပါ့။

ခ်စ္သူဆီကေတာင္
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္မွာပဲ”…ဆိုတဲ့
စကားသတၱိမ်ိဳး၊
မၾကားရမွေတာ့..
ဘာေတြကုိ..
ေမွ်ာ္လင့္စရာ လိုေတာ့မလဲ။

ပုိင္မွဖမ္းတတ္တဲ့
အပုိင္ဖမ္းဇာတ္လမ္းေတြေလာက္ကေတာ့
ျခင္ရုိက္တာထက္ လြယ္ပါတယ္။

ခ်စ္ျခင္း၌
မည္သည့္ ပုိက္ကြန္မွ် မရွိ။

ေမာင္လွမ်ိဳး (ခ်င္းေခ်ာင္းျခံ)

ႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကုိ ဘေလာ့မွာ စုေဆာင္းတာပါ။

ငါဖန္ဆင္းမယ့္ ႏုိင္ငံ

ငါဖန္ဆင္းမယ့္ ႏိုင္ငံ ကို
ရင္ခြင္ပိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္သူဟာ
လက္ဝဲသစ္နဲ ့ လက္ယာသစ္တို ့ရဲ ့ရင္ေသြးျဖစ္တယ္။
သူက အေဖတူတယ္။
လူမ်ိဳးစြဲ ဘာသာစြဲမရွိပဲ... ရင္ေသြးေတြ ဘက္က ရပ္တည္ေပးတယ္။
ပုရြက္ဆိတ္တို ့ရဲ ့ဝါဒနဲ ့... ငါတို ့ကို နိဗၺာန္တစ္ခုတည္ေစတယ္။
သူက အေမတူတယ္။
ေလွာင္အိမ္တံခါးကို ဆြဲဖြင့္
ေကာင္းကင္ အႏွံ ့ပ်ံသန္းခြင့္ကို ေပးတယ္။

ငါ ဖန္ဆင္းမယ့္ႏိုင္ငံရဲ ့
ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြဟာ
ခ်ီေကြဗားရားနဲ ့ဒိုင္ယာနာတို ့ရဲ ့ရင္ေသြးေတြ ျဖစ္တယ္။
ခ်ီေကြဗားရားရဲ ့ အျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ လက္တစ္ဘက္က
ငါတို ့နဲ ့လက္ဆြဲ ႏွဳတ္ဆက္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငါတို ့ေသြးေတြဟာ
အႏိုင္က်င့္ခံရတိုင္း ခ်က္ျခင္းဆူပြက္တယ္။
ဒိုင္ယာနာရဲ အၾကင္နာလက္တစ္ဘက္က
ငါတို ့ႏွလံုးသားကို ႏူးညံေစတယ္။
ေလထဲက ဖေယာင္းတိုင္ေလးရဲ ့အၾကင္နာမီးေတာက္ေၾကာင့္
ငါတို ့ႏွလံုးသားဟာ ႏွင္းဆီေရာင္နဲ ့လင္းတယ္။
အေမွာင္ကမၻာမွာ ၾကိတ္ျပီးရြာေနရတဲ့ မ်က္ရည္မိုးေတြကို တိတ္ေစတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံရဲ ့ ျမိဳ ့လယ္ေခါင္မွာ
ေရပန္း တစ္ခုမရွိဘူး။
ေတာက္ေလာင္ေနတဲ ့မီးပံုၾကီးတစ္ခုပဲရွိတယ္။
အဲဒီ ့မီးပံုၾကီးထဲက
ဓားကိုင္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ခုန္ထြက္
သူ ့နာမည္က ဂ်ံဳးေအာ့ဖ္အတ္တဲ့။
၁၇ ႏွစ္ အရြယ္ေလးနဲ ့ က်ဴးေက်ာ္သူေတြကို ေမာင္းထုတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ျပင္သစ္သူအပ်ိဳစင္ေပါ့။
မလိုသူေတြက သူ ့ကို မတရား စြပ္စြဲ၊ အရွင္လတ္လတ္မီးပံုထဲထည့္ပစ္ခဲ့တာေတာင္မွ
သူ ့ဝိညာဥ္က မေသခဲ့ဘူး။
အဲဒီ့ မီးပံုၾကီးထဲကပဲ
သစၥာေတြငံုထားတဲ့ ဖီးနစ္(စ္)ငွက္တစ္ေကာင္ ခုန္ထြက္ျပီးေတးဆို
သူ ့နာမည္က ေဂ်ာ္ဒါးႏိုး ဘရူႏိုတဲ့။
အေမွာင္ေခတ္ၾကီးထဲမွာမွ မွားျပီးလင္းခဲ့မိတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ေပါ့။
ကမၻာက ေနကို ပတ္ေနတာလို ့ ေျပာခဲ့ရံုနဲ ့
အရွင္လတ္လတ္မီးရွိဳ ့အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ သူရဲေကာင္း။
အေမွာင္ ၾကီးစိုးလာတဲ့ အခါတိုင္း
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ ဝိညာဥ္ေတြက
ဟိုးေကာင္းကင္ဖ်ားဆီကုိပ်ံ
ၾကယ္ႏွစ္စင္း သ႑န္နဲ ့
ငါခ်စ္တဲ့့ ႏုိင္ငံကုိ ေစာင့္ေရွာက္တယ္။

ေဟာ…ဟိုမွာ
စပါတာကပ္
ျမင္းေပၚက ခုန္ဆင္း
ဖိႏွိပ္သူေတြရဲ ့ရင္ဝကို ခပ္ျပင္းျပင္းထိုးဖို ့
ငါတို ့ကို လွံတစ္စင္း အပ္ႏွင္းတယ္။
ေဟာ…ဟိုမွာ
ငထင္ငယ္
ရာဇဝင္ထဲက ခုန္ထြက္
ငါတို ့ကို ဓားတလက္ လာဆက္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ
လက္ညွိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ ျဖတ္မယ့္သူေတြ မရွိဘူး။
ငွက္အမ်ိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ သတ္မယ့္သူေတြ မရွိဘူး။
ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာၾကီး တည္ျငိမ္ေနလိုက္ပံုက
စ်ာန္ရထားတဲ့ ရေသ့တပါး
စၾကၤဝဠာၾကီးထဲမွာ ေနကိုပတ္ျပီး
စ်ာန္ၾကြေနသလိုလုိ။

ငါခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံမွာ
ဆန္ ့က်င္ဘက္ ဝါဒီတို ့
အခ်င္းခ်င္း စစ္မခင္းၾကဘူး။
ေနမင္းနဲ ့မိုးစက္ပြင့္ေတြလို
ဆန္ ့က်င္ဘက္ တို ့ ညီညြတ္စြာ ယွဥ္တြဲျပီး
လွပတဲ့ သက္တန္႔ တစ္စင္းကို ဖန္ဆင္းတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
လူသားဆိုတဲ့ ဘံုလူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးတည္းသာ သတ္မွတ္ထားတယ္။
အဲဒီ့လူမ်ိဳးျဖစ္ဖို ့အသားအေရာင္ ကို မၾကည့္ဘူး၊
ႏွလံုးသား အေရာင္ကိုသာ ၾကည့္တယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ ရုပ္တရားထက္ နာမ္တရားကို ပိုျပီး အေလးထားတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ လူမ်ိဳးတစုကို ကြက္ကြက္ကေလး ခ်စ္တဲ့စိတ္ထက္ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ကို ပိုျပီး တန္ဖိုးထားတယ္။
ငါရဲ ့ႏိုင္ငံမွာ သက္ရွိလူသားေတြ မေျပာနဲ ့။
သက္မဲ့ျမစ္ ေတြကအစ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကတယ္။
ေသြးမေႏွာတဲ့ ဧရာဝတီက စပါး ေတြ သီးေပးသလို
ေသြးေႏွာတဲ့ သံလြင္ကလည္း
မေမာမပန္း ဟိုးေတာင္ေပၚက ခုန္ဆင္း
သူ ့ရဲ ့ခ်စ္ျခင္းက ငါတုိ ့အတြက္ အလင္းကို ျဖစ္ေစတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံက လူတိုင္းရဲ ့ရင္ထဲမွာ
ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုစီ ရွိတယ္။
ရင္ထဲမွာ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုစီရွိေနလို ့
အျပင္မွာ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုကို တည္ဖို ့ မခက္ဘူး။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ယဥ္ေက်းမွဳတို ့ဝတ္မွဳန္ကူးျပီး ပန္းပြင့္ေရာင္စံုတို ့ဖူးတယ္။
ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံထဲမွာ တည္တဲ့
ေရႊတိဂံုနဲ ခါကာဘိုရာဇီကို
တစ္ကမၻာလံုးက ယဥ္ေက်းမွဳျမင့္မားသူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္သလို
သူတို ့ဆီမွာ တည္တဲ့
အန္ေကာဝပ္နဲ ့ ပီဆာေမွ်ာ္စင္ကို လည္း
ငါတို ့အားလံုး ပိုင္ဆိုင္တယ္။
ယဥ္ေက်းမွဳတို ့ရဲ ့ ႏွလံုးသည္းပြတ္ မွန္သမွ်ဟာ
နယ္နိမိတ္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းျပီး
စၾကာၤဝဠာ တစ္တိုက္လံုးအထိ ေမႊးတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ဥယ်ာဥ္တစ္ခုရွိတယ္။
အဲဒီ့ ဥယ်ာဥ္ထဲက သစ္ပင္ေတြမွာ
ဘာသာတရားတို ့ရဲ ့အဆီအႏွစ္ေတြက
သစ္သီးအျဖစ္သီးေနတယ္။
အဲဒီ့သစ္သီးေတြကို ၾကိဳက္သေလာက္ဆြတ္ယူၾက။
အဲဒီ့ ဥယ်ာဥ္ရဲ ့သစ္သီးတိုင္းဟာ ခ်ိဳျမိန္ျပီးေဆးဘက္ဝင္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ပင္လယ္တစ္ခုရွိတယ္။
နာမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့စီးဆင္းလာတဲ့ ဘာသာတရားဆိုတဲ့ျမစ္ေတြဟာ
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတဲ့ ပင္လယ္မွာ ေပါင္းဆံုတယ္။
အဲဒီ့ ပင္လယ္ရဲ ့ေရစက္ေရေပါက္တိုင္းဟာ ခ်ိဳျမိန္ျပီး ေဆးဖက္ဝင္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ဘုရားေတြ ပရိနိဗၺာန္ စံေပမယ့္
တရားေတြ ပရိနိဗၺာန္္ မစံေသးဘူး။
လူတိုင္းရဲ ့ရင္ထဲမွာ
ဘုရားတစ္ဆူစီရွိေနတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

(blog လုပ္ခါစက ေရးျပီး တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေဟာင္းကုိ ျပန္တင္လုိ္က္တာပါ)

လမ္းေပ်ာက္သူ

ေမွ်ာ္လင္ ့ခ်က္ေကာင္းကင္မွာ
ပင္ ့ကူေတြ အိမ္ဖြဲ ့
ငါ့ “မနက္ဖန္”ေလး သိမ္ငယ္ရေတာ ့မယ္။

ရက္စက္လိုက္တာ ေလ႐ုိင္းရယ္…
ပြင္ ့ဖို ့အားယူေနတဲ ့ပန္းငံုေလးကုိမွ
ေ႐ြးျပီးေျခြရက္တယ္ေနာ္။

တစက္စက္ က်လာတဲ ့ေန ့ေတြေတာင္
ပင္လယ္ၾကီးထဲ ျပည္ ့ေတာ ့မယ္….
ငါဘယ္ကို ရြက္လႊင္ ့ရမွာလဲ။

အားလံုးက ေျပာၾကတယ္။
ဦးထုပ္နက္နဲ ့လူတဲ့၊
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ေမးၾကည့္တယ္
အေတြးထဲ ေျမြတေကာင္ဝင္ အဆိပ္ထုတ္ေနသလား။

မဂၤလာမွန္သမွ် ဆိတ္သုဥ္းေနတဲ့
ေဟာဒီ့ ဖုန္းစိုးသခၤ်ိဳင္းေျမမွာ
လေရာင္ေရးေရးေလးကို လိုခ်င္တမ္းတမိသူနဲ ့
လမင္းကို ဖံုးကြယ္ပစ္တဲ့တိမ္ေတြ
ဘယ္သူ ့မွာ အျပစ္႐ွိသလဲ။

မိတ္ေဆြ….
သင့္မွာ သြားစရာလမ္းကလဲ မ႐ွိ၊
ျပီးေတာ ့သင္ဟာ ဆင္တေကာင္လဲ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္
သင္ဘာေတြလုပ္မလဲ။
ေကာင္းကင္ကို
(စိတ္ဓာတ္က်တုန္းက ေရးထားျပီးေတာ့ blog လုပ္ခါစက တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။ ႏွစ္ပုိဒ္ျဖဳတ္ထားပါတယ္)

ငွက္ဖမ္းသမား

သူပဲ အေၾကာင္းမဲ့ ဖမ္း
သူပဲ ေစ်းၾကီးၾကီးနဲ႔ ျပန္လႊတ္
ေၾသာ္..ငွက္ဖမ္းတာ မဟုတ္တဲ့ ငွက္ဖမ္းသမား
သူဘာကုိ အလိုရွိမွန္းလည္း ငါသိတယ္။

ေဟာ…
ရင္ထဲက ခုန္ထြက္လာတဲ့
ကရုဏာ ဆုိတဲ့ေကာင္ေတာင္
သူ႔ကစားကြက္မွာ ပြန္းတေကာင္ျဖစ္လို႔။

ဒါဟာ
တဘက္သတ္ ဆန္လြန္းတဲ့ ဘာတာစနစ္ တမ်ိဳး
ငါ့ ေစတနာေတြ အျဖစ္ဆုိးေပါ့။

‘တေကာင္လြတ္လည္း တေကာင္ပဲ’ ဆိုျပီး
‘Chicken Soup’ စာစု ထဲက
‘ၾကယ္ငါး’ ဒႆနနဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လက္က်န္ေလးကုိအႏွိႈက္
ငါ့လက္ေတြတုန္ေနလိုက္တာ။
ေကာင္းကင္ကုိ

'အထိအခုိက္မ်ားတဲ့ ဇာတ္လိုက္' ကဗ်ာမွ (ေမာင္ဖီလာ)

မ်က္စိတခ်က္ အေရႊ႕မွားတာနဲ႔
အေတြ႕အၾကံဳမ်ားတဲ့ ေယာက်ာ္းလည္း
မိုင္းနင္းမိေတာ့တာပဲ။

(ေမာင္ဖီလာ)

ဘာျမဴဒါ

ကဗ်ာအေဟာင္း ျပန္တင္လိုက္တာပါ။

ဘာျမဴဒါ

ႏွဳတ္ခမ္းၾကြက္္သားေလးေတြ အက၊
'ပန္း'ဆက္တံခါးေလး အဟမွာ
အလြန္ဆံုးက်ယ္လွ တလက္မ ေပါ႔။
ဒါေပမယ့္
ႏွင္းဆီနဲ ့တူတဲ့ အေပါက္
ပုရိသေတြ ျပဳတ္ျပဳတ္က်တတ္တဲ့ ေခ်ာက္ဟာ
စူပါမင္းတစ္ေယာက္ကိုေတာင္
ေျခေထာက္ဆြဲထားႏုိင္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ေသခ်င္ေနတဲ့ လူလိမၼာ

ေဖေဖာ္ဝါရီ လက ဟာကုိ နည္းနည္းျပန္ျပင္ျပီး ဒုတိယ အၾကိမ္ ျပန္တင္တာပါ။

download လုပ္ခ်င္ရင္ pdf download link

ေသခ်င္ေနတဲ့ လူလိမၼာ

(၁)
စာေရးဆရာ တေယာက္က လူ႔ဘဝကို ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ခုိင္းႏွိႈင္းျပီး ဥပမာ ေပးဖူးတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဆံုစည္းမွႈဆိုတာ ဘတ္စ္ကားၾကပ္ၾကပ္ထဲက ခဏေလး ဆံုစည္းမွႈလိုပဲတဲ့။ ဘတ္စ္ကားက ၾကပ္လြန္းေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ နင္းမိတာတို႔ ထိခုိက္မိတာတုိ႔ ရွိမယ္။ ခဏတာ ေလးမို႔ ခြင့္လြႊတ္လုိက္ပါတဲ့။

ဒါေပမယ့္ သူအခု ဆံုေနရတဲ့လူ၊ သူ႔ကုိလိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတဲ့ လူက ခဏေလး မဟုတ္ဘူး။ သူလူမွန္းသိစ အရြယ္ကေန ခုခ်ိန္ထိ ထာဝရ လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာ။ သူဆက္ျပီး သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ဒါနဲ႔ သူ ၾကံဖန္ျပီး ခြင့္လႊတ္တဲ့နည္းေတြ လိုက္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ နည္းတခုကုိ သတိရသြားတယ္။ အဲဒီ့နည္းအရ ဆိုရင္ေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ သံသရာမွာ အမ်ိဳးမေတာ္ဖူးတဲ့သူ မရွိဘူးတဲ့။ ကုိယ္ ခြင့္မလႊြတ္ႏုိင္တဲ့သူ နဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ သံသရာမွာ ေဆြမ်ိဳး တနည္းတဖံု ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးမွာပဲလုိ႔ ေတြးျပီး ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါတဲ့။ အဲဒီ့မွာ သူဦးေႏွာက္ ပုိေျခာက္သြားျပီးေတာ့ စိတ္ထဲက ေရရြတ္လိုက္တယ္။
“ငါနဲ႔ငါ သံသရာမွာ ဘာေတာ္ခဲ့ပါသလဲ”

(၂)
သူ႔ကုိ သူကုိယ္တိုင္က လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာ ၾကာလွျပီ။ သူစာအုပ္ တအုပ္ဖတ္ျပီဆို စာေရးသူရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမွႈေတြကို လာေျပာျပီ။ တရားနာျပီဆိုရင္လည္း အဲဒီ့တရားရဲ႕ ဟာကြက္ေတြကို လာေျပာျပီ။ ေၾသာ္…သူ႔စိတ္ထဲကေန ‘ေနျခည္’ကို ထုတ္ပစ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ့တုန္းကလည္း…

(၃)
ဖေယာင္းတုိင္ေလး မကုန္ခင္ ဒီ ေျခာက္ျခားစရာ တေစၦဇာတ္ကုိ သူ ဆက္ဖတ္ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဖေယာင္းတုိင္ေလးကုိ မွႈတ္ျပီး ေစာေစာ အိပ္လိုက္ရမလား။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏုိင္ပဲ ေတြးေနရင္ တေစၦဇာတ္လမ္းလည္း မဖတ္လိုက္ရ၊ ေစာေစာလည္း မအိပ္လိုက္ရပဲ ဖေယာင္းတိုင္ေလး ကုန္သြားတာပဲ အဖတ္တင္မယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖုိ႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ရွံဳးရင္ေတာင္မွ စိတ္ပဋိပကၡေၾကာင့္ စိတ္ေထာင္းကုိယ္ေၾကျဖစ္ျပီး ရွံဳးရတာထက္စာရင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ရွံဳးတာက ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ သူထင္တယ္။

အရွံဳးဆိုတာ ခ်ိဳျမိန္တဲ့ ဝိုင္အရက္မွ မဟုတ္တာ။ သူ ဘာလုိ႔ အခ်ိန္ဆြဲျပီး ေသာက္ေနရမွာလဲ။

(၄)
ဆံုးျဖတ္ဖုိ႔အတြက္ ေခါင္းပန္းလွန္တဲ့ နည္းကိုေတာ့ သူမသံုးခ်င္ဘူး။ အဲဒါက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အေၾကြေစ့တေစ့ေလာက္မွ တန္ဖိုးမထားတဲ့လူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္လို႔ သူယူဆတယ္။

ဒီေတာ့ ျပႆနာကုိ အျဖဴအမည္း မဆံုးျဖတ္ခင္မွာ သူ႔အေနနဲ႔ ေတြးေခၚသေယာင္ေယာင္ လုပ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိလာျပီ။ စဥ္းစားျခင္းဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ကုိယ္သန္ရာသန္ရာကို လိုသလို ဆြဲေတြးတာေတြ ဘာေတြ လုပ္ဖုိ႔လိုလာျပီ။ ဒါမွလည္း လိုအပ္လာရင္ အေကာင္းဆံုးစဥ္းစားခဲ့သားပဲလို႔ ေတြးျပီး စိတ္ေျဖလို႔ ရမယ္ မဟုတ္လား။

သူ႔ဘဝ ဟုိးေအာက္ဆံုးအျမစ္နားအထိ လက္တံရွည္ရွည္နဲ႔ ဒုကၡလွမ္းေပးေနတဲ့ ေမးခြန္းကုိ Yes or No တခုခု ေျဖဖုိ႔ လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။

ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔ Albert Camus ရဲ႕ စကားတခုကုိ သူ သတိရလို႔ ျပံဳးလိုက္မိေသးတယ္။
အေတြးအေခၚပုိင္းဆုိင္ရာ ျပႆနာေတြထဲမွာ တကယ္နက္နဲတဲ့ ျပႆနာဆုိလုိ႔ တခုပဲ ရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ‘suicide’ တဲ့။ အခု သူအဲဒီ့အေၾကာင္းအရာကုိ ကုိင္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ အနက္နဲဆံုး အေတြးအေခၚ ျပႆနာတခုကုိ စဥ္းစားျခင္းလုိ႔ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ နာမည္ ေလွ်ာက္တပ္လို႔ေတာင္ ရေသးတယ္။

“ဗြန္းးးး” “ဗြန္းးးးးး”
ရုတ္တရက္ ၾကားလုိက္ရတဲ့ စက္ႏွိႈးသံကုိ သူမခံႏုိင္လုိ႔ နားေတြကုိ အတင္းပိတ္လိုက္ရတယ္။

(၅)
ဟင္!
သူအသံၾကားလို႔ ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တီဗီြဖန္သားျပင္မွာ ေနျခည္ရဲ႕ ရုပ္ပံုလႊာ။ သူ အံ့ၾသသြားတယ္။ ေနျခည္ရဲ႕ ရုပ္ပံုက ေမွာင္ရိပ္သန္းျပီး ဝါးေနတယ္။ သူ ဖန္သားျပင္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ကုိ တင္ဖုိ႔ အလင္းအေမွာင္ခ်ိန္တဲ့ ခလုတ္ကုိ လုိက္ရွာလိုက္တယ္။ မေတြ႕ဘူး။ ေနျခည့္ပံုကလည္း ၾကည့္ရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ဝါးျပီး ေပ်ာက္သြားတယ္။
သူ႔ပါးေပၚကုိ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။
သူ႔ေရွ႕က အရာဝတၳဳကလည္း သူစုိက္ၾကည့္ရင္းကေန တီဗီြဖန္သားျပင္ တခု မဟုတ္ေတာ့ပဲ ၾကည့္မွန္တခ်ပ္ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ အဲဒီ့ၾကည့္မွန္ခ်ပ္ထဲမွာေတာ့ ေခ်ာင္က်ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာစစ္တလင္းမွာ ေသာကႏွစ္သြယ္ စီးဆင္းလို႔။

(၆)
မွန္ထဲက ေသာကေကာင္ရဲ႕ ရွင္သန္ေနမွႈဟာ ဘာအက်ိဳးရွိပါသလဲ။
ေသဆံုးျခင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳး စာရင္းတခု လုပ္ဖုိ႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေကာင္းက်ိဳး နံပါတ္ (၁) အျဖစ္္ သူ႔စာရင္းထဲမွာ ဒီလို ခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး(၁)
ေနျခည္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရႏိုင္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကိုလည္း ဂရုစုိက္စရာ လိုမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေကာင္းက်ိဳး နံပါတ္(၁) မွာတင္ အခ်က္ ၂ခ်က္ပါေနတာကုိ သူသတိထားမိတယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။ ဒါက သူတေယာက္တည္း သိရံု၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖို႔ အေထာက္အကူျပဳရံု ရည္ရြယ္ထားတဲ့ စာရင္း။

(၇)
ေသျခင္းတရားဆုိတာ ဘာလဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေသတတ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားၾကတဲ့။ ေသတာေတာင္မွ နည္းနာေတြ လုိေသးသလားကြယ္။
ရွင္သန္ျခင္းမွာသာ ျပင္ဆင္မွႈ မရွိပဲ ရွင္သန္လုိ႔ မရတာ။ ေသျခင္းကေတာ့ ျပင္ဆင္မထားလည္း အမွတ္တမဲ့ ေရာက္လာျပီး ဒီအတိုင္းျပီးသြားတာပဲ။ သူ႔အထင္မွာေတာ့ ေသတာထက္စာရင္ ရွင္ရတာက အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပုိခက္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ရွင္ေနတုန္းမွာပဲ ရွာေဖြရ၊ ရုန္းကန္ရ၊ အလုပ္လုပ္ရ၊ ေက်ာင္းတက္ရ၊ ငုိရ ယိုရ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ဂရုစုိက္ရ၊ ပတ္ဝန္းက်င္က လက္ခံထားတဲ့ အေပၚယံ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ လိုက္နာရနဲ႔။
ဒီၾကားထဲ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ တခါတေလ ေပ်ာ္ရ၊ ျပံဳးရရင္ေတာင္ အဲဒါေတြက အကုသုိလ္ ဘာညာနဲ႔ အျပစ္ကင္းတဲ့ အေပ်ာ္မ်က္လံုးေလးေတြကုိ သဲနဲ႔လာပက္ၾကေသးတယ္။ အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာ သဘာဝအေလ်ာက္ ေပ်ာ္ပါေစ ေတာ့လား။
တခ်ိဳ႕လူေတြ ရွိေသးတယ္။ ေသခါနီးလူကို ဘဝကူးေကာင္းေအာင္ ဆိုျပီး ေသခါနီးမွာ ဟုိဟာေတြရြတ္ေပး၊ ဒီဟာေတြ ရြတ္ေပးနဲ႔။ သူေတြးရင္း ရယ္ခ်င္လာတယ္။ အဲဒါက ဘာနဲ႔ တူတုန္းဆုိေတာ့ တႏွစ္လံုး ေပေပေတေတနဲ႔ စာမလုပ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကုိ စာေမးပြဲေျဖဖုိ႔ နာရီပုိင္းအလုိမွ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ သင္ေပးေနတာနဲ႔ တူတယ္လို႔ သူေတြးမိတယ္။
သူစာရင္းထဲမွာ ဒီလုိ ခ်ေရးလုိက္ျပန္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး(၂)
ရုန္းကန္စရာ မလိုေတာ့၊ ျပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကိုလည္း ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။

(၈)
ဒုကၡဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဒုကၡမဟုတ္ေသးဘူး။ ဒုကၡမွန္းသိသြားမွသာ ဒုကၡက ‘ဒုကၡ’ဆိုျပီး တရားဝင္ ျဖစ္သြားတာ။

လူေတြမ်ား ကံဆိုးလုိက္ပံုက ေမြးလာလို႔ အရြယ္ေလး နည္းနည္းေရာက္လာတာနဲ႔ ႔ လူတုိင္းေသရမယ္ဆိုတာကုိ သိလာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္က ေရာဂါကုိသာ သိႏုိင္စြမ္းရွိျပီး ေဆးကုိ မသိႏုိင္တဲ့ အသိဥာဏ္မ်ိဳး။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသြးပ်က္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ရံုေလာက္ အသံုးတည့္တဲ့ အသိဥာဏ္မ်ိဳး။ သူခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး (၃)
ေစာက္သံုးမက်တဲ့ တဝက္တပ်က္ အသိဥာဏ္ေတြ မရွိေတာ့။ ျပီးေတာ့ လူ႔ဘဝက ရခဲတယ္တဲ့။ ဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ေကာ္တာပဲ။ လူသာျပန္မျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒုကၡကုိ ဒုကၡမွန္းမသိလို႔၊ ခံစားႏုိင္စြမ္းနိမ့္လို႔ ဒုကၡတခ်ိဳ႕ဟာ ဒုကၡမဟုတ္ေတာ့။ ျပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိလည္း ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။

(၉)
တကယ္ဆုိ လူတိုင္းနီးပါးက အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနသင့္တယ္။ ႏုိင္ငံတုိင္း ႏုိင္ငံတုိင္းဟာလည္း သူတို႔ႏုိင္ငံေတြမွာ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရဟာ စုစုေပါင္းလူဦးေရရဲ႕ ၉၀ ရာခုိင္ႏွႈန္းေက်ာ္လာျပီ၊ ရာႏွႈန္းျပည့္နီးပါးျဖစ္ေအာင္ ဆက္လက္ၾကိဳးစားမယ္ ဘာညာနဲ႔ အျပိဳင္အဆိုင္ ဂုဏ္ယူဝံ့ၾကြားစြာ ေၾကညာ ေနသင့္တယ္။
အျပည့္အစံု ေျပာရရင္ေတာ့ လူေတြဟာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ တျပိဳင္တည္းမွာပဲ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ ဖူလံုေနျပီး လုပ္ခ်င္တာကုိပဲ စိတ္ၾကိဳက္ လုပ္ေနခြင့္ ရသင့္တယ္ေလ။

အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ေတြ၊ အေၾကြေစ့နဲ႔ အေအးဗူးေတြ ဘာေတြ ေရာင္းတဲ့ စက္ေတြ၊ ခိုင္းစားစရာ စက္ရုပ္ေတြကုိ ဘာလုိ႔ တီထြင္ထားၾကသလဲ။ ၾကိဳးစားပမ္းစားလည္း တီထြင္ရေသးတယ္။ စက္ေတြကပဲ အလုပ္လုပ္ျပီး လူေတြက ေအးေအးေဆးေဆး ၾကိဳက္ရာလုပ္ေနႏိုင္တဲ့ ဘဝမ်ိဳးကို ရသင့္တယ္မဟုတ္လား။

ခုေတာ့ သတၱဝါေတြအားလံုးထဲမွာ တပတ္ကုိေျခာက္ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ အက်ဥ္းက်ေနတာဆုိလို႔ လူဆိုတဲ့ ဥာဏ္ၾကီးရွင္ေတြပဲ ရွိတယ္။ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရ၊ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ စားရ၊အိပ္ရ၊ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ခ်စ္တင္းေႏွာရနဲ႔။
အခ်ိန္ဆိုတာကုိ လူေတြပဲ ပညတ္။ ျပီးေတာ့ အခ်ိန္ထဲမွာ လူေတြပဲ အက်ဥ္းက်။ ဘာသာစကားေတြ၊ ပညာရပ္ေတြ တီထြင္။ ျပီးေတာ့ အဲဒါေတြကုိ ေလ့လာရ၊ သင္ရနဲ႔ အက်ဥ္းက်။
ဒါနဲ႔မ်ား ခပ္တံုးတံုးငနဲေတြက သူ language ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးတတ္သေလး ဘာေလးနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဘယ္ေလာက္အထိ ႏွိပ္စက္ထားသလဲဆုိတာကုိ ဘုမသိ ဘမသိ လာၾကြားၾကေသးတယ္။

ျပီးေတာ့ လူေတြေလ့လာတယ္ သိလာတယ္ဆိုတာကလည္း အေျဖတခုရတိုင္း ေမးခြန္းေတြ ဆယ္ခုမက ထပ္ေပၚလာတာမ်ိဳး။ ဆက္ျပီး လိုက္ေပေတာ့ပဲ။
ဥပမာ ေရွးကလူေတြရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္မွႈေၾကာင့္ မဆီမဆိုင္ စာေတြကဗ်ာေတြထဲမွာ အေခ်ာင္နာမည္ရေနတဲ့ ‘လ’ ဆုိတဲ့ မစြမ္းမသန္ အရန္ျဂိဳလ္စျဂိဳလ္န ကုိပဲၾကည့္။
အစကေတာ့ ‘လ’ကို နတ္သားလုိလို၊ လင္းေနတဲ့ နတ္ဘုရားတပါးလုိလို လူေတြ ထင္ေနၾကတုန္းကေတာ့ အဟုတ္။နတ္သားတုိ႔ နတ္ဘုရားတုိ႔ဆုိတာကို သြားေလ့လာရင္ က်ိန္စာသင့္သြားမယ္ မဟုတ္လား။ ၾကည့္ပါလား။ ‘လ’ က နတ္သားျဖစ္တယ္ ဆုိတာကုိ မယံုသလုိ ဘာလိုလုိေျပာမိခဲ့ၾကတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေပါင္း ရွစ္ရာကုိးရာ က ေကာင္ေတြ အခုဆုိ အကုန္ေသျပီေလ။ ေသမွာေပါ့။ ႏွစ္ေပါင္း ရွစ္ရာကုိးရာ ေတာင္ ရွိ…အဲေလ သြားေစာ္ကားတာကုိး။

အဲလုိယံုၾကည္ေနတုန္းကေတာ့ ယံုၾကည္မွႈဆိုေတာ့ ဘာမွ ဆန္းစစ္ေနစရာ မလိုဘူးေလ။ အလုပ္မရွႈပ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာေပေတြ၊သီခ်င္းေတြ၊ကဗ်ာေတြက “ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ၾကဖုိ႔” အာေပါက္ေအာင္ တိုက္တြန္းေနၾကတာ ျဖစ္မယ္။ ေတြးရေတာရ ေလ့လာရတာေတြနဲ႔ အလုပ္မရွႈပ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေတြ ျဖစ္မွာပါ။

ခုေတာ့ ေနရဲ႕အေရာင္နဲ႔ တကုိယ္လံုးေျပာင္ေနတဲ့ အဲဒီ့ ‘လ’ စုတ္ ‘လ’ ပဲ့က နတ္ဘုရား မဟုတ္ပဲ ျဂိဳလ္ရံလဆိုတာလည္း သိသြားေရာ သူ႕ရဲ႕ structure ေတြ geology ေတြ ေလ့လာရ၊ အပူခ်ိန္ေတြ ေလ့လာရနဲ႔ အလုပ္ကုိ ရွႈပ္သြားေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား။

သူ ေသျခင္းရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးကုိ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ အေတြးနည္းနည္းေခ်ာ္သြားတယ္။ ေသျခင္းရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးနံပါတ္ (၄) ကုိ သူဒီလုိ ခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး (၄)
အခ်ိန္ရဲ႕ အက်ဥ္းသားအျဖစ္က လြတ္ေျမာက္လာမယ္။ လိုက္ေလ ေဝးေလဆိုတဲ့ အျဖစ္က လြတ္မယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။

(၁၀)
“ဆရာ၊ က်ေနာ့္ေရာဂါက ဘာေရာဂါလဲ”

အဲလိုေမးသံေတြကုိ ၾကားရင္ သူေအာ္ရယ္လုိက္ခ်င္တယ္။ “ကိုယ့္လူေရ…ဆရာဝန္ကုိ သြားေမးမေနနဲ႔။ က်ေနာ္ေျပာျပမယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေရာဂါက ေမြးဖြားျခင္း လုိ႔ ေခၚတယ္”

ဟုတ္တယ္ေလ။ သတၱဝါတိုင္းဟာ ေမြးလာျပီးကတည္းက ေသဖုိ႔ေသခ်ာျပီးသား။ ေရာဂါနာမည္ကုိ ဘယ္လုိတပ္တပ္ ေသမွာက ေသမွာပဲ။

ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕အူတူတူ လူေတြက သူ႔ကုိ ထမင္းစားဖို႔ အသက္ရွင္ေနတာလား၊ အသက္ရွင္ဖုိ႔ ထမင္းစားေနတာလား၊ ဘာအတြက္ အသက္ရွင္ေနတာလဲလုိ႔ ေမးလာတိုင္း သူကခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေျဖေလ့ရွိတယ္။

“က်ေနာ္ ေသဆံုးဖုိ႔အတြက္ အသက္ရွင္ေနတာ”

သူအဲလုိေျဖလိုက္ရင္ ေမးခြန္းရွင္ေတြ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကတာ မ်ားတယ္။ ထားပါေတာ့။ မမွႈပါဘူး။ သူတုိ႔ ဘယ္လုိပဲ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ သူ႔ကုိ ေထာက္ခံမယ့္သူေတြက ရွိေနတယ္ေလ။

“ကိုမာ” ရျပီး ပုိက္တန္းလန္းေတြက ေပးတဲ့အသက္ေလးနဲ႔ ဆက္ရွင္ေနရတဲ့သူေတြ၊ ေရာဂါကၽြမ္းမွႈ အရသာကုိ တငံုခ်င္း စိမ္ေျပနေျပ ခံစားေနရတဲ့သူေတြရဲ႕ လိပ္ျပာေကာင္ၾကီးေတြက ေတာင္ပံတဝုန္းဝုန္းခတ္ျပီး သူ႔ အဆိုကုိ ေထာက္ခံၾကလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔ ခႏၶာေကာင္ၾကီးေတြဟာ ေသဆံုးဖုိ႔ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနၾကရတယ္ဆုိတာ။

သူ႔အေတြးေတြကုိ စာရင္းထဲ ထည့္ဖုိ႔ ေဘာင္ဝင္မဝင္ သူူစဥ္းစားလုိက္တယ္။ သိပ္ေတာ့ ေဘာင္ မဝင္လွဘူး။ ဒါေပမယ့္ လုပ္တတ္ကုိင္တတ္ရင္ ျဖစ္ပါတယ္။

စာရင္းပံုစံခြက္ထဲမွာ သူလွည့္ပတ္ျပီး ထည့္လိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး (၅)
ဘယ္လုိေၾကြးေၾကာ္ျပီး ရွင္သန္ရွင္သန္ ေနာက္ဆံုးမွာ တူညီတာ တခုကေတာ့ မေသဆံုးခင္ေလး ရွင္သန္ ေနၾကရတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ လူ႔မသိစိတ္ထဲမွာ ေသဆံုးျခင္းက ေနာက္ဆံုးပန္းတုိင္လုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေသမွာ (တနည္းအားျဖင့္) ကုိယ့္အတၱေလး မရွိေတာ့မွာကုိ အရမ္း ေၾကာက္ေနၾကတာ။ တကယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပန္းတုိင္ကုိ မေရာက္မွာသာ စိတ္ပူရရုိး ထံုးစံ ရွိတယ္ေလ။ ပန္းတုိင္ကုိ ျမန္ျမန္ေရာက္မယ့္ကိစၥမ်ိဳးဆိုရင္ လက္ခေမာင္း ထခတ္သင့္တာေပါ့။
ေၾသာ္…ေနာက္အားသာခ်က္တခုက ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။

(၁၁)
တကယ္ဆိုေတာ့ ေသတယ္ဆုိတာ အေရးၾကီးတဲ့ တာဝန္ တခုကို ထမ္းေဆာင္တာလုိ႔လည္း ေျပာလို႔ရေသးတယ္။

ဥပမာ ကမၻာေပၚမွာ မေသေဆးတမ်ိဳး ေပၚလာတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ သြားျပီ။ ကမၻာၾကီးေတာ့ ကမၻာျဖစ္ရွံဳးျပီ။ အၾကီးအက်ယ္ ဒုကၡေရာက္ျပီ။ လူေတြ အကုန္လံုး မေသဖုိ႔ ဆိုတာက ေမြးဖြားျခင္း မရွိမွ ျဖစ္ႏုိင္မယ္မဟုတ္လား။ ႏုိ႔မို႔ဆုိ ကမၻာၾကီးမွာ လူေတြအကုန္လံုး ျပည့္ညပ္ ေနမွာေပါ့။ အေျခခ်စရာေနရာေတြ၊ အရင္းအျမစ္ေတြ မလံုမေလာက္ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ေသဆံုးျခင္း မရွိဘူးဆိုပါေတာ့။ ကုလို႔မေပ်ာက္ႏုိင္တဲ့ ေရာဂါတခုခု အျပင္းအထန္ခံစားေနရတဲ့လူေတြ အတြက္လည္း တခုတည္းေသာ လြတ္လမ္းေလး မရွိေတာ့။ ေထာင္ႏွစ္၁၀၀ မက က်ေနတဲ့သူေတြ အတြက္လည္း တခုတည္းေသာ လြတ္လမ္းေလး မရွိေတာ့။ စိတ္ဓာတ္ေတြ ငရဲျပည္ရဲ႕ ဟုိးေျမေအာက္ခန္းထဲအထိ က်ဆင္းေနတဲ့သူေတြ အတြက္လည္း တခုတည္းေသာ လြတ္လမ္းေလး မရွိေတာ့။ ေမြးဖြားျခင္း မရွိေတာ့ တေန႔လာလည္း ဒီမ်က္ႏွာ….တေန႔လာလည္း ဒီမ်က္ႏွာ! ေမးလုိက္ရင္ အသက္က ၁၆၀၀၊ အသက္က ၂၇၀၀! လူအိုေတြခ်ည္း။ ဟား! ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းမွာပဲ။

ျပီးေတာ့ နွစ္ ၁၀၀၀ ေနလည္း ဒီလူေတြ၊ ႏွစ္ ၂၀၀၀ ေနလည္း ဒီလူေတြခ်ည္းဆုိ ဒီလူ ဒီအိုင္ဒီယာ ဒီအေတြးအေခၚေတြနဲ႔ပဲ ကမၻာၾကီး ရပ္တန္႔သြားလိမ့္မယ္။

ဒီေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျခြခ်ျခင္းနဲ႔ ေစာေစာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္သင့္တယ္လုိ႔ သူေတြးလိုက္မိတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ…ဆရာသမား တေယာက္ website မွာ ေရးထားတဲ့ ေလသံကုိ သူအတုခုိးလိုက္ျပီး သူ႔စာရင္းထဲမွာ ဒီလို ခ်ေရးလိုက္တယ္။

ေသဆံုးျခင္း (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသျခင္း)
ေကာင္းက်ိဳး (၆)
မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအားလံုး ဝမ္းသာေတာ့။
လူတေယာက္ လူ႔ေလာကမွ ေစာေစာစီးစီး ေနရာဖယ္ေပးျခင္းအားျဖင့္ ေလာက တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ စဥ္းစားေနျပီ။ ထိုသူကား အျခားမဟုတ္။ မိမိကုိယ္တိုင္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ေၾသာ္… ေနာက္ထပ္ေကာင္းက်ိဳးတခုကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။

(၁၂)
စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ စီမံကိန္း တသီတတန္းနဲ႔ အသားတံုးၾကီး တခုအေၾကာင္း သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ အဲဒီ့အသားတံုးၾကီးက အရာရာကုိ အခ်ိန္အတိအက်နဲ႔ စီမံအကြက္ခ်ျပီးမွ လုပ္တတ္တဲ့သူ။ အိမ္သာတက္ရင္က အစ အခ်ိန္အလကား မကုန္ရေအာင္ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြ တအုပ္ျပီး တအုပ္ အျမဲျပင္ထားတတ္တယ္။ လုပ္ငန္းတခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း အာကာသဒံုးပ်ံ တစင္း လႊတ္ေတာ့မယ့္ အတုိင္း အခ်ိန္ကုိ ေသခ်ာ တြက္ခ်က္ ျပင္ဆင္ျပီး ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ေသျခင္းတရားဆိုတာ နီးနီးေလး ဆိုတာကိုလည္း အဲဒီ့လူက သတိရွိလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ့လူ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္သစ္တခုက တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာမွာ။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီ့လူက ေသခ်ာခ်င္တဲ့သူဆိုေတာ့ လံုေလာက္တဲ့ က်န္းမာေရး ရွိမရွိ သိေအာင္လုိ႔ ေဆးသြားစစ္တယ္။ ေဆးစစ္ခ်က္ အရ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူးတဲ့။ လုပ္ငန္းစလုပ္လုိ႔ ရျပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဆးစစ္ခ်က္ယူျပီး ျပန္အလာ လမ္းျဖတ္အကူးမွာ ကားတုိက္ခံလိုက္ရျပီး ပြဲခ်င္းျပီး ေသသြားေတာ့တယ္။

လက္ရွိ သူစဥ္းစားေနတဲ့အေၾကာင္းအရာအရ… အဲဒီ့လူရုတ္တရက္ေသတာကုိ သံေဝဂ ရရမယ့္အစား အဲဒီ့လူ ကုိယ့္plan ေလးနဲ႔ကုိယ္ မေသႏုိင္တာကုိပဲ သူက သံေဝဂရေနတယ္။ မျဖစ္ဘူး။ အခ်ိန္ရွိတုန္း ျမန္ျမန္ဆံုးျဖတ္ျပီး လုပ္မွ!

ကုိယ့္ကံၾကမၼာရဲ႕ အရွင္သခင္ဟာ ကုိယ္တုိင္ ျဖစ္သင့္တယ္လုိ႔ လူေတြ ေျပာေျပာေနၾကတယ္ မို႔လား။ ခရစ္ေတာ္က အိပ္ဖို႔ ေခၚတဲ့အထိ၊ အလႅာက အမိန္႔ေပးတဲ့ အထိ၊ ကံၾကမၼာဆုိတဲ့ ရွႈပ္ေထြးေထြး အစုအေဝးၾကီးက ‘ေဟ့ေယာင္..မင္းေသေတာ့’လို႔ အလိုက္သိတဲ့ အထိ ဘာလို႔ ေစာင့္ေနရမွာလဲ။

“ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံၾကမၼာရဲ႕ အရွင္သခင္ ျဖစ္ရမယ္ေဟ့” …သူေယာင္ျပီး ေၾကြးေၾကာ္လိုက္တယ္။

ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ၾကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ အဆင္ေျပမယ့္နည္းနဲ႔ ေၾကြက်ပစ္ရမယ္။ တျခားလူေတြကေတာ့ ေမးခ်င္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ေသျခင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ကုိယ့္ၾကမၼာကုိယ္ မျပဌာန္းရေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္မွာ မုိ႔လို႔တုန္းလုိ႔။

အဲလုိ သူ႔ကုိေမးလာရင္ေတာ့ ေမးလာတဲ့သူေတြကုိ ဒံုးေဝးရန္ေကာ ဆုိတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ သူၾကည့္မိမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ပ်မ္းမွ်ျခင္း ဥပေဒသနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ လူေတြဟာ ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္ေနတုန္း ႏွလံုးခုန္ ရပ္ျပီး ေသႏုိင္ေခ်၊ စံုတြဲ ခ်စ္တင္းေႏွာေနတုန္း ႏွလံုးခုန္ ရပ္ျပီး ေသႏုိင္ေခ်၊ သူမ်ားမဂၤလာေဆာင္ (ဒါမွမဟုတ္) ေမြးေန႔ တခုခုထဲမွာ အမဂၤလာေကာင္ ဆန္ဆန္ ဂြတီးဂြက် သြားေသႏုိင္ေခ်၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း တေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာ ေသာ့ခတ္ျပီးေနေနတုန္း ေသသြားတာ ရက္ၾကာသြားမွ ေဘးခန္းေတြက အပုပ္နံ႔ရျပီး သိသြားတာမ်ိဳးျဖစ္ႏုိင္ေခ်…အဲဒါေတြက လူတေသာင္းမွာ တေယာက္ေလာက္ေတာ့ ၾကံဳရႏုိင္ေခ် ရွိတာပဲ။ ထီေပါက္ႏုိင္ေခ်ထက္ေတာင္ ပိုမ်ားေသးတယ္။ အဲလုိသာ ေသသြားရင္ ခပ္နနေကာင္ေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ခင္ဗ်ား အထူးအဆန္း မသာေကာင္ျဖစ္ျပီး ခင္ဗ်ားေတာ့သြားျပီ။

သူခ်ေရးလိုက္ျပန္တယ္။

ေသဆံုးျခင္း (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္္ေသျခင္း)
ေကာင္းက်ိဳး (၇)
ငါသာလွ်င္ ငါ့ၾကမၼာ၏ အရွင္သခင္ ျဖစ္သင့္သည္။ ေတာ္ၾကာ ဘုရားသခင္က ကုိယ့္ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ က်ီစားေနမွျဖင့္….
ေနာက္ထပ္ေကာင္းက်ိဳးတခုက ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။

(၁၃)
သူ႔နာမည္ကပဲ စီးေနလို႔လား။ သူ႔စာရင္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြခ်ည္း ခုနစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။ ဆိုးက်ိဳးက တခ်က္မွ မရွိေသးဘူး။

သူ႔စာရင္းကိုသူ တခ်က္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ “ေကာင္းက်ိဳး (၃)… ေစာက္သံုးမက်တဲ့ တဝက္တပ်က္ အသိဥာဏ္ေတြ မရွိေတာ့” ဆိုတာ အေရာက္ မွာ သူတခုေတြးမိလိုက္ျပန္တယ္။ အဲဒီ့ တဝက္တပ်က္ အသိဥာဏ္ ဆိုတာၾကီးကလည္း လူနဲ႔ အျမဲကပ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဗ်။ စိတ္လွႈပ္ရွားတဲ့ အခုိက္အတန္႔တခုခုမွာ ကုိယ့္ဆီကေန ကုိယ့္ဦးေႏွာက္ၾကီးက ထြက္ေျပးသြားတတ္တယ္။ ဥပမာ ပရိသတ္ေရွ႕ထေျပာ ခါနီးမွာ အကုန္ေမ့သြားတာမ်ိဳး။ ဒါမွမဟုတ္ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အသိဥာဏ္လြတ္ျပီး လုပ္မိသြားတာမ်ိဳး။ အဲဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး တေလာက သူဖတ္ဖူးလိုက္တဲ့ ေဆာင္းပါး တပုဒ္ကုိ ဝိုးတဝါး အမွတ္ရလိုက္တယ္။ စံုတြဲေတြ ခ်စ္တင္းေႏွာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ လက္ေတြ ေျမာက္တက္သြားတာ၊ ေအာ္တာေတြဟာ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီ့အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ဦးေႏွာက္က စဥ္းစားေတြးေခၚတဲ့ တခ်ိဳ႕အစိတ္အပုိင္းေတြ အလုပ္မလုပ္ေတာ့လို႔တဲ့။ အမ်ိဳးသားေတြလည္း အတူတူပဲ။ အထူးအဆန္းေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ။ အဲလိုအခ်ိန္မွာ အေတြးနက္ေနဖို႔လည္း လိုမွ မလိုတာ။

ဘယ္ေလာက္ၾကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပညာရွင္ၾကီးေတြ၊ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြ၊ ကၠဳေျႏၵရွင္ၾကီးေတြပဲ ျဖစ္ပါေစ ဘဝမွာ ကုိယ့္ဦးေႏွာက္ ကုိယ့္ဆီက ထြက္ေျပးသြားတာမ်ိဳး ၾကံဳခဲ့ဖူးမွာပဲ။ အဲဒါမ်ိဳးက အဆိုးလို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ စိတ္လွႈပ္ရွားခ်ိန္မ်ိဳးမွ ျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ကုသိုလ္လုိ႔ထင္ရတဲ့ စိတ္ခံစားမွႈ အခုိက္အတန္႔ေတြမွာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဥပမာ တခုခုမွာ ယံုၾကည္မွႈ လြန္ကဲတာမ်ိဳး ေပါ့ဗ်ာ။ အလြယ္ဆံုး ဥပမာ ေပးရရင္ေတာ့ဗ်ာ တိရစၦာန္ေတြနဲ႔ လူေတြ စကားေျပာတယ္ဆိုတာကုိ သာမန္အေျခအေန ဆိုရင္ တေယာက္မွ ယံုၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာသာေရး ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒါကုိ ဒဲ့ယံုတဲ့သူေတြလည္း ေလာကမွာ မနည္းဘူး။

ဘာသာေရးဆုိမွ သူ႔ေသျခင္းနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳး စာရင္းထဲမွာ ဘာသာေရးနဲ႔ တိုက္ရုိက္ သက္ဆိုင္တာ မပါေသးတာကို သူသတိရသြားတယ္။ ဒါက ခ်န္ခဲ့လုိ႔ မျဖစ္တဲ့ အရာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘာသာေရးေတြ ေပၚလာတဲ့အေၾကာင္းတရားထဲမွာ ေသျခင္းကလည္း မင္းသားတေယာက္ပါပဲ။

(၁၄)
သူ႔အေတြးအေခၚေတြက တိတၳိဆန္မွႈေတြနဲ႔ ဖူးပြင့္ေဝဆာတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေၾကာင္းအက်ိဳးမျပႏုိင္ေသးတဲ့ ပေဟဠိ အေကာက္အေကြ႕ေတြကုိ လူေတြက ဘာသာေရးဆုိတဲ့ စင္တခုခုေပၚ တင္ျပီး ပသ ေနၾကတာပဲလုိ႔ သူက ယူဆထားတယ္။ ဘန္ေကာက္သြားတုန္းကလို စတုိးဆုိင္ တဆိုင္ေရွ႕ အေရာက္မွာ ဆိုင္တံခါး အလိုအေလ်ာက္ ပြင့္သြားတာကုိသာ ေက်ာက္ေခတ္လူသား တေယာက္ ရုတ္တရက္ ျမင္သြားမယ္ဆိုရင္ အီလက္ထရြန္းနစ္ စနစ္မွန္း သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကုိ နတ္ဘုရား တပါးလုိ႔ထင္သြားျပီး ကုိးကြယ္မွာ ေသခ်ာတယ္။

သူက ဘုရားသခင္ေတြကို မယံုၾကည္တဲ့သူဆုိေတာ့ သူထာဝရငရဲမွာမ်ား က်ေနမလား။ သူ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တယ္။
“ထားပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားကုိ က်ေနာ္က မသိဘူး၊ မသိလုိ႔ မယံုဘူးဆုိပါေတာ့။ အဲလုိ ခင္ဗ်ားကုိ မသိရံု၊ မယံုရံုေလးနဲ႔ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ကုိ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းမယ္ ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတအား ကေလးဆန္တာေပါ့။ ဘုရားသခင္က အဲလို ကေလးဆန္ဆန္ လူဆုိးၾကီး ဟုတ္ပါ့မလား” လို႔သူ အေတြးဝင္လာတယ္။
ျပီးေတာ့ မီးေတြ ေရေတြနဲ႔ ကမၻာၾကီးကို ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ ဆိုတာကေရာ။ အာဏာရွင္ေတြ လူတသိန္းေလာက္ကုိ အစုလိုက္ အျပံဳလုိက္ သတ္ရင္ေတာင္ holocaust ဆိုတဲ့ ရာဇဝတ္မွႈ ေျမာက္ေသးတာ။ ဘုရားသခင္က အဲလုိ ရာဇဝတ္ေကာင္ ဆန္ပါ့မလား။ ေတြးရင္းနဲ႔ သူ႔စိတ္သက္သာသလုိလုိ ရွိသြားတယ္။

တကယ္လုိ႔ ဘုရားသခင္ရွိေနရင္ေတာင္ စာအုပ္ထဲက ဘုရားသခင္ေတြနဲ႔ တူမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားသခင္ အစစ္ၾကီး လူ႔ျပည္ကုိဆင္းလာရင္ လူေတြက သူတုိ႔ထင္တာနဲ႔ မတူလို႔ ဘုရားသခင္အျဖစ္ လက္မခံပဲ လိမ္လည္မွႈနဲ႔ ဖမ္းေတာင္ဖမ္းႏုိင္တယ္လို႔ သူက ေတြးလိုက္ေသးတယ္။

ငရဲနဲ႔ နတ္ျပည္ ဆိုတာကိုေတာ့ သူက စံပယ္နံ႔နဲ႔ ေညွာ္နံ႔ တျပိဳင္တည္းသင္းေနတဲ့ ဝတၳဳလို႔ပဲ ယူဆတယ္။ ဝတၳဳဆိုတဲ့သေဘာက လက္ေတြ႕သိထားတာေတြကုိ စိတ္ကူးေတြရႊဲေနေအာင္ ထပ္ေလာင္းျပီး ေရးေလ့ရွိၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ငရဲျပည္ရဲ႕ နည္းပညာအဆင့္အတန္းကုိ ၾကည့္လိုက္။ မစင္ဘင္ပုပ္တြင္းၾကီးေတြ၊ မီးခဲေတြ၊ ျပာပူေတြ၊ အားလံုး လူ႔ျပည္မွာ ရွိျပီးသား ဟာေတြခ်ည္းပဲ။ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္တို႔ျပီး ႏွိပ္စက္နည္းတုိ႔ ဘာတုိ႔က် မပါေတာ့ဘူး။ ဘယ္ပါမတုန္း။ က်မ္းေတြေရးတဲ့ ေခတ္က လွ်ပ္စစ္ဓာတ္မွ မေပၚေသးတာ။ ခုေခတ္လူ႔ျပည္က ေထာင္ေတြကေတာ့ ငရဲျပည္ထက္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ နည္းပညာေတြကို သံုးႏုိင္လုိ႔ ၾကံဖန္ ဂုဏ္ယူေနၾကမလား မသိ။

သူ႔စိတ္ထဲက တိတၳိေကာင္ေရ ကုေဋကုဋာ အားနဲ႔ အေတြးအင္ဂ်င္က ဒီတင္ မရပ္ေသးဘူး။ ကမၻာမပ်က္ခင္မွာ ပြင့္မယ့္ ဘုရားရွင္အေၾကာင္း ေရွးက က်မ္းျပဳသူေတြ ေရးထားတာ ကုိလည္းေတြးၾကည့္တယ္။ ယာဥ္ရထားေတြက ဆင္မင္း ၇,၀၀၀ ျမင္း ၁,၀၀၀ နဲ႔ေမာင္းႏွင္မယ့္ ရထားယာဥ္ေတာ္ ခုနစ္ရာတဲ့။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးယာဥ္ေတြကို ၾကည့္ျပီး ေရးလိုက္တာ ျဖစ္ရမယ္။ တကယ္ဆုိ ကမၻာမပ်က္ခင္မို႔လို႔ ယာဥ္ေတြက ေခတ္မီယာဥ္ေတြပဲ ျဖစ္သင့္တာေပါ့။ ကမၻာမပ်က္ခင္မွာကုိပဲ လူေတြ ဟုိးေက်ာက္ေခတ္ကေန evolution နဲ႔ ျပန္စရမယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း မသိဘူးေပါ့။

ေျမၾကီးေအာက္မွာ ငရဲ၊ မုိးေပၚမွာ ေကာင္းကင္ဘံုဆိုတဲ့ အယူအဆေတြကလည္း ကမၻာၾကီးကုိ အုပ္ေစာင္းေအာက္က နံျပားလုိလို ဘာလိုလို ယူဆထားတဲ့ ေခတ္က အေတြးအေခၚ ေတြပဲလို႔ သူက ေတြးေသးတယ္။ အုပ္ေစာင္းဆုိတဲ့ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းထဲက အျမင့္တေနရာရာမွာ ေကာင္းကင္ဘံုၾကီး ရွိမယ္။ နံျပားေအာက္မွာ မဟာေျမထုၾကီး ရွိျပီး ေျမထုၾကီးေအာက္မွာ ငရဲေတြရွိမယ္ ဆိုတဲ ့အေတြးမ်ိဳးေပါ့။

သူ႔ အေနနဲ႔ အံ့ၾသမိတာကေတာ့ ေရွးတုန္းက က်မ္းျပဳဆရာေတြက ငရဲေတြ၊ ေကာင္းကင္ဘံုေတြရဲ႕ ပထဝီဝင္ကုိက်ေတာ့ ေရးျပီးေတာ့ ကမၻာေပၚကတျခားေဒသေတြရဲ႕ ပထဝီဝင္ေတြ၊ တျခားေဒသက လူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကုိက်ေတာ့ ဘာလို႔ မေျပာၾကတာတုန္းလို႔ စဥ္းစားဖူးတယ္။ သူ႔အေဖ ကုိလည္း ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ ကမၻာ့ပထဝီဝင္က တရားရေၾကာင္း ျငိမ္းခ်မ္းေၾကာင္းေတြ မဟုတ္လုိ႔ မေဟာခဲ့တာ ေနမွာေပါ့တဲ့။ ဒါဆို ဖြဲ႕စည္းပံုမွားေနတဲ့ စၾကဝဠာ အေၾကာင္းေတြ၊ ေတာင္မဟုတ္တဲ့ေတာင္ ေတြရဲ႕ ပထဝီဝင္ေတြကုိ က်ေတာ့ တရားရေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔ ဘာလို႔ ဘာသာေရးဆရာ ေတြက ေရးခဲ့ၾကသလဲလုိ႔ သူကထပ္ေမးလုိက္ေတာ့ သူ႔အေဖက သိပ္မေတြးနဲ႔တဲ့။ ေတြးေနလုိ႔ ဘာမွျဖစ္မလာဘူးတဲ့။ သူကေတာ့ အဲလုိ မထင္ဘူး။ နမူနာ ယူစရာ စံ ျဖစ္တဲ့ ဘုရားေတာင္ ဘုရားျဖစ္ေအာင္ ေတာထြက္ဖို႔ အေတြးေတြကေန စခဲ့ရတာမဟုတ္လား။

သူ႔အတြက္ေတာ့ ဘာသာေရးေတြဟာ ကရုဏာနံ႔နဲ႔ထံုတဲ့ နိမိတ္ပံုေတြထက္ ဘာမွ မပုိဘူး။ အဲဒါကုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း သူေျပာမျပျဖစ္ဘူး။ လူတခ်ိဳ႕ကလည္း မလြယ္ဘူးမို႔လား။ ဘုရားရွင္ကုိယ္တိုင္ ျပန္ၾကြလာျပီး သူ မေဟာခဲ့တာ တခ်ိဳ႕ေတြကုိ မေဟာခဲ့ေၾကာင္း လာေထာက္ျပရင္ေတာင္ လူေတြက သူတုိ႔ ေလွနံဓားထစ္ လက္ခံထားတာေတြနဲ႔ မတူလို႔ ဓမၼႏ ၱရယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်င္ သတ္မွတ္ေနၾကမွာ။

“ပေဒသရာဇ္ေခတ္ရဲ႕ အႏုပညာေတြကပဲ ေျပာင္ေျမာက္လြန္းခဲ့သလား။ မလိမ္ဖုိ႔ ဆံုးမေနၾကတဲ့ အရာေတြ ကုိယ္၌မွာ ဘာလုိ႔မုသားျဖဴေတြ ပါေနရတာလဲ။ နိမိတ္ပံုေတြနဲ႔ ပညာေပးတာကို ဒဲ့ယူလုိက္သည္အထိ ငါတို႔ေတြကပဲ တံုးေနၾကျပီလား။ အုိင္တီေခတ္က လူေတြေတာ့ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က ေမွာ္ေအာင္သူေတြရဲ႕ ပညာျပမွႈကုိ ေရေရလည္လည္ ခံေနရျပီ။ လူ႔ဦးေနွာက္ေတြဟာ ဘာလို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားဘက္မွာ ပိုသန္ေနၾကတာလဲ။ ဘီလူးအရုိးစုေတြကို လို္က္မရွာၾကတာကပဲ ေတာ္ေသးတယ္။”

“အတင္းအၾကပ္ ယံုၾကည္ခုိင္းမွႈ ဆိုတာကေတာ့ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး အာဏာရွင္ စနစ္ပါပဲ။ လူေတြဟာ သူတို႔မလုပ္ခ်င္တဲ့ ဟမၼဴရာဘီ ကုိဓဥပေဒကုိေတာ့ သဘာဝတရားၾကီးအား အတင္းအၾကပ္ တာဝန္လႊဲအပ္ခဲ့ျပီ။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ သဘာဝအေလ်ာက္ ေပၚလာတဲ့ ေလာဂ်စ္ဆန္ဆန္ ဂ်စ္ကန္ကန္ အေတြးေတြက ေစာ္ကားလိုစိတ္ မပါလည္းပဲ ငရဲဝင္ခြင့္ေတြလား။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က မုိင္းဗံုးေတြကို ငါတို႔ ဘယ္လိုရွင္းၾကမလဲ။”

“မိရုိးဖလာအဆင့္နဲ႔ ေက်နပ္မေနနဲ႔လို႔ ဆံုးမခဲ့သူေတြကို ငါမုန္းခ်င္တယ္။ ပုိဖတ္ျဖစ္လုိ႔ ပုိသိလာမွ သံသယေတြ ပုိၾကံ႕ခုိင္လာခဲ့တာေလ။ ခုေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ လွည့္ဖ်ားမွႈအတတ္ကုိ ငါလံုးလံုးဆံုးရွံဳးခဲ့ျပီ” သူ႔အေတြးေတြကုိ ေၾကာက္စိတ္က ဘရိတ္လာအုပ္လုိ႔ တပုိင္းတစနဲ႔ ရပ္သြားတယ္။

သူ႔အေတြးေတြကုိ သူေတာင္ ျပန္လန္႔ေနတာမို႔ လူက ထုိင္ေနေပမယ့္ စိတ္က နပန္းသမားတေယာက္လို ရုန္းကန္ေနရတယ္။ ကုိယ့္ငယ္ငယ္က အစြဲကုိ ကုိယ္ျပန္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖုိ႔ ဆုိတာက ကုိယ့္ဂိုးကုိယ္ ျပန္သြင္းရမယ့္ ပယ္နယ္တီ တလံုးလိုပဲ။ ခုေတာ့ ေကာင္းကင္ေပၚက လက္တံတေခ်ာင္း ထြက္လာျပီး သူ႔ကုိ လက္ညိွဳးေငါက္ေငါက္ထုိးေနသေယာင္ ခံစားေနရတယ္။ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ မွာလည္း လက္ညွိဳးေတြ..လက္ညွိဳးေတြ၊ ေနာက္ဆံုး လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ေျမၾကီးေပၚကေန သူ႔ကုိ ထုိးတဲ့ လက္ညွိဳးေတြ ထြက္ထြက္လာတာမို႔ မနင္းမိေအာင္ မနည္းေရွာင္ေနရတယ္။ အဂၤုလိမာလေရ…ျမန္ျမန္လာကယ္ပါေတာ့။

ေဇာေခၽြးေတြကုိသုတ္ျပီး သူခ်ေရးလိုက္ျပန္တယ္။

ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး (၈)
သူမ်ားယံုၾကည္တိုင္း လိုက္ယံုၾကည္ရန္ မလုိေတာ့။ လူအုပ္ၾကီးထဲမွာေနရင္းနဲ႔ အထီးမက်န္ေတာ့။ အျမင္မတူယံုနဲ႔ ထုိးလာမယ့္ လက္ညွိဳးေတြ မရွိေတာ့။
ျပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိလည္း ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့၊

(၁၅)
အခုဆိုရင္ သူ႔ဘက္မွာ ဆြဲခ် ရွစ္ေဖာ္ေတာင္ ရွိလာျပီမုိ႔ သူ႔ရင္ခုန္သံေတြ နည္းနည္းျမန္လာတယ္။ ထြက္ေပါက္ကေန သူရင္ေကာ့ျပီး ထြက္သြားဖို႔ ျပင္လိုက္ျပီးမွ တစံုတရာကုိေတြးမိျပီး သူေခါင္းငိုက္စုိက္ က်သြားျပန္တယ္။

“တကယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားဟာ မိုးၾကိဳးပစ္ခံရျပီး ေသမယ္ဆိုပါေတာ့။ တခ်ိဳ႕က ခင္ဗ်ားကုိ မိဘကုိ ေစာ္ကားထားလုိ႔လို႔ သမုတ္ၾကလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ မိုးၾကိဳးပစ္ခံရျပီး ေသတဲ့လူနဲ႔ ကားတုိက္ျပီး ေသတဲ့လူက အတူတူပါပဲ။ ထီ ဆုၾကီးေပါက္တဲ့လူနဲ႔ ဆုေသးေပါက္တဲ့လူေလာက္ပဲ ကြာတယ္။”

“ခင္ဗ်ား ဝရဇိန္လက္နက္ မွန္ျပီး ေသသြားလို႔ အဲလုိ သမုတ္ခံရရင္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ေသရာကေန ကုန္းရုန္းထျပီးေတာ့ သမုတ္တဲ့သူရဲ႕ အိပ္မက္ထဲ ဝင္ျပီး ဒီလုိဆို သစ္ပင္ေတြလည္း မိဘကုိ ေစာ္ကားလုိ႔ေပါ့ေနာ္..ဘာညာနဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မသာရုပ္ၾကီးအားကုိးနဲ႔ ျဖဲေခ်ာက္ပစ္လုိက္ လုိ႔ရတယ္။ အဲဒီ့လူကုိ
နားရြက္ဆြဲျပီး မိုးၾကိဳးလႊဲေတြအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္လို႔လည္း ရေသးတယ္။ ဒါမွ လက္မခံေသးလည္း အဲဒီ့အေကာင္ကုိ ဂုတ္သာ ခ်ိဳးပစ္လိုက္ေပေတာ့။”

“ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဆံုးစီရင္ရတာ က်ေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဘဝကို အရွံဳးေပးသြားမွန္း ထင္ရွားတယ္။ suicide လုပ္တာကို do လုိ႔ေတာင္ မသံုးၾကဘူး။ commit တဲ့။”

က်န္ရစ္သူေတြက အခြင့္ၾကံဳတိုင္း သူ႔ကုိ အရွံဳးသမားတေယာက္လုိ ေျပာ ေျပာ ေနၾကမွာကုိေတာ့ သူမလုိလားဘူး။ သူစိတ္ကူးယဥ္ထားတာက ဒီလို။ သူ႔ကုိယ္သူ အဆံုးစီရင္လိုက္ရင္ေတာင္ ဘယ္သူကမွ သူအဆံုးစီရင္သြားမွန္း မရိပ္မိေစရဘူး။ ေသြးရိုးသားရုိး accident တခုခုနဲ႔ ေသသြားတာ လို႔ပဲ ထင္ခဲ့ေစခ်င္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ စာေရးဆရာ မင္းေဆြ လိုမ်ိဳး ရုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳးဆို ပုိသေဘာက်တယ္။ မင္းေဆြက ေဆးလိပ္ဝယ္ဖို႔ အိမ္ကေန ထြက္သြားရင္း ေပ်ာက္သြားတာေလ။

သူ ခဏခဏ မက္တဲ ့အိပ္မက္တခုရွိတယ္။ အိမ္ကုိ…အဘိုးတုိ႔ဆီ အလည္ သြားမယ္လုိ႔ ညာေျပာ။ ျပီးေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ကမ္းေျချမိဳ႕တျမိဳ႕ကုိ တိတ္တိတ္ကေလး သြားျပီး ေလွတစီး ငွားမယ္။ အင္း..ငွားတာက မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ဘူးထင္တယ္။ စေပၚေပးရတာက ကိစၥမရွိဘူး။ မွတ္ပံုတင္ေတြ ဘာေတြ ျပခုိင္းေနရင္ ဒုကၡ။ ေလွကုိ အပိုင္ဝယ္လုိက္တာ ေအးတယ္။ ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ထဲကုိ ေလွေလးနဲ႔သြား။ ပင္လယ္ထဲေရာက္ေတာ့မွ ေရေအာက္ကမၻာထဲကုိ ခုန္ခ်။ ေလွကေလးကေတာ့ ဆက္ေမ်ာသြားမယ္။

သူ႔အေမနဲ႔ အေဖကေတာ့ သတင္းစာမွာ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ညာ ထည့္ခ်င္ ထည့္ၾကလိမ့္မယ္။ “ေမာင္မရဏမင္း သည္ အဘုိးအဘြားမ်ားရွိရာ မေကြးျမိဳ႕သုိ႔ အလည္အပတ္ သြားေရာက္မည္ဟုေျပာသြားကာ ေပ်ာက္ဆံုး သြားပါသျဖင့္” …ဘာညာေပါ့။ ေၾသာ္… “မရဏမင္း” ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ လိုက္ရွာရဲမယ္လုိ႔လည္း မထင္ဘူး။ သူျပံဳးရင္းနဲ႔ ခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသျခင္း)
ဆိုးက်ိဳး (၁)
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသမွန္းသိသြားရင္ အရွံဳးသမားလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မယ္။

(၁၆)
“ကိုကို”
ေနျခည္႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ သူ႔နာမည္ ပန္းလုိပြင့္ခဲ့တယ္။
“ေျပာ…ေနျခည္”
ေနျခည္နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ဆုိ သူ႔ရင္ေတြက ညိမ့္ညိမ့္ေလး ခုန္ေလ့ရွိတယ္။သူ႔ရင္ခုန္သံ ညိမ့္ညိမ့္ေလးကုိသာ ဂီတအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေပးႏုိင္မယ့္ converter တခုရွိရင္ ေခါင္းေလာင္းသံ ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ ထြက္မွာပဲ။
“ျမတ္နုိးမွႈ” ဆိုတဲ့ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခက္ဆစ္ေလးကုိ ရင္ဘတ္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကုိင္ထားရင္း စကားေျပာေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေနျခည္ ၾကည့္တတ္ရင္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ေလးနက္တဲ့ အခ်စ္ေတြ တူတူပုန္း ေနတာကုိ ေတြ႕လိမ့္မယ္။ သူ႔ဦးေႏွာက္ဟာ ေနျခည္ဆိုတဲ့ ဖုိင္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ဖိုဒါေပါ့။
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေနျခည္ေအးေအးေလးနဲ႔ ၂၄ နာရီလံုး လင္းခ်င္တယ္။

ေနျခည္ဆိုတဲ့ သတၱဝါမေလးဟာ သူ႔စိတ္ကုိ ႏူးညံ့မွႈေတြ အသာျခံဳလႊမ္းေပးတဲ့ ကဗ်ာကုန္ၾကမ္းေလးပါပဲ။ သူ႔ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြကုိ ကဗ်ာယူနစ္နဲ႔သာ တိုင္းမယ္ဆိုရင္ အခုဆို ယူနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေနေလာက္ျပီ။

“ကိုကို…ေနျခည္ သြားေတာ့မယ္”
ေနျခည့္ရဲ႕ ႏွႈတ္ဆက္သံေလးက သူ႔အတြက္ ‘ကဗ်ာတုိတပုိဒ္ရဲ႕အပိတ္’ ဆိုရင္ သူ႔ကို စိတ္အာဟာရ ေပးေလ့ရွိတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ သူ႔အတြက္ ‘ကာဗိုဟိုက္ဒရိတ္’ ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးတယ္…သူေရာ ေနျခည္ေရာ အရမ္း ကံဆိုးတယ္။

အေၾကာင္းကေတာ့ ေနျခည္ဟာ သူ႔ေမြးစားညီမေလး ျဖစ္တဲ့အျပင္ တဝမ္းကြဲ ညီမေလးမို႔လို႔ ပါပဲ။ ေနျခည့္မိဘေတြက ဟုိးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆံုးသြားလုိ႔ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမက ေမြးစားထားတာ။

ဒါေပမယ့္ သူ ေနျခည္အေပၚ ထားတဲ့ အခ်စ္က ၅၂၈ မကေပမယ့္ ၁၅၀၀ မီးေတာက္ အစစ္ၾကီး မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာ ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ဟာ ျမတ္ႏုိးျခင္းသက္သက္၊ အတူရွိေနလုိျခင္း သက္သက္၊ ေမတၱာနဲ႔ မိုးေပးလိုျခင္း သက္သက္၊ တဘဝလံုး မွ်ေဝခံစားလုိျခင္း သက္သက္ ၊ ေစာင့္ေရွာက္ေပးလုိျခင္း သက္သက္ေတြ ဆိုတာကုိ သူ အာမ ခံရဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနျခည္ တျခားေယာက်ာ္းေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတာေတြ၊ ျပံဳးျပ ႏွႈတ္ဆက္ တာမ်ိဳးေတြကုိ သူျမင္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ေသာကေတြဟာ အနီေရာင္ရင့္ျပီးေတာ့ မီးေတာက္ေတြလုိ ပြင့္ဖြာတတ္တယ္။

သူ႔စိတ္ထဲမွာ အဲလိုေစာက္သံုးမက်တဲ့ မိစၦာသရဲသဘက္ကေလး ငယ္စဥ္ကတည္းက တျဖည္းျဖည္း ၾကီးျပင္းလာတာကုိ သူသတိထားမိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္က်သြားျပီ။ အဲဒီ့ သရဲသဘက္ေလးကုိ သူၾကိဳးစားသတ္ၾကည့္ေပမယ့္လည္း သတ္ေလေလ မေကာင္းဆုိးဝါးေကာင္ ေလးက ၾကီးထြားေလေလ။ သူရည္းစားေတြ တေယာက္ျပီး တေယာက္ထားၾကည့္တယ္။ မရဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ့ မင္စာ သရဲသဘက္ ေလးကုိ သူသတ္ဖုိ႔ မၾကိဳးစားေတာ့ပဲ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနလိုက္ရေတာ့တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစပုိင္းမွာေတာ့ သူ႔စိတ္သူ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အင္း…အဲဒါဆုိရင္ သိပ္ေတာ့မတိက်ဘူး။ တကယ္က သူ႔ အခ်စ္စိတ္ေတြကုိ သူ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ဘူး။ သူထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တာက ကာယကံရယ္၊ ဝစီကံရယ္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေနျခည္က ေက်ာ္ေက်ာ္ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္သြားတယ္။ သူအိမ္ကုိ တိုင္ဖုိ႔ စဥ္းစားလိုက္ေသးေပမယ့္ ေနျခည္ရည္းစားရသြားတာလည္း တမ်ိဳးေကာင္းတာပဲလို႔ စဥ္းစားမိလို႔ မတိုင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ေနျခည့္ကို လိမ္တတ္ပံုမရပါဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ မၾကာခဏ ေၾကညာသြားမိတတ္တဲ့ မနာလိုမွႈ အေထာက္အထား ေတြရယ္၊ သ႔ူ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ သိမ္းထားတဲ့ ျမတ္ႏုိးမွႈ အေထာက္အထား ဓာတ္ပံုေတြရယ္၊ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး ေနျခည့္အခန္းထဲ စကားသြားသြားျပီး ေျပာသလိုမ်ိဳး သံေယာဇဥ္အေထာက္အထားေတြရယ္၊ ဂရုစုိက္လြန္မွႈေတြရယ္ေၾကာင့္ ေနျခည္လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရိပ္မိလာျပီလုိ႔ သူထင္ေနတယ္။

တရက္ေတာ့ ေနျခည့္အခန္းထဲကုိ စကားသြားေျပာရင္းနဲ႔ ေနျခည့္စားပြဲေပၚမွာ ေသာ့ခတ္ထားေနက် ေနျခည့္ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ကေလးကုိ ေသာ့မခတ္ပဲနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ညက်ေတာ့ သူ ဘယ္လို စိတ္ရူးေပါက္လာမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီ့ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ကုိ ဖတ္ခ်င္စိတ္ အရမ္းျပင္းျပလာတာနဲ႔ ေနျခည့္အခန္းဆီ သြားျပီး တံခါးကို အသာေလးဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ဟင္! ေနျခည္က ဂ်က္ထုိးမထားဘူး။ အခန္းက ေမွာင္မဲေနတယ္။ သူ အခန္းဝက ေနျခည့္ စာၾကည့္စားပြဲကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စမ္းလိုက္တယ္။

“အမေလး။ ကုိကုိေရ…လူ…လူ”
ဟုိက္၊ ေနျခည္ႏုိးသြားျပီ။ ေနျခည္က တခုခုဆို သူ႔ကုိပဲ တတတ္တယ္။ “ဟ။ ေနျခည္…ငါပါဟ။ နင္ကလည္း ဒီအိမ္ထဲကုိ တျခား ဘယ္သူဝင္လုိ႔ ရမွာတုန္း။ ငါ့စာအုပ္ တအုပ္မေတြ႕လုိ႔ နင့္စားပြဲေပၚမွာမ်ား က်န္ခဲ့သလားလုိ႔ ငါလာရွာတာ”

တအိမ္လံုးႏုိးလာျပီး ေနျခည့္အခန္းဆီ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူကေတာ့ စာအုပ္ရွာခ်င္ေယာင္ ခဏေဆာင္လိုက္ျပီး ေမးခြန္းထုတ္သလို မ်က္လံုးေတြကို အျပင္ပန္းတည္ျငိမ္မွႈနဲ႔ ရင္ဆုိင္ပစ္လိုက္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ မေပ်ာ္ေတာ့ မသိဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ေနာက္ေန႕မနက္လင္းသည္ အထိ တညလံုး ႏုိက္ဂ်ဴတီ ဆင္းလိုက္ရတယ္။ သူ႔အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေတာ့ အေတြးပ်က္အေကာင္ေပါက္မ်ား ေသြးပ်က္ကေယာင္ေျခာက္ျခားနဲ႔ လမ္းသလားလို႔။

ညေနက ေနျခည့္အခန္းထဲကို သူ ဘာစာအုပ္မွ ယူမသြားခဲ့တာကုိေတာ့ သူနဲ႔ေနျခည္ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ သိလိမ့္မယ္။

(၁၇)
ခုဆို သူ႔စိတ္ဟာ ေသာ့ခတ္ထားတုန္းေပမယ့္လည္း မလံုျခံဳေတာ့ဘူး။ ေနျခည္ကုိလည္း ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို အေဖနဲ႔ အေမပါ တစြန္းတစ သိမ်ား သိသြားျပီလား။

ေနာက္ဆံုးေတာ့…စိတ္အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္လိုျဖစ္ျငား ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းေတြ သြားတက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာ သူသိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ အေမဘက္က အဘိုး ေတာင္ၾကီးမွာ ေဆးရံုလာတက္ရင္း ဆံုးသြားတာနဲ႔ ေတာင္ၾကီးကုိ သူခဏဆိုျပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ သူကေတာ့ ၾကိဳတင္ ေမွ်ာ္လင့္ျပီးသားျဖစ္တာရယ္၊ အဘိုးေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ မေတြ႕လိုက္ရတာရယ္ေၾကာင့္ သိပ္မခံစားရပါဘူး။ ေနျခည္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏြမ္းေနပံု ရတယ္။

(၁၈)
“ကုိကုိ…ေနျခည္တို႔ ရွႈခင္းသာဘက္ သြားရေအာင္ေလ။ ျပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေလွ်ာက္စီးရေအာင္”

“အင္း၊ ေကာင္းသားပဲ”

ရွႈခင္းသာထဲက ေလထုက သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္ေနေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘာလို႔မွန္းမသိ ႏြမ္းဖတ္ေနတယ္။
“ေနျခည္ …ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ အေျခအေနေရာ”
“ေနျခည္တုိ႔ ျပတ္သြားၾကျပီ ကုိကုိ”
“ေၾသာ္…သူကျဖတ္သြားတာလား”
“မဟုတ္ဘူး။ ေနျခည္က ျဖတ္လိုက္တာ”
“ဟင္! ဘာျဖစ္လို႔တုန္း”
“ေနျခည္ အစကတည္းက သူ႔ကုိ တကယ္ မခ်စ္ဘူးကုိကုိ”
“ဟာ! ဒါဆုိ အစကတည္းက မတြဲနဲ႔ေပါ့။ ဘာလို႔ တြဲေနေသးတုန္း”
“အဲဒီ့တုန္းကေတာ့ ကုိကုိရွိေနတာကုိး”
“ဘာ!!!” ေနျခည့္စကားေၾကာင့္ သူ ရွက္လည္းရွက္ ေဒါသလည္း အရမ္းထြက္သြားတယ္။
“အဲဒါ ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔တုန္း။ ငါက အဲေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနျပီလား။ ငါ….ငါ….” သူဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ “ေတာက္!” သူ႔ကုိယ္သူ မုန္းတီးမွႈနဲ႔ သူ ေတာက္တခ်က္ ေခါက္လိုက္တယ္။
“မဟုတ္ဘူးကိုကုိ…အဲလို မဟုတ္ဘူး” ေနျခည့္မ်က္နွာမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရႊဲေနတယ္။ “ေနျခည္ေျပာခ်င္တာက ေနျခည္” ေနျခည့္စကားက ရပ္သြားတယ္။
“ေနျခည္… ကုိကုိေရးလက္စ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို ကုိကုိ႕ ကြန္ပ်ဴတာထဲကေန ဖတ္ဖူးတယ္ ကုိကုိ။ တပုဒ္က ကုိကုိ႔ စိတ္ပဋိပကၡေတြ အေၾကာင္း” ေနျခည့္စကားက ရပ္သြားျပန္တယ္။ သူကေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ သက္ျပင္းရွည္ တခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။
“ကုိကုိ ေနျခည့္ကို ခ်စ္ေနတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ေနျခည္လည္း ကုိကုိ႔ကုိ ခ်စ္မိေနျပီ ကုိကုိ။ ျပီးေတာ့ ကုိကုိ႔လိုပဲ အျပစ္မကင္းတဲ့ စိတ္ေတြ ခံစားေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနျခည္လည္း စိတ္မ်ားေျပာင္းသြားမလားဆုိျပီး ကိုေက်ာ့္အခ်စ္ကုိ လက္ခံလိုက္တာ” ေနျခည္က ေျပာရင္းနဲ႔ ဆက္ငုိေနတုန္းပဲ။
“ေနျခည္…မငိုနဲ႔ေတာ့ေလ”
သူ ေနျခည့္ ဘယ္လက္ေလးကို လွမ္းယူျပီးေတာ့ တယုတယ ဆုပ္ကုိင္ထားလုိက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ေနျခည္က သူ႔နားတိုးလာျပီးေတာ့ ေခါင္းေလးကုိ သူ႔ပုခံုးေပၚ မီလိုက္တယ္။

(၁၉)
ဟား! သြားျပီ။
သူအမွတ္တမဲ့နဲ႔ ေခါင္းကုိ ဘယ္ဘက္ကုိ လွည့္ျပီး ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေဒါက္တာ ဦးစံလြင္တို႔။ ေနျခည္ကေတာ့ မျမင္ဘူး။ သူၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ေဒါက္တာ ဦးစံလြင္တို႔က မ်က္ႏွာလႊဲသြားၾကတယ္။ ေၾသာ္…ျမင္ျပီးမွေတာ့လည္း မထူးေတာ့ပါဘူး။
“ေနျခည္…ကုိကုိတို႔ သြားရေအာင္ေလ”
“ကိုကို…ေနျခည္ စုဠာမုဏိ ဘုရားသြားခ်င္တယ္။ ဘုရား သြားျပီး ဆုေတာင္း ရေအာင္ေနာ္”
“အင္း…ေကာင္းသားပဲ” သူကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ေဒါက္တာ ဦးစံလြင္တို႔ သူနဲ႔ ေနျခည့္ကုိ ျမင္သြားလို႔ စိတ္ရွႈပ္ေနတယ္။ ပန္းျခံထဲကေန အျမန္ခြာရရင္ ျပီးေရာ။

(၂၀)
ဆိုင္ကယ္က ဘုရားဆီ ဦးတည္သြားေနေပမယ့္ သူ႔စိတ္ကေတာ့ အကုသုိလ္ေတြ ေပၚမွာ က်က္စားေနတယ္။

“ဒီေန႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျမန္လြန္းတယ္။ ေနျခည္ကလည္း ငါ့ကို ခ်စ္သတဲ့။ ငါအၾကီးအက်ယ္ မွားခဲ့ျပီထင္တယ္။ ေနျခည့္ကုိ ေသြးေဆာင္ ဖ်ားေယာင္းခဲ့သလုိမ်ား ျဖစ္ခဲ့ျပီလား။ တကယ္ဆို ငါက အၾကီးပဲ။ အစစ အရာရာ ဆင္ျခင္သင့္တာေပါ့။ ေနျခည္ေလးလည္း စိတ္ပဋိပကၡ ခံစားေနရ ရွာမွာပဲ။ ငါတုိ႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာကုိ… လူမဆန္စြာ စိတ္ေဖာက္ျပန္မွႈလို႔ ေခၚသင့္သလား။ ေရွးတုန္းကေတာ့ လူေတြတင္ မကဘူး၊ ဂရိ ဒ႑ာရီထဲက နတ္ဘုရားေတြ၊ နတ္ဘုရားမ ေတြေတာင္ ေမာင္ႏွမ အခ်င္းခ်င္း လက္ထပ္ခဲ့ၾက သတဲ့။ သိဒၶတၳမင္းသားရဲ႕ အေဖတူ အေမကြဲ ညီေတာ္ နႏၵမင္းသားေလးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ ဇနပဒ ကလ်ာဏီဆိုလည္း ေမာင္ႏွမေတြ ပါပဲ။ အဲဒါေတြက ေရွးတုန္းက မို႔လို႔ဆိုရင္ ဓမၼတို႔ အဓမၼတို႔ ဆုိတာေတြဟာ ေခတ္ေတြ၊ ကာလေဒသေတြရဲ႕ ျပဌာန္းသတ္မွတ္ခ်က္ သက္သက္ပဲလား။ အမွန္အမွား ဆံုးျဖတ္တာမွာ ဘာလို႔ ေပတံေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနၾကတာလဲ။ တကယ္ေတာ့ ေလာကၾကီးမွာ ေဘာင္ဝင္ျခင္း မဝင္ျခင္းကသာ အဓိက က်ေနတယ္ ထင္တယ္။ ၂၀ ရာစုရဲ႕ အၾကီးက်ယ္ဆံုး သိပၸံပညာရွင္ အုိင္းစတုိင္းရဲ႕ ဒုတိယဇနီးဟာ အေမဘက္ကၾကည့္ရင္ အိုင္းစတုိင္းနဲ႔ တဝမ္းကြဲ ေမာင္ႏွမ ေတာ္စပ္တဲ့အျပင္ အေဖဘက္က ၾကည့္ရင္ပါ ႏွစ္ဝမ္းကြဲ ထပ္ျပီး ေတာ္စပ္လိုက္ေသး သတဲ့။ ဒီဘက္ေခတ္မွာလည္း တခ်ိဳ႕ ႏုိင္ငံ တခ်ိဳ႕ေဒသေတြမွာ ေမာင္ႏွမ ဝမ္းကြဲခ်င္း လက္ထပ္ေနၾကတုန္းပဲ မို႔လား။ ခု…သူနဲ႔ ေနျခည္က လက္ထပ္ဖို႔လည္း ရည္ရြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ျပင္းထန္တဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္သြားမိရံုေလးပါ။ မ်ိဳးရုိးဗီဇ ပညာရွင္ေတြကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးခ်င္း လက္မထပ္သင့္ဘူးတဲ့။ အင္း။ ဟုတ္မွာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကာလေဒသနဲ႔ အံဝင္ေအာင္ မေနႏုိင္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ စိတ္ကုိပဲ အျပစ္တင္ရေတာ့မွာပဲ။ ေဒါက္တာဦးစံလြင္တုိ႔ကေတာ့ ျမင္သြားျပီ။ အေဖနဲ႔ အေမကုိ သူတုိ႔ သြားမ်ားေျပာေနမလား”

“ကုိကုိ…ျဖည္းျဖည္းေမာင္းပါ။ ေနျခည္…”
ေနျခည့္စကားေတာင္ မဆံုးေသးဘူး။
“ဝုန္း”
လမ္းၾကားထဲက အရွိန္နဲ႔ ထြက္လာတဲ့ ဆိုင္ကယ္က သူတို႔ဆိုင္ကယ္ကုိ ဝင္တိုက္လို႔ ဆိုင္ကယ္ေရာ ေနျခည္ေရာ သူပါ လြင့္စင္သြားေတာ့တယ္။

(၂၁)
ေနျခည္ေသသြားရတာ သူ႔ေၾကာင့္လည္း ပါတယ္ ဆိုတဲ့ အစြဲက သူ႔စိတ္ကုိ ဖိစီးေနတယ္။ တကယ္ဆို
သူ ခုလို အဓိပၸါယ္မရွိ တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳး တြက္ခ်က္မွႈေတြ လုပ္ေနစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ ေနျခည္ ေသသြားတာ တခ်က္တည္းနဲ႔ တင္ သူ႔ကုိယ္သူ ခြင့္မလႊတ္သင့္ဘူးလို႔လည္း ေတြးေနမိတယ္။ အခု သူ႔ရင္ထဲမွာ ေဝဒနာမ်ိဳးစံုနဲ႔ ပူေလာင္ေနတယ္။ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာမွာလည္း ေဝဒနာ မီးေတာက္ေတြ…ေသာက မီးေတာက္ေတြ။ သူ႔ကုိယ္ခႏၶာပါ ပူေလာင္သလို ရွိလာတာမို႔ သူမ်က္လံုးေတြကုိ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
“ဟင္! ငါဘယ္ေရာက္ ေနတာပါလိမ့္။” သူမ်က္လံုးေတြကုိ ထပ္ကစား ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟာ! ဟုိမွာ…မီး..မီးေတြ!… ေသခ်င္ေနတဲ့ လူမိုက္တေယာက္အတြက္ ဘုရားသခင္က ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ဖန္တီးေပးလိုက္တာလား။ သူ႔အကုသိုလ္ေတြကို မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနပံုရတဲ့ ကံၾကမၼာကပဲ ပထမပြဲမွာ အလဲမထိုးလိုက္ႏုိင္လို႔ အညွိဳးအေတးနဲ႔ အကြက္ဆင္ ဖန္တီးေပးလိုက္တာလား။ တကယ္ဆို သူအလိုရွိေနတဲ့ ဘုရားသခင္က မီးေတာက္ေတြအသြင္နဲ႔ သူ႔ကုိ ကူညီဖုိ႔လာျပီေလ။ သူမီးေတာက္ေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မိတ္ေဆြ ဖြဲ႕လိုက္သင့္တာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ မီးေလာင္ျပီး ေသရတာဟာ ဆိုးတယ္လို႔ သူထင္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ မီးေလာင္ျပီးပဲ အသားကင္ တေကာင္လို ေသေသ၊ ဆုိင္ကယ္ေမွာက္ျပီးပဲ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ အသားတစ္ တခုလို ေသေသ၊ ေရနစ္လုိ႔ ေဖာေယာင္ ပုပ္ပြျပီးပဲ ေသေသ၊ သတၱဝါေတြဟာ သူခံႏိုင္တဲ ့နာျခင္းအဆင့္တခုကုိ လြန္သြားရင္ သတိလြတ္ေမ့ေမ်ာသြားမွာမို႔ တခုနဲ႔ တခု ေဝဒနာ ခံစားရမွႈခ်င္း သိပ္မကြာဘူးဆိုတာကုိ သူမယံုၾကည္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ေမြးရာပါ ရွင္သန္လိုစိတ္ ေၾကာင့္ပဲလား။
သူအခန္းထဲကေန ေျပးထြက္ဖုိ႔ ျပင္လိုက္တယ္။ အိုး…သ႔ူ ေျခေထာက္ေတြက လွႈပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ သူက်ံဳးေအာ္လုိက္တယ္။ “မီးဗ်ိဳ႕…မီး…မီး” “ကယ္ၾကပါဦးဗ်ိဳ႕”
“မီး” လို႔ ေအာ္သံၾကားတာနဲ႔ ေဒၚျမတ္ျမတ္မင္းက အခန္းဆီကုိ အေျပးအလႊား ေရာက္လာတယ္။
“သား…မာနမင္း…မီးက…မီးက ဘယ္မွာတုန္း” အခန္းထဲမွာေတာ့ မီးဆိုလို႔ ဖေယာင္းတိုင္ မီးတခုပဲ ရွိတယ္။
“မီး…မီး…အေမ…မီး” မာနမင္းကေတာ့ ထိတ္လန္႔တၾကား ေရရြတ္ေနတုန္း။

မာနမင္းရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ ေဘးအိမ္က လူတခ်ိဳ႕ပါ ေရာက္လာၾကတယ္။
“သားေလး ေနမေကာင္းလို႔ အိပ္မက္ေယာင္ျပီး ေအာ္ေနတာပါ။ မီးေလာင္တာ မဟုတ္ပါဘူးရွင္”

ေဒၚျမတ္ျမတ္မင္းက ဒုိင္ယာဇီပင္ တလံုးယူျပီး မာနမင္းကုိ တုိက္လိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မရဏမင္း တျဖစ္လဲ မာနမင္းဟာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။

အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ မာနမင္းဟာ သူမေရာက္ဖူးတဲ့ ျမိဳ႕ေလးမွာ ေလွတစင္းကုိဝယ္….ေၾသာ္..ပင္လယ္ဆီကို သြားဖုိ႔။

ေကာင္းကင္ကို
(10 Feb 2011)