လူၾကီးသူငယ္နာ (ဦးသန္႔)

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားတြင္ ထင္သာျမင္သာေသာ ခ်ဳိ႕ယြင္း အားနည္းခ်က္တစ္ခု ရွိပါသည္။ ဤအားနည္းခ်က္သည္ပင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမွႈ ေနာက္က်ရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းခံတစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ဤသို႔ေသာ ေပ်ာ႔ကြက္ဟာကြက္မ်ဳိးကို၊ အေမရိကန္ေတြက ‘လူႀကီးသူငယ္နာ ေရာဂါ’ ဟု ေခၚၾကသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္လည္း အသက္ႀကီး အခ်ိန္မစီးသည့္ ကေလးေပါႀကီးေတြ ေပါမွေပါ ျဖစ္ေလရာ၊ သူတို႔ေျပာေသာ ေရာဂါအမည္ႏွင္႔ အဟပ္ညီမည္ထင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ အဆိုပါေရာဂါ ဆိုသည္ထက္၊ အသိပညာအရာတြင္ ကေလက၀ႏိုင္မွႈႏွင္႔ ပို၍ဆိုင္ပါလိမ္႔မည္။ မည္သို႔ပင္ရွိေစ ဤလို ေရာဂါမ်ဳိး ဖိစီးႏွိပ္စက္ခံေနရသည့္ ျမန္မာလူမ်ဳိး အေရအတြက္သည္ကား၊ ပို၍ပို၍ မ်ားလာဟန္ ရွိပါသည္။ ထားေတာ႔…၊ ဤခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းခ်က္ (ဆိုၾကပါစို႔ ေရာဂါ) ဆိုသည္မွာ ဘာကို ဆိုလိုပါသနည္း။ ဤေရာဂါက ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာေတြကို ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္း ဆိုက္ေစမည္နည္း…။

ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ကစားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေျပာေလ႔ေျပာထရွိသည္မ်ားကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔တေတြ မၾကာခဏဆိုသလို ၾကားရေလ႔ရွိသည္။
‘ငါ႔အိမ္က မင္းအိမ္ထက္ ပိုၾကီးသကြ’
‘ငါ႔အေဖက မင္းအေဖကို အသာေလးနဲ႔ ေနာက္ေကာက္ခ်ႏိုင္တယ္ ေမာင္’ စသျဖင္႔။
ဤသို႔ေသာ ကေလးအၾကြားမ်ဳိးကို မိဘျဖစ္သူမ်ားက ဟန္႔သေယာင္၊ တားသေယာင္ ေဆာင္ၾကေသာ္လည္း စိတ္ထဲကေတာ႔ က်ိတ္သေဘာက်ေနၾကသည္က မ်ားသည္။ ဒီလိုႏွင္႔ ငယ္က်င္႔ေတြမွာ လူၾကီးဘ၀အထိ ပါလာေတာ႔သည္။

ဦးေရႊက သူ႔ဇနီးအတြက္ ေရႊဘီးတစ္ေခ်ာင္း လုပ္ေပးေသာအခါ၊ အိမ္နီးခ်င္း ဦးေငြက အားက်မခံ သူ႔မိန္းမကုိ စိန္ဘီး လုပ္ေပးသည္မွာ အဆိုပါ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ထက္ တစ္ဆင္႔တက္လာေသာအခါ ပိုဆိုးေလသည္။

‘ေဟ႔ ငါတို႔ ျမန္မာဘုရင္ေတြက ယိုးဒယား၊ အာသံနဲ႔ မဏိပူရကို ႏိုင္ခဲ႔တာကြ၊ ဘာမွတ္လဲ…’ စသျဖင္႔။

မိမိေအာင္ျမင္မွႈအေပၚ ေသြးနားထင္ေရာက္ေနေသာ၊ အျခားႏိုင္ငံႏွင္႔ လူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ အဖက္မတန္သလို သေဘာထားေသာ ဘ၀င္စိတ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
‘ဟိတ္ အတန္းထဲမွာ ငါ အေတာ္ဆံုး၊ ငါအလိမၼာဆံုးကြ’ ဆိုသည့္ ကေလးစကားႏွင္႔ ဘာကြာေတာ႔မည္နည္း။

လူဦးေရႏွင္႔ ႏွႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္၊ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ႏို္င္ငံတြင္ ၀တ္ျပဳကိုးကြယ္စရာ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြ အျခားမည္သည့္ တုိင္းျပည္ထက္မဆို ပိုမ်ားသည္။ သို႔ႏွင္႔တုိင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တေတြ၏ ဘာသာေရး အဆံုးအမမ်ား အေပၚ ေစာင္႔ထိန္းလိုက္နာမွႈမွာ အားနည္းလွသည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဘာသာတရားက ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကို ေလာကီေရးတြင္ ၀င္မစြက္ရန္ တားျမစ္ထားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အျငိမ္႔ပြဲ ဇာတ္ပြဲေတြ သြားၾကည့္ပါက ၀ါ၀ါ၀င္း၀င္းေတြ မျမင္ခ်င္႔အဆံုး ျဖစ္ေတာ႔သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ သယံဇာတ ေပါၾကြယ္သည္ဟု နာမည္ႀကီးသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တေတြကား ‘ဆီကို ေရခ်ဳိး၊ ေဆးရိုးမီးလွႈံ’ ဟုဆိုကာ ျဖဳန္းတီးမွႈကို အဟုတ္ႀကီး ထင္ေနၾကသည္။ ဘာေၾကာင္႔ ဤသို႔ ျဖစ္ေနပါသနည္း။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ႏို႔စို႔ကေလးဘ၀မွ မတက္ႏိုင္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာေတြမွာ ကမၻာေပၚတြင္ အႏုပညာပါရမီ အသန္ဆံုး လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္မွာ မွန္ပါသည္။ သို႔ႏွင္႔တုိင္ အႏုပညာသည္မ်ား (ဇာတ္မင္းသား၊ ဇာတ္မင္းသမီး) မ်ားႏွင္႔ ပတ္သက္လွ်င္မူ၊ ေအာက္တန္းစား ဖက္ခြက္စားဟု သေဘာထားၾကသည္က မ်ားသည္။ သူတို႔ႏွင္႔ ၾကမ္းတေျပးတည္း ထိုင္လွ်င္ပင္ အရွက္ရစရာ၊ သိမ္ငယ္စရာဟု ထင္ၾကသည္။

ႏိုု္င္ငံျခားသားတို႔၏ စဥ္းစားေတြးေခၚပံု၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပံုမ်ားႏွင္႔ ပတ္သက္လွ်င္လည္း အတုယူ နည္းယူစရာ ရွာမၾကည့္တတ္။ အထင္ေသး ရွႈတ္ခ်ၾကသည္က မ်ားသည္။ ေျပာရလွ်င္ အစစအရာရာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တေတြမွာ အရြယ္မေရာက္ေသးေသာ ကေလးစိ္တ္ႏွင္႔ လူႀကီးကိုယ္ေတြ ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ႏိုင္ငံ ေရာက္လာၾကေသာ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္မ်ားက ကြ်ႏု္ပ္တို႔ကို သေဘာက်ၾကပါသည္။ ‘နက္ျဖန္ခါ အတြက္ပင္ ေတြးမပူတတ္ေသာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲ လူမ်ဳိး’ ဟုလည္း မၾကာခဏဆိုသလို ေျပာတတ္ၾကသည္။ ဤေကာက္ခ်က္မ်ဳိးကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔က ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ေနၾကသည္။ လူႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေျမွာက္ပင္႔စကားကို ေက်နပ္ပီတိျဖာေနေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ႏွင္႔ပင္ တူေသးေတာ႔သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ဟာသက ရိုးတာသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔စကားက ေပါ႔ျပက္သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အေတြးက တိမ္သည္။ သင္႔,မသင္႔ မွန္,မမွန္ ကိုယ္တိုင္ မစဥ္းစား။ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရမည့္ အလုပ္ကို ဆရာေတာ္မ်ားႏွင္႔ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမင္းမ်ားကိုသာ လႊဲထားသည္။ ကေလးေတြႏွင္႔ ဘာကြာေတာ႔မည္နည္း။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔လူမ်ဳိးမွာ စံသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း အလြန္ကိုးကြယ္ေလ႔ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ‘စံ’ အတိုင္းကား မက်င္႔။ က်င္႔သေယာင္ေယာင္ ေဆာင္ၾကသည္။ မိမိကုိယ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္သည္မ်ဳိး အလွ်င္းမရွိ။ သူမ်ား အထင္ေသးမွာ ေၾကာက္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။

ဤအက်င္႔က ကြ်ႏု္ပ္တို႔စာေပတြင္ ထင္ဟပ္လ်က္ ရွိသည္။ အကယ္၍မ်ား အိပ္(ခ်)ဂ်ီ၀ဲ(လ) တို႔၊ ဒီအိပ္(ခ်) ေလာရင္႔ တို႔၊ ဂိုဂို(လ) တို႔သာ ျမန္မာျပည္တြင္ လူျဖစ္ခဲ႔လွ်င္၊ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးေတြ ျဖစ္လာလိမ္႔မည္ မဟုတ္။ အပယ္ခံ မိစာၦဒိ႒ိေတြ ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္။

ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရးမွာလည္း ဤနည္းႏွင္ႏွင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ အက်င္႔က ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုးကို ႀကိဳက္မႀကိဳက္ဆိုသည္ႏွင္႔သာ ဆံုးျဖတ္သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္သာ ခ်ိန္ဘာလိန္လို အရည္အခ်င္းမ်ဳိး ရွိသည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ဳိးရွိလွ်င္ သူ႔သက္တမ္းမွာ ေျခာက္လထက္ ပိုမခံ။ ျမန္မာေတြက အရည္အခ်င္းထက္ သူ႔တို႔ဟာဒယကို ထိ,မထိသာ ၾကည့္တတ္သည္။

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာကကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္လည္း သတင္းစာမ်ားအတြက္ သတင္းျဖစ္ရံုမွ်ထက္ ဘာမွ်မပို။ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ေနၾကသည္က မ်ားသည္။ ပါတီႏွစ္ခုရွိလွ်င္ တစ္ခုႏွင္႔တစ္ခု အျပန္အလွန္ တိုက္ခိုက္မည္။ အဆဲေကာင္း အတိုက္ေကာင္းလွ်င္ နာမည္ႀကီးမည္။ အစိုးရကို နာနာဆဲႏိုင္ပါက ပိုလူႀကိဳက္မ်ားလိမ္႔မည္။ ျမန္မာဓေလ႔တြင္ အစိုးရ(မင္း)ကို ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးထဲ ထည့္သြင္းထားသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ျမန္မာ႔ေရခံေျမခံမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ရွင္သန္ဖုိ႔ အေကာင္းဆံုးဟု ဆိုၾကသည္မ်ား ရွိသည္။ လူတန္းစား ကြာဟမွႈ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မရွိေသာေၾကာင္႔ဟု ဆိုသည္။ သို႔ျဖစ္လင္႔ကစား၊ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တေတြမွာ ကိုယ္႔သားသမီးမ်ားကို ယခုလို ဆံုးမေလ႔ရွိၾကသည္။

‘သားေရ- သမီးေရ ဟိုကေလးနဲ႔ မကားစားၾကနဲ႔ေနာ္၊ ဒင္းတို႔တေတြက အဆင္႔အတန္း မရွိဘူးကြဲ႔’

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ လူႀကီးအခ်င္းခ်င္းလည္း ယခုလို ေျပာေလ႔ရွိၾကသည္။
‘ဦးခ်မ္းသာနဲ႔ ေဒၚပို္္က္ဆံကုိ သိသမို႔လား။ ဒီလုိၿမိဳ႕ေလးမွာ သူတို႔ဘယ္ေနႏိုင္မလဲ။ သူတို႔ ကေလးေတြအတြက္ ေပါင္းစရာ မရွိဘူးတဲ႔ေလ။ သူတို႔အိမ္နီးခ်င္းေတြက စာေရးစာခ်ီနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေတြကိုးရွင္႔…’ စသည္ျဖင္႔။

ဤသည္တို႔မွာ ျမန္မာတစ္ဦး၏ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ အျမင္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေရးလိုက္သည္ မဟုတ္။ သိမွတ္လက္ခံျပီးသကာလ ဘာ႔ေၾကာင္႔ ဤသို႔ျဖစ္ရသည္ကို၊ အေၾကာင္းရွာစိစစ္ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔လုပ္ႏိုင္လွ်င္ ေရာဂါတစ္၀က္ ကုသၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ဦးသန္႔ (Facebook group တခုတည္းကေန ျပန္ေဝမွ်တာပါ။)