Saturday, January 19, 2008

ဲဲၾကယ္ေတြလႊတ္မယ့္ သက္တန္ ့ေရာင္စဥ္


အာဏာရွင္
ေတြပ်ိဳးလိုက္တဲ့ ‘အနာ’တစ္ခင္းမွာ
ၾကယ္ေတြဟာ ရုန္းရင္းကန္ရင္း ပြင့္တယ္။

သိပ္ေမွာင္ရင္ ၾကယ္ေတြေပၚလာစျမဲတဲ့။
ငါတို ့ေဒသမွာ
ၾကယ္ေတြ မၾကာမၾကာ ထြန္းကားတယ္။
ၾကယ္ေတြ မၾကာမၾကာ ေႂကြက်တယ္။
ၾကယ္ေတြ လက္ဆင့္ကမ္းျပီး ပြင့္ၾကတယ္။

အဲဒီ့ ၾကယ္ေတြပဲေပါ့။
စက္တင္ဘာဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာထက္မွာ
ေသြးစက္လက္နဲ ့ ကဗ်ာဖြဲ ့လိုက္တာ
ကမ ၻာေစာင့္နတ္ေတြေတာင္ ၾကက္သီးထတယ္။

အဲဒီ့ ၾကယ္ေတြပဲေပါ့။
အိုဟင္နရီရဲ ့ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ကို
အသက္နဲ ့လဲျပီး ဆြဲခဲ့တာ။

ၾကယ္ေတြရဲ ့ကရုဏာမ်က္ရည္ဟာ
ေမတၱာသုတ္အျဖစ္
ေလထုထဲမွာ လွည့္ပတ္စီးဆင္းျပီး
ကမ ၻာ့ျပည္သူေတြရဲ ့ႏွလံုးသားနံရံေတြကို
သိမ္သိမ္ေမြ ့ေမြ ့ ပဲ့တင္ရိုက္ခတ္တယ္။

ၾကယ္ေတြေၾကာင့္ ငါတို ့သမိုင္းက
တျခမ္းလွတယ္။
ငါသာ တန္ခိုးရွင္ျဖစ္ရင္
ေသနတ္သံေတြ မပါေစရပဲ
စက္တင္ဘာဝိညာဥ္ကို ျပန္လည္အသက္သြင္းျပီး
ျငိမ္းခ်မ္းေရး ‘လ’တစ္စင္း ဖန္ဆင္းမယ္။
အဲဒီ့လမင္းဟာ
ကမ ၻာၾကီးရဲ ့အေမွာက္မိုက္ဆံုးေနရာေတြမွာ
ခရီးလွည့္ျပီး သာရမယ္။

မဟတၱမဂႏၵီေရ…
သင္ေဖာက္ခဲ့တဲ့လမ္းမွာ
မိုင္အေဝးဆံုး ေလွ်ာက္ခဲ့သူေတြဟာ
ငါတို ့ပဲ ျဖစ္တယ္။
ဆိုကေရးတီး ေသာက္ခဲ့တဲ့ အဆိပ္္ခြက္ထက္
ပိုျပီးျပင္းတဲ့ အဆိပ္ခြက္ေတြကိုေသာက္ခဲ့သူေတြဟာလည္း
ငါတို ့ပါပဲ။

မီးပံုထဲကို ခုန္ဆင္းျပီး
ခဏခဏ ျပန္ရွင္သန္ထတာဟာ
ဒ႑ာရီထဲက ဖီးနစ္(စ္)ငွက္ေတြမဟုတ္ဘူး။
တိုက္ပြဲမွာ ကမယ့္ ခြပ္ေဒါင္းငွက္ေတြျဖစ္တယ္။

လွ်ပ္စီးအလက္
ေခတ္အပ်က္မွာ
စစ္ဖိနပ္ေတြက
မတန္မရာ ထီးရဲ ့ေနရာယူျပီး
ရက္စက္မွဳေတြနဲ ့တိုင္းျပည္ကိုမိုးေတာ့
ပန္းေတြအားလံုး ေလာင္းရိပ္မိတယ္။
ေလာင္းရိပ္မိတဲ့ပန္းေတြပီပီ
ငါတို ့ပ်က္စီးေနေပမယ့္
ငါတို ့ရဲ ့စိတ္အတြင္းထဲ တိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ ေက်ာက္ရုိင္းေတြဟာ
ပ်က္စီးေနတဲ့ အပိုင္းေတြထက္ ပိုျပီးၾကီးပါတယ္။
ငါတို ့မွာ မေသြးရေသးတဲ့ ပတၱျမားေတြ ရွိပါတယ္။

ငါတို ့ဟာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ခံႏုိင္ရည္ရွိတယ္။
ငါတို ့မွာ ၂၄ နာရီလံုးလံုး လက္ပစ္ကူးႏုိင္တဲ့ ရုန္းကန္အားေတြရွိတယ္။
အဲဒီ့ ခံႏုိင္ရည္၊ရုန္းကန္အား ေတြကို
တိုက္ပြဲမွာ ေနရာတက်သံုးၾက။
ငါတုိ ့ရဲ ့ ခံႏုိင္ရည္ေတြဟာ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ၾကိတ္မွိတ္ခံဖို ့မဟုတ္ဘူး။
ငါတို ့ရဲ ့ ရုန္းကန္အားေတြဟာ ခိုင္းအစားခံဖို ့မဟုတ္ဘူး။

ၾကယ္ေတြ ေလာကငရဲမွာ ညွိဳးညိွဳးငယ္ငယ္နဲ ့ဇာတ္သိမ္းေနရတယ္။
ၾကယ္ေတြ မိစ ၦာေခါင္မိုးေအာက္မွာ အသာေခါင္းလွ်ိဳးေနရတယ္။
ၾကယ္ေတြ ေရျခားေျမျခားမွာ
စိတ္မပါ လက္မပါ ၊ ႏိုးတစ္ဝက္ အိပ္တစ္ဝက္နဲ ့
မသက္မသာ လင္းေနရတယ္။

ပန္းေတြပြင့္ခြင့္ရတဲ့ေခတ္ကို ဖန္တီးၾက။
ၾကယ္ေတြလင္းခြင့္ရတဲ့ေခတ္ကို ဖန္တီးၾက။
မိသားစုေတြ ဆံုစည္းခြင့္ရတဲ့ေခတ္ကို ဖန္တီးၾက။

ညီအစ္ကိုတို ့၊
ၾကယ္ေတြရဲ ့ ေတာက္ပအားကို ငါေတာ့ယံုတယ္။
ၾကယ္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လင္းခြင့္ရတဲ့ တစ္ေန ့မွာ
ၾကယ္ေတြလႊတ္မယ့္ သက္တန္ ့ေရာင္စဥ္ဟာ
ေဒသတြင္းကေကာင္းကင္မွာ အလင္းဆံုးျဖစ္လိမ့္မယ္။

ေကာင္းကင္ကိုိုိုိ

12 comments:

Eduking said...

ကိုေကာင္းကင္ရဲ႕ ကဗ်ာတိုင္းလိုလိုကို ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ..
ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲအားေပးေနမယ္..

ေလျပင္းေတြလာမေႁခြခင္အထိ
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကဗ်ာေတြေရးေနအံုးမယ္ခင္မ်...

ညီအကိုမ်ား said...

very nice poem...bro

ko nay(YNP)

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ၾကယ္ေတြၿပိဳင္တူလင္းမဲ့ည ၾကယ္ေတြစံုမယ့္ညကို တို႔တေတြဖန္တီးၾကရမယ္.ညီေလးေရ
ကဗ်ာေလးကိုအၿပည့္အဝခံစားသြားပါတယ္
အၿမဲအားေပးလ်က္ပါ.ညီေလးေရ

Nyein Chan Aung said...

အဲဒီ့ ၾကယ္ေတြပဲေပါ့။
အိုဟင္နရီရဲ ့ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ကို
အသက္နဲ ့လဲျပီး ဆြဲခဲ့တာ။

ကဗ်ာအရမ္းေကာင္းတယ္ ေကာင္းကင္ေရ..။ ေနရာေဒသအသီးသီးေရာက္ရွိ ကြဲျပားေနတဲ့ ခြပ္ေဒါင္းေတြကို တပ္လွန္႔လိုက္တဲ့ ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲေပါ့..။

Anonymous said...

ၾကယ္ေတြ..ၾကယ္ေတြထဲမွာ မွ...
ပုခံုးေပၚက ၾကယ္ဆိုရင္ အမုန္း ဆံုးပဲ..ဗ်ိဳ႕..။
ကဗ်ာ က...မိုက္တယ္ဗ်ာ

ေမပ်ိဳ said...

ဆရာေရ..
သဲမရွိတဲ့ ခဏမွာ ေရးထားတာေတြက အမ်ားႀကီးပါလား။ ဒီကဗ်ာေလးလည္း ေကာင္းတယ္ေနာ္။ သဲေတာ့ ပုဂံမွာ ဘာကဗ်ာမွ မေရးခဲ့ဘူး။ ဟီးဟီး

ေလးစားစြာျဖင့္
ေမပ်ိဳ

Pinkgold said...

အဲဒီ့ ၾကယ္ေတြပဲေပါ့။
စက္တင္ဘာဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာထက္မွာ
ေသြးစက္လက္နဲ ့ ကဗ်ာဖြဲ ့လိုက္တာ
ကမ ၻာေစာင့္နတ္ေတြေတာင္ ၾကက္သီးထတယ္။

အကိုေရ.. အေပၚက စာပိုဒ္ေလး ဖတ္ရတာ စက္တင္ဘာရဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးကို မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္လာမိတယ္.. ေသနပ္သံေတြ ျပန္ၾကားေယာင္တယ္.. ေသြးေတြကို ျပန္သတိရတယ္.. ျပည္သူေတြရဲ့ ဟစ္ေအာ္သံေတြနဲ႔ စစ္သားေတြရဲ့ နံပါတ္တုတ္ေတြ

အားလံုးဟာ ေမ့လို႔မရေလာက္ေအာင္ အာရံုမွာ ထင္ဟပ္ေနတယ္ အကိုေရ
မိုက္တယ္.. ကဗ်ာေလးက

ရန္ကင္း said...

ၾကယ္ေတြျပိဳင္တူလင္းလာက်မယ့္ေန ့ကိုၾကိဳဆိုေနတယ္ဗ်ာ။

su wai said...

ကိုေကာင္းကင္…ကဗ်ာေတြက အပုဒ္တိုင္း ေကာင္းေနတယ္ေနာ္…။ ကိုေကာင္းကင္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြထဲမွာ နာက်ည္းမႈေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြကို ျမင္ေတြ႔ခံစားမိပါတယ္…။ ေဒသတြင္းေကာင္းကင္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမင္းႀကီးသာၿပီး လြတ္လပ္စြာ လင္းလက္ေနတဲ႔ ၾကယ္ေတြလႊတ္မယ္႔ သက္တန္႔ေရာင္စဥ္ကို တစ္ေန႔ေတာ႔ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္မွာပါေနာ္…။ ( The Last Leaf ကိုေတာ႔ ကိုးတန္း English Textbook မွာ သင္ဖူးပါတယ္။ ခုလို ဘာသာျပန္ေပးထားေတာ႔ ေျပာင္ေျမာက္တဲ႔ အႏုပညာလက္ရာတစ္ခုဟာ လူ႔အသက္တစ္ေခ်ာင္းကိုေတာင္ ကယ္တင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ပိုျမင္သာသြားပါတယ္။ Master Piece သစ္ရြက္တစ္ရြက္ကို အသက္နဲ႔လဲၿပီး ဆြဲမယ္႔ၾကယ္ေတြဆိုတာလဲ ပိုသေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ )

Anonymous said...

က်ေနာ္ကေတာ့--ကဗ်ဖတ္ေနမယ့္အခ်န္ေတြကို--အကုန္ခ့မယ့္အစားဒုန္ဒိုင္းဂြမ္းဆိုပီးေဆာ္ပစ္လိုက္ခ်င္ပီဗ်--ေနာက္က်ေနျပီေလ

Anonymous said...

လက္ေတြ႕ေတြနည္းေနေသးတယ္---မလံုေလာက္ေသးဘူးလို႕ထင္ပါတယ္--ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ေစာင့္၇တာၾကာေနပီမို႕ပါ

Anonymous said...

က်ေနာ့လို-ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့သူေတြဒုနဲ႔ေဒးေပါ့