တစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္၊ ႏွစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္တဲ့။
ဒုကၡၾကက္သြန္ကို ေမြးကတည္းက ကိုက္ျပီးေမြးလာတာ။
အစြယ္ေလး တျပျပနဲ ့လာျပီးျခိမ္းေျခာက္မေနနဲ ့၊
လံုးဝ မေၾကာက္ဘူးေဟ့။
ဧရိယာစတုရန္းမိုင္ေပါင္း
ႏွစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္ ရွိတဲ့အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ
ဘီလူးတစ္ေကာင္ ငါတို ့ကို ေခ်ာင္ပိတ္ျပီး ဝင္ရိုက္ကတည္းက
ငါတို ့နဖူးက ကြဲခဲ့ျပီးသားပါ။
ေပါက္တဲ့ နဖူး မထူးေတာ့ပါဘူး။
ေခတ္ရဲ ့အေမွာင္ေအာက္မွာ
ငါဟာ အေသအခ်ာေပ်ာက္ခဲ့တာေပါ့။
ေပ်ာက္ေနတဲ့ ငါ့ကိုငါ ျပန္ရွာဖို ့
ဒုကၡေတြ စူးေနတဲ့ ေျခေထာက္နဲ ့
အိပ္မက္ေတြအတိုင္း လိုက္ေလွ်ာက္မယ္။
စၾကၤာဝဠာ အျပင္ဘက္ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ ပေလ့ေစ။
လိုက္ခဲ့ၾက ဘဝတူတို ့၊
ညမို ့လို ့ ၾကယ္ျဖစ္ခြင့္ရတာ
ရွိသမွ် အေရာင္ေလးနဲ ့အလင္းေပးဖို ့
မိုးေပၚမွာ ဆံုၾကမယ္ေလ။
ေကာင္းကင္ကို
Wednesday, January 30, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
စကာၤပူမွာဆံုမယ္ဆိုေၿပာေတာ့...မိုးေပၚတက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာဗီဇာမ႐ွိဘူးဗ်...ဒါပဲေနာ္...ေၿပာၿပီးရင္ေတာ့ မေရာက္ေရာက္ေအာင္လာခဲ့..ဒါပဲ...ဒီမွာခင္ဗ်ားစိတ္တိုင္းက်ၿပဳစုမယ္..:)
ကဗ်ာေလးကမိုက္တယ္ညီေလးေရ..
“ဟုတ္တယ္“မိုးေပၚမွာဆံုဖို႔အတြက္ကဒို႔အားလံုးညီညြတ္
ရမယ္.ဇြဲမေလွ်ာ့ရဘူး..
လိုက္ခဲ့ၾက ဘဝတူတို ့၊
ညမို ့လို ့ ၾကယ္ျဖစ္ခြင့္ရတာ
ရွိသမွ် အေရာင္ေလးနဲ ့အလင္းေပးဖို ့
မိုးေပၚမွာ ဆံုၾကမယ္ေလ။
အစ္ကိုေကာင္းကင္ရဲ႔ ဒီတစ္ပိုဒ္ေလးကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက်တယ္
ဆရာအကိုေရ
ကဗ်ာေလး ဖတ္သြားပါတယ္။ မိုးေပၚမွာဆံုဖို႔ ၾကိဳးစားၾကမယ္ေနာ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ေမပ်ိဳ
Post a Comment