Friday, January 4, 2008

ကဗ်ာဆရာရဲ ့ သက္ျပင္းပံုျပင္


ငါတို ့လက္ေတြ ကစားရတဲ့ကြင္းဟာ

လွဳပ္လို ့မရေအာင္ကို က်ဥ္းတယ္။

အေတြးေတြနဲ ့ကဗ်ာေဆာက္ၾကည့္ပါတယ္။
စကားလံုးေတြဆီ ပါမစ္ေလွ်ာက္ရ
ကဗ်ာေစာင့္နတ္ ေတြဆီပါမစ္ေလွ်ာက္ရနဲ ့။
ဒီၾကားထဲ ေငြမင္ ဓားေတြနဲ ့
ငါတုိ ့လက္ကို ျဖတ္ဦးမယ္။

ငါဟာ
ေသနတ္ေခာတ္ တစ္ေခာတ္ရဲ ့
သက္ျပင္းပံုျပင္ေတြ ကို
အလြန္ေျပာခ်င္ေနတဲ့သူပါ။
ဒါေပမယ့္ ငါတို ့ပါးစပ္ေတြက
မလွဳပ္ခင္ကတည္းက ၾကိဳတင္လက္ထိပ္အခတ္ခံထားရတယ္။

ပံုျပင္ထဲကလိပ္ကေလးလို
ကိုယ့္ဘဝကို တဲတဲကေလးကိုက္ထားရတယ္။
ပါးစပ္တခ်က္မလွဳပ္လိုက္နဲ ့
ပုဒ္မ ငါးနဲ ့
ဒုကၡမ်ားသြားမယ္။

ေက်းဇူးျပဳ၍ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းပြင့္ၾကပါ စကားလံုးတို ့။
စာရြက္ေတြေပၚမွာ တစြန္းတစ သက္ျပင္းခ်မွဳဟာ
လူအစုလိုက္အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္မွဳထက္ ပိုျပီးအျပစ္ၾကီးတယ္။
မူးယစ္ေဆးဝါးေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားမွဳထက္ ပိုျပီးအျပစ္ၾကီးတယ္။
လူကုန္ကူးမွဳထက္ ပိုျပီးအျပစ္ၾကီးတယ္။
သက္ျပင္းခ်သံေတြ သိပ္မက်ယ္ေစနဲ ့။

မိတ္ေဆြတို ့
ေခတ္အေၾကာင္းေမးျခင္း သည္းခံပါ။
ဖိႏွိပ္မွဳရာသီေအာက္မွာ ငါ ့လက္ေတြ ႏွာေစးေနလို ့။

ေကာင္းကင္ကို

မွတ္ခ်က္။ ပံုျပင္ထဲက လိပ္ကေလးဆိုတာ ႏွဳတ္မေစာင့္ေသာလိပ္ ပံုျပင္ ထဲက တုတ္ေခ်ာင္းကေလးကို ကိုက္ထားရတဲ့ လိပ္ကေလးကိုေျပာတာပါ။ ေရကန္ေဟာင္းက ခမ္းေျခာက္သြားေတာ့ အဲဒီ့လိပ္ကေလးကို ေရကန္သစ္ကိုေရႊ ့ေျပာင္းေပးဖို ့ ဗ်ိဳင္းႏွစ္ေကာင္က တုတ္ေခ်ာင္းေလးကို တဘက္စီကိုက္ျပီး သူ ့ကို အလယ္က ကိုက္ခိုင္းျပီးေခၚသြားပါတယ္။ ပါးစပ္လွဳပ္တာနဲ ့ဟိုးေအာက္ကို ျပဳတ္က်သြားမွာပါ။

7 comments:

ေမပ်ိဳ said...

ဆရာအကိုေရ.. ကဗ်ာေလးက အဓိပၸာယ္ရွိလိုက္တာ။ အပိုဒ္တိုင္းက ေကာင္းတယ္သိလား။ ကိုယ့္ဆရာမို႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာအကိုက တကယ္ေတာ္တာ သိလား။

ငါဟာ
ေသနတ္ေခာတ္ တစ္ေခာတ္ရဲ ့
သက္ျပင္းပံုျပင္ေတြ ကို
အလြန္ေျပာခ်င္ေနတဲ့သူပါ။
ဒါေပမယ့္ ငါတို ့ပါးစပ္ေတြက
မလွဳပ္ခင္ကတည္းက ၾကိဳတင္လက္ထိပ္အခတ္ခံထားရတယ္။

ဒီအပိုဒ္ေလး အၾကိဳက္ဆံုးပဲ။ ကံေကာင္းပါေစေနာ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ေမပ်ိဳ

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ငါဟာ
ေသနတ္ေခာတ္ တစ္ေခာတ္ရဲ ့
သက္ျပင္းပံုျပင္ေတြ ကို
အလြန္ေျပာခ်င္ေနတဲ့သူပါ။
ေခတ္အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းေၿပာတတ္တဲ့ညီေလးေရ ကဗ်ာေလးေကာင္းတယ္. ခံစားခ်က္အၿပည့္နဲ႔ေရးထားလို႔ၿဖစ္မယ္

Sophie said...

အစ္ကိုေရ..........ကဗ်ာေလးက ေကာင္းလိုက္တာ။ စကားလံုးတိုင္းကို ႀကိဳက္တယ္ အစ္ကိုေရ...။ အစ္ကို ေၿပာသလို စာရြက္ေပၚက သက္ၿပင္းခ်သံဟာ အမ်ားႀကီး အၿပစ္ႀကီးေနတာေတာ႕ စိတ္မေကာင္းဘူး။
မ်ားမ်ားေရးေနာ္ အစ္ကို။

su wai said...

ကဗ်ာဆရာေျပာတဲ႔ ေသနတ္ေခတ္တစ္ေခတ္ရဲ႕ သက္ျပင္းပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို သက္ျပင္းေတြခ်ၿပီး ဖတ္ရႈခံစားသြားပါတယ္ … ။ ေလထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔ သက္ျပင္းခ်သံေတြအတြက္ေတာ႔ ပုဒ္မ မရွိေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္ေနာ္ …။ ဖိႏွိပ္မႈရာသီေအာက္မွာ လက္ေတြ ႏွာေစးေနေပမယ္႔ အသိဥာဏ္ေတြကိုေတာ႔ ႏွာေစးခိုင္းလို႔ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ကိုေကာင္းကင္ေရ … ။ ကဗ်ာေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ ဖတ္ခြင္႔ရတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးပါေနာ္ … ။ ဒီလိုမ်ိဳး ကဗ်ာေတြ ေရးဖြဲ႔တတ္တဲ႔ ကိုေကာင္းကင္ကို အရမ္း အားက်မိပါတယ္ … ။

Nyein Chan Aung said...

ကဗ်ာေကာင္းေလး လာဖတ္သြားပါတယ္ ေကာင္းကင္ေရ..။

Anonymous said...

လက္တေလာ ဖတ္ျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာ ေတြထဲမွာ ဒီ
ကဗ်ာက စိတ္ကို အဖမ္းစား ႏိုင္ဆံုးပဲ..ကဗ်ာဆရာ ေရ..
ဒီ အစပိုဒ္ ကစလို႕...ေပါ့...
ငါတို ့လက္ေတြ ကစားရတဲ့ကြင္းဟာ
လွဳပ္လို ့မရေအာင္ကို က်ဥ္းတယ္။

အေတြးေတြနဲ ့ကဗ်ာေဆာက္ၾကည့္ပါတယ္။
စကားလံုးေတြဆီ ပါမစ္ေလွ်ာက္ရ
ကဗ်ာေစာင့္နတ္ ေတြဆီပါမစ္ေလွ်ာက္ရနဲ ့။
ဒီၾကားထဲ ေငြမင္ ဓားေတြနဲ ့
ငါတုိ ့လက္ကို ျဖတ္ဦးမယ္။

။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ကၽြန္ေတာ္ေတာင္
ကဗ်ာ ေရးလ်င္ ဆင္ဆာညိႏိုင္သည္႕
စကားလံုးမ်ား ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ေရးမလို႕
စဥ္စားထားတုန္းရွိေသးတယ္ဗ်..။

မွ်ားျပာ said...

ကဗ်ာေလးကုိ ခံစားသြားတယ္ အစ္ကို
အဆင္ေျပပါေစ။