Thursday, February 21, 2008

ဒုကၡိတ

ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲက အျပန္ …..
စစ္သားေလး တစ္ေယာက္ဟာ သူေနတဲ့ ျမိဳ ့ကို မျပန္ခင္မွာ ဆန္ဖရန္စစၥကို ကေန သူ ့မိဘေတြဆီကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။

“ဟယ္လို၊ မာမီ၊ သားပါ။ မာမီေနေကာင္းရဲ ့လား။ ဒယ္ဒီေရာ”
        “သား…သားေလး…ေမေမတို့သားေလးဆီကဖုန္း ေမွ်ာ္ေနတာ ။ ဒယ္ဒီလည္းရွိတယ္။ သားေလးေနေကာင္းရဲ ့လား”
“ဟုတ္ကဲ့၊ေကာင္းပါတယ္ မာမီ၊ သားအခုအိမ္ျပန္လာေတာ့မလို ့၊အဲဒါသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အိမ္ေခၚ လာခ်င္ လို ့။ရလား။”
        “အင္း၊ ေခၚခဲ့ေလ သားေလးရဲ ့။ မာမီတို ့လည္းေတြ ့ရတာေပါ့”
ေကာင္ေလးက ဆက္ေျပာတယ္။ “ ဒါေပမယ့္ သားသူငယ္ခ်င္းက မိုင္းနင္းမိျပီးေတာ့ ေျခေထာက္ တစ္ဘက္ နဲ ့လက္တစ္ဘက္ ျဖတ္လိုက္ရတယ္။ သူ ့မွာ တျခားလည္း သြားစရာ ေနရာလည္းမရွိဘူး။ အဲဒါသားသူ ့ကို သားတို ့နဲ ့တူတူေနဖို ့ေခၚ ထားခ်င္တယ္။ရလား မာမီ”
        “ေၾသာ္၊ စိတ္မေကာင္းစရာပါလား။သနားပါတယ္။ေမေမတို ့လည္း သူ ့ ့အတြက္ေနစရာ ကူရွာ ေပးၾက မယ္ေလ”
“မဟုတ္ဘူးေမေမ။ သားကသူ ့ကိုသားတို ့နဲ ့တူတူေနဖို ့အိမ္မွာအျမဲတမ္းေခၚထားခ်င္တာ၊သူကသားရဲ ့ ့အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း မာမီရဲ ့။”
        “ေၾသာ္…သားေလးကလဲကြာ။အဲလိုေတာ့ဘယ္ျဖစ္ပါ့မတုန္း။ဒုကၡိတတစ္ေယာက္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနရရင္ေမေမတို ့အတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ အဲဒီ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေမ့လိုက္ျပီး သားတစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာစမ္းပါသားရယ္။ ဒုကၡမရွာခ်င္စမ္းပါနဲ ့။သူ လည္းတနည္းနည္းနဲ ့အဆင္ေျပသြားမွာပါ”

သူ ့သူငယ္ခ်င္းကို အရမ္းခ်စ္ပံုရတဲ့ ေကာင္ေလးဟာ ခ်က္ျခင္းဖုန္းခ်သြားပါတယ္။

အဲဒီ့ေန ့ကစျပီးေကာင္ေလးရဲ ့မိ ဘေတြဟာ ေကာင္ေလးဆီက၃ရက္ေလာက္ဘာသတင္းမွမရေတာ့ပါဘူး။ ၃ရက္ေျမာက္ေန ့မွာ ေတာ့…..

၃ရက္ေျမာက္တဲ့ ေနမွာေတာ့ ဆန္ဖရန္စစၥကို ရဲစခန္းကေန ဖုန္းလာပါတယ္။ သူတို ့သား ေသသြားျပီတဲ့။ အေဆာက္အဦး တစ္ခုေပၚကေန ခုန္ခ်ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသြားတာတဲ့။

ေၾကကြဲေသာက ေရာက္ေနတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးလည္း ဆန္ဖရန္စစၥကို ကိုလိုက္သြားရတာေပါ့။ သူတို ့သားေလးရ ့ဲ ့အေလာင္းကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ အရမ္းတုန္လွဳပ္ျပီး ေၾကကြဲသြားပါတယ္။ ေနာင္တ အၾကီးအက်ယ္ရသြားပါတယ္။

သူတို ့သားရဲ ့အေလာင္းမွာ လက္တစ္ဘက္နဲ ့ေျခတစ္ဘက္ပဲရွိတယ္ေလ။

ေကာင္းကင္ကို
Look in Your heart (Anonymous) ကို ဘာသာျပန္ထားပါသည္။

9 comments:

su wai said...

အကိုေရ…တိုက္ဆိုင္တယ္လို႔ ေျပာရမလားမသိ… ဒီစာေလးကို ဟုိတေလာတုန္းေလးကပဲ ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္းမွာလား၊ မိုးဂ်ာနယ္မွာလား မသိဘူး ဖတ္မိလိုက္ေသးတယ္။ သူလဲ ဘာသာျပန္ထားတာပဲ။ ဖတ္ၿပီးေတာ႔လဲ ရင္ထဲမွာ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ကို ျဖစ္သြားတာပဲ။ အခု အဲဒီစာေလးကို အကို႔ဘေလာ႕ဂ္မွာ ထပ္ဖတ္္ရတယ္။ စာဖတ္သမားေတြက အႀကိဳက္ခ်င္း ခံစားခ်က္ခ်င္းတူတယ္ ထင္တယ္ေနာ္။

Yan said...

ရသေျမာက္တယ္ဗ်ာ. တင္ေပးတာ ေက်းဇူး ကုိေကာင္းကင္ကုိေရ. ဘယ္အရာမဆုိ စူးစမ္းဆင္ျခင္ျပီးမွ စကားတစ္ခြန္းကုိ ေျပာထြက္သင္႔ဖုိ႔ သင္ခန္းစာရလုိက္တယ္.

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

ရန္ေအာင္

Mr.Pooh @ ေမာင္ပြတ္ said...

ဒီစာေလးေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Pinkgold said...

အဲဒါေလး ဖတ္ဖူးတာ နည္းနည္းၾကာျပီ.. ဘယ္မွာ ဖတ္တာလဲေတာ့ ေမ့သြားျပီ.. ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက မိဘေတြ မစူးစမ္းပဲ ေျပာတာခ်ည္းပဲ အျပစ္ မဟုတ္ဘူး.. လွ်ာရွည္ျပီး အျဖစ္မွန္ကို ဖုန္းကြယ္တဲ့ သားရဲ့ အျပစ္လည္း အမ်ားၾကီးပါတယ္.. ဟုတ္တယ္ေလ သူစိမ္း ဒုကၡိတနဲ႔ ကိုယ့္ရင္ေသြး ဒုကၡိတ တူမွ မတူတာ.. ဖုန္းဆက္တဲ့ သား အမွန္ မေျပာတာကိုက ရွည္တာ

Emily said...

အကိုေရ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီစာကို ဖတ္ဖူးတယ္ဗ်။ ထားပါေတာ့ ေျပာခ်င္တာက အဲဒါမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သာ မိဘေနရာမွာဆိုရင္လဲ ဒီလုိပဲ ေျပာမိမွာပဲေလ။ တကယ္ဆို သူ မိဘကို မညာသင့္ဘူး။ အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ မိဘေတြက လာေတာင္ ေျပးေခၚဦးမယ္။ တျခား ဒုကၡိတ တေယာက္ကို တင္ေကၽြးဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ပိုလွ်ံဦးမွကိုး။ ျပီးေတာ့ စစ္ၾကီးျဖစ္ေနတဲ့ ကာလဆိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ ဒုကၡ ခံခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဘာလို႔ သူ ညာေျပာခဲ့တာလဲ။ မိဘက ကိုယ့္သားရင္းနဲ႔ တျခားလူနဲ႔ေတာ့ ဘယ္တူပါ့မလဲဗ်ာ။ သူ႔ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ထားပါေတာ့ အမွန္အတိုင္းေျပာမယ္။ ညာေတာ့ မညာဘူး။ မိဘကို ဒုကၡ မေပးခ်င္ရိုး မွန္ရင္ တျခားသြားေနလိုက္မယ္ သူငယ္ခ်င္းပါဆိုျပီးေတာ့ ညာေျပာမိမွာ မဟုတ္ဘူူး။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ကို ေျပာျပတာပါ။ အကို႔ကို ကန္႔လန္႔တိုက္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ေတာ့ မညာဘူးဗ်ာ။ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသဖို႔လဲ ဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစားဘူး။ အဖန္ငါးရာ ငါးကမာၻေလေနာ့။ ေၾကာက္စရာၾကီး။

ေဆာင္းယြန္းလ said...

တေနရာရာမွာေတာ့ဖတ္ဖူးခဲ့သလိုဘဲ...ေၾကကြဲစရာဘဲညီေလးေ၇..ဒီပို႔စ္ေလးအတြက္ေက်းဇူး

တန္ခူး said...

ပြင့္လင္းမွူေတြက တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အသက္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္။

Anonymous said...

ဆရာေရ..
ဒုကၡိတတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို နားလည္ေစဖို႔ ဘာသာျပန္ေပးထားတာေလး ေကာင္းလိုက္တာ။ လူတစ္ေယာက္က အေကာင္းပကတိအခ်ိန္မွာသာ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာရင္ ခိုင္မာမယ္။ ကိုယ့္မွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္တစ္ခု ရွိလာတာနဲ႔အမွ် အားငယ္စိတ္ဆိုတာ အလိုလို ၀င္လာတာပဲေလ။ ဒီလိုအားငယ္စိတ္၀င္ေနတဲ့လူေတြကို မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက တတ္ႏိုင္သမွ် အားေပးရမွာပါ။ ေနာက္ပီး မိဘျဖစ္လာမွေတာ့ ကိုယ္ေမြးထားတဲ့ သားသမီးရဲ႕အသံၾကားတာနဲ႔ သူဘာျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ မသိႏိုင္ဘူးလား။ အားငယ္စိတ္၀င္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျပာအဆိုကအစ သိသာပါတယ္ေလ။ ေနာက္တခုက ကိုယ့္သားသမီး မဟုတ္တာနဲ႔ ပစ္စလတ္ခတ္ လုပ္မယ္ဆုိတာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး ထင္ပါတယ္။ ဒုကၡိတျဖစ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေနရာမွာ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးသာျဖစ္ရင္..ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ေတြးသင့္တယ္ထင္တာပဲ။ လူလူခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာတရားေပါ့။ ကိုယ့္ထိမွ နာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါက ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားမျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတစ္ေယာက္မွာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ ၾကင္နာသနားဖို႔ကေတာ့ အလိုအပ္ဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ သဲေရးတာလည္း အေတာ္ကို ရွည္သြားပီေနာ္။ ၀င္ပီးအၾကံေပးတဲ့ သေဘာပါ ဆရာေရ။ မွားသြားရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ေနာ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ေမပ်ိဳ

Anonymous said...

ေကာင္းပါတယ္ .ရသေလးေပးႏုိင္တယ္
ဘာသာျပန္ထားတာ ေကာင္းလုိက္တာဗ်