မိုးေပၚမွာ ဆံုၾကမယ္

တစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္၊ ႏွစ္တက္စားလည္း ၾကက္သြန္တဲ့။
ဒုကၡၾကက္သြန္ကို ေမြးကတည္းက ကိုက္ျပီးေမြးလာတာ။
အစြယ္ေလး တျပျပနဲ ့လာျပီးျခိမ္းေျခာက္မေနနဲ ့၊
လံုးဝ မေၾကာက္ဘူးေဟ့။

ဧရိယာစတုရန္းမိုင္ေပါင္း
ႏွစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္ ရွိတဲ့အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ
ဘီလူးတစ္ေကာင္ ငါတို ့ကို ေခ်ာင္ပိတ္ျပီး ဝင္ရိုက္ကတည္းက
ငါတို ့နဖူးက ကြဲခဲ့ျပီးသားပါ။
ေပါက္တဲ့ နဖူး မထူးေတာ့ပါဘူး။

ေခတ္ရဲ ့အေမွာင္ေအာက္မွာ
ငါဟာ အေသအခ်ာေပ်ာက္ခဲ့တာေပါ့။
ေပ်ာက္ေနတဲ့ ငါ့ကိုငါ ျပန္ရွာဖို ့
ဒုကၡေတြ စူးေနတဲ့ ေျခေထာက္နဲ ့
အိပ္မက္ေတြအတိုင္း လိုက္ေလွ်ာက္မယ္။
စၾကၤာဝဠာ အျပင္ဘက္ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ ပေလ့ေစ။

လိုက္ခဲ့ၾက ဘဝတူတို ့၊
ညမို ့လို ့ ၾကယ္ျဖစ္ခြင့္ရတာ
ရွိသမွ် အေရာင္ေလးနဲ ့အလင္းေပးဖို ့
မိုးေပၚမွာ ဆံုၾကမယ္ေလ။

ေကာင္းကင္ကို

ငါေနတဲ့ ေနရာ

ငါေနတာ လင္းတလွည္ ့မွိန္တလွည္ ့ၾကယ္ျမိဳ. ေလး တျမိဳ ့မွာ
ငါေနတာ မီးလင္းေနရင္ ဘယ္လိုမွမအိပ္တတ္တဲ ့ဇီဇာေၾကာင္တဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ “ဧည့္သည္လာရင္ မၾကည္ျဖဴတဲ့အိမ္ရွင္မ” နဲ ့တူတဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ
(ဧည္ ့စာရင္း တိုင္ရတယ္္ေလ)
ငါေနတာ တစ္နာရီေလာက္ ငရဲခံဖို ့အေရး ၁၀၀ က်ပ္္ေပးရတဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ သန္ ့႐ွင္းေစခ်င္လို ့မိုးစက္ေတြနဲ ့ေရခ်ိဳးေပးကာမွ တကိုယ္လံုးက အနာေတြစို႐ႊဲျပီး ပိုညစ္ပတ္သြားတဲ ့ ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ ပေထြးကမဆင္လို ့ တေန ့တျခား စုတ္ျခာလာတဲ ့ “သူဆင္းရဲမ”ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ ပေထြးကို႐ြံလို ့ပတ္ဝန္းက်င္က ဝိုင္းၾကဥ္ထားတဲ ့ “အထီးက်န္မ” ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ နာတာ႐ွည္ႏိုင္ငံေရးေဝဒနာတေန ့တျခား ဆိုး႐ြားလာတဲ “့လူမမာမ” ျမိဳ ့ေလးမွာ။
ငါေနတာ မႏွစ္ကမွ လင္ဆိုးၾကီးနဲ ့ကြာရွင္းခြင္ ့ရလိုက္တဲ ့ “တခုလပ္မ” ျမိဳ ့ေလးမွာ (ပ်ဥ္းမနားေျပာင္းသြားျပီေလ)
ငါေနတာ ေနပူေနတာေတာင္ “ခေမာက္”ေဆာင္းၾကည္ ့ခြင္ ့မရတဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ

ေကာင္းကင္ကို

ကဗ်ာအေဟာင္းေလးကိုပဲ ပံုနဲ ့ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။

ဆင္ေျခ

ငါ အရက္ၾကိဳက္လြန္းလို ့မဟုတ္ပါဘူး
ေလာကဓံတရား က ခါးလြန္းလို ့
အရက္နဲ ့ေရာျပီးေသာက္ရတာ။

ငါကြမ္းၾကိဳက္လြန္းလို ့မဟုတ္ပါဘူး။
မေက်နပ္မွဳေတြကို
ကြမ္းတံေတြးနဲ ့ေရာျပီးေထြးဖို ့
အံကိုၾကိတ္ျပီး ဝါးရတာ။

ငါ စီးကရက္ၾကိဳက္လြန္းလုိ ့မဟုတ္ပါဘူး။
အနံ ့အသက္ဆိုးဝါးလွတဲ့
လူ ့ဘဝဆိုတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ
ငါ့ဝိညာဥ္ မြန္းၾကပ္ ေနလို ့
ေဆးလိပ္ေငြ ့ေတြနဲ ့အတူ ေမွ်ာလိုက္ခ်င္လို ့
အဆုတ္ အပ်က္စီးခံျပီး ေသာက္ရတာ။

ငါ ဒီ ဒုစရိုက္မွဳေတြကို
မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။
ေခတ္ဆိုတဲ့ ေခါင္မိုးေအာက္မွာ
ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေနထိုင္ရင္း
မလႊဲမေရွာင္သာတဲ့ မေကာင္းမွဳေတြကိုက
ငါ့အျဖဴေရာင္ အတၱကို
ခလုတ္လာလာတိုက္တာ။

ေကာင္းကင္ကို

ကဗ်ာေတြျပတ္ေနခိုက္

ကဗ်ာေစာင့္ စာေစာင့္ နတ္ဘီလူးေတြေၾကာင့္
ဖတ္စရာ စာေတြ ရွားပါးေနခ်ိန္မွာ
ၾကင္နာသူရဲ ့ အသည္းႏွလံုးထဲက ထြက္ေျပးလာတဲ့
ပုလဲလံုးလက္ေရး ေလးေတြကိုပဲ
ကဗ်ာေတြျပတ္ေနခိုက္
အဆာေျပဖတ္ေနလိုက္တယ္။

စစ္မသာလဒ ေတြေၾကာင့္
ေခတ္ကာလ ဆိုးေမွာင္
ေမတၱာအလွ မိုးေခါင္ေနခ်ိန္မွာ
‘အၾကင္နာသၾကား’ ေလးေတြနဲ ့ခ်ိဳေနတဲ့
သူ ့ရင္က စကား ေလးေတြကိုပဲ
အၾကင္နာေတြ ရွားေနခိုက္
ရင္မွာ ခံစားေနလိုက္တယ္။

ေရွ ့ကို ၾကည့္လည္း လမ္းမျမင္
ေနာက္ကိုၾကည့္လည္း လမ္းမျမင္မို ့
ေလွ်ာက္ရတာလည္း ပန္းခ်င္ျပီတဲ့။
ဒါေပမယ့္…ကိုယ္ကေတာ့
လမ္းမျမင္သာတဲ့
စခန္း ဝကၤပါမွာ
ၾကင္နာသူနဲ ့ အသည္းခ်င္းဆက္ လက္ခ်င္းတြဲျပီး
လမ္းေတြေပ်ာက္ေနခိုက္
အပန္းေျဖ ေလွ်ာက္ေနလိုက္တယ္။

လူေတြရဲ ့ရင္ကို ခြဲၾကည့္လိုက္ပါ။
ရက္စက္တဲ့ ကံၾကမၼာက
အဆက္မျပတ္ အဖန္တရာ ညွဥ္းလာလို ့
ျငင္းမရတဲ့ လွံခ်က္ေတြနဲ ့ထံုေနျပီ။
တင္းထားတဲ့ သံပတ္ေတြလည္း ကုန္ေနျပီ။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့
ခ်စ္သူ ့ရင္ခြင္ ပန္းေမြ ့ရာေပၚမွာပဲ
အိပ္မက္ေတြ ေဖ်ာ ့ဝါးေနခိုက္
စိတ္လက္ေျဖေလွ်ာ ့နားေနလိုက္တယ္။

အရာရာ ေစ်းေတြတက္လို ့
လူတကာ ေသြးေတြပ်က္ေနခ်န္မွာ
ကိုယ္ကေတာ့ …ၾကင္နာသူနဲ ့
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာလည္း (လက္ဘက္ရည္ တစ္ခြက္တည္းနဲ ့) ႏွစ္ေယာက္တစ္အိပ္မက္မက္
ဆိုက္ဘာ ကေဖးမွာလည္း (ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လံုးတည္းနဲ ့) ႏွစ္ေယာက္တစ္အိပ္မက္မက္ ျပီး
ပစၥည္းေတြ မဲ ့ေနခုိက္
ခ်စ္ခရီးေတြ ဆက္ေနလိုက္တယ္။

ေကာင္းကင္ကို
(ေရးသားခ်ိန္ ...၂၀၀၆ ခုႏွစ္)

ကၽြန္

ေရွးေရွးတုန္းကေတာ့
နယ္ခ်ဲ ့ေတြက ကၽြန္ျပဳဖို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီကိုလာတယ္။
ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့
ကၽြန္ခံဖို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုယ္တိုင္ ခရီးထြက္ရတယ္။
လူျဖစ္ေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္က မရွိခဲ့ဘူး အေမရယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ အျဖစ္က
အိပ္မက္ထဲက ကမၻာကို
ကၽြန္ရြာမွာမွ သြားရွာမိတဲ့ အျဖစ္။

ေသရင္ ေျမၾကီးဆိုတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္။
ရွင္ရင္ေတာ့ မစို ့မပို ့ေငြေလးက ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ေရႊထီးေပါ့။

တရြာေျပာင္းေပမယ့္ သူေကာင္းေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ပဲျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေၾကာက္ရင္လြဲ ရဲရင္မင္းျဖစ္သတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္… အေမနဲ ့ညီမေလးေတြအတြက္ ရဲခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ပဲ ျဖစ္ေနေသးတယ္ အေမ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ ရဲရင့္မွဳေတြကပဲ ေနရာလြဲခဲ့လို ့လား။

ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို သိဖို ့ေနေနသာသာ
တစ္ခ်ိဳ ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆို ကိုယ့္ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္းေတာင္ မသိရွာဘူး။
တခ်ိဳ ့ကေလးေတြဆို ျမန္မာ နာမည္ေတာင္ မရွိရွာဘူး။
ေဘာ(့စ္) ဆိုသူေတြ ေပးတဲ့နာမည္ေတြ ပဲ ရွိၾကတယ္။

အေမေျပာေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္ ၾကီးပါြးမယ္ဆို။
အလုပ္လုပ္ေလ ပိုခို္င္းေလေလပဲ အေမ။
ကၽြန္ျဖစ္ေလေလပဲ အေမရဲ ့။
လူအခ်င္းခ်င္းဆိုတဲ့ အသိ
သူတို ့မွာ မရွိဘူး အေမ။
ေသြးစုပ္ဖုိ ့ပဲ သူတို ့သိတယ္။

အေမရယ္
ကၽြန္ေတာ္လည္း အစကေတာ့
ခ်စ္သူရဲ ့မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေလာက္ ျဖစ္ဖို ့မွန္းျပီးထြက္ခဲ့တာေပါ့။
အခု ျဖစ္လာတာက အားလံုးရဲ ့ေျခသုတ္ပုဆိုး
မရွိေသးတဲ့ အစြယ္ေတာင္ က်ိဳးခဲ့ျပီ္။

ခုေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းႏွလံုးကလည္း
ကၽြန္အခ်င္းခ်င္ေတာင္
ျပန္မစုပ္ခ်င္တဲ့ သရက္ေစ့ တစ္ေစ့ေပါ့။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကၽြန္လို ့သံုးလို ့
မငိုလိုက္ပါနဲ ့အေမရယ္။
သူတို ့ေဒါသေလးတစ္ခ်က္ထြက္ရံုနဲ ့
ရာဘာခင္းထဲ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရႏုိင္တာဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို ့အသက္တစ္ေခ်ာင္းက
ရာဘာပင္ တစ္ပင္ေလာက္ေတာင္တန္ဖိုးမရွိဘူးအေမ။
သူတို ့အခ်စ္ေတာ္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုး မရွိဘူး။
ဒါကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို သခင္လို ့
မ်က္လံုးစံုမိွတ္ျပီး ေၾကြးေက်ာ္ေနရမွာလား။
အနာရွိတာကို လက္ခံမွ ေဆးထည့္လုိ ့ရမွာေပါ့ အေမ။

လူေတြ ေျပာေတာ့
ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းတယ္ဆို။
ေကာင္းတဲ့သူေတြ လည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။
တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုဆိုးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ေရႊလို ့့ျခံဳငံုေခၚေနတဲ့အထဲက တစ္ခ်ိဳ ့ကပဲ
အခ်င္းခ်င္း ေရာင္းစားေနၾကတာ အေမ။
တိုင္းျပည္မီးေလာင္လို ့
အခ်င္းခ်င္းခ်နင္းရက္တာလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို ့လူစိတ္မရွိတာ ကေတာ့
ေသခ်ာပါတယ္။
ေရႊဆိုတဲ့ စကားလံုးက
အကုန္လံုးနဲ ့ေတာ့မတန္ဘူး အေမ။
သူတို ့ကို ေရႊစာရင္းထဲက ကၽြန္ေတာ္ထုတ္တယ္။

ဟိုတေလာက စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္အေမ။
လင္ကြန္းဆိုတဲ့ သူက ကၽြန္စနစ္ ပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့သတဲ့။
ဘယ္မွာ ဟုတ္လို ့လဲ အေမရယ္။
သားတို ့ကိုလာၾကည့္စမ္းပါ။
သူလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာ သူ ့ႏိုင္ငံကြက္ကြက္ေလးပဲ
သူ ့ကိုေလးစားေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ေတာ့ သူက
သမိုင္းတင္ေလာက္ေအာင္ မစြမ္းေသးပါဘူးအေမရယ္။

လူ ့အျဖစ္က ရခဲတယ္ဆို။
ရခဲ တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ အေမ။
ကၽြန္ေတာ္ လူမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္္္္္္ေတာ္ ငွက္ေတြကို ေငးၾကည့္မိတယ္ အေမ။
ငွက္ေတြမွာ ျပည္တြင္းစစ္မရွိဘူး
ငွက္ေတြမွာ ဘာသာေရး အဓိကရုဏ္းေတြ မရွိဘူး။
ငွက္ေတြမွာ ကိုယ့္အသိုက္အျမံဳကို ဗိုလ္က်ျပီး အတင္းေရႊ ့ခုိင္းတာမ်ိဳး မရွိဘူး။
ငွက္ေတြ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျပီး ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေနရရင္ေတာင္
သူတို ့သခင္က သူတို ့ကို အခ်စ္နဲ ့ေလွာင္ထားတာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ကေတာ့ အမုန္းနဲ ့ေလွာင္ထားျခင္းခံရတယ္။
ေမတၱာ အရမ္းငတ္တယ္ အေမရယ္။

ကမၻာ ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း
ကၽြန္ေတာ္တို ့ငိုသံေတြ ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္
အမ်ိဳးသား အက်ိဳးစီးပါြးဆိုတဲ့ စကားလံုးေအာက္မွာ
နားမၾကားၾကဘူး ထင္ပါရဲ ့။

လူ ့အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ ပန္းဟာ
ဖိႏွိပ္သူေတြရဲ ့ႏွဳတ္ခမ္းမွာ မပြင့္ဘူး အေမ။
ကၽြန္စနစ္ဟာ
စာရြက္ေပၚမွာေတာင္မွ
မပေပ်ာက္ေသးပါဘူး အေမရယ္။

ေကာင္းကင္ကို

Download this poem

ငါတို ့ဘဝနဲ ့ေမႊးရမယ့္ မီးေတာက္

ဒီဝဋ္က မကၽြတ္ခဲ့ရျခင္းရဲ ့ တရားခံ ဟာ
အဟိ ံသ လမ္းစဥ္လို ့မစြပ္စြဲပါနဲ ့။
အဲဒီ့ ေကာင္းကင္မွာ
အျမင့္ဆံုး ပ်ံသန္းခဲ့ၾကတဲ့
ေရႊဝါေရာင္ ဝိညာဥ္ေတြက
ကမ ၻာတုန္ေအာင္ ငိုလိမ့္မယ္။

လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလမ္းစဥ္ဟာ
ေအာင္ျမင္ျခင္းေတြ ပြင့္မေပးႏိုင္တဲ့ ဥယ်ာဥ္အိုလို ့ မစြပ္စြဲပါနဲ ့။
ကမ ၻာအရပ္ရပ္က
ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့
သူရဲေကာင္း တို ့ရဲ ့ေသြးေတြက
ထပြက္ လိမ့္မယ္။

တရားခံ အစစ္ဟာ ငါတို ့ပဲျဖစ္တယ္။
ေတာ္လွန္ေရး ကစားကြက္မွာ
ကိုယ့္အသက္ကို ကုိယ္စေတးျပီး ကစားခဲ့တဲ့
သူရဲေကာင္းေတြကို ဖယ္ထုတ္ၾကည့္လိုက္။
ငါတို ့အမ်ားစုဟာ
ပါးစပ္က ေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး တာဝန္ေက်ပါတယ္။
လက္ေတြ ကေတာ့ ျပည္ဖ်က္ယႏၱရားၾကီးမွာ ေခြးသြားစိပ္ အျဖစ္ တာဝန္ေက်ၾကတယ္။
အမိန္ ့ေတြကို နာခံရင္းက အာဏာဖီဆန္ေရးလမ္းစဥ္ကို အာနိသင္ မရွိဘူးလို ့တံဆိပ္ကပ္ၾကတယ္။

တစ္ဘက္သတ္ၾကိဳးဝိုင္းအတြင္း
သူရဲေကာင္းေတြ လဲကြဲ ေနခ်ိန္မွာ
ငါတို ့အမ်ားစုက
ရုပ္ေသးရုပ္အျဖစ္ ရန္သူၾကိဳးဆြဲရာ ကေနရင္းနဲ ့
ကယ္တင္ရွင္ကို ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြမ်ားတယ္။
ပြဲၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္က်ရံုနဲ ့ေတာ့
ဇာတ္လမ္းကလည္းေျပာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး။

ေလလြတ္ရာ မိုးလြတ္ရာမွာ ဖ်ာအလုအယက္ခင္းေနသူတို ့၊
တရားခံအစစ္ဟာ သင္တို ့လည္းျဖစ္တယ္။
သင္တို ့ခင္းထားတဲ့ ဖ်ာေတြေအာက္မွာ
ေသြးစြန္းေနတဲ့ သဃၤန္းစေတြရွိတယ္။
သင္တို ့နင္းထားတဲ့လမ္းမွာ မ်က္ရည္ေတြက မေျခာက္ေသးဘူး။
ရန္သူကို ၾကိဳးမေပးႏိုင္ေသးခင္
ကိုယ့္လိပ္ျပာကို အရင္ ကိုယ္ၾကိဳးစင္တင္က်။

ငါတုိ ့အတၱေတြ တစ္ေယာက္တစ္ခြက္စီ ဝိုင္းေလာင္းထားၾကလို ့
ဒီအဆိပ္ပင္ၾကီး ဒီေလာက္ၾကီးလာတာ။
ေခတ္ကိုလက္ညိွဳးထိုးျပီးေတာ့ တီးလံုးအပ်က္နဲ ့မကၾကစမ္းပါနဲ ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခတ္ရဲ ့သားေကာင္လို ့ယူဆထားရင္ေတာ့
ေခတ္ရဲ ့မုဆိုးေတြက ပစ္မွာပဲ။
မုဆိုး ဆိုတာက ဥပုသ္ မေစာင့္ဘူးေလ။

ေသြးေတြနဲ ့ ထင္းေနေအာင္ ေရးထားတဲ့
ရန္ငါ ျပတ္ဖို ့ဆိုတဲ့ စကားလံုးနီနီရဲရဲဟာလည္း
စိမ္းစိမ္းျမင္တိုင္း လိုက္သတ္ဖို ့ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။
လိပ္ျပာေတြ သန္ ့စင္ ေနဖို ့ေျပာတာ။
ရန္သူနဲ ့ငါတို ့လိပ္ျပာခ်င္း ကြဲေနရမယ္။
ညစ္ညမ္းေနတဲ့ ရန္သူ ့လိပ္ျပာကို မိတၱဴကူးေနရင္ေတာ့
ကိုယ့္တပ္ကိုယ္ျပန္ နင္းေနရလိမ့္မယ္။
တန္ဖိုးရွိတဲ့ စကားလံုးေတြကို အနက္ရွိဳင္းဆံုးအထိေတြးၾက။

ရန္သူ ့လိပ္ျပာက
ဘက္သားဟန္ေဆာင္ထားတဲ ့တခ်ိဳ ့ခႏၶာေတြမွာ ဝင္ပူးေတာ့
ရန္ငါ ဘယ္လုိ ျဖတ္ရမလဲ။
ေစတနာ ပင့္သက္ေတြကလည္း
ဝါးလံုးသိမ္း ရိုက္ခ်က္ေတြ အျဖစ္ မဆိုင္သူေတြကိုထိဦးမယ္။
မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ဆိုတာကလည္း
မိုးထဲေရထဲမွာ မွ ကၽြတ္တတ္တာ။

သူငယ္ခ်င္းတို ့
ေထာက္တိုင္ေတြကို ျဖိဳမယ္ဆိုရင္
ရွည္ရွည္ေဝးေဝး စဥ္းစားမေနနဲ ့။
ငါတို ့စိတ္ဓာတ္ေတြရဲ ့အနာအဆာမွန္သမွ်ဟာလည္း
ေထာက္တိုင္ေတြပဲျဖစ္တယ္။
အဲဒါေတြကို အရင္ျဖိဳၾက။

ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဟာလည္း
အာဏာရွင္ ဝါဒရဲ ့က်ဴငုတ္ပါပဲ
မရေသးတဲ့လြတ္လပ္ေရးေလး
ရတဲ့ အခါ အသက္ရွည္ေအာင္
ကိုယ့္က်ဴငုတ္ကို အခုကတည္းက ကိုယ္တုိင္ခုတ္ထားၾက။

အာဏာရွင္ဝါဒဆိုတဲ့
ဒီအျမစ္နဲ ့ဒီအပင္ရွိေနသေရြ ့
အကိုင္းအခက္ေတြကေတာ့ တစ္ခက္ခုတ္လည္း ေနာက္တစ္ခက္ထပ္ထြက္မွာပဲ။
တရြက္ေၾကြရင္ ေနာက္တစ္ရြက္ထပ္ေဝမွာပဲ။
အျမစ္ကိုတိုက္ရိုက္ျဖိဳဖို ့သာ ငါတို ့ပိုျပီးအာရံုစိုက္ရမယ္။
ငါတို ့လိုခ်င္တာဟာ ဟမၼဴရာဘီေျပာတဲ့ မ်က္လံုးတစ္လံုးမဟုတ္ဘူး။
လူလိုရွင္သန္ခြင့္သာျဖစ္တယ္။

ဒီပံု၊ ဒီစိတ္ဓာတ္ ဒီအေၾကာက္တရားေတြ နဲ ့
ငါတို ့ဘာသာ လက္ခံထားတဲ့ ငရဲကို
ႏွလံုးသားေတြ အျပင္းထန္ဆံုးေဖာက္ခြဲျပီး ထြက္ၾက။

ငါတို ့အားလံုး ညီရင္
ဘဝေတြထဲက ေသးေသးေလးကိုယ္စီဖဲ့ေပးျပီး မီးေမႊးၾကရံုနဲ ့
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမီးေတာက္က ဝုန္းခနဲ ထေတာက္မွာပါ။

ညာေတာင္ပံက အႏု၊ ဗယ္ေတာင္ပံက အၾကမ္းနဲ ့
ခြပ္ေဒါင္း ေျခသံေတြ လာျပီ။

ေကာင္းကင္ကို

မွတ္ခ်က္။ “ ေလလြတ္ရာ မိုးလြတ္ရာမွာ ဖ်ာအလုအယက္ခင္းေနသူတို ့” ဆိုတာ မိုးဒဏ္ေလဒဏ္ေၾကာင့္ မိုးလာခုိသူေတြ ၊ ေစတနာနဲ ့ လုပ္ေနသူေတြ ကိုေျပာျခင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီ အေရး အေၾကာင္းျပျပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာေနသူ တစ္ခ်ိဳ ့ကိုသာ တိုက္ခိုက္လိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

“ညာေတာင္ပံက အႏု၊ ဗယ္ေတာင္ပံက အၾကမ္း” ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အၾကမ္းဆိုတဲ့ စကားလံုးက အၾကမ္းဖက္ဗံုးေဖာက္ခြဲမွဳ၊ အၾကမ္းဖက္ လက္စားေခ်မွဳေတြကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စနစ္တက် လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္မွဳ နဲ ့ အာဏာရွင္ေတြရဲ ့ အၾကမ္းဖက္မွဳက္ို ခုခံကာကြယ္မွဳကိုေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။

ဲဲၾကယ္ေတြလႊတ္မယ့္ သက္တန္ ့ေရာင္စဥ္

အာဏာရွင္ေတြပ်ိဳးလိုက္တဲ့ ‘အနာ’တစ္ခင္းမွာ
ၾကယ္ေတြဟာ ရုန္းရင္းကန္ရင္း ပြင့္တယ္။

သိပ္ေမွာင္ရင္ ၾကယ္ေတြေပၚလာစျမဲတဲ့။
ငါတို ့ေဒသမွာ
ၾကယ္ေတြ မၾကာမၾကာ ထြန္းကားတယ္။
ၾကယ္ေတြ မၾကာမၾကာ ေႂကြက်တယ္။
ၾကယ္ေတြ လက္ဆင့္ကမ္းျပီး ပြင့္ၾကတယ္။

အဲဒီ့ ၾကယ္ေတြပဲေပါ့။
စက္တင္ဘာဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာထက္မွာ
ေသြးစက္လက္နဲ ့ ကဗ်ာဖြဲ ့လိုက္တာ
ကမ ၻာေစာင့္နတ္ေတြေတာင္ ၾကက္သီးထတယ္။

အဲဒီ့ ၾကယ္ေတြပဲေပါ့။
အိုဟင္နရီရဲ ့ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ကို
အသက္နဲ ့လဲျပီး ဆြဲခဲ့တာ။

ၾကယ္ေတြရဲ ့ကရုဏာမ်က္ရည္ဟာ
ေမတၱာသုတ္အျဖစ္
ေလထုထဲမွာ လွည့္ပတ္စီးဆင္းျပီး
ကမ ၻာ့ျပည္သူေတြရဲ ့ႏွလံုးသားနံရံေတြကို
သိမ္သိမ္ေမြ ့ေမြ ့ ပဲ့တင္ရိုက္ခတ္တယ္။

ၾကယ္ေတြေၾကာင့္ ငါတို ့သမိုင္းက
တျခမ္းလွတယ္။
ငါသာ တန္ခိုးရွင္ျဖစ္ရင္
ေသနတ္သံေတြ မပါေစရပဲ
စက္တင္ဘာဝိညာဥ္ကို ျပန္လည္အသက္သြင္းျပီး
ျငိမ္းခ်မ္းေရး ‘လ’တစ္စင္း ဖန္ဆင္းမယ္။
အဲဒီ့လမင္းဟာ
ကမ ၻာၾကီးရဲ ့အေမွာက္မိုက္ဆံုးေနရာေတြမွာ
ခရီးလွည့္ျပီး သာရမယ္။

မဟတၱမဂႏၵီေရ…
သင္ေဖာက္ခဲ့တဲ့လမ္းမွာ
မိုင္အေဝးဆံုး ေလွ်ာက္ခဲ့သူေတြဟာ
ငါတို ့ပဲ ျဖစ္တယ္။
ဆိုကေရးတီး ေသာက္ခဲ့တဲ့ အဆိပ္္ခြက္ထက္
ပိုျပီးျပင္းတဲ့ အဆိပ္ခြက္ေတြကိုေသာက္ခဲ့သူေတြဟာလည္း
ငါတို ့ပါပဲ။

မီးပံုထဲကို ခုန္ဆင္းျပီး
ခဏခဏ ျပန္ရွင္သန္ထတာဟာ
ဒ႑ာရီထဲက ဖီးနစ္(စ္)ငွက္ေတြမဟုတ္ဘူး။
တိုက္ပြဲမွာ ကမယ့္ ခြပ္ေဒါင္းငွက္ေတြျဖစ္တယ္။

လွ်ပ္စီးအလက္
ေခတ္အပ်က္မွာ
စစ္ဖိနပ္ေတြက
မတန္မရာ ထီးရဲ ့ေနရာယူျပီး
ရက္စက္မွဳေတြနဲ ့တိုင္းျပည္ကိုမိုးေတာ့
ပန္းေတြအားလံုး ေလာင္းရိပ္မိတယ္။
ေလာင္းရိပ္မိတဲ့ပန္းေတြပီပီ
ငါတို ့ပ်က္စီးေနေပမယ့္
ငါတို ့ရဲ ့စိတ္အတြင္းထဲ တိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ ေက်ာက္ရုိင္းေတြဟာ
ပ်က္စီးေနတဲ့ အပိုင္းေတြထက္ ပိုျပီးၾကီးပါတယ္။
ငါတို ့မွာ မေသြးရေသးတဲ့ ပတၱျမားေတြ ရွိပါတယ္။

ငါတို ့ဟာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ခံႏုိင္ရည္ရွိတယ္။
ငါတို ့မွာ ၂၄ နာရီလံုးလံုး လက္ပစ္ကူးႏုိင္တဲ့ ရုန္းကန္အားေတြရွိတယ္။
အဲဒီ့ ခံႏုိင္ရည္၊ရုန္းကန္အား ေတြကို
တိုက္ပြဲမွာ ေနရာတက်သံုးၾက။
ငါတုိ ့ရဲ ့ ခံႏုိင္ရည္ေတြဟာ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ၾကိတ္မွိတ္ခံဖို ့မဟုတ္ဘူး။
ငါတို ့ရဲ ့ ရုန္းကန္အားေတြဟာ ခိုင္းအစားခံဖို ့မဟုတ္ဘူး။

ၾကယ္ေတြ ေလာကငရဲမွာ ညွိဳးညိွဳးငယ္ငယ္နဲ ့ဇာတ္သိမ္းေနရတယ္။
ၾကယ္ေတြ မိစ ၦာေခါင္မိုးေအာက္မွာ အသာေခါင္းလွ်ိဳးေနရတယ္။
ၾကယ္ေတြ ေရျခားေျမျခားမွာ
စိတ္မပါ လက္မပါ ၊ ႏိုးတစ္ဝက္ အိပ္တစ္ဝက္နဲ ့
မသက္မသာ လင္းေနရတယ္။

ပန္းေတြပြင့္ခြင့္ရတဲ့ေခတ္ကို ဖန္တီးၾက။
ၾကယ္ေတြလင္းခြင့္ရတဲ့ေခတ္ကို ဖန္တီးၾက။
မိသားစုေတြ ဆံုစည္းခြင့္ရတဲ့ေခတ္ကို ဖန္တီးၾက။

ညီအစ္ကိုတို ့၊
ၾကယ္ေတြရဲ ့ ေတာက္ပအားကို ငါေတာ့ယံုတယ္။
ၾကယ္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လင္းခြင့္ရတဲ့ တစ္ေန ့မွာ
ၾကယ္ေတြလႊတ္မယ့္ သက္တန္ ့ေရာင္စဥ္ဟာ
ေဒသတြင္းကေကာင္းကင္မွာ အလင္းဆံုးျဖစ္လိမ့္မယ္။

ေကာင္းကင္ကိုိုိုိ

သီးေလးသီး (ဘန္ေကာက္)

သီးေလးသီး(ဘန္ေကာက္)

သီးေလးသီး(မေလးရွား)

နံရံၾကီးကို လက္သီးနဲ ့ထိုးရင္ ထိုးတဲ့လက္သီးနာမွာပဲ။
နာခ်င္နာပါေစ၊ ဆက္ထိုးမွာပဲ။ အဲဒါ သီးေလးသီး။

ကဗ်ာ

ဘဝကိုက စကားလုံးေတြျပဳသမွ်
ႏုရမယ့္ကဗ်ာ။

ငါဟာ ပန္းပြင့္ နဲ ့လိပ္ျပာတို ့့ရဲ ့
အခ်စ္ဆံုး ရင္ေသြးျဖစ္တယ္။
ခံစားခ်က္ေတြ ဝတ္မွဳန္ကူးတဲ့ေန ့မွာ ငါ့ကိုေမြးတယ္။

ငါဟာ ရိုးသားတဲ့မာယာေတြနဲ ့ အႏုပညာ စကားထာဝွက္တယ္။
ငါဟာ ဝိညာဥ္ေတြနဲ ့လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားတယ္။

တခ်ိဳ ့ကလည္း ငါ့ဓားတစ္ခ်က္မွာ
အားတက္ၾကသတဲ့။
ငါ့လက္သီးတစ္ခ်က္မွာ
လွ်ပ္စီးေတြ လက္ရမယ္။

တခ်ိဳ ့က ငါ့ကိုနားမလည္ၾကဘူး။
တခ်ိဳ ့က ငါ့ကို ေဝးေဝးကေရွာင္ဖို ့ေျပာၾကတယ္။

ကိစၥမရွိပါဘူး။
ငါကလည္း ခပ္နိမ့္နိမ့္ ေပတံေတြကို ဂရုမစိုက္ပါဘူး။
ငါ့ျဖစ္တည္မွဳနဲ ့ငါ
ျမတ္ႏိုးသူတို ့ရဲ ့ ႏွလံုးသားမွာ
ရိပ္ရိပ္ကေလး ပြင့္တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊
အခ်စ္ကိုငတ္မြတ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့
လူတိုင္း ငါ့ကို ဦးညြတ္ရလိမ့္မယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ကေလးတို ့ရဲ ့ အနာဂတ္

အိုဟင္နရီရဲ ့ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္

ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ ဆိုတာကေတာ့ အိုဟင္နရီ ရဲ ့ ဝတၳဳထဲက သစ္ရြက္ေလးလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို အသက္ဆက္ေပးတဲ့ သစ္ရြက္ေလးကိုေျပာပါ။ အဲဒီ့ ဝတၳဳထဲမွာ အသက္၆၀ ေက်ာ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ မေအာင္ျမင္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာအဘိုးအိုတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူဟာ ဂႏၶဝင္ေျမာက္ master piece ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ ဆြဲမယ္လို ့အျမဲ ေၾကြးေက်ာ္ေနျပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီ့ပန္းခ်ီကားကို စမဆြဲေသးတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ပါ။
သူ ့ရဲ ့အေပၚထပ္မွာေတာ့ ဆူးနဲ ့ ဂၽြန္ဆီ ဆိုတဲ ့ပန္းခ်ီဆရာမႏွစ္ေယာက္ေနၾကပါတယ္။
တစ္ေန ့သူတို ့ေနတဲ့ေဒသမွာ နမိုးနီးယားေရာဂါဆိုးၾကီး က်ေရာက္လာပါတယ္။ ဂၽြန္ွဆီ တစ္ေယာက္ နမိုးနီးယား ေဝဒနာ ခံစားရပါေတာ့ တယ္။ ဂၽြန္ဆီဟာ ကေယာင္ကတမ္းနဲ ့ စိတၱဇ အေတြးဆန္းေတြ ဝင္လာပါတယ္။ သူဟာ ျပတင္းေပါက္ ကေန ၾကည့္ျပီး “12, 11, 10” စသည္ျဖင့္ သစ္ပင္တစ္ပင္ (တိုက္ကပ္ႏြယ္ပင္) (ivy vine) ကေန သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြက်တာကိုေရေနခဲ့ ပါတယ္။ သူက အဲဒီ့ သစ္ရြက္ေတြ ကုန္သြားရင္ သူလည္းေသလိမ့္မယ္လို ့ယူဆျပီး ထူးထူးဆန္းဆန္းအေတြးေတြ ဝင္ေနတာပါ။ သစ္ရြက္ေတြကလည္း မိုးသည္းသည္း ေလၾကမ္းၾကမ္း ေအာက္မွာ အလ်င္အျမန္ေၾကြက်ေနပါတယ္။
သူ ့ေရာဂါ ကလဲ တအားဆိုးေနျပီး သူ ့ကိုယ္သူ ဆက္လက္အသက္ရွင္ေနလိမ့္မယ္လို ့မထင္တာဟာ ေတာ္ေတာ္ဆုိးပါတယ္။ ေရာဂါဆိုးရတဲ့အထဲ ယံုၾကည္စိတ္ မရွိရင္ ဆက္လက္အသက္ရွင္ဖို ့မလြယ္ကူပါဘူး။
ဆူးက ဂၽြန္ဆီကို အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ အေတြးေတြကိုေဖ်ာက္ဖို ့ေျပာေပမယ့္ ဂၽြန္ဆီက မရပါဘူး။ ဒါနဲ ့ဆူးလည္း ဂၽြန္ဆီကို ခဏေျဖာင္းဖ်ျပီး၊ ခဏေလာက္ ျပတင္းေပါက္ပိတ္ျပီး အိပ္လိုက္ပါ၊ ေနာက္ျပီးရင္ ျပန္ဖြင့္ေပးပါမယ္လို ့ကတိေပးျပီး ျပတင္းေပါက္ကိုခဏ ပိတ္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီ့ အေၾကာင္းကို ဆူးက ပန္းခ်ီဆရာ အဘိုးအို ကိုလည္းေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
ျပတင္းေပါက္ျပန္ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ သစ္ရြက္တရြက္က က်န္ေနပါေသးတယ္။ ဂၽြန္ဆီက စိတ္မရွည္ေတာ့ပါဘူး။ သူေစာင့္ရတာေမာျပီတဲ့။ သူက စိတ္ေလွ်ာ့ခ်င္ေနျပီ။ အဲဒီ့ သစ္ရြက္ကိုေၾကြေစခ်င္ေနျပီ။ ဆူးလည္း ဂၽြန္ဆီကို ေဖ်ာင္းျဖျပီး အိပ္ဖို ့ေျပာရတာေပါ့။
အိပ္ရာႏိုးလို ့ၾကည္ေတာ့လည္း အဲဒီ့သစ္ရြက္က မေၾကြေသးဘူး။ အဲဒါနဲ ့ဂၽြန္ဆီလည္းသူ ့ကိုယ္သူ မိုက္မဲတယ္လို ့ထင္ျမင္လာျပီး အစားအေသာက္ေကာင္းေကာင္းျပန္စားကာ အသက္ရွင္ဖို ့ေမွ်ာ္လင့္လာပါတယ္။ သူက သစ္ရြက္နဲ ့သူ ့ကိုယ္သူ ဆက္စပ္ေတြးျပီး စိတၱဇျဖစ္ေနတာကိုး။ သစ္ရြက္မေၾကြေတာ့ စိတ္အားတက္လာျပီး သူ ့ကိုယ္သူ ျပန္ဂရုစိုက္လာပါတယ္။ ဒီလို နဲ ့သူျပန္ေနေကာင္းလာပါတယ္။
တကယ္က ျပတင္းေပါက္ပိတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ကလည္း ေၾကြက် သြားပါတယ္။ ပန္းခ်ီ ဆရာ အဘိုးအိုက မိုးထဲေလထဲမွာ ႏြယ္ပင္ ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ နံရံမွာ အဲဒီ့သစ္ရြက္ပံုကို ဆြဲခဲ့တာပါ။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အဲဒီ့ မိုးထဲေလထဲမွာ သစ္ရြက္ပံု ဆြဲရာကေန အေအးမိျပီး နမိုးနီးယားနဲ ့ဆံုးသြားပါတယ္။
အဲဒီ့ သစ္ရြက္ဟာ သူ ေၾကြးေက်ာ္ေနတဲ ့ သူ ့ရဲ ့ master piece ပဲေပါ့။
ဂၽြန္ဆီရဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ကို အသက္နဲ ့လဲျပီး ဆြဲခဲ့တာ။

မိသားစု (စိုင္းဝင္းျမင့္ရဲ ့ကဗ်ာ)

မိသားစုဆိုတာ
တစ္ေယာက္ေရွ႔ေရာက္ဖို႔
တစ္ေယာက္ ေနာက္ဆုတ္ရတယ္။
သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းတိုးထြက္ဖုိ႔
သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္း အခုတ္ခံရတယ္။
မိသားစု သီခ်င္းဟာ အတက္အဆင္းရွိတယ္။
သံစံုၿမည္တယ္။

မိသားစုဆိုတာ
လူေၿခာက္ေယာက္ရွိ လူေၿခာက္ေယာက္
လက္၁၀ေခ်ာင္းရွိ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း
ေခတ္က ေတာင္းဆိုတဲ႔အတိုင္း လႈပ္ရွားရတယ္။
အိမ္ရွိလူအကုန္။

လဲက်သြားတဲ႔ ငါ႔အေဖေနရာကို
ငါ႔ညီေလး၀င္ခဲ႔တယ္။
ယိုင္နဲ႔သြားတဲ႔ ငါ႔အေမရဲ႔ ေနရာကို
ငါ႔ညီမေလး ၀င္ခဲ႔တယ္။
မိသားစုကို ငါမၿမင္ခဲ႔ဘူး။

ငါ႔အေတြးအေခၚက သားသမီးဆိုတာ
သီးၿခားရွင္သန္ရတဲ႔ ဘ၀တစ္ခု
ငါက လမ္းေပၚမွာၾကီးၿပင္းခဲ႔လို႔
လမ္းနဲ႔ ေသြးသားေတာ္စပ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။

ငါ႔မိသားစုမွာ ငါဟာ မလင္းတဲ႔မီး
ငါ႔မိသားစာမွာ ငါဟာ မလံုၿခံဳတဲ႔ထရံ
ငါ႔ၾကိဳးကို တီးခတ္လိုက္တိုင္း အသံေၾကာင္ထြက္တယ္။
ငါ႔မိသားစုမွာ
မိုးယိုေပါက္ေလး တစ္ေပါက္ရွိေနတယ္ ဆိုရင္လည္း
ငါပဲၿဖစ္မွာ။
ငါ႔မိသားစုမွာ
ၾကမ္းခင္းတစ္ေပါက္ က်ိဳးပဲ႔ေနတယ္ဆိုလည္း
ငါပဲၿဖစ္မွာ။
မေအာင္ၿမင္တဲ႔ ေဘာလံုးအသင္းဟာ ငါ႔မိသားစုပဲ
မ၀င္တဲ႔ဂိုးေတြကို ငါသြင္းခဲ႔တာ။

စိုင္းဝင္းျမင့္

စကားလံုးမရွိတဲ့ေကာင္းကင္ (ထူးအိမ္သင္)

ဂ်က္ဆင္ထိပ္ကလရိပ္ျပာ

မူးယစ္ေဝေသာ သပြတ္အူညမ်ား (ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္း ရဲ ့ သေရာ္စာ)

ဂလိုဘယ္(Global) ဂလိုဘယ္(Global) နဲ႔ ကၽြႏု္ပ္တို႔ မွီတင္းေနထုိင္ၾကရာ အႏွီကမၻာ ႀကီးသည္ ရြာႀကီးတစ္ရြာသဖြယ္ ျဖစ္သြားၿပီးသည့္သကာလ နယ္ေျမအပိုင္းအျခားဆိုသည္မ်ား ကလည္း ဘယ့္ႏွာကမွ အနက္အဓိပၸာယ္မရွိေတာ့ပါဘူးလဗ်ာဟု ပညာရွင္အသီးသီးတို႔က မိန္႔ႁမြက္လွစ္ဟေတာ္မူလ်က္ ရွိၾကေပသည္။ သို႔လင့္တစ္မူ သူ႔ဘာသာသူ ကမၻာဟာ ရြာျဖစ္ျဖစ္ ဘဇာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြႏု္ပ္ဂ်က္ကြမ္းၿခံကုန္းအဖို႔မူ သပြတ္အူမွ သပြတ္အူသာ ျဖစ္ပါ၏။

သပြတ္အူခ်က္ျမႇဳပ္ျဖစ္သူ ကၽြႏု္ပ္ဆရာႀကီးဂ်က္ကြမ္းၿခံကုန္းအား အသင္ အေမရိကား မွာ သြားေနပါလားဟု တုိက္တြန္းစကားဆိုလာခဲ့ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္က ျငင္းဆန္မိမည္ပင္။ ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြႏု္ပ္ကဲ့သို႔ပင္လွ်င္ သပြတ္အူေဒသဖြား သပၸဳရိသအႏြယ္၀င္ သူေတာ္စင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တို႔ကလည္း ျငင္းၾကမည္ အမွန္ဧကန္မုခ်ဟု ကၽြႏု္ပ္က ထင္ျမင္မိပါ၏။ ယုတ္စြအဆုံး ကၽြႏု္ပ္ ဆရာႀကီးဂ်က္ကြမ္းၿခံကုန္းႏွင့္တကြ စာေပမိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ား ညေနရီရီတုိင္၍ ၀ုိင္းကေလး ဘာေလးဖြဲ႔ၾကေသာ္ ေတာ္ၾကာေန တစ္လုံးေလာက္ ေျပး၀ယ္ပါဦးလဟႏွင့္ ခိုင္းရေခ်သည့္ ႂကြက္နီဆိုေသာ ေရႊပြတ္စိုးျမင့္၏ သားအငယ္ေကာင္ကေလးကပင္ ပြင့္လင္းစြာျဖင့္ ဟင့္အင္းမွာ အမွန္ပင္။ ထုိ႔ျပင္တစ္၀ ဆယ္တန္းတစ္ႏွစ္က်ထားသည္ဆိုေသာ ေဒြးေလးမလုံးတင္၏သား ဘုိဘုိဟူသည့္ သေကာင့္သားကေလးကတဲ့ေရာ ျမန္မာဘီယာတစ္ခြက္ကို ေမာ့ခ်ရင္းက အေၾကာင္းပါပါျဖင့္ ေခါင္းခါမည္မွာ မလြဲမေသြေပတည့္။ ခင္ဗ်ားေတြ႔ရွိခဲ့ေပေသာ အရပ္ဟာ ေနမေပ်ာ္ပါဘူး ကိုလံဘတ္ရာ။ ထား။

မုိးဦးေလဦး တစ္ေရးႏုိးခါစ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြေန႔တုန္းဆီက မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ အေဟာင္းကေလးမ်ားကို ကၽြႏု္ပ္ဆရာႀကီးဂ်က္ ျပန္လည္၍ လွန္ေလွာမိေနျပန္သဗ်ာ။ အဲသမွာ အေမရိကန္သမၼတ ေဂ်ာ့ဒဗလ်ဴဘုရွ္ (George W Bush) ရဲ႕ သမီးႏွစ္ေယာက္ကိစၥ ကၽြႏု္ပ္ ဂ်က္ကြမ္းၿခံ၏ မ်က္လုံးထဲသို႔ ေရာက္ရွိ၍လာတတ္သဗ်။ တစ္ေယာက္က ဘာဘရာ (Bar bara) တဲ့။ အျခားတစ္ေယာက္က ဂ်ဲန္နာ (Jenna) တဲ့။ အႁမြာညီအစ္မကေလး ႏွစ္ေယာက္ခင္ဗ်။

အဲသည္ အႏွီသမီးပ်ဳိကေလးႏွစ္ဦးသားတို႔ဟာ ျပႆနာတက္ခဲ့ၾကပါေလေရာ။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၂၉) ရက္ညမွာ ျပႆနာတက္ခဲ့ၾကသည္ ဆုိပါ့ကလား။ ေနရာက တကၠဆက္ ျပည္နယ္ Austin ၿမိဳ႕တြင္ ရွိေခ်ေသာ chuy ရဲ႕ စားေသာက္ဆုိင္ဟူသတဲ့။ မုိက္လိုက္တဲ့ သမီး ကေလးႏွစ္ေယာက္။ အဲသည့္ ဘာဘရာ (Bar bara) နဲ႔ ဂ်ဲန္နာ (Jenna) ကေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ အရက္၀ယ္ေသာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါေသာ္ေကာဗ်ာ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မွတ္ပုံတင္ကို ခဏငွားရမ္းယူငင္ၿပီးသည့္သကာလ အရက္၀ယ္ယူဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာပါ။ ဂ်ဲန္နာ (Jenna) က အဓိကႀကိဳးစားခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ဘာဘရာ (Bar bara) ကဟူမူ နံေဘး၌ ရွိေနခဲ့ေၾကာင္းဟူလို။ ေၾသာ္… မုိက္ပါ့။

ကၽြႏု္ပ္သိသေလာက္ တကၠဆက္ျပည္နယ္၏ ဥပေဒအရ အသက္ ၂၁ ႏွစ္ေအာက္ျဖစ္ ေသာ္ ယမကာေသာက္ရန္အသာထား၊ ဘီယာကေလးကိုေသာ္မွ ေရာင္းခ်ခြင့္မရွိ မဟုတ္ပါလား ကြယ္တို႔ငဲ့ေလ။ ေရာင္းျခင္း ၀ယ္ျခင္းအမႈ ျပဳလတ္ၾကသည္ရွိေခ်ေသာ္ ၀ယ္သူသည္ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၅၀၀ တိတိ ေပးေဆာင္ေစ။ ေရာင္းသူမွာမူကား First time ေခၚ ပထမအႀကိမ္ ျဖစ္ဘိ ပါမူက ရက္ေပါင္း ၆၀ တိတိ စားေသာက္ဆုိင္လုိင္စင္ ပိတ္သိမ္းေစ။ ယင္းသည္ တကၠဆက္ ျပည္နယ္ ဥပေဒဟူေခ်သတည္း။ ေၾသာ္… ခက္ၿပီးရင္း ခက္ရေခ်ေပါ့ ဘာဘရာ (Barbara) နဲ႔ ဂ်ဲန္နာ (Jenna)။

ဤသို႔ျဖင့္ အခ်ိန္လင့္ေသာ္ သမၼတႀကီး ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔အထံသို႔ အေၾကာင္းၾကားခဲ့ရ ေခ်ၿပီ။ သမၼတႀကီး ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔သည္ကား Air Force One ေလယာဥ္ႀကီးျဖင့္ ကယ္လီဖုိး နီးယားျပည္နယ္မွ ၀ါရွင္တန္ဆီသို႔ ခရီးႏွင္ေနၾကခုိက္ျဖစ္ေခ်ရာ သက္ဆုိင္ရာ ရဲက သမၼတထံ အေၾကာင္းၾကားေပးလာေသာ အခါတြင္မွ ေဒၚလာ ၅၀၀ ကုိ ဒဏ္ေငြေပးေဆာင္ျခင္းျဖင့္ ျပႆနာမ်ား ေအးၿငိမ္းသမႈျပဳသြားခဲ့ရပါေၾကာင္းဟူလို။

ေၾသာ္... ခက္ပါ့ဟူ၍သာ ဂ်က္က ညည္းေတာ္မူလိုက္ခ်င္ပါဘိေတာ့ေခ်သည္။ ေဒၚလာ ၅၀၀ တဲ့။ သမၼတရဲ႕သမီးတို႔ ဒဏ္ေငြေဆာင္ၾကရေခ်ကၿပီ။ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလိုက္ပုံေတြက။ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ အဲသဟာကို သြား၀ယ္ၾကရတာတုန္း သမီးငယ္ေလးတို႔ရယ္။ မင္းကေလးတို႔ အေမရိကားမွာ ကၽြႏု္ပ္ဂ်က္ မေနခ်င္ပါၿပီ။ အဟုတ္။ ကၽြႏု္ပ္ဆရာႀကီးဂ်က္ကြမ္းၿခံကုန္းကေတာ့ မုိက္လုံးႀကီးသည္ဟုပဲ ဆိုခ်င္ဆိုၾကေပေရာ့။ ကိုယ့္သပြတ္အူမွာပဲ ကိုယ္ေပ်ာ္ပါတယ္ဗ်ာ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္။

ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္း
http://moemaka.com/ မွတဆင့္ျပန္လည္ေဝမွ်ပါသည္။

ေမာင္ဝဏၰရဲ ့ကာတြန္း

sizeၾကီးၾကီးျမင္ရရန္အတြက္ ပံုကို click လုပ္ပါ။

ကဗ်ာဆရာရဲ ့ သက္ျပင္းပံုျပင္

ငါတို ့လက္ေတြ ကစားရတဲ့ကြင္းဟာ
လွဳပ္လို ့မရေအာင္ကို က်ဥ္းတယ္။

အေတြးေတြနဲ ့ကဗ်ာေဆာက္ၾကည့္ပါတယ္။
စကားလံုးေတြဆီ ပါမစ္ေလွ်ာက္ရ
ကဗ်ာေစာင့္နတ္ ေတြဆီပါမစ္ေလွ်ာက္ရနဲ ့။
ဒီၾကားထဲ ေငြမင္ ဓားေတြနဲ ့
ငါတုိ ့လက္ကို ျဖတ္ဦးမယ္။

ငါဟာ
ေသနတ္ေခာတ္ တစ္ေခာတ္ရဲ ့
သက္ျပင္းပံုျပင္ေတြ ကို
အလြန္ေျပာခ်င္ေနတဲ့သူပါ။
ဒါေပမယ့္ ငါတို ့ပါးစပ္ေတြက
မလွဳပ္ခင္ကတည္းက ၾကိဳတင္လက္ထိပ္အခတ္ခံထားရတယ္။

ပံုျပင္ထဲကလိပ္ကေလးလို
ကိုယ့္ဘဝကို တဲတဲကေလးကိုက္ထားရတယ္။
ပါးစပ္တခ်က္မလွဳပ္လိုက္နဲ ့
ပုဒ္မ ငါးနဲ ့
ဒုကၡမ်ားသြားမယ္။

ေက်းဇူးျပဳ၍ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းပြင့္ၾကပါ စကားလံုးတို ့။
စာရြက္ေတြေပၚမွာ တစြန္းတစ သက္ျပင္းခ်မွဳဟာ
လူအစုလိုက္အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္မွဳထက္ ပိုျပီးအျပစ္ၾကီးတယ္။
မူးယစ္ေဆးဝါးေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားမွဳထက္ ပိုျပီးအျပစ္ၾကီးတယ္။
လူကုန္ကူးမွဳထက္ ပိုျပီးအျပစ္ၾကီးတယ္။
သက္ျပင္းခ်သံေတြ သိပ္မက်ယ္ေစနဲ ့။

မိတ္ေဆြတို ့
ေခတ္အေၾကာင္းေမးျခင္း သည္းခံပါ။
ဖိႏွိပ္မွဳရာသီေအာက္မွာ ငါ ့လက္ေတြ ႏွာေစးေနလို ့။

ေကာင္းကင္ကို

မွတ္ခ်က္။ ပံုျပင္ထဲက လိပ္ကေလးဆိုတာ ႏွဳတ္မေစာင့္ေသာလိပ္ ပံုျပင္ ထဲက တုတ္ေခ်ာင္းကေလးကို ကိုက္ထားရတဲ့ လိပ္ကေလးကိုေျပာတာပါ။ ေရကန္ေဟာင္းက ခမ္းေျခာက္သြားေတာ့ အဲဒီ့လိပ္ကေလးကို ေရကန္သစ္ကိုေရႊ ့ေျပာင္းေပးဖို ့ ဗ်ိဳင္းႏွစ္ေကာင္က တုတ္ေခ်ာင္းေလးကို တဘက္စီကိုက္ျပီး သူ ့ကို အလယ္က ကိုက္ခိုင္းျပီးေခၚသြားပါတယ္။ ပါးစပ္လွဳပ္တာနဲ ့ဟိုးေအာက္ကို ျပဳတ္က်သြားမွာပါ။

မာန္

ေရွ ့မေရာက္
ေနာက္မဆုတ္
ေက်ာက္ရုပ္ျခေသၤ့ တို ့မဟုတ္။

လွိဳင္းမထန္
မာန္မသြင္း
ကန္တြင္းေရေသ တို ့မဟုတ္။

အဆိပ္ဖယ္
အစြယ္က်ိဳး
မ်က္လွည့္ေျမြမ်ိဳး တို ့မဟုတ္။

ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း)

ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း) ရဲ ့ကဗ်ာေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္လို ့ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္ကိုမမွတ္မိေတာ့လို ့မာန္
လို ့ပဲေပးထားပါတယ္။ သိရင္ေျပာျပေပးၾကပါခင္ဗ်ာ။

ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္း ရဲ ့သေရာ္စာ (ခ်စ္ကလဲ့စား)

ယခုတစ္ဖန္ ကၽြန္ပ္ ဆရာႀကီးဂ်က္ အာ႐ုံေရာက္ေနမိျပန္သည္က ပိရမစ္ႀကီးေတြ ထူထူထပ္ထပ္ ရွိၾကရာအရပ္၊ ႏိုင္း(Nile)ျမစ္ကေတာ့ စီးၿမဲပင္ဟု ေရးသားဂုဏ္တင္ခဲ့ၾကရာ အရပ္၊ ေဟာ့ဟို အာရပ္ကမာၻရဲ႕ ထိပ္တန္းႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ေခ်ေသာ အီဂ်စ္ႏုိင္ငံဘက္ဆီသို႔ ေပပလဗ်ာ။ သမၼတ နာဆာ(Nasar) တို႔၊ သမၼတ အန္၀ါဆဒတ္(Anwar Sadat) တို႔ လက္ထက္ မ်ားဆီမွာ ကမာၻ႔ျပႆနာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထဲ၌ စူးစူးရဲရဲ ရွိခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေပပ။ ဆူးအက္(Suez) တူးေျမာင္းႀကီး ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားၿပီးသည္၏သကာလ ယခုတစ္မူ သမၼတ မူဘာရက္ (Mubarak) ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳလုပ္လ်က္ ရွိပါေခ်ေသာ အီဂ်စ္ႏုိင္ငံေပပါပဲ သပၸဳရိသ အႏြယ္၀င္ သူေတာ္စင္အေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ာ။

အဲသည့္ အႏွီအီဂ်စ္ႏုိင္ငံ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္က ကိုင္႐ုိၿမိဳ႕ဆိုသမို႔လား အေဆြတို႔ေရ။ အခု ကၽြန္ပ္အာ႐ုံထဲ ခုလု ခုလု ျဖစ္ေနမိသည္က အဲသည္ၿမိဳ႕ေတာ္ ကိုင္႐ုိကလာေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ ေပပ။ သတင္းက အျပစ္မကင္းတဲ့ အခ်စ္သတင္းကေလးတစ္ပုဒ္။

ကုိင္႐ုိမွာ အီဂ်စ္လူမ်ဳိး ဆရာ၀န္ကေလးတစ္ဦး ရွိသဗ်။ အဲသည္ အႏွီ ဆရာ၀န္ကေလး ကို သူနာျပဳဆရာမကေလးတဦးက ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိး တပ္မက္တြယ္တာသမႈ ျဖစ္ေနမိရွာသတဲ့ဗ်ာ။ သူနာျပဳဆရာမကေလးရဲ႕အမည္က အီဒါေနာ္ရက္ဒင္မိုဟာအက္ အဘူဇစ္ ဟု ေခၚတြင္ ေၾကာင္းလည္း ကၽြန္ပ္မွတ္သားခဲ့ေပသပ။ ငယ္ပါေသးတယ္။ အသက္က အစိတ္တဲ့။ အိမ္းေလ။ အဲသဟာ ဘဇာမွ ဆန္းၾကယ္သည့္ကိစၥမဟုတ္ေခ်ပါကဘူး။ လစ္လပ္ဟာေသာ မိန္းကေလးအဖို႔ ခ်စ္တတ္တာ ဘဇာဆန္းသတုန္းဗ်။ အႏုိ႔ေသာ္ ဆန္းၾကယ္သည္က ဆရာ၀န္ကေလး ခင္ဗ်။ အဲသည္ အီဒါေနာ္ရက္ဒင္ မိုဟာမက္ အဘူဇစ္ ဆိုသည့္ သူနာျပဳဆရာမကေလးကို စဥ္းငယ္ မွ်ပင္ ျပန္လည္၍ ေမတၱာမသက္၀င္ႏုိင္ပါသတဲ့ လဗ်ာ။ ခက္ပါ့။ ေအးေလ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ဇြတ္တရြက္ႀကီး ေပၚေပါက္လာေစဟု မန္း၍မႈတ္၍ ေပၚေပါက္လာႏုိင္ေသာ အရာ၀တၳဳတစ္ခု ရယ္ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ေပဘူးပလဗ်ာ။ အလ်ားအနံမရွိသလို အသြားအျပန္ရွိခ်င္မွလည္း ရွိေပ မေပါ့။ ျပန္မခ်စ္တာ ရန္ျဖစ္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အႏို႔ေသာ္။

ဟုတ္၏။ အႏုိ႔ေသာ္။

ဟုတ္ပါငဲ့။ အႏုိ႔ေသာ္။

ေမတၱာငတ္သူ သူနာျပဳဆရာမကေလးက အသည္းမာသူ ဆရာ၀န္ကေလးအား လက္စားေခ်ခဲ့ေလကၿပီ။

ဦးစြာမဆြ အႏွီဆရာ၀န္ကေလး ေဆး၀ါးကုသေနေသာ လူနာတစ္ဦးကို ေဆးထုိးကာ သတ္ျဖတ္လိုက္၏။ အႏွီ လူနာဘ၀တစ္ပါးသို႔ ေျပာင္းသြားၿပီးသည္၏ေနာက္တြင္မူ သူနာျပဳ ဆရာမေလး အီဒါေနာ္ရက္ဒင္ မိုဟာမက္ အဘူဇစ္သည္ ရွက္စရာ Love ေၾကာင့္ ဆက္ကာ သတ္ခဲ့ရာ အႏွီ ဆရာ၀န္၏ ေနာက္ထပ္ လူနာ ၂၉ ဦးတိတိကို ေသေစတတ္ေသာ ထုိးေဆးျဖင့္ သတ္ျဖတ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေခ်ရာ ေနာက္ဆုံးတြင္ သိရွိသြားၿပီးသည္၏သကာလ အစုိးရေရွ႕ေနမ်ား ကတစ္ဆင့္ တရားစြဲဆိုခဲ့ေခ်ရာ အီဂ်စ္တရား႐ုံးတစ္႐ုံးက ၁၉၉၈ ခု၊ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ အႏွီသူနာျပဳဆရာမကေလးအား ေသဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္သည္ဟူပါကလား အရပ္ကတို႔။

ေၾသာ္ ရက္စက္ပါေပ့ကြယ္ဟု ဘႀကီးႏုႏွယ္သာ ညည္းတြားလိုက္ခ်င္ေတာ့ပါဘိ သကြယ္။ ေမတၱာမရလို႔ သူ႔ခမ်ာ ကလဲ့စားေခ်ခဲ့သည္ကို ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ ေထာက္ထားစာနာသမႈ မျပဳခဲ့ၾကေလသတုန္းဗ်ာ။ ေမ့ကိုေမာင္မခ်စ္ရင္ ေမာင့္လူနာေတြကို ေမသတ္တာ ဘဇာျဖစ္ သတုန္းေတာ္။ ေမာင့္ကို ျပန္မခ်စ္ရင္ ခင္တို႔ရြာကို မီးနဲ႔႐ႈိ႕မယ္ဆိုသည့္ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီမ်ဳိး။ ေကာင္းေပစြ။

အကယ္တႏၱဳ ဂ်က္ကြမ္းၿခံကုန္းသည္ ကိုင္႐ုိၿမိဳ႕ တစ္ေနရာရာတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ျဖစ္အံ့လတၱံ႔။ ေက်ာင္းဆရာမေလး ညက္ညာျပာစင္က ကၽြန္ပ္၏အခ်စ္ကို လက္မခံ ခဲ့ေသာ္ အႏွီ ဟာမကေလး၏ အတန္းထဲက ဘုစုခ႐ုကေလးမ်ားကို ကၽြန္ပ္က စားေမးပြဲခ်ပစ္ ပါအ့ံ။

အကယ္တႏၱဳ ဂ်က္ကြမ္းၿခံကုန္းသည္ ကိုင္႐ုိၿမိဳ႕ တစ္ေနရာရာတြင္ လွ်ပ္စစ္ဌာနအရာရွိ ကေလး ျဖစ္ေနဘိပါလတၱံ႔။ အၾကင္ရပ္ကြက္ တစ္ခုခုမွ ျဖဴစင္ထြန္းေရာင္၀င္းလွမွန္ကင္း ကေလးက ကၽြန္ပ္၏အခ်စ္ကို လက္မခံခဲ့ေသာ္ အႏွီ ဗိုင္းဒါမကေလး ေနထုိင္မွီတင္းရာ ရပ္ကြက္ ကို ကၽြန္ပ္က လွ်ပ္စစ္မီးျဖတ္ေတာက္ထားပါလတၱံ႔။

အကယ္တႏၱဳ ဂ်က္ကြမ္းၿခံကုန္းသည္ ကိုင္႐ုိၿမိဳ႕ တစ္ေနရာရာတြင္ ေရးေပးေ၀ေရးဌာန အရာရွိကေလးျဖစ္ေနဘိပါလတၱံ႔။ အၾကင္ရပ္ကြက္တစ္ခုခုမွ တင့္လွေပဟန္ ဘက္မရန္ ကေလးက ကၽြန္ပ္၏အခ်စ္ကို လက္မခံခဲ့ေသာ္ အႏွီ ပိန္းေကာမ ခိုနားအေျခစုိက္ရာ ရက္ကြက္ကို ေရေပးေ၀မႈ ျဖတ္ေတာက္ထားပါအံ့။

အီဂ်စ္ႏုိင္ငံ ကိုင္႐ုိၿမိဳ႕က အီဒါေနာ္ရက္ဒင္ မိုဟာမက္ အဘူဇစ္ဆိုတဲ့ သူနာျပဳ ဆရာမကေလး သူႀကိဳက္ေနမိတဲ့ ဆရာ၀န္က သူ႔ကို ျပန္မႀကိဳက္လို႔ အဲသည့္ဆရာ၀န္ရဲ႕ လူနာေတြကို သတ္ဖို႔ႀကိဳးပမ္းတာ ဘဇာျဖစ္သတုန္းဗ်ာ။ လူေတြဟာ အခ်စ္ကို နားမလည္ၾကပါ ဘူးဗ်ာ။

ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္း