New Year Countdown

တဆယ္..ကိုး
တကယ္ဆိုးတဲ့

ရွစ္..ခြန္
စစ္ႏြံထဲက

ေျခာက္..ငါး
အေၾကာက္တရားေတြကုိ

ေလး..သံုး
အေဝးဆံုးသို ့

ႏွစ္..တစ္
ႏွစ္သစ္မွာ လႊင့္ပစ္ၾကပါစုိ ့။
ေကာင္းကင္ကို

ေမေမ စန္တာကေလာ့စ္

ငယ္ဘဝရဲ ႔ပ်ားရည္တစက္
တခုေသာ ခရစၥမတ္မနက္မွာ
က်ေနာ္ ေစာေစာအႏိုး
ေျခရင္းမွာ လက္ေဆာင္ မေတြ ့လို ့ အိပ္မက္ေလးအက်ိဳး
ေစ်းကျပန္လာတဲ့ ေမေမက
တိုးတိုးေလးေခ်ာ့ျပီး ျပန္အိပ္ခုိင္းတယ္။
စန္တာကေလာ့စ္ ေနာက္က်ေနတာ ျဖစ္မွာပါတဲ့
ဒီလိုနဲ ့က်ေနာ္ မ်က္လံုးေလးျပန္မွိတ္
စိတ္ကေတာ့
ေမေမ အရုပ္တရုပ္ကုိ တိတ္တိတ္ေလး လာထားသြားတာ သိလိုက္တယ္။

ေၾသာ္
ကေလးဘဝတုန္းက ကေလးလိုေပ်ာ္ႏုိင္ေအာင္ ေမေမက ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္။
လူၾကီးဘဝက် လူၾကီးလိုေပ်ာ္ေအာင္ ၾကိတ္မွိတ္ဖန္တီးယူေနရတယ္။

ေမေမေရ
သကၠရာဇ္တခုက သေဘာၤတစီးဆိုရင္
သားတုိ ့က တႏွစ္မွတခါ ကမ္းကပ္ခြင့္ရတတ္တဲ့ သေဘာၤသားေလးေတြပါ။

အခုေတာ့
စန္တာကေလာ့စ္ တကယ္မရွိမွန္းလည္း သိျပီ။
ခရစၥမတ္ကာလဆိုတာ ႏွစ္သစ္မွာ တႏွစ္ပတ္လံုး အလုပ္လုပ္ဖုိ ့
ခဏအားျဖည့္ခြင့္ျပဳထားတဲ့ အခ်ိန္ဇယားေလးတခုမွန္းလည္းသိျပီ။

ေမေမေရ…တခါတခါ
သိျခင္းက အရိပ္ကို မေပးစြမ္းဘူး
အမွန္တရားက ေမတၱာလိုမေအးခ်မ္းဘူး

ေမေမေရ
ခရစၥမတ္မွာေပ်ာ္ဖို ့…တြက္ခ်က္ေနရတဲ့သား
စားပြဲေပၚမ်က္ႏွာအပ္လုိ ့မ်က္လံုးေလးကုိ အမွိတ္
ေမာပန္းေနတဲ့စိတ္ထဲ
ခြန္အားေတြ တိတ္တိတ္ကေလး လာထည့္ေပးပါ။
ေကာင္းကင္ကို

စိုးရိမ္ 'စိတ္' မွတ္

ခုဆို ငါ့စိတ္ကမၻာမွာ ရြက္ေၾကြရာသီတခုပဲရွိတယ္။

ႏွလံုးသားနဲ႕ မွားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကလည္း အဆာမေျပခဲ့။
ေခါင္းနဲ ့စားခဲ့တဲ့ အစာေတြကလည္း အစာမေၾကခဲ့။

ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့သူကုိ ေခါင္းေမာ့ထားသူေတြက တရၾကမ္း ဝင္တုိက္တယ္။
ထြက္ေျပးလာတဲ့သူကုိ ဝိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ဒူေဝေဝသမားေတြက ေလွာင္ၾကတယ္။

ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေတြကလည္း ပတ္ဝန္းက်င္မွာေနရာတကာ

ေၾသာ္…ေလာကမွာ ကုိယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ မယံုႏုိင္ေတာ့တာေလာက္ ေၾကကြဲစရာေကာင္းတာ ဘာမွမရွိဘူး။
ေကာင္းကင္ကို

RIT (သုိ ့မဟုတ္) အေရးအၾကီးဆံုးဇာနည္အာဂ တအုပ္ရဲ ႔ ေသြးအစည္းဆံုးပါတီဌာနခ်ဳပ္

Video by Ethan Aung

လက္ေဆာင္ (အိုဟင္နရီ ရဲ ့ဝတၳဳ) (ဘာသာျပန္...ေမာင္ထြန္းသူ

ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္နဲ ့ပတ္သတ္တဲ့ အိုဟင္နရီရဲ ့အခ်စ္ဝတၳဳတိုေလးပါ။
လက္ေဆာင္

ႏို ့ရည္ခန္းေနတဲ့ မိခင္

အေဖနဲ ့အေမကေတာ့
လူမခိုးႏုိင္မယ့္ အေမြ
ေပးဖုိ ့ၾကိဳးစားခဲ့ၾကတာပဲ။

ဒါေပမယ့္
ေပးသူနဲ ့ယူသူၾကားမွာ
ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးေခ်ာ္ေနတဲ့ စနစ္…
မကူးႏုိင္ေသးတဲ့ျမစ္ၾကီးတခု ျခားေနတယ္။

အရာရာတိုင္း မွာ အေကာင္းနဲ ့အဆိုး ဒြန္တြဲေနသတဲ့။
ငါေနခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းေတြမွာ အလင္းနဲ ့အေမွာင္ ဘယ္ေလာက္အခ်ိဳးရွိလဲ။
ေက်ာင္းမွာ သင္ခဲ့ရတာေတြကေတာ့
ျမန္မာစာနဲ ့အတူ အလြတ္က်က္ခဲ့ရတဲ့ စာစီစာကံုးေတြ
အဂၤလိပ္စာနဲ ့အတူ အသံထြက္အမွားမ်ားနဲ ့ေဝါဟာရေတြ
သခ်ာၤနဲ ့အတူ ေမးခြန္းခန္ ့မွန္းတြက္ခ်က္မွဳေတြ
ဇီဝေဗဒနဲ ့အတူ သေဘာေပါက္မွဳမပါတဲ့ တပြဲတိုး ဘိုင္အိုသီခ်င္းေတြ
သမိုင္းနဲ ့အတူ ေပၚလစီေရာထည့္ထားတဲ့ မွိဳင္းေတြြ
ဂါရဝ တရားနဲ ့အတူ ေရငံုႏွဳတ္ပိတ္ ျပန္မေထာက္ျပရဲတဲ့စိတ္ေတြ….

ေၾသာ္...
ကေလးငယ္ တေယာက္ႏုိ႔ဆာေနသလို
ပညာကုိ ဆာေလာင္ ငတ္မြတ္ေနသူေတြအတြက္
ေက်ာင္းေတြေတာ့ ရွိပါရဲ႕။

ဒါေပမယ့္…
မတက္လုိ ့လည္းမရ၊ တက္ျပီးေတာ့လည္း ဟန္မက်တဲ့
အဲဒီ့ေက်ာင္းေတြကုိ
အားမနာတမ္း ဥပမာေပးရရင္

ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းေတြဟာ...
ပူျပင္းေျခာက္ေသြ ့လြန္းတဲ့ ကႏၱာရထဲက
ေလာက္ေတြမ်ိဳးပြါးေနတဲ့
ေသာက္ေရအိုးမ်ား။
ေကာင္းကင္ကို

တကၠသိုလ္

ဆံုစည္းျခင္းေတြ စခဲ့တဲ့ေနရာ ၊ ခြဲခြာျခင္းေတြ စခဲ့တဲ့ေနရာ

ေမွ်ာ္ေနခဲ့ျပီး ေရာက္သြားေတာ့မွ မလွပခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေလး

ရယ္သံေတြက လႊမ္းလိုက္၊ က်ည္ဆံေတြက ၾကမ္းလိုက္
ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္…..ႏိုးလိုက္၊ အိပ္လိုက္နဲ႔.....

အေရးအၾကီးဆံုး ဇာနည္ အာဂတအုပ္ရဲ႕
ေသြးအစည္းဆံုး ပါတီဌာနခ်ဳပ္

ေၾသာ္
ႏွစ္ေတြ ဘယ္လုိပဲ ေဟာင္းေဟာင္း
ေခတ္ေတြ ဘယ္လိုပဲ မေျပာင္းမေျပာင္း
ေျဗာက္ေဖာက္သူတို ့နဲ ့ေတာက္ေခါက္သူတုိ႔ ရဲ႕
ၾကမ္းလွတဲ့ စစ္ေျမျပင္ကုိပဲ
မွန္းဆလို ့ ခ်စ္ေနခ်င္ေသးတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ဒုိင္ယာရီထဲမွ တလြဲမ်ား

လိပ္စာ

“………………………………………………………..”
“……………………………………………….”
“………………………………”
“……………………………………………………………………..”
“ဟုတ္လား…က်ေနာ္သူနဲ ့ေတြ ့ခဲ့တယ္။ တကားတည္းပဲ”
“ဟာ! ဒါဆို လုပ္စမ္းပါဦး။ သူဘယ္မွာ တည္းမယ္ဆိုတာ နင္သိလား။”
“အင္း။ သိတယ္၊သိတယ္။ တက္စီ ငွားခါနီးတုန္းက သူ (……..)မွာ တည္းမယ္လုိ ့ေျပာတာပဲ။ ေရခ်ိဳးျပီးတာနဲ ့ က်ေနာ္ သားသားကုိ ေခၚျပီး သူ ့ဆီသြားၾကည့္လုိက္မယ္။”

*******

ဦးေလးနဲ ့က်ေနာ္ ဘုန္းဘုန္းကုိ ဦးခ်လုိက္တယ္။ (ဘုန္းဘုန္းကုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့မသိပါ။) ျပီးေတာ့ ဦးေလးက ဘုန္းဘုန္းကုိ ေလွ်ာက္တယ္။
“တပည့္ေတာ္ ဆင္ေပါက္နဲ ့ေတြ ့ခ်င္လုိ ့ပါဘုရား”
“ဆင္ေပါက္??????? လူကုိေျပာတာလား ဒကာၾကီး”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။ ျမိဳ ႔သစ္ကပါ။ သူ ့နာမည္ရင္းက ကိုတင္ေအာင္စိုးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ေပါက္လို ့ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။
“တင္ေအာင္စုိး??? ဒီကုိမလာပါဘူး။ သူက ဒီမွာ တည္းမယ္လို ့ေျပာသြားလုိ ့လား။”
“တင္ပါ့။ သရက္ေတာေက်ာင္းမွာ တည္းမယ္လို ့ေျပာပါတယ္”
“ဟာ….သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္က ေက်ာင္းခြဲေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိတာ ဒကာၾကီးရဲ ႔။ သူဘယ္ေက်ာင္းခြဲမွာ တည္းမယ္လုိ ့ေျပာတုန္း”
“ဟာ…ဟုတ္လား၊ဘုရား။ တပည့္ေတာ္က တေက်ာင္းတည္းပဲ ထင္ေနတာ။ ဒုကၡပါပဲ”
အနီးနား တဝိုက္မွာ ရွိတဲ့ ကုိရင္ေတြနဲ ့လူေတြက က်ေနာ္တို ့ကုိ ျပံဳးေစ့ေစ့နဲ ့ၾကည့္ၾကတယ္။

ကိစၥက အေရးၾကီးလုိ ့ဦးေလးက လက္ေတာ့ မေလွ်ာ့ေသးပါဘူး။ သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္ဝင္းၾကီးထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း ေတြ ့တဲ့ ကုိရင္ တခ်ိဳ ့ကုိ ကုိတင္ေအာင္စုိးကို သိလား ဆုိျပီးေမးေနပါေသးတယ္။ အေမးခံရတဲ့ ကုိရင္ေတြလည္း ျပံဳးေစ့ျပံဳးေစ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဘးနားကေန ရွက္ေနျပီ။ ဆက္မေမးေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ျပန္ခ်င္ေနျပီ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္ဝင္းရဲ ႔ ဂိတ္တခုနားက ခံုတန္းလ်ားမွာ ထုိင္ၾကရင္း ညေမွာင္သည္အထိ ကုိဆင္ေပါက္ ဝင္လာလို ဝင္လာျငား ဦးေလးနဲ ့က်ေနာ္ ေစာင့္ၾကည့္ၾကေသးတယ္။ ေက်ာင္းတုိက္ဝင္းၾကီးရဲ ့ဂိတ္ေရွ ႔မွာ ….က်ေနာ္တို ့ရဲ ႔ ေကာက္ရုိးမွ်င္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆိုတဲ့ အပ္နဲ ့ ကုိဆင္ေပါက္ ဆိုတဲ့ အပ္…..အပ္ ႏွစ္စင္း မထိလိုက္ပါဘူး။ ကုိဆင္ေပါက္ကုိ က်ေနာ္တို ့မေတြ ့ခဲ့ရပါဘူး။ အဲဒီ့ညက အိမ္ကေန လည္ပင္းတရွည္ရွည္နဲ ့ ေမွ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕ဆႏၵကုိ က်ေနာ္တို ့မျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ေကာင္းကင္ကို

တခါတခါ ေကာင္းရင္မၾကိဳက္တဲ့ ေလာက

တေယာက္တည္း ငုိေနျပီဆိုရင္
အမ်ားက နားလည္ေပးလိမ့္မယ္။
တေယာက္တည္း ျပံဳးေနျပီဆိုရင္ေတာ့
ထူးဆန္းေနသလိုမ်ိဳး ၾကည့္ၾကေတာ့မယ္။

ေၾသာ္...
လူမ်ားစြာကုိ တျပိဳင္တည္းမုန္းသူေတြေတာင္
လက္ခုပ္သံတခ်ိဳ ႔ ရၾကေသးတယ္။
လူႏွစ္ေယာက္ကုိ တျပိဳင္တည္းအခ်စ္
အဲဒီ့မွာ အျပစ္ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
ေကာင္းကင္ကို

ကုိယ့္မင္း ကုိယ့္ခ်င္း ဆိုေပမယ့္

သနားဖုိ ့ေကာင္းတဲ့ ပံုျပင္ေတြထဲမွာ
အမွန္နဲ ့မုသား
အခ်ိဳးဘယ္ေလာက္နဲ ့ပဲ ေရာထားေရာထား
ရက္စက္ျခင္းကေတာ့ ထင္ရွားခဲ့တယ္။

ပန္းပဲေမာင္တင့္တယ္၊ေတာင္မၾကီး ရွင္ညိဳ၊ ေျမာက္မင္း ရွင္ျဖဴ၊ ေရႊဖ်ဥ္းၾကီး၊ ေရႊဖ်ဥ္းငယ္၊ မႏၱေလးဘိုးေတာ္၊ ရွင္ကြ
ဘုရင္ေတြ မတရားသတ္လို ့
ေသျပီးျဖစ္သြားၾကတယ္ဆိုတဲ့ နတ္ေတြ
ေခတ္ဆိုးတို ့ရဲ႕ သက္ေသေတြအျဖစ္
နတ္ကြန္းထဲမွာ ေနေနၾကတယ္။

ကဗ်ာေလးထဲမွာ ဆက္အိပ္ပါရေစ

သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ
ကုိယ့္နာမည္ အတိုေကာက္ေလး။
နာမည္ရဲ ႔ေနာက္မွာေတာ့
ေကာင္မေလး တေယာက္
လက္ႏွစ္ဘက္ကုိ ေျမွာက္ျပီး အသည္းပံုဆက္
သူ ့မ်က္ႏွာကလည္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ျဖာထြက္လုိ ့။

ေၾသာ္..
ရင္ခုန္သံကလြဲလုိ ့…ေလာကၾကီးတခုလံုး အသံတိတ္
အေရျပားေပၚကုိ ၾကက္သီးေလးေတြ လွ်ံဖိတ္
ကုိယ့္ဇာတ္ဝင္ခန္း အထြတ္အထိပ္ေလးကုိ
လက္ေတြ ့ဘဝဆိုတဲ့ လက္သည္းနဲ႕ ဆိတ္မၾကည့္ခ်င္ဘူး
တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အိပ္မက္ကေလးက်ိဳး
အခ်ိန္မတန္ခင္ ႏိုးမွာစုိးလုိ ့။
ေကာင္းကင္ကုိ

စႏၵာမရွိေတာ့တဲ့ ေကာင္းကင္

အေၾကာင္းမျမင္ရတဲ့ ကံၾကမၼာက ကြက္က်ားေမႊတယ္။
ေကာင္းကင္အပါးမွ စႏၵာက ထြက္သြားေလတယ္။
ေမာင္းဝင္လာတဲ့ ဒဏ္ရာရထား ဆက္သြားေနဆဲ။
ေျပာင္းခ်င္လွလည္း အဖန္တရာမက ဆက္မွားေနဆဲ။

စိတ္ဓာတ္က်ျခင္းဆိုတဲ့ သတၱဝါက အသက္တအားရွည္တယ္။
ျပႆနာ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကုိလည္း ဆက္ပြါးေနတယ္။
ငါနဲ ့ငါ ထပ္တူမက်ေတာ့တဲ့ ရက္အမွားေတြထဲ
မသိစိတ္နဲ ့ပဲ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ ဆက္သြားေနခဲ့။

ငါ့ရင္ထဲမွာ စိတၱဇတေစၦေတြ က်က္စားေနတယ္။
ျမင္ျမင္သမွ်မွာ တျခားအေရာင္ေတြထက္ အနက္မ်ားေနတယ္။
ေၾကာင္ေနတဲ့နားကလည္း အျပစ္တင္သံေတြပဲ ဆက္ၾကားေနခဲ့
အိပ္မက္ထဲအထိ္ ႏွိပ္စက္ေနတာလည္း သူတို ့မ်က္ႏွာနဲ ့ပါးကြက္သားေတြပဲ။

ရွင္သန္လုိစိိတ္ဆိုတဲ့ ကုိယ္ေစာင့္နတ္ကေတာင္ ငါ့ကုိစြန္ ့ခြာ ထြက္သြားေလတယ္။
ႏွလံုးသားနဲ ့ငါေရႊ ့မိသမွ် ေကာင္းရွံဳးျဖစ္မယ့္ အကြက္မွားေတြပဲ
ငါမထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တဲ့ ငါေတြဟာ ငါ့ရန္သူရဲ ့ဘက္သားေတြပဲ
ရွံဳးနိမ့္ျခင္းဟာ ေအာင္ႏုိင္သူအျဖစ္ ငါ့အျပဳအမူေတြကုိဝင္ပူးျပီး ထြက္ၾကြားေနဆဲ။
ေကာင္းကင္ကို

ကမၻာပ်က္ ကမၼဌာန္း

လူေတြအားလံုး
ပုခံုးေပၚက အိမ္စာ ေတြကိုခ်
ေန႔ေရႊ႕ညေရႊ႕ ဆႏၵတခ်ိဳ႕ကုိ
ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ရဖို ့
ကမၻာပ်က္ဖုိ ့ကုိပဲ ဆုေတာင္းေပးရေတာ့မလိုလို…

ေၾသာ္…လူဆိုတာ
မလြန္ဆန္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနေတြေအာက္မွာ
ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္ ခဏခဏ
သစၥာေဖာက္ေဖာက္ေနၾကရတဲ့ သတၱဝါေတြပါလား။

စိတ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္သင့္တယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း
ခၽြန္းအုပ္လိုက္ရသမွ် စိတ္တိုင္းဟာ
ဆင္ရုိင္းေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။
တခါတခါဆို
အေျခအေနေတြကုိ ငဲ့ျပီး
ခ်ိဳးလိုက္ရတဲ့ အညြန္ ့ေလးေတြထဲမွာ
အျပစ္ကင္းတဲ့ စိတ္ကူးေလးေတြနဲ ့
ခ်စ္ျခင္းရဲ ႔ ‘အရိပ္ဦး’ေလးေတြေတာင္ ပါသြားတတ္တယ္။

ပညာရွိတေယာက္ကေတာ့ ဆုိတယ္။
သင္ဟာ သင္ပီသဖုိ ့နဲ ့
ရလာသမွ် စကၠန္ ့တိုင္းကုိ တန္ဖိုးထားတတ္ဖို ့
ေနေနရတဲ့ ေန ့တုိင္းကုိ
ေနာက္ဆံုးေန ့လို ့သေဘာထားဖုိ႔ လိုသတဲ့။

အဲဒီ့ အဆိုကို
အျပည့္အဝ မေထာက္ခံလို ေပမယ့္
တခါတခါ…ကုိယ့္သတိ ကုိယ္ျပန္ႏွိဳးဖို ့
အဲလုိ ကမၼဌာန္းမ်ိဳးေတာ့ လိုမယ္ထင္တယ္။

တကမၻာတည္းစီး တခရီးတည္းသြားတို ့ေရ…
တန္ဖိုးဆိုတာ ဆံုးရွံဳးသြားမွ သိတတ္တာမို ့
စိတ္ကူးေလးနဲ ့ခဏေလာက္ ရင္ဆုိင္ၾကည့္ၾကရေအာင္။

စိတ္တံခါးကုိသာဖြင့္ထားလုိက္…
အခက္ဆံုးအေျခအေနမွ
မ်က္လံုးေတြက
ပုိျပီးျမင္တတ္တာ။

ယံုပါတယ္
ငါတို ့အရည္အေသြးေတြဟာ
အခက္အခဲေတြနဲ ့ေသြးေပးမွ
ပုိေတာက္ေျပာင္လာလိမ့္မယ္ ဆိုိတာ။
ေကာင္းကင္ကို

ကုိၾကီးေအာင္သာငယ္ tag တဲ့ ပုိ ့စ္ေလးကုိ ကဗ်ာအျဖစ္ ေရးလိုက္တာပါ။

အရသာမဲ့ေသာ ေန ့စြဲမ်ား

ရင္ဘတ္ထဲက တိတ္တိတ္ေအာ္လုိ ့
ညက အိပ္လို ့မေပ်ာ္ဘူး။

ႏိုးလာေတာ့လည္း
ေပ်ာက္ဆံုးေနဆဲ…သတိ
စိတ္နဲ ့ကုိယ္ကုိ ကပ္ဖုိ ့မရွိဘူး။

ေလွ်ာက္ခ်င္ေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြ ရွိေနတာေတာင္
ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းေတြကုိ မေတြ ့ေတာ့ဘူး။

ေျမာက္ခ်င္ေနတဲ ့လက္ေတြ ရွိေနတာေတာင္
အသိအမွတ္ျပဳ အႏုိင္ယူမယ့္သူ မရွိျပန္ဘူး။

အားေပးစကားေတြကလည္း
အားေပးစကားေတြပီပီ
လက္ေတြ႕ မက်ၾကေတာ့
ငါ့အတြက္ ေကာက္ရုိးတစ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။

ႏွစ္သိမ့္စကားေတြဆိုတာ
ငါ့ကမၻာ တကယ္ပ်က္သြားေၾကာင္း
သက္ေသထြက္ဆိုခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္တယ္။

ေလလြင့္ေနတဲ့ စိတ္ကုိကပ္ဖို ့
အာရံုတခုခုကို လိုက္ရွာေနရတာလည္း
ကႏၱာရထဲမွာ ေရရွာေနရသလိုပဲ
ႏွစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ခါ ေမာတယ္။

ငါဟာ
လွဳပ္ရွားေနတဲ့ သခ်ိ ၤဳင္ၾကီးထဲမွာ
အရွင္လတ္လတ္ ျမွဳပ္ထားခံရသူတေယာက္
ဘဝကို တာဝန္ၾကီးတခုလုိ ့အဓိပၸါယ္ေကာက္ရင္း
ငါ့စိတ္ေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္ဆင္းေနရတယ္။

ေၾသာ္…
ဘဝဆိုတဲ့ ကစားကြင္းထဲမွာ
ဒဏ္ရာရကစားသမားတေယာက္…
ပြဲသိမ္းဝစီမွဳတ္သံကုိ ေစာင့္ရင္းက
ဖြဖြေလး ထိခုိက္မိရံုနဲ ့ေတာင္
စိတ္ဓာတ္ေတြ နာက်င္ေနေတာ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ခက္တယ္

ခက္တယ္။
ဓာတ္ေငြ ့သုိက္ေတြကို စကားလံုးအရ ပုိင္ဆိုင္ျပီးမွ
ဖေယာင္းတိုင္ကုိ ေခၽြတာထြန္းေနရတာ ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
မျပည့္ေသးပဲ လွ်ံသြားရတဲ့
လူသား သယံဇာတေတြ
ဘယ္သူမွ ျပန္မလာၾကေစဖို ့
တံခါးပိတ္ထားတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
မသံုးရေသးတဲ့ ပုိက္ဆံေတြ
ေငြေဖာင္းပြမွဳရဲ ့အက်ိဳးဒဏ္နဲ ့
အလိုအေလ်ာက္အခိုးခံေနရတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
ငရုတ္သီးထုပ္လုိ ့ေကာင္းတဲ့
သတင္းစာစကၠဴေဟာင္းေတြေပၚက
လက္သံုးစံျပ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ
တကယ္အသံုးမခံရလို ့ေခ်ာင္ကုပ္ေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
ႏြားေျခရာခြက္ တထြာကုိ
ၾကြားေနတာရွက္စရာမွန္း မသိၾကတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
အလုပ္မျဖစ္ မွန္းသိပါလ်က္နဲ ့
အစဥ္အလာေတြကုိထိန္း
ပညာေတြကုိ သိမ္းသိမ္းေနရတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
ေပါက္ေနတဲ့ ခြက္ေတြကို
ေၾကာက္ေနတဲ့ လက္ေတြနဲ ့
လက္ဆင့္ကမ္းေနရတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
ျမန္ႏွဳန္းျမင့္ေခတ္ၾကီးထဲမွာ ျပိဳင္ပံုေျပာင္း
အားလံုး မုိင္ကုန္ေမာင္းေနၾကခ်ိန္မွာ
တို ့ဆီက ႏုိင္ငံ့သားေကာင္းေတြ
အခ်င္းခ်င္း က်ားေခ်ာင္းသလိုေခ်ာင္း
ေႏွးေအာင္လုပ္ျပီး ေတာင္းေနရတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
သီးသန္ ့ေနေလ့ရွိတဲ့ ထင္းေခ်ာင္းေတြ
တခါတခါ စုစည္းမိၾကရင္ေတာင္
အခ်ိဳးမခံရဖုိ ့အုပ္စုဖြဲ႕ေနၾကတာထက္
ပုဆိုးလွန္ျပဖို ့အုပ္စုဖြဲ႕ေနၾကတာက
ပုိမ်ားေနေတာ့လည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
ေစတနာ လက္တဆစ္နဲ ့
ေၾကျငာခ်က္အသစ္ေတြ
ေနရာအတြက္ျဖစ္ေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
အေဝးကေန လွမ္းထုိးႏွက္ေနၾကေပမယ့္
ပုံစံခြက္ၾကီးေတြနဲ ့
ပုန္ကန္လက္သီးေတြပဲ ျဖစ္ေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
အသံတူ အၾကံကြဲ တလမ္းထဲမွာ
ထစ္ခနဲဆုိ ႏွစ္ျခမ္းကြဲ
အခ်င္းခ်င္း အရမ္းဆဲေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိစိတ္မွန္းနဲ ့
ေလကုိဖမ္းျပီး ဒန္းဆင္ဆင္
ေရွ ႔ကေတာင္ဟာ ဧ၀ရက္မွန္းနဲ ့
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွာ ေနမထြက္မွန္း
သိေနတာကလည္း ခက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ငရဲ

မ်က္လံုးကုိစံုမွိတ္
အလုပ္မေပးႏုိင္တဲ့ေနရာကုိ အတင္းဖိတ္ေနၾကတဲ့သူေတြ၊
လူသားအရင္းအျမစ္ေတြရွားသြားလို ့
သက္မဲ့အရင္းအျမစ္ေတြနဲ ့ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူေနၾကတဲ့သူေတြ၊
တံလွ်ပ္ကို ေရအမွတ္နဲ ့ေက်နပ္ေနၾကတဲ့သူေတြ၊
က်ပ္တီးေျမမွာမွ ေရႊအရွာေကာင္းသူေတြ က အစ…

မီးေလာင္ျပင္မွာစြန္ ့စား၊ မီးသတ္ဖုိ ့ၾကိဳးစားေနၾကသူေတြ၊
အေမွာင္ထဲမွာေနလို ့ ဆီမီးေတြ ေဝေနၾကသူေတြ အဆံုး…
ဘယ္သူေတြ ငါ့ကုိ ဘယ္လုိပဲ ပညတ္ပညတ္…

မျပင္ဆင္ပဲနဲ ့ၾကိဳးဝိုင္းထဲ ဝင္လာခဲ့ရသူေတြ၊
ျမွားမပါပဲနဲ ့ စစ္ထြက္လာခဲ့ရသူေတြ၊
ကံကုိ မယံုရဲေပမယ့္ ဆူးပံုနင္းေနရတဲ့သူေတြြ၊
ကမၻာရြာထဲ ေျပာင္းေနဖို ့အေရး
ေထာင္ေဖာက္ေျပးသလို စြန္ ့စားေနၾကရသူေတြ၊
မြန္းၾကပ္ေသဆံုးသြားခဲ့ရတဲ့ ကားစီးဒုကၡသည္ေတြ၊
ေလွစီး ဒုကၡသည္ေတြ၊ ေငြစီးဒုကၡသည္ေတြ၊
ဒုကၡကုိေၾကာက္လို ့ဒုကၡသည္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကသူေတြ၊
အနည္က်ခြင့္ရသြားတဲ့ ဒုကၡသည္တေယာက္ကုိ
ေပါက္ထားတဲ့ ထီလက္မွတ္တေစာင္လို သေဘာထားေနၾကသူေတြ၊
လက္ထပ္ျခင္းကုိ ေဖာင္တခုလို အသံုးခ် ေလွာင္အိမ္ထဲက ထြက္ေနၾကရသူေတြ၊
ေက်ာင္းဆရာ ယူနီေဖာင္းကုိ ခၽြတ္ျပီး ပန္းရန္ဝတ္စံုကုိ ဝတ္ဖို ့လာေနၾကရသူေတြ
အဲလို ထြက္ေျပးလာရသူေတြ ရွိေနမွေတာ့

ငါ့ကို ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိပဲ ပညတ္ပညတ္
ခ်စ္တဝက္ မုန္းတဝက္ အရပ္ကုိ
ငရဲလို ့ပဲ နာမည္ တပ္လိုက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

စာပုိ ့ခုိသုိ ့

သုညေတြ တစ္ေတြနဲ ့
သိမ္းထားတဲ့သီခ်င္းတပုဒ္
ခ်စ္သူ ့ရင္ကုိ ကုိင္လွဳပ္ဖို ့ေပါ့။

ဒီဘက္မွာလည္း စိတ္ေစာေနတဲ့ ဒီေဂ်တေယာက္
အီလက္ထေရာနစ္ ေဘာက္ခ်ာကို ေစာင့္ေနတယ္။
ဟုိဘက္မွာလည္း စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ပန္း
သူ႕ စိတ္မေနာပါးစပ္နဲ ့ ၾကမ္းေနမယ္။

ပုဂံနက္ ဆိုတဲ့ စာပုိ ့ခုိေရ
ငါတို ့ကုိ သနားပါဦး
သီးသန္႕ ကမၻာသားကုိ လာခ်စ္မိရွာသူတေယာက္
သူ ့စိုေသာႏွလံုးသားမ်ား မေျခာက္ေသးခင္။
ေကာင္းကင္ကို

အေမ့ရင္ခြင္ရဲ ့အေဝးမွာ(ေရး …သံစဥ္ျဖိဳး)

တက္လိုက္က်လိုက္စိတ္ဓာတ္တစ္ခ်ိဳ႕ရယ္..
လြမ္းဖ်ားလြမ္းနာလို႔နာမည္တပ္လို႔ရတဲ႔ခဏခဏေနမေကာင္းျဖစ္တာေတြရယ္..

ဘာေႀကာင့္လည္းလို႔ေမးခဲ့ရင္ေတာင္အေျဖမရွိတဲ့
တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြမွာက်တတ္တဲ့မ်က္ရည္ေတြရယ္ ..

တစ္ခုမကလိုခ်င္လို႕ တစ္ခုခုေပးေတာ့မလိုလို ဂရုစိုက္မႈေတြရယ္ ..

အၿမဲတမ္းအေဖာ္ျပဳေပးေနတတ္တဲ့
ခပ္ရင့္ရင့္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ညေတြရယ္ ..

အဲဒါေတြအားလံုးက သမီးေဘးနားမွာ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေလးနဲ႔ဆိုေတာ့
အေမ့ရင္ခြင္ကို သမီး မတမ္းတပါဘူး
အဲလိုမ်ိဴးေလးေမ့ခ်င္ဟန္ေဆာင္ထားတာေပါ့ ..

၂၂ ႏွစ္အေမ့သမီးကို
၃၂ ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့ ရင့္က်က္မႈမ်ိဴးေတြ လာေတာင္းၾကတိုင္း
အေမေျပာေလ့ရွိတဲ့ ငါ့သမီးကအေမ့မ်က္စိထဲမွာ အၿမဲကေလးပဲဆိုတဲ့ စကားကိုေတာ့
တကယ္သတိရတယ္ အေမရယ္..

Globalization ဆိုေပမယ့္
သမီး၀မ္းနည္းတိုင္း အေမ့ရင္ခြင္ကိုေျပးလာလို႔မရမွေတာ့
အဲဒီ Globalization ကလည္းအသံုးမ၀င္ပါဘူးအေမရာ..

ဒီလိုနဲ႔ အေမ့ရင္ခြင္ရဲ ႔အေဝးကသမီး
ၾကမ္းလိုက္ လြမ္းလိုက္ လမ္းခရီးမွာ
တစ္ခုခုဆို အေမ့အသံကိုပဲ ျပန္ၾကားေယာင္ျပီး
စိတ္ဓာတ္ကုိ အေရာင္ျပန္တင္ေနရတယ္ အေမရယ္။
(သံစဥ္ျဖိဳး)

အေရြ ႔

ဘာသာတရားေတြဟာ
နားခုိသူေတြကုိ အရိပ္ေပးႏုိင္ဖုိ ့
အမွန္တရားဆိုတဲ့ ေနမင္းကုိ
ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ကေန
ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ေရႊ ႔ထားလုိက္ၾကတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ဘာေကာင္ေတြလဲ

ခရမ္း၊မဲ၊ျပာ၊စိမ္း၊ဝါ၊ေမာ္၊နီ
အေရာင္မ်ိဳးစံုပါတာ အျဖဴတဲ့၊
.................................
အေကာင္မ်ိဳးစံုပါတာ... လူ ။

ေကာင္းကင္ကို

ကိုယ့္နည္းကုိယ္ဟန္နဲ ့အိုမာခယမ္

လူေတြကို ဆရာလုပ္ဖို ့
အျမဳေတ ကဗ်ာတပုဒ္လည္းရွိမယ္။

အေဖာ္လုိ ၾကင္နာမဆံုးတဲ့
ေဟာ္လုိဂစ္တာ တလံုးလည္းရွိမယ္။

လွမ္းကာ အျပင္ကမၻာနဲ ့ဆက္ဖုိ ့
အခန္းမွာ အင္တာနက္လည္းရွိမယ္။

ညတာကုိ ေက်ာ္လြန္ကာျဖတ္သန္းဖို ့
ငါ့မွာ…အေဖာ္မြန္စာဖတ္ခန္း လည္းရွိမယ္။

ခြက္ေဘးမွာေနတဲ့ အျမည္းနဲ ့
လက္ေဆးကာေနတဲ့ ဇနီးကေတာ့
ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးအတြက္ အာဟာရေပါ့။

အခ်စ္ေတြဆာေလာင္လာတဲ့အခါ
ျမန္ႏွဳန္းျမင့္ရင္ခုန္သံကုိ ေနာက္ခံဂီတအျဖစ္ဖြင့္ျပီး
ကာယကံ၊ ဝစီကံ မေနာကံနဲ ့ယုယၾကမယ္။

လူေတြမရွိခုိက္မို ့ဟန္ေဆာင္ေနဖို ့လည္းမလို
အပူေတြမရွိခုိက္မုိ ့ ရန္ေထာင္ေနဖုိ ့လည္းမလုိ
ေပေလးဆယ္ ေျခာက္ဆယ္နဲ ့
က်ားတေယာက္နဲ ့ မတေယာက္ပဲရွိတဲ့
ငါ့ စံျပကမၻာငယ္ေလးမွာ
ဓမၼသယံဇာတလည္း ၾကြယ္ခ်င္ေသးတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

အေမတျခား သားတျခား

အေမ တျခား သားတျခားနဲ ့
ရွင္ကြဲနဲ ့ရင္ကြဲေနရတဲ့ေခတ္မွာ
ပါးေပၚမွာ ျဖစ္တဲ့ျမစ္ႏွစ္စင္းနဲ ့
မ်က္ႏွာသစ္ေနတုန္းပဲလား အေမ။

အေမေရ…
ဒီႏွစ္လည္း ကရုဏာေခါင္တဲ့ ကႏၱာရမွာ
မ်က္ရည္ခ်ိန္ ဘယ္ႏွစ္လက္မ ရွိပါသလဲ။

အေမ သားကိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သမွ် ရလဒ္ကေတာ့
သားအသက္တႏွစ္ၾကီးလာတိုင္း
အေမပုတီးတပတ္ ပုိစိပ္လာရတာပဲ ရွိတယ္။

အေမေရ…
ျပန္ဆံုစည္းေရးကုိ သားက ေသာကနဲ ့စဥ္းစား
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာတင္ မ်က္ေစ့လည္သြားတုန္းမွာ
ေလာကဓံတရားက အသာစီးနဲ ့
အကြက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရႊ႕ထားျပီးျပီအေမ။

အေမေရ…
စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခဲ့ရတုန္းကေတာ့
ဒီလုိဇာတ္လမ္းမ်ိဳး အသက္ဝင္လာလိမ့္မယ္လို ့
ကုိယ္တိုင္လည္း ရင္ခြဲ သရုပ္ေဆာင္ရလိမ့္မယ္လုိ ့
မထင္မိခဲ့ဘူးအေမ။

အေမရယ္..
ေသာက ေဖ်ာက္နည္း တခုကေတာ့ ဆိုတယ္။
အနာဂတ္ကုိ ေတြးမပူပဲ တေန ့တခါ ေနပါတဲ့။
ဒါေပမယ့္ အေမရယ္
အိပ္မက္ေတြသီးပြင့္လာမယ့္ ရက္စြဲက မေသခ်ာသလို
အတိတ္နဲ ့ပစၥဳပၸန္မွာလည္း စကၠန္ ့တိုင္းက ခက္ခဲေနမွေတာ့
စိတ္ကုိ ဘယ္ကာလမွာမ်ား သြားထားရပါ့မလဲ။

ဒါနဲ ့အေမေရ..
မုသားေတြနဲ ့သီးသန္ ့ကာထားတဲ့
အပူမ်ားေနတဲ့ က်ီးလန္ ့စာစားကမၻာမွာေရာ
အဆိုးေတြ ေရခ်ိန္ျမင့္
အမ်ိဳးေတြ ေငြတိမ္နစ္ ေနတုန္းပဲလားအေမ။

အေမေရ
လက္ဗလာ ၾကယ္ေတြ
မ်က္ႏွာငယ္ေနရတဲ့ ညထဲမွာ
သားဘဝေလး က်ကြဲသြားလို ့
ခြန္အားသစ္တို ့ပုိ ့ေပးပါ။
ေကာင္းကင္ကို

အိပ္မက္ဆိုး ရာသီ

ရွတတနဲ ့ အယ္(လ္)ကုိေဟာ အခါးရည္ တခြက္
ငါ့ဘဝအတြက္ တကယ္ခ်ိဳေသာ ပ်ားရည္စက္ေပါ့။
အရသာခံလို ့ေမာ့လိုက္တယ္။

သူငယ္ခ်င္းတို ့၊ အခ်စ္အေၾကာင္းနဲ ့ေတာ့ မျမည္းၾကပါနဲ ့။
ငါက
အရွံဳးသမား က်ားနာတေကာင္
ႏွလံုးသား အစားအစာေရွာင္တယ္။

ေၾသာ္…ငါ့အဘိဓာန္စာအုပ္မ်ားထဲက
အသာထုတ္ထားခဲ့တဲ့ ဘဝမ်ိဳးထဲ
ငါဟာေလ အခုမွပဲ ေမ်ာပါ
နာတာရွည္ ကုမရတဲ့ေရာဂါနဲ ့။

အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း
ပုလဲ တေပါက္ျခင္း ေၾကြေနတဲ့ ကမၻာမွာ
အသည္းမေျခာက္မခ်င္း ေထြေနမယ့္ငါဟာ
ေဆာင္းစရာထီးမရွိေတာ့
ခံစားခ်က္မဲ့ေနတဲ့စိတ္ကုိပဲ
ထီးအစားထုိးလို ့ေဆာင္းလိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ ့
အကာအကြယ္မဲ့သြားတဲ့ ငါ့အေပၚ
တစင္းျပီး တစင္း ညာသံျပင္းျပင္းနဲ ့
ခုန္ဆင္းလာတဲ့ မိုးစက္ပြင့္ေတြကို
အဟုန္ျပင္းစြာ ထုိးႏွက္ခြင့္ေပးလိုက္ရတယ္။

ဂရုထားသူ မရွိတဲ့ အရိပ္မ်ားနဲ ့
ရွဳစားသူ မရွိတဲ့ပိတ္ကားေပၚမွာေတာ့
သဘာဝတရားရဲ ့အစက္အေပါက္ေတြ ေအာက္မွာ
‘အနာ’ရ ထားတဲ့ အစက္အေျပာက္ တေျပာက္
ကမ္းေပ်ာက္ျခင္းအတြက္ ေလေနတယ္။
ေၾသာ္…လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ ့ေသေနတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

သဘာဝ

အၾကမ္းဖက္သမားေတြက လက္နက္နဲ ့
ပန္းဆက္သမားေတြက လက္နက္မဲ့
သဘာဝက်က်ပါပဲ
လွဳပ္မိရင္ တုတ္ၾကည့္ဆိုတဲ့ ေခတ္မွာ
ေသြးနည္းတဲ့ ေက်ာက္ရုပ္အေနနဲ ့
မစေတးရဲပဲ ေနာက္ဆုတ္ေနခဲ့။

ဒုကၡသည္ေတြက အကန္ ့အသတ္မဲ့
ကုိယ့္မွာက အကန္ ့အသတ္နဲ ့
သဘာဝက်က်ပါပဲ
ကုိယ္ေရြးျပီးကယ္တဲ့ ၾကယ္ငါးက
ကုိယ္ေသြးနီးေနတဲ့ အစြယ္အပါးျဖစ္ခဲ့။

ေၾသာ္…
အိမ္ေရွ ့မွာ တံခါးေခါက္လာသူကုိ မႏွင္ရက္ေပမယ့္လည္း
အိမ္ထဲမွာ အဖ်ားမေပ်ာက္ရွာသူကုိ မျမင္ရက္တာမို ့
ေရြးခ်ယ္ခြင့္ နည္းလြန္းတဲ့ ဒီဇာတ္လမ္းၾကီးထဲ
သဘာဝ က်က်ပဲ သရုပ္ေဆာင္လိုက္မိတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ဇာတ္နာ

ေရွ ႕ဆယ္လွမ္းတိုးဖုိ ့
ေနာက္တလွမ္းဆုတ္လိုက္ကာမွ
ဘဝက ေထာင္ေခ်ာက္ထဲကုိ တည့္တည့္က်တယ္။

ေလာကဓံတရားေရ
မင္းဆက္ထုိးဖို ့မလိုေတာ့ေအာင္ကုိ
ငါ့ပါးရိုးက က်ိဳးျပီးသားပါ။

အထီးက်န္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းလုိက္ပံုကလည္း
အျပီးအပုိင္လမ္းခြဲကာေျပာင္းရမွာကိုေတာင္
လာႏွဳတ္ဆက္ၾကမယ့္သူလည္း တေယာက္မွမရွိ။
သြားႏွဳတ္ဆက္ရမယ့္သူလည္း တေယာက္မွမရွိ။

ေၾသာ္…ေနာက္ဆံုးေတာ့
တံလွ်ပ္ေတြလို
ဘဝကုိပိုေမွာင္ေစတဲ့ အလင္းေတြအတြက္
ဘာကုိမွ မစစ္မေဆး
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ အျပစ္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ဖူးစာေရးနတ္သို ့

ညခင္းတို ခဏေလးမွာ
လမင္းလို ညီမေလးက
အဒိႏၷာဒါနာကုိခ်ိဳး
ငါ့အခ်ိန္မ်ား လာလာခုိးတယ္။

မာယာမ်ားတဲ့ ပန္းေလးေရ
ဂါထာမ်ားနဲ ့မန္းေဆးေတြ နင့္မွာရွိလား။
ပ်က္ျပယ္လုသြားတဲ့ ငါ့အိပ္မက္ေတြကို
အသက္ကယ္ကုစားဖုိ ့
သြားတက္ငယ္ တခုအားနဲ ့
တခ်က္ရယ္ကာ ျပဳစားလွည့္ပါ။

ေစာင္းတလံုးရဲ ႕ ဗီဇေလးမ်ားနဲ ့့ႏွဳတ္ခမ္းလႊာေရ
အေကာင္းဆံုး ဂီတေတးမ်ား ဖြင့္စမ္းပါဦး။
နင့္ရဲ ့
သကာစကားေလးေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့
ငါ အားေဆးေတြထိုးပါရေစ။

ခ်စ္သူကုိ ကဗ်ာတပုဒ္အျဖစ္မွတ္
ႏွလံုးသားနဲ ့ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ဖတ္ၾကည့္ေတာ့
သူ ့အလွအပုိဒ္တိုင္းဟာ
ဘဝဆိုတဲ့ မျမင္မစမ္း ေတာလမ္းတခုက
မရလိုတဲ့ ဘဝင္ႏြမ္း ေမာပန္းမွဳေတြကုိ
အလိုအေလ်ာက္ပဲ သြားဖယ္မယ့္ အရာ
ကုိယ္တေယာက္တည္း နားလည္မယ့္ ကဗ်ာေပါ့။
သူနဲ ့ေတြ ့လိုက္တိုင္းမွာ
ဒုကၡအက်ိတ္ငယ္မ်ားဟာလည္း
လံုးဝ အဆိပ္ျပယ္သြားရတယ္။

ေၾသာ္…
အျမင္ကုိ ဖမ္းစားေနတဲ့ ပင္ကုိဟန္
ရင္ကိုယမ္းသြားေစတဲ့ ရႊင္ခ်ိဳသ႑န္ေလးေတြနဲ ့
သူ ့ုအလွေမွာ္ကို ခံစားခဲ့ရေတာ့
လူ ့ဘဝက အေတာ္ကိုတန္သြားခဲ့ရေပါ့။

ေဟာ ဟုိမွာ ေတြ ့လား
‘အလွ’စင္ေလးတခုေပၚမွာ
‘မ’..ယဥ္ေက်းမွဳေတြ ပန္ထားတဲ့
သူ ့မ်က္ႏွာနတ္ေရကန္ေလးဟာ
ကုိယ့္ ခ်စ္သူ ေငြလမင္းပဲ ဆိုတာကုိ
ဖူးစားေရးနတ္ေရ
ကူးကာေရးမွတ္။
ေကာင္းကင္ကုိ

အခ်စ္ဆိုတဲ့ ထရိုဂ်န္

ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ႏွဳတ္ခမ္းေတြကလည္း ဘဝပြင့္ငယ္ကုိ အပီေထာင္းသြားခဲ့ျပီ။
ေလွ်ာက္မိေနတဲ့လမ္းေတြကလည္း တရာ့ရွစ္ဆယ္ ဒီဂရီ ေျပာင္းသြားခဲ့ျပီ။

အတိတ္မွာ အရက္စက္ဆံုးျမွားခ်က္နဲ ့စိတ္ပုိင္းဒဏ္ရာ ရခဲ့သည္။
စိတ္ဟာ တက္ခဲ့တုန္းကလို အရွိိန္အတိုင္း ျပန္ကာက်ခဲ့ျပီ။

ဒီလိုနဲ႕
အေတြးေတြက
ေသြးေတြကို
ဝမ္းနည္းျခင္းမ်က္ရည္အျဖစ္ေျပာင္း
လမ္းခြဲျခင္း သက္ေသအသစ္ေပါင္းလိုက္တယ္။

နင္ထပ္မလိုတဲ့ အထီးက်န္ေမတၱာေတြ
ရင္ဘတ္ဆိုတဲ့ မီးခံေသတၱာထဲမွာေသလို ့။

ႏွစ္လိုခဲ့တဲ့ ပရိုဂရမ္
အခ်စ္ဆိုတဲ့ ထရိုဂ်န္ဟာ
ရင္ခုန္သံကုိ ျမန္ေစ၊ ေႏွးေစ၊ ရပ္တန္ ့ေစသလား။

အခ်စ္ဟာ သူ ့ရဲ ့
အလွအႏုဆံုး လက္သီးနဲ ့
ဘဝတခုလံုး ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

နာမည္လုပြဲ

“ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေဟာခဲ့တာပဲ” လို ့ရည္ညႊန္းတဲ့ေနရာမွာ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက (မဟာျမိဳင္ေတာရ) က ေဟာခဲ့တာကို ရည္ညႊန္းတာပါ။

နာမည္လုပြဲ
သူမ်ားပါးစပ္ဖ်ားမွာ
ကုိယ့္စိတ္ကုိ တင္မထားဖို ့
ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေဟာခဲ့တာပဲ။

ဒါေပမယ့္
ခပ္ညံ့ညံ့ အိတ္တလံုးေတာင္
မန္ယူတံဆိပ္ သံုးလိုက္ရံုနဲ ့
တန္ဖိုးခုန္တက္ သြားတာဆိုေတာ့
လူေတြ နာမည္ကုိ မက္ျပီေပါ့။

နာမည္ဆိုတာ
ျပာဖံုးေနတတ္တဲ့ မီးခဲ။
တခါ တခါ အဲဒီ့ျပာေတြက

ဗႏၶဳလသံုးခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းေဟာင္းနဲ ့

မဆိုင္သူေတြကုိ ထထေထာင္းမွ
လြင့္ခ်င္လြင့္တတ္တာ။

ဗႏၶဳလလိုမ်ိဳး မီးခဲစစ္ေအာင္

ၾကိဳးစားခဲ့သူေတြက်ေတာ့ ရွားတယ္။

ဒီလုိနဲ ့ေလာကၾကီးမွာ
ထုေထာင္းသံေတြနဲ ့့ဖန္တရာေတ
ဝမရွိတဲ့ ဝိေတြ သံသရာရွည္ခဲ့။

နာမည္ၾကီးရံု သက္သက္ပဲဆိုရင္
အေျမာ္အျမင္ေတြမွ မလိုတာ။
မဟာအၾကံ အေထြအထူးမ်ားနဲ ့
သာမန္ေရကူးသမားမွာလည္း
အိုလံပစ္ ခ်န္ပီယံေတြ ထက္ေတာင္
နာမည္ၾကီးခြင့္ ရွိေသးတာပဲ။

နာမည္ၾကီးရံု သက္သက္ပဲဆိုရင္
ျဖီးႏုိင္ရင္လည္း ရတတ္တာပဲ။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ
ကုိယ့္ကုိ္ကုိယ္ေတြက်
အတိုဆံုးေပတံေတြနဲ ့တိုင္း
အခ်ိဳဆံုးေဝဖန္ေနတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းထဲက
တခ်ိဳ ့ႏုိင္ငံေရးကစားပြဲေတြထဲမွာ
တခ်ိဳ ့အေပါစား စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ
တခ်ိဳ ့အထူးနည္းပညာအစည္းအေဝးေတြမွာ
ကန္ ့လန္ ့ကာေတြခ်ျပီး
အေၾကာင္းမသိသူေတြကို လွည့္စား
မွတ္တိုင္မ်ားကုိ လိမ္ျပီးစုိက္
နာမည္ေတြကို အေခ်ာင္ႏွိဳက္ဖို ့
အၾကံတူ ရန္သူတသိုက္ရဲ ့
ပါးစပ္ေတြ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ေနၾကတယ္။
ေကာင္းကင္ကုိ

နန္းအခ် ခံခဲ့ရတဲ့ ျမိဳ ့

ကုိယ့္ျမိဳ ့ကိုယ္ အိန္ဂ်ယ္လ္တပါးနဲ ့တင္စားမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ရန္ကုန္ဟာ
လွ်ပ္စစ္မီးမရတဲ့ညနဲ ့
နတ္ျဖစ္ျပီးမလွတဲ့ဘဝ။

ကုိယ့္အေမ ကုိယ့္ဆီလာတာေတာင္မွ
ေခြးသားၾကီးေတြနဲ ့မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္
ေျပးလႊားျပီး ဧည့္စာရင္းတိုင္ေနရတယ္။

အျပင္ပန္းေတြေျပာျပီး လုပ္စားေနတဲ့ျမိဳ ့မွာ
သင္တန္းေတြေပါျပီး အလုပ္ရွားတယ္။

အေရွ ့ေတာင္အာရွရဲ ့မာနမင္းသားေဟာင္းဟာ
နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားရဲ႕ လက္သီးျပင္းနဲ ့
တစစ ပုိစုတ္သြားေအာင္ ဖ်က္ဆီးျခင္း ခံေနရတယ္။

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ႕ ရင္ဝမွာ နားကိုကပ္
ၾကားတာကုိ ၾကားသလုိမွတ္ၾကည့္ေတာ့
အလုပ္လက္မဲ့ ပြဲစားေတြရဲ ့ေလေရာင္းသံေတြ
မီးလာတုန္းမွာ အလုအယက္ ေရေမာင္းသံေတြ

ကုန္းေအာ္ေနတဲ့ စပါယ္ယာေတြရဲ ့ေရႊေစာင္းသံေတြ
ရံုးေပၚက ကယ္ပါေတြရဲ ့ေငြေတာင္းသံေတြနဲ ့
ရန္ကုန္မွာ
အသံစံုေနေတာ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

1988 Documentary (Videos)

click here

တိုက္စစ္မွဴးမဟုတ္တဲ့ တုိက္စစ္မွဴး

'ေအ'ဟာ မထီသလုိသေဘာနဲ ့
အေသအခ်ာ ဘီကိုေျပာတယ္
“ကေလာင္ေတြ ေရႊ ့ရံုနဲ ့
ေတာင္ေတြ မေရြ ့ဘူး”တဲ့။

'ဘီ'ဟာ မမွဳသလိုသေဘာနဲ ့
ရီကာ အခုလုိ ေျပာတယ္။
“ယံုၾကည္ခ်က္ဟာ ေတာင္ေတြကုိ ေရႊ ့ႏုိင္တယ္”တဲ့။
“ကေလာင္နဲ ့ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကုိ ေရႊ ့မယ္။”

'ေအ'ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေရ
ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ထည့္အၾကိတ္ခံတာေတာင္
ဆီမျဖစ္ေသးတဲ့ပြဲမွာ
ပါဝါရထားတဲ့ အရုပ္ကေရာ
ေဘးကထြက္ၾကည့္ေနတဲ့ အရုပ္ကပါ
ပြန္းေတြစိတ္အားထက္သန္တဲ့တက်ပ္တျပား
နည္းတယ္ဆိုျပီး ျငင္းသင့္သလား။

ေျပာေန ဆိုေနတုန္းမွာပဲ
ေဆာင္းဦးလွိဳင္ရဲ ့သီခ်င္းသံ
ဂီတေတာင္ပံနဲ ့ဝဲပ်ံလာတယ္။
“လူဟာ…ခံစားမွဳရဲ ့တြန္းကန္အားကုိ ရရွိႏုိင္မွ
ငါတို ့အေကာင္းဆံုးဆုမ်ား ယူႏုိင္မွာ”တဲ့။

ကဲ..ကဲ..သူငယ္ခ်င္းတို ့
ခြဲျခားျခင္းဟာ အမွားတခုမို ့
တြဲကစားရင္းသာ အားစုစုိ ့။
ေကာင္းကင္ကို

ငါသံုးငါ

အတိတ္ဘဝကငါ…..
အခုရုပ္နဲ ့့မဟုတ္ခဲ့တဲ့ငါ
အခုစိတ္နဲ ့လည္း မဟုတ္ခဲ့တဲ့ငါ
သူစိုက္ပ်ိဳးခဲ့သမွ် ဒုကၡ
ငါရိတ္သိမ္းေနရ။

ေနာက္္ဘဝ ျဖစ္မယ့္ငါ
ဝွက္ဖဲ တခ်ပ္ျဖစ္ေနတဲ့ငါ…..
အခုရုပ္နဲ ့မဟုတ္ေတာ့မယ့္ငါ
အခုစိတ္နဲ ့မဟုတ္ေတာ့မယ့္ငါ

ငါမမွတ္မိေတာ့မယ့္ ငါမွာ
ငါနဲ ့တူတာ ဘာက်န္ဦးမလဲ။
ေသခ်ာမျမင္ႏုိ္င္ေသးေတာ့လည္း
ေနာက္ဘဝငါဆိုတာ တျခားတေယာက္လိုပဲ။

အခုလက္ရွိငါ
ငါသန္းေပါင္းမ်ားစြာထဲက ငါေပါ့
ငါက…
အခုေရတြင္းတူးရင္ အခုေရၾကည္ေသာက္ရမွ ေက်နပ္တတ္တယ္။
ငါက
ေညာင္ပင္ရမရ မေသခ်ာတိုင္း ေညာင္ေစ့ေလးကုိ ႏွေျမာတတ္တယ္။

ငါက
တေသာင္းလွဴခ်ိန္မွာ ေနာက္ဘဝဆိုတာကိုသတိရျပီး
တသိန္းလိမ္ခ်ိန္မွာ ေနာက္္ဘဝဆိုတာကုိ ေမ့ထားတတ္တယ္။

ငါက
အေပးအယူေလးနဲ ့မွ
ေျပးကူေဖးမ ေလ့ရွိတယ္။
ေဖာင္စီးဆဲ ေရငတ္ေနတဲ့ငါေပါ့
အေမွာင္ၾကီးထဲ ေနတတ္ေနတဲ့ငါ။

လူ ့စိတ္ဆိုတာကလည္း
အခ်ိန္နဲ ့အမွ်ေျပာင္းေနတဲ့
အီေကြးရွင္းတေၾကာင္းလား?
မေကာင္းတာလုပ္ဖုိ ့လြယ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါက ငရဲကုိေမ့တယ္။
ေကာင္းတာလုပ္ဖို ့ခက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါက နတ္ျပည္ကုိေမ့တယ္။

ငါက
အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ခြင့္သိပ္မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြက်
တခါသံုးေမတၱာေတြကို ႏွဳတ္ခမ္းေလးလွဳပ္ရံုပဲထုတ္တယ္။
လက္ေတြ ့ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ့္ အခ်ိန္က်
ငါ့လက္ဖဝါးမွာ ေမတၱာေတြခန္းေနတတ္တယ္။
ဒီလိုနဲ ငါဟာ
အဖိုးတန္ရတနာေတြကို
တကန္ ့စာ မီးခံေသတၱာထဲမွာ သိမ္းထားလုိက္ျပီး
နံနက္ခင္းတခ်ိဳ ့မွာ စိတ္ေျဖရံုပဲ ထုတ္ၾကည့္ေနခဲ့။

ေရရဲ ႕ျပင္ပမွာ မေနႏုိင္တဲ့ငါးေတြလုိ
ၾကိဳးေတြရဲ ့ျပင္ပမွာ မေနႏုိင္တဲ့ငါက
ေယာနသံစင္ေရာ္လိုလည္း ပ်ံခ်င္ခဲ့တယ္။
တကယ္လို ့
ခုခ်က္ျခင္း ဆုေတာင္းေတြ ျပည့္မယ္ဆိုရင္ေတာင္
ခုခ်က္ျခင္း ၾကိဳးေတြကုိ ငါျဖတ္ရဲပါ့မလား။

ေနာက္ဆံုးေတာ့….
အမွဳတရာနဲ ့
အခုငါကုိ
စာတေၾကာင္းတည္းနဲ ့ေျပာရရင္

ငါဟာ
ေျဗာင္းဆန္အမွားေတြနဲ ့
ေျပာင္းျပန္သြားေနတဲ့ ရထား။
ေကာင္းကင္ကို

ပန္းသီးေပးတဲ့ေကာင္မေလး(by Herman Rosenblat)

ဘာသာျပန္ ဝတၳဳတုိေလးကို ဒုတိယအၾကိမ္ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေသစီရင္ဖို ့ျပဌာန္းခဲ့ျပီးသား။ ေမလ ၁၀ရက္ေန ့(၁၉၄၅) နံနက္ ၁၀ နာရီမွာ ဓာတ္ေငြ ့လႊတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ အသတ္ခံရမယ့္ စာရင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္။ ေျခာက္ျခားဖို ့ေကာင္းေအာင္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ မနက္ေစာေစာအာရုဏ္ဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေသဖို ့ျပင္ဆင္ခဲ့ရတယ္။ ဟိုအရင္က ေသမင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚဖို ့အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္နည္းနည္း
နဲ ့လြတ္ေျမာက္ခဲ့တာ ခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး ..."

***** ***** *****

၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ August လ…

ပိုလန္ႏိုင္ငံ ပီေယာ့တိုကို ျမိဳ ့
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မဲေမွာင္ေနလို ့…
ပီေယာ့တိုကိုျမိဳ ့ က ဂ်ဴးေတြအားလံုး ေယာက်ာ္းမိ္န္းမ မေရြး၊ ကေလးပါမက်န္ ကြင္းျပင္ၾကီး တစ္ခုထဲကို ေမာင္းအသြင္းခံေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အေျပာင္းေရႊ ့ခံၾကရေတာ့မယ္လို ့လည္း သတင္းေတြၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကေတာ့ ျပြတ္သိပ္ျပီး ေနေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဂ်ဴးေတြၾကားမွာ ကူးစက္ပ်ံႏွ ့ံလာတဲ့ အျပင္းစား အဖ်ားေရာဂါ
နဲ ့ဆံုးသြားတာ မၾကာေသးပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို ့မိသားစု တကြဲတျပားစီ ျဖစ္သြားမွာကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းစိုးရိမ္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိၾကီး အစ္ဇစ္ဒို ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ကို ေမးလာရင္ ၁၆ ႏွစ္လို ့ေျပာဖို ့တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အရပ္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၁၁ ႏွစ္နဲ ့စာရင္္ ေတာ္ေတာ္ေလးရွည္တာမို ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ၁၆ ႏွစ္လို ့ေျပာရင္ ့သူတို ့ယံုၾကလိမ့္မယ္ထင္တာပဲ။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္လို ့သူတို ့သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မယ္။

“ေဒါက္..ေဒါက္..ေဒါက္” ေဟာ..ေျခသံေတြ….
ဘြတ္ဖိနပ္နဲ ့လမ္းခင္းေက်ာက္ ထိမိလို ့ထြက္လာတဲ့ေျခသံေတြ….
နာဇီလက္ေအာက္ခံ SS (Schutztaffel) က စစ္သားတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္အနားကို ခ်ဥ္းကပ္လာပါတယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ကို ေမးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သူ ့ကို ထိတ္ထိတ္လန္ ့လန္ ့နဲ ့ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ “၁၆ ႏွစ္”
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုသံုးေယာက္အပါအဝင္ တျခားက်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ လူငယ္ေကာင္ေလးေတြ ရပ္ေနၾကတဲ့ ဗယ္ဘက္ကို သြားဖို ညႊန္ျပလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အေမကေတာ့ တျခားမိန္းမေတြ၊ ကေလးေတြ၊ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြနဲ ့မက်န္းမာတဲ့သူေတြ ရပ္ေနရတဲ့ ညာဘက္ျခမ္းကို သြားရပါတယ္။ ဒါနဲ ့ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လုိ ့ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို အစ္ဇီဒိုကို တိုးတိုးေလးေမးလိုက္ပါတယ္။ အစ္ကိုက ျပန္မေျဖပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ ဆီကိုေျပးသြားျပီးေတာ့
အေမနဲ ့အတူေနခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။ အေမက ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ျငင္းပါတယ္။ “ဟာ…ငါ့ကို ဘာမွအဓိပါၸယ္ မရွိတာေတြ လာေျပာမေနနဲ ့။ နင့္အစ္ကိုေတြ ရွိတဲ့ေနရာကိုသြားစမ္း”။ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခါမွ အဲဒီလိုမ်ိဳး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းမဆူဘူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုးရိမ္စိတ္နဲ ့ အေမ အကာအကြယ္ေပးလိုက္တာပဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုအရမ္းခ်စ္ေတာ့ ေဒါသထြက္ဟန္ေဆာင္ျပီး ေျပာခဲ့တာပါ။ အဲဒီ့ အခ်ိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးေတြ ့လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ကၽြဲေတြႏြားေတြ တင္တဲ့ကားနဲ ့ေခၚသြားျပီးေတာ့ ဂ်ာမနီကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လူေတြအရမ္း ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့ ဘူးခန္ ့ဝဲ(လ္)(ဒ္) (Buchenwald) ငရဲခန္း ကိုေရာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို Uniform ထုတ္ေပးျပီး ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ တစ္ခုစီလည္းေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ငါ့ကုိ ဟာမန္ လို ့မေခၚနဲ ့ေတာ့။ 94983 လုိ ့ပဲေခၚၾကေတာ့”။ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းစခန္းထဲက မီးသျဂၤဳ ိလ္ရံုမွာ လူေသအေလာင္းေတြကို လက္လွည့္ေလွကား ေပၚတင္ေပးရတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူေသအေလာင္းေတြနဲ ့ဘာထူးေသးလို ့လဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေသဆံုးသြားသလို ခံစားရတယ္။ ေၾသာ္…ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကလည္း အသက္မရွိတဲ့ နံပါတ္တစ္ခုသာ။

ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုနဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘူခန္ ့ဝဲ(လ္)(ဒ္) အက်ဥ္းစခန္း ရဲ ့ ဘာလင္ျမိဳ ့နားက အက်ဥ္းစခန္းခြဲတစ္ခု (Schlieben) ကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ တစ္မနက္မွာေတာ့ အေမ ့ ရဲ ့အသံကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေယာင္မိတယ္ဗ်ာ။ “သား အတြက္ ေမေမ နတ္မိမယ္ တစ္ပါး လႊတ္လိုက္တယ္” တဲ့။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညင္သာစြာ ကၽြန္္ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္တဲ့အေမ့ ရဲ ့အသံကို ကၽြန္္္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာကို ၾကားလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။

ေနာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးလာပါတယ္။ ေၾသာ္…ငါ အိပ္မက္ မက္ေနတာပါလား။ နတ္မိမယ္ေလး လႊတ္လိုက္မယ္တဲ့။ အရမ္းလွတဲ့ အိပ္မက္ေလးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ နတ္မိမယ္ ေတာ့ ဘယ္လုိမွမရွိႏိုင္ဘူး။ ဝန္နဲ ့အားနဲ ့မမွ်တဲ့အလုပ္၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မွဳနဲ ့ အေၾကာက္တရားေတြပဲ ဒီေနရာမွာ ရွိတယ္။

ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းစခန္း ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ ့အက်ဥ္းသားတန္းလ်ားေတြရဲ ့ေနာက္၊ အေစာင့္ေတြအလြယ္တကူမျမင္ႏိုင္တဲ့ သံဆူးၾကိဳးေတြကာထားတဲ့ ျခံဝင္းအနီး ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ျခံစည္းရိုးရဲ ့အျခားတစ္ဘက္မွာ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိေနတာကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိပါတယ္။ သူက သူ ့ရဲ ့ကိုယ္တစ္ဝက္ကို သစ္ပင္တပင္နဲ ့ကြယ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ မ်က္ေစ့ ကစားျပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ႏိုင္တဲ့သူရွိမရွိ အကဲခတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တျခားျမင္ႏိုင္တဲ့သူ မရွိႏိုင္တာေသခ်ာတာနဲ ့ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ာမန္လို တိုးတိုးေလး စားစရာတစ္ခု ရွိမရွိ ေမးလုိက္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို နားမလည္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ျခံစည္းရိုးနားကို နည္းနည္း ထပ္တိုးသြားျပီးေတာ့ ပိုလန္လို ထပ္ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူ ေရွ ့ကို တစ္လွမ္းတိုးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပိန္ခ်ံဳးေနျပီး ေျခေထာက္မွာလည္း အဝတ္စုတ္ေတြနဲ ့ပတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးၾကည့္ရတာ ရြံ ့တြန္ ့တြန္ ့ျဖစ္ေနပံု မရပါဘူး။
သူ ့ရဲ ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ဓာတ္တစ္မ်ိဳးကို ေတြ ့ရပါတယ္။ သူက သူ ့ရဲ ့ သိုးေမြး အကၤ် ီထဲကေန ပန္းသီးတစ္လံုးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး ျခံစည္းရိုးေပၚကို ေက်ာ္ပစ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့ပန္းသီးကို ဖမ္းလိုက္ျပီး အေဝးကို ခ်က္ျခင္း ေျပးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ ့အသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလးကို လည္းကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ မနက္ဖန္လည္း လာခဲ့မယ္တဲ့။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူျပန္လာလိမ့္မယ္လို ့မထင္ပါဘူး။ အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ရက္ အဲလိုအခ်ိန္မွာ အဲဒီ့ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္မသြားပဲ မေနႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တဝက္၊ စိုးရိမ္စိတ္ တဝက္
နဲ ့သြားခဲ့ပါတယ္။ သူရွိေနပါတယ္။ မေန ့က ေကာင္မေလး။ သူ သစ္ပင္ေနာက္ကြယ္ကေန ထြက္လာျပီးေတာ့ မေန ့ကလိုပဲ တစ္စံုတစ္ခုကို ျခံစည္းရိုးေပၚေက်ာ္ျပီး ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေပါင္မုန္.။ ေပါင္မုန္ ့တစ္တံုးကိုထုပ္ျပီး ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးနဲ ့တြဲခ်ည္ျပီး ပစ္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို အရမ္းပဲေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္မုန္ ့ကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္စြာ စားရင္းကေန ေပါင္မုန္ ့က ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြနဲ ့ေဝစားလို ့ရေလာက္ေအာင္ ၾကီးရင္ ေကာင္းမယ္
လို ့ေတြးမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။

ကၽြန္္္္္ေတာ္ေန ့တိုင္းေန ့တိုင္း အခ်ိန္က်တာနဲ ့ျခံစည္းရိုးနားက အဲဒီ့ေနရာကို အျမဲသြားပါတယ္။ေကာင္မေလးကလည္း ကၽြန္္ေတာ့္အတြက္ စားစရာတစ္ခုခုယူလာျပီး အဲဒီ့ေနရာကို မပ်က္မကြက္ လာရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့စကားမေျပာရဲ ၾကပါဘူး။ ၾကာၾကာလည္း မေနရဲ ၾကပါဘူး။ အဖမ္းခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အသက္အႏ ၱရာယ္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးရဲ ့အေၾကာင္းကို ဘာမွမသိပါဘူး။ သူဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ျပီးေတာ့ ပိုလန္စကားကို နားလည္ပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီေလာက္ပဲ သိပါတယ္။ သူ ့နာမည္ဘယ္သူလဲ? ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္စြန္ ့စားသလဲ? အခုလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ျခံစည္းရိုး ဟိုဘက္ျခမ္းကေနျပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ ့စားစရာေပါင္မုန္ ့ေတြ ပန္းသီးေတြကို ေပးပါတယ္။

ခုနစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ညီအစ္ကိုေတြနဲ ့တျခားလူေတြကို ေက်ာက္မီးေသြးတင္တဲ့ကားေပၚ စုျပံဳတင္ျပီး ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယားႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ တီရီဆန္စတပ္ camp ကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ မသြားခင္ တစ္ရက္မွာ ေကာင္မေလးကို ေနာက္ေန ့ေတ ြမလာေတာ့ဖို ့နဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့သြားရေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပန္းသီးေတြေပးတဲ့ အမည္မသိ ေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွဳတ္လည္းမဆက္၊ ေနာက္လည္း ျပန္လွည့္မၾကည့္ပဲနဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ေနရာဆီကုိ ဦးတည္ျပီး လွည့္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို တီရီဆန္စတပ္ camp မွာ ၃လ ေနခဲ့ရပါတယ္။ စစ္ၾကီးရဲ ့အရွိန္ဟာ ေလ်ာ့က်လာျပီး မဟာမိတ္တပ္ေတြလည္း ေရာက္လာခါလည္းနီးပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေသစီရင္ဖို ့ျပဌာန္းခဲ့ျပီးသား။ ေမလ ၁၀ရက္ေန ့(၁၉၄၅) နံနက္ ၁၀ နာရီမွာ ဓာတ္ေငြ ့လႊတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ အသတ္ခံရမယ့္ စာရင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္။ ေျခာက္ျခားဖို ့ေကာင္းေအာင္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ မနက္ေစာေစာအာရုဏ္ဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေသဖို ့ျပင္ဆင္ခဲ့ရတယ္။ ဟိုအရင္က ေသမင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚဖို ့အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္နည္းနည္းနဲ ့လြတ္ေျမာက္ခဲ့တာ ခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖနဲ ့အေမ့အေၾကာင္းေတြးလိုက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ သူတို ့နဲ ့ျပန္ဆံုစည္းရေတာ့မယ္။ မနက္ ၈နာရီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားလိုက္ရျပီး လူေတြဟိုေျပးဒီေျပးနဲ ့အက်ဥ္းစခန္းတစ္ခုလံုး ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနတာ ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပးလိုက္သြားတယ္။ ရုရွားတပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ျပီတဲ့။

ဂိတ္တံခါးက ပြင့္ေနျပီ။ လူေတြလည္း ေျပးလႊားေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို ့နဲ ့အတူတူ လိုက္ေျပးတာေပါ့။

အံံ့ၾသစရာ ေတာ့ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ညီအစ္ကိုတေတြ အားလံုး ငရဲခန္းၾကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္မွ မေသပဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းဟာ ပန္းသီးေပးတဲ့ ေကာင္မေလးေၾကာင့္။ အနိဌာရံုေတြ ၾကီးစိုးေနတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုကယ္ခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လံုးဝမရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကတိေပးခဲ့သလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ နတ္မိမယ္ေလးတစ္ပါး လာေရာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေန ့စဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေလးေတြ ေပးခဲ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဴးအဖြဲ ့အစည္းေတြရဲ ့အေထာက္အပံ့နဲ ့ အဂၤလန္ကို သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ အသတ္ခံ ရမွဳကေန အသက္မေသပဲ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့အေဆာင္တစ္ခုမွာ အတူတူေနျပီး အီလက္ထေရာနစ္ ပညာကို သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို Sam ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ကို ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားတယ္။ ကိုရီးယား စစ္ပြဲကာလမွာ အေမရိကန္ စစ္တပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္အမွဳထမ္းခဲ့ျပီး New York ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ 1975 ၾသဂုတ္ လမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အီလက္ထရြန္းနစ္ စက္ပစၥည္းျပင္ဆိုင္ကို ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေျခက်စ ျပဳလာပါျပီ။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလန္တုန္းက သိခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း Sid ကဖုန္းဆက္ပါတယ္။

“ငါေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ ့date လုပ္ထားတယ္။ သူ ့မွာလည္းသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ ငါတုိ ့ double date လုပ္ရေအာင္”

Blind date…အျပင္မွာ လူခ်င္းမေတြ ့ဖူးေသးပဲ ခ်ိန္းေတြ ့ၾကမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ဒါမ်ိဳးကို စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက အတင္းနားပူတာ နဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံလိုက္တယ္။ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေကာင္မေလးေတြနဲ ့ေတြ ့ဖို ့ Bronx ကိုသြားၾကတယ္။ Blind date ဆိုေပမယ့္ မဆိုးဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့တြဲရတဲ့ ေကာင္မေလး ရိုမာ က Bronx ေဆးရံုက Nurse. သူက ၾကင္နာတတ္ျပီး စမတ္လည္း က်တယ္။ လွလည္း လွတယ္ဗ်ာ။ သူ ့ဆံႏြယ္ အညိဳေရာင္ေလးကိုေကာက္ထားတယ္။ သူ ့မ်က္လံုးေတြကလည္း အသက္ဝင္ေတာက္ပလို ့။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ေလးေယာက္ Coney ကၽြန္း ကို ေမာင္းသြားၾကတယ္။ ရိုမာက ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာျပီး ေျပာလို ့ဆိုလို ့ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ခင္မင္ရင္းႏွီး သြားျပီးေတာ့ လူစိမ္းဆိုျပီး သတိထားေနရတာေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္နဲ ့တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲကို ဦးစားေပးတဲ့ အေနနဲ ့ အတၱလႏၱိတ္ ပင္လယ္ေလကို ရွဴရင္း ကမ္းေျခ ပ်ဥ္ခင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကမ္းစပ္မွာ ညစာစားၾကပါတယ္။ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ည ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ မရွိေသးဘူးဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို ့Sid ရဲ ့ကားဆီကို ျပန္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ရိုမာ က ေနာက္ခံုမွာ အတူတူ ထုိင္ၾကပါတယ္။ စစ္အတြင္းမွာ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူေတြ မို ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာ ေျပာစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါတယ္။ သူက အဲဒီ့ အေၾကာင္းကို စလိုက္ပါတယ္။

“စစ္ျဖစ္ေနတုန္းက ရွင္ဘယ္မွာလဲ” သူက တိုးတုိးေလးေမးပါတယ္။
“အက်ဥ္းစခန္းမွာ” ကၽြန္ေတာ္ နာၾကည္းစြာ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အတိတ္က ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ေတြက အခုထိ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမ့ဖို ့ၾကိဳးစားၾကိဳးစား ေမ့လို ့ကို မရဘူးဗ်ာ။
သူက ေခါင္းေလး အသာညိမ့္လိုက္ပါတယ္။
“ကၽြန္မတို ့မိသားစုကေတာ့ ဂ်ာမနီက ျခံတစ္ခုထဲ မွာ ပုန္းေနရတယ္။ ဘာလင္နဲ ့သိပ္မေဝးဘူး။”
သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ “ကၽြန္မတို ့ျခံနားမွာ အက်ဥ္းစခန္း တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီ့ အက်ဥ္းစခန္းမွာေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္မ သူ ့ကို ေန ့တိုင္း ပန္းသီးတို ့ေပါင္မုန္ ့တို ့သြားသြားေပးတယ္။”

ဟာ…ၾကည့္စမ္း။တုိက္ဆုိင္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္နဲ ့တူလိုက္တာ။ သူ ကၽြန္ေတာ့္လို တျခားေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို ကူညီခဲ့တာပဲ။ “အဲဒီ့ ေကာင္ေလးရဲ ့ပံုစံက ဘယ္လိုလဲ”ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္ပါတယ္။
အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္နဲ ့။ လူက အရိုးေပၚအေရတင္။ သူ ့ၾကည့္ရတာ အျမဲ ဆာေလာင္ေနပံုရတယ္။ ကၽြန္မ ေျခာက္လလံုးလံုး သူ ့ဆီေန ့တိုင္းသြားျပီး ပန္းသီးတို ့ေပါင္မုန္ ့တို ့ေပးခဲ့တယ္။”

ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကို စိတ္လွဳပ္ရွားသြားပါတယ္။ ၾကားရတာေတြ ကို ယံုေတာင္မယံုခ်င္ဘူးဗ်ာ။ “တစ္ရက္မွာ အဲဒီ့ ေကာင္ေလးက သူ Schlieben ကေန သြားရေတာ့မွာမို ့ေနာက္ေန ့ေတြ မလာေတာ့ဖို ့မေျပာဘူးလား” “အင္း၊ ေျပာတယ္” ရိုမာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ရင္း ေျဖလိုက္ပါတယ္။

“အဲဒါ ကိုယ္ပဲေပါ့” ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း စိတ္လွဳပ္ရွားသြားျပီး ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္က တိုက္ဆိုင္လြန္းတာမို ့ကၽြန္ေတာ္ ယံုေတာင္ မယံုႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ နတ္မိမယ္ေလး ရိုမာ ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္လႊတ္မခံႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကားထဲမွာပဲ ရိုမာကို ခ်စ္ေရးဆိုလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ေတြ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။

“ရွင္ ရူးေနျပီ” ရိုမာက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္အပတ္မွာ သူ ့ရဲ ့မိဘေတြနဲ ့အတူတူ ညစာ လာစားဖို ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရိုမာ အေၾကာင္းကို သိစရာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်က္ေတြကို ေတာ့ သိထားပါတယ္။ အၾကပ္အတည္းထဲမွာ သစၥာရွိမွဳေတြ၊ အႏြံအတာခံတတ္မွဳေတြ၊ၾကင္နာတတ္မွဳေတြ။ အရမ္းကို ဆိုးဝါးတဲ့ အေျခအေနမွာေတာင္ သူဟာ လေပါင္းမ်ားစြာ မပ်က္မကြက္ ျခံစည္းရိုးနားကို ေန ့တိုင္းလာျပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို ျပန္ေတြ ့ေနရပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို လက္လႊတ္ဆံုးရွံဳး မခံႏိုင္ပါဘူး။ ညစာ အတူတူစားၾကတဲ့ ေန ့မွာ သူ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ကို လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း စကားတည္ပါတယ္။ လက္ထပ္သက္တမ္း ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ျပီး သားသမီးႏွစ္ေယာက္နဲ ့ေျမးသံုးေယာက္ ရတဲ့ အထိ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္နဲ ့ေဝးရာ ကို တစ္ရက္ေတာင္မွ ထြက္ခြာသြားခြင့္မျပဳခဲ့ဘူးေလ။ ။

Herman Rosenblat ရဲ ့ "The Girl with the Apple" ကို ခံစားျပန္ဆိုပါသည္။

translated by ေကာင္းကင္ကို

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း screensaver

ဒီမွာသြားျပီး download လုပ္လုိ ့ရပါတယ္။

ေခါက္ရုိးက်ိဳးေနတဲ့ေဇာက္ထုိး

မွတ္ခ်က္။ ပဥၥမေျမာက္ အပိုဒ္မွာ “ရယ္”ကုိ “ရီ” လို ့ကာရန္ညီေအာင္ တမင္စာလံုးေပါင္းထားပါတယ္။

ေခါက္ရုိးက်ိဳးေနတဲ့ေဇာက္ထုိး
အမွန္တရားက ေခၽြးသုတ္ေနတုန္းမွာ
အၾကံသမားက ေသြးစုပ္ေနတုန္း။

ေခတ္ၾကီးကုိက
ဓမၼေတြကို ေသနတ္နဲ ့နားထင္ေပၚေထာက္
ဓားျပေတြ အမွတ္တမဲ့ စင္ေပၚေရာက္တဲ့ေခတ္။

လူၾကီးေတြကအစ
ငါးပါးသီလက်ေတာ့ မျပတ္ေအာ္
စားဖားဗီဇရွိမွ သားမက္ေတာ္ခ်င္ၾကတယ္။

မၾကိဳးစားဘဲနဲ ့လူၾကားထဲ ဆံ့့ခ်င္သလား
မရိုးမသားနဲ ့မုသားပဲ ျဖန္ ့ခ်င္သလား
အင္တာနက္ ေခတ္ၾကီးထဲမွာ
အလစ္မွာ မရွက္မေၾကာက္စိတ္နဲ ့
clickကာ တခ်က္ေလာက္ ႏွိပ္လုိက္ရံုပဲ။

ၾကိဳးစားမွဳ သီအိုရီကုိ
သူခိုးအမ်ားစုက ဒီလိုရီသတဲ့။
“မင္းတို ့ဖိနပ္စီးေနတုန္းမွာ
ငါတုိ ့က ကမၻာတပတ္ ပတ္ျပီးျပီတဲ့”
အဲဒီ့စကားပံုက တခါတခါ ေသြးပ်က္ေလာက္ေအာင္မွန္တယ္။

ဒီလုိနဲ ့ငါ
ခံစားသမွ် ေထြးထုတ္

အဆန္သမားက စေတးလုပ္ ေနတုန္းမွာ
ဖ်ံသမားက ေျပးရွဳပ္ေနတုန္း

အမွန္တရားက ေခၽြးသုတ္ေနတုန္းမွာ
အၾကံသမားက ေသြးစုပ္ေနတုန္း။
ေကာင္းကင္ကုိ

ကဗ်ာေတြျပတ္ေနခုိက္

ကဗ်ာေစာင့္ စာေစာင့္ နတ္ဘီလူးေတြေၾကာင့္
ဖတ္စရာ စာေတြ ရွားပါးေနခ်ိန္မွာ
ၾကင္နာသူရဲ ့ အသည္းႏွလံုးထဲက ထြက္ေျပးလာတဲ့
ပုလဲလံုးလက္ေရး ေလးေတြကိုပဲ
ကဗ်ာေတြျပတ္ေနခိုက္
အဆာေျပဖတ္ေနလိုက္တယ္။

စစ္မသာလဒ ေတြေၾကာင့္
ေခတ္ကာလ ဆိုးေမွာင္
ေမတၱာအလွ မိုးေခါင္ေနခ်ိန္မွာ
‘အၾကင္နာသၾကား’ ေလးေတြနဲ ့ခ်ိဳေနတဲ့
သူ ့ရင္က စကား ေလးေတြကိုပဲ
အၾကင္နာေတြ ရွားေနခိုက္
ရင္မွာ ခံစားေနလိုက္တယ္။

ေရွ ့ကို ၾကည့္လည္း လမ္းမျမင္
ေနာက္ကိုၾကည့္လည္း လမ္းမျမင္မို ့
ေလွ်ာက္ရတာလည္း ပန္းခ်င္ျပီတဲ့။
ဒါေပမယ့္…ကိုယ္ကေတာ့
လမ္းမျမင္သာတဲ့
စခန္း ဝကၤပါမွာ
ၾကင္နာသူနဲ ့ အသည္းခ်င္းဆက္ လက္ခ်င္းတြဲျပီး
လမ္းေတြေပ်ာက္ေနခိုက္
အပန္းေျဖ ေလွ်ာက္ေနလိုက္တယ္။

လူေတြရဲ ့ရင္ကို ခြဲၾကည့္လိုက္ပါ။
ရက္စက္တဲ့ ကံၾကမၼာက
အဆက္မျပတ္ အဖန္တရာ ညွဥ္းလာလို ့
ျငင္းမရတဲ့ လွံခ်က္ေတြနဲ ့ထံုေနျပီ။
တင္းထားတဲ့ သံပတ္ေတြလည္း ကုန္ေနျပီ။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့
ခ်စ္သူ ့ရင္ခြင္ ပန္းေမြ ့ရာေပၚမွာပဲ
အိပ္မက္ေတြ ေဖ်ာ ့ဝါးေနခိုက္
စိတ္လက္ေျဖေလွ်ာ ့နားေနလိုက္တယ္။

အရာရာ ေစ်းေတြတက္လို ့
လူတကာ ေသြးေတြပ်က္ေနခ်န္မွာ
ကိုယ္ကေတာ့ …ၾကင္နာသူနဲ ့
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာလည္း (လက္ဘက္ရည္ တစ္ခြက္တည္းနဲ ့) ႏွစ္ေယာက္တစ္အိပ္မက္မက္
ဆိုက္ဘာ ကေဖးမွာလည္း (ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လံုးတည္းနဲ ့) ႏွစ္ေယာက္တစ္အိပ္မက္မက္ ျပီး
ပစၥည္းေတြ မဲ ့ေနခုိက္
ခ်စ္ခရီးေတြ ဆက္ေနလိုက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ကဗ်ာအသစ္မေရးျဖစ္တာမို ့အရင္တုန္းက ဒီမွာ တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေဟာင္းေလးကုိပဲ ျပန္တင္လုိက္ပါတယ္။

ေမြးရပ္ေျမရဲ႕ အေၾကာင္း (ေရးသူနာမည္အလြဲနဲ ့ေနာက္ကဗ်ာတပုဒ္)

ကဗ်ာေရးသားသူ “ေနေဇာ္ဝင္း” နာမည္နဲ ့က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ ေမြးရပ္ေျမရဲ ့အေၾကာင္းကဗ်ာကို http://phyowai-mmp.blogspot.com/2009/06/blog-post_26.html မွာ ေတြ ့ လိုက္ပါတယ္။ ဟုိတေလာကလည္း ေရးသူ “စစ္ျငိမ္းေစ” ဆိုတဲ့နာမည္နဲ က်ေနာ့္ ့ကဗ်ာတပုဒ္ က်ေနာ့္ဆီကုိ အီးေမးလ္နဲ ့ႏွစိ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ျပန္ျပီးေရာက္လာပါတယ္။ pdf format နဲ ့ပါ။ နာမည္လြဲေပမယ့္ ဘေလာ့ပုိင္ရွင္နဲ႕ ၊ အီးေမးလ္နဲ ့ျဖန္ ့တဲ့သူေတြကုိေတာ့ ျဖန္ ့ေဝလို တဲ့ေစတနာသက္သက္နဲ ့လြဲသြားတယ္ ဆိုတာကုိ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ျပီးသားပါ။ (သူတို ့လည္း စေရာက္လာ ကတည္းက နာမည္အလြဲၾကီးနဲ ့ေရာက္လာလုိ ့လြဲသြားတာဆို ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။) ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္မဖန္တီးပဲနဲ ့ သူမ်ားနာမည္ကုိ အေခ်ာင္တပ္ခ်င္တဲ့လူေတြရွိေနတာကုိေတာ့

စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။ တေယာက္ေယာက္က လြဲျပီး တပ္ေပးလုိက္တာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ နာမည္ကုိ ျပင္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ ့ကဗ်ာေအာက္မွာ ကိုယ့္နာမည္မပါတာေတာင္ သည္းခံႏိုင္ပါတယ္။ ကုိယ့္နာမည္ မပါရံုဆို တခါတေလ ကြန္မန္ ့မွာကုိယ့္ကဗ်ာျဖစ္ေၾကာင္းေရးတာေလာက္ပဲလုပ္ပါတယ္။ လူသိသိပ္မမ်ားတဲ့ ဘေလာ့ဆို ကြန္မန္ ့ေတာင္ ေရးမသြားပဲ ဒီအတိုင္းထားလုိက္တာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာမည္တလြဲနဲ ့ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ဆိုးဝါးတယ္လို ့ထင္ပါတယ္။ စိတ္လည္းရွဳပ္ရပါတယ္။ နာမည္လြဲရံုနဲ ့ခုိးတယ္လုိ ့စြပ္စြဲတာမ်ိဳးေတာ့ က်ေနာ္မလုပ္ပါဘူး။ မရိုးသားသူ တေယာက္ေၾကာင့္ ရုိးရုိးသားသားနဲ ့ျဖန္ ့ေဝခ်င္တဲ့ေစတနာ သက္သက္နဲ ့ပုိ ့စ္တင္တဲ့သူေတြကုိ ထိခုိက္မွာစိုးလို ့ပါ။

က်ေနာ့္ မူရင္း လင့္ခ္က ဒီမွာပါ။
http://kaungkinko.myanmarbloggers.org/2008/08/blog-post_22.html ကိုမိုးသီး ဘေလာ့မွာလည္း ၂၀၀၈ ႏိုဝင္ဘာတုန္းက တင္ခဲ့ဖူးတာ ေတြ ့ရပါတယ္။ http://komoethee.blogspot.com/2008/11/blog-post.html မွာပါ။

ကဗ်ာေလးကုိ ဒုတိယအၾကိမ္ျပန္ခံစားေစခ်င္လို ့ထပ္တင္လိုက္ပါတယ္။

ေမြးရပ္ေျမရဲ ့အေၾကာင္း
ကမၻာအႏွံ႔ က “ေရႊ”…တံဆိပ္ ေလာ္စပီကာ ေတြ
ကူပါ ကယ္ပါ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနရတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ ေမြးရပ္ေျမ အေၾကာင္း နဲ ့
ခင္ဗ်ားတို ့နားထဲကို သံရည္ပူ ေလာင္းပါရေစ ။

ဆရာဝန္ေတြက ေဆးေရာင္း
အင္ဂ်င္နီယာေတြက ေစ်းေရာင္း
ေတာ္သူေတြအကုန္ ေဘးေဂ်ာင္း
လူငယ္ေတြ အကုန္ အေတြးေစာင္း
ခြင္ရွာႏုိင္မွ သူေဌးေလာင္း ျဖစ္ႏုိင္မယ္။

အစိုးရကအစ သူခိုးဓားျပ ေတြဆို
ေပါင္းစားတတ္ရင္ေတာ့ မိုးက်ေရႊကိုယ္
တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး ပုိးက်ေနလို ့
သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္ခံဖုိ ့ goၾကေပဗ်ိဳ ့။

ညာဥ့္ငွက္မေလး တစ္ေယာက္က ေဖာက္သည္ေမွ်ာ္
မိန္းမတန္ဖိုးကုိ ေရာင္းဖို ့ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ တဲ့။

ေစ်းသည္မေလးတစ္ေယာက္က ဝယ္သူေမွ်ာ္
အေၾကြးပင္လယ္ၾကီးထဲ ကယ္သူမေပၚ
ေခတ္ၾကီးကိုက လည္သူေဆာ္

ေရွ ့ေနာက္ မစဥ္းစားမိခဲ့တဲ့ ေမာင္ႏွံ
ရွိသမွ် ပစၥည္းေလးေတြကို ေပါင္ႏွံ
ေမြးလာမယ့္ ကေလးကေတာ့ အေခ်ာင္ခံ။

ဂ်ာနယ္ေတြက အတင္းအဖ်င္း ေရာင္းစား
လူပြဲစားေတြက အခ်င္းခ်င္း ေရာင္းစား
လူတစ္ခ်ိဳ ့က လမ္းမေတြေပၚမွာ ေတာင္းစား
ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ ့ေက်ာင္းသြား
ပါရာဒို တစ္စီးက ဗြက္ေတြ စင္ေအာင္ ေမာင္းသြား

ငါတုိ႔ ငိုသံေတြကို
အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံတစ္ခ်ိဳ ့က မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။
ဖ်ာခင္းခ်င္သူ တစ္ခ်ိဳ ့ကလည္း သနားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။

မီးခဲကိုင္ထားရသလိုပဲဆိုတဲ့ ေစတနာရွင္တို ့၊
ဦးတည္ခ်က္ ဆယ့္ႏွစ္ရပ္နဲ ့ လူ ့ျပည္ကိုဖ်က္ေနတာလား။
ခင္ဗ်ားတို ့စကားလံုး ၾကီးၾကီးေတြက ေကာ္ပီ သံစဥ္ပါ။
တစ္ျပည္လံုးလည္း နားညဥ္းေနျပီ… ေအာ္ဂလီ ဆန္ခ်င္စရာ။

ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့လည္း
မႏွစ္ကလည္း ဒီေနရာ
ဒီႏွစ္လည္း ဒီေနရာ
ရပ္ေနလည္း ဒီေလာက္
ေျပးသြားလည္း ဒီေလာက္မို ့
ငါ ့ေျခေထာက္ ေတြကေတာင္ ငါ့ကို ေျပာတယ္။
သူတို ့ဆက္မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။
ငါ့လက္ေတြကလည္း သစၥာေဖာက္ျပန္တယ္။
အရွံဳးေပး လက္ေျမွာက္ျပီး ေထာက္ခံတယ္။
ဒီလုိနဲ ့...
စိတ္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားေနရတဲ့ အိပ္မက္ေတြလည္း ေခါက္ရိုးေၾက။
ျဖစ္ခ်င္တာနဲ ့ျဖစ္လာတာေတြက ေဇာက္ထုိးေတြ။
လူ ့သက္တမ္း တစ္ဝက္က်ိဳးျပီဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးသံေတြလည္း ျမည္လာျပီ။
က်န္တဲ့သက္တမ္း တစ္ဝက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းဖုိ ့ေတာင္ အီလာျပီ။

“ဆန္တစ္ျပည္ကို ၁၅၀၀ ေတာင္” အဲဒါ အဘြားညဥ္းတဲ့ အသံ။
“ျမန္မာျပည္ဟာ ဘယ္သူမွ မေနခ်င္ၾကေတာ့တဲ့ အရပ္ ျဖစ္သြားျပီ” အဲဒါ ခါးသီးတဲ့ အမွန္။

ဒီၾကားထဲ…
နာဂစ္က တစ္ခ်က္ေမႊ ့
ဧရာဝတီက လူေတြခမ်ာ အသက္ေစ့
တစ္ခ်ိဳ ႔လူေတြကလည္း အကြက္ေရႊ ့
အစိုးရ ကုလားထုိင္ကေတာ့ တစ္ခ်က္မေရြ ့
ျမန္မာျပည္ၾကီးကေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ ့အခက္ေတြ႔။

အစိုးရကအစ သူခိုးဓားျပ ေတြဆို
ေပါင္းစားတတ္မွ မိုးက်ေရႊကိုယ္
တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး ပုိးက်ေနလို ့
သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္ခံဖုိ ့ goၾကေပဗ်ိဳ ့။
ေကာင္းကင္ကို

ညွိဳ ့မ်က္ေစာင္း

အာရံုထဲမွာ…
ခုိးဝင္လာတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက
မ်က္ေစာင္းေတြ
အခ်က္တေသာင္းေျခြခ်။

sweetေတြေလာင္းျပီးထည့္
အၾကည့္ေတြေစာင္းျပီးဖြဲ ့တဲ့
ကိုယ့္အတြက္မ်က္ေစာင္္းကဗ်ာ မွာ
လွ်ိဳ ့ဝွက္အနက္ေပါင္းတရာ ထည့္ထားသလား။
ညွိဳ ့အားတေၾကာင္းစီမွာ
ဗို ့အားတေသာင္းစီ ရွိေနတယ္။

မက်က္တက်က္ မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ
ၾကည္ျဖဴတဲ့ အရိပ္မ်ားေတြ ့တုိင္း
ဒီလူရဲ႕ စိတ္အားျပည့္
ေႏြလိုပူတဲ့ အတိတ္မ်ားေမ့ သြားခဲ့တယ္။

ေလာကဓံအဆိပ္ ေျဖေဆးေတြကို
မ်က္ေစာင္းေလးနဲ ့ေဖာ္စပ္ ေပးပါ ေကာင္မေလးေရ။
ဒီကမၻာမွာ ကုိယ္ရင္အခုန္ဆံုး အလုပ္က
မ်က္ေစာင္းေလးေတြထဲမွာ သူထည့္ေပးတတ္တဲ့
သူ ့စိတ္ကာလာအမွန္ကုိ
အႏုစိတ္ဘာသာျပန္ျခင္း ။
ေကာင္းကင္ကို

အငုိဒုကၡတိုင္းျပည္

ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၂၈တုန္းက ေရးျပီး တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးကုိ ျပန္တင္လုိက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို forward mail နဲ ့ေရးသူ “စစ္ျငိမ္းေစ” ဆိုျပီး ေရးသူနာမည္အမွားနဲ ့ႏွစ္ၾကိမ္ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ခံစားၾကည့္ေစခ်င္လို ့ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ မူရင္းလင့္ခ္ကေတာ့ ဒီမွာပါ။

အငုိဒုကၡ တိုင္းျပည္
လိုသလို ပုဒ္မ ခ်လို ့ရတဲ့
အငို ဒုကၡ တိုင္းျပည္မွာ
မိစၦာေတြ ဘုရင္လုပ္ ေနသည္။
လိပ္ျပာေတြကို ႏွင္ထုတ္ေနသည္။
ေသြးညွီနံ႔ေတြနဲ ့ ခ်ဥ္စုတ္ ေနျပီ။
လူေတြအားလံုး ရင္ရွဳပ္ ေနသည္။

တကၠသိုလ္မ်ား လယ္ကြင္းထဲသို ့ေျပာင္းသြားေလျပီ။
ဘြဲ ့ရတစ္ေယာက္ အလုပ္မရ၍ ေခါင္းစားေနသည္။
သူေတာင္းစားတို ့က် ေကာင္းစားေနသည္။
အိတ္ကပ္ၾကီးေတြ ေဖာင္းကားေနသည္။
တိုင္းျပည္ၾကီးကုိ တညီတညြတ္ထဲ ေရာင္းစားေနျပီ။

ယၾတာေတြေခ်ျပီး မန္းမွဳတ္ေနျပီ။
သံဃာေတြကိုေတာင္ ဝရမ္းထုတ္ ေနျပီ။
အလွဴရွင္ေတြ မေရွာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ေနျပီ။
လူမဆန္စြာ ၾကမ္းၾကဳတ္ေနျပီ။
ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္ေတြနဲ ့..အရမ္း..လုပ္ေနျပီ။

သူတို႔ ေခါင္းထဲ..သြားမၾကည့္နဲ ့..ဘာမွမရွိဘူး..အေဟာင္းသား။
လူေတြလည္း..ေတြးလာၾကတယ္..တစ္္ရြာေျပာင္းရင္..ေကာင္းမလား။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ..မိသားစုေတြ..မဆံုဆည္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္..ေခ်ာင္းျခား။
ဘဝနဲ ့ရင္းျပီး..ၾကိဳးစားတာေတာင္.. မေရရာတဲ့ ...ေလာင္းကစား။
ဒါေတြဟာ.. အေမတစ္ကြဲသားတစ္ကြဲ.. ျဖစ္ေနရတဲ့.. အေၾကာင္းမ်ား။
ရင္ထဲကို.. ေသာကငွက္ေတြ.. က်ဴးေက်ာ္လာတာေတာင္.. မေမာင္းအား။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ ႔ အလုပ္ရွာဖို႔ ..စင္ကာပူကို ထြက္ေနၾကတယ္။
အလုပ္မရရင္ သိန္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္.. ရွံဳးျပီဆိုေတာ့ မ်က္ရည္က်မယ္။
ၾကိဳးစားၾကည့္လိုက္မွ ပိုဆိုးသြားတတ္တာ.. ဒီေခတ္ဆိုးရဲ ့သက္ေသတစ္စပဲ။
ကမၻာက သာမန္လူေတြနဲ ့ငါတို ့ကာရန္တူရံုေလးေတာင္.. ဘာလို ့ဒီေလာက္အထိ ခက္ေနရသလဲ။
ေျမညီထပ္ေလး ေရာက္ဖုိ ့ေတာင္.. ကုိယ့္စိတ္ဓာတ္ကိုယ္.. ေလွကားလိုနင္းျပီး.. တက္ေနရဆဲ။

ဆႏၵခံယူပြဲ အတုၾကီးနဲ ့လည္း ကမၻာကိုေတာင္ နားလွည့္ပါးရိုက္။
မသူေတာ္ အခ်င္းခ်င္းက်ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္း ဆိုတဲ့ စကားနဲ ့ဖားလိုက္။
သူငယ္ခ်င္းတို ့......သူတို႔ မွ်ားလာတဲ့ ငါးစာေတြကို မစားနဲ ့...ထားလိုက္။

အသိဥာဏ္ မရွိတဲ့ ေခြးသူခုိးေတြဟာ
ေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္တုန္းကထက္လည္း ေသြးဆိုး ႏုိင္တယ္။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြကုိ ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔မေဖာက္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာရဲသလဲ။
ကမၻာ့ေျမပံုၾကီးထဲက ေသြးကြက္ေလး တစ္ကြက္ရဲ ့ကံၾကမၼာကုိ ဘယ္သူေဟာရဲသလဲ။

သူငယ္ခ်င္း...
မင္း..ေအးေအးေဆးေဆးေနလို ့လည္း ဒီဂယက္က လြတ္မယ္မထင္နဲ ့။
မိစၦာေတြ မဆင္းမခ်င္း ဒီဝဋ္က ကၽြတ္မယ္ မထင္နဲ ့။
ဝန္နဲ ့အားမမွ်တဲ့ မင္းစီးလာတဲ့ဒုိင္နာဟာ အခ်ိန္မေရြး လမ္းေခ်ာ္ေမွာက္သြားႏုိင္တယ္။
ကပ္တစ္ခုစိုက္လိုက္တာနဲ ့မင္းဘဝက အခ်ိန္မေရြး လမ္းေပၚေရာက္သြားႏုိင္တယ္။

တိုင္းျပည္ကို ျခယ္လွယ္ေနတဲ့ ဘုရင္တစ္အုပ္ဟာ
အစိုးရနာမည္ခံထားတဲ့ မစင္တစ္ထုပ္ပါ
ျပည္သူေတြကလည္း သူတို ့ထင္သလို အခ်ဥ္မဟုတ္ပါ။

ဒီလိုနဲ ့မခံခ်င္စိတ္ေတြ ငလ်င္ခဏခဏလွဳပ္
သူတို ့ေတြရဲ ႔ ပလႅင္ခဏခဏလွဳပ္လည္း
အခုထိမျပဳတ္ေသးေတာ့
တစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္း ရင္ရွဳပ္
ေပါက္ကြဲမွဳေတြကုိ ကဗ်ာအျဖစ္ အျပင္ထုတ္လုိက္တယ္။

ဒုကၡေတြနဲ ့ ရွဳပ္ပြေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေျခြ ေျပာင္းျပန္ကမၻာထဲ
လဲက်တိုင္းသာ ပုလဲခေနရင္ မ်က္ရည္ေတြသာ ေခ်ာင္းလွ်ံလာမယ္။
အက်ိတ္အခဲေတြ စိတ္ထဲမွာ သိပ္သည္းကာ ေျဗာင္းဆန္လာတယ္။
စကားလံုးေတြ ၾကမ္းသြားမိခဲ့ရင္ ကဗ်ာဖတ္သူကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ဒုကၡရဲ ့လက္ႏွစ္ဘက္

သြားျဖစ္သြားတဲ့ လမ္းခရီးမွာ
အားျဖစ္သြားတဲ့ ယမ္းမီးနဲ ့
တားျမစ္ထားတဲ့ ပန္းသီးရယ္
မွားျဖစ္သြားတဲ့ အခန္းၾကီးရယ္။

ဒီလုိနဲ ့
အထီးက်န္ငွက္တေကာင္ဟာ
ေမတၱာကုိ အေလးအနက္ခံစား
အခ်စ္ကမၻာကို ေျပးထြက္ပ်ံသြားခဲ့တယ္။

စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳက တြန္းခ်လိုက္တဲ့
အညွိဳးတေသာင္းနဲ ့ႏြံထဲမွာေတာ့
အဆိုးအေကာင္းတုိ ့ဒြန္တြဲ
ငါလည္း... အခ်ိဳးေျပာင္းလုိ ့လြန္ဆြဲခဲ့တယ္။

ရုန္းကန္မွဳဆိုတာ
ဘုန္းကံတခုေပါ့။
ဒုကၡဟာ
သူ ့လက္တဘက္နဲ ့.. လူေတြကုိ ထုိးႏွက္ေနသလို
သူ ့လက္တဘက္နဲ ့.. လူေတြကုိ တိုးတက္ေစတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

အေမ (သုိ ့မဟုတ္) မီးလွ်ံထဲက ဖီးနစ္ငွက္

မ်က္လံုးခ်ိဳ ႔ေနသူတစုက… တိုင္းျပည္ဆိုေသာယာဥ္ကုိ… အျဖစ္ေမာင္းလာသည္
လမ္းျပႏုိင္သူကုိေတာ့… အက်ဥ္းခ်ထားတာ…ႏွစ္ေပါင္းၾကာျပီ
ေလွာင္အိမ္ထဲက ဖီးနစ္ငွက္ကုိ… အနီးကပ္ပစ္ဖုိ႕ … အလစ္ေခ်ာင္းလာသည္
တရားခံေတြက…တရားျပန္စြဲေနတဲ့အထိ…ေခတ္ေျပာင္းလာျပီ။

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းလမင္းမွာ… တိမ္မည္းေတြစြန္းတာ… ညဥ့္ေပါင္းရာခ်ီ
စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ…ပန္းေတြေၾကြခဲ့တာလည္း…အျဖစ္ေပါင္းရာခ်ီ
ကမၻာ့မ်က္လံုးေတြေရွ ့မွာ ေပၚတင္…လူခ်သည္အထိ…ညစ္ေကာင္းလာသည္
ျမန္မာကုိ ကမၻာက သိေနတာက… စစ္ေထာင္းရာျပည္။

ရဟန္းသံဃာေတြကုိပါ…သတ္ရဲသည္အထိ…လက္ယဥ္လာျပီ
မုဒိမ္းစစ္ကန္းေတြက… ဘိန္းပစ္ဖမ္းသလို… အကြက္ဆင္လာျပီ
ျပည္သူေတြဆိုတာလည္း… လက္ခုပ္ထဲကေရလို ့သူတုိ ့…ဆက္ထင္လာျပီ
ၾကီးႏုိင္ငယ္ညွင္းဝါဒဟာ… မင္းသားတေယာက္လုိေပၚတင္…အသက္ဝင္လာျပီ။

တိုင္းျပည္ကုိ အမဲဖ်က္သလုိ..သူတုိ ့… ဖ်က္ခ်င္ေနလားမသိ
ျပည္သူ ့ေသြးကုိ တစက္ျပီး တစက္..သူတုိ ့… လ်က္ခ်င္ေနလားမသိ
အေမ့ကို အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ထာဝရ… ဝွက္ခ်င္ေနလားမသိ
သမိုင္းထဲက ဗီလိန္ေတြလို သူတို ့အသက္… ထြက္ခ်င္ေနသလားမသိ။

ေခ်ာ့ေနတုန္းမွာမွ… အစြယ္ထုတ္ျပလိုက္ေတာ့… အားလံုးအခက္ေပြ
အခုအေစာ္ကားခံလိုက္ရတာဟာ… အဖိႏွိပ္ခံ… အားလံုးရဲ ့အေမ
ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္္ေလး ေၾကြသြားမွာစုိးျပီး..အားလံုး…စကားလံုးမဲ့ေန
တစင္းျပီးတစင္း…ရင္ကို တည့္တည့္ခြင္းတဲ့…အခါးဆံုးရက္ေတြ။

အေမ့ျခံနံပါတ္ ငါးဆယ့္ေလးဆိုတာ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕ ျပယုဂ္ အားတက္ေဆးေပါ့
အေမ့အျမင္ပံုစံကုိ အငွားေဆာင္ျပီး သားတုိ ့အမ်ားအတြက္ေတြးမယ္
အေမ့ရင္ခုန္သံကုိ ၾကားေယာင္္ျပီး သားတို ့့အားဆက္ေမြးမယ္။

လူတစုကေတာ့ တိုင္းျပည္ကုိ ျပန္ေပးဆြဲသြားျပီ အေမွာင္လမ္းတခုဆီ
အခ်ိန္မီးစာလည္း တေငြ ့ေငြ ့နဲ ့ေလာင္ကၽြမ္းလုျပီ
နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္တို ့ေဆာင္ၾကဥ္းေပးပါ ေအာင္ပန္းသူ ့ဆီ
က်န္းမာပါေစ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို ့ရဲ ့့မိခင္ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္။
ေကာင္းကင္ကုိ

ကဗ်ာမာန

ေဟ့..ဒီမွာ…ငါက
ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ရွင္း
ကုိယ့္ပန္းကုိယ္ခင္း
ကုိယ့္ျငမ္းကုိယ္နင္း
ကုိယ့္အစြမ္းနဲ ့ကုိယ္လင္းခဲ့တာ။

ေဟ့ ဒီမွာ…ငါက
ကုိယ့္ၾကမၼာကုိယ္ေရြး
ကုိယ့္ကမၻာမွာ ကုိယ္ေျပးရင္းက
ကုိယ့္အနာကုိယ္ေဆးဖုိ ့
ကုိယ့္ကဗ်ာ ကုိယ္ေရးခဲ့တာ။

အနုပညာခရီးတေလွ်ာက္မွာလည္း ငါက
ကုိယ့္မိတ္သဟာနဲ ့ကုိယ္တြဲ
ကုိယ့္သိကၡာနဲ ့ကုိယ္ဝဲ
ကုိယ့္လိပ္ျပာနဲ ့ကုိယ္ရဲခဲ့တာ။

အနာေတြ ညွစ္ရင္
ကဗ်ာေတြ ျဖစ္တယ္လို ့ငါယုံၾကည္တယ္။

ငါက
ကုိယ့္စည္းကုိယ္ေစာင့္
ကုိယ့္အသီး ကုိယ္ေကာက္
ကုိယ့္ခရီး ကုိယ္ေလွ်ာက္ရင္းက
ကုိယ့္မီးနဲ ့ကုိယ္ ေတာက္ခဲ့တာ။

ငါက
ကုိယ့္ဥာဏ္ကုိယ္ဖြင့္
ကုိယ့္စ်ာန္ကုိယ္ျမွင့္ျပီး
ကုိယ့္အလံကုိယ္လႊင့္ခဲ့တာ။

ငါဟာ
ကုိယ့္ညာဥ္ ကုိယ့္အစြဲနဲ ့
ကုိယ့္ဂ်င္ကုိယ္မဲ…
ကုိယ့္ရင္ ကုိယ္ခြဲျပီးေတာ့ေတာင္
ကုိယ့္ပလႅင္ကိုယ္ဆြဲခဲ့ရတာ။

ငါဟာ
ကဗ်ာတစုကုိ
ကမၻာတခု ထင္ေနမိသူေပါ့

အခုေတာ့…ငါ…
အနာတခုဝင္ခုိ္ လာတဲ့ ေကာင္းကင္ကုိဟာ
ကဗ်ာဥယ်ာဥ္ကုိ ေတာ့ ေပါင္းသင္လိုတယ္။
ျမတ္ႏိုးလြန္းလွတဲ့ ကဗ်ာကုိလည္း
အရြယ္အို ႏွစ္တရာအထိ
တကယ္ကုိ သစၥာရွိေနမယ္။

ေကာင္းကင္ကုိ

ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ တိုက္တန္းနစ္

-->

ဒီလမ္းဟာ

ေငြနဲ ့မေဝးေပမယ့္

အေမနဲ ့ေတာ့ ေဝးတယ္။

ဒီလမ္းဟာ

ေဒသသစ္မွာ အေျခခ်ခြင့္နဲ ့နီးေပမယ့္

-->

ကုိယ့္လိပ္ျပာနဲ႕ေတာ့ ကုိယ္ျပန္ေဝးတယ္။

ဟုိဘက္ကမ္းမွာ ဘဝ

ဒီဘက္ကမ္းမွာ အလွတဲ့

ဘဝနဲ ့အလွၾကားမွာ

ေခါင္းမက် ပန္းမက်

အနည္က်ဖို ့ၾကိဳးစားေနရတဲ့ ဘဝေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ဒီလမ္းဟာ

ေျဖာင့္တန္းေပမယ့္

အရိပ္မရွိေတာ့ ပုိေဝးတယ္။

ဒီဘက္ျခမ္းမွာ

အသုိက္တခုကုိေရြး

စက္ရုပ္တရုပ္လုိ ကုိယ္ေျပးမယ္။

ေၾသာ္…ဒီလိုနဲ ့

ကမၻာဆိုတဲ့ ပင္လယ္ ထဲမွာ

မၾကည့္ရက္စရာ နစ္ေနတဲ့အျဖစ္

ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ တုိက္တန္းနစ္ကုိ

အေဝးကပဲ ခ်စ္လုိက္ရတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ေနာက္ဆံုးပိတ္ အရသာ

အစကေတာ့ ငါဟာ….

အခ်စ္ဆိုတဲ့စ်ာန္နဲ ့ပ်ံေနတဲ့ ရထား

အာရံုထဲက ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ဟန္ေတြနဲ ့ၾကြား

အခ်စ္ကိုကိုးကြယ္ျခင္းဟာ တဒဂၤေတာ့ မွန္ေနတဲ့အမွား။

ေမွ်ာ္ေနတဲ့ဘူတာကို ဆိုက္ခါနီးမွ ကံေတြလွည့္စား

ငါ့က်မွ ကြက္က်ားျပီးေတာ့ ကံေခခဲ့သလား

သူ ့စိတ္ကုိငါ နားမလည္မွဳမွာ သူ ့မာန္ေတြပဲ့သြား

သူ ့ႏွဳတ္ခမ္းေျပာင္းဝက ေပါက္ကြဲထြက္လာတယ္ ရန္မေျပတဲ့စကား

အခုေတာ့ ကုိယ့္ခ်စ္သူဟာ မာန္ေနတဲ့က်ား။

ဇာတ္သိမ္းေတာ့ ငါ့ကုိ အမုန္းလူးထားတဲ့ ျမွားေတြနဲ ့မွန္

ႏွလံုးသားတခုလံုး စုတ္ျပတ္သတ္ အသားေတြပဲ့က်န္

အံၾသတုန္လွဳပ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ သြားေစတဲ့အသံ

ညည အိပ္မက္္ဆိုးထဲထိေအာင္ ၾကားေနခဲ့ျပန္။

ေအာက္ေမ့မွဳက စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမွဳကို တားေနခဲ့ျပန္

ေပ်ာ္ရႊင္မွဳဆိုတာ ငါ့ညေတြမွာ ရွားေနတဲ့ရမ္(မ္)

ခ်ိဳေစခ်င္လုိ ့အခ်စ္ထည့္လိုက္မွ ဆားေတြနဲ ့ငန္

ုေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါ့လက္ထဲမွာ ခါးေနတဲ့ၾကံ။

ေကာင္းကင္ကို

ရင္ထဲကအေမ

အေမဟာ…
ဝါးလံုးေခါင္းထက္ေတာင္ က်ဥ္းတဲ့
စစ္ဖိနပ္ အတြင္းမွာ
မရမက သာေပးရွာတဲ့ လမင္း။

အေမဟာ…
ဒဏ္ရာေတြကို ၾကိဳးအျဖစ္တပ္ျပီး
ကမၻာတုန္ေအာင္ ျမည္တဲ့သီခ်င္း။

အေမေနျပခဲ့တ့ဲ အတၳဳပၸတၱိနဲ ့ သားတို ့သတၱိေတြကို ဆူပြက္ေနေအာင္ ႏွိဳးထားတာ။
အေမေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြနဲ ့သားတို ့ေသြးေတြကို နီရဲေနေအာင္ ဆိုးထားတာ။

အေမ့ရင္ထဲက ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ဆြဲထုတ္
ဓားတစ္လက္လုပ္ျပီး
အဲဒီ့ မိစၦာေတာအုပ္ကို သားတို ့ခုတ္ၾကမယ္ အေမ။

ေသြးဆာေနတဲ့ဘီလူးေတြက
စံမမီတဲ့ သူတို ့ဘဝေလွနံမွာ
အာဏာကို ေအာင္ျမင္မွဳ အျဖစ္ တရားေသ ဓားထစ္ေနခ်ိန္မွာ
အေမကေတာ့ ကရုဏာ ႏွလံုးသားနဲ ့
ျပည္သူ ့ငိုသံကို နားစြင့္တယ္။

အေမဟာ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းထဲမွာ ေလွာင္ထားခံရတဲ့ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္၊
ပ်ံခြင့္မရတဲ့ ငွက္အားလံုးတို ့ရဲ ့ေခါင္းေဆာင္ေပါ့။
အေမက ပ်ံခြင့္မရေပမယ့္ အေမ့နာမည္ကေတာ့ ဟိုး…ေကာင္းကင္ဖ်ားမွာပ်ံေနတယ္။
အေမ့ နာမည္တစ္လံုးကို ျပည္သူေတြအတြက္ အေမသံုးခ်င္ေနမွာပဲေနာ္။

ျပည္သူ ့ေမတၱာေတြသာ ပန္းပြင့္ေလးေတြျဖစ္မယ္ဆိုရင္
ျပည္သူတိုင္းက ပန္းပြင့္တစ္ပြင့္စီေပးလို ့
အေမ့ ဘဝဥယ်ာဥ္မွာ ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ ့ျပည့္ေနေလာက္ျပီ။
အဲဒီ့ ပန္းရနံ ့ေတြေပါ့။
သူတို ့မလိုတမာစိတ္နဲ ့ဘယ္လိုဖံုးဖံုး
ကမၻာတစ္ခုလံုး ေမႊးေနတာ။

မိစ ၦာေတြကေတာ့
ေသနတ္ကို မလႊတ္တမ္းကိုင္ျပီး
မီးေလာင္ေနတဲ့ ကုလားထုိင္ေတြေပၚ အတင္းတက္ထုိင္ေနၾကတယ္ အေမ။
အဲဒီ့ မိစၦာေတြေပါ့၊
သူရဲေဘာ ေၾကာင္လိုက္ၾကတာ။
အေမ့ကို ရင္မဆိုင္ရဲလို ့၊
အေမ့ကို မယွဥ္ျပိဳင္ရဲလို ့
အေမ့ကိုသီးျခား ခြဲထုတ္
အေမ့စာမ်က္ႏွာေတြကို သမိုင္းထဲက အတင္းဆြဲစုတ္လည္း
အေမ့ ပံုရိပ္ေတြက သားတို ့အသည္းထဲမွာ
စုတ္နဲ ့ထိုးထားသလို စြဲျပီးသား။

ဘယ္သူေတြ ဘယ္လို ေျပာပါေစ
အေမဟာ အေမျဖစ္ေနေသးသေရြ ့
သားတို ့ခ်စ္ေနမယ္။
ရင္ထဲမွာ အေမ အျမဲရွိေနမယ္။

ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေမဟာ ….
က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ရင္ေသြးေတြအတြက္
အေမ့အိမ္ေလးထဲမွာ တိတ္တိတ္ကေလး ငိုေနမလား။
ဒါမွမဟုတ္ ဒုကၡပင္လယ္ေဝေနတဲ့ ရင္ေသြးေတြအတြက္
ဆုေတာင္းေမတၱာေတးသီခ်င္းေတြကို တိတ္တိတ္ကေလးဆိုေနမလား။

အေမ့ရဲ ့ အၾကင္နာလက္နဲ ့
သားတို ့ေနတဲ့ ပုခက္ေလးကို
ညင္သာစြာ လႊဲေပးမယ္ ့ေန ့ရက္ေတြကို ေမွ်ာ္ေနမယ္။

အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုးရဲ ့ေကာင္းကင္
အေမ မိုးမယ့္ ေန ့ေတြဆီကို သားတုိ ့အားလံုး ေရာက္ခ်င္လွျပီ။
အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုး ရဲ ့မိခင္
အေမပ်ိဳးမယ့္ ဥယ်ာဥ္ကို သားတို ့အားလံုး ၾကည့္ခ်င္လွျပီ။

to down this poem click here

ေကာင္းကင္ကို

(အရင္က တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာအေဟာင္းေလးပါ။)

ေျခာက္လွန္ ့ေနတဲ့ စာရင္းရွည္

ႏွစ္ေယာက္တည္း ေျပာခဲ့မိတဲ့စကား

တကမၻာလံုး ၾကားသြားသတဲ့။

အေမွာင္ခုိျပီး လုပ္ခဲ့မိတဲ့ပံုရိပ္မ်ား

ေခတ္လြန္ ကိရိယာမ်ားနဲ ့

ျပန္ဖမ္းၾကည့္လို ့ရသတဲ့။

ခလုတ္ တခ်က္ႏွိပ္လိုက္ရံုနဲ ့

အားလံုးျပန္သိႏုိင္တယ္။

ေလထုထဲမွာ

ငါထုတ္ေျပာခဲ့တဲ့ အသံေတြေရာ၊ ငါထုတ္မေျပာရဲတဲ့အသံေတြပါ

လွိဳင္းေတြအျဖစ္လွ်ံေနတယ္။

ေလထုထဲမွာ

ငါထားခဲ့မိတဲ့ စိတ္ေတြ၊ ငါမွားခဲ့မိတဲ့ အတိတ္ေတြ

မေပါက္ကြဲေသးခင္ အိပ္ေနတယ္။

တူးေဖာ္ၾကေတာ့မယ္…သမိုင္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကုိ အရွိအတိုင္း

ထုတ္ေဖာ္ၾကေတာ့မယ္….

ဂုဏ္သိကၡာေတြကို ဝတ္လစ္စလစ္….

အတုအစစ္ ခြဲျခားဆန္းစစ္ၾကေတာ့မယ္။

ေတြ ့ၾကေတာ့မယ္ ဗယ္ျပျပီးညာခ်ိဳးခဲ့တာေတြ

ေတြ ့ၾကေတာ့မယ္ အစြယ္ျပျပီး ငါဆိုးခဲ့တာေတြ။

အဲဒီ့အခ်ိန္ဟာ ေျပာသမွ် အဟုတ္လိုက္ထင္ၾကမယ့္ပုတ္သင္ေခတ္လည္း မဟုတ္ေတာ့

အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ျခိမ္းေျခာက္ဖံုးဖိလို ့လည္း မရေတာ့။

အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ငဲ့ညွာလွ်ိဳ ့ဝွက္ေပးၾကမွာလည္း မဟုတ္ေတာ့။

လူပီသရံု အမွားေတြနဲ ့

ေဘာင္ေက်ာ္သြားတဲ့ အမွားေတြၾကားမွာ

ဘဝနဲ ့ရင္းျပီး စုိက္ပ်ိဳးခဲ့ရတဲ့ အပင္ေတြပါ

တပင္ျပီး တပင္လဲ

တုန္ေနတဲ့ လက္ထဲမွာေတာ့

ကုိယ္ ကုိယ္တိုင္ေတာင္ ျပန္မၾကည့္ရဲတဲ့စာရင္းရွည္ၾကီးနဲ႔။

ေၾသာ္…

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျခာက္ေနတဲ့ တေစၦတေကာင္

ကေယာင္ကတမ္းနဲ ့ အေတြးေတြ မစဲ

အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ေခၽြးေတြရႊဲေနေတာ့တယ္။

ေကာင္းကင္ကို

အမွတ္မထင္

အမွတ္မထင္…
ၾကည္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ
ျပာေနရာက ပန္းႏုေရာင္ညစ္
သိပ္သည္းလာတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ ့။

အမွတ္မထင္
ဘြားကနဲ ့ေတြ ့လိုက္ရတဲ့ ဥယ်ာဥ္မွာ
သံေယာဇဥ္ သစ္္ပင္ေလးေတြစိုက္ပ်ိဳး
သူ ့အသည္း ဧည့္ခန္းေဆာင္မွာ
နွင္းဆီေလးေတြ လိုက္ထုိးမိတယ္။

အေႏြးဓာတ္လုိ္ေနသူမို ့
မီးကုိ ပ်ိဳးလိုက္မိတယ္။
စည္းကုိ ခ်ိဳးလိုက္မိတယ္။

အမွတ္မထင္…
ႏွလံုးသားကန္ေရျပင္ထဲ
သူ ့စကားပြင့္ေလးေတြေၾကြအက်မွာ
ဂယက္ေပါင္းမ်ားစြာထ
ရင္ခုန္သံဆိုတာ ဖန္တီးယူလို ့မရတဲ့ ဂီတေပါ့။

ႏွိဳးလိုက္စမ္းပါ ဖုန္းသံေလးေရ၊
အထီးက်န္ ငါ့ရဲ ႔ ညအခ်ိန္ေတြကို ခုိးလိုက္စမ္းပါ။
အိပ္ျပီးနားေနရတာထက္
ႏုိးျပီး သူ ့အသံေလး ၾကားေနရတာက
ခြန္အားေတြ ပို ျပည့္ေစလို ့။

အဲဒီ့ ႏွဳတ္ခမ္းပါး ေလးေပါ့။
Soft Power ယမ္္းအားေလးနဲ ့
သူ ့အသံ ပန္းျမွားေလးနဲ ့
စိတ္တိမ္တုိက္ အေမွာင္ေတြကို
အစဥ္အျမဲလာခြင္း
ရင္ထဲမွာလင္း။

ေကာင္းကင္ကို

အိပ္မက္အၾကိဳ

နင့္ဆံပင္ေတြမွာ

အေရာင္ခုနစ္ေရာင္ အခ်ိဳးက်စု

ျဖဴဆြတ္သြားတဲ့အထိ

စကၠန္ ့လက္တံေလး မရပ္မနားသြား

ဆယ္စုႏွစ္ေတြၾကားမွာ ေမာသြားတဲ့အထိ

အခ်ိန္စားသတၱ၀ါရဲ ့ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ

ျပကၡဒိန္အေဟာင္းေတြ မ်ားမ်ားလာတဲ့အထိ

အသားေတြ တြန္ ့ၾကတဲ့အထိ

ေၾသာ္…အမွားေတြကုိ စြန္ ့ၾကတဲ့အထိ

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတြ႔ၾကလို ့

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေမ့ၾကတဲ့အထိ

ေရႊလမ္းနဲ ့ေျခလွမ္းေတြ

ဟုိး… မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းမွာ

သြားဆံုၾကတဲ့အထိ

ေကာင္းကင္ကို

စု….လ်ား….ရစ္….ပတ္

စိ္တ္ဆိုတာ အသုိက္မဲ့တဲ့ ငွက္မို ့လား?
ဓေလ့ဆိုတာ တခ်က္လႊတ္ အမိန္ ့မုိ ့လား?
ဘဝႏွစ္ခု တြဲခ်ည္လိုက္တဲ့ ကိစၥမွာ
စာခ်ဳပ္ျခင္းက စတယ္။

ဦးေႏွာက္နဲ ့အခ်စ္ကုိေခ်ာင္း
အခ်စ္နဲ ့ဦးေႏွာက္ကုိျပန္ေက်ာင္းျပီး
ဘဝနဲ ့ရင္းလုိ ့ေလာင္းလုိက္တယ္။

ခ်စ္တဲ့သူကုိ ေတာင္းဖုိ ့
လြတ္လပ္မွဳတခ်ိဳ႕လည္း ေရာင္းလုိက္တယ္။

သူနဲ ့ကုိယ္နဲ ့ေပါင္းလုိ ့
လူသားအသစ္ ေတာင္းလိုက္မယ္။

ေကာင္းကင္ကို

လူမိုက္လည္ျပန္

ျမိဳ ့စြန္ လယ္ကြင္းထဲက

တကၠသိုလ္ေတာရနား

ငွားထားတဲ့ အသိုက္ေလးမွာ

လက္မွတ္တခုကုိ အကိုးကြယ္လြန္သြားမိခုိက္

ေကာ္ဖီတခြက္ကုိအားထား

ၾကက္တူေရြး ဘာဝနာ ပြါးမ်ားမိခဲ့တဲ့ညေတြက

ခုျပန္ေတြးေတာ့ အလဟႆ။

ျမဴးၾက၊ ေအာ္ၾက

မူးၾက၊ ေပ်ာ္ၾက

တခြက္မက်န္ေသာက္ခဲ့ၾကတဲ့ည

မ်က္မွန္ေပ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ညကမွ

ရင္ဘတ္ တခ်ိဳ ့ရခဲ့ေသးတယ္။

ေကာင္းကင္ကို