သၾကၤန္မတိုင္ခင္ က်တဲ့မ်က္ရည္

ႏွစ္အသစ္မွာ
ေခတ္အသစ္ကိုစဖို ့
သၾကၤန္ေတးေတြက
အသံေပးေနၾကတယ္။

ႏွစ္သစ္ဆိုတာ
ဒုကၡေဟာင္း ဝတ္ရံုကို
တစ္ခါျပန္ျခံဳထားဦးမယ့္ သကၠရာဇ္အသစ္တစ္ခုလား။
ေစာင့္ေရွာက္သူမဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာေတာ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သစ္ပင္ေတြက
အရိုးအျပိဳင္းျပိဳင္းနဲ ့တစ္ေတာလံုး ေျခာက္လို ့။

သၾကၤန္မိုးရြာရံုနဲ ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးသစ္သြားႏိုင္သလား။
သၾကၤန္ေရစိုရံုနဲ ့စိတ္သစ္လူသစ္ေတြ ျဖစ္လာႏိုင္မလား။
ငါ့အတြက္ကေတာ့ သၾကၤန္တစ္ခါက်တိုင္း
အသက္တစ္ႏွစ္ရွံဳးတယ္။
တစ္ႏွစ္ျပီးတစ္ႏွစ္ေရႊ ့ရင္း
ၾကံဖန္ေမ့ေဖ်ာက္ထားရတဲ့ ဘဝအိပ္မက္ေတြကလည္း
ငါ့ကို ခဏခဏ တေစၦလာေျခာက္
အနာဂတ္ကိုေတြးတိုင္း ငါဟာေၾကာက္ေၾကာက္လာတယ္။

ေရာက္လာေတာ့မယ့္ ႏွစ္သစ္ထဲမွာလည္း
ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကို ငါသြား ႏိုင္ပါ့မလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ေဒသသစ္မွာ ေရၾကည္ၾကည္ ေရေနာက္ေနာက္
မိုးခါးေရကိုေတာင္ အလကားေသာက္လို ့မရတဲ့ ဒီရပ္ဝန္းကေတာ့
ငါ ေရႊ ့ေျပာင္း ခ်င္တယ္။

ေလွာင္အိမ္တံခါးကို ေငြနဲ ့ဆြဲဖြင့္
ထြက္ခြာသြားႏွင့္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ ့ကေတာ့
ကိုယ့္ေရကိုယ့္ေျမဟာ ေနလို ့အေကာင္းဆံုးပဲတဲ့။
လြမ္းသလိုလို၊ ႏွစ္သိမ့္သလိုလိုနဲ ့
အထက္စီးက ေျပာၾကတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူငယ္ခ်င္းတို ့၊
စိ္တ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္တဲ့ ငါတို ့ဘဝထက္
ကိုယ္သြားတိုင္း စိတ္မပါႏိုင္တဲ့ မင္းတို ့ဘဝက
အမ်ားၾကီးသာပါတယ္။

ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း
ဘဝတစ္ခုလံုးက
ဒုကၡ ပံုစံခြက္ထဲမွာ မေသမသပ္နဲ ့ေခါက္ရိုးက်ိဳးလို ့။
နံနက္လင္းတာနဲ ့
ဆုေတာင္းအေဟာင္းေတြကို ဘုရားနားပူေလာက္ေအာင္ေျခြ
ျပီးေတာ့ လမ္းအသစ္ဆိုရင္လံုးဝမေလွ်ာက္တတ္ေတာ့တဲ့ ေျခေထာက္အေဟာင္းတစ္စံုနဲ ့
အညစ္အေၾကးေတြကို ေသာက္ထားလို ့အက်ည္းတန္အသည္းေျခာက္ေနတဲ့ လမ္းသြယ္ေတြကိုျဖတ္
အလုပ္သြားဖို ့ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ဆီကို ထြက္ခဲ့တယ္။
စပါယ္ယာရဲ ့အသံေဟာင္းကို နားေထာင္ရင္း
လူနံ ့မႊန္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚ အတိုးမွာ
လူ ့တန္ဖိုးက ထိုးက်
ဟိုး….သုညအထိ။
အဲဒီ့ သုညတစ္လံုးေပါ့
အလုပ္ကေန
ႏြမ္းလ်ေနတဲ့စိတ္၊ ေသေနတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ ့အိမ္ကိုျပန္
ေရကို ေျခြေျခြတာတာခ်ိဳး
ေျခြေျခြတာတာစားေသာက္ျပီး
နားအေဟာင္းေတြက ေတာင္းဆိုလို ့
ျပည္ပ ေရဒီယိုအသံလႊင့္ဌာန တစ္ခုကိုဖြင့္ျပီးနားေထာင္လိုက္တယ္။
ေၾသာ္…သတင္းေတြကလည္း အသစ္ေပမယ့္ အေဟာင္း
တစ္ေန ့နဲ ့တစ္ေန ့date သာေျပာင္းသြားတယ္
ငါတို ့ထပ္တလဲလဲ ခံစားေနရတဲ့ ဆင္တူရိုးမွား ဆင္းရဲဒုကၡ အေဟာင္းေတြ….
ဒီလိုနဲ ့…
မျဖစ္စေလာက္ တက္ၾကြမွဳေလးပါေပ်ာက္
ငါ့ အေတြးေတြကလည္း ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္နဲ ့။

အို…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
မၾကာခင္မွာ ေရာက္လာေတာ့မယ့္ စာေမးပြဲအတြက္
စိတ္ညစ္စရာေတြကို အားတင္းေျဖေဖ်ာက္
ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ
ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္းမင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အားတင္းဖတ္ေနတဲ့သူကေတာ့
သုညမ်ိဳးဆက္သစ္ ငါပဲေပါ့။
ေၾသာ္ …ျခင္ေတြျခင္ေတြ
ဒင္းတို ့က ကိုက္ႏိုင္ေပမယ့္
ငါက မရိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး
အိပ္လိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။
ဒီလိုနဲ ့အိပ္ရာဝင္ရင္း နာရီကိုႏွိဳးစက္ေပး
သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္မွာ ေရထတင္ေရးအတြက္။

အဲဒါဟာ ထူးျခားမွဳ မရွိတဲ့
ငါ့ဘဝ ပံုေသတစ္ေန ့တာေတြေပါ့။
စေန၊ တနဂၤေႏြ ညေတြ ဆိုရင္ေတာ့
ငါ့ရဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို
ရြန္နီရဲ ့ေျခေထာက္ထဲထည့္
ေရာ္နယ္ဒို ရဲ ့ေျခေထာက္ထဲထည့္နဲ ့...
ရြန္နီေရ…..မင္းဟာငါ့ရဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲျဖစ္တယ္။

ေၾသာ္…ဘဝ၊ဘဝ
ဝမ္းတစ္ထြာ ဝရံုေလးေတာင္မွ
တစ္ေနကုန္ေျပးလႊားေနရပါလား။
လူ ့ဘဝရဲ ့အေျခခံအက်ဆံုးျဖစ္တဲ့
စားဝတ္ေနေရးဆိုတဲ့
တိမ္တိမ္ေလးနဲ ့နက္တဲ့ ျမစ္က်ဥ္းထဲမွာ
မရွဴမလွေရတိမ္နစ္ေနရေတာ့လည္း
ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ႏိုင္ဖို ့ဆိုတာလည္း ေဝးလွ
တစ္ခါ တစ္ခါ အေမ့အေၾကာင္းေတြးရင္ မ်က္ရည္က်တယ္။
ခ်စ္သူနဲ ့ႏွလံုးသားခ်င္း ဝတ္မွဳန္ကူး
သံေယာဇဥ္ကမၻာေလးတစ္ခု တည္ဖို ့အေရးဆိုရင္ေတာ့
ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ ေဝးလွေသးတယ္။

ေတာက္! ဘယ္ဘဝက ဝဋ္ေၾကြးေတြလဲ။
ေခတ္၊ အစာအိမ္နဲ ့ ဆႏၵတို ့ရဲ ့သံုးပြင့္ဆိုင္စစ္ပြဲထဲမွာ
ငါေတာ့
လွံသြားထက္ထက္ေတြ ရင္မွာ စူးေနျပီ။
ခံစား ခ်က္ေတြ ဝင္ကာ ရူးေနျပီ။

ေၾသာ္….ဒါဟာ လူလတ္တန္းစား ဘဝတဲ့လား။
သုညမွာ အလတ္စားေတြ အၾကီးစားေတြ ရွိေသးသလား။
သုညဟာ ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္၊ ပိန္ပိန္ေဖာင္းေဖာင္း သုညက သုညပါပဲ။
သုညက ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားပဲ
ဆင္းရဲျခင္းဒုကၡကို ေပးတယ္။

ျမဴေတြဆုိင္းသလို မွဳန္ဝါးေနတဲ့ အနာဂတ္ေရ...
ငါ..ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့နဲ ့အရိုးရွင္းဆံုးမက္ထားခဲ့တဲ့
ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ အိပ္မက္ေလးေတြဆီကို ေရာက္ဖုိ ့အေရးေတာင္
ဘယ္လို လမ္းက ေလွ်ာက္ရမွာလဲ။
အေျဖမျမင္ေလာက္ေအာင္ သိပ္ခက္တယ္။
ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္တယ္။

ေလထဲမွာ တိုက္အိမ္ေဆာက္လိုက္
ေရထဲမွာ အရုပ္ေရးလိုက္နဲ ့
ငါ့ ဘဝက ဒီအတိုင္းေၾကြလြင့္ ရေတာ့မွာလား။
ရင္ထဲမွာ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ အသံေတြကို ဥေပကၡာျပဳျပီး
ငါတစ္သက္လံုး ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ ရေတာ့မွာလား။
ငါ့ရင္ထဲက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ အေတြးေတြကို
ဒီတစ္ည ေလာက္ေဖ်ာက္ခ်င္တယ္။
စည္တစ္ဂ်ား ေလာက္ ေသာက္ခ်င္တယ္။

ေၾသာ္…
ႏွစ္အသစ္မွာ
ေခတ္အသစ္ကိုစဖို ့
သၾကၤန္ေတးေတြကေတာ့
အသံေပးေနၾကျပီ။

ေကာင္းကင္ကို

မိန္းမသားေတြ ဘာေၾကာင့္မ်က္ရည္လြယ္(ဘာသာျပန္)

“ေမေမ ဘာလို ့ငိုေနတာလဲ”
ခ်ာတိတ္ကေလးက သူ ့အေမကို ေမးလိုက္ပါတယ္။
“ေမေမက မိန္းမ ျဖစ္ေနလို ့ေပါ့ သားရဲ ့” ခ်ာတိတ္ကေလးရဲ ့အေမက ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
“ဘာလို ့လဲ။ သားနားမလည္ဘူးေမေမ ”
“ထားလိုက္ပါ သားရယ္။ သားဘယ္ေတာ့မွ နားလည္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး”
ခ်ာတိတ္ကေလးက အစာမေၾကပါဘူး။ ဒါနဲ ့ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ ့အေဖကို ထပ္ေမးပါတယ္။ “ေဖေဖ…ေမေမက အေၾကာင္းမရွိပဲ ဘာလို ့ခဏ ခဏ ငိုေနတာလဲဟင္”
“မိန္းမေတြက ဒီလိုပါပဲကြာ။ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိလည္း ငိုေနၾကတာပဲ”
ခ်ာတိတ္ေလးက သူ ့အေဖရဲ ့အေျဖကိုလည္း မေက်နပ္ပါဘူး။ သူဟာ အရြယ္ေရာက္ျပီး လူၾကီးျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ အထိ မိန္းမသားေတြ ဘာေၾကာင့္ မ်က္ရည္လြယ္ရတာလဲ ဆိုတာကို အံ့ၾသေနဆဲပါ။
ေနာက္ဆံုးေတ ့သူဟာ မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ အဲဒီ့ေမးခြန္းကို ဘုရားသခင္ဆီတိုက္ရိုက္ ေမးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဘုရားသခင္က ေျဖပါတယ္။ “ငါ မိန္းမသားေတြကို ဖန္ဆင္းလိုက္တုန္းက မိန္းမသားေတြဟာ ေလာကၾကီး အတြက္ အထူးစပါယ္ရွယ္ ျဖစ္ရမယ္လို ့ဆံုးျဖတ္ျပီး ဖန္ဆင္းလိုက္တာ”
“သူတို ့ရဲ ့မိခင္စိတ္နဲ ့ၾကီးမားတဲ့ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးေတြကို ထမ္းဖို ့ဝန္မေလးေအာင္၊ သူတို ့ရဲ ့ႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့တဲ့ လက္ေတြ
နဲ ့ဝမ္းနည္းေၾကကြဲသူေတြကို ႏွစ္သိမ့္ေပးဖို ့အျမဲတမ္း အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးထားတာ”
“ျပီးေတာ့ ကိုးလလြယ္ဆယ္လဖြား ရင္ေသြးေမြးဖြားေပးရတဲ့ ဒုကၡ၊ သူ ့ရဲ ့အားထုတ္မွဳေတြကို ခင္ပြန္းသည္ နဲ ့ရင္ေသြးေတြ
ရဲ ့ထို္က္သေလာက္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းမခံရပဲ မ်ိဳသိပ္ထားရတဲ့ ဒုကၡေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ဖန္ဆင္းေပးထားတယ္”
“မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒါမွ မဟုတ္ မိသားစုဝင္တစ္ဦးဦး နာမက်န္းျဖစ္တဲ့အခါ၊ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့ အခါမွာလည္း မညဥ္းမညဴ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မယ့္ အင္အားေတြ မိန္းမသားေတြဆီမွာ ထည့္သြင္းဖန္ဆင္းေပးထားတယ္”
“ျပီးေတာ့ ဘယ္အေျခအေန မ်ိဳးမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ရင္ေသြးေတြက ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး ကိုယ့္ရင္ေသြးေတြကို အသက္နဲ ့ေတာင္လဲျပီး ခ်စ္ႏိုင္မယ့္ ေမတၱာတရားေတြကို မိန္းမသားေတြဆီမွာ ထည့္သြင္းဖန္ဆင္းေပးထားတယ္။ မိန္းမသားေတြမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရင္ေသြးေတြရဲ ့ စိုးရိမ္မွဳေတြ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာျပႆနာေတြကိုေျဖရွင္းေပးႏိုင္မယ့္ စြမ္းအားေတြလည္း ရွိတယ္ ”
“ျပီးေတာ့ မိန္းမသားေတြကို လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ေယာက်ာၤးေကာင္းတစ္ေယာက္ ဟုတ္မဟုတ္ ေဝဖန္ပိုင္းျခားတတ္တဲ့ ဥာဏ္လည္းထည့္သြင္းေပးထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ခင္ပြန္းေတြ အခက္အခဲေတြၾကံဳလာတဲ့ အခါ၊ ေအးအတူပူအမွ် လက္တြဲေျဖရွင္ျပီး ဘဝရဲ ့စမ္းသပ္မွဳေတြကို ေက်ာ္လႊားပစ္မယ့္ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးလည္း ေပးထားတယ္ ”

“အဲဒီ့ေလာက္ ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္ေတြကိုလုပ္ႏိုင္ဖို ့အတြက္ မိန္းမသားေတြကို မ်က္ရည္ေတြလိုသေလာက္ အသံုးျပဳခြင့္၊ ငိုေၾကြးခြင့္ကို ေပးထားတယ္။ ငိုေၾကြးျခင္းဆိုတာ မိန္းမသားေတြရဲ ့တစ္ခုတည္းေသာ အားနည္းခ်က္ေပါ့”
“ဒါေၾကာင့္မို ့လို ့ မိန္းမသားေတြ ငိုေၾကြးတဲ့အခါတုိင္း သူတို ့ကို အရမ္းခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို ့ရဲ ့ အားထုတ္မွဳေတြကို အသိအမွတ္ျပဳ ေလးစားတန္ဖိုးထားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါ။ သူဆက္ျပီး ငိုေနခ်င္ ငိုေနလိမ့္ဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ့စိတ္သက္သာရာရ သြားျပီး ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္သြားမွာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

Anonymous

Why Women Cry Easily (Anonymous) ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ခံစားျပန္ဆိုပါသည္။

ရခိုင္ရိုးရာ ဆီမီးခြက္ အက

၁၉၈၉ ခုႏွစ္က တရုတ္ႏိုင္ငံ Tiananmen Square တြင္ ဆႏၵျပမွဳကို အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းမွဳ မွတ္တမ္း

June 4th, the deadly day of China's Tiananmen Square Massacre. The dead college students, the merciless soldiers, the "Tank Man" who to this day remains unknown.

ငါဖန္ဆင္းမယ့္ ႏိုင္ငံ

ငါဖန္ဆင္းမယ့္ ႏိုင္ငံ ကို
ရင္ခြင္ပိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္သူဟာ
လက္ဝဲသစ္နဲ ့ လက္ယာသစ္တို ့ရဲ ့ရင္ေသြးျဖစ္တယ္။
သူက အေဖတူတယ္။
လူမ်ိဳးစြဲ ဘာသာစြဲမရွိပဲ ရင္ေသြးေတြ ဘက္က ရပ္တည္ေပးတယ္။
ပုရြက္ဆိတ္တို ့ရဲ ့ဝါဒနဲ ့ ငါတို ့ကို နိဗၺာန္တစ္ခုတည္ေစတယ္။
သူက အေမတူတယ္။
ေလွာင္အိမ္တံခါးကို ဆြဲဖြင့္
ေကာင္းကင္ အႏွံ ့ပ်ံသန္းခြင့္ကို ေပးတယ္။

ငါ ဖန္ဆင္းမယ့္ႏိုင္ငံရဲ ့
ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြဟာ
ခ်ီေကြဗားရားနဲ ့ဒိုင္ယာနာတို ့ရဲ ့ရင္ေသြးေတြ ျဖစ္တယ္။
ခ်ီေကြဗားရားရဲ ့ အျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ လက္တစ္ဘက္က
ငါတို ့နဲ ့လက္ဆြဲ ႏွဳတ္ဆက္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငါတို ့ေသြးေတြဟာ
အႏိုင္က်င့္ခံရတိုင္း ခ်က္ျခင္းဆူပြက္တယ္။
ဒိုင္ယာနာရဲ အၾကင္နာလက္တစ္ဘက္က
ငါတို ့ႏွလံုးသားကို ႏူးညံေစတယ္။
ေလထဲက ဖေယာင္းတိုင္ေလးရဲ ့အၾကင္နာမီးေတာက္ေၾကာင့္
ငါတို ့ႏွလံုးသားဟာ ႏွင္းဆီေရာင္နဲ ့လင္းတယ္။
အေမွာင္ကမၻာမွာ ၾကိတ္ျပီးရြာေနရတဲ့ မ်က္ရည္မိုးေတြကို တိတ္ေစတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံရဲ ့ ျမိဳ ့လယ္ေခါင္မွာ
ေရပန္း တစ္ခုမရွိဘူး။
ေတာက္ေလာင္ေနတဲ ့မီးပံုၾကီးတစ္ခုပဲရွိတယ္။
အဲဒီ ့မီးပံုၾကီးထဲက
ဓားကိုင္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ခုန္ထြက္
သူ ့နာမည္က ဂ်ံဳးေအာ့ဖ္အတ္တဲ့။
၁၇ ႏွစ္ အရြယ္ေလးနဲ ့ က်ဴးေက်ာ္သူေတြကို ေမာင္းထုတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ျပင္သစ္သူအပ်ိဳစင္ေပါ့။
မလိုသူေတြက သူ ့ကို မတရား စြပ္စြဲ၊ အရွင္လတ္လတ္မီးပံုထဲထည့္ပစ္ခဲ့တာေတာင္မွ
သူ ့ဝိညာဥ္က မေသခဲ့ဘူး။
အဲဒီ့ မီးပံုၾကီးထဲကပဲ
သစၥာေတြငံုထားတဲ့ ဖီးနစ္(စ္)ငွက္တစ္ေကာင္ ခုန္ထြက္ျပီးေတးဆို
သူ ့နာမည္က ေဂ်ာ္ဒါးႏိုး ဘရူႏိုတဲ့။
အေမွာင္ေခတ္ၾကီးထဲမွာမွ မွားျပီးလင္းခဲ့မိတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ေပါ့။
ကမၻာက ေနကို ပတ္ေနတာလို ့ ေျပာခဲ့ရံုနဲ ့
အရွင္လတ္လတ္မီးရွိဳ ့အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ သူရဲေကာင္း။
အေမွာင္ ၾကီးစိုးလာတဲ့ အခါတိုင္း
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ ဝိညာဥ္ေတြက
ဟိုးေကာင္းကင္ဖ်ားဆီကုိပ်ံ
ၾကယ္ႏွစ္စင္း သ႑န္နဲ ့
ငါခ်စ္တဲ့့ ႏုိင္ငံကုိ ေစာင့္ေရွာက္တယ္။

ေဟာ…ဟိုမွာ
စပါတာကပ္
ျမင္းေပၚက ခုန္ဆင္း
ဖိႏွိပ္သူေတြရဲ ့ရင္ဝကို ခပ္ျပင္းျပင္းထိုးဖို ့
ငါတို ့ကို လွံတစ္စင္း အပ္ႏွင္းတယ္။
ေဟာ…ဟိုမွာ
ငထင္ငယ္
ရာဇဝင္ထဲက ခုန္ထြက္
ငါတို ့ကို ဓားတလက္ လာဆက္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ
လက္ညွိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ ျဖတ္မယ့္သူေတြ မရွိဘူး။
ငွက္အမ်ိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ သတ္မယ့္သူေတြ မရွိဘူး။
ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာၾကီး တည္ျငိမ္ေနလိုက္ပံုက
စ်ာန္ရထားတဲ့ ရေသ့တပါး
စၾကၤဝဠာၾကီးထဲမွာ ေနကိုပတ္ျပီး
စ်ာန္ၾကြေနသလိုလုိ။

ငါခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံမွာ
ဆန္ ့က်င္ဘက္ ဝါဒီတို ့
အခ်င္းခ်င္း စစ္မခင္းၾကဘူး။
ေနမင္းနဲ ့မိုးစက္ပြင့္ေတြလို
ဆန္ ့က်င္ဘက္ တို ့ ညီညြတ္စြာ ယွဥ္တြဲျပီး
လွပတဲ့ သက္တန္ တစ္စင္းကို ဖန္ဆင္းတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
လူသားဆိုတဲ့ ဘံုလူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးတည္းသာ သတ္မွတ္ထားတယ္။
အဲဒီ့လူမ်ိဳးျဖစ္ဖို ့အသားအေရာင္ ကို မၾကည့္ဘူး၊
ႏွလံုးသား အေရာင္ကိုသာ ၾကည့္တယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ ရုပ္တရားထက္ နာမ္တရားကို ပိုျပီး အေလးထားတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံမွာ လူမ်ိဳးတစုကို ကြက္ကြက္ကေလး ခ်စ္တဲ့စိတ္ထက္ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ကို ပိုျပီး တန္ဖိုးထားတယ္။
ငါရဲ ့ႏိုင္ငံမွာ သက္ရွိလူသားေတြ မေျပာနဲ ့။
သက္မဲ့ျမစ္ ေတြကအစ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကတယ္။
ေသြးမေႏွာတဲ့ ဧရာဝတီက စပါး ေတြ သီးေပးသလို
ေသြးေႏွာတဲ့ သံလြင္ကလည္း
မေမာမပန္း ဟိုးေတာင္ေပၚက ခုန္ဆင္း
သူ ့ရဲ ့ခ်စ္ျခင္းက ငါတုိ ့အတြက္ အလင္းကို ျဖစ္ေစတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံက လူတိုင္းရဲ ့ရင္ထဲမွာ
ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုစီ ရွိတယ္။
ရင္ထဲမွာ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုစီရွိေနလို ့
အျပင္မွာ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုကို တည္ဖို ့ မခက္ဘူး။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ယဥ္ေက်းမွဳတို ့ဝတ္မွဳန္ကူးျပီး ပန္းပြင့္ေရာင္စံုတို ့ဖူးတယ္။
ငါခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံထဲမွာ တည္တဲ့
ေရႊတိဂံုနဲ ခါကာဘိုရာဇီကို
တစ္ကမၻာလံုးက ယဥ္ေက်းမွဳျမင့္မားသူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္သလို
သူတို ့ဆီမွာ တည္တဲ့
အန္ေကာဝပ္နဲ ့ ပီဆာေမွ်ာ္စင္ကို လည္း
ငါတို ့အားလံုး ပိုင္ဆိုင္တယ္။
ယဥ္ေက်းမွဳတို ့ရဲ ့ ႏွလံုးသည္းပြတ္ မွန္သမွ်ဟာ
နယ္နိမိတ္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းျပီး
စၾကာၤဝဠာ တစ္တိုက္လံုးအထိ ေမႊးတယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ဥယ်ာဥ္တစ္ခုရွိတယ္။
အဲဒီ့ ဥယ်ာဥ္ထဲက သစ္ပင္ေတြမွာ
ဘာသာတရားတို ့ရဲ ့အဆီအႏွစ္ေတြက
သစ္သီးအျဖစ္သီးေနတယ္။
အဲဒီ့သစ္သီးေတြကို ၾကိဳက္သေလာက္ဆြတ္ယူၾက။
အဲဒီ့ ဥယ်ာဥ္ရဲ ့သစ္သီးတိုင္းဟာ ခ်ိဳျမိန္ျပီးေဆးဘက္ဝင္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ပင္လယ္တစ္ခုရွိတယ္။
နာမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့စီးဆင္းလာတဲ့ ဘာသာတရားဆိုတဲ့ျမစ္ေတြဟာ
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတဲ့ ပင္လယ္မွာ ေပါင္းဆံုတယ္။
အဲဒီ့ ပင္လယ္ရဲ ့ေရစက္ေရေပါက္တိုင္းဟာ ခ်ိဳျမိန္ျပီး ေဆးဖက္ဝင္တယ္။

ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာမွာ
ဘုရားေတြ ပရိနိဗၺာန္ စံေပမယ့္
တရားေတြ ပရိနိဗၺာန္္ မစံေသးဘူး။
လူတိုင္းရဲ ့ရင္ထဲမွာ
ဘုရားတစ္ဆူစီရွိေနတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

download this poem (pdf file)

မွတ္ခ်က္။ ။

ခ်ီေကြဗားရားဟာ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုကို လွည့္လည္ျပီး ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား ျဖစ္ပါတယ္။ ဘိုလီးဗီးယားမွာ အဖမ္းခံရျပီး ေသနတ္နဲ ့ပစ္သတ္ျခင္္း ခံရျပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း လက္ေမာင္းရင္းကေန လႊနဲ ့တုိက္ျပီး အျဖတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။

ေလထဲက ဖေယာင္းတိုင္ဆိုတာက ဒိုင္ယာနာကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ အယ္လ္တန္ဂၽြန္ ဒိုင္ယာနာ အတြက္ ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းပါ။

ေသြးေႏွာတဲ့ သံလြင္ဆိုတာ သံလြင္ျမစ္ဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံနဲ ့တရုတ္ႏိုင္ငံထဲမွာပါ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းျခင္းကို တင္စားရည္ညႊန္းပါတယ္။

Proud of you - Fiona Fung

download this song

အ၀ါေရာင္ ေခါင္းစြပ္ေလး (ေရး-ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ)

က်ေနာ့္ နာမည္ေက်ာ္စြာကို လူေတြက ‘ငစြာ’လို႔ ေခၚလို႔ေခၚ ‘အ၀ါေလး’လို႔ ေခၚလိုေခၚနဲ႔ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ပါဘူးလို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ ဘယ္လိုမွ ေျပာမရဘူး။

‘ငစြာ’လို႔ေခၚၾကတာက က်ေနာ္က စြာလို႔တဲ့။ ‘အ၀ါေလး’ လို႔ေခၚၾကတာကေတာ့ ေခါင္းစြပ္အ၀ါေရာင္ေလးကို က်ေနာ္အၿမဲတမ္းစြပ္ထားလို႔ ‘ငစြာ’လို႔ေခၚတာ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ပါဘူး။ က်ေနာ္က စြာတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီအမႈိက္ပံုႀကီးမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပစၥည္းရဖို႔ သူ႔ထက္ငါ လူတိုင္း တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း သူမ်ားေတြလိုပဲ တိုးေ၀ွ႔ေကာက္တာပဲဟာ။ ဒီလိုမွ မတိုးရင္ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လို ထမင္းစားမလဲ။

အ၀ါေရာင္ေခါင္းစြပ္ေလးကို အၿမဲတမ္းစြပ္ထားလို႔ ‘အ၀ါေလး’လို႔ေခၚတာေတာ့ ေခၚေပါ့။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး အဲဒီ ပလတ္စတစ္ အ၀ါေရာင္ ေခါင္းစြပ္ ေလးကို က်ေနာ္ သေဘာက်တယ္။ အဲဒီေခါင္းစြပ္ကေလး စြပ္ထားရင္ ေလလည္း လံုတယ္။ မိုးလည္းလံုတယ္။ က်ေနာ့္ ဆံပင္ေတြ၊ မ်က္စိေတြ၊ နားေတြထဲလည္း အမိႈက္ေတြ၊ ရႊံ႕ေတြ မစင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေခါင္းစြပ္အ၀ါေလးက က်ေနာ္နဲ႔လည္း လိုက္တယ္တဲ့။ အမႈိက္ကားႀကီးေတြ လာခ်ိန္နီးလို႔ ဓားေကာက္ကိုကိုင္၊ ပီနံအိတ္ကို သိုင္းလြယ္ၿပီး အဲဒီေခါင္းစြပ္အ၀ါေလးကို စြပ္ၿပီး အမႈိက္ကြင္းႀကီးထဲ က်ေနာ္ဆင္းၿပီဆို ‘ငစြာေလးလာၿပီေဟ့’၊ ‘အ၀ါေလးလာၿပီေဟ့’နဲ႔ က်ေနာ့္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္ၾက ေနာက္ၾကတယ္။

အဲဒီထဲမွာ ဟိုဘက္တဲက ေရႊက်င္လင္မယားက အဆိုးဆံုးပဲ။
သူတို႔မွာ သားသမီးမရွိေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူတို႔ ခ်စ္လည္းခ်စ္လို႔ ေခၚတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ထက္ငယ္တဲ့ ကေလးေတြက လူႀကီးေတြေခၚသလို လိုက္လိုက္ေခၚတာ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ပါဘူး။
‘သန္းထြန္းေလး’ဆို အဆိုးဆံုးပဲ။ မႀကိဳက္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ေျပာတာ အခါတေထာင္ေလာက္ရွိေတာ့မယ္။
ဒါလည္းမရဘူး။ သူက သူ႔အေဖအားကိုးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို လိုက္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေျပာင္ေနတာ။
အဲဒီေကာင္ကို က်ေနာ္ တခါတခါ ဆြဲထိုးပစ္ခ်င္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ အမႈိက္ပံုမွာေတာ့ သန္းထြန္းေလးတို႔ အမ်ဳိးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
အိမ္ ၄၀ ေက်ာ္မွာ သူတို႔အမ်ဳိးက တ၀က္ေလာက္ရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ အခုေနတဲ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ဘတ္စံကြင္းထဲက အမိႈက္ပံုႀကီးကို
သန္းထြန္းေလးတို႔ အေဖေတြ အရင္ဆံုးေရာက္တာတဲ့။
သန္းထြန္ေလးတို႔က ပဲခူးဘက္ကလို႔ ေျပာတာပဲ။ သူတို႔အမ်ဳိးေတြက ပဲခူး၊ သနပ္ပင္၊ ဒိုက္ဦးစံုေနတာပဲ။
က်ေနာ္တို႔က မုတၱမ ကမ္းေျခစုက လာတာ။
ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးမွာ နယ္စံုက လူေတြရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ တဲနားက ေရႊက်င္လင္မယားဆိုရင္ ေရႊက်င္ကလာလို႔ ေရႊက်င္လင္မယားလို႔ ေခၚၾကတာေလ။
က်ေနာ္တို႔ အမိႈက္ပံုႀကီးမွာ မြန္၊ ကရင္၊ ဗမာ လူမ်ဳိးလည္းစံုတယ္။
နယ္စံု လူစံုဆုိေတာ့ ခဏခဏလည္း စကားမ်ားၾက၊ ရန္ေတြျဖစ္ၾကနဲ႔။
အမႈိက္ကားႀကီးေတြလာလို႔ အမိႈက္ေတြသြန္ခ်ၿပီဆို သူ႔ထက္ငါ တိုးေ၀ွ႔လုယက္ၿပီဆိုရင္
စကားေတြမ်ားၾကၿပီ။ ရန္ေတြျဖစ္ၾကၿပီ။
ေကာက္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြေပ်ာက္လို႔၊ ခိုးလို႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာေတြလည္းရွိတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ျပန္တည့္သြားၾက။ ျပန္ေခၚၾကတာပဲ။

က်ေနာ္လည္း ၁ ခါ ၂ ခါ ေတာ့ ရန္ျဖစ္ဖူးတယ္။
သန္းထြန္းေလးနဲ႔ သန္းထြန္းေလးတို႔ အမ်ဳိးေတြနဲ႔ပဲေပါ့။
သူတို႔က အမ်ဳိးေတာင့္တယ္။ အရင္ေရာက္တယ္ဆိုၿပီး ေနရာတကာ ဆရာလုပ္ခ်င္တယ္။
က်ေနာ္တို႔လို ကေလးေတြဆိုရင္လည္း သူ႔အေဖက ေအာ္လိုက္ ေငါက္လိုက္ အၿမဲလုပ္တယ္။
သူ႔အေဖက ထိုင္းစကားလည္းတတ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အမိႈက္ပံုမွာေတာ့ ဆရာႀကီးေပါ့။

ဒီအမိႈက္ပံုကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ထိုင္းလင္မယားနဲ႔လည္း သူက အဆင္ေျပတယ္။
အဆင္ေျပမွာေပါ့ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္တယ္၊ ဘယ္မွာေရာင္းတယ္ဆိုတာကို သူက သတင္းသြားသြားေပးတာကိုး။
အခုေတာ့ အဲဒီထိုင္းလင္မယားက က်ေနာ္တို႔အမိႈက္ပံုမွာ သန္းထြန္းေလး အေဖကို လူႀကီးတင္ထားေပးတယ္။
အမႈိက္ပံုကရတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း အရင္ကလို က်ေနာ္တို႔ ေရာင္းခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ေရာင္းလို႔မရေတာ့ဘူး။
အရင္ကလည္း က်ေနာ္တို႔ ေရာင္းခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ေရာင္းလို႔ရတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီ ထိုင္းလင္မယားဆီမွာပဲ ေရာင္းရတယ္။

သူတို႔က ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးကို ခ်ဳပ္ထားတာဆိုေတာ့ ေစ်းႏွိမ္ၿပီးေတာ့ ၀ယ္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္လည္း ေစ်းပိုရမယ္ထင္တဲ့ေနရာမွာ အဲဒီထိုင္းေတြမသိေအာင္ သြားသြားၿပီးေတာ့ ခိုးေရာင္းၾကတယ္။
အခု သန္ထြန္းေလးတို႔အေဖကို လူႀကီးတင္ထားေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ခိုးေရာင္းလို႔ရေတာ့မွာလဲ။
သူတို႔က က်ေနာ္တို႔နဲ႔ပဲ အတူတူေနတာဆိုေတာ့ အကုန္သိတာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔အမ်ဳိးေတြကလည္း အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ဘယ္သူဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ
သူတို႔က မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနတာ။

ေခါင္းစြပ္အ၀ါေလးက ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးထဲကပဲ က်ေနာ္ရတာ။
က်ေနာ္ရတာ တႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္သြားၿပီ။
ေခါင္းစြပ္ကေလးရဲ႕ ေအာက္ဘက္မွာ ၾကယ္သီးေပါက္ကေလးေတြပါေတာ့
အဲဒီေခါင္းစြပ္ကေလးဟာ အက်ႌနဲ႔တြဲၿပီး၀တ္တာလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။
အရင္ကေတာ့ အဲဒီေခါင္းစြပ္ကေလးနဲ႔တြဲ၀တ္တဲ့ အက်ႌအ၀ါေရာင္ေလးမ်ား
အမိႈက္ကားႀကီးေတြနဲ႔ ပါလာမလားလို႔ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္ေနေသးတယ္။
အခုေတာ့ က်ေနာ္ မေမွ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးကို က်ေနာ္ေရာက္တာ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ ႏွစ္ရွိၿပီ။
အခုက်ေနာ့္အသက္ ၁၄ ႏွစ္ထဲ၀င္ၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ၁၁ ႏွစ္ေက်ာ္အရြယ္ေလာက္ စေရာက္တာေပါ့။
ေပ်ာ္ေတာ့ ဘယ္ေပ်ာ္မွာလဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးက က်ေနာ္တို႔ကို ထမင္းေကြ်းတာဆုိေတာ့ မေပ်ာ္လည္းေန ေပ်ာ္လည္းေနေပါ့။
မုတၱမမွာ ေနတုန္းကဆို က်ေနာ္တို႔ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားရတာမဟုတ္ဘူး။
အေဖကူလီ မထမ္းႏိုင္တဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္ ေရေသာက္ၿပီးေတာ့ပဲ ေနရတယ္။
အေမကေတာ့ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ေလးထဲက ေသသြားတယ္လို႔ အေဖကေျပာတယ္။

အေဖဆံုးၿပီးမွ က်ေနာ္ ဒီအမႈိက္ပံုကို ေရာက္လာတာ။
က်ေနာ့္ဦးေလးက ဒီအမႈိက္ပံုမွာ အလုပ္လုပ္တာ အဆင္ေျပတယ္လို႔ေျပာၿပီး
က်ေနာ့္ကို ျပန္ေခၚလို႔ က်ေနာ္ေရာက္လာတာ။

က်ေနာ္တခါမွ ေက်ာင္းမေနဖူးဘူး။ က်ေနာ့္အေဖလည္း ေက်ာင္းမေနဖူးဘူးတဲ့။
ဦးေလးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မြန္ရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။
ေက်ာင္းတခါမွ မေနဘူးေတာ့ ေက်ာင္းေနခ်င္သလား မေနခ်င္ဘူးလားဆိုတာ က်ေနာ္ မေျပာတတ္ဘူး။
သန္းထြန္းေလးလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ေက်ာင္းမေနဖူးဘူး။

ဒီအမိႈက္ပုံႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္တို႔အရြယ္ေတြရွိေတာ့ရွိတယ္။ အမ်ားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ္၊ သန္းထြန္းေလး၊ ကြာစိ၊ ငတိုးနဲ႔ မိခက္တို႔ပဲရွိတယ္။
က်န္တဲ့ကေလးေတြကေတာ့ ေက်ာင္းေနပါတယ္။
ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးအနားမွာ ေက်ာင္းရွိတယ္။ သူတို႔အဲဒီေက်ာင္းမွာ သြားတက္ၾကတာေပါ့။
က်ေနာ္ ေက်ာင္းမေနခ်င္ပါဘူး။ က်ေနာ္က အေကာင္ႀကီးေနၿပီ ရွက္စရာႀကီးျဖစ္ေနမွာေပါ့။

ေက်ာင္းေနရင္ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းဘယ္လို စားမလဲ။
အမိႈက္ေကာက္တာက ေန႔ေရာညပါ ေကာက္မွ တေန႔ကို ၁၅ ဘတ္ ၂၀ ရတာ။
ကံမေကာင္းတဲ့ေန႔ဆိုရင္ တေန႔ ၁၀ ဖိုးေတာင္ မရခ်င္ဘူး။

ပလတ္စတစ္၊ အခ်ဳိရည္ဘူး၊ ပုလင္း၊ ခြက္၊ နန္းႀကိဳး၊ အ၀တ္၊ ထီးစုတ္၊ ဖိနပ္စုတ္ အစုံေကာက္တယ္။
အာလူး၊ ၾကက္သြန္၊ ေကာ္ဖီထုပ္၊ ပဲ၊ ငါးေျခာက္၊ ပဲေလွာ္၊ မုန္႔ေျခာက္ေတြလည္း ရတာရွိတယ္။
တခါတခါလည္း အသီးအရြက္ေတြ၊ အသားေတြ၊ ငါးေတြလည္းရတယ္။
ပစၥည္းေတြက တခ်ဳိ႕လည္းေကာင္းတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း မေကာင္းဘူး။
အစားအေသာက္ေတြရရင္ က်ေနာ္တို႔ ေရေဆးၿပီးေတာ့စားတယ္။
အေျခာက္လွန္းၿပီးလည္း စားၾကတယ္။
ဒီမွာ အားလံုး ဒီလိုပဲ စားၾကတာပဲ။
ဒါေတာင္မွ သူ ့ထက္ငါ လုယက္ေကာက္ရတာ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။

အခုဆိုရင္ ရန္မျဖစ္ေအာင္လို႔ ကိုယ့္အတန္းနဲ႔ကိုယ္ေနရာယူၿပီး ေကာက္ရတယ္။
ဒါလည္း သူနဲ႔ငါ အလုအယက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အရင္ေလာက္ေတာ့ မဆိုးေတာ့ဘူး။
တအားဆိုးတဲ့လူေတြကိုလည္း ဒီအမိႈက္ပံုႀကီးကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ထိုင္းလင္မယားက ေပးမေကာက္ဘူး။
သူတို႔ကို ရန္ျဖစ္လို႔ ေမာင္းထုတ္ဖူးတာရွိတယ္။
အခုေတာ့ သူတို႔ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။

က်ေနာ္တို႔မွာ ကစားခ်ိန္မရွိပါဘူး။
အမိႈက္ကားႀကီးေတြက မနက္အေစာႀကီး တႀကိမ္။ ေန႔လည္ တႀကိမ္။ ညေနပိုင္းမွာ တႀကိမ္လာတယ္။
တေန႔ (၃) ခ်ိန္လာတာဆိုေတာ့ အဲဒါေတြကို တေနကုန္ ေကာက္ေရာပဲ။
ကားႀကီးေတြမလာခင္ အမႈိက္ပံုႀကီးထဲမွာပဲ အခ်င္းခ်င္း ေျပာင္ၾက ေနာက္ၾက ကစားၾကတာပဲရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ကစားဖို႔လည္း အမိႈက္ပံုႀကီးပဲ ရွိတာကိုး။

က်ေနာ္ ၿမိဳ႕ထဲကို တခါမွ မသြားဖူးဘူး။
ထိုင္းရဲေတြ ဖမ္းမွာစိုးလို႔ သြားလည္း မသြားရဲဘူး။
ထိုင္းရဲေတြ ဖမ္းၿပီး ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ပို႔ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႔ခံရရင္ ဒုကၡေရာက္မွာေပါ့။

ဒီအမိႈက္ပံုမွာေနရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။
ပစၥည္းေရာင္းၿပီးရင္ ကိုယ္စားခ်င္တာလည္း ၀ယ္စားလို႔ရတယ္။

ျမ၀တီက ေစ်းသည္ေတြ ဒီမွာလာၿပီး ေစ်းေရာင္းၾကတာရွိတယ္။
ကိုယ္လိုခ်င္တာသူတို႔နဲ႔ မွာလို႔ရတယ္။ စားခ်င္တာလည္း သူတို႔နဲ႔ မွာစားလို႔ရတယ္။
သူတို႔က ေန႔တိုင္းလာေရာင္းတာဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့။
သူတို႔လည္း ၿမိဳ႕ထဲလမ္းက မလာရဲဘူး။ ပုလိပ္ဖမ္းမွာေၾကာက္လို႔ ေတာလမ္းကပဲ လာၾကတယ္။

က်ေနာ္ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ က်ေနာ္မေျပာတတ္ဘူး။
အမႈိက္ပံုႀကီးေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ထမင္းမငတ္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။
က်ေနာ္ႀကီးလာရင္ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြေကာက္ႏိုင္မယ္။

ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရရင္ေတာ့ ဖိနပ္တရံနဲ႔ လက္အိတ္တခုေလာက္ က်ေနာ္၀ယ္ခ်င္တယ္။
အ၀ါေရာင္အက်ႌေလးလည္း က်ေနာ္ လိုခ်င္တာပဲ။

သူမ်ားေတြက ေျပာၾကတယ္ေလ ‘အ၀ါေလး’က အ၀ါေရာင္နဲ႔ လိုက္တယ္တဲ့။ ။

ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ (ဧရာဝတီ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

ၾကိဳးျပတ္သြားတဲ့ အခါ

သြားႏွဳန္းမမွန္တဲ့ ရထားတစ္စင္း
မုန္ယိုေနတဲ့ ဆင္ၾကီးေရွ ့အေရာက္
ရုတ္တရက္ ေခါင္းတြဲေပ်ာက္သြားတဲ့ အခါ…

မိုးေပၚမွာခ်ည္း ၾကယ္ေတြျပည့္ေနလို ့
ၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္ ေျမျပင္ေပၚကို ခုန္ဆင္း
သူ ့အေသြးအသားေတြ အေလာင္ကၽြမ္းခံ အလင္းေပးခ်င္ေပမယ့္
လမ္းခုလတ္မွာ ရက္စက္တဲ့ေလထုက တိုက္စားလိုက္လို ့
ၾကယ္ပြင့္ေလး လံုးပါးပါးသြားတဲ့ အခါ…

ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ပြင့္ခဲ့ရေပမယ့္
အဆင္းရနံ ့နဲ ့ျပည့္စံုတဲ့ ပန္းကေလး
ဘုရားအတင္ခံခြင့္ရေလမလား၊ ဧည့္ခန္းကို အလွဆင္ေပးခြင့္ရေလမလား ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ ့
ခူးေျခြျပီး အနင္းခံလိုက္ရတဲ့ အခါ…

အထပ္ထပ္ေပါင္းထားတဲ့ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို
အလြယ္တကူ မရိပ္မိေအာင္ ေမွာ္သၾကား နည္းနည္းေလာင္း
အဲဒါ ကဗ်ာဆိုတဲ့ ဓားတစ္ေခ်ာင္းေပါ့။
အနာေပၚကို တည့္တည့္ ထိုးခ်လိုက္တဲ့ အခါ…

မွန္သားျပင္ေတြေပၚမွာ ေခတ္ကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ဖို ့ၾကိဳးစားေနခုိက္
နည္းပညာနဲ ့ မထိုက္တန္သူေတြလက္ခ်က္နဲ ့
ေၾကးမံုတစ္ခ်ပ္ ကြဲအက္သြားတဲ့အခါ...

ဘယ္လိုပဲေဖာက္ေဖာက္ အသံမျမည္တဲ့ စကားလံုးက်ည္ဆံေတြ
သတင္းစာေတြေပၚကိုေရာက္
သတင္းစာေတြထဲကေန ေလာက္ထြက္လာတဲ့ အခါ…

သူမ်ားေတြ စြန္ ့ပစ္ထားတဲ့ အမွိဳက္ပံုေပၚမွာ
ငါတို ့ေတြ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ အသက္ေမြးခိုက္
ေသမင္းက စနက္တံ ျဖဳတ္ခ်လိုက္တဲ့ အခါ…

ငါတို ့ရဲ ့ေၾကာက္စိတ္ေတြက တညီတညြတ္တည္းလက္ခံတင္ေျမွာက္ထားတဲ့
ေသနတ္ကိုင္ ပဲ့ထိန္း ေတြရဲ ့လက္ထဲမွာ
ေလတံခြန္ တစ္စင္း
မရွဳမလွ ၾကိဳးျပတ္သြားတဲ့ အခါ…

ေကာင္းကင္ကို

စ်ာပန

ႏွဳတ္ခမ္းပါးပါးေလးနဲ ့
ပိုးထိုးထားတဲ့ သစ္သီးတလံုး
အဲဒါ ငါ့ အသည္းႏွလံုးေပါ့။
ရက္စက္မွဳ အမွိဳက္ပံုးထဲမွာ
တိတ္တိတ္ကေလးေသေနတယ္။

လွဳပ္ရံုေလးပဲ တိုက္ခဲ့ေပါ့ေလေျပ။
အခုေတာ့ ေၾကြေအာင္တိုက္ျပီး
ရက္ရက္စက္စက္နင္းေျခမယ္ ့ေျခဖဝါးေတြေအာက္ သယ္ေဆာင္သြားရသလား။
ရတယ္….လုပ္လိုက္ေပါ့။

လက္က်န္ သံေယာဇဥ္ေတြကို
ပူေပါင္းေလးေတြလို မိုးေပၚလႊတ္တင္လိုက္ျပီေပါ့
သံေယာဇဥ္ ဖဲၾကိဳးေလးကိုလည္း
ဓားလို ပါးတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းေလးနဲ ့ ခုပဲ ျဖတ္လိုက္ပါ။
ငါ့စ်ာပန ကို အခု က်င္းပမလို ့။

ေကာင္းကင္ကို

မေခ်ာေသာလကၤာ(သေရာ္စာ) (ေရး- နာရယန္း) (ဘာသာျပန္- မန္းတင္)

“အမွန္တရားဟာ ေနနဲ ့တူတယ္၊ သူ ့ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္ မ်က္ေတာင္ရင္လဲ ခတ္သြားရမယ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ မူးေဝရင္လည္း သြားႏိုင္တယ္။ ”

ေက်ာင္းဆရာ ဆကၡာသည္ ထိုသို ့ေတြးမိေလသည္။

ေနဝင္မွ မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ လူအမ်ားသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေျပာဆိုဆက္ဆံေနၾကရာတြင္ အဆင္ေျပမွဳကို ေရွ ့ရွဴကာ မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာဟူေသာ ဆိုရိုးအတိုင္း အမွန္တရားကို မုသာဝါဒျဖင့္ ဖံုးကြယ္ဖ်က္ဆီးလ်က္ ရွိၾကသည္ဟု ယူဆမိသည္။ ယေန ့ကိုမူ သူသည္ ထူးျခားေသာ ေန ့တစ္ေန ့ အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားလိုက္သည္။
“ဘာပဲျဖစ္ေနေန တစ္ႏွစ္မယ္ အနည္းဆံုးတစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ မွန္တာကိုသာ ေျပာဆိုသင့္တယ္၊ ေျပာဆိုရမယ္၊ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ တစ္သက္လံုး လိမ္ညာေနတဲ့ ဘဝဟာ ဘာမွ အဓိပါၸယ္ မရွိေတာ့ဘူး” ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မိေလသည္။ ဘာျဖစ္ေနေန တစ္ေန ့လံုး မုသားစကားကို မသံုး၊ အမွန္ကိုသာ ေျပာဆိုရမည္ဆိုပါက ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည္ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားပါသည္။ သူထိုသို ့အဓိဌာန္ျဖင့္ က်င့္ၾကံရမည္ကိုလည္း မည္သူ ့မွ် ဖြင့္ဟကာ မေျပာေခ်။ မိမိဘာသာ လွ်ိဳ ့ဝွက္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူႏွင့္ လူ ့ေလာကၾကီးတို ့တိတ္တဆိတ္ သေဘာတူညီခ်က္ ခ်မွတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

သူ၏ ဇနီးက သူ ့ကို နံနက္စာတည္ခင္းေသာ အခ်ိန္တြင္ သူ ့အဓိဌာန္ကို တည္ျမဲေအာင္ ေစာင့္စည္းရမည့္ အေရးႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ပထမဆံုး အစမ္းသပ္ခံကာ ရင္ဆိုင္ရေလသည္။ သူသည္ ဇနီးသည္ အစြမ္းကုန္ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ထားေသာ စားေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ရုတ္တရက္ မႏွိဳက္ေသးပဲ ဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္း လုပ္ေနေလသည္။

“ဘာျဖစ္လို ့လဲ၊ မၾကိဳက္လို ့လား” ဟု ဇနီးက ေမးေလသည္။
ယခင္ကဆိုလွ်င္ မႏွစ္သက္သည့္ တုိင္ေအာင္ ဇနီးသည္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ “မဟုတ္ပါဘူး၊ ရင္ျပည့္ေနလို ့ပါ” ဟုေျပာမည္ျဖစ္သည္။ ယေန ့အဖို ့မွာမူ အမွန္ကိုသာ ေျပာမည္ဟု အဓိဌာန္ ထားသည့္အတိုင္း “မေကာင္းဘူး၊ ဒီဟင္းေတြကို မ်ိဳလို ့ရမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ေျပာလုိက္ေလသည္။ ထုိစကားေၾကာင့္ သူ ့ဇနီးမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ကို သတိျပဳမိေသာ္လည္း “မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အမွန္တရားဆိုတာ ေနလိုပဲ” ဟုမိမိဘာသာ စိတ္ထဲတြင္ ေတြးလိုက္ေလသည္။

သူ၏ အဓိဌာန္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အစမ္းသပ္ခံရသည္မွာ ေက်ာင္းဆရာမ်ား စုေဝးရာ အခန္းတြင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးသည္ သူ ့အနီးသုိ ့လာ၍ သူတို ့ႏွင့္ သိကၽြမ္းသူတစ္ဦး အနိစၥေရာက္သည့္ အေၾကာင္းကို ေျပာဆိုျပီး “သနားစရာ မေကာင္းဘူးလား” ဟုေမးလိုက္သည္။

“မသနား ပါဘူးဗ်ာ” ဟု ဆကၡာက ျပန္ေျဖေလသည္။
“သူဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါဗ်ာ၊ သနားစရာပါ၊ ျပီးေတာ့” ဟုစျပန္ရာက ဆကၡာက စကားမဆံုးမီ ခပ္တိုတိုပင္ ျဖတ္၍ ေျပာလိုက္သည္။
“ဘယ္ကလူေကာင္းရမွာလဲ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီလူဟာ သေဘာထားေသးႏုပ္ျပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ လူညာတစ္ေယာက္လို ့ပဲ သိတယ္”
ထိုစကားၾကားရေသာအခါ သူ ့မိတ္ေဆြ ေက်ာင္းဆရာသည္ မ်က္ႏွာပ်က္ကာ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။

ညေနပိုင္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ ဆကၡာသည္ တတိယတန္းတြင္ ပထဝီသင္ခန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားလ်က္ရွိစဥ္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးထံမွ စာတိုေလးတစ္ခုကို ရရွိေလသည္။
“အိမ္ မျပန္မီ ေက်းဇူးျပဳ၍ ကၽြႏု္ပ္ကို လာေတြ ့ေစလိုပါသည္”
ဆကၡာသည္ စာကိုဖတ္ရင္း “ဒါေတာ့ ဟိုစာေမးပြဲ အေျဖလႊာ ကိစၥပဲ ျဖစ္မွာပဲ” ဟုေအာက္ေမ့မိေလသည္။ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား ေရးခ်င္သလို ေရး၍ ေျဖခ်င္သလို ေျဖထားၾကေသာ အေျဖလႊာတစ္ရာ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ထိုအလုပ္ကို စိတ္မပါလွသျဖင့္ စစ္ေဆးျခင္းမျပဳပဲ ေခ်ာင္ထုိးထားခဲ့သည္မွာ ရက္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေနေလျပီ။ အေျဖလႊာမ်ားကို စစ္ေဆးရန္ စဥ္းစားမိတုိင္း သူ ့ေခါင္းေပၚတြင္ ဓားတန္းလန္းၾကီး ဆြဲထားသလို ေၾကာက္သလိုလို ရြံ ့သလိုလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထုိးေပျပီ။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အခန္းတြင္းမွ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားၾကေလသည္။

ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီးအခန္းရွိရာသို ့ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အခန္း အျပင္ဘက္တြင္ ေခတၱရပ္လ်က္ သူ၏ အက်ၤီ ၾကယ္သီးမ်ားကို တပ္လုိက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ ဆရာမ်ားအား အက်ၤီၾကယ္သီးမ်ားကို တပ္၍ ေသေသသပ္သပ္ဝတ္ရန္ ေက်ာင္းဆရာမ်ားအား အစဥ္သျဖင့္ ေျပာဆို ညႊန္ျပတတ္သည္။

သူသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ ့ေသာ အျပံဳးကိုေဆာင္၍ အခန္းတြင္းသို ့ ဝင္သြားကာ ဆရာၾကီးကို ႏွဳတ္ဆက္လုိက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ သူ ့ကိုေမာ့ၾကည့္ျပီး ေဖာ္ေရြေသာ အမူအရာျဖင့္ “ဆရာ၊ ဒီေန ့ညေနအားသလား” ဟုေမးလိုက္ေလသည္။
“အိမ္က ကေလးေတြနဲ ့အျပင္ထြက္ဖို ့ေတာ့ ေျပာထားတယ္”
“ေနာက္ေန ့မွ သြားပါေလ၊ ဒီေန ့ အိမ္လိုက္ခဲ့စမ္းပါဦး”
“အို ဟုတ္..ဟုတ္ကဲံ ဆရာၾကီး၊ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္” ဟု ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ ႏွင့္ေျဖျပီးေနာက္ မဝံ့မရဲႏွင့္ “ဘာမ်ား ကိစၥထူး ရွိလို ့လဲ ဆရာၾကီး” ဟု ေမးလိုက္ေလသည္။
“အင္း၊ ဆရာက ဂီတနဲ ့ပတ္သတ္ျပီး က်ဳပ္အေၾကာင္းကိုမသိေသးပဲကိုး” ဟု ဆရာၾကီးက ျပံဳးရႊင္စြာ ေျပာေလသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ဘယ္လုိလဲ ဆရာၾကီး”
“က်ဳပ္ အဆိုအတီးကို တိတ္တိတ္ကေလးသင္ျပီး ေလ့က်င့္ေနတယ္၊ ဒီေန ့ညေနေတာ့ ဆရာ့ကို နားေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္လို ့ပဲ၊ တေယာထိုးမယ့္သူနဲ ့ တီးမယ့္မွဳတ္မယ့္သူေတြကိုလည္း ေခၚထားတယ္၊ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ ့က်က်နန ဆိုၾက တီးၾကမွာကေတာ့ ဒါဟာ ပထမ အၾကိမ္ပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ဆရာ နားေထာင္ျပီး ဆရာ့သေဘာထားကို ေျပာေစခ်င္ပါတယ္၊ နားေထာင္လိုက္ရင္ ဆရာသေဘာက် သြားမွာပါ”

ေတးဂီတႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ဆကၡာ၏ ကၽြမ္းက်င္မွဳကို လူအမ်ားသိရွိၾကပါသည္။ ျမိဳ ့ထဲတြင္ သူသည္ ေတးဂီတ ဝါသနာရွင္မ်ား၏ ရိုေသေလးစားျခင္းကို ခံရေသာ ေတးဂီတ ေဝဖန္ေရးသမား တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္လည္း သူ၏ ေတးဂီတ ဝါသနာထံုမွဳမ်ားသည္ ယေန ့ သူခ်မွတ္ထားေသာ အဓိဌာန္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ အစမ္းသပ္ခံရမည့္ အေျခအေနသို ့ေရာက္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ မထားေခ်။

“ဆရာ အံံ့ၾသေနတယ္ ထင္တယ္၊ ဟုတ္လား” ဟု ဆရာၾကီးက ေမးလိုက္ျပီးေနာက္ ဆက္လက္၍ “က်ဳပ္ဟာ ေငြကုန္ေၾကးက် အေတာ္မ်ားျပီး လူသိမခံပဲ ၾကိတ္ ၾကိဳးစားေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ” ဟုေျပာေလသည္။

သူတို ့ႏွစ္ဦးသည္ ဆရာၾကီးအိမ္သို ့ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။
“ဘုရားသခင္ဟာ က်ဳပ္ကို သားသမီးရတနာမ်ားရေအာင္ မေစာင္မခဲ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေတးဂီတ ပညာကေလး တတ္ေျမာက္ေအာင္ေတာ့ ေစာင္မေကာင္းပါရဲ ့” ဟု ဆရာၾကီးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သနားစဖြယ္ ေျပာၾကားေလသည္။
သူသည္တစ္လမ္းလံုးပင္ေတးဂီတအေၾကာင္း မ်ားကိုသာ ေျပာဆို လာေလသည္။ တစ္ေန ့တြင္ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ေတးတစ္ပုဒ္ကို စမ္းသပ္ သီဆိုမိပံု၊ ထိုအခါမွ စ၍ ေတးဂီတကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ စနစ္တက် သင္ၾကားလိုစိတ္ ျပင္းျပလာပံုကို၊ စတင္ သင္ၾကားရာတြင္ ဆရာက သူသီဆိုသည္ကို နားေထာင္ရင္း ရယ္ပံု၊ ထုိ ့ေနာက္ စနစ္တက် သင္ၾကားလွ်င္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာဆိုသျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားခဲ့ပံု၊ သူ ့ဘဝတြင္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာမ်ားႏွင့္ ေတြ ့ၾကံဳရလွ်င္ ေတးဂီတျဖင့္ ေျဖေဖ်ာက္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းထားပံု စသည္တို ့ကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေျပာျပေလသည္။

အိမ္သို ့ေရာက္ေသာအခါ ဆရာၾကီးသည္ ဆကၡာအေပၚတြင္ အထူးပင္ ေစတနာ ပိုလ်က္ရွိေလသည္။ သူ ့အားေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ထုိင္ေစ၍ ေရွ ့တြင္ ရသာမ်ိဳးစံု စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ မ်ားကို ခ်ထားျပီးလွ်င္ သူ၏ သားမက္တစ္ဦးကဲ့သို ့ စားပါေသာက္ပါဟု ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ဧည့္ခံေလသည္။

“ကဲ ကိုယ္လြတ္စိတ္လြတ္ နားေထာင္ေနာ္ဆရာ၊ ဟိုမစစ္ရေသးတဲ့ စာေမးပြဲ အေျဖလႊာေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ ့” ဟုပင္ ေျပာလိုက္ျပီး ဆက္လက္၍ ဆရာ့ကို တစ္ပတ္ အခ်ိန္ေပးပါ့မယ္” ဟု ရယ္ေမာကာ ေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။
“၁၀ ရက္ေပးပါ ဆရာၾကီး” ဟုဆကၡာက ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
“ေကာင္းပါျပီဆရာ၊ ေပးပါတယ္”ဟု ဆရာၾကီးက ျပံဳးရႊင္ရက္ေရာ စြာခြင့္ျပဳလုိက္ေလသည္။ သူသည္ တစ္ေန ့လွ်င္ အေျဖလႊာ ၁၀ခုကို ေအးေအးေဆးေဆး စစ္ေဆးသြားပါက ၁၀ ရက္ဆိုလွ်င္ အားလံုးျပီးစီးသြားျပီ ျဖစ္သည္။
ဆရာၾကီးသည္ အေမႊးတိုင္မ်ားကို ထြန္းညွိဳျပီး “ေတးဂီတ နဲ ့လိုက္ေလ်ာမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေန ကေလးကို ဖန္တီးေပးလိုက္တာပါ” ဟုရွင္းျပေလသည္။
တေယာဆရာႏွင့္တကြ တီးမွဳတ္မည့္ သူမ်ားသည္ ေကာ္ေဇာေပၚ တြင္ထုိင္၍ အခ်ိန္အခါကို ေစာင့္လ်က္ ရွိၾကသည္။ ဆရာၾကီးသည္ သူတို ့အလယ္တြင္ ဝင္ထုိင္ကာ အာေခါင္ကို ရွင္းလင္းလ်က္ အသံစမ္းသည့္ သေဘာျဖင့္ ေျခဆင္းကို သီဆို၍ ရပ္လိုက္ျပီး “ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ေကာင္းရဲ ့လား”ဟု ေမးလိုက္သည္။ ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီး၏ အေမးကို မၾကားဟန္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ ဆက္လက္၍ နာမည္ေက်ာ္ ေတးဂီတ ဆရာၾကီး “သာရက ရာဇာ” ေရးစပ္ေသာ သီခ်င္းၾကီး တစ္ပိုဒ္ကို သီဆိုေလေတာ့သည္။ ထိုသီခ်င္းဆံုးလွ်င္ ေနာက္ထပ္ သီခ်င္းႏွစ္ပိုဒ္ ဆက္၍ စိတ္ပါလက္ပါ သီဆိုေလသည္။

“အင္း သူ ့အသံက ဖားတစ္ဒါဇင္ေလာက္ ဝိုင္းေအာ္ေနတာနဲ ့တူတယ္၊ ေဟာ ကၽြဲေအာ္သံလို ေအာ္ေနျပန္ျပီ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေလတိုက္တဲ့အခါ ျပတင္းေပါက္က တရုတ္ကတ္ေတြ ျမည္သလို ျမည္ေနတယ္”
ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီး၏ သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲတြင္ မွတ္ခ်က္ခ်ကာ ေဝဖန္လ်က္ ရွိသည္။ အေမႊးတိုင္မ်ားသည္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ တိုကုန္ပါျပီ။ ႏွစ္နာရီခန္ ့ ရွဳပ္ေထြးဆူညံစြာ ထြက္ေပၚေအာ္ျမည္ေနေသာ အသံမ်ိဳးစံုတို ့ေၾကာင့္ ဆကၡာ၏ ဦးေခါင္းတြင္းမွ ဦးေႏွာက္ တစ္ခုလံုးသည္ သြက္သြက္ခါလ်က္ ရွိေလသည္။ သူသည္ မူးေနာက္ေနာက္ပင္ ျဖစ္လာေလသည္။ ဆရာၾကီးသည္လည္း အားရပါးရ သီဆိုရသျဖင့္ အသံပင္ ျပာေနေလျပီ။ သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္ ဆံုးသြားေသာအခါ ေခတၱမွ်ရပ္၍ “ေနာက္တစ္ပိုဒ္ ဆက္ဆိုရဦးမလား” ဟုေမးလိုက္ေလသည္။ “ေတာ္ပါျပီ ဆရာၾကီးရယ္၊ ဒါေလာက္ဆိုေတာ္ပါျပီ” ဟု ဆကၡာက လ်င္ျမန္စြာေျပာလိုက္ရာ ဆရာၾကီးသည္ အံ့အားသင့္သြားေလသည္။
သူ၏ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးသည္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေနေလသည္။ ဆကၡာသည္သူ ့ဆရာၾကီးအား အထူးပင္ ကရုဏာ သက္မိေသာ္လည္း မည္သို ့မွ် မတတ္ႏိုင္ေခ်။ သူ ့အဓိဌာန္ေၾကာင့္ မည္သို ့မွ်လည္း ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ တရားခံ တစ္ဦးအား စီရင္ခ်က္ ခ်မွတ္ေနေသာ တရားသူၾကီးပင္လွ်င္ ဆကၡာကဲ့သို ့ စိတ္ေဝဒနာ ခံစားရမည္ မဟုတ္ေပ။ ဆရာၾကီး ကေတာ္သည္ ဆကၡာ၏ ေဝဖန္မွဳကို သိလိုေဇာျဖင့္ မီးဖိုဘက္မွ တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ရွဳေနေလသည္။ တီးၾကမွဳတ္ၾက သူမ်ားသည္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီး ဦးေခါင္းမွ က်သြားသကဲ့သို ့ သူတို ့၏ တူရိယာမ်ားကို ေဘးတြင္ခ်ထားလိုက္ၾကသည္။
“ကဲ၊ ဆရာ ့သေဘာထားကို သိပါရေစ” ဟုဆရာၾကီးက မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္၍ နဖူးမွ ေခၽြးမ်ားကို သုတ္ရင္း ေမးလိုက္ေလသည္။
“နက္ဖန္ခါမွ ေျပာပါရေစ ဆရာၾကီး” ဟု ဆကၡာက အမွတ္မဲ့ ဟန္ႏွင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“မျဖစ္ပါဘူး၊ ခ်က္ျခင္းေျပာစမ္းပါ၊ ဆရာ ့ရဲ ့ ပြင့္လင္းတဲ့ သေဘာထားကို သိခ်င္ပါတယ္၊ က်ဳပ္ဆိုတာ နားေထာင္ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား”
“မေကာင္းဘူး ဆရာၾကီး” ဟု ခကၡာက ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“အိုး ဒီလိုဆိုရင္ ဂီတ သင္ခန္းစာကို က်ဳပ္ ဆက္သင္ရဦးမလား၊ တိုးတက္မွဳ အေျခအေန ဘယ္လိုရွိမယ္ ထင္သလဲ”
“ဆက္သင္ဖို ့မေကာင္းေတာ့ပါဘူး ဆရာၾကီး” ဟု ဆကၡာသည္ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။ သည့္ထက္ နားဝင္ပီယံ ျဖစ္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့သည့္ အတြက္ စိ္တ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ အမွန္တရားဆိုသည္မွာ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုႏုိင္ေရးအတြက္ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခုိင္ဖုိ ့ လိုသလို လက္ခံၾကားနာရသူမ်ားအဖို ့ လည္း သတၱိအထူးရွိရန္ လိုအပ္ပါသည္။
ဆကၡာသည္ အိမ္သို ့ျပန္ခဲ့ရာ တစ္လမ္းလံုး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လာေလသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူႏွင့္ ဆရာၾကီး၏ ဆက္ဆံေရးသည္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္သည္ကိုလည္း စဥ္းစားမိသည္။
သူ ့အလုပ္အတြက္ ႏွစ္ဆ တိုးရရွိေရး၊ အျမဲတမ္းခန္ ့ထားေရး စသည့္ အေရးကိစၥမ်ားသည္ ဆရာၾကီး၏ ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္မွဳ ေပၚတြင္ တည္လ်က္ရွိသည္။ သူသည္ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို စဥ္းစားရင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ “ဟာရီဆျႏၵာ”
အမည္ရွိ ဘုရင္ တစ္ပါးသည္ မည္သို ့ပင္ ျဖစ္ေစ၊ မုသာဝါဒကို ေရွာင္ၾကဥ္လ်က္ အမွန္တရားကိုသာ ေျပာဆိုခဲ့သျဖင့္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ႏွင့္တကြ ဇနီးသားသမီးမ်ားကိုပါ စြန္ ့လႊတ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

အိမ္သို ့ေရာက္ေသာအခါ သူ ့ဇနီးသည္ သုန္မွဳန္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ညေနစာကို တည္ခင္းေလသည္။ အိ္မ္ရွင္မသည္ နံနက္က သူေျပာခဲ့သည့္ စကားေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးမေျပေသးသည္ကို သတိျပဳမိသည္။
“ဒီေန ့အဖို ့ေတာ့ ငါ့ အတြက္ ရန္သူ ႏွစ္ေယာက္ေပၚေနျပီ၊ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္ျပီး က်င့္သြားမယ္ဆုိရင္ ငါ့မွာ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္မွ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး” ဟုေတြးေတာမိေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန ့တြင္ ဆရာၾကီးက သူ ့အား လာေရာက္ေတြ ့ဆံုရန္ အေခၚလႊတ္လိုက္ေလသည္။ သူသည္ စိတ္တထင့္ထင့္ႏွင့္ပင္ သြားေရာက္ေတြ ့ဆံုရသည္။
“ဆရာ မေန ့က ေပးခဲ့တဲ့ အၾကံဥာဏ္ဟာ က်ဳပ္အတြက္ သိပ္ အက်ိဳးရွိတာပဲ။ က်ဳပ္ကို ဂီတလာသင္ေပးတဲ့ ဆရာကို လဲ ေပးစရာရွိတာေတြ အျပတ္ရွင္းေပးလိုက္ျပီ၊ ဒီေတးဂီတနဲ ့ပတ္သတ္လို ့ က်ဳပ္ကို ဘယ္သူမွ အမွန္အတိုင္း မေျပာခဲ့ၾကဘူး။ ဒီအသက္အရြယ္က်မွ သီခ်င္းဆိုေနလို ့လဲ မေကာင္းေတာ့ပါဘူးေလ” ဟုေျပာျပီးမွ ဆက္လက္၍ “ဒါနဲ ့ ေနပါဦး၊ ဟိုစာေမးပြဲ အေျဖလႊာ ကိစၥေတြေရာ” ဟု ဆရာၾကီးက ေမးလိုက္ေလသည္။
“အဲဒီ့ အေျဖလႊာေတြ စစ္ေဆးဖုိ ့ ဆရာၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၁၀ ရက္ အခ်ိန္ေပးထားတယ္” ဟု ဆကၡာက တည္ၾကည္စြာ ျပန္ေျပာေလသည္။
“အို၊ က်ဳပ္ စဥ္းစားျပီးပါျပီ၊ အဲဒီ ့အေျဖလႊာေတြကို နက္ဖန္ ဆက္ဆက္ရမွ ျဖစ္မယ္” ဟု ဆရာၾကီးက ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
သူသည္ အေျဖလႊာ တစ္ရာကို တစ္ေန ့တည္းႏွင့္ အျပီး စစ္ေဆး ရမည္ျဖစ္သည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ တစ္ညလံုးထုိင္၍ လုပ္မွ ျပီးႏိုင္မည္ကို စဥ္းစားတြက္ခ်က္မိေလသည္။
“ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးပါ ဆရာၾကီး” ဟု အသနားခံလိုက္မိသည္။
“မျဖစ္ပါဘူး၊ နက္ဖန္ခါ မနက္ရမွ ျဖစ္မယ္၊ ျပီးေတာ့ သတိထားဖို ့က အေျဖလႊာတစ္ခုစီကို ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ စစ္ေဆးဖုိ ့ပဲ”
“ေကာင္းပါျပီ ဆရာၾကီး”
ညလံုးေပါက္ ထုိင္၍ အေျဖလႊာေပါင္း တစ္ရာကို စစ္ေဆးရမည့္ စည္းစိမ္သည္ အမွန္တရားကို ေျပာဆိုခဲ့သျဖင့္ ခံစားရမည့္ ရလဒ္ေပတကား ဟု ဆကၡာသည္ ေတြးေတာေနေလသည္။

မန္းတင္ဘာသာျပန္သည္။
(မူရင္းေရးသားသူ- နာရယန္း)