Thursday, February 7, 2008

ေၾကကြဲစရာ စာမ်က္ႏွာမ်ား

အေျခြခံရတဲ့ ပန္း
အနမ္း မခံရတဲ့ ရင္ေသြး
ေမတၱာပို ့သခြင့္ မရတဲ့ ရဟန္း
သားေပ်ာက္တဲ့ မိခင္
ငိုခြင့္ မရွိတဲ့မ်က္ႏွာမ်ား
ဒါဟာ ငါတို ့အတြက္ ဘာမွမဆန္းေတာ့တဲ့
ေၾကကြဲ စရာ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပါ့။

ေလးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တိတိ
မိုးမလင္းတဲ့ ရပ္ဝန္းတစ္ခုမွာ
အႏ ၱရာယ္ အနံ ့ကလည္း
ေနရာတိုင္းမွာ ရတယ္။

ၾကည့္ရတာ ျဖဴေနေပမယ့္
မင္းမ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ နီေနသလိုပဲ ကံ့ေကာ္။
ရင္ေသြးေတြ ေပ်ာက္လို ့ငိုထားခဲ့တာလား။
မင္းေတြ ့ခဲ့ရတဲ့ ေၾကကြဲစရာ ပံုျပင္ေတြကို
ငါတို ့ကိုလည္း ေျပာျပပါဦး။
ငါတို ့အတူငိုၾကရေအာင္။

အေနာ္ရထာဟာ
သူ ့ထီးနန္းေပ်ာက္မွာေၾကာက္လို ့
ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ေတြကို္ေတာင္ လိုက္သတ္ခဲ့သတဲ့။
အဲဒီ့ ဒ႑ာရီစကားေတြကို ငါမယံုခဲ့ေပမယ့္
ေခတ္သစ္ဘီလူးေတြကေတာ့
အဲဒီ့အတိုင္း ရက္စက္ေနလိုက္ၾကတာ။
ေတာက္!!!…
မိစ ၦာတစ္ပိုင္း လူတစ္ပိုင္းေတြ။

သူငယ္ခ်င္းတို ့…
မ်ိဳခ်လုိက္ၾကဦး… စကားလံုးေတြကို
ငိုခ်လိုက္ၾကဦး… အခ်ိန္မဟုတ္ပဲ ရြာေနတဲ့ မိုးနဲ ့အျပိဳင္
ခံစားလိုက္ၾကဦး… ေပ်ာက္ေနေသာသူေတြအတြက္
က်င္းပလိုက္ၾကဦး… ၾကယ္ပြင့္ေတြရဲ ့စ်ာပနကို… တိတ္တိတ္ကေလး
ေစာင့္စားလိုက္ၾကဦး… ျခင္းထဲကၾကက္ကေလးေတြလို… ကိုယ့္အလွည့္မေရာက္မခ်င္း။

ငါတုိ ့အျဖစ္က ဆိုးလိုက္တာ။
လူ ့ျပည္မွာ ေနျပီးေတာ့ လူျဖစ္ခြင့္ကိုမရၾကတဲ့ ဘဝ
ငိုတာေတာင္မွ အသံက်ယ္က်ယ္မထြက္ပဲ ငိုရတယ္။
ပူေဆြးတာ ေတာင္မွ ဘယ္ဆီကိုမွန္းျပီး ပူေဆြးရမွန္း မသိဘူး။
သက္ေတာ္ေစာင့္ဆိုသူေတြ လက္ခ်က္နဲ ့အသက္ေတြထြက္ ေနရတဲ့ဘဝပါ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပည္ေစာင့္နတ္ ဆိုသူေတြက ျပည္သူေတြကိုသတ္တယ္။

သူငယ္ခ်င္းတို ့…
ငါတုိ ့ေနေနရတဲ့ ေနရာဟာ စစ္တလင္း တစ္ခုျဖစ္တယ္။
သတိနဲ ့ယွဥ္ျပီး ခုခံစစ္ကို ျပင္ၾက။

မိစ ၦာေတြ လူျဖစ္ျပီး လူ ့ျပည္မွာ ၾကီးစိုးေနတဲ့ေခတ္မွာ
ငါေတာ့…ငရဲျပည္ မွာသာ ဆင္းေနလိုက္ခ်င္တယ္။

ေကာင္းကင္ကို

11 comments:

ေမပ်ိဳ said...

ဆရာေရ
ကဗ်ာေလးက ခံစားခ်က္နဲ႔ ကြက္တိ ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ အရမ္းကိုေကာင္းပါတယ္။ ဒီအပိုဒ္ကိုေတာ့ အၾကိဳက္ဆံုးပဲ ။


မိစ ၦာေတြ လူျဖစ္ျပီး လူ ့ျပည္မွာ ၾကီးစိုးေနတဲ့ေခတ္မွာ
ငါေတာ့…ငရဲျပည္ မွာသာ ဆင္းေနလိုက္ခ်င္တယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ေမပ်ိဳ

ေဆာင္းယြန္းလ said...

အေျခြခံရတဲ့ ပန္း
အနမ္း မခံရတဲ့ ရင္ေသြး
ေမတၱာပို ့သခြင့္ မရတဲ့ ရဟန္း
သားေပ်ာက္တဲ့ မိခင္
ငိုခြင့္ မရွိတဲ့မ်က္ႏွာမ်ား
ဒါဟာ ငါတို ့အတြက္ ဘာမွမဆန္းေတာ့တဲ့
ေၾကကြဲ စရာ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပါ့။
ဒီထိပ္ဆံုးအပိုဒ္ေလးကိုအၾကိဳက္ဆံုးဘဲ..ခံစား၇တာေတြ
ကေတာ့ရင္နဲ႔မဆန္႔ေအာင္ပါဘဲညီေလးေရ

Yan said...

ရင္ထဲက ထြက္က်လာတဲ႔ စကားလုံးေတြမုိ႔ ရင္ဘတ္နဲ႔ပဲ ခံစားသြားျပီး ရင္ဘတ္ထဲမွာပဲ သိမ္းသြားတယ္ ကုိေကာင္းကင္ကုိေရ..

ရန္ေအာင္

su wai said...

ေၾကကြဲစရာ စာမ်က္ႏွာေတြကို ရင္နာနာနဲ႔ ဖတ္ေနရတဲ႔အျဖစ္ကေန ကင္းလြတ္ခ်င္ပါၿပီ အကိုေရ…။

Nyein Chan Aung said...

သူငယ္ခ်င္းတို ့…
မ်ိဳခ်လုိက္ၾကဦး… စကားလံုးေတြကို
ငိုခ်လိုက္ၾကဦး… အခ်ိန္မဟုတ္ပဲ ရြာေနတဲ့ မိုးနဲ ့အျပိဳင္
ခံစားလိုက္ၾကဦး… ေပ်ာက္ေနေသာသူေတြအတြက္
က်င္းပလိုက္ၾကဦး… ၾကယ္ပြင့္ေတြရဲ ့စ်ာပနကို… တိတ္တိတ္ကေလး
ေစာင့္စားလိုက္ၾကဦး… ျခင္းထဲကၾကက္ကေလးေတြလို… ကိုယ့္အလွည့္မေရာက္မခ်င္း။

ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကဗ်ာ ေကာင္းကင္ေရ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုး ႀကိဳက္တယ္။

Pinkgold said...

စာသားေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားသြားတယ္ အကို

Anonymous said...

ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ႕ ဗားေတာ့ဗရက္ပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရးစရာ စကားလုံးေတာင္ မက်န္ေတာ့ဘူး။ နံရံကုိ ရင္ဘတ္ႀကီးနဲ႔ ရုိက္ေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ က်ေနာ့္ ဥခြံေလးေတာင္ ကြဲကြဲသြားတယ္။

တန္ခူး said...

ကဗ်ာဆရာရဲ႕soulက စကားလံုးတိုင္းမွာ။

Unknown said...

ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး..အရင္လူေတြ ေျပာသြားတာကုန္ေနၿပီ...ေလးစားပါတယ္... အတူတူၾကိဳးစားက်တာေပါ့..တစ္ေန႕ေအာင္ျမင္ရမွာပါ.. :)

Anonymous said...

လူမ်ိဳးဂုဏ္က်က္သေရတုန္းလို ့

ညိႈးႏႊမ္းေနျပီ


သာသနာေရာင္ ေပ်ာက္ကြယ္လို ့မိႈင္းညိႈ ့လာျပီ

စာနာမႈေတြနားမလည္

တကိုယ္ေကာင္းစိတ္ေတြ

ကဲေနၾကသည္

ရန္လိုမုန္းထား

မွန္တာကို မၾကား

လူေတြကိုဖိႏိွပ္ထား

လက္ေအာက္ကိုညာ၀ါး

အထက္ကိုဖါး

မိသားစုအံတိုေအာင္စား

ငရဲျပည္ကေစာင့္ေနသည္

စိန္ေတြေဒၚလာေတြ

မီးေသြးခဲ လုပ္လို ့

ဒင္းတို ့ကို ဒယ္အို းမွာ ေမႊဘို ့

ပူလွခ်ည္ရဲ ့မေအာ္နဲ ့

ေၾကာက္လွခ်ည္ရဲ ့မေအာ္နဲ ့

ဒူဘိုင္းကိုလည္းေျပးလို ့မရ

လမ္ဘာဂူနီလည္း စီးမရ

စိန္ေတြလည္း ၀တ္မရ

နန္းေတာ္ႀကီးထဲလည္း

စကိတ္မစီးရ

ေျမတူးတဲ့ ဆည္ေျမာင္းေဖါက္တဲ့

မင္းႀကီးပုံလည္းသတင္းစာထဲမထဲ့ရ

ေအာင္ေသာင္းေပးတဲ ့ေငြထုပ္လည္း

ျပာေတြျဖစ္လို ့ပူလာရဲ ့

ေရႊမန္း တို ့လည္းဒယ္အိုးထဲမွာအတူတူ

နင္တို ့သားေတြေျမးေတြကို

နင္တို ့ေပးတဲ ့အေမြ

ျပည္သူေတြရဲ ့နာက်ည္းမုန္းတည္းမႈေတြ

လူထုရဲ ့နာက်င္မႈေတြ

နင္တို ့လူစုယူ

တိုင္းျပည္ရဲ ့က်ဆုံးမႈ

နင္တို ့ေခါင္းေပၚပိ

ေနာက္ဆုံးပိတ္အႀကီးဆုံးငရဲ

ဒီေန ့ဘဲခံစားေစ

ေနာင္ဘ၀မေရာက္

ေနာင္မွမရွိ

ယခုယေန ့ပင္ေတြ ့

ဒယ္အိုးပူထဲေမြ ့

ရန္ကင္း said...

အင္း.........ၾဆာေကာင္းကဗ်ာေတြကဖတ္လိုက္တိုင္း
ဟတ္ထိရတယ္။
ေလးစားပါတယ္ဗ်ာ။
ကိုေတ