ပိုးဖလံ

ႏွဳတ္ဆက္ၾကဖို ့အခ်ိန္တန္
ေနာက္ဆံုးတစ္ခြက္ခ်လို ့အိမ္အျပန္မွာ
ငါလည္းပဲ
အခ်စ္ဆိုတဲ့ ၾကိမ္ဒဏ္နဲ ့
ႏွစ္လို ဇိမ္ခံခ်င္မိတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

အေမ့ အသံ

အေမတစ္ေယာက္တည္း ဟုိေတြးဒီေတြးနဲ ့
စိတ္ထဲမွာ မီးေမႊး
မစီတတ္တဲ့ စကားလံုးေတြကို အပူျပင္းျပင္းေပးျပီး
သားအတြက္ က်ိဳခ်က္သန္ ့စင္ခဲ့ေပမယ့္
အေအးခံခ်ိန္မရလုိက္တဲ့ အေမ့ရဲ ႔ အသံေတြ
နားထဲကုိ အတင္းေလာင္းထည့္ ခံခဲ့ရစဥ္က
ရင္ထဲကို အဝင္မခံ
နားဝမွာတင္ မိုက္မိုက္မဲမဲ ထိုးအန္ပစ္္ခဲ့ေပမယ့္...
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့
ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ ေပါင္းခံ
ေဒါသေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ အေမ့ရဲ ႔ ေစာင္းသံကို
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သြားတိုက္ေဆးဗူးလုိညွစ္၊ အပ္ႏွစ္စင္း ထိသလိုျဖစ္မွ ရတတ္တဲ့ ခ်ီးက်ဴးသံေတြ
တစ္ခ်က္တည္းနဲ ့က်င္းဝင္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးမွ ရတတ္တဲ့ လက္ခုပ္သံေတြနဲ ့
ဘာမဆို အလိုက္ေပးျပီး
ျပန္လဲခ်င္မိတယ္ အေမ။

ေကာင္းကင္ကို

ျမင္ကြင္း

ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္
ပ်ံသန္းခ်ိန္ နာရီေပါင္း တစ္သိန္း ခုနစ္ေသာင္းေက်ာ္နဲ ့
အရွိဳက္မွာ ထုိးခ်က္ေတြ ဝခဲ့တာေတာင္
သုညေတြကို ေပြ ့ပုိက္ ေက်နပ္ခဲ့ၾကတယ္။
အေဝးၾကည့္ မွန္ေျပာင္းၾကီး တစ္လက္နဲ ့
ေဆြးရိ အသံေဟာင္းၾကီးပဲ ထြက္ေနၾကသူ တခ်ိဳ႕ဟာ။

ေသြးေတြ တစ္ကြက္ျပီး တစ္ကြက္ေပ
ပြန္းေတြ တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္ေသ
ပိုးစုန္းၾကဴးေတြ တစ္စင္းျပီး တစ္စင္းေၾကြ
အိမ္ၾကီးထဲက စိမ့္ထြက္လာတဲ့ ေသြးေတြနဲ ့
မဲျပာပုဆိုး ပန္းခ်ီကားေတြကိုပဲ
ငါတို ့ဆြဲခဲ့ၾကတယ္။

လူပီသတာ ပဲလား။
သိစိတ္နဲ ့မသိစိတ္ တြဲေလွ်ာက္ခြင့္ မရွိတဲ့ လမ္းေပၚမွာ
ကုိယ့္အတၱနဲ ့ကုိယ့္ေက်ာက္ေဆာင္ ကုိယ္ျပန္တုိက္စားရင္း
ပြန္းပဲ့လာလိုက္တာ
မေန ့ကလူနဲ ့
ဒီေန ့လူေတာင္မွ ညီမွ်ျခင္း ခ်လို ့မရ။
အတိတ္က ရင္ခုန္သံနဲ
အခု ရင္တုန္သံဟာ
မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာတယ္။

ကိုယ့္အုပ္မွာ ကုိယ္ဘုရင္လုပ္ဖို ့
လက္တြဲ ေတြကို ျဖဳတ္ၾက။
မင္းသားရုပ္ကို ေလသြင္းဖုိ ့
ႏွဳတ္ခမ္းပဲ့ျခင္း မွဳတ္္ၾက။

ေျမပံု အတုကိုင္ထားသူေတြနဲ ့
ေျမပံု မရွိႏုိင္သူေတြရဲ႕တုိက္ပြဲမွာ
ရန္သူဟာ
ဥပေဒအျပင္္က လက္သီးေတြနဲ ့တစ္ခ်က္ျပီး တစ္ခ်က္ထုိး
ေန ့စြဲနီနီေတြသာ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ တိုးတိုးလာတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ
အတိတ္က အမာရြတ္ ေတြနဲ ့
ကုိယ့္မခံခ်င္စိတ္ကုိ အစာသြပ္ေနရ။

တစ္ေယာက္ေကာင္းဖို ့အေရး
တစ္ေယာက္ပ်က္ေပးရတတ္သတဲ့။
ပိုက္လံုးသံုးျပီး အလုခံလိုက္ရတဲ့ ပဘာဝတီ ေလာင္းလ်ာနဲ ့
ဘန္ေကာက္ျမိဳ ့ၾကီး မီးေတြလင္းထိန္ေနလုိက္တာ။
ျခံထဲက ထြက္သမွ် အေငြ ့ေတြဟာ
အဝါခ်စ္သူတို႕ရဲ႕ညမွာ
ေရႊေရာင္ပန္းေတြလို ပြင့္လို ့။
ဒီလိုပါပဲ
အိမ္ထဲက ေသြးေတြနဲ ့လည္း
အျပင္က ေက်ာက္ခဲေတြ
ပတၱျမားေယာင္ေဆာင္ျပီး နီေနလိုက္ၾကတာ
အိမ္ထဲက လွ်ံထြက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ျမစ္မွာ
အနီေရာင္ဟန္ေဆာင္ျခံဳထားသူတခ်ိဳ ့ရြက္ေတြလႊင့္လို ့။

အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္္မွ
ေဇာင္းထဲက ထြက္ခြင့္ရတဲ့ ျမင္းလို
မ်က္လံုးေတြကုိ ကျမင္း ၾကည့္လိုက္တယ္။
အတြင္းအျပင္ ပံုရိပ္ေတြထဲမွာ
ပဒုိင္းသီး ၾကိဳက္ေနတဲ့ ဘုရင္ေတြ
လူရိုက္စားတဲ့ ဖားေတြ
ႏြားေျခရာခြက္ထဲမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ထည့္ပိတ္ထားတဲ့သူေတြ
ေကာင္းကင္လိုမိုးထားတဲ့ ဗလာလက္ဝါးေတြနဲ ့ေလာင္းရိပ္မိေနတဲ့ ပင္ပ်ိဳေတြ
အႏုလံု ပဋိလံု ၾကည့္ခြင့္မရတဲ့ ရွဳခင္းေတြ နဲ ့
ေဝဖန္ေရးစကၡဳကင္မရာနဲ ့့ဓာတ္ပံုရိုက္ျပခြင့္မရွိတဲ့ ေနရာေတြ။

ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရတာကေတာ့
ဘရိတ္ေပါက္ေနတဲ့ ေခတ္ေပၚကုိ တက္ထုိင္ရင္း
ရုိလာကိုစတာ စီးသလို စတုိင္မ်ိဳးနဲ ့
မ်က္လံုး စံုမွိတ္ထားတဲ့သူေတြ။

ေကာင္းကင္ကို

အခမဲ့ (ဆို...ႏြဲ ့ယဥ္ဝင္း)

ႏြဲ ့ယဥ္ဝင္း သီဆိုထားတဲ့ မိဘေမတၱာ သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ပါ။ ဒီအေၾကာင္းကုိ chicken soup တစ္ပုဒ္ ထဲမွာလည္း ဖတ္ဖူးပါတယ္။

lyrics
တစ္ညေန ကၽြန္မ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ညေနစာ ခ်က္ေနတုန္း အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မသမီးငယ္ေလးက ဝင္လာျပီး စာရြက္ကေလး တစ္ရြက္ကို လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ေပေနတဲ့ ကၽြန္မ လက္မ်ားကို သုတ္ျပီး ဖတ္ၾကည့္လုိက္တဲ့ အခါမွာ ဘယ္လုိေရးထားသလဲဆိုေတာ့…

အမွိဳက္ပံုးသြန္ခ…ျပားငါးဆယ္
အေဖ့ကုိ နင္းေပးခ…ျပားငါးဆယ္
မီးေသြးသြားဝယ္ခုိင္းတာက…ႏွစ္ဆယ့္ငါးျပား
ေမေမ ေစ်းသြားေနတုန္း ညီမေလးကို ထိန္းခ…ခုနစ္ဆယ့္ငါးျပား
ဧည့္ခန္းကို ဖုန္သုတ္ခ…ႏွစ္ဆယ့္ငါးျပား
အတန္းထဲမွာ ပထမရတာ…ငါးက်ပ္
ေနာက္ျပီး တစ္ပတ္လံုး လိမၼာတဲ့ အတြက္…ႏွစ္က်ပ္ခြဲ
အားလံုးေပါင္း…ကိုးက်ပ္နဲ ့ခုနစ္ဆယ့္ငါးျပား

ေၾသာ္..ေမွ်ာ္လင့္ၾကီးစြာနဲ ့ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ သမီးငယ္ကုိ ျမင္ေတာ့ အေတြးေပါင္း တစ္ေသာင္း ေခါင္းထဲကို ဝင္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ခဲတံကုိ ေကာက္ယူျပီး စာရြက္ကို တစ္ဖက္လွန္ျပီး ဒီလုိ ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။

ေမေမ့ ဝမ္းထဲ၌ ကုိးလလြယ္…သမီးေလးကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္္…အခမဲ့
ေနထုိင္မေကာင္းလုိ ့ေဆးကုရတာ၊ ညညထ ျပဳစုတာ…အခမဲ့
ႏွာရည္ရႊဲ အညစ္အေၾကးေတြ ေမေမကိုယ္တိုင္ သန္႔ရွင္းေပးခဲ့တာ... အခမဲ့
ေနာက္ျပီး အသည္းႏွလံုးထဲက သမီးေလးအတြက္ အခ်စ္စစ္က..အို..အခမဲ့

ကၽြန္မစာကုိလည္း ဖတ္ျပီးေရာ သူ ့မ်က္လံုးအစံုမွာ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္လာျပီး ကၽြန္မကုိ ေမာ္ၾကည့္ကာ ေျပာတာကေတာ့ “ေမေမ…ေမေမ့ကုိ သိပ္ခ်စ္တာပဲ”
ေနာက္ျပီး ခဲတံကုိ ယူကာ လက္ေရးၾကီးၾကီးနဲ ့ေရးလိုက္တာကေတာ့ “စာရင္းရွင္းျပီး” တဲ့။

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

download လုပ္ဖုိ ့http://www.esnips.com/doc/23c1a633-0cf8-4069-b91e-04f20b98476b/Track07---A-Kha-Mae

စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ ့ထဲက သမိုင္း

ဥခြံအေရာင္ကိုလိုက္ျပီး ဗားရွင္းအမ်ားဆံုးေသာ ပညာ။
မ်က္လံုးတစ္ဘက္တည္း ရွိသူေတြဖတ္ဖုိ ့
လက္တစ္ဘက္တည္း ရွိသူေတြ ေရးခဲ့တဲ့စာ။

မိတ္ကပ္လြန္ဝါက်ေတြ ေဖာင္းပြေနလုိ႔
သရုပ္မမွန္ေတာ့တဲ့ အျမွဳပ္တစ္ကန္။
တံခါး အလံုပိတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ထဲက
အသက္ရွဴၾကပ္ေနၾကေသာ စကားလံုးမ်ား။

ရုပ္ဖ်က္ထားတဲ့ အတိတ္နဲ ့အေဝးမွဳန္တတ္တဲ့ လူ ့စိတ္ၾကားက
ဘာလင္တံတိုင္း။
ေနာက္လာေနာက္သားေတြ အတြက္ စိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ အဆိပ္ပင္။
အမွန္တရားေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ အမွန္တရားတစ္မ်ိဳး။

အမ်ိဳးသားေရးေယာင္လည္း ေဆာင္တတ္ေသးတဲ့ အမုန္းကမ္ပိန္း။
လူကိုလူလို ့မျမင္ေစႏိုင္ေတာ့ေသာ စိတ္ၾကြေဆး။
စကားလံုးသခၤ် ဳိင္းထဲက ဘိန္းခင္းတစ္ခင္း။

တစ္ခ်ိဳ ႔ရပ္ဝန္းေတြမွာေတာ့...
ျပဌာန္းစာအုပ္ဆိုတဲ့ အဆိပ္ရြက္ေတြနဲ ့
ကေလးေတြကုိ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ငရဲ။
ေသြးအိုင္ေတြကုိ ေဆးပစ္ဖို႔အတြက္
စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြ စြတ္ထားတဲ့ အဝတ္တစ္စ။
လူသတ္သမားေတြ လက္ေဗြရာဖ်က္ဖို ့သံုးေနၾကတဲ့ ေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္။
(သို ့မဟုတ္)
စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ ့ထဲက သမိုင္း။

ေကာင္းကင္ကို

ခရီးသည္

ကိုးတန္း တုန္းက(၁၉၉၄ ခုႏွစ္တုန္းက) ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။ ဆယ္တန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီး ကဗ်ာစာအုပ္လုပ္ေတာ့ ေဆြမိုးယံ ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္နဲ ့ ကဗ်ာစာအုပ္မွာ သံုးခဲ့ပါတယ္။

ခရီးသည္
ေရွ႕ဆက္ဖို ့သိပ္ခက္လုိ ့
စိတ္မပ်က္နဲ ့ခရီးသည္။

ကူညီသူေတြ လႊဲဖယ္လို ့
ဇြဲမျပယ္နဲ ့ခရီးသည္။
အသည္းမငယ္နဲ ့ခရီးသည္။

အဆက္မျပတ္ အကဲစမ္း လာထုိး
မင္းရဲ႕ခြဲတမ္း ၾကမၼာဆိုးကုိ...
ခါးတယ္လို ့ဆိုမေနပဲ
အားငယ္လုိ ့ငုိမေနပဲ
ရွားဖယ္ဖို ့အိုေကပဲလုိ ့
ထားစုိ ့စိတ္ထဲ။

ေကာင္းကင္ကို

ကမၻာ

မဟာ ကပ္ပါးေကာင္ေတြရဲ႕တန္ခုိးနဲ ့
အရုပ္ဆုိးေနတဲ့ ကမၻာ။

နည္းပညာ စီးကရက္လိပ္ေတြကုိ
စည္းမဲ ့ကမ္းမဲ့ မေသာက္ပါနဲ ့ကမၻာ။
အိုဇုန္းလႊာ မွာ
ဇကာေပါက္ အနာေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

သစ္ပင္ေတြျပဳန္း
ေတာေတြ ေတာင္ေတြ ေခါင္းတံုးတံုးၾကတဲ့ ျဖစ္စဥ္မွာ
လူ ့မလိုင္ေတြ အခ်ီခ်ီခုိး
အဆီေတြတိုးခဲ့တာ ပုိမ်ားသလား။
ေရနည္းငါးေတြရဲ ့ထမင္းအျဖစ္
သစ္ပင္ေတြ ထင္းျဖစ္သြားတာ ပိုမ်ားသလား။

လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာလည္း
ေတာင္ေခါင္းတံုးေတြနဲ႔ ထပ္တူပါပဲ။
၅၂၈ ေတြ ေတြသုဥ္းျပီး
သုညေတြ ျပံဳးေနၾကတယ္။

တစ္ခ်ိန္တုန္းက...လူက သားရဲေတြကို ေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့ေခတ္
အခု...လူက လူကို ျပန္ေၾကာက္ေနရတဲ့ ေခတ္။

ငွက္ေတြ ေနရာသစ္ေျပာင္းတဲ့ အခါ
ေတာင္ပံတစ္စံုသာလုိေပမယ့္
လူေတြ ေနရာသစ္ေျပာင္းတဲ့ အခါမွာေတာ့
ေငြစေၾကးစေတြနဲ ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ လိုတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါဆို
ထုပ္ဆီးတိုးတမ္းကစားရသလိုပဲ။
လိုက္ဖမ္းမယ့္ ရဲေတြလည္း ရွိတယ္။
ထမင္းရည္ပူ ေလာင္ေစမယ့္
နယ္နိမိတ္ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြလည္း ရွိတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ
အတားအဆီးေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္
ဒီဘက္ကမ္းကို ကပ္ႏုိင္ခဲ့သူတစ္ခ်ိဳ ့ေတာင္မွ
ေအာင္ထူျပီလို ့မေအာ္ႏုိင္ခဲ့။

ကြဲျပားမွဳေတြကို ေရြေပၚထုိး
ေရာင္စံု ရင္ဘတ္ေတြကုိ ေမတၱာနတ္ေဆးဆိုးဖို ့
ပြင့္လာခဲ့တဲ့ ဘာသာတရားေတြေတာင္
လူေတြရဲ ့လက္ခ်က္နဲ ့
တံတိုင္းအသစ္တစ္ခုပဲ ထပ္ျဖစ္သြားခဲ့။

အဲဒီ့ ဘာသာတရားေတြဟာ
အဖိုးတန္ေက်ာက္မ်က္ေတြကို
အိတ္ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ထုပ္ပိုး
လူေတြရဲ ့ဝိညာဥ္ကို လွဳပ္ႏွိဳးဖို ့ၾကိဳးစားခဲ့လည္း
လူေတြရဲ ့မ်က္လံုးက ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြကို မျမင္၊
အေပၚယံက အိတ္ေတြ တံဆိပ္ေတြကိုသာ ျမင္ခဲ့။
ဒီလိုနဲ ့
အိတ္ေတြအတြက္ လူေတြ ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾက။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
ကမၻာေပၚမွာ ပဥၥလက္ေတြ ပြင့္ခဲ့တယ္။
မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ထင္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အနာဂတ္ရဲ ့ျဖစ္လာမယ့္ စာရင္းအတြက္
တင္သြင္းခြင့္သာ ရွိမယ္ဆိုရင္
လူေတြ အသက္ေထာင္ခ်ီရွည္ဖို ့လည္း မတင္သြင္းခ်င္ဘူး။
မားစ္ျဂိဳလ္ေပၚကို ေျပာင္းေရႊ ့အေျခခ်ႏုိင္ဖို ့လည္း မတင္သြင္းခ်င္ဘူး။
တစ္စုနဲ ့တစ္စု အႏုိင္ယူလိုစိတ္ေပ်ာက္
ယူတိုးပီးယား ငွက္ကေလး အေတာင္ေပါက္ဖို ့ကိုပဲ တင္သြင္းခ်င္တယ္။

ျဖိဳခ်လိုက္ၾက
တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ၾကားက
မလိုအပ္တဲ့ စိတ္ကူးနံရံေတြကို။
ဖယ္ရွားလိုက္ၾက
ငါတို ့ဦးေႏွာက္ထဲအထိ ဘိန္းလာစိုက္ခ်င္ေနတဲ့ အစြန္းသမား ေတြကုိ။

တကယ္ေတာ့ ကမၻာဆိုတာ
စၾကၤာဝဠာ ၾကီးထဲက ရင့္မွည့္ေနတဲ့ အနာ။
ဒဏ္ရာေတြကုိ ေဆးထည့္တဲ့ေနရာမွာ
ငါနဲ ့ငါကို ခြာထားႏုိင္ဖုိ ့လိုတယ္။

ကုိယ္က်ိဳးသခ်ာၤကိုတြက္
ပင္လယ္ၾကီးထဲကုိ ေရတစ္ခြက္ ေလာင္းလိုက္တာဟာ
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အေလအလြင့္။

ကေလးငယ္ေတြရဲ ့ ဦးေခါင္းနဲ ့ရင္ဘတ္ေတြ ကုိ ေရႊခ်ပါ။

ကုိယ့္ကုိယ္ကို သားေကာင္ေနရာမွာ ထားျပီး သတင္းေတြဖတ္ပါ။
အလင္းေရာင္ကို ၾကိဳဆို
မ်က္ႏွာေပၚက တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္ျပီး ငုိပါ။
အယ္လ္ဘတ္ရႊိဳက္ဇာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ဟာ
အာဖရိကတိုက္အတြက္ အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္စာ ေဆးတစ္ထုပ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

လူ ့ပေယာဂနဲ ့ဖ်ားနာ
ကမၻာဆိုတဲ့ က်ားနာကို
ကယ္တင္ကုသဖုိ ့အတြက္
အတၱနဲ ့ပရကုိ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးဖုိ ့လိုတယ္။

ျပီးေတာ့
မလိုအပ္ပဲ ထမ္းပိုးထားတဲ့
စိတ္ထဲက အထုပ္အပိုးေတြကို ခ်
လြတ္လပ္တဲ့ မ်က္လံုးအသစ္တစ္စံုရတဲ့အခါ
ကမၻာကို ၾကည့္လိုက္ပါ။

ကမၻာဟာ
စနစ္တက် ဆုတ္ျဖဲထားတဲ့ ေခတ္ေပၚ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ တစ္ထည္လိုပဲ
ခံစားတတ္ရင္ လွတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

အငိုဒုကၡ တိုင္းျပည္

လိုသလို ပုဒ္မ ခ်လို ့ရတဲ့
အငို ဒုကၡ တိုင္းျပည္မွာ
မိစၦာေတြ ဘုရင္လုပ္ ေနသည္။
လိပ္ျပာေတြကို ႏွင္ထုတ္ေနသည္။
ေသြးညွီနံ႔ေတြနဲ ့ ခ်ဥ္စုတ္ ေနျပီ။
လူေတြအားလံုး ရင္ရွဳပ္ ေနသည္။

တကၠသိုလ္မ်ား လယ္ကြင္းထဲသို ့ေျပာင္းသြားေလျပီ။
ဘြဲ ့ရတစ္ေယာက္ အလုပ္မရ၍ ေခါင္းစားေနသည္။
သူေတာင္းစားတို ့က် ေကာင္းစားေနသည္။
အိတ္ကပ္ၾကီးေတြ ေဖာင္းကားေနသည္။
တိုင္းျပည္ၾကီးကုိ တညီတညြတ္ထဲ ေရာင္းစားေနျပီ။

ယၾတာေတြေခ်ျပီး မန္းမွဳတ္ေနျပီ။
သံဃာေတြကိုေတာင္ ဝရမ္းထုတ္ ေနျပီ။
အလွဴရွင္ေတြ မေရွာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ေနျပီ။
လူမဆန္စြာ ၾကမ္းၾကဳတ္ေနျပီ။
ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္ေတြနဲ ့..အရမ္း..လုပ္ေနျပီ။

သူတို႔ ေခါင္းထဲ..သြားမၾကည့္နဲ ့..ဘာမွမရွိဘူး..အေဟာင္းသား။
လူေတြလည္း..ေတြးလာၾကတယ္..တစ္္ရြာေျပာင္းရင္..ေကာင္းမလား။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ..မိသားစုေတြ..မဆံုဆည္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္..ေခ်ာင္းျခား။
ဘဝနဲ ့ရင္းျပီး..ၾကိဳးစားတာေတာင္.. မေရရာတဲ့ ...ေလာင္းကစား။
ဒါေတြဟာ.. အေမတစ္ကြဲသားတစ္ကြဲ.. ျဖစ္ေနရတဲ့.. အေၾကာင္းမ်ား။
ရင္ထဲကို.. ေသာကငွက္ေတြ.. က်ဴးေက်ာ္လာတာေတာင္.. မေမာင္းအား။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ ႔ အလုပ္ရွာဖို႔ ..စင္ကာပူကို ထြက္ေနၾကတယ္။
အလုပ္မရရင္ သိန္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္.. ရွံဳးျပီဆိုေတာ့ မ်က္ရည္က်မယ္။
ၾကိဳးစားၾကည့္လိုက္မွ ပိုဆိုးသြားတတ္တာ.. ဒီေခတ္ဆိုးရဲ ့သက္ေသတစ္စပဲ။
ကမၻာက သာမန္လူေတြနဲ ့ငါတို ့ကာရန္တူရံုေလးေတာင္.. ဘာလို ့ဒီေလာက္အထိ ခက္ေနရသလဲ။
ေျမညီထပ္ေလး ေရာက္ဖုိ ့ေတာင္.. ကုိယ့္စိတ္ဓာတ္ကိုယ္.. ေလွကားလိုနင္းျပီး.. တက္ေနရဆဲ။

ဆႏၵခံယူပြဲ အတုၾကီးနဲ ့လည္း ကမၻာကိုေတာင္ နားလွည့္ပါးရိုက္။
မသူေတာ္ အခ်င္းခ်င္းက်ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္း ဆိုတဲ့ စကားနဲ ့ဖားလိုက္။
သူငယ္ခ်င္းတို ့......သူတို႔ မွ်ားလာတဲ့ ငါးစာေတြကို မစားနဲ ့...ထားလိုက္။

အသိဥာဏ္ မရွိတဲ့ ေခြးသူခုိးေတြဟာ
ေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္တုန္းကထက္လည္း ေသြးဆိုး ႏုိင္တယ္။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြကုိ ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔မေဖာက္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာရဲသလဲ။
ကမၻာ့ေျမပံုၾကီးထဲက ေသြးကြက္ေလး တစ္ကြက္ရဲ ့ကံၾကမၼာကုိ ဘယ္သူေဟာရဲသလဲ။

သူငယ္ခ်င္း...
မင္း..ေအးေအးေဆးေဆးေနလို ့လည္း ဒီဂယက္က လြတ္မယ္မထင္နဲ ့။
မိစၦာေတြ မဆင္းမခ်င္း ဒီဝဋ္က ကၽြတ္မယ္ မထင္နဲ ့။
ဝန္နဲ ့အားမမွ်တဲ့ မင္းစီးလာတဲ့ဒုိင္နာဟာ အခ်ိန္မေရြး လမ္းေခ်ာ္ေမွာက္သြားႏုိင္တယ္။
ကပ္တစ္ခုစိုက္လိုက္တာနဲ ့မင္းဘဝက အခ်ိန္မေရြး လမ္းေပၚေရာက္သြားႏုိင္တယ္။

တိုင္းျပည္ကို ျခယ္လွယ္ေနတဲ့ ဘုရင္တစ္အုပ္ဟာ
အစိုးရနာမည္ခံထားတဲ့ မစင္တစ္ထုပ္ပါ
ျပည္သူေတြကလည္း သူတို ့ထင္သလို အခ်ဥ္မဟုတ္ပါ။

ဒီလိုနဲ ့မခံခ်င္စိတ္ေတြ ငလ်င္ခဏခဏလွဳပ္
သူတို ့ေတြရဲ ႔ ပလႅင္ခဏခဏလွဳပ္လည္း
အခုထိမျပဳတ္ေသးေတာ့
တစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္း ရင္ရွဳပ္
ေပါက္ကြဲမွဳေတြကုိ ကဗ်ာအျဖစ္ အျပင္ထုတ္လုိက္တယ္။

ဒုကၡေတြနဲ ့ ရွဳပ္ပြေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေျခြ ေျပာင္းျပန္ကမၻာထဲ
လဲက်တိုင္းသာ ပုလဲခေနရင္ မ်က္ရည္ေတြသာ ေခ်ာင္းလွ်ံလာမယ္။
အက်ိတ္အခဲေတြ စိတ္ထဲမွာ သိပ္သည္းကာ ေျဗာင္းဆန္လာတယ္။
စကားလံုးေတြ ၾကမ္းသြားမိခဲ့ရင္ ကဗ်ာဖတ္သူကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ည

အရက္ေတြေသာက္ျပီး
အရွက္ေတြ ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ည။

မီးမမွန္လုိ ့အက်ည္းတန္ေနတဲ့ည။
feel မမွန္လို ့အထီးက်န္ ေနတဲ့ည။

သာသာေလး လာထိရံုနဲ ့လဲခဲ့ရတဲ့ည။
မၾကာမၾကာေလး လာမိရံုနဲ ့စြဲခဲ့ရတဲ့ည။

အတု အစစ္ ေတြကုိ ခြဲျခားခဲ့တဲ့ည။
မူုးယစ္ေဝကာ လဲသြားခဲ့တဲ့ည။

ေလာကဓံကို အသျပာေလးနည္းနည္းနဲ ခံေဆာ့ခဲ့တဲ့ည။
ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ယမကာေလးနည္းနည္းနဲ ့ျပန္ေခ်ာ့ခဲ့တဲ့ည။

အတိတ္ရက္ေတြကို ခဏျပန္ခံစားဖို ့
စိတ္ငွက္ေတြ ထပ်ံသြားခဲ့တဲ့ည။

လွံသြားထက္ထက္ေတြ ရင္မွာစူးတဲ့ည။
ခံစားခ်က္ေတြ ဝင္ကာရူးခဲ့တဲ့ည။

ဘဝအနာေတြ သက္သာဖို ့
အရသာေတြ ထြက္ရွာခဲ့တဲ့ည။
အလွကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ ့ေမွာက္မွား၊
ဘဝတဏွာတစ္လုတ္ ေဖာက္စားခဲ့တဲ့ည။

ေခတ္ရဲ ့မြန္းက်ပ္မွဳေတြကုိ ေဖာက္ခြဲ
အႏွစ္မဲ့ လြတ္လပ္မွဳေတြနဲ ့ေပါက္ကြဲခဲ့တဲ့ည။

သိုးမည္းတစ္ေကာင္ အေရာင္ေျပာင္းဖုိ ့အေမေငါက္တဲ့ည
မိုးၾကိဳးပစ္သလို အသံၾကီးနဲ ့တေစၦေျခာက္တဲ့ည။

ေကာင္းကင္ကို

အခ်စ္ဆိုတာ

အစ္မ တန္ခူး Tag လုပ္ထားတာကို ကဗ်ာေလးအျဖစ္နဲ ့ေရးလိုက္ပါတယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ

အခ်စ္ဆိုတာ တစ္လံုးတည္းနဲ ့ရသစံုေနတဲ့ သစ္သီး
အခ်စ္ဆိုတာ ႏွလံုးသားကုိ ထထခုန္ေစတဲ့ ပစၥည္း။

အခ်စ္ဆုိတာ လစ္ပိုေတြ အျပည့္ျဖည့္ထားတဲ့ အဏၰဝါ
ခ်စ္သူ႕စကားနဲ ့ဒုကၡေတြကုိ ပစ္ေပါက္လိုက္မယ္ အဖန္တရာ။

အခ်စ္ဆိုတာ လူပ်င္းေတြကုိေတာင္ တင္းေပးႏုိင္တဲ့ သံပတ္
အခ်စ္ဆိုတာ အထီးက်န္ေနသူေတြရဲ ့ေနာက္ဆံုးခံတပ္။

အခ်စ္ဆုိတာ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ ့ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ေလတံခြန္
အခ်စ္ဆိုတာ ကဗ်ာမ်ိဳးေစ့ေတြ စီးဆင္းလာတဲ့ ေရတံခြန္။

အခ်စ္ဆိုတာ ေရေယာင္ေဆာင္ျပီး ၾကည္လင္ေနတဲ့ ဂ်င္အရက္
လူေတြကို ယစ္မူးေစႏိုင္ခဲ့တယ္ အစဥ္အဆက္။

အခ်စ္ဆိုတာ ႏွဳတ္ခမ္းေလးထဲက ခုန္ေပါက္ထြက္လာတဲ့ သကာ
အခ်စ္ဆိုတာ ထမင္းျပီးရင္ အေရးအၾကီးဆံုးေသာ အစာ။

အခ်စ္ဆိုတာ လွ်ာဖ်ားစက္ရံုေတာ္က ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ သၾကားခ်ိဳခ်ိဳ ျဖစ္ပါသလား။
အခ်စ္ဆိုတာ ပါးစပ္ဖ်ားေပၚမွာတင္ တစ္သြားတဲ့ ေမတၱာတရား။

အခ်စ္ဆိုတာ မေပ်ာက္ခ်င္လို ့ တမင္တကာ ေမြးထားလုိက္တဲ ့အနာ
အခ်စ္ဆိုတာ အခ်ိန္ေတြေပးျပီး က်င္ယူထားရတဲ့ ရတနာ။

အခ်စ္ဆိုတာ အေရးတၾကီး အေဟာခံခဲ့ရတဲ့ တရား
အခ်စ္ဆိုတာ လူသားေတြရဲ ့အႏူးညံ့ဆံုးေသာ အမွား။

အခ်စ္ဆုိတာ အရာရာကို ေတာ္လွန္ရဲတဲ့ သူပုန္
တစ္ခ်ိဳ ့က်ေတာ့လည္း မိဘစကားဆိုတဲ့ ပုဝါေဟာင္းၾကီးေတြကုိ ျခံဳလို ့။

အခ်စ္ဆိုတာ တစ္ခ်ိဳ ့မိန္းမသားေတြ အတြက္ေတာ့ ထမင္းတစ္လုတ္
တစ္ခါတစ္ခါ သူတို ့ကို ေခါင္းေခါက္ေရြးႏုိင္မယ့္ ေဒၚလာတစ္ဆုပ္။

အခ်စ္ဆိုတာ ေကာင္မေလးေတြ အရမ္းကၽြမ္းတဲ့ ဂဏန္းသခ်ာၤ
ပုရိသေတြကုိ ခ်ိန္တြယ္ပစ္မယ့္ အံ့မခန္းပညာ။

အခ်စ္ဆိုတာ အရည္မမီလို႔ အပယ္ ခံလိုက္ရတဲ့ ဆန္ကြဲ
အခ်စ္ဆိုတာ ဖန္ထည္ထက္ေတာင္ ကြဲအက္လြယ္တဲ့ အသည္း။

အခ်စ္ဆိုတာ ၾကိတ္ျပီးတဲ့ အခါ အခ်ိဳကုန္သြားတတ္တဲ့ ၾကံဖတ္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သံေယာဇဥ္နဲ ့ျမတ္ႏိုးတတ္ဖို ့ေတာ့ လုိတယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ ကမၻာကုိေမာင္းႏွင္ထားတဲ့ ေလာင္စာ
အခ်စ္ဆိုတာ ငါတို ့ကုိ အက်ဥ္းခ်ထားတဲ့ ေထာင္ပါ။

အခ်စ္ဆိုတာ ကၽြံမိရင္ ၾကိဳက္ၾကိဳက္ မၾကိဳက္ၾကိဳက္ ေနရေတာ့မယ့္ စခန္း
အခ်စ္ဆိုတာ ဂငယ္ေကြ ႔ ျပန္ေကြ ့ဖို ့ခက္ခဲတဲ့ လမ္း။

အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မတိတ္မယ့္မိုး
ေခ်ာေခ်ာ လွလွေလးေတြကို ျမင္ရင္ အသည္းႏွလံုးဆိုတာ ႏုိးတတ္တယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္တည္းနဲ ့စျပီးပ်ိဳးခဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္
သံေယာဇဥ္ ႏြယ္ပင္ ေလးေတြကို စုခ်င္တယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ လံုျခံဳမွဳကို ေပးစြမ္းႏုိင္တဲ့ အမိုး
အခ်စ္ဆိုတာ လူအလစ္ကုိ ေစာင့္ေနရတဲ့ သူခုိး။

အခ်စ္ဆိုတာ ပံုသ႑န္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့မွန္းဆရ ခက္တဲ့ မိုးတိမ္
အခ်စ္အေၾကာင္းကုိ ဖြဲ ့လိုက္တိုင္း ကုိယ့္လက္ကုိယ္ စိုးရိမ္တယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ကေလး

အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး
ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ျပီး ေမြးခဲ့တာေတာင္
ထြက္မလာေသးတဲ့ ကေလး။

အဂၤုလိမာလ သုတ္မေျပာနဲ ့၊
ေရႊဝါေရာင္လင္းေနတဲ့ ရင္ဘတ္ေတြနဲ ့
ေမတၱာသုတ္ အထပ္ထပ္ရြတ္ခဲ့တာေတာင္
ထြက္မလာေသးတဲ့ ကေလး။

ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ေလာင္းေၾကးထပ္
ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ ဆိုတဲ့ ညွပ္နဲ ့
ဆြဲထုတ္ျပီးေတာ့ ေမြးရမလား။
လက္ရံုးေတြကုိ ဓားလုိေသြး
ခြဲစိတ္ျပီးေတာ႔ ေမြးရမလား။

အျဖစ္က
ဇက္ေသေနတဲ့ စတီယာရင္ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
ယာဥ္သံုးစီးကုိ တစ္ျပိဳင္တည္း ေမာင္းေနရသလိုမ်ိဳး။
ကေလး ထြက္လာဖုိ ့လည္းလိုတယ္။
ေမြးေမြးခ်င္း ေသမသြားဖုိ ့လည္း လိုတယ္။
မိခင္ရ ဲ ့အသက္ မဆံုးရွံဳးဖုိ ့လည္းလုိတယ္။

နတ္ၾကီးတဲ့ ဝိညာဥ္ႏွစ္ခုမို႔
ဘုရားသခင္က အတင္းလာလုေနတာလား။
အသက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းက ငါတို ့ရဲ ႔ လက္ထဲမွာ တည္းတည္းကေလး။

မိခင္ရဲ ႔ ငိုေၾကြးသံကလဲ အားလံုးရဲ ့ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနျပီ။
ကေလးရဲ ႔ငိုေၾကြးသံကလဲ အားလံုးရဲ ့ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနျပီ။

ကေလးရဲ ့ဖခင္လည္း
တမလြန္ကေန ပူပန္ေနေတာ့မယ္။
ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ေတြလို
အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး အားေပးခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြလည္း
အသံေတြ ဝင္ျပီး ေမာကုန္ၾကျပီ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ဒီကေလးဟာ
ေကာင္းကင္ဖ်ားမွာ တည္းတည္းေလး သီးေနတဲ့ ပတၱျမားတစ္ပြင့္ကို
ခ်ဴေပးႏုိင္မယ့္ တံခ်ဴေလး၊
ငါတို ့ရွင္ေအာင္ ေမြးႏိုင္ရင္
လာဘ္လာဘ ေတြကို ယူေဆာင္လာမယ့္ ကေလးမို႔
အိမ္သားအားလံုးကေတာ့
ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ ့
အံကုိၾကိတ္ျပီး ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။

အံကုိၾကိတ္ျပီး ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ပထမဆံုး

အစ္ကို ကုိေအာင္သာငယ္ နဲ ့ ညီမ ပင့္ဂိုး တို ့က ဘဝရဲ ့ပထမဆံုးေတြကို ေရးဖုိ ့Tag ထားလို ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလို ့ ရသေလာက္ ထဲက တစ္ခ်ိဳ ့ကို ေရးလုိက္ပါတယ္။

လူူ ့ေလာက ကုိ ေရာက္လာတဲ့ ႏွစ္..........၁၉၇၇ ခုႏွစ္

ေန ့ရက္က.......ဒီအတိုင္း တန္းေရးလိုက္ရင္ ပ်င္းစရာၾကီး။ ပေဟဠိ ဝွက္မယ္ဗ်ာ။ အခုတေလာ နာမည္ ပ်က္ပ်က္ေနတဲ့ အဖြဲ ့ အစည္းၾကီးတစ္ခု တရားဝင္ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ေန႔။ အေျဖကို ကြန္မန္ ့ မွာ ေရးထားလိုက္မယ္ဗ်ာ။

ပထမဆံုး ေျဖခဲ့တဲ့ စာေမးပြဲ.....သူငယ္တန္း မတက္ရေသးခင္ ေလးႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက စာေမးပြဲေျဖဖူးသြားျပီ။
အဲဒီ့တုန္းက အစ္မက တစ္တန္း။ တစ္ခါ တစ္ေလ အမ ေက်ာင္းသြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သြားတယ္။ တစ္ရက္ သူတို ့ႏွဳတ္ေျဖ စာေမးပြဲေျဖရတယ္။ သူမ်ားေတြ ေျဖတာေတြ ့ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျဖခ်င္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ ေက်နပ္ေအာင္လို႔ ဆရာမက ႏွဳတ္ေျဖ စာေမးပြဲ စစ္ေပးတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ေျခေလးေခ်ာင္း သတၱဝါေတြကုိ ေျပာျပရတယ္။ ဆယ္မ်ိဳးလား၊ ဆယ့္ငါးမ်ိဳးလားမသိဘူး။ ေနာက္ဆံုး တစ္ေကာင္ အလိုမွာ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလို ့မရေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ လူလို ့ေျဖခဲ့တယ္တဲ့။ အေမက ျပန္ေျပာျပတာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မွတ္မိသလိုလုိ ရွိတယ္။

ပထမဆံုး နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ ပံုျပင္...... ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ျငိမ္ေစခ်င္ရင္ အေမက ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ပံုျပင္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာတယ္တဲ့။ တစ္ခါ တစ္ခါ ဘာေျပာေလ့ ရွိသလဲဆိုေတာ့ သားျဖစ္တဲ့မုန္လာဥကို ဝယ္သြားလို ့ အေမ မုန္လာဥက “လာဥေရ၊ လာဥရဲ ့...” ဆိုျပီးေတာ့ ငိုတဲ့ အေၾကာင္း။ အဲဒါေျပာလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ရည္ေလး ဝိုင္းျပီး ျငိမ္သြားေရာတဲ့။ တစ္ခါ တစ္ခါ လည္း “က်ီးကန္းကေလး...အား..အား၊ ဘယ္ရပ္ ဘယ္ရြာက၊ ေလေတြတိုက္လို ့မိုးေတြရြာ၊ ဘယ္မွာ ေနရရွာ၊ ေနစရာ ရွားလို ့လား၊ က်ီးေလး...တအားအား။” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလး ဆုိျပရင္ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ရည္ဝဲတတ္တယ္တဲ့။

ပထမဆံုး ထုတ္ခဲ့တဲ့ သတင္းစာ....အေဖက သူ ငယ္ငယ္တုန္းက သူနဲ ့သူ ့ညီ အိမ္တြင္း သတင္းစာထုတ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားက်မခံ အိမ္တြင္း သတင္းစာ ေရးေတာ့တာေပါ့။ နာမည္က “ကမၻာ့အလင္း”။ အဲဒီ့တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ဆယ့္တစ္ႏွစ္ ျပည့္ခါနီး။
ကၽြန္ေတာ့္ သတင္းစာမွာ သတင္းရယ္၊ ကာတြန္းရယ္၊ ေဆာင္းပါးရယ္ ေရးတယ္။ သတင္းကေတာ့ လူၾကီးေတြ ေျပာတဲ့ ေကာလာဟာလေတြ၊ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ပါတဲ ့တစ္ခ်ိဳ ့ ဟာေတြ ေပါင္းျပီး ေလွ်ာက္ေရးတာ။ သတင္းေတြေကာ၊ ေဆာင္းပါးေတြေကာ ဘယ္ေကာင္းလိမ့္မတုန္း။ ကေလးအေတြး၊ ကေလး အေရးေတြေပါ့။
အဲဒီ့တုန္းက ရန္ကုန္မွာ။ ျမိဳ ့ထဲကို အေဖတို႔ အေမတို႔ နဲ႔ ဆႏၵျပပြဲေတြ သြားၾကည့္တဲ့ အခါ ဘယ္ေနရာမွာ လူအင္အား ဘယ္ေလာက္ ဆႏၵျပတယ္ ဆိုတာ မွတ္ထားတယ္။ မွတ္ထားတာ ေတြကို အိမ္က်ရင္ ျပန္ေရးတယ္။ ခ်က္ျခင္း မေရးျဖစ္ေသးရင္လည္း gist ထုတ္ထားျပီး ေနာက္မွ ေရးတယ္။ အဲဒီ့တုန္းက gist သေဘာမ်ိဳးေလးေတာ့ ထုတ္တတ္ေနျပီ။
ကာတြန္းကလည္း ပံု ေကာင္းေကာင္း မဆြဲတတ္ပါဘူး။ လူရုပ္ေတြက ျဖစ္သလိုပဲ။ ကာတြန္းတစ္ခ်ိဳ ့ေတာ့ အခုထိ မွတ္မိေသးတယ္။
ကာတြန္း တစ္ခုမွာ... “ေဖာင္း” ဆိုျပီး ေပါက္ကြဲသံၾကားရတာကို မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္က အလန္႔တၾကားနဲ႔ “ေၾသာ၊ ကားဘီးေပါက္တာပဲ။ ငါက ေသနတ္သံ မွတ္လို ့ လန္ ့ သြားတာ” လို ့ေျပာလိုက္တဲ့ကာတြန္း။
ေနာက္ကာတြန္းတစ္ခုက.... ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ရုပ္ရွင္မျပခင္ “အဆိပ္ပင္ ေရမေလာင္းသင့္” လို ့ စာတမ္းထုိးေၾကျငာတယ္။ အဲဒါကို လူတစ္ေယာက္က “လူေတြ စားမယ့္ ထမင္းထုတ္ေတြထဲကို အဆိပ္ခတ္ဖို႔ အဆိပ္ပင္ေတြကုိ ေရလိုက္ေလာင္းဦးမွပဲ” လို ့ေတြးျပီး အဆိပ္ပင္ေတြကုိ ေရလိုက္ေလာင္းေနတဲ့ ကာတြန္း။ အဲဒီ့တုန္းက ဆႏၵျပတဲ့ လူေတြစားတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြ၊ ၾကက္ဥေတြ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြထဲမွာ အဆိပ္ေတြ လိုက္ခတ္တယ္လုိ ့ သတင္းေတြ ထြက္ခဲ့တာကုိး။ (ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ေရထားတဲ့ အဆိပ္ပင္ေရမေလာင္းသင့္ ဆိုတာကေတာ့ တကယ္ေတာ့ ေမွာင္ခုိအားေပးမလုပ္ဖုိ ့ရည္ရြယ္ျပီး ေရးထားတာပါ။)
အဲဒီ့ စာရြက္ေလးေတြ အခု မရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အေရးအခင္း ျပီးေတာ့ အိမ္ေတြကို လိုက္ရွာတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေတြထြက္ေတာ့ အေမက အဲဒီ့တုန္းက ထြက္တဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြေကာ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေရးခဲ့တဲ့ ဟာေတြကိုေကာ ေခါင္းအုန္း ထဲမွာ ထည့္ခ်ဳပ္ပစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေခါင္းအုန္းကို ျပန္ျဖည္တဲ့ အခါ က်ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ ့ စာရြက္ေတြလည္း ပ်က္စီးကုန္ျပီ။ ေဆြးကုန္ျပီ။ အေမက အကုန္လံုး မီးထဲထည့္ပစ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။

ပထမဆံုးအၾကိမ္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ေန ့

၈၈တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ငါးတန္း။ အထက (၅) တာေမြ၊ ေယာက်ာ္းေလးေက်ာင္းက။ တာေမြက ျမိဳ ့နယ္ ေကာင္စီရံုးေရွ႕ (အခုေတာ့ မဝတ ရံုးနဲ႔ ျမိဳ႔နယ္ စည္ပင္ရံုးျဖစ္သြားျပီ ထင္တယ္။) မွာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပပြဲေတြလုပ္တယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၇ ရက္ေန ့က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းအလွည့္။ စက္တင္ဘာ ၁၇ ေန ့လည္ ကေန စက္တင္ဘာ ၁၈ ေန ့ လည္ အထိ ၂၄ နာရီတိတိ အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပပြဲ။ ကၽြန္ေတာ္က သြားခ်င္လုိ ့အိမ္ကုိ ပူဆာတယ္။ (အဲဒီ့တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ကေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ ႏုိင္ငံေရးကိုလည္း ဘာမွ သိေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေတြကုိ ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါဝင္ ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။) အိမ္က ခြင့္မျပဳဘူး။ အဲဒါနဲ ့ကၽြန္ေတာ္ငိုလိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ မသြားခင္မွာ အားေဆးတစ္လံုးလည္း ထုိးေပးလိုက္တယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ ေကာင္စီရံုးေရွ ့မွာ အစာငတ္ခံဆႏၵျပၾကတယ္။
ေၾကြးေက်ာ္သံေတြ၊ ခြပ္ေဒါင္း သီခ်င္းေတြကို ဆိုၾကတယ္။ သံပုရာရည္တို ့ေဖ်ာ္ရည္တို ့ တုိက္တယ္။ ကေလးေတြေပမယ့္ ဘာမွ မစားပဲ ေနႏုိင္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ႔ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနတာကို လူေတြအမ်ားၾကီး လာၾကည့္ၾကတယ္။ အေမတို ့ေတြ၊ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ လာၾကည့္တဲ့ အခါမွာဆို ကၽြန္ေတာ္က မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္။ ဂရုစိုက္တာတို ့ ပိုတာတို႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္မွ မၾကိဳက္တာ။(အဲဒီ့တုန္းက မၾကိဳက္တာ။ အခုေတာ့ ၾကိဳက္တယ္။ :P)။
လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵျပၾကတဲ့ အဖြဲ ့ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီကုိ သဝဏ္လႊာေတြ လာဖတ္ၾကတယ္။ အေလးလည္း လာျပဳၾကတယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီကုိ ဦးႏု လာျပီး မိန္ ့ ခြန္းေျပာတယ္။ ဦးႏုရဲ ့လံုျခံဳေရးအတြက္ ဆရာမ ေတြက ဦးႏုကို ဝိုင္းရံထားၾကတယ္။ ဦးႏု ေျပာသြားတဲ့ မိန္ ့ ခြန္းထဲမွာ ဦးေနဝင္းလက္ထက္က သိမ္းထားတဲ့ ပုိက္ဆံေတြကုိ ေဒၚလာနဲ ့ ျပန္လဲ ေပးမယ္ဆိုတာပဲ မွတ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းက ဆရာမေတြ သိပ္ၾကိဳက္သြားတဲ့ အခ်က္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေမနဲ ့ခင္တဲ့ ဆရာမ တစ္ခ်ိဳ ့ဆို အဲဒီ့တုန္းက ဦးႏုကို ေဒၚစုထက္ ေတာင္ပုိၾကိဳက္သြားၾကတယ္။
ရုပ္ရွင္ သရုပ္ေဆာင္ ေအးေအးသင္းလည္းလာတယ္။ “တစ္လိမ္ ႏွစ္လိမ္ ေဗြလိမ္ရွဳပ္တယ္၊ လူညာၾကီးေပါ့ကြယ္” သီခ်င္းကို ဆိုျပတာ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္ “သူခုိးၾကီးေနဝင္း” ဆိုျပီး လိုက္ဆိုဖို ့တိုင္ေပးတာကို မွတ္မိတယ္။ ဘာလို ့မွတ္မိတုန္းဆိုေတာ့ အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဖိနပ္ အထားမွားျပီး ေပ်ာက္ေနတယ္ေလ။ ဖိနပ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူခုိးၾကီးလို ့လိုက္ဆိုရတာ အရသာ ရွိတယ္။ ေနာက္ ဟာသ သရုပ္ေဆာင္ မ(ေဒၚ)သန္းေရႊရဲ ့သမီး ေဟာေျပာတာကိုမွတ္မိတယ္။ သူက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရြတ္ျပတယ္။ “ေကၽြးတဲ့လက္ကို သူကုိက္၊ ေခြးထက္မိုက္ပါတယ္ အေဖ” ဆိုတဲ့ စာသားကုိ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတယ္။ ေအးေအးသင္းတို႔ လာတာက စက္တင္ဘာ ၁၇ ညေနပုိင္းမွာပါ။ ဦးနုလာတာကေတာ့ စက္တင္ဘာ ၁၈ နံနက္ပိုင္း။ ေဒၚစုလည္း လာမယ္လုိ ့ေျပာေပမယ့္ မလာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စက္တင္ဘာ ၁၈ မြန္းလြဲပိုင္းမွ တျခားေက်ာင္း အလွည့္မွာ လာပါတယ္။

စက္တင္ဘာ ၁၇ ညေနဘက္မွာ လူေတြ ဓားေတြ လွံေတြနဲ ့ေအာင္ပြဲခံျပီး ျပန္လာတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီ့တုန္းကေတာ့ ဘာမွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ ကုန္သြယ္ေရး ရံုးမွာ စစ္သားတစ္ေယာက္က စပစ္ခတ္လို ့လူထုၾကီးက ကုန္သြယ္ေရး ဝန္ၾကီးရံုးကို ဝိုင္းပိတ္ဆို႔တဲ့ ျဖစ္ရပ္ပါ။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ေတာ့ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ ့ပဲ ျပီးသြားတယ္လုိ ့ေနာက္ပိုင္းမွာ သိရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက စိတ္မခ်ရတဲ့ အေျခအေနမို ့လား။ ညအေမွာင္ကုိ အကာအကြယ္ယူျပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို အႏၱရာယ္ လာေပးႏိုင္တယ္ေလ။ ညဆိုေတာ့ လာၾကည့္မယ့္သူေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကုိ ညသန္းေခါင္ေလာက္မွာ အနီးအနားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ဝွက္ထားလုိက္ပါတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းမွန္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာ(ညဘက္မွာ) အေဖတုိ ့ကလည္း သတင္းေတြ မ်ိဳးစံု ၾကားျပီးေတာ့ စိတ္ပူေနျပီ။ အဲဒါနဲ ့အေဖက ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကို စုျပီး ဓားေတြ ကုိယ္စီနဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ေနရာ (ေကာင္စီရံုး) ကို လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုမေတြ ့ေတာ့ ဘူး။ (ခုခ်ိန္ ျပန္ေတြးမိတဲ့ အခါ အဲဒီ့ အခ်ိန္တုန္းက လူေတြရဲ ့စည္းလံုးမွဳနဲ ့ သတၱိကို အံ့ၾသမိပါတယ္။ ေသြးပူေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုိုရင္ လူေတြမွာ အေၾကာက္တရား ေလ်ာ့သြားတတ္တယ္ လို ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။)
ေနာက္ေန ့အစာငတ္ခံတာ ၂၄ နာရီျပည့္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဆန္ျပဳတ္ေကၽြးတယ္။ ထမင္း ခ်က္ျခင္းစားလုိ ့မရဘူးေလ။ အစာအိမ္က လက္ခံႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ တစ္ေက်ာင္း အလွည့္မွာ ေဒၚစု လာတယ္။ ညက်ေတာ့ အာဏာသိမ္းေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ့အာဏာသိမ္းတဲ့ညမွာ ကၽြန္ေတာ္ပင္ပန္းျပီး အေစာၾကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ လမ္းထဲမွာ တစ္ေယာက္က စစ္အာဏာရွင္ အလုိမရွိဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကို တုိင္ေပးျပီး က်န္တဲ့ သူေတြက လိုက္ဆိုၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္မသိလိုက္ဘူး။ အိပ္မက္ကမၻာထဲ ေရာက္ေနျပီ...
ပထမဆံုး အၾကိမ္ဆိုေပမယ့္ ခုထိ အဲဒီ့ တစ္ၾကိမ္ပဲ အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပဖူးေသးပါတယ္။

တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဘဝမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ေန ့

အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပတာကို ဖယ္လိုုက္ရင္ ဘဝမွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ဆႏၵျပဖူးတာက ၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာ ႏွစ္ရက္ေန ့။ ဝို္င္အိုင္တီထဲမွာ။ ေက်ာင္းထဲမွာ တင္ပဲ။ ဆႏၵျပ ေက်ာင္းသားေတြ အျပင္ထြက္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ ့ကန္တင္း ေရာက္ေနလို ့ မလိုက္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ ဒုတိယ အၾကိမ္က ဒီဇင္ဘာ ေျခာက္ရက္ေန ့ညေန။ အျပင္ထြက္ ဆႏၵျပၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ ျဖစ္တယ္။ လံုထိန္းေတြနဲ ့ရင္ဆိုင္ရတယ္။ လံုထိန္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းသားထက္ေတာင္ အင္အားမ်ားေသးတယ္။ တုတ္ေတြ၊ ဒိုင္းေတြနဲ ့။ ေရွ ့ မွာ ပိတ္ရပ္ထားၾကတယ္။ အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ပထမဆံုး ျဖစ္လာတဲ့ ခံစားခ်က္ကေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ပဲဗ်။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ေျပးခ်င္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ထြက္မေျပးခဲ့ၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းသားအကုန္လံုး သတၱိရွိၾကတယ္။ စည္းကမ္း လည္းရွိၾကတယ္။ အျပင္လူလည္း ဝင္လုိ ့မရေအာင္၊ ရုတ္ရုတ္သဲသဲလည္း မျဖစ္ေအာင္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီးေတာ့လား၊ ပလတ္စတစ္ၾကိဳးနဲ ့လားမသိဘူး ေက်ာင္းသားေတြကို ကာရံလိုက္တယ္။ စိတ္လွဳပ္ရွားလို ့ အုတ္ခဲက်ိဳးေျပးကိုင္ျပီး ထုမယ္လုပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ကုိလည္း ဝိုင္းတားၾကေသးတယ္။ တကယ္ကလည္း အုတ္ခဲနဲ ့ ထုလို ့ရေလာက္တဲ့ အကြာအေဝးမဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ ့ကုိယ္ပဲ လွည္းတန္းမွာ သြားစုဖုိ ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကျပီးေတာ့ ျပန္ဆုတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ပထမဆံုး ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေခြ.... နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား(ထူးအိမ္သင္)။ အဲဒီ့ တုန္းက အိမ္မွာ ကက္ဆက္လည္း ေကာင္းေကာင္းမရွိေသးဘူး။ ေခြတစ္ေခြ စဖြင့္ခါစဆို ေမာ္တာက ေလးတယ္။ အေဖ ဝယ္ထားတဲ့ ေမဆြိ သီခ်င္းေခြ ဖြင့္လိုက္ရင္ ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းမွာ ေယာက်ာ္းသံၾကီးထြက္တယ္။ ေမာ္တာက ဖြင့္ခါစဆို လည္တာေႏွးတယ္။ တျဖည္းျဖည္း အရွိန္ရလာမွ ပံုမွန္ျဖစ္သြားတာ။
အဲဒီ့ ထူးအိမ္သင္ ေခြကိုလည္း ေတးသံသြင္းဆိုင္က မဝယ္ႏုိင္ဘူး။ မုန္ ့ဖိုးနဲ႔ ဝယ္ဖ႔ုိ ့မေလာက္ဘူး။ ေခြေတြ ပံုျပီး ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳ နဲ ့ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္က ဝယ္ထားတာ။

ပထမဆံုး ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အရက္.... ဘီယာကိုပါ အရက္စာရင္းထဲသြင္းရင္ေတာ့ ျမန္မာ စည္ ဘီယာ။
( ဘီယာက အရက္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ Rum။ ဘာ Rum မွန္းေတာ့ မမွတ္မိဘူး။)

မွတ္မိတဲ့ အထဲက ပထမဆံုး တစ္ခ်ိဳ ့ကုိ ေရးလိုက္ပါတယ္။

သမုဒၵရာ ေအာက္မွာ

စစ္ဖိနပ္ရာေတြ ဗရပြနဲ ့
ေၾကမြေနတဲ့ ဥယ်ာဥ္ကို
ျပန္ျပဳျပင္ဖို ့သံုးနည္းရွိသတဲ့။

တစ္ခ်ိဳ ့ေတြက...
မိစၦာေကာင္းကင္ ဆီက သနားကရုဏာကို
ေခါင္းလွ်ိဳး ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက...
အေနာက္အရပ္ဆီက အင္အားၾကီးနတ္ေတြကို
မခ်င့္မရဲ ေမွ်ာ္ကိုးၾကတယ္။
တစ္ခ်ိဳ ့ေတြက...
ကုိယ့္အားကိုယ္ကိုး
ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ ကိုယ္ျပန္ေလထိုးျပီး
ဆက္လက္ခ်ီတက္ ခ်င္ၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္...

ေသနတ္ကိုပဲ အခ်ိန္ျပည့္ ေမာင္းတင္
ႏွစ္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ ေမွာင္ေနခဲ့တဲ့ ေကာင္းကင္ ဆီက
ဘာမ်ားေမွ်ာ္လင့္လို ့ရဦးမွာလဲ။

အစြယ္က်ိဳးေနတဲ့ တေစၦ
အဆိပ္မရွိတဲ့ ေျမြကို
ဘယ္သူ တပည့္ေမြးဦးမွာလဲ။
နဂိုက လွပါလ်က္နဲ ့
အနာေတြ အျပည့္နဲ ့ရုပ္ဆိုး
အရိုးခ်ည္း က်န္ခဲ့မယ့္ တစ္ခုလပ္မ ကို
ဘယ္သူ ကယ္တင္ ခ်င္ ဦးမွာလဲ။

ေဟ့...ဒီမွာ...
တစ္နည္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
ငါတုိ ့အားလံုး
အိပ္မက္ေတြကို ဓားလိုေသြးျပီး
စိတ္ဓာတ္ေတြကို က်ားလိုေမြးထားရမယ္။
ကုိယ့္ အသံ ကိုယ္ျမွင့္ျပီး ကုိယ့္အလံ ကုိယ္လႊင့္ရမယ္။

ေသြးေၾကာထဲ လွိဳင္းဂယက္ထ
စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ၾကြေနတုန္း
တုိင္ကပ္နာရီက ခုနစ္ခ်က္ထုိး
အလည္လြန္ေနတဲ့ ငါ့ စိတ္ကို လာႏွိဳးတယ္။
မိုးခါးေရတစ္ခြက္ အရွာထြက္ဖို ့အခ်ိန္ေရာက္ျပီတဲ့။

အုတ္ျမစ္ မခ်ရလိုက္ေသးခင္ အခ်ိန္မွာပဲ
ေလထဲက အိမ္ေလး ျပိဳပ်က္
လက္ေတြ ့ဘဝရဲ ့အၾကမ္းဖက္မွဳ ေအာက္မွာ
ငါးမိနစ္သား စိတ္ကူးမီးေတာက္ ကေလး
မရွဳမလွအသက္ထြက္သြားခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ ့
ဆပ္ျပာ ပူေဖာင္းေလးေပါက္...
ေၾသာ္...
ဝမ္းတထြာဆိုတဲ့ သမုဒၵရာ ေအာက္မွာ
ငါတို ့ႏုိင္ငံ ေပ်ာက္ခဲ့ျပီပဲ။

ေကာင္းကင္ကို

ၾကယ္ေတြလႊတ္မယ့္ သက္တန္ ့ေရာင္စဥ္

ငါသာ တန္ခိုးရွင္ျဖစ္ရင္... ေသနတ္သံေတြ မပါရေစပဲ...စက္တင္ဘာကို ျပန္အသက္သြင္းျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရး ‘လ’တစ္စင္း ဖန္ဆင္းမယ္။အဲဒီ့လမင္းဟာ...ကမ ၻာၾကီးရဲ ့အေမွာက္မိုက္ဆံုး ေနရာေတြမွာ ခရီးလွည့္ျပီး သာရမယ္။

ၾကယ္ေတြလႊတ္မယ့္ သက္တန္ ့ေရာင္စဥ္

အာဏာရွင္ေတြပ်ိဳးလိုက္တဲ့ ဒဏ္ရာတစ္ခင္းမွာ
ၾကယ္ေတြဟာ ရုန္းရင္းကန္ရင္း ပြင့္ရတယ္။

သိပ္ေမွာင္ရင္ ၾကယ္ေတြေပၚလာစျမဲတဲ့။
ငါတို ့ေဒသမွာ
ၾကယ္ေတြ မၾကာမၾကာ ထြန္းကားတယ္။
ၾကယ္ေတြ မၾကာမၾကာ ေႂကြက်တယ္။
ၾကယ္ေတြ လက္ဆင့္ကမ္းျပီး ပြင့္ၾကတယ္။

အဲဒီ့ ၾကယ္ေတြပဲေပါ့။
စက္တင္ဘာဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာထက္မွာ
ေသြးစက္လက္နဲ ့ ကဗ်ာဖြဲ ့လိုက္တာ
ကမ ၻာေစာင့္နတ္ေတြေတာင္ ၾကက္သီးထတယ္။

အဲဒီ့ ၾကယ္ေတြပဲေပါ့။
အိုဟင္နရီရဲ ့ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ကို
အသက္နဲ ့လဲျပီး ဆြဲခဲ့တာ။

ၾကယ္ေတြရဲ ့ကရုဏာမ်က္ရည္ဟာ
ေမတၱာသုတ္အျဖစ္
ေလထုထဲမွာ လွည့္ပတ္စီးဆင္းျပီး
ကမ ၻာ့ျပည္သူေတြရဲ ့ႏွလံုးသားနံရံေတြကို
သိမ္သိမ္ေမြ ့ေမြ ့ ပဲ့တင္ရိုက္ခတ္တယ္။

ေရႊဝါေရာင္ လင္းေနတဲ့ ၾကယ္ေတြေၾကာင့္
ငါတို ့သမိုင္းက တျခမ္းလွခဲ့တယ္။

ငါသာ တန္ခိုးရွင္ျဖစ္ရင္
ေသနတ္သံေတြ မပါေစရပဲ
စက္တင္ဘာကို ျပန္္အသက္သြင္းျပီး
ျငိမ္းခ်မ္းေရး ‘လ’တစ္စင္း ဖန္ဆင္းမယ္။
အဲဒီ့လမင္းဟာ
ကမ ၻာၾကီးရဲ ့အေမွာက္မိုက္ဆံုးေနရာေတြမွာ
ခရီးလွည့္ျပီး သာရမယ္။

မဟတၱမဂႏၵီေရ…
သင္ေဖာက္ခဲ့တဲ့လမ္းမွာ
မိုင္အေဝးဆံုး ေလွ်ာက္ခဲ့သူေတြဟာ
ငါတို ့ပဲ ျဖစ္တယ္။
ဆိုကေရးတီး ေသာက္ခဲ့တဲ့ အဆိပ္္ခြက္ထက္
ပိုျပီးျပင္းတဲ့ အဆိပ္ခြက္ေတြကိုေသာက္ခဲ့သူေတြဟာလည္း
ငါတို ့ပါပဲ။

မီးပံုထဲကို ခုန္ဆင္းျပီး
ခဏခဏ ျပန္ရွင္သန္ထတာဟာ
ဒ႑ာရီထဲက ဖီးနစ္(စ္)ငွက္ေတြမဟုတ္ဘူး။
တိုက္ပြဲမွာ ကမယ့္ ခြပ္ေဒါင္းငွက္ေတြျဖစ္တယ္။

လွ်ပ္စီးအလက္
ေခတ္အပ်က္မွာ
စစ္ဖိနပ္ေတြက
မတန္မရာ ထီးရဲ ့ေနရာယူျပီး
ရက္စက္မွဳေတြနဲ ့တိုင္းျပည္ကိုမိုးေတာ့
ပန္းေတြအားလံုး ေလာင္းရိပ္မိတယ္။
ေလာင္းရိပ္မိတဲ့ပန္းေတြပီပီ
ငါတို ့ပ်က္စီးေနေပမယ့္
ငါတို ့ရဲ ့စိတ္အတြင္းထဲ တိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ ေက်ာက္ရုိင္းေတြဟာ
ပ်က္စီးေနတဲ့ အပိုင္းေတြထက္ ပိုျပီးၾကီးပါတယ္။
ငါတို ့မွာ မေသြးရေသးတဲ့ ပတၱျမားေတြ ရွိပါတယ္။

ငါတို ့ဟာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ခံႏုိင္ရည္ရွိတယ္။
ငါတို ့မွာ ၂၄ နာရီလံုးလံုး လက္ပစ္ကူးႏုိင္တဲ့ ရုန္းကန္အားေတြရွိတယ္။
အဲဒီ့ ခံႏုိင္ရည္၊ရုန္းကန္အား ေတြကို ေနရာတက်သံုးၾက။
ငါတုိ ့ရဲ ့ ခံႏုိင္ရည္ေတြဟာ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ၾကိတ္မွိတ္ခံဖို ့မဟုတ္ဘူး။
ငါတို ့ရဲ ့ ရုန္းကန္အားေတြဟာ ခိုင္းအစားခံဖို ့မဟုတ္ဘူး။

ၾကယ္ေတြ ေလာကငရဲမွာ ညွိဳးညိွဳးငယ္ငယ္နဲ ့ဇာတ္သိမ္းေနရတယ္။
ၾကယ္ေတြ မိစ ၦာေခါင္မိုးေအာက္မွာ အသာေခါင္းလွ်ိဳးေနရတယ္။
ၾကယ္ေတြ ေရျခားေျမျခားမွာ
စိတ္မပါ လက္မပါ ၊ ႏိုးတစ္ဝက္ အိပ္တစ္ဝက္နဲ ့
မသက္မသာ လင္းေနရတယ္။

ပန္းေတြပြင့္ခြင့္ရတဲ့ေခတ္ကို ဖန္တီးၾက။
ၾကယ္ေတြလင္းခြင့္ရတဲ့ေခတ္ကို ဖန္တီးၾက။
မိသားစုေတြ ဆံုစည္းခြင့္ရတဲ့ေခတ္ကို ဖန္တီးၾက။

ညီအစ္ကိုတို ့၊
ၾကယ္ေတြရဲ ့ ေတာက္ပအားကို ငါေတာ့ယံုတယ္။
ၾကယ္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လင္းခြင့္ရတဲ့ တစ္ေန ့မွာ
ၾကယ္ေတြလႊတ္မယ့္ သက္တန္ ့ေရာင္စဥ္ဟာ
ေဒသတြင္းကေကာင္းကင္မွာ အလင္းဆံုးျဖစ္လိမ့္မယ္။

စက္တင္ဘာ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာကို ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္

သရုပ္မွန္

အျဖစ္က
ေျခေထာက္ဒဏ္ရာ ရထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္
ၾကိဳးတန္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရ သလိုမ်ိဳး...
သတိဆိုတာ ပိုတယ္မရွိဘူး
ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းႏုိင္မွ။

ပြဲသိမ္းလက္သီးေတြ
ေခါင္းေပၚဝဲေနတဲ့ ဒီတိုက္ပြဲမွာ
မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္တာက အစ စြန္႔စားခန္းတစ္ခု
အသက္ရွဴတာကအစ သတိထားဖို ့လုိတယ္။

ရန္သူရဲ ့ေျခလွမ္း
သူထုတ္သံုးမယ့္ လက္နက္ပုန္း
အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါ
ခ်ိန္ခြင္လွ်ာရဲ ့အလားအလာနဲ ့
ေနာက္ဆံုး...
ဘုရားသခင္ရဲ ့အလိုေတာ္က အစ
အားလံုးကို ၾကိဳသိေနရမယ္။

ထိုးေကၽြးတိုင္းလည္း မစားမိေစနဲ ့
မ်က္ရည္လည္ျပတိုင္းလည္း မသနားမိေစနဲ ့
သတိထား!

သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ပြဲ မွာ
ကရုဏာတရားနဲ ့မိုက္မဲ မေနနဲ ့
ခံစားခ်င္တဲ့ရင္ဘတ္ကို ရုိက္ခြဲ ထားႏုိင္မွ...

သတ္ကြင္းၾကိဳးဝိုင္းထဲ မဝင္ခင္
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို သြားမနာ မိေစနဲ ့။
အဲဒါ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ အဆံုးစီရင္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ။
လက္ေတြကို ဂိမ္းႏွိပ္သလို ေပါ့ပါးေနပါေစ။

အလြယ္တကူ အရွံဳးမေပးနဲ ့၊
မႏုိင္မခ်င္းလည္း ႏွလံုးမေအးနဲ ့။
အခုအခ်ိန္မွာ ေသြးတစ္စက္ မထြက္ခ်င္လို႔
ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရတဲ့ အရာေတြ
ေနာင္တစ္ခ်ိ္န္ တရားဝင္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ
ျပန္ရဖို ့ဆိုရင္
ေသြးပင္လယ္တစ္ခု ဖြဲ ့ျပီး တိုက္ယူ ေနရလိမ့္မယ္။

ထန္းလ်က္ခဲ တစ္ခဲနဲ ့ေတာ့
အနာဂတ္ကို မလဲလိုက္ပါနဲ ့။
အရွံဳးနဲ႔အသားက် ေနတဲ့ စရိုက္ေတြကုိ ျပင္ရမယ္။

မတတ္သာလို႔ လက္အုပ္ခ်ီေနရရင္ေတာင္
ခ်ီထားတဲ့ လက္အုပ္ထဲမွာ
ဓားေျမွာင္တစ္လက္ကို ဝွက္ထားပါ။

ေဟာ..ေဟာ..ဟုိမွာ
ရန္သူတစ္ခ်က္မွားျပီ
အခြင့္အေရးရတုန္း ျပတ္သားပစ္လုိက္။

ကုိယ့္ဘက္ကေတာ့ သြားမမွားမိေစနဲ ့။
ေလွေမွာက္သြားတာနဲ ့
ဟိုး..ေရေအာက္နားမွာ
အစိမ္းလိုက္ စားမယ့္ သတၱဝါေတြ ရွိေနတယ္။

ျမန္ျမန္နဲ ့မွန္မွန္ေလွ်ာက္၊
ခလုတ္တိုက္ျပီးေတာ့လည္း မလဲမိေစနဲ႔ဦး။
လိပ္ျပာႏုတ္ျပီး ေနရာခ်င္း လဲမယ့္ သရဲသဘက္ေတြ
သြားရည္ တျမားျမားနဲ ့ေစာင့္ေနၾကတယ္။

ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အထိမနာခ်င္ရင္ေတာ့
လက္လြန္ေျခလြန္ မျဖစ္ေသးခင္မွာ
အစြယ္ေလးကို ျမင္ေအာင္ျပထား။
ရန္ပြဲကုိ တားဆီးဖို ့
နဂါးမွန္းသိေအာင္ အေမာက္ေထာင္ထား။

ဒါဝင္ညႊန္းတဲ့ကမၻာမွာ ရွင္သန္ က်န္ရစ္ဖုိ ့ဆိုရင္
ကုိယ့္အတၱကို ကိုယ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ခ်စ္ေနဖို ့လိုတယ္။

ပဋိပကၡ ေတြထဲက
စိမ့္က်လာတဲ့ ေသြးေတြကို
ကြမ္းလိုငံုထားတဲ့ ေဟာဒ့ီကမၻာၾကီးထဲမွာ
ျငိမ္းခ်မ္းေရး လိုခ်င္တဲ့သူတိုင္း
အျပင္းထန္ဆံုး လက္နက္ေတြ တပ္ဆင္ထားဖို ့လိုတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ေဘာလံုးသမား သူငယ္ခ်င္းမ်ား (ေရး - မင္းကိုႏုိင္)

ပိုးကုန္ အခ်ိန္ကုန္
ေစာင္းတီးသင္ဖို ့အခြင့္မၾကံဳသမွ်
ငါတုိ႔လက္ေတြ
မိုးစက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္
ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းကို လွဳပ္ယမ္းေစႏုိင္ခဲ့။

ဂိုးအသြင္းမခံရဖုိ ့
အႏုိင္ဂိုးဖိသြင္းဖို ့
ေဘာလံုးကြင္းမရွိေသးေတာ့
အတူ အေျပးပဲ က်င့္ခဲ့ၾကေပါ့။

ေလသြင္း ေလထုတ္
အလုပ္ႏွစ္ခုပညာ
ပေယာဂ မပါပဲ တတ္ခါစ...

တစ္ေယာက္ဒဏ္ရာတစ္ေယာက္ လွ်ာနဲ ့ယက္ေပးၾက
တစ္ေယာက္ေကြးရင္ တစ္ေယာက္ ထုရိုက္ေျဖာင့္ေပးၾက
တကယ္ပါ ဒါေတြဟာ
ငါတို ့ေလ်ာ္ႏိုင္လို ့အထိုးခံဝံ့တဲ့ ေလာင္းေၾကးေတြပါ။
“တစ္သက္ ထာဝရ သတိရေနမယ္”

အဲဒါေတြက
ငါတို ့လုေသာက္ေနၾက အုန္းမွဳတ္ခြက္ကို
“ေရႊခြက္” လို ့လာေရးတဲ့ အကၡရာေတြပါ။

ေတြ ့ဆံုခြဲခြာ
မ်က္ႏွာႏွစ္ဘက္ပါတဲ့ အသျပာ တစ္ခ်ပ္
ကုိယ္ၾကိဳက္ရာ ဝယ္စားတတ္ျပီးတဲ့အခါ
ခ်ိဳခ်ဥ္ဖန္ခါး အသားတစ္ဆုပ္ အရြက္တစ္ရာ
စားျမံဳ ႔ျပန္မယ္လုပ္ခါမွ
မွန္ထဲမွာ
ငါ့ကိုယ္နဲ ့ဘယ္သူ ့မ်က္ႏွာလဲ...
အလီေတြရြတ္ ခၽြတ္ၾကည့္လည္းမရ
ဂါထာေတြရြတ္ ခၽြတ္ၾကည့္လည္းမရ
ဘယ္သူ ့ပေယာဂ လည္းေဟ့...
မဟုတ္ဘူး
ငါတို ့အတတ္ၾကဴး စြပ္ခဲ့ၾကတာ။

ခၽြတ္မရေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးေတြေအာက္
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္မျမင္

ခုေတာ့
တစ္ေယာက္ဂိုးေပါက္ပဲ တစ္ေယာက္ျမင္
ေရႊဂိုးေတြ တစ္ဒိုင္းဒုိင္း ကန္သြင္းခ်င္ေနၾကတယ္။

မင္းကိုႏုိင္

ေဖာက္ထြင္းမ်က္မွန္

ေလာကၾကီးမွာ အျမင္ၾကည္လင္ ေနဖို ့ေတာ့ လိုတယ္ဗ်။ ဝါးတားတား အျမင္နဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္မိရင္ အခန္ ့ မသင့္တဲ့အခါ အဆဲခံရတတ္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ္ေတ႔ြ ့...

**************

အေဝးမွဳန္တဲ့ သူေတြေတာ့ သိလိမ့္မယ္။ အေဝးမွဳန္ခါစ မ်က္မွန္ မလုပ္ရေသးခင္္မွာ ေရွ ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လူတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္ လံုးဝ မျမင္ရတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေယာက်ာ္း၊ မိန္းမလည္း ခြဲလုိ ့ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနားမေရာက္မခ်င္း ဘယ္သူမွန္းေတာ့ မကြဲဘူး။ တစ္ခါ တစ္ခါ တစ္ဘက္လူက ကုိယ့္ကုိ ျပံဳးျပတာကို သူအနားေရာက္လာျပီး အျပံဳးကုိဘရိ္တ္အုပ္ လိုက္တဲ့ အခါ က်မွ ရိပ္မိေတာ့ လူမွဳေရး ပ်က္ကြက္တာေပါ့။ အထင္လြဲခံရတာေပါ့။ တစ္ခါေတာ့...
“ေဟ့ေကာင္” “ေျဖာင္း...ေျဖာင္း...ေျဖာင္း”
ကၽြန္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လက္ခုပ္တီးျပီး လွမ္းေခၚေနတယ္။
ေတာ္ေသးတယ္။ ဒီေကာင္က အေဝးၾကီးကတည္းက လက္ခုပ္တီးျပီး လွမ္းေခၚလို ့။ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
အနားလည္းေရာက္လာေရာ.....
“ငါ ခါးပိုက္အႏွိဳက္ခံလုိက္ရလုိ ့ကြာ။ အဲဒါ ျပန္ဖို ့ဘတ္စ္္ကားခ မရွိေတာ့လို ့။ အဲဒါ မင္းမွာ တစ္ရာေလာက္ရွိလား။”
ဟာ...ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ အနားေရာက္မွ ရုပ္ကို ေသခ်ာျမင္ရျပီး သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္မွန္း သိတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ ေျပာျပီး ပိုက္ဆံ ညာေတာင္း ေနၾကတာ ခဏခဏ ၾကံဳဖူးတယ္။ ေပးလိုက္လို ့ မျဖစ္ဘူး။
“ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း မပိုဘူးဗ်။ တစ္ျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ ဆီက ေတာင္းၾကည့္ ပါလား။”
“--- --- --- သား”
ဟာ...အဆဲခံလုိက္ရျပီ။

ေလာကၾကီးမွာ အျမင္ၾကည္လင္ေနဖို ့ေတာ့ လိုတယ္ဗ်။ဝါးတားတား အျမင္နဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္မိရင္ အခန္ ့ မသင့္တဲ့ အခါ အဆဲ ခံရတတ္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔ ့...

**************

ဒီလိုနဲ႔ ပါဝါ မ်က္မွန္ တစ္လက္ လုပ္လိုက္တယ္။ မ်က္မွန္ရရျခင္းမွာပဲ ထူးထူးျခားျခား တန္ခိုးသတၱိေတြ ရွိေနတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရလိုက္တဲ့ မ်က္မွန္က ေဖာက္ထြင္း မ်က္မွန္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့သူငယ္ခ်င္း တစ္စု ေျပာေျပာျပီး သြားရည္က် ေနတဲ့ ေဖာက္ထြင္း မ်က္မွန္ မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ မွန္ နဲ ့လူ ့စိတ္ အတြင္းပိုင္းကို ေဖာက္ထြင္းျပီး ျမင္ႏုိင္တဲ့မ်က္မွန္။ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ေနာက္ကြယ္က ပံုရိပ္ေတြ၊ အတြင္းစိတ္ေတြကို ျမင္ေစႏုိင္တဲ့ အစြမ္းသတၱိေတြရွိေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း အသံေတြကို အာရံုထဲမွာ ၾကားလာေစတယ္။

ျမင္ကြင္းၾကည္မၾကည္ စမ္းသပ္ ၾကည့္ဖို ့အတြက္ မ်က္မွန္တပ္လုိက္ျပီး တီဗီြခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ျပပါျပီ အစြမ္းသတၱိ ။ တီဗီြမွာ ျပည္သူ ့သေဘာထားလာေနတယ္။ “ႏုိင္ငံေတာ္ တိုးတက္ေရးကို ေႏွာင့္ယွက္ ဖ်က္ဆီးသူမ်ားအား ဆန္ ့က်င္ၾက” တဲ့။ မ်က္မွန္က မိုက္တယ္ဗ်ာ။ ေႏွာင့္ယွက္ ဖ်က္ဆီးသူေတြဆိုတဲ့ ေနရာမွာ သူတို ့ တဖြဖြ ေျပာေျပာ ေနတဲ့ သူေတြရဲ ႔ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရမယ့္ အစား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြရဲ ့မ်က္ႏွာၾကီးေတြကိုပဲ တန္းစီျပီး ျမင္လာတယ္။ က်က္သေရ မရွိတာ နဲ ့ကၽြန္ေတာ္လည္း တီဗီြကေန မ်က္ႏွာကို ခဏ ခြာလိုက္ျပီး မ်က္မွန္ အသစ္ ကေလးနဲ ့ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့....
သတင္းလာေနတယ္။ “အမ်ိဳးသား ညီလာခံၾကီး ယခုကဲ့သို ့ေခ်ာေမြ ့စြာ ေအာင္ျမင္ ျပီးစီးႏုိင္ေရးအတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ စီးပြါးေရး၊ လူမွဳေရးမ်ားကို စြန္ ့လႊတ္ အနစ္နာခံကာ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းမွဳတို ့ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း” တဲ့။ မ်က္မွန္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ္စားလွယ္ၾကီးေတြ စီးပြါးေရးအရ စြန္ ့လႊတ္ အနစ္နာခံတဲ့ အေနနဲ ့ ေကတီဗီြမွာ ပန္းကံုးစြပ္ေနၾကတာကို ျမင္ေနရတယ္။ လူမွဳေရးအရ အနစ္နာခံတဲ့ အေနနဲ ့ ေကာင္မေလးေတြနဲ ႔ ကဲေန ၾကတာကို ျမင္ေနရတယ္။ မ်က္မွန္ေလးက မဆိုးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့လိမ္ေနတာေတြ သိရံု ေလာက္ သက္သက္ပဲ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမ်က္မွန္ တပ္ေနဖို ့ေတာင္မလိုပါဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ တစ္ခ်က္ေလာက္ ငဲ့ၾကည့္ရံုနဲ ့ သိႏုိင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကို ျမင္ဖို ့ တစ္ခ်ိဳ ့လူေတြ အတြက္ေတာ့ ဒီမ်က္မွန္ လိုေကာင္း လိုလိမ့္မယ္။ ဂမ္ဘာရီလာတုန္းကသာ ဒီမ်က္မွန္ကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ လ႔ုိ ေတြးျပီး ေတာ့ေတာင္ ျပံဳးမိေသး....

ဒီလို တန္ခုိးရွိတဲ့ မ်က္မွန္ေလး ရတာ ဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ။ ေရွ ့ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကမွ လိမ္ညာလုိ႔ ၊ဟန္ေဆာင္လို ့မရႏုိင္ ေတာ့ဘူး။

**************

ဒီေန ့ေက်ာ္ေက်ာ့္ေမြးေန ့။ ဒီေကာင့္ကုိ လဘၻက္ရည္တိုက္ခုိင္းျပီး ညွဥ္းဆဲရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ဆီကုိ ဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။
“ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိလား အန္တီ”
“မရွိဘူး သားရဲ ့။ ဒီေန ့သူ ့ေမြးေန ့ေလ။ ကိုထြန္းတို ့နဲ ့ေရႊတိဂံု ဘုရားကို သြားမယ္လုိ ့ ေျပာတယ္။”
သူ ့အေမစကားေတာင္ မဆံုးေသးဘူး။ မ်က္မွန္ထဲမွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္မိေတာ့ မလို ့၊ မနည္း ဘရိတ္အုပ္ထားလုိက္ရတယ္။ ဒီေကာင္ၾကီး အရက္ဆိုင္မွာ မွန္ေနျပီ။ မူးျပီးေတာ့ အသည္းကြဲခဲ့တာေတြ ျပန္ေဖာ္ျပီး ငိုေနျပီ။
“အဲဒီေန ့ က သူတို ့ လမ္းထဲ အမွတ္တမဲ့ ျဖတ္သြားျပီးမွကြာ၊ မေတာ္တဆ ျပန္ေတြ ့မွာ ေၾကာက္ျပီး အသားေတြေတာင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္သာ ျပန္ေတြ ့ရင္ ငါဘယ္လုိ မွ ခံႏုိင္ရည္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး”
“အဓိကတရားခံ က မန္းနီးကြ။ ေတာက္...ဒီေလာက္ အသိတရား ရွိတဲ့သူကို ပစ္ထားတဲ့ ဘုရားသခင္ေတြ၊ ေလာကပါလ နတ္ေတြကိုလည္း မုန္းတယ္။”
သူ ့အေမကေတာ့ သူ ့သား ဘုရားသြားေနတယ္ ထင္လုိ ့။ သူကေတာ့...သူ ့သာသာသူ အသံုးမက်လို ့ အသည္းကြဲတဲ့ဟာကို မူးမူးနဲ႔ အရက္ဆိုင္ထဲမွာ...ဘုရားေတြ၊ နတ္ေတြကို မဆီမဆိုင္ ေစာ္ကားေနျပီ။
**************
အဲဒီေန ့က လဘၻက္ရည္ဆိုင္မွာ လူေတာ္ေတာ္ စံုတယ္။ ထုိင္ေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြေကာ၊ နည္းနည္း စိမ္းတဲ့သူေတြေကာ။ အဲဒီ့ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသားလြတ္ၾကီး အထင္ၾကီးေနတဲ့ ခပ္ၾကြၾကြ တစ္ေကာင္လည္း ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သူ ့ကို ကြယ္ရာမွာ ဘဲမန္း လို ့ ေခၚၾကတယ္။ ဘဲမန္း ဆိုတာ အိုဟင္နရီရဲ ့ “ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္” ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္။ အေကာင္းဆံုးMaster peice ပန္းခ်ီကား တစ္ကား ဆြဲမယ္လို ့ ေျပာေျပာ ျပီးေတာ့ အဘိုးၾကီးျဖစ္သည္အထိ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မဆြဲခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ။ ဒီေကာင္လည္း သူ႔ ကိုယ္သူ သန္းေျခာက္ဆယ္အတြက္၊ ျပည္သူေတြအတြက္ လို ့ ေျပာေျပာေနျပီးေတာ့ ဘာမွလည္း မလုပ္ပဲ ေလနဲ ့ပဲ ၾကြားေနတဲ့ေကာင္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မကေတာ့ ဘဲမန္းကို ေျပာင္းျပန္လွန္ျပီး ဘန္းမဲ လို ့ ကြယ္ရာမွာ ေခၚတယ္။ မ်က္ႏွာျပဲျပဲနဲ ့ အသားကလည္း မည္းတယ္ေလ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ထုိင္ေနတဲ့ နားကို ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္နဲ ့ကေလးတစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံေတာင္းဖို ့ ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို အတင္းထုိင္ရွိခုိးျပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ ထဲက တစ္ေယာက္က ငါးဆယ္တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ဘဲမန္းကေတာ့ အေၾကြရွာေနသလိုလိုနဲ ့အိတ္ကပ္ထဲကိုေတာ့ စမ္းရွာပါတယ္။ မေတြ ့ဘူးထင္တယ္။ မေပးလုိက္ဘူး။ အဲဒီ့ကေလးလည္း ျပန္သြားေရာ...
ဘဲမန္းက စိတ္မေကာင္းလို ့မ်ိဳမက်ေတာ့ဘူး ဆိုျပီး ပလာတာကိုေတာင္ ဆက္မစားေတာ့ဘူး။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ပလာတာက နည္းနည္းေလးပဲ က်န္ေတာ့တာ။ သူလုပ္တာနဲ ့ က်န္တဲ့သူေတြလည္း စားလက္စ မုန္႔ေတြကို ဆက္စားဖို ့ခက္သြားတယ္။ ဆက္စားရင္ ကိုယ္ကပဲ ကရုဏာတရား ေခါင္းပါးသလိုလုိ ျဖစ္ဦးမွာ။
ျပီးေတာ့ သူကေျပာတယ္။ “ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္ကြာ။ အဲလို ကေလးေတြ၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ ့လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနရတဲ့သူေတြကို ျမင္တိုင္း စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။” သူ႔ စကားလည္း ဆံုးေရာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္မွန္က အစြမး္ျပေတာ့တာပဲ။ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ဆိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္ကို ဘဲမန္းက မဟားဒယားေစ်းဆစ္ျပီး ျငင္းခုန္ေနတာကို ေတြ ့ လိုက္ရတယ္။ သူ႔ စကားလံုးေတြက ရင့္ရင့္သီးသီး။

**************

ကၽြန္ေတာ္က လူတစ္မ်ိဳးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ပိုက္ဆံေခ်းျပီး ျပန္မေပးလည္း စိတ္မဆိုးဘူး။ ေတာ္ရံုတန္ရံု တင္စီီးတဲ့ သူကိုဆိုလည္း သည္းညဥ္းခံတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚ စကားမွားလည္း ကိစၥမရွိဘူး။ နားလည္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မာနကို ထိပါးလာရင္ေတာ့ အရမ္း ထိလြယ္ရွလြယ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ညံ့တယ္လုိ ့ ေျပာရင္ လံုးဝမခံႏုိင္ဘူး။ ေဒါသ အရမ္းထြက္တတ္တယ္။
တစ္ရက္ျမိဳ ့ထဲမွာ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ ့ေတြ ့တယ္။ ဒီေကာင္က ေက်ာင္းတုန္းက ေက်ာင္းစာကို ဂရုစိုက္တယ္။ Grade ေကာင္းဖို ့ အေလးအနက္ ထားတဲ့ေကာင္။ နည္းနည္းလည္း ဘဝင္ျမင့္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေလးလလံုးလံုး အတန္းမတက္ပဲ စာေမးပြဲေျဖခါနီးမွ ေက်ာင္းကိုလာျပီး ေျဖတဲ့ေကာင္။ (ကၽြန္ေတာ္တို ့တုန္းက ေလးလတစ္တန္း။) က်ဴတိုရီယယ္ေတြလည္း မေျဖဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို ့တကၠသိုလ္တက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပညာေရး စနစ္က ေတာ္ေတာ္ ဆိုးေနျပီ။ ဆပ္ပလီ ေတြ အရမ္း ေခတ္စားလာျပီ။ ဆပ္ပလီ မွာ အရင္ (ကိုယ္ မေအာင္ခဲ့တဲ့) ေမးခြန္းပဲ ျပန္ေမးေလ့ရွိတယ္။ အဲလက္စ္ရဲ ႔ “ဒီ ေမးခြန္းေလး ထပ္ေျဖလိုက္ေပါ႔” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ၾကားမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခတ္စားခဲ့တာေပါ့၊ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ ့ “မွန္တယ္ ထင္တာေတြ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ အကုန္မွားေတာ့” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းလည္း ေခတ္စားတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က စာေမးပြဲ နီးမွ လာတဲ့ေကာင္ ဆုိေတာ့ စီနီယာ အစ္ကုိ တစ္ေယာက္က နည္းလမ္းေကာင္းေပးတယ္။ စာေမးပြဲက နီးေနျပီ။ ဘာသာစံု မၾကည့္နဲ ့ေတာ့တဲ့။ အခုသံုးသာသာပဲၾကည့္ ။ ဆပ္ပလီ ေရာက္မွ က်န္တဲ့ေလးဘာသာကုိၾကည့္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ က တစ္ပတ္အလိုမွ လာျပီး စာေမးပြဲ ေျဖတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ဆပ္ပလီ မထိပဲ ေနမလား။ ထိတာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ ့ေကာင္ေတြဆို ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ ေပေသးတယ္။ စာေမးပြဲေျဖမယ့္ ရက္မွာ မအားလုိ ့ ဆိုျပီး လာမေျဖဘူး။ ဆပ္ပလီေရာက္မွပဲ လာေျဖတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြေတာ့ အဲလိုလုပ္လုိ ့ မရေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းၾကပ္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ ့သူ လဘၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ထုိင္ျပီး ပ်က္စီးေနတဲ့ ပညာေရး စနစ္အေၾကာင္းေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အခုေခတ္ကေလး ေတြဆိုရင္ ပိုဆိုးတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလိုက္္တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္တန္းဂုိက္ လုပ္ေနတာေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ေတြ ့ေတြကုိ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ ့ေျပာျပမိတယ္။ ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပုိင္းနဲ႔ ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပုိင္းေပါင္းတာ တစ္မရပဲ ေလးပိုင္းတစ္ပုိင္းရေအာင္ ေပါငး္တဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း။ ဘယ္လုိလုပ္ ဆယ္တန္း အထိ ေရာက္လာလဲ မသိဘူး။ ညံ့ရတဲ့ အထဲ ပ်င္းကလည္း ပ်င္းေသးတယ္။ စာသင္တဲ့ အခ်ိန္က လြဲျပီး က်န္တဲ့ အခ်ိန္ စာမလုပ္ဘူး။ သူ ့ကုိ စာစသင္ရတဲ ့အခ်ိန္ကလည္း စာေမးပြဲက အရမ္းနီးေနျပီ။ ႏွစ္လပဲ လုိေတာ့တယ္။ ဒါနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ ့အေမကို သူ ့သားရဲ ႔ အေျခအေနမွန္ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိဳးအတိုင္း ဆက္ျပီး ပ်င္းေနရင္ေတာ့ စာေမးပြဲ ေအာင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို ့။ ဒီအေျခအေနနဲ ့စာေမးပြဲ ေအာင္ခ်င္ရင္ တစ္ေန ့ကို ေျခာက္နာရီေလာက္ေတာ့ စာလုပ္ဖုိ ့လိုတယ္လုိ ့။ ေနာက္ေန ့က်ေတာ့ သူ ့အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ သူ ့သားစာေမးပြဲ မေျဖေတာ့ဘူးတဲ့။ အလုပ္ပဲ လုပ္ေတာ့မယ္လို ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါေတြ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္။
အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာဗ်ာ... သူ႔ စိတ္ထဲမွာ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကို ေဖာက္ထြင္းမ်က္မွန္ရဲ ့လက္ခ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။
“ခ်ာတိတ္ကလည္း မင္းကို အားက်လို ့ ေနမွာေပါ့။ ဆပ္ပလီေရာက္မွ ေျဖမလုိ ေနမွာေပါ့” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသအရမ္းထြက္သြားတယ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာက သိသိသာသာ နီရဲသြားတယ္။ ရွဴးရွဴးရွားရွားလည္း ျဖစ္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ရုတ္တရက္ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္လို ေတြးမိမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ ့ကုိ ေအးတိေအးစက္ ႏွဳတ္ဆက္ျပီး ရုတ္တရက္ ထျပန္လာခဲ့တယ္။

**************

ညေန ေလးနာရီေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ပန္းေတြ ပြင့္တယ္။ အဲဒီ့ လဘၻက္ရည္ ဆိုင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ ကႏၱာရထဲမွာေတာ့ အိုေအစစ္ကေလး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ထဲကိုဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပဲ ျမတ္ႏုိးရတဲ့ အရိပ္ကေလးကိုေတြ ့တယ္။ ဆိုင္ရဲ ့ေကာင္တာ ေရွ ့မွာ ပြင့္ေနတဲ့ သက္ရွိ ပန္းပြင့္ေလး။ ေန ့စဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ အခ်ိန္တစ္နာရီကုိ ခုိးယူႏုိင္တဲ့သူကေလးေပါ့။ တစ္နာရီသာ ဆိုတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တစ္စကၠန္ ႔၊ ႏွစ္စကၠန္႔...။ အိုင္စတိုင္းရဲ ့Relativity Theory ကုိ နားလည္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အလင္းအလ်င္ေလာက္ျမန္တဲ့ ယာဥ္ကို စီးေနဖို႔ မလိုဘူး။ ေလးနာရီထုိးတိုင္း ဒီဆိုင္ေလးကို လာထုိင္လိုက္ရံုနဲ ့ျဖစ္တယ္။ သူေလးက အခ်ိန္ေတြကို ဆြဲ ခ်ံဳ ့ပစ္ႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ ေမွာ္ဆရာမေလး။ သူ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ေန ့ ကို ႏွစ္ဆယ့္သံုးနာရီပဲ ရွိေတာ့တယ္။

သူေလးက ဆိုုိင္ရွင္ရဲ ့တူမေလးလို ့သိရတယ္။

အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခုလို အခ်ိန္ အတိအက် နဲ ့ အသည္းခ်င္း မခ်ိတ္မိေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညေနဘက္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဆိုင္ကုိ လာရင္ သူ႔ကို ေတြ႔ ရ တာမ်ားတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ညေန ေလးနာရီထိုးတိုင္း သူနဲ ့ခ်ိန္းထားသလို ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကည့္ဖုိ ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေန ့တိုင္းပဲ ဆိုင္ကို ေလးနာရီ အေရာက္သြားျပီး ဆိုင္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္းမွာ သူ သတိထား မိေလာက္ေအာင္ နာရီ ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခဏ ခဏ ၾကည့္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဆိုရင္ ေန ့တုိင္းလာမယ္ ဆိုတဲ့ နိမိတ္ပံုေပါ့။ ရက္မ်ားမ်ား မလုပ္လိုက္ရပါဘူး။ ငယ္ရြယ္သူတို ့ရဲ ့ ႏွလံုးသားေတြဆိုတာ ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကိဳးညွိဳေနဖုိ ့မလိုဘူးေလ။ ရင္ခုန္သံတုန္ႏွဳန္းေတြက အခ်စ္ဆိုတဲ့ key မွာ ျခြင္းခ်က္မရွိ ညီျပီးသား။ ခုဆိုရင္ အခ်စ္ရဲ ့တန္ခိုးနဲ ့ညေနေလးနာရီထုိးတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္အာရံုထဲမွာ သူက လြဲလို ့ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးေပ်ာက္ေနၾက။ ရွဳပ္ေထြးလွတဲ့ ေလာကၾကီးကုိ ညေနေလးနာရီေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာင္ထုိးပစ္လိုက္တယ္။
ခုဆိုရင္ ညေန ေလးနာရီဟာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ေယာက္တည္း နားလည္ႏုိင္တဲ့ ႏွစ္ဦးသံုး ဘာသာစကားျဖစ္သြားျပီ။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာသာ ကၽြန္ေတာ့္ လိုမ်ိဳး ေလးနာရီဘာသာစကားေတြ၊ ေလးနာရီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိေနမယ္ဆိုရင္ ကမၻာၾကီး အခုထက္ ပိုျပီးျငိမ္းခ်မ္းလာလိမ့္မယ္လို႔ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္မိေသးတယ္။

ဒီဆိုင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ညေန ေလးနာရီထုိးတိုင္းလာတယ္။ သူကလည္း အဲဒီ့ အခ်ိန္ဆို တျခားေကာင္မေလးကို ဖယ္ခုိင္းျပီး သူကုိယ္တိုင္ ေကာင္တာမွာ ထုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္မွာ တစ္နာရီတိတိ ထိုင္ျပီး ငါးနာရီထုိးရင္္ ျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း အက်င့္တစ္ခုလည္း ရလာေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ကြက္တိမေပးဘူး။ သူျပန္အမ္းေအာင္လို ့အျမဲတမ္း တမင္တကာ ပိုယူလာတယ္။ သူျပန္အမ္းတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို လည္း မသံုးဘူး။ အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ သက္သက္စုထားတယ္။ ခုဆို အဲဒီ့ သူျပန္အမ္းတဲ့ ေငြေလးေတြေတာင္ တစ္ေထာင့္ငါးရာ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေငြရွင္းတဲ့ အခါတိုင္း မွာလည္း သူနဲ ့ ကၽြန္္ေတာ္ အျပန္အလွန္ျပံဳးျပျဖစ္တယ္။ အျပံဳးခ်င္း ဖလွယ္ၾက တုိင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေရခဲျမစ္တစ္ခုက အျမဲ ျဖတ္စီးေနက်။ သူနဲ ့ကၽြန္ေတာ္ စကားေတာ့ တစ္ခါမွ မေျပာျဖစ္ဘူး။ ထူးအိမ္သင္ရဲ ့သီခ်င္းထဲကလုိေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ စကားလံုးေတြ မလုိေတာ့ဘူး။

တစ္နာရီ အခ်ိန္ေလး အတြင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ႔ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္း စီးခ်င္းထုိးၾကတယ္။ အၾကည့္ေတြ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားၾကတယ္။ စိတ္ကူးခ်င္းထပ္ျပီး အခ်စ္ ဆိုတဲ့ မီးေတာက္ရဖို ႔ ခတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘဝအေမာ ေတြနဲ ့ပူေလာင္လာတဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အာရံုေတြကုိ သူ႔မ်က္ႏွာနတ္ေရကန္ေလးမွာ တစ္နာရီ လံုးလံုး ေျပးကပ္ပစ္လိုက္တယ္။

သူ ့မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ အက်င့္ေလး တစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ ေကာင္တာမွာ ထုိင္ရင္းနဲ ့ ခုိးခုိးျပီး မွန္ထုတ္အလွျပင္တာ။အဲဒီ့ အက်င့္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္။ ကလက္တယ္၊ ပဲမ်ားတယ္လုိ ့ မျမင္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အလွဆင္လိုက္တာဟာ ေလာကၾကီးရဲ ႔ အစိတ္အပိုင္းေသေသးေလး တစ္ခုကို အလွဆင္လိုက္တာပဲ။ အဲဒါဟာ ေလာကကို ေလးစားတာ၊ ကိုယ့္ရဲ ့မ်က္ႏွာအလွအပနဲ ့ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကုိ ေပးဆပ္ဖို႔ၾကိဳးစားတာလုိ႔ ျမင္တယ္။ လူတိုင္းသာ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးလို မွန္တစ္ခု ဘီးတစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ ့ ေရာင့္ရဲေက်နပ္ႏုိင္ရင္ ေလာကၾကီး သိပ္လွေနမွာပဲလို ့ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္လုိက္မိေသးတယ္။

တစ္ေန ့ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး မွန္နဲ ့ဘီးေလး ထုတ္ျပီး ေခါင္းျဖီးလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ေသာက္တလြဲ မ်က္မွန္ကေတာ့ လုပ္ျပီဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္မွန္ထဲမွာ...ေကာင္မေလး ေပါင္ျခံမွာ ညွင္းေတြေပါက္လုိ ့ ေဆးလူးေနတာ ျမင္လုိက္ရတယ္ဗ်ာ။ ညွင္းေတြမွ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္ဘူး။ အကြက္လုိက္ အကြက္လုိက္။ ခုနက ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးနဲ ့ ေပ်ာ္ေနတာေလးေတြ ရုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ သူ ့ကုိ အေပၚယံေလာက္ပဲ အေလးထားတဲ့သူလုိ ့ျမင္သြားတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူတစ္မ်ိဳးဗ်။ ဇီဇာေၾကာင္တယ္။ စိတ္ျမန္တယ္။ အေျပာင္းအလဲျမန္တယ္။ စိတ္ထဲမပါရင္ ဘာမွ ဟန္ေဆာင္မေနဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ငါးနာရီထုိးတဲ့ အထိေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ဘူး။ ရုတ္တရက္ ေကာင္တာကုိ ေငြရွင္းဖို ့ထသြားလုိက္တယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ ရုတ္တရက္ အံ့ၾသ သြားတာေပါ့။ ငါးနာရီ မထုိးေသးဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံကုိလည္း ကြက္တိပဲ ေပးလိုက္တယ္။ သူျပန္အမ္းတာ မလုိခ်င္လို ့။ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မျပံဳးခ်င္ျပံဳးခ်င္နဲ ့ ဝတ္ေက်တန္းေက်ပဲ ျပန္ျပံဳးျပလုိက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ခမ်ာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားရွာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ထဲကေန စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ ့ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေဖာက္ထြင္း မ်က္မွန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အိုေအစစ္ ကေလးေပ်ာက္သြားျပီ။ အသည္းႏွလံုး တစ္ျခမ္းပဲ့သြားျပီ။ ဟိုတစ္ေန ့ကလည္း ဒီမ်က္မွန္ေၾကာင့္ပဲ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ ့ အခင္အမင္ပ်က္ခဲ့ျပီးျပီ။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ သူတို ့အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ မျမင္အပ္တဲ့ အမွန္တရားေတြကို သြားျမင္မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္။

ရိုးသားမွဳဟာ အေကာင္းဆံုး ေပၚလစီတဲ့။ လူေတြဟာ ရာႏွဳန္းျပည့္ ရိုးသားမွဳကို တကယ္ေကာ ၾကိဳက္ၾက လို႔ လား။ အမွန္တရားကိုေကာ အျပည့္ အဝ လက္ခံ ၾကလို႔လား။ ကိုယ့္ေရာဂါေတြကို ဖယ္ရွားေပးမယ့္ ေဆးကိုေတာင္ ဒီအတိုင္းေဆးသက္သက္ မေသာက္ၾကပဲ သၾကားအုပ္ျပီး လွ်ာကို လိမ္ၾကေသးတာ။
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြ တက္လာတယ္။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့ သူေတြကို ရိုးသားမွဳ မရွိတဲ့ သူေတြဆိုျပီး သတ္မွတ္ရမွာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေလးစားအားနာ လို ့ဟန္ေဆာင္တာ ဆိုျပီး လက္ခံရမွာလား။ စိတ္ရုိင္းအတိုင္း ကိုယ့္ကို အေနၾကပ္ေစေလာက္ေအာင္ ရိုးေျဖာင့္သူနဲ ့ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသူ ဘယ္သူ ့ကုိ ပုိလက္ခံသင့္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ လူအမ်ားစု နည္းတူ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္သက္သာေစမယ့္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသူကုိပဲ အလြယ္တကူ လက္ခံလိုက္တယ္။ မျမင္ရတဲ့ ဒုကၡထက္ ျမင္ရတဲ့ ဒုကၡက ပိုျပီးၾကီးတာ သိသြားျပီေလ။ အဲဒီ့ေန ့က စျပီး အမွန္တရားေတြကုိ ေဖာက္ထြင္းျမင္ႏုိင္တဲ့ မ်က္မွန္ကို ကၽြန္ေတာ္မတပ္ေတာ့ဘူး။

ေကာင္းကင္ကို

အရွံဳးျခင္းထဲက အမုန္းစာရင္း တစ္ရြက္

တစ္ပြင့္၊ ႏွစ္ပြင့္၊ သံုးပြင့္…
ခပ္ရင့္ရင့္ ပြင့္ေနၾကတဲ႔
အစိမ္းသရဲည ရဲ ႔ ပုခံုးထက္က
အျပံဳးမပ်က္တဲ့ ၾကယ္ေတြကို မုန္းတယ္။

တစ္စီး ႏွစ္စီး သံုးစီး…
တဝီးဝီးနဲ ့စားပုိးနင့္လို ့ညဥ္းေနၾကတဲ့ ယာဥ္ေတြ
ငရဲဘံုေတြ အျမဲငံုေန က် ယာဥ္ေတြေပၚ
ငါတြယ္ကပ္ခြင့္ မရတဲ့အခါမွာ
မ်ားျပားလွတဲ့ ဘဝတူေတြကို မုန္းတယ္။

အျဖဴ…အနီ၊ အနက္
ဥာဏ္ျဖဴ…ဥာဏ္နီ ဥာဏ္နက္
အနီနဲ ့အနက္ေလာက္ အသံုးခ်လို ့မရတဲ့
အျဖဴေရာင္ကုိ မုန္းတယ္။

တစ္ပြဲ၊ ႏွစ္ပြဲ၊ သံုးပြဲ…
အဲဒါ...ငါတို ့ရဲ ့ရွံဳးပြဲေတြေပါ့။
ငရဲအိုင္ထဲက ငါတုိ႔ကို
လံုးဝလွည့္မၾကည့္ခဲ့တဲ့
အုန္းလြဲေနတဲ့ နတ္ေတြကိုလည္း မုန္းတယ္။

တစ္တြဲ၊ႏွစ္တြဲ၊ သံုးတြဲ…
ေလွာင္အိမ္ထဲက ငါတို ့အတြက္ မစို ့မပို ့အမဲ
ၾကားထဲက ျဖတ္ဆြဲသူ မွန္သမွ်ကို မုန္းတယ္။

တစ္ခြက္၊ႏွစ္ခြက္၊သံုးခြက္..
ဟင္းလ်ာခြက္တို ့ရဲ ့အလယ္မွာ
အျမီးေရာ ေခါင္းပါ မက်က္ေသးတဲ့ ဟင္းလ်ာတစ္ခြက္…
အစိမ္းလိုက္ စားေနၾကတဲ့ ပါးစပ္ေတြကို မုန္းတယ္။

တစ္စင္း၊ႏွစ္စင္း၊သံုးစင္း…
အသက္ေပါင္းမ်ားစြာရင္းျပီးမွ ရခဲ့တဲ့ ျမားေတြေပါ့။
အဲဒီ့ျမားေတြကိုျဖဳန္းျပီး ကိုယ့္ဝမ္းစာေလာက္ ပစ္ေနၾကတဲ့ လက္ေတြကိုလည္း မုန္းတယ္။

တစ္စက္၊ႏွစ္စက္၊သံုးစက္
ငါ့အေပၚ ပိက်လာတဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ သံုးစက္မွာ
ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ငါ့ရဲ ့ အရွံဳးလက္ ေတြကိုလည္း မုန္းတယ္။

စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာတဲ့
တစ္စင္း၊ ႏွစ္စင္း၊ သံုးစင္း…နဲ ့
ဓားအစင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိလည္း
စိတ္ဆိုတဲ့ ဓားၾကီးေတြကို ကုိင္ျပီး
ခုတ္လို႔ မရႏုိင္တဲ့ အျဖစ္ကုိလည္း မုန္းတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ေမြးရပ္ေျမရဲ ့အေၾကာင္း

ကမၻာအႏွံ႔ က “ေရႊ”…တံဆိပ္ ေလာ္စပီကာ ေတြ
ကူပါ ကယ္ပါ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနရတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ ေမြးရပ္ေျမ အေၾကာင္း နဲ ့
ခင္ဗ်ားတို ့နားထဲကို သံရည္ပူ ေလာင္းပါရေစ ။

ဆရာဝန္ေတြက ေဆးေရာင္း
အင္ဂ်င္နီယာေတြက ေစ်းေရာင္း
ေတာ္သူေတြအကုန္ ေဘးေဂ်ာင္း
လူငယ္ေတြ အကုန္ အေတြးေစာင္း
ခြင္ရွာႏုိင္မွ သူေဌးေလာင္း ျဖစ္ႏုိင္မယ္။

အစိုးရကအစ သူခိုးဓားျပ ေတြဆို
ေပါင္းစားတတ္ရင္ေတာ့ မိုးက်ေရႊကိုယ္
တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး ပုိးက်ေနလို ့
သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္ခံဖုိ ့ goၾကေပဗ်ိဳ ့။

ညာဥ့္ငွက္မေလး တစ္ေယာက္က ေဖာက္သည္ေမွ်ာ္
မိန္းမတန္ဖိုးကုိ ေရာင္းဖို ့ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ တဲ့။

ေစ်းသည္မေလးတစ္ေယာက္က ဝယ္သူေမွ်ာ္
အေၾကြးပင္လယ္ၾကီးထဲ ကယ္သူမေပၚ
ေခတ္ၾကီးကိုက လည္သူေဆာ္

ေရွ ့ေနာက္ မစဥ္းစားမိခဲ့တဲ့ ေမာင္ႏွံ
ရွိသမွ် ပစၥည္းေလးေတြကို ေပါင္ႏွံ
ေမြးလာမယ့္ ကေလးကေတာ့ အေခ်ာင္ခံ။

ဂ်ာနယ္ေတြက အတင္းအဖ်င္း ေရာင္းစား
လူပြဲစားေတြက အခ်င္းခ်င္း ေရာင္းစား
လူတစ္ခ်ိဳ ့က လမ္းမေတြေပၚမွာ ေတာင္းစား
ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ ့ေက်ာင္းသြား
ပါရာဒို တစ္စီးက ဗြက္ေတြ စင္ေအာင္ ေမာင္းသြား

ငါတုိ႔ ငိုသံေတြကို
အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံတစ္ခ်ိဳ ့က မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။
ဖ်ာခင္းခ်င္သူ တစ္ခ်ိဳ ့ကလည္း သနားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။

မီးခဲကိုင္ထားရသလိုပဲဆိုတဲ့ ေစတနာရွင္တို ့၊
ဦးတည္ခ်က္ ဆယ့္ႏွစ္ရပ္နဲ ့ လူ ့ျပည္ကိုဖ်က္ေနတာလား။
ခင္ဗ်ားတို ့စကားလံုး ၾကီးၾကီးေတြက ေကာ္ပီ သံစဥ္ပါ။
တစ္ျပည္လံုးလည္း နားညဥ္းေနျပီ… ေအာ္ဂလီ ဆန္ခ်င္စရာ။

ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့လည္း
မႏွစ္ကလည္း ဒီေနရာ
ဒီႏွစ္လည္း ဒီေနရာ
ရပ္ေနလည္း ဒီေလာက္
ေျပးသြားလည္း ဒီေလာက္မို ့
ငါ ့ေျခေထာက္ ေတြကေတာင္ ငါ့ကို ေျပာတယ္။
သူတို ့ဆက္မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။
ငါ့လက္ေတြကလည္း သစၥာေဖာက္ျပန္တယ္။
အရွံဳးေပး လက္ေျမွာက္ျပီး ေထာက္ခံတယ္။
ဒီလုိနဲ ့...
စိတ္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားေနရတဲ့ အိပ္မက္ေတြလည္း ေခါက္ရိုးေၾက။
ျဖစ္ခ်င္တာနဲ ့ျဖစ္လာတာေတြက ေဇာက္ထုိးေတြ။
လူ ့သက္တမ္း တစ္ဝက္က်ိဳးျပီဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးသံေတြလည္း ျမည္လာျပီ။
က်န္တဲ့သက္တမ္း တစ္ဝက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းဖုိ ့ေတာင္ အီလာျပီ။

“ဆန္တစ္ျပည္ကို ၁၅၀၀ ေတာင္” အဲဒါ အဘြားညဥ္းတဲ့ အသံ။
“ျမန္မာျပည္ဟာ ဘယ္သူမွ မေနခ်င္ၾကေတာ့တဲ့ အရပ္ ျဖစ္သြားျပီ” အဲဒါ ခါးသီးတဲ့ အမွန္။

ဒီၾကားထဲ…
နာဂစ္က တစ္ခ်က္ေမႊ ့
ဧရာဝတီက လူေတြခမ်ာ အသက္ေစ့
တစ္ခ်ိဳ ႔လူေတြကလည္း အကြက္ေရႊ ့
အစိုးရ ကုလားထုိင္ကေတာ့ တစ္ခ်က္မေရြ ့
ျမန္မာျပည္ၾကီးကေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ ့အခက္ေတြ႔။

အစိုးရကအစ သူခိုးဓားျပ ေတြဆို
ေပါင္းစားတတ္မွ မိုးက်ေရႊကိုယ္
တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး ပုိးက်ေနလို ့
သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္ခံဖုိ ့ goၾကေပဗ်ိဳ ့။
ေကာင္းကင္ကို

ဘုရားသခင္.blogspot.com

ဘုရားသခင္.blogspot.com

ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္မ်ားအား ဌာပနာထားေသာ ရင္ဘတ္တို ့ က်ည္အေဖာက္ခံလိုက္ရေသာ နယ္ေျမ …
ေမတၱာ သုတ္မ်ား ရြတ္ဆိုျခင္းသည္ တကယ့္ မေကာင္းဆိုးဝါး မ်ားႏွင့္ ေတြ ့ပါက အစြမ္းမထက္ေတာ့ေၾကာင္း သက္ေသျပခဲ့ေသာ နယ္ေျမ…
ပရဟိတ လုပ္ငန္းအခ်ိဳ ့၊ ဘာသာေရးလုပ္ငန္းအခ်ိဳ ႔ ေျမေအာက္ လုပ္ငန္း သဖြယ္ ျဖစ္ေနရေသာ နယ္ေျမ…
ေသာက္စရာ မိုးခါးေရမ်ားပင္ မေလာက္မင ျဖစ္လာရေသာ နယ္ေျမ…
ႏိုင္ငံတကာမွ ေက်ာင္းသားမ်ား Laptop ကိုယ္စီျဖင္ ့အလုပ္ရွဳပ္ ေနခ်ိန္တြင္ ဤေဒသမွ ေက်ာင္းသားမ်ား ဖတ္စာအုပ္တစ္အုပ္ ရရန္အတြက္ မဲႏွိဳက္ေနရေသာ နယ္ေျမ…
သခ်ာၤသင္ခြင့္မရခဲ့ေသာ ကေလးငယ္တို ့လၻက္ရည္ဆိုင္တြင္ ဂဏန္းတြက္ေနရေသာ နယ္ေျမ…
အရာရာ အားလံုးတို႔ ဆိတ္သုဥ္း၍…ဘုရားသခင္ေတာင္မွ ဝင္ခြင့္ မရခဲ့ေသာ နယ္ေျမ…

**********

လူေတြ သိန္းနဲ ့ခ်ီျပီး ေသကုန္ၾကျပီ။ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ငတ္ကုန္ၾကျပီ။ ဒါ ဘုရားသခင္ အလိုေတာ္တဲ့လား။ ဘိန္းစိုက္သူေတြ၊ ဒုစရိုက္သမားေတြ က်ေတာ့ ၾကီးပြါး ခ်မ္းသာတယ္။ စပါးစိုက္သူေတြကို က်ေတာ့ မုန္တိုင္းလႊတ္ျပီး သတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါ ကိုယ္စိုက္ပ်ိဳးလိုက္တဲ့ အတိုင္း ရိတ္သိမ္း ရတာလား။ အိုင္းစတိုင္းေရ….ခင္ဗ်ားေတာ့ မွားသြားျပီ။ ဘုရားသခင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကိုလာျပီး ေၾကြအံ ကစားေနျပီ။ ေတြးရင္းေတြးရင္းန႔ဲ ဘဝင္မက် ျဖစ္လာတယ္။ ဘုရားသခင္ကို ေမးၾကည္႔ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္။

**********

အခုေခတ္မွာ ဘုရားသခင္က အစ blog ရွိတယ္။ www.phayarthakhin.blogspot.com လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရိုက္လိုက္တယ္။ Access denied တဲ့။ ေၾသာ…ငါအင္တာနက္ သံုးေနတာ ဘုရားသခင္ကိုေတာင္ ဘန္း(ban) ထားတဲ့ နယ္ေျမမွာပါလား။ ဒါနဲ႔ ဘုရားသခင္ဆီကုိ ေနာက္ေဖးေပါက္ကေန ဝင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ရတယ္။ http://kproxy.com ဒါလည္း Access denied။ http://vtunnel.com ... Access denied ပဲ။ ေနာက္ေဖးေပါက္ေတြေကာ ေဘးေပါက္ေတြေကာ ရွိသမွ် အေပါက္ေတြ အားလံုးကို တစ္ခုမက်န္ ပိတ္ထားလိုက္ၾကျပီ။ ငါတို ့အားလံုး အျပင္ေလာကမွာ ေကာ၊ Virtual World မွာပါ ထြက္ေပါက္လံုးဝ မရွိေအာင္ ေခ်ာင္အပိတ္ ခံလိုက္ရျပီ။

**********

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အင္တာနက္ သံုးေနတာ freedom ရွိတဲ ့နယ္ေျမမွာ။ freedom ဆိုတာ ဆိုဒ္ေတြ အကုန္လံုးကို ေက်ာ္ျပီး ဝင္လို ့ရတဲ့ ေဆာ့ဖ္ဝဲ။ ကၽြန္ေတာ္အင္တာနက္သံုးေနတဲ့ ဆိုက္ဘာ ကေဖးမွာ အဲဒီ့ ေဆာ့ဖ္ဝဲ ကို တင္ထားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း freedom software ကေနတစ္ဆင့္ ဘုရားသခင္ရဲ ့blog ထဲကို ဝင္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ဘုရားသခင္က သူ ့ Profile မွာ “ကၽြႏု္ပ္သည္ ဘုရားသခင္ တစ္ပါးတည္း ကိုသာ ကိုယ္စားျပဳသည္မဟုတ္။ ကမၻာေပၚတြင္ ရွိသမွ်ေသာ ဘုရားမ်ားအားလံုး၊ ဘာသာတရားမ်ားအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳ၏” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုရားသခင္ ရဲ ႔ blog ကို နည္းနည္း ေလွ်ာက္ေလ့လာၾကည့္လိုက္တယ္။ ကိုယ္စိုက္ပ်ိဳးလိုက္တဲ့ အတိုင္း ရိတ္သိမ္းရမယ့္ အေၾကာင္းေတြ၊ ကံကံ ရဲ ့အက်ိဳးေတြ၊ ပညာရဲ ႔ အစြမ္းေတြ… အဲဒါေတြကို ပံုတို ပတ္စေတြ သံုးျပီး ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေရးထားတာ ေတြ႔ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားသခင္ကို ေဝဖန္ခ်င္လို႔ cbox လိုက္ရွာတယ္။ မရွိေတာ့ဘူး။ ကြန္မန္႔ လည္း ေပးလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေၾသာ္..ကိုယ့္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္ခုိက္လာရင္ ဘုရားသခင္က အစ မခံႏုိင္ေတာ့ပါလား။ ဒီမိုကေရစီ မရွိေတာ့ ပါလား။ ကြန္မန္ ႔ လည္းေပးလို ့မရ၊ cbox လဲ ပိတ္ထားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အၾကံအိုက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ blog တစ္ေနရာမွာ ဘုရားသခင္ရဲ ႔ email address ကို သြားေတြ ့တယ္။ phayarthakhin@gmail.com တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုရားသခင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ Gtalk မွာ add လိုက္တယ္။

**********

ဘုရားသခင္ cbox ျဖဳတ္ထားတာ၊ ကြန္မန္ ့ပိတ္ထားတာေတြကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ဘုရားသခင္ကုိ ဒီမိုကေရစီ မရွိဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စြပ္စြဲလိုက္တယ္။ ဘုရားသခင္က ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခဏေနေတာ့ ဘုရားသခင္ရဲ ႔ Custom Message ေျပာင္းသြားတယ္။ “ပြဲတစ္ပြဲကို မၾကိဳက္ရင္ ထျပန္သြားခြင့္ ရွိတယ္။ မၾကိဳက္တဲ့ အေၾကာင္းကိုလည္း ေဝဖန္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခဲနဲ႔ေပါက္ခြင္႔ေတာ့ မရွိဘူး။”

**********

ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားသခင္ကို ေမးခြန္း တစ္ခု ေမးလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ႔ ခုထိ ဘာလို ႔ မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ ေသးတာလဲလို ့။ ဘုရားသခင္က ျပန္ေျဖတယ္။
ေခါင္မိုးကို မျပင္ႏုိင္ ေသးသေရြ ႔ေတာ့ မိုးက ယိုေနဦးမွာပဲ။ သာမန္မဟုတ္တဲ့ ႏြံထဲကေန လြတ္ေျမာက္ဖုိ ့ သာမန္မဟုတ္တဲ႔ အားထုတ္မွဳေတြ လုိတယ္ကြ။
**********

သာမန္ မဟုတ္တဲ့ အားထုတ္မွဳေတြလိုတယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ ကြမ္တမ္ leap နဲ႔ ထခုန္ရမယ့္ အခ်ိန္။ ဆြဲအားေတြက လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မယ့္ အရွိန္မ်ိဳးနဲ ့ေကာင္းကင္ ကို ရုတ္တရက္ ပ်ံတက္ရမယ့္ အခ်ိန္။ ဒါေပမယ့္ မဆီမဆိုင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြ ျမင္ေယာင္လာသလဲ ဆုိေတာ့ ပေရာဂ်က္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ ေနရာရဖို႔ ပဲအဓိကထားေနၾကတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ဆိုျပီး ေၾကျငာေနၾကတဲ့သူေတြ၊ လူနာကို အခ်ိန္ဆြဲျပီးကုေနတဲ့ ဆရာဝန္ေတြ၊ ပိုက္ဆံေပးမွ မီးသတ္ေပးတဲ့ မီးသတ္သမားေတြ၊ ႏွစ္လံုးထီ ဒိုင္ကိုင္ ေနတဲ့ ရဲေတြ၊ အလုပ္မလုပ္ေလေလ လုပ္ငန္းၾကန္႔ၾကာေလေလ ဝင္ေငြေျဖာင့္ေလေလ ျဖစ္ေနတဲ့ ရံုးဝန္ထမ္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပလို ႔ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ရတာပါဆိုျပီး မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ိဳ ႔ေတြ၊ အၾကံအဖန္ ဓာတ္ပံု ေတြလုပ္ျပီး Refugee Camp ထဲ သြားဖုိ ့ၾကိဳးစားေနၾက သူေတြ အဲလိုလူေတြကိုပဲ အလံုးအရင္းနဲ႔ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ မီးလာတုန္း ေရလုတင္ရင္း ရန္ျဖစ္ေနၾကတဲ႔ အသံေတြ၊ ညညဆိုရင္ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားမွာ အမွိဳက္ထုပ္ေတြ တဘုတ္ဘုတ္နဲ႔ ပစ္ခ်သံေတြကို ျပန္ျပီးၾကားေယာင္လာတယ္။
**********
ဘုရားသခင္က ဆက္ေျပာတယ္။ ခုဆိုရင္ ေက်ာင္းေတြဟာ ပညာသင္ေပးတဲ႔ ေနရာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မွားမွား မွန္မွန္ ျပန္မေျပာရဲ ေအာင္၊ အေခ်ာင္လုိက္တတ္ေအာင၊္ ခုိးတတ္ေအာင္၊ဖားတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတဲ႔ ေနရာေတြ ျဖစ္လာျပီ။
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဘုရားသခင္က သူ ့ Custom Message ကိုေျပာင္းလိုက္ျပန္တယ္။ "တိုင္းျပည္ရဲ ႔ အနာဂတ္ဟာ လူငယ္ေတြရဲ ့လက္ထဲမွာ ရွိတယ္တဲ့။ လူငယ္ေတြရဲ ႔ လက္ထဲမွာေတာ့ ေဘာလံုးဂ်ာနယ္ေတြ၊ အေပါစား မဂၢဇင္းေတြနဲ႔ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ရခဲ့တဲ့ ဘြဲ႔ လက္မွတ္ တစ္ခုစီပဲရွိတယ္။"
**********

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခု သြားသတိရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဖိႏွိပ္ဖိႏွိပ္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီမွာ သာမန္မဟုတ္တဲ့ ေပးဆပ္သူေတြ ရွိတယ္။ အသက္အေသခံရဲ သူေတြ၊ ဘဝကို ေထာင္ထဲမွာ စေတးပစ္ဝံ့သူေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီ့လူေတြ ဘဝပ်က္သြားတာ က်ေတာ့ ေကာ ဘာျဖစ္လို ့လဲ။ ကိုယ္စိုက္ပ်ိဳးလိုက္တဲ့ အတိုင္း ရိတ္သိမ္းလိုက္ရတာလား ဆိုျပီး ဘုရားသခင္ကို ေမးလိုက္တယ္။ ဘုရားသခင္က ျပန္ေျဖတယ္။ “အခုေခတ္က ဆြမ္းဆန္စိမ္းေတြ ၾကားထဲမွာ ၾကက္ေခ်းေရာတဲ့ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၾကက္ေခ်းေတြၾကားထဲမွာ ဆြမ္းဆန္စိမ္းေတြေရာျပီး နစ္နာရတဲ့ေခတ္။ နာမည္ ပ်က္ရတဲ့ေခတ္။ ကိုယ့္ရပ္ကြက္မွာ မီးေလာင္ရင္ ကိုယ့္အိမ္လည္း မီးထဲပါႏုိင္တာပဲ။ လူအားလံုးရဲ ့ ပ်မ္းမွ် အရည္အခ်င္းနဲ ့ တန္သေလာက္ပဲ ရမွာပဲ။”

တန္သေလာက္ပဲ ရမွာပဲ ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး အစာမေၾက ျဖစ္သြားတယ္။ ဘုရားသခင္ကေတာ့ ဆက္ေျပာေနတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံက ဘာနဲ႔ တူေနသလဲဆိုေတာ့ တစ္အိမ္လံုး အလုပ္မလုပ္ပဲ ဘိုးဘြား အေမြေတြကို ထုိင္စားေနတဲ့ မိသားစု နဲ ႔ တူေနတယ္။ သစ္ေတာေတြလည္း ေျပာင္ျပီ။ သယံဇာတ ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုန္ေတာ့မယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ပ်က္စီးကုန္တာပဲကြ။

ဘိုးဘြားအေမြေတြကို ထုိင္စားေနတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဘာမွ မစားလုိက္ရပါဘူးဗ်ာ။ ထမင္းပြဲ ျပင္ေပးျပီး အေဝးကေန ေငးေနရတဲ့ ဘဝပါ။ ဆီဦးေထာပတ္ စားေနၾကတဲ့ ပါးစပ္ေတြအတြက္ တစ္ျပည္လံုးေပးဆပ္ေနၾကရတဲ့ အျဖစ္ပါ။

********

ဘုရားသခင္က ဆက္ျပီး ေျပာျပန္တယ္။ ဒီလို အေျခအေန ျဖစ္ေအာင္ ဇြတ္အတင္း လုပ္ေနၾကတာက လူတစ္စုတည္းပါကြာ။ လူေတြသာ ညီညြတ္ရင္ ဒီေလာက္ ေၾကာက္ဖုိ႔လိုမယ္ မထင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္ေျပာ မေနေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ Custom Message ကုိပဲ ေျပာင္းလုိက္တယ္။ “လူအုပ္တစ္အုပ္ထဲကို ေသနတ္နဲ ့ ပစ္ထည့္လုိက္တဲ့အခါ ဘယ္သူက ေလာဂ်စ္ေတြ စဥ္းစား ေနႏုိင္မွာလဲ။ ကိုယ့္ကို လည္း ေသနတ္မွန္ ႏုိင္တဲ့ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ ႔ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ေျပးၾကေတာ့မွာေပါ့။”
ဘုရားသခင္က ျပန္ေျပာတယ္။ “အင္း၊ အဲဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ကြာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သားေကာင္လို ့သေဘာထားေနသေရြ ့မုဆိုးေတြကေတာ့ ပစ္မွာပဲ။ ေၾကာက္လုိ ့ေျပးေနေသး သေရြ ့ ဒုကၡေပးဖုိ ့လိုက္မွာပဲ။ ျပန္ျပီး ရင္ဆိုင္ဖုိ႔ပဲ ရွိတယ္။ ေျပာင္းလဲလာမွာ မဟုတ္တဲ့သူေတြကုိ စကားထဲ ထည့္ေျပာေနလို႔လည္း အပိုပဲ။ သူတို႔ကို ေျပာင္းလဲဖုိ ့အလားအလာနည္းတဲ့ ကိန္းေသေတြလို ့ပဲ မွတ္လုိက္။ လိုခ်င္တဲ့ အေျဖထြက္ဖုိ ့ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ကို ေျပာင္းလဲဖုိ ့ပဲရွိတယ္။
သူတို ့ကို ေခတ္အဆက္ဆက္ ဒုကၡေပးေနဥးီမယ့္ နာဂစ္တစ္မ်ိဳးလုိ႔ပဲ သေဘာထားလိုက္။ ႏွစ္ျခင္းခံၾကတယ္ ဆိုတဲ့ နိမိတ္ပံုဟာ ဒီသေဘာမ်ိဳးပဲ။ အေျဖဆိုတဲ့ ဘုရားသခင္ကို မျမင္မခ်င္း၊ စိတ္မ်က္လံုးေတြကို မဖြင့္မခ်င္း အဲဒီ့နာဂစ္က ငါတို ့ကို ေရႏွစ္ေန ဦးမွာ။
ကၽြန္ေတာ္ Cherie Carter-Scott ရဲ ႔ စကားကို သြားသတိရမိတယ္။ “သင္ခန္းစာ တစ္ခုကို မေက်ညက္ မခ်င္း အဲဒီ့ သင္ခန္းစာကိုပဲ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထပ္ျပီးၾကံဳေတြ ႔ ရလိမ့္မယ္”
ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ဘုရားသခင္က သူ ့Custom Message ကုိေျပာင္းလုိက္ျပန္တယ္။ “လံုေလာက္တဲ့ အျမင့္တစ္ေနရာကို ေရာက္ရင္ တိမ္တိုက္ေတြ မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သင္တို႔ရဲ ႔ ဘဝမွာ တိမ္တိုက္ေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆိုရင္ သင္တုိ႔ရဲ ႔ စိတ္ဝိညာဥ္ဟာ အနိမ့္ပိုင္းမွာပဲ ရွိေနေသးလို႔ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လုိက္ပါ။ (Mark Fisher)”
**********

ဘုရားသခင္က ဆက္ေျပာျပန္တယ္။
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မရွိလို ့၊ ေနာက္က လူေတြက ပါမလာၾကလို ့ ဆိုျပီး အျပန္အလွန္ အျပစ္ျမင္ ေနၾကတာလည္း မွားတယ္။
တကယ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြက လည္း ငါတို ့ေခါင္းေဆာင္မွဳ လိုေသးလို ့ လူေတြ ပါမလာတာလို ႔ ခံယူထားရမွာ။ လူေတြကလည္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေလွ်ာက္တဲ့ ေနာက္ကို ငါတို႔ မလိုက္ႏုိင္ၾကေသးလို ့မေအာင္ျမင္ရတာလုိ ့ ခံယူၾကရမွာ။ ဘုရားသခင္က သူ႔ Custom Message ကို ေျပာင္းလိုက္ျပန္တယ္။ “လူေတြအားလံုးရဲ႕ လက္ညွိဳးေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ျပန္ထုိးၾကတဲ့ တေန ့မွာ က်ိန္စာသင့္ေနရတဲ့ ဘဝကေန လြတ္လိမ့္မယ္”။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ညွိဳးေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မထိုးႏုိင္ေအာင္လို႔ ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္ေပၚက စာလံုးေတြကုိပဲ အတင္းဖိရုိက္ေနလုိက္ရတယ္။
**********

လူတိုင္းက ၾကီးႏုိင္ငယ္ညွဥ္း စနစ္ၾကီးထဲမွာ အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဆရာမ တစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိ အာဏာျပလိုက္တာဟာ စစ္အစိုးရကို ေထာက္ခံမဲတစ္မဲ ေပးလိုက္တာပဲ။ ဆရာတစ္ေယာက္ အေနနဲ ႔ ဆရာလုပ္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေပးခဲ့တဲ့ ေထာက္ခံမဲေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနျပီလဲ။ ကိုယ့္ခြင္ထဲ ဝင္လာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို မညွာမတာ တြယ္လိုက္တာဟာလည္း အစိုးရကို ေထာက္ခံမဲ ေပးလိုက္တာပါပဲ။

**********

တစ္ခ်ိဳ ့ကလည္း အႏုနည္းျဖစ္တဲ့ အာဏာဖီဆန္ေရး လမ္းစဥ္ဟာ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြအားလံုး တကယ္ေကာ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ အာဏာဖီဆန္ ျပီးၾကျပီလား။ သပိတ္ေမွာက္ျပီးၾကျပီလား။ ရုပ္ေသးရုပ္ေတြလို ၾကိဳးဆြဲရာ ကေနၾကတာပ ဲမို႔လား။ အဲဒါေတြကို ျမင္ဖုိ႔ လိုတယ္။ ဘယ္ဟာကုိ လုပ္လုပ္ ပီပီျပင္ျပင္ လုပ္ဖို႔လိုတယ္။။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္တာလည္း ပီပီျပင္ျပင္ စနစ္တက် လုပ္ရင္ ေကာင္းတာပဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ လူငယ္ေတြ စစ္ပညာ ကိုနားလည္သြားတာေပါ့။ ဘုရားသခင္က ဘာကိုပဲ ေျပာေျပာ ပညာရွဳေထာင့္ကေနျပီး ေျပာေနေတာ့တာပဲ။
**********

ဘုရား သခင္ရဲ ့စကားေတြကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုယ္တိုင္ က ပ်က္စီးေနလို႔ ဒီလို ဒုကၡေတြ ေတြ ့ေနရတာပါဆိုတဲ့ သေဘာသက္ေရာက္တယ္။ ပညာဗဟုသုတ ေခါင္းပါးလို ့၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းလို႔ တန္ရာတန္ရာ ပဲ ရေနတာ ဆုိတဲ့ concept ။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သတင္း တစ္ခုကို သြား သတိရမိတယ္။ ကာလီဖိုးနီးယားမွာ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္ ဂိုဏ္းတဂိုဏ္းကလူ သံုးဆယ့္ကိုးေယာက္ ျဂိဳလ္ေတြ နကၡတ္ေတြကို ၾကည့္ျပီး အထက္က ဘုရားရဲ ႔အမိန္႔ အရဆိုျပီး အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ သတ္ေသၾကတဲ့ သတင္း။ သူတို ့ေကာ အသိပညာ ေခါင္းပါးတာပဲ မဟုတ္လား။ သူတို ့ႏုိင္ငံေတြက်ေတာ့…....

သူတို ့ဆီမွာ အဲဒီ့လို အေတြးအေခၚ အားနည္းတဲ့ လူေတြ က လူနည္းစုမို ့လုိ႔ ပဲ အေျခအေနေတြ ေကာင္းေနတာလား။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူေတြရဲ ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အသိဥာဏ္က ပိုက္ဆံေပးမွ မီးသတ္ေပးမယ္ ဆိုတဲ့ အဆင့္ အထိေတာ့ နိမ့္က် လိမ့္မယ္မထင္ဘူး။
ဒါမွမဟုတ္ စနစ္ေၾကာင့္လုိ႔ပဲ ေျပာရမလား။ လူေတြ ပညာမရွိေပမယ့္ သူတို႔ စနစ္ၾကီးက ပညာရွိေနတာလား။ ပညာရွိတဲ့လူေတြက ခ်မွတ္ထားတဲ့ စနစ္မုိ႔ လို ့ပဲလား။
ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ လူတုိင္းမွာေတာ့ လူ႔သဘာဝ အရ အလြယ္လိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိမွာပဲ။ ဥပမာ…သူတို႔ ဆီကလူေတြလည္း အစကေတာ့ လမ္းေပၚ အမွိဳက္ခ်ခ်င္တဲ့စိ္တ္ ရွိမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ စနစ္က သူတုိ ့ကုိ ခ်ဳပ္ထားတယ္။ ၾကာလာေတာ့ အမွိဳက္ကို စနစ္တက် ပစ္တာကိုက အေလ့အက်င့္ တစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔ရဲ ႔ ဘာသာေရး ျဖစ္လာတယ္။ စည္းမဲ့ ကမ္းမဲ့ အမွိဳက္ပစ္တာဟာ မေကာင္းမွဳ တစ္ခု လို ့ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ စြဲသြားလိမ့္မယ္။ အဲဒီ့အစြဲမ်ိဳးရင္ထဲ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ စနစ္နဲ႔ ထိန္းစရာ မလိုေတာ့ဘူး။

ဒါေပမယ့္ စနစ္ဆိုတာက သက္မဲ့။ လူေတြက သက္ရွိ။ အဲဒီ့ သက္မဲ့ စနစ္ၾကီးကို အျပစ္တင္တင္ေနတာ ဟာ အေျဖမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါၾကီးကို တိုက္ဖ်က္ဖို႔ သက္ရွိလူေတြက ရုန္းကန္ဖုိ ့လိုတယ္။ အသိတရား ရွိဖို ့လိုတယ္။

အဲဒီ့မွာတင္ ေမးခြန္းတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲကေန ပ်ိဳ ့တက္လာတယ္။ လူေတြ လက္ရွိအေျခအေနကေန ရုန္းထြက္ဖုိ ့ပညာဗဟုသုတ ျမင့္မားဖုိ ့လုိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရက ပညာေရးကို ႏွိပ္ကြပ္ထားတယ္။ ပညာေရးနဲ ့ပတ္သတ္ျပီး လုပ္ေနတဲ့ သူေတြကိုလည္း အေႏွာင့္အယွက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးေနတယ္။
အဲဒီ့ေတာ့ ပညာဗဟုသုတ နိမ့္လို႔ ညံ့တဲ့ အစိုးရ နဲ႔ စနစ္ကုိရ၊ ညံ့တဲ့ စနစ္ကိုရလုိ ့ ပညာဗဟုသုတနိမ့္ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သံသရာလည္ရ ေတာ့မွာလား။ ဆုိးသထက္ ဆုိးသြားေတာ့မွာလား။ ပ်ိဳ ႔ ့တက္လာတဲ့ ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ အန္ထုတ္လိုက္တယ္။

ဘုရားသခင္က ဘာမွ ျပန္မေျဖဘူး။ သူ ့Custom Message မ်ားေျပာင္းသြားေသးသလားလို ့ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘာ Message မွ ေရးမထားေတာ့ဘူး။

ခဏေနမွ ဘုရားသခင္က ေျပာတယ္။ “အဲဒါက ဒီလိုရွိတယ္ကြ”

ဆိုက္ဘာကေဖး တစ္ခန္းလံုး ေမွာင္မဲသြားတယ္။ မီးပ်က္သြားျပီ။

ေကာင္းကင္ကို

ေခ်ာင္းဟန္ ့သံ (ဂ်ိဳေဇာ္)

ပတ္၀န္းက်င္အတြက္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္၊ ကိုယ့္အတြက္လည္း အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစတဲ့ အက်င့္ၾကီးကို ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ၾကိဳးစားေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရမယ္။
သို.ေသာ္ ၾကိဳးစား ေဖ်ာက္ဖ်က္ မရခင္ ကြ်န္ေတာ့္အက်င့္ၾကီးနဲ. မလံုမလဲ ေလာကၾကီး ဘယ္ေလာက္ထိ ျပႆနာတက္ၾကဦးမည္လဲ မသိ။
အခုကို လည္ေခ်ာင္းထဲက ယားေနပါသည္။
****************
လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ကင္းေျခမ်ားတစ္ေကာင္ တက္လာသလိုမ်ဳိး ရြစိ ရြစိ၊ ယားက်ိ ယားက်ိနွင့္ အခံရခက္လွသည္။ တံေတြးေတြ ဂလု ဂလုႏွင့္ မ်ဳိခ်ေနရေသာ္လည္း ေ၀ဒနာသည္ သက္သာမသြား။ ေပ်ာက္မသြား။ တစ္ကိုယ္တည္း ၾကားေလာက္ရံု တအင္းအင္းနွင့္ ခံတြင္းရွင္းၾကည့္တာလည္း မရ။ အားရပါးရ ေခ်ာင္းဟန္႕လိုက္ရလွ်င္ လည္ေခ်ာင္းထဲ ယားယံ၊ ကပ္ျငိ၊ ပိတ္ဆို.ေနတာေတြ ခ်က္ခ်င္း အေနေခ်ာင္သြားမည္ကို သိေသာ္လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဟန္.နိုင္ေသး။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္ရေသးသည္။ အေျခအေနေကာင္းျပီ ထင္မွ အားရပါးရ ေခ်ာင္းဟန္.ခ်လိုက္သည္။
` အဟမ္း…..အဟမ္း….အဟမ္း….´
သည္ေ၀ဒနာ သည္အက်င့္ၾကီး ဘယအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲ ခို၀င္ပုန္းေအာင္းေနခဲ့သည္ မသိ။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အနုၾကမ္းစီး ခံရသလိုမ်ိဳး ခံစားေနရပါျပီ။
ေ၀ဒနာသည္ ျဗဳန္းဒိုင္းၾကီး ေကာက္ကာငင္ကာ ေရာက္လာသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ပထမ လည္ေခ်ာင္းကေလး ယားတယ္ဆိုရံု၊ အာေျခာက္တယ္ ဆိုရံုမွ်ေလာက္ပင္။ တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္လွ်င္ ေ၀ဒနာေပ်ာက္ကင္းသြား၏။ ေရ သို.မဟုတ္ ေရေႏြးတစ္ခုခု မ်ိဳခ်လိုက္လွ်င္လည္း ေပ်ာက္၏။ တစ္ေန. ဘယ္နွစ္ခါျဖစ္လို. တံေတြးဘယ္ႏွစ္ခါ မ်ဳိရတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ခႏၶာကိုယ္၏ ေ၀ဒနာနွင့္ တံု.ျပန္မႈသည္ အသိစိတ္မဲ့စြာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျဖစ္ပြားေနခဲ့သည္ဟု ဆိုရပါမည္။
ထိုသို. ထိန္းခ်ဳပ္မႈမဲ့ လြတ္လပ္ အျပဳအမူတစ္ခုသည္ စဲြျမဲေသာ အက်င့္ တစ္ခုဆီသို. ဦးတည္ေနမွန္း အစက ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ့။ သိမိ၊ သတိထားမိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ။
ေနာက္ပိုင္း လည္ေခ်ာင္းယားယံလာေသာအခါ၊ တစ္ဆို.ဆို. ျဖစ္လာေသာအခါ တံေတြးမ်ိဳခ်ရံု၊ ေရေသာက္ရံုႏွင့္ မသက္သာေတာ့။ အာရံု မေျပေတာ့။ တစ္ကိုယ္တည္း ၾကားေလာက္ရံု ခံတြင္းရွင္းလိုက္ရမွ။ ေခ်ာင္းဟန္.သံမ်ိဳး ျပဳလိုက္ရမွ သက္သာရာ ရေတာ့၏။ အာရံုေျပေတာ့၏။ သည္အေျခအေနအထိလည္း ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ျပႆနာ မရွိေသးပါ။ အလုပ္လုပ္ရင္း၊ စကားေျပာရင္း သြားလာရင္း ခႏၶာကိုယ္က သူ.ဟာသူ ေျဖရွင္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္ေတာ္ပင္ မသိလိုက္။ သတိ မထားမိလိုက္။ (အက်င့္ျဖစ္ေနျပီဟုေတာ့ ဆိုနိုင္ပါသည္။)
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေခ်ာင္းဟန္.သံက ဒီဂရီ တိုးလာ၏။ တစ္ကို္ယ္ၾကားမွ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားသံေလာက္ ျဖစ္လာ၏။ နွစ္ကိုယ္ၾကားသံေလာက္ ေခ်ာင္းဟန္.မွ သက္သာရာ ရ၏။ သို.ေသာ္ ျပႆနာ မဟုတ္ေသး။ ေခ်ာင္းဆိုးတာလည္း မဟုတ္။ သလိပ္ဟန္.တာလည္းမဟုတ္၊ နႈတ္ခမ္းစိ၊ ပါးစပ္ပိတ္လ်က္ အသံထြက္ရံုကေလး ေခ်ာင္းဟန္.တာဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ပါ။ သိပင္ မသိၾကပါ။
သို.ေသာ္ ေခ်ာင္းဟန္.သံကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ သတိကြယ္ရာမွာ တစ္စတစ္စ အတင့္ရဲ က်ယ္ေလာင္လာေတာ့၏။ နႈတ္ခမ္းစိ၊ ပါးစပ္ပိတ္ “အဟြန္း” မွ နႈတ္ခမ္းဖြင့္၊ ပါးစပ္က “အဟမ္း” အထိ ျဖစ္လာ၏။ မသိမသာမွ သိသိသာသာ ျဖစ္လာ၏။ ပထမဆံုး သိသိသာသာျဖစ္သည့္ေန.ကို ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီးမွတ္မိေနပါသည္။
ထိုေန႕က ကြ်န္ေတာ္တို. ရံုးမွာ (ကြ်န္ေတာ္သည္ စာေရးၾကီးအဆင့္ရွိ ရံုး၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ပါ၏။) ဦီးစီးမႉး
အေျပာင္းအလဲ မိတ္ဆက္ပဲြ လုပ္ပါသည္။ ေျပာင္းသြားေသာ ဦးစီးမႉးမမေနရာတြင္ အစား၀င္လာေသာ ဦးစီးမႉးဆရာက နႈတ္ခြန္းဆက္ မိန္႕ခြန္းေျခြပါသည္။ ေနာက္တန္းတစ္ေနရာမွာ ထို္င္ရင္း ကြ်န္ေတာ္က ေ၀ဒနာကို အားရပါးရ ပါးစပ္ဟ ေျဖရွင္းေနဆဲ။
“ ဟိုေနာက္က တဟမ္းဟမ္းနဲ. ေခ်ာင္းဆိုးေနဆဲ ပုဂၢိဳလ္ ဘာေျပာခ်င္လို.လဲ။ ထပါ။ ေျပာပါ။”
ဟု ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္ညိႈးထိုးျပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာေလသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ မတ္တတ္ရပ္ျပီး…
“ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိပါဘူး ဆရာ။ ေခ်ာင္းဟန္.တာက အက်င့္ပါေနလို.ပါ” ဟု ေျဖလိုက္ရာ ၀ါးခနဲ ပဲြက်သြားပါသည္။
“ရွင္ ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့လူ” ၊ “ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ ေနာက္တယ္ဗ်ာ ” ဟု အစည္းအေ၀း ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းေျပာၾကပါသည္။ ဦးစီးမႉးကိုယ္တိုင္က “ ဒီရံုးမွာ ဒီလူက လူျပက္လား” ဟု ေမးသည္ဟု ၾကားရပါသည္။
ထိုေန.သည္ ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲ ခုိး၀င္ေနေသာ အက်င့္ဆိုးၾကီး လူပံုအလယ္မွာ လက္ပူးလက္ၾကပ္မိေသာ ေန.ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးလာျပီျဖစ္ေသာ အက်င့္ၾကီးကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားနွိပ္ကြပ္ပါသည္။ ခက္တာက ဖိေလ ၾကြေလ၊ ႏွိပ္ကြပ္ေလ ရုန္းထေလ ဆိုသလို သတိထားေနကာမွ လည္ပင္းက ပိုယားသည္။ ပိုျပီး ေခ်ာင္းဟန္႕ခ်င္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနခ်ိန္မွာ ျပႆနာမရွိ။ လူေတာထဲမွာ ဆိုလွ်င္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ နိုင္လွသည္။ လက္ကိုင္ပု၀ါနွင့္ ဇြတ္ဖိျပီး တခီြးခြီးျဖစ္ေနတာတို.၊ အိမ္သာထဲ အျမန္ေျပး၀င္ရတာတို.၊ လူရွင္းတဲ့ေနရာ ခပ္သြက္သြက္သြားျပီး ေခ်ာင္းဟန္.ပစ္ရတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာသည္။
ျပႆနာျဖစ္ခ်င္ေတာ့၊ တစ္ေန႕…..
လက္ႏွိပ္စက္စာေရးမေလး ဦးစီးမႉးအခန္းထဲ အ၀င္၊ အခန္းေဘးမွာက စာေရးေတြ၊ စားပဲြေတြ ကိုယ္စီနွင့္။ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိေနေသာ ကြ်န္ေတာ္က ေကာင္မေလး အခန္းထဲ ရွိေနခ်ိန္ ေခ်ာင္းမဟန္.မိေအာင္ ၾကိဳတင္ျပီး ေခ်ာင္းဟန္.ထားသည္။ ေကာင္မေလးက မ်က္ေစာင္းထိုး၏။ က်န္တဲ့စာေရးေတြက ျပံဳးစိ ျျပံဳးစိ။ ကုိယ့္ေ၀ဒနာႏွင့္ ကိုယ္မို. ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဂရုမစို္က္နိုင္အား။ အလုပ္ေတြ ဖိလုပ္ရင္း ေနာက္ထပ္ လည္ပင္းမယားခင္ ေကာင္မေလး ျပန္ထြက္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေနရသည္။ သို.ေသာ္ ဆုေတာင္းကား မျပည့္။ အခန္းထဲမွာ ဦးစီးမႉးနွင့္ ေကာင္မေလးကလည္း စကားမျပတ္ေသး။ လည္ေခ်ာင္းထဲက ကင္းေျခမ်ားတစ္ေကာင္ တက္လာသလို ရြစိ ရြစိႏွင့္ မခံနိုင္ေအာင္ ယားလာေတာ့၏။ တံေတြးမ်ိဳခ်လည္းမရ။ တိုးတိုးေလး ခံတြင္းရွင္းတာလည္း မရ။ စားပဲြေပၚက ေရ ေမာ့ေသာက္တာလည္း မရ။ အာရံုစို္က္ေလ ပိုယားေလ၊ ထိန္းထားေလ ပိုျပီး ေခ်ာင္းဟန္.ခ်င္လာေလ။ ထိန္းမရေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေနရာက ထသြားမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ စားပဲြက အထမွာပဲ အဟမ္း ဟူေသာ ေခ်ာင္းဟန္.သံၾကီးသည္ မိုးျခိမ္းသလို ကြ်န္ေတာ့္ပါးစပ္က ထြက္သြားေတာ့၏။
မေရွးမေႏွာင္းပင္ ဦးစီးမႉး၏ ဆင္နားရြက္တံခါး ၀ုန္းခနဲ ပြင့္လာကာ-
“ ခင္ဗ်ား ဘာသေဘာလဲ။ ဒါ ရံုးဗ်။ တာ၀န္ခ်ိန္ဗ်။ လူၾကီးလူေကာင္းေတြ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ။ ကေလကေခ် ဆန္ဆန္ အေျပာင္အျပက္ေတြ မလုပ္ပါနဲ.”
ဦးစီးမႉးသည္ အလြန္ပင္ ေဒါသထြက္ေနပံု ရ၏။ မ်က္နွာၾကီးနီျမန္းျပီး တစ္ကိုယ္လံုး ဆတ္ဆတ္ ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ့မွာလည္း ေနရာက ထျပီးသားမို. ကုန္းကုန္းကြကြၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေၾကာက္တာေရာ အားနာတာပါ ေပါင္းျပီး ဘာက စေျပာရမွန္းမသိ။
“ မ…. မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ။ အ…. အက်င့္ပါေနလို.ပါ။ ခုကို အျပင္ထြက္…..”
“ ေတာ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ႏွစ္ခါရွိျပီ၊ သံုးခါအထိေတာ့ သည္းမခံနိုင္ဘူး”
ဦးစီးမႉးသည္ သူ.ေဒါသ သူျပန္ထိန္းသြား၏။ သူ ဆဲြထိုးလည္း ကြ်န္ေတာ္ ခံရံုပင္။ သူ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာလည္း ခံရံုပင္။ သို.ေသာ္ သူ.ေဒါသ သူ ခြ်န္းအုပ္နုိင္သြား၏။ ကြ်န္ေတာ္ကသာ…..။
ထိုေန.က အျဖစအပ်က္ေတြမွာ ဘယ္သူမွ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က မရွိ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို နားမလည္ၾက။ ခင္မင္ရင္းနွီးသူေတြက ေျဗာင္ပင္ ေ၀ဖန္ ရႈတ္ခ်၏။ မရင္းတရင္း မိတ္ေဆြေတြ ခပ္တန္းတန္း ျဖစ္ကုန္သည္။ သူစိမ္းေတြကေတာ့ တမင္ပင္ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ၾကေတာ့၏။
သည္လို အလုပ္ခြင္မွာ နာနာက်င္က်င္ ျဖစ္ခဲ့ရသျဖင့္ ေ၀ဒနာၾကီးကို ထိန္းထားနိုင္ျပီလား မေမးႏွင့္၊ ပိုလုိ.သာ ဆိုးလာေခ်ေသး၏။ သတိထားေလ ဆြေပးသလို ျဖစ္ေလ။ ထိန္းခ်ဴပ္ထားေလ ေပါက္ကဲြခ်င္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ အတတ္နိုင္ဆံုးေတာ့ သတိနွင့္ ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေ၀ဒနာက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ နွိပ္ကြပ္ထားလို. မရ။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေပါက္ကြဲခြင့္ ေပးထားလွ်င္ အခါက်ဲ ေနတတ္ပါသည္။ စိတ္ပိုင္းအရေကာ ရုပ္ပိုင္းအရပါ ေနသာ ထိုင္သာ ရွိပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနခ်ိန္မွာ သို.မဟုတ္ ေခ်ာင္းဟန္.သံအတြက္ ျပႆနာ မတက္ေလာက္သည့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကြ်န္ေတာ္ အားရပါးရ ေခ်ာင္းဟန္.ေနရပါသည္။
ဒါေတာင္ ကားမွတ္တိုင္မွာ ေခ်ာင္းဟန္.မိ၍ ရည္စားစံုတဲြေတြက မ်က္ေစာင္းထုိးတာ၊ စတိုးဆိုင္ၾကီးေတြမွာ ေခ်ာင္းဟန္.မိ၍ အေရာင္းစာေရးမေတြက ဘုေတာလႊတ္တာ၊ အႏ ၱရာယ္မရွိေလာက္ဘူးထင္ျပီး ေခ်ာင္းဟန္.မိရာက သူ.ဟာသူ
မလံုမလဲ ကိစၥ တစ္ခုခု ရွိေနေသာသူမ်ား၏ ရန္သတၱရုျပဳတာကို ခံေနရပါသည္။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ငွားေနေသာ အိမ္ရွင္ အန္တီၾကီးနွင့္ ျပႆနာ တက္ရျခင္းျဖစ္၏။ အန္တီၾကီးက သားႏွစ္ေယာက္အေမ မုဆိုးမ ျဖစ္၏။ သားအၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ထက္ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ငယ္မည္။ သားေတြ အိမ္ေထာင္က်ကုန္ေတာ့ သားအၾကီးက ေမြးသည့္ ေျမးကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေနသည္။ အိမ္တစ္ျခမ္းကို ကြ်န္ေတာ့္အား ငွားသည္။
ကြ်န္ေတာ္ သူတို. မိသားစု အားလံုးႏွင့္ ဆက္ဆံေရး အဆင္ေျပပါသည္။ အိမ္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခ်ာင္းဟန္. ေခ်ာင္းဟန္. ျပႆနာ မတက္ခဲ့ပါ။ အဲသည္ေန.ကလည္း ရံုးသြားခါနီးမို. အႏၱရာယ္ ၾကိဳတင္ ေျဖရွင္းထားသည့္အေနႏွင့္ အားရပါးရ ေခ်ာင္းဟန္.ေနမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အန္တီၾကီး ေျခသံျပင္းျပင္း နင္းလာသည္အထိ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာမေပါက္ေသး။ ေခ်ာင္းဟန္.ေကာင္းတုန္း။
“ ဘာသေဘာလဲကြယ့္၊ မင္းဟာက လြန္လြန္းလာျပီ”
“ခင္ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္မိလို.လဲ အန္တီ”
“ဒီမယ္ အဲဒါ ငါ့ေမာင္ သံုး၀မ္းကဲြ ေတာ္တယ္။ ခမ်ာ ရိုးရိုးသားသား ၀င္ထြက္ေနတာ။ မင္းက ေလွာင္သလို ေျပာင္သလို တဟမ္းဟမ္းနဲ.၊ တစ္ရက္မဟုတ္ ႏွစ္ရက္မဟုတ္၊ မလာရဲေတာ့ဘူးတဲ့ ၊ ျပန္သြားျပီ။ ဒါ မင္း တရားခံပဲ”
“ဟာ အန္တီ ကြ်န္ေတာ္ ဒါေတြ လံုး၀ မသိရိုး အမွန္ပါ။ ဒီလူ.ကိုလည္း မသိပါဘူး။ သိဦးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ.မွ မဆိုင္တာ။ ခုဟာက အက်င့္ပါ”
“အို ေတာ္ျပီ ေတာ္ျပီ။ ဒီလို ရိုင္းပ်တဲ့ လူမ်ိဳး ငါ့အိမ္မွာ ဆက္မထားနိုင္ဘူး။ မင္း အိမ္ရွာပါ။ လကုန္ရင္ ေျပာင္းေတာ့၊ ဒါပဲ”
အန္တီၾကီး ဘာေၾကာင့္ သည္ေလာက္ ေဒါသထြက္သြားသလဲ။ ေခ်ာင္းဟန္.သံက အိမ္မွ ႏွင္ခ်ေလာက္သည္အထိ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားသလား။ သူ မၾကိဳက္မွန္း သိရင္ ဘယ္ ခုလို အားရပါးရ ေခ်ာင္းဟန္.ပါ့မလဲ။ ခုေတာ့ ဘာမွ ေရေရရာရာ မသိရခင္မွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းခဲ့ရပါသည္။
“ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ ကုန္စင္ ရာဇ၀င္ကေတာ့ အဲဒါပါပဲ ဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္ ရိုးရိုး ဆရာ၀န္နဲ.လည္း ျပျပီးျပီ။ လည္ေခ်ာင္းအထူးကုနဲ.လည္း ျပျပီးျပီ။ ဓာတ္မွန္ရိုက္၊ သလိပ္စစ္၊ လည္ေခ်ာင္းကို မွန္ေျပာင္းနဲ.ၾကည့္၊ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆံုး ဆရာ့ဆီ လမ္းညႊန္လိုက္လို. ေရာက္လာတာပါပဲ”
စိတ္ေရာဂါအထူးကုဆရာ၀န္ၾကီးသည္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာသမွ်က္ို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ နားေထာင္၏။ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ေနမိ၏။
“ေအးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဟာက စိတ္ေရာဂါ အဆင့္ထိ မေရာက္ေသးပါဘူး။ အက်င့္ပါေနတာပဲ။ အက်င့္ဆိုတာ ေမြးရာပါ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လက္ခံထားမိတဲ့ အမူ အက်င့္တစ္ခု ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ စြန္.ပစ္ရမွာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကုရမွာ၊ ဘယ္သူမွ ၀င္ကုေပးလို. မရဘူး။ အဲဒီေတာ့….”
“ဒီအက်င့္ဟာ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ မေကာင္းဘူး။ ငါ့အတြက္လည္း မေကာင္းဘူးလို. ဒီလို ကုိယ့္စိတ္ကိုယ္ ျပ႒ာန္းပါ။ ျပ႒ာန္းျပီးရင္ ဒီအက်င့္ၾကီးကို မေပ်ာက္ ေပ်ာက္ေအာင္ ေဖ်ာက္မယ္၊ အမ်ားနည္းတူ ေနမယ္လို. ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်၊ သႏၷိ႒ာန္ခ်ပါ။ အဲဒီလို စိတ္ကို ျပ႒ာန္း ဆံုးျဖတ္လိုက္ရင္ ခင္ဗ်ားရဲ.
အက်င့္ၾကီး ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အၾကံေပးသလို စမ္းၾကည့္ပါ။ ဟုတ္လား”
ကြ်န္ေတာ္ ဆရာ၀န္ၾကီး ရံုးခန္းက ထြက္လာေတာ့ ေျခလွမ္းေတြ သြက္ေနပါသည္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ေပါ့ပါးၾကည္လင္ေနသည္။ ဆရာ၀န္ၾကီးေျပာတာ သဘာ၀က်ပါ၏။ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္၊ ကိုယ့္အတြက္လည္း အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစတဲ့ အက်င့္ၾကီးကို ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ၾကိဳးစားေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရမယ္။
သို.ေသာ္ ၾကိဳးစား ေဖ်ာက္ဖ်က္ မရခင္ ကြ်န္ေတာ့္အက်င့္ၾကီးနဲ. မလံုမလဲ ေလာကၾကီး ဘယ္ေလာက္ထိ ျပႆနာတက္ၾကဦးမည္လဲ မသိ။
အခုကို လည္ေခ်ာင္းထဲက ယားေနပါသည္။

ဂ်ိဳေဇာ္

မ်က္ႏွာႏွစ္ဘက္နဲ႔ ဒဂၤါးတစ္ေစ့

ႏုိင္ငံေရးဟာ gunမ်ားၾကားထဲ ပ်ံသန္း ေနရတဲ့ငွက္
ႏုိင္ငံေရးဟာ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ အသံစမ္း ေနရတဲ့လက္

ႏုိင္ငံေရးဟာ သံဃာကိုေတာင္ သတ္ရဲတဲ႔ ေသနတ္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ပင္လယ္လို ျဖဲထားတဲ့ ပါးစပ္

ႏုိင္ငံေရးဟာ ကမၻာအႏွံ႔ က အာခံၾကမယ့္ သိမ္းငွက္တစ္ေထာင္
ႏုိင္ငံေရးဟာ အေမရိကန္ကို သြားဖို ႔လက္မွတ္တစ္ေစာင္

ႏုိင္ငံေရးဟာ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ေရာက္ ေသြးထဲက မီးထေတာက္မယ့္ သူပုန္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ေရာက္ အက်င့္မေပ်ာက္တဲ့ ေခြးျမီးေကာက္

ႏုိင္ငံေရးဟာ ခြပ္ေဒါင္းေတြ လက္ထဲက ဝရဇိန္လက္နက္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ေမ်ာက္ေတြ လက္ထဲက အုန္းသီးတစ္လံုး

ႏုိင္ငံေရးဟာ ေသြးနဲ ့ေရးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္၊စက္တင္ဘာ သမိုင္း
ႏုိင္ငံေရးဟာ ေရေပၚမွာေရးလိုက္တဲ့ ေၾကျငာခ်က္ တစ္ေစာင္

ႏုိင္ငံေရးဟာ အေရျပားေပၚမွာ ၾကက္သီးေတြ စီးဆင္းသြားေစတဲ့ ဟစ္ေဟာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ဘေလာ့ေတြထဲမွာ အေညာင္းမိေနတဲ့ ေကာ္ပီ သတင္းတစ္ပုဒ္

ႏိုင္ငံေရးဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့ဗိုက္ထဲက တဂီြဂီြထြက္လာတဲ့ တကယ့္အမွန္
ႏုိင္ငံေရးဟာ မီဒီယာေပၚမွာ ဆရာသမား တစ္ေယာက္ ဇြတ္အတင္းလုပ္ျပီး ေျပာလိုက္တဲ့ အသံ

ႏုိင္ငံေရးဟာ ပါးစပ္ပိတ္ေနရတဲ့ လူထု
ႏုိင္ငံေရးဟာ ေၾကးမံု စကၠဴစုတ္ထဲက အကၡရာအစု

ႏုိင္ငံေရးဟာ အာဟာရ ျပတ္ေနတဲ့ ဆင္ျဖဴေတာ္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ေဒၚလာငတ္ ေနတဲ့ ေၾကာင္သူေတာ္

ႏုိင္ငံေရးဟာ ေထာင္ထဲမွာ လူမသိသူမသိ ေသသြားရွာတဲ့ အညတရ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္
ႏိုင္ငံေရးဟာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သတ္မွတ္လိုက္တဲ့ အေဝးက အာဇာနည္ တစ္ေယာက္

ႏိုင္ငံေရးဟာ မိစၦာတို႔ရဲ ႔ လူသတ္ကြင္း တစ္ကြင္း
ႏုိင္ငံေရးဟာ အီလစ္တို႔ရဲ ႔ ကစားကြင္း တစ္ကြင္း

ႏုိင္ငံေရးဟာ ဘတ္စ္ကားၾကပ္ၾကပ္ေပၚမွာ တိုးေဝွ ့ေနရတဲ့ နံနက္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ၾကယ္ေတြဘယ္ေလာက္ထြက္ထြက္ လင္းမလာေသးတဲ့ည

ႏုိင္ငံေရးဟာ လမ္းမေတြ ေပၚမွာ ေျခဗလာနဲ ့ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေျခေထာက္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ဖိနပ္နဲ ့မေတာ္လို႔ အျဖတ္ခံလုိက္ရတဲ့ ဖေနာင့္

ႏုိင္ငံေရးဟာ ငါတို႔ေမြးထားရမယ့္ တေစၦတစ္ေကာင္
ႏုိင္ငံေရးဟာ ပုပ္ပြေနတဲ့ အေသတစ္ေကာင္

တစ္ခါတစ္ခါမွာ ႏုိင္ငံေရးဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ ့စကားတစ္ခြန္း
“ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အင္မတန္ မြန္ျမတ္သန္႔စင္ၿပီး၊
သူေတာ္ေကာင္းေတြမွသာ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္”
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ႏုိင္ငံေရးဟာ ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ ့စကားတစ္ခြန္း
“ငါ့ လက္ဝဲက လူကိုလည္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္တယ္၊
ငါ့လက္ယာက လူကိုလည္း ဒီလိုပဲ အားမနာတမ္း ၾကည့္တယ္၊
ေစတနာ အေခ်ာင္းလည္းမျမင္ဘူး၊
အျပားလည္းမျမင္ဘူး”

ႏုိင္ငံေရးဟာ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ထည့္ေလွာင္ထားတဲ့ စစ္ဖိနပ္တစ္ရံ
ႏုိင္ငံေရးဟာ ဆူးေလဘုရားနားက ပစ္ခတ္သံ

ႏုိင္ငံေရးဟာ အခ်စ္ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္နဲ ႔ ကိုေစာေဝ ပစ္လို္က္တဲ့ မိုးၾကိဳး
ႏုိင္ငံေရးဟာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ လြတ္က်သြားတဲ့ ျမိဳ ့ေတာ္

ႏုိင္ငံေရးဟာ စက္တင္ဘာ မိနစ္မွာ တုိင္ထိျပီး ျပန္ထြက္လာတဲ့ ေဘာလံုးတစ္လံုး

ႏုိင္ငံေရးဟာ အတၱလက္အိတ္ေတြ စြပ္ျပီး ထိုးေနၾကတဲ႔ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ လက္သီး

ႏုိင္ငံေရးဟာ “လက္နက္”နဲ႔ “ဓားျပတိုက္ခြင့္” လဲလွယ္ထားတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး

ႏုိင္ငံေရးဟာ ယားနာေတြကို ဖံုးဖို ့ထဘီရွည္ရွည္ ဝတ္ျပီး ကၠဳေျႏၵရွင္ေယာင္ ေဆာင္ထားတဲ့ အပ်ိဳမ
ႏုိင္ငံေရးဟာ မိတ္ကပ္ေတြဖို ့ထားတဲ့ ေတာတြင္း ဥပေဒသ

ႏုိင္ငံေရးဟာ ညစ္ေပတဲ့ လက္ေတြနဲ ့အိုးမည္း အသုတ္ခံလုိက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာ
ႏုိင္ငံေရးဟာ တလြဲဘာသာအျပန္ခံလိုက္ရတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

ႏုိင္ငံေရးဟာ တစ္ေတာလံုး စိမ္းစုိဖို ့ကိုယ္စီ ေဝဆာေပးရမယ့္ သစ္ပင္
ႏိုင္ငံေရးမွာ ၾကြက္ခုတ္ဖို ့က အဓိက

ႏုိင္ငံေရးဟာ ငါတို႔ မေျဖၾကပဲ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ပုစ ၦာ
ႏိုင္ငံေရးဟာ ေပါက္ကြဲ ေစခ်င္ေဇာနဲ ႔ ငါတို ႔အားလံုးေမွ်ာ္ေနရတဲ့ ကတၱီပါ ဗံုးတစ္လံုး။

ေကာင္းကင္ကို

အစိမ္းေရာင္နဲ ့ေရးထားတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျပာခဲ့တဲ့ စကားနဲ႔ ဆရာၾကီးေဒါက္တာ သန္းထြန္း ေရးခဲ့တဲ့ စာပါ။ ဆရာၾကီးေဒါက္တာ သန္းထြန္းေျပာခဲ့တဲ့ စကားက ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကို ေျပာခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ဆရာေတြကို ေျပာခဲ့တာပါ။

အခ်စ္ကဗ်ာ စုစည္းမွဳ

အခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြကို သီးသန္ ့စုစည္းျပီး pdf Ebook လုပ္လိုက္ပါတယ္။ to download (click here)

အဲဒီ့အထဲက ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကုိလည္း ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။

ခ်စ္သူ ့ပါးေလး ႏွစ္ဘက္ေပၚမွာ

မပြင့္တပြင့္ ႏွဳတ္ခမ္းေလးက
ေမာင္လို ့တစ္ခြန္း ေခၚလိုက္တိုင္း မွာ
သံေယာဇဥ္ ဝက္အူက
ရင္ကို တစ္ရစ္တင္းတယ္။

ခ်စ္သူ ့ႏွဳတ္ခမ္းဖ်ားမွာ
မုန္တိုင္းတစ္ခု ဖြဖြကေလး တုိက္ရင္ေတာင္
ငါက…ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ေဒါင္ခ်ာစိုင္းတဲ့ေကာင္ပါ။

ပတၱျမားေသြးနဲ ့
ခ်စ္စရာႏွဳတ္ခမ္းေလးမွာ
စကားလံုးေလးေတြက တတြတ္တြတ္နဲ ့ပြင့္တယ္။
မာယာ သၾကားေတြ ထည့္မထားတဲ့
စကားလံုး ရိုးရိုးေလးေတြက
ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ခ်ိဳေနရတာလဲ။
အဲဒီ့ စကားလံုးေလးေတြကိုေပါ့
ငါ…ဝိုင္အရက္ ခ်က္ျပီး တညလံုးမူးခဲ့တာ။

မ်က္လံုးျခင္း ဆံုလိုက္တဲ့ အခိုက္အတန္ ့မွာ
အၾကင္နာျမစ္တစ္စင္းက ငါ့ေသြးေၾကာထဲကို ျဖတ္စီး
ခဏေလး လက္သြားတဲ့ လွ်ပ္စီးေရာင္ေအာက္မွာ
အသည္း သ႑န္တိမ္စိုင္ေလးတစ္ခုကို
ဝိုးတဝါးနဲ ့ေတြလိုက္ရတယ္။
ဒါ ခ်စ္ျခင္းရဲ ့နိမိတ္လား။

လမင္းရဲ ့ဆြဲငင္အားနဲ ့
သံေယာဇဥ္ ဒီေရေတြတရိပ္ရိပ္တိုး
ႏွလံုးသား ဆည္ က်ိဳးတဲ့ေန ့ကေပါ့။

ဟန္တစ္ခြဲသားနဲ ့အျဖဴေရာင္ တံတုိင္းၾကီးလည္း
တိုးတိုးလာတဲ့ ခ်စ္ျခင္း ေတြကို ထမ္းပိုးရင္းက
မႏိုင္မနင္းနဲ ့ သူ ့အလိုလို ျပိဳက်၊
ခ်စ္စကားေတြ ငါ့ႏွဳတ္ခမ္းက အလုအယက္ ခုန္ထြက္လာတုန္းကေပါ့။
စကားလံုးေတြ တစ္လံုးနဲ ့တစ္လံုး ခလုတ္တိုက္မိျပီး
ငါ့စကားေတြက ထစ္သြားလိုက္တာ။

ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ ့ရင္ခုန္သံေတြက
တိတ္ဆိတ္မွဳကိုျဖိဳ
ခ်စ္သူ ့မ်က္ႏွာမွာ
ရွက္ေသြးေတြစိုသြားတဲ့ခဏေပါ့။
ငါ…လမင္းနီနီကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျမင္လိုက္ရတယ္။

ေက်းဇူးျပဳျပီး တိတ္ေပးၾကပါ
ဝင္သက္ထြက္သက္တို ့၊
ခ်စ္သူ ့ပါးေလး ႏွစ္ဘက္ေပၚမွာ
ႏွင္းဆီ တစ္ပြင့္စီ အိပ္ေနလို ့။

ေကာင္းကင္ကို

**************

အနမ္းေလွမဲ့ ကမ္းေျခႏွစ္ဘက္

ေျခာက္ကပ္ျပီး ပတ္ၾကားအက္ေနတဲ့
ငါ့ႏွလံုးသာ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ
ကႏ ၱာရတို ့အဆုပ္လိုက္ ပြင့္ေနတယ္။

ညေပါင္း တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေစာင့္တာေတာင္
ငါေမွ်ာ္ေနတဲ့ လမင္းက
အခုထိ မသာေသးဘူး။

ငါဟာ
အခ်စ္ရဲ ့ပြင့္ခ်ပ္ေတြကို
ငါ့ဘဝေလွငယ္မွာ ရြက္တပ္ဖို ့
မဝံ့မရဲ ေစာင့္ေနရတဲ့ သူပါ။

ေျခလွမ္းတလွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္း
အထီးက်န္မွဳေတြက
ငါ့ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္လာတယ္။

ေၾကြရွာတဲ့ သစ္ရြက္ေတြမွာေတာင္
ခိုစရာေျမျပင္ရွိေသးတယ္၊
ေဝဒနာနဲ ့ႏွစ္ရက္ေတြမွာငါ
ငိုစရာရင္ခြင္ မရွိဘူး။

ကံၾကမၼာက အတင္းပစ္ခ်လိုက္တဲ့တိုက္ပြဲမွာ
ေလာကဓံရဲ ့ လက္သီးခ်က္ေတြနဲ ့
ဘဝက ခဏခဏ ကြဲတယ္။
ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြထဲက
စိမ့္ထြက္လာတဲ့ေသြးေတြကို
အၾကင္နာလက္ေတြနဲ ့
ဘယ္သူလာ ေဆးထည့္ေပးပါ့မလဲ။

ေၾသာ္...
ငါ့ပါးႏွစ္ဘက္ကမ္းေျခမွာ
အားတက္ေစမဲ့ “အနမ္းေလွ” ဟာ
ဘယ္အခ်ိန္လာေရာက္ ဆိုက္ကပ္ေလမလဲ။

ေကာင္းကင္ကို