ေခာတ္ကအတင္းေရးခဲ့တဲ့ ငါ့ရဲ ့အတၳဳပၸတၱိ

ႏွင္းေတြကိုဝတ္စံုခ်ဳပ္ဝတ္ထားတဲ့
ခရစၥမတ္ ရာသီဟာ
အၾကိမ္ ၃၀ ေျမာက္သတိေပးဖို ့
ငါ့ဆီကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာျပီ။

ဖြင့္လ်က္နဲ ့ပိတ္ေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းေတြမွာ
ရွိလ်က္နဲ အေဖ်ာက္ခံထားရတဲ့ အိပ္မက္ေတြကို ရွာေဖြရင္း
အခ်ိန္ေတြကို မီးရွိဳ ့ပစ္ခဲ့လိုက္ရတဲ့ ေဒါင္းတစ္ေကာင္ဟာ
ငါပဲျဖစ္တယ္။

ယူတိုးပီးယန္းအိပ္မက္တစ္ခုကို
မႏုိင္မနင္းထမ္းပိုးရင္း
ရင္ဘတ္ႏွစ္ခုကို အၾကိမ္ၾကိမ္ခ်ိဳးခဲ့သူဟာလည္းငါပဲေပါ့။

ငါ့စိတ္နယ္ေျမဟာ
ငါ့အိပ္မက္ေတြနဲ ့အေမ့အိပ္မက္ေတြ
အေသအေၾကစစ္ခင္းၾကတဲ့
ျငိမ္းခ်မ္းေရးမရေသးတဲ့ စစ္တလင္းတခုျဖစ္တယ္။

ငါဟာ အျပံဳးငွက္ကေလး အေမ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ ခိုနားတာျမင္ခ်င္သလို
ေက်ာင္းနားတဝိုက္ေလေျပက ခြပ္ေဒါင္းအလံေလးကို ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္တာ ျမင္ခ်င္တဲ့သူပါ။

ဒါေပမယ့္ က်ိန္စာသင့္ဒီရပ္ဝန္းမွာ
သုဝဏၰသာမ ျဖစ္ခ်င္ရင္
ခြပ္ေဒါင္း ျဖစ္ခြင့္မရွိဘူး။
“ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းလို သူရဲေကာင္းမ်ိဳးေမြးရမယ္”ဆိုတဲ့စကားကို
မိဘအမ်ားစုက
ဒ႑ာရီထဲမွာထားခဲ့ၾကျပီ။
ဒီလိုနဲ ့
ဆန္ ့က်င္ဘက္လိုျဖစ္သြားရတဲ့အိပ္မက္ေတြက ကာရံထားတဲ့ နံရံေတြၾကားမွာ
ငါဟာအက်ဥ္းက်ခဲ့ေပါ့။

ငါဟာ
ေခါင္းႏွစ္လံုးနဲ ့ေျမြတစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္။
အသည္းႏွလံုး ႏွစ္ခုနဲ ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။

ေၾသာ္…ယံုၾကည္ခ်က္နဲ ့သံေယာဇဥ္ေတြ
အျပန္အလွန္ၾကိဳးရွဳပ္ၾကေတာ့
ခုခ်ိန္ထိအေမ့အတြက္ ႏို ့တစက္ဖိုးေတာင္ မေက်ႏုိင္ေသးသလို
တဘက္မွာက်ျပန္ေတာ့လည္း
ရန္သူကိုခြပ္မယ့္ ငါ့ရဲ ့ အေတာင္ပံဟာ
ငါထင္သေလာက္မသန္ေသးဘူး။

ဧရာဝတီေရ....
မင္းကလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ မင္းရဲ ့ရင္ေသြးေတြအတြက္ မင္းေရစီးသံတိုးတိုးေလးနဲ ့မင္းဘာသာမင္းငို၊
ငါကလည္း အႏွစ္ ၃၀ လံုးလံုးေမးခိုင္ေနခဲ့ရတဲ့ ငါ ့ႏွဳတ္ခမ္းေတြကိုကိုက္ျပီး
ငါ့ကဗ်ာေတြနဲ ့ငါငိုမယ္။

ဧရာဝတီေရ….
ရက္စက္မွဳေတြတသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ့
ဆုပ္ကပ္ျမစ္ၾကီးထဲမွာ
မင္းလည္းေရနစ္ေနျပီေကာ။

ခြင့္လႊတ္ေတာ့ ဧရာဝတီ။
မင္းကိုဆယ္မယ့္ ငါတို ့ရဲ ့လက္ေတြ
မိစ ၦာေတြလက္ခ်က္နဲ ့
ေသြးထြက္ေနလို ့ပါ။

ဧရာဝတီ ေရ...
မင္းေသြးေၾကာထဲ အဆိပ္ခတ္တဲ့့လက္ေတြကို ျဖတ္ဖို ့
ငါတို ့ခြပ္ေဒါင္းအေတာင္ပံေတြကို
ဓားလိုထြက္ေအာင္ေသြးေနတယ္။

ေကာင္းကင္ကို