ငါတို ့ဖန္ဆင္းထားတဲ့ ျမစ္

ျဖတ္လမ္းသည္ ငါတို ့လမ္းမဟုတ္။
ငါတို ့သည္အဖိုးတန္ ကားမ်ားျဖစ္၍ ျဖတ္လမ္းအစုတ္မွ မသြားႏုိင္။

ငါးပြက္ရာ ငါးစာမခ်။
ငါတို ့ေသြးစက္ခ်ရာေနရာ
ငါးမန္းေတြ ေသဖို ့လာရမည္။

မိုးခါးေရကို ငါတို ့မေသာက္။
ငါတို ့ေသြးေတြ ပိုနီ လာေစဖို ့
ျပည္သူ ့မ်က္ရည္ကိုသာ
ႏွလံုးသားမ်ားျဖင့္ေသာက္သံုးမည္။

ဘီလူးေစာင့္တဲ့ သစ္ကိုင္းထက္မွာ
ငါတို ့သမိုင္းမွာ တစ္ခါမွ မသီးဘူးေသးတဲ့သစ္သီးတစ္လံုး သီးေနတယ္။
ခြပ္ေဒါင္းေတာင္ပံခတ္လို ့တိုက္တဲ့ေလနဲ ့
အဲဒီ့သစ္သီးကို ေျခြရမယ္။

ေခတ္သစ္ရဲ ့ျပဇာတ္ေတြမွာ
ေမခလာရဲ ့အခန္းမပါေတာ့ဘူး။
သမုဒၵရာ အစအဆံုး
ငါတို ့ ကိုယ္တိုင္လက္ပစ္ကူးရလိမ့္မယ္။

တကယ္ဆို
အႏွစ္ ၂၀ လံုးလံုး
တဝုန္းဝုန္းျခိမ္းေနတဲ့
အေနာက္ဘက္ျခမ္းေကာင္းကင္ဟာ
မိုးတစက္မွ ရြာမေပးပါဘူး။
ငါတို ့ေသြးနဲ ့သည္းခဲ့တဲ့မိုး ေၾကာင့္သာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျမစ္ေတြ ဆက္လက္စီးဆင္းေနျခင္းျဖစ္တယ္။

ေကာင္းကင္ကို