ေခတ္မ်က္မွန္

ကမ္းကုန္ေအာင္ ရက္စက္မယ့္ ပုဏၰားရယ္
ၾကိဳသိျပီးသား ဖခင္ရယ္
ထိပ္တုိက္ ေတြ႕ၾကတယ္။

စုိက္ေသာသူ ပုိင္သင့္တယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔
ဖခင္ကုိ ေထာက္ခံသင့္သလား?
“သားသမီးကုိ လွဴမွ
ေရႊဥာဏ္ေတာ္ကို ရေစ” ဆိုတဲ့
သဘာဝတရား ဆုိတာကုိ
အျပစ္ဆုိရမလား?

သိခ်င္ေသးတာ တခုက
ပါးကြက္သားဆန္ဆန္ ဥပေဒသ ကုိ
ဘယ္သူ ျပဌာန္းခဲ့ပါသလဲ?

သားသမီးလွဴလိုက္တယ္ဆုိတဲ့ ေရစက္ကုိ
အခုေခတ္ထဲမွာ ခ်ၾကည့္ေတာ့
ေခတ္ၾကီးကုိက child rights ေတြ ဘာ rights ေတြနဲ႔
အႏွိဳင္းမဲ့ဆုိေသာ ပါရမီ တခ်ိဳ႕ေတြ
သူ႔ေခတ္နဲ႔သူပဲ ရွိပါေစ။
ေကာင္းကင္ကို

မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ ဖိုထုိးျခင္း

မနက္တုန္းကေတာ့
ငါ့ဦးေႏွာက္ရဲ႕ညာေတာင္ပံက
စကားလံုးေတြကုိ ကုလားဖန္ထုိး
မ်က္ရည္နဲ႔ ဖုိထုိးၾကည့္ေသးတယ္။

ၾကာပြတ္တေခ်ာင္းရဲ႕ အနမ္းရယ္၊
ဆံုးရွံဳးသြားတဲ့ ဝဋ္တခုရယ္ကုိ
လြမ္းတယ္။

ခုေတာ့ ငါဟာ
ေသာကနတ္ဘုရားနဲ႔ ဖန္ခြက္ခ်င္းတိုက္
brand မေရြးေတာ့တဲ့ လူမုိက္ပါကြယ္။

တေန႔ တေန႔
မခ်စ္ပဲ ယူေနရတဲ့ ကေတာ္
စားဝတ္ေနေရးဆိုတဲ့ လက္တြဲေဖာ္ အတြက္
အာရံုေတြကို ဇြတ္အတင္း ဖမ္းခ်ဳပ္
လူသားစက္ရုပ္ လုပ္အျပီးမွာေတာ့

ေန႔တေန႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာတမ္းထုိးအျဖစ္
နည္းနည္းက်န္ေသးတဲ့ ဖန္ခြက္တလံုးရယ္
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ လူတေယာက္ရယ္ကုိ ေတြ႕လိမ့္မယ္။
ေကာင္းကင္ကုိ (June 2011)

အဲဒီေန႔မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ေတာ့ (by ခေရငယ္)

အထီးက်န္တယ္ဆိုတဲ့ လက္ေတြကို
တယုတယ ဆုပ္ကိုင္ခြင့္ ရမယ့္ေန႔ . .

သူ႔ရင္ခြင္ကို ေခါင္းနဲ႔အေဝွ႕မွာ
“မသာယာဘူး ” မွန္သမွ် ျပာက်သြားမယ့္ေန႔ . .

အ႐ိုးဆုံး ခ်စ္စကားတုိ႔နဲ႔
ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္စီ ခမ္းနားၾကမယ့္ေန႕ . .

အျမတ္တႏုိးအျပန္အလွန္အၾကည့္ေတြနဲ႔
သူနဲ႔ကိုယ္ရဲ့ အခ်စ္ေၾကာင့္
ဟိုး . . မုိးကုပ္စက္၀ိုင္းဆီမွာ
ေန ၊ လ ၊ ၾကယ္ေတြအစား
ပန္းတစ္ခင္းပြင့္မယ့္ေန႔ . .

ကိုယ့္ေဆာင္းရာသီေလး
တြတ္တီးတြတ္တာနဲ႔
စကားေျပာ စတတ္မယ့္ေန႔ . .

အရွင္႐ုကၡစိုး နတ္မင္းႀကီးက
ေတာင့္တလြန္းလို႔ ကိုယ္ထင္ျပသလို
ကိုယ့္ႏွလုံးသားရဲ့ အရွင္သခင္ကို
ကိုးစားစြာ ဖူးျမင္ခြင့္ရမယ့္ေန႔ . .

အာဒံ နဲ႔ သူ႕ဧ၀ ဆုံၾကတဲ့ေန႔ေပါ့ . . ။ ။

ခေရငယ္(3.8.2011)

Relationship

ခေလးဆိုတာ… ဒီေန႔နဲ႔မနက္ဖန္ ဘာသာစကားသစ္ရဲ႕ …ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေသာ အကၡရာ၊
ေရတြက္လို႔မရတဲ့ ေလလြင့္လိပ္ျပာေတြ … သ႑န္္ေလးတခုစီ…လုယက္ျပီး ပ်ံသန္း ေနၾကတယ္၊
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက… ငါမစမ္းဖူးေသးတဲ့…စည္းကမ္းမက်တက် ေနထုိင္မွႈစနစ္ကိုေပးသူ၊
ဟာသဆန္သြားႏုိင္တဲ့… ဟာကြက္ေတြေတာင္… ေအးျမတဲ့အေမွာင္ေအာက္မွာ… သူမတူမွႈ အေရာင္ေတြ ေတာက္လို႔၊
ငါ့ဘဝ တျခမ္းကို… ငါ့ဘဝတျခမ္းနဲ႔ ေပါင္းစည္းျပီး… ငါ့ကိုေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့… “မိန္းမသား”ကဗ်ာ၊
ခ်စ္ခ်င္းဆိုတဲ့… နာမ္သားသက္သက္အႏုပညာမွာ…ဘယ္လို ေဝဖန္ေရးဆရာမွ မလိုဘူး၊
သူေပးတဲ့ အၾကင္နာ စိန္နားကပ္ေရာင္နဲ႔ …ငါ့ဘဝ ပါးေျပာင္ေနလိုက္ပံုမ်ား။

ေကာင္းကင္ကို

အလွေဗဒ၏ မိစၦာ (by မင္းတေစ)

အဖုအထစ္ ေ၀ဆာေနလြန္းလို႔
မူးယစ္ေ၀ဒနာကို ၿဖစ္ေပၚေစတတ္တဲ့
ဗီးနပ္စ္အိန္ဂ်ယ္လ္ အလွဘုရင္မကိုေတာင္္
မီးယပ္ပိန္နာသည္မ အသြင္ခေစခဲ့သူ။

မယ္မဒၵီပ်ိဳကညာလို အဖူးအ႐ြေတြနဲ႔
ဆယ္ပန္းခ်ီယိုၿဖာ ၿမဴးႄကြေနတဲ့
ကလီယိုပက္ထရာ အႏုအလွကိုေတာင္
အရြယ္လွီအိုစာ ဘီလူးမၿဖစ္ေစခဲ့သူ။

က်ဴးပစ္ငတိ အပ်င္းေကြးလြန္းလို႔
ယခုအထိ သတင္းေမႊးစြန္းေနတဲ့
ဂ်ဴးလီးယက္္္ မင္းသမီးေလးကိုေတာင္
႐ူးၿပီးသတ္ေသခဲ့သူလို႔ အတင္းၾကီး ထင္မွတ္မွားေစခဲ့သူ။
ႏွႈတ္ခမ္းအေကြးအဆေတြရဲ႕ ရသေၾကာင့္
စုတ္နမ္းေၿပးၾကသူေတြ မ်ားလြန္းတဲ့
မိုနာလီဆာရဲ႕ အၿပံဳးရမၼက္ ကုေဋကုဋာေတြကိုေတာင္
ကမၻာေၿမလႊာရဲ႕ အဆံုးဘက္တေနရာမွာ ပုန္း၀ွက္ေနထိုင္ေစခဲ့သူ။

အဲ့ဒီလို……………...................
ရူပါမာန္တက္ေနတဲ့ ငနဲမတိုင္းကို
အမူအယာဟန္ မလုပ္ရဲေတာ့ေလာက္ေအာင္
မတူမတန္သလို ခုတ္လွဲခ်ခဲ့တဲ့ မင္းကေတာ့
တကယ့္ကို လူမဆန္စြာ လြန္ကဲၿပီး လွေနသူေလးတစ္ဦးပါပဲ။

အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္လည္း……..
ဒီမွာ….............အခ်စ္ဆိုတဲ့
ေစာက္သံုးမက်တဲ့ ေ၀ဒနာကိုေၾကာက္လို႔
ႏွလံုးသားေနရာကိုေဖာက္ထုတ္္ၿပီး
ေက်ာက္တံုးအစား ေသခ်ာေကာက္ထည့္ထားတဲ့
ငါလိုေကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ခပ္မာမာရင္ဘတ္တစ္ခုကိုေတာင္

မင္းက......................................
သီရိမာလို ပီတိၿဖာတဲ့ အၾကည့္အေငြ႔နဲ႔
ပဥၥပါပီလို ဘ၀င္က်စရာ အထိအေတြ႔ ေတြေတာင္ မသံုးပဲဲ
အသာကေလး ညြတ္ေျပာင္း ကြဲအက္ အရည္ေပ်ာ္က်ေစနိုင္ခဲ့တယ္။

ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့…………….............
ဥမၼာဒႏၱီလို ပဒုမၼာဟန္သီတဲ့ ေၿခလွမ္းေတြနဲ႔
ဆုန္ခါဆန္ခ်ီ လွမ္းေလၽွာက္လာေနတဲ့ မင္းေလးကို
ဟိုးအေ၀းက လွမ္းၿမင္လိုက္ရ႐ုံေလးနဲ႔ပဲ
တစ္သက္စာ ေအးစက္မဲေမွာင္ေနခဲ့တဲ့
ငါ့ရဲ႕ခုႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ ႏွလံုးသားတိုက္ခန္းေလး
ပပ၀တီ ေကာင္ေရ တသန္းအား ရုတ္တရက္၀င္ေဆာင့္လိုက္သလို
ခ်က္ၿခင္း မီးဟုန္းဟုန္းထေတာက္ခဲ့ရလို႔ပဲေပါ့။
မင္းတေစ