ေလာကၾကီးကလည္း
ငွားဝတ္ထားတဲ့ အလင္းေရာင္ ေတြကုိခၽြတ္
သူ႕ကုိယ္သူ ညအေမွာင္ထဲ လႊတ္လိုက္ျပီ
မင္းနဲ႔ငါနဲ႔လည္း
မလိုအပ္ေတာ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမွႈ ေတြကိုခၽြတ္
ငွက္ကေလးတေကာင္စီ သဘာဝထဲကုိ လႊတ္ရေအာင္။
အခ်စ္ေတြကုိ ဖေယာင္းတုိင္လို မီးညွိ
အေမွာင္ထုကုိ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေရာျပီး ျမည္းၾကည့္တယ္။
ျခံဳေတြၾကားမွာ ပန္းတပြင့္ စမ္းမိသလို
ကႏၱာရမဆန္တဲ့ ဘဝပတ္လမ္းတခုကုိ ေတြ ့ခဲ့ျပီ။
အိမ္ေထာင္ေရးဆုိတာ
‘အိမ္’ ဆိုတဲ့ ‘ေထာင္’ ေလးတဲ့။
မင္းနဲ ့သာဆိုရင္ ငါ့အတြက္ကေတာ့
ပန္းၾကိဳက္လိပ္ျပာ တေကာင္ကုိ
ဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲ ေလွာင္ထားသလိုပဲျဖစ္မွာ။
ေကာင္းကင္ကို
Sunday, May 30, 2010
Wednesday, May 26, 2010
သစ္ရြက္ေတြရဲ႕ စကားဝိုင္း
(၁)
ရင္ဘတ္မွာ ျမွားတန္းလန္းန႔ဲ လူနာေတြ…
ဘယ္သူေတြလဲလို႔ ၾကည့္လိုက္တယ္
က်ေနာ္တို ့ကုိယ္တိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။
(၂)
လူ ့ဘဝဆိုတာ
ေမြးကတည္းက ေျခြအခ်ခံလိုက္ရတဲ့
သစ္ရြက္တရြက္ပါပဲ။
ပ်ံတက္ျခင္းနဲ ့ေၾကြက်
သူ ့ဘဝခရီး ခဏမွာ
သစ္ရြက္ တရြက္က ဆိုတယ္
လူသားရဲ႕အစ…ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဖန္ဆင္းမွႈကတဲ့။
ေနာက္တရြက္က ျငင္းတယ္။
လူသားရဲ႕အစ…ျဗဟၼာၾကီးေလးပါးက။
ဒီလိုနဲ ့
ယံုၾကည္မွႈ ‘ခ်ိဳ’ေတြ တေထာင္ေထာင္နဲ႕
သစ္ရြက္ႏွစ္ေကာင္ ခတ္တဲ့ၾကားမွာ
နားရြက္ေလး တစံု ၾကားညပ္သြားတယ္။
က်ေနာ္
ျမွားဒဏ္ရာကုိသာ အာရံုေရာက္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ႏု
ကုိယ္တိုင္မသိတဲ့အရာအတြက္ ရန္ျဖစ္ဖို႔ ဝန္ေလးလွတဲ့ အရုိးစု
စားပြဲကုိ လက္သီးနဲ႔ ဝုန္းခနဲထု
အာရံုေတြကုိ က်ေနာ့္ဆီ လုလိုက္တယ္။
ပစၥဳပၸန္ကုိ တည့္တည့္ၾကည့္
ျမင္ႏုိင္သေလာက္ပဲေျပာၾကည့္မယ္။
လူဟာ လူက ဆင္းသက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို
ရင္ဘတ္မွာ ျမွားတန္းလန္းန႔ဲ လူနာေတြ…
ဘယ္သူေတြလဲလို႔ ၾကည့္လိုက္တယ္
က်ေနာ္တို ့ကုိယ္တိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။
(၂)
လူ ့ဘဝဆိုတာ
ေမြးကတည္းက ေျခြအခ်ခံလိုက္ရတဲ့
သစ္ရြက္တရြက္ပါပဲ။
ပ်ံတက္ျခင္းနဲ ့ေၾကြက်
သူ ့ဘဝခရီး ခဏမွာ
သစ္ရြက္ တရြက္က ဆိုတယ္
လူသားရဲ႕အစ…ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဖန္ဆင္းမွႈကတဲ့။
ေနာက္တရြက္က ျငင္းတယ္။
လူသားရဲ႕အစ…ျဗဟၼာၾကီးေလးပါးက။
ဒီလိုနဲ ့
ယံုၾကည္မွႈ ‘ခ်ိဳ’ေတြ တေထာင္ေထာင္နဲ႕
သစ္ရြက္ႏွစ္ေကာင္ ခတ္တဲ့ၾကားမွာ
နားရြက္ေလး တစံု ၾကားညပ္သြားတယ္။
က်ေနာ္
ျမွားဒဏ္ရာကုိသာ အာရံုေရာက္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ႏု
ကုိယ္တိုင္မသိတဲ့အရာအတြက္ ရန္ျဖစ္ဖို႔ ဝန္ေလးလွတဲ့ အရုိးစု
စားပြဲကုိ လက္သီးနဲ႔ ဝုန္းခနဲထု
အာရံုေတြကုိ က်ေနာ့္ဆီ လုလိုက္တယ္။
ပစၥဳပၸန္ကုိ တည့္တည့္ၾကည့္
ျမင္ႏုိင္သေလာက္ပဲေျပာၾကည့္မယ္။
လူဟာ လူက ဆင္းသက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို
Friday, May 21, 2010
“အလင္းျဖဴ” တမ္းခ်င္း
သီလမက်ိဳးေသးတဲ့ သတင္းစာ
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ငိုသံဟာ
ဘက္လိုက္မွႈကင္းတဲ့ မီဒီယာေပါ့
မ်က္လံုးေတြထဲက စီးက်လာတဲ့ က်ည္ဆံေတြ
ႏွလံုးသားတိုင္းကုိ မွန္ပါေစ။
လက္တဆုပ္စာရဲ႕ အတၱေတြေၾကာင့္
သန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ဆုေတာင္းဆႏၵေတြ
‘ဥ’ဘဝ မွာတင္ ေသတယ္။
ဟိုဘက္ အလံရိပ္ဆီကလည္း ဘုရားဆီမွာ ဆုေတာင္း
ဒီဘက္ အလံရိပ္ဆီကလည္း အဲဒီ့ဘုရားဆီမွာပဲ ဆုေတာင္း
ေလာဘေရွ႕ထားတဲ့ ပူေဇာ္မွႈေတြနဲ႔
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေျဖသိမ့္လွည့္စား ေနၾကပံုေတြက
ဘုရားေတြဟာ ကုိယ္ခြဲမ်ားစြာနဲ႕
ႏွစ္ဘက္ခၽြန္ေတြ က်ေနတာပဲ။
ေၾသာ္…
လူေတြ လူေတြ…
အျမင္အာရံု တံခါးေတြေစ့
ဘုရားေတြေရွ႕မွာ ဓားေသြးေနၾကပါလား။
၂၁ရာစုဦး က်မ္းသစ္ထဲမွာ
ေလာကေစာင့္နတ္မင္းဟာ
လူသားေတြကုိ သည္းခံႏုိင္မွႈ ကုန္ဆံုး
ေကာင္းကင္ ကုိ လက္သီးနဲ႔ ဝုန္းခနဲ ထုလိုက္တယ္။
မိုးၾကိဳးမုန္တုိင္းေတြ…ငလ်င္ေတြ…မီးေတာင္ေပါက္ကြဲမွႈေတြနဲ႔
စစ္ပြဲေတြ…အၾကမ္းဖက္မွႈေတြ…သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ေဖာက္ျပန္မွႈေတြ
ဘုရားက လူေတြကို ဒဏ္ခတ္ေနတာ မဟုတ္
လူေတြက လူေတြကုိ ဒဏ္ခတ္ေနတာ။
ဘာသာေရး၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရး
နာမည္လွလွေလးေတြတပ္
သူတို႔ လူသတ္ခဲ့ၾကတယ္။
ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူသားဝါဒ၊ လြတ္လပ္မွႈ
ဒါေတြကုိ အေရးတၾကီး ဟစ္ေၾကြးေနရျခင္းကုိက
ဒါေတြ ရွွိမေနျခင္းရဲ႕ သက္ေသပဲ။
မမွတ္မိႏုိင္ေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔
ဒီေန ့ျဂိဳလ္ကမၻာမွာ
ေရွ႕ဆံုးကလူကလည္း ေသနတ္နဲ႕
အက်ိဳးစီးပြါးကုိ အဓိကထား
အသက္ေတြနဲ ့ေဆာ့ကစားတယ္။
ေနာက္ကလူေတြကလည္း မီေအာင္ မနည္းလုိက္
ေၾသာ္
ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ
ပန္းပန္ထားတဲ့ လူမိုက္ပါပဲ။
ရြာၾကီးကုိက ဒုစရုိက္မို ့
အားလံုးက တုတ္ေဆာင္ ဓားေဆာင္
ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ အေမာက္ေထာင္ေနရတယ္။
ရာဇဝင္ အခန္းခန္းကလည္း
ယဥ္ေက်းမွႈ ဖန္ဆင္းခဲ့သူ ကေဝေတြထက္
စစ္ဘုရင္ေတြကုိ credit ေပး
သမိုင္းကုိ ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္ ေရးခဲ့ၾကတယ္။
ဇာတ္ခံုတခုေပၚမွာေတာ့
ဖိနပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းစီးေနသူတသုိက္
အခ်င္းခ်င္း လက္ဝါးရုိက္
ေျမစာပင္ေတြကုိ မီးတိုက္ၾကေတာ့မယ္။
ေဒါသတေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ ့က်ည္ဆံေတြကုိ
ရင္ဘတ္ခ်ည္းသက္သက္နဲ႕ခုခံရင္း
အသံေတြ ျမစ္ဖ်ားခံရာဆီ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
တကယ့္အေရးအေၾကာင္း က်ေတာ့
ကမၻာေစာင့္နတ္ေတြဟာ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္
သူတို႔ စုေဆာင္းထားတဲ့ တန္ခုိးေတြ
ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ။
ငရဲခုန္ဝင္လာတဲ့ ဖန္သားျပင္ကုိ
ဇြတ္အတင္း ရုန္းကန္ စုိက္ၾကည့္
တစံုတရာကုိ အထိတ္တလန္ ့သိလိုက္တယ္။
ကမၻာဟာ ကမၻာနဲ ့တိုက္မိျပီး ပ်က္စီးႏုိင္တယ္။
မ်က္လံုးေတြကုိ အတင္းအၾကပ္ျပန္မွိတ္
ႏွလံုးခုန္သံကုိ ပုတီးလုပ္ျပီး စိပ္လုိက္တယ္။
ငိုသံ မွ်င္းမွ်င္းေလးတခု
မိုးျခိမ္းသံလုိ ဆူညံမွႈပါပဲ။
ဗံုးေတြ ပလူပ်ံေနတဲ့ ေခတ္ဘီလူးမွာ
ရန္သူ႕ရင္ေသြးကုိ ႏုိ ့တိုက္ေနတဲ့မိခင္တဦးကုိ
ထူးထူးဆန္းဆန္း ဖူးခ်င္တယ္။
ေျခာက္ေသြ႕ ႏြမ္းညိဳ
မ်က္ဝန္းဂူစုိစို ေတြထဲမွာ
အလင္းျဖဴေလးေတြ ေတြ႕ခ်င္တယ္။
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ
သီလမက်ိဳးေသးတဲ့ သတင္းစာ
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ငိုသံဟာ
ဘက္လိုက္မွႈကင္းတဲ့ မီဒီယာေပါ့
မ်က္လံုးေတြထဲက စီးက်လာတဲ့ က်ည္ဆံေတြ
ႏွလံုးသားတိုင္းကုိ မွန္ပါေစ။
ေကာင္းကင္ကို
Labels:
My poems,
thoughts,
အလင္းျဖဴတ္မ္းခ်င္း,
ႏိုင္ငံေရးကဗ်ာ
Sunday, May 16, 2010
ရန္ကုန္ေႏြ
မီးပ်က္အေမွာင္မွာ
ဇီးကြက္တေကာင္...
ေၾသာ္... ဒါလာဘ္ေကာင္တဲ့။
ကပ္ထားတဲ့စာရြက္ေပၚကလုိ
ေနအထြက္မွာ ေရႊခြက္နဲ ့...ေငြအျပည့္မခပ္ႏုိင္ရင္ေနပါ
ေႏြရက္မွာ ေရခြက္နဲ ့...ေရအျပည့္ခပ္ႏုိင္ရင္ေတာ္ျပီ။
ေကာင္းကင္ကို
ကဗ်ာအေဟာင္းေလးကုိ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။
ဇီးကြက္တေကာင္...
ေၾသာ္... ဒါလာဘ္ေကာင္တဲ့။
ကပ္ထားတဲ့စာရြက္ေပၚကလုိ
ေနအထြက္မွာ ေရႊခြက္နဲ ့...ေငြအျပည့္မခပ္ႏုိင္ရင္ေနပါ
ေႏြရက္မွာ ေရခြက္နဲ ့...ေရအျပည့္ခပ္ႏုိင္ရင္ေတာ္ျပီ။
ေကာင္းကင္ကို
ကဗ်ာအေဟာင္းေလးကုိ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။
Saturday, May 15, 2010
ကြက္လပ္
ခ်စ္သူရဲ႕ေပါင္ေပၚမွာ
ကုိယ္စီအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း၊
တစံုတေယာက္ရဲ႕
ရုိက္အခ်ိဳးခံထားရတဲ့ ေျခေထာက္
ဂုိးနားဆီကုိ လိမ္ေခါက္ ဆြဲေျပး
ဂိုးေရွ႕တည့္တည့္ကို ထုိးေကၽြးလိုက္တယ္။
ဂုိးသြင္းမယ့္သူ မရွိဘူး။
ေကာင္းကင္ကို
ကုိယ္စီအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း၊
တစံုတေယာက္ရဲ႕
ရုိက္အခ်ိဳးခံထားရတဲ့ ေျခေထာက္
ဂုိးနားဆီကုိ လိမ္ေခါက္ ဆြဲေျပး
ဂိုးေရွ႕တည့္တည့္ကို ထုိးေကၽြးလိုက္တယ္။
ဂုိးသြင္းမယ့္သူ မရွိဘူး။
ေကာင္းကင္ကို
Tuesday, May 11, 2010
ပဋိပကၡ
ကိုးကြယ္စရာေတြ ဆိုတာ
မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္မွသာ ျမင္ရတာ။
ဒီလိုနဲ ့
တေယာက္အေမွာင္ကုိ တေယာက္က
မီးထုိးလုိက္တဲ့အခါ…..
ေကာင္းကင္ကို
မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္မွသာ ျမင္ရတာ။
ဒီလိုနဲ ့
တေယာက္အေမွာင္ကုိ တေယာက္က
မီးထုိးလုိက္တဲ့အခါ…..
ေကာင္းကင္ကို
Saturday, May 8, 2010
မိုးဦးေလျပည္
လင္းဦး(စိတ္ပညာ) ေက်ာ္ညိဳေသြးတို႕ စီစဥ္တဲ့ မိုးဦးေလျပည္ ကဗ်ာ ebook ထဲက "အစာျမင္ေတြ႕ လ်က္နဲ႔" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာပါ။ လင္းဦး(စိတ္ပညာ)၊ညီဇံလွ၊ သူရႆဝါ၊ သားျဖိဳး၊ ဇာတိ၊ ရင္နင့္သူ၊ ေလေျပ၊ ေက်ာ္ညိဳေသြး၊prizewai နဲ ့က်ေနာ္ ပါဝင္ေရးသားထားပါတယ္။ အဲဒီ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကုိ ေဒါင္းလုဒ္ လုပ္ခ်င္ရင္ link
အစာျမင္ေတြ႕လ်က္နဲ႔
ေဖာ္ျမဴလာ စကားပဲ ဟစ္တဲ့
ေပၚျပဴလာ စတားလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။
အဖ်ားရွဴး အေျပာမ်ားနဲ ့
ဘုရားထူး စေကာလားလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။
ဇာတ္တိုက္သလိုပဲ လွႈပ္ရွား
ဇာတ္လိုက္လိုလည္း လုပ္မစားခ်င္ဘူး။
အစုတ္ကုိ အေကာင္း
အႏုတ္ကုိ အေပါင္း ေျပာတဲ့သူလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။
အကဲဒမစ္ဆန္တဲ့ ေသနတ္မ်ိဳးဆိုလည္း…. မကုိင္ခ်င္ဘူး။
ခဲပစ္သန္တဲ့ ပါးစပ္မ်ိဳးကုိလည္း…. မပုိင္ခ်င္ဘူး။
ေၾသာ္…
ကဗ်ာျခေသၤ့
အစာျမင္ေတြ႕ လ်က္နဲ ့….
ေကာင္းကင္ကို
အစာျမင္ေတြ႕လ်က္နဲ႔
ေဖာ္ျမဴလာ စကားပဲ ဟစ္တဲ့
ေပၚျပဴလာ စတားလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။
အဖ်ားရွဴး အေျပာမ်ားနဲ ့
ဘုရားထူး စေကာလားလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။
ဇာတ္တိုက္သလိုပဲ လွႈပ္ရွား
ဇာတ္လိုက္လိုလည္း လုပ္မစားခ်င္ဘူး။
အစုတ္ကုိ အေကာင္း
အႏုတ္ကုိ အေပါင္း ေျပာတဲ့သူလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။
အကဲဒမစ္ဆန္တဲ့ ေသနတ္မ်ိဳးဆိုလည္း…. မကုိင္ခ်င္ဘူး။
ခဲပစ္သန္တဲ့ ပါးစပ္မ်ိဳးကုိလည္း…. မပုိင္ခ်င္ဘူး။
ေၾသာ္…
ကဗ်ာျခေသၤ့
အစာျမင္ေတြ႕ လ်က္နဲ ့….
ေကာင္းကင္ကို
Monday, May 3, 2010
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆယ္ယူျခင္း
ထမင္းအိုးေလးကြဲ၊
ျပီးေတာ့ အသည္းပါ ဆက္ကြဲ
ငါ့လမ္းေလး ရုတ္တရက္ ေမွာင္မဲသြားလိုက္တာ။
ကိုယ္ ေခါင္းကုိက္ေနတာကုိ
သူစိမ္းတေယာက္ ကြယ္လြန္တာထက္
ပုိစိတ္ဝင္စား တတ္တယ္ ဆိုတဲ့
လူ ့သဘာဝ ေၾကာင့္လား
ေျပာရမွာ ရွက္၊ေၾကာက္၊အားနာ ပါရဲ႕။
ငါ့ အသည္းကြဲသံက
ဗံုးကြဲသံေတြထက္ေတာင္ ပုိက်ယ္ေနတယ္။
ငိုသူကငို
သီခ်င္းဆိုသူက ဆိုနဲ ့
ျပံဳးတဝက္ မဲ့တဝက္ ကမ ၻာၾကီးထဲမွာ
ငါေရာက္ေနတာ ေမွာင္ေနတဲ့အျခမ္း
ငါ့ကုိယ္ငါလည္း မႏုိင္မနင္း ထမ္းလို႕။
အေကာင္းေတြကုိမွ ေရြးျပီးကန္းတဲ့ အာရံုေတြက
ပန္းေတြအနား ျဖတ္သြားရင္ ႏွာေခါင္း ပိတ္ထားဖို ့နဲ႕
အလကားရတဲ့ အကူအညီေတြဆိုတာ
ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခ ေစ်းၾကီးလွေၾကာင္း
ဦးေႏွာက္ဆီကုိ သတင္းပုိ ့တယ္။
ငါက ငါပီပီ
ဆုေတာင္းျခင္းကုိ အယံုအၾကည္ မရွိဘူးဆိုေတာ့
အမ်ားနည္းတူ ပံုသြင္းမထားခဲ့တဲ့ စိတ္ကုိ
ဘယ္လို အားေပးရပါ႔မလဲ။
ဒီလိုနဲ႕
ဘာရယ္မဟုတ္
ေဆာက္တည္ရာ မဲ့ေနတဲ့
ဗ်ာမ်ားလြင့္ေမ်ာ ငါ့မေနာဟာ
စာအုပ္တအုပ္မွာ အမွႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေျပးကပ္မိတယ္။
၁၉လ သမီး အရြယ္နဲ႕
မ်က္မျမင္နားမၾကားခဲ့ရေပမယ့္
ကမၻာေက်ာ္သြားခဲ့တဲ့ ဟယ္လင္ကဲလား….
တကုိယ္လံုးမွာ ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြပဲ ေရႊ႕ႏုိင္ေပမယ့္
အိုင္းစတိုင္းလက္သစ္ ျဖစ္လာခဲ့သူ စတီဖင္ေဟာကင္း….
ဘီသုိဗင္…ဂၽြန္နက္ရွ္…ဟုိး ဧဝရက္ေတာင္ထိပ္က မ်က္မျမင္…
ၾကယ္ေပါင္း မ်ားစြာ…မ်ားစြာ
ဒီညေတာ့
ကုိယ့္ကုိယ္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
ဖံုတက္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေလးကုိ ျပန္ကုိင္လိုက္မယ္။
ေကာင္းကင္ကို
ျပီးေတာ့ အသည္းပါ ဆက္ကြဲ
ငါ့လမ္းေလး ရုတ္တရက္ ေမွာင္မဲသြားလိုက္တာ။
ကိုယ္ ေခါင္းကုိက္ေနတာကုိ
သူစိမ္းတေယာက္ ကြယ္လြန္တာထက္
ပုိစိတ္ဝင္စား တတ္တယ္ ဆိုတဲ့
လူ ့သဘာဝ ေၾကာင့္လား
ေျပာရမွာ ရွက္၊ေၾကာက္၊အားနာ ပါရဲ႕။
ငါ့ အသည္းကြဲသံက
ဗံုးကြဲသံေတြထက္ေတာင္ ပုိက်ယ္ေနတယ္။
ငိုသူကငို
သီခ်င္းဆိုသူက ဆိုနဲ ့
ျပံဳးတဝက္ မဲ့တဝက္ ကမ ၻာၾကီးထဲမွာ
ငါေရာက္ေနတာ ေမွာင္ေနတဲ့အျခမ္း
ငါ့ကုိယ္ငါလည္း မႏုိင္မနင္း ထမ္းလို႕။
အေကာင္းေတြကုိမွ ေရြးျပီးကန္းတဲ့ အာရံုေတြက
ပန္းေတြအနား ျဖတ္သြားရင္ ႏွာေခါင္း ပိတ္ထားဖို ့နဲ႕
အလကားရတဲ့ အကူအညီေတြဆိုတာ
ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခ ေစ်းၾကီးလွေၾကာင္း
ဦးေႏွာက္ဆီကုိ သတင္းပုိ ့တယ္။
ငါက ငါပီပီ
ဆုေတာင္းျခင္းကုိ အယံုအၾကည္ မရွိဘူးဆိုေတာ့
အမ်ားနည္းတူ ပံုသြင္းမထားခဲ့တဲ့ စိတ္ကုိ
ဘယ္လို အားေပးရပါ႔မလဲ။
ဒီလိုနဲ႕
ဘာရယ္မဟုတ္
ေဆာက္တည္ရာ မဲ့ေနတဲ့
ဗ်ာမ်ားလြင့္ေမ်ာ ငါ့မေနာဟာ
စာအုပ္တအုပ္မွာ အမွႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေျပးကပ္မိတယ္။
၁၉လ သမီး အရြယ္နဲ႕
မ်က္မျမင္နားမၾကားခဲ့ရေပမယ့္
ကမၻာေက်ာ္သြားခဲ့တဲ့ ဟယ္လင္ကဲလား….
တကုိယ္လံုးမွာ ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြပဲ ေရႊ႕ႏုိင္ေပမယ့္
အိုင္းစတိုင္းလက္သစ္ ျဖစ္လာခဲ့သူ စတီဖင္ေဟာကင္း….
ဘီသုိဗင္…ဂၽြန္နက္ရွ္…ဟုိး ဧဝရက္ေတာင္ထိပ္က မ်က္မျမင္…
ၾကယ္ေပါင္း မ်ားစြာ…မ်ားစြာ
ဒီညေတာ့
ကုိယ့္ကုိယ္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
ဖံုတက္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေလးကုိ ျပန္ကုိင္လိုက္မယ္။
ေကာင္းကင္ကို
Subscribe to:
Posts (Atom)