ေလာကၾကီးမွာ အျမင္ၾကည္လင္ ေနဖို ့ေတာ့ လိုတယ္ဗ်။ ဝါးတားတား အျမင္နဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္မိရင္ အခန္ ့ မသင့္တဲ့အခါ အဆဲခံရတတ္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ္ေတ႔ြ ့...
**************အေဝးမွဳန္တဲ့ သူေတြေတာ့ သိလိမ့္မယ္။ အေဝးမွဳန္ခါစ မ်က္မွန္ မလုပ္ရေသးခင္္မွာ ေရွ ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လူတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္ လံုးဝ မျမင္ရတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေယာက်ာ္း၊ မိန္းမလည္း ခြဲလုိ ့ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနားမေရာက္မခ်င္း ဘယ္သူမွန္းေတာ့ မကြဲဘူး။ တစ္ခါ တစ္ခါ တစ္ဘက္လူက ကုိယ့္ကုိ ျပံဳးျပတာကို သူအနားေရာက္လာျပီး အျပံဳးကုိဘရိ္တ္အုပ္ လိုက္တဲ့ အခါ က်မွ ရိပ္မိေတာ့ လူမွဳေရး ပ်က္ကြက္တာေပါ့။ အထင္လြဲခံရတာေပါ့။ တစ္ခါေတာ့...
“ေဟ့ေကာင္” “ေျဖာင္း...ေျဖာင္း...ေျဖာင္း”
ကၽြန္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လက္ခုပ္တီးျပီး လွမ္းေခၚေနတယ္။
ေတာ္ေသးတယ္။ ဒီေကာင္က အေဝးၾကီးကတည္းက လက္ခုပ္တီးျပီး လွမ္းေခၚလို ့။ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
အနားလည္းေရာက္လာေရာ.....
“ငါ ခါးပိုက္အႏွိဳက္ခံလုိက္ရလုိ ့ကြာ။ အဲဒါ ျပန္ဖို ့ဘတ္စ္္ကားခ မရွိေတာ့လို ့။ အဲဒါ မင္းမွာ တစ္ရာေလာက္ရွိလား။”
ဟာ...ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ အနားေရာက္မွ ရုပ္ကို ေသခ်ာျမင္ရျပီး သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္မွန္း သိတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ ေျပာျပီး ပိုက္ဆံ ညာေတာင္း ေနၾကတာ ခဏခဏ ၾကံဳဖူးတယ္။ ေပးလိုက္လို ့ မျဖစ္ဘူး။
“ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း မပိုဘူးဗ်။ တစ္ျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ ဆီက ေတာင္းၾကည့္ ပါလား။”
“--- --- --- သား”
ဟာ...အဆဲခံလုိက္ရျပီ။
ေလာကၾကီးမွာ အျမင္ၾကည္လင္ေနဖို ့ေတာ့ လိုတယ္ဗ်။ဝါးတားတား အျမင္နဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္မိရင္ အခန္ ့ မသင့္တဲ့ အခါ အဆဲ ခံရတတ္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔ ့...
**************“ေဟ့ေကာင္” “ေျဖာင္း...ေျဖာင္း...ေျဖာင္း”
ကၽြန္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လက္ခုပ္တီးျပီး လွမ္းေခၚေနတယ္။
ေတာ္ေသးတယ္။ ဒီေကာင္က အေဝးၾကီးကတည္းက လက္ခုပ္တီးျပီး လွမ္းေခၚလို ့။ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
အနားလည္းေရာက္လာေရာ.....
“ငါ ခါးပိုက္အႏွိဳက္ခံလုိက္ရလုိ ့ကြာ။ အဲဒါ ျပန္ဖို ့ဘတ္စ္္ကားခ မရွိေတာ့လို ့။ အဲဒါ မင္းမွာ တစ္ရာေလာက္ရွိလား။”
ဟာ...ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ အနားေရာက္မွ ရုပ္ကို ေသခ်ာျမင္ရျပီး သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္မွန္း သိတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ ေျပာျပီး ပိုက္ဆံ ညာေတာင္း ေနၾကတာ ခဏခဏ ၾကံဳဖူးတယ္။ ေပးလိုက္လို ့ မျဖစ္ဘူး။
“ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း မပိုဘူးဗ်။ တစ္ျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ ဆီက ေတာင္းၾကည့္ ပါလား။”
“--- --- --- သား”
ဟာ...အဆဲခံလုိက္ရျပီ။
ေလာကၾကီးမွာ အျမင္ၾကည္လင္ေနဖို ့ေတာ့ လိုတယ္ဗ်။ဝါးတားတား အျမင္နဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္မိရင္ အခန္ ့ မသင့္တဲ့ အခါ အဆဲ ခံရတတ္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔ ့...
ဒီလိုနဲ႔ ပါဝါ မ်က္မွန္ တစ္လက္ လုပ္လိုက္တယ္။ မ်က္မွန္ရရျခင္းမွာပဲ ထူးထူးျခားျခား တန္ခိုးသတၱိေတြ ရွိေနတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရလိုက္တဲ့ မ်က္မွန္က ေဖာက္ထြင္း မ်က္မွန္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့သူငယ္ခ်င္း တစ္စု ေျပာေျပာျပီး သြားရည္က် ေနတဲ့ ေဖာက္ထြင္း မ်က္မွန္ မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ မွန္ နဲ ့လူ ့စိတ္ အတြင္းပိုင္းကို ေဖာက္ထြင္းျပီး ျမင္ႏုိင္တဲ့မ်က္မွန္။ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ေနာက္ကြယ္က ပံုရိပ္ေတြ၊ အတြင္းစိတ္ေတြကို ျမင္ေစႏုိင္တဲ့ အစြမ္းသတၱိေတြရွိေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း အသံေတြကို အာရံုထဲမွာ ၾကားလာေစတယ္။
ျမင္ကြင္းၾကည္မၾကည္ စမ္းသပ္ ၾကည့္ဖို ့အတြက္ မ်က္မွန္တပ္လုိက္ျပီး တီဗီြခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ျပပါျပီ အစြမ္းသတၱိ ။ တီဗီြမွာ ျပည္သူ ့သေဘာထားလာေနတယ္။ “ႏုိင္ငံေတာ္ တိုးတက္ေရးကို ေႏွာင့္ယွက္ ဖ်က္ဆီးသူမ်ားအား ဆန္ ့က်င္ၾက” တဲ့။ မ်က္မွန္က မိုက္တယ္ဗ်ာ။ ေႏွာင့္ယွက္ ဖ်က္ဆီးသူေတြဆိုတဲ့ ေနရာမွာ သူတို ့ တဖြဖြ ေျပာေျပာ ေနတဲ့ သူေတြရဲ ႔ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရမယ့္ အစား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြရဲ ့မ်က္ႏွာၾကီးေတြကိုပဲ တန္းစီျပီး ျမင္လာတယ္။ က်က္သေရ မရွိတာ နဲ ့ကၽြန္ေတာ္လည္း တီဗီြကေန မ်က္ႏွာကို ခဏ ခြာလိုက္ျပီး မ်က္မွန္ အသစ္ ကေလးနဲ ့ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့....
သတင္းလာေနတယ္။ “အမ်ိဳးသား ညီလာခံၾကီး ယခုကဲ့သို ့ေခ်ာေမြ ့စြာ ေအာင္ျမင္ ျပီးစီးႏုိင္ေရးအတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ စီးပြါးေရး၊ လူမွဳေရးမ်ားကို စြန္ ့လႊတ္ အနစ္နာခံကာ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းမွဳတို ့ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း” တဲ့။ မ်က္မွန္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ္စားလွယ္ၾကီးေတြ စီးပြါးေရးအရ စြန္ ့လႊတ္ အနစ္နာခံတဲ့ အေနနဲ ့ ေကတီဗီြမွာ ပန္းကံုးစြပ္ေနၾကတာကို ျမင္ေနရတယ္။ လူမွဳေရးအရ အနစ္နာခံတဲ့ အေနနဲ ့ ေကာင္မေလးေတြနဲ ႔ ကဲေန ၾကတာကို ျမင္ေနရတယ္။ မ်က္မွန္ေလးက မဆိုးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့လိမ္ေနတာေတြ သိရံု ေလာက္ သက္သက္ပဲ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမ်က္မွန္ တပ္ေနဖို ့ေတာင္မလိုပါဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ တစ္ခ်က္ေလာက္ ငဲ့ၾကည့္ရံုနဲ ့ သိႏုိင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကို ျမင္ဖို ့ တစ္ခ်ိဳ ့လူေတြ အတြက္ေတာ့ ဒီမ်က္မွန္ လိုေကာင္း လိုလိမ့္မယ္။ ဂမ္ဘာရီလာတုန္းကသာ ဒီမ်က္မွန္ကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ လ႔ုိ ေတြးျပီး ေတာ့ေတာင္ ျပံဳးမိေသး....
ဒီလို တန္ခုိးရွိတဲ့ မ်က္မွန္ေလး ရတာ ဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ။ ေရွ ့ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကမွ လိမ္ညာလုိ႔ ၊ဟန္ေဆာင္လို ့မရႏုိင္ ေတာ့ဘူး။
**************ျမင္ကြင္းၾကည္မၾကည္ စမ္းသပ္ ၾကည့္ဖို ့အတြက္ မ်က္မွန္တပ္လုိက္ျပီး တီဗီြခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ျပပါျပီ အစြမ္းသတၱိ ။ တီဗီြမွာ ျပည္သူ ့သေဘာထားလာေနတယ္။ “ႏုိင္ငံေတာ္ တိုးတက္ေရးကို ေႏွာင့္ယွက္ ဖ်က္ဆီးသူမ်ားအား ဆန္ ့က်င္ၾက” တဲ့။ မ်က္မွန္က မိုက္တယ္ဗ်ာ။ ေႏွာင့္ယွက္ ဖ်က္ဆီးသူေတြဆိုတဲ့ ေနရာမွာ သူတို ့ တဖြဖြ ေျပာေျပာ ေနတဲ့ သူေတြရဲ ႔ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရမယ့္ အစား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြရဲ ့မ်က္ႏွာၾကီးေတြကိုပဲ တန္းစီျပီး ျမင္လာတယ္။ က်က္သေရ မရွိတာ နဲ ့ကၽြန္ေတာ္လည္း တီဗီြကေန မ်က္ႏွာကို ခဏ ခြာလိုက္ျပီး မ်က္မွန္ အသစ္ ကေလးနဲ ့ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့....
သတင္းလာေနတယ္။ “အမ်ိဳးသား ညီလာခံၾကီး ယခုကဲ့သို ့ေခ်ာေမြ ့စြာ ေအာင္ျမင္ ျပီးစီးႏုိင္ေရးအတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ စီးပြါးေရး၊ လူမွဳေရးမ်ားကို စြန္ ့လႊတ္ အနစ္နာခံကာ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းမွဳတို ့ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း” တဲ့။ မ်က္မွန္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ္စားလွယ္ၾကီးေတြ စီးပြါးေရးအရ စြန္ ့လႊတ္ အနစ္နာခံတဲ့ အေနနဲ ့ ေကတီဗီြမွာ ပန္းကံုးစြပ္ေနၾကတာကို ျမင္ေနရတယ္။ လူမွဳေရးအရ အနစ္နာခံတဲ့ အေနနဲ ့ ေကာင္မေလးေတြနဲ ႔ ကဲေန ၾကတာကို ျမင္ေနရတယ္။ မ်က္မွန္ေလးက မဆိုးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို ့လိမ္ေနတာေတြ သိရံု ေလာက္ သက္သက္ပဲ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမ်က္မွန္ တပ္ေနဖို ့ေတာင္မလိုပါဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ တစ္ခ်က္ေလာက္ ငဲ့ၾကည့္ရံုနဲ ့ သိႏုိင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကို ျမင္ဖို ့ တစ္ခ်ိဳ ့လူေတြ အတြက္ေတာ့ ဒီမ်က္မွန္ လိုေကာင္း လိုလိမ့္မယ္။ ဂမ္ဘာရီလာတုန္းကသာ ဒီမ်က္မွန္ကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ လ႔ုိ ေတြးျပီး ေတာ့ေတာင္ ျပံဳးမိေသး....
ဒီလို တန္ခုိးရွိတဲ့ မ်က္မွန္ေလး ရတာ ဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ။ ေရွ ့ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကမွ လိမ္ညာလုိ႔ ၊ဟန္ေဆာင္လို ့မရႏုိင္ ေတာ့ဘူး။
ဒီေန ့ေက်ာ္ေက်ာ့္ေမြးေန ့။ ဒီေကာင့္ကုိ လဘၻက္ရည္တိုက္ခုိင္းျပီး ညွဥ္းဆဲရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ဆီကုိ ဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။
“ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိလား အန္တီ”
“မရွိဘူး သားရဲ ့။ ဒီေန ့သူ ့ေမြးေန ့ေလ။ ကိုထြန္းတို ့နဲ ့ေရႊတိဂံု ဘုရားကို သြားမယ္လုိ ့ ေျပာတယ္။”
သူ ့အေမစကားေတာင္ မဆံုးေသးဘူး။ မ်က္မွန္ထဲမွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္မိေတာ့ မလို ့၊ မနည္း ဘရိတ္အုပ္ထားလုိက္ရတယ္။ ဒီေကာင္ၾကီး အရက္ဆိုင္မွာ မွန္ေနျပီ။ မူးျပီးေတာ့ အသည္းကြဲခဲ့တာေတြ ျပန္ေဖာ္ျပီး ငိုေနျပီ။
“အဲဒီေန ့ က သူတို ့ လမ္းထဲ အမွတ္တမဲ့ ျဖတ္သြားျပီးမွကြာ၊ မေတာ္တဆ ျပန္ေတြ ့မွာ ေၾကာက္ျပီး အသားေတြေတာင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္သာ ျပန္ေတြ ့ရင္ ငါဘယ္လုိ မွ ခံႏုိင္ရည္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး”
“အဓိကတရားခံ က မန္းနီးကြ။ ေတာက္...ဒီေလာက္ အသိတရား ရွိတဲ့သူကို ပစ္ထားတဲ့ ဘုရားသခင္ေတြ၊ ေလာကပါလ နတ္ေတြကိုလည္း မုန္းတယ္။”
သူ ့အေမကေတာ့ သူ ့သား ဘုရားသြားေနတယ္ ထင္လုိ ့။ သူကေတာ့...သူ ့သာသာသူ အသံုးမက်လို ့ အသည္းကြဲတဲ့ဟာကို မူးမူးနဲ႔ အရက္ဆိုင္ထဲမွာ...ဘုရားေတြ၊ နတ္ေတြကို မဆီမဆိုင္ ေစာ္ကားေနျပီ။
**************
အဲဒီေန ့က လဘၻက္ရည္ဆိုင္မွာ လူေတာ္ေတာ္ စံုတယ္။ ထုိင္ေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြေကာ၊ နည္းနည္း စိမ္းတဲ့သူေတြေကာ။ အဲဒီ့ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသားလြတ္ၾကီး အထင္ၾကီးေနတဲ့ ခပ္ၾကြၾကြ တစ္ေကာင္လည္း ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သူ ့ကို ကြယ္ရာမွာ ဘဲမန္း လို ့ ေခၚၾကတယ္။ ဘဲမန္း ဆိုတာ အိုဟင္နရီရဲ ့ “ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္” ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္။ အေကာင္းဆံုးMaster peice ပန္းခ်ီကား တစ္ကား ဆြဲမယ္လို ့ ေျပာေျပာ ျပီးေတာ့ အဘိုးၾကီးျဖစ္သည္အထိ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မဆြဲခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ။ ဒီေကာင္လည္း သူ႔ ကိုယ္သူ သန္းေျခာက္ဆယ္အတြက္၊ ျပည္သူေတြအတြက္ လို ့ ေျပာေျပာေနျပီးေတာ့ ဘာမွလည္း မလုပ္ပဲ ေလနဲ ့ပဲ ၾကြားေနတဲ့ေကာင္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မကေတာ့ ဘဲမန္းကို ေျပာင္းျပန္လွန္ျပီး ဘန္းမဲ လို ့ ကြယ္ရာမွာ ေခၚတယ္။ မ်က္ႏွာျပဲျပဲနဲ ့ အသားကလည္း မည္းတယ္ေလ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ထုိင္ေနတဲ့ နားကို ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္နဲ ့ကေလးတစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံေတာင္းဖို ့ ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို အတင္းထုိင္ရွိခုိးျပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ ထဲက တစ္ေယာက္က ငါးဆယ္တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ဘဲမန္းကေတာ့ အေၾကြရွာေနသလိုလိုနဲ ့အိတ္ကပ္ထဲကိုေတာ့ စမ္းရွာပါတယ္။ မေတြ ့ဘူးထင္တယ္။ မေပးလုိက္ဘူး။ အဲဒီ့ကေလးလည္း ျပန္သြားေရာ...
ဘဲမန္းက စိတ္မေကာင္းလို ့မ်ိဳမက်ေတာ့ဘူး ဆိုျပီး ပလာတာကိုေတာင္ ဆက္မစားေတာ့ဘူး။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ပလာတာက နည္းနည္းေလးပဲ က်န္ေတာ့တာ။ သူလုပ္တာနဲ ့ က်န္တဲ့သူေတြလည္း စားလက္စ မုန္႔ေတြကို ဆက္စားဖို ့ခက္သြားတယ္။ ဆက္စားရင္ ကိုယ္ကပဲ ကရုဏာတရား ေခါင္းပါးသလိုလုိ ျဖစ္ဦးမွာ။
ျပီးေတာ့ သူကေျပာတယ္။ “ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္ကြာ။ အဲလို ကေလးေတြ၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ ့လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနရတဲ့သူေတြကို ျမင္တိုင္း စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။” သူ႔ စကားလည္း ဆံုးေရာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္မွန္က အစြမး္ျပေတာ့တာပဲ။ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ဆိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္ကို ဘဲမန္းက မဟားဒယားေစ်းဆစ္ျပီး ျငင္းခုန္ေနတာကို ေတြ ့ လိုက္ရတယ္။ သူ႔ စကားလံုးေတြက ရင့္ရင့္သီးသီး။
**************“ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိလား အန္တီ”
“မရွိဘူး သားရဲ ့။ ဒီေန ့သူ ့ေမြးေန ့ေလ။ ကိုထြန္းတို ့နဲ ့ေရႊတိဂံု ဘုရားကို သြားမယ္လုိ ့ ေျပာတယ္။”
သူ ့အေမစကားေတာင္ မဆံုးေသးဘူး။ မ်က္မွန္ထဲမွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္မိေတာ့ မလို ့၊ မနည္း ဘရိတ္အုပ္ထားလုိက္ရတယ္။ ဒီေကာင္ၾကီး အရက္ဆိုင္မွာ မွန္ေနျပီ။ မူးျပီးေတာ့ အသည္းကြဲခဲ့တာေတြ ျပန္ေဖာ္ျပီး ငိုေနျပီ။
“အဲဒီေန ့ က သူတို ့ လမ္းထဲ အမွတ္တမဲ့ ျဖတ္သြားျပီးမွကြာ၊ မေတာ္တဆ ျပန္ေတြ ့မွာ ေၾကာက္ျပီး အသားေတြေတာင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္သာ ျပန္ေတြ ့ရင္ ငါဘယ္လုိ မွ ခံႏုိင္ရည္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး”
“အဓိကတရားခံ က မန္းနီးကြ။ ေတာက္...ဒီေလာက္ အသိတရား ရွိတဲ့သူကို ပစ္ထားတဲ့ ဘုရားသခင္ေတြ၊ ေလာကပါလ နတ္ေတြကိုလည္း မုန္းတယ္။”
သူ ့အေမကေတာ့ သူ ့သား ဘုရားသြားေနတယ္ ထင္လုိ ့။ သူကေတာ့...သူ ့သာသာသူ အသံုးမက်လို ့ အသည္းကြဲတဲ့ဟာကို မူးမူးနဲ႔ အရက္ဆိုင္ထဲမွာ...ဘုရားေတြ၊ နတ္ေတြကို မဆီမဆိုင္ ေစာ္ကားေနျပီ။
**************
အဲဒီေန ့က လဘၻက္ရည္ဆိုင္မွာ လူေတာ္ေတာ္ စံုတယ္။ ထုိင္ေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြေကာ၊ နည္းနည္း စိမ္းတဲ့သူေတြေကာ။ အဲဒီ့ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသားလြတ္ၾကီး အထင္ၾကီးေနတဲ့ ခပ္ၾကြၾကြ တစ္ေကာင္လည္း ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သူ ့ကို ကြယ္ရာမွာ ဘဲမန္း လို ့ ေခၚၾကတယ္။ ဘဲမန္း ဆိုတာ အိုဟင္နရီရဲ ့ “ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္” ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္။ အေကာင္းဆံုးMaster peice ပန္းခ်ီကား တစ္ကား ဆြဲမယ္လို ့ ေျပာေျပာ ျပီးေတာ့ အဘိုးၾကီးျဖစ္သည္အထိ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မဆြဲခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ။ ဒီေကာင္လည္း သူ႔ ကိုယ္သူ သန္းေျခာက္ဆယ္အတြက္၊ ျပည္သူေတြအတြက္ လို ့ ေျပာေျပာေနျပီးေတာ့ ဘာမွလည္း မလုပ္ပဲ ေလနဲ ့ပဲ ၾကြားေနတဲ့ေကာင္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မကေတာ့ ဘဲမန္းကို ေျပာင္းျပန္လွန္ျပီး ဘန္းမဲ လို ့ ကြယ္ရာမွာ ေခၚတယ္။ မ်က္ႏွာျပဲျပဲနဲ ့ အသားကလည္း မည္းတယ္ေလ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ထုိင္ေနတဲ့ နားကို ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္နဲ ့ကေလးတစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံေတာင္းဖို ့ ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို အတင္းထုိင္ရွိခုိးျပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ ထဲက တစ္ေယာက္က ငါးဆယ္တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ဘဲမန္းကေတာ့ အေၾကြရွာေနသလိုလိုနဲ ့အိတ္ကပ္ထဲကိုေတာ့ စမ္းရွာပါတယ္။ မေတြ ့ဘူးထင္တယ္။ မေပးလုိက္ဘူး။ အဲဒီ့ကေလးလည္း ျပန္သြားေရာ...
ဘဲမန္းက စိတ္မေကာင္းလို ့မ်ိဳမက်ေတာ့ဘူး ဆိုျပီး ပလာတာကိုေတာင္ ဆက္မစားေတာ့ဘူး။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ပလာတာက နည္းနည္းေလးပဲ က်န္ေတာ့တာ။ သူလုပ္တာနဲ ့ က်န္တဲ့သူေတြလည္း စားလက္စ မုန္႔ေတြကို ဆက္စားဖို ့ခက္သြားတယ္။ ဆက္စားရင္ ကိုယ္ကပဲ ကရုဏာတရား ေခါင္းပါးသလိုလုိ ျဖစ္ဦးမွာ။
ျပီးေတာ့ သူကေျပာတယ္။ “ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္ကြာ။ အဲလို ကေလးေတြ၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ ့လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနရတဲ့သူေတြကို ျမင္တိုင္း စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။” သူ႔ စကားလည္း ဆံုးေရာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္မွန္က အစြမး္ျပေတာ့တာပဲ။ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ဆိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္ကို ဘဲမန္းက မဟားဒယားေစ်းဆစ္ျပီး ျငင္းခုန္ေနတာကို ေတြ ့ လိုက္ရတယ္။ သူ႔ စကားလံုးေတြက ရင့္ရင့္သီးသီး။
ကၽြန္ေတာ္က လူတစ္မ်ိဳးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ပိုက္ဆံေခ်းျပီး ျပန္မေပးလည္း စိတ္မဆိုးဘူး။ ေတာ္ရံုတန္ရံု တင္စီီးတဲ့ သူကိုဆိုလည္း သည္းညဥ္းခံတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚ စကားမွားလည္း ကိစၥမရွိဘူး။ နားလည္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မာနကို ထိပါးလာရင္ေတာ့ အရမ္း ထိလြယ္ရွလြယ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ညံ့တယ္လုိ ့ ေျပာရင္ လံုးဝမခံႏုိင္ဘူး။ ေဒါသ အရမ္းထြက္တတ္တယ္။
တစ္ရက္ျမိဳ ့ထဲမွာ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ ့ေတြ ့တယ္။ ဒီေကာင္က ေက်ာင္းတုန္းက ေက်ာင္းစာကို ဂရုစိုက္တယ္။ Grade ေကာင္းဖို ့ အေလးအနက္ ထားတဲ့ေကာင္။ နည္းနည္းလည္း ဘဝင္ျမင့္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေလးလလံုးလံုး အတန္းမတက္ပဲ စာေမးပြဲေျဖခါနီးမွ ေက်ာင္းကိုလာျပီး ေျဖတဲ့ေကာင္။ (ကၽြန္ေတာ္တို ့တုန္းက ေလးလတစ္တန္း။) က်ဴတိုရီယယ္ေတြလည္း မေျဖဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို ့တကၠသိုလ္တက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပညာေရး စနစ္က ေတာ္ေတာ္ ဆိုးေနျပီ။ ဆပ္ပလီ ေတြ အရမ္း ေခတ္စားလာျပီ။ ဆပ္ပလီ မွာ အရင္ (ကိုယ္ မေအာင္ခဲ့တဲ့) ေမးခြန္းပဲ ျပန္ေမးေလ့ရွိတယ္။ အဲလက္စ္ရဲ ႔ “ဒီ ေမးခြန္းေလး ထပ္ေျဖလိုက္ေပါ႔” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ၾကားမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခတ္စားခဲ့တာေပါ့၊ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ ့ “မွန္တယ္ ထင္တာေတြ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ အကုန္မွားေတာ့” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းလည္း ေခတ္စားတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က စာေမးပြဲ နီးမွ လာတဲ့ေကာင္ ဆုိေတာ့ စီနီယာ အစ္ကုိ တစ္ေယာက္က နည္းလမ္းေကာင္းေပးတယ္။ စာေမးပြဲက နီးေနျပီ။ ဘာသာစံု မၾကည့္နဲ ့ေတာ့တဲ့။ အခုသံုးသာသာပဲၾကည့္ ။ ဆပ္ပလီ ေရာက္မွ က်န္တဲ့ေလးဘာသာကုိၾကည့္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ က တစ္ပတ္အလိုမွ လာျပီး စာေမးပြဲ ေျဖတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ဆပ္ပလီ မထိပဲ ေနမလား။ ထိတာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ ့ေကာင္ေတြဆို ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ ေပေသးတယ္။ စာေမးပြဲေျဖမယ့္ ရက္မွာ မအားလုိ ့ ဆိုျပီး လာမေျဖဘူး။ ဆပ္ပလီေရာက္မွပဲ လာေျဖတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြေတာ့ အဲလိုလုပ္လုိ ့ မရေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းၾကပ္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ ့သူ လဘၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ထုိင္ျပီး ပ်က္စီးေနတဲ့ ပညာေရး စနစ္အေၾကာင္းေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အခုေခတ္ကေလး ေတြဆိုရင္ ပိုဆိုးတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလိုက္္တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္တန္းဂုိက္ လုပ္ေနတာေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ေတြ ့ေတြကုိ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ ့ေျပာျပမိတယ္။ ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပုိင္းနဲ႔ ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပုိင္းေပါင္းတာ တစ္မရပဲ ေလးပိုင္းတစ္ပုိင္းရေအာင္ ေပါငး္တဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း။ ဘယ္လုိလုပ္ ဆယ္တန္း အထိ ေရာက္လာလဲ မသိဘူး။ ညံ့ရတဲ့ အထဲ ပ်င္းကလည္း ပ်င္းေသးတယ္။ စာသင္တဲ့ အခ်ိန္က လြဲျပီး က်န္တဲ့ အခ်ိန္ စာမလုပ္ဘူး။ သူ ့ကုိ စာစသင္ရတဲ ့အခ်ိန္ကလည္း စာေမးပြဲက အရမ္းနီးေနျပီ။ ႏွစ္လပဲ လုိေတာ့တယ္။ ဒါနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ ့အေမကို သူ ့သားရဲ ႔ အေျခအေနမွန္ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိဳးအတိုင္း ဆက္ျပီး ပ်င္းေနရင္ေတာ့ စာေမးပြဲ ေအာင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို ့။ ဒီအေျခအေနနဲ ့စာေမးပြဲ ေအာင္ခ်င္ရင္ တစ္ေန ့ကို ေျခာက္နာရီေလာက္ေတာ့ စာလုပ္ဖုိ ့လိုတယ္လုိ ့။ ေနာက္ေန ့က်ေတာ့ သူ ့အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ သူ ့သားစာေမးပြဲ မေျဖေတာ့ဘူးတဲ့။ အလုပ္ပဲ လုပ္ေတာ့မယ္လို ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါေတြ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္။
အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာဗ်ာ... သူ႔ စိတ္ထဲမွာ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကို ေဖာက္ထြင္းမ်က္မွန္ရဲ ့လက္ခ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။
“ခ်ာတိတ္ကလည္း မင္းကို အားက်လို ့ ေနမွာေပါ့။ ဆပ္ပလီေရာက္မွ ေျဖမလုိ ေနမွာေပါ့” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသအရမ္းထြက္သြားတယ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာက သိသိသာသာ နီရဲသြားတယ္။ ရွဴးရွဴးရွားရွားလည္း ျဖစ္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ရုတ္တရက္ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္လို ေတြးမိမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ ့ကုိ ေအးတိေအးစက္ ႏွဳတ္ဆက္ျပီး ရုတ္တရက္ ထျပန္လာခဲ့တယ္။
**************တစ္ရက္ျမိဳ ့ထဲမွာ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ ့ေတြ ့တယ္။ ဒီေကာင္က ေက်ာင္းတုန္းက ေက်ာင္းစာကို ဂရုစိုက္တယ္။ Grade ေကာင္းဖို ့ အေလးအနက္ ထားတဲ့ေကာင္။ နည္းနည္းလည္း ဘဝင္ျမင့္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေလးလလံုးလံုး အတန္းမတက္ပဲ စာေမးပြဲေျဖခါနီးမွ ေက်ာင္းကိုလာျပီး ေျဖတဲ့ေကာင္။ (ကၽြန္ေတာ္တို ့တုန္းက ေလးလတစ္တန္း။) က်ဴတိုရီယယ္ေတြလည္း မေျဖဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို ့တကၠသိုလ္တက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပညာေရး စနစ္က ေတာ္ေတာ္ ဆိုးေနျပီ။ ဆပ္ပလီ ေတြ အရမ္း ေခတ္စားလာျပီ။ ဆပ္ပလီ မွာ အရင္ (ကိုယ္ မေအာင္ခဲ့တဲ့) ေမးခြန္းပဲ ျပန္ေမးေလ့ရွိတယ္။ အဲလက္စ္ရဲ ႔ “ဒီ ေမးခြန္းေလး ထပ္ေျဖလိုက္ေပါ႔” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ၾကားမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခတ္စားခဲ့တာေပါ့၊ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ ့ “မွန္တယ္ ထင္တာေတြ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ အကုန္မွားေတာ့” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းလည္း ေခတ္စားတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က စာေမးပြဲ နီးမွ လာတဲ့ေကာင္ ဆုိေတာ့ စီနီယာ အစ္ကုိ တစ္ေယာက္က နည္းလမ္းေကာင္းေပးတယ္။ စာေမးပြဲက နီးေနျပီ။ ဘာသာစံု မၾကည့္နဲ ့ေတာ့တဲ့။ အခုသံုးသာသာပဲၾကည့္ ။ ဆပ္ပလီ ေရာက္မွ က်န္တဲ့ေလးဘာသာကုိၾကည့္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ က တစ္ပတ္အလိုမွ လာျပီး စာေမးပြဲ ေျဖတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ဆပ္ပလီ မထိပဲ ေနမလား။ ထိတာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ ့ေကာင္ေတြဆို ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ ေပေသးတယ္။ စာေမးပြဲေျဖမယ့္ ရက္မွာ မအားလုိ ့ ဆိုျပီး လာမေျဖဘူး။ ဆပ္ပလီေရာက္မွပဲ လာေျဖတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြေတာ့ အဲလိုလုပ္လုိ ့ မရေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းၾကပ္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ ့သူ လဘၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ထုိင္ျပီး ပ်က္စီးေနတဲ့ ပညာေရး စနစ္အေၾကာင္းေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အခုေခတ္ကေလး ေတြဆိုရင္ ပိုဆိုးတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလိုက္္တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္တန္းဂုိက္ လုပ္ေနတာေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ေတြ ့ေတြကုိ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ ့ေျပာျပမိတယ္။ ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပုိင္းနဲ႔ ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပုိင္းေပါင္းတာ တစ္မရပဲ ေလးပိုင္းတစ္ပုိင္းရေအာင္ ေပါငး္တဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း။ ဘယ္လုိလုပ္ ဆယ္တန္း အထိ ေရာက္လာလဲ မသိဘူး။ ညံ့ရတဲ့ အထဲ ပ်င္းကလည္း ပ်င္းေသးတယ္။ စာသင္တဲ့ အခ်ိန္က လြဲျပီး က်န္တဲ့ အခ်ိန္ စာမလုပ္ဘူး။ သူ ့ကုိ စာစသင္ရတဲ ့အခ်ိန္ကလည္း စာေမးပြဲက အရမ္းနီးေနျပီ။ ႏွစ္လပဲ လုိေတာ့တယ္။ ဒါနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ ့အေမကို သူ ့သားရဲ ႔ အေျခအေနမွန္ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိဳးအတိုင္း ဆက္ျပီး ပ်င္းေနရင္ေတာ့ စာေမးပြဲ ေအာင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို ့။ ဒီအေျခအေနနဲ ့စာေမးပြဲ ေအာင္ခ်င္ရင္ တစ္ေန ့ကို ေျခာက္နာရီေလာက္ေတာ့ စာလုပ္ဖုိ ့လိုတယ္လုိ ့။ ေနာက္ေန ့က်ေတာ့ သူ ့အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ သူ ့သားစာေမးပြဲ မေျဖေတာ့ဘူးတဲ့။ အလုပ္ပဲ လုပ္ေတာ့မယ္လို ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါေတြ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္။
အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာဗ်ာ... သူ႔ စိတ္ထဲမွာ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကို ေဖာက္ထြင္းမ်က္မွန္ရဲ ့လက္ခ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။
“ခ်ာတိတ္ကလည္း မင္းကို အားက်လို ့ ေနမွာေပါ့။ ဆပ္ပလီေရာက္မွ ေျဖမလုိ ေနမွာေပါ့” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသအရမ္းထြက္သြားတယ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာက သိသိသာသာ နီရဲသြားတယ္။ ရွဴးရွဴးရွားရွားလည္း ျဖစ္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ရုတ္တရက္ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္လို ေတြးမိမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ ့ကုိ ေအးတိေအးစက္ ႏွဳတ္ဆက္ျပီး ရုတ္တရက္ ထျပန္လာခဲ့တယ္။
ညေန ေလးနာရီေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ပန္းေတြ ပြင့္တယ္။ အဲဒီ့ လဘၻက္ရည္ ဆိုင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ ကႏၱာရထဲမွာေတာ့ အိုေအစစ္ကေလး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ထဲကိုဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပဲ ျမတ္ႏုိးရတဲ့ အရိပ္ကေလးကိုေတြ ့တယ္။ ဆိုင္ရဲ ့ေကာင္တာ ေရွ ့မွာ ပြင့္ေနတဲ့ သက္ရွိ ပန္းပြင့္ေလး။ ေန ့စဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ အခ်ိန္တစ္နာရီကုိ ခုိးယူႏုိင္တဲ့သူကေလးေပါ့။ တစ္နာရီသာ ဆိုတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တစ္စကၠန္ ႔၊ ႏွစ္စကၠန္႔...။ အိုင္စတိုင္းရဲ ့Relativity Theory ကုိ နားလည္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အလင္းအလ်င္ေလာက္ျမန္တဲ့ ယာဥ္ကို စီးေနဖို႔ မလိုဘူး။ ေလးနာရီထုိးတိုင္း ဒီဆိုင္ေလးကို လာထုိင္လိုက္ရံုနဲ ့ျဖစ္တယ္။ သူေလးက အခ်ိန္ေတြကို ဆြဲ ခ်ံဳ ့ပစ္ႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ ေမွာ္ဆရာမေလး။ သူ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ေန ့ ကို ႏွစ္ဆယ့္သံုးနာရီပဲ ရွိေတာ့တယ္။
သူေလးက ဆိုုိင္ရွင္ရဲ ့တူမေလးလို ့သိရတယ္။
အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခုလို အခ်ိန္ အတိအက် နဲ ့ အသည္းခ်င္း မခ်ိတ္မိေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညေနဘက္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဆိုင္ကုိ လာရင္ သူ႔ကို ေတြ႔ ရ တာမ်ားတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ညေန ေလးနာရီထိုးတိုင္း သူနဲ ့ခ်ိန္းထားသလို ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကည့္ဖုိ ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေန ့တိုင္းပဲ ဆိုင္ကို ေလးနာရီ အေရာက္သြားျပီး ဆိုင္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္းမွာ သူ သတိထား မိေလာက္ေအာင္ နာရီ ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခဏ ခဏ ၾကည့္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဆိုရင္ ေန ့တုိင္းလာမယ္ ဆိုတဲ့ နိမိတ္ပံုေပါ့။ ရက္မ်ားမ်ား မလုပ္လိုက္ရပါဘူး။ ငယ္ရြယ္သူတို ့ရဲ ့ ႏွလံုးသားေတြဆိုတာ ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကိဳးညွိဳေနဖုိ ့မလိုဘူးေလ။ ရင္ခုန္သံတုန္ႏွဳန္းေတြက အခ်စ္ဆိုတဲ့ key မွာ ျခြင္းခ်က္မရွိ ညီျပီးသား။ ခုဆိုရင္ အခ်စ္ရဲ ့တန္ခိုးနဲ ့ညေနေလးနာရီထုိးတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္အာရံုထဲမွာ သူက လြဲလို ့ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးေပ်ာက္ေနၾက။ ရွဳပ္ေထြးလွတဲ့ ေလာကၾကီးကုိ ညေနေလးနာရီေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာင္ထုိးပစ္လိုက္တယ္။
ခုဆိုရင္ ညေန ေလးနာရီဟာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ေယာက္တည္း နားလည္ႏုိင္တဲ့ ႏွစ္ဦးသံုး ဘာသာစကားျဖစ္သြားျပီ။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာသာ ကၽြန္ေတာ့္ လိုမ်ိဳး ေလးနာရီဘာသာစကားေတြ၊ ေလးနာရီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိေနမယ္ဆိုရင္ ကမၻာၾကီး အခုထက္ ပိုျပီးျငိမ္းခ်မ္းလာလိမ့္မယ္လို႔ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္မိေသးတယ္။
ခုဆိုရင္ ညေန ေလးနာရီဟာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ေယာက္တည္း နားလည္ႏုိင္တဲ့ ႏွစ္ဦးသံုး ဘာသာစကားျဖစ္သြားျပီ။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာသာ ကၽြန္ေတာ့္ လိုမ်ိဳး ေလးနာရီဘာသာစကားေတြ၊ ေလးနာရီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိေနမယ္ဆိုရင္ ကမၻာၾကီး အခုထက္ ပိုျပီးျငိမ္းခ်မ္းလာလိမ့္မယ္လို႔ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္မိေသးတယ္။
ဒီဆိုင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ညေန ေလးနာရီထုိးတိုင္းလာတယ္။ သူကလည္း အဲဒီ့ အခ်ိန္ဆို တျခားေကာင္မေလးကို ဖယ္ခုိင္းျပီး သူကုိယ္တိုင္ ေကာင္တာမွာ ထုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္မွာ တစ္နာရီတိတိ ထိုင္ျပီး ငါးနာရီထုိးရင္္ ျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း အက်င့္တစ္ခုလည္း ရလာေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ကြက္တိမေပးဘူး။ သူျပန္အမ္းေအာင္လို ့အျမဲတမ္း တမင္တကာ ပိုယူလာတယ္။ သူျပန္အမ္းတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို လည္း မသံုးဘူး။ အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ သက္သက္စုထားတယ္။ ခုဆို အဲဒီ့ သူျပန္အမ္းတဲ့ ေငြေလးေတြေတာင္ တစ္ေထာင့္ငါးရာ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေငြရွင္းတဲ့ အခါတိုင္း မွာလည္း သူနဲ ့ ကၽြန္္ေတာ္ အျပန္အလွန္ျပံဳးျပျဖစ္တယ္။ အျပံဳးခ်င္း ဖလွယ္ၾက တုိင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေရခဲျမစ္တစ္ခုက အျမဲ ျဖတ္စီးေနက်။ သူနဲ ့ကၽြန္ေတာ္ စကားေတာ့ တစ္ခါမွ မေျပာျဖစ္ဘူး။ ထူးအိမ္သင္ရဲ ့သီခ်င္းထဲကလုိေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ စကားလံုးေတြ မလုိေတာ့ဘူး။
တစ္နာရီ အခ်ိန္ေလး အတြင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ႔ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္း စီးခ်င္းထုိးၾကတယ္။ အၾကည့္ေတြ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားၾကတယ္။ စိတ္ကူးခ်င္းထပ္ျပီး အခ်စ္ ဆိုတဲ့ မီးေတာက္ရဖို ႔ ခတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘဝအေမာ ေတြနဲ ့ပူေလာင္လာတဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အာရံုေတြကုိ သူ႔မ်က္ႏွာနတ္ေရကန္ေလးမွာ တစ္နာရီ လံုးလံုး ေျပးကပ္ပစ္လိုက္တယ္။
သူ ့မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ အက်င့္ေလး တစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ ေကာင္တာမွာ ထုိင္ရင္းနဲ ့ ခုိးခုိးျပီး မွန္ထုတ္အလွျပင္တာ။အဲဒီ့ အက်င့္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္။ ကလက္တယ္၊ ပဲမ်ားတယ္လုိ ့ မျမင္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အလွဆင္လိုက္တာဟာ ေလာကၾကီးရဲ ႔ အစိတ္အပိုင္းေသေသးေလး တစ္ခုကို အလွဆင္လိုက္တာပဲ။ အဲဒါဟာ ေလာကကို ေလးစားတာ၊ ကိုယ့္ရဲ ့မ်က္ႏွာအလွအပနဲ ့ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကုိ ေပးဆပ္ဖို႔ၾကိဳးစားတာလုိ႔ ျမင္တယ္။ လူတိုင္းသာ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးလို မွန္တစ္ခု ဘီးတစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ ့ ေရာင့္ရဲေက်နပ္ႏုိင္ရင္ ေလာကၾကီး သိပ္လွေနမွာပဲလို ့ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္လုိက္မိေသးတယ္။
တစ္နာရီ အခ်ိန္ေလး အတြင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ႔ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္း စီးခ်င္းထုိးၾကတယ္။ အၾကည့္ေတြ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားၾကတယ္။ စိတ္ကူးခ်င္းထပ္ျပီး အခ်စ္ ဆိုတဲ့ မီးေတာက္ရဖို ႔ ခတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘဝအေမာ ေတြနဲ ့ပူေလာင္လာတဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အာရံုေတြကုိ သူ႔မ်က္ႏွာနတ္ေရကန္ေလးမွာ တစ္နာရီ လံုးလံုး ေျပးကပ္ပစ္လိုက္တယ္။
သူ ့မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ အက်င့္ေလး တစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ ေကာင္တာမွာ ထုိင္ရင္းနဲ ့ ခုိးခုိးျပီး မွန္ထုတ္အလွျပင္တာ။အဲဒီ့ အက်င့္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္။ ကလက္တယ္၊ ပဲမ်ားတယ္လုိ ့ မျမင္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အလွဆင္လိုက္တာဟာ ေလာကၾကီးရဲ ႔ အစိတ္အပိုင္းေသေသးေလး တစ္ခုကို အလွဆင္လိုက္တာပဲ။ အဲဒါဟာ ေလာကကို ေလးစားတာ၊ ကိုယ့္ရဲ ့မ်က္ႏွာအလွအပနဲ ့ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကုိ ေပးဆပ္ဖို႔ၾကိဳးစားတာလုိ႔ ျမင္တယ္။ လူတိုင္းသာ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးလို မွန္တစ္ခု ဘီးတစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ ့ ေရာင့္ရဲေက်နပ္ႏုိင္ရင္ ေလာကၾကီး သိပ္လွေနမွာပဲလို ့ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္လုိက္မိေသးတယ္။
တစ္ေန ့ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး မွန္နဲ ့ဘီးေလး ထုတ္ျပီး ေခါင္းျဖီးလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ေသာက္တလြဲ မ်က္မွန္ကေတာ့ လုပ္ျပီဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္မွန္ထဲမွာ...ေကာင္မေလး ေပါင္ျခံမွာ ညွင္းေတြေပါက္လုိ ့ ေဆးလူးေနတာ ျမင္လုိက္ရတယ္ဗ်ာ။ ညွင္းေတြမွ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္ဘူး။ အကြက္လုိက္ အကြက္လုိက္။ ခုနက ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးနဲ ့ ေပ်ာ္ေနတာေလးေတြ ရုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ သူ ့ကုိ အေပၚယံေလာက္ပဲ အေလးထားတဲ့သူလုိ ့ျမင္သြားတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူတစ္မ်ိဳးဗ်။ ဇီဇာေၾကာင္တယ္။ စိတ္ျမန္တယ္။ အေျပာင္းအလဲျမန္တယ္။ စိတ္ထဲမပါရင္ ဘာမွ ဟန္ေဆာင္မေနဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ငါးနာရီထုိးတဲ့ အထိေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ဘူး။ ရုတ္တရက္ ေကာင္တာကုိ ေငြရွင္းဖို ့ထသြားလုိက္တယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ ရုတ္တရက္ အံ့ၾသ သြားတာေပါ့။ ငါးနာရီ မထုိးေသးဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံကုိလည္း ကြက္တိပဲ ေပးလိုက္တယ္။ သူျပန္အမ္းတာ မလုိခ်င္လို ့။ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မျပံဳးခ်င္ျပံဳးခ်င္နဲ ့ ဝတ္ေက်တန္းေက်ပဲ ျပန္ျပံဳးျပလုိက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ခမ်ာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားရွာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ထဲကေန စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ ့ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေဖာက္ထြင္း မ်က္မွန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အိုေအစစ္ ကေလးေပ်ာက္သြားျပီ။ အသည္းႏွလံုး တစ္ျခမ္းပဲ့သြားျပီ။ ဟိုတစ္ေန ့ကလည္း ဒီမ်က္မွန္ေၾကာင့္ပဲ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ ့ အခင္အမင္ပ်က္ခဲ့ျပီးျပီ။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ သူတို ့အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ မျမင္အပ္တဲ့ အမွန္တရားေတြကို သြားျမင္မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္။
ရိုးသားမွဳဟာ အေကာင္းဆံုး ေပၚလစီတဲ့။ လူေတြဟာ ရာႏွဳန္းျပည့္ ရိုးသားမွဳကို တကယ္ေကာ ၾကိဳက္ၾက လို႔ လား။ အမွန္တရားကိုေကာ အျပည့္ အဝ လက္ခံ ၾကလို႔လား။ ကိုယ့္ေရာဂါေတြကို ဖယ္ရွားေပးမယ့္ ေဆးကိုေတာင္ ဒီအတိုင္းေဆးသက္သက္ မေသာက္ၾကပဲ သၾကားအုပ္ျပီး လွ်ာကို လိမ္ၾကေသးတာ။
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြ တက္လာတယ္။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့ သူေတြကို ရိုးသားမွဳ မရွိတဲ့ သူေတြဆိုျပီး သတ္မွတ္ရမွာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေလးစားအားနာ လို ့ဟန္ေဆာင္တာ ဆိုျပီး လက္ခံရမွာလား။ စိတ္ရုိင္းအတိုင္း ကိုယ့္ကို အေနၾကပ္ေစေလာက္ေအာင္ ရိုးေျဖာင့္သူနဲ ့ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသူ ဘယ္သူ ့ကုိ ပုိလက္ခံသင့္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ လူအမ်ားစု နည္းတူ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္သက္သာေစမယ့္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသူကုိပဲ အလြယ္တကူ လက္ခံလိုက္တယ္။ မျမင္ရတဲ့ ဒုကၡထက္ ျမင္ရတဲ့ ဒုကၡက ပိုျပီးၾကီးတာ သိသြားျပီေလ။ အဲဒီ့ေန ့က စျပီး အမွန္တရားေတြကုိ ေဖာက္ထြင္းျမင္ႏုိင္တဲ့ မ်က္မွန္ကို ကၽြန္ေတာ္မတပ္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ထဲကေန စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ ့ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေဖာက္ထြင္း မ်က္မွန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အိုေအစစ္ ကေလးေပ်ာက္သြားျပီ။ အသည္းႏွလံုး တစ္ျခမ္းပဲ့သြားျပီ။ ဟိုတစ္ေန ့ကလည္း ဒီမ်က္မွန္ေၾကာင့္ပဲ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ ့ အခင္အမင္ပ်က္ခဲ့ျပီးျပီ။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ သူတို ့အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ မျမင္အပ္တဲ့ အမွန္တရားေတြကို သြားျမင္မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္။
ရိုးသားမွဳဟာ အေကာင္းဆံုး ေပၚလစီတဲ့။ လူေတြဟာ ရာႏွဳန္းျပည့္ ရိုးသားမွဳကို တကယ္ေကာ ၾကိဳက္ၾက လို႔ လား။ အမွန္တရားကိုေကာ အျပည့္ အဝ လက္ခံ ၾကလို႔လား။ ကိုယ့္ေရာဂါေတြကို ဖယ္ရွားေပးမယ့္ ေဆးကိုေတာင္ ဒီအတိုင္းေဆးသက္သက္ မေသာက္ၾကပဲ သၾကားအုပ္ျပီး လွ်ာကို လိမ္ၾကေသးတာ။
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြ တက္လာတယ္။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့ သူေတြကို ရိုးသားမွဳ မရွိတဲ့ သူေတြဆိုျပီး သတ္မွတ္ရမွာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေလးစားအားနာ လို ့ဟန္ေဆာင္တာ ဆိုျပီး လက္ခံရမွာလား။ စိတ္ရုိင္းအတိုင္း ကိုယ့္ကို အေနၾကပ္ေစေလာက္ေအာင္ ရိုးေျဖာင့္သူနဲ ့ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသူ ဘယ္သူ ့ကုိ ပုိလက္ခံသင့္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ လူအမ်ားစု နည္းတူ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္သက္သာေစမယ့္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသူကုိပဲ အလြယ္တကူ လက္ခံလိုက္တယ္။ မျမင္ရတဲ့ ဒုကၡထက္ ျမင္ရတဲ့ ဒုကၡက ပိုျပီးၾကီးတာ သိသြားျပီေလ။ အဲဒီ့ေန ့က စျပီး အမွန္တရားေတြကုိ ေဖာက္ထြင္းျမင္ႏုိင္တဲ့ မ်က္မွန္ကို ကၽြန္ေတာ္မတပ္ေတာ့ဘူး။
ေကာင္းကင္ကို
Posts
11 comments:
ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္- ေကာင္းကင္ကိုေရ-
ဟုတ္တယ္။ ဗုဒၶရဲ႕ အလယ္ အလတ္ေပါ့။ အရာအားလံုးေတာ့..အကုန္ပြင့္လင္းလို႕ဘယ္ရ ပါ့မလည္း။ Mel Gibson ရဲ႕ what women want ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ေလး ထဲ ကလိုေပါ့။
း) ခင္မင္လ်က္-
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ......
ဟန္ေဆာင္မႈဆုိတဲ႔စကားလံုးရဲ႕တာက
အေတာ္သြားတာပဲေနာ္..........
ဖတ္ရက်ိဳးနပ္တယ္အစ္ကို....
ေကာင္းေသာေန႔ပါဗ်ာ.....
၁။ The Last Leave ကိုအရမ္းၾကိဳက္တယ္။
၂။ ျပန္အမ္းတဲ့ေငြ ၁၅၀၀ ျပည့္ရင္ Beer တိုက္ခိုင္းမယ္ စဥ္းစားထားတာ..အခုေတာ့ :(။
၃။ အစ္ကို႕မ်က္မွန္က Emporio Armani လား၊ Mont Blanc လား? :P
ေကာင္းတယ္အစ္ကိုရာ တင္ျပပံု။ :)
It's great!
မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ။
ဖတ္လို႕ေကာင္းသလို ဗဟုတုသလည္းရပါရဲ႕။
စဥ္းစား စရာေတြလည္းရပါရဲ႕။
ကိုေကာင္း...
ေနာက္ၾကံဳရင္ မ်က္မွန္ေလး ခဏဌားပါဗ်ာ..
က်ေနာ္မ်က္မွန္လာဌားခ်ိန္မွာေတာ့ ..............
အဲဒီမ်က္မွန္ၾကီးတပ္ျပီး လူကိုစိုက္မၾကည့္နဲ ့ဗ်
ေနတတ္ဘူး။
ေလးနက္ေသာ အေတြးစကားမ်ားကို ပံုေဖာ္ထားျခင္းပါပဲ။ ဘုရားေျပာထားတဲ့အတိုင္း မွန္ေသာစကားကုိေျပာဆိုျခင္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သတ္၍ဆိုေသာ အခ်က္မ်ားအတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးမွသာလ်င္ အဆင္ေျပမယ္လုိ႕ ထင္မိပါတယ္ :)
မ်က္မွန္လာခိုးအုံးမယ္
ဘယ္လို ခ်ီးက်ဴးစကားေတာင္ ဆိုရမလဲ မသိဘူး… ေကာင္းလြန္းလို ့ အဲဒီနဲ ့လိုက္ဖက္တဲ့ စကားလံုးရွာရတာ အေတာ္ခက္တယ္… မယံုရင္ ဒီေကာ္မန္ ့ကို မ်က္မွန္တတ္ျပီးၾကည့္ၾကည့္လိုက္… ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ မင္းလူ ၀တၳဳေလးတပုဒ္သြားသတိရတယ္… လိမ္တာစမ္းတဲ့စက္ကေလးအေၾကာင္း… ေနာက္ေတာ့ အဲဒီစက္ကေလးကို အေ၀းလြွင့္ပစ္လိုက္တာပဲ… အင္း… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လိုရင္သံုးလို ့ရေအာင္ အဲဒီမ်က္မွန္တလက္ေတာ့ လိုခ်င္သား… ဥပမာ… အင္တာဗ်ဳးလိုေနရာမိ်ဳးေပါ့… ကိုယ့္ကို ခန္ ့မခန္ ့တခါထဲ သိေရာ… အျမဲေတာ့ တတ္မထားသင့္ဘူးေလ… ဒါဆို ေလာကၾကီးက ရင္ခုန္စရာေကာင္းေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး…
ရင္ထဲမွာ စဥ္းစားစရာေလးေတြ က်န္ရစ္ၿပီဗ်ိဳ ႔...။ thank you. ^_^
Good Good
I like it so much bro,
Post a Comment