Saturday, June 28, 2008

ငါ

အခ်ိန္ျပည့္ တံခါးပိတ္ထားခ်င္တဲ့ႏွဳတ္ခမ္း၊
အရက္နဲ ့မၾကာမၾကာ ဆမ္းေပးရတဲ့ အသည္း၊
ဒဏ္ရာေတြနဲ ့ မန္းမွဳတ္ထားရတဲ့ ကဗ်ာ၊
ရမၼက္နဲ ့အဆီျပန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ
အဲဒါ …ငါ ။

ငါဟာ
အေတာင္တစ္ဘက္တည္းနဲ ့ပ်ံေနရတဲ့ ငွက္၊
မဲ့ျပံဳးတစ္ဝက္နဲ ့ခရီးဆက္ေနရတဲ့သူ၊
သံပတ္ကုန္ခါနီး လူသားစက္ရုပ္။
အသက္ကေလး ေငြ ့ေငြ ့ဆက္ႏိုင္ဖို ့အေရး
ကဗ်ာေတြ တစ္ပုလင္းျပီး တစ္ပုလင္းခ်ိတ္
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ကိုယ္ျပန္ျပီး ဆီၾကိတ္ေနရတယ္။

ေၾသာ္..ငါဟာ
အံမဝင္ႏိုင္တဲ့ ဒုစရိုက္နဲ ့
အသံုးမဝင္ေတာ့တဲ့အမွိဳက္၊
ဥယ်ာဥ္အလယ္မွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ ့…

ေကာင္းကင္ကို

8 comments:

တန္ခူး said...

ငါထဲမွာ ငါ့ကိုေတြ ့တယ္….

emayarKhin said...

ပက္ပက္စက္စက္
ခံစားသြားပါတယ္............

Mintasay said...

ကဗ်ာေတြ တစ္ပုလင္းျပီး တစ္ပုလင္းခ်ိတ္
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ကိုယ္ျပန္ျပီး ဆီၾကိတ္ေနရတယ္။

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကဗ်ာေတြထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၿပန္ေတြ႔ေနရေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ........

Anonymous said...

I don't think you are that kind of people. :P Anyway, I appreciate your works. Keep it up.

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ေကာင္းတယ္အစ္ကိုေရ....

ChIr0N said...

ေျပာကို မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ တူညားေတြမ်ား ေရးတတ္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ငါ နဲ႔ အကို႔ ငါ နဲ႔ေတာ့ မတူဘူးဗ်။ အားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ငါ ကို လာဖတ္ပါဦးေလ။

Mhu Darye said...

ေကာင္းကင္ ေအာက္က “ငါ” နာမ္စားနွင့္ လူသားတစ္ေယာက္ကို လာေရာက္ သုံးသပ္သြားတယ္။ :P

Anonymous said...

ကဗ်ာေတြ တစ္ပုလင္းျပီး တစ္ပုလင္းခ်ိတ္
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ကိုယ္ျပန္ျပီး ဆီၾကိတ္ေနရတယ္။

မိတယ္ဗ်ာ........အဲဒီစာသားေလး...