သက္သတ္လြတ္

ကုိယ္တိုင္က်ေတာ့ သူမ်ားသတ္ျပီးသား အသားကုိစားျပီး … "သားသတ္သမားေတြ၊ တံငါေတြ၊ ေမြးျမဴေရးသမားေတြ"ဟာ အကုသိုလ္ေကာင္ေတြ ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး တခ်ိဳ႕ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ့လို အလုပ္ေတြကို သမၼာအာဇီဝ မျဖစ္ဘူးလို႔ သတ္မွတ္တတ္ၾကတယ္။

ကုိယ္က်ေတာ့ သူတို႔သတ္ထားတဲ့ အသားစားမယ္၊ အကုသိုလ္ကိုေတာ့ သတ္တဲ့သူ ယူလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးက တကုိယ္ေကာင္းဆန္လြန္းတဲ့ စိတ္မ်ိဳးလို႔ ထင္တယ္။ အဲဒီ့လိုလူ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကျပန္တယ္။ အသားျဖစ္ျဖစ္ အသီးအရြက္ျဖစ္ျဖစ္ အစားအစာကုိ တပ္မက္စိတ္ မပါဘဲ စားရင္ ျပီးေရာတဲ့။ အကုသိုလ္ မျဖစ္ဘူးတဲ့။ အဲဒါဆုိလည္း ဆီေတြဘာေတြ၊ တျခားအရသာေတြ ထည့္မေနဘဲ၊ ဟင္းေတြကုိ အရသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးခ်က္မေနဘဲ ေရလံုျပဳတ္ စားၾကေရာေပါ့။ အခ်ိန္ကုန္ေတာင္ သက္သာဦးမယ္ေလ။ က်ေနာ့္အျမင္ေတာ့ သဘာဝၾကီးကေတာင္ သစ္သီးဝလံလို စားစရာေတြမွာ အရသာ မ်ိဳးစံု ေပးထားတာပဲ။ ဒီေတာ့ အစားအစာကို တပ္မက္ျခင္းေတြ၊ အရသာခံျခင္းေတြဟာ အႏၱရာယ္ရွိေလာက္တဲ့ အဆင့္အထိ တပ္မက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ရင္ အျပစ္ကင္းတဲ့ ခံစားမွႈမ်ိဳး၊ သဘာဝက်တဲ့ စည္းစိမ္မ်ိဳးလို႔ပဲ က်ေနာ္ေတာ့ ခံယူတယ္။

တိရိစ ၦာန္ ေတြကုိ စားဖို႔ သတ္တာကိုက်ေတာ့ အျပစ္ေျပာ၊ ကုိယ္တုိင္က်ေတာ့လည္း သက္သတ္လြတ္ မစားသူ တေယာက္ကုိ “အဲဒါက ေရွ႕ေနာက္မညီဘူး၊ မင္း…သတၱဝါေတြကုိ သနားရင္ အသား မစားဘဲ ေနေပါ့။ ဒါဆို သတၱဝါေတြ အေရအတြက္ နည္းနည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရတာေပါ့” လို႔ သြားေျပာလိုက္ရင္ သူတို႔ ျပန္ေျပာေလ့ ရွိတာက “ငါတေယာက္တည္း အသား မစားဘဲ ေနလည္း တကမၻာလံုးက အသားစားေနမွာပဲ။ ဒီေတာ့ သားသတ္သမားေတြလည္း ရွိေနမွာပဲ။ ငါတေယာက္တည္း သက္သက္လြတ္ စားရံုနဲ႔ေတာ့ မထူးဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္ ျပန္ေမးခ်င္တာက စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ခံယူခ်က္တို႔၊ သီလတို႔ ဆိုတာဟာ တကမၻာလံုး လုပ္ျခင္း မလုပ္ျခင္းနဲ႔ ဆိုင္လို႔လား။ ဥပမာ…တတိုင္းျပည္လံုး ျပည္သူပုိင္ ပစၥည္ေတြ ခုိးေနၾကရင္ ငါမခိုးလည္း တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာမွ ထူးမွာမဟုတ္ဘူး ဆုိျပီး လိုက္ခုိးေတာ့မွာလား? တကမၻာလံုး ခုိးရင္ လိုက္ခုိးေတာ့မွာလား? Moral legitimacy ဆိုတာ သူမ်ားလုပ္ျခင္း မလုပ္ျခင္း၊ တကမၻာလံုး လုပ္ျခင္း မလုပ္ျခင္းနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ကိန္းဂဏန္း အေရအတြက္နဲ႔ မဆိုင္ဘူးေလ။

ဒါေပမဲ့ သက္သတ္လြတ္ သမားက သားငါးသတ္ျဖတ္သူကုိ ေဝဖန္တာမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ သဘာဝ က်ပါတယ္။ အဲဒီ့လို သက္သတ္လြတ္သမားေတြကိုလည္း အေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ ေရွ႕ေနာက္မညီသူေတြက ေဒဝဒတ္ ဝါဒီေတြဆိုျပီး မညွာမတာ သမုတ္ၾကျပန္တယ္။

ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ တည္ေထာင္တဲ့ မာ့ခ္ဇူကာဘတ္ ကေတာ့ ေျပာင္းျပန္။ တတ္ႏုိင္သမွ် သက္သက္လြတ္ စားျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားတဲ့ အေနနဲ႔ ကုိင္တိုင္ကိုယ္က် သတ္ထားတဲ့ အသားကိုမွ စားသတဲ့။ သူ႔ ဒႆနကေတာ့ ဒီလို။ လူေတြဟာ အသားကိုေတာ့ စားၾကေပမဲ့ ကုိယ္တိုင္ သတ္ခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္ေတာ့ အဲဒီ့ အသားစားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သတၱဝါတေကာင္ ေသရရွာျပီ ဆိုတဲ့အေတြးကို၊ သနားစရာျမင္ကြင္းေတြကုိ လ်စ္လ်ဴရွဳလိုက္ဖုိ႔၊ ေမ့ပစ္လိုက္ဖုိ႔ လြယ္တယ္တဲ့။ အဲလို အလြယ္တကူ ေမ့ပစ္၊ လ်စ္လ်ဴရွႈပစ္လိုက္တာဟာ တာဝန္မဲ့တာလို႔ မာ့ခ္ဇူကာဘတ္က ယူဆသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္တိုင္သတ္တဲ့ အသားကိုပဲ စားေတာ့တယ္တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ျမင္ေနရရင္ တိရစၦာန္ၾကီးၾကီး တေကာင္ေလာက္ကုိေတာင္ ေသြးထြက္သံယို မသတ္ခ်င္ေပမဲ့၊ အနိဌာရံု ျမင္ကြင္းေတြကို မျမင္ရဘူးဆိုရင္ လူတေသာင္းေလာက္ကို ေသေစမယ့္ အမိန္႔မ်ိဳး ခ်လိုက္ရရင္ေတာင္ အိပ္ေရးမပ်က္ၾကဘူး မဟုတ္လား။

သတၱဝါေတြကုိ စားဖုိ႔ သတ္ျခင္းကုိ သက္သတ္လြတ္ စားသူေတြက ေဝဖန္ ေထာက္ျပလာရင္ေတာ့ သူ႔ဟာနဲ႔သူ ေရွ႕ေနာက္ညီတာမ်ို႔ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ကုိယ္တိုင္တစံုတခု လိုခ်င္လို႔၊ ကုသိုလ္လိုခ်င္လို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အကုသိုလ္ျဖစ္မွာကို ေၾကာက္လုိ႔ သက္သတ္လြတ္စား တာမ်ိဳးထက္ သတၱဝါေတြကို သနားတဲ့စိတ္သက္သက္နဲ႔ သက္သတ္လြတ္စားတာမ်ိဳးကုိပဲ ပုိေလးစားပါတယ္။ သက္သတ္လြတ္ စားျခင္းဟာ ဘာသာေရးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ “လူေတြဟာ အသိဥာဏ္ အၾကီးဆံုးျဖစ္လို႔ ကုိယ့္ေလာက္ အသိဥာဏ္မရွိတဲ့ သတၱဝါေတြကုိ ညွာသင့္တယ္” ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးနဲ႔ ဆိုရင္ေပါ့။
ေကာင္းကင္ကုိ