Atheist တေယာက္ရဲ႕ (ေရာက္တတ္ရာရာ) ခံစားခ်က္

ဘာသာေရးေတြကုိ ကုိယ့္အျမင္နဲ႔ ေဝဖန္တဲ့ အခါ လူေတြ ဘာသာမဲ့ ျဖစ္လာဖို႔ မရည္ရြယ္ မေမွ်ာ္မွန္း ထားပါဘူး။ ကုိယ့္လြတ္လပ္မွႈနဲ႔ ကုိယ္ေနေနတာကို သူတို႔ရဲ႕ ဟုိေပတံနဲ႔ လာတိုင္း၊ ဒီေပတံနဲ႔ လာတိုင္း မတိုင္းေတာ့ပဲ သူတုိ႔ ယံုၾကည္မွႈဟာ သူတို႔အတြက္ေလာက္ပဲ အမွန္တရား ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ဆိုတာေလာက္ကုိ သေဘာေပါက္လာၾကရင္ပဲ ေက်နပ္ပါျပီ။ “ဒါက ငါ့အတြက္ပဲ အမွန္တရား၊ ဒါက အဓိပၸါယ္ မရွိေပမယ့္ ဒါကုိ ငါလုပ္ရင္ ငါစိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါလုပ္တာ” လို႔ ႏွလံုးသြင္းထားတဲ့ သူဆုိရင္ က်ေနာ့္တေယာက္တည္း အေနနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ ေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာသာမဲ့ျခင္း ကုိလည္း absolute truth အေနနဲ႔ သတ္မွတ္ထားတာ မဟုတ္တဲ့ က်ေနာ္က (ဘာလို႔တုန္းဆုိေတာ့ ဘာသာမဲ့တာက ကိုးကြယ္တာ မရွိတာပဲ ရွိတာ။ က်န္တဲ့ဟာေတြ မွားတယ္ထင္တယ္လုိ႔ပဲ ေျပာႏုိင္တာ။ အမွန္တရားကို ေတြ႕ရွိျခင္းမွ မဟုတ္တာ) ဘာသာေရး သမားေတြလည္း သူတို႔ဟာလည္း သူတုိ႔အတြက္ပဲ အမွန္တရားလို႔ သေဘာထားၾကီးေပးရင္ အကုန္လံုးျငိမ္းခ်မ္းသြားမယ္ ထင္တယ္။ တဘက္မွာ ကုိယ္မွန္တယ္ ထင္တာကို သူမ်ားက မွားတယ္လို႔ ထင္လည္း စိတ္ဆိုးစရာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆုိေတာ့ အဲဒါက ကုိယ္ တေယာက္တည္း အတြက္ အမွန္တရား ျဖစ္ေနလုိ႔။

ဘာသာေရးမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ အႏုပညာ၊ ကဗ်ာ၊ စာေပ အဲဒါေတြ အားလံုးလည္း ဓမၼဓိဌာန္က်က် သံုးသပ္ၾကည့္ရင္ universal truth မွ မဟုတ္တာ။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာစိတ္ခ်မ္းသာရင္ တန္ဖိုးထား၊ ဒါကုိ ေဝဖန္လာတဲ့သူလည္း ရွိမယ္။ ျပန္ျပီးေခ်ပႏုိင္တယ္။ စိတ္ဆိုးစရာေတာ့ မဟုတ္။

ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စာေပေလာက ျဖစ္ျဖစ္ ဘာသာေရး ေလာကျဖစ္ျဖစ္ မ်ားေနတာက ကုိယ့္ဟာမွ ကုိယ့္ဟာ ဆုိတဲ့အစြဲေတြပဲ။ နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြက ေျပာၾကတယ္။ အႏုပညာကုိ မခံစားတတ္သူသည္ လူပင္မျဖစ္ထုိက္တဲ့။ အဲဒါလည္း တဘက္စြန္းပါ။ က်ေနာ္က အႏုပညာကုိ အရမ္းျမတ္ႏုိးေပမယ့္ မင္းတုိ႔ဟာေတြ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာရင္လည္း လက္ခံေက်နပ္ ႏုိင္တဲ့သူပါ။ ကုိယ့္ ျမတ္ႏုိးမွႈကို စြန္႔လႊတ္လိုက္တာ မ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သူေျပာတာလည္း သူ႔ရွႈေထာင့္က ဟုတ္ေနတာပဲေလ။ အဲဒီ့ေတာ့တခ်ိဳ႕ အႏုပညာရွင္ေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ ကမၻာၾကီးကုိပဲ ကယ္တင္သလိုလို၊ ကဗ်ာကုိ နားမလည္တဲ့လူကပဲ အသံုးမက်ေတာ့သလိုလုိ၊ ဘာသာေရးမွာလည္း အဲလိုပါပဲ။ တဘက္သတ္ ဆန္တာ ေတြ ေလွ်ာ့ၾကရင္ ေကာင္းမယ္။ ကဗ်ာကုိ နားမလည္ပဲနဲ႔ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားၾကီး။ ဘာသာေရးကို နားမလည္ပဲနဲ႔ စိတ္ေကာင္း ရွိတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားၾကီး။

ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ ေဝဖန္တဲ့ အခါ ေဝဖန္သလဲဆုိတာ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ ႔ကုိယ့္ကုိ လာေဝဖန္ရင္ ႏွစ္သက္သလို ကုိယ္ကလည္း ေဝဖန္ခ်င္လို႔ပါ။ ေဝဖန္ခ်င္းက စဥ္းစားစရာေတြကုိ ဆြေပးတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယူဆျပီး လူေတြရဲ႕ အေတြးကုိ ျမွင့္တင္ေပးႏုိင္စြမ္း ရွိတယ္လုိ႔ ယူဆလုိ႔ တခုမွ မခၽြင္းမခ်န္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္တဲ့ အခါလည္းရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ ပဋိပကၡကုိ ေမွ်ာ္လင့္ရံုသက္သက္ ေဝဖန္တာ မဟုတ္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဘာသာေရးကို tool တခုလုိပဲ အသံုးခ်၊ ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ သံုး။ မေကာငး္တဲ့ေနရာမွာ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေန…အဲလိုလူမ်ိဳးေတြကုိလည္း ေလးစားပါတယ္။ တဘက္မွာ ေလာဂ်စ္ရဲ႕ အခန္း၊ ေလာဂ်စ္ရဲ႕ role ကုိလည္း ျမွင့္တင္ခ်င္သူမို႔၊ အဲလုိလုပ္ရတာ ဝါသနာထံုလို႔ လုပ္ေနတာလည္း ပါပါတယ္။

ဒါေပမယ္ ့က်ေနာ္ ေဒးကား အယူအဆတခုခုျဖစ္ျဖစ္၊ နစ္ေရွးရဲ႕ အယူအဆ တခုခုျဖစ္ျဖစ္ တင္လိုက္တဲ့အခါ သူတုိ႔က သာမန္ ပုထုဇဥ္ေတြေလ၊ လမ္းလြဲေနျပီ ဘာညာ ေျပာတာမ်ိဳး၊ ကုိယ္စီ ဘာသာေရး ေပတဲ့နဲ႔ လာလာတုိင္းၾကတာမ်ိဳးကုိ မႏွစ္သက္တဲ့အတြက္ အမွန္တရားလို႔ထင္ဆမွႈ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏုိင္တာကို သိသာေစဖုိ႔ေလာက္သာ ဘာသာေရးကို ေဝဖန္ျခင္းပါ။ ဘာသာေရးကို ကုိးကြယ္တဲ့သူေတြကုိ မုန္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဖိုးအဖြား အေဖအေမ က စျပီး မုန္းေနရမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဘာသာမဲ့ကုိ ဘာသာေရး သမားေတြက မုန္းမယ္ဆိုရင္လည္း တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ သားေျမးေတြကို မုန္းရတာမ်ိဳး မျဖစ္ဘူးလို႔ ဘယ္သူ ေျပာႏုိင္မလဲ။ အယူအဆ မတူရင္ေတာင္ လူကုိမမုန္းပဲ အယူအဆအေၾကာင္း သက္သက္သာ ေျပာၾကရင္ ေလာကၾကီး ဘယ္ေလာက္ျငိမ္းခ်မ္းလိမ့္မလဲ။
(ေကာင္းကင္ကို)