ခုဆို ငါ့စိတ္ကမၻာမွာ ရြက္ေၾကြရာသီတခုပဲရွိတယ္။
ႏွလံုးသားနဲ႕ မွားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကလည္း အဆာမေျပခဲ့။
ေခါင္းနဲ ့စားခဲ့တဲ့ အစာေတြကလည္း အစာမေၾကခဲ့။
ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့သူကုိ ေခါင္းေမာ့ထားသူေတြက တရၾကမ္း ဝင္တုိက္တယ္။
ထြက္ေျပးလာတဲ့သူကုိ ဝိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ဒူေဝေဝသမားေတြက ေလွာင္ၾကတယ္။
ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေတြကလည္း ပတ္ဝန္းက်င္မွာေနရာတကာ
ေၾသာ္…ေလာကမွာ ကုိယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ မယံုႏုိင္ေတာ့တာေလာက္ ေၾကကြဲစရာေကာင္းတာ ဘာမွမရွိဘူး။
ေကာင္းကင္ကို
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
6 comments:
ေခါင္းနဲ႔စားခဲ့တဲ့ အစာေတြကလည္း
အစာမေက်ဘူး..... တဲ့လား.!!
မွန္လိုက္တာ........
တပုဒ္လံုး အရမ္းကို ႀကိဳက္တယ္
ကိုေကာင္းႀကီးေရ....
ကိုယ္ကက်ဴး ကိုယ့္ဒူးေတာင္မယံုရတဲ႔။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ကမက်ဴးရင္ မေၾကကြဲရေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ
*ေလာကမွာ ကုိယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ မယံုႏုိင္ေတာ့တာေလာက္ ေၾကကြဲစရာေကာင္းတာ ဘာမွမရွိဘူး*
ဟုတ္တယ္ဗ်။
ငါမွ်ားခ်ိတ္ေတြက ေနရာတကာဆိုတာ အဟုတ္ပဲအကိုေရ။
ကဗ်ာေလးဖတ္ၿပီး သက္ျပင္အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ေနမိတယ္။
ကဗ်ာေကာင္းေလး အကို။
ကဗ်ာေလးလာဖတ္သြားတယ္ . .
အရမ္းေကာင္းတဲ့ကဗ်ာေလးပဲ . .
ႏွလံုးသားနဲ႕ မွားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကလည္း အဆာမေျပခဲ့။
ေခါင္းနဲ ့စားခဲ့တဲ့ အစာေတြကလည္း အစာမေၾကခဲ့...
အရမ္းခိုက္တယ္..အကိုေရ...
ႏွလံုးသားနဲ႕မွားခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြ..အစာေၾကပါေစဗ်ာ..။
Post a Comment