ေမြးရပ္ေျမရဲ႕ အေၾကာင္း (ေရးသူနာမည္အလြဲနဲ ့ေနာက္ကဗ်ာတပုဒ္)

ကဗ်ာေရးသားသူ “ေနေဇာ္ဝင္း” နာမည္နဲ ့က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ ေမြးရပ္ေျမရဲ ့အေၾကာင္းကဗ်ာကို http://phyowai-mmp.blogspot.com/2009/06/blog-post_26.html မွာ ေတြ ့ လိုက္ပါတယ္။ ဟုိတေလာကလည္း ေရးသူ “စစ္ျငိမ္းေစ” ဆိုတဲ့နာမည္နဲ က်ေနာ့္ ့ကဗ်ာတပုဒ္ က်ေနာ့္ဆီကုိ အီးေမးလ္နဲ ့ႏွစိ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ျပန္ျပီးေရာက္လာပါတယ္။ pdf format နဲ ့ပါ။ နာမည္လြဲေပမယ့္ ဘေလာ့ပုိင္ရွင္နဲ႕ ၊ အီးေမးလ္နဲ ့ျဖန္ ့တဲ့သူေတြကုိေတာ့ ျဖန္ ့ေဝလို တဲ့ေစတနာသက္သက္နဲ ့လြဲသြားတယ္ ဆိုတာကုိ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ျပီးသားပါ။ (သူတို ့လည္း စေရာက္လာ ကတည္းက နာမည္အလြဲၾကီးနဲ ့ေရာက္လာလုိ ့လြဲသြားတာဆို ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။) ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္မဖန္တီးပဲနဲ ့ သူမ်ားနာမည္ကုိ အေခ်ာင္တပ္ခ်င္တဲ့လူေတြရွိေနတာကုိေတာ့

စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။ တေယာက္ေယာက္က လြဲျပီး တပ္ေပးလုိက္တာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ နာမည္ကုိ ျပင္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ ့ကဗ်ာေအာက္မွာ ကိုယ့္နာမည္မပါတာေတာင္ သည္းခံႏိုင္ပါတယ္။ ကုိယ့္နာမည္ မပါရံုဆို တခါတေလ ကြန္မန္ ့မွာကုိယ့္ကဗ်ာျဖစ္ေၾကာင္းေရးတာေလာက္ပဲလုပ္ပါတယ္။ လူသိသိပ္မမ်ားတဲ့ ဘေလာ့ဆို ကြန္မန္ ့ေတာင္ ေရးမသြားပဲ ဒီအတိုင္းထားလုိက္တာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာမည္တလြဲနဲ ့ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ဆိုးဝါးတယ္လို ့ထင္ပါတယ္။ စိတ္လည္းရွဳပ္ရပါတယ္။ နာမည္လြဲရံုနဲ ့ခုိးတယ္လုိ ့စြပ္စြဲတာမ်ိဳးေတာ့ က်ေနာ္မလုပ္ပါဘူး။ မရိုးသားသူ တေယာက္ေၾကာင့္ ရုိးရုိးသားသားနဲ ့ျဖန္ ့ေဝခ်င္တဲ့ေစတနာ သက္သက္နဲ ့ပုိ ့စ္တင္တဲ့သူေတြကုိ ထိခုိက္မွာစိုးလို ့ပါ။

က်ေနာ့္ မူရင္း လင့္ခ္က ဒီမွာပါ။
http://kaungkinko.myanmarbloggers.org/2008/08/blog-post_22.html ကိုမိုးသီး ဘေလာ့မွာလည္း ၂၀၀၈ ႏိုဝင္ဘာတုန္းက တင္ခဲ့ဖူးတာ ေတြ ့ရပါတယ္။ http://komoethee.blogspot.com/2008/11/blog-post.html မွာပါ။

ကဗ်ာေလးကုိ ဒုတိယအၾကိမ္ျပန္ခံစားေစခ်င္လို ့ထပ္တင္လိုက္ပါတယ္။

ေမြးရပ္ေျမရဲ ့အေၾကာင္း
ကမၻာအႏွံ႔ က “ေရႊ”…တံဆိပ္ ေလာ္စပီကာ ေတြ
ကူပါ ကယ္ပါ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနရတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ ေမြးရပ္ေျမ အေၾကာင္း နဲ ့
ခင္ဗ်ားတို ့နားထဲကို သံရည္ပူ ေလာင္းပါရေစ ။

ဆရာဝန္ေတြက ေဆးေရာင္း
အင္ဂ်င္နီယာေတြက ေစ်းေရာင္း
ေတာ္သူေတြအကုန္ ေဘးေဂ်ာင္း
လူငယ္ေတြ အကုန္ အေတြးေစာင္း
ခြင္ရွာႏုိင္မွ သူေဌးေလာင္း ျဖစ္ႏုိင္မယ္။

အစိုးရကအစ သူခိုးဓားျပ ေတြဆို
ေပါင္းစားတတ္ရင္ေတာ့ မိုးက်ေရႊကိုယ္
တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး ပုိးက်ေနလို ့
သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္ခံဖုိ ့ goၾကေပဗ်ိဳ ့။

ညာဥ့္ငွက္မေလး တစ္ေယာက္က ေဖာက္သည္ေမွ်ာ္
မိန္းမတန္ဖိုးကုိ ေရာင္းဖို ့ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ တဲ့။

ေစ်းသည္မေလးတစ္ေယာက္က ဝယ္သူေမွ်ာ္
အေၾကြးပင္လယ္ၾကီးထဲ ကယ္သူမေပၚ
ေခတ္ၾကီးကိုက လည္သူေဆာ္

ေရွ ့ေနာက္ မစဥ္းစားမိခဲ့တဲ့ ေမာင္ႏွံ
ရွိသမွ် ပစၥည္းေလးေတြကို ေပါင္ႏွံ
ေမြးလာမယ့္ ကေလးကေတာ့ အေခ်ာင္ခံ။

ဂ်ာနယ္ေတြက အတင္းအဖ်င္း ေရာင္းစား
လူပြဲစားေတြက အခ်င္းခ်င္း ေရာင္းစား
လူတစ္ခ်ိဳ ့က လမ္းမေတြေပၚမွာ ေတာင္းစား
ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ ့ေက်ာင္းသြား
ပါရာဒို တစ္စီးက ဗြက္ေတြ စင္ေအာင္ ေမာင္းသြား

ငါတုိ႔ ငိုသံေတြကို
အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံတစ္ခ်ိဳ ့က မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။
ဖ်ာခင္းခ်င္သူ တစ္ခ်ိဳ ့ကလည္း သနားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။

မီးခဲကိုင္ထားရသလိုပဲဆိုတဲ့ ေစတနာရွင္တို ့၊
ဦးတည္ခ်က္ ဆယ့္ႏွစ္ရပ္နဲ ့ လူ ့ျပည္ကိုဖ်က္ေနတာလား။
ခင္ဗ်ားတို ့စကားလံုး ၾကီးၾကီးေတြက ေကာ္ပီ သံစဥ္ပါ။
တစ္ျပည္လံုးလည္း နားညဥ္းေနျပီ… ေအာ္ဂလီ ဆန္ခ်င္စရာ။

ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့လည္း
မႏွစ္ကလည္း ဒီေနရာ
ဒီႏွစ္လည္း ဒီေနရာ
ရပ္ေနလည္း ဒီေလာက္
ေျပးသြားလည္း ဒီေလာက္မို ့
ငါ ့ေျခေထာက္ ေတြကေတာင္ ငါ့ကို ေျပာတယ္။
သူတို ့ဆက္မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။
ငါ့လက္ေတြကလည္း သစၥာေဖာက္ျပန္တယ္။
အရွံဳးေပး လက္ေျမွာက္ျပီး ေထာက္ခံတယ္။
ဒီလုိနဲ ့...
စိတ္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားေနရတဲ့ အိပ္မက္ေတြလည္း ေခါက္ရိုးေၾက။
ျဖစ္ခ်င္တာနဲ ့ျဖစ္လာတာေတြက ေဇာက္ထုိးေတြ။
လူ ့သက္တမ္း တစ္ဝက္က်ိဳးျပီဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးသံေတြလည္း ျမည္လာျပီ။
က်န္တဲ့သက္တမ္း တစ္ဝက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းဖုိ ့ေတာင္ အီလာျပီ။

“ဆန္တစ္ျပည္ကို ၁၅၀၀ ေတာင္” အဲဒါ အဘြားညဥ္းတဲ့ အသံ။
“ျမန္မာျပည္ဟာ ဘယ္သူမွ မေနခ်င္ၾကေတာ့တဲ့ အရပ္ ျဖစ္သြားျပီ” အဲဒါ ခါးသီးတဲ့ အမွန္။

ဒီၾကားထဲ…
နာဂစ္က တစ္ခ်က္ေမႊ ့
ဧရာဝတီက လူေတြခမ်ာ အသက္ေစ့
တစ္ခ်ိဳ ႔လူေတြကလည္း အကြက္ေရႊ ့
အစိုးရ ကုလားထုိင္ကေတာ့ တစ္ခ်က္မေရြ ့
ျမန္မာျပည္ၾကီးကေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ ့အခက္ေတြ႔။

အစိုးရကအစ သူခိုးဓားျပ ေတြဆို
ေပါင္းစားတတ္မွ မိုးက်ေရႊကိုယ္
တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး ပုိးက်ေနလို ့
သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္ခံဖုိ ့ goၾကေပဗ်ိဳ ့။
ေကာင္းကင္ကို