ရခိုင်အရေး သတင်းပြန်ကြားရေး

 ရခိုင်အရေးမှာ မီဒီယာကဏ္ဍ အလှည့်အပြောင်းတစ်ခုက ကိုယ့်အိမ်ကိုယ် မီးရှို့တယ်ဆိုတဲ့ ပုံတွေကို လုပ်ကြံဖန်တီးလိုက်တာ။ အဲဒါက သတင်းအတု တင်တာထက် ဆိုးတယ်။ ဘာလို့တုန်းဆိုတော့ မတော်တဆ အမှားတင်မိတာ မဟုတ်ဘဲ ... ရုပ်ရှင်ရိုက်သလို လုပ်ကြံ ဖန်တီးတာမို့။ ပြီးတော့ သာမန်လူတွေ၊ သာမန်လော်ဘီတွေက တင်တာမဟုတ်ဘဲ တာဝန်ရှိတဲ့ အရာရှိက တင်တာဆိုတော့ credibility က လုံးလုံးကျသွားရော။ နှစ်ဘက်လုံးက သာမန်လူတွေ၊ သာမန်လော်ဘီတွေမှာတော့ လူပေါင်းစုံမို့ အဲဒါမျိုးလုပ်တာတွေက အများကြီးရှိမှာ။ ဒါပေမဲ့ အစိုးရ ထိပ်တန်း အရာရှိက အဲဒါကိုတင်ပြီးမှ ရူးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဖြုတ်ချသွားတယ်။ အရေးယူမယ် ပြောပေမဲ့ ခုထိ ဘာမှလည်း နောက်ဆက်တွဲမကြားရဘူး။ အဲဒီလုပ်ရပ်ကြောင့် တကယ်အမှန်အကန် သတင်းတွေပါ မြောင်းထဲရောက်သွားနိုင်တယ်။ ကျွန်တော်ဆိုလည်း မယုံတော့ဘူး။ အဲလောက်ထိ လုပ်ကြံဖန်တီးတဲ့သူတွေဟာ တခြားဟာတွေလည်း လစ်ရင် လစ်သလို လုပ်ကြံဖန်တီးပြီး  အမြတ်ထုတ်မှာပဲ။ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ် မီးရှို့တယ်ဆိုပြီး လုပ်ကြံဖန်တီး ဓာတ်ပုံရိုက်တာကို အဲဒီလိုဒေသမှာ ဇာတ်ညွန်းရေး ခိုင်းစေနိုင်မယ့်အဖွဲ့၊ ပြီးရင်  အဲဒီပုံတွေကို ခပ်တည်တည်နဲ့ တင်မယ့်အဖွဲ့ဟာ ဘယ်အဖွဲ့ဖြစ်မလဲဆိုတာ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး စဉ်းစား စရာတောင် မလိုဘူး။ အဲလောက်အထိ လုပ်တယ်ဆိုတော့ တခြားဟာတွေလည်း လုပ်မှာပဲ။ ပြီတော့ လံကြုပ်တွေကို သာမန်လော်ဘီတွေက ဇာတ်လမ်းဆင်တာနဲ့ နိုင်ငံတော်လိုဟာက ဇာတ်လမ်းဆင်တာလည်း အပြစ်ချင်း မတူဘူးနော်။ နိုင်ငံတကာဟာ၊ အစိုးရတွေ လုပ်တာကို ပိုအပြစ်တင်မှာပဲ။

တချို့က ကိုယ့်နိုင်ငံက အာဏာပိုင်တွေရဲ့ သတင်းပြန်ကြားရေးက အားနည်းတယ်လို့ ထင်နေကြတာ။ အတယ်၊ တုံးတယ်လို့ ရိုးရိုးသားသား ထင်နေကြတာ။ ကျွန်တော်တော့ အဲလို မထင်။ ဖြစ်ပျက်နေတဲ့  အချိန်မှာ ပေးဝင်လိုက်ရင် ပြီးရော ဆိုပြီး လူတွေက ထင်နေကြတာ။ အားမလို အားမရ ဖြစ်နေကြတာ။ ပေးဝင်လိုက်ရင် ခုနကလို အိမ်မီးရှို့တဲ့ လံကြုပ်လိုဟာတွေ၊ တခြားလူတွေ မသိနိုင်တဲ့ဟာတွေကို ဘယ်လုပ်လို့ ရတော့မလဲ။ ပေးမဝင်တဲ့အတွက် အဝေဖန်တော့ ခံရမယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်လုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ရတယ်လေ။ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ လိုသလို ကစားလို့ ရတယ်။ စိတ်ကြိုက် ဇာတ်ညွှန်းရေးလို့ ရတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အာဏာပိုင် ရှှုထောင့်နေရာက ဝင်ပြီးတွေးကြည့်။ ပေးဝင်မယ်ဆိုတဲ့အချိန်ဟာ စိတ်တိုင်းကျစီမံပြီးတဲ့အချိန်ကျမှ ပေးဝင်လို့ ဖြစ်မှာ။ ပေးမဝင်လို့ ခံရတဲ့ဖိအားနဲ့၊ မဟုတ်တာလုပ်တာတွေ အကုန်ပေါ်ကုန်လို့ ခံရမယ့် ဖိအားက တူမှ မတူတာ။ ဒီတော့ ကိုယ်နိုင်ငံကာ အာဏာပိုင်တွေဟာ "အ" တာမဟုတ်ဘဲ လူလည်တွေပါ။ အာဏာပိုင်တွေကို "အ" တယ်လို့ ရိုးရိုးသားသား အားမလိုအားမရ ဖြစ်နေတဲ့သူတွေက  "အ" နေတာ။

(ကောင်းကင်ကို)

2017 တုန်းက ရေးသားခဲ့တဲ့ Facebook post ကို blog မှာ အဲဒီအရင် date အတိုင်း ပြန်တင်တာပါ။

စိတ်အကြောင်း စမ်းသပ်ချက် (experiment) နဲ့ ဒေါ်စု

Psychology Experiment လို့ပဲ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ခေါင်းစဉ် တပ်လိုက်ပါရစေ။ ဟဲဟဲ။ ပုဂ္ဂိုလ်ရေး လေးစားမှှု၊ ပုဂ္ဂိုလ်ရေး ကိုးကွယ်မှှုဟာ ဘယ်အတိုင်းအတာ အထိ တာသွားသလဲ။ ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက် ပြောခဲ့တဲ့ quotation ကို ပြောသူ နာမည်ဖျောက်လိုက်ရင် ဘယ်လို ဖြစ်သွားမလဲ။ စကားတစ်ခွန်းရဲ့ အမှန်တရားဟာ ပြောသူအပေါ် မူတည်နေလားဆိုတာ သိဖို့ စိတ်စမ်းသပ်ချက် တစ်ခု လုပ်ခဲ့တယ်ပဲ ဆိုပါစို့။ ဟီး။

ကျွန်တော့်မှာ တက္ကသိုလ်ကတည်းက ပြောမနာ ဆိုမနာ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရှိတယ်။ သူ့နာမည်က Ko Aung တဲ့။ သဘောကောင်းလှတဲ့လူဆိုတော့ သူ့ကိုပဲ အစမ်းသပ်ခံ ကြွက်ဖြူုလေး အဖြစ် အသုံးချရတာပေါ့။ ခိခိ။ 

သူက ဒေါ်စုကို အင်မတန် လေးစားချစ်ခင်တဲ့သူ။ ဖြစ်သင့်ပါတယ်။ ထားပါတော့။ ဒေါ်စု ပြောခဲ့တဲ့ quotation တစ်ခု ရှိတယ်။ “Sometimes I think that a parody of democracy could be more dangerous than a blatant dictatorship, because that gives people an opportunity to avoid doing anything about it.” တဲ့။ အကြမ်းဖျဉ်း စာချောအောင် ဘာသာပြန်ရရင်တော့...  “ဒီမိုကရေစီကို သရော်တဲ့ ပုံစံ (ဒီမိုကရေစီ အတု) ဟာ ဗြောင်ကျကျ အာဏာရှင် စနစ်ထက်တောင် ပို အန္တရာယ် ကြီးသေးတယ်လို့ ကျွန်မထင်တယ်။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ (အဲဒီအဖြစ်ကနေကနေ လွန်မြောက်ဖို့အတွက်) လူတွေ တစ်ခုခုလုပ်မယ့် အရေးကို ဝေးကွာစေလို့ပဲ” ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။

အဲဒါ စိတ်စမ်းသပ်ချက် လုပ်ချင်တော့ ပြောသူနာမည်ကို ဖျောက်လိုက်ပြီး ဒီစကားရပ်ကို မင်းဘယ်လိုမြင်လဲ။ အဲဒါ အရင်က ပြည်ပမှာနေခဲ့တဲ့လူတစ်ယောက် ပြောခဲ့တာဆိုတဲ့ သဘောမျိုးနဲ့ သူ့ကို မေးလိုက်တဲ့။ သူ့ အဖြေက အဲဒီစကားကို nonsense တဲ့။ ကျွန်တော် ထိုင်းမှာ နေရတော့ မဲစာရင်း မပါတော့ မဲမပေးနိုင်ခဲ့တာကိုလည်း သိတော့ သူက ဆက်ပြောတာပေါ့။ မဲမပေးခဲ့တဲ့သူဟာ အစိုးရကို အခုမှ ဝင် မဝေဖန်သင့်ဘူး ဘာညာပေါ့။ တခြား quotaiion တစ်ခုကိုပဲ ချစ်ရတဲ့ သူငယ်ချင်းကြီးက ကိုးကားပြောသွားတာ။ သူက quotation တွေ ကြိုက်တဲ့သူမို့ သူ့ကို တမင် စမ်းသပ်လိုက်ကတာလည်း ပါတယ်။ ဟီး။ တကယ်တော့ မဲမပေးခဲ့တဲ့သူက မဝေဖန်ရဘူးဆိုတာကလည်း သဘာဝ မကျပါဘူး။ မဲပေးခဲ့ခဲ့ မပေးခဲ့ခဲ့ လူတိုင်းဟာ ဥပဒေတွေကို လိုက်နာနေရပြီး၊ impact တွေကလည်း မဲမပေးခဲ့သူအပါအဝင် လူတိုင်းအပေါ် သက်ရောက်တယ်လေ။ အဲဒိလောဂျစ်ကြီးက သဘာဝ မကျပါဘူး။

အဲဒါနဲ့ nonsense လို့ သူေြပြာပြီးတော့မှ အဲဒီစကားက ဒေါ်စု ပြောခဲ့တာဆိုတော့ ကျွန်တော့်ကို ဆဲပါလေရော။ မင်းက quotaion တွေကို ဖြတ်ညှပ်ကပ်တဲ့။ မဆိုင်ဘူးလေ။ သူလည်း quotation တွေဆို တင်နေကျ။ သူ့စိတ်ကို စမ်းသပ်ချင်လို့သာ ပြောသူနာမည်ကို တမင် အာရုံလွှဲလိုက်တာ။ အဲဒီမှာ ပြောသူရဲ့ အရှိန်အဝါ မပါတော့ အဲဒိစကားကို nonsense လို့ ပြောပါလေရော။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း မီဒီယာသောက်ကျင့်ဆိုပြီး စွပ်စွဲတာပေါ့။ exile ညှော်နံ့မိနေပြီလို့လည်း စွပ်စွဲသေးတယ်။ ဘာဆိုင်လို့လဲ။ သိချင်လို့ စမ်းသပ်ကြည့်တာလေးကို။ ဟီး။ ကျွန်တော်ကလည်း အားကျမခံ ပြန်ပြောတာပေါ့။ မင်းက ငါ့ရဲ့ အစမ်းသပ်ခံ ကြွက်ဖြူလေးလို့။ ဟီး။ မင်းမို့ ဒေါ်စုစကားကို nonsense လို့ ပြောရက်တယ်ကွာ ဆိုပြီးလည်း ပြန်ရိလိုက်သေးတယ်။ ဟီး

စကားတစ်ခွန်းရဲ့ အမှန်အမှားဆိုတာ ပြောသူရဲ့ နာမည်အပေါ်မှာပါ မူတည်နေတာ သိလိုက်ရတယ်။ စကားအပေါ် တန်ဖိုးထားမှှု မထားမှှုဆိုတာ ပြောသူအပေါ်မှာ မူတည်နေရော။ ဒါကြောင့် တခါတလေ ဒေါ်နယ်ထရမ့်တို့၊ ကလင်တန်တို့ ပြောလိုက်တဲ့ စကားတွေဟာ ပုံမလာပေမဲ့၊ တခါတခါဆို ပြောတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ချင်း အတူတူ သူတို့လိုလူတွေ ပြောမှ လူတွေက အရေးလုပ်ကြတာလေ။ 

ထားပါ။ အခုဟာ ရေးလိုက်လို့ ဒေါ်စုကိုပဲ အသားလွတ်လိုက်တိုက်ခိုက်တယ်လို့တော့ မထင်ပါနဲ့။ ဟိုးအရင် Gtalk ခေတ်၊ blog ခေတ်ကတည်းက ဒေါ်စုကို ချစ်လို့ ကဗျာတွေ သုံးလေးပုဒ် ရေးခဲ့ဖူးတယ်။ အလိုလို နေရင်းကို ချစ်စရာကောင်းတဲ့ အမေတစ်ယောက်လို၊ အန်တီကြီး တစ်ယောက်လို ခံစားခဲ့တာ။ အခုလည်း သိပ်မကြိုက်တော့ပေမဲ့ အတိုင်းအတာ တစ်ခုထိ ချစ်နေတုန်းပါပဲ။ မကြိုက်တော့တာကတော့ ၂၀၁၂ ကတည်းက။ ထားပါ။ မကြိုက်တဲ့အကြောင်း မပြောချင်တော့ဘူး။

အတိုင်းအတာ တစ်ခုအထိ အန်တီတစ်ယောက်လို ချစ်နေတုန်းပဲ။ ဒါကြောင့် အခု နိုင်ငံခြာမှာ ဆန္ဒပြကြရင် ဒေါ်စုပုံကို မီးရှို့တာ ဘာညာလုပ်ကြရင် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပြိး ဒေါသထွက်လာတာ အမှန်ပဲ။ ထားပါ။ ဒါက ကိုယ့်စိတ်ခံစားချက်။

အခုမှ အမေစု ဆိုပြီး အရမ်းချစ်ပြနေတဲ့ အထဲက တချို့ဆို အဲဒီတုန်းက ဒေါ်စုပုံတွေ၊ ဒေါ်စုအကြောင်းတွေ ရေးလို့ ဆိုပြီး block ခဲ့တဲ့သူတွေပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော် နဘေတွေနဲ့ ရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာတစ်ပိုဒ်က

အမေ့ခြံနံပါတ် ငါးဆယ့်လေးဟာ

မျှော်လင့်ခြင်းရဲ့ ပြယုဂ် အားတက်ဆေးပေါ့ 

အမေ့အမြင်ပုံစံကို အငှားဆောင်ပြီး သားတို့အများအတွက်တွေးမယ် 

အမေ့ရင်ခုန်သံကို ကြားယောင်ပြီး သားတို့အားဆက်မွေးမယ်။

ကိုယ်ရေးခဲ့တာနဲ့ အခု အဆဲမခံရအောင် ကာဗာလုပ်တာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ခံစားချက် ပြောင်းသွားတာကို ပြောပြတာ။

၂၀၁၂ က စပြီး ခံစားချက် ပြောင်းသွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အကောင်းဆုံးလုပ်နိုင်ပါစေဆိုတဲ့ ဆန္ဒတော့ ရှိနေတုန်းပဲ။ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခံစားလိုက်ရတာကတော့ လက်ပံတောင်းတောင် ကိစ္စကနေ စတယ်။ လူတွေရဲ့ အုပ်စုစိတ်ဓာတ်ကိုလည်း စိတ်ပျက်မိတယ်။ အဲဒီလူတွေကို မထောက်ခံရင်တောင် မဆဲသင့်ဘူး မဟုတ်လား။ အသိမ်းခံရတဲ့ မြေတွေဟာ ကိုယ့်မြေတွေဆိုရင်၊ ပြီးတော့ အဲဒီပရောဂျက်ရဲ့ အဓိက အကျိုးခံစားုရမယ့် နိုင်ငံဟာ တရုတ်နိုင်ငံ ဖြစ်နေကြောင်း သိရင်.. မြေအသိမ်းခံခဲ့ရသူ အဖွားကြီးတွေဘက်က မရပ်တည်ပေးနိုင်ရင်တောင်မှ ကိုယ်ချင်းစာတရားကိုငဲ့သင့်တယ်။ မဆဲသင့်ဘူးလို့ ထင်တယ်။ မြေ၊ယာပဲ တစ်သက်လုံး လုပ်ကိုင်စားခဲ့တဲ့သူတွေဟာ လျော်ကြေး ဘယ်လောက်ရရ အဲဒါပဲ ဆက်လုပ်ချင်မှာပဲ။ အခု ကျွန်တော် ပြောတဲ့ သူငယ်ချင်းမှာလည်း တစ်နေ့ အေးအေးချမ်းချမ်း ယာပြန်လုပ်မယ်ဆိုတဲ့ အိပ်မက်ရှိကြောင်း သူပြောတယ်။ အဲ… အသိမ်းခံရတဲ့ မြေဟာ ကိုယ့်မြေ ဖြစ်နေပြီဆိုရင် ? ပျက်စီးသွားတဲ့ ဘဝ စိတ်ကူးယဉ်မှှုလေးတွေကို ဘာနဲ့ ပြန်လျော်ပေးကြမှာလဲ။

အချုပ်ပြောရရင် မဲမပေးခဲ့ဘူးဆိုတာလည်း ဒေါ်စုပြောခဲ့တဲ့ quotation အတိုင်းပဲ။ ဒီမိုကရေစီ အတုမှာ ဘာမှ မလုပ်ကြတော့ဘဲ မျောသွားတာဟာ ပိုဆိုးတယ်လို့ ထင်လို့။

(Facebook က ပို့စ်ကို မူရင်းရေးခဲ့တဲ့ backdate နဲ့ blog ကို ပြန်ရွှေ့တာပါ။)

အန်တီစုရဲ့ ပျော့ကွက်တစ်ခု

 လွတ်လပ်မှှုတို့၊ လူသားဝါဒီတို့ ရှှုထောင့်က ကြည့်မယ်ဆိုရင် ဒေါ်စုကိုက ဟိုးအရင်ကတည်းက ထောက်ပြစရာ တစ်ခုရှိတယ်။ နိုင်ငံရေး ရှှုထောင့်ကနေ ဆိုရင်တော့ သူမှန်ပါတယ်။ အရင်ကလည်း ရေးဖူးတယ်။

သူ့ကို နိုင်ငံခြားသားနဲ့ ယူတဲ့ ကိစ္စကို စစ်အာဏာရှင်တွေက အောက်လုံးနဲ့ တိုက်ခိုက်တဲ့အခါ၊ ဘိုကတော်စုကြည်တို့၊ ကုလားဖြူမယားစုကြည်တို့ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေကို ရင့်ရင့်သီးသီး သုံးပြီး အရင်တုန်းက စစ်အာဏာရှင်တွေက တိုက်ခိုက်၊ မေးခွန်းထုတ်တုန်းက သူပြန်ဖြေခဲ့တာက နိုင်ငံခြားမှာနေရင် နိုင်ငံခြားသားနဲ့ ရမှာပေါ့။ မြန်မာမှာနေရင် မြန်မာနဲ့ ရမှာပေါ့ ဆိုတဲ့အဖြေမျိုးပဲ ပေးသွားတယ်။  တကယ်က လူအချင်းအတူတူပဲ၊ အိမ်ထောင်ရေးက ကျွန်မကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စ၊ နိုင်ငံခြားသားလည်း လူပဲ ဆိုပြီး ဖြေသင့်တာမျိုး။ နိုင်ငံခြားသားနဲ့ ယူခဲ့တာက မှားခဲ့သလို၊ အဲလိုမှားအောင် စစ်အစိုးရက ပြည်ပကို ပို့ထားလို့ နိုင်ငံခြားမှာနေရလို့ နိုင်ငံခြားသားနဲ့ပဲ ရခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ သဘောမျိုး ဖြစ်သွားရော။

နိုင်ငံခြားသားနဲ့ ယူလိုက်တဲ့သူတွေဟာ ကံဆိုးမိုးမှောင်စွာနဲ့ နိုင်ငံခြားရောက်ပီး ရွှေမြန်မာတွေကို  မရဘဲ နိုင်ငံခြားသားကို ယူလိုက်ရသလိုလို။ 

အဲဒီတုန်းက အာဏာရှင်တွေက အောက်လုံးသုံးပြီး သူ့ကို တိုက်ခိုက်တာ ဆိုးဝါးလွန်းပေမဲ့ အဲဒီတုန်းက ဒေါ်စုတုံ့ပြန်ပုံကို ဟိုးအရင်ကတည်းက ဘဝင်မကျခဲ့ဘူး။ 

နိုင်ငံရေးအရကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့ ဒေါ်စု အဲလို ဖြေခဲ့တာ မှန်ပါတယ်။ နို့မို့ဆိုရင်တော့ အဲဒီအချက်နဲ့ပဲ နိုင်ငံရေးမှာ  တစ်ပန်းရှုံးနေတာကိုး။

(Facebook က ပို့စ်ကို Facebook က ဒိတ်အတိုင်း backdate နဲ့ ပြန်တင်တာပါ။ 

ကိုမျိုးမဟာလက်နက်

 (ကိုမျိုး မဟာလက်နက်)

ကိုမျိုး မဟာလက်နက် ဆိုလု့ိ 18+ မထင်ကြနဲ့ဦး။ ငါးတန်းလား၊ ခြောက်တန်းမှာလား မသိ။ အ-ထ-က (၅) တာမွေမှာ..သမိုင်းဆရာက ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ် ဖြစ်ရခြင်း အကြောင်းကို သင်တော့ .... ကို = (ကို)လိုနီ နယ်မြေများ အပြိုင်အဆိုင်ရှာဖွေခြင်း။ မျိုး = အ(မျိုး)သားရေး စိတ်ဓာတ်များ အလွန်ပြင်းထန်လာခြင်း။ မဟာ = (မဟာ)မိတ်စစ်အုပ်စုများ အပြိုင်အဆိုင်ဖွဲ့စည်းခြင်း။ လက်နက် = စစ်(လက်နက်)ပစ္စည်းများ အပြိုင်အဆိုင် တပ်ဆင်ခြင်းကို အလွယ်မှတ်ခိုင်းတာ။ mnemonic နည်းပေါ့။ 

ပြောချင်တာက အဲလို နည်းနဲ့ မှတ်ခဲ့ရုံမက ကိုယ်ဟာ.... ခပ်ငယ်ငယ်လေးရှိသေးပေမဲ့...အဲလို ကလေးအရွယ်ကတည်းက မျိုးချစ်စိတ်ဆိုတာ ကမ္ဘာစစ်ကိုတောင် ဖြစ်စေပါလား၊ ဒါနဲ့များ ကမ္ဘာ့သမိုင်းမှာကျ အဲလိုသင်ပြီး မြန်မာ့သမိုင်းလို ဟာမျိုးမှာကျ ဘာလို့ မျိုးချစ်စိတ်က (အမြဲတမ်း ခြွင်းချက်မရှိ) ကောင်းသလို သဘောတရားတွေ သင်ရတာလဲဆိုပြီး လေးလေးနက်နက်ကို အဲဒီတုန်းက တွေးဖူးတာ။ မျိုးချစ်စိတ်ရဲ့ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးကို တချို့လူကြီးတွေ အခုထိ အဲလို မတွေးနိုင်တာ အံ့သြစရာ။

ပြောရရင်တော့ ကိုယ်ဟာ ငယ်ငယ်ကတည်းက အတွေးအခေါ်ကောင်းခဲ့တဲ့သူလေးပါလား။ 😃 ဆရာအောင်သင်း သူ့ကိုယ်သူ အရွှန်းဖောက် ပြောဖူးသလို ပြောရရင်တော့ ... ငယ်ငယ်တုန်းက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အခု ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်က ပြန်ကြည်ညိုစရာ။ ခိခိ 😃

(ကောင်းကင်ကို)

Facebook က ပို့စ်တချို့ blog ကို ရွှေ့တဲ့အနေနဲ့ Facebook ပို့စ်ကို backdate နဲ့ ပြန်တင်တာပါ။

ဘာသာရေး နဲ့ ဘိန်း

 ဘာသာရေးနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး “အဆိုးဘက်မှာ စွဲလမ်းမှှု”ဟာ ဘိန်းစွဲတာထက် ဆိုးပါတယ်။ ဘိန်းက စွဲတဲ့လူနဲ့ သူ့ပတ်ဝန်းကျင် ကွက်ကွက်လေးလောက်ပဲ ဆိုးကျိုးပေးနိုင်တာ။ ဘာသာရေး အစွဲအလမ်းကြောင့်ကျ တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာ အပြစ်မဲ့သူတွေ အများကြီး သေနေရ၊ ဒုက္ခရောက်နေရ၊ အဖိနှိပ်ခံနေရတယ်။

ဘိန်းစွဲခဲ့သူတွေထဲမှာ ကျွန်တော်တို့ လေးစားနေရတဲ့ ကမ္ဘာကျော် အဆိုတော်တွေ ရှိတယ်။ မြန်မာ့ဂီတလောကမှာ သမိုင်းမှတ်တိုင်တွေ စိုက်ထူသွားခဲ့တဲ့ အဆိုတော်တွေ ရှိတယ်။ (အဲဒီ အဆိုတော်တွေရဲ့ နာမည်တွေကိုတော့ ကျွန်တော် မပြောချင်ဘူး) ဘာသာရေး အလွန်အကျွံ စွဲသူတွေကြောင့်တော့ လူတွေ သေရတာပဲ ရှိတယ်။

ဘာသာရေးကို အရမ်းယုံကြည်စွဲလမ်းပြီး ကောင်းတာလုပ်တဲ့သူတွေလည်း ရှိပါတယ်လို့ ပြောလာရင် အဲဒါက တကယ်တော့ အဲဒီလူဟာ ဘာသာရေးကွက်ကွက်လေးတစ်ခုတည်းကို စွဲလမ်းမနေဘဲ မေတ္တာဝါဒကို ကျင့်သုံးလို့ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ အဲလိုလူမျိုးဟာ ဘာသာရေးကို စွဲလမ်းတာ မဟုတ်ဘဲ ဓမ္မကို နှစ်ခြိုက်တာလို့ ပြောရမလား။

ဘာသာတစ်ခုတည်းကို အလွန်အကျွံ ကွက်ပြီး စွဲလမ်းနေရင်တော့ အဲဒီဘာသာရေးသမားဟာ သူ့ဘာသာနဲ့ ကိုယ့်ဘာသာ အပြိုင်အဆိုင် ခွပ်နေမယ့် အဆင့်ကနေ ဘယ်လိုလုပ် တက်လာမှာလဲ။

ဘာသာရေးကြောင့် တိုက်ရိုက်မဟုတ်ပေမဲ့… ဘာသာရေးခေါင်ဆောင်တွေကြောင့် World Trade Center လည်း ပြိုခဲ့ပြီ။ အစ္စလာမ်မစ် ဘာသာရေးခေါင်းဆောင်တချို့ဟာ ကမ္ဘာမှာ ရွံစရာအကောင်းဆုံး လူတွေကို ဖြစ်လို့။

ဘာသာရေးခေါင်းဆောင်တွေကြောင့် “ခွေးကို အားရပါးရ ပေါင်းစမ်း” ဆိုတဲ့ စကားတွေလည်း ပေါ်လာပြီ။ အဲလို ဘုန်းကြီးကို ရဟန်းတစ်ပါးမို့၊ သင်္ကန်းကြီး ဝတ်ထားလို့ မဝေဖန်သင့်ဘူးဆိုတဲ့ အယူအဆက ခေတ်ပညာတတ်ဆိုတဲ့… စက်မှှုတက္ကသိုလ်က ကျောင်းနေဘက် တချို့မှာတောင် ရှိသေးတယ်။ ကြည့်စမ်း။ ဘာသာရေး အစွဲအလမ်း၊ ဘာသာရေးမှှိုင်းက လူတွေကို ဘယ်လောက်တောင် ကန်းစေသလဲဆိုတာ။

ကောင်းကင်ကို

friend list မှာ လူလျော့သွားလို လျော့သွားငြား ပြန်တင်ကြည့်တာ။ ဟိုးအရင်တုန်းက ရေးခဲ့တဲ့ဟာ။ Facebook က ပို့စ်ကို အဲဒီရက်အတိုင်း backdate နဲ့ ပြန်တင်တာပါ။

OCD (သို့မဟုတ်) စိတ်စွဲလွန်ဝေဒနာ

သူ့ကိုကျွန်တော် စတွေ့တုန်းက

ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာ အရာရာအားလုံး ငြိမ်းချမ်းတိတ်ဆိတ်သွားခဲ့တယ်။

အာသာဆန္ဒ အကြောဆွဲမှှုအားလုံး၊

ခေါင်းထဲမှာ တရစပ် ထင်နေတဲ့ ပုံရိပ်တွေအားလုံး

ပျောက်သွားခဲ့တယ်။

ခင်ဗျားမှာ စိတ်စွဲလွန်ဝေဒနာ ရှိပြီဆိုရင်၊ ငြိမ်သက်တဲ့ အခိုက်အတံ့ဆိုတာမျိုး ခင်ဗျား ဘယ်တော့မှ ရမှာမဟုတ်ဘူး။

အိပ်ရာထဲမှာတောင် ကျွန်တော်တွေးနေတတ်တယ်။

ငါ တံခါးတွေ သော့ခတ်ခဲ့ရဲ့လား။ ခတ်ခဲ့တယ်။

ငါ လက်ဆေးခဲ့ရဲ့လား။ ဆေးခဲ့တယ်။

ငါ တံခါးတွေ သော့ခတ်ခဲ့ရဲ့လား။ ခတ်ခဲ့တယ်။

ငါလက်ဆေးခဲ့ရဲ့လား။ ဆေးခဲ့တယ်။

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် သူ့ကို စတွေ့ခဲ့တုန်းက၊ ကျွန်တော် တွေးနိုင်ခဲ့တဲ့ တစ်ခုတည်းသော အရာက

သူ့နှှုတ်ခမ်း အကွေးအညွတ်လေးပဲ။

ဒါမှမဟုတ် သူ့ပါးပေါ်ကျနေတဲ့ မျက်တောင်လေး

သူ့ပါးပေါ် ကျနေတဲ့ မျက်တောင်လေး

သူ့ပါးပေါ် ကျနေတဲ့ မျက်တောင်လေး။

ရင်ခုန်သံဖွင့်ဟ သူ့ကိုစကားစရတော့မယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်သိခဲ့တယ်။

သူနဲ့ကျွန်တော် တစ်နေရာမှာ ချိန်းတွေ့ကြဖို့ စက္ကန့်သုံးဆယ်အတွင်းမှာ ခြောက်ကြိမ်တောင် ကျွန်တော် ကမ်းလှမ်းမိတယ်။

သုံးကြိမ်မြောက်မှာ သဘောတူလက်ခံကြောင်း သူပြောလိုက်ပေမဲ့ ကျွန်တော်က စိတ်မချသေးတော့ ဆက်ပြီး ကမ်းလှမ်းနေမိတော့တာပေါ့။

ပထမအကြိမ် ချိန်းတွေ့ခဲ့ကြတုန်းက သူနဲ့ကျွန်တော် စကားပြောခဲ့ရတဲ့ အချိန်ထက်တောင်၊ အစားအသောက်ကို တကယ်စားခဲ့တဲ့ အချိန်ထက်တောင်၊ အစားအသောက်အရောင်အပေါ် ကျွန်တော်ဇီဇာကြောင်နေခဲ့တဲ့ အချိန်က ပိုများခဲ့တယ်။

ဒါပေမဲ့ အဲဒါကို သူသဘောကျသွားပါလေရော။

သူ့ကို ကျွန်တော် နှှုတ်ဆက်အနမ်း ၁၆ ကြိမ် ပေးရတာ၊ တကယ်လို့ အဲဒီနေ့ဟာ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ဖြစ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် နှှုတ်ဆက်အနမ်း ၂၄ ကြိမ် ပေးရတာကိုလည်း သူ သိပ်သဘောကျခဲ့တယ်။

အိမ်ပြန်ဖို့ လမ်းလျှောက်ကြတဲ့အခါ ပလက်ဖောင်းအက်ကွဲရာတွေကြောင့် ကျွန်တော် တုံ့နှေးစိတ္တဇဖြစ်၊ အတူတူလမ်းလျှောက်ချိန်ကို တစ်သက်တာလောက်ယူပစ်ခဲ့ရတာကိုလည်း သူသိပ်သဘောကျခဲ့တယ်။

အိမ်တစ်လုံးမှာ ကျွန်တော်တို့ အတူတူပြောင်းနေကြတဲ့အခါ လုံခြုံလိုက်တာလို့ သူကပြောတယ်။ ကျွန်တေ်ာက တံခါးကို ၁၈ကြိမ်တိတိ သော့ခတ်လေ့ရှိတော့ ဘယ်သူမှ ဝင်မခိုးနိုင်တော့ဘူးပေါ့။

သူစကားပြောတဲ့အခါ သူ့နှှုတ်ခမ်းတွေကို ကျွန်တော် အမြဲတမ်းကြည့်တယ်။

သူစကားပြောတဲ့အခါတိုင်း ကြည့်တယ်။

သူစကားပြောတဲ့အခါတိုင်း ကြည့်တယ်။

သူစကားပြောတဲ့အခါတိုင်း ကြည့်တယ်။

သူစကားပြောတဲ့အခါတိုင်း ကြည့်တယ်။

ကျွန်တော့်ကိုချစ်တဲ့အကြောင်း သူဖွင့်ဟ စာလုံးပေါင်းတဲ့အခါ၊ သူ့နှှုတ်ခမ်းလွှာအစွန်နှစ်ဘက်ဟာ အပေါ်ကို ကွေးကွေးလေးတက်သွားတယ်။

ညဆိုရင် မီးတွေအားလုံးကို ကျွန်တော် ပိတ်လိုက်တာ၊ ပြန်ဖွင့်လိုက်တာ၊ ပြန်ပိတ်လိုက်တာ၊ ပြန်ဖွင့်လိုက်တာ၊ ပြန်ပိတ်လိုက်တာ၊ ဖွင့်လိုက်၊ ပိတ်လိုက်၊ ဖွင့်လိုက်၊ ပိတ်လိုက်၊ ဖွင့်လိုက်၊ ပိတ်လိုက်၊ ဖွင့်လိုက်၊ ပိတ်လိုက်၊ ဖွင့်လိုက်၊ ပိတ်လိုက်၊ ဖွင့်လိုက်၊ ပိတ်လိုက်၊ ဖွင့်လိုက်၊ ပိတ်လိုက်၊ ဖွင့်လိုက်၊ ပိတ်လိုက်၊ ဖွင့်လိုက်၊ ပိတ်လိုက် လုပ်နေတာတွေကို သူက အိပ်ရာထက်မှာလှဲပြီး ကြည့်နေခဲ့တာပေါ့။

သူဟာ မျက်လုံးလေးမှိတ်ထားပြီး၊ နေ့အလင်းရောင် နဲ့ ညအမှောင်တွေ သူ့ရှေ့မှာ တစ်ဖျပ်ဖျပ် ဖြတ်သန်းပြေးလွှားနေသလိုမျိုး စိတ်ကူးယဉ်လို့ ရခဲ့တာပေါ့။

ဒီလိုနေလာရင်းနဲ့ တချို့နံနက်ခင်းတွေမှာ၊ သူအလုပ်မသွားခင် နှှုတ်ဆက်အနမ်းတွေ ကျွန်တော်စခြွေတဲ့အခါ သူအလုပ်နောက်ကျလိမ့်မယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်နဲ့ သူခပ်သွက်သွက် ထွက်သွားတတ်လာပြီ။

ပလက်ဖောင်းအက်ကွဲရာတွေနား ကျွန်တော်စိတ္တဇပွားပြီး ရပ်နေမိတဲ့အခါ သူတစ်ယောက်တည်း ဆက်လျှောက်သွားတတ်လာပြီ။

ကျွန်တော့်ကိုချစ်တဲ့အကြောင်း သူ လေးတိလေးကန်စာလုံးပေါင်းတဲ့အခါ သူ့ပါးစပ်ဟာ တင်းတင်းတောင့်တောင့်၊ မျဉ်းဖြောင့်တစ်ကြောင်းလို ဖြစ်လာပြီ။

ကျွန်တော့်ကို အချိန်တွေ အလွန်အကျွံပေးနေရကြောင်း သူပြောလာပြီ။

ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်ကစပြီး သူ့အမေအိမ်မှာ သူ ပြောင်းအိပ်ပြီ။

သူ့ကို ကျွန်တော် အရူးအမူးစွဲလမ်းနေတာကို သူ ခွင့်မပြုခဲ့သင့်တဲ့အကြောင်း ကျွန်တော့်နားထဲကို သူ သံရည်ပူလောင်းပြီ။ ဇာတ်လမ်းကြီး တစ်ခုလုံးဟာ အမှားအယွင်းတစ်ခုတဲ့။ ဒါပေမဲ့ သူနဲ့ ပွေ့ဖက်ပြီးတိုင်း ကျွန်တော် လက်ဆေးစရာမှမလိုတာ၊ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အမှားအယွင်းတစ်ခု ဖြစ်နိုင်မှာလဲ။ အချစ်ဆိုတာ အမှားအယွင်းတစ်ခု မဟုတ်ဘူး။ သူကျတော့ အဝေးကို ထွက်ပြေးနိုင်ပြီး ကျွန်တော်ကျတော့ ထွက်မပြေးနိုင်ဘူးဆိုတဲ့ စုတ်သပ်ရင်ကွဲအမြင်က ကျွန်တော့်ကို သေလုမတတ် နာကျင်စေတယ်။

သူ့အကြောင်းပဲ အမြဲတွေးနေမိလို့ နောက်တစ်ယောက်ရှာဖို့ ကျွန်တော် အပြင်မထွက်နိုင်ဘူး။ ကျွန်တော် အပြင်မထွက်နိုင်ဘူး။

အရာရာကို ကျွန်တော် အလွန်အကျွံ စွဲလမ်းမိပါတယ်။ ကျွန်တော့် အရေပြားတလျှောက် ရောဂါပိုးတွေ အလစ်ဝင်ရောက်လာတာကို ကျွန်တော်မြင်ရတယ်။

ကားတွေ တစ်စီးပြီးတစ်စီး၊ ဆက်တိုက်…ဆက်တိုက်…ဆက်တိုက်…ကျွန်တေ်ာ့ကို ဝင်တိုက်တာကို ကျွန်တော်မြင်ရတယ်။

ကျွန်တော်တွယ်ငြိခဲ့သမျှအရာရာမှာ သူသာ ပထမဆုံး အလှအပပါ။

စတီယာရင်ကို သူစတိုင်ကျကျ ကိုင်လိုက်ပုံကို မြင်ယောင်တွေးတောရင်း နံနက်တိုင်းမှာ နိုးချင်တယ်။

မီးခံသေတ္တာဖွင့်သလို စတိုင်နဲ့ ရေပန်းခလုတ်ကို သူလှည့်ပုံ

ဖယောင်းတိုင်တွေကို သူမှှုတ်ငြှိမ်းပုံ

ဖယောင်းတိုင်တွေကို မှှုတ်ငြှိမ်း

ဖယောင်းတိုင်တွေကို မှှုတ်ငြှိမ်း

ဖယောင်းတိုင်တွေကို မှှုတ်ငြှိမ်း

ဖယောင်းတိုင်တွေကို မှှုတ်ငြှိမ်း

မှှုတ်ငြှိမ်း

အခု သူ့ကို တခြားဘယ်သူက နမ်းနေမလဲဆိုတာကို ကျွန်တော်တွေးနေမိတယ်။

ကျွန်တော် အသက်တောင် ရှူလို့မရတော့ဘူးဗျာ။ ဘာကြောင့်လည်းဆိုတော့ အဲဒီလူက သူ့ကို တစ်ချက်ပဲနမ်းတယ်။ အဲဒီအနမ်းဟာ ပြီးပြည့်စုံမှှု ရှိမရှိလည်း အဲဒီလူ ဂရုမစိုက်ဘူး။

ကျွန်တော်သူ့ကို အရမ်း ပြန်လိုချင်တယ်။

တံခါးကို ကျွန်တော် မပိတ်ဘဲ ထားလိုက်ပြီ။

မီးကို ကျွန်တော် မပိတ်ဘဲ ထားလိုက်ပြီ။

By နီးလ်ဟီးလ်ဘွန်းန် (Neil Hilborn)

ဘာသာပြန်သူ - ကောင်းကင်ကို

ကဗျာဆရာ နီးလ်ဟီးလ်ဘွန်းန် ရဲ့ “OCD” ဆိုတဲ့ slam poem (စကားပြော ကဗျာ) ပါ။ Slam poem တွေဟာ ပရိသတ်ဆီကို စကားပြောပုံစံနဲ့ တိုက်ရိုက်မက်ဆေ့ ပေးလေ့ရှိပါတယ်။ Slam poem တွေကို ကော်ဖီဆိုင်တွေ၊ စာအုပ်ဆိုင်တွေမှာလည်း ရွတ်ဆိုတင်ဆက်လေ့ ရှိပါတယ်။ ပထမဆုံး poetry slam ကဗျာရွတ်ဆို တင်ဆက်မှှု ပြိုင်ပွဲကို အမေရိကန်နိုင်ငံ၊ နယူးယောက်မြို့မှာ ၁၉၈၈ ခုနှစ် သြဂုတ်လက ကျင်းပပြုလုပ်ခဲ့ပါတယ်။ ၁၉၉၀ မှာတော့ အမေရိကန်နိုင်ငံမှာ ပထမဆုံး National Poetry Slam ပြိုင်ပွဲကို စတင်ကျင်းပခဲ့ပါတယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ poetry slam ဟာ အလွန်ရေပန်းစားလာတာမို့ ကဗျာဆရာတွေဟာ အချိန်ပြည့် အလုပ်အကိုင်အဖြစ် နိုင်ငံတစ်ဝှမ်းမှာ လှည့်လည်ပြီး ကဗျာရွတ်ဆိုတင်ဆက်နိုင်လာကြပါတယ်။ အမေရိကန်နိုင်ငံမှာတင်မကဘဲ ကမ္ဘာ့နိုင်ငံတွေကို လှည့်လည်ပြီး ကဗျာရွတ်ဆိုတင်ဆက်မှှုတွေ ပြုလုပ်လာကြပါတယ်။

နီးလ်ဟီးလ်ဘွန်းန်ရဲ့ ကဗျာဟာ “OCD” စိတ်ရောဂါဝေဒနာ အကြောင်းကို အချစ်အလွမ်း ကြေကွဲမှှုခံစားချက်ကြမ်းကြမ်းနဲ့ ရောစပ်ဖွဲ့ဆိုထားတဲ့ ကဗျာဖြစ်ပါတယ်။ အသက် ၁၈ နှစ်ကနေ ၅၄ နှစ်အတွင်း စုစုပေါင်းလူဦးရေရဲ့ ၂ ရာခိုင်နှှုန်းကျော်ဟာ OCD ဝေဒနာရှင်တွေလို့ OCD ဝေဒနာအကြောင်း ဝက်ဘ်ဆိုဒ်တစ်ခုက ဆိုပါတယ်။ စိတ်စွဲလွန်ဝေဒနာရှင်တွေရဲ့လက္ခဏာ တချို့ကတော့ လက်ခဏခဏ ဆေးရမှ နေသာထိုင်သာရှိတာ၊ တချို့အရောင်တွေကို ကြောက်ရွံ့တာ၊ တစ်ခုခုလုပ်ရင် ဘယ်နှစ်ကြိမ်ဆိုပြီး အကြိမ်အရေအတွက် အတိအကျ လုပ်ရမှ စိတ်အေးသွားတာ စတဲ့ အလွန်အကျွံ စွဲလမ်းမှှု မျိုးစုံပါပဲ။

စိတ်စွဲလွန်ဝေဒနာ ပေါ်လွင်အောင် တချို့စာကြောင်းတွေကို ကဗျာဆရာက ထပ်ကာထပ်ကာ ထပ်ကာထပ်ကာ ထပ်ကာထပ်ကာ ထပ်ကာထပ်ကာ ထပ်ကာထပ်ကာ ကျော့ထားပါတယ်။ ကဗျာတတိယပိုဒ်မှာပါတဲ့ “သူ့ပါးပေါ်ကျနေတဲ့ မျက်တောင်လေး” ဆိုတာကလည်း အဓိပ္ပါယ်အများကြီး ရှိပါတယ်။ ကြယ်ကြွေတဲ့အခါ ဆုတောင်းရင် ဆုတောင်းပြည့်တယ်လို့ အယူရှိကြသလိုမျိုးပဲ ပါးပေါ်မှာ မျက်တောင်လေးတွေ့ခိုက် ဆုတောင်းရင် ဆုတောင်းပြည့်တယ်လို့ တချို့က ယူဆကြသတဲ့။ ကောင်မလေးကို စတွေ့တဲ့အခိုက်အတန့်မှာ “သူ့ပါးပေါ်ကျနေတဲ့ မျက်တောင်လေး” ဆိုတာကို ကဗျာထဲမှာ အကြိမ်ကြိမ်ကျော့ထားတော့ ကဗျာဆရာဟာ နိမိတ်ပုံလှလှနဲ့ အကြိမ်ကြိမ် ဆုတောင်းချင်တာ ဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်တယ်။

နီးလ်ဟီးလ်ဘွန်းန်ရဲ့ “OCD” ကဗျာဟာ YouTube မှာ ၂၀၁၇ ခုနှစ် ဇန်နဝါရီလအထိ စာရင်းအရ ကြည့်ရှှုသူပေါင်း ၁၂သန်းကျော် ရှိပြီး စံချိန်သစ်တစ်ခု တင်ထားပါတယ်။

နင္မလုပ္ခဲ့တာေတြ

မွတ္မိေသးလား?

နင္အျမတ္တႏုိးထားတဲ့ကား၊ ငါ မရမကငွားခဲ့တဲ့ရက္က

ငါ့လက္ခ်က္နဲ႔ နင့္ကားေလး ပိန္ခ်ိဳင့္ရုပ္ပ်က္

နင္ ငါ့ကုိသတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ ေဒါသထြက္လိမ့္မယ္လို႔ ငါထင္ခဲ့ေပမဲ့

နင္ဟာ ေဒါသမထြက္ခဲ့။

မွတ္မိေသးလား?

ကပြဲကုိ အဝတ္အစားသတ္သတ္မွတ္မွတ္နဲ႔ လာရမယ့္အေၾကာင္း

နင့္ကိုမွာဖုိ႔အေရး ေခါင္းထဲေမ့ေပ်ာက္

နင္ ကုိ႔ရိုးကားရား ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ ေရာက္ခ်လာခဲ့

နင္ ငါ့ကုိ နာက်င္စိတ္ကြက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ငါထင္ခဲ့ေပမဲ့

နင္ဟာ စိတ္မကြက္ခဲ့။

မွတ္မိေသးလား?

တျခားေကာင္ေလးေတြကုိ ငါညဳတုတုျပဳစား

နင္သဝန္တုိေအာင္ မ်က္ႏွာမ်ားျပတုန္းက

နင္ငါ့ကို ထားသြားေတာ့မယ္လို႔ ငါထင္ခဲ့ေပမဲ့

နင္ဟာ ထားမသြားခဲ့။

နင္ဟာငါ့ကို သည္းခံျမတ္ႏုိး၊ ငါ့ေပ်ာ္ရႊင္မွႈေတြကို အုပ္မုိးေစာင့္ေရွာက္၊ နင္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တာေတြ မေရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အမ်ားၾကီးပဲေနာ္။

နင္ ဗီယက္နမ္က ျပန္လာရင္ စီကာပတ္ကံုးေျပာျပဖို႔

စကားလံုးေလးေတြျပင္ဆင္ ငါအမ်ားၾကီးစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေပမဲ့

နင္ဟာ ျပန္မလာႏုိင္ခဲ့။

By မဲရီးလ္ဂလပ္စ္ (Merrill Glass)

ဘာသာျပန္သူ - ေကာင္းကင္ကုိ

ကဗ်ာ စျပီး တင္တဲ့ရက္ (၂၀၁၇ စက္တင္ဘာ ၁)၊ ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ (၂၀၁၇ ဇန္နဝါရီ)

ဒန္နိစေကာ့ထ္ရဲ႕ “Discovering Poetry” စာအုပ္ထဲမွာ မဲရီးလ္ဂလပ္စ္ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ေဖာ္ျပထားတဲ့ “But You Didn’t” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ “Basic Skills in NEAB GCSE English” စာအုပ္မွာလည္း မဲရီးလ္ဂလပ္စ္ ကေလာင္အမည္နဲ႔ ဒီကဗ်ာေလး ပါခဲ့ပါတယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲကေန ျပန္ေရာက္မလာေတာ့တဲ့ ခ်စ္သူအေၾကာင္းကို ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာပါ။ အြန္လိုင္းမွာ လူၾကိဳက္မ်ားတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တရုတ္ဘာသာျပန္ထားတာကုိလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွာေတာ့ ေလးပုိဒ္ပါတဲ့ ဗားရွင္းနဲ႔ ေျခာက္ပိုဒ္ပါတဲ့ ဗားရွင္း ႏွစ္မ်ိဳးကြဲေနပါတယ္။ အဲဒီဗားရွင္းႏွစ္မ်ိဳးဟာ ေနာက္ဆံုးအပုိဒ္မွာလည္း နည္းနည္း ကြဲျပားေနပါတယ္။ မဲရီးလ္ဂလပ္စ္ဟာ ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံ ကြင္းစလန္းဇာတိ ကဗ်ာဆရာမ တစ္ေယာက္လို႔ တခ်ိဳ႕က ဆိုၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း “But You Didn’t” ကဗ်ာကို အေမရိကန္ စစ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးသည္က ေရးဖြဲ႕ခဲ့တာလို႔ ဆုိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အမည္မသိေက်ာင္းသူတစ္ဦးက ေရးဖြဲ႕ခဲ့တာလို႔ ဆိုၾကျပန္ပါတယ္။ ကဗ်ာရွင္နဲ႔ပတ္သတ္ျပီး ပေဟဠိျဖစ္ေနတာကလည္း အေတြးပြားေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မဲရီးလ္ဂလပ္စ္ လို႔ပဲဲ သံုးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ထားတာကေတာ့ “Discovering Poetry” စာအုပ္ထဲက ေလးပုိဒ္ဗားရွင္းကုိ ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ အဂၤလိပ္လိုမွာ အုိေကေနေပမဲ့ ဗမာလို တိုက္ရုိက္ဘာသာျပန္လိုက္ရင္ ကဗ်ာပံုစံရသ ေလ်ာသြားတယ္ထင္လိုိ႔ နည္းနည္းေလး ကြန္႔ညြန္႔ထားပါတယ္။

ပြည်ပအားကိုး ပုဆိန်ရိုး

 စစ်အစိုးရ သုံးခဲ့တဲ့ လေလှှိုင်းပေါ်က လူသတ်သမား၊ ပြည်ပအားကိုး ပုဆိန်ရိုးဆိုတဲ့ အောက်လုံးတွေ တစ်ပတ် ပြန်လည်လာပေါ့။ အဲဒီအောက်လုံးတွေ မြင်ရင် ပြည်ပမီဒီယာမှာ လုပ်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကို မြင်ပြီး ပြုံးမိတယ်။ သူတို့ မိဘတွေက မေးရင် “မေမေရေ… ကျွန်တော်တော့ လေလှှိုင်းပေါ်က လူသတ်သမား လုပ်နေတယ်” တို့၊ “မေမေရေ...ကျွန်မတော့ ပြည်ပအားကိုး ပုဆိန်ရိုး” လုပ်နေတယ်လို့ပဲ ပြန်ဖြေရတော့မလိုလို။ ဟီး။ ပြည်ပမီဒီယာတွေမှာ လုပ်တဲ့လူ တချို့ကို သိပါတယ်။ ကိုယ်သိသလောက်တော့ အားလုံးဟာ နိုင်ငံကို ချစ်တဲ့စိတ် အထိုက်အလျောက်ရှိကြတဲ့သူ၊ ကိုယ့်နိုင်ငံအတွက် အထိုက်အလျောက် ဂုဏ်ယူချင်ကြတဲ့သူတွေပါ။ ကိုယ့်နိုင်ငံ ဂုဏ်ရှိမယ့် ဟာမျိုးပဲ ရေးချင်ကြတာ။ ကိုယ့်နိုင်ငံ ကိုယ့်လူမျိုးထဲက ထူးချွန်တဲ့သူတွေ၊ ကောင်းတဲ့သတင်းတွေ ပေါ်လာရင်လည်း သတင်းလုပ်ကြရတာ အမော။ ဒါပေမဲ့ သတင်းသမားဆိုတော့ အဆိုးတွေ ပါလာရင်လည်း အဆိုးကို ရေးကြရတာပါပဲ။ ဘာမှ နိုင်ငံကို သစ္စာဖောက်နေကြတာ မဟုတ်ဘူး။ ကျင့်ဝတ်ရှိတဲ့ မီဒီယာတွေဟာ ဝတ္ထုရေးသလို ရေးချင်တိုင်း လျှောက်ရေးလို့ မရပါဘူး။

ရခိုင်ကိစ္စမှာ တခါတလေ ပြည်ပမီဒီယာတွေရဲ့ တချို့သတင်းတွေ မပြည့်စုံတာ ရှိနိုင်တယ်။ တကယ်လို့ မပြည့်စုံခဲ့ဘူးဆိုရင် အာဏာပိုင်တွေက နယ်မြေထဲ သတင်းလိုက်ခွင့်ကို တားဆီး ကန့်သတ်ထားလို့ပါ။ နောက် လူတွေလက်မခံလိုတဲ့ အမှန်တွေကိုလည်း ရှောင်လွှဲလို့ ရမှာမဟုတ်ဘးူ။ ဆရာကြီး ဒေါက်တာသန်းထွန်း ပြောခဲ့သလို ပရော်ဖက်ရှင်နယ်စိတ် ရှိရပါတယ်။ သမိုင်းကို မျိုးချစ်စိတ်နဲ့ ဝင်စွက်တော့ ရှေးခေတ်မြန်မာနိုင်ငံဟာ နဂိုရှိခဲ့တဲ့ အကျယ်အဝန်းထက် အများကြီး ပိုကျယ်ပြီး သမိုင်းမမှန်တော့တာမျိုးပေါ့။ သတင်းလောကမှာလည်း မျိုးချစ်စိတ်တွေ ဝင်စွက်နေရင် ရေရှည်မှာ အကျိုးယုတ်ပြီး ဘယ်သူကမှ ယုံတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူ။ ဒီတော့ ခါးသီးတဲ့အမှန်တရားကိုလည်း ရေးရမှာပါပဲ။ တစ်ကမ္ဘာလုံးက ရှိသမျှ မီဒီယာတွေ၊ ကုလသမဂ္ဂနဲ့ တခြားအဖွဲ့အစည်းတွေဟာ မြန်မာနိုင်ငံကိုပဲ ကွက်ပြီးတော့ အငြိုးထားနေတာ မဟုတ်ပါဘူး။ တောက်လျှောက် သူ့ဟာသူ ရပ်တည်လာခဲ့တဲ့

 ကမ္ဘာ့ မီဒီယာကြီးတွေဟာ ဒီရခိုင်အရေးကျမှ ငွေယူတယ်ဆိုတာလည်း ယုတ္တိမရှိသလို ခုချိန်ထိ ခိုင်လုံတဲ့ အထောက်အထား ဘာမှ မရှိသေးတဲ့ အောက်လုံးတွေပါပဲ။ လူတွေဟာ ကိုယ်ယုံချင်တာကိုပဲ အမှန်တရားအဖြစ် ကြိုလက်ခံထားပြီး အဲဒါနဲ့ ကိုက်တာကို အမှန်၊ မကိုက်တာ မှန်သမျှ သစ္စာဖောက်တွေလို့ ဦးနှောက်ထဲမှာ ကြိုဆုံးဖြတ်ထားကြလို့သာ အဲလိုထင်နေကြတာပါ။

နောက်တစ်ခုက အာဏာပိုင်တွေ ထုတ်ပြန်တဲ့ဟာမှာတောင် လွဲတာလေးတွေကို အကိုတစ်ယောက် ထောက်ပြထားတာ တွေ့တယ်။ သူ့ကို ကိုယ့်ကြောင့် လူမုန်းတာမျိုး ဖြစ်မှာစိုးလို့ သူ့နာမည်တော့ မထည့်တော့ဘူး။ သူထောက်ပြထားတာက ဘီစကစ် ကိစ္စကို ဆွဲယူပြီး UN ကို အကြမ်းဖက်အားပေးလို့ စွပ်စွဲတာရယ်၊ ပထမတစ်ရက်မှာ ဒိုင်းနက်တိုင်းရင်းသား အယောက်နှစ်ဆယ် သေတယ်ပြောပြီး၊ နောက်ရက် သတင်းမှာကျတော့မှ အကုန်လွတ်မြောက်လာတယ်လို့ State Counsellor Page က ရေးခဲ့တာကို ထောက်ပြထားတာပါ။ propaganda ဆန်နေတယ်တဲ့။ သူတို့လည်း လူတွေ သတိထားစေချင်တဲ့ စေတနာအမှားကြောင့်၊ လက်တွေ့အခက်အခဲတွေကြောင့် ခုလို လွဲသွားတာလို့ပဲ ကျွန်တော်ကတော့ ယူဆလိုက်ပါတယ်။ မတော်တဆ နေမှာပါ။ နောက်ရက်ကျ လွတ်လာကြောင်း အမှန်ပြန်ရေးတယ်ဆိုတော့လည်း မဆိုးပါဘူး။ 

ဒါပေမဲ့ မှားတာတွေကို မြန်မာတွေက တွစ်တာတွေမှာ လျှောက်ပြီး ရှဲနေတော့၊ နိုင်ငံတကာဌာနတွေကို ပတ်ဆဲနေတော့ သက်သက်မဲ့ ကိုယ့်နိုင်ငံကိုယ် အရှက်ခွဲသလို ဖြစ်သွားတယ်။ မရှဲရ မနေနိုင်ကြရင် update ဖြစ်တာတွေနဲ့ တကယ်သေချာတာတွေကိုပဲ ရှဲကြရင်ကောင်းမယ်။  

တကယ့် အမှန်သတင်းတွေပါ အမှားတွေကြောင့် တန်ဖိုးလျော့သွားနိုင်တာမို့ … သတင်းတစ်ခု တက်လာပြီဆိုရင် … အထူးသဖြင့် သွေးဆူမယ့် သတင်းမျိုးဆိုရင် အချိန်ကိုနည်းနည်း စောင့်ကြည့်ပါ။ သတိရှိတာက တစ်ပိုင်း၊ သွေးမဆူတာက တစ်ပိုင်းပါ။ လူတွေ သွေးဆူလို့လည်း ဘာကိုမှ ကာကွယ်ပေးနိုင်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ ပြဿနာ ပိုကြီးလာစေနိုင်တာပဲ ရှိတယ်။ အမုန်းတရား ပိုကြီးလာတာပဲ ရှိမယ်။ အွန်လိုင်းက လူတွေဟာ လွတ်ရာကင်းရာမှာ နေကြတာမို့ သတိရှိနေရင်းနဲ့လည်း သွေးမဆူဘဲ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် စဉ်းစားလို့ရပါတယ်။

ကျင့်ဝတ်ရှိတဲ့ သတင်းဌာနတွေရဲ့ 

သတင်းတွေဟာ အကုန်လုံး အမှားမဟုတ်သလို၊ အခက်အခဲတွေကြောင် ရာနှှုန်းပြည့်တော့ မှန်ချင်မှ မှန်ပါလိမ့်မယ်။ သတင်းတွေ မပြည့်စုံကြတာကတော့ သတင်းယူဖို့ အခက်အခဲတွေကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။

အမုန်းပိုကြီးလာရင် ဘာဖြစ်မလဲ။ ကိုဖီအာနန်ရဲ့ အစီရင်ခံစာလိုမျိုးကို စဉ်းစား အကောင်အထည်ဖော်ရမယ့် အခါမျိုးမှာ အမုန်းကြီးသူတွေရဲ့ ဖိအားကြောင့် အစိုးရကိုလည်း အကျပ်ရိုက်စေမှာပါ။ တစ်နိုင်ငံလုံး အမုန်းကြီးနေကြရင် တကယ်ညှိရမယ့် အချိန်မျိုးမျာ အစိုးရအနေနဲ့ လုပ်ရကိုင်ရ တအားခက်တော့မှာပါ။ အဲဒါကိုလည်း သတိပြုကြရင် ကောင်းမှာပါ။

သွေးဆူဒေါသထွက်ခြင်း၊ ကလေးဆိုးကြီးတွေလို နိုင်ငံတကာကို လိုက်ရန်ရှာနေခြင်းမျိုးထက်၊ စဉ်းစားချင့်ချိန်တတ်တဲ့ ဦးနှောက်တွေ ရှိကြမယ်ဆိုရင် ဘက်တိုင်း အကျိုးရှိကြမှာပါ။

(Facebook Post ကို မူလရေးခဲ့တဲ့ back date နဲ့ blog မှာ ပြန် save တာ။ 

Emotion နဲ႔ ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ေလာက

ဆရာ ဂ်က္(ကြမ္းျခံကုန္း)လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္ကိစၥမွာ မေတာ္တဆ အေျပာမွားသြားေတာ့ ခံရျပီ။ ဒီကိစၥမွာ ေဝဖန္သူေတြ မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္တုန္းကေတာ့ ကုိယ္ေလးစားတဲ့သူေတြ အေျပာမွားရင္ ေဒါသထြက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ (အခုေနာက္ပိုင္းမွာ) အေျပာမွား အဆုိမွားက လူတိုင္း ျဖစ္တတ္တယ္လို႔ပဲ ေတြးလိုက္တယ္။ တစ္ခါ အေျပာမွားတာ၊ တစ္ေနရာမွာ ရပ္တည္ခ်က္မွားတာမ်ိဳးေၾကာင့္ အကုန္မေကာင္းဘူးလို႔ မဆိုႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား။

ဦးဝီရသူကုိ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္က သံဃာ့ အာဇာနည္လုိမ်ိဳး ေရးခဲ့တာမ်ိဳးကေတာ့ ပိုရုပ္ပ်က္တာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါမ်ိဳးကိုေတာင္ (အခုေတာ့) အဲဒီကိစၥက သက္သက္၊၊ တျခားကိစၥက သက္သက္လုိ႔ပဲ ခံယူလိုက္ေတာ့တယ္။ ႏုိ႔မို႔ဆုိ ဖတ္စရာ ကုိယ့္ကမၻာ ပုိက်ဥ္းသြားမယ္လို႔ပဲထင္တယ္။ ႏုိင္ငံတကာမွာလည္း Ezra Pound လို နာဇီ ကဗ်ာဆရာ ရွိခဲ့တာပဲ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြကို အျမင္ကတ္လို႔ မဖတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ျပတ္သားသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုလည္း ေလးစားနားလည္ပါတယ္။ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲေလ။

ဒီ တစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ ကုိယ့္စိတ္ေတြ ေပ်ာ့သြားတာကိုေတာ့ သတိထားမိတယ္။ လစ္ဘရယ္ဆန္လာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္အပါအဝင္ လူေတြ အကုန္လံုးဟာ ကုိယ့္အစြဲနဲ႔ကိုယ္ ဘက္လိုက္ေနၾကတာပဲလို႔ ျမင္လာတာ။

ဥပမာ ေဒၚစုကုိ မတရားဆဲတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ ခုိင္ထူး အဆဲခံရရင္ မခံႏုိင္တာရွိမယ္။ ဘုရားေတြကိုေတာင္ troll ႏုိင္တဲ့သူဟာ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့စာေရးဆရာကို အေဝဖန္ခံရေတာ့က် ဆတ္ဆတ္ထိ မခံတာ ရွိမယ္။ ဗုဒၶကို troll ခ်င္ troll .... မူရာကာမီကုိ မထိနဲ႔၊ ဆရာ တာရာမင္းေဝကုိ မထိနဲ႔ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။

ကိုယ္မုန္းတဲ့လူ လုပ္တဲ့လုပ္ရပ္ကိုပဲ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူလုပ္ရင္ သေဘာက်ခ်င္ က်ေနတတ္ေရာ။ သဘာဝလည္း က်ပါတယ္။ ေလာကၾကီးကို တကယ္ေမာင္းႏွင္ေနတာဟာ ေလာဂ်စ္ေတြ မဟုတ္ဘဲ အီးမိုးရွင္းေတြနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ရတာကုိး။

ေကာင္းကင္ကုိ (Facebook မွာ ၾသဂုတ္ ၂၀ တုန္းက တင္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ပါ)

နန္းရစြန္

ျပသနာဟာ
စႏုိက္ပါတစ္ေယာက္ရဲ႕ စ်ာန္သမာဓိနဲ႔
ခ်က္ေကာင္းကုိ ကြက္တိ ခ်ိန္လိုက္တယ္။

ထပ္ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ပါတဲ့
ငါ့မွာ...ခ်စရာလက္နက္ဆုိလုိ႔
သက္ျပင္းပဲ ရွိေတာ့တဲ့ သူပုန္ပါ။

Part-time မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အတင္း
အလီရဲ႕ လက္သီးထက္ေတာင္ ျပင္းသလား။

ဒီလိုနဲ႔
တစ္ကုိယ္ေတာ္ ထစ္ခ်ဳန္းေနတဲ့ စိတ္
ေကာင္းကင္ကုိင္းဖ်ားမွာ နန္းရစြန္လို ခ်ိတ္လို႔။

ေကာင္းကင္ကုိ (၁၈ ၾသဂုတ္ - ၂၀၁၇)

မဘသရဲ႕ ေက်းဇူး

တကယ္တာ့ လက္ရွိ မဘသ အဖြဲ႕ၾကီးက လူေတြအေပၚ ေက်းဇူးၾကီးပါတယ္။

ဘယ္လို ေက်းဇူးေတြတုန္း ဆုိတာ အရင္ကဆို လူေတြက ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္ ကုိပဲ ေခါင္းထဲစြဲျပီး သကၤန္းဝတ္ထားတာနဲ႔ ကန္ေတာ့ရမယ္လုိ႔ စြဲေနၾကတယ္။ သကၤန္းဆိုင္ေတာင္ ကန္ေတာ့ရမယ့္ ပံုမ်ိဳးေပါ့။ သာမန္လူေတြမေျပာနဲ႔၊ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ေတာင္ အရင္တုန္းက သူ… တက္ဘုန္းၾကီး ဝတၳဳကုိ မဖတ္ရဲဘူးလုိ႔ ေရးဖူးတယ္။ အဲဒီဝတၳဳကုိ မဖတ္ရဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ အရင္ကတည္းက မဟုတ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြရွိေပမဲ့ ခုလုိ လယ္ျပင္မွာ ဆင္သြားသလို မထင္ရွားေသးဘူး။ ဒီေတာ့ လူေတြဟာ သကၤန္းအေပၚ ပုိစြဲလမ္းခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းက အဝတ္ကိုေက်ာ္ၾကည့္ျပီး သီလစင္ၾကယ္သူကုိပဲ အရုိအေသေပး ရွိခုိးၾကရမွာပါ။ အဝတ္စကုိ ရွိခုိးရမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အခုလည္း အဲလိုလူေတြ ရွိေသးေပမဲ့ အရင္ထက္စာရင္ေတာ့ အေရအတြက္ အမ်ားၾကီးနည္းလာတယ္လို႔ ထင္တယ္။ အစြဲအလမ္းနည္းတဲ့သူေတြ သိသိသာသာ ပိုမ်ားလာတယ္။

အရင္ကဆုိ ဘာသာမဲ့လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ လူုေတြ နားမလည္ၾကဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္လို႔ စြပ္စြဲၾကတယ္။ ဘာသာမဲ့တုိင္း ကြန္ျမဴနစ္ မဟုတ္သလုိ ကြန္ျမဴနစ္တုိင္းလည္း ဘာသာမမဲ့ၾကပါဘူး။ ဘာသာမဲ့လို႔ ေျပာလုိက္ရင္ပဲ ကုိယ့္အေဖပဲ ကုိယ္သတ္ေတာ့မလိုလုိ ထင္ၾကတယ္။ အခုက် ဘာသာေရးေတြမွာ ဆိုးက်ိဳးရွိလာတာကို ေခတ္ေၾကာင့္ ျမင္လာၾကေတာ့ တခ်ိဳ႕က နားလည္လာၾကတယ္။ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ထဲက အစြန္းေရာက္ေတြေၾကာင့္ စိတ္နာရာက အစျပဳျပီး ဘာသာမဲ့သလို ျဖစ္လာတဲ့သူေတြ မ်ားလာတယ္။ ဟုိး ၂၀၀၇ ေလာက္အထိတုန္းကဆို ဘာသာမဲ့တာကုိ လူေတြကုိ ထုတ္ေျပာဖုိ႔ အင္မတန္ခက္တာ။ ဆိုရွယ္မီဒီယာ မက်ယ္ျပန္႔ေသးေတာ့ ဘာသာမဲ့ေတြ မစုမိတာလည္း ပါမယ္။ အခုက် ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ဆိုးေတြ ျမင္ေနရေတာ့ ဘာသာမဲ့တာကေတာင္ ဂုဏ္ရွိသလိုလို ျဖစ္လာတယ္။

ဆရာ သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ တက္ဘုန္းၾကီး ဝတၳဳက လူေတြရဲ႕ အစြဲကုိ ခၽြတ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးၾကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မထိေရာက္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ မဘသ က ဆရာသိန္းေဖျမင့္ထက္ေတာင္ ပုိေက်းဇူးၾကီးတာေပါ့။ ေက်းဇူးရွင္ေတြကို မျပစ္မွားၾကနဲ႔ေနာ္။ :D

ေကာင္းကင္ကို

ဆူဆိုက္

မေနာစည္းရုိး ယိမ္းထုိးပူေလာင္
တေစၦေဖာ္ကုိေတာင္ ေမွ်ာ္ရတဲ့ည
ဘဝအနာေတြအေၾကာင္း ရင္ခြဲေျပာဖုိ႔
နားရြက္ငွားမယ့္သူ ရခ်င္လို႔။

ျပန္႔ကားလွဲအိပ္ေနတဲ့ ေျမျပင္ကုိ
ရင္ဖြင့္ၾကိဳဆိုမယ့္ တစ္ဦးတည္းေသာသူ အသြင္
ေသာကဆို႔နင္နင္ နဲ႔ ၾကည့္ရတယ္။

ပစၥဳပၸန္ေတြ Auschwitz ဆန္လာတဲ့အခါ
အဖန္ငါးရာငါးကမၻာဟာ
လက္ရွိဝဋ္ တစ္လုတ္စာေလာက္ မၾကာေတာ့ဘူး။

လမ္းေပ်ာက္ လြတ္ေျမာက္လိုစိတ္က ယဲ့ယဲ့ ရွင္သန္လုိစိတ္ကုိ
ေလးလံေပါ့ပါးစြာ အလဲထုိးလိုက္တဲ့အခုိက္
ေနာက္ဆံုးပုဆိန္ခ်က္ဆန္ဆန္...တရားခံျဖစ္သြားတဲ့ ညခါးခါး
စစ္ရွံဳး ဆာမူရိုင္းရဲ႕ ဓားလို
ေမွာင္မည္းေတာက္ပလို႔။

ေကာင္းကင္ကုိ (ဇူလိုင္ ၁၈ - ၂၀၁၇)

လက္ရွိ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေန

ကုိယ္ထင္တာေတြ မွန္လာတဲ့အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။

အဲဒီတုန္းက ႏိုဝင္ဘာ၈ကုိ ကုိယ္က ရင္သိပ္မခုန္လို႔ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိ ဆဲခဲ့ၾကတဲ့သူေတြ အခု အစိုးရကို တအားဆဲေနတာေတြ႕ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာပဲ။

ကုိယ္အဆိုးျမင္ခဲ့တယ္ဆုိတာကလည္း ဘာမွလုပ္ပိုင္ခြင့္ သိပ္မရွိတဲ့ေနရာမွာ ကုိယ္ေလးစားခဲ့ရသူေတြ ဝင္နာမည္ခံရျပီး နာမည္ပ်က္သြားမွာ စုိးတာလည္းပါတယ္။ ဘာမွ ထူးမလာမယ့္အတူတူ သူရဲေကာင္းေတြ ဆံုးရွံဳးလိုက္ရမွာကုိး။ ျပီးေတာ့ သူတုိ႔အရွိန္အဝါေၾကာင့္... အတုကုိ အစစ္လို႔ လူေတြ ထင္သြားၾကမွာကုိ စုိးရိမ္တာလည္း ပါတယ္။

စိတ္မေကာင္းအျဖစ္ဆံုးကေတာ့ ... လက္ရွိေခါင္းေဆာင္ကုိ ေဝဖန္တဲ့ေနရာမွာ... ခံစားခ်က္ေတြ လြန္ကဲျပီး မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ဟာ စစ္ေလာ္ဘီေတြလို ေအာက္လံုးသံုးတဲ့ အဆင့္မ်ိဳးအထိ ထိုးက်သြားတာကုိပဲ။ အက်ိဳးအေၾကာင္းနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ လူထုနဲ႔မဆုိင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိစၥေတြပါ ပါလာၾကတယ္။ တခါဆို စစ္ေလာ္ဘီတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပို႔စ္ကုိ ရွယ္တာေတာင္ ေတြ႕မိေသးတယ္။ အရင္လူေတြက ပိုေကာင္းသလိုေတာင္
အသံထြက္လာၾကတယ္။ အရင္စစ္အစိုးရက လူေတြအမ်ားၾကီး သတ္ခဲ့တာကို
တခ်ိဳ႕က ေမ့သြာၾကတယ္။ အဓိက အရင္းအျမစ္ကုိ၊ အဓိက အခ်ဳပ္ကိုေတာ့ မ်က္ေျခမျပတ္ဖုိ႔ လိုတာပဲ။

လက္ရွိကုိ အားမရေပမဲ့ ၊ ေဝဖန္သင့္ေပမဲ့ ... အရင္ စစ္အစိုးရကုိ ပိုေကာင္းသေယာင္ ေျပာတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အဓိက ျပႆနာေပးသြားတာက သူတို႔ပဲေလ။ အခု ဒုကၡေရာက္ေနတာေတြမွာလည္း သူတို႔ ဆက္ဒုကၡေပးေနတာေတြ ပါတယ္။

ေလာ္ဘီခ်င္း ယွဥ္ရင္ေတာင္ အန္အယ္ဒီေလာ္ဘီထဲမွာ ... တုိင္းရင္းသားေတြကို စာနာတဲ့သူေတြ၊ လူမ်ိဳးဘာသာ မခြဲျခားတဲ့သူေတြ ပါေသးတယ္။ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ မွ်တတဲ့သူ ဆယ္ေယာက္မွာ ငါးေယာက္ေလာက္ပဲ ပါတယ္ထား။ ဟုိဘက္မွာက ေလာ္ဘီ ဆယ္ေယာက္မွာ ကုိးေယာက္ေလာက္က ေသြးထုိးေနတဲ့သူေတြ။ နာဇီေတြ။

အမ်ိဳးသမီးဝါဒီအတု သည္းသည္းလွႈပ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္

ပန္ဆယ္လိုရဲ႕ ဗီြဒီယိုကုိ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ gender discrimination ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကုိ ေတြ႕ေတာ့႔ ဒီေန႔ ေတြးမိတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ႏွိမ္ခ်မွႈေတြ ရွိတယ္ဆုိတာကေတာ့ တကယ္ဟုတ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အခုေျပာခ်င္တာက တျခားအေၾကာင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးးတစ္ေယာက္(ပန္ဆယ္လို မဟုတ္) ဟာ သူ႔ကုိ ေယာက်ာ္းေလးတခ်ိဳ႕က ရုိင္းရုိင္းစုိင္းစုိင္းဆဲေတာ့ ... သူ ျပန္တံု႔ျပန္ပံုက ရွင္တုိ႔ႏွမေတြ၊ ရွင္တုိ႔အေမေတြ ဘာညာဆုိျပီး ပက္ပက္စက္စက္ ျပန္ဆဲေရာ။ သူကုိယ္တိုင္ေတာင္မွ ဆဲတဲ့ငနဲေတြကို တိုက္ရုိက္ျပန္မဆဲဘဲ မဆိုင္တဲ့ အမေတြ၊ အေမေတြကို ဆဲေနမွေတာ့ အဲဒီ gender discrimination ဆိုတာၾကီးက ဘယ္လုိလုပ္ ေပ်ာက္ေတာ့မလဲ။

ေနာက္တစ္ခု မၾကိဳက္တာကက်.... sensitive ျဖစ္လြန္းတာေတြကုိ။ ကုိယ့္မွာ ခြဲျခားႏွိမ္ခ်ခ်င္စိတ္ မရွိေပမဲ့.... ... လူ႔သဘာဝအရ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ေတြကို လွတဲ့အေၾကာင္း၊ လန္းတဲ့အေၾကာင္း၊ ကိတ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာမိရင္ဘဲ ... မိန္းမေတြကုိ ေယာက်ာ္းေတြက ပါးစပ္ အရသာခံဖုိ႔ေလာက္ပဲ ေတြးတယ္လို႔ ေလွနံဓားထစ္ စြပ္စြဲၾကတာမ်ိဳး။ တကယ္က မိန္းမေတြလည္း ေယာက်ာ္းေတြကို အခ်င္းခ်င္း ေျပာၾကပါတယ္။ အမယ္…မိန္းမေတြလည္း ဘရာဇီးက ဘူတာရံုေစာင့္ ကုိက အစ ပါးစပ္အရသာခံျပီး ေျပာၾကတာပဲ။ ဒါကက် လူ႔သဘာဝေလ။ တမင္ ခြဲျခားႏွိမ့္ခ်တာနဲ႔ မဆုိင္ဘူးထင္တယ္။

ေနာက္တခါ ကိုယ့္အေလးစားဆံုး ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေျပာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာလည္း ၾကံဳရတယ္။ သံုးေယာက္ေလာက္ပဲ ေျပာခုိင္းတာကုိး။ ဒီေတာ့ ကုိယ္ေလးစားတဲ့ အမ်ားၾကီးထဲကေန စိတ္ထဲ ေပၚလာတဲ့ သံုးေယာက္ေလာက္ကို ရုတ္တရက္ ေျပာလိုက္တာေပါ့။ ဒါဝင္၊ အိုင္းစတိုင္း၊ ကားလ္မာ့က္စ္လုိ႔။ တကယ္ေတာ့ နာမည္ေတြသာ ရုတ္တရက္ ေပၚလာခဲ့မယ္ဆုိရင္ မဒမ္က်ဴရီတုိ႔၊ ဂ်ဳန္းေအာ့ဖ္အာ့ တို႔၊ Hypatia တို႔ နာမည္ေတြထဲက တခုခုကုိလည္း ထည့္မိမွာပါ။ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အရွင္လတ္လတ္ မီးရွိဳ႕ခံရဲတဲ့ ေဂ်ာ္ဒါးႏုိးဘရူႏုိတန္းတူ Hypatia ကုိ တန္ဖိုးထားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီခ်ာတိတ္မ ေမးလာတာက သံုးေယာက္တည္းေလ။ ကုိယ့္အၾကိဳက္ဆံုးကုိ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေျပာရတဲ့ ေနရာမွာ … ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ကုိယ္လိမ္ျပီး gender balance လုပ္သင့္သလား။ gender balance မလုပ္မိခဲ့ရင္ မဟာဖုိဝါဒီ ျဖစ္သြားေရာလား။ အၾကိဳက္ဆံုး သံုးေယာက္ကုိ ေမးလာတဲ့ ခ်ာတိတ္မ က မက္ဆီတုိ႔ ဆြာရက္ဇ္တို႔ ကုိ အသည္းစြဲၾကိဳက္တဲ့ ဘာစီလိုနာ ပရိသတ္။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ကုိ မီယာဟမ္းတို႔ ၊ ဟုပ္ဆယ္လို တုိ႔ ကုိ သိလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ အဲဒီ ကမၻာေက်ာ္ အမ်ိဳးသမီး ေဘာလံုးသမားေတြကုိ သူ မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ …ေမာ္နီကာဆဲလက္စ္ ကိုေရာ သိလားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ဓားနဲ႔ ထုိးခံခဲ့ရပါလ်က္ ေနာက္ပုိင္း သရဖူျပန္ေဆာင္းႏုိင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလ။ အဲဒါလည္း အဲဒီ ကေလးမ မသိပါဘူး။

ဟီး။ ညမအိပ္ဘဲ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေလွ်ာက္ေရးေနတာ။ :D တကယ္ေျပာခ်င္တာက ကုိယ္တုိင္ကစျပီး မခြဲျခားပါနဲ႔။ ေနရာတကာ သည္းသည္းမလွႈပ္ဘဲ
လူု႔သဘာဝကုိလည္း ထည့္တြက္ပါဦးလုိ႔။ ျပီးေတာ့ ကုိယ့္တာကုိယ္ အရင္လုံေအာင္လုပ္ပါ။ သူမ်ားကုိခ်ည္း အရမ္းမစြပ္စြဲၾကပါနဲ႔လို႔။

အျဖဴေတြကို အထင္မၾကီးဘူး ဆုိေပမဲ့

အျဖဴေတြကို အထင္မၾကီဘူး၊ အျဖဴေတြကုိ ဘယ္လုိေျပာပစ္လို႔ သူတုိ႔ ဘယ္လိုမ်က္လံုးျပဴးသြားတာ ဆုိတာကုိ ခဏခဏ ေျပာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ မႏၱေလးစက္မွႈတကၠသိုလ္ Civil Engineering ေမဂ်ာက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေပါ့။ သူ႔ကို ယန္းေပါဆတ္ နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ရမ္းေပါျမတ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ၾကိတ္ျပီး နာမည္ေျပာင္ ေပးထားတယ္။သူက အျဖဴေတြကုိ အထင္မၾကီးဘူးဆိုေပမဲ့ တခါလာလည္း အျဖဴေတြနဲ႔ ဘယ္လိုအရက္ေသာက္တာ၊ တခါလာလည္း အျဖဴေတြကုိ ဘယ္လုိေျပာပစ္တာ ဆုိတာေတြပဲ ထပ္ေနေတာ့ နားေထာင္တဲ့ သူေတြေတာင္ အလြတ္ရလာေရာ။ အျဖဴေတြနဲ႔ အရက္အတူေသာက္တဲ့ ေလးငါး ခါေလာက္အေၾကာင္းကုိ အခါေလးငါးဆယ္ေလာက္ ေျပာေနေရာ။ အျဖဴေတြကုိ အထင္သာ မၾကီးတာ၊ သူ႔ပါးစပ္ဖ်ားကေန အျဖဴဆုိတာကုိ တသသနဲ႔ မခ်ေတာ့ဘူုးေလ။

အဲဒါနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း အူတက္ေအာင္ ရယ္လိုက္ရတာ တစ္ခါရွိတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ကရင္တို႔၊ ကယားတို႔လို တိုင္းရင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဂၤလိပ္နာမည္ေတြနဲ႔။ John တို႔၊ David တုိ႔၊ Felix တို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေဖာ္ ကယားတိုင္းရင္းသား တစ္ေယာက္ ရဲ႕ နာမည္က Benny Paul တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ီေတာ့ ေခတ္။ ဂ်ီေတာ့မွာ ခုနက Civil ေမဂ်ာက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လွမ္းခ်တ္ရင္းနဲ႔ … ငါ Benny Paul နဲ႔ ဘီယာ သြားေသာက္ျပီး ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ေလကန္လုိက္ဦးမယ္လုိ႔ သူ႔ကို တမင္တကာ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ သူက တကယ္ကုိ အံ့ၾသသြားတဲ့ ပံုစံနဲ႔ “ဟာ… အျဖဴနဲ႔ ေသာက္မလို႔ေပါ့” တဲ့။ ဂ်ီေတာ့ကေန ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ sign out လုပ္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း အူတက္ေအာင္ ရယ္ေနလိုက္ရတယ္။ ဟီး။ တကယ္ဆို အျဖဴနဲ႔ ဘီယာေသာက္တာ စာဖြဲ႕စရာမွ မဟုတ္တဲ့ဟာ။

ေကာင္းကင္ကုိ (ဇြန္ ၃ - ၂၀၁၇) Facebook မွာ အရင္တင္ခဲ့တဲ့ဟာပါ။

ထူးဆန္းတဲ့ ရသတစ္မ်ိဳး

မထူးဆန္းဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အမ်ိဳးလည္းမေတာ္၊ ျမင္လည္းမျမင္ဖူး၊ သိလည္းမသိတဲ့သူ ၁၀ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု တစ္စုလံုးရဲ႕ ေမြးေန႔ေတြကုိ အလြတ္ရေနၾကသတဲ့။ ေမြးေန႔ေတြကို အလြတ္ရရံုတင္ မကဘူး။ သူတုိ႔ မျမင္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ဘုရားရွိခုိးတိုင္း ေမတၱာထည့္ပို႔ၾကသတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုက တစ္ေယာက္တစ္ကြဲစီ။ အေမနဲ႔အေဖနဲ႔ တူမေပါက္စေလး တစ္ေယာက္က ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ တစ္ခုမွာ။ ညီက သေဘၤာေပၚမွာ။ ကၽြန္ေတာ္က ထုိင္းမွာ။ အမ နဲ႔ တူေလးက တျခား ႏုိင္ငံတစ္ခုမွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးေန႔ေတြကုိ အလြတ္ရေနတဲ့ သူေတြကက် ဟိုး မေကြးတိုင္းက ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕မွာ။

အဲဒီ ျမိဳ႕ေလးမွာ သံဃာတစ္ပါးရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ သံဃာတစ္ပါးက ေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ အဘိုးအဘြား ဆယ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၇ ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔ေတြ ေရာက္တိုင္း အေမက အဲဒီ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ အဘိုးအဘြားေတြကုိ လွဴေလ့ရွိတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကုိ တစ္ဝက္၊ အဘိုးအဘြားေတြကုိ တစ္ဝက္ေပါ့။ ဦးေလးကေန တစ္ဆင့္ အေမကပဲ အားလံုးကုိယ္စား လွမ္းလွဴတာ။ အဘိုးအဘြားေတြအတြက္ ပုိက္ဆံအလွဴကုိ စာအိတ္ေလး ဆယ္ခုထဲ ခြဲထည့္ျပီး တစ္ေယာက္စီ ေပးတာတဲ့။ စာအိတ္ေပၚမွာ ေမြးေန႔ရွင္ နာမည္ ေရးထားတာေပါ့။ အဘိုးအဘြားေတြက အဲဒီစာအိတ္ေလးေတြကုိ အမွတ္တရ သိမ္းထားၾကတယ္။ ေမြးေန႔ေတြကုိလည္း အလြတ္ရေနၾကေရာ။ တစ္ႏွစ္ကုိ ၇ ၾကိမ္ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါ ၾကားထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ေမြးေန႔မွာ ေမ့ျပီး ေက်ာ္သြားရင္ အဘိုးအဘြားေတြက ေမြးေန႔ရွင္ ေနမွ ေကာင္းရဲ႕လား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ေနမွေကာင္းရဲ႕လားဆုိျပီး စိတ္ပူၾကသတဲ့။ တစ္ခါ ဦးေလးက အဲဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္တုန္း အေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ အဘိုးအဘြားေတြက သူတုိ႔လည္း အေမနဲ႔ ေျပာခ်င္တယ္ဆုိျပီး အလုအယက္ ဖုန္းေျပာၾကသတဲ့။ အဲဒီကုိ အေမတုိ႔ သြားေတြ႕မယ္ဆုိျပီး တစ္ခါစီစဥ္ေပမဲ့ မသြားျဖစ္လိုက္ဘူး။

အလွဴေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕အလွဴေတြက ျပည့္ျပီးသားပင္လယ္ထဲကို ေရတစ္စက္ ထပ္ထည့္ရသလိုပဲ။ အခုလို ေခတ္ရွႈပ္ၾကီးထဲမွာဆို တခ်ိဳ႕အလွဴေတြဟာ အဆိပ္ပင္ ေရေလာင္းမိသလိုေတာင္ ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ အဘိုးအဘြားေတြအတြက္ အလွဴက်ေတာ့ သူတုိ႔ေရာ ကုိယ္ပါ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ သားသမီး မရွိတဲ့ ကုိယ္ေတြ အသက္ၾကီးလာရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေနရမလဲလို႔ ခဏခဏ ေတြးဖူးတယ္။ ဘဝမွာ အဆင္မသင့္ရင္ အထီးက်န္ျပီး ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါးနဲ႔ အားကုိရာမဲ့လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမွာပဲ။ အဲဒါကုိ ေတြးမိတဲ့အခါတုိင္း အေမ့အလွဴရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ရသတစ္ခုကို ခံစားတတ္လာတယ္။

ေကာင္းကင္ကုိ (28 May, 2017) Facebook မွာ အရင္တင္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ပါ။

လႊတ္ေတာ္က အစိတ္သားကုိ လုိအပ္သလို

ဂ်ဴးလိယက္ဆီဇာက ဘရုတပ္ ကုိ လိုအပ္သလုိ

ဆိုကေရးတီးက အဆိပ္ခြက္ ကုိ လိုအပ္သလို
ဆင္ကေလးမိုမုိက တိရစၦာန္ရံုကုိ လိုအပ္သလုိ

မဲဆႏၵရွင္က ပါးပါးလွီးမယ့္အမတ္ကုိ လိုအပ္သလုိ
လႊတ္ေတာ္က အစိတ္သားကုိ လုိအပ္သလို
ဖရီးသင့္ကာ က သာညွိဳးကုိ လိုအပ္သလို
ဂ်ာနယ္လစ္က ပုဒ္မ (၆၆) ကုိ လိုအပ္သလုိ
လူေတြဟာ အခ်စ္ကုိ လိုအပ္တယ္။

ေကာင္းကင္ကုိ (ဧျပီ - ၂၉ - ၂၀၁၇)

Facebook မွာ ခုနေလးကတင္ အရင္တင္လုိက္တဲ့ ကဗ်ာပါ။

ဘုရားခန္းထဲေရာက္ရင္

မ်က္ေစ့ျပာေနတဲ့ေခတ္ဟာ
ေရႊဝါေရာင္ဝင္းလဲ့ေနတဲ့ျမစ္ထဲ
အမွိႈက္တခ်ိဳ႕ ပစ္ခဲ့တယ္။

 ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ
ဝက္သားစားျခင္းအတတ္ဟာ
ကုိယ္ခံပညာတစ္ရပ္လား။

ေလာ္စပီကာထဲက ဘီလူးၾကိဳက္ ေတးသံဟာ
အာၾကမ္းလွ်ာၾကမ္းနဲ႔
လူမိုက္ဂိုက္ဖမ္းလို႔။

အမုန္းေရာဂါသည္ေတြနဲ႔
မျဖစ္မေန ဆက္ဆံေနရတဲ့အခါ
သည္းခံမွႈကို စုရံုး
ကြန္ဒံုးလို ထုတ္သံုးေနရ။

ေရွးတုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ရတနာေသတၱာရဲ႕ အနက္အရွိႈင္းကုိ
ျမန္မာျပည္နဲ႔ မတုိင္းမိေစနဲ႔။
ငွက္ျမတ္ေတြနားတဲ့ ပရမတ္ကုိ
ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေစ်းမျဖတ္မိေစနဲ႔။

အနိဌာရံုေတြ ခုန္ေပါက္ကစားေနက် ေခ်ာက္ထဲမွာမွ
ဇာတိရလာမိတဲ့ ငရဲႏုိင္ငံသားေတြ
ျမင္ျမင္သမွ်အလင္းစ တစ္ပြင့္ႏွစ္ပြင့္ကို
မရမက လိုက္ေကာက္ေနရ။

စိတ္ဒဏ္ရာတစ္စုကုိ
ပြင့္ဖတ္ႏုေတြနဲ႔ကပ္ဖုိ႔
အေမ့အိမ္ကို အေျပးအလႊားေလွ်ာက္
ဘုရားခန္းထဲေရာက္ရင္
ဗုဒၶရဲ႕ ဖန္မီးအိမ္မ်က္လံုးထဲမွာ
လူုေတြကုိ သေရာ္ေဝဖန္တဲ့ အျပံဳးေတြ
ရွာၾကည့္ျပီး စိတ္ေျဖရမယ္။

မ်က္ေစ့ျပာေနတဲ့ေခတ္ကေတာ့
 ေရႊဝါေရာင္ဝင္းလဲ့ေနတဲ့ျမစ္ထဲ
အမွိႈက္တခ်ိဳ႕ ပစ္လို႔။

ေကာင္းကင္ကုိ (Jan 31 – 2017)
Facebook မွာ ဇန္နဝါရီ ၃၁ တုန္းက တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ

ဗံုးၾကဲေလယာဥ္

ျပည္သူ႔အခြန္ေတြ အဝစားထားတဲ့
ေသမင္းတမန္ငွက္
ေလညင္းခံထြက္တာ
ေက်ာင္းတေက်ာင္းပါသြားတယ္။
အိမ္ဆယ္အိမ္ ပါသြားတယ္။
ကေလးတခ်ဳိ႕ ပါသြားတယ္။

ဗံုးၾကဲေလယာဥ္မွာ
ေရဒါပါလာေပမဲ့ ႏွလံုးသားပါမလာဘူး။
အမိန္႔နာခံမယ့္ နား ပါလာေပမဲ့
လူေတြငိုသံျပန္ၾကားမယ့္ နား ပါမလာဘူး။

ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ကုိ ပုတ္ျပတ္ငွား
ေဆးရံုတခုဆီသြားခ်င္တယ္။
ေျခေထာက္ဆံုးရွံဳးခဲ့သူေတြအတြက္ ေျခေထာက္ေတြၾကဲခ်
လက္ဆံုးရွံဳးခဲ့သူေတြအတြက္ လက္ေတြၾကဲခ်

ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ကုိ ပုတ္ျပတ္ငွား
ဒုကၡသည္စခန္းတခုဆီသြားခ်င္တယ္။
အေဖအေမ ဆံုးရွံဳးခဲ့သူေတြအတြက္ အေဖအေမေတြ ၾကဲခ်
ကစားေဖာ္ဆံုးရွံဳးခဲ့သူေတြအတြက္ ကစားေဖာ္ေလးေတြၾကဲခ်

ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္အရ
ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ကိုပုတ္ျပတ္ငွား
တရားလြန္စစ္စခန္းေတြဆီ သြားမယ္။
ၿပီးရင္ သူတုိ႔ဆီမွာ မ်ဳိးတံုးေလာက္ေအာင္ ရွားပါးေနဆဲ
ေနာင္တတရားေတြ ၾကဲခ်လိုက္မယ္။

ေကာင္းကင္ကုိ (January 25 - 2017)

သစ္ခက္သံလြင္ ရသစာေပ စာမ်က္ႏွာမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ "ဗံုးၾကဲေလယာဥ္" ကဗ်ာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ blog မွာ အခုမွ ျပန္တင္ျဖစ္တာပါ။