ေကာ္ပီ + ေၾကာ္ျငာ

(၁)
“ကုိယ့္ႏွလံုးသားေလးလည္း ရင္ခုန္ႏွႈန္း ထိန္းဖုိ႔ခက္ျပီ… ျငိမ္ေအာင္ တင္းထားလုိ႔မရ၊ မယံုႏုိင္ဘူး မင္းနဲ႔ေတြ႕စဥ္…ဒါ အခ်စ္လို႔ေခၚမလား…ကုိယ္မသိလိုက္မီ…”

(၂)
ဒီ အေမရိကန္ ေတာ္ေတာ္ တံုးတာပဲ။ က်ေနာ္ ၾကိတ္ေတြးရင္း စိတ္ထဲကေန ရယ္လိုက္တယ္။ ဒီ အေမရိကန္ ေတာ္ေတာ္ တံုးတာပဲ။

(၃)
“မင္းတုိ႔ ျမန္မာေတြ melody တခုကုိေတာင္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မဖန္တီးခ်င္ဘဲ သူမ်ားေတြဆီက အလြယ္တကူ ခိုးခ်ေနၾကတယ္္” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြကုိ အဲဒီ့ အေမရိကန္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြမွာ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႕လိုက္ရလို႔ က်ေနာ္ ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ ဒီလူဟာ အစဥ္အလာ သမားပဲ။

(၄)
က်ေနာ္သာ အားမနာတတ္လို႔ ကေတာ့ သူ႔ကုိ တခြန္းတည္း ေျပာလိုက္မယ္။ “Reinventing the wheel” ဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးလားလုိ႔။ အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး ဘီးကုိ ဘာလို႔ အစကေန ျပန္တီထြင္ေနမလဲ။

ထမင္းစားဖုိ႔ စပါးကုိ ကုိယ္တုိင္ စုိက္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ ဆန္ေကာင္းေကာင္း သန္႔သန္႔ေလးေတြ ဝယ္ျပီး ခ်က္လုိက္ရင္ ႏူးညံ့တဲ့ ထမင္းတပြဲေတာ့ ျဖစ္လာႏုိင္တာပဲ။

ေဆာရီးပါ မစၥတာ အေမရိကန္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာမဟုတ္တဲ့ emotion ေလးေတြ ကုိ ေဖာ္က်ဴးဖုိ႔ အခ်ိန္ အမ်ားၾကီး မေပးႏုိင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက လူေတြ လုပ္ျပီးသား ဟာေလးေတြကုိ အသာေလး အညြန္႔ ခူးစားလုိက္ရံုပဲ။ ျမန္မာဆုိျပီး အထင္ေသးမယ္ေတာ့ မၾကံနဲ႔။ ျမန္မာေတြ ဘယ္တုန္းကမွ မညံ့ခဲ့ဘူး။ ျမန္မာဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အျဖဴေတြ၊ Black အေမရိကန္ေတြ ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကုိတင္ မကဘူး၊ Chinese ေတြ Indian ေတြ၊ ကုိရီးယားေတြ၊ ထုိင္းေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကုိပါ အလြယ္တကူ ေဖာက္စားေနတာ။

အေထာက္အထားနဲ႔ ေျပာတတ္တဲ့သူဆုိ ျမန္မာေတြဆိုတာ ဦးေႏွာက္ေဖာက္စားျခင္း အတတ္ကုိ ျမဝတီမင္းၾကီး ဦးစ လက္ထက္ကတည္းက တတ္ေျမာက္ေနတဲ့ အေၾကာင္း ဂုဏ္ယူဝံ့ၾကြားစြာေတာင္ ရွင္းျပလိမ့္ဦးမယ္။

(၅)
ရွိျပီးသား Melody ေတြမွာ စာသားေလးေတြ ေကာက္ထည့္လိုက္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ?
Efficient ျဖစ္တာေပါ့။ Productive ျဖစ္တာေပါ့။ အလဟႆ အခ်ိန္ေတြ မကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့။

စာသား၊ အဆို နဲ႔ လိုက္ျပီးတီးခတ္ထားပံုကလြဲရင္ နဲ႔ အားလံုး ေကာင္းဖုိ႔ ရာႏွႈန္းျပည့္ ေသခ်ာသြားတာေပါ့။

ဝမ္းနည္ပါတယ္ မစၥတာ အေမရိကန္။ က်ေနာ္တုိ႔က ငအေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေစ့စပ္တယ္။ ရာႏွႈန္းျပည့္ ေသခ်ာမယ့္ အလုပ္မ်ိဳးကုိပဲ စိတ္ဝင္စားပါတယ္။

(၆)

“ကမၻာမေၾကဘူး…ငါတုိ႔ ေသြးနဲ႔ေရးခဲ့ရတဲ့ ေမာ္ကြန္းေတြ….ေတာ္လွန္ေရး….ဒီမိုကေရစီ တုိက္ပြဲ အတြင္းမွာ က်ဆံုးေသာ”

ဗဟုသုတ နည္းတဲ့ ထုိင္းတေယာက္က လာေမးေတာ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ထျပီးသား ၾကက္သီးေလးေတြလည္း ျပန္ဝင္သြားတယ္။

သူေမးတာကုိလည္း ၾကည့္ဦး။ “မျမဲျခင္း တရားကုိ ဖြဲ႕ထားတဲ့ သီခ်င္းကုိ မင္းတုိ႔က ဘာလို႔ လက္သီး လက္ေမာင္းေတြ တန္းျပီး၊ အံေတြ ၾကိတ္ျပီး ဆိုေနၾကတာလဲ” တဲ့။ မူရင္း အဂၤလိပ္ သီခ်င္းက အနိစၥတရားကို ဖြဲ႕ထားတာကုိး။

စိတ္ေလတယ္။ စဥ္းစဥ္းစားစား မေမးဘူး။ အနိစၥတရားကုိေတာ့ ဘယ္သူက သြားျပီး လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းေနမွာလဲ။ ဒီသံစဥ္ကုိ ေကာ္ပီလုပ္ရင္ ဒီအဓိပၸါယ္ပဲ ျဖစ္္ရမယ္လုိ႔ သူ႔ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္ေလးက တရားေသ ေတြးထားလား မသိပါဘူး။

အနိစၥ သီခ်င္းက ကမၻာမေၾကတဲ့ သီခ်င္း ျဖစ္သြားေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ လူေတြ တက္ၾကြလာေအာင္ လွံဳေဆာ္ႏုိင္ရင္ ျပီးတာပဲ။

ကမၻာ့ျငိမ္းခ်မ္းေရးသီခ်င္းက ဇီးထုပ္ေၾကာ္ျငာ သီခ်င္း ျဖစ္သြားေတာ့ေရာ ဘာအေရးလဲ။ အဲဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြ က်င့္သံုးေနတဲ့ “Win-Win Strategy” ပဲ။ ၾကည့္တဲ့သူေတြလည္းၾကိဳက္၊ ေၾကာ္ျငာတဲ့သူလည္း စီးပြါးျဖစ္တယ္ေလ။

အမယ္… ျငိမ္းခ်မ္းေရး သီခ်င္းကုိ ေၾကာ္ျငာ သီခ်င္းလုပ္လိုက္လို႔ တနပ္စားဥာဏ္လို႔ေတာ့ လာမေျပာနဲ႔။ Mr. Bean ဇာတ္ကား ၾကည့္ရသလုိ ရယ္ပစ္လုိက္မယ္။

မသိရင္ မွတ္ထား။ ကုိစန္းေအာင္ ဆိုတဲ့လူဆုိရင္ ၁၉၉၄- ၉၅ ခုေလာက္တုန္းက ေၾကာ္ျငာသီခ်င္း အတိုေလးေတြကို စုျပီး သီခ်င္းေခြ အျဖစ္ ထုတ္လိုက္တာ ေရာင္းရသဗ်ာ။ အိမ္နားက သီခ်င္းေခြ အငွားဆုိင္မွာေတာင္ တင္လိုက္ေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဟန္က်လဲ။ ေၾကာ္ျငာ ရုိက္တုန္းကလည္း ပိုက္ဆံရ၊ ေခြထုတ္ေတာ့လည္း ေၾကာ္ျငာရွင္ေတြ ဆီက ပုိက္ဆံရ၊ ေခြေရာင္းရတာကလည္း ပုိက္ဆံရေသးတယ္။ ဒီေတာ့ တနပ္စားဥာဏ္လို႔ လာမေျပာနဲ႔။ အျမင္က်ယ္က်ယ္ ထားစမ္းပါ။ မ်က္ေတာင္ေမႊး တေထာက္စာေလးတင္ ၾကည့္ခ်င္တဲ့ အက်င့္ကုိ ေဖ်ာက္ၾကပါ။

(၇)
ေၾကာ္ျငာအေၾကာင္းစဥ္းစားမိေတာ့ ျမန္မာျပည္က တီဗီြ အစီအစဥ္မွာ ၁၉၈၈ ေနာက္ပုိင္းကမွ စျပီး ေၾကာ္ျငာေတြ ထိုးခြင့္ရတာကုိ သတိရမိတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က်မွ တီဗီြေၾကာ္ျငာေတြ စလံုးေရစ ခဲ့ရလို႔ ျမန္မာေတြ ေၾကာ္ျငာရဲ႕ အေရးပါပံုကုိ အသိေနာက္က် လွခ်ည္လားလို႔ေတာ့ အထင္မေသးလိုက္ပါနဲ႔။ ငါတို႔ ျမန္မာေတြဟာ ဟုိးေရွးေရွးတုန္းကတည္းက ေၾကာ္ျငာရဲ႕ အေရးပါပံုကုိ သိျပီးသား ျဖစ္သလုိ ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္လည္း ေၾကာ္ျငာ တတ္ျပီးသား။

(၈)

ဖတ္ျပီး ပီတိေတြ ျဖစ္ျပီး မ်က္ရည္ေတာင္ ဝဲခ်င္သတဲ့။ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။

ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ငါ၏ ယာလက္ျဖင့္ ဆန္စပါးရိကၡာ ကိုေပးအ့ံ။ ငါ၏ လက္၀ဲလက္ျဖင့္ ဝတ္စားတန္ဆာ ကိုေပးအ့ံ။ အမိသည္ သားငယ္ကုိ ရင္ခြင္၌ ႏွစ္သိမ့္ေစသကဲ့သုိ႔ ငါသည္လည္း တုိင္းသူျပည္သားတုိ႔ကုိ ႏွစ္သိမ့္ေစအံ့” တဲ့။ က်န္စစ္သားမင္းၾကီးရဲ႕ ေၾကာ္ျငာ။

အဲ့လုိ အလံုးမ်ိဳးေတြ၊ အဲဒီ့ထက္ ေကာင္းတဲ့ အလံုးေတြ ကေတာ့ ခုေခတ္ သတင္းစာေတြ မွာလည္း ေတြ႕ႏုိင္တာပဲ။ မ်က္ရည္မဝဲခင္မွာ... က်န္စစ္သားမင္းၾကီးက သူေျပာခဲ့တဲ့ အတုိင္း တကယ္ေရာ လုပ္ခဲ့လား ဆုိတာေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ မရွိဘူး။ အေျပာေကာင္းတုိင္း မ်က္ရည္ဝဲေနရလို႔ ရွားရွားပါးပါး မ်က္ရည္ေတြ ခန္းကုန္မွျဖင့္ ႏွေျမာစရာ။

မင္းတုန္းမင္းၾကီးကလည္း သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးသလိုလိုနဲ႔ သူ႔ကုိယ္သူ အေဝဖန္ ခံႏိုင္ေၾကာင္း ဒီလို ေၾကာ္ျငာဖူးတယ္။
“ငါမေကာင္းလွ်င္ ငါ႔ကုိေရး၊ ငါ႔ မိဖုရားမေကာင္းလွ်င္ ငါ႔မိဖုရားကိုေရး၊ မင္းတုိ႔မွာအျပစ္မရွိေစရ” ၾကည့္ရတာ “မင္း” တို႔မွာ အျပစ္မရွိေစရ ဆုိတဲ့ စာေၾကာင္းထဲက “မင္း” ဆုိတာက ရွင္ဘုရင္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိ ဆိုလိုတာ ထင္ပါတယ္။

(၉)

အရြယ္အစားေတာင္ တေတာင့္နဲ႔ တေတာင့္ တူေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေသးတဲ့ တိုင္းရင္းေဆးေတြမွာလည္း တန္ခုိးေတာ္ အနႏၱ…..ေၾကာ္ျငာေတြအရ

ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေပ်ာက္ကင္းႏုိင္တဲ့ေဆးကုိ သုေတသနေတာင္ မလုပ္ပဲ လက္တန္းေဖာ္စပ္ ႏုိင္တာ၊ အရင္ဆံုး ေဖာ္စပ္ႏုိင္တာ ျမန္မာေတြ…..ေၾကာ္ျငာေတြအရ

“သင္တန္းသားဦးေရ ကန္႔သတ္ထားသည္။ လာအပ္သေလာက္သာ လက္ခံမည္” ဒါကေတာ့ သင္တန္းေၾကာ္ျငာမွာ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ထပ္ျဖည့္လိုက္တာ။

ေၾကာ္ျငာေတြက ညာၾကတာမ်ားေတာ့ လူေတြက မေကာင္းဘူးလုိ႔ ျမင္လာၾကေရာ။ တကယ္က ေၾကာ္ျငာဆုိတာ လိမ္ခ်င္သူနဲ႔ အလိမ္ခံခ်င္သူၾကားမွာ ေပါင္းကူးေပးတဲ့ အရာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သလုိ ေပးခ်င္သူနဲ႔ လိုအပ္သူၾကားမွာ ေပါင္းကူးေပးတဲ့ အရာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေသးတာပဲ။

ေတာက္ေတြးေျမာက္ေတြး လုပ္ေနတာကို အသံေန အသံထား တခုက လွႈပ္ႏွိႈးလိုက္တယ္။

“စားၾကည့္။ အရသာခံၾကည့္။ မၾကိဳက္ရင္ ပုိက္ဆံမေပးနဲ႔” အဲဒါက ေစ်းသည္တေယာက္ရဲ႕ ေၾကာ္ျငာ။

“လာေလာ့၊ ရွႈေလာ့။ လုပ္ၾကည့္ျပီး ၾကိဳက္မွ လက္ခံ့” အဲဒါကုိေတာ့ ေၾကာ္ျငာခံရသူကုိ အက်ိဳးရွိေစမယ့္ ေၾကာ္ျငာလို႔ မိတ္ေဆြ တေယာက္က သံုးသပ္ဖူးတယ္။

ကဲ…ေရးတာလည္း ေတာ္ေတာ္ ရွည္သြားျပီ။ သူငယ္ခ်င္း ... စာဖတ္လိုက္ရလုိ႔ မ်က္လံုးေတြ ေညာင္းသြားျပီလား။ ဒါဆုိရင္ အျပင္ကုိ ထြက္လိုက္။ ျပီးေတာ့ မိုးေပၚကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္စမ္း။ ေကာင္းကင္ဘံုကုိ ေတြ႕ရဲ႕လား? ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေၾကာ္ျငာကုိ?
(ေကာင္းကင္ကုိ)

"သူ" ဘယ္သူလဲ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ေကာင္းကင္ရဲ႕ အေရာင္ကုိသာ ၾကည့္လုိက္

(၁)

ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္
ေမးခြန္းေတြ ဦးေႏွာက္ကုိ တံခါးလာေခါက္ေနတယ္။
ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္
ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူ စာရင္းထဲမွာ သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင့္ ထည့္မထားၾကတာလဲ?

(၂)

သူ႔အေတြးအေခၚေတြထဲမွာ ၾကိဳက္တာေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ မၾကိဳက္တာေလးေတြလည္း ရွိတယ္။

လူေတြက သူ႔ကုိ အစဥ္အလာကုိ ဖ်က္ဆီးရက္သူလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြရဲ႕ အျမင္ ဆုိတာကုိ ေခါက္ထားလိုက္ပါ။ လူအုပ္ၾကီးဆုိတာက လူအုပ္ၾကီး ေနာက္ကုိ လိုက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနတတ္ၾကေပမဲ့ အေရအတြက္ကုိ ၾကည့္ျပီး လမ္းမွန္ေရာက္ေနျပီလို႔ ထင္ေနၾကတဲ အခါမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတတ္တယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကုိ အစဥ္အလာေတြထဲကေန စစ္ထုတ္ျပီး အမွန္တရားကုိ ၾကိဳးစား ရွာေဖြေနသူလို႔ ျမင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္အျမင္ကုိလည္း ေခါက္ထားလိုက္ပါ။ က်ေနာ္ဆုိတာကလည္း စည္းျပင္ကလူ

“သူ” ကေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူ ပစၥဳပၸန္ သမားတဲ့။ ထားေတာ့။

(၃)

လက္သည္းၾကားမွာ အပ္စုိက္၊ တူနဲ႔ရုိက္ျပီး လက္“မတြန္႔” တဲ့သူကုိ သူရဲေကာင္း ေရြးခဲ့တယ္ ဆိုတာေတြ ဟုတ္ခဲ့သည္ ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္ခဲ့သည္ ျဖစ္ေစ ထားလိုက္ေတာ့။ အခုေခတ္မွာ အဲဒါကုိ အတုယူေနဦးမယ္ ဆုိရင္ ဟာသတပုဒ္လုိ ျဖစ္သြားျပီ။ Originality ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ေခတ္မွာ တကယ္လိုေနတာက ဘယ္ကိစၥမွာမဆုိ လိုအပ္တယ္ထင္ရင္ ခြဲထြက္ရဲတဲ့ သတၱိပဲ။

“အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အုပ္စုကိုခြာ၊
ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့ ကြင္းျပင္ၾကီးထဲမွာ ရပ္မိရင္
မိုးၾကိဳးပစ္မွတ္ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္” ေလ။

(၄)

အမ်ားဆႏၵတဲ့။ ဆြဲေဆာင္အား ေကာင္းလြန္းတဲ့ စကားလံုးမွာ အျပဳသေဘာ ေဆာင္တဲ့ သေဘာတရားေတြ ရွိေနတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမွာင္ျခမ္းကုိလည္း စဥ္းစားခန္း ဝင္ၾကည့္ဖူးတယ္။

ေဂ်ာ္ဒါးႏုိး ဘရူႏုိဟာ ကုိပါးနီးကပ္စ္ရဲ႕ အယူအဆေတြကုိ ျဖန္႔လို႔ အရွင္လတ္လတ္ မီးရွိဳ႕သတ္ခံခဲ့ရတယ္။ (အမ်ားဆႏၵအရ)
ဆုိကေရးတီးဟာ အဆိပ္ေသာက္ခဲ့ရတယ္။ (မဲခြဲဆံုးျဖတ္ အျပီး)
ဟစ္တလာရဲ႕ ပါတီဟာ အႏုိင္ရသြားခဲ့ျပီးေတာ့ ဟစ္တလာဟာ အာဏာရွင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ (ေရြးေကာက္ပြဲရဲ႕ ရလဒ္)

ဒါဆိုရင္ အမ်ားဆႏၵအတုိင္း ဆံုးျဖတ္ျခင္း ဆုိတာကလည္း သူ႔အားနည္းခ်က္နဲ႔သူ။ ဒီမုိကေရစီ ဆိုတာမွာေတာင္ သူ႔အားနည္းခ်က္နဲ႔သူ။

(၅)

စြန္႔လႊတ္ရျခင္း အတူတူမွာ ကြာျခားမွႈေတြ အမ်ားၾကီးေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္။ စြန္႔လႊတ္သူေတြ ကုိယ္တုိင္မွာလည္း ကြားျခားမွႈေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္။ အက်ိဳးဆက္မွာလည္း ကြာျခားမွႈေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္။

ခရစ္ေတာ္ဟာ လက္ဝါးကပ္တုိင္မွာ အေသခံခဲ့တယ္။
“သူ”ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး တကၠသိုလ္လို႔ ေခၚရမလား၊ အဲဒီ့ “ဘဝတကၠသိုလ္” မွာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ ေရာက္ရွိသြားျခင္းပါလဲ?


“သူ” က ေခ်ပဖူးတယ္။ ကုိယ္အေသ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ရွႈေထာင့္တခုကေနပဲ ၾကည့္ရင္ေတာ့ တျခား ယံုၾကည္ခ်က္ေတြလည္း ေတြဟာလည္း စံႏွႈန္းနဲ႔ လြဲေနၾကမွာပဲ။ အဲဒီ့ထဲမွာမွ သူ႔ကုိ ဘာလို႔ ကြက္ျပီး အေရးယူရသလဲလို႔။

ဟုိဘက္မွာကလည္း အေျဖက အဆင္သင့္။ Enlightened man တပါးရဲ႕ နာမည္ကုိ အလြဲသံုးစားလုပ္ျခင္း။

(၆)
ဒါဆိုရင္ Enlightened man ျဖစ္တဲ့ အရွင္ျမတ္ဟာ ဘာေတြ ေဟာၾကားခဲ့ပါသလဲ။

ကုိယ့္မွတ္စုေလး ကုိယ္ျပန္ျပီး ထုတ္ဖတ္ၾကည့္တယ္။
[[[ က်ေနာ့္မွာ အေျပာအဆို ၾကမ္းတဲ့ ဘာသာမဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိတယ္။ သူက ရုိးသားျပီး ကူညီတတ္ေပမယ့္ ပိႆေလးနဲ႔ ပစ္သလို ေျပာတတ္တယ္။
တရက္ စကားဝိုင္းမွာ တျခားသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူ႔ကုိ
“ဘာမွ လာျငင္းမေနနဲ႔။ အဲဒါ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏွႈတ္ကျမြက္ေတာ္”
“ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏွႈတ္ကျမြက္ေတာ္လို႔ ေျပာရေအာင္ မင္းက ဘုရားသခင္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ အတူတူ ထုိင္ဖူးလို႔လား”
အေျခအေနေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူ႔ကုိ ေခြးေျခခံုနဲ႔ ရိုက္မယ္လုပ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္က ထြက္သြားတယ္။
သူ႔ဥပမာက ၾကမ္းလြန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ကေတာ့ ဒီေန႔အထိ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ မုိးျခိမ္းေနတုန္း။ ]]]
[[[ အဲလို မက္ေဆ့မ်ိဳး ကုိ ေရွးေခတ္က မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြကုိ ႏွိႈင္းယွဥ္ဖတ္ၾကည့္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာလည္း ရႏုိင္တယ္။
ဥပမာ…
ရာဇဓိရာဇ္ အေၾကာင္း…
မြန္ဘာသာမူမွာ မြန္ဘုရင္ ရာဇဓိရာဇ္ေသလို႔ ျမန္မာဘုရင္မင္းေခါင္က သံေဝဂ ရျပီးငိုတယ္တဲ့။ ျမန္မာဘာသာမူမွာက်ေတာ့ ျမန္မာ ဘုရင္မင္းေခါင္ေသလို႔ ရာဇဓိရာဇ္က သံေဝဂရျပီးငိုတယ္ဆိုပဲ။ ေသတဲ့လူေတြက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ တျခားအခ်က္အလက္ေတြမွာလည္း ကြဲလြဲမွႈေတြ အမ်ားၾကီး။
ကမၻာအရပ္ရပ္က ေရွးရာဇဝင္ဇာတ္လမ္းေတြ အတုိင္းပါပဲ…. သမိန္ပရမ္း သရဲကုိက္လို႔ ေသတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြလို ဒ႑ာရီဆန္တာေတြ အမ်ားၾကီးပါေနရေတာ့တယ္။
ဒါေတာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀၀ နီးပါးေလာက္ကပဲ ရွိေသးတယ္။ ဘာသာေရးသမိုင္းေတြလို ႏွစ္ေပါင္းေထာင္နဲ႔ခ်ီလာရင္ ?
တလြဲသံုးေနရင္ေတာ့ ဘာသာေရးေတြဟာ အမုန္းကမ္ပိန္း တခု ပဲျဖစ္လာလိမ့္မယ္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္သူမဆို ကုိယ့္မ်က္လံုးကုိ စည္းထားတဲ့ အဝတ္ကုိေတာင္ ျမင္ရတာမွ မဟုတ္တာ။]]]
[[[ႏွစ္ေတြ ျခားျခားလာတယ္။
ဘုရားေတြရဲ႕ပံုရိပ္ ဝါးဝါး လာတယ္။
ဒ႑ာရီေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္။
“တမန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလိုအဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး”
“ဒါေတြက ဘုရားေဟာတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေရွးလူေတြက သြတ္သြင္းခဲ့တာ”
“ဒါကမွ ဘုရားေဟာ အစစ္”
ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူေတြဟာ ဘုရားေတြကုိ ကုိယ့္ထင္ေၾကးအတိုင္း ျပန္ျပီး ဖန္ဆင္းေနရတာပါပဲ။ ယန္းေပါဆတ္ (Jean Paul Sartre) ေျပာသလုိေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုး လြတ္လပ္မွႈဒဏ္ကုိ အဲေလာက္ထိ က်ခံေနရပါတယ္။]]]
(၇)

စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ရင္ ဒီလုိမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေသးတယ္။ ႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ တေယာက္ ရွိခဲ့တယ္ ဆိုပါစုိ႔။ အဲဒီ့ ပညာရွင္ ေျပာခဲ့တယ္ ဆိုတာေတြကို တဆင့္ ျပန္ေျပာျပတဲ့ သူေတြဆီက သိရတဲ့ စကားေတြဟာ တမ်ိဳးစီ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုပါစုိ႔။

က်ေနာ္က အဲဒီ့ ႏုိင္ငံေရး ပညာရွင္ အေၾကာင္း ေျပာမယ္။ “အဲဒီ့ ပညာရွင္ဟာ အရမ္းေတာ္တယ္လို႔ လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဘာေတြ ေျပာခဲ့မွန္းေတာ့ ငါလည္း သိပ္သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဟုိ A ဆိုတဲ့ တေယာက္ကေတာ့ အဲဒီ့ ႏုိင္ငံေရး ပညာရွင္ ဟာ ဒီလို ေျပာသြားခဲ့တယ္လို႔ က်ိန္းေသၾကီးကုိ ေျပာတယ္။ အဲဒါကုိပဲ ငါယံုတယ္။ A ျပန္ေျပာျပတာကမွ ဟိုႏုိင္ငံေရးပညာရွင္ ရဲ႕ တကယ့္ စကားအစစ္။ အဲဒါက လြဲရင္ အမွားေတြ။ ဘာလုိ႔တုန္းဆုိေတာ့ A ေျပာတာကုိပဲ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက သိလာလို႔။
(ဒါေပမဲ့ တကမ္တမ္းက် တဆင့္ ျပန္ေျပာတဲ့ A ကလည္း ေသခ်ာသိတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း ေသခ်ာသိတာ မဟုတ္ဘူး။ A ေျပာတာကမွ အမွန္ဆုိရင္လည္း တကမၻာလံုးက ဟာေတြက အမွားလို ျဖစ္သြားမယ္။)

ေနာက္တေယာက္ကလည္း က်ေနာ့္လုိပဲ ေျပာမယ္။ ဒါေပမဲ့ အယူအဆခ်င္းကေတာ့ မတူဘူး ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါဆုိရင္ ဘယ္ဟာက အမွန္လဲ? ထားပါေတာ့။ ေခါင္းရွႈပ္တယ္။ ဆံုးျဖတ္ရ ခက္တာခ်င္း အတူတူ ဒီေနရာ ဒီေဒသမွာ ေရမ်ားရင္ ေရကုိ အႏုိင္ေပးလိုက္တာက ျငိမ္းခ်မ္းပါတယ္။ ဒါ အထူးအဆန္းမွ မဟုတ္တာ။ ဟုိေဒသမွာလည္း မီးမ်ားရင္ မီးကုိ အႏုိင္ေပးေနတာပဲေလ။

ဒါဆိုရင္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဇာတ္လုိက္ “သူ” ဟာ မွားသြားျပီေပါ့။ ရွိေစေတာ့။

(၈)

“သူ” ေျပာခဲ့တာေတြ မွားတယ္ ဆုိရံုနဲ႔ သူ႔ကုိ အက်ဥ္းခ်သင့္ ျပီလား။ "သူ" က အသက္လည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးလွျပီ။ "သူ" နဲ႔ စကားေျပာဖူးတဲ့ ညီမေလး တေယာက္ကေတာ့ "သူ"ဟာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပတတ္တဲ့ စည္းရံုးတတ္တဲ့ အဘိုးတေယာက္နဲ႔ တူတယ္လို႔ တင္စားဖူးတယ္။

သူအက်ဥ္းက်ေနရျခင္း အေၾကာင္း၊ ဟုိတစ ဒီတစ အသိေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ္ စာလံုးေပါင္းၾကည့္တယ္။

1. တဘက္မွာ သူ႔ကုိ ေခ်ပခြင့္ ရွိသလား။ သူမွားေၾကာင္း ေထာက္ျပခြင့္ ရွိသလား။ [မီဒီယာ ေပါင္းစံုသံုးျပီး ေခ်ပခြင့္ ရွိတယ္။ သူ႔မွာသာ ပံုႏွိပ္မီဒီယာေတြကေန အျပန္အလွန္ ေခ်ပခြင့္ မရွိတာ။ သူ႔အယူအဆ ေတြကိုလည္း ပံုႏွိပ္ ျဖန္႔ေဝခြင့္ ပိတ္ပင္ထားတယ္] အဲဒီ့ေလာက္ လုပ္တာဟာ မလုံေလာက္ ေသးဘူးလား။
2. စာဖတ္တဲ့ သူေတြကုိ အထင္ေသးတာလား။ စာဖတ္တဲ့ သူေတြမွာ စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ မရွိေတာ့ဘူးလား။ [ဦးေႏွာက္ေတြ ရွိပါတယ္။ “သူ” ေျပာသမွ်ကုိ အားလံုးကေတာ့ လက္ခံၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုး လက္ခံလုိက္မွေတာ ့ခုလုိ ျပႆနာေတာင္ ျဖစ္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ေသနတ္နဲ႔ ေထာက္ျပီး သူ႔ဝါဒေတြကုိ အတင္း ယံုခိုင္းေနတာမွ မဟုတ္တာ။]
3. ကုိယ့္ဟာက ရာႏွႈန္းျပည့္ မွန္ေနျပီလုိ႔ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ဒါဆုိရင္ မသိနားမလည္ေသးတဲ့ သူေတြ သူ႔အမွားေတြကို နားေဝတိမ္ေတာင္ ျဖစ္သြားရင္ေကာ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ [သူ႔လိုဆန္ဆန္ အေတြးမ်ိဳးက… ဥပမာ ေတာင္တေတာင္ဟာ ကမၻာ့ပထဝီမွာ မရွိဘူးလို႔ ေျပာတာမ်ိဳးက “သူ” မွ ေတြးမိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိုအေတြးေတြကို တျခားလူေတြလည္း ေတြးမိႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့ သူ႔ဟာကုိ ကုိယ့္ဘက္က ယုတၱိခုိင္ခုိင္နဲ႔သာ ေျဖရွင္းႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အမ်ား အေတြးမွားေနၾကတဲ ့ကိစၥေတြကို တခါတည္း ေျဖရွင္းျပီးသားေတာင္ ျဖစ္သြားပါဦးမယ္]
4. ဟုိး နွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီခဲ့တဲ ့ပေဒသရာဇ္ ေခတ္တုန္းကေတာင္ အယူအဆေတြ ေရာင္စံု ဖူးပြင့္ခဲ့ေသးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဥာဏ္ေတာ္ရွင္ ဖူးပြင့္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ေခတ္က ပေဒသရာဇ္ ဘုရင္ေတြ အခုလို ဆန္ဆန္ ဖမ္းဆီးတာမ်ိဳး ရွိခဲ့ဖူးပါသလား?
5. သူ႔အေနနဲ႔ နာမည္က အစ ခြဲထြက္ျပီး လုပ္ရင္ေရာ [ဒါဆိုရင္လည္း Holy man တပါး ရဲ႕ အယူအဆေတြကို ႏွစ္သက္လုိ႔ “သူ” ယူျပီး ကုိးကားတဲ့ အခါမွာ credit မေပးဘဲ ယူသံုးတယ္လို႔မ်ား စြပ္စြဲၾကေလမလား။ ေလာကအတြက္ ဖူးပြင့္လာတဲ့ ဥာဏ္ၾကီးရွင္ တေယာက္ရဲ႕ ဝါဒေတြကို လူတိုင္းက ကုိးကားခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးလား။]

ရႏုိင္သမွ် အခ်က္အလက္ေလးေတြကုိ အေျခခံျပီး ေတြးၾကည့္ျခင္းဟာ ေခါင္းမူးေစတတ္တယ္ဆုိရင္ အဲဒါကုိ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ အရာလို႔မ်ား ေျပာၾကမလား။ ရွိေစေတာ့။ က်ေနာ္ေတြးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။

(၉)
ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္
ေမးခြန္းေတြ ဦးေႏွာက္ကုိ တံခါးလာေခါက္ေနတယ္။
ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္
ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူ စာရင္းထဲမွာ သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင့္ ထည့္မထားၾကတာလဲ?

(၁၀)
"သူ" ဘယ္သူလဲ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ေကာင္းကင္ရဲ႕ အေရာင္ကုိသာ ၾကည့္လုိက္။
ေကာင္းကင္ကို
(ပုိ႔စ္တင္ထားတဲ့ တကယ့္ရက္က ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႔ပါ။ ေကာ္ပီ + ေၾကာ္ညာပုိ႔စ္ကုိ ဒါရဲ႕ အေပၚကုိ ေရာက္ေစခ်င္လို႔ ဒီဟာတင္တဲ့ ရက္ကုိ ဒီဇင္ဘာ ၂၀ လို႔ ေျပာင္းထားလုိက္ပါတယ္။)

တြဲဖက္သရုပ္ေဆာင္

စြက္စြက္ဖက္ဖက္ ပါးစပ္ဖ်ားေတြ ဆိုတာ
ရက္ရက္စက္စက္ ေသနတ္၊ဓါး ေတြ လိုပဲ။
ဒါေပမဲ့ … အသက္ကုိ ရန္ရွာမယ့္အစား
အရွက္ကို ရန္ရွာလိမ့္မယ္။

တခါတခါ
ေဝဖန္ ပါးစပ္မ်ိဳးဆိုတာ
ေစတန္ နတ္ဆုိးလုိပဲ။
ေကာင္းခန္းဆုိ
ေသာင္းက်န္းတတ္တယ္။

အသစ္အဆန္းစကား ထုိးကြက္ေတြနဲ႔လည္း
အခ်စ္လမ္းတံတား က်ိဳးပ်က္သြားေအာင္ ဖ်က္ဆီးတတ္တယ္။

သူတုိ႔က ေျမြဖမ္းသမားေတြကြယ့္
ကေလး… ေျခလွမ္းမမွားေစနဲ႔။

ကေလးေရ…
လူမွႈ စက္ဝုိင္းဇုန္ၾကီး တခုလံုး
ဝဲဂယက္ အရွႈပ္တေထာင္နဲ႔
ကြဲအက္ပုပ္ေရာင္ ေနတာကုိ ျမင္ရဲ႕လား။

ဒါေပမဲ့လည္း ျဖတ္သန္းရမွာမို႔
တြဲဖက္သရုပ္ေဆာင္ေလးေရ
တြဲလက္မျပဳတ္ေအာင္ ကုိင္ထား။
(ေကာင္းကင္ကုိ)

က်ေနာ့္ ရွပ္အက်ၤ ီအျပာက ဘာအေရာင္လဲ?

က်ေနာ္ဟာ အဝတ္အစားကုိ က်က်နန မဝတ္တတ္တဲ့ သူတေယာက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ က်ေနာ့္ အျပစ္ခ်ည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ့္ အခန္းထဲမွာ အဝတ္လဲတုန္းကေတာ့ က်ေနာ့္ ရွပ္အက်ၤ ီနဲ႔ ဆြယ္တာက အေရာင္ခ်င္း လိုက္ဖက္လွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ ေက်ာင္းသူေလးေတြေေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အေရာင္ႏွစ္ခုက လံုးဝ မလိုက္ဖက္ေတာ့ သလိုပဲ။ အဲဒါကုိ ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမလဲ?

လက္ေတြ႕က်က် ေျဖရွင္းနည္းကေတာ့ ေက်ာင္းသူေလးေတြကုိ က်ေနာ့္ အခန္းထဲမွာပဲ စာေခၚသင္ေပးလုိက္ရင္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ အဝတ္အစား ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္လိုက္ ျခင္းသာ ျဖစ္ျပီးေတာ့ ရင္ထဲမွာေတာ့ အေတြးအေခၚ ပုစ ၦာတပုဒ္ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ့္ အခန္းထဲမွာ ရွပ္အက်ၤ ီ အျပာရဲ႕ အေရာင္ဟာ ဘာအေရာင္လဲ?

နယူးေယာက္ ျမိဳ႕ရဲ႕ ေနသာတဲ့ ေႏြဦး ေန႔လည္ခင္း တခုမွာ က်ေနာ္ အဲဒီ့အက်ၤ ီေလးနဲ႔ အျပင္ထြက္တဲ့ အခါ က်ေနာ့္ အခန္းထဲတုန္းက အေရာင္နဲ႔ အနည္းငယ္ ကြဲျပားသြားမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ အျပာေရာင္ လို႔ က်ေနာ္ ေခၚေနဦးမွာပဲ။

က်ေနာ့္ စာသင္ခန္းထဲက မီးေရာင္ေအာက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ ရွပ္အက်ၤ ီေလးဟာ အျပာေရာင္ ေပမဲ့ က်ေနာ့္ အခန္းထဲတုန္းက အျပာေရာင္လို က်ေနာ့္ဆြယ္တာနဲ႔ လိုက္ဖက္မွႈ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အျပာေရာင္ ဆုိတဲ့ စကားလံုး တူညီေန ေပမဲ့ နဂုိတုန္းက ဆြယ္တာနဲ႔ လိုက္ဖက္ခဲ့တဲ့ အက်ၤ ီဟာ စာသင္ခန္းထဲမွာ လိုက္ဖက္မွႈ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ရွပ္အက်ၤ ီရဲ႕ ဟာ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့ပါသလဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ေျပာင္းလဲစရာ မရွိပါဘူး။
တကယ္က်ေတာ့ ရွပ္အက်ၤ ီရဲ႕ အေရာင္က ေျပာင္းလဲ သြားျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာသာ အေရာင္ ေျပာင္းလဲ သြားတယ္လို႔ ထင္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ မ်က္ေစ့က အေရာင္မွားကုိ ျမင္ေစျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ အေရာင္ႏွစ္ခုမွာ ဘယ္အေရာင္က အေရာင္အမွား ျဖစ္ပါသလဲ?

အလင္းေရာင္နည္းတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အခန္းေလးက အက်ၤ ီရဲ႕ အေရာင္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ျမင္ႏုိင္ဖုိ႔ အေနအထား မရွိတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ သဘာဝ ေနေရာင္ေအာက္မွာမွ အမွန္ဆံုး အေရာင္ကုိ သိႏုိင္မွာလား။ နယူးေရာက္ျမိဳ႕ရဲ႕ ေႏြဦး ေန႔လည္ခင္း ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေပၚတဲ့ အေရာင္နဲ႔ လန္ဒန္ျမိဳ႕ ေဆာင္းတြင္း မြန္းလြဲပုိင္းမွာ ေပၚတဲ့ အေရာင္ကလည္း ျခားနားေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆုိရင္ ဘယ္ေနေရာင္က ရွပ္အက်ၤ ီရဲ႕ အေရာင္မွန္ကုိ သိဖုိ႔ အသင့္ေတာ္ဆံုး အေျခအေန တရပ္ျဖစ္ပါသလဲ။ ရွပ္အက်ၤ ီရဲ႕ အေရာင္မွန္ကုိ သိဖုိ႔ သဘာဝ ေနေရာင္ထက္ မီးေခ်ာင္းရဲ႕ အလင္းက ပုိျပီး သင့္ေတာ္တယ္လို႔ေရာ ဘာလုိ႔ မေျပာႏုိင္ရမွာလဲ။

ဒါမွ မဟုတ္ ရုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းတခုမွာ အေရာင္မွန္ ဆုိတာ မရွိဘူး လုိ႔ပဲ ယူဆလိုက္ရ မလား? အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အေနနဲ႔ ဘယ္အလင္းေရာင္က ရုပ္ဝတၱဳ တခုခုရဲ႕ အေရာင္မွန္ကုိ သိေစသလဲ ဆိုတာကုိ စဥ္းစားဖုိ႔ လိုေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလို႔တုန္းဆုိတာ အေရာင္မွန္ ဆုိတာကုိ မရွိလို႔ပါပဲ။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းတခုမွာ ၾကည့္ျမင္ရတဲ့ အေျခအေနေတြေပၚ မူတည္ျပီး အေရာင္တခုထက္ ပုိျပီး ပါတယ္လို႔ ေျပာရမလား။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ ရွပ္အက်ၤ ီမွာ အေရာင္မွန္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိႏုိင္သလို ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

အခုေတာ့ ေက်ာင္းသူေလးေတြ အခန္းထဲက ထြက္သြားၾကပါျပီ။ က်ေနာ့္ ရွပ္အက်ၤ ီအျပာက ဘာအေရာင္လဲ?

(Free translation of Andrew Pessin’s essay, “True Colors”)
ဘာသာျပန္သူ…ေကာင္းကင္ကုိ

Leading question

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ ခဏခဏ ၾကံဳရတဲ့ ေမးခြန္းတခုရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ တေယာက္က ခ်မ္းသာတဲ့ မိဘက ေမြးလာျပီး တျခား တေယာက္က ဆင္းရဲတဲ့ မိဘကေန ေမြးလာလဲတဲ့။ တေယာက္က ဉာဏ္္ေကာင္းျပီး တေယာက္က ဘာလုိ႔ ဉာဏ္္ထုိင္းရတာလဲတဲ့။ (အဲဒါကုုိိေတာ့ genetics နည္းပညာနဲ႔လည္း ရွင္းျပလို႔ ရမွာပါ)

ဘုရားသခင္ (သုိ႔မဟုတ္) အလႅာကုိ ကို ယံုၾကည္သူေတြကေတာ့ အရာရာကုိ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္လို႔ ေျပာၾကမွာပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ ျပန္ေမးစရာေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိလိမ့္မယ္။ ဘုရားသခင္ဟာ ေမြးရာပါ ဒုကၡိတေတြကုိ လူ႕ငရဲ ခံစားရရံုသက္သက္ ဖန္ဆင္းထားတာလား?

လူေတြ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေမြးကတည္းက ကြဲျပားေနမွႈကုိ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုျပီးေတာ့ ေမးခြန္းမၾကာခဏ ထုတ္ေလ့ရွိသူေတြကေတာ့ အေရွ႕တုိင္းဘာသာေရး တခ်ိဳ႕ကုိ ယံုၾကည္သူေတြ ပါပဲ။ ျပီးေတာ့ သူတုိ႔မွာ အေျဖကလည္း အဆင္သင့္ ရွိေနတတ္တယ္။ အတိတ္ဘဝ ကံေၾကာင့္တဲ့။ အဲဒါ တရားမွ်တမွႈ ရွိတဲ့ စနစ္တရပ္ ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ မသိႏုိင္တဲ့ အတြက္ သိမွႈျပင္ပက ကိစၥလို႔ပဲ ဒီေနရာမွာ ထားလုိက္ရေအာင္ပါ။

တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ေတာ့ “ဘာေၾကာင့္ တေယာက္က ခ်မ္းသာတဲ့ မိဘက ေမြးလာျပီး တေယာက္က ဆင္းရဲတဲ့ မိဘကေန ေမြးလာလဲ” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကုိက မလိုအပ္တဲ့ ေမးခြန္းၾကီးပါ။ တခါတေလက် ေမးသူဆီမွာ အေျဖၾကိဳရွိျပီးသား leading question ၾကီး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

သဘာဝအရ အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ေမထုန္မွႈျပဳရင္ ကေလးေမြးလာတတ္တယ္ မို႔လား။ ဆင္းရဲတဲ့ မိဘက ေမြးရင္ ကေလးက ေမြးေမြးခ်င္းမွာ ဆင္းရဲတဲ့သူေလး ျဖစ္မွာေပါ့။ ခ်မ္းသာတဲ့ မိဘက ေမြးရင္ ကေလးက ေမြးေမြးခ်င္းမွာ ခ်မ္းသာတဲ့သူေလး ျဖစ္မွာေပါ့။ ဗီဇေတြကုိလည္း မိဘေတြဆီက အေမြရမွာေပါ့။

ကြဲျပားေနတယ္ ဆုိတာက အတိတ္ဘဝကံဆုိတာ ကုိ လက္ခံမွ၊ သံသရာ ဆိုတာကို လက္ခံမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အံစာတံုးေတြ အမ်ားၾကီးကုိ လွိမ့္လိုက္ရင္ အံစာတံုးေတြ အကုန္လံုး ၁ ကေန ၆ အတြင္း က်ခ်င္ရာ က်ေနၾကမွာပဲ။ တခုနဲ႔ တခု တူမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အံစာတုံးမွာ အတိတ္ဘဝ မရွိခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

သစ္ပင္ေတြကို ၾကည့္လုိက္ပါ။ သစ္ပင္ေတြ တပင္နဲ႔ တပင္ တူရဲ႕လား။ သစ္ပင္ေတြမွာ အတိတ္ဘဝကံ ဆိုတာ မရွိႏုိင္ေပမဲ့ သဘာဝ အေလ်ာက္ တပင္နဲ႔ တပင္ မတူဘဲ ကြဲျပားေနၾကပါတယ္။ သစ္ပင္ေတြ သဘာဝ အေလ်ာက္ ကြဲျပားေနမွႈကုိ ဘယ္သူမွ ေမးခြန္းပုစ ၦာ မလုပ္ၾကေပမဲ့ လူေတြရဲ႕ ကြဲျပားမွႈက်မွ စဥ္းစားေနၾကတာပါ။

သရက္ေစ့ကေန သရက္ပင္ ျဖစ္လာတာနဲ႔ တျခားမ်ိဳးေစေတြကေန တျခားအပင္ေတြ ျဖစ္လာျပီး တပင္နဲ႔တပင္ကြဲျပားေနတာကို ကုိ ရွင္းျပဖုိ႔ သဘာဝ တရားပဲ လိုပါတယ္။ အဲလုိပဲ ခ်မ္းသာတဲ့ မိဘ ႏွစ္ပါးကေန ခ်မ္းသာတဲ့ ကေလးေလး ျဖစ္လာတာ၊ ဆင္းရဲတဲ့ မိဘကေန ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးေလး ျဖစ္လာတာကုိ ရွင္းျပဖုိ႔ သဘာဝတရားနဲ႔တင္ လံုေလာက္ေနပါျပီ။ အသစ္ျဖစ္လာတဲ့ ႏွင္းဆီပင္မွာ သဘာဝ အေလ်ာက္ ႏုိက္ထရုိဂ်င္ဓာတ္ေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့ ေနႏုိင္သလို အသစ္ျဖစ္လာတဲ့ လူသားေလးမွာလည္း သဘာဝ အေလ်ာက္ တခုခု ခ်ိဳ႕တဲ့ေနႏုိင္ပါတယ္။

အတိတ္ဘဝကံကုိ ယံုၾကည္သူ ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္ကုိ ယံုၾကည္သူ ျဖစ္ေစ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ယံုၾကည္ႏုိင္ပါတယ္။ မယံုၾကည္သူကလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မယံုၾကည္ဘဲ ေနႏုိင္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ … ယံုၾကည္တာ မယံုၾကည္တာက ျပႆနာ မရွိလွေပမဲ့ ႏွႈတ္က ထုတ္ေျပာလိုက္ရင္ [တျခားႏုိင္ငံေတြမွာ ဆုိရင္ေတာ့] ျပႆနာ တက္တတ္ပါတယ္။ ေမြးကတည္းက နိမ့္ပါးတဲ့သူကုိ၊ ေမြးကတည္းက ကံမေကာင္းတဲ့သူကုိ ဒီေကာင္ အရင္ဘဝက မေကာင္းတာ လုပ္ခဲ့လုိ႔ ျဖစ္တာ ဆိုတာက သူတုိ႔ စံအရေတာ့ prejudice လုပ္ျခင္းပါ။ blaming the victim လို႔လည္း သူတုိ႔စံနဲ႔ ေျပာမွာပါပဲ။

ကုိယ္လက္အဂၤါ ခ်ိဳ႕တဲ့သူေတြဟာ အရင္ဘဝက မေကာင္းမွႈ လုပ္ခဲ့သူေတြလို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ အတြက္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက အဂၤလန္ လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးအသင္း နည္းျပ Glenn Hoddle ဟာ နည္းျပ ရာထူးကေန အထုတ္ခံခဲ့ရဖူးတာက အထင္ရွားဆံုး သာဓက တခု ျဖစ္ပါတယ္။
(by ေကာင္းကင္ကုိ)

လူၾကီးသူငယ္နာ (ဦးသန္႔)

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားတြင္ ထင္သာျမင္သာေသာ ခ်ဳိ႕ယြင္း အားနည္းခ်က္တစ္ခု ရွိပါသည္။ ဤအားနည္းခ်က္သည္ပင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမွႈ ေနာက္က်ရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းခံတစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ဤသို႔ေသာ ေပ်ာ႔ကြက္ဟာကြက္မ်ဳိးကို၊ အေမရိကန္ေတြက ‘လူႀကီးသူငယ္နာ ေရာဂါ’ ဟု ေခၚၾကသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္လည္း အသက္ႀကီး အခ်ိန္မစီးသည့္ ကေလးေပါႀကီးေတြ ေပါမွေပါ ျဖစ္ေလရာ၊ သူတို႔ေျပာေသာ ေရာဂါအမည္ႏွင္႔ အဟပ္ညီမည္ထင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ အဆိုပါေရာဂါ ဆိုသည္ထက္၊ အသိပညာအရာတြင္ ကေလက၀ႏိုင္မွႈႏွင္႔ ပို၍ဆိုင္ပါလိမ္႔မည္။ မည္သို႔ပင္ရွိေစ ဤလို ေရာဂါမ်ဳိး ဖိစီးႏွိပ္စက္ခံေနရသည့္ ျမန္မာလူမ်ဳိး အေရအတြက္သည္ကား၊ ပို၍ပို၍ မ်ားလာဟန္ ရွိပါသည္။ ထားေတာ႔…၊ ဤခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းခ်က္ (ဆိုၾကပါစို႔ ေရာဂါ) ဆိုသည္မွာ ဘာကို ဆိုလိုပါသနည္း။ ဤေရာဂါက ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာေတြကို ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္း ဆိုက္ေစမည္နည္း…။

ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ကစားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေျပာေလ႔ေျပာထရွိသည္မ်ားကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔တေတြ မၾကာခဏဆိုသလို ၾကားရေလ႔ရွိသည္။
‘ငါ႔အိမ္က မင္းအိမ္ထက္ ပိုၾကီးသကြ’
‘ငါ႔အေဖက မင္းအေဖကို အသာေလးနဲ႔ ေနာက္ေကာက္ခ်ႏိုင္တယ္ ေမာင္’ စသျဖင္႔။
ဤသို႔ေသာ ကေလးအၾကြားမ်ဳိးကို မိဘျဖစ္သူမ်ားက ဟန္႔သေယာင္၊ တားသေယာင္ ေဆာင္ၾကေသာ္လည္း စိတ္ထဲကေတာ႔ က်ိတ္သေဘာက်ေနၾကသည္က မ်ားသည္။ ဒီလိုႏွင္႔ ငယ္က်င္႔ေတြမွာ လူၾကီးဘ၀အထိ ပါလာေတာ႔သည္။

ဦးေရႊက သူ႔ဇနီးအတြက္ ေရႊဘီးတစ္ေခ်ာင္း လုပ္ေပးေသာအခါ၊ အိမ္နီးခ်င္း ဦးေငြက အားက်မခံ သူ႔မိန္းမကုိ စိန္ဘီး လုပ္ေပးသည္မွာ အဆိုပါ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ထက္ တစ္ဆင္႔တက္လာေသာအခါ ပိုဆိုးေလသည္။

‘ေဟ႔ ငါတို႔ ျမန္မာဘုရင္ေတြက ယိုးဒယား၊ အာသံနဲ႔ မဏိပူရကို ႏိုင္ခဲ႔တာကြ၊ ဘာမွတ္လဲ…’ စသျဖင္႔။

မိမိေအာင္ျမင္မွႈအေပၚ ေသြးနားထင္ေရာက္ေနေသာ၊ အျခားႏိုင္ငံႏွင္႔ လူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ အဖက္မတန္သလို သေဘာထားေသာ ဘ၀င္စိတ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
‘ဟိတ္ အတန္းထဲမွာ ငါ အေတာ္ဆံုး၊ ငါအလိမၼာဆံုးကြ’ ဆိုသည့္ ကေလးစကားႏွင္႔ ဘာကြာေတာ႔မည္နည္း။

လူဦးေရႏွင္႔ ႏွႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္၊ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ႏို္င္ငံတြင္ ၀တ္ျပဳကိုးကြယ္စရာ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြ အျခားမည္သည့္ တုိင္းျပည္ထက္မဆို ပိုမ်ားသည္။ သို႔ႏွင္႔တုိင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တေတြ၏ ဘာသာေရး အဆံုးအမမ်ား အေပၚ ေစာင္႔ထိန္းလိုက္နာမွႈမွာ အားနည္းလွသည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဘာသာတရားက ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကို ေလာကီေရးတြင္ ၀င္မစြက္ရန္ တားျမစ္ထားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အျငိမ္႔ပြဲ ဇာတ္ပြဲေတြ သြားၾကည့္ပါက ၀ါ၀ါ၀င္း၀င္းေတြ မျမင္ခ်င္႔အဆံုး ျဖစ္ေတာ႔သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ သယံဇာတ ေပါၾကြယ္သည္ဟု နာမည္ႀကီးသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တေတြကား ‘ဆီကို ေရခ်ဳိး၊ ေဆးရိုးမီးလွႈံ’ ဟုဆိုကာ ျဖဳန္းတီးမွႈကို အဟုတ္ႀကီး ထင္ေနၾကသည္။ ဘာေၾကာင္႔ ဤသို႔ ျဖစ္ေနပါသနည္း။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ႏို႔စို႔ကေလးဘ၀မွ မတက္ႏိုင္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာေတြမွာ ကမၻာေပၚတြင္ အႏုပညာပါရမီ အသန္ဆံုး လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္မွာ မွန္ပါသည္။ သို႔ႏွင္႔တုိင္ အႏုပညာသည္မ်ား (ဇာတ္မင္းသား၊ ဇာတ္မင္းသမီး) မ်ားႏွင္႔ ပတ္သက္လွ်င္မူ၊ ေအာက္တန္းစား ဖက္ခြက္စားဟု သေဘာထားၾကသည္က မ်ားသည္။ သူတို႔ႏွင္႔ ၾကမ္းတေျပးတည္း ထိုင္လွ်င္ပင္ အရွက္ရစရာ၊ သိမ္ငယ္စရာဟု ထင္ၾကသည္။

ႏိုု္င္ငံျခားသားတို႔၏ စဥ္းစားေတြးေခၚပံု၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပံုမ်ားႏွင္႔ ပတ္သက္လွ်င္လည္း အတုယူ နည္းယူစရာ ရွာမၾကည့္တတ္။ အထင္ေသး ရွႈတ္ခ်ၾကသည္က မ်ားသည္။ ေျပာရလွ်င္ အစစအရာရာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တေတြမွာ အရြယ္မေရာက္ေသးေသာ ကေလးစိ္တ္ႏွင္႔ လူႀကီးကိုယ္ေတြ ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ႏိုင္ငံ ေရာက္လာၾကေသာ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္မ်ားက ကြ်ႏု္ပ္တို႔ကို သေဘာက်ၾကပါသည္။ ‘နက္ျဖန္ခါ အတြက္ပင္ ေတြးမပူတတ္ေသာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲ လူမ်ဳိး’ ဟုလည္း မၾကာခဏဆိုသလို ေျပာတတ္ၾကသည္။ ဤေကာက္ခ်က္မ်ဳိးကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔က ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ေနၾကသည္။ လူႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေျမွာက္ပင္႔စကားကို ေက်နပ္ပီတိျဖာေနေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ႏွင္႔ပင္ တူေသးေတာ႔သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ဟာသက ရိုးတာသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔စကားက ေပါ႔ျပက္သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အေတြးက တိမ္သည္။ သင္႔,မသင္႔ မွန္,မမွန္ ကိုယ္တိုင္ မစဥ္းစား။ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရမည့္ အလုပ္ကို ဆရာေတာ္မ်ားႏွင္႔ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမင္းမ်ားကိုသာ လႊဲထားသည္။ ကေလးေတြႏွင္႔ ဘာကြာေတာ႔မည္နည္း။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔လူမ်ဳိးမွာ စံသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း အလြန္ကိုးကြယ္ေလ႔ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ‘စံ’ အတိုင္းကား မက်င္႔။ က်င္႔သေယာင္ေယာင္ ေဆာင္ၾကသည္။ မိမိကုိယ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္သည္မ်ဳိး အလွ်င္းမရွိ။ သူမ်ား အထင္ေသးမွာ ေၾကာက္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။

ဤအက်င္႔က ကြ်ႏု္ပ္တို႔စာေပတြင္ ထင္ဟပ္လ်က္ ရွိသည္။ အကယ္၍မ်ား အိပ္(ခ်)ဂ်ီ၀ဲ(လ) တို႔၊ ဒီအိပ္(ခ်) ေလာရင္႔ တို႔၊ ဂိုဂို(လ) တို႔သာ ျမန္မာျပည္တြင္ လူျဖစ္ခဲ႔လွ်င္၊ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးေတြ ျဖစ္လာလိမ္႔မည္ မဟုတ္။ အပယ္ခံ မိစာၦဒိ႒ိေတြ ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္။

ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရးမွာလည္း ဤနည္းႏွင္ႏွင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ အက်င္႔က ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုးကို ႀကိဳက္မႀကိဳက္ဆိုသည္ႏွင္႔သာ ဆံုးျဖတ္သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္သာ ခ်ိန္ဘာလိန္လို အရည္အခ်င္းမ်ဳိး ရွိသည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ဳိးရွိလွ်င္ သူ႔သက္တမ္းမွာ ေျခာက္လထက္ ပိုမခံ။ ျမန္မာေတြက အရည္အခ်င္းထက္ သူ႔တို႔ဟာဒယကို ထိ,မထိသာ ၾကည့္တတ္သည္။

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာကကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္လည္း သတင္းစာမ်ားအတြက္ သတင္းျဖစ္ရံုမွ်ထက္ ဘာမွ်မပို။ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ေနၾကသည္က မ်ားသည္။ ပါတီႏွစ္ခုရွိလွ်င္ တစ္ခုႏွင္႔တစ္ခု အျပန္အလွန္ တိုက္ခိုက္မည္။ အဆဲေကာင္း အတိုက္ေကာင္းလွ်င္ နာမည္ႀကီးမည္။ အစိုးရကို နာနာဆဲႏိုင္ပါက ပိုလူႀကိဳက္မ်ားလိမ္႔မည္။ ျမန္မာဓေလ႔တြင္ အစိုးရ(မင္း)ကို ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးထဲ ထည့္သြင္းထားသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ျမန္မာ႔ေရခံေျမခံမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ရွင္သန္ဖုိ႔ အေကာင္းဆံုးဟု ဆိုၾကသည္မ်ား ရွိသည္။ လူတန္းစား ကြာဟမွႈ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မရွိေသာေၾကာင္႔ဟု ဆိုသည္။ သို႔ျဖစ္လင္႔ကစား၊ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တေတြမွာ ကိုယ္႔သားသမီးမ်ားကို ယခုလို ဆံုးမေလ႔ရွိၾကသည္။

‘သားေရ- သမီးေရ ဟိုကေလးနဲ႔ မကားစားၾကနဲ႔ေနာ္၊ ဒင္းတို႔တေတြက အဆင္႔အတန္း မရွိဘူးကြဲ႔’

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ လူႀကီးအခ်င္းခ်င္းလည္း ယခုလို ေျပာေလ႔ရွိၾကသည္။
‘ဦးခ်မ္းသာနဲ႔ ေဒၚပို္္က္ဆံကုိ သိသမို႔လား။ ဒီလုိၿမိဳ႕ေလးမွာ သူတို႔ဘယ္ေနႏိုင္မလဲ။ သူတို႔ ကေလးေတြအတြက္ ေပါင္းစရာ မရွိဘူးတဲ႔ေလ။ သူတို႔အိမ္နီးခ်င္းေတြက စာေရးစာခ်ီနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေတြကိုးရွင္႔…’ စသည္ျဖင္႔။

ဤသည္တို႔မွာ ျမန္မာတစ္ဦး၏ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ အျမင္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေရးလိုက္သည္ မဟုတ္။ သိမွတ္လက္ခံျပီးသကာလ ဘာ႔ေၾကာင္႔ ဤသို႔ျဖစ္ရသည္ကို၊ အေၾကာင္းရွာစိစစ္ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔လုပ္ႏိုင္လွ်င္ ေရာဂါတစ္၀က္ ကုသၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ဦးသန္႔ (Facebook group တခုတည္းကေန ျပန္ေဝမွ်တာပါ။)