အလင္းျဖဴတမ္းခ်င္း

ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ
သီလမက်ိဳးေသးတဲ့ သတင္းစာ
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ငိုသံဟာ
ဘက္လိုက္မွႈကင္းတဲ့ မီဒီယာေပါ့
မ်က္လံုးေတြထဲက စီးက်လာတဲ့ က်ည္ဆံေတြ
ႏွလံုးသားတိုင္းကုိ မွန္ပါေစ။

လက္တဆုပ္စာရဲ႕ အတၱေတြေၾကာင့္
သန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ဆုေတာင္းဆႏၵေတြ
‘ဥ’ဘဝ မွာတင္ ေသတယ္။

ဟိုဘက္ အလံရိပ္ဆီကလည္း ဘုရားဆီမွာ ဆုေတာင္း
ဒီဘက္ အလံရိပ္ဆီကလည္း အဲဒီ့ဘုရားဆီမွာပဲ ဆုေတာင္း
ေလာဘေရွ႕ထားတဲ့ ပူေဇာ္မွႈေတြနဲ႔
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေျဖသိမ့္လွည့္စား ေနၾကပံုေတြက
ဘုရားေတြဟာ ကုိယ္ခြဲမ်ားစြာနဲ႕
ႏွစ္ဘက္ခၽြန္ေတြ က်ေနတာပဲ။

ေၾသာ္…
လူေတြ လူေတြ…
အျမင္အာရံု တံခါးေတြေစ့
ဘုရားေတြေရွ႕မွာ ဓားေသြးေနၾကပါလား။

၂၁ရာစုဦး က်မ္းသစ္ထဲမွာ
ေလာကေစာင့္နတ္မင္းဟာ
လူသားေတြကုိ သည္းခံႏုိင္မွႈ ကုန္ဆံုး
ေကာင္းကင္ ကုိ လက္သီးနဲ႔ ဝုန္းခနဲ ထုလိုက္တယ္။

မိုးၾကိဳးမုန္တုိင္းေတြ…ငလ်င္ေတြ…မီးေတာင္ေပါက္ကြဲမွႈေတြနဲ႔
စစ္ပြဲေတြ…အၾကမ္းဖက္မွႈေတြ…သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ေဖာက္ျပန္မွႈေတြ
ဘုရားက လူေတြကို ဒဏ္ခတ္ေနတာ မဟုတ္
လူေတြက လူေတြကုိ ဒဏ္ခတ္ေနတာ။

ဘာသာေရး၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရး
နာမည္လွလွေလးေတြတပ္
သူတို႔ လူသတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူသားဝါဒ၊ လြတ္လပ္မွႈ
ဒါေတြကုိ အေရးတၾကီး ဟစ္ေၾကြးေနရျခင္းကုိက
ဒါေတြ ရွွိမေနျခင္းရဲ႕ သက္ေသပဲ။

မမွတ္မိႏုိင္ေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔
ဒီေန ့ျဂိဳလ္ကမၻာမွာ
ေရွ႕ဆံုးကလူကလည္း ေသနတ္နဲ႕
အက်ိဳးစီးပြါးကုိ အဓိကထား
အသက္ေတြနဲ ့ေဆာ့ကစားတယ္။
ေနာက္ကလူေတြကလည္း မီေအာင္ မနည္းလုိက္
ေၾသာ္
ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ
ပန္းပန္ထားတဲ့ လူမိုက္ပါပဲ။

ရြာၾကီးကုိက ဒုစရုိက္မို ့
အားလံုးက တုတ္ေဆာင္ ဓားေဆာင္
ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ အေမာက္ေထာင္ေနရတယ္။

ရာဇဝင္ အခန္းခန္းကလည္း
ယဥ္ေက်းမွႈ ဖန္ဆင္းခဲ့သူ ကေဝေတြထက္
စစ္ဘုရင္ေတြကုိ credit ေပး
သမိုင္းကုိ ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္ ေရးခဲ့ၾကတယ္။

ဇာတ္ခံုတခုေပၚမွာေတာ့
ဖိနပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းစီးေနသူတသုိက္
အခ်င္းခ်င္း လက္ဝါးရုိက္
ေျမစာပင္ေတြကုိ မီးတိုက္ၾကေတာ့မယ္။

ေဒါသတေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ ့က်ည္ဆံေတြကုိ
ရင္ဘတ္ခ်ည္းသက္သက္နဲ႕ခုခံရင္း
အသံေတြ ျမစ္ဖ်ားခံရာဆီ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
တကယ့္အေရးအေၾကာင္း က်ေတာ့
ကမၻာေစာင့္နတ္ေတြဟာ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္
သူတို႔ စုေဆာင္းထားတဲ့ တန္ခုိးေတြ
ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ။

ငရဲခုန္ဝင္လာတဲ့ ဖန္သားျပင္ကုိ
ဇြတ္အတင္း ရုန္းကန္ စုိက္ၾကည့္
တစံုတရာကုိ အထိတ္တလန္ ့သိလိုက္တယ္။
ကမၻာဟာ ကမၻာနဲ ့တိုက္မိျပီး ပ်က္စီးႏုိင္တယ္။

မ်က္လံုးေတြကုိ အတင္းအၾကပ္ျပန္မွိတ္
ႏွလံုးခုန္သံကုိ ပုတီးလုပ္ျပီး စိပ္လုိက္တယ္။
ငိုသံ မွ်င္းမွ်င္းေလးတခု
မိုးျခိမ္းသံလုိ ဆူညံမွႈပါပဲ။

ဗံုးေတြ ပလူပ်ံေနတဲ့ ေခတ္ဘီလူးမွာ
ရန္သူ႕ရင္ေသြးကုိ ႏုိ ့တိုက္ေနတဲ့မိခင္တဦးကုိ
ထူးထူးဆန္းဆန္း ဖူးခ်င္တယ္။

ေျခာက္ေသြ႕ ႏြမ္းညိဳ
မ်က္ဝန္းဂူစုိစို ေတြထဲမွာ
အလင္းျဖဴေလးေတြ ေတြ႕ခ်င္တယ္။

ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ
သီလမက်ိဳးေသးတဲ့ သတင္းစာ
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ငိုသံဟာ
ဘက္လိုက္မွႈကင္းတဲ့ မီဒီယာေပါ့
မ်က္လံုးေတြထဲက စီးက်လာတဲ့ က်ည္ဆံေတြ
ႏွလံုးသားတိုင္းကုိ မွန္ပါေစ။
ေကာင္းကင္ကို
မႏွစ္က ေမလ ၂၁ ရက္ေန႔တုန္းက တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေဟာင္းကုိ ျပန္တင္လုိက္တာပါ။