တိတၳိရဲ႕တိတၳိ (ဝတၳဳတို)

download လုပ္ရန္ link http://www.mediafire.com/?flqaaxc4hdqbsny ကို click ပါ။

"တိတၳိ ဆိုတာ ဘာသာမရွိတဲ့ သူေတြကုိ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ တိတၳိဆုိတာ……”

A Free Thinker

တိတၳိရဲ႕တိတၳိ

တိတၳိရဲ႕တိတၳိ

(အဆိပ္မဟုတ္တဲ့ အဆိပ္)

‘က်ေနာ္ကဗ်ာေရးတာဟာ အနာတူ ရွာတာျဖစ္တယ္’ တဲ့။ ကဗ်ာဆရာ ေဇယ်ာလင္းက ေရးဖူးတယ္။

က်ေနာ့္မွာ အမ်ားနဲ႔ သက္ဆုိင္တဲ့ ပုဂၢလိကပုိင္အနာတခု ရွိတယ္။ ဒီစာကေတာ့ က်ေနာ့္အနာကုိ ထည့္ဖို႔ ေဆးေပါ့။ အမ်ားျမင္သာေအာင္ ေဆးဗူးရဲ႕ မ်က္ႏွာစာမွာ အဆိပ္လို႔ တံဆိပ္ကပ္လိုက္တယ္။ အနာခ်င္းနီးစပ္သူေတြ ယူျပီးေတာ့ ေဆးထည့္ခ်င္ ထည့္ႏုိင္တယ္။ ေသာက္ခ်င္ရင္လည္း…

(၁)

“အေမွာင္ညကုိ စြန္႔သြားခဲ့…ေမာင့္လျပည့္ဝန္း….အလည္လြန္ျခင္း ကမၻာတဘက္ကုိ ထြက္သြားသူ….”

ႏြယ္ေရ…ကုိကို အမွ်ေဝေပး ရမွာလား။

ေၾသာ္…ေသသူကုိအမွ်ေဝေၾကးဆိုရင္ ရွင္လ်က္နဲ႔ ေသေနတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ပါ အမွ်ေဝရမွာ။

(၂)

ေရွ႕က ေဝ့ မ်က္ႏွာကုိ က်ေနာ္ စိတ္ကူးနဲ႔ ဖြဖြေလး ဆြဲခြာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့…ႏြယ့္မ်က္ႏွာေလးေပၚလာ…ဟာ! မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ငါေတာ္ေတာ္ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ေနျပီပဲ။

(၃)

ကုိယ္ေတြ႕တဲ့။ သူမ်ား ရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ ဆိုတာေတြကို တဆင့္ ေျပာျပေနတယ္။တေစၦ ဝင္အပူးခံရတာ ဆိုပဲ။ အဲလို ကိစၥေတြ တကယ္ရွိႏုိင္သလား။ က်ေနာ္ေတာ့ ၾကံဳဖူးတယ္။ က်ေနာ့္ကုိယ္ က်ေနာ္ ဝင္ပူးတုန္းကေပါ့။

(၄)

ေက်ာက္ရုပ္ တရုပ္ ေလတိုက္ရံုနဲ႔ လွႈပ္ခဲ့ရျပီ။ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္သားမ်ား ပန္းပြင့္အားႏွင့္ ျပိဳက်သြား၏။ သံသယ အေတြးမ်ားေၾကာင့္ ယံုၾကည္မွႈတို႔ ျပိဳက်ကုန္၏။

မိုးထဲေလထဲ၌ ေဆာက္တည္ရာမဲ့လြတ္လပ္သြားေသာ အေတြးငွက္သည္ ေရႊေလွာင္အိမ္ေလးဆီ ျပန္ေရာက္ရန္ ပံုေျပာေကာင္းသည့္ စာအုပ္တအုပ္ကုိ ေတာင့္တမိ၏။ ထုိစာအုပ္ကုိ စိတ္အာရံုႏွစ္ျပီး ဖတ္လိုက္မည္။ ေက်းဇူးျပဳ၍ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမ်ားကုိ စာအုပ္ေရးသူ၏ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ဖံုးေပးၾကပါ။

(၅)

ေမးရျပီ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေမးရျပီ။ ငါဘာေကာင္လဲ။

တိတၳိ။

သူငယ္ခ်င္း ညီညီကေတာ့ ေျပာဖူးသည္။ “မင္းက တိတၳိ မဟုတ္ဘူး။ တိတၳိ ဆိုတာ ဘာသာမရွိတဲ့ သူေတြကုိ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ တိတၳိဆုိတာ……”

သူဆက္မေျပာျဖစ္ေသာ စကားမ်ားအား က်ေနာ္ ပီပီသသ ၾကားလိုက္ရသည္။

ထားေတာ့။ က်ေနာ္ တိတၳိ ဟုတ္မဟုတ္က သူတေယာက္တည္း သတ္မွတ္ခြင့္ ရွိသူမဟုတ္။ အားလံုးက သူတုိ႔စိတ္ထင္သလို သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မည္။

တိတၳိဟူေသာ အမည္နာမသည္ ညစ္ႏြမ္း၏။ က်ေနာ့္နာမည္ကုိ ေမႊးေစခ်င္ပါသည္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ က်ေနာ့္နာမည္ အျမဲေမႊးဖို႔ ပန္းေတြကုိ က်ေနာ့္ နာမည္ေပးခ်င္တယ္။

(၆)

အမ်ားစုက အနည္းစုကုိ သူတို႔ၾကိဳက္သလို သမုတ္ခြင့္ ရွိသတဲ့။ ေၾသာ္…ဒါလည္းၾကီးႏုိင္ငယ္ညွဥ္း တမ်ိဳးပဲ။ ၾကီးႏုိင္ငယ္ညွဥ္း ဝါဒဆိုတာ အေရခြံ အမ်ိဳးမ်ိဳးလဲေနတဲ့ ေျမြပဲ။ ကာယအင္အားနဲ႔ အႏုိင္က်င့္ေနရာကေန ေငြအား၊ ဥာဏ္အား၊ အမ်ားစု ဆိုတဲ့ အင္အားေတြနဲ႔ ေျပာင္းျပီး အႏုိင္က်င့္လာၾကတာပဲရွိတယ္။

အခုလည္း ငါ့ကုိ တိတၳိဆိုျပီး ဝိုင္းတြယ္ၾကတယ္။

ရွိေစေတာ့။ မီးကုိ ကုိးကြယ္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ ငါက ေရကုိခ်စ္ခ်င္ ခ်စ္မယ္။ ေလာကအလယ္မွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရင္ခြင္မွာပုိက္…ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔လူဟာ ငါပဲ။

(၇)

“သား၊ ပုတီးေရာ မွန္မွန္စိပ္ျဖစ္လား”

“ဟုတ္ကဲ့”

အေမက ဖုန္းဆက္တုိင္း အျမဲေမးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ အျမဲေျဖခဲ့တယ္။

အေဖကလည္း က်ေနာ္ ဟုိတစ ဒီတစ ေရးျပီး ပစ္ထားတတ္တဲ့ စာတိုေပစ ေတြကုိ ဖတ္ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ကုိ တစြန္းတစေလး သိသြားပံုရတယ္။

“အားလံုးကို ေလ့လာေနတာေတာ့ ဟုတ္ပါျပီ။ မင္းစိတ္ၾကိဳက္ တခုခုကုိေတာ့ ကုိးကြယ္ပါ။ ဘာသာမဲ့ေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔ကြာ”

“ဟုတ္ကဲ့”

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း က်ေနာ္ တခါတခါ ဘုရားေက်ာင္းကို လိုက္သြားျပီး ဓမၼေတးေတြ သီဆိုခဲ့ဖူးတယ္။ ဘာသာေရးကုိ ယံုၾကည္မွႈထက္ ယဥ္ေက်းမွႈလို႔ သေဘာထားျပီး လုိက္ေလ်ာခဲ့တာပါ။

(၈)

အဲဒီ့လို က်ေနာ္ဟာ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းတတ္ေပမယ့္ ပုတ္သင္တေကာင္ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ဘူး။

(၉)

“ေၾသာ၊ ေစာ္ကားတုန္းကေတာ့ ေစာ္ကားျပီးေတာ့…ခုမွ ရမလား”

က်ေနာ္အရမ္း စိတ္ဆုိးေနတယ္။ ႏြယ္ က်ေနာ့္ေနာက္ကေန အတင္းလိုက္လာမွန္းသိလုိ႔ က်ေနာ့္ေျခလွမ္းေတြကုိ အရွိန္ျမွင့္လိုက္တယ္။

“ကြ်ီ”

အနီးအနားတဝိုက္မွာ ရွိတဲ့လူေတြ… ကားရုတ္တရက္ ဘရိတ္အုပ္လိုက္တဲ့ အသံရယ္၊ လူတေယာက္ ေအာ္သံရယ္၊ ေကာင္မေလးတေယာက္ရဲ႕ ေအာ္သံရယ္ကုိ ၾကားရလိမ့္မယ္ထင္တယ္။

ႏြယ္က က်ေနာ္ကားတုိက္ခံရတယ္ဆုိတဲ့ သူ႔အိမ္မက္အေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။

“ကုိကုိ… ႏြယ္အဲဒီ့ အိပ္မက္ မက္တာ ႏွစ္ရက္ဆက္တုိက္ ရွိျပီေနာ္။ တပတ္ေလာက္ အျပင္မထြက္ပဲေန”

“ဟာ၊ တပတ္ေလာက္မထြက္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မွာတုန္း။ အိပ္မက္ကုိမ်ား ဂရုုစုိက္လို႔”

“ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ မက္တာမို႔လို႔ေျပာတာ ကုိကုိရဲ႕”

“တခုခုကုိ စိတ္စြဲလို႔ ေနမွာေပါ့။ ႏြယ္က ကုိကုိ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေသေစခ်င္ေနမွန္းမွ မသိတာ”

အိပ္မက္ေတြ၊ ေဗဒင္ေတြ တခါတေလ မွန္တတ္တယ္လို႔လည္း ၾကာဖူးတယ္။ မွန္ခ်င္လည္း မွန္ေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ determinism ကုိ လက္မခံခ်င္ဘူး။ ေဟာကိန္းေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး ဘာသာတရားေတြရဲ႕ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ေတြ အေၾကာင္းကုိလည္း စဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒါေတြေရာ ဘယ္ေလာက္အထိ မွန္ႏုိင္သလဲ။

အဲဒါေတြကုိ ဘုရားေတြက မေဟာပဲ လူေတြကပဲ ႏွမ္းျဖဴးခဲ့ၾကတာလား?

ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားေတြက ၾကိဳသိႏုိင္လို႔လား? ၾကိဳသိႏုိင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ဘာျဖစ္ ဆိုျပီး ၾကိဳတင္ program ေရးထားတာမ်ိဳး ရွိေနမွသာ ေရွ႕ေနာက္ညီလိမ့္မယ္။

ဒါမွမဟုတ္ မ်ိဳးေစ့ေလးကုိ ၾကည့္ျပီး သစ္ပင္ျဖစ္မယ္လို႔ ေဟာခဲ့ၾကတာမ်ိဳးလား?

ဘယ္လိုမ်ိဳးပဲ ေဟာေဟာ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ေတြမွာ နာမည္ေတြကအစ ျပဌာန္းျပီးသားေတြျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဂမၻီရလည္း ဆန္လြန္း ေနၾကတယ္။ အေဟာခံရသူေတြရဲ႕ စိတ္ထားေတြ ေျပာင္းျပီး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြေျပာင္းသြားရင္ အက်ိဳးဆက္ေတြ ေျပာင္းမသြားႏုိင္ဘူးလား?

ထားေတာ့။ အဲဒါေတြ…မွန္ခ်င္မွန္၊ မွားခ်င္မွား…ျပဌာန္းမွႈကုိ မြန္းၾကပ္တဲ့ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ ေဟာကိန္းေတြ မလိုဘူး။

ဒါေပမယ့္…က်ေနာ္က ဂ်ဴးလိယက္ဆီဇာမွ မဟုတ္တာ။

ႏြယ့္အိပ္မက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေနာက္ႏွစ္ရက္တိတိ အျပင္လံုးဝ မထြက္ျဖစ္ဘူး။

(၁၀)

က်ေနာ့္ ဘာသာေရးကေတာ့ ကာလာမသုတ္ဆိုတဲ့ တရားပါပဲ။

ကာလာမသုတ္ အရဆိုရင္…

ဘုရားေဟာတယ္လို႔ လူေတြကေျပာရံု၊ က်မ္းစာအုပ္ေတြထဲမွာပါရံုနဲ႔ လက္ခံလို႔ မရေတာ့ဘူး။

(၁၁)

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ထင္ေၾကးေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ဘာသာေရးေျပးလမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေျပး ေနၾကတယ္။ လမ္းကတျခား မ်က္လံုးကတျခား ေျခေထာက္ကတျခား နဲ႔ လူေတြေျပးေနၾကသလိုပဲ။

ဘာသာေရးဆိုတဲ့ စာအုပ္ၾကီးေတြထဲမွာ ကုိယ္မသိတဲ့ အရာေတြကုိ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္းျပီး ေရးလာလိုက္ၾကတာ စာအုပ္ေတြက ထူထူလာျပီး အဓိပၸါယ္ေတြက ပါးပါးလာတယ္။

က်ေနာ္က ကာလာမသုတ္နဲ႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေနေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ၾကည့္မရတဲ့ သူေတြ မ်ားလာတယ္။

ရွိေစေတာ့။

ကာလာမသုတ္ဟာ က်ေနာ့္လက္ကုိ ရွမယ့္ ဓားတေခ်ာင္းဆိုရင္ လက္ထဲမွာ က်ေနာ္ မထားေတာ့ဘူး။ ႏွလံုးသားထဲမွာ ထည့္ထားမယ္။ ရင္ဘတ္တခုလံုး ေသြးခ်င္းခ်င္း နီခ်င္ နီပေလ့ေစ။

(၁၂)

က်ေနာ္က ကုိယ့္အလင္းေရာင္နဲ႔ ကုိယ္ ေမွာင္ေနတဲ့ေကာင္။ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ အေမွာင္ကုိ ေမွာ္ေရာင္နဲ႔ခြင္းဖုိ႔ လမင္း တစင္းေတာ့ ရွိတယ္။

လမင္းရဲ႕ နာမည္က ေသာ္တာႏြယ္ တဲ့။ ခ်စ္သူအတြက္ က်ေနာ္ ကဗ်ာတပိုဒ္ဖြဲ႔ခဲ့တယ္။

“လမင္းေလး ႏြယ္ရယ္

ကုိယ္က ကမၻာေျမပါ

တျခားျဂိဳလ္ေတြလို မ်က္ႏွာမမ်ားဘူး။

ရင္ထဲမွာ…ႏြယ္ဆုိတဲ့လမင္း

တစင္းပဲရွိတယ္”

(၁၃)

ႏြယ္က က်ေနာ့္ကို ေျပာဖူးတယ္။

“ကုိကိုက တခုခုဆို အစြန္းေရာက္လြန္းတယ္”

“ဒါဆို ကုိုကို အစြန္းက ျပဳတ္က်ရင္ ႏြယ္က ကယ္ဖို႔ ပုိက္ကြန္နဲ႕ေစာင့္ေပါ့”

“ေတာ္ပါ။ လာေနာက္မေနနဲ႔။ ဒီက အေကာင္းေျပာေနတာ။ ဘယ္အရာ ျဖစ္ျဖစ္ မဇၥ်ိမ ပဋိပဋာပဲ ေကာင္းတယ္”

“အင္း လုပ္ပါဦး။ မဇၥ်ိမပဋိပဋာ ဆိုတာ ဘာတုန္း”

“အမေလး၊ ဆရာၾကီး။ ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလား။ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကုိ ေျပာတာေလ။”

“အင္းေလ။ အဲလို စကားလံုးဖလွယ္ရံုေတာ့ ကုိကုိလည္း လုပ္တတ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အလယ္အလတ္ ဆိုတာကို ဘယ္ေပတံနဲ႔ တိုင္းမွာလဲ။ တေယာက္ရဲ႕ မဇၥ်ိမကေရာ ေနာက္တေယာက္ရဲ႕ မဇၥ်ိမနဲ႔ တူႏုိင္လို႔လား”

(၁၄)

က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ အရုိးစု တစုျပံဳးေနတယ္။ အရုိးစုဆိုေပမယ့္ လွပတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ အခ်ိဳးအစားက်နတဲ့ ကုိယ္ခႏၶာကုိ ပုိင္ဆိုင္ထားတဲ့ အရုိးစုေလး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဝေဝ ရဲ႕အေပ်ာ္မ်က္ႏွာေလးက က်ေနာ့္ ရင္ကုိေအးေစပါတယ္။

က်ေနာ့္ေမြးေန႔နဲ႔ ေဝေဝရဲ႕ ေမြးေန႔က အတူတူပဲ။ ေအာက္တုိဘာ ၂၄ ရက္။ ေဝေဝက က်ေနာ့္ထက္ သံုးႏွစ္ ငယ္တယ္။ ႏြယ့္ေမြးေန႔ကေတာ့ ႏိုဝင္ဘာ ၂၉ ရက္ေန႔။ က်ေနာ့္ထက္ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ ငယ္တယ္။

“ေမြးေန႔က် အကုိ အားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဘာလိုခ်င္တုန္းေျပာ၊ ဒီေန႔သြားဝယ္ရေအာင္ေလ” က်ေနာ္ကေဝေဝ့ကုိေမးလိုက္တယ္။

“ဝက္ဝံရုပ္ေလးဝယ္ေပးေလ။”

“ဟားဟား၊ ကေလးဆန္လိုက္တာ”

“ဘာမွ ကေလးမဆန္ဘူး။ မိန္းကေလးတိုင္းနီးပါး အရုပ္ၾကိဳက္တယ္”

ေဝေဝ့အတြက္ က်ေနာ္ ဝက္ဝံရုပ္ အလတ္စားေလး ဝယ္ေပးလိုက္ျပီးေတာ့ ေဝေဝက က်ေနာ့္ကုိ ေက်ာပုိးအိတ္တလံုး ဝယ္ေပးတယ္။ ေၾသာ္…ဝက္ဝံနဲ႔ ေဝေဝ ‘ဝ’ႏွစ္လံုးခ်င္းေတာ့ တူသားပဲ။

(၁၅)

ရုတ္တရက္ က်ေနာ္ ေခါင္းနားပန္းၾကီးသြားတယ္။ “ဟာ!…ႏြယ္” အသံထြက္မသြားေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္ထိန္းလိုက္ႏုိင္ပါတယ္။ ႏြယ္နဲ႔ လူတေယာက္ Moon Bakery ေကာ္ဖီဆိုင္ ထဲကုိ ဝင္သြားတယ္။ အဲဒီ့လူရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိေတာ့ ေသခ်ာမျမင္လိုက္ရဘူး။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီ့လူ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာကုိ စိတ္ပူတာက တဘက္၊ က်ေနာ္ရယ္ ေဝေဝရယ္ အရုပ္ရယ္ကုိ ႏြယ္ျမင္သြားမွာ စုိးတာက တဘက္။

(၁၆)

ႏြယ္ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ေနပံုရတယ္။

“ေျပာစမ္းပါဦး၊ ဘယ္သူ႔ကုိ လုိက္ျပီး အရုပ္ဝယ္ေပးေနရတာတုန္း။ ႏြယ္ကျဖင့္ ကုိကုိ႔ကုိ ယံုၾကည္လိုက္ရတာ။ ကိုကုိက ေဖာက္ျပန္ေနတယ္”

“ဟာ မဟုတ္ဘူးႏြယ္၊ သင္တန္းက သူငယ္ခ်င္း။ သူ႔နာမည္က ေဝေဝတဲ့။ ကုိကုိနဲ႔ သူနဲ႔က ေမြးေန႔ အတူတူပဲ။ ေမြးေန႔က်ရင္ ကုိကုိက ႏြယ္နဲ႔ တေနကုန္ ေလွ်ာက္သြားမွာေလ။ အဲဒီ့ေတာ့ သင္တန္းက အျပန္ သူက ကုိကုိ႔ကုိ ေက်ာပုိးအိတ္ တလံုး လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးတာနဲ႔ ကုိကုိကလည္း သူလုိခ်င္တာေမးျပီး လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးလိုက္တာ”

“ေၾသာ္…ႏြယ့္ကုိက်ေတာ့ ဝယ္ေပးဖုိ႔ တခါမွ မစဥ္းစားဖူးဘူးေနာ္”

“ဟာ! ႏြယ္ကလဲ။ …ဒါနဲ႔ ေနပါဦး။ ႏြယ္နဲ႔တူတူ Moon Bakeryထဲ ကုိ ဝင္သြားတဲ့ ငနဲကေရာ ဘယ္သူတုန္း” က်ေနာ့္မွာ ဟုိလူ႔ကုိေတာင္ ၾကံဖန္ ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ ခုလိုအေျခအေနမွာ တန္ျပန္စရာ အခ်က္သာ မရွိခဲ့ရင္ မလြယ္ေၾကာပဲ။

ႏြယ့္မ်က္ႏွာေလး ရုတ္တရက္ ညွိဳးသြားတယ္။ ျပီးေတာ့မွ

“အဲဒီ့လူနာမည္က ကုိစုိးေအာင္တဲ့။ ေမေမ့ အသိ။ သူက ႏြယ့္ကုိ ၾကိဳက္ေနတာ။ ေမေမကလည္း သူ႔ကုိ ႏြယ္နဲ႔ သေဘာတူခ်င္ ေနတယ္။ ႏြယ္ေတာ့ အဲဒီ့လူကုိ သိပ္ၾကည့္လို႔မရပါဘူး။ ကုိကိုက လြဲရင္ ႏြယ္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မခ်စ္ႏုိင္ဘူး”

အဲဒီ့လူအေၾကာင္း ၾကားလုိက္ရ ေတာ့လည္း က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ပူေလာင္သြားရျပန္တယ္။

အပူေတြကုိ ခဏေမ့ထားလုိက္ျပီး ေဝေဝ့ကုိဝယ္ေပးတဲ့ အရုပ္ထက္ ပိုၾကီးတဲ့ အရုပ္ကို ႏြယ့္ကုိ ဝယ္ေပးဖုိ႔ က်ေနာ္ သေဘာတူလုိက္တယ္။ “မိန္းကေလးေတြေတာ္ေတာ္ ကေလးဆန္တာပဲ။ အသက္ဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး အရုပ္ကုိ မက္ေနတုန္းပဲ” လို႔ က်ေနာ္ ႏြယ့္ကုိ ေျပာလိုက္တယ္။

“ကုိကုိတို႔ ေယာက်ာ္းေလးေတြေရာ ဘာထူးလို႔တုန္း။ အသက္ဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး ဂိမ္းကုိ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ ေဆာ့ေနတုန္းပဲ မုိ႔လား”

“ဒါက ဒီလုိရွိတယ္ႏြယ္ရဲ႕၊ ဂိမ္းမွာ ကေလးၾကိဳက္တဲ့ ဂိမ္းရွိသလုိ လူၾကီးၾကိဳက္တဲ့ ဂိမ္းမ်ိဳးလည္းရွိတယ္”

“ဟုတ္လား၊ ဘာကြာလို႔တုန္း”

က်ေနာ္က က်ေနာ့္ညီတို႔ အဖြဲ႔ရဲ႕ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ တခုကုိ ေျပာျပလိုက္တယ္။ “သူတို႔ ကုိးတန္းတုန္းက သခ်ာၤဆရာက သူတုိ႔အဖြဲ႕ဆီက အျပာစာအုပ္တအုပ္ မိသြားတယ္။ သူတို႔ကုိ ဆရာက ေကာင္းေကာင္း ဒဏ္ေပးလိုက္တယ္တဲ့။ တရက္ သူတုိ႔ တီဗီြဂိမ္းဆိုင္သြားေတာ့ အဲဒီ့ဆရာ ဂိမ္းေဆာ့ေနတာကုိေတြ႕တယ္တဲ့။ အဲဒီ့ဂိမ္းက ပြဲငယ္ေလးတပြဲႏုိင္တုိင္း ဂိမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ ေကာင္မေလးက အဝတ္ေတြ တဆင့္ခ်င္း ခၽြတ္ျပတယ္တဲ့။ ဆရာက သူတို႔ကုိ မျမင္ဘူး။ အဲဒါ သူတုိ႔ဆရာ သဲသဲမဲမဲ ကစားေနတာ ေတြ႕ေတာ့ သူတို႔ထဲက တေယာက္က မသိမသာ အကဲခတ္ေနလိုက္တယ္တဲ့။ ဆရာ အဲဒီ့ဂိမ္း ေဆာ့ရင္းနဲ႔ mood အရမ္းဝင္လာပံု ေပါက္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ မဂၤလာပါ ဆရာၾကီး ဆုိျပီး က်ယ္က်ယ္ေလး ႏွႈတ္ဆက္လိုက္တယ္တဲ့။ ဟုိဆရာ့မ်က္ႏွာၾကီး နီရဲသြားတာေပါ့။ လူၾကီးၾကိဳက္တဲ့ဂိမ္း ဆိုတာ အဲလိုဂိမ္းမ်ိဳး။ ဟားဟား။”

(၁၇)

ႏြယ္က ႏွႈတ္ခမ္းေမႊးေရးေရးေလးနဲ႔ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ေဝေဝကလည္း ရုိးရုိးေအးေအးေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ စိတ္ထားကလည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ ႏွစ္ေယာက္စလံုး လွၾကတယ္။ တေယာက္ကုိ ခ်စ္သူလို ခ်စ္သလို တေယာက္ကုိလည္း ညီမေလးလို ခ်စ္ရတယ္။ မတူညီတဲ့ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ျပီး ညီမွ်ျခင္း ခ်ၾကည့္ေနမိတယ္။

(၁၈)

သူငယ္ခ်င္းက စကားတခြန္းကို ညီမွ်ျခင္း တခုလုိ အစထုတ္လာတယ္။

“သိပၸံပညာေတြ ထြန္းကားလာလို႔ လူေတြ ပုိပ်က္စီးလာတာ”

“မဆုိင္ပါဘူး။ သိပၸံပညာက tool တခုပဲေလ။ ဘာသာေရးကိစၥေတြမွာေတာင္ လူေတြ တလြဲအသံုးခ်ရင္ ဆိုးက်ိဳးေတြ ရွိေသးတာပဲ။ ဘာသာေရး လုပ္ျပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားတဲ့ သူေတြအမ်ားၾကီး။ ဘာသာေရး စစ္ပြဲေတြ၊ အဓိကရုဏ္း ေတြလည္း ကမၻာ့သမိုင္းမွာ အမ်ားၾကီးပဲ”

သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ကုိျပန္ျငင္းလို႔ ရွဴးရွဴးရွားရွား ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ ေစာဘြဲ႕မွႈးရဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ကုိ စိတ္ထဲမွာ ညဥ္းလိုက္တယ္။

“အဆုိးနဲ႔အေကာင္း… တြဲေနတတ္တာကုိ… ျမင္ႏုိင္ဖို႔ေလ့က်င့္ခဲ့တယ္၊ ဒီအတြက္ အက်ိဳးအျမတ္က…. အမ်ားတကာ ေမးေငါ့ကာ….အျမင္ကတ္လို႔ မုန္းစရာျဖစ္ကာ…. အရုိင္းအစုိင္းအျဖစ္ ျမင္လာ”

(၁၉)

တကယ္ေတာ့…

သိပၸံမွာ ဘာသာေရးရဲ႕ ေမွာ္ဆန္ဆန္ တာဝန္ေတြကုိ ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔ အစြမ္းသတၱိေရာ တာဝန္ပါ မရွိပါဘူး။

အဲလုိပဲ…

ဘာသာေရးက သိပၸံကုိ နယ္ခ်ဲ ႔လာရင္ေရာ။

ကမၻာက ေနကုိ ပတ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆအမွန္ကုိ ေထာက္ခံရံုေလးနဲ႔ ေဂ်ာ္ဒါးႏုိးဘရူႏို (Giordano Bruno) ဟာ အဲဒီ့ေခတ္အခါက ေက်ာင္းေတာ္နဲ႔ က်မ္းစာကုိ ဆန္႔က်င္မွႈနဲ႔ အရွင္လတ္လတ္ မီးရွိဳ႕အသတ္ခံခဲ့ရဖူးတယ္။

(၂၀)

က်ေနာ့္မွာ အေျပာအဆို ၾကမ္းတဲ့ ဘာသာမဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိတယ္။ သူက ရုိးသားျပီး ကူညီတတ္ေပမယ့္ ပိႆေလးနဲ႔ ပစ္သလို ေျပာတတ္တယ္။

တရက္ စကားဝိုင္းမွာ တျခားသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူ႔ကုိ

“ဘာမွ လာျငင္းမေနနဲ႔။ အဲဒါ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏွႈတ္ကပတ္ေတာ္”

“ဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏွႈတ္ကပတ္ေတာ္လို႔ ေျပာရေအာင္ မင္းက ဘုရားသခင္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ အတူတူ ထုိင္ဖူးလို႔လား”

အေျခအေနေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူ႔ကုိ ေခြးေျခခံုနဲ႔ ရိုက္မယ္လုပ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္က ထြက္သြားတယ္။

သူ႔ဥပမာက ၾကမ္းလြန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ကေတာ့ ဒီေန႔အထိ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ မုိးျခိမ္းေနတုန္း။

(၂၁)

အဲလို မက္ေဆ့မ်ိဳး ကုိ ေရွးေခတ္က မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြကုိ ႏွိႈင္းယွဥ္ဖတ္ၾကည့္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာလည္း ရႏုိင္တယ္။

ဥပမာ…

ရာဇဓိရာဇ္ အေၾကာင္း…

မြန္ဘာသာမူမွာ မြန္ဘုရင္ ရာဇဓိရာဇ္ေသလို႔ ျမန္မာဘုရင္မင္းေခါင္က သံေဝဂ ရျပီးငိုတယ္တဲ့။ ျမန္မာဘာသာမူမွာက်ေတာ့ ျမန္မာ ဘုရင္မင္းေခါင္ေသလို႔ ရာဇဓိရာဇ္က သံေဝဂရျပီးငိုတယ္ဆိုပဲ။ ေသတဲ့လူေတြက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ တျခားအခ်က္အလက္ေတြမွာလည္း ကြဲလြဲမွႈေတြ အမ်ားၾကီး။

ကမၻာအရပ္ရပ္က ေရွးရာဇဝင္ဇာတ္လမ္းေတြ အတုိင္းပါပဲ…. သမိန္ပရမ္း သရဲကုိက္လို႔ ေသတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြလို ဒ႑ာရီဆန္တာေတြ အမ်ားၾကီးပါေနရေတာ့တယ္။

ဒါေတာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀၀ နီးပါးေလာက္ကပဲ ရွိေသးတယ္။ ဘာသာေရးသမိုင္းေတြလို ႏွစ္ေပါင္းေထာင္နဲ႔ခ်ီလာရင္ ?

တလြဲသံုးေနရင္ေတာ့ ဘာသာေရးေတြဟာ အမုန္းကမ္ပိန္း တခု ပဲျဖစ္လာလိမ့္မယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္သူမဆို ကုိယ့္မ်က္လံုးကုိ စည္းထားတဲ့ အဝတ္ကုိေတာင္ ျမင္ရတာမွ မဟုတ္တာ။

(၂၂)

ႏွစ္ေတြ ျခားျခားလာတယ္။

ဘုရားေတြရဲ႕ပံုရိပ္ ဝါးဝါး လာတယ္။

ဒ႑ာရီေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္။

“တမန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလိုအဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး”

“ဒါေတြက ဘုရားေဟာတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေရွးလူေတြက သြတ္သြင္းခဲ့တာ”

“ဒါကမွ ဘုရားေဟာ အစစ္”

ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူေတြဟာ ဘုရားေတြကုိ ကုိယ့္ထင္ေၾကးအတိုင္း ျပန္ျပီး ဖန္ဆင္းေနရတာပါပဲ။ ယန္းေပါဆတ္ (Jean Paul Sartre) ေျပာသလုိေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုး လြတ္လပ္မွႈဒဏ္ကုိ အဲေလာက္ထိ က်ခံေနရပါတယ္။

(၂၃)

“ကုိကုိရယ္၊ အဲေလာက္ရုိင္းတဲ့လူနဲ႔ မေပါင္းပါနဲ႔လား။ သူ႔ကုိ ႏြယ္မၾကိဳက္ဘူး” ႏြယ္က ေခြးေျခခံုနဲ႔ ရုိက္ခံရမလိုျဖစ္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကုိ ရည္ညႊန္းျပီး ကေလးဆန္ဆန္ ေျပာလာတယ္။

“ဟင္၊ ဘာလို႔လဲ”

“ကုိကုိခုလို မိစၦာဒိဌိ အေတြးေတြ ဝင္လာတာ အေပါင္းအသင္းမွားလုိ႔ေလ။ ေက်းညီေနာင္ ပံုျပင္ကုိပဲ ၾကည့္။ တေကာင္က သူခုိးဓားျပနားေရာက္သြားေတာ့ ရိုင္းစုိင္းသြားတာ။ ခုလည္း ကုိကုိ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ လူနဲ႔ ေပါင္းရင္ ၾကမ္းတမ္းလိမ့္မယ္။ ႏြယ့္လို လိမၼာတဲ့ သူနဲ႔ပဲေပါင္း” ႏြယ္က ကေလးဆန္ဆန္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္။ မျဖစ္ဘူး။ လူၾကီးျဖစ္ေၾကာင္း ျပဦးမွ။

“ဟာ၊ ႏြယ္ကလည္း။ သူနဲ႔ေပါင္းလုိ႔ ၾကမ္းသြားရင္ေတာင္ ႏြယ္က ျပဳျပင္ေပးေပါ့။ ႏြယ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ ကုိကုိက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕သြားမွာပဲဟာ။” ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ ရင္ခုန္သံေတြ အရမ္းျမန္လာတယ္။ ေမႊးရနံ႔သင္းေနတဲ့ ႏြယ့္ကိုယ္ေလးကုိ က်ေနာ္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆြဲဖက္လိုက္ျပီးေတာ့ ႏြယ့္ကုိနမ္းလိုက္တယ္။ လူၾကီးျဖစ္ေၾကာင္း ျပလိုက္တယ္။ ႏြယ့္မ်က္ႏွာေလးကေတာ့… ရဲခနဲ။

“ႏြယ္ အေနရ ခက္လိုက္တာ”

(၂၄)

“စြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္၊သြားၾကမယ္ေလ၊ ဘုရားဖူးစုိ႔… ေမာင္မယ္စံု ေတာင္ဘက္မုခ္က ေလွကားထစ္ေတြ တက္ရင္းနဲ႔ေလ ေရၾကည့္ၾကတာေပါ့”

က်ေနာ္က ဘာသာမဲ့တေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ့္နဲ႔ ႏြယ့္မွာ အဲဒီ့သီခ်င္းေလးထဲကလို ခံစားမွႈမ်ိဳးေတာ့ ဆံုးရွံဳးမသြားပါဘူး။

ဒီေန႔ က်ေနာ့္အမရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ ႏြယ္ရယ္ ေရႊတိဂံုဘုရား သြားၾကတယ္။

“ကုိကုိ႔အမ က်ေတာ့ ခ်စ္စရာေလး”

“ကိုကိုက ပုိခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူးလား”

“ေကာင္းပါဘူး။ အမကမွ ခ်စ္စရာေကာင္းတာ။ ဘာသာေရးလည္း ကုိင္းရွိႈင္းတယ္။ ကုိကုိသာ အေပါင္းအသင္းမွားလို႔ တိတၳိျဖစ္သြားတာ”

“အမယ္၊ ကုိကုိ အဲဒီ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္က ခဏေလး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပာင္းမေနခင္တုန္းက အိမ္မွာ အမနဲ႔ပဲ အမ်ားဆံုးေနရတာ”

ႏြယ့္စကားနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး သက္ဆိုင္ရာ ပညာရွင္ေတြေတာင္ အေျဖရွာလို႔မရေသးတဲ့ nature နဲ႔ nurture အေၾကာင္းေတြ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ေတြးၾကည့္မိတယ္။

က်ေနာ့္မွာ အမ တေယာက္နဲ႔ ညီတေယာက္ ရွိတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဗီဇခ်င္းအနီးစပ္ဆံုး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ခ်င္း အနီးစပ္ဆံုးလုိ႔ ေျပာလို႔ရမယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္…နီးစပ္တယ္ ဆိုတာကလည္း မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာနီးေနတာ ျဖစ္ႏုိင္ျပီးေတာ့ ေဝးတယ္ဆိုတာကလည္း လက္မအနည္းငယ္ ေဝးေနတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ေလ။

က်ေနာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ေတြးပံု ေခၚပံုေတြ၊ ေနပံုထုိင္ပံုေတြ က ေတာင္နဲ႔ေျမာက္လိုကို နီးစပ္တယ္။ ဘာသာမဲ့ ျဖစ္ေနတာကလည္း က်ေနာ္ တေယာက္တည္း။

(၂၅)

“သတၱဝါေတြကို သတ္ျပီး ပူေဇာ္ရတဲ့ ယဇ္

လူအခ်င္းခ်င္း သတ္ျပီး ပူေဇာ္ရတဲ့ ယဇ္

အဲဒါေတြထဲမွာ

အားလံုးရဲ႕အျမစ္

ဦးေႏွာက္ကုိ ပူေဇာ္လိုက္ရတဲ့အျဖစ္က အဆိုးဆံုးပဲ”

ႏြယ္နဲ႔ က်ေနာ္ 9/11 နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ရုပ္ရွင္ United 93 ကုိ အတူတူသြား ၾကည့္ျဖစ္တယ္။

“ႏြယ္ေလ၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တုန္းက ငိုေသးတယ္ သိလား၊ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ အေသခံျပီးေတာ့ေတာင္ ဘာလုိ႔ အျပစ္မဲ့တဲ့သူေတြကုိ ရက္စက္ၾကလည္း မသိဘူးေနာ္”

“မွိႈင္းေပါ့ႏြယ္ရဲ႕၊ အစြန္းအေရာက္ဆံုး ဘာသာေရးမွိႈင္း”

(၂၆)

“ကုိကုိ၊ ႏြယ္..ေဝေဝနဲ႔ ေတြ႕ျပီး အကဲခတ္ ၾကည့္ခ်င္တယ္”

“ဟာ…ဘာလုပ္မွာလဲ၊ မလိုပါဘူး”

“ဘာလို႔မလိုရမွာတုန္း။ ကုိကုိ ရုိးသားရင္ ဘာမေတြ႕ေပးရဲစရာ ရွိလဲ။ ႏြယ္လည္း သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ တိုးတာေပါ့”

“အမယ္ ဘာလို႔ မေတြ႕ေပးရဲ ရမွာလဲ။ ဒီအပတ္ ကုိကုိတို႔ သင္တန္းက အျပန္ ေတြ႕ရေအာင္ေလ”

“အင္း။ အဲဒါေကာင္းတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုိကို႔ကုိလည္း လူတေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရမယ္။ ႏြယ့္ကုိ ၾကိဳက္ေနတဲ့သူ တေယာက္နဲ႔”

“ဟုိ…ကုိစုိးေအာင္ ဆိုတဲ့ ငနဲနဲ႔လား”

“မဟုတ္ဘူး။ တျခားတေယာက္”

“အမယ္။ စန္းပြင့္ေနလုိက္တာ”

“ဟားဟား။ လိပ္ျပာေတြ ဘယ္လိုဝဲပါေစ၊ ကုိကုိ႔တေယာက္တည္းပါ အခ်စ္ဦးေရ။ ဟားဟား” ႏြယ္က ဂေရဟမ္တို႔ သီခ်င္းကို ဖ်က္ဆိုျပီး ရယ္တယ္။ ျပီးေတာ့ဆက္ေျပာတယ္။ “တခါတည္း ျပိဳင္တူ ေၾကညာ ၾကတာေပါ့။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကုိ…ႏြယ္နဲ႔ ကုိကို႔မွာ ပုိင္ရွင္ရွိေၾကာင္း၊ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ေပါ့”

“ကုိကုိက…ကုိစုိးေအာင္နဲ႔ပဲ ပုိစုိးရိမ္တာ။ သူက ႏြယ့္အေမ သေဘာတူတဲ့လူ ဆုိေတာ့”

“မစုိးရိမ္ပါနဲ႔ ကုိကုိရဲ႕။ ႏြယ္က ကုိကုိမွ ကုိကုိပါ။ သူနဲ႔လည္း ေနာက္ေတြ႕ေပးမယ္။ ခုတေယာက္က ကုိကုိ႔လိုပဲ ဘာသာမဲ့။ သိလား။ ႏြယ့္မွာလည္း ကံဆိုးလိုက္တာ။ တိတၳိေတြကခ်ည္း လာၾကိဳက္ေနတယ္”

“ဟားဟား”

အဲဒီ့လူက ဘာသာမဲ့ဆိုလို႔ က်ေနာ္ သူနဲ႔ ေတြ႕ဖုိ႔ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။

(၂၇)

ဟင္! ႏြယ္.. ႏုိင္ငံျခားသား တေယာက္နဲ႔! ဘာေတြပြဲက်ေနပါလိမ့္!

“မဂၤလာပါ”

ႏုိင္ငံျခားသားက က်ေနာ္တုိ႔ကို ျမန္မာလို ဘိုသံဝဲဝဲနဲ႔ ႏွႈတ္ဆက္တယ္။

“ေဝေဝ…ထုိင္” ႏြယ္က ႏုိင္ငံျခားသားရဲ႕ ေဘးကခံုကုိ လက္ညွိဳးထိုးျပျပီး ေဝေဝ့ကုိ ႏွႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္က ႏြယ့္ေဘးမွာ ဝင္ထုိင္လိုက္တယ္။

“ကုိမိုးျမင့္ က ဗမာစကားေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တယ္။ ဘိုကျပားေလ။ အေမက ဗမာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ျမန္မာျပည္မွာအၾကာၾကီး ေနဖူးတယ္” ကုိမိုးျမင့္ရဲ႕ အဂၤလိပ္နာမည္ကေတာ့ Paul ဆိုပဲ။

ထမင္းစားေတာ့ ေဝေဝက က်ေနာ့္ကုိ အရင္ဆံုး ဟင္းထည့္ေပးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ႏြယ့္ကုိ ထည့္ေပးတယ္။ ႏြယ္က စားပြဲ ေအာက္ကေန က်ေနာ့္ေပါင္ကို လိမ္ဆြဲလိုက္တယ္။

ကုိမိုးျမင့္က အသံဝဲတာကလြဲရင္ ျမန္မာစကားကုိ ျမန္မာတေယာက္လုိ ေျပာႏုိင္တယ္။ ျမန္မာစာေပကုိလည္း ေတာ္ေတာ္ႏွံ႔စပ္တယ္။ စကားဝိုင္းက က်ေနာ္ဆြဲေခၚသြားလုိ႔ ဘာသာေရးအေၾကာင္းေရာက္သြားတယ္။ သူ႔လို ဘာသာမဲ့တေယာက္ဆီက ဘယ္လိုစကားေတြ ထြက္လာမလဲဆိုတာကုိ စိတ္ဝင္စားမိတယ္။

“နစ္ေရွး (Nietzsche) ေျပာသလိုပဲ က်ေနာ့္အတြက္ God က ေသသြားပါျပီ။ God ေသသြားျပီ ဆိုတာကုိ God တင္ မကပဲ God နဲ႔ အလားသ႑န္တူတဲ့ စနစ္ေတြပါ ေသသြားတာလို႔ တခ်ိဳ႕က အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္လည္း အဲလိုပဲဗ်ာ။ ဥပမာ ဆိုပါေတာ့… ဒီအေရွ႕တိုင္းသားေတြရဲ႕ တခုခုျဖစ္တုိင္း ေရွးဘဝကံတို႔ ဝဋ္ေၾကြးတုိ႔ေၾကာင့္လို႔ ယံုၾကည္ေနပံုကုိလည္း God လို သေဘာမ်ိဳးပဲ က်ေနာ္ျမင္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဥပမာ က်ေနာ္က ငွက္ကေလးတေကာင္ကုိ သတ္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒါဆိုရင္ အဲဒီ့ငွက္ကေလးက ဘဝသစ္မွာ က်ေနာ့္ကုိ ျပန္သတ္ခြင့္ရေအာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ့္ကုိ ျပန္ဒုကၡေပးမယ့္သူ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ဘယ္အရာက ဇာတ္ညႊန္းေရးေပး ေနလဲ။ ဘယ္တစံုတရာက မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ဇာတ္လမ္းဆင္ျပီး ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေပးေနလဲ။ အဲဒါကုိ X လို႔ပဲ အလြယ္ေခၚလိုက္မယ္ဗ်ာ။ အဲဒီ့ X က God လို ျဖစ္ေနတယ္။”

“အင္း။ God လိုျဖစ္ေနတာမွန္ေပမယ့္ God နဲ႔ကြာေတာ့ကြာပါတယ္။ ကုိယ္လုပ္တဲ့အတိုင္း ခံစားရမယ့္ သေဘာဆိုေတာ့ မွ်တတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ အဲဒီ့ X ဆိုတာက God လိုျဖစ္ေနရင္ေတာင္ fairျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဓမၼလို႔ ေခၚၾကတာ။ အဲဒီ့ နိယာမၾကီး တကယ္ရွိမရွိကေတာ့ သက္ေသျပလို႔ မရဘူးေပါ့” က်ေနာ္က စိတ္ဝင္တစား ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ကုိမိုးျမင့္က ဆက္ေျပာတယ္။ “ေရွးဘဝကံတို႔ ဝဋ္ေၾကြးတုိ႔ကုိခ်ည္း ခဏခဏ လႊဲခ်ေနၾကတာကလည္း God ကုိလႊဲခ်တာနဲ႔ သြားတူေနတယ္”

ကုိမိုးျမင့္စကားကုိၾကားေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကုိ သတိရမိတယ္။ သူက အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္မိလို႔ အကြက္ဆင္ျပီး ေထာင္အခ်ခံရတာ။ အဲဒါ သူ႔မိန္းမက ေထာင္ဝင္စာ သြားေတြ႕ေတာ့ သူ႔ကုိ ရွင့္အရင္ဘဝက ဝဋ္ေၾကြးလုိ႔ပဲ သေဘာထားလုိက္ပါလုိ႔ ေျပာတယ္တဲ့။ သူ႕ခမ်ာ အျပစ္မရွိပဲ ေထာင္လည္းအခ်ခံရေသး၊ အရင္ဘဝက မေကာင္းတာလုပ္ခဲ့တဲ့သူဆိုျပီး ထပ္အထုိးႏွက္ ခံလိုက္ရေသးတယ္။

ကိုမိုးျမင့္နဲ႔ စကားေျပာရတာ အရမ္းေကာင္းတယ္။ အဲလုိ ေဆြးေႏြးေဖာ္မ်ိဳးက ရခဲတယ္မို႔လား။ က်ေနာ္ စိတ္လွႈပ္ရွားရွားနဲ႔ ေရေႏြးခြက္ကို တိုက္မိျပီး ေရေႏြးေတြ စားပြဲေပၚ ဖိတ္သြားတယ္။ စားပြဲေပၚက ေရေႏြးေတြကုိ က်ေနာ္ ကမန္းကတမ္း သပ္ခ်မိတယ္။

“ဟာ၊ ကုိကုိ ဘယ္လိုလုပ္တာတုန္း။ ႏြယ့္ေပၚကုိ လာသပ္ခ်တယ္” ကုိမိုးျမင့္နဲ႔ ေဝေဝက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ရယ္ၾကတယ္။

(၂၈)

ႏြယ္က က်ေနာ့္ရဲ႕ ကဗ်ာဖတ္ ပရိသတ္။

“မေကာင္းတာလုပ္ဖုိ ့လြယ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါက ငရဲကုိေမ့တယ္။

ေကာင္းတာလုပ္ဖို ့ခက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါက နတ္ျပည္ကုိေမ့တယ္။”

က်ေနာ္ေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ကဗ်ာကုိ ဖတ္ျပီး ႏြယ္ကေမးတယ္။

“ကုိကုိက အဲလိုေရးရေအာင္ ေကာင္းကင္ဘံုေတြ ငရဲေတြ နတ္ျပည္ေတြ ဆိုတာေတြကုိ လက္ခံထားလို႔လား”

“အဲဒါက နိမိတ္ပံုအျဖစ္ ေရးတာေလ”

“ကုိကုိကလည္း။ ေလာကၾကီးမွာ ကုိယ့္မ်က္ေစ့နဲ႔ မျမင္ရေပမယ့္ လက္ခံရမယ့္ အရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္ေလ။ ဥပမာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ကုိ မ်က္ေစ့နဲ႔ မျမင္ႏုိင္ေပမယ့္ လက္ခံလိုက္ရသလို မ်ိဳးေပါ့”

“ႏြယ္ေျပာပံုက မူရင္းကိစၥကို သက္ေသျပျပီး လက္ခံခုိင္းတာမ်ိဳးမွ မဟုတ္ပဲ။ ခုိင္းႏွိႈင္းစရာဥပမာ တခု မရမက ရွာျပီး အတင္း လက္ခံခုိင္းတာမ်ိဳး။ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ကုိ မျမင္ရပဲနဲ႔ လက္ခံရလို႔ အကုန္ လက္ခံရေၾကး ဆိုရင္ေတာ့ ဘာသာတိုင္းကဟာေတြကုိ အကုန္လံုးေရာေႏွာျပီး လက္ခံေနရေတာ့မွာေပါ့။ အားလံုးကို ပူေဇာ္ေနရလို႔ အခန္းတခုလံုး ဘုရားေတြ နတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္သြားႏုိင္တယ္။” က်ေနာ္က ႏြယ့္ကုိ အရြဲ႕တိုက္ျပီး ေျပာလိုက္တယ္။ “

“နတ္ျပည္ တကယ္လို႔ ရွိရင္ေကာ မေရာက္ခ်င္ဘူးလား”

“ဒါေတာ့ ေရာက္ခ်င္တာေပါ့။ နတ္သမီးေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတာေပါ့။”

ႏြယ္က က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းျပီး မ်က္ေစာင္းထုိးတယ္။

“ျဗဟၼာ့ျပည္ဆိုရင္ေရာ”

“အဲဒါေတာ့ ရွိလည္း မေရာက္ခ်င္ဘူး။ ရုပ္ခ်ည္းပဲသက္သက္ ရွိတယ္လို႔ ေျပာၾကတဲ့ ‘အသညသတ္’လို ျဗဟၼာ့ဘံုကုိမ်ား ေရာက္သြားလို႔ကေတာ့ သြားျပီ။ အဲဒီ့ဘံုမွာ ျဗဟၼာၾကီးေတြက တခ်ိဳ႕ကလည္းထုိင္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္းအိပ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္းရပ္ျပီးေတာ့ ရုပ္ခ်ည္းသက္သက္ ရွိေနၾကတာတဲ့။ ခုျမင္ေနရတဲ့ စားပြဲေတြ၊ ကုလားထုိင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ဘဝက ဘာထူးဦးမွာလဲ”

ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ ႏြယ္ဟာ က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာတင္ပဲ ပန္းေလးတပြင့္ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီ့ပန္းေလးကုိ ရစ္ပတ္ျခံဳလႊမ္းမယ့္ အေငြ႕ေလးေပါ့။ ႏြယ့္အပါးမွာ လွည့္ပတ္လွႈပ္ရွားရင္း မထိတထိေလးလည္း နမ္းလိုက္မယ္။ ဟင္! ဒါေပမယ့္ ႏြယ့္မွာ စိတ္မရွိေတာ့ က်ေနာ္နမ္းတာကုိ ႏြယ္က ဘယ္သိမွာလဲ။ ဘယ္လိုခံစားႏုိင္မွာလဲ။ က်ေနာ္ကေရာ ႏြယ္မွန္း၊ လွပတဲ့ ပန္းေလးမွန္း ဘယ္လိုလုပ္ သိမွာလဲ။ ေဒးကား (Descartes) ကေတာ့ ‘ငါေတြးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါရွိတယ္’ တဲ့။ က်ေနာ္ေရာ ႏြယ္ေရာ ေတြးမွမေတြးႏုိင္တဲ့ဟာ။ ဒါဆို ႏွစ္ေယာက္စလံုး မရွိဘူးေပါ့။

ခဏေနေတာ့ ႏြယ္က ရယ္ျပီးေျပာတယ္။ “ဟားဟား။ တျခားဟာေတြ မယံုရင္ေန။ ကုိကုိ႔ကုိ ငရဲျပည္ကုိ ယံုေအာင္လုပ္ရမယ့္နည္းေတာ့ သိတယ္”

“ဟုတ္လား။ ေျပာပါဦး”

သူက Reader’s Digest မဂၢဇင္းထဲမွာပါတာဆုိတဲ့ ဟာသ တခုကုိ ေျပာျပတယ္။ “ေကာင္မေလးက သူ႔အေဖ ေပးစားတဲ့ ေကာင္ေလးကုိ မယူခ်င္ဘူးတဲ့။ ေကာင္ေလးက ငရဲကုိ မယံုဘူးဆိုလို႔ မယူခ်င္တာ။ ဒါနဲ႔ ေကာင္မေလး အေမက ေကာင္မေလးကုိ နားခ်တယ္။ လက္ထပ္မွာသာ လက္ထပ္လိုက္ပါ သမီးရာ၊ ငရဲကုိ အဲဒီ့ေကာင္ေလးယံုေအာင္လုပ္ဖုိ႔က ေမေမ့တာဝန္ ထားစမ္းပါ၊ ေမေမသူ႔ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ျပီး ငရဲနဲ႔တူေအာင္ ဖန္တီးေပးလိုက္မယ္တဲ့။ ဟီးဟီး။ ကုိကုိ ငရဲကုိ ယံုေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ေမေမ့ကုိ အကူအညီ ေတာင္းရမယ္”

“ဟားဟား”

တကယ္ေတာ့ ႏြယ္သာ က်ေနာ့္ ေဘးမွာ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ႏြယ့္ေမေမ မေျပာနဲ႔၊ ဘယ္လို တန္ခုိးရွင္ကမွ က်ေနာ့္အတြက္ ငရဲကုိ ဖန္တီးေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ႏြယ္နဲ႔ဆို ဒုကၡေတြကအစ က်ေနာ့္အတြက္ ေကာင္းကင္ဘံု ဆန္ေနလိမ့္မယ္။

လူတိုင္းမွာ မစဥ္းစား မဆင္ျခင္ပဲ အလြယ္တကူ လက္ခံလိုက္ၾကတဲ့ နယ္ပယ္ တခုမဟုတ္တခု ရွိတတ္ၾကတယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္အဖို႔ကေတာ့ ႏြယ္နဲ႔ ပတ္သတ္သမွ်ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ႏြယ္ေရ…နင့္မ်က္ႏွာဟာ ငါ့အတြက္ ေလာဂ်စ္နဲ႔ကင္းတဲ့ တခုေသာ ဘာသာရပ္။ နင္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မခြဲႏုိင္ဘူးႏြယ္။

က်ေနာ္ ေကာက္ရုိးေလးတႏြယ္ကုိ ဒီလို အားကုိးခဲ့ဖူးတယ္။

(၂၉)

ႏြယ္နဲ႔ က်ေနာ့္ ေရွ႕ေရးကုိ စဥ္းစားလိုက္တုိင္း အိပ္မက္က ရုတ္တရက္ လန္႔ႏုိးျပီး ျပန္အိပ္မေပ်ာ္သူလို ခံစားရတယ္။

“ကုိကုိ ဘာလဲ၊ဘယ္လဲ”

ႏြယ္ေနာက္လိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္ အေတြးေတြ ျပတ္သြားတယ္။

“ကုိကုိ ဘာလဲဆုိေတာ့ ႏြယ့္ရည္းစား၊ ႏြယ့္ခင္ပြန္းေလာင္း၊ ဘယ္လဲ ဆိုေတာ့ ကုိကုိ႔ နာမည္ အတိုင္းေလ။ ေကာင္းကင္ကုိ ေပါ့။ ေကာင္းကင္ဆီကုိ ပ်ံမယ္ေလ”

“ဟားဟား။ ကုိကုိက ရယ္ရတယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုကုိသာ မယံုတာ။ နာမည္ကေတာ့ ေကာင္းကင္ကကုိ မခ်ဘူး။ ‘ေျမၾကီးကုိ’ တို႔၊ ‘ငရဲကုိ’ တုိ႔ ဆိုျပီး မွည့္ပါလား။ အဲဒါမွ ကိုကိုေရာက္မယ့္ ေနရာေတြ”

“ဟားဟား”

“ႏြယ္ေမးခ်င္တာက ဒီလုိပါ။ ကုိကိုက ေသျခင္းတရားအတြက္ ဘယ္လိုျပင္ဆင္ထားမွာတုန္း”

“ကုိကုိကေတာ့ ေသျခင္းတရားအတြက္ မပူဘူး။ ေနျခင္းတရားအတြက္ပဲ ပူတယ္” က်ေနာ္က ေသျခင္းတရားကုိ စာေမးပြဲ တခုလို မခံစားမိဘူးေလ။ ေနေနတုန္းသာ စကၠန္႔နဲ႔အမွ် ဘဝ စာေမးပြဲ ေျဖေနရတာ။

“ေနာက္ဘဝမွာ မေကာင္းတဲ့ သတၱဝါေတြ ျဖစ္မွာ မေၾကာက္ဘူးလား”

က်ေနာ္က က်ေနာ့္ရဲ႕ ေပကပ္ကပ္ အေတြးေတြကုိ ႏြယ့္ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ “ျဖစ္ပါေစေပါ့။ အဲလုိျဖစ္တယ္ ဆိုရင္လည္း အခုက အရင္ဘဝက ရုပ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ အရင္ဘဝက စိတ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ရုပ္ေကာ စိတ္ပါ အသစ္ ဆိုေတာ့ အရင္ဘဝကငနဲလို႔ ေျပာႏုိင္တာ ဘာတခုမွ မက်န္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒီ့ေတာ့ ဘာမွ ပတ္သတ္မွႈ မရွိေတာ့သလိုပဲ ခံစားေနရတယ္။ အရင္ဘဝက ေကာင္းမွႈ မေကာင္းမွႈေတြ ဒီဘဝမွာ လာခံရတာမ်ိဳး ရွိတယ္ပဲ ထားပါဦး။ အဲဒါဆိုလည္း အရင္ဘဝက ငနဲက သူ႔စိတ္သူ႔ရုပ္နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာ မွန္သမွ် ဒီဘဝမွာ တျခားရုပ္ တျခားစိတ္နဲ႔ ကုိကိုက အသားလြတ္လာခံေနရသလုိပဲ။ အဲဒီ့ေတာ့ အခုကုိကုိလုပ္တာ ေတြကုိလည္း ေနာက္ဘဝက ငနဲ ခံပါေစေပါ့။ ဟားဟား” က်ေနာ့္ကုိယ္ က်ေနာ္ ျပန္ေလွာင္လုိက္တဲ့ ရယ္သံက က်ေနာ့္ အေတြးေတြထက္ေတာင္ မိစၦာဆန္ေနေသးတယ္။

“ဟယ္၊ အံ့ၾသတယ္၊ ေပေတေတနဲ႔၊ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြ ေျပာတယ္ေတာ့။ အဲလိုသာဆို လူေတြ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ကုန္ၾကမွာေပါ့”

“အဲလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပေဒဆိုတာလည္း ရွိေနတာပဲ။ ျပီးေတာ့ ဘာသာေရးေတြ၊ ငရဲေတြ ရွိေနလို႔သာ မေကာင္းမွႈကုိ ေရွာင္ရတာဆိုတဲ့ အေပးအယူဆန္တဲ့ စိတ္ကမွ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတာ”

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သံသရာအတြက္ေတာ့ ေတြးသင့္တာေပါ့။”

“ဒီဘဝမွာေတာင္ ‘ငါ ဆိုတာ မရွိဘူး၊ သူဆိုတာ မရွိဘူး၊ မစြဲလမ္းရဘူး’ ဆို။ ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္ဘဝ ‘ငါ’ အထိေတာင္လွမ္းျပီး စြဲလမ္းေနခ်င္ရတာလဲ။”

“ထားပါေတာ့။ ကုိကုိ႔ဘဝ အဓိပၸါယ္က ဘာတုန္း။ အသက္ရွင္ေနတာကေရာ ဘာအတြက္တုန္း”

ႏြယ္က အေျဖမရွိတဲ့ပုစၦာကုိ ေမးခြန္းထုတ္လာတယ္။ ႏြယ့္အတြက္လုိ႔ ေျဖလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား။

“ေကာင္းေသာ္တာ အတြက္ေပါ့”

“ဟင္။ ဘယ္က ေကာင္းေသာ္တာတုန္း”

“ဟားဟား။ သားေလးနာမည္ေပါ့။ ႏြယ့္နာမည္ေရာ ကုိကို႔နာမည္ေရာ ပါတယ္ေလ။ မေကာင္းဘူးလား” စကားဝိုင္းေပါ့သြားေအာင္ က်ေနာ္ အရႊန္းေဖာက္လိုက္တယ္။

“အမယ္။ အဆင့္ေတြ ေက်ာ္ကုန္ျပီ။ ဘယ္သူက သူ႔ကိုယူမယ္ေျပာလို႔လည္း။ ဟြန္း”

ခဏေနေတာ့ ႏြယ္ကေမးတယ္။ “ကေလးေတြ ရလာရင္ ကိုကုိက သူတို႔ကုိ ဘာဘာသာ ကုိးကြယ္ခုိင္းမွာလဲ၊ ဘာသာမဲ့ခုိင္းဦးမွာလား”

“ဟင့္အင္း။ ဇြတ္အတင္းမမဲ့ခုိင္းပါဘူး။ အတင္းလုပ္ယူလို႔ ရတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ေဝေဝက ေမးဖူးတယ္။”

“ဒီ ေဝေဝက ပါလာျပန္ျပီ”

“ပါေတာ့ဘာျဖစ္တုန္း။ သူကေမးတယ္။ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူ တေယာက္ေယာက္က အယူမွားေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲတဲ့။ ကုိကုိျပန္ေျဖတာက အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိယ္သူနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ႏုိင္ၾကည့္မယ္။ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆိုရင္ တားမယ္။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ဘာသာ နတ္ပဲကုိးကြယ္ေနေန”။

“အဲဒါ တာဝန္မဲ႔ရာ မက်ဘူးလား”

“စိတ္ဝင္စားပံုျပရင္ေတာ့ ေဆြးေႏြးၾကည့္မွာေပါ့။ အတင္းအဓမၼ လုပ္လို႔ကေတာ့ မထူးဘူးေလ”

“ကေလးေတြကုိေရာ”

“အင္း၊ ကေလးေတြကုိ ကုိယ့္ ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္းလိုမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ သေဘာမထားဘူး။ စာေရးဆရာဆိုတဲ့ တေယာက္က ေရးဖူးတယ္။ သူ႔ကေလးေတြကုိ စလံုးမွာ ေက်ာင္းသြားထားရင္ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို မယံုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာမွာ စိုးလို႔ စလံုးမွာ ေက်ာင္းမထားခ်င္ဘူးတဲ့။ ကုိကုိကေတာ့ ကေလးေတြ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ေတြ၊ ဘုရားသခင္ေတြကုိ ယံုတာမယံုတာထက္ လူေတာ္ေလးေတြ လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ဖုိ႔က ပုိအေရးၾကီးတယ္လို႔ထင္တာပဲ”

(၃၀)

“ကိုကုိ၊ ႏြယ္အခုေနေသရင္ အသစ္တေယာက္ ရွာမွာလား……..ရွာမယ့္ပံုပါ ။”

“ဟာ၊ ဘာေတြေမးေနမွန္းမသိဘူး။ မရွာပါဘူး။”

ႏြယ္ဘာေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္။ အဆက္အစပ္မရွိတဲ့ စကားေတြလာေျပာေနတယ္။

ခဏေနေတာ့ ႏြယ္က သူအခုတေလာ ခဏခဏ မက္တယ္ဆုိတဲ့ သူ႔အိပ္မက္ အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပတယ္။

“ႏြယ္က ေမြးေန႔ကိတ္ေလးနဲ႔ ေစာင့္ေနတာ။ ဘယ္သူမွ ေပၚမလာၾကဘူး။ ကိုကုိေရာ၊ အေမနဲ႔ ေဖၾကီးေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ တေယာက္မွကုိ ေပၚမလာဘူး။ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေတာ့မွ ဆံုးျပီးသား ႏြယ့္အဘြားက ေရာက္လာတယ္။ ႏြယ္က ႏြယ့္အဘြားကုိ ကိုကုိေရာလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ေဝေဝနဲ႔ ေနမွာေပါ့တဲ့။ ျပီးေတာ့ ႏြယ္နဲ႔ အဘြား ဖက္ျပီးငိုၾကတယ္”

ႏြယ့္အိပ္မက္ကုိ နားေထာင္ျပီး က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိတယ္။

“ဟာ၊ အဓိပၸါယ္မရွိလိုက္တာ၊ ႏြယ့္အဘြားက ကုိကုိ႔ကုိမွ မသိတာ။ ႏြယ္တခုခုကို စိတ္စြဲလို႔ ေနမွာေပါ့”

“ႏြယ့္ကုိ ေဗဒင္ကလည္း အသက္ အစိတ္ေက်ာ္လာရင္ ေမြးေန႔ေတြနားမွာ အသက္အႏၱရာယ္ ရွိတတ္တယ္၊ ဂရုစုိက္ဆိုျပီး ေဟာထားတာ ရွိတယ္”

“ဟာ၊ ဒီ...အိပ္မက္ေတြ၊ ေဗဒင္ေတြက မွန္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဟုိတခါ ႏြယ့္အိပ္မက္တုန္းကေရာ မွန္လို႔လား။ ကုိကုိ ကားအတိုက္မခံရဘူးေလ။”

“မသိဘူး။ ႏြယ္စိတ္ေလးေနတယ္။ အဘြားတုန္းကလည္း သူ႔ေမြးေန႔ေလး မတိုင္ခင္မွာတင္ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ဆံုးသြားတာ။”

“ဟာ! ႏြယ္ကလည္း၊ ႏြယ့္မွာ ေရာဂါၾကီးၾကီးမားမားလည္း ရွိေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနမွန္းမသိဘူး။ ျပီးေတာ့ သခ်ာၤနည္းနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ လူ ၁၂ ေယာက္မွာ ၁ ေယာက္က ေမြးတဲ့လမွာ ေသႏုိင္တယ္။ ၃၆၅ ေယာက္မွာ ၁ေယာက္က ေမြးတဲ့ရက္မွာ ေသႏုိင္တယ္။ ကမၻာေပၚမွာ လူေတြက သန္းေပါင္းေထာင္နဲ႔ ခ်ီျပီးရွိေနတာဆိုေတာ့ ေမြးတဲ့ရက္မွာ ေသတဲ့လူက သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနမွာေပါ့။ အဲဒီ့လို ေမြးတဲ့ေန႔မွာ ေသတဲ့လူေတြကိုပဲ ကြက္ၾကည့္ျပီး အစြဲအလမ္း ဝင္သြားၾကတာ၊ မဟုတ္တာေတြကုိ သြားျပီး စြဲလမ္းမေနနဲ႔ေလ။ ကုိကုိကေတာ့ အဲဒါေတြ မယုံပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏြယ္အားရွိေအာင္ ယၾတာ ေခ်ခ်င္လည္း ေခ်ေပါ့။ အသက္ရွည္ႏုိင္တယ္ ဆိုတဲ့ ကုသိုလ္ေတြလည္း လုပ္ေလ”

“အင္း။ ယၾတာလည္း ေခ်မယ္။ အသက္ရွည္ေအာင္လည္း ဒါနေတြလုပ္ရမယ္”

ႏြယ္ျပန္သြားေတာ့ က်ေနာ္ အေတြးေတြနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ ႏြယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လို ဥပါဒါန္ေတြ ဝင္ေနပါလိမ့္။ ျပီးေတာ့ တိုက္ဆိုင္မွႈေတြအေၾကာင္းလည္း က်ေနာ္ ဆက္စဥ္းစားမိတယ္။ “လူေတြဘာေၾကာင့္ အစြဲအလမ္းေတြဝင္သြား ၾကတာလဲ။ ေဗဒင္ေတြ၊ အၾကားအျမင္ေတြ ဆယ္ခါမွာ ကုိးခါမမွန္ပဲ တခါေလးမွန္သြားရင္ မွန္တဲ့အခါကုိပဲ ကြက္ျမင္ျပီး ယံုသြားၾကတာလား။ ဆုေတာင္းဆယ္ခုမွာ တခုေလး တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျပည့္သြားရင္ ျပည့္သြားတဲ့ ဆုေတာင္းကုိပဲ တဖြဖြ ေျပာျပီး ဆုေတာင္းတဲ့အလုပ္ကုိ ယံုၾကည္သြားၾကတာလား။ မေကာင္းတာလုပ္တဲ့လူ ဆယ္ေယာက္မွာ………” အဲဒီ့ညက က်ေနာ့္ရဲ႕ ေတေလအေတြးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးရွည္သြားတယ္။

(၃၁)

ေဝေဝက သင္းကြဲ….သူ႔ဦးေလး မိသားစုနဲ႔ အတူေနေပမယ့္ ‘တေယာက္တည္း’။ သူ႔ဦးေလး မိသားစုမွာက သမီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သားတေယာက္ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ဦးေလး မိန္းမကလည္း သူ႔ကုိမၾကည္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ေဝေဝ့ စိတ္က ဘယ္ေတာ့မွ ၾကည္လင္ေနတယ္ ဆိုတာ မရွိဘူး။ အျမဲစိတ္အလိုမက် ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တေကာက္ၾကြက္မုိ႔ သံေယာဇဥ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္တြယ္တတ္တယ္။ က်ေနာ့္ကုိလည္း သံေယာဇဥ္ေတာ္ေတာ္ ရွိပံုရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ က်ေနာ့္ကုိလည္း သူနဲ႔ ဘာမဆို တူေစခ်င္တယ္ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မရဘူး။ သူနဲ႔လည္း ျငင္းတာပဲ။

က်ေနာ္ျငင္းျပီဆိုရင္ေတာ့ ေဝေဝက စိတ္တိုတိုနဲ႔ ျပန္ျငင္းတတ္တယ္။ သူျငင္းတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ႏွႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ တကယ္ထုတ္သံုးျဖစ္မွာ မဟုတ္တဲ့ ဓားတလက္။

“ဘယ္ဘာသာကုိမွ မကုိးကြယ္တာကုိက ဘာသာတမ်ိဳးပဲ။ ဘာကုိမွ လက္မခံဘူးဆုိတဲ့ ဝါဒကုိ လက္ခံထားတာ” ေဝေဝက စြဲခ်က္တင္လာတယ္။

“ဟုိက္!” “မဟုတ္ေသးဘူး ေဝေဝ။ ဘာကုိမွ လက္မခံဘူးလို႔ စြပ္စြဲတာၾကီးက မဟုတ္ေသးဘူး။ အားလံုးကုိ ပယ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဘာသာတိုင္း၊ အယူအဆတိုင္းကေနျပီးေတာ့ ယူခ်င္တဲ့ဟာကုိ ယူျပီး ပယ္ခ်င္တဲ့ဟာကုိ ပယ္တာ။ တခုကုိ လက္ခံတာနဲ႔ က်မ္းေတြထဲပါသမွ် အားလံုးကုိ လက္ခံရမယ္လုိ႔ တခုနဲ႔တခု ခ်ိတ္ထားတာမွမဟုတ္တာ။ ကုိယ္ၾကိဳက္တာပဲ ကုိယ္ေရြးယူမွာေပါ့၊ free thinker ခ်င္းလည္း တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မတူဘူး။”

ခက္တယ္! ဘာသာမရွိတာကုိ ဖက္ရွင္ထြင္ေနတယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကလည္း ရွိေသးတယ္။

(၃၂)

ငါ့ကို အညာဆံုးသူက ငါပဲ။

ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ တရားေတြ

အတူတူ ေနလို႔ရတယ္။

က်ေနာ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျပာရင္းနဲ႔ ႏြယ့္ကုိလည္း လူ႔စိတ္ထဲက ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္တယ္။

“လူေတြရဲ႕ စိတ္က ဒီလိုပဲ။ ၾကိဳးစားမွ ရမယ္ ဆိုတာကုိ သိသိၾကီးနဲ႔ ဘုရားေတြဆီမွာ ဆုေတာင္းခ်င္ၾကတယ္။ လူ႔ဘဝရဲ႕ ေလာကဓံဂိမ္းေတြ ကစားရတာကုိ အရသာေတြ႕ေနတုန္းမွာပဲ ဘာစိန္ေခၚမွႈမွ မရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ဘံုကုိ လိုခ်င္တယ္လို႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထင္ေနၾကတယ္”

“ဟုတ္တယ္ေနာ္”

ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာလို႔ေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ….ေဘးအိမ္က သီခ်င္းဆိုေနတဲ့အသံမွာ တီးလံုးသံေပ်ာက္သြားျပီး အသံေၾကာင္ၾကီး တခုပဲ ဟိန္းလာတယ္။ “ကုိယ့္ေၾကာင့္…မ်က္…” အသံေၾကာင္ၾကီးလည္း ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရတယ္။

သူသီခ်င္းလိုက္ဆို ေနတုန္းမီးပ်က္သြားတာ။

ဒီတခါ မီးအပ်က္မွာေတာ့ ခ်စ္သူရွိေနတဲ့အတြက္ ေတာက္ေခါက္ေနဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။ တခါတခါလည္း အလင္းထက္ အေမွာင္က ေကာင္းပါတယ္။ အခုပိန္းပိတ္ေနတဲ့ အေမွာင္ဟာ EPC နဲ႔ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ win-win situation ပါပဲ။

က်ေနာ္ သူ႔လက္ေလးကုိ ကုိင္ျပီးေတာ့ ညင္ညင္သာသာေလး ေျပာလိုက္တယ္။ “ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ခု ေပါင္းစည္းတာကို ကုိကုိလက္ေတြ႕ျပမယ္။”

ႏြယ္က အင္း’ လား ‘ဟင့္အင္း’ လား မကြဲတဲ့ ႏွစ္ကုိယ္ၾကား အသံသဲ့သဲ့ေလးနဲ႔ တံု႔ျပန္တယ္။ “….”

“အဲဒါကုိကုိနဲ႔ ႏြယ္” က်ေနာ္က ေျပာရင္းဆိုရင္း သူ႔ကုိယ္ေလးကုိ အလိုက္သင့္ သိမ့္ခနဲ ဖက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ႏြယ္နဲ႔ က်ေနာ္ အေမွာင္ရဲ႕ အရသာကုိ အတူတူ ခံစားခဲ့ၾကတယ္။

(၃၃)

“အမက မကၽြတ္ဘူးတဲ့။ တခါတခါ ငုိသံ ၾကားရသတဲ့။ ခု အဲဒီ့မွာ ဘယ္သူမွ မအိပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ႏြယ္ေၾကာက္လိုက္တာ။ ေဖၾကီးတို႔ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာမတုန္းမသိဘူး”

“ဟာ! မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ ငိုသံၾကားရတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ။ အဲဒီ့လူရဲ႕စိတ္က သူ႔ကုိယ္သူ ျပန္ေျခာက္တာ ေနမွာပါ”

“ကိုကုိကလည္း… အစိမ္းေသ ဥစၥာကုိ”

“အစိမ္းေသ ဆိုလည္း…suicide လုပ္တဲ့သူက သူ႔ကုိယ္သူ ေသမွာမွန္း ၾကိဳသိေနတာပဲ။ ကုိယ္ဘယ္အခ်ိ္န္ေသမယ္ ဆိုတဲ့ စီရင္ခ်က္ကို ကုိယ့္ဘာသာ ခ်လိုက္တာေလ”

“ဘာလို႔အဲလို suicide လုပ္ၾကတုန္း မသိဘူးေနာ္။ ေၾကာက္စရာၾကီး။ ဘဝကူးလည္း ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး။”

“အင္း။ ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း suicide ကို ခြင့္မျပဳဘူး။ ဥပေဒေတြနဲ႔ တားၾကတယ္။”

“အင္းေပါ့၊ အဲလိုပဲ တားသင့္ပါတယ္”

“အင္း၊ ဒါေပမယ့္ right to suicide ကုိ ေတာင္းဆုိေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီ့ထဲမွာ နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာ ေတြလည္းပါတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။ တခ်ိဳ႕လည္း ေရာဂါေဝဒနာေတြ အရမ္းခံစားေနရျပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကုိလည္း ေငြေရးေၾကးေရးအရေရာ ကရိကထအရေရာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိးၾကီး ဆက္မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ suicide လုပ္သြားၾကတာ။ အဲလို အေျခအေန ဆိုရင္ေတာ့ ကုိကုိဆိုလည္း စဥ္းစားမိမွာပဲ”

(၃၄)

ဒီေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ စံုတြဲနဲ႔ ေဝေဝ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ေတြ႕ဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတယ္။ ေဝေဝက ခုထိ မလာေသးဘူး။

ခဏေနေတာ့ လူတေယာက္ ေရာက္လာျပီး က်ေနာ္တုိ႔ စားပြဲေပၚကုိ ခပ္တည္တည္နဲ႔ သူ႔ကားေသာ့ကုိ ပစ္ခ်လာတယ္။ ဟုိက္! ဘယ္လိုအထာၾကီးတုန္း။

“ေဟာ၊ ကုိစုိးေအာင္” ႏြယ္က ႏွႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ေၾသာ…လက္စသတ္ေတာ့ ကိုစုိးေအာင္ဆိုတဲ့ ငနဲပဲ။

“အင္းဟုတ္တယ္၊ ေသာ့္ကုိ ေတြ႕လို႔ ဝင္လာတာ။ ခဏထုိင္မယ္ေနာ္”

“အင္း၊ ထုိင္ေလ”

က်ေနာ္က ႏြယ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္ေနရာကေန ႏြယ့္ေဘးနားကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေျပာင္းထုိင္လိုက္တယ္။ အဲဒီ့လူလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေနရာမွာ ဝင္ထိုင္လုိက္ရတယ္။

အဲဒီ့လူ ႏြယ့္ကုိ ေခၚပံုၾကီးကလည္း သူမ်ားနဲ႔ မတူဘူး။ “ေသာ္” တဲ့။ နားထဲမွာ တမ်ိဳးၾကီးပဲ။

(၃၅)

က်ေနာ့္ဘာသာ က်ေနာ္ဆို ဒီိလုိလူနဲ႔ ၁မိနစ္ ၂မိနစ္ထက္ ပုိျပီး စကားေျပာျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။

သူ႔ စကားအသြားအလာကုိ ဆင္ျခင္လိုက္ကတည္းက သူ႔ရင္ထဲက ဘုရားစင္မွာ ပင့္ကူေတြ အိမ္ဖြဲ႔ေနမွန္း သိလိုက္တယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာ က်ေနာ့္စကားလံုးေတြ ေျခခ်စရာ ေနရာမ်ားမ်ားမရွိႏုိင္ဘူး။ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ဖီလာရဲ႕ စကားကုိမွီးျပီး ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို ခပ္ညံ့ညံ့ စကားဝိုင္းထဲမွာ ဘာမွဝင္မေျပာျခင္းအားျဖင့္ ကုိယ့္အရည္အေသြးကုိ ထိန္းသိမ္းလိုက္တာပဲ။

က်ေနာ္ ဘာမွ မေျပာတာကုိ သူက အိုင္ဒီယာ မရွိတဲ့ အခ်ဥ္လို႔ ထင္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ေျပာေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္ အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ တခ်က္တခ်က္ ဝင္ေထာက္လိုက္ရင္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ ပ်က္ပ်က္သြားတယ္။ ေၾသာ္! ႏြယ့္မ်က္ႏွာကလည္း ပ်က္ေနသလိုပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ကုိယ္ဘဝင္မက်တဲ့သူရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ မ်က္ႏွာက တုိက္ရုိက္ အခ်ိဳးက်ေနရတာလဲ။

ႏြယ္က စကားဝိုင္းကုိ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ မျဖစ္ေအာင္ ဝင္ဝင္ထိန္းေနရလို႔လား မသိဘူး။ ႏြယ့္မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ညွိဳးေနတယ္။ ေမာေနပံုလည္းရတယ္။

တခ်က္တခ်က္လည္း ကုိစုိးေအာင္က က်ေနာ့္ကုိ ဖဲ့တယ္။ “သိလား ေသာ္။ ကုိေျပ နဲ႔ ေတာင္ လက္ဘက္ရည္ ဆုိင္မွာ ေတြ႕ေသးတယ္။ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိဘူး။ ဒီေကာင္ ပိန္ခ်ံဳးသြားလိုက္တာ ဒီညီေလး အတိုင္းပဲ။”

အဲဒီ့လူက က်ေနာ့္ကုိ လက္ညွိဳးထုိးျပီး ဥပမာေပးတယ္။

“သူ႔မွာ စားစရာမွ ရွိရဲ႕လားမသိဘူး။ ဘာလို႔လဲေတာ့ ေမးမၾကည့္ျဖစ္ဘူး၊ သူ႔ေလာက္ကုိ ပိန္သြားတာ”

ဟာ! ဥပမာကလည္း တခါေပးရင္ ေတာ္ေရာေပါ့။

ျပီးေတာ့ သူတို႔စီးပြါးေရး ေလာက အေၾကာင္းကုိ ဆရာၾကီး အထာနဲ႔ လာေျပာျပလိုက္ေသးတယ္။ “အဲဒီ့ တရုတ္ေတြက လိပ္မ်ိဳးေတြ၊ တရုတ္ဆို တေကာင္မွ မေကာင္းဘူး”

“ဟာ! အဲလုိ ဝါးလံုးရွည္နဲ႔ ရမ္းလို႔ေတာ့ မရဘူးေလ။ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ဆို ဘယ္လိုလုပ္မလည္း။ သူလည္း တရုတ္ပဲ”။ က်ေနာ္က စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြနဲ႔ အဲလုိေထာက္လိုက္ေတာ့ သူဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ စကားလႊဲသြားတယ္။ ဒီလူ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ေတာ့ သိသားပဲ။

စကားဝိုင္းေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္ တခြန္းႏွစ္ခြန္း ဝင္ေထာက္တာနဲ႔တင္ သူနဲ႔ က်ေနာ္ ခဏခဏ ျငိျငိလာတယ္။ သူက ေနရာတကာ သူသိသူတတ္ လုပ္ခ်င္တဲ့သူ ထင္တယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဘာသာေရး အေၾကာင္းေတြပါ ေျပာလာတယ္။ သူဘာသာေရး လုပ္တာကလည္း တခ်ိဳ႕လူေတြ ေငြမည္းကုိ ခဝါခ်သလို သူလည္း သူ႔စိတ္မည္းေတြကုိ ခဝါခ်ရံုသက္သက္ ဟန္ျပလုပ္ေနတာမွန္း သိသာတယ္။ က်ေနာ္က အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ ဘုဂလန္႔ေတြခ်ည္း ေျပာေတာ့ သူက ေမးလာတယ္။

“ညီေလးက ကန္႔လန္႔ေတြခ်ည္းေျပာေနတယ္။ ဘာ ဘာသာကုိ ကုိးကြယ္လို႔တုန္း။ ဒါမွ ညီေလး အေတြးအေခၚကုိ တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ရမွာ”

“ဟာ! လူသန္းေပါင္းအမ်ားၾကီးကုိ ကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာကုိၾကည့္ျပီး ေလးငါးစုတည္းခြဲျပီး တန္ဖုိးျဖတ္လို႔ ရႏုိင္ပါ့မလား။ တကယ္ဆို လူတေယာက္မွာ ဘာသာတမ်ိဳးပဲ။”

“အဲ၊ ထူးထူးဆန္းဆန္းပါလား”

“ဟုတ္တယ္ဗ်။ လူတေယာက္ကုိ ဘာသာတမ်ိဳး။ ဥပမာဗ်ာ…ဘာသာခ်င္း တူရင္ေတာင္ တေယာက္က ၾကံဳ..….”

“ဟာ၊ ေသာ္… ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

ရုတ္တရက္ ႏြယ္က က်ေနာ့္ေပၚ ေပ်ာ့ေခြက်လာတယ္။ “ကုိကို၊ ႏြယ္မူးတယ္၊ အရမ္းမူးတယ္” ။

ဟုိလူ႔ကားနဲ႔ ႏြယ့္ကို ေရႊဗဟုိရ္ ပုဂၢလိက ေဆးရံုကုိ ပုိ႔ုဖို႔လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ ေဝေဝ ေရာက္လာတယ္။ ေဝေဝပါ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ေဆးရံုကုိ လိုက္လာတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က ႏြယ္တို႔အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္ေခၚေပးရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ႏြယ့္အေဖနဲ႔အေမ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ႏြယ္လည္း ေဆးအထုိးခံျပီးေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီ။

တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေဝေဝက သြားစရာရွိလုိ႔ သြားေတာ့မလို႔ လုပ္တယ္။

“အန္တီတို႔လည္း ေရာက္လာျပီပဲ။ ညီေလးလည္း ျပန္ေတာ့ေလ။ ပင္ပန္းေရာေပါ့။ အရမ္းအားနာတယ္ကြာ။” ဟိုလူက က်ေနာ့္ကုိ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းႏွင္တယ္။

က်ေနာ့္ကုိမွ မလိုအပ္ေတာ့ပဲ။ က်ေနာ့္ စိတ္ကႏြယ့္နားမွာ က်န္ခဲ့ျပီး လူက ေဝေဝနဲ႔ အတူ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ျပန္လာရင္းနဲ႔ ႏြယ့္ေမြးေန႔ေရာက္ဖို႔ ရွစ္ရက္ ပဲ လိုေတာ့တာကုိ ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္ေသးတယ္။

(၃၆)

မိုးကအရမ္း အံု႔ေနတယ္။ အေမတို႔က ထီးကုိ အတင္းထည့္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ ဇြတ္ျငင္းတာလည္း မရဘူး။ ေနာက္ဆံုး ယူလာခဲ့ရတယ္။ ျပီးေတာ့ လိပ္စာပါတဲ့ ေျမပံုစာရြက္တရြက္ လည္း ေပးေသးတယ္။ က်ေနာ္ စာရြက္ကုိ လံုးဝမၾကည့္ပဲ အိတ္ကပ္ထဲ အသာထည့္ျပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ေခၚတဲ့ေနာက္ကုိ က်ေနာ္လုိက္သြားရင္း တဝဲဝဲ တလည္လည္ ျဖစ္ေနတယ္။ သြားရမယ့္ ေနရာကုိရွာရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ပါ ေပ်ာက္သလုိလို ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ့မွာ မုိးကရြာလာတယ္။ က်ေနာ္ ထီးကုိကုိင္လာရေပမယ့္ ဖြင့္မေဆာင္းျဖစ္ဘူး။ ဖြင့္မေဆာင္းခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကလည္း ကုိယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ကုိယ္အလံုအေလာက္ ရွိေနတယ္။

လမ္းမွာတခ်ိဳ႕လူေတြက ေမးတယ္။ “ညီေလး၊ ထီးမေဆာင္းဘူးလား”

“ဒါ၊ ထီးမဟုတ္ဘူးဗ်၊ အေမတို႔ထည့္ေပးလိုက္တာ”

“ဟာ၊ ခင္ဗ်ားကလည္း။ ထီးပါဗ်ာ” သူတို႔က ထီးအမ်ိဳးအစားကုိေတာင္ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပလုိက္ေသးတယ္။ ရွိေစေတာ့။

မိုးစက္ေတြက လမ္းမေတြေပၚကုိ တဟုန္ထုိး ခုန္ဆင္းလာၾကတယ္။ က်ေနာ္ ေျခဦးတည့္ရာ တလွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္း လမ္းမေတြက ခြက္ထုိးခြက္လန္ ရယ္ေနၾကတယ္။ အင္းေလ မင္းတို႔ညီတုန္းေတာ့ ဤကုိကၽြဲဖတ္ ၾကဦးေပါ့။ က်ေနာ္ လိပ္စာ ေျမပံုစာရြက္ကုိ ထုတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။

ဟာ! က်ေနာ္နားလည္တဲ့ အကၡရာေတြနဲ႔ ေရးထားေပမယ့္ လံုးဝ ဖတ္လို႔မရဘူး။ အကၡရာ တလံုးခ်င္းစီကုိေတာ့ သိေနတယ္။ အဲဒီ့မွာ က်ေနာ့္ကုိ က်ေနာ္ သတိထားမိတာက က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြကို မ်က္ေတာင္ခတ္ဖုိ႔ေတာင္ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ လုပ္လုိ႔ မရေတာ့တာပဲ။ မ်က္လံုးေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ အျမဲပြင့္ေနတယ္။ ဒုကၡပဲ။ မ်က္ေတာင္မခတ္ရင္ လူေတြက မေကာင္းဆိုးဝါးလို႔ ထင္ေတာ့မယ္။

က်ေနာ္ လူတေယာက္ကုိ လိပ္စာ စာရြက္ကုိ ျပၾကည့္တယ္။ အဲဒီ့လူက က်ေနာ့္ကုိ ဒါေလးေတာင္ မဖတ္တတ္ဘူးလားဆုိျပီး အထင္ေသးသလုိလိုနဲ႔ အရင္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။

ဟာ! အံ့ၾသစရာ။ ဒီလူကုိ လိပ္စာစာရြက္ကုိ ဖတ္ျပခါနီးမွာ မ်က္လံုးေတြကို အရင္မွိတ္လိုက္တယ္ဗ်။ ျပီးမွ ဖတ္ျပတယ္။ က်ေနာ္ ကုိယ့္မ်က္ေစ့ ကုိယ္ေတာင္ မယံုဘူး။ အင္းေလ၊ ကုိယ့္မ်က္ေစ့ကလည္း ယံုစရာမွ မရွိေတာ့တာ။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ပြင့္လ်က္ၾကီး ေသေနျပီေလ။ ဒီလူ သူသိတဲ့ တခုခုကို ရြတ္ျပီး စာရြက္ကုိ ဖတ္ျပခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာလား။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္မွ မဖတ္တတ္ေတာ့ သူဖတ္ျပတာပဲ ယံုရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ လိပ္စာ စာရြက္ကုိ တေယာက္ျပီး တေယာက္ ျပၾကည့္တယ္။ အကုန္လံုးအတူတူပဲ။ မ်က္လံုးမွိတ္ျပီး ဖတ္ျပၾကတယ္။

က်ေနာ္ သူတို႔ညႊန္တဲ့ အတုိင္းေတာ့ သြားပါတယ္။ တခုထူးဆန္းတာက ညႊန္တဲ့ အတုိင္းသြားလုိက္လို႔ ေရာက္ေရာက္သြားတာက တေနရာတည္း။ ေရကန္ၾကီးတခုလိုလို၊ တံလွ်ပ္ၾကီးတခုလိုလို က်ေနာ္မကြဲဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ တဝဲဝဲ တလည္လည္ ျဖစ္ေနတယ္။

“ကုိကို…ကုိကုိ”

ေဟာ! ႏြယ္။ က်ေနာ္အားတက္သြားတယ္။ “လာ၊ ကုိုကို” ႏြယ္က သူနဲ႔ ထီးမွ်ေဆာင္းဖုိ႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခုိက္ခုိက္တုန္ ေနတာနဲ႔ မွ်ေဆာင္းလုိက္တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္လက္ထဲက ထီးကလည္း ဘယ္မွာလႊတ္ခ်ခဲ့မိမွန္း မသိေတာ့ဘူးေလ။ တေအာင့္ေနေတာ့ မိုးေတြလည္း တိတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ႏြယ္ေခၚရာ ေနာက္လိုက္သြားတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း ႏွင္းဆီေတြ စံပယ္ရံု ေတြကုိ တရံုျပီး တရံု ေတြ႕လာတယ္။ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ အရမ္းထူးျခားတဲ့ အဆင္း အနံ႔နဲ႔ ပန္းတရံုကုိ ေတြ႕တယ္။ တျခားပန္းေတြနဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္ဘူး။ က်ေနာ္ တအံ့တၾသနဲ႔ ပန္းပြင့္ကသိုဏ္း ရွႈလိုက္တယ္။ ျပန္လည္းလွည့္ၾကည့္ေရာ….

ဟာ! ႏြယ္မရွိေတာ့ဘူး။

“ႏြယ္ေရ…ႏြယ္”

က်ေနာ္ ေသြးရူးေသြးတမ္းနဲ႔ ေျပးျပီးရွာတယ္။ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးရင္း တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေမာဟုိက္ျပီး လဲက်သြားတယ္။

“အကုိ…ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ” ေဝေဝ့ အသံကုိ ၾကားရတယ္။ ေျပးလာတဲ့ ေျခသံကုိလည္း ၾကားရတယ္။

“အေမ့” က်ေနာ့္နား ေရာက္မွ ေဝေဝက ခလုတ္တိုက္ျပီး က်ေနာ့္ေပၚလဲက်တယ္။ က်ေနာ္ ထဖုိ႔ ၾကိဳးစားတယ္။ လံုးဝ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထူမတ္လို႔ မရဘူး။ ေဝေဝက ၾကိဳးစားျပီး ဒယီးဒယိုင္နဲ႔ ထတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ထူဖုိ႔ၾကိဳးစားတယ္။ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဝေဝက အတင္းေဆာင့္ဆြဲလိုက္တယ္။

“ေဟ့ေကာင္၊ ထေတာ့။ ကုိးနာရီေတာင္ ထုိးေတာ့မယ္။ ေရခ်ိဳး၊ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္သြားရေအာင္”

မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္လို႔ က်ေနာ္ျမင္လုိက္ရတာက ေဝေဝ မဟုတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ က်က္သေရ မရွိတဲ့ မ်က္ႏွာၾကီး။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းထဲကုိ တန္းေရာက္လာတဲ့ အေတြးကေတာ့ ငါ ဒီေန႔လည္း အျပင္ေလာကမွာ ႏြယ္နဲ႔ ေဝးေနရဦးမယ္ ဆိုတာပါပဲ။

(၃၇)

က်ေနာ့္ စကားသံေတြက ဟုိတစ ဒီတစ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ရယ္သံေတြကအစ က်ေနာ္ကုိယ္တိုင္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ေလာက္ေအာင္ကုိ ေျခာက္ကပ္သြားတယ္။ ႏြယ့္က်န္းမာေရး အေျခအေနကေရာ ဘယ္လိုလဲ။ ဘာေရာဂါေတြမ်ား ရွိေနလဲ။ ေနေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ဖုန္းထဲက အေျဖကုိ ႏြယ့္မ်က္ႏွာေလး ထပ္မျမင္ရပဲနဲ႔ က်ေနာ္မယံုႏုိင္ဘူး။

ဟိုလူကမ်ား ႏြယ့္အေမကုိ တခုခုသြားခၽြန္လိုက္လို႔လား။ ႏြယ္ကလည္း အေမကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလား။ တကယ္ဆို အက်ိဳးအေၾကာင္းေလးေတာ့ ေျပာျပသင့္တာေပါ့။

ဒါမွမဟုတ္ ေဆးခန္းမွာ ႏြယ္အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း ျပန္လာခဲ့မိလို႔မ်ား စိတ္နာသြားသလားႏြယ္။ ႏြယ့္အနားမွာ တခ်ိန္လံုး ေနေပးခ်င္တာေပါ့။ ေနေပးခြင့္မွ မရခဲ့တဲ့ဟာ။

အလုပ္မျဖစ္ေတာ့တဲ့ တယ္လီဖုန္းေတြကုိ က်ေနာ္ မုန္းစျပဳလာတယ္။ တုံ႔ျပန္မွႈ မရေတာ့တဲ့ အီးေမးလ္ေတြကိုလည္း က်ေနာ္မစစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ႏြယ့္ကို လူတေယာက္နဲ႔ ျမင္လိုက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဟုိလူပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။

ခုေတာ့ ဘဝမွာ အဓိပၸါယ္မရွိတာကုိက အဓိပၸါယ္တခုလုိ ျဖစ္လာတယ္။ ႏွင္းဆီေဆးသားေလးေတြ ျပယ္သြားျပီ။

ႏြယ္စုိးရိမ္ေနတဲ့ ႏြယ့္ေမြးေန႔ေလးကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူဆင္ႏႊဲခြင့္ မရလိုက္ပဲ ေက်ာ္သြားခဲ့ပါျပီ။

(၃၈)

အရိပ္မရွိတဲ့ ဘဝမို႔ ညေတြကုိပဲ ေမွ်ာ္မိတယ္။ ညေတြထဲမွာ… မူးယစ္ရီေဝ… အနာေတြ ခဏေတာ့ ေျပပါတယ္။

ေျပျပီးရင္ေရာ….ေျပျပီးရင္ေတာ့ အိပ္မရတဲ့ငရဲနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ ေန႔ကုိေမွ်ာ္၊ ေန႔ေရာက္ေတာ့ ညကုိေမွ်ာ္ရျပန္တယ္။ ေမွ်ာ္ရတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း မနက္ျဖန္မွာ ေသာကအပူ က လြဲလို႔ ဘာမွ ပါမလာႏုိင္တာကုိ ၾကိဳသိေနေတာ့ ေမာရျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ့္အတြက္ အခ်ိန္ ၅ လ ေလာက္ က်ေပ်ာက္သြားခဲ့ရတယ္။

(၃၉)

က်ေနာ့္အျဖစ္အပ်က္ကုိ ေဝေဝ့ ကုိ ရင္ဖြင့္မိတယ္။ ေဝေဝကလည္း က်ေနာ္ စိတ္ေလေနတဲ့ ကာလမွာ အရမ္း ဂရုစုိက္တယ္။ ၾကင္နာမွႈေတြကို ရက္ရက္ေရာေရာေပးရွာတယ္။

(၄၀)

“ေဟ့ေကာင္။ ဒီမွာဟ”

“ဟားဟား။ ငါက ဟုိဝိုင္းကုိ မင္းတို႔မွတ္ျပီး သြားထုိင္ေတာ့မလို႔။”

“ဟာကြာ! ငါတို႔ဝိုင္းမွာ ေကာင္မေလးေတြမွ မပါတာ။ ဘာလဲ…မင္း မူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး သြားထုိင္မလို႔မို႔လား။ ငါသာမကယ္ရင္ မင္းေတာ့ ပါးအခ်ခံရေတာ့မွာပဲ။”

“မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ မ်က္မွန္ မတပ္ထားလို႔ပါ။ မူးခ်င္ေယာင္လည္း မေဆာင္ဘူး။ မူးလည္း မမူးေသးဘူး”

“အဲလိုလုပ္စမ္းပါ။ ဒီမွာ ဒါ တခြက္လား ႏွစ္ခြက္လား”

“တခြက္”

“ေအး။ ဒါဆို မင္းမမူးေသးဘူး။ တခြက္ကို ႏွစ္ခြက္ မျမင္ေသးဘူး။ ခ်ေဟ့ေကာင္”

(၄၁)

ေနာက္ေန႔မနက္ထိ က်ေနာ္ အရက္နာက်ေနတယ္။

က်ေနာ္ ပဲပလာတာ စားရင္းနဲ႔ ပ်ိဳ႕လိုက္တာ ေဝေဝ ျမင္သြားတယ္။

“အကုိ အန္ခ်င္လို႔လား။ ဆက္မစားနဲ႔ေတာ့ေလ။ သံပုရာရည္ တခြက္မွာလိုက္မယ္။”

အဲဒီ့မနက္က ေဝေဝ က်ေနာ့္ကုိ ဆူတယ္။ ဆူရင္းနဲ႔လည္း မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလာတယ္။ က်ေနာ္ အံၾသသြားမိတယ္။ သနားလည္း သနားမိတယ္။

သူဆူတာ ကေလးတေယာက္ကုိ ဆူသလိုျဖစ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္ ျငိမ္ခံေနလိုက္ပါတယ္။

(၄၂)

ဒီလိုနဲ႔ တြယ္ရာမဲ့ ႏြယ္ႏွစ္ပင္၊ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ေနတဲ့ ႏြယ္ႏွစ္ပင္ တပင္နဲ႔ တပင္ ျငိၾကေရာ ဆုိပါေတာ့။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ေလေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဝ့ ဂရုစိုက္မွႈကို သာယာမိရာကေန အမွတ္မထင္ ဖြင့္ေျပာမိသြားတာ။ အစပုိင္းမွာ ေဝ့အေပၚ ထားခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္အခ်စ္က ေပါ့ေနတယ္။ ေဝ့ကုိ ေတြ႕တဲ့အခါတိုင္းလည္း ႏြယ့္မ်က္ႏွာက အေတြးထဲကုိ ဒိုင္းခနဲ ေရာက္လာတုန္းပဲ။ က်ေနာ္ ႏြယ့္ကို ေမ့ဖုိ႔ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ရာႏွႈန္းျပည့္ မေအာင္ျမင္ေသးဘူး။ ႏြယ္ကေတာ့ ရုတ္တရက္ၾကီး အက်ိဳးအေၾကာင္း မရွင္းျပပဲ တိခနဲ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္သြားရက္လိုက္တာ။

(၄၃)

က်ေနာ့္စိတ္က ႏြယ့္ကုိ မျပတ္ႏုိင္ေသးတာကုိ ေဝ ကေတာ့ နားလည္ေပးရွာတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အခ်ိန္က ကုစားလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ႏြယ့္ကုိ မေမ့ႏုိင္ေသးေပမယ့္ အရင္ကေလာက္ မခံစားရေတာ့ဘူး။ ေဝ့ ကုိလည္း တုိးတိုးျပီးခ်စ္လာႏုိင္တယ္။ စုိင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ သီခ်င္းကုိ က်ေနာ္တိုးတိုးေလး ညဥ္းလိုက္တယ္။

“ေနမင္းရဲ႕အလင္းေရာင္သည္လည္း မေန႔ကနဲ႔မတူ၊ မေန႔ကလိုမပူေတာ့ျပီ။ အားသစ္အင္သစ္ေတြ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးခဲ့လို႔ငါသည္ အခ်စ္အတြက္တဖန္ ေမြးဖြားခဲ့ျပီ”

(၄၄)

ဟင္! ၾကိဳးၾကာရုပ္ေလးေတြ။

က်ေနာ္ေရၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂၈ ေကာင္။ ၂၈ ေကာင္ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ ေမြးေန႔ အတြက္မ်ားလား။ က်ေနာ့္ ၂၈ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ေရာက္ဖုိ႔က ဆယ္ရက္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့တာ။

ၾကိဳးၾကာရုပ္ေလးေတြကို ေရာင္စံုစကၠဴနဲ႔ေခါက္ထားတာ။ ဗူးနဲ႔ထည့္ျပီး ပုိ႔လိုက္တာ။ က်ေနာ္မသိတဲ့နာမည္နဲ႔ လိပ္စာနဲ႔…မဂၤလာေတာင္ညြန္႕ကေန ပုိ႔လိုက္တာ။ စာလည္းမပါဘူး။ ေဝမ်ား က်ေနာ္အံ့ၾသေအာင္ တျခားလိပ္စာနဲ႔ လုပ္လုိက္သလား။ သူၾကိဳးၾကာေခါက္တတ္တယ္လို႔ေတာ့ တခါမွ မေျပာဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေခါက္တတ္ခ်င္ ေခါက္တတ္မွာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ႏြယ္မ်ားလား။ ႏြယ္ကေတာ့ မေခါက္တတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ လူကုိေတာင္ အေတြ႕မခံပဲနဲ႔ ၾကိဳးၾကာရုပ္ ပုိ႔ေပးတာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေဝ့ကုိပဲ မသိမသာ ေမးၾကည့္ရမယ္။

“အကုိ၊ ဒီေန႔က ဘာထူးျခားလဲ”

“ဟင့္အင္း၊ ဘာထူးျခားလုိ႔တုန္း”

“ဟာ၊ ေနေတာ့” ေဝ စိတ္ေကာက္သြားတယ္။ ၾကိဳးၾကာေလးေတြကုိ က်ေနာ္ဖ်တ္ခနဲ သတိရသြားတယ္။

“ၾကိဳးၾကာေလးေတြကုိ ေျပာတာလား”

“ဟင္! ဘယ္က ၾကိဳးၾကာတုန္း”

“ေၾသာ္၊ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး၊ ထားလိုက္”

“ဟာ! မရဘူးေနာ္။ ၾကိဳးၾကာဆိုတာ ဘာတုန္း။ ေျပာ။ ခုေျပာ”

“အကုိ႔ဆီကုိ ဒီေန႔ စကၠဴၾကိဳးၾကာရုပ္ေလးေတြ ေရာက္လာတယ္။ အကုိမသိတဲ့ နာမည္နဲ႔ ပုိ႔လိုက္တာ။ ၂၈ ေကာင္။ ေမြးေန႔အတြက္ထင္တယ္။ ေဝ ပို႔လိုက္တာ မဟုတ္ဘူးလား”

“မဟုတ္ပါဘူး။ ေခါက္လည္း မေခါက္တတ္ဘူး”

“အင္း! ထူးဆန္းလိုက္တာ။ ဒါဆိုဘယ္သူလည္းမသိဘူး”

“မထူးဆန္းပါဘူး။ ဘယ္သူရွိဦးမတုန္း။ ႏြယ္ပဲေနမွာေပါ့”

“မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သူလည္း ၾကိဳးၾကာရုပ္မေခါက္တတ္ဘူး”

“ခု ေခါက္တတ္ခ်င္ ေခါက္တတ္မွာေပါ့။ တျခားဘယ္သူက အကုိ႔ေမြးေန႔ကုိ သတိတရ ရွိမွာတုန္း။ အကုိတို႔ ဇာတ္လမ္းကလည္း ခုထိမျပီးေသးဘူးလား။ ေဝ စိတ္ကုန္လာျပီ။ အကုိက လူက ေဝ့နားမွာ ရွိေနလည္း စိတ္က တျခားေရာက္ေနသလိုပဲ၊ ဒီေန႔လည္း မမွတ္မိဘူးမို႔လား။ အကုိ ေဝ့ကုိ အရုပ္ဝယ္ေပးတဲ့ေန႔ေလ”

ေဝ ေျပာမွ က်ေနာ္ သတိရသြားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ေဝ့ကုိ ႏြယ္ျမင္မွာ ေၾကာက္သြားတာေတြ၊ ႏြယ့္ကုိ လူတေယာက္နဲ႔ေတြ႕လို႔ က်ေနာ္စိတ္ပူမိတာေတြ၊ ႏြယ္စိတ္ေကာက္လို႔ ေခ်ာ့ရတာေတြ စိတ္ထဲမွာ အစီအရီေပၚလာတယ္။ ရုတ္တရက္လည္း ဘာကုိမွန္းမသိဘူး… တုန္လွႈပ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဝ့ ေရွ႕မွာေတာ့ အိေျႏၵမပ်က္ေအာင္ ထိန္းႏိုင္လိုက္ပါတယ္။

ေဝကလည္း က်ေနာ့္ကုိ စိတ္ဆိုးသြားလုိ႔ မနည္းေခ်ာ့လိုက္ရတယ္။

(၄၅)

“ေညာင္းျပီကြာ။ မုန္႔ဝင္စားရေအာင္”

“အင္း၊ ေကာင္းသားပဲ”

လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထုိင္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ First Eleven ဂ်ာနယ္ ဖတ္ေနလိုက္တယ္။

“အကုိ..အကုိ…ဟုိမွာ” ေဝက က်ေနာ့္ကုိ လက္ကုတ္ျပီးေတာ့ ျပတယ္။ က်ေနာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…

ဟာ! ႏြယ္ ! ႏြယ္ေတာ္ေတာ္ေလး ပိန္သြားတယ္။ က်ေနာ္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ႏြယ္အၾကည့္က က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ရုတ္တရက္မင္သက္သြားပံုရတယ္။ ျပီးမွ ဆတ္ခနဲ ဆိုင္အျပင္ကို အေျပးေလးထြက္သြားတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ဟုိလူကုိပါ ေတြ႕လိုက္တယ္။ သူလည္း ဆုိင္ျပင္ကုိ လုိက္သြားတယ္။

က်ေနာ္လည္း အရမ္းစိတ္လွႈပ္ရွားျပီး သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ေဝ့နားက အျမန္ထျပီး ဆုိင္ျပင္ကုိ လိုက္ျပီး ႏြယ့္ကို ေတြ႕မလို႔ လုပ္လိုက္တယ္။ ဆိုင္အဝေရာက္ခါနီးမွ သတိဝင္လာျပီး ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ထိန္းခ်ဳပ္ျပီးေတာ့ ေဝ့နားမွာ ျပန္ထုိင္လိုက္တယ္။ ေဝ့ကုိ အားနာနာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဝက ငိုလို႔။

(၄၆)

ႏြယ္က ရထားေပၚကုိ မတက္ေသးပဲ က်ေနာ့္ကုိ လက္လွမ္းျပျပီး ရပ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဟုိလူ ရထားေပၚကေန ဆင္းလာျပီး ႏြယ့္ကုိ ရထားေပၚကို အတင္းဆြဲ ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မထိန္းႏုိင္ေတာ့ပဲ ႏြယ့္ဆီကုိ ေျပးလိုက္ဖုိ႔ ဟန္ျပင္လိုက္တယ္။ အဲဒီ့မွာ ေဝက က်ေနာ့္ကုိ ဆြဲထားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ရုတ္တရက္ စိတ္တိုသြားျပီး ေဝ့ကုိ တြန္းပစ္လိုက္တယ္။ ေဝလဲသြားျပီ မထႏုိင္ေတာ့မွ က်ေနာ္ ေနာင္တရသြားျပီး ေဝ့ကုိ ျပန္ထူေပးလိုက္တယ္။ ေဝက သူလည္းထႏုိင္လာေရာ က်ေနာ့္ကုိ လက္စားေခ်တာလား မသိဘူး။ ျပန္တြန္းတယ္။ က်ေနာ္လဲက်သြားတယ္။

အိပ္မက္ကေန လန္႔ႏုိးလာေတာ့ က်ေနာ့္ စိတ္ေတြ အရမ္းေလးေနတယ္။ ႏြယ့္ကုိ အရမ္းသတိရမိသလို ေဝ့အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ တေလာတုန္းက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ႏြယ္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တာကုိ စိတ္စြဲျပီး အိပ္မက္မက္တာ ျဖစ္မယ္။

(၄၇)

ၾကမၼာဆိုးရဲ႕ လက္သီးက က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထုိးရင္ အထိေရာက္ဆံုးျဖစ္မယ္လို႔မ်ား သိေနလို႔လား။

အိပ္မက္မက္ျပီး ေနာက္ေန႔ ေန႔ခင္းမွာ က်ေနာ္ အီးေမးလ္တေစာင္ကုိ အလန္႔တၾကား ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔လည္း ဘဝမွာ အျပင္းထန္ဆံုး ေသာကကုိ က်ေနာ္ ရင္ဆိုင္လိုက္ရတယ္။ ႏြယ္ေသျပီတဲ့။

“အကုိ၊ အကုိ႕ အီးေမးလ္ကုိ ညီမ facebook ကေန ရတာပါ။ ညီမက ေသာ္တာႏြယ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း သီသီေအာင္ ပါ။ မႏြယ္ဆံုးသြားျပီ အကုိ။ ၂၁ ရက္ေန႔က Drug Overdosing နဲ႔ suicide လုပ္သြားတာ။ သူ႔ေမြးေန႔ေရာက္ဖုိ႔ ရွစ္ရက္ အလိုမွာ အကုိ။

အကုိတို႔အေၾကာင္းကုိ ညီမ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလေလာက္ကမွ သိတာ။ တရက္ မႏြယ္အင္တာနက္သံုးရင္း မ်က္ရည္ဝဲေနတာ ေတြ႕လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ မႏြယ္က facebook မွာ htway ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ account ဖြင့္ျပီး အကို႔ကုိ add ထားတာ။ မႏြယ္က အကုိနဲ႔ သူနဲ႔ ဇာတ္လမ္းကုိ ေျပာျပျပီးငုိတယ္။ ေနာက္ရက္ေတာ့ ညီမလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး အကုိ႔ကုိ facebook မွာ add လိုက္တာ။

မႏြယ္ မူးလဲလို႔ ေဆးစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔မွာ hepatitis C ရွိေနတယ္တဲ့ အကို။ အဲဒါ ဘန္ေကာက္မွာ ေဆးကုရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတာ။ သူ႔အေမ သေဘာတူထားတဲ့လူက ေဆးကုေပးျပီး ေက်ာင္းပါထားေပးထားတာ။ မႏြယ္ေရာဂါေပ်ာက္တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ အဲဒီ့လူနဲ႔ လက္ထပ္ရမွာတဲ့။ အဲဒီ့အစီအစဥ္ကို သူလက္ခံလိုက္ရတာကုိ အကို႔ကုိ ေပးသိဖို႔ အင္အား သူ႔မွာ မရွိဘူးတဲ့။ အကုိနဲ႔ ေတြ႕ရင္လည္း သူဘယ္လိုမွ စိတ္ထိန္းႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အစီအစဥ္ေတြကုိ ဖ်က္မိမွာတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ အကုိ႔ကုိ ဘာမွမေျပာပဲ သူတိခနဲ ျဖတ္လိုက္တာတဲ့။ သူက အျမဲ စိတ္ဓာတ္က်ေနတတ္ တယ္ အကုိ။ သူ႔အေတြးေတြက ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ နားလည္ရခက္တယ္။ သူတခုခုကုိ စိတ္ညစ္ေနပံုေပါက္လို႔ ညီမ ေမးရင္လည္း ေျပာျပခ်င္မွ ေျပာျပတာ။ တခါတခါ သူေျပာခ်င္ရင္လည္း ညၾကီးမင္းၾကီး ငိုျပီး ဖုန္းဆက္တာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ မႏြယ္က အရမ္းသနားဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ အကိုရယ္။ သူက တေယာက္တည္းေနတာ အကုိ။ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း သိပ္မေပါင္းဘူး။ သူအားရင္ စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ဖတ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၾကိဳးၾကာရုပ္ေလးေတြ ေခါက္ေနတတ္တယ္။

ေတာ္ရံုတန္ရံုလူနဲ႔လည္း ေပါင္းဖုိ႔သူက အဆင္မေျပဘူး။ ညီမကေတာ့ သူ႔ကုိနားလည္ေနလို႔သာ။

ျပီးခဲ့တဲ့လတုန္းကေတာ့ သူ႔အေဖ ဆံုးလုိ႔ မႏြယ္ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္သြားတယ္။ သူျပန္လာျပီးေနာက္ပုိင္း ညီမနဲ႔ ႏွစ္ေခါက္ပဲေတြ႕ေသးတယ္။ သူပုိျပီး စိတ္ဓာတ္က်သြားပံုရတယ္အကုိ။ သူရန္ကုန္မွာ အကိုနဲ႔ေတြ႕တာကုိလည္း ေျပာျပတယ္။ အကုိ႔ကုိ သူတခါက ေမးဖူးတယ္တဲ့။ သူေသရင္ အသစ္ရွာမွာလားဆိုျပီး။ အဲဒီ့တုန္းကေတာ့ အကုိက မရွာဘူးလို႔ ေျဖတယ္တဲ့။ အခု တႏွစ္ေတာင္မျပည့္ ေသးဘူးတဲ့။ သူအရင္က သဝန္တုိေနတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ အကုိက ရက္စက္လိုက္တာတဲ့။”

က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြ ျပာေဝသြားတယ္။ ႏြယ္ေသျပီတဲ့။ သူ႔ေမြးေန႔ ေရာက္ဖုိ႔ ရွစ္ရက္ အလုိမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသသြားတာ တဲ့။ မႏွစ္က သူမူးလို႔ ေရႊဗဟုိရ္ေဆးရံုကုိ ပုိ႔လိုက္ရတဲ့ေန႔ပဲ။ ရွင္ကြဲ ခြဲခဲ့ရတဲ့ ေန႔မွာမွ ႏြယ္က ေရြးျပီး ေသကြဲ ထပ္ခြဲသြားတယ္။

ပထမဆံုး က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ ဝင္လာတဲ့ အသိကေတာ့ ႏြယ့္ကုိ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားပဲ။

“Right to suicide ကုိ ေတာင္းဆုိေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီ့ထဲမွာ နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာ ေတြလည္းပါတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေတြကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။ တခ်ိဳ႕လည္း ေရာဂါေဝဒနာေတြ အရမ္းခံစားေနရျပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကုိလည္း ေငြေရးေၾကးေရးအရေရာ ကရိကထအရေရာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိးၾကီး ဆက္မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ suicide လုပ္သြားၾကတာ။ အဲလို အေျခအေန ဆိုရင္ေတာ့ ကုိကုိဆိုလည္း စဥ္းစားမိမွာပဲ”

တကယ္ေတာ့ ႏြယ့္ကို က်ေနာ္သတ္လိုက္တာပဲ။ ႏြယ္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထဲက ဆတ္ခနဲ ေျပးထြက္သြားတဲ့ ေနာက္ဆံုးအမူအရာေလးက က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ထဲက မထြက္ဘူး။

မႏွစ္တုန္းက ေသမွာေၾကာက္လုိ႔ ယၾတာေခ်ခဲ့တဲ့ ႏြယ္…ခုေတာ့ ေသလမ္းကုိ ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီး သြားျပီ။

က်ေနာ္ဟာ လူသတ္သမားပဲ။ ႏြယ့္ကုိ သတ္တာ က်ေနာ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္တင္သံေတြ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္။

(၄၈)

က်ေနာ္ မစားႏုိင္ မအိပ္ႏုိင္နဲ႔ တႏုန္းႏုန္း တေခြေခြ ျဖစ္သြားတယ္။ ေဝလည္း က်ေနာ့္အျဖစ္ကုိ ၾကည့္ျပီး အရမ္းစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ကုိ counseling psychology နဲ႔ ေက်ာင္းျပီးထားတဲ့ သူ႔အသိ တေယာက္ဆီကုိ ေခၚသြားတယ္။

“တကယ္ေတာ့ ညီနဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး။ ေလာကၾကီးက က်ယ္ျပန္႔တယ္ေလ။ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးစံု၊ အယူအဆ မ်ိဳးစံုကုိ တေကြ႕မဟုတ္ တေကြ႕ေတြ႕မွာပဲ။ ညီေျပာမွ မဟုတ္ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ဆီကလည္း ညီေျပာသလိုမ်ိဳး ၾကားဖူးမွာပဲ။ suicide လုပ္တဲ့လူေတြ သူေတြ႕ဖူးတာရွိမယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြဘာေတြထဲမွာ ၾကံဳတာမ်ိဳးလည္း ရွိမယ္။ ညီက စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ေျပာခဲ့တာပဲဟာ။ တကယ္ေတာ့ လူတေယာက္ ၾကားရတဲ့ စကားေတြ၊ ဖတ္ရတဲ့ စာေတြကုိ အဲဒီလူရဲ ႔စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လို ဘာသာျပန္သလဲ၊ ဘယ္လို စုပ္ယူသြားသလဲ ဆိုတာေပၚပဲ မူတည္တယ္။ အဲဒီ့အေပၚ မူတည္ျပီး အဆိပ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္၊ ေဆးျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားတာ။ ခုကိစၥမွာ သူ႔စိတ္က ေပ်ာ့ညံ့လို႔၊ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ အခံရွိလုိ႔ ေလာကၾကီးကုိ အရွံဳးေပးသြားတာ”

အဲဒီ့အကုိက ေစတနာထားျပီး ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းျပေနေပမယ့္ က်ေနာ့္နားထဲမွာ သူ ့စကားေတြက မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္။ က်ေနာ္ဆက္တိုက္ၾကားေနတာက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျပာေနတဲ့ “ႏြယ့္ကုိသတ္တာ က်ေနာ္” ဆိုတဲ့ စကားပဲ။ ျပီးေတာ့ ေဝ့ကုိ အားနာလြန္းလို႔သာ ခုလုိ လိုက္လာတာ။ က်ေနာ္က လိပ္ျပာသန္႔ခ်င္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထိုက္တန္တဲ့ အျပစ္ပဲေပးခ်င္ေနတာ။ ကုိယ့္အျပစ္ကုိ ေျဖေတြးျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မထိတထိေလး အျပစ္ေပးေနရင္ ႏွစ္ေတြအမ်ားၾကီး ၾကာတဲ့အထိ အျပစ္ေတြ မေက်ပဲ ေနလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ေသြးရူးေသြးတမ္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတယ္။

ခုခ်ိန္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းေနရင္ ဘဝအဓိပၸါယ္ မဲ့သလို ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ခုအေျခအေနမွာ ကုိယ့္ကုိယ့္ကုိ အျပစ္ေပးေနတာကုိက က်ေနာ့္အတြက္ ဘဝအဓိပၸါယ္ပါပဲ။

(၄၉)

ႏြယ္ေရ…အျပင္ေလာကမွာ နင္ေသသြားေပမယ့္ ငါ့စိတ္ထဲမွာ နင္ဘယ္ေတာ့မွ မေသေစရဘူးႏြယ္။ ငါ့စိတ္ကုိ နင္အျမဲ ေျခာက္လွန္႔ ေနရမယ္။

ေရွ႕က ေဝ့ မ်က္ႏွာကုိ က်ေနာ္ စိတ္ကူးနဲ႔ ဖြဖြေလး ဆြဲခြာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့…ႏြယ့္မ်က္ႏွာေလးေပၚလာ…ဟာ! မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ငါေတာ္ေတာ္ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ေနျပီပဲ။

(၅၀)

ေဝ့ကုိလည္း သနားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏြယ္နဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကုိ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မေမ့ႏုိင္ပဲနဲ႔ ေဝနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ လက္တြဲေနလည္း ေဝ့ကုိ ထပ္ႏွိပ္စက္သလိုပဲ ျဖစ္ေနမယ္။ အခါေပါင္းမ်ားစြာ ခုိးခုိးျပီး ငိုရမွာထက္စာရင္ တခါတည္း အဝ ေျဗာင္ငိုလိုက္ရတာက နင့္အတြက္ ပုိေကာင္းမွာပါ ေဝ။

ေဝ့ကုိ က်ေနာ္ တည့္တည့္ ရင္ဆုိင္လိုက္တယ္။

“ရွင့္ကုိ လူၾကီးလူေကာင္း ေအာက္ေမ့မိတာ မွားတယ္”

ေဝ့လက္ဝါး ရုတ္တရက္ ေျမာက္တက္လာတယ္။

က်ေနာ္ ဒဏ္ရာနွစ္ခ်က္ ထပ္ရလိုက္တယ္။ ရင္မွာတခ်က္၊ ပါးမွာတခ်က္။

(၅၁)

ေလာကဓံက ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပီး က်ေနာ့္စိတ္ခံႏုိင္ရည္က ေတာ္ေတာ္ႏုေနတယ္။

တခ်ိဳ႕ကလည္း ဝိပႆနာရွႈၾကည့္ဖုိ႔ အၾကံေပးၾကတယ္။ ဝိပႆနာေတြ၊ သမထေတြၾကာင့္ ျငိမ္းခ်မ္းမွႈ ရႏုိင္တာ က်ေနာ္ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ တရားမွတ္ဖုိ႔ လိုအပ္ေနတဲ့ အေျခခံ စိတ္တည္ျငိမ္မွႈေလးေတာင္ က်ေနာ့္မွာ မရွိသလိုျဖစ္ေနတယ္။

တခ်ိဳ႕ကလည္း အမ်ားသူငါလို ဘာသာေရးကုိ သာမန္ကိုင္းရွိႈင္းဖို႔ အၾကံေပးၾကတယ္။ မိုးထဲေလထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းခဲ့ဖူးတဲ့ စိတ္ဟာ အရိပ္တခုခု ေအာက္မွာ ေက်ာက္ခ်ျပီး ေနႏုိင္ပါ့မလား။

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ လည္း ေမးျဖစ္တယ္။ မသိတဲ့သူေတြခ်င္း အတူတူမွာ ငါက ထံုေဆးေတြေမ့ေဆးေတြ မပါပဲ အခြဲစိပ္ခံသူလုိ ျဖစ္ေနျပီလား။

(၅၂)

ဒီလုိနဲ႔ ျပကၡဒိန္ေတြ တရြက္ျပီး တရြက္ ေၾကြက်သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ အဲဒီ့ေျပာင္းလဲမွႈေတြထဲမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘာသာေရးအျမင္ေျပာင္းလဲမွႈကေရာ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိ ရွိခဲ့သလဲ။

သကၠရာဇ္ေတြ တခုျပီး တခုအျဖတ္…ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။

(၅၃)

က်ေနာ္ဟာ စာအိတ္တလံုးေပါ့။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တိတၳိလို႔ တံဆိပ္ကပ္၊ လိပ္စာ ေနရာမွာေတာ့ ကြက္လပ္ပဲထားလိုက္တယ္။ ဘယ္ကိုေရာက္မယ္ မသိ။

ေကာင္းကင္ကို

(၂၅.၁၀.၂၀၁၀)
မွတ္ခ်က္။ ။ဒီဝတၳဳထဲမွာ က်ေနာ့္ တခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြထဲက တခ်ိဳ႕အပုိဒ္ေလးေတြကို ျပန္သံုးထားပါတယ္။

သီခ်င္းေလးေတြလည္း သံုးထားပါတယ္။ သံုးထားတဲ့သီခ်င္းေတြက

(၁) ေမာင့္လျပည့္ဝန္း (ေရး..ကုိေနဝင္း၊ ဆို…စိုင္းထီးဆိုင္)

(၂) ရုိးရုိးေလး (ေရး...အဥၨလီေမာင္ေမာင္၊ ဆို…ခင္ေမာင္တိုး)

(၃) အခ်စ္အတြက္ တဖန္ ေမြးဖြားျခင္း (ေရး..စုိင္းခမ္းလိတ္၊ ဆို…စုိင္းထီးဆုိင္)

(၄) မင္းပဲအနားမွာေန (ဆို…ဂေရဟမ္ + ရတနာဦး)

ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္

ေကာင္းကင္ကုိ

အိပ္မက္လား…ရွိပါတယ္

အေၾကြခရီးမွာ အေၾကာင္းမလွေတာ့
ေျမၾကီးေပၚေခါင္းခ်
ေရႊထီးေတာ္ေဆာင္းရ တုန္းကအေၾကာင္းေတြ
အိပ္မက္မက္ရတယ္။

ေကာင္းကင္ကုိ

ဆႏၵ

မ်က္မျမင္တေယာက္က
ေနာက္မ်က္မျမင္တေယာက္ကုိ
‘မင္းေရွ႕မွာ ေခ်ာက္’ လို႔ ေျခာက္တယ္၊
ဟုိကလည္း မေၾကာက္
သူၾကားဖူးတဲ့ ေခ်ာက္ မဟုတ္လို႔။

မလိမ္ညာဖုိ႔ ဆံုးမေနတဲ့ အရာေတြ ကုိယ္၌မွာ
ဘာလို႔မုသားေတြ ပါေနရတာလဲ။

ေျမျပင္မွာသာ ပါးစပ္ရွိရင္
ခုေခတ္လူေတြကုိ ေျပာခ်င္လိမ့္မယ္။
“ေမြးစားနီတိ” နည္းနည္းပါးပါးနဲ႔
ေရွးေခတ္ ကုိယ္ရည္ေသြး ေၾကာ္ညာေတြကုိ
မင္းတို႔ဘာလုိ႔ ယံုၾကတာလဲ။

ဘုရားသခင္ မပါတဲ့
က်ေနာ့္ အိပ္မက္ထဲက Judgement Day မွာ
ပေဒသရာဇ္ေခတ္က ပညာရွိ အရုိးစုေတြ ျပန္ထ
အိုင္တီေခတ္ရဲ႕ အံၾကိတ္ျငင္းေနတဲ့ လူေတြကုိ ရယ္ၾကတယ္။
မင္းတုိ႔ တကယ့္ ‘ငအ’ ေတြတဲ့။

က်ေနာ္လား
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့
ဘုရားသခင္ လက္ထဲက လက္နက္ကုိ ျပန္လုခ်င္တယ္။

ေကာင္းကင္ကို
(၂၀၁၁ ၾသဂုတ္ ၂၆ မွာ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာသားနည္းနည္း ျပန္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္)

အပယ္ခံအက်ဥ္းသား

တကယ္တမ္းက်ေတာ့
လူသားအားလံုးဟာ
ဘယ္သူေဆာက္ထားမွန္းမသိတဲ့ ေထာင္ၾကီးထဲမွာ
ေထာင္ဒဏ္တသက္ က်ခံေနၾကရတဲ့ အျဖစ္ပါ။

တကယ္လုိ႔ သင္ဟာ
ေထာင္အၾကီးၾကီးထဲက
ေထာင္အေသးေလးထဲမွာပါ
ထပ္က်မေနဘူးဆိုရင္ေတာ့
သင့္ေထာင္ရဲ႕အက်ယ္အဝန္းကုိ
သင့္ႏုိင္ငံအက်ယ္အဝန္းရယ္
သင့္ဗီဇာအေျခအေန
သင့္ေငြေၾကး ပမာဏေတြက
ျပဌာန္းသတ္မွတ္ေပးလိမ့္မယ္။

ဒီေထာင္မွာ… ေငြရွိရင္… ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား… ဝယ္လို႔ရတယ္။ (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္က လြဲလို႔)
ဒီေထာင္မွာ… အာဏာရွိရင္… စိတ္ၾကိဳက္… မိုက္ေၾကးခြဲလို႔ရတယ္။
ဒီေထာင္မွာ… ၾကံတတ္ဖန္တတ္ရင္….စိတ္တိုင္းက် သုိက္တူးလို႔ရတယ္။ (ဘုရားသခင္ရဲ႕ နဖူးေတာင္ မက်န္ေတာ့ဘူး)
ဒီေထာင္မွာ… ေက်ာက္ေသြးသလုိ… မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးႏုိင္ရင္
စိတ္မွာဘယ္ေလာက္ ေခ်းကပ္ေခ်းကပ္
ျဖိဳးျဖိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ အေရာင္လက္မယ္။

ေထာင္သားေတြရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့
ေထာင္ထဲမွာ ၾကာႏုိင္သမွ်ၾကာၾကာ…ေနႏုိင္ေရးပဲ။
စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားျပီး
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ လြတ္ေၾကာင္းၾကံခ်င္သူေတြကုိေတာင္
ဥပေဒေတြနဲ႔ တားၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္
ဘယ္လုိပဲဇြတ္တားဇြတ္တား
လူတိုင္းေသေန႔ေစ့ရင္ လြတ္သြားၾကမွာဆိုေတာ့
ေစ်းကြက္တခုကလည္း ေပၚလာတယ္။
ေထာင္ရဲ႕အျပင္ေလာကမွာ ဘာရွိတယ္ ညာရွိတယ္နဲ႔
အာမခံေပးတဲ့ဌာနေတြ အလုပ္ျဖစ္လာၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ မက္လံုးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲခမ္းနားခမ္းနား
ေကာင္းကင္ေပၚက ေျမကြက္ဆုိတာေတြက
ေျခတဖက္ေတာင္ခ်လို႔မရဘူးမို႔လား။
ဒါေၾကာင့္…ေထာင္သားေတြကို
အျပင္ေလာကမွာ နိဗၺာန္တခု ရွိတယ္လို႔ မက္လံုးေပးျပီး
အဲဒီ့ နိဗၺာန္ဆီ အေတာင္ပံတစံုနဲ႔ ခ်က္ျခင္းထပ်ံခြင့္ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ဘယ္သူမွ ထပ်ံၾကလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။

ေထာင္ထဲမွာ အခ်ိန္ေတြပိုလို႔ …ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေတြးလာသူေတြလည္းရွိလာတယ္။
‘ထမင္းစားဖုိ႔ ေထာင္က်ေနတာလား၊ ေထာင္က်ဖို႔ထမင္းစားေနတာလား’ ဆိုျပီး
ေမးခြန္းပုစ ၦာေတြထုတ္လာၾကတယ္။
‘ငါေတြးတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါေထာင္က်ေနတယ္’ ဆိုတဲ့ ဒႆနေတြကုိ လုပ္လာၾကတယ္။

ေထာင္ၾကီးအဆင့္ျမင့္လာျပီး အခုိးအေငြ႕ေတြနဲ႔ ေညွာ္လာရတယ္
ေထာင္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရးကုိ… စုိးရိမ္တၾကီးနဲ႔…ေအာ္လာရတယ္။
ေထာင္သားအဖိုေတြနဲ႔ …အမေတြေပါင္းျပီး…. ေထာင္သားအသစ္ေတြ… ေခၚလာၾကတယ္။
ေထာင္သားေတြ… နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔… ေပ်ာ္လာၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုေပ်ာ္ေပ်ာ္
တဘက္က ေနထြက္ခ်ိန္မွာ
တဘက္မွာ ေနဝင္ေနတတ္တယ္မို႔လား။
ေပ်ာ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း မွႈန္ဝါး
ပိတ္ကားၾကီးတခုလံုး ရုတ္တရက္ အေမွာင္က်သြားျပီး
ေထာင္ခန္းေလးတခုက သဘာဝမက်တဲ့ အေရာင္နဲ႔ လင္းလာတယ္။
ဗိုသီဗတ္သီ ဝတ္စံုနဲ႔
ေထာင္သားတေယာက္ရဲ႕ ပံုကုိျပတယ္။
ဘယ္သူေတြ ဘာကုိပဲေမွ်ာ္ေမွ်ာ္
ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုပဲေပ်ာ္ေပ်ာ္
သူ႔မွာသာ…ထူးထူးျခားျခား
အာမခံဌာနေတြကုိလည္းမယံု
ၾကိဳပြိဳင့္ဘံုေလာကေတြ အတြက္လည္း ပစၥဳပၸန္ကို မကုန္ခ်င္သူမို႔
ေထာင္ထဲမွာလည္း မေပ်ာ္သလို
လြတ္ရက္ကိုလည္း မေမွ်ာ္ရဲေပမယ့္
သူက…ေထာင္သားအမ်ားစုနဲ႔ အကၡရာတူျပီး ဘာသာစကားေတြကြဲ
သူ႔စိတ္အေရာင္က အျဖဴနဲ႔လည္းမတူ၊ အမည္းနဲ႔လည္းကြဲမို႔
“ေဟ့!
ငါတို႔ဘာသာငါတို႔
ကမၻာလို႔ နာမည္ေလွ်ာက္ေပးထားၾကတဲ့ ေထာင္ၾကီးထဲမွာ
ငါ့ကုိတေယာက္တည္း သီးသန္႔ခြဲ
တိုက္ပိတ္ထားတာ ဘယ္သူလဲ။”
ေကာင္းကင္ကို

Autosuggestion

အခ်စ္ဆိုတာ
ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္လႊင့္ျပီး
ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ယံုၾကည္ေနတဲ့
ေကာလာဟလ။
ေကာင္းကင္ကို

သုိးျဖဴထဲက သုိးျဖဴ

ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက
ကုိယ့္ေခါင္းကုိယ္ျဖတ္
ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ကုိယ္တိုင္ေသာ့ခတ္ခဲ့သူ။

ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက
ကုိယ့္ႏွလံုးသား ကုိယ္ထုတ္
ကၾကီးခေကြးစည္းခ်က္ေတြအတိုင္း ခုတ္ဖုိ႔။

ငါလား?
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရင္ခြင္မွာပိုက္ရင္း ေပ်ာက္ဆံုး
မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ အသိုင္းအဝိုင္းၾကိဳက္ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔။

ငါလား?
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မ်က္ျခည္ျပတ္
ငါနဲ႔ အေဝးဆံုးမွာ ရပ္ေနတဲ့သူ။

ဒီလိုနဲ႔
ငါ့ကုိ ငါက ေျပာတယ္။
ေဟ့ေကာင္
မင္းကုိယ္မင္း မွန္ထဲမွာျပန္ၾကည့္
လူ႔သမုိင္းတခုလံုး ပိေနတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ဧည့္သည္ (၂)

‘ဆံုစည္းမွႈ’ ပန္းခင္းတိုင္းရဲ႕ေအာက္မွာ
‘ကြဲကြာမွႈ’ ေခ်ာက္တခု ရွိမွန္းသိလ်က္နဲ႔
ငါ့ေျခဦးေတြကုိ အဲဒီ့ဆီ တည့္တည့္
ျပတ္ျပတ္သားသား ဆြဲလွည့္ခဲ့ဖူးတယ္။

Romantic သံပတ္ တင္းအားနဲ႔
ဟုိး သက္တန္႔နားထိ ေရာက္ေအာင္ပ်ံခဲ့တယ္။
ျမင့္ေလေလ အက်နာေလေလမွန္း သိလ်က္နဲ႔။

ခုေတာ့ ငါ့မ်က္ႏွာဟာ
အခ်ိန္ခန္႔မွန္းလို႔ ရႏုိင္တဲ့နာရီတလံုးေပါ့
တျဖည္းျဖည္းခ်င္းညွိဳး
ေၾသာ္…ခြဲခြာျခင္းနာရီ ထုိးေတာ့မယ္။

ငါ့ဘဝ အခန္းဆက္ဇာတ္လမ္းတြဲမွာ
အပုိင္းတိုင္းဟာ happy ending နဲ႔ လြဲခဲ့
ဇာတ္လမ္းအလယ္မွာတင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ဇာတ္သိမ္း
“Goal” ဆိုတဲ့ အသံဟာ ငါနဲ႔ေတာ္ေတာ္စိမ္းတယ္။

အလြမ္းႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေဝး
အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ေငးရတဲ့ လမင္းေလးပါလား။
အိပ္မက္ေတြ တဘဝစာခ်ံဳ႕ထည့္ထားတဲ့ ရက္စြဲ
ျပကၡဒိန္ေပၚက က်ကြဲသြားျပီ။

လွ်ပ္ႏွစ္စင္း အျငိ
အပ္ႏွစ္စင္းလည္း အထိမွာ
ဒုလႅဘေလးတခုကုိ တဲတဲေလး ဖမ္းမိခဲ့လည္း…

ခဏဆံုဆည္းခြင့္ဆိုတာ
ေနသားက်ျပီးထံုေနတဲ့ အထီးက်န္ျခင္းအနာေပၚကုိ
တုတ္ေလးတေခ်ာင္း ျပဳတ္က်လာျခင္းပါပဲ။

ေမွာင္မည္းေအးစက္ေနတဲ့ မုတ္သံုမွာ
လူတေယာက္ သူ႔စိတ္နဲ႔သူ မီးလွံႈေနတုန္း
ေကာင္းကင္တခြင္မွာ
ညကုိေမွာင္ေနမွန္း သိသာေစရံုသက္သက္
လွ်ပ္စီးေလးတခ်က္ မစုိ႔မပုိ႔ လက္လိုက္ေတာ့…
ညဟာ နဂိုကထက္ေတာင္ ပုိေမွာင္သြားသလိုလို….

ေၾသာ္..
ငါ့ဝိညာဥ္တျခမ္းကုိ
ေလယာဥ္ပ်ံတစင္းက ျပန္ေပးဆြဲသြားျပီ။
ေကာင္းကင္ကို

ဧည့္သည္ (၁) ကေတာ့ ဒီမွာ ပါ။

မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ နားေထာင္ျခင္း

‘ၾကြားလံုး’ကုိ ဝိုင္းဖြဲ႕ခတ္ေနၾကတဲ့ လွ်ာေတြၾကားမွာမွ
လူ႔ယဥ္ေက်းမွႈက ငါ့ကုိပစ္ခ်သြားတယ္။

လက္ထဲက ပုလင္းကုိပဲ
လည္ပင္းညွစ္လိုက္ပါတယ္။

ငါ
နားေတြမွိတ္ မ်က္လံုးေတြစြင့္
လူေတြၾကားထဲ အိပ္တတ္ဖုိ႔က်င့္ရဦးမယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ဆု

ေနာက္ကိုျပန္ေပးမွပဲ
ကိုယ့္ဂိုးသမားမရွိတဲ့ ဂုိးေပါက္ထဲ
လြဲေနက်ေျခေထာက္က တည့္ေတာ့တယ္။

ေနာက္ကုိျပန္ေျပးမွပဲ
ကုိယ့္အရွိန္နဲ႔ ကုိယ္လဲ...
နဖူးကလည္းကြဲေသးတယ္။
သူရဲေကာင္းျဖစ္ခြင့္လည္း လြဲေသးတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ထြက္ေပါက္ + ယံုခ်င္စရာၾကီး

ထြက္ေပါက္
ကုိယ့္ကုိယ္ကို လက္ခုပ္တီးလိုက္ပါတယ္။
တခ်က္အထုိးႏွက္ ခံရလိုက္တိုင္း
ငါ့ေအာ္သံေတြ ပဲ့တင္အက္ကြဲ
ေျပာစမ္း…ငါ့ေလာက္သဘာဝက်တာ ဘယ္သူရွိေသးလဲ။
ေကာင္းကင္ကို

ယံုခ်င္စရာၾကီး
Alcohol အရည္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ ပုလင္း
တခုတည္းေသာ ငါအၾကြင္းမဲ့ယံုစရာ သတင္းေပါ့။
ရီေဝေစလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ information ဟာ
ရာႏွႈန္းျပည့္ေသခ်ာတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ီDo or Commit? ႏွင့္ အျခားကဗ်ာမ်ား

Do or Commit?
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလွဴရင္ေတာ့
လွဴျခင္း အထမေျမာက္ဘူးတဲ့။
အပယ္ခံသားတေယာက္
ကုိယ့္နားထင္ေပၚကုိယ္ ေသနတ္ေမာင္းအျဖဳတ္
အဲဒီ့မွာ ဇာတ္လမ္းရွႈပ္ေတာ့တာပဲ။
ေကာင္းကင္ကို

တဘက္သတ္ဆုိရင္
အေတြးေတြကို ေတာင္ပံလိုျဖန္႔
၂၂၀၀ ခုႏွစ္ဆီ ခရီးဆန္႔လိုက္တယ္။
သကၠရာဇ္ အဝင္ဝမွာ
က်ေနာ္အဖမ္းခံလိုက္ရပါတယ္။
စိတ္ၾကြေဆးလက္ဝယ္ေတြ႕ရွိမွႈတဲ့
၂၀ ရာစု သမိုင္းစာအုပ္ေလးတအုပ္ သယ္သြားမိရံုနဲ႔။
ေကာင္းကင္ကုိ

သိမွႈတို႔ရဲ႕ သေဘာ
ေကာင္မေလးတေယာက္ေပါ့
သူမ်ား ပါးစပ္ေတြကို
မ်က္မွန္လိုတပ္ျပီး ငါ့ကုိအၾကည့္
လူဆိုးတေယာက္အျဖစ္ သိသြားတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ကဗ်ာတိုေလးမ်ား

အရူး
မရူးေတာ့ဘူး
အားလံုးရူးေနမွေတာ့
ေၾသာ္…မထူးေတာ့ဘူး။
ေကာင္းကင္ကို

ဘာသာေရးတို႔ ေစတနာ
ေနလံုးၾကီးနဲ႔တူတဲ့ အမွန္တရား
ငါ့ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ရြက္ထားလုိ႔ျဖစ္ပါ့မလား
ငါ့အရိပ္ေတြ
သိပ္တိုေနလိမ့္မယ္။
ေကာင္းကင္ကို

အျငင္းပြါးစရာၾကီး
ဒီကိစၥမွာ
မင္းဦးေႏွာက္ကိုလည္း စာအုပ္တအုပ္က အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။
ငါ့ဦးေႏွာက္ကိုလည္း စာအုပ္တအုပ္က အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။
သံုးေဒၚလာေက်ာ္တန္ျခင္းအတူတူ
ဘာလို႔တမူးပုိရွဴမလဲ။
ေကာင္းကင္ကို

ယဇ္
သတၱဝါေတြကုိ သတ္ျပီးပူေဇာ္ရတဲ့ယဇ္
လူအခ်င္းခ်င္းသတ္ျပီး ပူေဇာ္ေနၾကတဲ့ယဇ္
အဲဒါေတြထဲမွာ
အားလံုးရဲ႕အျမစ္
ဦးေႏွာက္ကုိ ပူေဇာ္လိုက္ရတဲ့အျဖစ္က အဆိုးဆံုးပဲ။
ေကာင္းကင္ကို

ပဋိပကၡ
ကိုးကြယ္စရာေတြ ဆိုတာ
မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္မွသာ ျမင္ရတာ။

ဒီလိုနဲ ့
တေယာက္အေမွာင္ကုိ တေယာက္က
မီးထုိးလုိက္တဲ့အခါ…..
ေကာင္းကင္ကို

ေလာက အျပင္ဘက္က ေကာင္းကင္ အေရာင္းဆိုင္
ဆိုင္ရိပ္ခုိလာသူ မွန္သမွ်
အေမာေျပ စိတ္တိုင္းက် ေသာက္ဖုိ ့
ေရၾကည္ေအးတို ့တည္ခင္းထားပါတယ္။

Menu ကုိ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…

“အနာဂတ္တြင္
သင္ယံုၾကည္ရာ မွာယူ သံုးေဆာင္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။
ယေန ့ဘာမွ် မရပါ။”
ေကာင္းကင္ကို

ေခတ္ေျပာင္းလဲတပ္ဆင္မွႈ အႏုပညာ
သားသမီးေပးလိုက္တယ္ဆုိတဲ့ အလွဴကုိ
အခုေခတ္ထဲမွာ ထည့္ခေလာက္ၾကည့္တယ္။
ေခတ္ၾကီးကုိက child rights ေတြ ဘာ rights ေတြနဲ႔
အႏွိႈင္းမဲ့ပါရမီမ်ား
သူ႔ေခတ္သူသာ ဝတ္ပါေစ။
ေကာင္းကင္ကို

ငါးမရတဲ့အတူတူ
ေရစက္ေလး တစက္ကလည္း
ပင္လယ္ထက္ က်ယ္ခ်င္က်ယ္မယ္။
ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြကုိ
ရသေတြနဲ႔ ထုပ္ပုိးထားတယ္။
ကဲ..တရားမရလည္း
အႏုပညာခ်ိဳးျပီးျပန္မယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ခုရက္ပုိင္း ေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာတုိေလးေတြကုိ ကဗ်ာေဟာင္းတခ်ိဳ႕နဲ႕ ေရာျပီး အတူတူ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။

ေတြ႕ရွိမွဳမွႈမ်ား

နားခုိရာကုိရွာတယ္
လမ္းေတြပဲေတြ႕တယ္။

အရိပ္ကုိရွာတယ္
အေမွာင္ကုိပဲေတြ႕တယ္။

အခ်စ္ကုိရွာတယ္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲေတြ႕တယ္။
(ေကာင္းကင္ကို)

ေတာင္ပံမ်ားရဲ႕ သဘာဝ

ေျပးခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ လိုက္မမီေတာ့တဲ့အထိ။
ပ်ံသန္းခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ မျမင္ႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိ။

ေတြးခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါေတာင္ ခ်ျပလို႔မရႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိ။
ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ ေခၽြးပ်ံရတဲ့ အထိ။

ျငင္းခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ မရွင္းႏုိင္ေတာ့တဲ ့အထိ။
ေၾသာ္…
ရွင္းခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ မျငင္းႏုိင္ေတာ့တဲ့ အထိ။

ထေမးခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ မေျဖႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိ။
ခ်ေရးခ်င္တယ္
ငါ့ကိုယ္ငါ မ်က္လံုးျပဴးရတဲ့အထိ။

အေတာင္ပံေတြ လြတ္လပ္ခ်င္တယ္
ငါ့အမိန္႔ငါေတာင္ မနာခံေတာ့တဲ့အထိ။
အမွီအခုိကင္းခ်င္တယ္
အနာဂတ္မွာ ငါ့ေျခေထာက္ေပၚမွာေတာင္ ငါရပ္စရာ မလိုေတာ့တဲ့အထိ။

ျမင့္မားခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ ရွိခုိးႏုိင္သည္အထိ။
စ်ာန္ရခ်င္တယ္
ငါ့အဆင့္ထိငါ ျပန္မက်ႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိ။

အလင္းပြင့္ေလးတခု အျဖစ္နဲ႔ ေရာင့္ရဲခ်င္တယ္။
ငါ့တကုိယ္စာငါ ခပ္ဝါးဝါးေလး ျမင္ရသည္အထိ။
ဗလာလက္တစံုနဲ႔
ကဗ်ာစက္ရံုေလးျဖစ္ခ်င္တယ္
ငါ့ကုိယ္ငါ ခူးဆြတ္လုိ႔မႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိ။

(ေကာင္းကင္ကုိ)

Hallucination

သစ္သီးေတြကုိ ခ်ိဳတယ္ထင္ေတာ့
သစ္သီး အခြံေတြက ဟားတိုက္တယ္။

ဂီတသံကုိ သာယာတယ္ ထင္ေတာ့
နားေလးသူေတြက ဟားတုိက္တယ္။

ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြ တန္ခုိးရွိတယ္ ထင္ေတာ့
ငလ်င္ေတြက ဟားတိုက္တယ္။

ေကာင္းကင္ဘံုတဲ့၊ အထက္အရပ္၌တဲ့
လံုးေနတဲ့ကမၻာက ဟားတိုက္တယ္။

အစြဲအလမ္းေတြက သစ္ပင္ေတြေပါ့
မိရုိးဖလာေတြကုိ ပုဆိန္ေတြအျဖစ္ အာရံုမွားခဲ့တယ္။

ေၾသာ္...သစ္ပင္ကုိ ခုတ္ရမယ့္ ပုဆိန္ေတြ
သစ္ပင္မွာ လာစုိက္ေနခဲ့။
ေကာင္းကင္ကို

ေကာင္းကင္ကုိရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ

အပ်င္းေတြ ေစာင္လိုျခံဳခဲ့တယ္
ပုလင္းေတြ ေတာင္လိုပံုခဲ့တယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ၾကိဳးညွိျခင္း

တံလွ်ပ္ေတြထဲမွာ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔
ငါးမွ်ားခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္ဖူးတယ္။

‘အေျဖ’ေတြခ်ည္း ‘ေလွနံဓားထစ္’ရွိတဲ့ အရာေတြမွာ
‘ေမးခြန္း’ေတြသာ လိုက္ရွာမိခဲ့။

ပိဋကတ္သံုးပံုထဲမွာလည္း
ဘုရားမေတြ႕ခဲ့ဘူး။
သမၼာက်မ္းစာထဲမွာလည္း
ဘုရားမေတြ႕ခဲ့ဘူး။
ဘတ္ဂဗတ္ဂီတာ ထဲမွာလည္း
ဘုရားမေတြ႕ခဲ့ဘူး။
ကိုရန္ က်မ္းစာထဲမွာလည္း
ဘုရားမေတြ႕ခဲ့ဘူး။

ငါ ့ရင္ ဘယ္ဘက္အခန္းထဲမွာေတာ့
ဘုရားတဆူ သီတင္းသံုးေနတဲ့
စစ္ဌာန တခုလား?
စစ္ဘုရင္တပါး သိမ္းပုိက္သြားတဲ့
ေစတီပ်က္တဆူလား?
ထင္ထင္ရွားရွားရွိေနသလိုလို
ေဝေဝဝါးဝါးသိေနတယ္။

သူငယ္ခ်င္း…
ဒီည…ငါ…တရားမနာေတာ့ဘူး၊
ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကုိယ္ ျပန္နာရဦးမယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ခ်စ္တယ္

ခ်စ္တယ္
နင့္ကုိခ်စ္မိမွ
ငါနဲ႔ငါ ေတာ္ေတာ္ ေစ်းကြာသြားတယ္။

ခ်စ္တယ္
ကမၻာ့အေတာ္ဆံုး မ်က္လွည့္ဆရာဟာ ငါပဲ။
ငါျပေနတဲ့ မ်က္လွည့္ကုိ
ငါကုိယ္တိုင္ေတာင္ အံ့ၾသရတယ္။

ခ်စ္တယ္
ဒီစကားေလးမေျပာခင္မွာ
ငါတေယာက္တည္း ႏွစ္ကုိယ္ခြဲ
သူမ်ားဦးသြားမွာ ေၾကာက္တဲ့ေကာင္ရယ္
စိတ္ဆုိးသြားမွာ ေၾကာက္တဲ့ေကာင္ရယ္
တေကာင္နဲ႔ တေကာင္
ရန္ေစာင္လုိက္ၾကေသးတယ္။

ခ်စ္တယ္
အခ်စ္မွာ
မိုးၾကိဳးက လွ်ပ္စီးထက္ အရင္လာတယ္။
ငါ့ပန္းပြင့္စကား မုိးၾကိဳးသြားကုိ ၾကားအျပီးမွာ
သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေသြးေတြစုိ
အနီေရာင္ လွ်ပ္စီးခ်ိဳခ်ိဳကုိ ငါေငးလိုက္ရတယ္။

ညီမေလးရယ္
ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္
နင့္မ်က္ႏွာ ဘယ္မွာထားရမွန္းမသိရင္
ငါ…မ်က္လံုးေတြကုိမွိတ္
အာရံုထဲမွာ ကင္းဗတ္စ တခု ခ်ိတ္လိုက္ပါ့မယ္
နင့္မ်က္ႏွာေလး လာထားဖုိ႔။
ေကာင္းကင္ကို

ေမတၱာဆိုတာ စူးတတ္တယ္

ေက်ာက္တံုးထဲကေနေတာင္
ေသြးေတြပန္းထြက္လာေအာင္
နင္မန္းမွႈတ္ႏုိင္မွန္းလည္း သိပါတယ္။

နင့္ႏွႈတ္ခမ္းက ေၾကြက်လာမယ့္
မကုန္မခန္းႏုိင္တဲ့ ပန္းေတြဟာ
သံမဏိရင္ေတြ ခ်ိဳင့္ဝင္သြားသည္အထိ
တန္ခိုးရွိမွန္းလည္း သိပါတယ္။

တေခ်ာင္းထဲေသာ စိတ္နဲ႔
ေျပးေနတဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေတြ
နင့္ေၾကာင့္ မရွႈမလွ ေခ်ာ္လဲတုိင္း
နင့္အတိတ္နဲ႔ နင္ ေျခရာတုိင္းႏုိင္တုန္းမို႔
နင္ေက်နပ္ေနမွန္းလည္း သိပါတယ္။

အေကာင့္မ်ားစြာဖြင့္ျပီး
၁၅၀၀ လႊင့္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေရ၊

သိလ်က္နဲ ့မိုက္ေနသူက
နင္မသိပဲ မိုက္မိမွာစုိးလို႔
တခုေတာ့ သတိေပးမယ္။
ေက်းဇူးျပဳျပီး နင္းမသြားပါနဲ႔။
ငါ့ႏွလံုးသားက ကြဲလြယ္အက္လြယ္
နင့္ေျခဖဝါးေတြ ရွလိမ့္မယ္။
ေကာင္းကင္ကို