ကုိယ့္အသားကိုယ္ဆိတ္ၾကည့္ေနဖို ့မလိုေတာ့ဘူး
တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးၾကီးမွန္းငါသိတယ္။
ကုိယ့္ဦးေႏွာက္္တံခါးကိုယ္ေခါက္ၾကည့္ေနဖုိ ့မလိုေတာ့ဘူး
စိတ္ကူးေတြ အိပ္ေပ်ာ္ျပီး ေဟာက္ေနၾကမွန္း ငါသိတယ္။
အီလက္ထရြန္းနစ္ ေၾကးမံုခ်ပ္ေတြေပၚက
ျမင္ေနက် ျမစ္ၾကီးကုိ
အလ်ားလိုက္ ဖတ္ေနဖုိ ့လည္းမလုိေတာ့ဘူး။
မုဆိုးဆိုတာ ရက္စက္တတ္မွန္း နဂိုကတည္းက ငါသိတယ္။
လူဆိုတဲ့ စက္ေတြကုိ ႏွိဳးဖို ့
စိတ္ၾကြေဆးအတင္း ထုိးမေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။
ယဥ္ပါးသြားတဲ့ ေရာဂါဟာ
ထိုးေနက် ေဆးေတြ မတိုးေတာ့မွန္းနဲ ့
ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ထည့္မေပးႏုိင္တဲ့ ေလာင္စာဟာ
ေကာက္ရုိးထက္ေတာင္ညံ့မွန္း ငါသိတယ္။
ငါ့လက္ေခ်ာင္းေတြကိုေကြး
မ်က္ရည္ကိတ္(ခ္)ေတြကိုေတာ့ ဆက္ေကၽြးေနဦးမယ္။
ငါဧည့္ခံထားတဲ့ သစ္သီးေတြကို ဘယ္မ်က္လံုးေတြမ်ား လာခူးမလဲ။
ကဆုန္စိုင္းလာတဲ့ မုန္တုိင္းတစ္ရာကို ၾကံ ႔ၾကံ႕ခံဖို႔
အေမွာင္ရက္ၾကီးစုိးတဲ့
ခုလုိေတာင္တက္ ခရီးမ်ိဳးမွာ
တစ္ေယာက္စိတ္နဲ ့တစ္ေယာက္စိတ္
ၾကိဳးေတြနဲ႕ ျမဲျမဲ ခ်ိတ္ထားဖို ့လိုတယ္။
ေကာင္းကင္ကို
Posts
