အငိုဒုကၡ တိုင္းျပည္

လိုသလို ပုဒ္မ ခ်လို ့ရတဲ့
အငို ဒုကၡ တိုင္းျပည္မွာ
မိစၦာေတြ ဘုရင္လုပ္ ေနသည္။
လိပ္ျပာေတြကို ႏွင္ထုတ္ေနသည္။
ေသြးညွီနံ႔ေတြနဲ ့ ခ်ဥ္စုတ္ ေနျပီ။
လူေတြအားလံုး ရင္ရွဳပ္ ေနသည္။

တကၠသိုလ္မ်ား လယ္ကြင္းထဲသို ့ေျပာင္းသြားေလျပီ။
ဘြဲ ့ရတစ္ေယာက္ အလုပ္မရ၍ ေခါင္းစားေနသည္။
သူေတာင္းစားတို ့က် ေကာင္းစားေနသည္။
အိတ္ကပ္ၾကီးေတြ ေဖာင္းကားေနသည္။
တိုင္းျပည္ၾကီးကုိ တညီတညြတ္ထဲ ေရာင္းစားေနျပီ။

ယၾတာေတြေခ်ျပီး မန္းမွဳတ္ေနျပီ။
သံဃာေတြကိုေတာင္ ဝရမ္းထုတ္ ေနျပီ။
အလွဴရွင္ေတြ မေရွာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ေနျပီ။
လူမဆန္စြာ ၾကမ္းၾကဳတ္ေနျပီ။
ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္ေတြနဲ ့..အရမ္း..လုပ္ေနျပီ။

သူတို႔ ေခါင္းထဲ..သြားမၾကည့္နဲ ့..ဘာမွမရွိဘူး..အေဟာင္းသား။
လူေတြလည္း..ေတြးလာၾကတယ္..တစ္္ရြာေျပာင္းရင္..ေကာင္းမလား။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ..မိသားစုေတြ..မဆံုဆည္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္..ေခ်ာင္းျခား။
ဘဝနဲ ့ရင္းျပီး..ၾကိဳးစားတာေတာင္.. မေရရာတဲ့ ...ေလာင္းကစား။
ဒါေတြဟာ.. အေမတစ္ကြဲသားတစ္ကြဲ.. ျဖစ္ေနရတဲ့.. အေၾကာင္းမ်ား။
ရင္ထဲကို.. ေသာကငွက္ေတြ.. က်ဴးေက်ာ္လာတာေတာင္.. မေမာင္းအား။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ ႔ အလုပ္ရွာဖို႔ ..စင္ကာပူကို ထြက္ေနၾကတယ္။
အလုပ္မရရင္ သိန္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္.. ရွံဳးျပီဆိုေတာ့ မ်က္ရည္က်မယ္။
ၾကိဳးစားၾကည့္လိုက္မွ ပိုဆိုးသြားတတ္တာ.. ဒီေခတ္ဆိုးရဲ ့သက္ေသတစ္စပဲ။
ကမၻာက သာမန္လူေတြနဲ ့ငါတို ့ကာရန္တူရံုေလးေတာင္.. ဘာလို ့ဒီေလာက္အထိ ခက္ေနရသလဲ။
ေျမညီထပ္ေလး ေရာက္ဖုိ ့ေတာင္.. ကုိယ့္စိတ္ဓာတ္ကိုယ္.. ေလွကားလိုနင္းျပီး.. တက္ေနရဆဲ။

ဆႏၵခံယူပြဲ အတုၾကီးနဲ ့လည္း ကမၻာကိုေတာင္ နားလွည့္ပါးရိုက္။
မသူေတာ္ အခ်င္းခ်င္းက်ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္း ဆိုတဲ့ စကားနဲ ့ဖားလိုက္။
သူငယ္ခ်င္းတို ့......သူတို႔ မွ်ားလာတဲ့ ငါးစာေတြကို မစားနဲ ့...ထားလိုက္။

အသိဥာဏ္ မရွိတဲ့ ေခြးသူခုိးေတြဟာ
ေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္တုန္းကထက္လည္း ေသြးဆိုး ႏုိင္တယ္။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြကုိ ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔မေဖာက္ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာရဲသလဲ။
ကမၻာ့ေျမပံုၾကီးထဲက ေသြးကြက္ေလး တစ္ကြက္ရဲ ့ကံၾကမၼာကုိ ဘယ္သူေဟာရဲသလဲ။

သူငယ္ခ်င္း...
မင္း..ေအးေအးေဆးေဆးေနလို ့လည္း ဒီဂယက္က လြတ္မယ္မထင္နဲ ့။
မိစၦာေတြ မဆင္းမခ်င္း ဒီဝဋ္က ကၽြတ္မယ္ မထင္နဲ ့။
ဝန္နဲ ့အားမမွ်တဲ့ မင္းစီးလာတဲ့ဒုိင္နာဟာ အခ်ိန္မေရြး လမ္းေခ်ာ္ေမွာက္သြားႏုိင္တယ္။
ကပ္တစ္ခုစိုက္လိုက္တာနဲ ့မင္းဘဝက အခ်ိန္မေရြး လမ္းေပၚေရာက္သြားႏုိင္တယ္။

တိုင္းျပည္ကို ျခယ္လွယ္ေနတဲ့ ဘုရင္တစ္အုပ္ဟာ
အစိုးရနာမည္ခံထားတဲ့ မစင္တစ္ထုပ္ပါ
ျပည္သူေတြကလည္း သူတို ့ထင္သလို အခ်ဥ္မဟုတ္ပါ။

ဒီလိုနဲ ့မခံခ်င္စိတ္ေတြ ငလ်င္ခဏခဏလွဳပ္
သူတို ့ေတြရဲ ႔ ပလႅင္ခဏခဏလွဳပ္လည္း
အခုထိမျပဳတ္ေသးေတာ့
တစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္း ရင္ရွဳပ္
ေပါက္ကြဲမွဳေတြကုိ ကဗ်ာအျဖစ္ အျပင္ထုတ္လုိက္တယ္။

ဒုကၡေတြနဲ ့ ရွဳပ္ပြေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေျခြ ေျပာင္းျပန္ကမၻာထဲ
လဲက်တိုင္းသာ ပုလဲခေနရင္ မ်က္ရည္ေတြသာ ေခ်ာင္းလွ်ံလာမယ္။
အက်ိတ္အခဲေတြ စိတ္ထဲမွာ သိပ္သည္းကာ ေျဗာင္းဆန္လာတယ္။
စကားလံုးေတြ ၾကမ္းသြားမိခဲ့ရင္ ကဗ်ာဖတ္သူကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ည

အရက္ေတြေသာက္ျပီး
အရွက္ေတြ ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ည။

မီးမမွန္လုိ ့အက်ည္းတန္ေနတဲ့ည။
feel မမွန္လို ့အထီးက်န္ ေနတဲ့ည။

သာသာေလး လာထိရံုနဲ ့လဲခဲ့ရတဲ့ည။
မၾကာမၾကာေလး လာမိရံုနဲ ့စြဲခဲ့ရတဲ့ည။

အတု အစစ္ ေတြကုိ ခြဲျခားခဲ့တဲ့ည။
မူုးယစ္ေဝကာ လဲသြားခဲ့တဲ့ည။

ေလာကဓံကို အသျပာေလးနည္းနည္းနဲ ခံေဆာ့ခဲ့တဲ့ည။
ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ယမကာေလးနည္းနည္းနဲ ့ျပန္ေခ်ာ့ခဲ့တဲ့ည။

အတိတ္ရက္ေတြကို ခဏျပန္ခံစားဖို ့
စိတ္ငွက္ေတြ ထပ်ံသြားခဲ့တဲ့ည။

လွံသြားထက္ထက္ေတြ ရင္မွာစူးတဲ့ည။
ခံစားခ်က္ေတြ ဝင္ကာရူးခဲ့တဲ့ည။

ဘဝအနာေတြ သက္သာဖို ့
အရသာေတြ ထြက္ရွာခဲ့တဲ့ည။
အလွကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ ့ေမွာက္မွား၊
ဘဝတဏွာတစ္လုတ္ ေဖာက္စားခဲ့တဲ့ည။

ေခတ္ရဲ ့မြန္းက်ပ္မွဳေတြကုိ ေဖာက္ခြဲ
အႏွစ္မဲ့ လြတ္လပ္မွဳေတြနဲ ့ေပါက္ကြဲခဲ့တဲ့ည။

သိုးမည္းတစ္ေကာင္ အေရာင္ေျပာင္းဖုိ ့အေမေငါက္တဲ့ည
မိုးၾကိဳးပစ္သလို အသံၾကီးနဲ ့တေစၦေျခာက္တဲ့ည။

ေကာင္းကင္ကို

အခ်စ္ဆိုတာ

အစ္မ တန္ခူး Tag လုပ္ထားတာကို ကဗ်ာေလးအျဖစ္နဲ ့ေရးလိုက္ပါတယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ

အခ်စ္ဆိုတာ တစ္လံုးတည္းနဲ ့ရသစံုေနတဲ့ သစ္သီး
အခ်စ္ဆိုတာ ႏွလံုးသားကုိ ထထခုန္ေစတဲ့ ပစၥည္း။

အခ်စ္ဆုိတာ လစ္ပိုေတြ အျပည့္ျဖည့္ထားတဲ့ အဏၰဝါ
ခ်စ္သူ႕စကားနဲ ့ဒုကၡေတြကုိ ပစ္ေပါက္လိုက္မယ္ အဖန္တရာ။

အခ်စ္ဆိုတာ လူပ်င္းေတြကုိေတာင္ တင္းေပးႏုိင္တဲ့ သံပတ္
အခ်စ္ဆိုတာ အထီးက်န္ေနသူေတြရဲ ့ေနာက္ဆံုးခံတပ္။

အခ်စ္ဆုိတာ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ ့ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ေလတံခြန္
အခ်စ္ဆိုတာ ကဗ်ာမ်ိဳးေစ့ေတြ စီးဆင္းလာတဲ့ ေရတံခြန္။

အခ်စ္ဆိုတာ ေရေယာင္ေဆာင္ျပီး ၾကည္လင္ေနတဲ့ ဂ်င္အရက္
လူေတြကို ယစ္မူးေစႏိုင္ခဲ့တယ္ အစဥ္အဆက္။

အခ်စ္ဆိုတာ ႏွဳတ္ခမ္းေလးထဲက ခုန္ေပါက္ထြက္လာတဲ့ သကာ
အခ်စ္ဆိုတာ ထမင္းျပီးရင္ အေရးအၾကီးဆံုးေသာ အစာ။

အခ်စ္ဆိုတာ လွ်ာဖ်ားစက္ရံုေတာ္က ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ သၾကားခ်ိဳခ်ိဳ ျဖစ္ပါသလား။
အခ်စ္ဆိုတာ ပါးစပ္ဖ်ားေပၚမွာတင္ တစ္သြားတဲ့ ေမတၱာတရား။

အခ်စ္ဆိုတာ မေပ်ာက္ခ်င္လို ့ တမင္တကာ ေမြးထားလုိက္တဲ ့အနာ
အခ်စ္ဆိုတာ အခ်ိန္ေတြေပးျပီး က်င္ယူထားရတဲ့ ရတနာ။

အခ်စ္ဆိုတာ အေရးတၾကီး အေဟာခံခဲ့ရတဲ့ တရား
အခ်စ္ဆိုတာ လူသားေတြရဲ ့အႏူးညံ့ဆံုးေသာ အမွား။

အခ်စ္ဆုိတာ အရာရာကို ေတာ္လွန္ရဲတဲ့ သူပုန္
တစ္ခ်ိဳ ့က်ေတာ့လည္း မိဘစကားဆိုတဲ့ ပုဝါေဟာင္းၾကီးေတြကုိ ျခံဳလို ့။

အခ်စ္ဆိုတာ တစ္ခ်ိဳ ့မိန္းမသားေတြ အတြက္ေတာ့ ထမင္းတစ္လုတ္
တစ္ခါတစ္ခါ သူတို ့ကို ေခါင္းေခါက္ေရြးႏုိင္မယ့္ ေဒၚလာတစ္ဆုပ္။

အခ်စ္ဆိုတာ ေကာင္မေလးေတြ အရမ္းကၽြမ္းတဲ့ ဂဏန္းသခ်ာၤ
ပုရိသေတြကုိ ခ်ိန္တြယ္ပစ္မယ့္ အံ့မခန္းပညာ။

အခ်စ္ဆိုတာ အရည္မမီလို႔ အပယ္ ခံလိုက္ရတဲ့ ဆန္ကြဲ
အခ်စ္ဆိုတာ ဖန္ထည္ထက္ေတာင္ ကြဲအက္လြယ္တဲ့ အသည္း။

အခ်စ္ဆိုတာ ၾကိတ္ျပီးတဲ့ အခါ အခ်ိဳကုန္သြားတတ္တဲ့ ၾကံဖတ္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သံေယာဇဥ္နဲ ့ျမတ္ႏိုးတတ္ဖို ့ေတာ့ လုိတယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ ကမၻာကုိေမာင္းႏွင္ထားတဲ့ ေလာင္စာ
အခ်စ္ဆိုတာ ငါတို ့ကုိ အက်ဥ္းခ်ထားတဲ့ ေထာင္ပါ။

အခ်စ္ဆိုတာ ကၽြံမိရင္ ၾကိဳက္ၾကိဳက္ မၾကိဳက္ၾကိဳက္ ေနရေတာ့မယ့္ စခန္း
အခ်စ္ဆိုတာ ဂငယ္ေကြ ႔ ျပန္ေကြ ့ဖို ့ခက္ခဲတဲ့ လမ္း။

အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မတိတ္မယ့္မိုး
ေခ်ာေခ်ာ လွလွေလးေတြကို ျမင္ရင္ အသည္းႏွလံုးဆိုတာ ႏုိးတတ္တယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္တည္းနဲ ့စျပီးပ်ိဳးခဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္
သံေယာဇဥ္ ႏြယ္ပင္ ေလးေတြကို စုခ်င္တယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ လံုျခံဳမွဳကို ေပးစြမ္းႏုိင္တဲ့ အမိုး
အခ်စ္ဆိုတာ လူအလစ္ကုိ ေစာင့္ေနရတဲ့ သူခုိး။

အခ်စ္ဆိုတာ ပံုသ႑န္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့မွန္းဆရ ခက္တဲ့ မိုးတိမ္
အခ်စ္အေၾကာင္းကုိ ဖြဲ ့လိုက္တိုင္း ကုိယ့္လက္ကုိယ္ စိုးရိမ္တယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ကေလး

အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး
ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ျပီး ေမြးခဲ့တာေတာင္
ထြက္မလာေသးတဲ့ ကေလး။

အဂၤုလိမာလ သုတ္မေျပာနဲ ့၊
ေရႊဝါေရာင္လင္းေနတဲ့ ရင္ဘတ္ေတြနဲ ့
ေမတၱာသုတ္ အထပ္ထပ္ရြတ္ခဲ့တာေတာင္
ထြက္မလာေသးတဲ့ ကေလး။

ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ေလာင္းေၾကးထပ္
ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ ဆိုတဲ့ ညွပ္နဲ ့
ဆြဲထုတ္ျပီးေတာ့ ေမြးရမလား။
လက္ရံုးေတြကုိ ဓားလုိေသြး
ခြဲစိတ္ျပီးေတာ႔ ေမြးရမလား။

အျဖစ္က
ဇက္ေသေနတဲ့ စတီယာရင္ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
ယာဥ္သံုးစီးကုိ တစ္ျပိဳင္တည္း ေမာင္းေနရသလိုမ်ိဳး။
ကေလး ထြက္လာဖုိ ့လည္းလိုတယ္။
ေမြးေမြးခ်င္း ေသမသြားဖုိ ့လည္း လိုတယ္။
မိခင္ရ ဲ ့အသက္ မဆံုးရွံဳးဖုိ ့လည္းလုိတယ္။

နတ္ၾကီးတဲ့ ဝိညာဥ္ႏွစ္ခုမို႔
ဘုရားသခင္က အတင္းလာလုေနတာလား။
အသက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းက ငါတို ့ရဲ ႔ လက္ထဲမွာ တည္းတည္းကေလး။

မိခင္ရဲ ႔ ငိုေၾကြးသံကလဲ အားလံုးရဲ ့ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနျပီ။
ကေလးရဲ ႔ငိုေၾကြးသံကလဲ အားလံုးရဲ ့ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနျပီ။

ကေလးရဲ ့ဖခင္လည္း
တမလြန္ကေန ပူပန္ေနေတာ့မယ္။
ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ေတြလို
အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး အားေပးခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြလည္း
အသံေတြ ဝင္ျပီး ေမာကုန္ၾကျပီ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ဒီကေလးဟာ
ေကာင္းကင္ဖ်ားမွာ တည္းတည္းေလး သီးေနတဲ့ ပတၱျမားတစ္ပြင့္ကို
ခ်ဴေပးႏုိင္မယ့္ တံခ်ဴေလး၊
ငါတို ့ရွင္ေအာင္ ေမြးႏိုင္ရင္
လာဘ္လာဘ ေတြကို ယူေဆာင္လာမယ့္ ကေလးမို႔
အိမ္သားအားလံုးကေတာ့
ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ ့
အံကုိၾကိတ္ျပီး ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။

အံကုိၾကိတ္ျပီး ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ပထမဆံုး

အစ္ကို ကုိေအာင္သာငယ္ နဲ ့ ညီမ ပင့္ဂိုး တို ့က ဘဝရဲ ့ပထမဆံုးေတြကို ေရးဖုိ ့Tag ထားလို ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလို ့ ရသေလာက္ ထဲက တစ္ခ်ိဳ ့ကို ေရးလုိက္ပါတယ္။

လူူ ့ေလာက ကုိ ေရာက္လာတဲ့ ႏွစ္..........၁၉၇၇ ခုႏွစ္

ေန ့ရက္က.......ဒီအတိုင္း တန္းေရးလိုက္ရင္ ပ်င္းစရာၾကီး။ ပေဟဠိ ဝွက္မယ္ဗ်ာ။ အခုတေလာ နာမည္ ပ်က္ပ်က္ေနတဲ့ အဖြဲ ့ အစည္းၾကီးတစ္ခု တရားဝင္ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ေန႔။ အေျဖကို ကြန္မန္ ့ မွာ ေရးထားလိုက္မယ္ဗ်ာ။

ပထမဆံုး ေျဖခဲ့တဲ့ စာေမးပြဲ.....သူငယ္တန္း မတက္ရေသးခင္ ေလးႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက စာေမးပြဲေျဖဖူးသြားျပီ။
အဲဒီ့တုန္းက အစ္မက တစ္တန္း။ တစ္ခါ တစ္ေလ အမ ေက်ာင္းသြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သြားတယ္။ တစ္ရက္ သူတို ့ႏွဳတ္ေျဖ စာေမးပြဲေျဖရတယ္။ သူမ်ားေတြ ေျဖတာေတြ ့ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျဖခ်င္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ ေက်နပ္ေအာင္လို႔ ဆရာမက ႏွဳတ္ေျဖ စာေမးပြဲ စစ္ေပးတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ေျခေလးေခ်ာင္း သတၱဝါေတြကုိ ေျပာျပရတယ္။ ဆယ္မ်ိဳးလား၊ ဆယ့္ငါးမ်ိဳးလားမသိဘူး။ ေနာက္ဆံုး တစ္ေကာင္ အလိုမွာ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလို ့မရေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ လူလို ့ေျဖခဲ့တယ္တဲ့။ အေမက ျပန္ေျပာျပတာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မွတ္မိသလိုလုိ ရွိတယ္။

ပထမဆံုး နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ ပံုျပင္...... ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ျငိမ္ေစခ်င္ရင္ အေမက ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ပံုျပင္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာတယ္တဲ့။ တစ္ခါ တစ္ခါ ဘာေျပာေလ့ ရွိသလဲဆိုေတာ့ သားျဖစ္တဲ့မုန္လာဥကို ဝယ္သြားလို ့ အေမ မုန္လာဥက “လာဥေရ၊ လာဥရဲ ့...” ဆိုျပီးေတာ့ ငိုတဲ့ အေၾကာင္း။ အဲဒါေျပာလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ရည္ေလး ဝိုင္းျပီး ျငိမ္သြားေရာတဲ့။ တစ္ခါ တစ္ခါ လည္း “က်ီးကန္းကေလး...အား..အား၊ ဘယ္ရပ္ ဘယ္ရြာက၊ ေလေတြတိုက္လို ့မိုးေတြရြာ၊ ဘယ္မွာ ေနရရွာ၊ ေနစရာ ရွားလို ့လား၊ က်ီးေလး...တအားအား။” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလး ဆုိျပရင္ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ရည္ဝဲတတ္တယ္တဲ့။

ပထမဆံုး ထုတ္ခဲ့တဲ့ သတင္းစာ....အေဖက သူ ငယ္ငယ္တုန္းက သူနဲ ့သူ ့ညီ အိမ္တြင္း သတင္းစာထုတ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားက်မခံ အိမ္တြင္း သတင္းစာ ေရးေတာ့တာေပါ့။ နာမည္က “ကမၻာ့အလင္း”။ အဲဒီ့တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ဆယ့္တစ္ႏွစ္ ျပည့္ခါနီး။
ကၽြန္ေတာ့္ သတင္းစာမွာ သတင္းရယ္၊ ကာတြန္းရယ္၊ ေဆာင္းပါးရယ္ ေရးတယ္။ သတင္းကေတာ့ လူၾကီးေတြ ေျပာတဲ့ ေကာလာဟာလေတြ၊ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ပါတဲ ့တစ္ခ်ိဳ ့ ဟာေတြ ေပါင္းျပီး ေလွ်ာက္ေရးတာ။ သတင္းေတြေကာ၊ ေဆာင္းပါးေတြေကာ ဘယ္ေကာင္းလိမ့္မတုန္း။ ကေလးအေတြး၊ ကေလး အေရးေတြေပါ့။
အဲဒီ့တုန္းက ရန္ကုန္မွာ။ ျမိဳ ့ထဲကို အေဖတို႔ အေမတို႔ နဲ႔ ဆႏၵျပပြဲေတြ သြားၾကည့္တဲ့ အခါ ဘယ္ေနရာမွာ လူအင္အား ဘယ္ေလာက္ ဆႏၵျပတယ္ ဆိုတာ မွတ္ထားတယ္။ မွတ္ထားတာ ေတြကို အိမ္က်ရင္ ျပန္ေရးတယ္။ ခ်က္ျခင္း မေရးျဖစ္ေသးရင္လည္း gist ထုတ္ထားျပီး ေနာက္မွ ေရးတယ္။ အဲဒီ့တုန္းက gist သေဘာမ်ိဳးေလးေတာ့ ထုတ္တတ္ေနျပီ။
ကာတြန္းကလည္း ပံု ေကာင္းေကာင္း မဆြဲတတ္ပါဘူး။ လူရုပ္ေတြက ျဖစ္သလိုပဲ။ ကာတြန္းတစ္ခ်ိဳ ့ေတာ့ အခုထိ မွတ္မိေသးတယ္။
ကာတြန္း တစ္ခုမွာ... “ေဖာင္း” ဆိုျပီး ေပါက္ကြဲသံၾကားရတာကို မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္က အလန္႔တၾကားနဲ႔ “ေၾသာ၊ ကားဘီးေပါက္တာပဲ။ ငါက ေသနတ္သံ မွတ္လို ့ လန္ ့ သြားတာ” လို ့ေျပာလိုက္တဲ့ကာတြန္း။
ေနာက္ကာတြန္းတစ္ခုက.... ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ရုပ္ရွင္မျပခင္ “အဆိပ္ပင္ ေရမေလာင္းသင့္” လို ့ စာတမ္းထုိးေၾကျငာတယ္။ အဲဒါကို လူတစ္ေယာက္က “လူေတြ စားမယ့္ ထမင္းထုတ္ေတြထဲကို အဆိပ္ခတ္ဖို႔ အဆိပ္ပင္ေတြကုိ ေရလိုက္ေလာင္းဦးမွပဲ” လို ့ေတြးျပီး အဆိပ္ပင္ေတြကုိ ေရလိုက္ေလာင္းေနတဲ့ ကာတြန္း။ အဲဒီ့တုန္းက ဆႏၵျပတဲ့ လူေတြစားတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြ၊ ၾကက္ဥေတြ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြထဲမွာ အဆိပ္ေတြ လိုက္ခတ္တယ္လုိ ့ သတင္းေတြ ထြက္ခဲ့တာကုိး။ (ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ေရထားတဲ့ အဆိပ္ပင္ေရမေလာင္းသင့္ ဆိုတာကေတာ့ တကယ္ေတာ့ ေမွာင္ခုိအားေပးမလုပ္ဖုိ ့ရည္ရြယ္ျပီး ေရးထားတာပါ။)
အဲဒီ့ စာရြက္ေလးေတြ အခု မရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အေရးအခင္း ျပီးေတာ့ အိမ္ေတြကို လိုက္ရွာတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေတြထြက္ေတာ့ အေမက အဲဒီ့တုန္းက ထြက္တဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြေကာ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေရးခဲ့တဲ့ ဟာေတြကိုေကာ ေခါင္းအုန္း ထဲမွာ ထည့္ခ်ဳပ္ပစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေခါင္းအုန္းကို ျပန္ျဖည္တဲ့ အခါ က်ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ ့ စာရြက္ေတြလည္း ပ်က္စီးကုန္ျပီ။ ေဆြးကုန္ျပီ။ အေမက အကုန္လံုး မီးထဲထည့္ပစ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။

ပထမဆံုးအၾကိမ္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ေန ့

၈၈တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ငါးတန္း။ အထက (၅) တာေမြ၊ ေယာက်ာ္းေလးေက်ာင္းက။ တာေမြက ျမိဳ ့နယ္ ေကာင္စီရံုးေရွ႕ (အခုေတာ့ မဝတ ရံုးနဲ႔ ျမိဳ႔နယ္ စည္ပင္ရံုးျဖစ္သြားျပီ ထင္တယ္။) မွာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပပြဲေတြလုပ္တယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၇ ရက္ေန ့က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းအလွည့္။ စက္တင္ဘာ ၁၇ ေန ့လည္ ကေန စက္တင္ဘာ ၁၈ ေန ့ လည္ အထိ ၂၄ နာရီတိတိ အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပပြဲ။ ကၽြန္ေတာ္က သြားခ်င္လုိ ့အိမ္ကုိ ပူဆာတယ္။ (အဲဒီ့တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ကေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ ႏုိင္ငံေရးကိုလည္း ဘာမွ သိေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေတြကုိ ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါဝင္ ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။) အိမ္က ခြင့္မျပဳဘူး။ အဲဒါနဲ ့ကၽြန္ေတာ္ငိုလိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ မသြားခင္မွာ အားေဆးတစ္လံုးလည္း ထုိးေပးလိုက္တယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ ေကာင္စီရံုးေရွ ့မွာ အစာငတ္ခံဆႏၵျပၾကတယ္။
ေၾကြးေက်ာ္သံေတြ၊ ခြပ္ေဒါင္း သီခ်င္းေတြကို ဆိုၾကတယ္။ သံပုရာရည္တို ့ေဖ်ာ္ရည္တို ့ တုိက္တယ္။ ကေလးေတြေပမယ့္ ဘာမွ မစားပဲ ေနႏုိင္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ႔ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနတာကို လူေတြအမ်ားၾကီး လာၾကည့္ၾကတယ္။ အေမတို ့ေတြ၊ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ လာၾကည့္တဲ့ အခါမွာဆို ကၽြန္ေတာ္က မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္။ ဂရုစိုက္တာတို ့ ပိုတာတို႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္မွ မၾကိဳက္တာ။(အဲဒီ့တုန္းက မၾကိဳက္တာ။ အခုေတာ့ ၾကိဳက္တယ္။ :P)။
လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵျပၾကတဲ့ အဖြဲ ့ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီကုိ သဝဏ္လႊာေတြ လာဖတ္ၾကတယ္။ အေလးလည္း လာျပဳၾကတယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီကုိ ဦးႏု လာျပီး မိန္ ့ ခြန္းေျပာတယ္။ ဦးႏုရဲ ့လံုျခံဳေရးအတြက္ ဆရာမ ေတြက ဦးႏုကို ဝိုင္းရံထားၾကတယ္။ ဦးႏု ေျပာသြားတဲ့ မိန္ ့ ခြန္းထဲမွာ ဦးေနဝင္းလက္ထက္က သိမ္းထားတဲ့ ပုိက္ဆံေတြကုိ ေဒၚလာနဲ ့ ျပန္လဲ ေပးမယ္ဆိုတာပဲ မွတ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းက ဆရာမေတြ သိပ္ၾကိဳက္သြားတဲ့ အခ်က္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေမနဲ ့ခင္တဲ့ ဆရာမ တစ္ခ်ိဳ ့ဆို အဲဒီ့တုန္းက ဦးႏုကို ေဒၚစုထက္ ေတာင္ပုိၾကိဳက္သြားၾကတယ္။
ရုပ္ရွင္ သရုပ္ေဆာင္ ေအးေအးသင္းလည္းလာတယ္။ “တစ္လိမ္ ႏွစ္လိမ္ ေဗြလိမ္ရွဳပ္တယ္၊ လူညာၾကီးေပါ့ကြယ္” သီခ်င္းကို ဆိုျပတာ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္ “သူခုိးၾကီးေနဝင္း” ဆိုျပီး လိုက္ဆိုဖို ့တိုင္ေပးတာကို မွတ္မိတယ္။ ဘာလို ့မွတ္မိတုန္းဆိုေတာ့ အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဖိနပ္ အထားမွားျပီး ေပ်ာက္ေနတယ္ေလ။ ဖိနပ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူခုိးၾကီးလို ့လိုက္ဆိုရတာ အရသာ ရွိတယ္။ ေနာက္ ဟာသ သရုပ္ေဆာင္ မ(ေဒၚ)သန္းေရႊရဲ ့သမီး ေဟာေျပာတာကိုမွတ္မိတယ္။ သူက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရြတ္ျပတယ္။ “ေကၽြးတဲ့လက္ကို သူကုိက္၊ ေခြးထက္မိုက္ပါတယ္ အေဖ” ဆိုတဲ့ စာသားကုိ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတယ္။ ေအးေအးသင္းတို႔ လာတာက စက္တင္ဘာ ၁၇ ညေနပုိင္းမွာပါ။ ဦးနုလာတာကေတာ့ စက္တင္ဘာ ၁၈ နံနက္ပိုင္း။ ေဒၚစုလည္း လာမယ္လုိ ့ေျပာေပမယ့္ မလာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စက္တင္ဘာ ၁၈ မြန္းလြဲပိုင္းမွ တျခားေက်ာင္း အလွည့္မွာ လာပါတယ္။

စက္တင္ဘာ ၁၇ ညေနဘက္မွာ လူေတြ ဓားေတြ လွံေတြနဲ ့ေအာင္ပြဲခံျပီး ျပန္လာတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီ့တုန္းကေတာ့ ဘာမွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ ကုန္သြယ္ေရး ရံုးမွာ စစ္သားတစ္ေယာက္က စပစ္ခတ္လို ့လူထုၾကီးက ကုန္သြယ္ေရး ဝန္ၾကီးရံုးကို ဝိုင္းပိတ္ဆို႔တဲ့ ျဖစ္ရပ္ပါ။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ေတာ့ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ ့ပဲ ျပီးသြားတယ္လုိ ့ေနာက္ပိုင္းမွာ သိရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက စိတ္မခ်ရတဲ့ အေျခအေနမို ့လား။ ညအေမွာင္ကုိ အကာအကြယ္ယူျပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို အႏၱရာယ္ လာေပးႏိုင္တယ္ေလ။ ညဆိုေတာ့ လာၾကည့္မယ့္သူေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကုိ ညသန္းေခါင္ေလာက္မွာ အနီးအနားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ဝွက္ထားလုိက္ပါတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းမွန္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာ(ညဘက္မွာ) အေဖတုိ ့ကလည္း သတင္းေတြ မ်ိဳးစံု ၾကားျပီးေတာ့ စိတ္ပူေနျပီ။ အဲဒါနဲ ့အေဖက ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကို စုျပီး ဓားေတြ ကုိယ္စီနဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ေနရာ (ေကာင္စီရံုး) ကို လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုမေတြ ့ေတာ့ ဘူး။ (ခုခ်ိန္ ျပန္ေတြးမိတဲ့ အခါ အဲဒီ့ အခ်ိန္တုန္းက လူေတြရဲ ့စည္းလံုးမွဳနဲ ့ သတၱိကို အံ့ၾသမိပါတယ္။ ေသြးပူေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုိုရင္ လူေတြမွာ အေၾကာက္တရား ေလ်ာ့သြားတတ္တယ္ လို ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။)
ေနာက္ေန ့အစာငတ္ခံတာ ၂၄ နာရီျပည့္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဆန္ျပဳတ္ေကၽြးတယ္။ ထမင္း ခ်က္ျခင္းစားလုိ ့မရဘူးေလ။ အစာအိမ္က လက္ခံႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ တစ္ေက်ာင္း အလွည့္မွာ ေဒၚစု လာတယ္။ ညက်ေတာ့ အာဏာသိမ္းေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ့အာဏာသိမ္းတဲ့ညမွာ ကၽြန္ေတာ္ပင္ပန္းျပီး အေစာၾကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ လမ္းထဲမွာ တစ္ေယာက္က စစ္အာဏာရွင္ အလုိမရွိဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကို တုိင္ေပးျပီး က်န္တဲ့ သူေတြက လိုက္ဆိုၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္မသိလိုက္ဘူး။ အိပ္မက္ကမၻာထဲ ေရာက္ေနျပီ...
ပထမဆံုး အၾကိမ္ဆိုေပမယ့္ ခုထိ အဲဒီ့ တစ္ၾကိမ္ပဲ အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပဖူးေသးပါတယ္။

တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဘဝမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ေန ့

အစာအငတ္ခံ ဆႏၵျပတာကို ဖယ္လိုုက္ရင္ ဘဝမွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ဆႏၵျပဖူးတာက ၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာ ႏွစ္ရက္ေန ့။ ဝို္င္အိုင္တီထဲမွာ။ ေက်ာင္းထဲမွာ တင္ပဲ။ ဆႏၵျပ ေက်ာင္းသားေတြ အျပင္ထြက္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ ့ကန္တင္း ေရာက္ေနလို ့ မလိုက္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ ဒုတိယ အၾကိမ္က ဒီဇင္ဘာ ေျခာက္ရက္ေန ့ညေန။ အျပင္ထြက္ ဆႏၵျပၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ ျဖစ္တယ္။ လံုထိန္းေတြနဲ ့ရင္ဆိုင္ရတယ္။ လံုထိန္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းသားထက္ေတာင္ အင္အားမ်ားေသးတယ္။ တုတ္ေတြ၊ ဒိုင္းေတြနဲ ့။ ေရွ ့ မွာ ပိတ္ရပ္ထားၾကတယ္။ အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ပထမဆံုး ျဖစ္လာတဲ့ ခံစားခ်က္ကေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ပဲဗ်။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ေျပးခ်င္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ထြက္မေျပးခဲ့ၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းသားအကုန္လံုး သတၱိရွိၾကတယ္။ စည္းကမ္း လည္းရွိၾကတယ္။ အျပင္လူလည္း ဝင္လုိ ့မရေအာင္၊ ရုတ္ရုတ္သဲသဲလည္း မျဖစ္ေအာင္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီးေတာ့လား၊ ပလတ္စတစ္ၾကိဳးနဲ ့လားမသိဘူး ေက်ာင္းသားေတြကို ကာရံလိုက္တယ္။ စိတ္လွဳပ္ရွားလို ့ အုတ္ခဲက်ိဳးေျပးကိုင္ျပီး ထုမယ္လုပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ကုိလည္း ဝိုင္းတားၾကေသးတယ္။ တကယ္ကလည္း အုတ္ခဲနဲ ့ ထုလို ့ရေလာက္တဲ့ အကြာအေဝးမဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ ့ကုိယ္ပဲ လွည္းတန္းမွာ သြားစုဖုိ ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကျပီးေတာ့ ျပန္ဆုတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ပထမဆံုး ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေခြ.... နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား(ထူးအိမ္သင္)။ အဲဒီ့ တုန္းက အိမ္မွာ ကက္ဆက္လည္း ေကာင္းေကာင္းမရွိေသးဘူး။ ေခြတစ္ေခြ စဖြင့္ခါစဆို ေမာ္တာက ေလးတယ္။ အေဖ ဝယ္ထားတဲ့ ေမဆြိ သီခ်င္းေခြ ဖြင့္လိုက္ရင္ ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းမွာ ေယာက်ာ္းသံၾကီးထြက္တယ္။ ေမာ္တာက ဖြင့္ခါစဆို လည္တာေႏွးတယ္။ တျဖည္းျဖည္း အရွိန္ရလာမွ ပံုမွန္ျဖစ္သြားတာ။
အဲဒီ့ ထူးအိမ္သင္ ေခြကိုလည္း ေတးသံသြင္းဆိုင္က မဝယ္ႏုိင္ဘူး။ မုန္ ့ဖိုးနဲ႔ ဝယ္ဖ႔ုိ ့မေလာက္ဘူး။ ေခြေတြ ပံုျပီး ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳ နဲ ့ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္က ဝယ္ထားတာ။

ပထမဆံုး ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အရက္.... ဘီယာကိုပါ အရက္စာရင္းထဲသြင္းရင္ေတာ့ ျမန္မာ စည္ ဘီယာ။
( ဘီယာက အရက္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ Rum။ ဘာ Rum မွန္းေတာ့ မမွတ္မိဘူး။)

မွတ္မိတဲ့ အထဲက ပထမဆံုး တစ္ခ်ိဳ ့ကုိ ေရးလိုက္ပါတယ္။