တကုိယ္ေတာ္ကဗ်ာသမား ေမြးထားတဲ့ပုိး

Be yourself ဆိုတဲ့ ဇိမ္ခံကား

ကၽြန္ေတာ္ငွားစရာ မလိုဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ ျပႆ       နာက

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္လြန္းျခင္းပဲ။

အာရံုစုိက္မွႈ ဆာေနတဲ့

Narcissist ျမာေတြလို

တမင္လုပ္ယူခ်င္တာမ်ဳိးမဟုတ္။

ပင္ကုိယ္ေလာင္စာျပင္းျပင္းနဲ႔

ကုိယ့္ေျခရာကုိယ္နင္းခ်င္တာ။

ရယ္သံကြဲေျခာက္ေျခာက္ေတြ

အစြယ္နဲ႔ေပါက္မွာ မေၾကာက္ပါဘူး။

အမ်ားအယူအဆ တရုန္းရုန္းနဲ႔

ကုိယ့္အရွိတရားကုိယ္ မဖုံးလိုပါ။

အလာပသလာပ စကားေတြ

ေရႊလိုရွားလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္

ၿမိဳ႕လယ္မွာ ေတာင္ပံခတ္ရင္း

ေတာသစ္တခုငတ္တယ္။

လူနံ႔သူနံ႔ကုိ

တစိမ့္စိမ့္လန္႔တတ္သူရဲ႕

တံခါးနီအုပ္ထားတဲ့ အာအေခါင္းမွာ

Disable လုပ္ထားတဲ့ လွ်ာတေခ်ာင္း ရွိတယ္။

အကို ေလျဖတ္ေနတာလားတဲ့။

ရွည္ၿပီး လိုက္သြားမိတဲ့ ခရီးမွာ

အတန္းငယ္ ေကာင္မေလး တေယာက္ရဲ႕စကား

ဇင္ရဟန္းတပါးနဲ႔

သူ...ကၽြန္ေတာ့္ကုိမွားတယ္။

ႏွႈတ္ခမ္းက အလုပ္မလုပ္ေတာ့

ေခါင္းက ညိတ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရတယ္။

ေခါင္းညိတ္တိုင္း ေထာက္ခံတာလုိ႔ေတာ့ မထင္နဲ႔။

ညိတ္လိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းရဲ႕

လွ်ဳိ႕ဝွက္အဓိပၸာယ္ ေထာင္ေသာင္း

ကမၻာ့ဓာတ္ခြဲခန္းေတြ ဦးေႏွာက္ေညာင္းေလာက္ရဲ႕။

အေပါင္းအသင္းနည္းျခင္းဆိုတဲ့ ေလာကဓံတရား

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ထုိးေနက် ဓားပဲ။

အထုိးခံရတုိင္း

ေသြးေတြထြက္မလာဘဲ

အေတြးေတြ ထြက္ထြက္လာတယ္။

မတူမတန္သလို ဘဝင္ရုိင္းအထပ္ထပ္နဲ႔

လူေငြ႕ျဖတ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ပင္ကုိယ္ေရခဲမွတ္နဲ႔

ခ်ဳိၿမိန္စကား မတတ္တာပါ။

မေပါင္းခ်င္ရင္ေတာ့ေနေပါ့။

အထီးက်န္လာတဲ့အခါ

ဝတၳဳထဲက

ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔

မ်က္နွာဖံုးမပါတဲ့ စကားေတြေျပာမယ္။

Be yourself ဆိုတဲ့ ဇိမ္ခံကား

ကၽြန္ေတာ္ငွားစရာ မလိုဘူး

ကၽြန္ေတာ့္ ျပႆနာက

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္လြန္းျခင္းပဲ။

ေကာင္းကင္ကို (၂၃ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၆)

သစ္ခက္သံလြင္စာေပအႏုပညာ ဝက္ဘ္ဆုိဒ္မွာ ဇူလိုင္လ (၂၄) ရက္ေန႔က ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာကို blog မွာ ျပန္တင္တာပါ။