ရိုမန္းေဘာ့ထ္ဖတ္အျပီး ေနာက္ဆက္တြဲ အေတြးမ်ား

"ဒီစာအုပ္ ဖတ္သြားျပီးေတာ့ erotica လို႔ေတာ့ မထင္ေတာ့ဘူး။ ကာမရာဂ စိတ္ ဆြမွ ဆြမေပးႏုိင္ပဲကုိး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနတာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဆိုအမိန္႔ေတြ၊အတံုးလိုက္ အတစ္လုိက္ စုထည့္ထားတဲ့ အဆုိအမိန္႔ေပါင္းခ်ဳပ္လားလို႔ သံသယ ျဖစ္သြားတယ္။  အဆိုအမိန္႔ေတြတင္ မကဘူး၊ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနေတြလည္း အတံုးလုိက္ အတစ္လုိက္ ထည့္ထားတယ္။ အဆုိအမိန္႔ေတြနဲ႔ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ တည္ေဆာက္ႏုိင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ေပမဲ့ ဝတၳဳထဲမွာ စာေရးဆရာ အဆုိအမိန္႔ေတြကို ထည့္သံုးထားပံုက ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ မရွိလွဘူး။

ဒီစာအုပ္ထုတ္လို႔ အာဏာပုိင္ေတြက လိုက္ဖမ္းတယ္ ဆုိတာေတာ့ လြန္လြန္းပါတယ္ဗ်ာ။ ေအာင္ရင္ျငိမ္းရဲ႕ ဝတၳဳေကာင္းျခင္း မေကာင္းျခင္း၊ ေတာ္လွန္ရာ ေရာက္ျခင္း မေရာက္ျခင္းက တစ္ပုိင္း။ ညစ္ညမ္းတာ အေၾကာင္းျပ၊ ဘာသာေရးကုိ အေၾကာင္းျပျပီး ဖမ္းတာေတြ အက်င့္ပါမွာ ေၾကာက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒါေရးလို႔ သူ႔ကို ဖမ္းမယ္ဆိုတာ မွ်တမွႈလည္း မရွိဘူး။ အဲဒါမ်ိဳးကိုေတာ့ ဝိုင္းျပီး ကာကြယ္ေပးၾကဖုိ႔ လုိမယ္ထင္တယ္။"

လြတ္လပ္ခြင့္ နဲ႔ ပိတ္ပင္မွႈ

ဒါကေတာ့ ရိုမန္းေဘာ့ထ္ မဖတ္ခင္ ဟုိအရင္ကတည္းက ေတြးခဲ့တဲ့ အေတြးမ်ိဳးပါ။ သက္ဆုိင္ေနလို႔ ထည့္ေရးလိုက္ပါမယ္။

ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား တစ္ကားမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသေၾကာင္းၾကံတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္း ပါတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီ ဇာတ္ကားကုိ ၾကည့္ျပီး ရုပ္ရွင္ထဲကအတိုင္း လုိက္ျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသေၾကာင္းၾကံလိုက္တယ္ ဆုိပါစုိ႔။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီ ရုပ္ရွင္ကို တရားခံရွာၾကလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကၾကီးက က်ယ္ဝန္းျပီး ျဖစ္ရပ္ေတြ စံုလွပါတယ္။ အဲဒီ ေသေၾကာင္းၾကံသြားတဲ့လူဟာ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ မၾကည့္ရလည္း ေလာကဓံရဲ႕ တစ္ေကြ႕ေကြ႕မွာ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ သတ္ေသသြားတဲ့ သတင္းမ်ိဳး ၾကားတာ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေသေၾကာင္းၾကံတာ ပါတဲ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ရတာ၊ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ရတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲလိုျဖစ္ရပ္ပါတဲ့ တျခားရုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာ မ်ိဳးေတြ ၾကံဳခ်င္ၾကံဳမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ လူငယ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတ္ေသသြားျခင္းမွာ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက ေလာကကုိ အရွံဳးေပးလုိစိတ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ေပ်ာ့ညံ့လြန္းတဲ့ စိတ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားကုိ ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိး မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ သတ္ေသသြားတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ သူမ်ား ေနာင္တရေအာင္ လုပ္ခ်င္လို႔ သတ္ေသတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အခ်ဳပ္ကို ေျပာရရင္ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက အဲဒီလူငယ္ရဲ႕ စိတ္အေနအထားေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတ္ေသျခင္း ျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္လုိက္ရေတာ့ အျမန္ လုုပ္ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူငယ္ဟာ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ကို မၾကည့္ရလည္း သူ႔မွာသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္တဲ့ စိတ္တိမ္းညြတ္မွႈမ်ိဳး ရွိမယ္ဆုိရင္ တစ္ေကြ႕ေကြ႕မွာ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီလုိပဲ အရြယ္ေရာက္ျပီး လူတစ္ေယာက္ဟာ လိင္ဆက္ဆံတဲ့အခန္းပါတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ျပီး လက္ေတြ႕စမ္းတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလူဟာ လိင္ဆက္ဆံတဲ့ ရုပ္ရွင္တုိ႔၊ တျခားစာအုပ္တို႔ကို တစ္ေကြ႕ေကြ႕မွာ ေတြ႕မွာပဲ။ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့သူေတြ မၾကည့္ရ၊ မဖတ္ရ ဆိုတာမ်ိဳး တားျမစ္တာ ရွိသင့္ေပမဲ့ အရြယ္ေရာက္ျပီး လူတစ္ေယာက္မွာ အဲဒီလူကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကပဲ အဓိက က်ပါတယ္။ လူတုိင္းဟာ ကုိယ့္တာဝန္ကုိယ္ ယူသင့္ပါတယ္။ တစ္ဘက္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဝဖန္ခြင့္လည္း ရွိရမွာေပါ့။

ပိတ္ပင္တားျမစ္တာေတြမ်ိဳးထက္... လူတစ္ေယာက္၊ တရားေခြတစ္ေခြ၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕ လႊမ္းမုိးမွႈကို လူ႔အဖြဲ႕အစည္းၾကီးက အလြယ္တကူ မခံဖုိ႔၊ ကုိယ္ပုိင္စဥ္းစားဥာဏ္နဲ႔ တံု႔ျပန္ႏုိင္ဖုိ႔ပဲ အေရးၾကီးတာပါ။။ ဒါက စာအုပ္အေၾကာင္းကေန စစဥ္းစားရင္း ေပၚလာတဲ့ အေတြးပါ။

စာအုပ္အျပင္အဆင္
 
အဖံုးကစျပီး ေျပာရရင္ “NC-18” လို႔ တပ္ထားျပီးရင္ “Not For Conservatives” ဆိုတာနဲ႔ “Adult Fiction” ဆိုတာက မလိုေတာ့ဘူး ထင္တယ္။ ေအာင္ရင္ျငိမ္းက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကုိ သစ္ေစခ်င္လို႔ လုပ္တာလို႔ သူကုိယ္တိုင္ ဆုိခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါဆုိ ေရွးရုိးစြဲေတြ မဖတ္ရဘူးဆုိျပီး လုပ္တာ လြဲသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီစာအုပ္ကို ေအာင္ရင္ျငိမ္းလုိ တူတဲ့အေတြးအေခၚရွိတဲ့လူေတြပဲ ဖတ္ေတာ့ ဘာမ်ားထူးလာမွာလဲ။ သူမေရးခင္ကတည္းက အဲဒီလူေတြမွာ ဒါမ်ိဳး အယူအဆေတြ ရွိေနျပီေလ။ လက္ခုပ္သံ ရရံုကလြဲလို႔ ဘာမ်ား ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွႈ ျဖစ္လာမွာလဲ။ (ဒီေနရာမွာ အႏုပညာဟာ ဘာအတြက္မွ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဆင္ေျခေပးရင္ေတာ့ ရတယ္။ ဒါဆုိရင္လည္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းၾကီး သစ္ဖုိ႔တုိ႔ ဘာတုိ႔ ဘာလို႔ေလွ်ာက္ေျပာေနမလဲ။)

ယူဆၾကည့္လို႔ ရတာ တစ္ခုက “Not For Conservatives” ဆိုမွ ေရွးရုိးစြဲေတြ ပုိဖတ္ခ်င္လာေအာင္ စတန္႔ထြင္လုိက္တာလို႔ ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ရတယ္။ ဒါမွ ဖတ္ခ်င္တဲ့သူ ပုိမ်ားလာမယ္ေလ။ ေနာက္တစ္ခုက “Adult Fiction” ဆိုျပီး စာေရးသူကုိယ္တုိင္ တံဆိပ္ကပ္လုိက္တဲ့ ကိစၥ။ အဲဒီလို တပ္လိုက္ေတာ့ အျပာဆန္ဆန္ သေဘာ သက္ေရာက္သြားေစတယ္။ “Adult Fiction” ဆိုရင္ လူတုိင္းက အျပာစာအုပ္လို႔ ရုတ္တရက္ ေတြးၾကမွာပဲ။ ကုိယ့္စာအုပ္ကို အျပာစာအုပ္လုိ႔ အထင္မခံခ်င္ရင္ စာေရးသူကုိယ္တုိင္က “ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆုိက္ကုိ ေနာက္ခံ ဝတၳဳ” လို႔ပဲ ေရးလုိက္တာ ပုိေကာင္းမယ္။ အခုေတာ့ ကုိယ့္စာအုပ္ကိုယ္ ႏွိမ္လိုက္သလုိျဖစ္သြားတယ္။ လူေတြကို လိင္ကိစၥအေၾကာင္းအသားေပးလို႔ ျမင္လာေစျပီးေတာ့ ဖတ္လာၾကေအာင္ ဆြဲေဆာင္တာလားလို႔လည္း ေတြးၾကည့္မိတယ္။

အမွာစာ

        အစဥ္အလာေတြကို ရုိက္ခ်ိဳးတဲ့ စာအုပ္လို႔ ဆုိထားေပမဲ့ အမွာစာဆိုတဲ့ အစဥ္အလာကိုေတာ့ လုိက္ထားတယ္။ ဒီေနရာမွာ ၾကားျဖတ္ျပီး ေျပာရရင္ ျမန္မာစာအုပ္ေတြရဲ႕ အမွာစာတခ်ိဳ႕က ေပရွည္လြန္းတယ္။ စာအုပ္နဲ႔ မဆုိင္တာေတြလည္း ပါတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်လည္း အမွာစာေတြက စာဖတ္သူအေပၚ ဆရာလုပ္လြန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဘက္မွာလည္း မွတ္သားစရာေလးေတြ ပါတဲ့ အမွာစာေတြလည္း ရွိပါတယ္။

စာအုပ္ေရးတဲ့သူေတြကလည္း နာမည္ၾကီးေတြရဲ႕ ဝိတ္လုိခ်င္ေတာ့ အမွာစာ မရမက ေရးခုိင္းတာမ်ိဳးရွိတယ္။ အမွာစာေရးေပးဖုိ႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳ ေသြးၾကရရွာတယ္။ အမွာစာကုိ ဖ်စ္ညွစ္ျပီး ေရးေနရတယ္ဆုိတာမ်ိဳးလည္း တစ္ေန႔က ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ရတယ္။ မွာစရာ ေထြေထြထူးထူး မရွိရင္ မွာမေနနဲ႔ေတာ့ေပါ့။ ျပီးေတာ့ အမွာစာ အမ်ားစုက ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္မ်ားတယ္လို႔ ခုေနာက္ပိုင္း ခံစားလာရတယ္။ အစဥ္အလာကုိ ရုိက္ခ်ိဳးတဲ့ဝတၳဳဆုိေတာ့ တကယ္လို႔ အဲလုိ အေပၚယံ ဟန္ေဆာင္မွႈ အားလံုးကို ရုိက္ခ်ိဳးရင္ ပုိေကာင္းမယ္။

ဒါေပမဲ့ ထုတ္ေဝသူက ေရးခ်င္လုိ႔ ျဖစ္ေစ (သူက ပုိက္ဆံစုိက္မွာကုိး)  ေျပာစရာ တစ္ခုခု ရွိေနလို႔ ျဖစ္ေစ ေရးတာမ်ိဳးကေတာ့ ရွိမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ စာဖတ္သူကို ဆရာလုပ္တာေတြ၊ စာေရးသူကုိ စြတ္ေျမွာက္ေပးထားတာေတြ၊ မဆုိင္တာေတြ၊ (တခါတခါဆုိ) အမွာစာေရးတဲ့သူက စာအုပ္ေရးတဲ့သူကုိ အေပၚစီးကေန ဆရာၾကီးဆန္ဆန္ သံုးသပ္ခ်ိဳးႏွိမ္ေရးတာမ်ိဳးေတာင္ ဖတ္ဖူးေသးတယ္။

အမွာစာဆုိတာ ႏုိင္ငံတကာမွာလည္း ရွိေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလးငါးမ်က္ႏွာေလာက္ ရွည္တာေတြေတာ့ မေတြ႕ဖူးဘူး။ ေတြ႕လည္းမဖတ္ျဖစ္ဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ႏုိင္ငံတကာ စာအုပ္ေတြမွာ ထည့္ၾကတာက ထင္ရွားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအမ်ားၾကီးဆီက စာတစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္စီ စုထည့္ထားတာမ်ိဳးမ်ားတယ္။ ဒါမွလည္း ေၾကညာရာ ေရာက္ျပီး ေရာင္းေကာင္းမွာကုိး။

(မွတ္ခ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပည္ပမွာ စာအုပ္ထုတ္တုန္းက အမွာစာ ထည့္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဒါမ်ိဳးအေတြးလည္း မရွိေသးဘူး။ အဲဒီတုန္းက အမွာစာ ေရးတဲ့သူက ထုတ္ေဝသူရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ရယ္ပါ။ ထုတ္ေဝတာကလည္း စာၾကည့္တုိက္က ေက်ာင္းသြားေတြမုိ႔ အဲဒါမ်ိဳး အမွာစာကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏုိးပါတယ္။ ဒီေတာ့ တျခားသူေတြလည္း သူတို႔ ျမတ္ႏုိးတဲ့ စာေရးဆရာေတြကို တေလးတစား အမွာစာ ေတာင္းတာျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ခံစားနားလည္ ေပးမိျပန္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာစာအုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ အမွာစာ ေရးခဲ့ရျခင္းရဲ႕ အဓိက အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ စာအုပ္မွာ “ကၽြန္ေတာ္” “က်ေနာ္” ဆိုျပီး သတ္ပံုႏွစ္မ်ိဳး တမင္တကာ သံုးထားတာကို ရွင္းခ်င္လုိ႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာေရးထားခဲ့တဲ့ အမွာစာကုိ အခုခ်ိန္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း သိပ္အဓိပၸါယ္္ မရွိလွပါဘူး။ ကုိယ္က်ေတာ့လုပ္ျပီး သူမ်ားက်မွ ေဝဖန္သလိုဆုိေတာ့ hypocrite လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလည္း ခံရမွာပဲ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ေနတာပဲေလ။ တကယ္ေတာ့ အစဥ္အလာေတြကုိ ဆန္႔က်င္ရတယ္ဆုိတာ အေျပာသာလြယ္ျပီး လက္ေတြ႕လုပ္ဖုိ႔က်ေတာ့ ေပးဆပ္ရတာေတြ ရွိတာကုိး)

အမွာစာဆုိတဲ့ ဓေလ့က တကမၻာလံုး လုပ္ေနၾကေပမဲ့၊ စာအုပ္ေရာင္းထြက္ဖုိ႔ လုိအပ္ေပမဲ့ အဲဒီလုိ ဝိတ္သံုးရတဲ့ အစဥ္အလာၾကီးကုိေတာ့ သေဘာမက်ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနအရ လုပ္ၾကရတာေတြကုိေတာ့ နားလည္ေပးလုိ႔ရပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ အမွာစာ အရွည္ၾကီးေတြ၊ ဆရာ တာရာရဲ႕ အမွာစာ အရွည္ၾကီးေတြကုိေတာ့ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ သူတို႔က စာဖတ္သူအေပၚ ေစတနာထားျပီး ေရးတဲ့ အမွာစာေတြကိုး။ ဖတ္မိသေလာက္က စာဖတ္သူေတြကို ငတံုးလုိ႔ သေဘာထားတဲ့ အမွာစာမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတာင္ သူတို႔လည္း တခါတခါ စာအုပ္နဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္တာေတြကို စာေရးသူကုိ အားမနာဘဲ အမွာစာမွာ ေရးထားၾကတာေတြ ရွိေသးတယ္)

မင္းခက္ရဲတို႔ မေလးတုိ႔ရဲ႕ အမွာစာထဲမွာ ေတြးစရာေလးေတြ ထုတ္ႏုတ္ျပထားတာေတြ၊ သံုးသပ္ျပထားတာေတြထဲမွာ သေဘာမတူတာေတြ ပါေပမဲ့ သူတို႔အေတြးေတြ သိရလို႔ ဗဟုသုတေတာ့ ရပါတယ္။

မေလး ရဲ႕ အမွာစာကေတာ့ အလြန္အက်ဴး ညႊန္းဆုိသလုိရွိတယ္။ က်ဴးလြန္ခ်ိဳးေဖာက္မွႈ မပါတာကို ပုပ္ပြေနတဲ့ ေရေသအုိင္နဲ႔  တင္စားထားေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ရိုမန္းေဘာ့ထ္ဟာ လူသားသစ္၊ မုိးကုပ္စက္ဝိုင္းသစ္နဲ႔ ကမၻာသစ္ကုိ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းျမင္ထားျပီးျပီတဲ့။ က်န္တဲ့သူေတြကေရာတဲ့။ စိန္ေခၚထားတာလား၊ ရုိးရိုးေမးခြန္းထုတ္လိုက္တာလားေတာ့ မသိ။

Sexism

ဝတၳဳ စစခ်င္း စာ(၂၈) ေအာက္ဆံုးနားနဲ႔ စာ (၂၉) အေပၚဆံုးမွာ မိန္းမေတြကုိ ႏွိမ္ထားတဲ့ sexist ျဖစ္တဲ့ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ဆန္တာကုိ စေတြ႕တယ္။ အမွာစာေရးတဲ့ စာေရးဆရာမ မေလး ကဇာတ္ေကာင္ ရိုမန္းေဘာ့ထ္ ကမၻာသစ္ကုိ ေရာက္ျပီလို႔ ေျပာေပမဲ့၊ ဇာတ္ေကာင္ကာ ကမၻာေဟာင္းျဖစ္တဲ့၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္တဲ့ ကမၻာမွာ က်န္ေနတုန္းပဲ။ ဇာတ္ေကာင္ကလည္း ဝန္ခံထားပါတယ္။ မိန္းမေတြကို အဆုိးျမင္တတ္တဲ့ ရုိမန္းေဘာ့ထ္ တစ္ေကာင္ပါတဲ့။ မိန္းမေတြကို အထင္မၾကီးဘူးဆိုတာေတြ၊ မိန္းမဆန္တယ္ ဆိုတာေတြနဲ႔ ႏွိမ္ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို မိန္းမဆန္တဲ့ စရုိက္သဘာဝ၊ အတင္းအဖ်င္းေျပာတဲ့ စရုိက္သဘာဝ က ေခတ္သစ္ ေယာက်ာ္းတစ္ခ်ိဳ႕မွာလည္း ရွိတယ္တဲ့။ မေဟာ္မုန္းဓာတ္ေတြ လြန္ကဲေနတဲ့ ငနဲေတြတဲ့။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ရုိမန္းေဘာ့ထ္ဟာ (ေအာင္ရင္ျငိမ္းကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဇာတ္ေကာင္ကုိ ေျပာတာ) ကြန္ဆာေဗးတစ္လုိ႔ ပဲ မွတ္သားလိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္ရဲ႕ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ က်ေတာ့လည္း sexism ကုိ ဆန္႔က်င္ထားျပန္ေရာ။

လိင္ဆက္ဆံခန္း နဲ႔ အပ်ိဳစင္အယူ ပယ္ခ်မွႈ

ခုနက sexist ျဖစ္တဲ့၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ႏွိမ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းစဥ္ အျပီးမွာေတာ့ လိင္ဆက္ဆံတာကို အေသးစိတ္ေရးျပထားတယ္။ တကယ္ကေတာ့ မထည့္လည္း ရတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ိဳး။ အဲဒီ ဇာတ္ဝင္ခန္းမွာ metaphor နဲ႔ လွလွပပ ဖြဲ႕ထားတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ဒါကိုေတာ့ နားလည္ေပးလို႔ရတယ္။ ဇာတ္လမ္းအတြက္ မလိုအပ္လွေပမဲ့ သူက လိင္ကိစၥဆိုတာ ရွက္စရာ ရြံစရာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ မက္ေဆ့မ်ိဳး၊ ဟန္ေဆာင္မွႈေတြကုိ ရုိက္ခ်ိဳးခ်င္တာ မဟုတ္လား။

အပ်ိဳစင္ျဖစ္ေနရမယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ပယ္ခ်တာမ်ိဳးေတာ့ လက္ခံပါတယ္။ ဒါကလည္း ေတာ္လွန္ေရး တစ္ရပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အထူးအဆန္း အမွတ္ေပးရေလာက္ေအာင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လက္ေတြ႕အျပင္ေလာကမွာ သေဘာထားျပည့္ဝတဲ့ ေယာက်ာ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲလိုသေဘာထား ရွိၾကတာပဲ။

Anarchism အေငြ႕အသက္ နည္းနည္း

ေအာင္ရင္ျငိမ္းရဲ႕ အခန္း(၂) မွာ Anarchism (မင္းမဲ့ဝါဒ) အေငြ႕အသက္ေလးေတြေတာ့ ထင္ဟပ္ေနတယ္။ မတရားတဲ့ ဥပေဒေတြကို ဆန္႔က်င္ထားတာမ်ိဳး ေျပာထားတာေတြ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အယူအဆသစ္ တစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအခ်က္ေလးေတြ ေရးျပရံုနဲ႔ေတာ့ ဒီဝတၳဳကုိ ေတာ္လွန္ဝတၳဳအျဖစ္ အမွတ္ေပးစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ျပီးေတာ့ မတရားတဲ့ ဥပေဒအေၾကာင္း ပါးပါးေလး ထည့္တာမ်ိဳးထက္ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ေရးသြားသလို ခံစားမိတယ္။ Anarchism အေငြ႕အသက္ ပါတယ္ ဆုိေပမဲ့ တကယ့္ anarchism ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ Anarchist ေတြက ဥပေဒဆုိရင္ လံုးဝကို လက္မခံတာ။ အေျခခံဥပေဒဆုိတာ ဥပေဒ ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ကုိ ပယ္ခ်ၾကတာ။ ဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္ကေတာ့ တကယ္ တရားမွ်တဲ့ ဥပေဒ ဆုိတာ ရွိသင့္တယ္လုိ႔ ဆုိထားတယ္။

 အသစ္အဆန္း ဘာတစ္ခုမွ မရလိုက္ေပမဲ့ ဒီအခန္းက ဖတ္လို႔ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။

မတရားတဲ့ ဥပေဒေတြလည္း ရွိတယ္

အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး အိပ္လုိက္တဲ့အခါ အမ်ိဳးသားက အျမတ္ထြက္ျပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက နစ္နာသြားတယ္ ဆုိတဲ့ အယူအဆကို ဇာတ္ေကာင္က ပယ္ခ်ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲလိုပဲ ေတြးတယ္။ ဒါလည္း အေတြးအေခၚ အသစ္အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားစုက မိန္းကေလးေတြ နစ္နာတယ္လုိ႔ ေတြးၾကတာ မွန္ေပမဲ့ အျပင္ေလာကမွာ မိန္းကေလးေတြ အပါအဝင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘယ္သူမွ မနစ္နာဘူးလို႔ပဲ ေတြးျပီး အိပ္ေနၾကတာေတြ ရွိတာပဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလည္း ရွိတယ္။ နစ္နာတယ္ ထင္ရင္မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အိပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အိပ္ျပီး ေယာက်ာ္းေလးကို ပစ္သြားတဲ့ မိန္းကေလးေတြေတာင္ ရွိေသးတယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္။ ကုိယ္ဝန္ရသြားတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးမွာ ေယာက်ာ္းေလးက ပစ္သြားတာမ်ိဳးဆိုရင္ မိန္းကေလးဘက္က ေတာ္ေတာ္နစ္နာပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳး ပစ္သြားတာကုိေတာ့ လက္ခံေပးလုိ႔ မရဘူး။

တရားဥပေဒေတြ မွ်တမွႈ မရွိတာကုိလည္း ဇာတ္ေကာင္က ေထာက္ျပထားတယ္။ ဒါကလည္း လူတိုင္းသိေနတဲ ့ကိစၥဆုိေတာ့ အသစ္အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

အေထြေထြ

၉၆၉ နဲ႔ မဘသ ကုိ ဆန္႔က်င္ထားတာလည္း ပါတယ္။ အေနာက္ဘက္ ျခံစည္းရုိးတစ္ဝိုက္မွာ လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳး လူသားအသိအျမင္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတယ္ ဆုိတာ ေရးထားတယ္။ “အေမွာင္ေခတ္လြန္ သုိ႔မဟုတ္ အရူးေခတ္လြန္ ၉၆၉ စင္တီမီတာ” တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသစ္အဆန္းမဟုတ္ေပမဲ့ လူသားဝါဒေလး ရွိေနတာကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲလိုဟာေတြ ထည့္ထားပံုက သက္သက္၊ ဝတၳဳက သက္သက္လုိ တျခားစီ ျဖစ္ေနတယ္။ အတင္းၾကီး ညွပ္ထည့္ထားသလုိျဖစ္ေနတယ္။

 ၾကားထဲမွာ အုိရွိဳးအယူအဆေတြ ထည့္ထားတယ္။ ဒါကလည္း အိုရွိဳးဖတ္ဖူးျပီးသားသူေတြ အတြက္ဆုိ သိပ္အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။

စာမ်က္ႏွာ ၁၁၁ မွာေတာ့ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ေပမဲ့ လွပတဲ့ သေဘာထားေလးကို ေတြ႕ရတယ္။ စံႏွႈန္းေတြကို ပစ္ပယ္ထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ ရုိမန္းေဘာ့ထ္ရဲ႕ စံႏွႈန္းတစ္ခုကို ဖတ္လိုက္ရတယ္။ “ဟင့္အင္း… သူတို႔ကို (ေယဘုယ်က်င့္ဝတ္ေတြကို လုိက္နာတဲ့သူေတြကုိ) ကြန္ဆာေဗးတစ္ေတြလိုိ႔ ကုိယ္မစြပ္စြဲခ်င္ပါဘူး။ သူတုိ႔အျမင္မွာ အဲဒါကုိ ေကာင္းမြန္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားလုိ႔ ယံုၾကည္ေနမယ္ဆိုရင္ ေကာင္းမွႈလို႔ သတ္မွတ္ထားမယ္ဆုိရင္ ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူကုိ လုပ္တာကို ကုိယ့္အေနနဲ႔ အျပစ္တင္စရာမွ မလိုအပ္တာ။ သူတုိ႔ တန္ဖုိးစံႏွႈန္းနဲ႔ သူတို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျပဳမူက်င့္ၾကံ ႏုိင္ပါတယ္။ အဲ…. ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က သူတုိ႔သာ ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားပုိင္ရွင္ေတြျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ ကုိင္စြဲထားတဲ့ ကိုယ္က်င့္တန္ဖုိးစံႏွႈန္းေတြနဲ႔ ေသြဖည္ေနတဲ့သူေတြကုိ ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္ယြင္းေနသူေတြလုိ႔ စြပ္စြဲေျပာဆိုလာမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္ဆန္႔က်င္ျငင္းဆန္ရလိမ့္မယ္” တဲ့။

“ကုိယ့္တန္ဖုိးစံႏွႈန္းကိုမွ အမွန္တရား၊ ေကာင္းမွႈလို႔ စြဲလမ္းဆုပ္ကုိင္ထားျပီး ကုိယ္နဲ႔မတူတဲ့ တျခားတန္ဖုိး စံႏွႈန္းေတြကို အမွား၊ မေကာင္းမွႈလို႔ သတ္မွတ္ယူဆမယ္ဆုိရင္၊ ဥပမာ မိစၦာဒိဌိလို႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ အဲဒါ တရားမွ်တမွႈ မရွိတဲ့ အျပဳအမူ တစ္မ်ိဳးပဲေလ” ဆိုျပီး ေရးထားပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အုိရွိဳးက စကားဝိုင္းထဲ ဝင္လာျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ဒႆနေတြကို အတံုးလုိက္ အတစ္လုိက္ ခ်ျပဖို႔အတြက္ အတင္းၾကီး ညွပ္ထည့္ထားသလုိျဖစ္ေနတယ္။ (ဇာတ္လမ္းထဲက) အုိရွိဳးက ဝင္ေျပာတယ္။ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္က ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာ ကုိယ္က်င့္တရား၊ လူမွႈက်င့္ဝတ္၊ အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြရဲ႕ ဆံုးမသြန္သင္မွႈေတြပဲ လႊမ္းမုိးၾကီးစုိး အျမစ္တြယ္ေနတာ” တဲ့။  Gay Right ကုိ ေထာက္ခံထားျပီး ပုဒ္မ-၃၇၇ ကုိ ဆန္႔က်င္ထားတယ္။ သိပ္အထူးအဆန္း မဟုတ္ေပမဲ့ တိုးတက္တဲ့ အျမင္လို႔ေတာ့ ေျပာရမွာေပါ့။

အခန္း (၁၁) မွာေတာ့ ရပ္ဆဲလ္ တုိ႔ အုိရွိဳးတုိ႔ ျမသန္းတင့္တုိ႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြအျပင္ ရုိမန္းေဘာ့ထ္စာအုပ္ကုိ အမွာစာ ေရးေပးထားတဲ့ မင္းခက္ရဲ တို႔ မေလး တို႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္ ရုိမန္းေဘာ့ထ္က စိတ္အာရံု ႏွစ္ျမွဳပ္ထားသတဲ့။ ေၾသာ္….ရုိမန္းေဘာ့ထ္က ေအာင္ရင္ျငိမ္းရဲ႕ စာအုပ္ မဖတ္လို႔ေတာ္ေသး။ :D

ဇာတ္လိုက္တစ္ေယာက္္တည္း တစ္ကုိယ္ေတာ္ ဆႏၵျပတဲ့အခါမွာေျပာတဲ့၊ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ တစ္ခုတည္းကပဲ တရားမွ်တမွႈကို ထိခုိက္ေစတာ မဟုတ္ဘူး၊ တျခား ဥပေဒ အေဟာင္းအႏြမ္းေတြကလည္း တရားမွ်တမွႈကုိ ထိခုိက္ေစတယ္ ဆုိတာေတာ့ သေဘာက်တယ္။

ဇာတ္သိမ္းေလးလည္း မဆုိးပါဘူး။

ဒီစာအုပ္ ဖတ္သြားျပီးေတာ့ erotica လို႔ေတာ့ မထင္ေတာ့ဘူး။ ကာမရာဂ စိတ္ ဆြမွ ဆြမေပးႏုိင္ပဲကုိး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနတာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဆိုအမိန္႔ေတြ၊ အတံုးလိုက္ အတစ္လုိက္ စုထည့္ထားတဲ့ အဆုိအမိန္႔ေပါင္းခ်ဳပ္လားလို႔ သံသယ ျဖစ္သြားတယ္။  အဆိုအမိန္႔ေတြတင္ မကဘူး၊ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနေတြလည္း အတံုးလုိက္ အတစ္လုိက္ ထည့္ထားတယ္။ အဆုိအမိန္႔ေတြနဲ႔ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ တည္ေဆာက္ႏုိင္တယ္လို႔  လက္ခံႏုိင္ေပမဲ့ ဝတၳဳထဲမွာ စာေရးဆရာ အဆုိအမိန္႔ေတြကို ထည့္သံုးထားပံုက ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ မရွိလွဘူးလို႔ ထင္တယ္။

အႏုပညာေတာ္လွန္ေရးလုိ႔ ေျပာရေအာင္က်ေတာ့လည္း ဒီဝတၳဳထဲက အေတြးေတြဟာ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ေတာ့ ခုမွ အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနႏုိင္ေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ အသစ္အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဆိုအမိန္႔ေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ ကုိယ္ပုိင္အယူအဆ နည္းသလိုလည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ပါတဲ့ ကုိယ္ပုိင္အယူအဆေတြကလည္း အသစ္အဆန္းေတာ့ မဟုတ္လွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း ျပန္ၾကားေရး ဝန္ၾကီးဌာနရဲ႕ လုပ္ပံု၊ လူအမ်ားစုရဲ႕ ေတြးပံုေခၚပံုေတြေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေလးကပဲ ေတာ္လွန္ေရးတစ္ရပ္လိုေတာင္ ျဖစ္သြားေရာ။

ေကာင္းကင္ကုိ (ဇြန္ ၂၇၊ ၂၀၁၄)