ငါ့ေလွငါေလွာ္ ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ေရာက္

တိုင္ထိပ္က…
ရုန္းရင္းကန္ရင္း ပ်ံေနရတဲ့အလံမွာ
စစ္ဖိနပ္ရာ ထင္ေနတယ္။

လိပ္ျပာျဖစ္ႏုိင္သူမ်ားလည္း
ပုိးတံုးလံုးဘဝနဲ႔ ေရတိမ္နစ္ခဲ့။

လြတ္လပ္ခြင့္လား
ဖိနပ္ခၽြတ္နားအထိေတာ့
ေပါလစ္တုိက္ေပးမယ့္သူေတြအျဖစ္
ေခါင္းငံု႔ဝင္ခြင့္ေပးပါလိမ့္မယ္။
စည္းေပၚမွာေတာ့
ဥပေဒမ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔
ဆာေလာင္ေနတဲ့ ဓားတံုးတံုးေတြက
ကၽြံထြက္လာမယ့္ လက္ေတြဆို ျဖတ္ဖုိ႔အသင့္။

လက္ပူတုိက္အမတ္တေယာက္ကေတာ့
ေနာက္ျပန္လဲေတာ့မယ့္ အေနအထားကုိေတာင္
ရင္ေကာ့ေနဟန္ေဆာင္ျပီး
ထံုးစံအတုိင္း ေအာ္လိုက္တယ္
ငါ့ေလွငါေလွာ္ ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ေရာက္တဲ့
ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ဘဝကုိေတာ့ေမ့ေနတယ္။

စိတ္ဝင္စားဖုိ႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္
ျပိဳက်ျပီးသားအရာကုိ
ဘယ္လိုထပ္ျပီးျဖိဳခ်မလဲ။

စိတ္နာဖုိ႔လည္းေကာင္းတယ္။
အငိုဝျပီးသားလူေတြ
ဘယ္လုိထပ္ျပီးငိုရမလဲ။
ေကာင္းကင္ကုိ

ေခတ္ကဆြဲဖြင့္လိုက္တဲ့ အလွ

အခု ငါဖတ္ေနတဲ့ ကဗ်ာက
စကတ္ တုိတိုေလးနဲ႔။

ငါလည္း
ေသြးနဲ႔ကုိယ္ သားနဲ႔ကုိယ္ပဲ
ကုိင္ထားတဲ့ သစ္သားမီးျခစ္က မီးေတာက္
ငါ့လက္ကုိလာမဟပ္မီအထိ
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေငးၾကည့္မိတယ္။

အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ
ငါ့မ်က္ႏွာေပၚမွာဖံုးထားတဲ့ ငါ့မ်က္ႏွာ
ဖံုးမရဖိမရ ကြာက်သြားလို႔
ဝါက်ႏွစ္ေၾကာင္းေတြ႕လိမ့္မယ္။
‘အေပ်ာ္ဖတ္’ ဆိုရင္ မၾကိဳက္ဘူး
‘အျပတ္ေဖာ္’ ရင္ေတာ့ ၾကိဳက္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ယဥ္ေက်းမွႈ အေၾကာင္း လာမေျပာပါနဲ႔
ယဥ္ေက်းမွႈဆိုတာ ရွႈေထာင့္တခုပါပဲ
တခ်ိဳ႕က အေရျပားတေထာက္စာ နီတိနဲ႔ ေျပာၾကတယ္
လုပ္ခ်င္တာလုပ္…အျမင္မရိုင္းေစနဲ႔တဲ့။
တကယ္ေတာ့
အေပၚယံယဥ္ေက်းမွႈဆိုတာ
အကုသိုလ္ဆန္ျပီးသား လူ႔သဘာဝမွာ
ဟန္ေဆာင္မွႈတခု ထပ္တိုးလို္က္တာပဲ ရွိတယ္။

ေရးသူနဲ႔ ဖတ္သူ
ၾကည္ျဖဴေနသမွ်
ေလာကီမွာ ဓမၼ ပါပဲ။

ေရစီးေၾကာင္းကို ဓားနဲ႔ ပုိင္းဖို႔ေျပာတဲ့
လူၾကီးမင္းတုိ႔ကို
တခုေတာ့ ေမးခ်င္တယ္။
ေခတ္က ဆြဲဖြင့္လုိက္တဲ့အလွကုိ
မခံစားဖူးတဲ့သူ ဘယ္သူရွိလို႔လဲ။

ေကာင္းကင္ကို

ေမာင္ေမာင္ေမ့

(၁)
“ေဟ့ေကာင္ၾကီး”
လူတေယာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန က်ေနာ့္ကုိ လက္ျပျပီး ႏွဳတ္ဆက္လာတယ္။
အဲဒီ့လူကို က်ေနာ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးၾကီးကို သိေနတယ္။ ဘယ္သူမွန္း ေတာ့ ခ်က္ျခင္းစဥ္းစားလို ့မရဘူး။ ဒါနဲ ့ဦးေႏွာက္ကို အလ်င္အျမန္ အလုပ္ေပးလိုက္ရတယ္။ ေၾသာ...အီလက္ထရြန္းနစ္ သင္တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း။ သူက က်ေနာ့္ထက္ အသက္နည္းနည္း ၾကီးေပမယ့္ ရြယ္တူလုိ ေပါင္းမွ ၾကိဳက္တဲ့လူ။ (တကယ္က က်ေနာ့္ အထင္မွားတယ္ဗ်။ အီလက္ထရြန္းနစ္ သင္တန္းကလူ မဟုတ္ဘူး။ ဦးေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း)
က်ေနာ္လည္း သင္တန္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းထင္ျပီး ေခၚေနက် အတိုင္း ျပန္ႏွဳတ္ဆက္လုိက္တယ္။
“ဟား...ေခါင္းတံုး”
နည္းနည္း ေလွ်ာက္လာျပီးမွ ဦးေလးရဲ ႔သူငယ္ခ်င္းမွန္း စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတယ္။
ဟား...သြားျပီ။

(၂)
အလကားေန အလကား ပုိက္ဆံရေအာင္ဆိုျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၾကိဳးဖုန္းကို အိမ္ေရွ ့မွာထုတ္ထားတယ္။ ျမိဳ ့တြင္း၊ နယ္ေဝး ဖုန္းေခၚခ်င္ရင္ ရသလို အနီးအနားတဝိုက္က အိမ္ေတြကို ဖုန္းလာရင္လည္း ေခၚေပးတယ္။
တရက္ေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးတိုက္က ေခါင္းရင္းခန္း ေလးလႊာကို ဖုန္းလာတယ္။ နယ္က ေက်ာင္းသားေတြ ငါးေယာက္ ေျခာက္ေယာက္ေလာက္ စုျပီး ငွားေနၾကတဲ့ အခန္း။ အဲဒါ က်ေနာ္ သြားေခၚေပးရတယ္။ က်ေနာ့္ မွတ္ဥာဏ္ကလဲဗ်ာ...လူေခၚေခါင္းေလာင္းၾကိဳးကုိ ဆြဲျပီးမွ သူတုိ ့ထဲက ဘယ္သူ႔ ဆီလာတဲ့ ဖုန္းမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ ့ သူတို ့ထဲက တေယာက္က ရွိသမွ် နာမည္ေတြ က်ေနာ့္ကုိ ရြတ္ျပတယ္။
“လဒ လား”
“မဟုတ္ဘူးဗ်”
“Goat ၾကီး”
“မဟုတ္ဘူး”
“ေခြးနီ”
“မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။”
“ၾကြက္စုတ္”
“ဟာ..ဟုတ္ျပီ...ဟုတ္ျပီ…ၾကြက္စုတ္…ၾကြက္စုတ္”… ‘စုတ္’ပါတာကုိ က်ေနာ္ မွတ္မိတယ္။
က်ေနာ္လုပ္လုိက္တာနဲ ့သူတို ့ နာမည္လွလွေလးေတြ အကုန္ ေပၚကုန္ျပီ။

(၃)

က်ေနာ္တုိ ့အခန္း(ေျမညီထပ္) မွာ တံခါး ႏွစ္ထပ္ ရွိတယ္။ အျပင္ဆံုးက တံခါး (အျပာေရာင္ရယ္)၊ ဖိနပ္ခၽြတ္ခန္းနဲ ့ဧည့္ခန္းၾကားက တံခါး(အနီေရာင္ရယ္)။ ဖိနပ္ခၽြတ္အခန္း မွာ တိုက္တျခမ္းလံုး (ေျခာက္လႊာလံုး) အတြက္ ေရေမာ္တာငါးလံုးကုိ စုျပီး ထားထားတယ္။ အဲလို တံခါးႏွစ္ထပ္ရွိေတာ့ အေပၚထပ္ကလူေတြ ေမာ္တာ ျပင္ရင္ ကုိယ္က ေစာင့္ၾကည့္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အတြင္းတံခါး(အနီ) ကို ပိတ္ျပီး ေနာက္ေဖးခန္းထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ဝင္ႏွပ္ေနလုိ႕ ရတယ္။ သူတို႔ ေမာ္တာ ျပင္ေနတုန္း ျမိဳ ႔ထဲထြက္ခ်င္ရင္လည္း အျပင္တံခါး (အျပာ) ကုိ ေမာ္တာျပင္ဖုိ ့ဖြင့္ေပးထားျပီး အတြင္းတံခါး (အနီ) ကို ေသာ့ခတ္ပိတ္ခဲ့ျပီး ထြက္လိုက္ရံုပဲ။

သာမန္အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က တံခါး ႏွစ္ထပ္လံုးကို ေသာ့ခတ္ျပီးေနေလ့ရွိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တရက္...
ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမ တေယာက္ အလည္လာတယ္။ တအိမ္လံုး ခရီးထြက္သြားျပီး က်ေနာ္တေယာက္တည္းပဲ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္။ ဆရာမျပန္ေတာ့ က်ေနာ္ တံခါးလိုက္ပိတ္ရတာေပါ့။ ဧည့္ခန္းကေန ဖိနပ္ခၽြတ္ခန္း အေရာက္မွာ အတြင္းတံခါးကို အျပင္ဘက္ (ဖိနပ္ခၽြတ္ခန္းဘက္)ကေန က်ေနာ္ အမွတ္တမဲ့ ေသာ့ခတ္လိုက္မိ္တယ္။ဆရာမလည္း ဖိနပ္ခၽြတ္ အခန္းကေန ေျမၾကီးေပၚလည္း ေရာက္ေရာ ခဏေလာက္ ဟုိေငးဒီေငးလုပ္ျပီးမွ အျပင္တံခါး ကို တံခါးႏွစ္ခုၾကားကေန ဖိနပ္ခၽြတ္ခန္း ဘက္ကေန(အတြင္းကေန) ေသာ့ခတ္ လိုက္မိျပန္တယ္။ ဟာ...ေသာ့တံ က အိမ္အတြင္း ထဲက ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ေမ့ခဲ့ျပီ။ တံခါးႏွစ္ခုလံုးကိုလည္း အမွတ္တမဲ့ ေသာ့ခတ္ထားမိျပီ။ က်ေနာ္ တံခါး ႏွစ္ခု ၾကားမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိတ္မိသြားျပီ။ ဆရာမကလည္း အေဝးကို ေရာက္သြားျပီ။
အဲဒါန႔ဲ က်ေနာ္ လူျဖတ္အသြားကို ေစာင့္ရတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ညၾကီး မဟုတ္လို ့။ ပထမဆံုး ဂ်ာနယ္ေရာင္းတဲ့ လူတေယာက္ျဖတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာတာကို နားေထာင္ေပမယ့္ ခပ္တည္တည္နဲ ့မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပီး ထြက္သြားတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ မ်က္ေစာင္းထိုး တိုက္က က်ေနာ္ တိတ္တခုိးၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး ျဖတ္သြားေတာ့မွ လွမ္းေခၚျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပျပီးေတာ့ သံျဖတ္လႊ ေတာင္းလိုက္ရတယ္။ ရွက္လိုက္တာ။

(၄)
အေဆာင္မွာ ေနတုန္းကလည္း….

က်ေနာ့္ေက်ာင္းနဲ ့အေဆာင္က သိပ္မေဝးဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္လည္း ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။ တခါတေလလည္း စက္ဘီးနဲ ့သြားတယ္။ တရက္ေတာ့ …. ေက်ာင္းကေန သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့စကားတေျပာေျပာနဲ ့ျပန္လာျပီး အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ေရေတြဘာေတြခ်ိဳးလိုက္ေသးတယ္။ ခဏေနလုိ ့ျမိဳ ့ထဲသြားမယ္လုပ္မွ ‘ဟာ…စက္ဘီးေက်ာင္းမွာ ေမ့က်န္ခဲ့ျပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျပန္လာမိျပီ။’ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ေက်ာင္းကုိ စက္ဘီးျပန္သြားယူရပါေရာ။ ဒါေပမယ့္ စက္ဘီးကုိ ခ်က္ျခင္းျပန္မရခဲ့ပါဘူး။ ့တေယာက္ေယာက္ကမ်ား ခုိးသြားလို ့လား? ဒါမွ မဟုတ္ အေစာင့္တေယာက္ေယာက္ကပဲ သိမ္းေပးထားလို ့လား? တခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ အေဆာင္ကေန ေက်ာင္းကုိ စက္ဘီးျပန္သြားအယူမွာ စက္ဘီးေသာ့ကုိဖြင့္ဖို ့ေသာ့တံက အေဆာင္က စားပြဲေပၚမွာ ေမ့က်န္ရစ္ခဲ့လုိ ့ပါ။ အဲဒီ့ေန ့က က်ေနာ္ အေဆာင္နဲ ့ေက်ာင္းကုိ အေခါက္ေခါက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္။

(၅)

တခါကလည္း…
က်ေနာ့္ စက္ဘီး ဘီးေပါက္ေနလို ့သူငယ္ခ်င္း စက္ဘီးကို ငွားျပီး ျမိဳ ့ထဲကုိ ထြက္ခဲ့တယ္။ ျမိဳ ့ထဲေရာက္ေတာ့ ဝယ္စရာရွိတာေတြ ဝယ္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆးမို ့လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ တနာရီေလာက္ ဂ်ာနယ္ဖတ္ရင္းနဲ ့ထုိင္လိုက္တယ္။ ပိုက္ဆံရွင္းျပီးလို ့ျပန္မယ္လည္း လုပ္ေရာ…
“ဟုိက္၊ ငါစီးလာတာ ဘယ္ စက္ဘီးမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။” က်ေနာ္က က်ေနာ့္စက္ဘီးပဲ စီးေနက် ။ သူ... သူ ့ရြာကေန စက္ဘီးယူလာတာကလည္း မၾကာေသးဘူး။ က်ေနာ္လည္း တခါမွ သူ ့စက္ဘီးကုိ သတိထား မၾကည့္မိဘူး။ စီးတုန္းကလည္း ဒီအတိုင္း နေမာ္နမဲ့နဲ ့တက္စီးလာတာ။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာကလည္း စက္ဘီးေတြက အမ်ားၾကီး။ အခုေန တဘီးခ်င္း လိုက္စမ္းျပီး ေသာ့ဖြင့္ေနရင္လည္း စက္ဘီးသူခုိး လို ့ထင္ၾကဦးမယ္။ ဒါန႔ဲ သူငယ္ခ်င္း စက္ဘီးလုိ ့ထင္ရတဲ့ ဘီးေတြ သူမ်ားစီးသြားလုိ နည္းသြားတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ဆိုင္ရွင္ကုိ ေျပာျပီး စမ္းၾကည့္ရတယ္။ ဒုတိယ ဘီးမွာ က်ေနာ့္အထင္မွန္သြားတယ္။ ဟူး!!!

(၆)

ေမ့တာေတြက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္ဗ်။ တခါတခါက်ေတာ့ ေမ့တယ္ဆိုတာထက္ အစကတည္းကကုိ နေမာ္နမဲ့နဲ႔ သတိမထားမိတာ။ (သူမ်ားစက္ဘီးစီးျပီး ဘယ္စက္ဘီးမွန္း မသိေတာ့တာ လိုမ်ိဳးေပါ့) တခါတခါက်ေတာ့လည္း အာရံုမ်ားျပီး ေမ့သြားတာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ္ေမ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ အတြင္းစိတ္ထဲမွာ နစ္ေနလုိ ့ေမ့သြားတာမ်ိဳး၊ သတိမထားမိတာမ်ိဳးေတြက ပုိမ်ားတယ္။ က်ေနာ္က အေတြးသမားေလ။ ထမင္းစားရင္လည္း ေတြးတတ္တယ္။ သြားတုိက္ရင္းလည္း ေတြးတတ္တယ္။

က်ေနာ့္သြားပြတ္တံေတြဆို က်ေနာ္ သြားတိုက္တိုင္း ေတြးရင္း သြားပြတ္တံက brush အမွ်င္ေတြကုိ ဝါးဝါးပစ္လို ့ဝယ္ျပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ တခါလည္း ေဆာင္းတြင္းၾကီး။ ေတာင္ၾကီး ျခံထဲက လူျမင္ကြင္းမွာ က်ေနာ္ သြားတိုက္တုန္း အေတြးလြန္ျပီး တေယာက္တည္းျပံဳးေနလို႔ ျခံေရွ ႔ကျဖတ္သြားတဲ့လူေတြက က်ေနာ့္ကုိ ျပံဳးေစ့ေစ့နဲ ့ ၾကည့္သြားၾကတာကုိ အမက ျမင္သြားျပီး အျပစ္ေျပာတယ္။ လူေတြကလည္း ခက္တယ္။ တေယာက္တည္း ငုိေနတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ သူစိတ္ဆင္းရဲစရာ ရွိလို ့ဆိုျပီး နားလည္ေပးၾကတယ္။ ေၾကာင္တယ္လို ့မထင္ၾကဘူး။ တေယာက္တည္း ျပံဳးျပီဆိုရင္ေတာ့ လြတ္သြားျပီထင္ၾကတယ္။ သူမ်ားျပံဳးေနႏုိင္တာကုိ မနာလိုတဲ့သေဘာမ်ားလား။ ဒါေပမယ့္ ခုေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္ ဆင္ျခင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေရခ်ိဳးေနတုန္းဆို မေတြးမိေအာင္ မစဥ္းစားမိေအာင္ သတိထားတယ္။ ေတာ္ၾကာ အာခီမီးဒီး(စ္)လို ျဖစ္သြားမွ ဒုကၡ….

က်ေနာ္ေမ့တာေတြ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္တာေတြ အရမ္းမ်ားေနျပီ။ ထမင္းဘူးဆိုလည္း ေမ့က်န္ခဲ့ေပါင္းမ်ားျပီ။ ထီးဆိုလည္း ဝယ္ရေပါင္းမ်ားျပီ။ ခ်ိန္းထားျပီး ေမ့သြားေပါင္းလည္းမ်ားျပီ။ တခါကလည္း ေက်ာင္းက သမဆိုင္က ဗလာ စာအုပ္ တဒါဇင္ကုိ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ထုတ္ျပီးမွ အတန္းထဲက အံဆြဲထဲမွာ ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။

တခါတခါ ေမ့တတ္တဲ့ ဝသီက ဘဝကိုပါ ထိခုိက္လာတယ္။ မျဖစ္ဘူး။ တခုုခုေတာ့ လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။

(၇)

အနာသိရင္ ေဆးရွိရမွာေပါ့။ တရက္ အေမ့အိမ္ စာအုပ္ဆုိင္မွာ က်ေနာ္စာအုပ္ တအုပ္ေတြ႕တယ္။ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းေအာင္ ေလ့က်င့္တဲ့နည္းေတြ ပါတဲ့စာအုပ္။ စာအုပ္နာမည္လား? အခု ေမ့သြားျပီ။ ေရးတဲ့သူကုိလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒါ အဲဒီ့စာအုပ္ကိုေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္ အရမ္းစိတ္ဝင္စားသြားျပီး လွန္ေလွာ ၾကည့္မိတယ္။ မဆိုးဘူးပဲ။ အဲဒီ့ထဲမွာ နည္းေတြေတာ္ေတာ္စံုတယ္။ တူရာ group လုပ္ျပီး မွတ္နည္းေတြ၊ gist ထုတ္ျပီး မွတ္နည္းေတြ၊ ကာရန္ေလးေတြ ခ်ိတ္ျပီး မွတ္နည္းေတြ၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ စိတ္ကူးျပီး ျမင္ေယာင္ျပီး မွတ္နည္းေတြ….ၾကံၾကံဖန္ဖန္စိတ္ကူးျပီး မွတ္တယ္ဆုိတာက ဒီလို…ဥပမာ ရံုးမွာ ထမင္းဘူး ေမ့က်န္တတ္တယ္ ဆုိပါေတာ့။ ရံုးတံခါးေပါက္မွာ ဆန္ေကာေလာက္ၾကီး ရွိတဲ့ ထမင္းဘူးအၾကီးၾကီး ပိတ္ေနလုိ႔ ရံုးအျပင္ကို ထြက္လုိ႔ မရဘူးလုိ႔ ေလးငါးေခါက္ေလာက္ ျမင္ေယာင္ျပီး စိတ္ကူးၾကည့္လုိက္။ ရံုးက ျပန္ခါနီးတုိင္း စိတ္ကူးၾကည့္လိုက္။ အက်င့္ရသြားတဲ့အခါ ရံုးတံခါးေပါက္ကထြက္မယ္လုပ္တုိင္း ထမင္းဗူးကုိ သတိရလိမ့္မယ္။ နည္းေတြက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏုိင္ခ်င္ ႏုိင္ေနလိမ့္မယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။ မွတ္မိဖို႔ အဓိက မုိ႔လား။

စာအုပ္က ေရးထားေသးတယ္။ အဲဒီ့ထဲက ေလ့က်င့္နည္းတခ်ိဳ႕က ညဘက္ လူသံသူသံ တိတ္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ ေအးေအးေဆးေဆး သက္ေတာင့္သက္သာ က်င့္ရင္ ပုိထိေရာက္တယ္တဲ့။ က်ေနာ္ ေလ့က်င့္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။

က်ေနာ္ စာအုပ္ကုိ လွန္ေလွာၾကည့္ျပီး သေဘာက်သြားတယ္။ ငါ့ႏွယ္ ေစာေစာက ေတြ႕ခဲ့ရင္ ျပီးေရာ။ စာအုပ္ကုိ ျမည္းၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ က်ေနာ္ေမ့တတ္တဲ့ဖုန္းနံပါတ္ တခုကို နည္းတခုသံုးျပီးမွတ္လိုက္တယ္။ နံပါတ္က ၅၄၁၃၅၇။ က်ေနာ့္စိတ္ကူးထဲမွာ ငါးေလးတေကာင္ ေရကန္ထဲမွာ ကူးခတ္ေနတာကို ျမင္ေယာင္လိုက္တယ္။ ဒါဆို ေရွ႕ႏွစ္လံုး “၅၄” ကို မွတ္မိျပီ။ ေနာက္ေလးလံုးကလည္း မခက္ဘူး။ မဂဏန္းေတြ အစဥ္လိုက္။

ဒီေန႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လိပ္စာေပးတာကုိလည္း သတိရလိုက္တယ္။ သူေနတဲ့ တိုက္က ေရႊမာလာ အိမ္ယာ။ အခန္းက G3။ အဲဒါကုိ က်ေနာ္ဘယ္လုိ မွတ္ရရင္ ေကာင္းမတုန္း။ “မာလာ” ကို G3 နဲ႔ ခ်ိန္လုိက္တယ္ လို႔မွတ္လိုက္ရမလား။ သိပ္မေကာင္းေသးဘူး။ မာလာကုိ ကုိယ္တုိင္ အေျမာက္နဲ႔ ခ်ိန္ထားတယ္ လို႔မွတ္လိုက္တယ္။ အေျမာက္ကုိ သတိရရင္ G3 ကို သတိရမယ္။ မာလာကုိ သတိရရင္ ေရႊမာလာ အေဆာင္ဆိုတာကုိ သတိရမယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ မာလာဆိုတဲ့ေကာင္မေလးလည္း တကယ္ရွိတယ္ေလ။

ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္ေကာင္မေလးနဲ႔ ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္ ခ်ိန္းထားတာကုိ သတိရမိတယ္။ ခုက တနာရီခြဲပဲ ရွိေသးတယ္။ ခါတိုင္းေတာ့ သင္တန္းက အျပန္ သူနဲ႔ခ်ိန္းထားတာကုိ ေမ့ေမ့ျပီး အိမ္ကုိတန္းျပန္မိလို႔ ျပႆနာ တက္ေပါင္းလည္းမ်ားျပီ။ ဒီတခါေတာ့ မေမ့ေစရဘူး။ အရပ္ပုပု ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ႔ ဘီလူးမၾကီး နာရီတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ငါ့ကုိ ေစာင့္ေနတယ္လို႔ ျမင္ေယာင္ျပီး မွတ္လိုက္မယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ဘီလူးမ၊ ဘီလူးမ၊ ဘီလူးမ ဆိုျပီး သံုးခါရြတ္လိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ စာအုပ္ဆိုင္ကေန စာအုပ္ေတြဝယ္…ျပီးေတာ့ သင္တန္းကုိသြား။ သင္တန္းမွာလည္း သတိရတိုင္း ဘီလူးမၾကီး နာရီၾကည့္ျပီး ေစာင့္ေနျပီ လို႔ စိတ္ထဲကေန ခဏခဏ ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ သင္တန္းျပီးေတာ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာကုိ မေမ့ေတာ့ဘူးေပါ့။ တယ္ဟုတ္ပါလား။

(၈)

ဒီေန႔ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္လန္းေနတယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာလည္း မေမ့ေတာ့ဘူး။ သင္တန္းမွာ Resistor ရဲ႕ colour code ေတြကုိလည္း ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ နည္းထြင္ျပီး ကာရန္ေလးေတြ ခ်ိတ္ျပီး မွတ္လိုက္တာ လံုးဝ အဆင္ေခ်ာသြားတယ္။ တယ္ဟုတ္ပါလား။ ဒါေတာင္ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းေအာင္ ေလ့က်င့္နည္း စာအုပ္ကုိ ဖတ္ရေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆိုင္မွာ ခဏေလာက္ လွန္ေလွာျမည္းစမ္းၾကည့္တာပဲ ရွိေသးတာ။ တအုပ္လံုးဖတ္ျပီးလို႔ လိုက္က်င့္ျပီးသြားတဲ့ အခါဆိုရင္ေတာ့…

(၉)

အခု အလုပ္ေတြလည္း ျပီးသြားျပီ။ လူသံသူသံ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အခ်ိန္လည္းေရာက္ျပီ။ စာအုပ္ထဲက မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းနည္းေတြကုိ စျပီးေလ့က်င့္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္ျပီ။ က်ေနာ္ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ ဖြင့္လုိက္တယ္။
“ဟိုက္…စာအုပ္ေတြအကုန္လံုး စာအုပ္ဆုိင္က ေငြရွင္းတဲ့ေကာင္တာမွာ ေငြရွင္းျပီးမွ ေမ့က်န္ခဲ့ျပီ”။

(၁၀)

ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္

က်ေနာ္ ဘန္ေကာက္က ABAC တကၠသိုလ္ မွာ တေယာက္တည္း ထုိင္ရင္း wireless နဲ႔ အင္တာနက္ သံုးေနတုန္း engineering က ျမန္မာေက်ာင္းသား တစု ေရာက္လာျပီးေတာ့
“အကုိ… ဒီမွာ ၾကာဦးမလား မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ဆရာနဲ႔ ခဏ သြားေတြ႕မလို႔။ ဒီပစၥည္းေတြ ခဏ ၾကည့္ထားေပးလို႔ ရမလားမသိဘူး”

မီိတာေတြ ဘာေတြ၊ အီလက္ထရြန္းနစ္နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ laptop တလံုးလည္း ပါသလုိလိုပဲ…

“ရတယ္ညီ။ အကို ညေနအထိ ရွိဦးမွာ”

က်ေနာ္သံုးရင္းသံုးရင္းနဲ႔ ေရဆာလာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေရဗူးကလည္း ေမ့ခဲ့ျပန္ျပီ။ ဒီၾကားထဲ ဗုိက္ကပါ နည္းနည္းဆာလာတာနဲ႔ 7-11 စတိုးဆိုင္ကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဆိုင္ကေန ေပါင္မုန္႔တလံုးဝယ္..ဗုိက္ျဖည့္ျပီးေတာ့ အိမ္ကုိ ခဏျပန္လိုက္ေသးတယ္။ ခဏေနမွ engineering က ေက်ာင္းသားေတြ ကုိယ့္ကုိ ပစၥည္းအပ္ခဲ့တာကို သတိရလို႔ ေက်ာင္းကုိ ျပန္ေျပးရတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႔ကုိလည္း မေတြ႕ဘူး။

ေနာက္ေန႔ သူတုိ႔နဲ႔ လမ္းမွာ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ့္ကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္သြားတယ္။ ဘာသံမွ မၾကားရဘူးဆိုေတာ့ ပစၥည္းေတြ မေပ်ာက္လုိ႔ေနမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လာသည္အထိ ေစာင့္မေပးပဲ တမင္ျပန္သြားတယ္လုိ႔ ထင္လို႔လား မသိဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ မေခၚေတာ့ဘူး။
ေကာင္းကင္ကို
(၂၀.၁.၂၀၁၁)

ဖန္ခြက္ထဲက အျမွဳပ္မ်ား

တခ်ိဳ႕ ခ်ီးက်ဴးသံေတြကုိ
လက္ထိပ္ေတြအျဖစ္ ျမင္လာတယ္။

တခ်ိဳ႕လက္ခုပ္သံေတြကုိ
ေနာက္ဒါမ်ိဳးပဲလုပ္ပါဆိုတဲ့ အမိန္႔ေတြအျဖစ္
ငါဘာလို႔ ၾကားခဲ့တာလဲ။

ငါ့အနာ ငါခြဲဖုိ႔
ငါ့ဘာသာငါ ဓားေျမွာင္တလက္ဆြဲတာ
ျခိမ္းေျခာက္တာ မဟုတ္ရပါဘူး
မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ပါ။

ေလာကမွာ
အလြတ္လပ္ဆံုး အလုပ္ကုိ လုပ္ရတာ
မလြတ္လပ္ဆံုးပဲ။
ေကာင္းကင္ကို