ေမတၱာဆိုတာ စူးတတ္တယ္

ေက်ာက္တံုးထဲကေနေတာင္
ေသြးေတြပန္းထြက္လာေအာင္
နင္မန္းမွႈတ္ႏုိင္မွန္းလည္း သိပါတယ္။

နင့္ႏွႈတ္ခမ္းက ေၾကြက်လာမယ့္
မကုန္မခန္းႏုိင္တဲ့ ပန္းေတြဟာ
သံမဏိရင္ေတြ ခ်ိဳင့္ဝင္သြားသည္အထိ
တန္ခိုးရွိမွန္းလည္း သိပါတယ္။

တေခ်ာင္းထဲေသာ စိတ္နဲ႔
ေျပးေနတဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေတြ
နင့္ေၾကာင့္ မရွႈမလွ ေခ်ာ္လဲတုိင္း
နင့္အတိတ္နဲ႔ နင္ ေျခရာတုိင္းႏုိင္တုန္းမို႔
နင္ေက်နပ္ေနမွန္းလည္း သိပါတယ္။

အေကာင့္မ်ားစြာဖြင့္ျပီး
၁၅၀၀ လႊင့္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေရ၊

သိလ်က္နဲ ့မိုက္ေနသူက
နင္မသိပဲ မိုက္မိမွာစုိးလို႔
တခုေတာ့ သတိေပးမယ္။
ေက်းဇူးျပဳျပီး နင္းမသြားပါနဲ႔။
ငါ့ႏွလံုးသားက ကြဲလြယ္အက္လြယ္
နင့္ေျခဖဝါးေတြ ရွလိမ့္မယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ဟသၤာ

ျပိဳင္တူေတာ့ တြန္းပါတယ္။
တေယာက္က လီဗာနင္းရင္
တေယာက္က ဘရိတ္နင္းတယ္။

ဖက္ေတာ့ဖက္ထားပါတယ္။
ေကာ္နာေစာင့္ေနတဲ့ ေဘာလံုးသမား ႏွစ္ေယာက္
တေယာက္ကုိ တေယာက္ ဖက္ထားသလိုမ်ိဳး။

ဒဂုန္တာရာက ေျပာတယ္။
“ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ
ရန္သူကုိ မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ”တဲ့...
ခုေတာ့ မိတ္ေဆြေတြပဲ ရန္သူ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။

ေမးခြန္းတေတာင့္နဲ႔ ပစ္လိုက္တိုင္း
ငွက္ႏွစ္ေကာင္ သူတို႔ ရတယ္။
ဖဲတခ်ပ္ ဆြဲထုတ္လိုက္တိုင္း
ပန္းႏွစ္ပြင့္ ေၾကြေၾကြက်တယ္။

ကဲ…
ေသြးထားတဲ့ ဓားေတြသံေခ်းမတက္ဖုိ႔
ကုိယ့္လက္ကုိယ္ျပန္ ခုတ္ၾကစုိ႔။
ေကာင္းကင္ကို

တဘက္ျမင္

ေလာကၾကီးမွာ
ေျဖရအခက္ဆံုး ေမးခြန္းက
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းပဲ။

ေျဖၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း
ဘုရားေတြ ဆိုတာေတာင္မွ
သတ္မွတ္မွႈအရပဲ ရွိတာ။

ယံုၾကည္ခ်က္လို ့ေခၚခ်င္ေခၚ
မွိႈင္းလို ့ေခၚခ်င္ေခၚ
ရပ္မယ့္ေျခေထာက္ေတြရွိလို႔
ရပ္စရာ ေျမၾကီးရွိတာ။

ဒီလိုနဲ႔ ငါ
တိမ္ေတြေပၚမွာ ရပ္
သူမ်ားေတြကုိ ဖ်တ္ခနဲ အၾကည့္
ေဟာ..ဟုိမွာ ပိစိေလးေတြ။
ေကာင္းကင္ကို

ဓားဝွက္ထားတဲ့ ေျခဖဝါး

အစကေတာ့
ေသာႏုတၳိဳရ္လုိ အၾကည့္
ဒုကၡသည္ ဥပဓိနဲ ့။

ကုိယ့္အတၱကုိယ္ မ်က္ႏွာလႊဲ
ေဖးကူလက္တြဲ လိုက္မွ
အျပံဳးတခ်က္ မပ်က္
လူစားလဲရက္တာ နာလုိက္တာ။

အစကေတာ့
မိတ္ေဆြထက္ပုိတဲ့ အျပံဳး
ပန္းပြင့္မ်က္ႏွာဖံုးနဲ ့။

ကုိယ့္သံသယေတြကုိ သန္ ့ရွင္း
ခင္မင္မွႈေတြနဲ႔ တံတားခင္းေပးလိုက္မွ
ဓားသြားနဲ ့ခ်နင္း
ငါရင္းလုိက္ရတာ နာလိုက္တာ။
ေကာင္းကင္ကို