ဒုိင္ယာရီထဲမွ တလြဲမ်ား

လိပ္စာ

“………………………………………………………..”
“……………………………………………….”
“………………………………”
“……………………………………………………………………..”
“ဟုတ္လား…က်ေနာ္သူနဲ ့ေတြ ့ခဲ့တယ္။ တကားတည္းပဲ”
“ဟာ! ဒါဆို လုပ္စမ္းပါဦး။ သူဘယ္မွာ တည္းမယ္ဆိုတာ နင္သိလား။”
“အင္း။ သိတယ္၊သိတယ္။ တက္စီ ငွားခါနီးတုန္းက သူ (……..)မွာ တည္းမယ္လုိ ့ေျပာတာပဲ။ ေရခ်ိဳးျပီးတာနဲ ့ က်ေနာ္ သားသားကုိ ေခၚျပီး သူ ့ဆီသြားၾကည့္လုိက္မယ္။”

*******

ဦးေလးနဲ ့က်ေနာ္ ဘုန္းဘုန္းကုိ ဦးခ်လုိက္တယ္။ (ဘုန္းဘုန္းကုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ ့မသိပါ။) ျပီးေတာ့ ဦးေလးက ဘုန္းဘုန္းကုိ ေလွ်ာက္တယ္။
“တပည့္ေတာ္ ဆင္ေပါက္နဲ ့ေတြ ့ခ်င္လုိ ့ပါဘုရား”
“ဆင္ေပါက္??????? လူကုိေျပာတာလား ဒကာၾကီး”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။ ျမိဳ ႔သစ္ကပါ။ သူ ့နာမည္ရင္းက ကိုတင္ေအာင္စိုးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ေပါက္လို ့ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။
“တင္ေအာင္စုိး??? ဒီကုိမလာပါဘူး။ သူက ဒီမွာ တည္းမယ္လို ့ေျပာသြားလုိ ့လား။”
“တင္ပါ့။ သရက္ေတာေက်ာင္းမွာ တည္းမယ္လို ့ေျပာပါတယ္”
“ဟာ….သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္က ေက်ာင္းခြဲေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိတာ ဒကာၾကီးရဲ ႔။ သူဘယ္ေက်ာင္းခြဲမွာ တည္းမယ္လုိ ့ေျပာတုန္း”
“ဟာ…ဟုတ္လား၊ဘုရား။ တပည့္ေတာ္က တေက်ာင္းတည္းပဲ ထင္ေနတာ။ ဒုကၡပါပဲ”
အနီးနား တဝိုက္မွာ ရွိတဲ့ ကုိရင္ေတြနဲ ့လူေတြက က်ေနာ္တို ့ကုိ ျပံဳးေစ့ေစ့နဲ ့ၾကည့္ၾကတယ္။

ကိစၥက အေရးၾကီးလုိ ့ဦးေလးက လက္ေတာ့ မေလွ်ာ့ေသးပါဘူး။ သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္ဝင္းၾကီးထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း ေတြ ့တဲ့ ကုိရင္ တခ်ိဳ ့ကုိ ကုိတင္ေအာင္စုိးကို သိလား ဆုိျပီးေမးေနပါေသးတယ္။ အေမးခံရတဲ့ ကုိရင္ေတြလည္း ျပံဳးေစ့ျပံဳးေစ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဘးနားကေန ရွက္ေနျပီ။ ဆက္မေမးေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ျပန္ခ်င္ေနျပီ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္ဝင္းရဲ ႔ ဂိတ္တခုနားက ခံုတန္းလ်ားမွာ ထုိင္ၾကရင္း ညေမွာင္သည္အထိ ကုိဆင္ေပါက္ ဝင္လာလို ဝင္လာျငား ဦးေလးနဲ ့က်ေနာ္ ေစာင့္ၾကည့္ၾကေသးတယ္။ ေက်ာင္းတုိက္ဝင္းၾကီးရဲ ့ဂိတ္ေရွ ႔မွာ ….က်ေနာ္တို ့ရဲ ႔ ေကာက္ရုိးမွ်င္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆိုတဲ့ အပ္နဲ ့ ကုိဆင္ေပါက္ ဆိုတဲ့ အပ္…..အပ္ ႏွစ္စင္း မထိလိုက္ပါဘူး။ ကုိဆင္ေပါက္ကုိ က်ေနာ္တို ့မေတြ ့ခဲ့ရပါဘူး။ အဲဒီ့ညက အိမ္ကေန လည္ပင္းတရွည္ရွည္နဲ ့ ေမွ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕ဆႏၵကုိ က်ေနာ္တို ့မျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ေကာင္းကင္ကို

တခါတခါ ေကာင္းရင္မၾကိဳက္တဲ့ ေလာက

တေယာက္တည္း ငုိေနျပီဆိုရင္
အမ်ားက နားလည္ေပးလိမ့္မယ္။
တေယာက္တည္း ျပံဳးေနျပီဆိုရင္ေတာ့
ထူးဆန္းေနသလိုမ်ိဳး ၾကည့္ၾကေတာ့မယ္။

ေၾသာ္...
လူမ်ားစြာကုိ တျပိဳင္တည္းမုန္းသူေတြေတာင္
လက္ခုပ္သံတခ်ိဳ ႔ ရၾကေသးတယ္။
လူႏွစ္ေယာက္ကုိ တျပိဳင္တည္းအခ်စ္
အဲဒီ့မွာ အျပစ္ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
ေကာင္းကင္ကို

ကုိယ့္မင္း ကုိယ့္ခ်င္း ဆိုေပမယ့္

သနားဖုိ ့ေကာင္းတဲ့ ပံုျပင္ေတြထဲမွာ
အမွန္နဲ ့မုသား
အခ်ိဳးဘယ္ေလာက္နဲ ့ပဲ ေရာထားေရာထား
ရက္စက္ျခင္းကေတာ့ ထင္ရွားခဲ့တယ္။

ပန္းပဲေမာင္တင့္တယ္၊ေတာင္မၾကီး ရွင္ညိဳ၊ ေျမာက္မင္း ရွင္ျဖဴ၊ ေရႊဖ်ဥ္းၾကီး၊ ေရႊဖ်ဥ္းငယ္၊ မႏၱေလးဘိုးေတာ္၊ ရွင္ကြ
ဘုရင္ေတြ မတရားသတ္လို ့
ေသျပီးျဖစ္သြားၾကတယ္ဆိုတဲ့ နတ္ေတြ
ေခတ္ဆိုးတို ့ရဲ႕ သက္ေသေတြအျဖစ္
နတ္ကြန္းထဲမွာ ေနေနၾကတယ္။

ကဗ်ာေလးထဲမွာ ဆက္အိပ္ပါရေစ

သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ
ကုိယ့္နာမည္ အတိုေကာက္ေလး။
နာမည္ရဲ ႔ေနာက္မွာေတာ့
ေကာင္မေလး တေယာက္
လက္ႏွစ္ဘက္ကုိ ေျမွာက္ျပီး အသည္းပံုဆက္
သူ ့မ်က္ႏွာကလည္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ျဖာထြက္လုိ ့။

ေၾသာ္..
ရင္ခုန္သံကလြဲလုိ ့…ေလာကၾကီးတခုလံုး အသံတိတ္
အေရျပားေပၚကုိ ၾကက္သီးေလးေတြ လွ်ံဖိတ္
ကုိယ့္ဇာတ္ဝင္ခန္း အထြတ္အထိပ္ေလးကုိ
လက္ေတြ ့ဘဝဆိုတဲ့ လက္သည္းနဲ႕ ဆိတ္မၾကည့္ခ်င္ဘူး
တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အိပ္မက္ကေလးက်ိဳး
အခ်ိန္မတန္ခင္ ႏိုးမွာစုိးလုိ ့။
ေကာင္းကင္ကုိ

စႏၵာမရွိေတာ့တဲ့ ေကာင္းကင္

အေၾကာင္းမျမင္ရတဲ့ ကံၾကမၼာက ကြက္က်ားေမႊတယ္။
ေကာင္းကင္အပါးမွ စႏၵာက ထြက္သြားေလတယ္။
ေမာင္းဝင္လာတဲ့ ဒဏ္ရာရထား ဆက္သြားေနဆဲ။
ေျပာင္းခ်င္လွလည္း အဖန္တရာမက ဆက္မွားေနဆဲ။

စိတ္ဓာတ္က်ျခင္းဆိုတဲ့ သတၱဝါက အသက္တအားရွည္တယ္။
ျပႆနာ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကုိလည္း ဆက္ပြါးေနတယ္။
ငါနဲ ့ငါ ထပ္တူမက်ေတာ့တဲ့ ရက္အမွားေတြထဲ
မသိစိတ္နဲ ့ပဲ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ ဆက္သြားေနခဲ့။

ငါ့ရင္ထဲမွာ စိတၱဇတေစၦေတြ က်က္စားေနတယ္။
ျမင္ျမင္သမွ်မွာ တျခားအေရာင္ေတြထက္ အနက္မ်ားေနတယ္။
ေၾကာင္ေနတဲ့နားကလည္း အျပစ္တင္သံေတြပဲ ဆက္ၾကားေနခဲ့
အိပ္မက္ထဲအထိ္ ႏွိပ္စက္ေနတာလည္း သူတို ့မ်က္ႏွာနဲ ့ပါးကြက္သားေတြပဲ။

ရွင္သန္လုိစိိတ္ဆိုတဲ့ ကုိယ္ေစာင့္နတ္ကေတာင္ ငါ့ကုိစြန္ ့ခြာ ထြက္သြားေလတယ္။
ႏွလံုးသားနဲ ့ငါေရႊ ့မိသမွ် ေကာင္းရွံဳးျဖစ္မယ့္ အကြက္မွားေတြပဲ
ငါမထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တဲ့ ငါေတြဟာ ငါ့ရန္သူရဲ ့ဘက္သားေတြပဲ
ရွံဳးနိမ့္ျခင္းဟာ ေအာင္ႏုိင္သူအျဖစ္ ငါ့အျပဳအမူေတြကုိဝင္ပူးျပီး ထြက္ၾကြားေနဆဲ။
ေကာင္းကင္ကို

ကမၻာပ်က္ ကမၼဌာန္း

လူေတြအားလံုး
ပုခံုးေပၚက အိမ္စာ ေတြကိုခ်
ေန႔ေရႊ႕ညေရႊ႕ ဆႏၵတခ်ိဳ႕ကုိ
ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ရဖို ့
ကမၻာပ်က္ဖုိ ့ကုိပဲ ဆုေတာင္းေပးရေတာ့မလိုလို…

ေၾသာ္…လူဆိုတာ
မလြန္ဆန္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနေတြေအာက္မွာ
ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္ ခဏခဏ
သစၥာေဖာက္ေဖာက္ေနၾကရတဲ့ သတၱဝါေတြပါလား။

စိတ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္သင့္တယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း
ခၽြန္းအုပ္လိုက္ရသမွ် စိတ္တိုင္းဟာ
ဆင္ရုိင္းေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။
တခါတခါဆို
အေျခအေနေတြကုိ ငဲ့ျပီး
ခ်ိဳးလိုက္ရတဲ့ အညြန္ ့ေလးေတြထဲမွာ
အျပစ္ကင္းတဲ့ စိတ္ကူးေလးေတြနဲ ့
ခ်စ္ျခင္းရဲ ႔ ‘အရိပ္ဦး’ေလးေတြေတာင္ ပါသြားတတ္တယ္။

ပညာရွိတေယာက္ကေတာ့ ဆုိတယ္။
သင္ဟာ သင္ပီသဖုိ ့နဲ ့
ရလာသမွ် စကၠန္ ့တိုင္းကုိ တန္ဖိုးထားတတ္ဖို ့
ေနေနရတဲ့ ေန ့တုိင္းကုိ
ေနာက္ဆံုးေန ့လို ့သေဘာထားဖုိ႔ လိုသတဲ့။

အဲဒီ့ အဆိုကို
အျပည့္အဝ မေထာက္ခံလို ေပမယ့္
တခါတခါ…ကုိယ့္သတိ ကုိယ္ျပန္ႏွိဳးဖို ့
အဲလုိ ကမၼဌာန္းမ်ိဳးေတာ့ လိုမယ္ထင္တယ္။

တကမၻာတည္းစီး တခရီးတည္းသြားတို ့ေရ…
တန္ဖိုးဆိုတာ ဆံုးရွံဳးသြားမွ သိတတ္တာမို ့
စိတ္ကူးေလးနဲ ့ခဏေလာက္ ရင္ဆုိင္ၾကည့္ၾကရေအာင္။

စိတ္တံခါးကုိသာဖြင့္ထားလုိက္…
အခက္ဆံုးအေျခအေနမွ
မ်က္လံုးေတြက
ပုိျပီးျမင္တတ္တာ။

ယံုပါတယ္
ငါတို ့အရည္အေသြးေတြဟာ
အခက္အခဲေတြနဲ ့ေသြးေပးမွ
ပုိေတာက္ေျပာင္လာလိမ့္မယ္ ဆိုိတာ။
ေကာင္းကင္ကို

ကုိၾကီးေအာင္သာငယ္ tag တဲ့ ပုိ ့စ္ေလးကုိ ကဗ်ာအျဖစ္ ေရးလိုက္တာပါ။