အရသာမဲ့ေသာ ေန ့စြဲမ်ား

ရင္ဘတ္ထဲက တိတ္တိတ္ေအာ္လုိ ့
ညက အိပ္လို ့မေပ်ာ္ဘူး။

ႏိုးလာေတာ့လည္း
ေပ်ာက္ဆံုးေနဆဲ…သတိ
စိတ္နဲ ့ကုိယ္ကုိ ကပ္ဖုိ ့မရွိဘူး။

ေလွ်ာက္ခ်င္ေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြ ရွိေနတာေတာင္
ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းေတြကုိ မေတြ ့ေတာ့ဘူး။

ေျမာက္ခ်င္ေနတဲ ့လက္ေတြ ရွိေနတာေတာင္
အသိအမွတ္ျပဳ အႏုိင္ယူမယ့္သူ မရွိျပန္ဘူး။

အားေပးစကားေတြကလည္း
အားေပးစကားေတြပီပီ
လက္ေတြ႕ မက်ၾကေတာ့
ငါ့အတြက္ ေကာက္ရုိးတစ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။

ႏွစ္သိမ့္စကားေတြဆိုတာ
ငါ့ကမၻာ တကယ္ပ်က္သြားေၾကာင္း
သက္ေသထြက္ဆိုခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္တယ္။

ေလလြင့္ေနတဲ့ စိတ္ကုိကပ္ဖို ့
အာရံုတခုခုကို လိုက္ရွာေနရတာလည္း
ကႏၱာရထဲမွာ ေရရွာေနရသလိုပဲ
ႏွစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ခါ ေမာတယ္။

ငါဟာ
လွဳပ္ရွားေနတဲ့ သခ်ိ ၤဳင္ၾကီးထဲမွာ
အရွင္လတ္လတ္ ျမွဳပ္ထားခံရသူတေယာက္
ဘဝကို တာဝန္ၾကီးတခုလုိ ့အဓိပၸါယ္ေကာက္ရင္း
ငါ့စိတ္ေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္ဆင္းေနရတယ္။

ေၾသာ္…
ဘဝဆိုတဲ့ ကစားကြင္းထဲမွာ
ဒဏ္ရာရကစားသမားတေယာက္…
ပြဲသိမ္းဝစီမွဳတ္သံကုိ ေစာင့္ရင္းက
ဖြဖြေလး ထိခုိက္မိရံုနဲ ့ေတာင္
စိတ္ဓာတ္ေတြ နာက်င္ေနေတာ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ခက္တယ္

ခက္တယ္။
ဓာတ္ေငြ ့သုိက္ေတြကို စကားလံုးအရ ပုိင္ဆိုင္ျပီးမွ
ဖေယာင္းတိုင္ကုိ ေခၽြတာထြန္းေနရတာ ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
မျပည့္ေသးပဲ လွ်ံသြားရတဲ့
လူသား သယံဇာတေတြ
ဘယ္သူမွ ျပန္မလာၾကေစဖို ့
တံခါးပိတ္ထားတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
မသံုးရေသးတဲ့ ပုိက္ဆံေတြ
ေငြေဖာင္းပြမွဳရဲ ့အက်ိဳးဒဏ္နဲ ့
အလိုအေလ်ာက္အခိုးခံေနရတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
ငရုတ္သီးထုပ္လုိ ့ေကာင္းတဲ့
သတင္းစာစကၠဴေဟာင္းေတြေပၚက
လက္သံုးစံျပ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ
တကယ္အသံုးမခံရလို ့ေခ်ာင္ကုပ္ေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
ႏြားေျခရာခြက္ တထြာကုိ
ၾကြားေနတာရွက္စရာမွန္း မသိၾကတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
အလုပ္မျဖစ္ မွန္းသိပါလ်က္နဲ ့
အစဥ္အလာေတြကုိထိန္း
ပညာေတြကုိ သိမ္းသိမ္းေနရတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
ေပါက္ေနတဲ့ ခြက္ေတြကို
ေၾကာက္ေနတဲ့ လက္ေတြနဲ ့
လက္ဆင့္ကမ္းေနရတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
ျမန္ႏွဳန္းျမင့္ေခတ္ၾကီးထဲမွာ ျပိဳင္ပံုေျပာင္း
အားလံုး မုိင္ကုန္ေမာင္းေနၾကခ်ိန္မွာ
တို ့ဆီက ႏုိင္ငံ့သားေကာင္းေတြ
အခ်င္းခ်င္း က်ားေခ်ာင္းသလိုေခ်ာင္း
ေႏွးေအာင္လုပ္ျပီး ေတာင္းေနရတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
သီးသန္ ့ေနေလ့ရွိတဲ့ ထင္းေခ်ာင္းေတြ
တခါတခါ စုစည္းမိၾကရင္ေတာင္
အခ်ိဳးမခံရဖုိ ့အုပ္စုဖြဲ႕ေနၾကတာထက္
ပုဆိုးလွန္ျပဖို ့အုပ္စုဖြဲ႕ေနၾကတာက
ပုိမ်ားေနေတာ့လည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
ေစတနာ လက္တဆစ္နဲ ့
ေၾကျငာခ်က္အသစ္ေတြ
ေနရာအတြက္ျဖစ္ေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
အေဝးကေန လွမ္းထုိးႏွက္ေနၾကေပမယ့္
ပုံစံခြက္ၾကီးေတြနဲ ့
ပုန္ကန္လက္သီးေတြပဲ ျဖစ္ေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
အသံတူ အၾကံကြဲ တလမ္းထဲမွာ
ထစ္ခနဲဆုိ ႏွစ္ျခမ္းကြဲ
အခ်င္းခ်င္း အရမ္းဆဲေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။

ခက္တယ္။
ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိစိတ္မွန္းနဲ ့
ေလကုိဖမ္းျပီး ဒန္းဆင္ဆင္
ေရွ ႔ကေတာင္ဟာ ဧ၀ရက္မွန္းနဲ ့
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွာ ေနမထြက္မွန္း
သိေနတာကလည္း ခက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ငရဲ

မ်က္လံုးကုိစံုမွိတ္
အလုပ္မေပးႏုိင္တဲ့ေနရာကုိ အတင္းဖိတ္ေနၾကတဲ့သူေတြ၊
လူသားအရင္းအျမစ္ေတြရွားသြားလို ့
သက္မဲ့အရင္းအျမစ္ေတြနဲ ့ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူေနၾကတဲ့သူေတြ၊
တံလွ်ပ္ကို ေရအမွတ္နဲ ့ေက်နပ္ေနၾကတဲ့သူေတြ၊
က်ပ္တီးေျမမွာမွ ေရႊအရွာေကာင္းသူေတြ က အစ…

မီးေလာင္ျပင္မွာစြန္ ့စား၊ မီးသတ္ဖုိ ့ၾကိဳးစားေနၾကသူေတြ၊
အေမွာင္ထဲမွာေနလို ့ ဆီမီးေတြ ေဝေနၾကသူေတြ အဆံုး…
ဘယ္သူေတြ ငါ့ကုိ ဘယ္လုိပဲ ပညတ္ပညတ္…

မျပင္ဆင္ပဲနဲ ့ၾကိဳးဝိုင္းထဲ ဝင္လာခဲ့ရသူေတြ၊
ျမွားမပါပဲနဲ ့ စစ္ထြက္လာခဲ့ရသူေတြ၊
ကံကုိ မယံုရဲေပမယ့္ ဆူးပံုနင္းေနရတဲ့သူေတြြ၊
ကမၻာရြာထဲ ေျပာင္းေနဖို ့အေရး
ေထာင္ေဖာက္ေျပးသလို စြန္ ့စားေနၾကရသူေတြ၊
မြန္းၾကပ္ေသဆံုးသြားခဲ့ရတဲ့ ကားစီးဒုကၡသည္ေတြ၊
ေလွစီး ဒုကၡသည္ေတြ၊ ေငြစီးဒုကၡသည္ေတြ၊
ဒုကၡကုိေၾကာက္လို ့ဒုကၡသည္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကသူေတြ၊
အနည္က်ခြင့္ရသြားတဲ့ ဒုကၡသည္တေယာက္ကုိ
ေပါက္ထားတဲ့ ထီလက္မွတ္တေစာင္လို သေဘာထားေနၾကသူေတြ၊
လက္ထပ္ျခင္းကုိ ေဖာင္တခုလို အသံုးခ် ေလွာင္အိမ္ထဲက ထြက္ေနၾကရသူေတြ၊
ေက်ာင္းဆရာ ယူနီေဖာင္းကုိ ခၽြတ္ျပီး ပန္းရန္ဝတ္စံုကုိ ဝတ္ဖို ့လာေနၾကရသူေတြ
အဲလို ထြက္ေျပးလာရသူေတြ ရွိေနမွေတာ့

ငါ့ကို ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိပဲ ပညတ္ပညတ္
ခ်စ္တဝက္ မုန္းတဝက္ အရပ္ကုိ
ငရဲလို ့ပဲ နာမည္ တပ္လိုက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

စာပုိ ့ခုိသုိ ့

သုညေတြ တစ္ေတြနဲ ့
သိမ္းထားတဲ့သီခ်င္းတပုဒ္
ခ်စ္သူ ့ရင္ကုိ ကုိင္လွဳပ္ဖို ့ေပါ့။

ဒီဘက္မွာလည္း စိတ္ေစာေနတဲ့ ဒီေဂ်တေယာက္
အီလက္ထေရာနစ္ ေဘာက္ခ်ာကို ေစာင့္ေနတယ္။
ဟုိဘက္မွာလည္း စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ပန္း
သူ႕ စိတ္မေနာပါးစပ္နဲ ့ ၾကမ္းေနမယ္။

ပုဂံနက္ ဆိုတဲ့ စာပုိ ့ခုိေရ
ငါတို ့ကုိ သနားပါဦး
သီးသန္႕ ကမၻာသားကုိ လာခ်စ္မိရွာသူတေယာက္
သူ ့စိုေသာႏွလံုးသားမ်ား မေျခာက္ေသးခင္။
ေကာင္းကင္ကို

အေမ့ရင္ခြင္ရဲ ့အေဝးမွာ(ေရး …သံစဥ္ျဖိဳး)

တက္လိုက္က်လိုက္စိတ္ဓာတ္တစ္ခ်ိဳ႕ရယ္..
လြမ္းဖ်ားလြမ္းနာလို႔နာမည္တပ္လို႔ရတဲ႔ခဏခဏေနမေကာင္းျဖစ္တာေတြရယ္..

ဘာေႀကာင့္လည္းလို႔ေမးခဲ့ရင္ေတာင္အေျဖမရွိတဲ့
တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြမွာက်တတ္တဲ့မ်က္ရည္ေတြရယ္ ..

တစ္ခုမကလိုခ်င္လို႕ တစ္ခုခုေပးေတာ့မလိုလို ဂရုစိုက္မႈေတြရယ္ ..

အၿမဲတမ္းအေဖာ္ျပဳေပးေနတတ္တဲ့
ခပ္ရင့္ရင့္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ညေတြရယ္ ..

အဲဒါေတြအားလံုးက သမီးေဘးနားမွာ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေလးနဲ႔ဆိုေတာ့
အေမ့ရင္ခြင္ကို သမီး မတမ္းတပါဘူး
အဲလိုမ်ိဴးေလးေမ့ခ်င္ဟန္ေဆာင္ထားတာေပါ့ ..

၂၂ ႏွစ္အေမ့သမီးကို
၃၂ ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့ ရင့္က်က္မႈမ်ိဴးေတြ လာေတာင္းၾကတိုင္း
အေမေျပာေလ့ရွိတဲ့ ငါ့သမီးကအေမ့မ်က္စိထဲမွာ အၿမဲကေလးပဲဆိုတဲ့ စကားကိုေတာ့
တကယ္သတိရတယ္ အေမရယ္..

Globalization ဆိုေပမယ့္
သမီး၀မ္းနည္းတိုင္း အေမ့ရင္ခြင္ကိုေျပးလာလို႔မရမွေတာ့
အဲဒီ Globalization ကလည္းအသံုးမ၀င္ပါဘူးအေမရာ..

ဒီလိုနဲ႔ အေမ့ရင္ခြင္ရဲ ႔အေဝးကသမီး
ၾကမ္းလိုက္ လြမ္းလိုက္ လမ္းခရီးမွာ
တစ္ခုခုဆို အေမ့အသံကိုပဲ ျပန္ၾကားေယာင္ျပီး
စိတ္ဓာတ္ကုိ အေရာင္ျပန္တင္ေနရတယ္ အေမရယ္။
(သံစဥ္ျဖိဳး)

အေရြ ႔

ဘာသာတရားေတြဟာ
နားခုိသူေတြကုိ အရိပ္ေပးႏုိင္ဖုိ ့
အမွန္တရားဆိုတဲ့ ေနမင္းကုိ
ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ကေန
ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ေရႊ ႔ထားလုိက္ၾကတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ဘာေကာင္ေတြလဲ

ခရမ္း၊မဲ၊ျပာ၊စိမ္း၊ဝါ၊ေမာ္၊နီ
အေရာင္မ်ိဳးစံုပါတာ အျဖဴတဲ့၊
.................................
အေကာင္မ်ိဳးစံုပါတာ... လူ ။

ေကာင္းကင္ကို