ငါသံုးငါ

အတိတ္ဘဝကငါ…..
အခုရုပ္နဲ ့့မဟုတ္ခဲ့တဲ့ငါ
အခုစိတ္နဲ ့လည္း မဟုတ္ခဲ့တဲ့ငါ
သူစိုက္ပ်ိဳးခဲ့သမွ် ဒုကၡ
ငါရိတ္သိမ္းေနရ။

ေနာက္္ဘဝ ျဖစ္မယ့္ငါ
ဝွက္ဖဲ တခ်ပ္ျဖစ္ေနတဲ့ငါ…..
အခုရုပ္နဲ ့မဟုတ္ေတာ့မယ့္ငါ
အခုစိတ္နဲ ့မဟုတ္ေတာ့မယ့္ငါ

ငါမမွတ္မိေတာ့မယ့္ ငါမွာ
ငါနဲ ့တူတာ ဘာက်န္ဦးမလဲ။
ေသခ်ာမျမင္ႏုိ္င္ေသးေတာ့လည္း
ေနာက္ဘဝငါဆိုတာ တျခားတေယာက္လိုပဲ။

အခုလက္ရွိငါ
ငါသန္းေပါင္းမ်ားစြာထဲက ငါေပါ့
ငါက…
အခုေရတြင္းတူးရင္ အခုေရၾကည္ေသာက္ရမွ ေက်နပ္တတ္တယ္။
ငါက
ေညာင္ပင္ရမရ မေသခ်ာတိုင္း ေညာင္ေစ့ေလးကုိ ႏွေျမာတတ္တယ္။

ငါက
တေသာင္းလွဴခ်ိန္မွာ ေနာက္ဘဝဆိုတာကိုသတိရျပီး
တသိန္းလိမ္ခ်ိန္မွာ ေနာက္္ဘဝဆိုတာကုိ ေမ့ထားတတ္တယ္။

ငါက
အေပးအယူေလးနဲ ့မွ
ေျပးကူေဖးမ ေလ့ရွိတယ္။
ေဖာင္စီးဆဲ ေရငတ္ေနတဲ့ငါေပါ့
အေမွာင္ၾကီးထဲ ေနတတ္ေနတဲ့ငါ။

လူ ့စိတ္ဆိုတာကလည္း
အခ်ိန္နဲ ့အမွ်ေျပာင္းေနတဲ့
အီေကြးရွင္းတေၾကာင္းလား?
မေကာင္းတာလုပ္ဖုိ ့လြယ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါက ငရဲကုိေမ့တယ္။
ေကာင္းတာလုပ္ဖို ့ခက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါက နတ္ျပည္ကုိေမ့တယ္။

ငါက
အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ခြင့္သိပ္မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြက်
တခါသံုးေမတၱာေတြကို ႏွဳတ္ခမ္းေလးလွဳပ္ရံုပဲထုတ္တယ္။
လက္ေတြ ့ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ့္ အခ်ိန္က်
ငါ့လက္ဖဝါးမွာ ေမတၱာေတြခန္းေနတတ္တယ္။
ဒီလိုနဲ ငါဟာ
အဖိုးတန္ရတနာေတြကို
တကန္ ့စာ မီးခံေသတၱာထဲမွာ သိမ္းထားလုိက္ျပီး
နံနက္ခင္းတခ်ိဳ ့မွာ စိတ္ေျဖရံုပဲ ထုတ္ၾကည့္ေနခဲ့။

ေရရဲ ႕ျပင္ပမွာ မေနႏုိင္တဲ့ငါးေတြလုိ
ၾကိဳးေတြရဲ ့ျပင္ပမွာ မေနႏုိင္တဲ့ငါက
ေယာနသံစင္ေရာ္လိုလည္း ပ်ံခ်င္ခဲ့တယ္။
တကယ္လို ့
ခုခ်က္ျခင္း ဆုေတာင္းေတြ ျပည့္မယ္ဆိုရင္ေတာင္
ခုခ်က္ျခင္း ၾကိဳးေတြကုိ ငါျဖတ္ရဲပါ့မလား။

ေနာက္ဆံုးေတာ့….
အမွဳတရာနဲ ့
အခုငါကုိ
စာတေၾကာင္းတည္းနဲ ့ေျပာရရင္

ငါဟာ
ေျဗာင္းဆန္အမွားေတြနဲ ့
ေျပာင္းျပန္သြားေနတဲ့ ရထား။
ေကာင္းကင္ကို