စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ ့ထဲက သမိုင္း

ဥခြံအေရာင္ကိုလိုက္ျပီး ဗားရွင္းအမ်ားဆံုးေသာ ပညာ။
မ်က္လံုးတစ္ဘက္တည္း ရွိသူေတြဖတ္ဖုိ ့
လက္တစ္ဘက္တည္း ရွိသူေတြ ေရးခဲ့တဲ့စာ။

မိတ္ကပ္လြန္ဝါက်ေတြ ေဖာင္းပြေနလုိ႔
သရုပ္မမွန္ေတာ့တဲ့ အျမွဳပ္တစ္ကန္။
တံခါး အလံုပိတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ထဲက
အသက္ရွဴၾကပ္ေနၾကေသာ စကားလံုးမ်ား။

ရုပ္ဖ်က္ထားတဲ့ အတိတ္နဲ ့အေဝးမွဳန္တတ္တဲ့ လူ ့စိတ္ၾကားက
ဘာလင္တံတိုင္း။
ေနာက္လာေနာက္သားေတြ အတြက္ စိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ အဆိပ္ပင္။
အမွန္တရားေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ အမွန္တရားတစ္မ်ိဳး။

အမ်ိဳးသားေရးေယာင္လည္း ေဆာင္တတ္ေသးတဲ့ အမုန္းကမ္ပိန္း။
လူကိုလူလို ့မျမင္ေစႏိုင္ေတာ့ေသာ စိတ္ၾကြေဆး။
စကားလံုးသခၤ် ဳိင္းထဲက ဘိန္းခင္းတစ္ခင္း။

တစ္ခ်ိဳ ႔ရပ္ဝန္းေတြမွာေတာ့...
ျပဌာန္းစာအုပ္ဆိုတဲ့ အဆိပ္ရြက္ေတြနဲ ့
ကေလးေတြကုိ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ငရဲ။
ေသြးအိုင္ေတြကုိ ေဆးပစ္ဖို႔အတြက္
စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြ စြတ္ထားတဲ့ အဝတ္တစ္စ။
လူသတ္သမားေတြ လက္ေဗြရာဖ်က္ဖို ့သံုးေနၾကတဲ့ ေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္။
(သို ့မဟုတ္)
စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ ့ထဲက သမိုင္း။

ေကာင္းကင္ကို

ခရီးသည္

ကိုးတန္း တုန္းက(၁၉၉၄ ခုႏွစ္တုန္းက) ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။ ဆယ္တန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီး ကဗ်ာစာအုပ္လုပ္ေတာ့ ေဆြမိုးယံ ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္နဲ ့ ကဗ်ာစာအုပ္မွာ သံုးခဲ့ပါတယ္။

ခရီးသည္
ေရွ႕ဆက္ဖို ့သိပ္ခက္လုိ ့
စိတ္မပ်က္နဲ ့ခရီးသည္။

ကူညီသူေတြ လႊဲဖယ္လို ့
ဇြဲမျပယ္နဲ ့ခရီးသည္။
အသည္းမငယ္နဲ ့ခရီးသည္။

အဆက္မျပတ္ အကဲစမ္း လာထုိး
မင္းရဲ႕ခြဲတမ္း ၾကမၼာဆိုးကုိ...
ခါးတယ္လို ့ဆိုမေနပဲ
အားငယ္လုိ ့ငုိမေနပဲ
ရွားဖယ္ဖို ့အိုေကပဲလုိ ့
ထားစုိ ့စိတ္ထဲ။

ေကာင္းကင္ကို

ကမၻာ

မဟာ ကပ္ပါးေကာင္ေတြရဲ႕တန္ခုိးနဲ ့
အရုပ္ဆုိးေနတဲ့ ကမၻာ။

နည္းပညာ စီးကရက္လိပ္ေတြကုိ
စည္းမဲ ့ကမ္းမဲ့ မေသာက္ပါနဲ ့ကမၻာ။
အိုဇုန္းလႊာ မွာ
ဇကာေပါက္ အနာေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

သစ္ပင္ေတြျပဳန္း
ေတာေတြ ေတာင္ေတြ ေခါင္းတံုးတံုးၾကတဲ့ ျဖစ္စဥ္မွာ
လူ ့မလိုင္ေတြ အခ်ီခ်ီခုိး
အဆီေတြတိုးခဲ့တာ ပုိမ်ားသလား။
ေရနည္းငါးေတြရဲ ့ထမင္းအျဖစ္
သစ္ပင္ေတြ ထင္းျဖစ္သြားတာ ပိုမ်ားသလား။

လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာလည္း
ေတာင္ေခါင္းတံုးေတြနဲ႔ ထပ္တူပါပဲ။
၅၂၈ ေတြ ေတြသုဥ္းျပီး
သုညေတြ ျပံဳးေနၾကတယ္။

တစ္ခ်ိန္တုန္းက...လူက သားရဲေတြကို ေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့ေခတ္
အခု...လူက လူကို ျပန္ေၾကာက္ေနရတဲ့ ေခတ္။

ငွက္ေတြ ေနရာသစ္ေျပာင္းတဲ့ အခါ
ေတာင္ပံတစ္စံုသာလုိေပမယ့္
လူေတြ ေနရာသစ္ေျပာင္းတဲ့ အခါမွာေတာ့
ေငြစေၾကးစေတြနဲ ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ လိုတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါဆို
ထုပ္ဆီးတိုးတမ္းကစားရသလိုပဲ။
လိုက္ဖမ္းမယ့္ ရဲေတြလည္း ရွိတယ္။
ထမင္းရည္ပူ ေလာင္ေစမယ့္
နယ္နိမိတ္ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြလည္း ရွိတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ
အတားအဆီးေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္
ဒီဘက္ကမ္းကို ကပ္ႏုိင္ခဲ့သူတစ္ခ်ိဳ ့ေတာင္မွ
ေအာင္ထူျပီလို ့မေအာ္ႏုိင္ခဲ့။

ကြဲျပားမွဳေတြကို ေရြေပၚထုိး
ေရာင္စံု ရင္ဘတ္ေတြကုိ ေမတၱာနတ္ေဆးဆိုးဖို ့
ပြင့္လာခဲ့တဲ့ ဘာသာတရားေတြေတာင္
လူေတြရဲ ့လက္ခ်က္နဲ ့
တံတိုင္းအသစ္တစ္ခုပဲ ထပ္ျဖစ္သြားခဲ့။

အဲဒီ့ ဘာသာတရားေတြဟာ
အဖိုးတန္ေက်ာက္မ်က္ေတြကို
အိတ္ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ထုပ္ပိုး
လူေတြရဲ ့ဝိညာဥ္ကို လွဳပ္ႏွိဳးဖို ့ၾကိဳးစားခဲ့လည္း
လူေတြရဲ ့မ်က္လံုးက ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြကို မျမင္၊
အေပၚယံက အိတ္ေတြ တံဆိပ္ေတြကိုသာ ျမင္ခဲ့။
ဒီလိုနဲ ့
အိတ္ေတြအတြက္ လူေတြ ရန္ျဖစ္ခဲ့ၾက။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
ကမၻာေပၚမွာ ပဥၥလက္ေတြ ပြင့္ခဲ့တယ္။
မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ထင္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အနာဂတ္ရဲ ့ျဖစ္လာမယ့္ စာရင္းအတြက္
တင္သြင္းခြင့္သာ ရွိမယ္ဆိုရင္
လူေတြ အသက္ေထာင္ခ်ီရွည္ဖို ့လည္း မတင္သြင္းခ်င္ဘူး။
မားစ္ျဂိဳလ္ေပၚကို ေျပာင္းေရႊ ့အေျခခ်ႏုိင္ဖို ့လည္း မတင္သြင္းခ်င္ဘူး။
တစ္စုနဲ ့တစ္စု အႏုိင္ယူလိုစိတ္ေပ်ာက္
ယူတိုးပီးယား ငွက္ကေလး အေတာင္ေပါက္ဖို ့ကိုပဲ တင္သြင္းခ်င္တယ္။

ျဖိဳခ်လိုက္ၾက
တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ၾကားက
မလိုအပ္တဲ့ စိတ္ကူးနံရံေတြကို။
ဖယ္ရွားလိုက္ၾက
ငါတို ့ဦးေႏွာက္ထဲအထိ ဘိန္းလာစိုက္ခ်င္ေနတဲ့ အစြန္းသမား ေတြကုိ။

တကယ္ေတာ့ ကမၻာဆိုတာ
စၾကၤာဝဠာ ၾကီးထဲက ရင့္မွည့္ေနတဲ့ အနာ။
ဒဏ္ရာေတြကုိ ေဆးထည့္တဲ့ေနရာမွာ
ငါနဲ ့ငါကို ခြာထားႏုိင္ဖုိ ့လိုတယ္။

ကုိယ္က်ိဳးသခ်ာၤကိုတြက္
ပင္လယ္ၾကီးထဲကုိ ေရတစ္ခြက္ ေလာင္းလိုက္တာဟာ
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အေလအလြင့္။

ကေလးငယ္ေတြရဲ ့ ဦးေခါင္းနဲ ့ရင္ဘတ္ေတြ ကုိ ေရႊခ်ပါ။

ကုိယ့္ကုိယ္ကို သားေကာင္ေနရာမွာ ထားျပီး သတင္းေတြဖတ္ပါ။
အလင္းေရာင္ကို ၾကိဳဆို
မ်က္ႏွာေပၚက တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္ျပီး ငုိပါ။
အယ္လ္ဘတ္ရႊိဳက္ဇာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ဟာ
အာဖရိကတိုက္အတြက္ အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္စာ ေဆးတစ္ထုပ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

လူ ့ပေယာဂနဲ ့ဖ်ားနာ
ကမၻာဆိုတဲ့ က်ားနာကို
ကယ္တင္ကုသဖုိ ့အတြက္
အတၱနဲ ့ပရကုိ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးဖုိ ့လိုတယ္။

ျပီးေတာ့
မလိုအပ္ပဲ ထမ္းပိုးထားတဲ့
စိတ္ထဲက အထုပ္အပိုးေတြကို ခ်
လြတ္လပ္တဲ့ မ်က္လံုးအသစ္တစ္စံုရတဲ့အခါ
ကမၻာကို ၾကည့္လိုက္ပါ။

ကမၻာဟာ
စနစ္တက် ဆုတ္ျဖဲထားတဲ့ ေခတ္ေပၚ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ တစ္ထည္လိုပဲ
ခံစားတတ္ရင္ လွတယ္။

ေကာင္းကင္ကို