ေခ်ာင္းဟန္ ့သံ (ဂ်ိဳေဇာ္)

ပတ္၀န္းက်င္အတြက္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္၊ ကိုယ့္အတြက္လည္း အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစတဲ့ အက်င့္ၾကီးကို ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ၾကိဳးစားေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရမယ္။
သို.ေသာ္ ၾကိဳးစား ေဖ်ာက္ဖ်က္ မရခင္ ကြ်န္ေတာ့္အက်င့္ၾကီးနဲ. မလံုမလဲ ေလာကၾကီး ဘယ္ေလာက္ထိ ျပႆနာတက္ၾကဦးမည္လဲ မသိ။
အခုကို လည္ေခ်ာင္းထဲက ယားေနပါသည္။
****************
လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ကင္းေျခမ်ားတစ္ေကာင္ တက္လာသလိုမ်ဳိး ရြစိ ရြစိ၊ ယားက်ိ ယားက်ိနွင့္ အခံရခက္လွသည္။ တံေတြးေတြ ဂလု ဂလုႏွင့္ မ်ဳိခ်ေနရေသာ္လည္း ေ၀ဒနာသည္ သက္သာမသြား။ ေပ်ာက္မသြား။ တစ္ကိုယ္တည္း ၾကားေလာက္ရံု တအင္းအင္းနွင့္ ခံတြင္းရွင္းၾကည့္တာလည္း မရ။ အားရပါးရ ေခ်ာင္းဟန္႕လိုက္ရလွ်င္ လည္ေခ်ာင္းထဲ ယားယံ၊ ကပ္ျငိ၊ ပိတ္ဆို.ေနတာေတြ ခ်က္ခ်င္း အေနေခ်ာင္သြားမည္ကို သိေသာ္လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဟန္.နိုင္ေသး။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္ရေသးသည္။ အေျခအေနေကာင္းျပီ ထင္မွ အားရပါးရ ေခ်ာင္းဟန္.ခ်လိုက္သည္။
` အဟမ္း…..အဟမ္း….အဟမ္း….´
သည္ေ၀ဒနာ သည္အက်င့္ၾကီး ဘယအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲ ခို၀င္ပုန္းေအာင္းေနခဲ့သည္ မသိ။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အနုၾကမ္းစီး ခံရသလိုမ်ိဳး ခံစားေနရပါျပီ။
ေ၀ဒနာသည္ ျဗဳန္းဒိုင္းၾကီး ေကာက္ကာငင္ကာ ေရာက္လာသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ပထမ လည္ေခ်ာင္းကေလး ယားတယ္ဆိုရံု၊ အာေျခာက္တယ္ ဆိုရံုမွ်ေလာက္ပင္။ တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္လွ်င္ ေ၀ဒနာေပ်ာက္ကင္းသြား၏။ ေရ သို.မဟုတ္ ေရေႏြးတစ္ခုခု မ်ိဳခ်လိုက္လွ်င္လည္း ေပ်ာက္၏။ တစ္ေန. ဘယ္နွစ္ခါျဖစ္လို. တံေတြးဘယ္ႏွစ္ခါ မ်ဳိရတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ခႏၶာကိုယ္၏ ေ၀ဒနာနွင့္ တံု.ျပန္မႈသည္ အသိစိတ္မဲ့စြာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျဖစ္ပြားေနခဲ့သည္ဟု ဆိုရပါမည္။
ထိုသို. ထိန္းခ်ဳပ္မႈမဲ့ လြတ္လပ္ အျပဳအမူတစ္ခုသည္ စဲြျမဲေသာ အက်င့္ တစ္ခုဆီသို. ဦးတည္ေနမွန္း အစက ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ့။ သိမိ၊ သတိထားမိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ။
ေနာက္ပိုင္း လည္ေခ်ာင္းယားယံလာေသာအခါ၊ တစ္ဆို.ဆို. ျဖစ္လာေသာအခါ တံေတြးမ်ိဳခ်ရံု၊ ေရေသာက္ရံုႏွင့္ မသက္သာေတာ့။ အာရံု မေျပေတာ့။ တစ္ကိုယ္တည္း ၾကားေလာက္ရံု ခံတြင္းရွင္းလိုက္ရမွ။ ေခ်ာင္းဟန္.သံမ်ိဳး ျပဳလိုက္ရမွ သက္သာရာ ရေတာ့၏။ အာရံုေျပေတာ့၏။ သည္အေျခအေနအထိလည္း ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ျပႆနာ မရွိေသးပါ။ အလုပ္လုပ္ရင္း၊ စကားေျပာရင္း သြားလာရင္း ခႏၶာကိုယ္က သူ.ဟာသူ ေျဖရွင္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္ေတာ္ပင္ မသိလိုက္။ သတိ မထားမိလိုက္။ (အက်င့္ျဖစ္ေနျပီဟုေတာ့ ဆိုနိုင္ပါသည္။)
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေခ်ာင္းဟန္.သံက ဒီဂရီ တိုးလာ၏။ တစ္ကို္ယ္ၾကားမွ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားသံေလာက္ ျဖစ္လာ၏။ နွစ္ကိုယ္ၾကားသံေလာက္ ေခ်ာင္းဟန္.မွ သက္သာရာ ရ၏။ သို.ေသာ္ ျပႆနာ မဟုတ္ေသး။ ေခ်ာင္းဆိုးတာလည္း မဟုတ္။ သလိပ္ဟန္.တာလည္းမဟုတ္၊ နႈတ္ခမ္းစိ၊ ပါးစပ္ပိတ္လ်က္ အသံထြက္ရံုကေလး ေခ်ာင္းဟန္.တာဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ပါ။ သိပင္ မသိၾကပါ။
သို.ေသာ္ ေခ်ာင္းဟန္.သံကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ သတိကြယ္ရာမွာ တစ္စတစ္စ အတင့္ရဲ က်ယ္ေလာင္လာေတာ့၏။ နႈတ္ခမ္းစိ၊ ပါးစပ္ပိတ္ “အဟြန္း” မွ နႈတ္ခမ္းဖြင့္၊ ပါးစပ္က “အဟမ္း” အထိ ျဖစ္လာ၏။ မသိမသာမွ သိသိသာသာ ျဖစ္လာ၏။ ပထမဆံုး သိသိသာသာျဖစ္သည့္ေန.ကို ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီးမွတ္မိေနပါသည္။
ထိုေန႕က ကြ်န္ေတာ္တို. ရံုးမွာ (ကြ်န္ေတာ္သည္ စာေရးၾကီးအဆင့္ရွိ ရံုး၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ပါ၏။) ဦီးစီးမႉး
အေျပာင္းအလဲ မိတ္ဆက္ပဲြ လုပ္ပါသည္။ ေျပာင္းသြားေသာ ဦးစီးမႉးမမေနရာတြင္ အစား၀င္လာေသာ ဦးစီးမႉးဆရာက နႈတ္ခြန္းဆက္ မိန္႕ခြန္းေျခြပါသည္။ ေနာက္တန္းတစ္ေနရာမွာ ထို္င္ရင္း ကြ်န္ေတာ္က ေ၀ဒနာကို အားရပါးရ ပါးစပ္ဟ ေျဖရွင္းေနဆဲ။
“ ဟိုေနာက္က တဟမ္းဟမ္းနဲ. ေခ်ာင္းဆိုးေနဆဲ ပုဂၢိဳလ္ ဘာေျပာခ်င္လို.လဲ။ ထပါ။ ေျပာပါ။”
ဟု ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္ညိႈးထိုးျပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာေလသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ မတ္တတ္ရပ္ျပီး…
“ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိပါဘူး ဆရာ။ ေခ်ာင္းဟန္.တာက အက်င့္ပါေနလို.ပါ” ဟု ေျဖလိုက္ရာ ၀ါးခနဲ ပဲြက်သြားပါသည္။
“ရွင္ ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့လူ” ၊ “ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ ေနာက္တယ္ဗ်ာ ” ဟု အစည္းအေ၀း ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းေျပာၾကပါသည္။ ဦးစီးမႉးကိုယ္တိုင္က “ ဒီရံုးမွာ ဒီလူက လူျပက္လား” ဟု ေမးသည္ဟု ၾကားရပါသည္။
ထိုေန.သည္ ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲ ခုိး၀င္ေနေသာ အက်င့္ဆိုးၾကီး လူပံုအလယ္မွာ လက္ပူးလက္ၾကပ္မိေသာ ေန.ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးလာျပီျဖစ္ေသာ အက်င့္ၾကီးကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားနွိပ္ကြပ္ပါသည္။ ခက္တာက ဖိေလ ၾကြေလ၊ ႏွိပ္ကြပ္ေလ ရုန္းထေလ ဆိုသလို သတိထားေနကာမွ လည္ပင္းက ပိုယားသည္။ ပိုျပီး ေခ်ာင္းဟန္႕ခ်င္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနခ်ိန္မွာ ျပႆနာမရွိ။ လူေတာထဲမွာ ဆိုလွ်င္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ နိုင္လွသည္။ လက္ကိုင္ပု၀ါနွင့္ ဇြတ္ဖိျပီး တခီြးခြီးျဖစ္ေနတာတို.၊ အိမ္သာထဲ အျမန္ေျပး၀င္ရတာတို.၊ လူရွင္းတဲ့ေနရာ ခပ္သြက္သြက္သြားျပီး ေခ်ာင္းဟန္.ပစ္ရတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာသည္။
ျပႆနာျဖစ္ခ်င္ေတာ့၊ တစ္ေန႕…..
လက္ႏွိပ္စက္စာေရးမေလး ဦးစီးမႉးအခန္းထဲ အ၀င္၊ အခန္းေဘးမွာက စာေရးေတြ၊ စားပဲြေတြ ကိုယ္စီနွင့္။ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိေနေသာ ကြ်န္ေတာ္က ေကာင္မေလး အခန္းထဲ ရွိေနခ်ိန္ ေခ်ာင္းမဟန္.မိေအာင္ ၾကိဳတင္ျပီး ေခ်ာင္းဟန္.ထားသည္။ ေကာင္မေလးက မ်က္ေစာင္းထိုး၏။ က်န္တဲ့စာေရးေတြက ျပံဳးစိ ျျပံဳးစိ။ ကုိယ့္ေ၀ဒနာႏွင့္ ကိုယ္မို. ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဂရုမစို္က္နိုင္အား။ အလုပ္ေတြ ဖိလုပ္ရင္း ေနာက္ထပ္ လည္ပင္းမယားခင္ ေကာင္မေလး ျပန္ထြက္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေနရသည္။ သို.ေသာ္ ဆုေတာင္းကား မျပည့္။ အခန္းထဲမွာ ဦးစီးမႉးနွင့္ ေကာင္မေလးကလည္း စကားမျပတ္ေသး။ လည္ေခ်ာင္းထဲက ကင္းေျခမ်ားတစ္ေကာင္ တက္လာသလို ရြစိ ရြစိႏွင့္ မခံနိုင္ေအာင္ ယားလာေတာ့၏။ တံေတြးမ်ိဳခ်လည္းမရ။ တိုးတိုးေလး ခံတြင္းရွင္းတာလည္း မရ။ စားပဲြေပၚက ေရ ေမာ့ေသာက္တာလည္း မရ။ အာရံုစို္က္ေလ ပိုယားေလ၊ ထိန္းထားေလ ပိုျပီး ေခ်ာင္းဟန္.ခ်င္လာေလ။ ထိန္းမရေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေနရာက ထသြားမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ စားပဲြက အထမွာပဲ အဟမ္း ဟူေသာ ေခ်ာင္းဟန္.သံၾကီးသည္ မိုးျခိမ္းသလို ကြ်န္ေတာ့္ပါးစပ္က ထြက္သြားေတာ့၏။
မေရွးမေႏွာင္းပင္ ဦးစီးမႉး၏ ဆင္နားရြက္တံခါး ၀ုန္းခနဲ ပြင့္လာကာ-
“ ခင္ဗ်ား ဘာသေဘာလဲ။ ဒါ ရံုးဗ်။ တာ၀န္ခ်ိန္ဗ်။ လူၾကီးလူေကာင္းေတြ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ။ ကေလကေခ် ဆန္ဆန္ အေျပာင္အျပက္ေတြ မလုပ္ပါနဲ.”
ဦးစီးမႉးသည္ အလြန္ပင္ ေဒါသထြက္ေနပံု ရ၏။ မ်က္နွာၾကီးနီျမန္းျပီး တစ္ကိုယ္လံုး ဆတ္ဆတ္ ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ့မွာလည္း ေနရာက ထျပီးသားမို. ကုန္းကုန္းကြကြၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေၾကာက္တာေရာ အားနာတာပါ ေပါင္းျပီး ဘာက စေျပာရမွန္းမသိ။
“ မ…. မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ။ အ…. အက်င့္ပါေနလို.ပါ။ ခုကို အျပင္ထြက္…..”
“ ေတာ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ႏွစ္ခါရွိျပီ၊ သံုးခါအထိေတာ့ သည္းမခံနိုင္ဘူး”
ဦးစီးမႉးသည္ သူ.ေဒါသ သူျပန္ထိန္းသြား၏။ သူ ဆဲြထိုးလည္း ကြ်န္ေတာ္ ခံရံုပင္။ သူ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာလည္း ခံရံုပင္။ သို.ေသာ္ သူ.ေဒါသ သူ ခြ်န္းအုပ္နုိင္သြား၏။ ကြ်န္ေတာ္ကသာ…..။
ထိုေန.က အျဖစအပ်က္ေတြမွာ ဘယ္သူမွ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္က မရွိ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို နားမလည္ၾက။ ခင္မင္ရင္းနွီးသူေတြက ေျဗာင္ပင္ ေ၀ဖန္ ရႈတ္ခ်၏။ မရင္းတရင္း မိတ္ေဆြေတြ ခပ္တန္းတန္း ျဖစ္ကုန္သည္။ သူစိမ္းေတြကေတာ့ တမင္ပင္ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ၾကေတာ့၏။
သည္လို အလုပ္ခြင္မွာ နာနာက်င္က်င္ ျဖစ္ခဲ့ရသျဖင့္ ေ၀ဒနာၾကီးကို ထိန္းထားနိုင္ျပီလား မေမးႏွင့္၊ ပိုလုိ.သာ ဆိုးလာေခ်ေသး၏။ သတိထားေလ ဆြေပးသလို ျဖစ္ေလ။ ထိန္းခ်ဴပ္ထားေလ ေပါက္ကဲြခ်င္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ အတတ္နိုင္ဆံုးေတာ့ သတိနွင့္ ေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေ၀ဒနာက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ နွိပ္ကြပ္ထားလို. မရ။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေပါက္ကြဲခြင့္ ေပးထားလွ်င္ အခါက်ဲ ေနတတ္ပါသည္။ စိတ္ပိုင္းအရေကာ ရုပ္ပိုင္းအရပါ ေနသာ ထိုင္သာ ရွိပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနခ်ိန္မွာ သို.မဟုတ္ ေခ်ာင္းဟန္.သံအတြက္ ျပႆနာ မတက္ေလာက္သည့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကြ်န္ေတာ္ အားရပါးရ ေခ်ာင္းဟန္.ေနရပါသည္။
ဒါေတာင္ ကားမွတ္တိုင္မွာ ေခ်ာင္းဟန္.မိ၍ ရည္စားစံုတဲြေတြက မ်က္ေစာင္းထုိးတာ၊ စတိုးဆိုင္ၾကီးေတြမွာ ေခ်ာင္းဟန္.မိ၍ အေရာင္းစာေရးမေတြက ဘုေတာလႊတ္တာ၊ အႏ ၱရာယ္မရွိေလာက္ဘူးထင္ျပီး ေခ်ာင္းဟန္.မိရာက သူ.ဟာသူ
မလံုမလဲ ကိစၥ တစ္ခုခု ရွိေနေသာသူမ်ား၏ ရန္သတၱရုျပဳတာကို ခံေနရပါသည္။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ငွားေနေသာ အိမ္ရွင္ အန္တီၾကီးနွင့္ ျပႆနာ တက္ရျခင္းျဖစ္၏။ အန္တီၾကီးက သားႏွစ္ေယာက္အေမ မုဆိုးမ ျဖစ္၏။ သားအၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ထက္ နည္းနည္းေလာက္ပဲ ငယ္မည္။ သားေတြ အိမ္ေထာင္က်ကုန္ေတာ့ သားအၾကီးက ေမြးသည့္ ေျမးကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေနသည္။ အိမ္တစ္ျခမ္းကို ကြ်န္ေတာ့္အား ငွားသည္။
ကြ်န္ေတာ္ သူတို. မိသားစု အားလံုးႏွင့္ ဆက္ဆံေရး အဆင္ေျပပါသည္။ အိမ္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခ်ာင္းဟန္. ေခ်ာင္းဟန္. ျပႆနာ မတက္ခဲ့ပါ။ အဲသည္ေန.ကလည္း ရံုးသြားခါနီးမို. အႏၱရာယ္ ၾကိဳတင္ ေျဖရွင္းထားသည့္အေနႏွင့္ အားရပါးရ ေခ်ာင္းဟန္.ေနမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အန္တီၾကီး ေျခသံျပင္းျပင္း နင္းလာသည္အထိ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာမေပါက္ေသး။ ေခ်ာင္းဟန္.ေကာင္းတုန္း။
“ ဘာသေဘာလဲကြယ့္၊ မင္းဟာက လြန္လြန္းလာျပီ”
“ခင္ဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္မိလို.လဲ အန္တီ”
“ဒီမယ္ အဲဒါ ငါ့ေမာင္ သံုး၀မ္းကဲြ ေတာ္တယ္။ ခမ်ာ ရိုးရိုးသားသား ၀င္ထြက္ေနတာ။ မင္းက ေလွာင္သလို ေျပာင္သလို တဟမ္းဟမ္းနဲ.၊ တစ္ရက္မဟုတ္ ႏွစ္ရက္မဟုတ္၊ မလာရဲေတာ့ဘူးတဲ့ ၊ ျပန္သြားျပီ။ ဒါ မင္း တရားခံပဲ”
“ဟာ အန္တီ ကြ်န္ေတာ္ ဒါေတြ လံုး၀ မသိရိုး အမွန္ပါ။ ဒီလူ.ကိုလည္း မသိပါဘူး။ သိဦးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ.မွ မဆိုင္တာ။ ခုဟာက အက်င့္ပါ”
“အို ေတာ္ျပီ ေတာ္ျပီ။ ဒီလို ရိုင္းပ်တဲ့ လူမ်ိဳး ငါ့အိမ္မွာ ဆက္မထားနိုင္ဘူး။ မင္း အိမ္ရွာပါ။ လကုန္ရင္ ေျပာင္းေတာ့၊ ဒါပဲ”
အန္တီၾကီး ဘာေၾကာင့္ သည္ေလာက္ ေဒါသထြက္သြားသလဲ။ ေခ်ာင္းဟန္.သံက အိမ္မွ ႏွင္ခ်ေလာက္သည္အထိ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားသလား။ သူ မၾကိဳက္မွန္း သိရင္ ဘယ္ ခုလို အားရပါးရ ေခ်ာင္းဟန္.ပါ့မလဲ။ ခုေတာ့ ဘာမွ ေရေရရာရာ မသိရခင္မွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းခဲ့ရပါသည္။
“ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ ကုန္စင္ ရာဇ၀င္ကေတာ့ အဲဒါပါပဲ ဆရာ။ ကြ်န္ေတာ္ ရိုးရိုး ဆရာ၀န္နဲ.လည္း ျပျပီးျပီ။ လည္ေခ်ာင္းအထူးကုနဲ.လည္း ျပျပီးျပီ။ ဓာတ္မွန္ရိုက္၊ သလိပ္စစ္၊ လည္ေခ်ာင္းကို မွန္ေျပာင္းနဲ.ၾကည့္၊ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆံုး ဆရာ့ဆီ လမ္းညႊန္လိုက္လို. ေရာက္လာတာပါပဲ”
စိတ္ေရာဂါအထူးကုဆရာ၀န္ၾကီးသည္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာသမွ်က္ို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ နားေထာင္၏။ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ေနမိ၏။
“ေအးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဟာက စိတ္ေရာဂါ အဆင့္ထိ မေရာက္ေသးပါဘူး။ အက်င့္ပါေနတာပဲ။ အက်င့္ဆိုတာ ေမြးရာပါ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လက္ခံထားမိတဲ့ အမူ အက်င့္တစ္ခု ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ စြန္.ပစ္ရမွာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကုရမွာ၊ ဘယ္သူမွ ၀င္ကုေပးလို. မရဘူး။ အဲဒီေတာ့….”
“ဒီအက်င့္ဟာ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ မေကာင္းဘူး။ ငါ့အတြက္လည္း မေကာင္းဘူးလို. ဒီလို ကုိယ့္စိတ္ကိုယ္ ျပ႒ာန္းပါ။ ျပ႒ာန္းျပီးရင္ ဒီအက်င့္ၾကီးကို မေပ်ာက္ ေပ်ာက္ေအာင္ ေဖ်ာက္မယ္၊ အမ်ားနည္းတူ ေနမယ္လို. ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်၊ သႏၷိ႒ာန္ခ်ပါ။ အဲဒီလို စိတ္ကို ျပ႒ာန္း ဆံုးျဖတ္လိုက္ရင္ ခင္ဗ်ားရဲ.
အက်င့္ၾကီး ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အၾကံေပးသလို စမ္းၾကည့္ပါ။ ဟုတ္လား”
ကြ်န္ေတာ္ ဆရာ၀န္ၾကီး ရံုးခန္းက ထြက္လာေတာ့ ေျခလွမ္းေတြ သြက္ေနပါသည္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ေပါ့ပါးၾကည္လင္ေနသည္။ ဆရာ၀န္ၾကီးေျပာတာ သဘာ၀က်ပါ၏။ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္၊ ကိုယ့္အတြက္လည္း အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစတဲ့ အက်င့္ၾကီးကို ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ၾကိဳးစားေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရမယ္။
သို.ေသာ္ ၾကိဳးစား ေဖ်ာက္ဖ်က္ မရခင္ ကြ်န္ေတာ့္အက်င့္ၾကီးနဲ. မလံုမလဲ ေလာကၾကီး ဘယ္ေလာက္ထိ ျပႆနာတက္ၾကဦးမည္လဲ မသိ။
အခုကို လည္ေခ်ာင္းထဲက ယားေနပါသည္။

ဂ်ိဳေဇာ္