လမ္းေပ်ာက္သူ

ေမွ်ာ္လင္ ့ခ်က္ေကာင္းကင္မွာ
ရက္စက္တဲ့ ပင္ ့ကူေတြ အိမ္ဖြဲ ့
ငါတို ့“မနက္ဖန္”ေလး သိမ္ငယ္ရေတာ ့မယ္။

ရက္စက္လိုက္တာ ေလ႐ုိင္းရယ္…
ပြင္ ့ဖို ့အားယူေနတဲ ့ပန္းငံုေလးေတြကိုမွ
ေ႐ြးျပီးေျခြရက္တယ္ေနာ္။

တစက္စက္ က်လာတဲ ့ေန ့ေတြေတာင္
ပင္လယ္ၾကီးထဲ ျပည္ ့ေတာ ့မယ္….
ငါဘယ္ကို ရြက္လႊင္ ့ရမွာလဲ။

ေၾကြ႐ွာတဲ ့သစ္ရြက္ေတြမွာေတာင္
ခိုစရာ ေျမျပင္႐ွိေသးတယ္။
ေဝဒနာနဲ ့ ႏွစ္ရက္ေတြမွာငါ
ငိုစရာ ရင္ခြင္မ႐ွိဘူး။

အားလံုးက ေျပာၾကတယ္။
ဦးထုပ္နက္နဲ ့လူတဲ့၊
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ေမးၾကည့္တယ္။
ငါ့အေတြးထဲ ေျမြတေကာင္ဝင္ အဆိပ္ထုတ္ေနသလား။

ေက်ာင္းနားတဝိုက္ဆီက
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အသံေတြေၾကာင့္
ငါ့့ရဲ ့အိမ္မက္ ငွက္ေတြ
ထိတ္လန္ ့ပ်ံသန္းကုန္ၾကျပီ။

မဂၤလာမွန္သမွ် ဆိတ္သုဥ္းေနတဲ့
ေဟာဒီ့ ဘုန္းစိုးသခၤ်ိဳင္းေျမမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လေရာင္ေရးေရးေလးကို လိုခ်င္တမ္းတမိသူနဲ ့
လမင္းကို ဖံုးကြယ္ပစ္တဲ့တိမ္ေတြ
ဘယ္သူ ့မွာ အျပစ္႐ွိသလဲ။

မိတ္ေဆြ….
သင့္မွာ သြားစရာလမ္းကလဲ မ႐ွိ၊
ျပီးေတာ ့သင္ဟာ ဆင္တေကာင္လဲ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္
သင္ဘာေတြလုပ္မလဲ။

ေကာင္းကင္ကို

*************************************

၉၇ ေလာက္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။ ေက်ာင္းေတြကို ႏွစ္ရွည္လမ်ားပိတ္ထားျပီး ပညာေရးကို လံုးလံုး ဖ်က္ဆီးလိုက္ခါစ ကာလေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုးလမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ကာလေပါ့။

ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္းေတြကလြဲလုိ ့ နားလည္ခံစားေပးႏုိင္မယ့္သူ မရွိခဲ့ဘူး။ ငိုစရာ ရင္ခြင္မရွိခဲ့ဘူး။

အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုး လမ္းေပ်ာက္ေနဆဲပါ။ ငိုစရာ ရင္ခြင္မဲ့ေနဆဲပါ။ အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္တဲ့သူက မတရား အႏိုင္က်င့္တာ ခဲ့ရတဲ့ အခါ ဘယ္ရင္ခြင္မွာ သြားျပီးငို မလဲ။ လြမ္းဆြတ္လို ့ အိမ္ျပန္တဲ့သူေတြကို ေလဆိပ္ကေန ဆီးျပီးဖမ္းေနတယ္တဲ့။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွကိုယ္ ျပန္လို မရတဲ့အခါ ဘယ္ရင္ခြင္သြားျပီးငိုမလဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏုိင္ငံမွာ တရားမွ်တမွဳ အထြန္းကားသေရြး ကၽြန္ေတာ္တို ့ လမ္းေပ်ာက္ေနဦးမွာပါ။