ဘုရားခန္းထဲေရာက္ရင္

မ်က္ေစ့ျပာေနတဲ့ေခတ္ဟာ
ေရႊဝါေရာင္ဝင္းလဲ့ေနတဲ့ျမစ္ထဲ
အမွိႈက္တခ်ိဳ႕ ပစ္ခဲ့တယ္။

 ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ
ဝက္သားစားျခင္းအတတ္ဟာ
ကုိယ္ခံပညာတစ္ရပ္လား။

ေလာ္စပီကာထဲက ဘီလူးၾကိဳက္ ေတးသံဟာ
အာၾကမ္းလွ်ာၾကမ္းနဲ႔
လူမိုက္ဂိုက္ဖမ္းလို႔။

အမုန္းေရာဂါသည္ေတြနဲ႔
မျဖစ္မေန ဆက္ဆံေနရတဲ့အခါ
သည္းခံမွႈကို စုရံုး
ကြန္ဒံုးလို ထုတ္သံုးေနရ။

ေရွးတုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ရတနာေသတၱာရဲ႕ အနက္အရွိႈင္းကုိ
ျမန္မာျပည္နဲ႔ မတုိင္းမိေစနဲ႔။
ငွက္ျမတ္ေတြနားတဲ့ ပရမတ္ကုိ
ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေစ်းမျဖတ္မိေစနဲ႔။

အနိဌာရံုေတြ ခုန္ေပါက္ကစားေနက် ေခ်ာက္ထဲမွာမွ
ဇာတိရလာမိတဲ့ ငရဲႏုိင္ငံသားေတြ
ျမင္ျမင္သမွ်အလင္းစ တစ္ပြင့္ႏွစ္ပြင့္ကို
မရမက လိုက္ေကာက္ေနရ။

စိတ္ဒဏ္ရာတစ္စုကုိ
ပြင့္ဖတ္ႏုေတြနဲ႔ကပ္ဖုိ႔
အေမ့အိမ္ကို အေျပးအလႊားေလွ်ာက္
ဘုရားခန္းထဲေရာက္ရင္
ဗုဒၶရဲ႕ ဖန္မီးအိမ္မ်က္လံုးထဲမွာ
လူုေတြကုိ သေရာ္ေဝဖန္တဲ့ အျပံဳးေတြ
ရွာၾကည့္ျပီး စိတ္ေျဖရမယ္။

မ်က္ေစ့ျပာေနတဲ့ေခတ္ကေတာ့
 ေရႊဝါေရာင္ဝင္းလဲ့ေနတဲ့ျမစ္ထဲ
အမွိႈက္တခ်ိဳ႕ ပစ္လို႔။

ေကာင္းကင္ကုိ (Jan 31 – 2017)
Facebook မွာ ဇန္နဝါရီ ၃၁ တုန္းက တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ

ဗံုးၾကဲေလယာဥ္

ျပည္သူ႔အခြန္ေတြ အဝစားထားတဲ့
ေသမင္းတမန္ငွက္
ေလညင္းခံထြက္တာ
ေက်ာင္းတေက်ာင္းပါသြားတယ္။
အိမ္ဆယ္အိမ္ ပါသြားတယ္။
ကေလးတခ်ဳိ႕ ပါသြားတယ္။

ဗံုးၾကဲေလယာဥ္မွာ
ေရဒါပါလာေပမဲ့ ႏွလံုးသားပါမလာဘူး။
အမိန္႔နာခံမယ့္ နား ပါလာေပမဲ့
လူေတြငိုသံျပန္ၾကားမယ့္ နား ပါမလာဘူး။

ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ကုိ ပုတ္ျပတ္ငွား
ေဆးရံုတခုဆီသြားခ်င္တယ္။
ေျခေထာက္ဆံုးရွံဳးခဲ့သူေတြအတြက္ ေျခေထာက္ေတြၾကဲခ်
လက္ဆံုးရွံဳးခဲ့သူေတြအတြက္ လက္ေတြၾကဲခ်

ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ကုိ ပုတ္ျပတ္ငွား
ဒုကၡသည္စခန္းတခုဆီသြားခ်င္တယ္။
အေဖအေမ ဆံုးရွံဳးခဲ့သူေတြအတြက္ အေဖအေမေတြ ၾကဲခ်
ကစားေဖာ္ဆံုးရွံဳးခဲ့သူေတြအတြက္ ကစားေဖာ္ေလးေတြၾကဲခ်

ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္အရ
ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ကိုပုတ္ျပတ္ငွား
တရားလြန္စစ္စခန္းေတြဆီ သြားမယ္။
ၿပီးရင္ သူတုိ႔ဆီမွာ မ်ဳိးတံုးေလာက္ေအာင္ ရွားပါးေနဆဲ
ေနာင္တတရားေတြ ၾကဲခ်လိုက္မယ္။

ေကာင္းကင္ကုိ (January 25 - 2017)

သစ္ခက္သံလြင္ ရသစာေပ စာမ်က္ႏွာမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ "ဗံုးၾကဲေလယာဥ္" ကဗ်ာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ blog မွာ အခုမွ ျပန္တင္ျဖစ္တာပါ။