ဧည့္ခန္းေဆာင္ကုိ အလွဆင္ဖုိ ့
မိခင္အပင္ေပၚမွာ အလွမဆင္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ပန္း
သဘာဝနဲ ့လည္း လမ္းခြဲလိုက္ရတယ္။
Saturday, February 26, 2011
Wednesday, February 23, 2011
Reportedly
စိတ္ထားေကာင္းမေကာင္းေတာ့ မသိဘူး
စိတ္ေကာင္းေတာ့ ထားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္
ငါကဗ်ာစပ္တုိင္း
အဇာတသတ္ရုိင္းေတြ
ဘာလို႔ထြက္လာတာလဲ?
ေကာင္းကင္ကို
စိတ္ေကာင္းေတာ့ ထားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္
ငါကဗ်ာစပ္တုိင္း
အဇာတသတ္ရုိင္းေတြ
ဘာလို႔ထြက္လာတာလဲ?
ေကာင္းကင္ကို
Monday, February 14, 2011
ေသခ်င္ေနတဲ့ လူလိမၼာ (ဝတၳဳတို) ("ေသဆံုးတတ္သည္" စာအုပ္မွ)
ေက်ာ္ညိဳေသြး၊ ခုိင္စုိးလင္း၊ ညီဇံလွ၊ တူးတူးသာ၊ ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)၊ ေနဦး၊ နန္းညီ၊ ပန္ဒိုရာ၊ မိုးလွိႈင္ည၊ မယ္ကုိး၊ ေမာင္ေတေလ၊ လင္းဒီပ၊ သက္ေထြး၊ ဟန္သစ္ျငိမ္၊ ၾသျမိဳင္ နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ပါဝင္ ေရးသားထားတဲ့ “ေသဆံုးတတ္သည္” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲကဟာ ကုိ နည္းနည္းေလး ျပန္ျပင္ထားတာပါ။
download link http://www.mediafire.com/view/?gjela5a85gkqzm2
ေသခ်င္ေနတဲ့ လူလိမၼာ
(၁)
စာေရးဆရာ တေယာက္က လူ႔ဘဝကို ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ခုိင္းႏွိႈင္းျပီး ဥပမာ ေပးဖူးတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဆံုစည္းမွႈဆိုတာ ဘတ္စ္ကားၾကပ္ၾကပ္ထဲက ခဏေလး ဆံုစည္းမွႈလိုပဲတဲ့။ ဘတ္စ္ကားက ၾကပ္လြန္းေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ နင္းမိတာတို႔ ထိခုိက္မိတာတုိ႔ ရွိမယ္။ ခဏတာ ေလးမို႔ ခြင့္လြႊတ္လုိက္ပါတဲ့။
ဒါေပမယ့္ သူအခု ဆံုေနရတဲ့လူ၊ သူ႔ကုိလိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတဲ့ လူက ခဏေလး မဟုတ္ဘူး။ သူလူမွန္းသိစ အရြယ္ကေန ခုခ်ိန္ထိ ထာဝရ လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာ။ သူဆက္ျပီး သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႔ သူ ၾကံဖန္ျပီး ခြင့္လႊတ္တဲ့နည္းေတြ လိုက္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ နည္းတခုကုိ သတိရသြားတယ္။ အဲဒီ့နည္းအရ ဆိုရင္ေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ သံသရာမွာ အမ်ိဳးမေတာ္ဖူးတဲ့သူ မရွိဘူးတဲ့။ ကုိယ္ ခြင့္မလႊြတ္ႏုိင္တဲ့သူ နဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ သံသရာမွာ ေဆြမ်ိဳး တနည္းတဖံု ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးမွာပဲလုိ႔ ေတြးျပီး ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါတဲ့။ အဲဒီ့မွာ သူဦးေႏွာက္ ပုိေျခာက္သြားျပီးေတာ့ စိတ္ထဲက ေရရြတ္လိုက္တယ္။
“ငါနဲ႔ငါ သံသရာမွာ ဘာေတာ္ခဲ့ပါသလဲ”
(၂)
သူ႔ကုိ သူကုိယ္တိုင္က လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာ ၾကာလွျပီ။ သူစာအုပ္ တအုပ္ဖတ္ျပီဆို စာေရးသူရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမွႈေတြကို လာေျပာျပီ။ တရားနာျပီဆိုရင္လည္း အဲဒီ့တရားရဲ႕ ဟာကြက္ေတြကို လာေျပာျပီ။ ေၾသာ္…သူ႔စိတ္ထဲကေန ‘ေနျခည္’ကို ထုတ္ပစ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ့တုန္းကလည္း…
(၃)
ဖေယာင္းတုိင္ေလး မကုန္ခင္ ဒီ ေျခာက္ျခားစရာ တေစၦဇာတ္ကုိ သူ ဆက္ဖတ္ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဖေယာင္းတုိင္ေလးကုိ မွႈတ္ျပီး ေစာေစာ အိပ္လိုက္ရမလား။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏုိင္ပဲ ေတြးေနရင္ တေစၦဇာတ္လမ္းလည္း မဖတ္လိုက္ရ၊ ေစာေစာလည္း မအိပ္လိုက္ရပဲ ဖေယာင္းတိုင္ေလး ကုန္သြားတာပဲ အဖတ္တင္မယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖုိ႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ရွံဳးရင္ေတာင္မွ စိတ္ပဋိပကၡေၾကာင့္ စိတ္ေထာင္းကုိယ္ေၾကျဖစ္ျပီး ရွံဳးရတာထက္စာရင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ရွံဳးတာက ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ သူထင္တယ္။
အရွံဳးဆိုတာ ခ်ိဳျမိန္တဲ့ ဝိုင္အရက္မွ မဟုတ္တာ။ သူ ဘာလုိ႔ အခ်ိန္ဆြဲျပီး ေသာက္ေနရမွာလဲ။
(၄)
ဆံုးျဖတ္ဖုိ႔အတြက္ ေခါင္းပန္းလွန္တဲ့ နည္းကိုေတာ့ သူမသံုးခ်င္ဘူး။ အဲဒါက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အေၾကြေစ့တေစ့ေလာက္မွ တန္ဖိုးမထားတဲ့လူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္လို႔ သူယူဆတယ္။
ဒီေတာ့ ျပႆနာကုိ အျဖဴအမည္း မဆံုးျဖတ္ခင္မွာ သူ႔အေနနဲ႔ ေတြးေခၚသေယာင္ေယာင္ လုပ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိလာျပီ။ စဥ္းစားျခင္းဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ကုိယ္သန္ရာသန္ရာကို လိုသလို ဆြဲေတြးတာေတြ ဘာေတြ လုပ္ဖုိ႔လိုလာျပီ။ ဒါမွလည္း လိုအပ္လာရင္ အေကာင္းဆံုးစဥ္းစားခဲ့သားပဲလို႔ ေတြးျပီး စိတ္ေျဖလို႔ ရမယ္ မဟုတ္လား။
သူ႔ဘဝ ဟုိးေအာက္ဆံုးအျမစ္နားအထိ လက္တံရွည္ရွည္နဲ႔ ဒုကၡလွမ္းေပးေနတဲ့ ေမးခြန္းကုိ Yes or No တခုခု ေျဖဖုိ႔ လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔ Albert Camus ရဲ႕ စကားတခုကုိ သူ သတိရလို႔ ျပံဳးလိုက္မိေသးတယ္။
အေတြးအေခၚပုိင္းဆုိင္ရာ ျပႆနာေတြထဲမွာ တကယ္နက္နဲတဲ့ ျပႆနာဆုိလုိ႔ တခုပဲ ရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ‘suicide’ တဲ့။ အခု သူအဲဒီ့အေၾကာင္းအရာကုိ ကုိင္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ အနက္နဲဆံုး အေတြးအေခၚ ျပႆနာတခုကုိ စဥ္းစားျခင္းလုိ႔ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ နာမည္ ေလွ်ာက္တပ္လို႔ေတာင္ ရေသးတယ္။
“ဗြန္းးးး” “ဗြန္းးးးးး”
ရုတ္တရက္ ၾကားလုိက္ရတဲ့ စက္ႏွိႈးသံကုိ သူမခံႏုိင္လုိ႔ နားေတြကုိ အတင္းပိတ္လိုက္ရတယ္။
(၅)
ဟင္!
သူအသံၾကားလို႔ ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တီဗီြဖန္သားျပင္မွာ ေနျခည္ရဲ႕ ရုပ္ပံုလႊာ။ သူ အံ့ၾသသြားတယ္။ ေနျခည္ရဲ႕ ရုပ္ပံုက ေမွာင္ရိပ္သန္းျပီး ဝါးေနတယ္။ သူ ဖန္သားျပင္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ကုိ တင္ဖုိ႔ အလင္းအေမွာင္ခ်ိန္တဲ့ ခလုတ္ကုိ လုိက္ရွာလိုက္တယ္။ မေတြ႕ဘူး။ ေနျခည့္ပံုကလည္း ၾကည့္ရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ဝါးျပီး ေပ်ာက္သြားတယ္။
သူ႔ပါးေပၚကုိ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။
သူ႔ေရွ႕က အရာဝတၳဳကလည္း သူစုိက္ၾကည့္ရင္းကေန တီဗီြဖန္သားျပင္ တခု မဟုတ္ေတာ့ပဲ ၾကည့္မွန္တခ်ပ္ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ အဲဒီ့ၾကည့္မွန္ခ်ပ္ထဲမွာေတာ့ ေခ်ာင္က်ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာစစ္တလင္းမွာ ေသာကႏွစ္သြယ္ စီးဆင္းလို႔။
(၆)
မွန္ထဲက ေသာကေကာင္ရဲ႕ ရွင္သန္ေနမွႈဟာ ဘာအက်ိဳးရွိပါသလဲ။
ေသဆံုးျခင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳး စာရင္းတခု လုပ္ဖုိ႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေကာင္းက်ိဳး နံပါတ္ (၁) အျဖစ္္ သူ႔စာရင္းထဲမွာ ဒီလို ခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး(၁)
ေနျခည္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရႏိုင္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကိုလည္း ဂရုစုိက္စရာ လိုမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေကာင္းက်ိဳး နံပါတ္(၁) မွာတင္ အခ်က္ ၂ခ်က္ပါေနတာကုိ သူသတိထားမိတယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။ ဒါက သူတေယာက္တည္း သိရံု၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖို႔ အေထာက္အကူျပဳရံု ရည္ရြယ္ထားတဲ့ စာရင္း။
(၇)
ေသျခင္းတရားဆုိတာ ဘာလဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေသတတ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားၾကတဲ့။ ေသတာေတာင္မွ နည္းနာေတြ လုိေသးသလားကြယ္။
ရွင္သန္ျခင္းမွာသာ ျပင္ဆင္မွႈ မရွိပဲ ရွင္သန္လုိ႔ မရတာ။ ေသျခင္းကေတာ့ ျပင္ဆင္မထားလည္း အမွတ္တမဲ့ ေရာက္လာျပီး ဒီအတိုင္းျပီးသြားတာပဲ။ သူ႔အထင္မွာေတာ့ ေသတာထက္စာရင္ ရွင္ရတာက အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပုိခက္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ရွင္ေနတုန္းမွာပဲ ရွာေဖြရ၊ ရုန္းကန္ရ၊ အလုပ္လုပ္ရ၊ ေက်ာင္းတက္ရ၊ ငုိရ ယိုရ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ဂရုစုိက္ရ၊ ပတ္ဝန္းက်င္က လက္ခံထားတဲ့ အေပၚယံ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ လိုက္နာရနဲ႔။
ဒီၾကားထဲ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ တခါတေလ ေပ်ာ္ရ၊ ျပံဳးရရင္ေတာင္ အဲဒါေတြက အကုသုိလ္ ဘာညာနဲ႔ အျပစ္ကင္းတဲ့ အေပ်ာ္မ်က္လံုးေလးေတြကုိ သဲနဲ႔လာပက္ၾကေသးတယ္။ အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာ သဘာဝအေလ်ာက္ ေပ်ာ္ပါေစ ေတာ့လား။
တခ်ိဳ႕လူေတြ ရွိေသးတယ္။ ေသခါနီးလူကို ဘဝကူးေကာင္းေအာင္ ဆိုျပီး ေသခါနီးမွာ ဟုိဟာေတြရြတ္ေပး၊ ဒီဟာေတြ ရြတ္ေပးနဲ႔။ သူေတြးရင္း ရယ္ခ်င္လာတယ္။ အဲဒါက ဘာနဲ႔ တူတုန္းဆုိေတာ့ တႏွစ္လံုး ေပေပေတေတနဲ႔ စာမလုပ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကုိ စာေမးပြဲေျဖဖုိ႔ နာရီပုိင္းအလုိမွ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ သင္ေပးေနတာနဲ႔ တူတယ္လို႔ သူေတြးမိတယ္။
သူစာရင္းထဲမွာ ဒီလုိ ခ်ေရးလုိက္ျပန္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး(၂)
ရုန္းကန္စရာ မလိုေတာ့၊ ျပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကိုလည္း ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။
(၈)
ဒုကၡဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဒုကၡမဟုတ္ေသးဘူး။ ဒုကၡမွန္းသိသြားမွသာ ဒုကၡက ‘ဒုကၡ’ဆိုျပီး တရားဝင္ ျဖစ္သြားတာ။
လူေတြမ်ား ကံဆိုးလုိက္ပံုက ေမြးလာလို႔ အရြယ္ေလး နည္းနည္းေရာက္လာတာနဲ႔ ႔ လူတုိင္းေသရမယ္ဆိုတာကုိ သိလာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္က ေရာဂါကုိသာ သိႏုိင္စြမ္းရွိျပီး ေဆးကုိ မသိႏုိင္တဲ့ အသိဥာဏ္မ်ိဳး။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသြးပ်က္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ရံုေလာက္ အသံုးတည့္တဲ့ အသိဥာဏ္မ်ိဳး။ သူခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး (၃)
ေစာက္သံုးမက်တဲ့ တဝက္တပ်က္ အသိဥာဏ္ေတြ မရွိေတာ့။ ျပီးေတာ့ လူ႔ဘဝက ရခဲတယ္တဲ့။ ဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ေကာ္တာပဲ။ လူသာျပန္မျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒုကၡကုိ ဒုကၡမွန္းမသိလို႔၊ ခံစားႏုိင္စြမ္းနိမ့္လို႔ ဒုကၡတခ်ိဳ႕ဟာ ဒုကၡမဟုတ္ေတာ့။ ျပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိလည္း ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။
(၉)
တကယ္ဆုိ လူတိုင္းနီးပါးက အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနသင့္တယ္။ ႏုိင္ငံတုိင္း ႏုိင္ငံတုိင္းဟာလည္း သူတို႔ႏုိင္ငံေတြမွာ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရဟာ စုစုေပါင္းလူဦးေရရဲ႕ ၉၀ ရာခုိင္ႏွႈန္းေက်ာ္လာျပီ၊ ရာႏွႈန္းျပည့္နီးပါးျဖစ္ေအာင္ ဆက္လက္ၾကိဳးစားမယ္ ဘာညာနဲ႔ အျပိဳင္အဆိုင္ ဂုဏ္ယူဝံ့ၾကြားစြာ ေၾကညာ ေနသင့္တယ္။
အျပည့္အစံု ေျပာရရင္ေတာ့ လူေတြဟာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ တျပိဳင္တည္းမွာပဲ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ ဖူလံုေနျပီး လုပ္ခ်င္တာကုိပဲ စိတ္ၾကိဳက္ လုပ္ေနခြင့္ ရသင့္တယ္ေလ။
အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ေတြ၊ အေၾကြေစ့နဲ႔ အေအးဗူးေတြ ဘာေတြ ေရာင္းတဲ့ စက္ေတြ၊ ခိုင္းစားစရာ စက္ရုပ္ေတြကုိ ဘာလုိ႔ တီထြင္ထားၾကသလဲ။ ၾကိဳးစားပမ္းစားလည္း တီထြင္ရေသးတယ္။ စက္ေတြကပဲ အလုပ္လုပ္ျပီး လူေတြက ေအးေအးေဆးေဆး ၾကိဳက္ရာလုပ္ေနႏိုင္တဲ့ ဘဝမ်ိဳးကို ရသင့္တယ္မဟုတ္လား။
ခုေတာ့ သတၱဝါေတြအားလံုးထဲမွာ တပတ္ကုိေျခာက္ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ အက်ဥ္းက်ေနတာဆုိလို႔ လူဆိုတဲ့ ဥာဏ္ၾကီးရွင္ေတြပဲ ရွိတယ္။ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရ၊ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ စားရ၊အိပ္ရ၊ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ခ်စ္တင္းေႏွာရနဲ႔။
အခ်ိန္ဆိုတာကုိ လူေတြပဲ ပညတ္။ ျပီးေတာ့ အခ်ိန္ထဲမွာ လူေတြပဲ အက်ဥ္းက်။ ဘာသာစကားေတြ၊ ပညာရပ္ေတြ တီထြင္။ ျပီးေတာ့ အဲဒါေတြကုိ ေလ့လာရ၊ သင္ရနဲ႔ အက်ဥ္းက်။
ဒါနဲ႔မ်ား ခပ္တံုးတံုးငနဲေတြက သူ language ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးတတ္သေလး ဘာေလးနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဘယ္ေလာက္အထိ ႏွိပ္စက္ထားသလဲဆုိတာကုိ ဘုမသိ ဘမသိ လာၾကြားၾကေသးတယ္။
ျပီးေတာ့ လူေတြေလ့လာတယ္ သိလာတယ္ဆိုတာကလည္း အေျဖတခုရတိုင္း ေမးခြန္းေတြ ဆယ္ခုမက ထပ္ေပၚလာတာမ်ိဳး။ ဆက္ျပီး လိုက္ေပေတာ့ပဲ။
ဥပမာ ေရွးကလူေတြရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္မွႈေၾကာင့္ မဆီမဆိုင္ စာေတြကဗ်ာေတြထဲမွာ အေခ်ာင္နာမည္ရေနတဲ့ ‘လ’ ဆုိတဲ့ မစြမ္းမသန္ အရန္ျဂိဳလ္စျဂိဳလ္န ကုိပဲၾကည့္။
အစကေတာ့ ‘လ’ကို နတ္သားလုိလို၊ လင္းေနတဲ့ နတ္ဘုရားတပါးလုိလို လူေတြ ထင္ေနၾကတုန္းကေတာ့ အဟုတ္။နတ္သားတုိ႔ နတ္ဘုရားတုိ႔ဆုိတာကို သြားေလ့လာရင္ က်ိန္စာသင့္သြားမယ္ မဟုတ္လား။ ၾကည့္ပါလား။ ‘လ’ က နတ္သားျဖစ္တယ္ ဆုိတာကုိ မယံုသလုိ ဘာလိုလုိေျပာမိခဲ့ၾကတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေပါင္း ရွစ္ရာကုိးရာ က ေကာင္ေတြ အခုဆုိ အကုန္ေသျပီေလ။ ေသမွာေပါ့။ ႏွစ္ေပါင္း ရွစ္ရာကုိးရာ ေတာင္ ရွိ…အဲေလ သြားေစာ္ကားတာကုိး။
အဲလုိယံုၾကည္ေနတုန္းကေတာ့ ယံုၾကည္မွႈဆိုေတာ့ ဘာမွ ဆန္းစစ္ေနစရာ မလိုဘူးေလ။ အလုပ္မရွႈပ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာေပေတြ၊သီခ်င္းေတြ၊ကဗ်ာေတြက “ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ၾကဖုိ႔” အာေပါက္ေအာင္ တိုက္တြန္းေနၾကတာ ျဖစ္မယ္။ ေတြးရေတာရ ေလ့လာရတာေတြနဲ႔ အလုပ္မရွႈပ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေတြ ျဖစ္မွာပါ။
ခုေတာ့ ေနရဲ႕အေရာင္နဲ႔ တကုိယ္လံုးေျပာင္ေနတဲ့ အဲဒီ့ ‘လ’ စုတ္ ‘လ’ ပဲ့က နတ္ဘုရား မဟုတ္ပဲ ျဂိဳလ္ရံလဆိုတာလည္း သိသြားေရာ သူ႕ရဲ႕ structure ေတြ geology ေတြ ေလ့လာရ၊ အပူခ်ိန္ေတြ ေလ့လာရနဲ႔ အလုပ္ကုိ ရွႈပ္သြားေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား။
သူ ေသျခင္းရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးကုိ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ အေတြးနည္းနည္းေခ်ာ္သြားတယ္။ ေသျခင္းရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးနံပါတ္ (၄) ကုိ သူဒီလုိ ခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး (၄)
အခ်ိန္ရဲ႕ အက်ဥ္းသားအျဖစ္က လြတ္ေျမာက္လာမယ္။ လိုက္ေလ ေဝးေလဆိုတဲ့ အျဖစ္က လြတ္မယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။
(၁၀)
“ဆရာ၊ က်ေနာ့္ေရာဂါက ဘာေရာဂါလဲ”
အဲလိုေမးသံေတြကုိ ၾကားရင္ သူေအာ္ရယ္လုိက္ခ်င္တယ္။ “ကိုယ့္လူေရ…ဆရာဝန္ကုိ သြားေမးမေနနဲ႔။ က်ေနာ္ေျပာျပမယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေရာဂါက ေမြးဖြားျခင္း လုိ႔ ေခၚတယ္”
ဟုတ္တယ္ေလ။ သတၱဝါတိုင္းဟာ ေမြးလာျပီးကတည္းက ေသဖုိ႔ေသခ်ာျပီးသား။ ေရာဂါနာမည္ကုိ ဘယ္လုိတပ္တပ္ ေသမွာက ေသမွာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕အူတူတူ လူေတြက သူ႔ကုိ ထမင္းစားဖို႔ အသက္ရွင္ေနတာလား၊ အသက္ရွင္ဖုိ႔ ထမင္းစားေနတာလား၊ ဘာအတြက္ အသက္ရွင္ေနတာလဲလုိ႔ ေမးလာတိုင္း သူကခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေျဖေလ့ရွိတယ္။
“က်ေနာ္ ေသဆံုးဖုိ႔အတြက္ အသက္ရွင္ေနတာ”
သူအဲလုိေျဖလိုက္ရင္ ေမးခြန္းရွင္ေတြ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကတာ မ်ားတယ္။ ထားပါေတာ့။ မမွႈပါဘူး။ သူတုိ႔ ဘယ္လုိပဲ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ သူ႔ကုိ ေထာက္ခံမယ့္သူေတြက ရွိေနတယ္ေလ။
“ကိုမာ” ရျပီး ပုိက္တန္းလန္းေတြက ေပးတဲ့အသက္ေလးနဲ႔ ဆက္ရွင္ေနရတဲ့သူေတြ၊ ေရာဂါကၽြမ္းမွႈ အရသာကုိ တငံုခ်င္း စိမ္ေျပနေျပ ခံစားေနရတဲ့သူေတြရဲ႕ လိပ္ျပာေကာင္ၾကီးေတြက ေတာင္ပံတဝုန္းဝုန္းခတ္ျပီး သူ႔ အဆိုကုိ ေထာက္ခံၾကလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔ ခႏၶာေကာင္ၾကီးေတြဟာ ေသဆံုးဖုိ႔ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနၾကရတယ္ဆုိတာ။
သူ႔အေတြးေတြကုိ စာရင္းထဲ ထည့္ဖုိ႔ ေဘာင္ဝင္မဝင္ သူူစဥ္းစားလုိက္တယ္။ သိပ္ေတာ့ ေဘာင္ မဝင္လွဘူး။ ဒါေပမယ့္ လုပ္တတ္ကုိင္တတ္ရင္ ျဖစ္ပါတယ္။
စာရင္းပံုစံခြက္ထဲမွာ သူလွည့္ပတ္ျပီး ထည့္လိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး (၅)
ဘယ္လုိေၾကြးေၾကာ္ျပီး ရွင္သန္ရွင္သန္ ေနာက္ဆံုးမွာ တူညီတာ တခုကေတာ့ မေသဆံုးခင္ေလး ရွင္သန္ ေနၾကရတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ လူ႔မသိစိတ္ထဲမွာ ေသဆံုးျခင္းက ေနာက္ဆံုးပန္းတုိင္လုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေသမွာ (တနည္းအားျဖင့္) ကုိယ့္အတၱေလး မရွိေတာ့မွာကုိ အရမ္း ေၾကာက္ေနၾကတာ။ တကယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပန္းတုိင္ကုိ မေရာက္မွာသာ စိတ္ပူရရုိး ထံုးစံ ရွိတယ္ေလ။ ပန္းတုိင္ကုိ ျမန္ျမန္ေရာက္မယ့္ကိစၥမ်ိဳးဆိုရင္ လက္ခေမာင္း ထခတ္သင့္တာေပါ့။
ေၾသာ္…ေနာက္အားသာခ်က္တခုက ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။
(၁၁)
တကယ္ဆိုေတာ့ ေသတယ္ဆုိတာ အေရးၾကီးတဲ့ တာဝန္ တခုကို ထမ္းေဆာင္တာလုိ႔လည္း ေျပာလို႔ရေသးတယ္။
ဥပမာ ကမၻာေပၚမွာ မေသေဆးတမ်ိဳး ေပၚလာတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ သြားျပီ။ ကမၻာၾကီးေတာ့ ကမၻာျဖစ္ရွံဳးျပီ။ အၾကီးအက်ယ္ ဒုကၡေရာက္ျပီ။ လူေတြ အကုန္လံုး မေသဖုိ႔ ဆိုတာက ေမြးဖြားျခင္း မရွိမွ ျဖစ္ႏုိင္မယ္မဟုတ္လား။ ႏုိ႔မို႔ဆုိ ကမၻာၾကီးမွာ လူေတြအကုန္လံုး ျပည့္ညပ္ ေနမွာေပါ့။ အေျခခ်စရာေနရာေတြ၊ အရင္းအျမစ္ေတြ မလံုမေလာက္ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ေသဆံုးျခင္း မရွိဘူးဆိုပါေတာ့။ ကုလို႔မေပ်ာက္ႏုိင္တဲ့ ေရာဂါတခုခု အျပင္းအထန္ခံစားေနရတဲ့လူေတြ အတြက္လည္း တခုတည္းေသာ လြတ္လမ္းေလး မရွိေတာ့။ ေထာင္ႏွစ္၁၀၀ မက က်ေနတဲ့သူေတြ အတြက္လည္း တခုတည္းေသာ လြတ္လမ္းေလး မရွိေတာ့။ စိတ္ဓာတ္ေတြ ငရဲျပည္ရဲ႕ ဟုိးေျမေအာက္ခန္းထဲအထိ က်ဆင္းေနတဲ့သူေတြ အတြက္လည္း တခုတည္းေသာ လြတ္လမ္းေလး မရွိေတာ့။ ေမြးဖြားျခင္း မရွိေတာ့ တေန႔လာလည္း ဒီမ်က္ႏွာ….တေန႔လာလည္း ဒီမ်က္ႏွာ! ေမးလုိက္ရင္ အသက္က ၁၆၀၀၊ အသက္က ၂၇၀၀! လူအိုေတြခ်ည္း။ ဟား! ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းမွာပဲ။
ျပီးေတာ့ နွစ္ ၁၀၀၀ ေနလည္း ဒီလူေတြ၊ ႏွစ္ ၂၀၀၀ ေနလည္း ဒီလူေတြခ်ည္းဆုိ ဒီလူ ဒီအိုင္ဒီယာ ဒီအေတြးအေခၚေတြနဲ႔ပဲ ကမၻာၾကီး ရပ္တန္႔သြားလိမ့္မယ္။
ဒီေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျခြခ်ျခင္းနဲ႔ ေစာေစာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္သင့္တယ္လုိ႔ သူေတြးလိုက္မိတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ…ဆရာသမား တေယာက္ website မွာ ေရးထားတဲ့ ေလသံကုိ သူအတုခုိးလိုက္ျပီး သူ႔စာရင္းထဲမွာ ဒီလို ခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသျခင္း)
ေကာင္းက်ိဳး (၆)
မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအားလံုး ဝမ္းသာေတာ့။
လူတေယာက္ လူ႔ေလာကမွ ေစာေစာစီးစီး ေနရာဖယ္ေပးျခင္းအားျဖင့္ ေလာက တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ စဥ္းစားေနျပီ။ ထိုသူကား အျခားမဟုတ္။ မိမိကုိယ္တိုင္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ေၾသာ္… ေနာက္ထပ္ေကာင္းက်ိဳးတခုကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။
(၁၂)
စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ စီမံကိန္း တသီတတန္းနဲ႔ အသားတံုးၾကီး တခုအေၾကာင္း သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ အဲဒီ့အသားတံုးၾကီးက အရာရာကုိ အခ်ိန္အတိအက်နဲ႔ စီမံအကြက္ခ်ျပီးမွ လုပ္တတ္တဲ့သူ။ အိမ္သာတက္ရင္က အစ အခ်ိန္အလကား မကုန္ရေအာင္ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြ တအုပ္ျပီး တအုပ္ အျမဲျပင္ထားတတ္တယ္။ လုပ္ငန္းတခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း အာကာသဒံုးပ်ံ တစင္း လႊတ္ေတာ့မယ့္ အတုိင္း အခ်ိန္ကုိ ေသခ်ာ တြက္ခ်က္ ျပင္ဆင္ျပီး ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ေသျခင္းတရားဆိုတာ နီးနီးေလး ဆိုတာကိုလည္း အဲဒီ့လူက သတိရွိလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ့လူ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္သစ္တခုက တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာမွာ။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီ့လူက ေသခ်ာခ်င္တဲ့သူဆိုေတာ့ လံုေလာက္တဲ့ က်န္းမာေရး ရွိမရွိ သိေအာင္လုိ႔ ေဆးသြားစစ္တယ္။ ေဆးစစ္ခ်က္ အရ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူးတဲ့။ လုပ္ငန္းစလုပ္လုိ႔ ရျပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဆးစစ္ခ်က္ယူျပီး ျပန္အလာ လမ္းျဖတ္အကူးမွာ ကားတုိက္ခံလိုက္ရျပီး ပြဲခ်င္းျပီး ေသသြားေတာ့တယ္။
လက္ရွိ သူစဥ္းစားေနတဲ့အေၾကာင္းအရာအရ… အဲဒီ့လူရုတ္တရက္ေသတာကုိ သံေဝဂ ရရမယ့္အစား အဲဒီ့လူ ကုိယ့္plan ေလးနဲ႔ကုိယ္ မေသႏုိင္တာကုိပဲ သူက သံေဝဂရေနတယ္။ မျဖစ္ဘူး။ အခ်ိန္ရွိတုန္း ျမန္ျမန္ဆံုးျဖတ္ျပီး လုပ္မွ!
ကုိယ့္ကံၾကမၼာရဲ႕ အရွင္သခင္ဟာ ကုိယ္တုိင္ ျဖစ္သင့္တယ္လုိ႔ လူေတြ ေျပာေျပာေနၾကတယ္ မို႔လား။ ခရစ္ေတာ္က အိပ္ဖို႔ ေခၚတဲ့အထိ၊ အလႅာက အမိန္႔ေပးတဲ့ အထိ၊ ကံၾကမၼာဆုိတဲ့ ရွႈပ္ေထြးေထြး အစုအေဝးၾကီးက ‘ေဟ့ေယာင္..မင္းေသေတာ့’လို႔ အလိုက္သိတဲ့ အထိ ဘာလို႔ ေစာင့္ေနရမွာလဲ။
“ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံၾကမၼာရဲ႕ အရွင္သခင္ ျဖစ္ရမယ္ေဟ့” …သူေယာင္ျပီး ေၾကြးေၾကာ္လိုက္တယ္။
ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ၾကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ အဆင္ေျပမယ့္နည္းနဲ႔ ေၾကြက်ပစ္ရမယ္။ တျခားလူေတြကေတာ့ ေမးခ်င္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ေသျခင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ကုိယ့္ၾကမၼာကုိယ္ မျပဌာန္းရေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္မွာ မုိ႔လို႔တုန္းလုိ႔။
အဲလုိ သူ႔ကုိေမးလာရင္ေတာ့ ေမးလာတဲ့သူေတြကုိ ဒံုးေဝးရန္ေကာ ဆုိတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ သူၾကည့္မိမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ပ်မ္းမွ်ျခင္း ဥပေဒသနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ လူေတြဟာ ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္ေနတုန္း ႏွလံုးခုန္ ရပ္ျပီး ေသႏုိင္ေခ်၊ စံုတြဲ ခ်စ္တင္းေႏွာေနတုန္း ႏွလံုးခုန္ ရပ္ျပီး ေသႏုိင္ေခ်၊ သူမ်ားမဂၤလာေဆာင္ (ဒါမွမဟုတ္) ေမြးေန႔ တခုခုထဲမွာ အမဂၤလာေကာင္ ဆန္ဆန္ ဂြတီးဂြက် သြားေသႏုိင္ေခ်၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း တေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာ ေသာ့ခတ္ျပီးေနေနတုန္း ေသသြားတာ ရက္ၾကာသြားမွ ေဘးခန္းေတြက အပုပ္နံ႔ရျပီး သိသြားတာမ်ိဳးျဖစ္ႏုိင္ေခ်…အဲဒါေတြက လူတေသာင္းမွာ တေယာက္ေလာက္ေတာ့ ၾကံဳရႏုိင္ေခ် ရွိတာပဲ။ ထီေပါက္ႏုိင္ေခ်ထက္ေတာင္ ပိုမ်ားေသးတယ္။ အဲလုိသာ ေသသြားရင္ ခပ္နနေကာင္ေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ခင္ဗ်ား အထူးအဆန္း မသာေကာင္ျဖစ္ျပီး ခင္ဗ်ားေတာ့သြားျပီ။
သူခ်ေရးလိုက္ျပန္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္္ေသျခင္း)
ေကာင္းက်ိဳး (၇)
ငါသာလွ်င္ ငါ့ၾကမၼာ၏ အရွင္သခင္ ျဖစ္သင့္သည္။ ေတာ္ၾကာ ဘုရားသခင္က ကုိယ့္ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ က်ီစားေနမွျဖင့္….
ေနာက္ထပ္ေကာင္းက်ိဳးတခုက ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။
(၁၃)
သူ႔နာမည္ကပဲ စီးေနလို႔လား။ သူ႔စာရင္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြခ်ည္း ခုနစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။ ဆိုးက်ိဳးက တခ်က္မွ မရွိေသးဘူး။
သူ႔စာရင္းကိုသူ တခ်က္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ “ေကာင္းက်ိဳး (၃)… ေစာက္သံုးမက်တဲ့ တဝက္တပ်က္ အသိဥာဏ္ေတြ မရွိေတာ့” ဆိုတာ အေရာက္ မွာ သူတခုေတြးမိလိုက္ျပန္တယ္။ အဲဒီ့ တဝက္တပ်က္ အသိဥာဏ္ ဆိုတာၾကီးကလည္း လူနဲ႔ အျမဲကပ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဗ်။ စိတ္လွႈပ္ရွားတဲ့ အခုိက္အတန္႔တခုခုမွာ ကုိယ့္ဆီကေန ကုိယ့္ဦးေႏွာက္ၾကီးက ထြက္ေျပးသြားတတ္တယ္။ ဥပမာ ပရိသတ္ေရွ႕ထေျပာ ခါနီးမွာ အကုန္ေမ့သြားတာမ်ိဳး။ ဒါမွမဟုတ္ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အသိဥာဏ္လြတ္ျပီး လုပ္မိသြားတာမ်ိဳး။ အဲဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး တေလာက သူဖတ္ဖူးလိုက္တဲ့ ေဆာင္းပါး တပုဒ္ကုိ ဝိုးတဝါး အမွတ္ရလိုက္တယ္။ စံုတြဲေတြ ခ်စ္တင္းေႏွာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ လက္ေတြ ေျမာက္တက္သြားတာ၊ ေအာ္တာေတြဟာ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီ့အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ဦးေႏွာက္က စဥ္းစားေတြးေခၚတဲ့ တခ်ိဳ႕အစိတ္အပုိင္းေတြ အလုပ္မလုပ္ေတာ့လို႔တဲ့။ အမ်ိဳးသားေတြလည္း အတူတူပဲ။ အထူးအဆန္းေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ။ အဲလိုအခ်ိန္မွာ အေတြးနက္ေနဖို႔လည္း လိုမွ မလိုတာ။
ဘယ္ေလာက္ၾကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပညာရွင္ၾကီးေတြ၊ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြ၊ ကၠဳေျႏၵရွင္ၾကီးေတြပဲ ျဖစ္ပါေစ ဘဝမွာ ကုိယ့္ဦးေႏွာက္ ကုိယ့္ဆီက ထြက္ေျပးသြားတာမ်ိဳး ၾကံဳခဲ့ဖူးမွာပဲ။ အဲဒါမ်ိဳးက အဆိုးလို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ စိတ္လွႈပ္ရွားခ်ိန္မ်ိဳးမွ ျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ကုသိုလ္လုိ႔ထင္ရတဲ့ စိတ္ခံစားမွႈ အခုိက္အတန္႔ေတြမွာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဥပမာ တခုခုမွာ ယံုၾကည္မွႈ လြန္ကဲတာမ်ိဳး ေပါ့ဗ်ာ။ အလြယ္ဆံုး ဥပမာ ေပးရရင္ေတာ့ဗ်ာ တိရစၦာန္ေတြနဲ႔ လူေတြ စကားေျပာတယ္ဆိုတာကုိ သာမန္အေျခအေန ဆိုရင္ တေယာက္မွ ယံုၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာသာေရး ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒါကုိ ဒဲ့ယံုတဲ့သူေတြလည္း ေလာကမွာ မနည္းဘူး။
ဘာသာေရးဆုိမွ သူ႔ေသျခင္းနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳး စာရင္းထဲမွာ ဘာသာေရးနဲ႔ တိုက္ရုိက္ သက္ဆိုင္တာ မပါေသးတာကို သူသတိရသြားတယ္။ ဒါက ခ်န္ခဲ့လုိ႔ မျဖစ္တဲ့ အရာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘာသာေရးေတြ ေပၚလာတဲ့အေၾကာင္းတရားထဲမွာ ေသျခင္းကလည္း မင္းသားတေယာက္ပါပဲ။
(၁၄)
သူ႔အေတြးအေခၚေတြက တိတၳိဆန္မွႈေတြနဲ႔ ဖူးပြင့္ေဝဆာတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေၾကာင္းအက်ိဳးမျပႏုိင္ေသးတဲ့ ပေဟဠိ အေကာက္အေကြ႕ေတြကုိ လူေတြက ဘာသာေရးဆုိတဲ့ စင္တခုခုေပၚ တင္ျပီး ပသ ေနၾကတာပဲလုိ႔ သူက ယူဆထားတယ္။ ဘန္ေကာက္သြားတုန္းကလို စတုိးဆုိင္ တဆိုင္ေရွ႕ အေရာက္မွာ ဆိုင္တံခါး အလိုအေလ်ာက္ ပြင့္သြားတာကုိသာ ေက်ာက္ေခတ္လူသား တေယာက္ ရုတ္တရက္ ျမင္သြားမယ္ဆိုရင္ အီလက္ထရြန္းနစ္ စနစ္မွန္း သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကုိ နတ္ဘုရား တပါးလုိ႔ထင္သြားျပီး ကုိးကြယ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
သူက ဘုရားသခင္ေတြကို မယံုၾကည္တဲ့သူဆုိေတာ့ သူထာဝရငရဲမွာမ်ား က်ေနမလား။ သူ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တယ္။
“ထားပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားကုိ က်ေနာ္က မသိဘူး၊ မသိလုိ႔ မယံုဘူးဆုိပါေတာ့။ အဲလုိ ခင္ဗ်ားကုိ မသိရံု၊ မယံုရံုေလးနဲ႔ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ကုိ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းမယ္ ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတအား ကေလးဆန္တာေပါ့။ ဘုရားသခင္က အဲလို ကေလးဆန္ဆန္ လူဆုိးၾကီး ဟုတ္ပါ့မလား” လို႔သူ အေတြးဝင္လာတယ္။
ျပီးေတာ့ မီးေတြ ေရေတြနဲ႔ ကမၻာၾကီးကို ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ ဆိုတာကေရာ။ အာဏာရွင္ေတြ လူတသိန္းေလာက္ကုိ အစုလိုက္ အျပံဳလုိက္ သတ္ရင္ေတာင္ holocaust ဆိုတဲ့ ရာဇဝတ္မွႈ ေျမာက္ေသးတာ။ ဘုရားသခင္က အဲလုိ ရာဇဝတ္ေကာင္ ဆန္ပါ့မလား။ ေတြးရင္းနဲ႔ သူ႔စိတ္သက္သာသလုိလုိ ရွိသြားတယ္။
တကယ္လုိ႔ ဘုရားသခင္ရွိေနရင္ေတာင္ စာအုပ္ထဲက ဘုရားသခင္ေတြနဲ႔ တူမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားသခင္ အစစ္ၾကီး လူ႔ျပည္ကုိဆင္းလာရင္ လူေတြက သူတုိ႔ထင္တာနဲ႔ မတူလို႔ ဘုရားသခင္အျဖစ္ လက္မခံပဲ လိမ္လည္မွႈနဲ႔ ဖမ္းေတာင္ဖမ္းႏုိင္တယ္လို႔ သူက ေတြးလိုက္ေသးတယ္။
ငရဲနဲ႔ နတ္ျပည္ ဆိုတာကိုေတာ့ သူက စံပယ္နံ႔နဲ႔ ေညွာ္နံ႔ တျပိဳင္တည္းသင္းေနတဲ့ ဝတၳဳလို႔ပဲ ယူဆတယ္။ ဝတၳဳဆိုတဲ့သေဘာက လက္ေတြ႕သိထားတာေတြကုိ စိတ္ကူးေတြရႊဲေနေအာင္ ထပ္ေလာင္းျပီး ေရးေလ့ရွိၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ငရဲျပည္ရဲ႕ နည္းပညာအဆင့္အတန္းကုိ ၾကည့္လိုက္။ မစင္ဘင္ပုပ္တြင္းၾကီးေတြ၊ မီးခဲေတြ၊ ျပာပူေတြ၊ အားလံုး လူ႔ျပည္မွာ ရွိျပီးသား ဟာေတြခ်ည္းပဲ။ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္တို႔ျပီး ႏွိပ္စက္နည္းတုိ႔ ဘာတုိ႔က် မပါေတာ့ဘူး။ ဘယ္ပါမတုန္း။ က်မ္းေတြေရးတဲ့ ေခတ္က လွ်ပ္စစ္ဓာတ္မွ မေပၚေသးတာ။ ခုေခတ္လူ႔ျပည္က ေထာင္ေတြကေတာ့ ငရဲျပည္ထက္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ နည္းပညာေတြကို သံုးႏုိင္လုိ႔ ၾကံဖန္ ဂုဏ္ယူေနၾကမလား မသိ။
သူ႔စိတ္ထဲက တိတၳိေကာင္ေရ ကုေဋကုဋာ အားနဲ႔ အေတြးအင္ဂ်င္က ဒီတင္ မရပ္ေသးဘူး။ ကမၻာမပ်က္ခင္မွာ ပြင့္မယ့္ ဘုရားရွင္အေၾကာင္း ေရွးက က်မ္းျပဳသူေတြ ေရးထားတာ ကုိလည္းေတြးၾကည့္တယ္။ ယာဥ္ရထားေတြက ဆင္မင္း ၇,၀၀၀ ျမင္း ၁,၀၀၀ နဲ႔ေမာင္းႏွင္မယ့္ ရထားယာဥ္ေတာ္ ခုနစ္ရာတဲ့။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးယာဥ္ေတြကို ၾကည့္ျပီး ေရးလိုက္တာ ျဖစ္ရမယ္။ တကယ္ဆုိ ကမၻာမပ်က္ခင္မို႔လို႔ ယာဥ္ေတြက ေခတ္မီယာဥ္ေတြပဲ ျဖစ္သင့္တာေပါ့။ ကမၻာမပ်က္ခင္မွာကုိပဲ လူေတြ ဟုိးေက်ာက္ေခတ္ကေန evolution နဲ႔ ျပန္စရမယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း မသိဘူးေပါ့။
ေျမၾကီးေအာက္မွာ ငရဲ၊ မုိးေပၚမွာ ေကာင္းကင္ဘံုဆိုတဲ့ အယူအဆေတြကလည္း ကမၻာၾကီးကုိ အုပ္ေစာင္းေအာက္က နံျပားလုိလို ဘာလိုလို ယူဆထားတဲ့ ေခတ္က အေတြးအေခၚ ေတြပဲလို႔ သူက ေတြးေသးတယ္။ အုပ္ေစာင္းဆုိတဲ့ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းထဲက အျမင့္တေနရာရာမွာ ေကာင္းကင္ဘံုၾကီး ရွိမယ္။ နံျပားေအာက္မွာ မဟာေျမထုၾကီး ရွိျပီး ေျမထုၾကီးေအာက္မွာ ငရဲေတြရွိမယ္ ဆိုတဲ ့အေတြးမ်ိဳးေပါ့။
သူ႔ အေနနဲ႔ အံ့ၾသမိတာကေတာ့ ေရွးတုန္းက က်မ္းျပဳဆရာေတြက ငရဲေတြ၊ ေကာင္းကင္ဘံုေတြရဲ႕ ပထဝီဝင္ကုိက်ေတာ့ ေရးျပီးေတာ့ ကမၻာေပၚကတျခားေဒသေတြရဲ႕ ပထဝီဝင္ေတြ၊ တျခားေဒသက လူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကုိက်ေတာ့ ဘာလို႔ မေျပာၾကတာတုန္းလို႔ စဥ္းစားဖူးတယ္။ သူ႔အေဖ ကုိလည္း ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ ကမၻာ့ပထဝီဝင္က တရားရေၾကာင္း ျငိမ္းခ်မ္းေၾကာင္းေတြ မဟုတ္လုိ႔ မေဟာခဲ့တာ ေနမွာေပါ့တဲ့။ ဒါဆို ဖြဲ႕စည္းပံုမွားေနတဲ့ စၾကဝဠာ အေၾကာင္းေတြ၊ ေတာင္မဟုတ္တဲ့ေတာင္ ေတြရဲ႕ ပထဝီဝင္ေတြကုိ က်ေတာ့ တရားရေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔ ဘာလို႔ ဘာသာေရးဆရာ ေတြက ေရးခဲ့ၾကသလဲလုိ႔ သူကထပ္ေမးလုိက္ေတာ့ သူ႔အေဖက သိပ္မေတြးနဲ႔တဲ့။ ေတြးေနလုိ႔ ဘာမွျဖစ္မလာဘူးတဲ့။ သူကေတာ့ အဲလုိ မထင္ဘူး။ နမူနာ ယူစရာ စံ ျဖစ္တဲ့ ဘုရားေတာင္ ဘုရားျဖစ္ေအာင္ ေတာထြက္ဖို႔ အေတြးေတြကေန စခဲ့ရတာမဟုတ္လား။
သူ႔အတြက္ေတာ့ ဘာသာေရးေတြဟာ ကရုဏာနံ႔နဲ႔ထံုတဲ့ နိမိတ္ပံုေတြထက္ ဘာမွ မပုိဘူး။ အဲဒါကုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း သူေျပာမျပျဖစ္ဘူး။ လူတခ်ိဳ႕ကလည္း မလြယ္ဘူးမို႔လား။ ဘုရားရွင္ကုိယ္တိုင္ ျပန္ၾကြလာျပီး သူ မေဟာခဲ့တာ တခ်ိဳ႕ေတြကုိ မေဟာခဲ့ေၾကာင္း လာေထာက္ျပရင္ေတာင္ လူေတြက သူတုိ႔ ေလွနံဓားထစ္ လက္ခံထားတာေတြနဲ႔ မတူလို႔ ဓမၼႏ ၱရယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်င္ သတ္မွတ္ေနၾကမွာ။
“ပေဒသရာဇ္ေခတ္ရဲ႕ အႏုပညာေတြကပဲ ေျပာင္ေျမာက္လြန္းခဲ့သလား။ မလိမ္ဖုိ႔ ဆံုးမေနၾကတဲ့ အရာေတြ ကုိယ္၌မွာ ဘာလုိ႔မုသားျဖဴေတြ ပါေနရတာလဲ။ နိမိတ္ပံုေတြနဲ႔ ပညာေပးတာကို ဒဲ့ယူလုိက္သည္အထိ ငါတို႔ေတြကပဲ တံုးေနၾကျပီလား။ အုိင္တီေခတ္က လူေတြေတာ့ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က ေမွာ္ေအာင္သူေတြရဲ႕ ပညာျပမွႈကုိ ေရေရလည္လည္ ခံေနရျပီ။ လူ႔ဦးေနွာက္ေတြဟာ ဘာလို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားဘက္မွာ ပိုသန္ေနၾကတာလဲ။ ဘီလူးအရုိးစုေတြကို လို္က္မရွာၾကတာကပဲ ေတာ္ေသးတယ္။”
“အတင္းအၾကပ္ ယံုၾကည္ခုိင္းမွႈ ဆိုတာကေတာ့ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး အာဏာရွင္ စနစ္ပါပဲ။ လူေတြဟာ သူတို႔မလုပ္ခ်င္တဲ့ ဟမၼဴရာဘီ ကုိဓဥပေဒကုိေတာ့ သဘာဝတရားၾကီးအား အတင္းအၾကပ္ တာဝန္လႊဲအပ္ခဲ့ျပီ။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ သဘာဝအေလ်ာက္ ေပၚလာတဲ့ ေလာဂ်စ္ဆန္ဆန္ ဂ်စ္ကန္ကန္ အေတြးေတြက ေစာ္ကားလိုစိတ္ မပါလည္းပဲ ငရဲဝင္ခြင့္ေတြလား။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က မုိင္းဗံုးေတြကို ငါတို႔ ဘယ္လိုရွင္းၾကမလဲ။”
“မိရုိးဖလာအဆင့္နဲ႔ ေက်နပ္မေနနဲ႔လို႔ ဆံုးမခဲ့သူေတြကို ငါမုန္းခ်င္တယ္။ ပုိဖတ္ျဖစ္လုိ႔ ပုိသိလာမွ သံသယေတြ ပုိၾကံ႕ခုိင္လာခဲ့တာေလ။ ခုေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ လွည့္ဖ်ားမွႈအတတ္ကုိ ငါလံုးလံုးဆံုးရွံဳးခဲ့ျပီ” သူ႔အေတြးေတြကုိ ေၾကာက္စိတ္က ဘရိတ္လာအုပ္လုိ႔ တပုိင္းတစနဲ႔ ရပ္သြားတယ္။
သူ႔အေတြးေတြကုိ သူေတာင္ ျပန္လန္႔ေနတာမို႔ လူက ထုိင္ေနေပမယ့္ စိတ္က နပန္းသမားတေယာက္လို ရုန္းကန္ေနရတယ္။ ကုိယ့္ငယ္ငယ္က အစြဲကုိ ကုိယ္ျပန္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖုိ႔ ဆုိတာက ကုိယ့္ဂိုးကုိယ္ ျပန္သြင္းရမယ့္ ပယ္နယ္တီ တလံုးလိုပဲ။ ခုေတာ့ ေကာင္းကင္ေပၚက လက္တံတေခ်ာင္း ထြက္လာျပီး သူ႔ကုိ လက္ညိွဳးေငါက္ေငါက္ထုိးေနသေယာင္ ခံစားေနရတယ္။ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ မွာလည္း လက္ညွိဳးေတြ..လက္ညွိဳးေတြ၊ ေနာက္ဆံုး လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ေျမၾကီးေပၚကေန သူ႔ကုိ ထုိးတဲ့ လက္ညွိဳးေတြ ထြက္ထြက္လာတာမို႔ မနင္းမိေအာင္ မနည္းေရွာင္ေနရတယ္။ အဂၤုလိမာလေရ…ျမန္ျမန္လာကယ္ပါေတာ့။
ေဇာေခၽြးေတြကုိသုတ္ျပီး သူခ်ေရးလိုက္ျပန္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး (၈)
သူမ်ားယံုၾကည္တိုင္း လိုက္ယံုၾကည္ရန္ မလုိေတာ့။ လူအုပ္ၾကီးထဲမွာေနရင္းနဲ႔ အထီးမက်န္ေတာ့။ အျမင္မတူယံုနဲ႔ ထုိးလာမယ့္ လက္ညွိဳးေတြ မရွိေတာ့။
ျပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိလည္း ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့၊
(၁၅)
အခုဆိုရင္ သူ႔ဘက္မွာ ဆြဲခ် ရွစ္ေဖာ္ေတာင္ ရွိလာျပီမုိ႔ သူ႔ရင္ခုန္သံေတြ နည္းနည္းျမန္လာတယ္။ ထြက္ေပါက္ကေန သူရင္ေကာ့ျပီး ထြက္သြားဖို႔ ျပင္လိုက္ျပီးမွ တစံုတရာကုိေတြးမိျပီး သူေခါင္းငိုက္စုိက္ က်သြားျပန္တယ္။
“တကယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားဟာ မိုးၾကိဳးပစ္ခံရျပီး ေသမယ္ဆိုပါေတာ့။ တခ်ိဳ႕က ခင္ဗ်ားကုိ မိဘကုိ ေစာ္ကားထားလုိ႔လို႔ သမုတ္ၾကလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ မိုးၾကိဳးပစ္ခံရျပီး ေသတဲ့လူနဲ႔ ကားတုိက္ျပီး ေသတဲ့လူက အတူတူပါပဲ။ ထီ ဆုၾကီးေပါက္တဲ့လူနဲ႔ ဆုေသးေပါက္တဲ့လူေလာက္ပဲ ကြာတယ္။”
“ခင္ဗ်ား ဝရဇိန္လက္နက္ မွန္ျပီး ေသသြားလို႔ အဲလုိ သမုတ္ခံရရင္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ေသရာကေန ကုန္းရုန္းထျပီးေတာ့ သမုတ္တဲ့သူရဲ႕ အိပ္မက္ထဲ ဝင္ျပီး ဒီလုိဆို သစ္ပင္ေတြလည္း မိဘကုိ ေစာ္ကားလုိ႔ေပါ့ေနာ္..ဘာညာနဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မသာရုပ္ၾကီးအားကုိးနဲ႔ ျဖဲေခ်ာက္ပစ္လုိက္ လုိ႔ရတယ္။ အဲဒီ့လူကုိ
နားရြက္ဆြဲျပီး မိုးၾကိဳးလႊဲေတြအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္လို႔လည္း ရေသးတယ္။ ဒါမွ လက္မခံေသးလည္း အဲဒီ့အေကာင္ကုိ ဂုတ္သာ ခ်ိဳးပစ္လိုက္ေပေတာ့။”
“ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဆံုးစီရင္ရတာ က်ေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဘဝကို အရွံဳးေပးသြားမွန္း ထင္ရွားတယ္။ suicide လုပ္တာကို do လုိ႔ေတာင္ မသံုးၾကဘူး။ commit တဲ့။”
က်န္ရစ္သူေတြက အခြင့္ၾကံဳတိုင္း သူ႔ကုိ အရွံဳးသမားတေယာက္လုိ ေျပာ ေျပာ ေနၾကမွာကုိေတာ့ သူမလုိလားဘူး။ သူစိတ္ကူးယဥ္ထားတာက ဒီလို။ သူ႔ကုိယ္သူ အဆံုးစီရင္လိုက္ရင္ေတာင္ ဘယ္သူကမွ သူအဆံုးစီရင္သြားမွန္း မရိပ္မိေစရဘူး။ ေသြးရိုးသားရုိး accident တခုခုနဲ႔ ေသသြားတာ လို႔ပဲ ထင္ခဲ့ေစခ်င္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ စာေရးဆရာ မင္းေဆြ လိုမ်ိဳး ရုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳးဆို ပုိသေဘာက်တယ္။ မင္းေဆြက ေဆးလိပ္ဝယ္ဖို႔ အိမ္ကေန ထြက္သြားရင္း ေပ်ာက္သြားတာေလ။
သူ ခဏခဏ မက္တဲ ့အိပ္မက္တခုရွိတယ္။ အိမ္ကုိ…အဘိုးတုိ႔ဆီ အလည္ သြားမယ္လုိ႔ ညာေျပာ။ ျပီးေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ကမ္းေျချမိဳ႕တျမိဳ႕ကုိ တိတ္တိတ္ကေလး သြားျပီး ေလွတစီး ငွားမယ္။ အင္း..ငွားတာက မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ဘူးထင္တယ္။ စေပၚေပးရတာက ကိစၥမရွိဘူး။ မွတ္ပံုတင္ေတြ ဘာေတြ ျပခုိင္းေနရင္ ဒုကၡ။ ေလွကုိ အပိုင္ဝယ္လုိက္တာ ေအးတယ္။ ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ထဲကုိ ေလွေလးနဲ႔သြား။ ပင္လယ္ထဲေရာက္ေတာ့မွ ေရေအာက္ကမၻာထဲကုိ ခုန္ခ်။ ေလွကေလးကေတာ့ ဆက္ေမ်ာသြားမယ္။
သူ႔အေမနဲ႔ အေဖကေတာ့ သတင္းစာမွာ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ညာ ထည့္ခ်င္ ထည့္ၾကလိမ့္မယ္။ “ေမာင္မရဏမင္း သည္ အဘုိးအဘြားမ်ားရွိရာ မေကြးျမိဳ႕သုိ႔ အလည္အပတ္ သြားေရာက္မည္ဟုေျပာသြားကာ ေပ်ာက္ဆံုး သြားပါသျဖင့္” …ဘာညာေပါ့။ ေၾသာ္… “မရဏမင္း” ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ လိုက္ရွာရဲမယ္လုိ႔လည္း မထင္ဘူး။ သူျပံဳးရင္းနဲ႔ ခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသျခင္း)
ဆိုးက်ိဳး (၁)
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသမွန္းသိသြားရင္ အရွံဳးသမားလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မယ္။
(၁၆)
“ကိုကို”
ေနျခည္႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ သူ႔နာမည္ ပန္းလုိပြင့္ခဲ့တယ္။
“ေျပာ…ေနျခည္”
ေနျခည္နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ဆုိ သူ႔ရင္ေတြက ညိမ့္ညိမ့္ေလး ခုန္ေလ့ရွိတယ္။သူ႔ရင္ခုန္သံ ညိမ့္ညိမ့္ေလးကုိသာ ဂီတအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေပးႏုိင္မယ့္ converter တခုရွိရင္ ေခါင္းေလာင္းသံ ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ ထြက္မွာပဲ။
“ျမတ္နုိးမွႈ” ဆိုတဲ့ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခက္ဆစ္ေလးကုိ ရင္ဘတ္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကုိင္ထားရင္း စကားေျပာေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေနျခည္ ၾကည့္တတ္ရင္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ေလးနက္တဲ့ အခ်စ္ေတြ တူတူပုန္း ေနတာကုိ ေတြ႕လိမ့္မယ္။ သူ႔ဦးေႏွာက္ဟာ ေနျခည္ဆိုတဲ့ ဖုိင္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ဖိုဒါေပါ့။
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေနျခည္ေအးေအးေလးနဲ႔ ၂၄ နာရီလံုး လင္းခ်င္တယ္။
ေနျခည္ဆိုတဲ့ သတၱဝါမေလးဟာ သူ႔စိတ္ကုိ ႏူးညံ့မွႈေတြ အသာျခံဳလႊမ္းေပးတဲ့ ကဗ်ာကုန္ၾကမ္းေလးပါပဲ။ သူ႔ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြကုိ ကဗ်ာယူနစ္နဲ႔သာ တိုင္းမယ္ဆိုရင္ အခုဆို ယူနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေနေလာက္ျပီ။
“ကိုကို…ေနျခည္ သြားေတာ့မယ္”
ေနျခည့္ရဲ႕ ႏွႈတ္ဆက္သံေလးက သူ႔အတြက္ ‘ကဗ်ာတုိတပုိဒ္ရဲ႕အပိတ္’ ဆိုရင္ သူ႔ကို စိတ္အာဟာရ ေပးေလ့ရွိတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ သူ႔အတြက္ ‘ကာဗိုဟိုက္ဒရိတ္’ ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးတယ္…သူေရာ ေနျခည္ေရာ အရမ္း ကံဆိုးတယ္။
အေၾကာင္းကေတာ့ ေနျခည္ဟာ သူ႔ေမြးစားညီမေလး ျဖစ္တဲ့အျပင္ တဝမ္းကြဲ ညီမေလးမို႔လို႔ ပါပဲ။ ေနျခည့္မိဘေတြက ဟုိးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆံုးသြားလုိ႔ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမက ေမြးစားထားတာ။
ဒါေပမယ့္ သူ ေနျခည္အေပၚ ထားတဲ့ အခ်စ္က ၅၂၈ မကေပမယ့္ ၁၅၀၀ မီးေတာက္ အစစ္ၾကီး မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာ ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ဟာ ျမတ္ႏုိးျခင္းသက္သက္၊ အတူရွိေနလုိျခင္း သက္သက္၊ ေမတၱာနဲ႔ မိုးေပးလိုျခင္း သက္သက္၊ တဘဝလံုး မွ်ေဝခံစားလုိျခင္း သက္သက္ ၊ ေစာင့္ေရွာက္ေပးလုိျခင္း သက္သက္ေတြ ဆိုတာကုိ သူ အာမ ခံရဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနျခည္ တျခားေယာက်ာ္းေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတာေတြ၊ ျပံဳးျပ ႏွႈတ္ဆက္ တာမ်ိဳးေတြကုိ သူျမင္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ေသာကေတြဟာ အနီေရာင္ရင့္ျပီးေတာ့ မီးေတာက္ေတြလုိ ပြင့္ဖြာတတ္တယ္။
သူ႔စိတ္ထဲမွာ အဲလိုေစာက္သံုးမက်တဲ့ မိစၦာသရဲသဘက္ကေလး ငယ္စဥ္ကတည္းက တျဖည္းျဖည္း ၾကီးျပင္းလာတာကုိ သူသတိထားမိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္က်သြားျပီ။ အဲဒီ့ သရဲသဘက္ေလးကုိ သူၾကိဳးစားသတ္ၾကည့္ေပမယ့္လည္း သတ္ေလေလ မေကာင္းဆုိးဝါးေကာင္ ေလးက ၾကီးထြားေလေလ။ သူရည္းစားေတြ တေယာက္ျပီး တေယာက္ထားၾကည့္တယ္။ မရဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ့ မင္စာ သရဲသဘက္ ေလးကုိ သူသတ္ဖုိ႔ မၾကိဳးစားေတာ့ပဲ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနလိုက္ရေတာ့တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစပုိင္းမွာေတာ့ သူ႔စိတ္သူ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အင္း…အဲဒါဆုိရင္ သိပ္ေတာ့မတိက်ဘူး။ တကယ္က သူ႔ အခ်စ္စိတ္ေတြကုိ သူ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ဘူး။ သူထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တာက ကာယကံရယ္၊ ဝစီကံရယ္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေနျခည္က ေက်ာ္ေက်ာ္ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္သြားတယ္။ သူအိမ္ကုိ တိုင္ဖုိ႔ စဥ္းစားလိုက္ေသးေပမယ့္ ေနျခည္ရည္းစားရသြားတာလည္း တမ်ိဳးေကာင္းတာပဲလို႔ စဥ္းစားမိလို႔ မတိုင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ေနျခည့္ကို လိမ္တတ္ပံုမရပါဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ မၾကာခဏ ေၾကညာသြားမိတတ္တဲ့ မနာလိုမွႈ အေထာက္အထား ေတြရယ္၊ သ႔ူ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ သိမ္းထားတဲ့ ျမတ္ႏုိးမွႈ အေထာက္အထား ဓာတ္ပံုေတြရယ္၊ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး ေနျခည့္အခန္းထဲ စကားသြားသြားျပီး ေျပာသလိုမ်ိဳး သံေယာဇဥ္အေထာက္အထားေတြရယ္၊ ဂရုစုိက္လြန္မွႈေတြရယ္ေၾကာင့္ ေနျခည္လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရိပ္မိလာျပီလုိ႔ သူထင္ေနတယ္။
တရက္ေတာ့ ေနျခည့္အခန္းထဲကုိ စကားသြားေျပာရင္းနဲ႔ ေနျခည့္စားပြဲေပၚမွာ ေသာ့ခတ္ထားေနက် ေနျခည့္ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ကေလးကုိ ေသာ့မခတ္ပဲနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ညက်ေတာ့ သူ ဘယ္လို စိတ္ရူးေပါက္လာမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီ့ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ကုိ ဖတ္ခ်င္စိတ္ အရမ္းျပင္းျပလာတာနဲ႔ ေနျခည့္အခန္းဆီ သြားျပီး တံခါးကို အသာေလးဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ဟင္! ေနျခည္က ဂ်က္ထုိးမထားဘူး။ အခန္းက ေမွာင္မဲေနတယ္။ သူ အခန္းဝက ေနျခည့္ စာၾကည့္စားပြဲကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စမ္းလိုက္တယ္။
“အမေလး။ ကုိကုိေရ…လူ…လူ”
ဟုိက္၊ ေနျခည္ႏုိးသြားျပီ။ ေနျခည္က တခုခုဆို သူ႔ကုိပဲ တတတ္တယ္။ “ဟ။ ေနျခည္…ငါပါဟ။ နင္ကလည္း ဒီအိမ္ထဲကုိ တျခား ဘယ္သူဝင္လုိ႔ ရမွာတုန္း။ ငါ့စာအုပ္ တအုပ္မေတြ႕လုိ႔ နင့္စားပြဲေပၚမွာမ်ား က်န္ခဲ့သလားလုိ႔ ငါလာရွာတာ”
တအိမ္လံုးႏုိးလာျပီး ေနျခည့္အခန္းဆီ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူကေတာ့ စာအုပ္ရွာခ်င္ေယာင္ ခဏေဆာင္လိုက္ျပီး ေမးခြန္းထုတ္သလို မ်က္လံုးေတြကို အျပင္ပန္းတည္ျငိမ္မွႈနဲ႔ ရင္ဆုိင္ပစ္လိုက္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ မေပ်ာ္ေတာ့ မသိဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ေနာက္ေန႕မနက္လင္းသည္ အထိ တညလံုး ႏုိက္ဂ်ဴတီ ဆင္းလိုက္ရတယ္။ သူ႔အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေတာ့ အေတြးပ်က္အေကာင္ေပါက္မ်ား ေသြးပ်က္ကေယာင္ေျခာက္ျခားနဲ႔ လမ္းသလားလို႔။
ညေနက ေနျခည့္အခန္းထဲကို သူ ဘာစာအုပ္မွ ယူမသြားခဲ့တာကုိေတာ့ သူနဲ႔ေနျခည္ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ သိလိမ့္မယ္။
(၁၇)
ခုဆို သူ႔စိတ္ဟာ ေသာ့ခတ္ထားတုန္းေပမယ့္လည္း မလံုျခံဳေတာ့ဘူး။ ေနျခည္ကုိလည္း ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို အေဖနဲ႔ အေမပါ တစြန္းတစ သိမ်ား သိသြားျပီလား။
ေနာက္ဆံုးေတာ့…စိတ္အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္လိုျဖစ္ျငား ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းေတြ သြားတက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာ သူသိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ အေမဘက္က အဘိုး ေတာင္ၾကီးမွာ ေဆးရံုလာတက္ရင္း ဆံုးသြားတာနဲ႔ ေတာင္ၾကီးကုိ သူခဏဆိုျပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ သူကေတာ့ ၾကိဳတင္ ေမွ်ာ္လင့္ျပီးသားျဖစ္တာရယ္၊ အဘိုးေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ မေတြ႕လိုက္ရတာရယ္ေၾကာင့္ သိပ္မခံစားရပါဘူး။ ေနျခည္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏြမ္းေနပံု ရတယ္။
(၁၈)
“ကုိကုိ…ေနျခည္တို႔ ရွႈခင္းသာဘက္ သြားရေအာင္ေလ။ ျပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေလွ်ာက္စီးရေအာင္”
“အင္း၊ ေကာင္းသားပဲ”
ရွႈခင္းသာထဲက ေလထုက သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္ေနေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘာလို႔မွန္းမသိ ႏြမ္းဖတ္ေနတယ္။
“ေနျခည္ …ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ အေျခအေနေရာ”
“ေနျခည္တုိ႔ ျပတ္သြားၾကျပီ ကုိကုိ”
“ေၾသာ္…သူကျဖတ္သြားတာလား”
“မဟုတ္ဘူး။ ေနျခည္က ျဖတ္လိုက္တာ”
“ဟင္! ဘာျဖစ္လို႔တုန္း”
“ေနျခည္ အစကတည္းက သူ႔ကုိ တကယ္ မခ်စ္ဘူးကုိကုိ”
“ဟာ! ဒါဆုိ အစကတည္းက မတြဲနဲ႔ေပါ့။ ဘာလို႔ တြဲေနေသးတုန္း”
“အဲဒီ့တုန္းကေတာ့ ကုိကုိရွိေနတာကုိး”
“ဘာ!!!” ေနျခည့္စကားေၾကာင့္ သူ ရွက္လည္းရွက္ ေဒါသလည္း အရမ္းထြက္သြားတယ္။
“အဲဒါ ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔တုန္း။ ငါက အဲေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနျပီလား။ ငါ….ငါ….” သူဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ “ေတာက္!” သူ႔ကုိယ္သူ မုန္းတီးမွႈနဲ႔ သူ ေတာက္တခ်က္ ေခါက္လိုက္တယ္။
“မဟုတ္ဘူးကိုကုိ…အဲလို မဟုတ္ဘူး” ေနျခည့္မ်က္နွာမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရႊဲေနတယ္။ “ေနျခည္ေျပာခ်င္တာက ေနျခည္” ေနျခည့္စကားက ရပ္သြားတယ္။
“ေနျခည္… ကုိကုိေရးလက္စ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို ကုိကုိ႕ ကြန္ပ်ဴတာထဲကေန ဖတ္ဖူးတယ္ ကုိကုိ။ တပုဒ္က ကုိကုိ႔ စိတ္ပဋိပကၡေတြ အေၾကာင္း” ေနျခည့္စကားက ရပ္သြားျပန္တယ္။ သူကေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ သက္ျပင္းရွည္ တခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။
“ကုိကုိ ေနျခည့္ကို ခ်စ္ေနတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ေနျခည္လည္း ကုိကုိ႔ကုိ ခ်စ္မိေနျပီ ကုိကုိ။ ျပီးေတာ့ ကုိကုိ႔လိုပဲ အျပစ္မကင္းတဲ့ စိတ္ေတြ ခံစားေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနျခည္လည္း စိတ္မ်ားေျပာင္းသြားမလားဆုိျပီး ကိုေက်ာ့္အခ်စ္ကုိ လက္ခံလိုက္တာ” ေနျခည္က ေျပာရင္းနဲ႔ ဆက္ငုိေနတုန္းပဲ။
“ေနျခည္…မငိုနဲ႔ေတာ့ေလ”
သူ ေနျခည့္ ဘယ္လက္ေလးကို လွမ္းယူျပီးေတာ့ တယုတယ ဆုပ္ကုိင္ထားလုိက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ေနျခည္က သူ႔နားတိုးလာျပီးေတာ့ ေခါင္းေလးကုိ သူ႔ပုခံုးေပၚ မီလိုက္တယ္။
(၁၉)
ဟား! သြားျပီ။
သူအမွတ္တမဲ့နဲ႔ ေခါင္းကုိ ဘယ္ဘက္ကုိ လွည့္ျပီး ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေဒါက္တာ ဦးစံလြင္တို႔။ ေနျခည္ကေတာ့ မျမင္ဘူး။ သူၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ေဒါက္တာ ဦးစံလြင္တို႔က မ်က္ႏွာလႊဲသြားၾကတယ္။ ေၾသာ္…ျမင္ျပီးမွေတာ့လည္း မထူးေတာ့ပါဘူး။
“ေနျခည္…ကုိကုိတို႔ သြားရေအာင္ေလ”
“ကိုကို…ေနျခည္ စုဠာမုဏိ ဘုရားသြားခ်င္တယ္။ ဘုရား သြားျပီး ဆုေတာင္း ရေအာင္ေနာ္”
“အင္း…ေကာင္းသားပဲ” သူကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ေဒါက္တာ ဦးစံလြင္တို႔ သူနဲ႔ ေနျခည့္ကုိ ျမင္သြားလို႔ စိတ္ရွႈပ္ေနတယ္။ ပန္းျခံထဲကေန အျမန္ခြာရရင္ ျပီးေရာ။
(၂၀)
ဆိုင္ကယ္က ဘုရားဆီ ဦးတည္သြားေနေပမယ့္ သူ႔စိတ္ကေတာ့ အကုသုိလ္ေတြ ေပၚမွာ က်က္စားေနတယ္။
“ဒီေန႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျမန္လြန္းတယ္။ ေနျခည္ကလည္း ငါ့ကို ခ်စ္သတဲ့။ ငါအၾကီးအက်ယ္ မွားခဲ့ျပီထင္တယ္။ ေနျခည့္ကုိ ေသြးေဆာင္ ဖ်ားေယာင္းခဲ့သလုိမ်ား ျဖစ္ခဲ့ျပီလား။ တကယ္ဆို ငါက အၾကီးပဲ။ အစစ အရာရာ ဆင္ျခင္သင့္တာေပါ့။ ေနျခည္ေလးလည္း စိတ္ပဋိပကၡ ခံစားေနရ ရွာမွာပဲ။ ငါတုိ႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာကုိ… လူမဆန္စြာ စိတ္ေဖာက္ျပန္မွႈလို႔ ေခၚသင့္သလား။ ေရွးတုန္းကေတာ့ လူေတြတင္ မကဘူး၊ ဂရိ ဒ႑ာရီထဲက နတ္ဘုရားေတြ၊ နတ္ဘုရားမ ေတြေတာင္ ေမာင္ႏွမ အခ်င္းခ်င္း လက္ထပ္ခဲ့ၾက သတဲ့။ သိဒၶတၳမင္းသားရဲ႕ အေဖတူ အေမကြဲ ညီေတာ္ နႏၵမင္းသားေလးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ ဇနပဒ ကလ်ာဏီဆိုလည္း ေမာင္ႏွမေတြ ပါပဲ။ အဲဒါေတြက ေရွးတုန္းက မို႔လို႔ဆိုရင္ ဓမၼတို႔ အဓမၼတို႔ ဆုိတာေတြဟာ ေခတ္ေတြ၊ ကာလေဒသေတြရဲ႕ ျပဌာန္းသတ္မွတ္ခ်က္ သက္သက္ပဲလား။ အမွန္အမွား ဆံုးျဖတ္တာမွာ ဘာလို႔ ေပတံေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနၾကတာလဲ။ တကယ္ေတာ့ ေလာကၾကီးမွာ ေဘာင္ဝင္ျခင္း မဝင္ျခင္းကသာ အဓိက က်ေနတယ္ ထင္တယ္။ ၂၀ ရာစုရဲ႕ အၾကီးက်ယ္ဆံုး သိပၸံပညာရွင္ အုိင္းစတုိင္းရဲ႕ ဒုတိယဇနီးဟာ အေမဘက္ကၾကည့္ရင္ အိုင္းစတုိင္းနဲ႔ တဝမ္းကြဲ ေမာင္ႏွမ ေတာ္စပ္တဲ့အျပင္ အေဖဘက္က ၾကည့္ရင္ပါ ႏွစ္ဝမ္းကြဲ ထပ္ျပီး ေတာ္စပ္လိုက္ေသး သတဲ့။ ဒီဘက္ေခတ္မွာလည္း တခ်ိဳ႕ ႏုိင္ငံ တခ်ိဳ႕ေဒသေတြမွာ ေမာင္ႏွမ ဝမ္းကြဲခ်င္း လက္ထပ္ေနၾကတုန္းပဲ မို႔လား။ ခု…သူနဲ႔ ေနျခည္က လက္ထပ္ဖို႔လည္း ရည္ရြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ျပင္းထန္တဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္သြားမိရံုေလးပါ။ မ်ိဳးရုိးဗီဇ ပညာရွင္ေတြကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးခ်င္း လက္မထပ္သင့္ဘူးတဲ့။ အင္း။ ဟုတ္မွာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကာလေဒသနဲ႔ အံဝင္ေအာင္ မေနႏုိင္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ စိတ္ကုိပဲ အျပစ္တင္ရေတာ့မွာပဲ။ ေဒါက္တာဦးစံလြင္တုိ႔ကေတာ့ ျမင္သြားျပီ။ အေဖနဲ႔ အေမကုိ သူတုိ႔ သြားမ်ားေျပာေနမလား”
“ကုိကုိ…ျဖည္းျဖည္းေမာင္းပါ။ ေနျခည္…”
ေနျခည့္စကားေတာင္ မဆံုးေသးဘူး။
“ဝုန္း”
လမ္းၾကားထဲက အရွိန္နဲ႔ ထြက္လာတဲ့ ဆိုင္ကယ္က သူတို႔ဆိုင္ကယ္ကုိ ဝင္တိုက္လို႔ ဆိုင္ကယ္ေရာ ေနျခည္ေရာ သူပါ လြင့္စင္သြားေတာ့တယ္။
(၂၁)
ေနျခည္ေသသြားရတာ သူ႔ေၾကာင့္လည္း ပါတယ္ ဆိုတဲ့ အစြဲက သူ႔စိတ္ကုိ ဖိစီးေနတယ္။ တကယ္ဆို
သူ ခုလို အဓိပၸါယ္မရွိ တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳး တြက္ခ်က္မွႈေတြ လုပ္ေနစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ ေနျခည္ ေသသြားတာ တခ်က္တည္းနဲ႔ တင္ သူ႔ကုိယ္သူ ခြင့္မလႊတ္သင့္ဘူးလို႔လည္း ေတြးေနမိတယ္။ အခု သူ႔ရင္ထဲမွာ ေဝဒနာမ်ိဳးစံုနဲ႔ ပူေလာင္ေနတယ္။ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာမွာလည္း ေဝဒနာ မီးေတာက္ေတြ…ေသာက မီးေတာက္ေတြ။ သူ႔ကုိယ္ခႏၶာပါ ပူေလာင္သလို ရွိလာတာမို႔ သူမ်က္လံုးေတြကုိ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
“ဟင္! ငါဘယ္ေရာက္ ေနတာပါလိမ့္။” သူမ်က္လံုးေတြကုိ ထပ္ကစား ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟာ! ဟုိမွာ…မီး..မီးေတြ!… ေသခ်င္ေနတဲ့ လူမိုက္တေယာက္အတြက္ ဘုရားသခင္က ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ဖန္တီးေပးလိုက္တာလား။ သူ႔အကုသိုလ္ေတြကို မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနပံုရတဲ့ ကံၾကမၼာကပဲ ပထမပြဲမွာ အလဲမထိုးလိုက္ႏုိင္လို႔ အညွိဳးအေတးနဲ႔ အကြက္ဆင္ ဖန္တီးေပးလိုက္တာလား။ တကယ္ဆို သူအလိုရွိေနတဲ့ ဘုရားသခင္က မီးေတာက္ေတြအသြင္နဲ႔ သူ႔ကုိ ကူညီဖုိ႔လာျပီေလ။ သူမီးေတာက္ေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မိတ္ေဆြ ဖြဲ႕လိုက္သင့္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ မီးေလာင္ျပီး ေသရတာဟာ ဆိုးတယ္လို႔ သူထင္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ မီးေလာင္ျပီးပဲ အသားကင္ တေကာင္လို ေသေသ၊ ဆုိင္ကယ္ေမွာက္ျပီးပဲ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ အသားတစ္ တခုလို ေသေသ၊ ေရနစ္လုိ႔ ေဖာေယာင္ ပုပ္ပြျပီးပဲ ေသေသ၊ သတၱဝါေတြဟာ သူခံႏိုင္တဲ ့နာျခင္းအဆင့္တခုကုိ လြန္သြားရင္ သတိလြတ္ေမ့ေမ်ာသြားမွာမို႔ တခုနဲ႔ တခု ေဝဒနာ ခံစားရမွႈခ်င္း သိပ္မကြာဘူးဆိုတာကုိ သူမယံုၾကည္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ေမြးရာပါ ရွင္သန္လိုစိတ္ ေၾကာင့္ပဲလား။
သူအခန္းထဲကေန ေျပးထြက္ဖုိ႔ ျပင္လိုက္တယ္။ အိုး…သ႔ူ ေျခေထာက္ေတြက လွႈပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ သူက်ံဳးေအာ္လုိက္တယ္။ “မီးဗ်ိဳ႕…မီး…မီး” “ကယ္ၾကပါဦးဗ်ိဳ႕”
“မီး” လို႔ ေအာ္သံၾကားတာနဲ႔ ေဒၚျမတ္ျမတ္မင္းက အခန္းဆီကုိ အေျပးအလႊား ေရာက္လာတယ္။
“သား…မာနမင္း…မီးက…မီးက ဘယ္မွာတုန္း” အခန္းထဲမွာေတာ့ မီးဆိုလို႔ ဖေယာင္းတိုင္ မီးတခုပဲ ရွိတယ္။
“မီး…မီး…အေမ…မီး” မာနမင္းကေတာ့ ထိတ္လန္႔တၾကား ေရရြတ္ေနတုန္း။
မာနမင္းရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ ေဘးအိမ္က လူတခ်ိဳ႕ပါ ေရာက္လာၾကတယ္။
“သားေလး ေနမေကာင္းလို႔ အိပ္မက္ေယာင္ျပီး ေအာ္ေနတာပါ။ မီးေလာင္တာ မဟုတ္ပါဘူးရွင္”
ေဒၚျမတ္ျမတ္မင္းက ဒုိင္ယာဇီပင္ တလံုးယူျပီး မာနမင္းကုိ တုိက္လိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မရဏမင္း တျဖစ္လဲ မာနမင္းဟာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။
အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ မာနမင္းဟာ သူမေရာက္ဖူးတဲ့ ျမိဳ႕ေလးမွာ ေလွတစင္းကုိဝယ္….ေၾသာ္..ပင္လယ္ဆီကို သြားဖုိ႔။
ေကာင္းကင္ကို
(10 Feb 2011)
download link http://www.mediafire.com/view/?gjela5a85gkqzm2
download link http://www.mediafire.com/view/?gjela5a85gkqzm2
ေသခ်င္ေနတဲ့ လူလိမၼာ
(၁)
စာေရးဆရာ တေယာက္က လူ႔ဘဝကို ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ခုိင္းႏွိႈင္းျပီး ဥပမာ ေပးဖူးတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဆံုစည္းမွႈဆိုတာ ဘတ္စ္ကားၾကပ္ၾကပ္ထဲက ခဏေလး ဆံုစည္းမွႈလိုပဲတဲ့။ ဘတ္စ္ကားက ၾကပ္လြန္းေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ နင္းမိတာတို႔ ထိခုိက္မိတာတုိ႔ ရွိမယ္။ ခဏတာ ေလးမို႔ ခြင့္လြႊတ္လုိက္ပါတဲ့။
ဒါေပမယ့္ သူအခု ဆံုေနရတဲ့လူ၊ သူ႔ကုိလိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတဲ့ လူက ခဏေလး မဟုတ္ဘူး။ သူလူမွန္းသိစ အရြယ္ကေန ခုခ်ိန္ထိ ထာဝရ လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာ။ သူဆက္ျပီး သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႔ သူ ၾကံဖန္ျပီး ခြင့္လႊတ္တဲ့နည္းေတြ လိုက္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ နည္းတခုကုိ သတိရသြားတယ္။ အဲဒီ့နည္းအရ ဆိုရင္ေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ သံသရာမွာ အမ်ိဳးမေတာ္ဖူးတဲ့သူ မရွိဘူးတဲ့။ ကုိယ္ ခြင့္မလႊြတ္ႏုိင္တဲ့သူ နဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ သံသရာမွာ ေဆြမ်ိဳး တနည္းတဖံု ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးမွာပဲလုိ႔ ေတြးျပီး ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါတဲ့။ အဲဒီ့မွာ သူဦးေႏွာက္ ပုိေျခာက္သြားျပီးေတာ့ စိတ္ထဲက ေရရြတ္လိုက္တယ္။
“ငါနဲ႔ငါ သံသရာမွာ ဘာေတာ္ခဲ့ပါသလဲ”
(၂)
သူ႔ကုိ သူကုိယ္တိုင္က လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာ ၾကာလွျပီ။ သူစာအုပ္ တအုပ္ဖတ္ျပီဆို စာေရးသူရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမွႈေတြကို လာေျပာျပီ။ တရားနာျပီဆိုရင္လည္း အဲဒီ့တရားရဲ႕ ဟာကြက္ေတြကို လာေျပာျပီ။ ေၾသာ္…သူ႔စိတ္ထဲကေန ‘ေနျခည္’ကို ထုတ္ပစ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ့တုန္းကလည္း…
(၃)
ဖေယာင္းတုိင္ေလး မကုန္ခင္ ဒီ ေျခာက္ျခားစရာ တေစၦဇာတ္ကုိ သူ ဆက္ဖတ္ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဖေယာင္းတုိင္ေလးကုိ မွႈတ္ျပီး ေစာေစာ အိပ္လိုက္ရမလား။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏုိင္ပဲ ေတြးေနရင္ တေစၦဇာတ္လမ္းလည္း မဖတ္လိုက္ရ၊ ေစာေစာလည္း မအိပ္လိုက္ရပဲ ဖေယာင္းတိုင္ေလး ကုန္သြားတာပဲ အဖတ္တင္မယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖုိ႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ရွံဳးရင္ေတာင္မွ စိတ္ပဋိပကၡေၾကာင့္ စိတ္ေထာင္းကုိယ္ေၾကျဖစ္ျပီး ရွံဳးရတာထက္စာရင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ရွံဳးတာက ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ သူထင္တယ္။
အရွံဳးဆိုတာ ခ်ိဳျမိန္တဲ့ ဝိုင္အရက္မွ မဟုတ္တာ။ သူ ဘာလုိ႔ အခ်ိန္ဆြဲျပီး ေသာက္ေနရမွာလဲ။
(၄)
ဆံုးျဖတ္ဖုိ႔အတြက္ ေခါင္းပန္းလွန္တဲ့ နည္းကိုေတာ့ သူမသံုးခ်င္ဘူး။ အဲဒါက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အေၾကြေစ့တေစ့ေလာက္မွ တန္ဖိုးမထားတဲ့လူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္လို႔ သူယူဆတယ္။
ဒီေတာ့ ျပႆနာကုိ အျဖဴအမည္း မဆံုးျဖတ္ခင္မွာ သူ႔အေနနဲ႔ ေတြးေခၚသေယာင္ေယာင္ လုပ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိလာျပီ။ စဥ္းစားျခင္းဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ကုိယ္သန္ရာသန္ရာကို လိုသလို ဆြဲေတြးတာေတြ ဘာေတြ လုပ္ဖုိ႔လိုလာျပီ။ ဒါမွလည္း လိုအပ္လာရင္ အေကာင္းဆံုးစဥ္းစားခဲ့သားပဲလို႔ ေတြးျပီး စိတ္ေျဖလို႔ ရမယ္ မဟုတ္လား။
သူ႔ဘဝ ဟုိးေအာက္ဆံုးအျမစ္နားအထိ လက္တံရွည္ရွည္နဲ႔ ဒုကၡလွမ္းေပးေနတဲ့ ေမးခြန္းကုိ Yes or No တခုခု ေျဖဖုိ႔ လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔ Albert Camus ရဲ႕ စကားတခုကုိ သူ သတိရလို႔ ျပံဳးလိုက္မိေသးတယ္။
အေတြးအေခၚပုိင္းဆုိင္ရာ ျပႆနာေတြထဲမွာ တကယ္နက္နဲတဲ့ ျပႆနာဆုိလုိ႔ တခုပဲ ရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီ့အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ‘suicide’ တဲ့။ အခု သူအဲဒီ့အေၾကာင္းအရာကုိ ကုိင္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ အနက္နဲဆံုး အေတြးအေခၚ ျပႆနာတခုကုိ စဥ္းစားျခင္းလုိ႔ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ နာမည္ ေလွ်ာက္တပ္လို႔ေတာင္ ရေသးတယ္။
“ဗြန္းးးး” “ဗြန္းးးးးး”
ရုတ္တရက္ ၾကားလုိက္ရတဲ့ စက္ႏွိႈးသံကုိ သူမခံႏုိင္လုိ႔ နားေတြကုိ အတင္းပိတ္လိုက္ရတယ္။
(၅)
ဟင္!
သူအသံၾကားလို႔ ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တီဗီြဖန္သားျပင္မွာ ေနျခည္ရဲ႕ ရုပ္ပံုလႊာ။ သူ အံ့ၾသသြားတယ္။ ေနျခည္ရဲ႕ ရုပ္ပံုက ေမွာင္ရိပ္သန္းျပီး ဝါးေနတယ္။ သူ ဖန္သားျပင္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ကုိ တင္ဖုိ႔ အလင္းအေမွာင္ခ်ိန္တဲ့ ခလုတ္ကုိ လုိက္ရွာလိုက္တယ္။ မေတြ႕ဘူး။ ေနျခည့္ပံုကလည္း ၾကည့္ရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ဝါးျပီး ေပ်ာက္သြားတယ္။
သူ႔ပါးေပၚကုိ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။
သူ႔ေရွ႕က အရာဝတၳဳကလည္း သူစုိက္ၾကည့္ရင္းကေန တီဗီြဖန္သားျပင္ တခု မဟုတ္ေတာ့ပဲ ၾကည့္မွန္တခ်ပ္ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ အဲဒီ့ၾကည့္မွန္ခ်ပ္ထဲမွာေတာ့ ေခ်ာင္က်ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာစစ္တလင္းမွာ ေသာကႏွစ္သြယ္ စီးဆင္းလို႔။
(၆)
မွန္ထဲက ေသာကေကာင္ရဲ႕ ရွင္သန္ေနမွႈဟာ ဘာအက်ိဳးရွိပါသလဲ။
ေသဆံုးျခင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳး စာရင္းတခု လုပ္ဖုိ႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေကာင္းက်ိဳး နံပါတ္ (၁) အျဖစ္္ သူ႔စာရင္းထဲမွာ ဒီလို ခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး(၁)
ေနျခည္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရႏိုင္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကိုလည္း ဂရုစုိက္စရာ လိုမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေကာင္းက်ိဳး နံပါတ္(၁) မွာတင္ အခ်က္ ၂ခ်က္ပါေနတာကုိ သူသတိထားမိတယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။ ဒါက သူတေယာက္တည္း သိရံု၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖို႔ အေထာက္အကူျပဳရံု ရည္ရြယ္ထားတဲ့ စာရင္း။
(၇)
ေသျခင္းတရားဆုိတာ ဘာလဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေသတတ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားၾကတဲ့။ ေသတာေတာင္မွ နည္းနာေတြ လုိေသးသလားကြယ္။
ရွင္သန္ျခင္းမွာသာ ျပင္ဆင္မွႈ မရွိပဲ ရွင္သန္လုိ႔ မရတာ။ ေသျခင္းကေတာ့ ျပင္ဆင္မထားလည္း အမွတ္တမဲ့ ေရာက္လာျပီး ဒီအတိုင္းျပီးသြားတာပဲ။ သူ႔အထင္မွာေတာ့ ေသတာထက္စာရင္ ရွင္ရတာက အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပုိခက္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ရွင္ေနတုန္းမွာပဲ ရွာေဖြရ၊ ရုန္းကန္ရ၊ အလုပ္လုပ္ရ၊ ေက်ာင္းတက္ရ၊ ငုိရ ယိုရ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ဂရုစုိက္ရ၊ ပတ္ဝန္းက်င္က လက္ခံထားတဲ့ အေပၚယံ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ လိုက္နာရနဲ႔။
ဒီၾကားထဲ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ တခါတေလ ေပ်ာ္ရ၊ ျပံဳးရရင္ေတာင္ အဲဒါေတြက အကုသုိလ္ ဘာညာနဲ႔ အျပစ္ကင္းတဲ့ အေပ်ာ္မ်က္လံုးေလးေတြကုိ သဲနဲ႔လာပက္ၾကေသးတယ္။ အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာ သဘာဝအေလ်ာက္ ေပ်ာ္ပါေစ ေတာ့လား။
တခ်ိဳ႕လူေတြ ရွိေသးတယ္။ ေသခါနီးလူကို ဘဝကူးေကာင္းေအာင္ ဆိုျပီး ေသခါနီးမွာ ဟုိဟာေတြရြတ္ေပး၊ ဒီဟာေတြ ရြတ္ေပးနဲ႔။ သူေတြးရင္း ရယ္ခ်င္လာတယ္။ အဲဒါက ဘာနဲ႔ တူတုန္းဆုိေတာ့ တႏွစ္လံုး ေပေပေတေတနဲ႔ စာမလုပ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကုိ စာေမးပြဲေျဖဖုိ႔ နာရီပုိင္းအလုိမွ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ သင္ေပးေနတာနဲ႔ တူတယ္လို႔ သူေတြးမိတယ္။
သူစာရင္းထဲမွာ ဒီလုိ ခ်ေရးလုိက္ျပန္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး(၂)
ရုန္းကန္စရာ မလိုေတာ့၊ ျပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကိုလည္း ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။
(၈)
ဒုကၡဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဒုကၡမဟုတ္ေသးဘူး။ ဒုကၡမွန္းသိသြားမွသာ ဒုကၡက ‘ဒုကၡ’ဆိုျပီး တရားဝင္ ျဖစ္သြားတာ။
လူေတြမ်ား ကံဆိုးလုိက္ပံုက ေမြးလာလို႔ အရြယ္ေလး နည္းနည္းေရာက္လာတာနဲ႔ ႔ လူတုိင္းေသရမယ္ဆိုတာကုိ သိလာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္က ေရာဂါကုိသာ သိႏုိင္စြမ္းရွိျပီး ေဆးကုိ မသိႏုိင္တဲ့ အသိဥာဏ္မ်ိဳး။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသြးပ်က္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ရံုေလာက္ အသံုးတည့္တဲ့ အသိဥာဏ္မ်ိဳး။ သူခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး (၃)
ေစာက္သံုးမက်တဲ့ တဝက္တပ်က္ အသိဥာဏ္ေတြ မရွိေတာ့။ ျပီးေတာ့ လူ႔ဘဝက ရခဲတယ္တဲ့။ ဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ေကာ္တာပဲ။ လူသာျပန္မျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒုကၡကုိ ဒုကၡမွန္းမသိလို႔၊ ခံစားႏုိင္စြမ္းနိမ့္လို႔ ဒုကၡတခ်ိဳ႕ဟာ ဒုကၡမဟုတ္ေတာ့။ ျပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိလည္း ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။
(၉)
တကယ္ဆုိ လူတိုင္းနီးပါးက အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနသင့္တယ္။ ႏုိင္ငံတုိင္း ႏုိင္ငံတုိင္းဟာလည္း သူတို႔ႏုိင္ငံေတြမွာ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရဟာ စုစုေပါင္းလူဦးေရရဲ႕ ၉၀ ရာခုိင္ႏွႈန္းေက်ာ္လာျပီ၊ ရာႏွႈန္းျပည့္နီးပါးျဖစ္ေအာင္ ဆက္လက္ၾကိဳးစားမယ္ ဘာညာနဲ႔ အျပိဳင္အဆိုင္ ဂုဏ္ယူဝံ့ၾကြားစြာ ေၾကညာ ေနသင့္တယ္။
အျပည့္အစံု ေျပာရရင္ေတာ့ လူေတြဟာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ တျပိဳင္တည္းမွာပဲ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ ဖူလံုေနျပီး လုပ္ခ်င္တာကုိပဲ စိတ္ၾကိဳက္ လုပ္ေနခြင့္ ရသင့္တယ္ေလ။
အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ေတြ၊ အေၾကြေစ့နဲ႔ အေအးဗူးေတြ ဘာေတြ ေရာင္းတဲ့ စက္ေတြ၊ ခိုင္းစားစရာ စက္ရုပ္ေတြကုိ ဘာလုိ႔ တီထြင္ထားၾကသလဲ။ ၾကိဳးစားပမ္းစားလည္း တီထြင္ရေသးတယ္။ စက္ေတြကပဲ အလုပ္လုပ္ျပီး လူေတြက ေအးေအးေဆးေဆး ၾကိဳက္ရာလုပ္ေနႏိုင္တဲ့ ဘဝမ်ိဳးကို ရသင့္တယ္မဟုတ္လား။
ခုေတာ့ သတၱဝါေတြအားလံုးထဲမွာ တပတ္ကုိေျခာက္ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ အက်ဥ္းက်ေနတာဆုိလို႔ လူဆိုတဲ့ ဥာဏ္ၾကီးရွင္ေတြပဲ ရွိတယ္။ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရ၊ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ စားရ၊အိပ္ရ၊ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ခ်စ္တင္းေႏွာရနဲ႔။
အခ်ိန္ဆိုတာကုိ လူေတြပဲ ပညတ္။ ျပီးေတာ့ အခ်ိန္ထဲမွာ လူေတြပဲ အက်ဥ္းက်။ ဘာသာစကားေတြ၊ ပညာရပ္ေတြ တီထြင္။ ျပီးေတာ့ အဲဒါေတြကုိ ေလ့လာရ၊ သင္ရနဲ႔ အက်ဥ္းက်။
ဒါနဲ႔မ်ား ခပ္တံုးတံုးငနဲေတြက သူ language ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးတတ္သေလး ဘာေလးနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဘယ္ေလာက္အထိ ႏွိပ္စက္ထားသလဲဆုိတာကုိ ဘုမသိ ဘမသိ လာၾကြားၾကေသးတယ္။
ျပီးေတာ့ လူေတြေလ့လာတယ္ သိလာတယ္ဆိုတာကလည္း အေျဖတခုရတိုင္း ေမးခြန္းေတြ ဆယ္ခုမက ထပ္ေပၚလာတာမ်ိဳး။ ဆက္ျပီး လိုက္ေပေတာ့ပဲ။
ဥပမာ ေရွးကလူေတြရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္မွႈေၾကာင့္ မဆီမဆိုင္ စာေတြကဗ်ာေတြထဲမွာ အေခ်ာင္နာမည္ရေနတဲ့ ‘လ’ ဆုိတဲ့ မစြမ္းမသန္ အရန္ျဂိဳလ္စျဂိဳလ္န ကုိပဲၾကည့္။
အစကေတာ့ ‘လ’ကို နတ္သားလုိလို၊ လင္းေနတဲ့ နတ္ဘုရားတပါးလုိလို လူေတြ ထင္ေနၾကတုန္းကေတာ့ အဟုတ္။နတ္သားတုိ႔ နတ္ဘုရားတုိ႔ဆုိတာကို သြားေလ့လာရင္ က်ိန္စာသင့္သြားမယ္ မဟုတ္လား။ ၾကည့္ပါလား။ ‘လ’ က နတ္သားျဖစ္တယ္ ဆုိတာကုိ မယံုသလုိ ဘာလိုလုိေျပာမိခဲ့ၾကတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေပါင္း ရွစ္ရာကုိးရာ က ေကာင္ေတြ အခုဆုိ အကုန္ေသျပီေလ။ ေသမွာေပါ့။ ႏွစ္ေပါင္း ရွစ္ရာကုိးရာ ေတာင္ ရွိ…အဲေလ သြားေစာ္ကားတာကုိး။
အဲလုိယံုၾကည္ေနတုန္းကေတာ့ ယံုၾကည္မွႈဆိုေတာ့ ဘာမွ ဆန္းစစ္ေနစရာ မလိုဘူးေလ။ အလုပ္မရွႈပ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာေပေတြ၊သီခ်င္းေတြ၊ကဗ်ာေတြက “ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ၾကဖုိ႔” အာေပါက္ေအာင္ တိုက္တြန္းေနၾကတာ ျဖစ္မယ္။ ေတြးရေတာရ ေလ့လာရတာေတြနဲ႔ အလုပ္မရွႈပ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေတြ ျဖစ္မွာပါ။
ခုေတာ့ ေနရဲ႕အေရာင္နဲ႔ တကုိယ္လံုးေျပာင္ေနတဲ့ အဲဒီ့ ‘လ’ စုတ္ ‘လ’ ပဲ့က နတ္ဘုရား မဟုတ္ပဲ ျဂိဳလ္ရံလဆိုတာလည္း သိသြားေရာ သူ႕ရဲ႕ structure ေတြ geology ေတြ ေလ့လာရ၊ အပူခ်ိန္ေတြ ေလ့လာရနဲ႔ အလုပ္ကုိ ရွႈပ္သြားေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား။
သူ ေသျခင္းရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးကုိ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ အေတြးနည္းနည္းေခ်ာ္သြားတယ္။ ေသျခင္းရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးနံပါတ္ (၄) ကုိ သူဒီလုိ ခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး (၄)
အခ်ိန္ရဲ႕ အက်ဥ္းသားအျဖစ္က လြတ္ေျမာက္လာမယ္။ လိုက္ေလ ေဝးေလဆိုတဲ့ အျဖစ္က လြတ္မယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။
(၁၀)
“ဆရာ၊ က်ေနာ့္ေရာဂါက ဘာေရာဂါလဲ”
အဲလိုေမးသံေတြကုိ ၾကားရင္ သူေအာ္ရယ္လုိက္ခ်င္တယ္။ “ကိုယ့္လူေရ…ဆရာဝန္ကုိ သြားေမးမေနနဲ႔။ က်ေနာ္ေျပာျပမယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေရာဂါက ေမြးဖြားျခင္း လုိ႔ ေခၚတယ္”
ဟုတ္တယ္ေလ။ သတၱဝါတိုင္းဟာ ေမြးလာျပီးကတည္းက ေသဖုိ႔ေသခ်ာျပီးသား။ ေရာဂါနာမည္ကုိ ဘယ္လုိတပ္တပ္ ေသမွာက ေသမွာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕အူတူတူ လူေတြက သူ႔ကုိ ထမင္းစားဖို႔ အသက္ရွင္ေနတာလား၊ အသက္ရွင္ဖုိ႔ ထမင္းစားေနတာလား၊ ဘာအတြက္ အသက္ရွင္ေနတာလဲလုိ႔ ေမးလာတိုင္း သူကခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေျဖေလ့ရွိတယ္။
“က်ေနာ္ ေသဆံုးဖုိ႔အတြက္ အသက္ရွင္ေနတာ”
သူအဲလုိေျဖလိုက္ရင္ ေမးခြန္းရွင္ေတြ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကတာ မ်ားတယ္။ ထားပါေတာ့။ မမွႈပါဘူး။ သူတုိ႔ ဘယ္လုိပဲ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ သူ႔ကုိ ေထာက္ခံမယ့္သူေတြက ရွိေနတယ္ေလ။
“ကိုမာ” ရျပီး ပုိက္တန္းလန္းေတြက ေပးတဲ့အသက္ေလးနဲ႔ ဆက္ရွင္ေနရတဲ့သူေတြ၊ ေရာဂါကၽြမ္းမွႈ အရသာကုိ တငံုခ်င္း စိမ္ေျပနေျပ ခံစားေနရတဲ့သူေတြရဲ႕ လိပ္ျပာေကာင္ၾကီးေတြက ေတာင္ပံတဝုန္းဝုန္းခတ္ျပီး သူ႔ အဆိုကုိ ေထာက္ခံၾကလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔ ခႏၶာေကာင္ၾကီးေတြဟာ ေသဆံုးဖုိ႔ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနၾကရတယ္ဆုိတာ။
သူ႔အေတြးေတြကုိ စာရင္းထဲ ထည့္ဖုိ႔ ေဘာင္ဝင္မဝင္ သူူစဥ္းစားလုိက္တယ္။ သိပ္ေတာ့ ေဘာင္ မဝင္လွဘူး။ ဒါေပမယ့္ လုပ္တတ္ကုိင္တတ္ရင္ ျဖစ္ပါတယ္။
စာရင္းပံုစံခြက္ထဲမွာ သူလွည့္ပတ္ျပီး ထည့္လိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး (၅)
ဘယ္လုိေၾကြးေၾကာ္ျပီး ရွင္သန္ရွင္သန္ ေနာက္ဆံုးမွာ တူညီတာ တခုကေတာ့ မေသဆံုးခင္ေလး ရွင္သန္ ေနၾကရတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ လူ႔မသိစိတ္ထဲမွာ ေသဆံုးျခင္းက ေနာက္ဆံုးပန္းတုိင္လုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေသမွာ (တနည္းအားျဖင့္) ကုိယ့္အတၱေလး မရွိေတာ့မွာကုိ အရမ္း ေၾကာက္ေနၾကတာ။ တကယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပန္းတုိင္ကုိ မေရာက္မွာသာ စိတ္ပူရရုိး ထံုးစံ ရွိတယ္ေလ။ ပန္းတုိင္ကုိ ျမန္ျမန္ေရာက္မယ့္ကိစၥမ်ိဳးဆိုရင္ လက္ခေမာင္း ထခတ္သင့္တာေပါ့။
ေၾသာ္…ေနာက္အားသာခ်က္တခုက ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။
(၁၁)
တကယ္ဆိုေတာ့ ေသတယ္ဆုိတာ အေရးၾကီးတဲ့ တာဝန္ တခုကို ထမ္းေဆာင္တာလုိ႔လည္း ေျပာလို႔ရေသးတယ္။
ဥပမာ ကမၻာေပၚမွာ မေသေဆးတမ်ိဳး ေပၚလာတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ သြားျပီ။ ကမၻာၾကီးေတာ့ ကမၻာျဖစ္ရွံဳးျပီ။ အၾကီးအက်ယ္ ဒုကၡေရာက္ျပီ။ လူေတြ အကုန္လံုး မေသဖုိ႔ ဆိုတာက ေမြးဖြားျခင္း မရွိမွ ျဖစ္ႏုိင္မယ္မဟုတ္လား။ ႏုိ႔မို႔ဆုိ ကမၻာၾကီးမွာ လူေတြအကုန္လံုး ျပည့္ညပ္ ေနမွာေပါ့။ အေျခခ်စရာေနရာေတြ၊ အရင္းအျမစ္ေတြ မလံုမေလာက္ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ေသဆံုးျခင္း မရွိဘူးဆိုပါေတာ့။ ကုလို႔မေပ်ာက္ႏုိင္တဲ့ ေရာဂါတခုခု အျပင္းအထန္ခံစားေနရတဲ့လူေတြ အတြက္လည္း တခုတည္းေသာ လြတ္လမ္းေလး မရွိေတာ့။ ေထာင္ႏွစ္၁၀၀ မက က်ေနတဲ့သူေတြ အတြက္လည္း တခုတည္းေသာ လြတ္လမ္းေလး မရွိေတာ့။ စိတ္ဓာတ္ေတြ ငရဲျပည္ရဲ႕ ဟုိးေျမေအာက္ခန္းထဲအထိ က်ဆင္းေနတဲ့သူေတြ အတြက္လည္း တခုတည္းေသာ လြတ္လမ္းေလး မရွိေတာ့။ ေမြးဖြားျခင္း မရွိေတာ့ တေန႔လာလည္း ဒီမ်က္ႏွာ….တေန႔လာလည္း ဒီမ်က္ႏွာ! ေမးလုိက္ရင္ အသက္က ၁၆၀၀၊ အသက္က ၂၇၀၀! လူအိုေတြခ်ည္း။ ဟား! ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းမွာပဲ။
ျပီးေတာ့ နွစ္ ၁၀၀၀ ေနလည္း ဒီလူေတြ၊ ႏွစ္ ၂၀၀၀ ေနလည္း ဒီလူေတြခ်ည္းဆုိ ဒီလူ ဒီအိုင္ဒီယာ ဒီအေတြးအေခၚေတြနဲ႔ပဲ ကမၻာၾကီး ရပ္တန္႔သြားလိမ့္မယ္။
ဒီေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျခြခ်ျခင္းနဲ႔ ေစာေစာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္သင့္တယ္လုိ႔ သူေတြးလိုက္မိတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ…ဆရာသမား တေယာက္ website မွာ ေရးထားတဲ့ ေလသံကုိ သူအတုခုိးလိုက္ျပီး သူ႔စာရင္းထဲမွာ ဒီလို ခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသျခင္း)
ေကာင္းက်ိဳး (၆)
မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအားလံုး ဝမ္းသာေတာ့။
လူတေယာက္ လူ႔ေလာကမွ ေစာေစာစီးစီး ေနရာဖယ္ေပးျခင္းအားျဖင့္ ေလာက တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ စဥ္းစားေနျပီ။ ထိုသူကား အျခားမဟုတ္။ မိမိကုိယ္တိုင္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ေၾသာ္… ေနာက္ထပ္ေကာင္းက်ိဳးတခုကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။
(၁၂)
စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ စီမံကိန္း တသီတတန္းနဲ႔ အသားတံုးၾကီး တခုအေၾကာင္း သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ အဲဒီ့အသားတံုးၾကီးက အရာရာကုိ အခ်ိန္အတိအက်နဲ႔ စီမံအကြက္ခ်ျပီးမွ လုပ္တတ္တဲ့သူ။ အိမ္သာတက္ရင္က အစ အခ်ိန္အလကား မကုန္ရေအာင္ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေတြ တအုပ္ျပီး တအုပ္ အျမဲျပင္ထားတတ္တယ္။ လုပ္ငန္းတခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း အာကာသဒံုးပ်ံ တစင္း လႊတ္ေတာ့မယ့္ အတုိင္း အခ်ိန္ကုိ ေသခ်ာ တြက္ခ်က္ ျပင္ဆင္ျပီး ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ေသျခင္းတရားဆိုတာ နီးနီးေလး ဆိုတာကိုလည္း အဲဒီ့လူက သတိရွိလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ့လူ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္သစ္တခုက တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာမွာ။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီ့လူက ေသခ်ာခ်င္တဲ့သူဆိုေတာ့ လံုေလာက္တဲ့ က်န္းမာေရး ရွိမရွိ သိေအာင္လုိ႔ ေဆးသြားစစ္တယ္။ ေဆးစစ္ခ်က္ အရ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူးတဲ့။ လုပ္ငန္းစလုပ္လုိ႔ ရျပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဆးစစ္ခ်က္ယူျပီး ျပန္အလာ လမ္းျဖတ္အကူးမွာ ကားတုိက္ခံလိုက္ရျပီး ပြဲခ်င္းျပီး ေသသြားေတာ့တယ္။
လက္ရွိ သူစဥ္းစားေနတဲ့အေၾကာင္းအရာအရ… အဲဒီ့လူရုတ္တရက္ေသတာကုိ သံေဝဂ ရရမယ့္အစား အဲဒီ့လူ ကုိယ့္plan ေလးနဲ႔ကုိယ္ မေသႏုိင္တာကုိပဲ သူက သံေဝဂရေနတယ္။ မျဖစ္ဘူး။ အခ်ိန္ရွိတုန္း ျမန္ျမန္ဆံုးျဖတ္ျပီး လုပ္မွ!
ကုိယ့္ကံၾကမၼာရဲ႕ အရွင္သခင္ဟာ ကုိယ္တုိင္ ျဖစ္သင့္တယ္လုိ႔ လူေတြ ေျပာေျပာေနၾကတယ္ မို႔လား။ ခရစ္ေတာ္က အိပ္ဖို႔ ေခၚတဲ့အထိ၊ အလႅာက အမိန္႔ေပးတဲ့ အထိ၊ ကံၾကမၼာဆုိတဲ့ ရွႈပ္ေထြးေထြး အစုအေဝးၾကီးက ‘ေဟ့ေယာင္..မင္းေသေတာ့’လို႔ အလိုက္သိတဲ့ အထိ ဘာလို႔ ေစာင့္ေနရမွာလဲ။
“ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံၾကမၼာရဲ႕ အရွင္သခင္ ျဖစ္ရမယ္ေဟ့” …သူေယာင္ျပီး ေၾကြးေၾကာ္လိုက္တယ္။
ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ ၾကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ အဆင္ေျပမယ့္နည္းနဲ႔ ေၾကြက်ပစ္ရမယ္။ တျခားလူေတြကေတာ့ ေမးခ်င္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ေသျခင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ကုိယ့္ၾကမၼာကုိယ္ မျပဌာန္းရေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္မွာ မုိ႔လို႔တုန္းလုိ႔။
အဲလုိ သူ႔ကုိေမးလာရင္ေတာ့ ေမးလာတဲ့သူေတြကုိ ဒံုးေဝးရန္ေကာ ဆုိတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ သူၾကည့္မိမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ပ်မ္းမွ်ျခင္း ဥပေဒသနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ လူေတြဟာ ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္ေနတုန္း ႏွလံုးခုန္ ရပ္ျပီး ေသႏုိင္ေခ်၊ စံုတြဲ ခ်စ္တင္းေႏွာေနတုန္း ႏွလံုးခုန္ ရပ္ျပီး ေသႏုိင္ေခ်၊ သူမ်ားမဂၤလာေဆာင္ (ဒါမွမဟုတ္) ေမြးေန႔ တခုခုထဲမွာ အမဂၤလာေကာင္ ဆန္ဆန္ ဂြတီးဂြက် သြားေသႏုိင္ေခ်၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း တေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာ ေသာ့ခတ္ျပီးေနေနတုန္း ေသသြားတာ ရက္ၾကာသြားမွ ေဘးခန္းေတြက အပုပ္နံ႔ရျပီး သိသြားတာမ်ိဳးျဖစ္ႏုိင္ေခ်…အဲဒါေတြက လူတေသာင္းမွာ တေယာက္ေလာက္ေတာ့ ၾကံဳရႏုိင္ေခ် ရွိတာပဲ။ ထီေပါက္ႏုိင္ေခ်ထက္ေတာင္ ပိုမ်ားေသးတယ္။ အဲလုိသာ ေသသြားရင္ ခပ္နနေကာင္ေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ခင္ဗ်ား အထူးအဆန္း မသာေကာင္ျဖစ္ျပီး ခင္ဗ်ားေတာ့သြားျပီ။
သူခ်ေရးလိုက္ျပန္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္္ေသျခင္း)
ေကာင္းက်ိဳး (၇)
ငါသာလွ်င္ ငါ့ၾကမၼာ၏ အရွင္သခင္ ျဖစ္သင့္သည္။ ေတာ္ၾကာ ဘုရားသခင္က ကုိယ့္ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ က်ီစားေနမွျဖင့္….
ေနာက္ထပ္ေကာင္းက်ိဳးတခုက ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့။
(၁၃)
သူ႔နာမည္ကပဲ စီးေနလို႔လား။ သူ႔စာရင္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြခ်ည္း ခုနစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။ ဆိုးက်ိဳးက တခ်က္မွ မရွိေသးဘူး။
သူ႔စာရင္းကိုသူ တခ်က္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ “ေကာင္းက်ိဳး (၃)… ေစာက္သံုးမက်တဲ့ တဝက္တပ်က္ အသိဥာဏ္ေတြ မရွိေတာ့” ဆိုတာ အေရာက္ မွာ သူတခုေတြးမိလိုက္ျပန္တယ္။ အဲဒီ့ တဝက္တပ်က္ အသိဥာဏ္ ဆိုတာၾကီးကလည္း လူနဲ႔ အျမဲကပ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဗ်။ စိတ္လွႈပ္ရွားတဲ့ အခုိက္အတန္႔တခုခုမွာ ကုိယ့္ဆီကေန ကုိယ့္ဦးေႏွာက္ၾကီးက ထြက္ေျပးသြားတတ္တယ္။ ဥပမာ ပရိသတ္ေရွ႕ထေျပာ ခါနီးမွာ အကုန္ေမ့သြားတာမ်ိဳး။ ဒါမွမဟုတ္ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အသိဥာဏ္လြတ္ျပီး လုပ္မိသြားတာမ်ိဳး။ အဲဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး တေလာက သူဖတ္ဖူးလိုက္တဲ့ ေဆာင္းပါး တပုဒ္ကုိ ဝိုးတဝါး အမွတ္ရလိုက္တယ္။ စံုတြဲေတြ ခ်စ္တင္းေႏွာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ လက္ေတြ ေျမာက္တက္သြားတာ၊ ေအာ္တာေတြဟာ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီ့အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ဦးေႏွာက္က စဥ္းစားေတြးေခၚတဲ့ တခ်ိဳ႕အစိတ္အပုိင္းေတြ အလုပ္မလုပ္ေတာ့လို႔တဲ့။ အမ်ိဳးသားေတြလည္း အတူတူပဲ။ အထူးအဆန္းေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ။ အဲလိုအခ်ိန္မွာ အေတြးနက္ေနဖို႔လည္း လိုမွ မလိုတာ။
ဘယ္ေလာက္ၾကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပညာရွင္ၾကီးေတြ၊ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြ၊ ကၠဳေျႏၵရွင္ၾကီးေတြပဲ ျဖစ္ပါေစ ဘဝမွာ ကုိယ့္ဦးေႏွာက္ ကုိယ့္ဆီက ထြက္ေျပးသြားတာမ်ိဳး ၾကံဳခဲ့ဖူးမွာပဲ။ အဲဒါမ်ိဳးက အဆိုးလို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ စိတ္လွႈပ္ရွားခ်ိန္မ်ိဳးမွ ျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ကုသိုလ္လုိ႔ထင္ရတဲ့ စိတ္ခံစားမွႈ အခုိက္အတန္႔ေတြမွာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဥပမာ တခုခုမွာ ယံုၾကည္မွႈ လြန္ကဲတာမ်ိဳး ေပါ့ဗ်ာ။ အလြယ္ဆံုး ဥပမာ ေပးရရင္ေတာ့ဗ်ာ တိရစၦာန္ေတြနဲ႔ လူေတြ စကားေျပာတယ္ဆိုတာကုိ သာမန္အေျခအေန ဆိုရင္ တေယာက္မွ ယံုၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာသာေရး ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒါကုိ ဒဲ့ယံုတဲ့သူေတြလည္း ေလာကမွာ မနည္းဘူး။
ဘာသာေရးဆုိမွ သူ႔ေသျခင္းနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳး စာရင္းထဲမွာ ဘာသာေရးနဲ႔ တိုက္ရုိက္ သက္ဆိုင္တာ မပါေသးတာကို သူသတိရသြားတယ္။ ဒါက ခ်န္ခဲ့လုိ႔ မျဖစ္တဲ့ အရာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘာသာေရးေတြ ေပၚလာတဲ့အေၾကာင္းတရားထဲမွာ ေသျခင္းကလည္း မင္းသားတေယာက္ပါပဲ။
(၁၄)
သူ႔အေတြးအေခၚေတြက တိတၳိဆန္မွႈေတြနဲ႔ ဖူးပြင့္ေဝဆာတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေၾကာင္းအက်ိဳးမျပႏုိင္ေသးတဲ့ ပေဟဠိ အေကာက္အေကြ႕ေတြကုိ လူေတြက ဘာသာေရးဆုိတဲ့ စင္တခုခုေပၚ တင္ျပီး ပသ ေနၾကတာပဲလုိ႔ သူက ယူဆထားတယ္။ ဘန္ေကာက္သြားတုန္းကလို စတုိးဆုိင္ တဆိုင္ေရွ႕ အေရာက္မွာ ဆိုင္တံခါး အလိုအေလ်ာက္ ပြင့္သြားတာကုိသာ ေက်ာက္ေခတ္လူသား တေယာက္ ရုတ္တရက္ ျမင္သြားမယ္ဆိုရင္ အီလက္ထရြန္းနစ္ စနစ္မွန္း သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကုိ နတ္ဘုရား တပါးလုိ႔ထင္သြားျပီး ကုိးကြယ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
သူက ဘုရားသခင္ေတြကို မယံုၾကည္တဲ့သူဆုိေတာ့ သူထာဝရငရဲမွာမ်ား က်ေနမလား။ သူ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တယ္။
“ထားပါေတာ့။ ခင္ဗ်ားကုိ က်ေနာ္က မသိဘူး၊ မသိလုိ႔ မယံုဘူးဆုိပါေတာ့။ အဲလုိ ခင္ဗ်ားကုိ မသိရံု၊ မယံုရံုေလးနဲ႔ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ကုိ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းမယ္ ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတအား ကေလးဆန္တာေပါ့။ ဘုရားသခင္က အဲလို ကေလးဆန္ဆန္ လူဆုိးၾကီး ဟုတ္ပါ့မလား” လို႔သူ အေတြးဝင္လာတယ္။
ျပီးေတာ့ မီးေတြ ေရေတြနဲ႔ ကမၻာၾကီးကို ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ ဆိုတာကေရာ။ အာဏာရွင္ေတြ လူတသိန္းေလာက္ကုိ အစုလိုက္ အျပံဳလုိက္ သတ္ရင္ေတာင္ holocaust ဆိုတဲ့ ရာဇဝတ္မွႈ ေျမာက္ေသးတာ။ ဘုရားသခင္က အဲလုိ ရာဇဝတ္ေကာင္ ဆန္ပါ့မလား။ ေတြးရင္းနဲ႔ သူ႔စိတ္သက္သာသလုိလုိ ရွိသြားတယ္။
တကယ္လုိ႔ ဘုရားသခင္ရွိေနရင္ေတာင္ စာအုပ္ထဲက ဘုရားသခင္ေတြနဲ႔ တူမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားသခင္ အစစ္ၾကီး လူ႔ျပည္ကုိဆင္းလာရင္ လူေတြက သူတုိ႔ထင္တာနဲ႔ မတူလို႔ ဘုရားသခင္အျဖစ္ လက္မခံပဲ လိမ္လည္မွႈနဲ႔ ဖမ္းေတာင္ဖမ္းႏုိင္တယ္လို႔ သူက ေတြးလိုက္ေသးတယ္။
ငရဲနဲ႔ နတ္ျပည္ ဆိုတာကိုေတာ့ သူက စံပယ္နံ႔နဲ႔ ေညွာ္နံ႔ တျပိဳင္တည္းသင္းေနတဲ့ ဝတၳဳလို႔ပဲ ယူဆတယ္။ ဝတၳဳဆိုတဲ့သေဘာက လက္ေတြ႕သိထားတာေတြကုိ စိတ္ကူးေတြရႊဲေနေအာင္ ထပ္ေလာင္းျပီး ေရးေလ့ရွိၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ငရဲျပည္ရဲ႕ နည္းပညာအဆင့္အတန္းကုိ ၾကည့္လိုက္။ မစင္ဘင္ပုပ္တြင္းၾကီးေတြ၊ မီးခဲေတြ၊ ျပာပူေတြ၊ အားလံုး လူ႔ျပည္မွာ ရွိျပီးသား ဟာေတြခ်ည္းပဲ။ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္တို႔ျပီး ႏွိပ္စက္နည္းတုိ႔ ဘာတုိ႔က် မပါေတာ့ဘူး။ ဘယ္ပါမတုန္း။ က်မ္းေတြေရးတဲ့ ေခတ္က လွ်ပ္စစ္ဓာတ္မွ မေပၚေသးတာ။ ခုေခတ္လူ႔ျပည္က ေထာင္ေတြကေတာ့ ငရဲျပည္ထက္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ နည္းပညာေတြကို သံုးႏုိင္လုိ႔ ၾကံဖန္ ဂုဏ္ယူေနၾကမလား မသိ။
သူ႔စိတ္ထဲက တိတၳိေကာင္ေရ ကုေဋကုဋာ အားနဲ႔ အေတြးအင္ဂ်င္က ဒီတင္ မရပ္ေသးဘူး။ ကမၻာမပ်က္ခင္မွာ ပြင့္မယ့္ ဘုရားရွင္အေၾကာင္း ေရွးက က်မ္းျပဳသူေတြ ေရးထားတာ ကုိလည္းေတြးၾကည့္တယ္။ ယာဥ္ရထားေတြက ဆင္မင္း ၇,၀၀၀ ျမင္း ၁,၀၀၀ နဲ႔ေမာင္းႏွင္မယ့္ ရထားယာဥ္ေတာ္ ခုနစ္ရာတဲ့။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးယာဥ္ေတြကို ၾကည့္ျပီး ေရးလိုက္တာ ျဖစ္ရမယ္။ တကယ္ဆုိ ကမၻာမပ်က္ခင္မို႔လို႔ ယာဥ္ေတြက ေခတ္မီယာဥ္ေတြပဲ ျဖစ္သင့္တာေပါ့။ ကမၻာမပ်က္ခင္မွာကုိပဲ လူေတြ ဟုိးေက်ာက္ေခတ္ကေန evolution နဲ႔ ျပန္စရမယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း မသိဘူးေပါ့။
ေျမၾကီးေအာက္မွာ ငရဲ၊ မုိးေပၚမွာ ေကာင္းကင္ဘံုဆိုတဲ့ အယူအဆေတြကလည္း ကမၻာၾကီးကုိ အုပ္ေစာင္းေအာက္က နံျပားလုိလို ဘာလိုလို ယူဆထားတဲ့ ေခတ္က အေတြးအေခၚ ေတြပဲလို႔ သူက ေတြးေသးတယ္။ အုပ္ေစာင္းဆုိတဲ့ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းထဲက အျမင့္တေနရာရာမွာ ေကာင္းကင္ဘံုၾကီး ရွိမယ္။ နံျပားေအာက္မွာ မဟာေျမထုၾကီး ရွိျပီး ေျမထုၾကီးေအာက္မွာ ငရဲေတြရွိမယ္ ဆိုတဲ ့အေတြးမ်ိဳးေပါ့။
သူ႔ အေနနဲ႔ အံ့ၾသမိတာကေတာ့ ေရွးတုန္းက က်မ္းျပဳဆရာေတြက ငရဲေတြ၊ ေကာင္းကင္ဘံုေတြရဲ႕ ပထဝီဝင္ကုိက်ေတာ့ ေရးျပီးေတာ့ ကမၻာေပၚကတျခားေဒသေတြရဲ႕ ပထဝီဝင္ေတြ၊ တျခားေဒသက လူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကုိက်ေတာ့ ဘာလို႔ မေျပာၾကတာတုန္းလို႔ စဥ္းစားဖူးတယ္။ သူ႔အေဖ ကုိလည္း ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ ကမၻာ့ပထဝီဝင္က တရားရေၾကာင္း ျငိမ္းခ်မ္းေၾကာင္းေတြ မဟုတ္လုိ႔ မေဟာခဲ့တာ ေနမွာေပါ့တဲ့။ ဒါဆို ဖြဲ႕စည္းပံုမွားေနတဲ့ စၾကဝဠာ အေၾကာင္းေတြ၊ ေတာင္မဟုတ္တဲ့ေတာင္ ေတြရဲ႕ ပထဝီဝင္ေတြကုိ က်ေတာ့ တရားရေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔ ဘာလို႔ ဘာသာေရးဆရာ ေတြက ေရးခဲ့ၾကသလဲလုိ႔ သူကထပ္ေမးလုိက္ေတာ့ သူ႔အေဖက သိပ္မေတြးနဲ႔တဲ့။ ေတြးေနလုိ႔ ဘာမွျဖစ္မလာဘူးတဲ့။ သူကေတာ့ အဲလုိ မထင္ဘူး။ နမူနာ ယူစရာ စံ ျဖစ္တဲ့ ဘုရားေတာင္ ဘုရားျဖစ္ေအာင္ ေတာထြက္ဖို႔ အေတြးေတြကေန စခဲ့ရတာမဟုတ္လား။
သူ႔အတြက္ေတာ့ ဘာသာေရးေတြဟာ ကရုဏာနံ႔နဲ႔ထံုတဲ့ နိမိတ္ပံုေတြထက္ ဘာမွ မပုိဘူး။ အဲဒါကုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း သူေျပာမျပျဖစ္ဘူး။ လူတခ်ိဳ႕ကလည္း မလြယ္ဘူးမို႔လား။ ဘုရားရွင္ကုိယ္တိုင္ ျပန္ၾကြလာျပီး သူ မေဟာခဲ့တာ တခ်ိဳ႕ေတြကုိ မေဟာခဲ့ေၾကာင္း လာေထာက္ျပရင္ေတာင္ လူေတြက သူတုိ႔ ေလွနံဓားထစ္ လက္ခံထားတာေတြနဲ႔ မတူလို႔ ဓမၼႏ ၱရယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်င္ သတ္မွတ္ေနၾကမွာ။
“ပေဒသရာဇ္ေခတ္ရဲ႕ အႏုပညာေတြကပဲ ေျပာင္ေျမာက္လြန္းခဲ့သလား။ မလိမ္ဖုိ႔ ဆံုးမေနၾကတဲ့ အရာေတြ ကုိယ္၌မွာ ဘာလုိ႔မုသားျဖဴေတြ ပါေနရတာလဲ။ နိမိတ္ပံုေတြနဲ႔ ပညာေပးတာကို ဒဲ့ယူလုိက္သည္အထိ ငါတို႔ေတြကပဲ တံုးေနၾကျပီလား။ အုိင္တီေခတ္က လူေတြေတာ့ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က ေမွာ္ေအာင္သူေတြရဲ႕ ပညာျပမွႈကုိ ေရေရလည္လည္ ခံေနရျပီ။ လူ႔ဦးေနွာက္ေတြဟာ ဘာလို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားဘက္မွာ ပိုသန္ေနၾကတာလဲ။ ဘီလူးအရုိးစုေတြကို လို္က္မရွာၾကတာကပဲ ေတာ္ေသးတယ္။”
“အတင္းအၾကပ္ ယံုၾကည္ခုိင္းမွႈ ဆိုတာကေတာ့ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး အာဏာရွင္ စနစ္ပါပဲ။ လူေတြဟာ သူတို႔မလုပ္ခ်င္တဲ့ ဟမၼဴရာဘီ ကုိဓဥပေဒကုိေတာ့ သဘာဝတရားၾကီးအား အတင္းအၾကပ္ တာဝန္လႊဲအပ္ခဲ့ျပီ။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ သဘာဝအေလ်ာက္ ေပၚလာတဲ့ ေလာဂ်စ္ဆန္ဆန္ ဂ်စ္ကန္ကန္ အေတြးေတြက ေစာ္ကားလိုစိတ္ မပါလည္းပဲ ငရဲဝင္ခြင့္ေတြလား။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က မုိင္းဗံုးေတြကို ငါတို႔ ဘယ္လိုရွင္းၾကမလဲ။”
“မိရုိးဖလာအဆင့္နဲ႔ ေက်နပ္မေနနဲ႔လို႔ ဆံုးမခဲ့သူေတြကို ငါမုန္းခ်င္တယ္။ ပုိဖတ္ျဖစ္လုိ႔ ပုိသိလာမွ သံသယေတြ ပုိၾကံ႕ခုိင္လာခဲ့တာေလ။ ခုေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ လွည့္ဖ်ားမွႈအတတ္ကုိ ငါလံုးလံုးဆံုးရွံဳးခဲ့ျပီ” သူ႔အေတြးေတြကုိ ေၾကာက္စိတ္က ဘရိတ္လာအုပ္လုိ႔ တပုိင္းတစနဲ႔ ရပ္သြားတယ္။
သူ႔အေတြးေတြကုိ သူေတာင္ ျပန္လန္႔ေနတာမို႔ လူက ထုိင္ေနေပမယ့္ စိတ္က နပန္းသမားတေယာက္လို ရုန္းကန္ေနရတယ္။ ကုိယ့္ငယ္ငယ္က အစြဲကုိ ကုိယ္ျပန္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖုိ႔ ဆုိတာက ကုိယ့္ဂိုးကုိယ္ ျပန္သြင္းရမယ့္ ပယ္နယ္တီ တလံုးလိုပဲ။ ခုေတာ့ ေကာင္းကင္ေပၚက လက္တံတေခ်ာင္း ထြက္လာျပီး သူ႔ကုိ လက္ညိွဳးေငါက္ေငါက္ထုိးေနသေယာင္ ခံစားေနရတယ္။ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ မွာလည္း လက္ညွိဳးေတြ..လက္ညွိဳးေတြ၊ ေနာက္ဆံုး လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ေျမၾကီးေပၚကေန သူ႔ကုိ ထုိးတဲ့ လက္ညွိဳးေတြ ထြက္ထြက္လာတာမို႔ မနင္းမိေအာင္ မနည္းေရွာင္ေနရတယ္။ အဂၤုလိမာလေရ…ျမန္ျမန္လာကယ္ပါေတာ့။
ေဇာေခၽြးေတြကုိသုတ္ျပီး သူခ်ေရးလိုက္ျပန္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း
ေကာင္းက်ိဳး (၈)
သူမ်ားယံုၾကည္တိုင္း လိုက္ယံုၾကည္ရန္ မလုိေတာ့။ လူအုပ္ၾကီးထဲမွာေနရင္းနဲ႔ အထီးမက်န္ေတာ့။ အျမင္မတူယံုနဲ႔ ထုိးလာမယ့္ လက္ညွိဳးေတြ မရွိေတာ့။
ျပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကုိလည္း ဂရုစုိက္စရာ မလိုေတာ့၊
(၁၅)
အခုဆိုရင္ သူ႔ဘက္မွာ ဆြဲခ် ရွစ္ေဖာ္ေတာင္ ရွိလာျပီမုိ႔ သူ႔ရင္ခုန္သံေတြ နည္းနည္းျမန္လာတယ္။ ထြက္ေပါက္ကေန သူရင္ေကာ့ျပီး ထြက္သြားဖို႔ ျပင္လိုက္ျပီးမွ တစံုတရာကုိေတြးမိျပီး သူေခါင္းငိုက္စုိက္ က်သြားျပန္တယ္။
“တကယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားဟာ မိုးၾကိဳးပစ္ခံရျပီး ေသမယ္ဆိုပါေတာ့။ တခ်ိဳ႕က ခင္ဗ်ားကုိ မိဘကုိ ေစာ္ကားထားလုိ႔လို႔ သမုတ္ၾကလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ မိုးၾကိဳးပစ္ခံရျပီး ေသတဲ့လူနဲ႔ ကားတုိက္ျပီး ေသတဲ့လူက အတူတူပါပဲ။ ထီ ဆုၾကီးေပါက္တဲ့လူနဲ႔ ဆုေသးေပါက္တဲ့လူေလာက္ပဲ ကြာတယ္။”
“ခင္ဗ်ား ဝရဇိန္လက္နက္ မွန္ျပီး ေသသြားလို႔ အဲလုိ သမုတ္ခံရရင္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ေသရာကေန ကုန္းရုန္းထျပီးေတာ့ သမုတ္တဲ့သူရဲ႕ အိပ္မက္ထဲ ဝင္ျပီး ဒီလုိဆို သစ္ပင္ေတြလည္း မိဘကုိ ေစာ္ကားလုိ႔ေပါ့ေနာ္..ဘာညာနဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မသာရုပ္ၾကီးအားကုိးနဲ႔ ျဖဲေခ်ာက္ပစ္လုိက္ လုိ႔ရတယ္။ အဲဒီ့လူကုိ
နားရြက္ဆြဲျပီး မိုးၾကိဳးလႊဲေတြအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္လို႔လည္း ရေသးတယ္။ ဒါမွ လက္မခံေသးလည္း အဲဒီ့အေကာင္ကုိ ဂုတ္သာ ခ်ိဳးပစ္လိုက္ေပေတာ့။”
“ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဆံုးစီရင္ရတာ က်ေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဘဝကို အရွံဳးေပးသြားမွန္း ထင္ရွားတယ္။ suicide လုပ္တာကို do လုိ႔ေတာင္ မသံုးၾကဘူး။ commit တဲ့။”
က်န္ရစ္သူေတြက အခြင့္ၾကံဳတိုင္း သူ႔ကုိ အရွံဳးသမားတေယာက္လုိ ေျပာ ေျပာ ေနၾကမွာကုိေတာ့ သူမလုိလားဘူး။ သူစိတ္ကူးယဥ္ထားတာက ဒီလို။ သူ႔ကုိယ္သူ အဆံုးစီရင္လိုက္ရင္ေတာင္ ဘယ္သူကမွ သူအဆံုးစီရင္သြားမွန္း မရိပ္မိေစရဘူး။ ေသြးရိုးသားရုိး accident တခုခုနဲ႔ ေသသြားတာ လို႔ပဲ ထင္ခဲ့ေစခ်င္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ စာေရးဆရာ မင္းေဆြ လိုမ်ိဳး ရုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳးဆို ပုိသေဘာက်တယ္။ မင္းေဆြက ေဆးလိပ္ဝယ္ဖို႔ အိမ္ကေန ထြက္သြားရင္း ေပ်ာက္သြားတာေလ။
သူ ခဏခဏ မက္တဲ ့အိပ္မက္တခုရွိတယ္။ အိမ္ကုိ…အဘိုးတုိ႔ဆီ အလည္ သြားမယ္လုိ႔ ညာေျပာ။ ျပီးေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ဘယ္သူမွ မသိတဲ့ ကမ္းေျချမိဳ႕တျမိဳ႕ကုိ တိတ္တိတ္ကေလး သြားျပီး ေလွတစီး ငွားမယ္။ အင္း..ငွားတာက မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ဘူးထင္တယ္။ စေပၚေပးရတာက ကိစၥမရွိဘူး။ မွတ္ပံုတင္ေတြ ဘာေတြ ျပခုိင္းေနရင္ ဒုကၡ။ ေလွကုိ အပိုင္ဝယ္လုိက္တာ ေအးတယ္။ ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ထဲကုိ ေလွေလးနဲ႔သြား။ ပင္လယ္ထဲေရာက္ေတာ့မွ ေရေအာက္ကမၻာထဲကုိ ခုန္ခ်။ ေလွကေလးကေတာ့ ဆက္ေမ်ာသြားမယ္။
သူ႔အေမနဲ႔ အေဖကေတာ့ သတင္းစာမွာ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ညာ ထည့္ခ်င္ ထည့္ၾကလိမ့္မယ္။ “ေမာင္မရဏမင္း သည္ အဘုိးအဘြားမ်ားရွိရာ မေကြးျမိဳ႕သုိ႔ အလည္အပတ္ သြားေရာက္မည္ဟုေျပာသြားကာ ေပ်ာက္ဆံုး သြားပါသျဖင့္” …ဘာညာေပါ့။ ေၾသာ္… “မရဏမင္း” ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ လိုက္ရွာရဲမယ္လုိ႔လည္း မထင္ဘူး။ သူျပံဳးရင္းနဲ႔ ခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေသဆံုးျခင္း (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသျခင္း)
ဆိုးက်ိဳး (၁)
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသမွန္းသိသြားရင္ အရွံဳးသမားလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မယ္။
(၁၆)
“ကိုကို”
ေနျခည္႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ သူ႔နာမည္ ပန္းလုိပြင့္ခဲ့တယ္။
“ေျပာ…ေနျခည္”
ေနျခည္နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ဆုိ သူ႔ရင္ေတြက ညိမ့္ညိမ့္ေလး ခုန္ေလ့ရွိတယ္။သူ႔ရင္ခုန္သံ ညိမ့္ညိမ့္ေလးကုိသာ ဂီတအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေပးႏုိင္မယ့္ converter တခုရွိရင္ ေခါင္းေလာင္းသံ ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ ထြက္မွာပဲ။
“ျမတ္နုိးမွႈ” ဆိုတဲ့ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခက္ဆစ္ေလးကုိ ရင္ဘတ္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကုိင္ထားရင္း စကားေျပာေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေနျခည္ ၾကည့္တတ္ရင္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ေလးနက္တဲ့ အခ်စ္ေတြ တူတူပုန္း ေနတာကုိ ေတြ႕လိမ့္မယ္။ သူ႔ဦးေႏွာက္ဟာ ေနျခည္ဆိုတဲ့ ဖုိင္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ဖိုဒါေပါ့။
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေနျခည္ေအးေအးေလးနဲ႔ ၂၄ နာရီလံုး လင္းခ်င္တယ္။
ေနျခည္ဆိုတဲ့ သတၱဝါမေလးဟာ သူ႔စိတ္ကုိ ႏူးညံ့မွႈေတြ အသာျခံဳလႊမ္းေပးတဲ့ ကဗ်ာကုန္ၾကမ္းေလးပါပဲ။ သူ႔ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြကုိ ကဗ်ာယူနစ္နဲ႔သာ တိုင္းမယ္ဆိုရင္ အခုဆို ယူနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေနေလာက္ျပီ။
“ကိုကို…ေနျခည္ သြားေတာ့မယ္”
ေနျခည့္ရဲ႕ ႏွႈတ္ဆက္သံေလးက သူ႔အတြက္ ‘ကဗ်ာတုိတပုိဒ္ရဲ႕အပိတ္’ ဆိုရင္ သူ႔ကို စိတ္အာဟာရ ေပးေလ့ရွိတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ သူ႔အတြက္ ‘ကာဗိုဟိုက္ဒရိတ္’ ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးတယ္…သူေရာ ေနျခည္ေရာ အရမ္း ကံဆိုးတယ္။
အေၾကာင္းကေတာ့ ေနျခည္ဟာ သူ႔ေမြးစားညီမေလး ျဖစ္တဲ့အျပင္ တဝမ္းကြဲ ညီမေလးမို႔လို႔ ပါပဲ။ ေနျခည့္မိဘေတြက ဟုိးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆံုးသြားလုိ႔ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမက ေမြးစားထားတာ။
ဒါေပမယ့္ သူ ေနျခည္အေပၚ ထားတဲ့ အခ်စ္က ၅၂၈ မကေပမယ့္ ၁၅၀၀ မီးေတာက္ အစစ္ၾကီး မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာ ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ဟာ ျမတ္ႏုိးျခင္းသက္သက္၊ အတူရွိေနလုိျခင္း သက္သက္၊ ေမတၱာနဲ႔ မိုးေပးလိုျခင္း သက္သက္၊ တဘဝလံုး မွ်ေဝခံစားလုိျခင္း သက္သက္ ၊ ေစာင့္ေရွာက္ေပးလုိျခင္း သက္သက္ေတြ ဆိုတာကုိ သူ အာမ ခံရဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနျခည္ တျခားေယာက်ာ္းေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတာေတြ၊ ျပံဳးျပ ႏွႈတ္ဆက္ တာမ်ိဳးေတြကုိ သူျမင္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ေသာကေတြဟာ အနီေရာင္ရင့္ျပီးေတာ့ မီးေတာက္ေတြလုိ ပြင့္ဖြာတတ္တယ္။
သူ႔စိတ္ထဲမွာ အဲလိုေစာက္သံုးမက်တဲ့ မိစၦာသရဲသဘက္ကေလး ငယ္စဥ္ကတည္းက တျဖည္းျဖည္း ၾကီးျပင္းလာတာကုိ သူသတိထားမိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္က်သြားျပီ။ အဲဒီ့ သရဲသဘက္ေလးကုိ သူၾကိဳးစားသတ္ၾကည့္ေပမယ့္လည္း သတ္ေလေလ မေကာင္းဆုိးဝါးေကာင္ ေလးက ၾကီးထြားေလေလ။ သူရည္းစားေတြ တေယာက္ျပီး တေယာက္ထားၾကည့္တယ္။ မရဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ့ မင္စာ သရဲသဘက္ ေလးကုိ သူသတ္ဖုိ႔ မၾကိဳးစားေတာ့ပဲ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနလိုက္ရေတာ့တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစပုိင္းမွာေတာ့ သူ႔စိတ္သူ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အင္း…အဲဒါဆုိရင္ သိပ္ေတာ့မတိက်ဘူး။ တကယ္က သူ႔ အခ်စ္စိတ္ေတြကုိ သူ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ဘူး။ သူထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တာက ကာယကံရယ္၊ ဝစီကံရယ္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေနျခည္က ေက်ာ္ေက်ာ္ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္သြားတယ္။ သူအိမ္ကုိ တိုင္ဖုိ႔ စဥ္းစားလိုက္ေသးေပမယ့္ ေနျခည္ရည္းစားရသြားတာလည္း တမ်ိဳးေကာင္းတာပဲလို႔ စဥ္းစားမိလို႔ မတိုင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ေနျခည့္ကို လိမ္တတ္ပံုမရပါဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ မၾကာခဏ ေၾကညာသြားမိတတ္တဲ့ မနာလိုမွႈ အေထာက္အထား ေတြရယ္၊ သ႔ူ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ သိမ္းထားတဲ့ ျမတ္ႏုိးမွႈ အေထာက္အထား ဓာတ္ပံုေတြရယ္၊ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး ေနျခည့္အခန္းထဲ စကားသြားသြားျပီး ေျပာသလိုမ်ိဳး သံေယာဇဥ္အေထာက္အထားေတြရယ္၊ ဂရုစုိက္လြန္မွႈေတြရယ္ေၾကာင့္ ေနျခည္လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရိပ္မိလာျပီလုိ႔ သူထင္ေနတယ္။
တရက္ေတာ့ ေနျခည့္အခန္းထဲကုိ စကားသြားေျပာရင္းနဲ႔ ေနျခည့္စားပြဲေပၚမွာ ေသာ့ခတ္ထားေနက် ေနျခည့္ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ကေလးကုိ ေသာ့မခတ္ပဲနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ညက်ေတာ့ သူ ဘယ္လို စိတ္ရူးေပါက္လာမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီ့ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ကုိ ဖတ္ခ်င္စိတ္ အရမ္းျပင္းျပလာတာနဲ႔ ေနျခည့္အခန္းဆီ သြားျပီး တံခါးကို အသာေလးဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ဟင္! ေနျခည္က ဂ်က္ထုိးမထားဘူး။ အခန္းက ေမွာင္မဲေနတယ္။ သူ အခန္းဝက ေနျခည့္ စာၾကည့္စားပြဲကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စမ္းလိုက္တယ္။
“အမေလး။ ကုိကုိေရ…လူ…လူ”
ဟုိက္၊ ေနျခည္ႏုိးသြားျပီ။ ေနျခည္က တခုခုဆို သူ႔ကုိပဲ တတတ္တယ္။ “ဟ။ ေနျခည္…ငါပါဟ။ နင္ကလည္း ဒီအိမ္ထဲကုိ တျခား ဘယ္သူဝင္လုိ႔ ရမွာတုန္း။ ငါ့စာအုပ္ တအုပ္မေတြ႕လုိ႔ နင့္စားပြဲေပၚမွာမ်ား က်န္ခဲ့သလားလုိ႔ ငါလာရွာတာ”
တအိမ္လံုးႏုိးလာျပီး ေနျခည့္အခန္းဆီ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူကေတာ့ စာအုပ္ရွာခ်င္ေယာင္ ခဏေဆာင္လိုက္ျပီး ေမးခြန္းထုတ္သလို မ်က္လံုးေတြကို အျပင္ပန္းတည္ျငိမ္မွႈနဲ႔ ရင္ဆုိင္ပစ္လိုက္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ မေပ်ာ္ေတာ့ မသိဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ေနာက္ေန႕မနက္လင္းသည္ အထိ တညလံုး ႏုိက္ဂ်ဴတီ ဆင္းလိုက္ရတယ္။ သူ႔အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေတာ့ အေတြးပ်က္အေကာင္ေပါက္မ်ား ေသြးပ်က္ကေယာင္ေျခာက္ျခားနဲ႔ လမ္းသလားလို႔။
ညေနက ေနျခည့္အခန္းထဲကို သူ ဘာစာအုပ္မွ ယူမသြားခဲ့တာကုိေတာ့ သူနဲ႔ေနျခည္ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ သိလိမ့္မယ္။
(၁၇)
ခုဆို သူ႔စိတ္ဟာ ေသာ့ခတ္ထားတုန္းေပမယ့္လည္း မလံုျခံဳေတာ့ဘူး။ ေနျခည္ကုိလည္း ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို အေဖနဲ႔ အေမပါ တစြန္းတစ သိမ်ား သိသြားျပီလား။
ေနာက္ဆံုးေတာ့…စိတ္အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္လိုျဖစ္ျငား ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းေတြ သြားတက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာ သူသိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ အေမဘက္က အဘိုး ေတာင္ၾကီးမွာ ေဆးရံုလာတက္ရင္း ဆံုးသြားတာနဲ႔ ေတာင္ၾကီးကုိ သူခဏဆိုျပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ သူကေတာ့ ၾကိဳတင္ ေမွ်ာ္လင့္ျပီးသားျဖစ္တာရယ္၊ အဘိုးေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ မေတြ႕လိုက္ရတာရယ္ေၾကာင့္ သိပ္မခံစားရပါဘူး။ ေနျခည္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏြမ္းေနပံု ရတယ္။
(၁၈)
“ကုိကုိ…ေနျခည္တို႔ ရွႈခင္းသာဘက္ သြားရေအာင္ေလ။ ျပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေလွ်ာက္စီးရေအာင္”
“အင္း၊ ေကာင္းသားပဲ”
ရွႈခင္းသာထဲက ေလထုက သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္ေနေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘာလို႔မွန္းမသိ ႏြမ္းဖတ္ေနတယ္။
“ေနျခည္ …ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ အေျခအေနေရာ”
“ေနျခည္တုိ႔ ျပတ္သြားၾကျပီ ကုိကုိ”
“ေၾသာ္…သူကျဖတ္သြားတာလား”
“မဟုတ္ဘူး။ ေနျခည္က ျဖတ္လိုက္တာ”
“ဟင္! ဘာျဖစ္လို႔တုန္း”
“ေနျခည္ အစကတည္းက သူ႔ကုိ တကယ္ မခ်စ္ဘူးကုိကုိ”
“ဟာ! ဒါဆုိ အစကတည္းက မတြဲနဲ႔ေပါ့။ ဘာလို႔ တြဲေနေသးတုန္း”
“အဲဒီ့တုန္းကေတာ့ ကုိကုိရွိေနတာကုိး”
“ဘာ!!!” ေနျခည့္စကားေၾကာင့္ သူ ရွက္လည္းရွက္ ေဒါသလည္း အရမ္းထြက္သြားတယ္။
“အဲဒါ ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔တုန္း။ ငါက အဲေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနျပီလား။ ငါ….ငါ….” သူဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ “ေတာက္!” သူ႔ကုိယ္သူ မုန္းတီးမွႈနဲ႔ သူ ေတာက္တခ်က္ ေခါက္လိုက္တယ္။
“မဟုတ္ဘူးကိုကုိ…အဲလို မဟုတ္ဘူး” ေနျခည့္မ်က္နွာမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရႊဲေနတယ္။ “ေနျခည္ေျပာခ်င္တာက ေနျခည္” ေနျခည့္စကားက ရပ္သြားတယ္။
“ေနျခည္… ကုိကုိေရးလက္စ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို ကုိကုိ႕ ကြန္ပ်ဴတာထဲကေန ဖတ္ဖူးတယ္ ကုိကုိ။ တပုဒ္က ကုိကုိ႔ စိတ္ပဋိပကၡေတြ အေၾကာင္း” ေနျခည့္စကားက ရပ္သြားျပန္တယ္။ သူကေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ သက္ျပင္းရွည္ တခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။
“ကုိကုိ ေနျခည့္ကို ခ်စ္ေနတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ေနျခည္လည္း ကုိကုိ႔ကုိ ခ်စ္မိေနျပီ ကုိကုိ။ ျပီးေတာ့ ကုိကုိ႔လိုပဲ အျပစ္မကင္းတဲ့ စိတ္ေတြ ခံစားေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနျခည္လည္း စိတ္မ်ားေျပာင္းသြားမလားဆုိျပီး ကိုေက်ာ့္အခ်စ္ကုိ လက္ခံလိုက္တာ” ေနျခည္က ေျပာရင္းနဲ႔ ဆက္ငုိေနတုန္းပဲ။
“ေနျခည္…မငိုနဲ႔ေတာ့ေလ”
သူ ေနျခည့္ ဘယ္လက္ေလးကို လွမ္းယူျပီးေတာ့ တယုတယ ဆုပ္ကုိင္ထားလုိက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ေနျခည္က သူ႔နားတိုးလာျပီးေတာ့ ေခါင္းေလးကုိ သူ႔ပုခံုးေပၚ မီလိုက္တယ္။
(၁၉)
ဟား! သြားျပီ။
သူအမွတ္တမဲ့နဲ႔ ေခါင္းကုိ ဘယ္ဘက္ကုိ လွည့္ျပီး ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေဒါက္တာ ဦးစံလြင္တို႔။ ေနျခည္ကေတာ့ မျမင္ဘူး။ သူၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ေဒါက္တာ ဦးစံလြင္တို႔က မ်က္ႏွာလႊဲသြားၾကတယ္။ ေၾသာ္…ျမင္ျပီးမွေတာ့လည္း မထူးေတာ့ပါဘူး။
“ေနျခည္…ကုိကုိတို႔ သြားရေအာင္ေလ”
“ကိုကို…ေနျခည္ စုဠာမုဏိ ဘုရားသြားခ်င္တယ္။ ဘုရား သြားျပီး ဆုေတာင္း ရေအာင္ေနာ္”
“အင္း…ေကာင္းသားပဲ” သူကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ေဒါက္တာ ဦးစံလြင္တို႔ သူနဲ႔ ေနျခည့္ကုိ ျမင္သြားလို႔ စိတ္ရွႈပ္ေနတယ္။ ပန္းျခံထဲကေန အျမန္ခြာရရင္ ျပီးေရာ။
(၂၀)
ဆိုင္ကယ္က ဘုရားဆီ ဦးတည္သြားေနေပမယ့္ သူ႔စိတ္ကေတာ့ အကုသုိလ္ေတြ ေပၚမွာ က်က္စားေနတယ္။
“ဒီေန႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျမန္လြန္းတယ္။ ေနျခည္ကလည္း ငါ့ကို ခ်စ္သတဲ့။ ငါအၾကီးအက်ယ္ မွားခဲ့ျပီထင္တယ္။ ေနျခည့္ကုိ ေသြးေဆာင္ ဖ်ားေယာင္းခဲ့သလုိမ်ား ျဖစ္ခဲ့ျပီလား။ တကယ္ဆို ငါက အၾကီးပဲ။ အစစ အရာရာ ဆင္ျခင္သင့္တာေပါ့။ ေနျခည္ေလးလည္း စိတ္ပဋိပကၡ ခံစားေနရ ရွာမွာပဲ။ ငါတုိ႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာကုိ… လူမဆန္စြာ စိတ္ေဖာက္ျပန္မွႈလို႔ ေခၚသင့္သလား။ ေရွးတုန္းကေတာ့ လူေတြတင္ မကဘူး၊ ဂရိ ဒ႑ာရီထဲက နတ္ဘုရားေတြ၊ နတ္ဘုရားမ ေတြေတာင္ ေမာင္ႏွမ အခ်င္းခ်င္း လက္ထပ္ခဲ့ၾက သတဲ့။ သိဒၶတၳမင္းသားရဲ႕ အေဖတူ အေမကြဲ ညီေတာ္ နႏၵမင္းသားေလးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ ဇနပဒ ကလ်ာဏီဆိုလည္း ေမာင္ႏွမေတြ ပါပဲ။ အဲဒါေတြက ေရွးတုန္းက မို႔လို႔ဆိုရင္ ဓမၼတို႔ အဓမၼတို႔ ဆုိတာေတြဟာ ေခတ္ေတြ၊ ကာလေဒသေတြရဲ႕ ျပဌာန္းသတ္မွတ္ခ်က္ သက္သက္ပဲလား။ အမွန္အမွား ဆံုးျဖတ္တာမွာ ဘာလို႔ ေပတံေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနၾကတာလဲ။ တကယ္ေတာ့ ေလာကၾကီးမွာ ေဘာင္ဝင္ျခင္း မဝင္ျခင္းကသာ အဓိက က်ေနတယ္ ထင္တယ္။ ၂၀ ရာစုရဲ႕ အၾကီးက်ယ္ဆံုး သိပၸံပညာရွင္ အုိင္းစတုိင္းရဲ႕ ဒုတိယဇနီးဟာ အေမဘက္ကၾကည့္ရင္ အိုင္းစတုိင္းနဲ႔ တဝမ္းကြဲ ေမာင္ႏွမ ေတာ္စပ္တဲ့အျပင္ အေဖဘက္က ၾကည့္ရင္ပါ ႏွစ္ဝမ္းကြဲ ထပ္ျပီး ေတာ္စပ္လိုက္ေသး သတဲ့။ ဒီဘက္ေခတ္မွာလည္း တခ်ိဳ႕ ႏုိင္ငံ တခ်ိဳ႕ေဒသေတြမွာ ေမာင္ႏွမ ဝမ္းကြဲခ်င္း လက္ထပ္ေနၾကတုန္းပဲ မို႔လား။ ခု…သူနဲ႔ ေနျခည္က လက္ထပ္ဖို႔လည္း ရည္ရြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ျပင္းထန္တဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္သြားမိရံုေလးပါ။ မ်ိဳးရုိးဗီဇ ပညာရွင္ေတြကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးခ်င္း လက္မထပ္သင့္ဘူးတဲ့။ အင္း။ ဟုတ္မွာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကာလေဒသနဲ႔ အံဝင္ေအာင္ မေနႏုိင္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ စိတ္ကုိပဲ အျပစ္တင္ရေတာ့မွာပဲ။ ေဒါက္တာဦးစံလြင္တုိ႔ကေတာ့ ျမင္သြားျပီ။ အေဖနဲ႔ အေမကုိ သူတုိ႔ သြားမ်ားေျပာေနမလား”
“ကုိကုိ…ျဖည္းျဖည္းေမာင္းပါ။ ေနျခည္…”
ေနျခည့္စကားေတာင္ မဆံုးေသးဘူး။
“ဝုန္း”
လမ္းၾကားထဲက အရွိန္နဲ႔ ထြက္လာတဲ့ ဆိုင္ကယ္က သူတို႔ဆိုင္ကယ္ကုိ ဝင္တိုက္လို႔ ဆိုင္ကယ္ေရာ ေနျခည္ေရာ သူပါ လြင့္စင္သြားေတာ့တယ္။
(၂၁)
ေနျခည္ေသသြားရတာ သူ႔ေၾကာင့္လည္း ပါတယ္ ဆိုတဲ့ အစြဲက သူ႔စိတ္ကုိ ဖိစီးေနတယ္။ တကယ္ဆို
သူ ခုလို အဓိပၸါယ္မရွိ တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳး တြက္ခ်က္မွႈေတြ လုပ္ေနစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ ေနျခည္ ေသသြားတာ တခ်က္တည္းနဲ႔ တင္ သူ႔ကုိယ္သူ ခြင့္မလႊတ္သင့္ဘူးလို႔လည္း ေတြးေနမိတယ္။ အခု သူ႔ရင္ထဲမွာ ေဝဒနာမ်ိဳးစံုနဲ႔ ပူေလာင္ေနတယ္။ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာမွာလည္း ေဝဒနာ မီးေတာက္ေတြ…ေသာက မီးေတာက္ေတြ။ သူ႔ကုိယ္ခႏၶာပါ ပူေလာင္သလို ရွိလာတာမို႔ သူမ်က္လံုးေတြကုိ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
“ဟင္! ငါဘယ္ေရာက္ ေနတာပါလိမ့္။” သူမ်က္လံုးေတြကုိ ထပ္ကစား ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟာ! ဟုိမွာ…မီး..မီးေတြ!… ေသခ်င္ေနတဲ့ လူမိုက္တေယာက္အတြက္ ဘုရားသခင္က ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ဖန္တီးေပးလိုက္တာလား။ သူ႔အကုသိုလ္ေတြကို မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနပံုရတဲ့ ကံၾကမၼာကပဲ ပထမပြဲမွာ အလဲမထိုးလိုက္ႏုိင္လို႔ အညွိဳးအေတးနဲ႔ အကြက္ဆင္ ဖန္တီးေပးလိုက္တာလား။ တကယ္ဆို သူအလိုရွိေနတဲ့ ဘုရားသခင္က မီးေတာက္ေတြအသြင္နဲ႔ သူ႔ကုိ ကူညီဖုိ႔လာျပီေလ။ သူမီးေတာက္ေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မိတ္ေဆြ ဖြဲ႕လိုက္သင့္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ မီးေလာင္ျပီး ေသရတာဟာ ဆိုးတယ္လို႔ သူထင္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ မီးေလာင္ျပီးပဲ အသားကင္ တေကာင္လို ေသေသ၊ ဆုိင္ကယ္ေမွာက္ျပီးပဲ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ အသားတစ္ တခုလို ေသေသ၊ ေရနစ္လုိ႔ ေဖာေယာင္ ပုပ္ပြျပီးပဲ ေသေသ၊ သတၱဝါေတြဟာ သူခံႏိုင္တဲ ့နာျခင္းအဆင့္တခုကုိ လြန္သြားရင္ သတိလြတ္ေမ့ေမ်ာသြားမွာမို႔ တခုနဲ႔ တခု ေဝဒနာ ခံစားရမွႈခ်င္း သိပ္မကြာဘူးဆိုတာကုိ သူမယံုၾကည္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ေမြးရာပါ ရွင္သန္လိုစိတ္ ေၾကာင့္ပဲလား။
သူအခန္းထဲကေန ေျပးထြက္ဖုိ႔ ျပင္လိုက္တယ္။ အိုး…သ႔ူ ေျခေထာက္ေတြက လွႈပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ သူက်ံဳးေအာ္လုိက္တယ္။ “မီးဗ်ိဳ႕…မီး…မီး” “ကယ္ၾကပါဦးဗ်ိဳ႕”
“မီး” လို႔ ေအာ္သံၾကားတာနဲ႔ ေဒၚျမတ္ျမတ္မင္းက အခန္းဆီကုိ အေျပးအလႊား ေရာက္လာတယ္။
“သား…မာနမင္း…မီးက…မီးက ဘယ္မွာတုန္း” အခန္းထဲမွာေတာ့ မီးဆိုလို႔ ဖေယာင္းတိုင္ မီးတခုပဲ ရွိတယ္။
“မီး…မီး…အေမ…မီး” မာနမင္းကေတာ့ ထိတ္လန္႔တၾကား ေရရြတ္ေနတုန္း။
မာနမင္းရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ ေဘးအိမ္က လူတခ်ိဳ႕ပါ ေရာက္လာၾကတယ္။
“သားေလး ေနမေကာင္းလို႔ အိပ္မက္ေယာင္ျပီး ေအာ္ေနတာပါ။ မီးေလာင္တာ မဟုတ္ပါဘူးရွင္”
ေဒၚျမတ္ျမတ္မင္းက ဒုိင္ယာဇီပင္ တလံုးယူျပီး မာနမင္းကုိ တုိက္လိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မရဏမင္း တျဖစ္လဲ မာနမင္းဟာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။
အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ မာနမင္းဟာ သူမေရာက္ဖူးတဲ့ ျမိဳ႕ေလးမွာ ေလွတစင္းကုိဝယ္….ေၾသာ္..ပင္လယ္ဆီကို သြားဖုိ႔။
ေကာင္းကင္ကို
(10 Feb 2011)
download link http://www.mediafire.com/view/?gjela5a85gkqzm2
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
