Minimialization လုပ်ဖို့တောင် မလိုတော့တဲ့အထိ 

 ဒီပစ္စည်း ငါမလို 

 ဒီခံစားချက် ငါမလို

ဒီအသိအမှတ်ပြုမှု ငါမလို

ဒီအောင်မြင်မှု ငါမလို

ဒီရှောင်ကြဉ်မှု ငါမလို

ရှင်သန်ကျန်ရစ်ဖို့တောင် မလိုတော့တဲ့အထိ 

တကူးတက သေဆုံးဖို့လည်း မလိုတော့တဲ့အထိ 

Minimalization လုပ်လိုက်ချင်တယ်။ 

ကောင်းကင်ကို

ႏွစ္သစ္ဆုေတာင္း

အမွားပို လက္နဲ႔
ဘုရားကုိ ဝွက္ခဲ့သူေတြ
အမ်ားကုိ ရွက္ကာ
တရားကုိ မ်က္ႏွာမူပါေစ။

 (ေကာင္းကင္ကုိ)

OCD (သုိ႔မဟုတ္) စိတ္စြဲလြန္ေဝဒနာ

သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ စေတြ႕တုန္းက
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ အရာရာအားလံုး ျငိမ္းခ်မ္းတိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။
အာသာဆႏၵ အေၾကာဆြဲမွႈအားလံုး၊
ေခါင္းထဲမွာ တရစပ္ ထင္ေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြအားလံုး
ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။

ခင္ဗ်ားမွာ စိတ္စြဲလြန္ေဝဒနာ ရွိျပီဆုိရင္၊ ျငိမ္သက္တဲ့ အခုိက္အတံ့ဆိုတာမ်ိဳး ခင္ဗ်ား ဘယ္ေတာ့မွ ရမွာမဟုတ္ဘူး။
အိပ္ရာထဲမွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနတတ္တယ္။
ငါ တံခါးေတြ ေသာ့ခတ္ခဲ့ရဲ႕လား။ ခတ္ခဲ့တယ္။
ငါ လက္ေဆးခဲ့ရဲ႕လား။ ေဆးခဲ့တယ္။
ငါ တံခါးေတြ ေသာ့ခတ္ခဲ့ရဲ႕လား။ ခတ္ခဲ့တယ္။
ငါလက္ေဆးခဲ့ရဲ႕လား။ ေဆးခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို စေတြ႕ခဲ့တုန္းက၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးႏုိင္ခဲ့တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အရာက
သူ႔ႏွႈတ္ခမ္း အေကြးအညြတ္ေလးပဲ။
ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ပါးေပၚက်ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေလး
သူ႔ပါးေပၚ က်ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေလး
သူ႔ပါးေပၚ က်ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေလး။

ရင္ခုန္သံဖြင့္ဟ သူ႔ကုိစကားစရေတာ့မယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့တယ္။
သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေနရာမွာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကဖို႔ စကၠန္႔သံုးဆယ္အတြင္းမွာ ေျခာက္ၾကိမ္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ကမ္းလွမ္းမိတယ္။
သံုးၾကိမ္ေျမာက္မွာ သေဘာတူလက္ခံေၾကာင္း သူေျပာလုိက္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မခ်ေသးေတာ့ ဆက္ျပီး ကမ္းလွမ္းေနမိေတာ့တာေပါ့။

ပထမအၾကိမ္ ခ်ိန္းေတြ႕ခဲ့ၾကတုန္းက သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ထက္ေတာင္၊ အစားအေသာက္ကို တကယ္စားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ထက္ေတာင္၊ အစားအေသာက္အေရာင္အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ဇီဇာေၾကာင္ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က ပုိမ်ားခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒါကုိ သူသေဘာက်သြားပါေလေရာ။

သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွႈတ္ဆက္အနမ္း ၁၆ ၾကိမ္ ေပးရတာ၊ တကယ္လို႔ အဲဒီေန႔ဟာ ဗုဒၶဟူးေန႔ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ႏွႈတ္ဆက္အနမ္း ၂၄ ၾကိမ္ ေပးရတာကိုလည္း သူ သိပ္သေဘာက်ခဲ့တယ္။
အိမ္ျပန္ဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့အခါ ပလက္ေဖာင္းအက္ကြဲရာေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တံု႔ေႏွးစိတၱဇျဖစ္၊ အတူတူလမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ကုိ တစ္သက္တာေလာက္ယူပစ္ခဲ့ရတာကုိလည္း သူသိပ္သေဘာက်ခဲ့တယ္။

အိမ္တစ္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတူေျပာင္းေနၾကတဲ့အခါ လံုျခံဳလိုက္တာလို႔ သူကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတ္ာက တံခါးကို ၁၈ၾကိမ္တိတိ ေသာ့ခတ္ေလ့ရွိေတာ့ ဘယ္သူမွ ဝင္မခုိးႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
သူစကားေျပာတဲ့အခါ သူ႔ႏွႈတ္ခမ္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္းၾကည့္တယ္။
သူစကားေျပာတဲ့အခါတိုင္း ၾကည့္တယ္။
သူစကားေျပာတဲ့အခါတိုင္း ၾကည့္တယ္။
သူစကားေျပာတဲ့အခါတိုင္း ၾကည့္တယ္။
သူစကားေျပာတဲ့အခါတိုင္း ၾကည့္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း သူဖြင့္ဟ စာလံုးေပါင္းတဲ့အခါ၊ သူ႔ႏွႈတ္ခမ္းလႊာအစြန္ႏွစ္ဘက္ဟာ အေပၚကုိ ေကြးေကြးေလးတက္သြားတယ္။
ညဆိုရင္ မီးေတြအားလံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ပိတ္လိုက္တာ၊ ျပန္ဖြင့္လိုက္တာ၊ ျပန္ပိတ္လိုက္တာ၊ ျပန္ဖြင့္လိုက္တာ၊ ျပန္ပိတ္လိုက္တာ၊ ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္၊ ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္၊ ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္၊ ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္၊ ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္၊ ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္၊ ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္၊ ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္၊ ဖြင့္လိုက္၊ ပိတ္လိုက္ လုပ္ေနတာေတြကို သူက အိပ္ရာထက္မွာလွဲျပီး ၾကည့္ေနခဲ့တာေပါ့။
သူဟာ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ထားျပီး၊ ေန႔အလင္းေရာင္ နဲ႔ ညအေမွာင္ေတြ သူ႔ေရွ႕မွာ တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျဖတ္သန္းေျပးလႊားေနသလိုမိ်ဳး စိတ္ကူးယဥ္လို႔ ရခဲ့တာေပါ့။

ဒီလိုေနလာရင္းနဲ႔ တခ်ိဳ႕နံနက္ခင္းေတြမွာ၊ သူအလုပ္မသြားခင္ ႏွႈတ္ဆက္အနမ္းေတြ ကၽြန္ေတာ္စေျခြတဲ့အခါ သူအလုပ္ေနာက္က်လိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ သူခပ္သြက္သြက္ ထြက္သြားတတ္လာျပီ။
ပလက္ေဖာင္းအက္ကြဲရာေတြနား ကၽြန္ေတာ္စိတၱဇပြားျပီး ရပ္ေနမိတဲ့အခါ သူတစ္ေယာက္တည္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားတတ္လာျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း သူ ေလးတိေလးကန္စာလံုးေပါင္းတဲ့အခါ သူ႔ပါးစပ္ဟာ တင္းတင္းေတာင့္ေတာင့္၊ မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္းလို ျဖစ္လာျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အခ်ိန္ေတြ အလြန္အကၽြံေပးေနရေၾကာင္း သူေျပာလာျပီ။
ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကစျပီး သူ႔အေမအိမ္မွာ သူ ေျပာင္းအိပ္ျပီ။
သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အရူးအမူးစြဲလမ္းေနတာကုိ သူ ခြင့္မျပဳခဲ့သင့္တဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္နားထဲကို သူ သံရည္ပူေလာင္းျပီ။ ဇာတ္လမ္းၾကီး တစ္ခုလံုးဟာ အမွားအယြင္းတစ္ခုတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ ေပြ႕ဖက္ျပီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ လက္ေဆးစရာမွမလိုတာ၊ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး အမွားအယြင္းတစ္ခု ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ။ အခ်စ္ဆိုတာ အမွားအယြင္းတစ္ခု မဟုတ္ဘူး။ သူက်ေတာ့ အေဝးကုိ ထြက္ေျပးႏုိင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က်ေတာ့ ထြက္မေျပးႏုိင္ဘူးဆုိတဲ့ စုတ္သပ္ရင္ကြဲအျမင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသလုမတတ္ နာက်င္ေစတယ္။
သူ႔အေၾကာင္းပဲ အျမဲေတြးေနမိလို႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္မထြက္ႏုိင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္မထြက္ႏုိင္ဘူး။

အရာရာကုိ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္အကၽြံ စြဲလမ္းမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေရျပားတေလွ်ာက္ ေရာဂါပိုးေတြ အလစ္ဝင္ေရာက္လာတာကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရတယ္။
ကားေတြ တစ္စီးျပီးတစ္စီး၊ ဆက္တုိက္…ဆက္တုိက္…ဆက္တုိက္…ကၽြန္ေတ္ာ့ကုိ ဝင္တုိက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တြယ္ျငိခဲ့သမွ်အရာရာမွာ သူသာ ပထမဆံုး အလွအပပါ။
စတီယာရင္ကို သူစတိုင္က်က် ကုိင္လိုက္ပံုကုိ ျမင္ေယာင္ေတြးေတာရင္း နံနက္တိုင္းမွာ ႏုိးခ်င္တယ္။
မီးခံေသတၱာဖြင့္သလို စတိုင္နဲ႔ ေရပန္းခလုတ္ကုိ သူလွည့္ပံု
ဖေယာင္းတုိင္ေတြကို သူမွႈတ္ျငွိမ္းပံု
ဖေယာင္းတုိင္ေတြကို မွႈတ္ျငိွမ္း
ဖေယာင္းတုိင္ေတြကို မွႈတ္ျငွိမ္း
ဖေယာင္းတုိင္ေတြကို မွႈတ္ျငွိမ္း
ဖေယာင္းတုိင္ေတြကို မွႈတ္ျငွိမ္း
မွႈတ္ျငွိမ္း

အခု သူ႔ကို တျခားဘယ္သူက နမ္းေနမလဲဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေတာင္ ရွဴလို႔မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အဲဒီလူက သူ႔ကို တစ္ခ်က္ပဲနမ္းတယ္။ အဲဒီအနမ္းဟာ ျပီးျပည့္စံုမွႈ ရွိမရွိလည္း အဲဒီလူ ဂရုမစုိက္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို အရမ္း ျပန္လုိခ်င္တယ္။
တံခါးကို ကၽြန္ေတာ္ မပိ္တ္ဘဲ ထားလိုက္ျပီ။
မီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ မပိတ္ဘဲ ထားလုိက္ျပီ။

By နီးလ္ဟီးလ္ဘြန္းန္ (Neil Hilborn)
ဘာသာျပန္သူ - ေကာင္းကင္ကုိ

ကဗ်ာဆရာ နီးလ္ဟီးလ္ဘြန္းန္ ရဲ႕ “OCD” ဆိုတဲ့ slam poem (စကားေျပာ ကဗ်ာ) ပါ။ Slam poem ေတြဟာ ပရိသတ္ဆီကုိ စကားေျပာပံုစံနဲ႔ တုိက္ရုိက္မက္ေဆ့ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ Slam poem ေတြကုိ ေကာ္ဖီဆုိင္ေတြ၊ စာအုပ္ဆုိင္ေတြမွာလည္း ရြတ္ဆုိတင္ဆက္ေလ့ ရွိပါတယ္။ ပထမဆံုး poetry slam ကဗ်ာရြတ္ဆို တင္ဆက္မွႈ ျပိဳင္ပြဲကုိ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၊ နယူးေယာက္ျမိဳ႕မွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လက က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၀ မွာေတာ့ အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာ ပထမဆံုး National Poetry Slam ျပိဳင္ပြဲကုိ စတင္က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ poetry slam ဟာ အလြန္ေရပန္းစားလာတာမို႔ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္အကိုင္အျဖစ္ ႏိုင္ငံတစ္ဝွမ္းမွာ လွည့္လည္ျပီး ကဗ်ာရြတ္ဆိုတင္ဆက္ႏုိင္လာၾကပါတယ္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာတင္မကဘဲ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေတြကို လွည့္လည္ျပီး ကဗ်ာရြတ္ဆိုတင္ဆက္မွႈေတြ ျပဳလုပ္လာၾကပါတယ္။

နီးလ္ဟီးလ္ဘြန္းန္ရဲ႕ ကဗ်ာဟာ “OCD” စိတ္ေရာဂါေဝဒနာ အေၾကာင္းကုိ အခ်စ္အလြမ္း ေၾကကြဲမွႈခံစားခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ေရာစပ္ဖြဲ႕ဆိုထားတဲ့ ကဗ်ာျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ကေန ၅၄ ႏွစ္အတြင္း စုစုေပါင္းလူဦးေရရဲ႕ ၂ ရာခုိင္ႏွႈန္းေက်ာ္ဟာ OCD ေဝဒနာရွင္ေတြလို႔ OCD ေဝဒနာအေၾကာင္း ဝက္ဘ္ဆုိဒ္တစ္ခုက ဆုိပါတယ္။ စိတ္စြဲလြန္ေဝဒနာရွင္ေတြရဲ႕လကၡဏာ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လက္ခဏခဏ ေဆးရမွ ေနသာထုိင္သာရွိတာ၊ တခ်ိဳ႕အေရာင္ေတြကုိ ေၾကာက္ရြံ႕တာ၊ တစ္ခုခုလုပ္ရင္ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ဆုိျပီး အၾကိမ္အေရအတြက္ အတိအက် လုပ္ရမွ စိတ္ေအးသြားတာ စတဲ့ အလြန္အကၽြံ စြဲလမ္းမွႈ မ်ိဳးစံုပါပဲ။

စိတ္စြဲလြန္ေဝဒနာ ေပၚလြင္ေအာင္ တခ်ိဳ႕စာေၾကာင္းေတြကို ကဗ်ာဆရာက ထပ္ကာထပ္ကာ ထပ္ကာထပ္ကာ ထပ္ကာထပ္ကာ ထပ္ကာထပ္ကာ ထပ္ကာထပ္ကာ ေက်ာ့ထားပါတယ္။ ကဗ်ာတတိယပုိဒ္မွာပါတဲ့ “သူ႔ပါးေပၚက်ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေလး” ဆိုတာကလည္း အဓိပၸါယ္အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ ၾကယ္ေၾကြတဲ့အခါ ဆုေတာင္းရင္ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္လို႔ အယူရွိၾကသလိုမ်ိဳးပဲ ပါးေပၚမွာ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ႕ခုိက္ ဆုေတာင္းရင္ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္လို႔ တခ်ိဳ႕က ယူဆၾကသတဲ့။ ေကာင္မေလးကုိ စေတြ႕တဲ့အခုိက္အတန္႔မွာ “သူ႔ပါးေပၚက်ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေလး” ဆိုတာကုိ ကဗ်ာထဲမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ေက်ာ့ထားေတာ့ ကဗ်ာဆရာဟာ နိမိတ္ပံုလွလွနဲ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဆုေတာင္းခ်င္တာ ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။

နီးလ္ဟီးလ္ဘြန္းန္ရဲ႕ “OCD” ကဗ်ာဟာ YouTube မွာ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလအထိ စာရင္းအရ ၾကည့္ရွႈသူေပါင္း ၁၂သန္းေက်ာ္ ရွိျပီး စံခ်ိန္သစ္တစ္ခု တင္ထားပါတယ္။

နင္မလုပ္ခဲ့တာေတြ

မွတ္မိေသးလား?

နင္အျမတ္တႏုိးထားတဲ့ကား၊ ငါ မရမကငွားခဲ့တဲ့ရက္က

ငါ့လက္ခ်က္နဲ႔ နင့္ကားေလး ပိန္ခ်ိဳင့္ရုပ္ပ်က္

နင္ ငါ့ကုိသတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ ေဒါသထြက္လိမ့္မယ္လို႔ ငါထင္ခဲ့ေပမဲ့

နင္ဟာ ေဒါသမထြက္ခဲ့။

မွတ္မိေသးလား?

ကပြဲကုိ အဝတ္အစားသတ္သတ္မွတ္မွတ္နဲ႔ လာရမယ့္အေၾကာင္း

နင့္ကိုမွာဖုိ႔အေရး ေခါင္းထဲေမ့ေပ်ာက္

နင္ ကုိ႔ရိုးကားရား ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ ေရာက္ခ်လာခဲ့

နင္ ငါ့ကုိ နာက်င္စိတ္ကြက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ငါထင္ခဲ့ေပမဲ့

နင္ဟာ စိတ္မကြက္ခဲ့။

မွတ္မိေသးလား?

တျခားေကာင္ေလးေတြကုိ ငါညဳတုတုျပဳစား

နင္သဝန္တုိေအာင္ မ်က္ႏွာမ်ားျပတုန္းက

နင္ငါ့ကို ထားသြားေတာ့မယ္လို႔ ငါထင္ခဲ့ေပမဲ့

နင္ဟာ ထားမသြားခဲ့။

နင္ဟာငါ့ကို သည္းခံျမတ္ႏုိး၊ ငါ့ေပ်ာ္ရႊင္မွႈေတြကို အုပ္မုိးေစာင့္ေရွာက္၊ နင္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တာေတြ မေရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အမ်ားၾကီးပဲေနာ္။

နင္ ဗီယက္နမ္က ျပန္လာရင္ စီကာပတ္ကံုးေျပာျပဖို႔

စကားလံုးေလးေတြျပင္ဆင္ ငါအမ်ားၾကီးစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေပမဲ့

နင္ဟာ ျပန္မလာႏုိင္ခဲ့။

By မဲရီးလ္ဂလပ္စ္ (Merrill Glass)

ဘာသာျပန္သူ - ေကာင္းကင္ကုိ

ကဗ်ာ စျပီး တင္တဲ့ရက္ (၂၀၁၇ စက္တင္ဘာ ၁)၊ ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ (၂၀၁၇ ဇန္နဝါရီ)

ဒန္နိစေကာ့ထ္ရဲ႕ “Discovering Poetry” စာအုပ္ထဲမွာ မဲရီးလ္ဂလပ္စ္ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ေဖာ္ျပထားတဲ့ “But You Didn’t” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ “Basic Skills in NEAB GCSE English” စာအုပ္မွာလည္း မဲရီးလ္ဂလပ္စ္ ကေလာင္အမည္နဲ႔ ဒီကဗ်ာေလး ပါခဲ့ပါတယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲကေန ျပန္ေရာက္မလာေတာ့တဲ့ ခ်စ္သူအေၾကာင္းကို ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာပါ။ အြန္လိုင္းမွာ လူၾကိဳက္မ်ားတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တရုတ္ဘာသာျပန္ထားတာကုိလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွာေတာ့ ေလးပုိဒ္ပါတဲ့ ဗားရွင္းနဲ႔ ေျခာက္ပိုဒ္ပါတဲ့ ဗားရွင္း ႏွစ္မ်ိဳးကြဲေနပါတယ္။ အဲဒီဗားရွင္းႏွစ္မ်ိဳးဟာ ေနာက္ဆံုးအပုိဒ္မွာလည္း နည္းနည္း ကြဲျပားေနပါတယ္။ မဲရီးလ္ဂလပ္စ္ဟာ ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံ ကြင္းစလန္းဇာတိ ကဗ်ာဆရာမ တစ္ေယာက္လို႔ တခ်ိဳ႕က ဆိုၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း “But You Didn’t” ကဗ်ာကို အေမရိကန္ စစ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးသည္က ေရးဖြဲ႕ခဲ့တာလို႔ ဆုိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အမည္မသိေက်ာင္းသူတစ္ဦးက ေရးဖြဲ႕ခဲ့တာလို႔ ဆိုၾကျပန္ပါတယ္။ ကဗ်ာရွင္နဲ႔ပတ္သတ္ျပီး ပေဟဠိျဖစ္ေနတာကလည္း အေတြးပြားေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မဲရီးလ္ဂလပ္စ္ လို႔ပဲဲ သံုးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ထားတာကေတာ့ “Discovering Poetry” စာအုပ္ထဲက ေလးပုိဒ္ဗားရွင္းကုိ ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ အဂၤလိပ္လိုမွာ အုိေကေနေပမဲ့ ဗမာလို တိုက္ရုိက္ဘာသာျပန္လိုက္ရင္ ကဗ်ာပံုစံရသ ေလ်ာသြားတယ္ထင္လိုိ႔ နည္းနည္းေလး ကြန္႔ညြန္႔ထားပါတယ္။

Emotion နဲ႔ ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ေလာက

ဆရာ ဂ်က္(ကြမ္းျခံကုန္း)လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္ကိစၥမွာ မေတာ္တဆ အေျပာမွားသြားေတာ့ ခံရျပီ။ ဒီကိစၥမွာ ေဝဖန္သူေတြ မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္တုန္းကေတာ့ ကုိယ္ေလးစားတဲ့သူေတြ အေျပာမွားရင္ ေဒါသထြက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ (အခုေနာက္ပိုင္းမွာ) အေျပာမွား အဆုိမွားက လူတိုင္း ျဖစ္တတ္တယ္လို႔ပဲ ေတြးလိုက္တယ္။ တစ္ခါ အေျပာမွားတာ၊ တစ္ေနရာမွာ ရပ္တည္ခ်က္မွားတာမ်ိဳးေၾကာင့္ အကုန္မေကာင္းဘူးလို႔ မဆိုႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား။

ဦးဝီရသူကုိ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္က သံဃာ့ အာဇာနည္လုိမ်ိဳး ေရးခဲ့တာမ်ိဳးကေတာ့ ပိုရုပ္ပ်က္တာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါမ်ိဳးကိုေတာင္ (အခုေတာ့) အဲဒီကိစၥက သက္သက္၊၊ တျခားကိစၥက သက္သက္လုိ႔ပဲ ခံယူလိုက္ေတာ့တယ္။ ႏုိ႔မို႔ဆုိ ဖတ္စရာ ကုိယ့္ကမၻာ ပုိက်ဥ္းသြားမယ္လို႔ပဲထင္တယ္။ ႏုိင္ငံတကာမွာလည္း Ezra Pound လို နာဇီ ကဗ်ာဆရာ ရွိခဲ့တာပဲ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြကို အျမင္ကတ္လို႔ မဖတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ျပတ္သားသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုလည္း ေလးစားနားလည္ပါတယ္။ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲေလ။

ဒီ တစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ ကုိယ့္စိတ္ေတြ ေပ်ာ့သြားတာကိုေတာ့ သတိထားမိတယ္။ လစ္ဘရယ္ဆန္လာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္အပါအဝင္ လူေတြ အကုန္လံုးဟာ ကုိယ့္အစြဲနဲ႔ကိုယ္ ဘက္လိုက္ေနၾကတာပဲလို႔ ျမင္လာတာ။

ဥပမာ ေဒၚစုကုိ မတရားဆဲတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ ခုိင္ထူး အဆဲခံရရင္ မခံႏုိင္တာရွိမယ္။ ဘုရားေတြကိုေတာင္ troll ႏုိင္တဲ့သူဟာ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့စာေရးဆရာကို အေဝဖန္ခံရေတာ့က် ဆတ္ဆတ္ထိ မခံတာ ရွိမယ္။ ဗုဒၶကို troll ခ်င္ troll .... မူရာကာမီကုိ မထိနဲ႔၊ ဆရာ တာရာမင္းေဝကုိ မထိနဲ႔ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။

ကိုယ္မုန္းတဲ့လူ လုပ္တဲ့လုပ္ရပ္ကိုပဲ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူလုပ္ရင္ သေဘာက်ခ်င္ က်ေနတတ္ေရာ။ သဘာဝလည္း က်ပါတယ္။ ေလာကၾကီးကို တကယ္ေမာင္းႏွင္ေနတာဟာ ေလာဂ်စ္ေတြ မဟုတ္ဘဲ အီးမိုးရွင္းေတြနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ရတာကုိး။

ေကာင္းကင္ကုိ (Facebook မွာ ၾသဂုတ္ ၂၀ တုန္းက တင္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ပါ)

နန္းရစြန္

ျပသနာဟာ
စႏုိက္ပါတစ္ေယာက္ရဲ႕ စ်ာန္သမာဓိနဲ႔
ခ်က္ေကာင္းကုိ ကြက္တိ ခ်ိန္လိုက္တယ္။

ထပ္ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ပါတဲ့
ငါ့မွာ...ခ်စရာလက္နက္ဆုိလုိ႔
သက္ျပင္းပဲ ရွိေတာ့တဲ့ သူပုန္ပါ။

Part-time မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အတင္း
အလီရဲ႕ လက္သီးထက္ေတာင္ ျပင္းသလား။

ဒီလိုနဲ႔
တစ္ကုိယ္ေတာ္ ထစ္ခ်ဳန္းေနတဲ့ စိတ္
ေကာင္းကင္ကုိင္းဖ်ားမွာ နန္းရစြန္လို ခ်ိတ္လို႔။

ေကာင္းကင္ကုိ (၁၈ ၾသဂုတ္ - ၂၀၁၇)

မဘသရဲ႕ ေက်းဇူး

တကယ္တာ့ လက္ရွိ မဘသ အဖြဲ႕ၾကီးက လူေတြအေပၚ ေက်းဇူးၾကီးပါတယ္။

ဘယ္လို ေက်းဇူးေတြတုန္း ဆုိတာ အရင္ကဆို လူေတြက ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္ ကုိပဲ ေခါင္းထဲစြဲျပီး သကၤန္းဝတ္ထားတာနဲ႔ ကန္ေတာ့ရမယ္လုိ႔ စြဲေနၾကတယ္။ သကၤန္းဆိုင္ေတာင္ ကန္ေတာ့ရမယ့္ ပံုမ်ိဳးေပါ့။ သာမန္လူေတြမေျပာနဲ႔၊ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ေတာင္ အရင္တုန္းက သူ… တက္ဘုန္းၾကီး ဝတၳဳကုိ မဖတ္ရဲဘူးလုိ႔ ေရးဖူးတယ္။ အဲဒီဝတၳဳကုိ မဖတ္ရဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ အရင္ကတည္းက မဟုတ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြရွိေပမဲ့ ခုလုိ လယ္ျပင္မွာ ဆင္သြားသလို မထင္ရွားေသးဘူး။ ဒီေတာ့ လူေတြဟာ သကၤန္းအေပၚ ပုိစြဲလမ္းခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းက အဝတ္ကိုေက်ာ္ၾကည့္ျပီး သီလစင္ၾကယ္သူကုိပဲ အရုိအေသေပး ရွိခုိးၾကရမွာပါ။ အဝတ္စကုိ ရွိခုိးရမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အခုလည္း အဲလိုလူေတြ ရွိေသးေပမဲ့ အရင္ထက္စာရင္ေတာ့ အေရအတြက္ အမ်ားၾကီးနည္းလာတယ္လို႔ ထင္တယ္။ အစြဲအလမ္းနည္းတဲ့သူေတြ သိသိသာသာ ပိုမ်ားလာတယ္။

အရင္ကဆုိ ဘာသာမဲ့လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ လူုေတြ နားမလည္ၾကဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္လို႔ စြပ္စြဲၾကတယ္။ ဘာသာမဲ့တုိင္း ကြန္ျမဴနစ္ မဟုတ္သလုိ ကြန္ျမဴနစ္တုိင္းလည္း ဘာသာမမဲ့ၾကပါဘူး။ ဘာသာမဲ့လို႔ ေျပာလုိက္ရင္ပဲ ကုိယ့္အေဖပဲ ကုိယ္သတ္ေတာ့မလိုလုိ ထင္ၾကတယ္။ အခုက် ဘာသာေရးေတြမွာ ဆိုးက်ိဳးရွိလာတာကို ေခတ္ေၾကာင့္ ျမင္လာၾကေတာ့ တခ်ိဳ႕က နားလည္လာၾကတယ္။ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ထဲက အစြန္းေရာက္ေတြေၾကာင့္ စိတ္နာရာက အစျပဳျပီး ဘာသာမဲ့သလို ျဖစ္လာတဲ့သူေတြ မ်ားလာတယ္။ ဟုိး ၂၀၀၇ ေလာက္အထိတုန္းကဆို ဘာသာမဲ့တာကုိ လူေတြကုိ ထုတ္ေျပာဖုိ႔ အင္မတန္ခက္တာ။ ဆိုရွယ္မီဒီယာ မက်ယ္ျပန္႔ေသးေတာ့ ဘာသာမဲ့ေတြ မစုမိတာလည္း ပါမယ္။ အခုက် ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ဆိုးေတြ ျမင္ေနရေတာ့ ဘာသာမဲ့တာကေတာင္ ဂုဏ္ရွိသလိုလို ျဖစ္လာတယ္။

ဆရာ သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ တက္ဘုန္းၾကီး ဝတၳဳက လူေတြရဲ႕ အစြဲကုိ ခၽြတ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးၾကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မထိေရာက္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ မဘသ က ဆရာသိန္းေဖျမင့္ထက္ေတာင္ ပုိေက်းဇူးၾကီးတာေပါ့။ ေက်းဇူးရွင္ေတြကို မျပစ္မွားၾကနဲ႔ေနာ္။ :D

ေကာင္းကင္ကို

ဆူဆိုက္

မေနာစည္းရုိး ယိမ္းထုိးပူေလာင္
တေစၦေဖာ္ကုိေတာင္ ေမွ်ာ္ရတဲ့ည
ဘဝအနာေတြအေၾကာင္း ရင္ခြဲေျပာဖုိ႔
နားရြက္ငွားမယ့္သူ ရခ်င္လို႔။

ျပန္႔ကားလွဲအိပ္ေနတဲ့ ေျမျပင္ကုိ
ရင္ဖြင့္ၾကိဳဆိုမယ့္ တစ္ဦးတည္းေသာသူ အသြင္
ေသာကဆို႔နင္နင္ နဲ႔ ၾကည့္ရတယ္။

ပစၥဳပၸန္ေတြ Auschwitz ဆန္လာတဲ့အခါ
အဖန္ငါးရာငါးကမၻာဟာ
လက္ရွိဝဋ္ တစ္လုတ္စာေလာက္ မၾကာေတာ့ဘူး။

လမ္းေပ်ာက္ လြတ္ေျမာက္လိုစိတ္က ယဲ့ယဲ့ ရွင္သန္လုိစိတ္ကုိ
ေလးလံေပါ့ပါးစြာ အလဲထုိးလိုက္တဲ့အခုိက္
ေနာက္ဆံုးပုဆိန္ခ်က္ဆန္ဆန္...တရားခံျဖစ္သြားတဲ့ ညခါးခါး
စစ္ရွံဳး ဆာမူရိုင္းရဲ႕ ဓားလို
ေမွာင္မည္းေတာက္ပလို႔။

ေကာင္းကင္ကုိ (ဇူလိုင္ ၁၈ - ၂၀၁၇)

လက္ရွိ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေန

ကုိယ္ထင္တာေတြ မွန္လာတဲ့အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။

အဲဒီတုန္းက ႏိုဝင္ဘာ၈ကုိ ကုိယ္က ရင္သိပ္မခုန္လို႔ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိ ဆဲခဲ့ၾကတဲ့သူေတြ အခု အစိုးရကို တအားဆဲေနတာေတြ႕ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာပဲ။

ကုိယ္အဆိုးျမင္ခဲ့တယ္ဆုိတာကလည္း ဘာမွလုပ္ပိုင္ခြင့္ သိပ္မရွိတဲ့ေနရာမွာ ကုိယ္ေလးစားခဲ့ရသူေတြ ဝင္နာမည္ခံရျပီး နာမည္ပ်က္သြားမွာ စုိးတာလည္းပါတယ္။ ဘာမွ ထူးမလာမယ့္အတူတူ သူရဲေကာင္းေတြ ဆံုးရွံဳးလိုက္ရမွာကုိး။ ျပီးေတာ့ သူတုိ႔အရွိန္အဝါေၾကာင့္... အတုကုိ အစစ္လို႔ လူေတြ ထင္သြားၾကမွာကုိ စုိးရိမ္တာလည္း ပါတယ္။

စိတ္မေကာင္းအျဖစ္ဆံုးကေတာ့ ... လက္ရွိေခါင္းေဆာင္ကုိ ေဝဖန္တဲ့ေနရာမွာ... ခံစားခ်က္ေတြ လြန္ကဲျပီး မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ဟာ စစ္ေလာ္ဘီေတြလို ေအာက္လံုးသံုးတဲ့ အဆင့္မ်ိဳးအထိ ထိုးက်သြားတာကုိပဲ။ အက်ိဳးအေၾကာင္းနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ လူထုနဲ႔မဆုိင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိစၥေတြပါ ပါလာၾကတယ္။ တခါဆို စစ္ေလာ္ဘီတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပို႔စ္ကုိ ရွယ္တာေတာင္ ေတြ႕မိေသးတယ္။ အရင္လူေတြက ပိုေကာင္းသလိုေတာင္
အသံထြက္လာၾကတယ္။ အရင္စစ္အစိုးရက လူေတြအမ်ားၾကီး သတ္ခဲ့တာကို
တခ်ိဳ႕က ေမ့သြာၾကတယ္။ အဓိက အရင္းအျမစ္ကုိ၊ အဓိက အခ်ဳပ္ကိုေတာ့ မ်က္ေျခမျပတ္ဖုိ႔ လိုတာပဲ။

လက္ရွိကုိ အားမရေပမဲ့ ၊ ေဝဖန္သင့္ေပမဲ့ ... အရင္ စစ္အစိုးရကုိ ပိုေကာင္းသေယာင္ ေျပာတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အဓိက ျပႆနာေပးသြားတာက သူတို႔ပဲေလ။ အခု ဒုကၡေရာက္ေနတာေတြမွာလည္း သူတို႔ ဆက္ဒုကၡေပးေနတာေတြ ပါတယ္။

ေလာ္ဘီခ်င္း ယွဥ္ရင္ေတာင္ အန္အယ္ဒီေလာ္ဘီထဲမွာ ... တုိင္းရင္းသားေတြကို စာနာတဲ့သူေတြ၊ လူမ်ိဳးဘာသာ မခြဲျခားတဲ့သူေတြ ပါေသးတယ္။ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ မွ်တတဲ့သူ ဆယ္ေယာက္မွာ ငါးေယာက္ေလာက္ပဲ ပါတယ္ထား။ ဟုိဘက္မွာက ေလာ္ဘီ ဆယ္ေယာက္မွာ ကုိးေယာက္ေလာက္က ေသြးထုိးေနတဲ့သူေတြ။ နာဇီေတြ။

အမ်ိဳးသမီးဝါဒီအတု သည္းသည္းလွႈပ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္

ပန္ဆယ္လိုရဲ႕ ဗီြဒီယိုကုိ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ gender discrimination ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကုိ ေတြ႕ေတာ့႔ ဒီေန႔ ေတြးမိတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ႏွိမ္ခ်မွႈေတြ ရွိတယ္ဆုိတာကေတာ့ တကယ္ဟုတ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အခုေျပာခ်င္တာက တျခားအေၾကာင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးးတစ္ေယာက္(ပန္ဆယ္လို မဟုတ္) ဟာ သူ႔ကုိ ေယာက်ာ္းေလးတခ်ိဳ႕က ရုိင္းရုိင္းစုိင္းစုိင္းဆဲေတာ့ ... သူ ျပန္တံု႔ျပန္ပံုက ရွင္တုိ႔ႏွမေတြ၊ ရွင္တုိ႔အေမေတြ ဘာညာဆုိျပီး ပက္ပက္စက္စက္ ျပန္ဆဲေရာ။ သူကုိယ္တိုင္ေတာင္မွ ဆဲတဲ့ငနဲေတြကို တိုက္ရုိက္ျပန္မဆဲဘဲ မဆိုင္တဲ့ အမေတြ၊ အေမေတြကို ဆဲေနမွေတာ့ အဲဒီ gender discrimination ဆိုတာၾကီးက ဘယ္လုိလုပ္ ေပ်ာက္ေတာ့မလဲ။

ေနာက္တစ္ခု မၾကိဳက္တာကက်.... sensitive ျဖစ္လြန္းတာေတြကုိ။ ကုိယ့္မွာ ခြဲျခားႏွိမ္ခ်ခ်င္စိတ္ မရွိေပမဲ့.... ... လူ႔သဘာဝအရ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ေတြကို လွတဲ့အေၾကာင္း၊ လန္းတဲ့အေၾကာင္း၊ ကိတ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာမိရင္ဘဲ ... မိန္းမေတြကုိ ေယာက်ာ္းေတြက ပါးစပ္ အရသာခံဖုိ႔ေလာက္ပဲ ေတြးတယ္လို႔ ေလွနံဓားထစ္ စြပ္စြဲၾကတာမ်ိဳး။ တကယ္က မိန္းမေတြလည္း ေယာက်ာ္းေတြကို အခ်င္းခ်င္း ေျပာၾကပါတယ္။ အမယ္…မိန္းမေတြလည္း ဘရာဇီးက ဘူတာရံုေစာင့္ ကုိက အစ ပါးစပ္အရသာခံျပီး ေျပာၾကတာပဲ။ ဒါကက် လူ႔သဘာဝေလ။ တမင္ ခြဲျခားႏွိမ့္ခ်တာနဲ႔ မဆုိင္ဘူးထင္တယ္။

ေနာက္တခါ ကိုယ့္အေလးစားဆံုး ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေျပာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာလည္း ၾကံဳရတယ္။ သံုးေယာက္ေလာက္ပဲ ေျပာခုိင္းတာကုိး။ ဒီေတာ့ ကုိယ္ေလးစားတဲ့ အမ်ားၾကီးထဲကေန စိတ္ထဲ ေပၚလာတဲ့ သံုးေယာက္ေလာက္ကို ရုတ္တရက္ ေျပာလိုက္တာေပါ့။ ဒါဝင္၊ အိုင္းစတိုင္း၊ ကားလ္မာ့က္စ္လုိ႔။ တကယ္ေတာ့ နာမည္ေတြသာ ရုတ္တရက္ ေပၚလာခဲ့မယ္ဆုိရင္ မဒမ္က်ဴရီတုိ႔၊ ဂ်ဳန္းေအာ့ဖ္အာ့ တို႔၊ Hypatia တို႔ နာမည္ေတြထဲက တခုခုကုိလည္း ထည့္မိမွာပါ။ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အရွင္လတ္လတ္ မီးရွိဳ႕ခံရဲတဲ့ ေဂ်ာ္ဒါးႏုိးဘရူႏုိတန္းတူ Hypatia ကုိ တန္ဖိုးထားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီခ်ာတိတ္မ ေမးလာတာက သံုးေယာက္တည္းေလ။ ကုိယ့္အၾကိဳက္ဆံုးကုိ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေျပာရတဲ့ ေနရာမွာ … ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ကုိယ္လိမ္ျပီး gender balance လုပ္သင့္သလား။ gender balance မလုပ္မိခဲ့ရင္ မဟာဖုိဝါဒီ ျဖစ္သြားေရာလား။ အၾကိဳက္ဆံုး သံုးေယာက္ကုိ ေမးလာတဲ့ ခ်ာတိတ္မ က မက္ဆီတုိ႔ ဆြာရက္ဇ္တို႔ ကုိ အသည္းစြဲၾကိဳက္တဲ့ ဘာစီလိုနာ ပရိသတ္။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ကုိ မီယာဟမ္းတို႔ ၊ ဟုပ္ဆယ္လို တုိ႔ ကုိ သိလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ အဲဒီ ကမၻာေက်ာ္ အမ်ိဳးသမီး ေဘာလံုးသမားေတြကုိ သူ မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ …ေမာ္နီကာဆဲလက္စ္ ကိုေရာ သိလားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ဓားနဲ႔ ထုိးခံခဲ့ရပါလ်က္ ေနာက္ပုိင္း သရဖူျပန္ေဆာင္းႏုိင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလ။ အဲဒါလည္း အဲဒီ ကေလးမ မသိပါဘူး။

ဟီး။ ညမအိပ္ဘဲ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေလွ်ာက္ေရးေနတာ။ :D တကယ္ေျပာခ်င္တာက ကုိယ္တုိင္ကစျပီး မခြဲျခားပါနဲ႔။ ေနရာတကာ သည္းသည္းမလွႈပ္ဘဲ
လူု႔သဘာဝကုိလည္း ထည့္တြက္ပါဦးလုိ႔။ ျပီးေတာ့ ကုိယ့္တာကုိယ္ အရင္လုံေအာင္လုပ္ပါ။ သူမ်ားကုိခ်ည္း အရမ္းမစြပ္စြဲၾကပါနဲ႔လို႔။

အျဖဴေတြကို အထင္မၾကီးဘူး ဆုိေပမဲ့

အျဖဴေတြကို အထင္မၾကီဘူး၊ အျဖဴေတြကုိ ဘယ္လုိေျပာပစ္လို႔ သူတုိ႔ ဘယ္လိုမ်က္လံုးျပဴးသြားတာ ဆုိတာကုိ ခဏခဏ ေျပာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ မႏၱေလးစက္မွႈတကၠသိုလ္ Civil Engineering ေမဂ်ာက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေပါ့။ သူ႔ကို ယန္းေပါဆတ္ နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ရမ္းေပါျမတ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ၾကိတ္ျပီး နာမည္ေျပာင္ ေပးထားတယ္။သူက အျဖဴေတြကုိ အထင္မၾကီးဘူးဆိုေပမဲ့ တခါလာလည္း အျဖဴေတြနဲ႔ ဘယ္လိုအရက္ေသာက္တာ၊ တခါလာလည္း အျဖဴေတြကုိ ဘယ္လုိေျပာပစ္တာ ဆုိတာေတြပဲ ထပ္ေနေတာ့ နားေထာင္တဲ့ သူေတြေတာင္ အလြတ္ရလာေရာ။ အျဖဴေတြနဲ႔ အရက္အတူေသာက္တဲ့ ေလးငါး ခါေလာက္အေၾကာင္းကုိ အခါေလးငါးဆယ္ေလာက္ ေျပာေနေရာ။ အျဖဴေတြကုိ အထင္သာ မၾကီးတာ၊ သူ႔ပါးစပ္ဖ်ားကေန အျဖဴဆုိတာကုိ တသသနဲ႔ မခ်ေတာ့ဘူုးေလ။

အဲဒါနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း အူတက္ေအာင္ ရယ္လိုက္ရတာ တစ္ခါရွိတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ကရင္တို႔၊ ကယားတို႔လို တိုင္းရင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဂၤလိပ္နာမည္ေတြနဲ႔။ John တို႔၊ David တုိ႔၊ Felix တို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေဖာ္ ကယားတိုင္းရင္းသား တစ္ေယာက္ ရဲ႕ နာမည္က Benny Paul တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ီေတာ့ ေခတ္။ ဂ်ီေတာ့မွာ ခုနက Civil ေမဂ်ာက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လွမ္းခ်တ္ရင္းနဲ႔ … ငါ Benny Paul နဲ႔ ဘီယာ သြားေသာက္ျပီး ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ေလကန္လုိက္ဦးမယ္လုိ႔ သူ႔ကို တမင္တကာ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ သူက တကယ္ကုိ အံ့ၾသသြားတဲ့ ပံုစံနဲ႔ “ဟာ… အျဖဴနဲ႔ ေသာက္မလို႔ေပါ့” တဲ့။ ဂ်ီေတာ့ကေန ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ sign out လုပ္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း အူတက္ေအာင္ ရယ္ေနလိုက္ရတယ္။ ဟီး။ တကယ္ဆို အျဖဴနဲ႔ ဘီယာေသာက္တာ စာဖြဲ႕စရာမွ မဟုတ္တဲ့ဟာ။

ေကာင္းကင္ကုိ (ဇြန္ ၃ - ၂၀၁၇) Facebook မွာ အရင္တင္ခဲ့တဲ့ဟာပါ။

ထူးဆန္းတဲ့ ရသတစ္မ်ိဳး

မထူးဆန္းဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အမ်ိဳးလည္းမေတာ္၊ ျမင္လည္းမျမင္ဖူး၊ သိလည္းမသိတဲ့သူ ၁၀ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု တစ္စုလံုးရဲ႕ ေမြးေန႔ေတြကုိ အလြတ္ရေနၾကသတဲ့။ ေမြးေန႔ေတြကို အလြတ္ရရံုတင္ မကဘူး။ သူတုိ႔ မျမင္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ဘုရားရွိခုိးတိုင္း ေမတၱာထည့္ပို႔ၾကသတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုက တစ္ေယာက္တစ္ကြဲစီ။ အေမနဲ႔အေဖနဲ႔ တူမေပါက္စေလး တစ္ေယာက္က ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ တစ္ခုမွာ။ ညီက သေဘၤာေပၚမွာ။ ကၽြန္ေတာ္က ထုိင္းမွာ။ အမ နဲ႔ တူေလးက တျခား ႏုိင္ငံတစ္ခုမွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးေန႔ေတြကုိ အလြတ္ရေနတဲ့ သူေတြကက် ဟိုး မေကြးတိုင္းက ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕မွာ။

အဲဒီ ျမိဳ႕ေလးမွာ သံဃာတစ္ပါးရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ သံဃာတစ္ပါးက ေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ အဘိုးအဘြား ဆယ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၇ ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔ေတြ ေရာက္တိုင္း အေမက အဲဒီ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ အဘိုးအဘြားေတြကုိ လွဴေလ့ရွိတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကုိ တစ္ဝက္၊ အဘိုးအဘြားေတြကုိ တစ္ဝက္ေပါ့။ ဦးေလးကေန တစ္ဆင့္ အေမကပဲ အားလံုးကုိယ္စား လွမ္းလွဴတာ။ အဘိုးအဘြားေတြအတြက္ ပုိက္ဆံအလွဴကုိ စာအိတ္ေလး ဆယ္ခုထဲ ခြဲထည့္ျပီး တစ္ေယာက္စီ ေပးတာတဲ့။ စာအိတ္ေပၚမွာ ေမြးေန႔ရွင္ နာမည္ ေရးထားတာေပါ့။ အဘိုးအဘြားေတြက အဲဒီစာအိတ္ေလးေတြကုိ အမွတ္တရ သိမ္းထားၾကတယ္။ ေမြးေန႔ေတြကုိလည္း အလြတ္ရေနၾကေရာ။ တစ္ႏွစ္ကုိ ၇ ၾကိမ္ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါ ၾကားထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ေမြးေန႔မွာ ေမ့ျပီး ေက်ာ္သြားရင္ အဘိုးအဘြားေတြက ေမြးေန႔ရွင္ ေနမွ ေကာင္းရဲ႕လား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ေနမွေကာင္းရဲ႕လားဆုိျပီး စိတ္ပူၾကသတဲ့။ တစ္ခါ ဦးေလးက အဲဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္တုန္း အေမ့ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ အဘိုးအဘြားေတြက သူတုိ႔လည္း အေမနဲ႔ ေျပာခ်င္တယ္ဆုိျပီး အလုအယက္ ဖုန္းေျပာၾကသတဲ့။ အဲဒီကုိ အေမတုိ႔ သြားေတြ႕မယ္ဆုိျပီး တစ္ခါစီစဥ္ေပမဲ့ မသြားျဖစ္လိုက္ဘူး။

အလွဴေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕အလွဴေတြက ျပည့္ျပီးသားပင္လယ္ထဲကို ေရတစ္စက္ ထပ္ထည့္ရသလိုပဲ။ အခုလို ေခတ္ရွႈပ္ၾကီးထဲမွာဆို တခ်ိဳ႕အလွဴေတြဟာ အဆိပ္ပင္ ေရေလာင္းမိသလိုေတာင္ ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ အဘိုးအဘြားေတြအတြက္ အလွဴက်ေတာ့ သူတုိ႔ေရာ ကုိယ္ပါ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ သားသမီး မရွိတဲ့ ကုိယ္ေတြ အသက္ၾကီးလာရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေနရမလဲလို႔ ခဏခဏ ေတြးဖူးတယ္။ ဘဝမွာ အဆင္မသင့္ရင္ အထီးက်န္ျပီး ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါးနဲ႔ အားကုိရာမဲ့လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမွာပဲ။ အဲဒါကုိ ေတြးမိတဲ့အခါတုိင္း အေမ့အလွဴရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ရသတစ္ခုကို ခံစားတတ္လာတယ္။

ေကာင္းကင္ကုိ (28 May, 2017) Facebook မွာ အရင္တင္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ပါ။

လႊတ္ေတာ္က အစိတ္သားကုိ လုိအပ္သလို

ဂ်ဴးလိယက္ဆီဇာက ဘရုတပ္ ကုိ လိုအပ္သလုိ

ဆိုကေရးတီးက အဆိပ္ခြက္ ကုိ လိုအပ္သလို
ဆင္ကေလးမိုမုိက တိရစၦာန္ရံုကုိ လိုအပ္သလုိ

မဲဆႏၵရွင္က ပါးပါးလွီးမယ့္အမတ္ကုိ လိုအပ္သလုိ
လႊတ္ေတာ္က အစိတ္သားကုိ လုိအပ္သလို
ဖရီးသင့္ကာ က သာညွိဳးကုိ လိုအပ္သလို
ဂ်ာနယ္လစ္က ပုဒ္မ (၆၆) ကုိ လိုအပ္သလုိ
လူေတြဟာ အခ်စ္ကုိ လိုအပ္တယ္။

ေကာင္းကင္ကုိ (ဧျပီ - ၂၉ - ၂၀၁၇)

Facebook မွာ ခုနေလးကတင္ အရင္တင္လုိက္တဲ့ ကဗ်ာပါ။

ဘုရားခန္းထဲေရာက္ရင္

မ်က္ေစ့ျပာေနတဲ့ေခတ္ဟာ
ေရႊဝါေရာင္ဝင္းလဲ့ေနတဲ့ျမစ္ထဲ
အမွိႈက္တခ်ိဳ႕ ပစ္ခဲ့တယ္။

 ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ
ဝက္သားစားျခင္းအတတ္ဟာ
ကုိယ္ခံပညာတစ္ရပ္လား။

ေလာ္စပီကာထဲက ဘီလူးၾကိဳက္ ေတးသံဟာ
အာၾကမ္းလွ်ာၾကမ္းနဲ႔
လူမိုက္ဂိုက္ဖမ္းလို႔။

အမုန္းေရာဂါသည္ေတြနဲ႔
မျဖစ္မေန ဆက္ဆံေနရတဲ့အခါ
သည္းခံမွႈကို စုရံုး
ကြန္ဒံုးလို ထုတ္သံုးေနရ။

ေရွးတုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ရတနာေသတၱာရဲ႕ အနက္အရွိႈင္းကုိ
ျမန္မာျပည္နဲ႔ မတုိင္းမိေစနဲ႔။
ငွက္ျမတ္ေတြနားတဲ့ ပရမတ္ကုိ
ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေစ်းမျဖတ္မိေစနဲ႔။

အနိဌာရံုေတြ ခုန္ေပါက္ကစားေနက် ေခ်ာက္ထဲမွာမွ
ဇာတိရလာမိတဲ့ ငရဲႏုိင္ငံသားေတြ
ျမင္ျမင္သမွ်အလင္းစ တစ္ပြင့္ႏွစ္ပြင့္ကို
မရမက လိုက္ေကာက္ေနရ။

စိတ္ဒဏ္ရာတစ္စုကုိ
ပြင့္ဖတ္ႏုေတြနဲ႔ကပ္ဖုိ႔
အေမ့အိမ္ကို အေျပးအလႊားေလွ်ာက္
ဘုရားခန္းထဲေရာက္ရင္
ဗုဒၶရဲ႕ ဖန္မီးအိမ္မ်က္လံုးထဲမွာ
လူုေတြကုိ သေရာ္ေဝဖန္တဲ့ အျပံဳးေတြ
ရွာၾကည့္ျပီး စိတ္ေျဖရမယ္။

မ်က္ေစ့ျပာေနတဲ့ေခတ္ကေတာ့
 ေရႊဝါေရာင္ဝင္းလဲ့ေနတဲ့ျမစ္ထဲ
အမွိႈက္တခ်ိဳ႕ ပစ္လို႔။

ေကာင္းကင္ကုိ (Jan 31 – 2017)
Facebook မွာ ဇန္နဝါရီ ၃၁ တုန္းက တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ

ဗံုးၾကဲေလယာဥ္

ျပည္သူ႔အခြန္ေတြ အဝစားထားတဲ့
ေသမင္းတမန္ငွက္
ေလညင္းခံထြက္တာ
ေက်ာင္းတေက်ာင္းပါသြားတယ္။
အိမ္ဆယ္အိမ္ ပါသြားတယ္။
ကေလးတခ်ဳိ႕ ပါသြားတယ္။

ဗံုးၾကဲေလယာဥ္မွာ
ေရဒါပါလာေပမဲ့ ႏွလံုးသားပါမလာဘူး။
အမိန္႔နာခံမယ့္ နား ပါလာေပမဲ့
လူေတြငိုသံျပန္ၾကားမယ့္ နား ပါမလာဘူး။

ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ကုိ ပုတ္ျပတ္ငွား
ေဆးရံုတခုဆီသြားခ်င္တယ္။
ေျခေထာက္ဆံုးရွံဳးခဲ့သူေတြအတြက္ ေျခေထာက္ေတြၾကဲခ်
လက္ဆံုးရွံဳးခဲ့သူေတြအတြက္ လက္ေတြၾကဲခ်

ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ကုိ ပုတ္ျပတ္ငွား
ဒုကၡသည္စခန္းတခုဆီသြားခ်င္တယ္။
အေဖအေမ ဆံုးရွံဳးခဲ့သူေတြအတြက္ အေဖအေမေတြ ၾကဲခ်
ကစားေဖာ္ဆံုးရွံဳးခဲ့သူေတြအတြက္ ကစားေဖာ္ေလးေတြၾကဲခ်

ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္အရ
ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ကိုပုတ္ျပတ္ငွား
တရားလြန္စစ္စခန္းေတြဆီ သြားမယ္။
ၿပီးရင္ သူတုိ႔ဆီမွာ မ်ဳိးတံုးေလာက္ေအာင္ ရွားပါးေနဆဲ
ေနာင္တတရားေတြ ၾကဲခ်လိုက္မယ္။

ေကာင္းကင္ကုိ (January 25 - 2017)

သစ္ခက္သံလြင္ ရသစာေပ စာမ်က္ႏွာမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ "ဗံုးၾကဲေလယာဥ္" ကဗ်ာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ blog မွာ အခုမွ ျပန္တင္ျဖစ္တာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ဝတၳဳဇာတ္ေကာင္ေတြ

စက္မွႈတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ ဝတၳဳေတြကို အသည္းစြဲ။ အခုလည္း ၾကိဳက္တုန္းပါပဲ။ ဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ကို သူငယ္ခ်င္းလက္ဝဲတခ်ိဳ႕ မၾကည္ၾကေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ဝဲစာေပေတြကိုေရာ၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ စာေတြကုိေရာ ၾကိဳက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ စာေတြကုိ ၾကိဳက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ၾကတယ္။ ဝတၳဳေတြဖတ္၊ စိတ္ကူးေတြယဥ္ျပီး ဘဝပ်က္ေတာ့မယ္လို႔။ စၾကတာပါ။ အေလးအနက္ ေျပာၾကတာ မဟုတ္ဘူး။

တကယ္က်ေတာ့ ဘဝပ်က္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီေနာက္ပိုင္းကာလမွာ စြဲလမ္းလာတဲ့ ဝတၳဳေတြကမွ ဘဝပ်က္ခ်င္ပ်က္မွာ။ (The Stranger/The Outsider/စည္းျပင္ကလူ) ထဲက မတုန္မလွွႈပ္ ဇာတ္ေကာင္ Meursault တို႔၊ တခုခုကို အေသစြဲလမ္းတဲ့ Moby Dick ထဲက ကပၸတိန္ Ahab တို႔၊ Gatsby ထဲက ဇာတ္လိုက္တုိ႔၊ ျပီးေတာ့ ဆမ္းမားဆက္မြန္ ရဲ႕ The Fall of Edward Barnard ၊ The Lotus Eater နဲ႔ သူ႔ဝတၳဳ ဘာသာျပန္ “လစႏၵာနဲ႔ ျခဴးပိုက္ဆံ” ထဲက ေလာကကုိ ေရွာင္ခြာေျပးတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ အမ်ားနဲ႔ မတူုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေတြ၊ ဟဲမင္းေဝးရဲ႕ The Killer ထဲမွာ ကုိယ့္ကုိ လာသတ္မွာကို ၾကိဳသိတာေတာင္ မတုန္မလွႈပ္နဲ႔ ဘာမွ ၾကိဳတင္မျပင္ဆင္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္.. သူတို႔ေတြကို သေဘာက်လာတယ္။ ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ "The Catcher in the Rye" ဝတၳဳကုိ ေရးခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ J. D. Salinger ဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူ႔ေလာက ကုိ ေရွာင္ဖယ္ျပီး သီးသန္႔ ေနထုိင္သြားတယ္ ဆုိတာကိုလည္း စိတ္ဝင္စားမိေသးတယ္။

ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေတြက ဇာတ္သိမ္းေကာင္းတာမ်ားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စြဲလမ္းလာတဲ့ ဝတၳဳေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြက တစ္ေယာက္မွ ဇာတ္သိမ္း မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခုေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီ ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကပဲ ကုိယ့္ကုိ inspire ျဖစ္လာေစတယ္။ ဇာတ္သိမ္းေကာင္းတဲ့ ဝတၳဳေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္ေလာက္ မဆြဲေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းေပမဲ့ အဲဒီဇာတ္ေကာင္ေတြလို ကုိယ့္ပံုစံ၊ ကုိ္ယ့္အေတြး၊ ကုိယ့္ကမၻာနဲ႔ပဲ ေနသြားခ်င္တယ္။

ဥပမာ ေျပာရရင္ …. The Lotus Eater ထဲက ဇာတ္လိုက္လို ကိုယ့္မွာ စုေဆာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး မရွိလို႔ သူ႔လို လွပတဲ့ ကၽြန္းေလးမွာ သြားျပီး ေနလို႔ မရေပမဲ့ … ကိုယ့္အိမ္မွာ ကုိယ့္သီးသန္႔ကမၻာေလးဖန္ဆင္းျပီး …. အဲဒီသီးသန္႔ ကမၻာေလးထဲမွာ… Moby Dick ထဲက ဇာတ္ေကာင္ ကပၸတိန္ ေအးဟက္ဘ္ (Ahab) က ေဝလငါးျဖဴကုိ အရူးအမူး စြဲစြဲလမ္းလမ္း ျဖစ္ေနသလို ကုိယ္လည္း စာေပျဖစ္ျဖစ္၊ အႏုပညာျဖစ္ျဖစ္၊ တျခားဟာ တစ္ခုခုကို ျဖစ္ျဖစ္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ေပ်ာ္ေမြ႕ေနခ်င္တယ္။ အဲဒီလိုဆုိရင္ လူမွႈေရးပိုင္းေတြ၊ စီးပြားေရးပုိင္းေတြ အင္အားနည္းသြားမွာမုိ႔ ကပၸတိန္ ေအးဘက္ဟ္တို႔၊ ေဂ်းဂတ္စ္ဘီတို႔ အဆံုးမွာ ဘဝပ်က္သလို ပ်က္သြားႏုိင္ေပမဲ့ ေနတုန္းမွာေတာ့ ဘဝကို ကုိယ္ႏွစ္သက္တာေတြခ်ည္းနဲ႔ပဲ အျပည့္အဝ ေနသြားလို႔ ရတယ္ေလ။ လူမွႈေရးေတြကို ေဘးခ်ိန္ျပီး ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့အရာေတြနဲ႔ပဲ စ်ာန္ဝင္စားေနမယ္။

အခုလည္း အဲလုိဆန္ဆန္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဘန္ေကာက္မွာဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိပ္မရွိဘူးေလ။ အလုပ္ကိုလည္း အြန္လိုင္းကပဲ လုပ္ရတာ။ တစ္လေနလို႔မွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္ဘူး။ အျပင္လည္း မထြက္ျဖစ္ဘူး။ သီးသန္႔ကမၻာေလးပဲ။ အဲ…. ဘဝက ဝတၳဳမဟုတ္ေတာ့ အဲဒီ ဝတၳဳဇာတ္ေကာင္ေတြေလာက္ေတာ့ ကုိယ့္ဘဝကုိယ္ ပံုေဖာ္လို႔ မရဘူးေပါ့။ The Lotus Eater ထဲက ဇာတ္လုိက္လို ဖရီးရိုက္ မေနႏုိင္ဘဲ အလုပ္ေတြ ဘာေတြ ကုန္းရုန္း လုပ္ရေသးတာေပါ့။

ေကာင္းကင္ကို (November 14; 2016)
ႏုိဝင္ဘာ ၁၄ ရက္ေန႔တုန္းက Facebook မွာ တင္ထားခဲ့တဲ့ post ကုိ blog မွာ ျပန္တင္တာပါ။