Emotion နဲ႔ ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ေလာက

ဆရာ ဂ်က္(ကြမ္းျခံကုန္း)လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္ကိစၥမွာ မေတာ္တဆ အေျပာမွားသြားေတာ့ ခံရျပီ။ ဒီကိစၥမွာ ေဝဖန္သူေတြ မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္တုန္းကေတာ့ ကုိယ္ေလးစားတဲ့သူေတြ အေျပာမွားရင္ ေဒါသထြက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ (အခုေနာက္ပိုင္းမွာ) အေျပာမွား အဆုိမွားက လူတိုင္း ျဖစ္တတ္တယ္လို႔ပဲ ေတြးလိုက္တယ္။ တစ္ခါ အေျပာမွားတာ၊ တစ္ေနရာမွာ ရပ္တည္ခ်က္မွားတာမ်ိဳးေၾကာင့္ အကုန္မေကာင္းဘူးလို႔ မဆိုႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား။

ဦးဝီရသူကုိ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္က သံဃာ့ အာဇာနည္လုိမ်ိဳး ေရးခဲ့တာမ်ိဳးကေတာ့ ပိုရုပ္ပ်က္တာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါမ်ိဳးကိုေတာင္ (အခုေတာ့) အဲဒီကိစၥက သက္သက္၊၊ တျခားကိစၥက သက္သက္လုိ႔ပဲ ခံယူလိုက္ေတာ့တယ္။ ႏုိ႔မို႔ဆုိ ဖတ္စရာ ကုိယ့္ကမၻာ ပုိက်ဥ္းသြားမယ္လို႔ပဲထင္တယ္။ ႏုိင္ငံတကာမွာလည္း Ezra Pound လို နာဇီ ကဗ်ာဆရာ ရွိခဲ့တာပဲ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြကို အျမင္ကတ္လို႔ မဖတ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ျပတ္သားသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုလည္း ေလးစားနားလည္ပါတယ္။ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲေလ။

ဒီ တစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ ကုိယ့္စိတ္ေတြ ေပ်ာ့သြားတာကိုေတာ့ သတိထားမိတယ္။ လစ္ဘရယ္ဆန္လာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္အပါအဝင္ လူေတြ အကုန္လံုးဟာ ကုိယ့္အစြဲနဲ႔ကိုယ္ ဘက္လိုက္ေနၾကတာပဲလို႔ ျမင္လာတာ။

ဥပမာ ေဒၚစုကုိ မတရားဆဲတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ ခုိင္ထူး အဆဲခံရရင္ မခံႏုိင္တာရွိမယ္။ ဘုရားေတြကိုေတာင္ troll ႏုိင္တဲ့သူဟာ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့စာေရးဆရာကို အေဝဖန္ခံရေတာ့က် ဆတ္ဆတ္ထိ မခံတာ ရွိမယ္။ ဗုဒၶကို troll ခ်င္ troll .... မူရာကာမီကုိ မထိနဲ႔၊ ဆရာ တာရာမင္းေဝကုိ မထိနဲ႔ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။

ကိုယ္မုန္းတဲ့လူ လုပ္တဲ့လုပ္ရပ္ကိုပဲ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူလုပ္ရင္ သေဘာက်ခ်င္ က်ေနတတ္ေရာ။ သဘာဝလည္း က်ပါတယ္။ ေလာကၾကီးကို တကယ္ေမာင္းႏွင္ေနတာဟာ ေလာဂ်စ္ေတြ မဟုတ္ဘဲ အီးမိုးရွင္းေတြနဲ႔ ေမာင္းႏွင္ရတာကုိး။

ေကာင္းကင္ကုိ (Facebook မွာ ၾသဂုတ္ ၂၀ တုန္းက တင္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ပါ)

နန္းရစြန္

ျပသနာဟာ
စႏုိက္ပါတစ္ေယာက္ရဲ႕ စ်ာန္သမာဓိနဲ႔
ခ်က္ေကာင္းကုိ ကြက္တိ ခ်ိန္လိုက္တယ္။

ထပ္ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ပါတဲ့
ငါ့မွာ...ခ်စရာလက္နက္ဆုိလုိ႔
သက္ျပင္းပဲ ရွိေတာ့တဲ့ သူပုန္ပါ။

Part-time မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အတင္း
အလီရဲ႕ လက္သီးထက္ေတာင္ ျပင္းသလား။

ဒီလိုနဲ႔
တစ္ကုိယ္ေတာ္ ထစ္ခ်ဳန္းေနတဲ့ စိတ္
ေကာင္းကင္ကုိင္းဖ်ားမွာ နန္းရစြန္လို ခ်ိတ္လို႔။

ေကာင္းကင္ကုိ (၁၈ ၾသဂုတ္ - ၂၀၁၇)

မဘသရဲ႕ ေက်းဇူး

တကယ္တာ့ လက္ရွိ မဘသ အဖြဲ႕ၾကီးက လူေတြအေပၚ ေက်းဇူးၾကီးပါတယ္။

ဘယ္လို ေက်းဇူးေတြတုန္း ဆုိတာ အရင္ကဆို လူေတြက ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္ ကုိပဲ ေခါင္းထဲစြဲျပီး သကၤန္းဝတ္ထားတာနဲ႔ ကန္ေတာ့ရမယ္လုိ႔ စြဲေနၾကတယ္။ သကၤန္းဆိုင္ေတာင္ ကန္ေတာ့ရမယ့္ ပံုမ်ိဳးေပါ့။ သာမန္လူေတြမေျပာနဲ႔၊ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ေတာင္ အရင္တုန္းက သူ… တက္ဘုန္းၾကီး ဝတၳဳကုိ မဖတ္ရဲဘူးလုိ႔ ေရးဖူးတယ္။ အဲဒီဝတၳဳကုိ မဖတ္ရဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ အရင္ကတည္းက မဟုတ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြရွိေပမဲ့ ခုလုိ လယ္ျပင္မွာ ဆင္သြားသလို မထင္ရွားေသးဘူး။ ဒီေတာ့ လူေတြဟာ သကၤန္းအေပၚ ပုိစြဲလမ္းခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းက အဝတ္ကိုေက်ာ္ၾကည့္ျပီး သီလစင္ၾကယ္သူကုိပဲ အရုိအေသေပး ရွိခုိးၾကရမွာပါ။ အဝတ္စကုိ ရွိခုိးရမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အခုလည္း အဲလိုလူေတြ ရွိေသးေပမဲ့ အရင္ထက္စာရင္ေတာ့ အေရအတြက္ အမ်ားၾကီးနည္းလာတယ္လို႔ ထင္တယ္။ အစြဲအလမ္းနည္းတဲ့သူေတြ သိသိသာသာ ပိုမ်ားလာတယ္။

အရင္ကဆုိ ဘာသာမဲ့လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ လူုေတြ နားမလည္ၾကဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္လို႔ စြပ္စြဲၾကတယ္။ ဘာသာမဲ့တုိင္း ကြန္ျမဴနစ္ မဟုတ္သလုိ ကြန္ျမဴနစ္တုိင္းလည္း ဘာသာမမဲ့ၾကပါဘူး။ ဘာသာမဲ့လို႔ ေျပာလုိက္ရင္ပဲ ကုိယ့္အေဖပဲ ကုိယ္သတ္ေတာ့မလိုလုိ ထင္ၾကတယ္။ အခုက် ဘာသာေရးေတြမွာ ဆိုးက်ိဳးရွိလာတာကို ေခတ္ေၾကာင့္ ျမင္လာၾကေတာ့ တခ်ိဳ႕က နားလည္လာၾကတယ္။ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ထဲက အစြန္းေရာက္ေတြေၾကာင့္ စိတ္နာရာက အစျပဳျပီး ဘာသာမဲ့သလို ျဖစ္လာတဲ့သူေတြ မ်ားလာတယ္။ ဟုိး ၂၀၀၇ ေလာက္အထိတုန္းကဆို ဘာသာမဲ့တာကုိ လူေတြကုိ ထုတ္ေျပာဖုိ႔ အင္မတန္ခက္တာ။ ဆိုရွယ္မီဒီယာ မက်ယ္ျပန္႔ေသးေတာ့ ဘာသာမဲ့ေတြ မစုမိတာလည္း ပါမယ္။ အခုက် ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ဆိုးေတြ ျမင္ေနရေတာ့ ဘာသာမဲ့တာကေတာင္ ဂုဏ္ရွိသလိုလို ျဖစ္လာတယ္။

ဆရာ သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ တက္ဘုန္းၾကီး ဝတၳဳက လူေတြရဲ႕ အစြဲကုိ ခၽြတ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးၾကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မထိေရာက္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ မဘသ က ဆရာသိန္းေဖျမင့္ထက္ေတာင္ ပုိေက်းဇူးၾကီးတာေပါ့။ ေက်းဇူးရွင္ေတြကို မျပစ္မွားၾကနဲ႔ေနာ္။ :D

ေကာင္းကင္ကို