အၾကြင္း

လက္ယပ္ေခၚေနတဲ့ အိပ္မက္ေလးကုိတည္
ဘဝနဲ ့ရင္းျပီး စားၾကည့္လိုက္တာ
ရလဒ္က သုညနဲ ့
အမာရြတ္ေတြ ၾကြင္းခဲ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ငါမဟုတ္ဘူး

လူတေယာက္
၂၄နာရီ စက္ဝိုင္းကုိ ပတ္ျပီး
တာစထြက္ခဲ့တဲ့ ေနရာဆီကုိ ေျပးေနတယ္။
ေျပးေနတာကလည္းငါ။
ရပ္ေနတာကလည္းငါ။

ဓားတလက္
ေသြးရင္းတန္းလန္းနဲ႔ သံေခ်းတက္ေနတယ္။
ေသြးေနတဲ့ သူကလည္းငါ။
ဓားကလည္းငါ။
သံေခ်းကလည္းငါ။

ပါးကြက္သားတေယာက္
ပစၥဳပၸန္တံခါးကုိ လာေခါက္ေနတယ္။
ပါးကြက္သားကလည္း ငါ။
အျပစ္သားကလည္း ငါ။

ကဗ်ာတပုဒ္
စိတ္အိုက္အိုက္နဲ ့ေခါင္းကုတ္ေနတယ္။
စပ္တဲ့သူကလည္းငါ။
ဖတ္တဲ့သူကလည္းငါ။
နားမလည္တဲ့သူကလည္းငါ။

မွန္တခ်ပ္
ငါ့ေရွ႕တည့္တည့္မွာ လာရပ္ေနတယ္
မွန္ထဲက မ်က္ႏွာ
အဲဒါ ငါမဟုတ္ဘူး။
ေကာင္းကင္ကုိ

ကဗ်ာရြတ္သံ

ဗီြအိုေအမွာ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ဆရာမ ေဒၚေမျငိမ္း စီစဥ္ တင္ဆက္ထားတဲ့ ေဒၚစုရဲ႕ ကဗ်ာပါ။ ေဒၚစုရဲ႕ ကဗ်ာေနာက္မွာ ဗီြအိုေအက ကုိသားညြန္႕ဦး ရြတ္ဆိုေပးထားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကဗ်ာလည္း ပါပါတယ္။

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

ပြင့္ဖတ္ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ေက်ာက္

လူအုပ္ၾကားထဲမွာမွ
အထီးက်န္မွႈ အနံ႔က ရတာ။
ငါကိုယ္တိုင္ နားမေထာင္ခ်င္တဲ့ စကားေတြ
ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ေျပာေနရတယ္။

ငါ့ကုိ ငါမဆန္ဖို႔
ငါ့ကုိယ္ငါ ဆန္တက္
မ်က္ႏွာဖံုး တခု တပ္လိုက္မွ
အားလံုးမွတ္မိသြားၾကတယ္။
ေကာင္းကင္ကို

"မိုမို"ေရ..."ဟူး"

(၁)
တခါတခါ
လူ႔ဘဝက
‘ငါး’ဘဝထက္ ဆိုးတယ္
မွ်ားထားတဲ့ အစာမွန္း သိသိၾကီးနဲ႔
အလုအယက္ ဟပ္ေနရတယ္။

(၂)
တခါတခါ
လူ႔ဘဝက
ဆင္လိမၼာ ဘဝထက္ ဆိုးတယ္။
မလိုအပ္ပဲ အေခၚခံရလည္း လိုအပ္လာရင္
‘ဘုရား’ထူးရေသးတယ္။

ကုိယ့္အေၾကာင္း အမွတ္တံဆိပ္ကုိ
ေလာက က ခတ္ႏွိပ္ ေပးလိမ့္မတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔လူေတြဟာ
လက္ခံမွဳ၊ လက္မခံမွႈေတြ အလိုက်
မ်က္လံုးဖြင့္ခ်ိန္ကေန ပိတ္ခ်ိန္အထိ
ဆင္လိမၼာလို ကျပေနရတာပဲ။

(၃)
ေၾသာ္..
ကုိယ္ျမင္ေနက် သတၱဝါေတြလည္း မျဖစ္ခ်င္
လူ႔ဘဝကုိလည္း အားမရနဲ႔…
လူေတြဟာ
ေကာင္းကင္ဘံုနဲ႔ နတ္ျပည္ေတြကုိ စိတ္တိုင္းက် ဖန္ဆင္း
ေဟာ…ၾကည့္လိုက္!
အာကာသ အေမွာင္ဟာ
ေရႊေရာင္ တဝင္းဝင္းနဲ႔။
ေကာင္းကင္ကုိ

D..မို..က..ေရ..C

(၁)
ေတာင္းယူလုိ႔လည္းမရ
တိုက္ယူလို႔လည္းမရ
က်င့္ယူမွ ရမယ့္အရာ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ က်င့္ျခင္းမွာ
ေတာင္းတာေရာ
တုိက္တာေရာ
က်င့္တာပါ ပါမယ္။

(၂)
သူ႕ေနာက္ သူလိုက္ရင္း
အရွိန္သတ္မရတတ္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္မွာ
သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသတတ္တဲ့ သဘာဝလည္းရွိတယ္။

(၃)
ေရစီးကမ္းျပိဳ ေစတနာနဲ႔
ပန္းမၾကိဳက္သူေတြရဲ႕ျခံထဲမွာ
ႏွင္းဆီေတြ အတင္းသြားစိုက္ဖူးတယ္၊
ရုိက္လႊတ္မခံရတာ ကံေကာင္း။

(၄)
ဂရိရာဇဝင္ကုိ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
မဲပံုးထဲက လွ်ံထြက္လာတဲ့ အမည္းတစက္
ဆိုကေရးတီး လက္ထဲက အဆိပ္ခြက္ေပါ့။

(၅)
ခ်ီတက္ၾကပါစုိ႔
လက္ပါတဲ့ ၾကီးႏုိင္ငယ္ညွဥ္းဝါဒ ကေန
သက္ညွာတဲ့ ၾကီးႏုိင္ငယ္ညွဥ္းဝါဒဆီသုိ႔။
ေကာင္းကင္ကုိ

ဥယ်ာဥ္

ေလာကၾကီးကလည္း
ငွားဝတ္ထားတဲ့ အလင္းေရာင္ ေတြကုိခၽြတ္
သူ႕ကုိယ္သူ ညအေမွာင္ထဲ လႊတ္လိုက္ျပီ

မင္းနဲ႔ငါနဲ႔လည္း
မလိုအပ္ေတာ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမွႈ ေတြကိုခၽြတ္
ငွက္ကေလးတေကာင္စီ သဘာဝထဲကုိ လႊတ္ရေအာင္။

အခ်စ္ေတြကုိ ဖေယာင္းတုိင္လို မီးညွိ
အေမွာင္ထုကုိ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေရာျပီး ျမည္းၾကည့္တယ္။
ျခံဳေတြၾကားမွာ ပန္းတပြင့္ စမ္းမိသလို
ကႏၱာရမဆန္တဲ့ ဘဝပတ္လမ္းတခုကုိ ေတြ ့ခဲ့ျပီ။

အိမ္ေထာင္ေရးဆုိတာ
‘အိမ္’ ဆိုတဲ့ ‘ေထာင္’ ေလးတဲ့။
မင္းနဲ ့သာဆိုရင္ ငါ့အတြက္ကေတာ့
ပန္းၾကိဳက္လိပ္ျပာ တေကာင္ကုိ
ဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲ ေလွာင္ထားသလိုပဲျဖစ္မွာ။
ေကာင္းကင္ကို

သစ္ရြက္ေတြရဲ႕ စကားဝိုင္း

(၁)
ရင္ဘတ္မွာ ျမွားတန္းလန္းန႔ဲ လူနာေတြ…
ဘယ္သူေတြလဲလို႔ ၾကည့္လိုက္တယ္
က်ေနာ္တို ့ကုိယ္တိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။

(၂)
လူ ့ဘဝဆိုတာ
ေမြးကတည္းက ေျခြအခ်ခံလိုက္ရတဲ့
သစ္ရြက္တရြက္ပါပဲ။

ပ်ံတက္ျခင္းနဲ ့ေၾကြက်
သူ ့ဘဝခရီး ခဏမွာ
သစ္ရြက္ တရြက္က ဆိုတယ္
လူသားရဲ႕အစ…ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဖန္ဆင္းမွႈကတဲ့။
ေနာက္တရြက္က ျငင္းတယ္။
လူသားရဲ႕အစ…ျဗဟၼာၾကီးေလးပါးက။

ဒီလိုနဲ ့
ယံုၾကည္မွႈ ‘ခ်ိဳ’ေတြ တေထာင္ေထာင္နဲ႕
သစ္ရြက္ႏွစ္ေကာင္ ခတ္တဲ့ၾကားမွာ
နားရြက္ေလး တစံု ၾကားညပ္သြားတယ္။

က်ေနာ္
ျမွားဒဏ္ရာကုိသာ အာရံုေရာက္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ႏု
ကုိယ္တိုင္မသိတဲ့အရာအတြက္ ရန္ျဖစ္ဖို႔ ဝန္ေလးလွတဲ့ အရုိးစု
စားပြဲကုိ လက္သီးနဲ႔ ဝုန္းခနဲထု
အာရံုေတြကုိ က်ေနာ့္ဆီ လုလိုက္တယ္။

ပစၥဳပၸန္ကုိ တည့္တည့္ၾကည့္
ျမင္ႏုိင္သေလာက္ပဲေျပာၾကည့္မယ္။
လူဟာ လူက ဆင္းသက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

“အလင္းျဖဴ” တမ္းခ်င္း

ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ
သီလမက်ိဳးေသးတဲ့ သတင္းစာ
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ငိုသံဟာ
ဘက္လိုက္မွႈကင္းတဲ့ မီဒီယာေပါ့
မ်က္လံုးေတြထဲက စီးက်လာတဲ့ က်ည္ဆံေတြ
ႏွလံုးသားတိုင္းကုိ မွန္ပါေစ။

လက္တဆုပ္စာရဲ႕ အတၱေတြေၾကာင့္
သန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ဆုေတာင္းဆႏၵေတြ
‘ဥ’ဘဝ မွာတင္ ေသတယ္။

ဟိုဘက္ အလံရိပ္ဆီကလည္း ဘုရားဆီမွာ ဆုေတာင္း
ဒီဘက္ အလံရိပ္ဆီကလည္း အဲဒီ့ဘုရားဆီမွာပဲ ဆုေတာင္း
ေလာဘေရွ႕ထားတဲ့ ပူေဇာ္မွႈေတြနဲ႔
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေျဖသိမ့္လွည့္စား ေနၾကပံုေတြက
ဘုရားေတြဟာ ကုိယ္ခြဲမ်ားစြာနဲ႕
ႏွစ္ဘက္ခၽြန္ေတြ က်ေနတာပဲ။

ေၾသာ္…
လူေတြ လူေတြ…
အျမင္အာရံု တံခါးေတြေစ့
ဘုရားေတြေရွ႕မွာ ဓားေသြးေနၾကပါလား။

၂၁ရာစုဦး က်မ္းသစ္ထဲမွာ
ေလာကေစာင့္နတ္မင္းဟာ
လူသားေတြကုိ သည္းခံႏုိင္မွႈ ကုန္ဆံုး
ေကာင္းကင္ ကုိ လက္သီးနဲ႔ ဝုန္းခနဲ ထုလိုက္တယ္။

မိုးၾကိဳးမုန္တုိင္းေတြ…ငလ်င္ေတြ…မီးေတာင္ေပါက္ကြဲမွႈေတြနဲ႔
စစ္ပြဲေတြ…အၾကမ္းဖက္မွႈေတြ…သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ေဖာက္ျပန္မွႈေတြ
ဘုရားက လူေတြကို ဒဏ္ခတ္ေနတာ မဟုတ္
လူေတြက လူေတြကုိ ဒဏ္ခတ္ေနတာ။

ဘာသာေရး၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္းသာယာေရး
နာမည္လွလွေလးေတြတပ္
သူတို႔ လူသတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူသားဝါဒ၊ လြတ္လပ္မွႈ
ဒါေတြကုိ အေရးတၾကီး ဟစ္ေၾကြးေနရျခင္းကုိက
ဒါေတြ ရွွိမေနျခင္းရဲ႕ သက္ေသပဲ။

မမွတ္မိႏုိင္ေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔
ဒီေန ့ျဂိဳလ္ကမၻာမွာ
ေရွ႕ဆံုးကလူကလည္း ေသနတ္နဲ႕
အက်ိဳးစီးပြါးကုိ အဓိကထား
အသက္ေတြနဲ ့ေဆာ့ကစားတယ္။
ေနာက္ကလူေတြကလည္း မီေအာင္ မနည္းလုိက္
ေၾသာ္
ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ
ပန္းပန္ထားတဲ့ လူမိုက္ပါပဲ။

ရြာၾကီးကုိက ဒုစရုိက္မို ့
အားလံုးက တုတ္ေဆာင္ ဓားေဆာင္
ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ အေမာက္ေထာင္ေနရတယ္။

ရာဇဝင္ အခန္းခန္းကလည္း
ယဥ္ေက်းမွႈ ဖန္ဆင္းခဲ့သူ ကေဝေတြထက္
စစ္ဘုရင္ေတြကုိ credit ေပး
သမိုင္းကုိ ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္ ေရးခဲ့ၾကတယ္။

ဇာတ္ခံုတခုေပၚမွာေတာ့
ဖိနပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းစီးေနသူတသုိက္
အခ်င္းခ်င္း လက္ဝါးရုိက္
ေျမစာပင္ေတြကုိ မီးတိုက္ၾကေတာ့မယ္။

ေဒါသတေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ ့က်ည္ဆံေတြကုိ
ရင္ဘတ္ခ်ည္းသက္သက္နဲ႕ခုခံရင္း
အသံေတြ ျမစ္ဖ်ားခံရာဆီ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
တကယ့္အေရးအေၾကာင္း က်ေတာ့
ကမၻာေစာင့္နတ္ေတြဟာ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္
သူတို႔ စုေဆာင္းထားတဲ့ တန္ခုိးေတြ
ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ။

ငရဲခုန္ဝင္လာတဲ့ ဖန္သားျပင္ကုိ
ဇြတ္အတင္း ရုန္းကန္ စုိက္ၾကည့္
တစံုတရာကုိ အထိတ္တလန္ ့သိလိုက္တယ္။
ကမၻာဟာ ကမၻာနဲ ့တိုက္မိျပီး ပ်က္စီးႏုိင္တယ္။

မ်က္လံုးေတြကုိ အတင္းအၾကပ္ျပန္မွိတ္
ႏွလံုးခုန္သံကုိ ပုတီးလုပ္ျပီး စိပ္လုိက္တယ္။
ငိုသံ မွ်င္းမွ်င္းေလးတခု
မိုးျခိမ္းသံလုိ ဆူညံမွႈပါပဲ။

ဗံုးေတြ ပလူပ်ံေနတဲ့ ေခတ္ဘီလူးမွာ
ရန္သူ႕ရင္ေသြးကုိ ႏုိ ့တိုက္ေနတဲ့မိခင္တဦးကုိ
ထူးထူးဆန္းဆန္း ဖူးခ်င္တယ္။

ေျခာက္ေသြ႕ ႏြမ္းညိဳ
မ်က္ဝန္းဂူစုိစို ေတြထဲမွာ
အလင္းျဖဴေလးေတြ ေတြ႕ခ်င္တယ္။

ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ
သီလမက်ိဳးေသးတဲ့ သတင္းစာ
ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ငိုသံဟာ
ဘက္လိုက္မွႈကင္းတဲ့ မီဒီယာေပါ့
မ်က္လံုးေတြထဲက စီးက်လာတဲ့ က်ည္ဆံေတြ
ႏွလံုးသားတိုင္းကုိ မွန္ပါေစ။
ေကာင္းကင္ကို

ရန္ကုန္ေႏြ

မီးပ်က္အေမွာင္မွာ
ဇီးကြက္တေကာင္...
ေၾသာ္... ဒါလာဘ္ေကာင္တဲ့။

ကပ္ထားတဲ့စာရြက္ေပၚကလုိ
ေနအထြက္မွာ ေရႊခြက္နဲ ့...ေငြအျပည့္မခပ္ႏုိင္ရင္ေနပါ
ေႏြရက္မွာ ေရခြက္နဲ ့...ေရအျပည့္ခပ္ႏုိင္ရင္ေတာ္ျပီ။
ေကာင္းကင္ကို

ကဗ်ာအေဟာင္းေလးကုိ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။

ကြက္လပ္

ခ်စ္သူရဲ႕ေပါင္ေပၚမွာ
ကုိယ္စီအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း၊
တစံုတေယာက္ရဲ႕
ရုိက္အခ်ိဳးခံထားရတဲ့ ေျခေထာက္
ဂုိးနားဆီကုိ လိမ္ေခါက္ ဆြဲေျပး
ဂိုးေရွ႕တည့္တည့္ကို ထုိးေကၽြးလိုက္တယ္။
ဂုိးသြင္းမယ့္သူ မရွိဘူး။
ေကာင္းကင္ကို

ပဋိပကၡ

ကိုးကြယ္စရာေတြ ဆိုတာ
မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္မွသာ ျမင္ရတာ။

ဒီလိုနဲ ့
တေယာက္အေမွာင္ကုိ တေယာက္က
မီးထုိးလုိက္တဲ့အခါ…..
ေကာင္းကင္ကို

မိုးဦးေလျပည္

လင္းဦး(စိတ္ပညာ) ေက်ာ္ညိဳေသြးတို႕ စီစဥ္တဲ့ မိုးဦးေလျပည္ ကဗ်ာ ebook ထဲက "အစာျမင္ေတြ႕ လ်က္နဲ႔" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာပါ။ လင္းဦး(စိတ္ပညာ)၊ညီဇံလွ၊ သူရႆဝါ၊ သားျဖိဳး၊ ဇာတိ၊ ရင္နင့္သူ၊ ေလေျပ၊ ေက်ာ္ညိဳေသြး၊prizewai နဲ ့က်ေနာ္ ပါဝင္ေရးသားထားပါတယ္။ အဲဒီ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကုိ ေဒါင္းလုဒ္ လုပ္ခ်င္ရင္ link

အစာျမင္ေတြ႕လ်က္နဲ႔

ေဖာ္ျမဴလာ စကားပဲ ဟစ္တဲ့
ေပၚျပဴလာ စတားလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။

အဖ်ားရွဴး အေျပာမ်ားနဲ ့
ဘုရားထူး စေကာလားလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။

ဇာတ္တိုက္သလိုပဲ လွႈပ္ရွား
ဇာတ္လိုက္လိုလည္း လုပ္မစားခ်င္ဘူး။

အစုတ္ကုိ အေကာင္း
အႏုတ္ကုိ အေပါင္း ေျပာတဲ့သူလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။

အကဲဒမစ္ဆန္တဲ့ ေသနတ္မ်ိဳးဆိုလည္း…. မကုိင္ခ်င္ဘူး။
ခဲပစ္သန္တဲ့ ပါးစပ္မ်ိဳးကုိလည္း…. မပုိင္ခ်င္ဘူး။

ေၾသာ္…
ကဗ်ာျခေသၤ့
အစာျမင္ေတြ႕ လ်က္နဲ ့….
ေကာင္းကင္ကို

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆယ္ယူျခင္း

ထမင္းအိုးေလးကြဲ၊
ျပီးေတာ့ အသည္းပါ ဆက္ကြဲ
ငါ့လမ္းေလး ရုတ္တရက္ ေမွာင္မဲသြားလိုက္တာ။

ကိုယ္ ေခါင္းကုိက္ေနတာကုိ
သူစိမ္းတေယာက္ ကြယ္လြန္တာထက္
ပုိစိတ္ဝင္စား တတ္တယ္ ဆိုတဲ့
လူ ့သဘာဝ ေၾကာင့္လား
ေျပာရမွာ ရွက္၊ေၾကာက္၊အားနာ ပါရဲ႕။
ငါ့ အသည္းကြဲသံက
ဗံုးကြဲသံေတြထက္ေတာင္ ပုိက်ယ္ေနတယ္။

ငိုသူကငို
သီခ်င္းဆိုသူက ဆိုနဲ ့
ျပံဳးတဝက္ မဲ့တဝက္ ကမ ၻာၾကီးထဲမွာ
ငါေရာက္ေနတာ ေမွာင္ေနတဲ့အျခမ္း
ငါ့ကုိယ္ငါလည္း မႏုိင္မနင္း ထမ္းလို႕။

အေကာင္းေတြကုိမွ ေရြးျပီးကန္းတဲ့ အာရံုေတြက
ပန္းေတြအနား ျဖတ္သြားရင္ ႏွာေခါင္း ပိတ္ထားဖို ့နဲ႕
အလကားရတဲ့ အကူအညီေတြဆိုတာ
ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခ ေစ်းၾကီးလွေၾကာင္း
ဦးေႏွာက္ဆီကုိ သတင္းပုိ ့တယ္။

ငါက ငါပီပီ
ဆုေတာင္းျခင္းကုိ အယံုအၾကည္ မရွိဘူးဆိုေတာ့
အမ်ားနည္းတူ ပံုသြင္းမထားခဲ့တဲ့ စိတ္ကုိ
ဘယ္လို အားေပးရပါ႔မလဲ။

ဒီလိုနဲ႕
ဘာရယ္မဟုတ္
ေဆာက္တည္ရာ မဲ့ေနတဲ့
ဗ်ာမ်ားလြင့္ေမ်ာ ငါ့မေနာဟာ
စာအုပ္တအုပ္မွာ အမွႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေျပးကပ္မိတယ္။

၁၉လ သမီး အရြယ္နဲ႕
မ်က္မျမင္နားမၾကားခဲ့ရေပမယ့္
ကမၻာေက်ာ္သြားခဲ့တဲ့ ဟယ္လင္ကဲလား….
တကုိယ္လံုးမွာ ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြပဲ ေရႊ႕ႏုိင္ေပမယ့္
အိုင္းစတိုင္းလက္သစ္ ျဖစ္လာခဲ့သူ စတီဖင္ေဟာကင္း….
ဘီသုိဗင္…ဂၽြန္နက္ရွ္…ဟုိး ဧဝရက္ေတာင္ထိပ္က မ်က္မျမင္…
ၾကယ္ေပါင္း မ်ားစြာ…မ်ားစြာ

ဒီညေတာ့
ကုိယ့္ကုိယ္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
ဖံုတက္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေလးကုိ ျပန္ကုိင္လိုက္မယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ခြင့္မျပဳ

စိတ္ကမွ မခုိင္
အရိပ္က အစ မႏုိင္လုိ ့ပါ။
ငါ့ေကာင္းကင္ အတြင္းမွာ
"ညတေခ်ာင္းငင္" ျခင္း ခြင့္မျပဳ။
ေကာင္းကင္ကုိ

စိတ္ခြန္အားေစာင့္သူ

အေမ့ရဲ႕ စကားေလးတခြန္း
သားအတြက္ အားေဆးတဇြန္းေပါ့
အခုအခါ ျပန္မရႏုိင္တဲ့ ေဆး။

အေမ ေသသြားတဲ့အခါ
အေမ့ရဲ႕ေနာင္ဘဝက…သားတဲ့။
ဒႆနၾကြယ္လြန္းတဲ့ စကားအဆန္း
သားလက္ခုပ္ထဲကပန္းေလးေတြ
ႏြမ္းမသြား ေစရပါဘူး အေမ။

အေမေရ…
ၾကယ္ေတြဆီ သြားဖို ့လမ္းပန္းခက္ခဲ
လူ႕ဘဝ ၾကိဳးဝိုင္းထဲမွာ
မလႊဲသာ မေရွာင္သာ
အင္အားမမွ်တဲ့ပြဲေတြလည္း ပါတယ္။
အဲဒီ့အခါတိုင္း
အေမ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့ေျခရာတိုင္း
သား..အားတက္ျပီး တဒုိင္းဒုိင္းနဲ ့အလဲထိုး အႏုိင္ယူပစ္လုိက္တယ္အေမ။

တခါတခါ
ေက်ာက္ေဆာင္မွန္း ၾကိဳမသိရတဲ့ အရာေတြကုိ
အားကုန္ ထုိးလုိက္မိလို ့
လက္သီးေတြနာ၊ ခြန္အားျပဳန္းတီး
သား အရွံဳးၾကီး ရွံဳးသြားရင္ေတာ့
ေခါင္းအံုးကုိ အေမ့ရင္ခြင္ အမွတ္နဲ ့
မ်က္ႏွာအပ္ျပီး ငိုလိုက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ဒုလႅဘ

အဲဒီ့တုန္းက
အႏွႈိင္းမဲ့ ဂုဏ္အင္နဲ ့ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကုိ ျမင္လုိ႕လည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး
ေက်းဇူးေတာ္ အနႏ ၱနဲ႕ ဖန္ဆင္းရွင္ရဲ႕ ႏွႈတ္ကပတ္ေတာ္ကုိ ျမင္လို ့လည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး
မ်က္ေမွာက္ငရဲထဲက လူသားေတြကုိျမင္လို ့
“သဘာဝသနားစိတ္” ေပၚ
ငါ့ကရုဏာေတြ ငါ့အိမ္ တံစက္ျမိတ္ကုိ ေက်ာ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီ့တုန္းက
ေနာင္သံသရာအတြက္ ကုသိုလ္ထုပ္ အေၾကာင္းလည္း မေတြးခဲ့ဘူး။
ေကာင္းကင္ဘံုရဲ႕ ကတိေတြအေၾကာင္းလည္း မေတြးခဲ့ဘူး။
လူအခ်င္းခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ေပၚ
ကုိယ့္ဒါနစိတ္ေလးကုိ အလိုအေလ်ာက္ ေလွ်ာ္မိတယ္။

အဲဒီ့လိုမ်ိဳး
ရွားရွားပါးပါး အျဖစ္နဲ ့
ဘဝကုိ တိုက္ျပီး ျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့
ငါဟာ အတၱေလာင္ျမိဳက္
ေပးလိုက္တဲ့ လက္နဲ ့ေတာင္ ရသမွ် ျပန္ႏွိႈက္ေနခ်င္သူပါလား။

ေၾသာ္
ကုိယ္တိုင္လုပ္ ပံုစံခြက္ထဲက
အေလ့က်လူသား
ကုိယ္ေကာင္းေၾကာင္း ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိ ကုိယ္ျပသဖုိ ့
အတၱကင္းေၾကာင္း အတၱကုိ ျပသဖို ့
ငါ့ဆီကေနငါလြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ကာလ
ခဏေလာက္ျပန္ရခ်င္လုိက္တာ။
ေကာင္းကင္ကို

ေလာက အျပင္ဘက္က ေကာင္းကင္ အေရာင္းဆိုင္

ဆိုင္ရိပ္ခုိလာသူ မွန္သမွ်
အေမာေျပ စိတ္တိုင္းက် ေသာက္ဖုိ ့
ေရၾကည္ေအးတို ့တည္ခင္းထားပါတယ္။

Menu ကုိ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…

“အနာဂတ္တြင္
သင္ယံုၾကည္ရာ မွာယူ သံုးေဆာင္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။
ယေန ့ဘာမွ် မရပါ။”
ေကာင္းကင္ကို

ခက္တယ္

ဘယ္သူေတြ ဘယ္လို စိတ္မွန္းနဲ႕
ေလကုိဖမ္းျပီး ဒန္းဆင္ဆင္
ေရွ႕ကေတာင္ဟာ ဧဝရက္မွန္းနဲ႕
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွာ ေနမထြက္မွန္း
သိေနတာကလည္း ခက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ခက္တယ္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာရွည္ထဲက ေနာက္ဆံုးအပုိဒ္ေလးကုိ ျပန္တင္လုိက္တာပါ။

ပြင့္မလာခဲ့တဲ့ တံခါးေတြေပၚက

အနာဂတ္ မရွိေတာ့ဘူးလို ့ထင္ေနလည္း
ေမြးရာပါ ရွင္သန္လိုစိတ္နဲ ့ဆက္ျပီး အေလွ်ာက္
ေရွ ့နားကုိနည္းနည္းေလး အေရာက္မွာ
အနာဂတ္က သူ ့လက္သီးနဲ ့ထုိးႏွက္ထုေထာင္း
သူရွိေနေၾကာင္းကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသက္ေသျပတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ရွင္သန္ေနခ်င္စိတ္ကုိ ေနရာတက် ျပန္ထား၊
ျပီးေတာ့…ယာဥ္ေၾကာ က်ပ္က်ပ္ထဲက ကားေတြလို
ေျခေထာက္ေတြကို စလိုးမိုးရွင္းနဲ ့ေရြ ့လ်ား
တေန ့တလံေတာ့ သြားပါတယ္။
ပုဂံရယ္… ငါမေရာက္ခင္ မေပ်ာက္ပါနဲ ့။

ေခၽြးနဲ ့ရင္းျပီး ရလာခဲ့တဲ့ box မွာ
အာမခံခ်က္ေလး ေတြ ့မလားလုိ ့ေဖာက္ၾကည့္တယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါသည္ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းနဲ ့
ကံေကာင္းပါေစဆိုတဲ့ စာသား
ရပါမ်ားလြန္းေတာ့ ခါးတယ္။

သြားရင္းလာရင္းနဲ ့ေတြ ့ပါလိမ့္မယ္။
ပြင့္မလာခဲ့တဲ့ တံခါးေတြေပၚက “ၾကက္ေျချခစ္”
အဲဒါ က်ေနာ့္ လက္ေဗြျဖစ္တယ္။
ေကာင္းကင္ကုိ

စိတ္ရဲ႕ အီနားရွား

မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီကဗ်ာမွာပါတဲ့ meditation ဆိုတာဟာ serious thought ကုိ ေျပာတာပါ။

စိတ္ရဲ႕ အီနားရွား
အပူေဇာ တမ်ိဳးနဲ ့
လူေတာမတိုးတဲ့ ေကာင္မေလးကုိ
တရားသေဘာ ဆန္ဆန္ေလး
ဒီလို အားေပးမိတယ္။

“သူ႔လိုမလွလို ့
ညီမ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။
တိုက္အျမင့္ၾကီးေပၚက ၾကည့္ရင္
ညီမလည္း အစက္ေလးတစက္
သူလည္း အစက္ေလးတစက္
တကယ္ေတာ့
ကမၻာၾကီးကိုက အစက္ေလးတစက္ပါပဲ။”

သမၼတေတြလည္း အစက္ေလးတစက္
ျပည့္တန္ဆာေတြလည္း အစက္ေလးတစက္
အရာရာကုိ အစက္တစက္နဲ ့ညီမွ်ျခင္း ခ်ၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း
မထူးဇာတ္ခင္းေနရတဲ့ လူတေယာက္လို
ၾကိဳးစားလိုစိတ္ မဲ့သြားျပန္တယ္။

ေၾသာ္
Meditation ေတြမွာေတာင္… side effect ေတြ ရွိေသးသလား?
စိတ္တခုရဲ ့အီနားရွားကုိ …ဘာနဲ ့…ထိန္းမလဲ။
ကုိယ္ေရာင့္ရဲေနတဲ့ …အရာကုိ …ၾကိဳးစားျဖစ္ဖို ့…အရမ္းခက္တယ္။
ကုိယ့္သစ္ပင္ေပၚက… ကုိယ္က်တဲ့အခါ …ဘဝဟာ …အနာဆံုးပဲ။

မဇၥ်ိမကုိ… အလယ္အလတ္ လို႔ ….စကားလံုးဖလွယ္ဖို ့ …အရမ္းလြယ္တယ္။
ကုိယ့္မဇၥ်ိမက …ဘယ္ေလာက္ဆိုတာမွန္း…. အေသအခ်ာကြက္တိ…သိဖို ့ခက္တယ္။
တန္ေဆး…လြန္ေဘး ဆိုပဲ။
ေခါင္းမာျခင္းလား ၊မဆုတ္မနစ္ဇြဲလားေတာ့ …ရလဒ္ေပၚမူတည္ျပီး …သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မယ္။

အိပ္မက္မီးကုိ… ထြန္းညွိဖို ့ဆုိ…..အစြဲအလမ္းမရွိရင္…ဘယ္ေလာင္စာသံုးမလဲ။
အားနည္းခ်က္ေတြကပဲ… အားသာခ်က္မို ့… ဘယ္လိုဖယ္ရွား… ဘယ္လုိသယ္သြားရမလဲ။

အကန္ ့အသတ္မရွိဘူးဆိုတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ
လႏွစ္စင္း မသာႏုိင္ပါလား။

ေၾသာ္…
ေမာဟျမဴအမွား တစုနဲ ့
ေလာဘလူသားတဦးအတြက္
စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းနဲ ့ေအာင္ျမင္မွဳ
အမွတ္ႏွစ္ခုအၾကား
အတိုဆံုးမ်ဥ္းနဲ လမ္းေဖာက္ဖို ့
ပံုေသနည္းတို႕ သိရင္ေျပာပါ။
ေကာငး္ကင္ကို

မကၽြတ္ေသးတဲ့ တေစၦ (ebook) download

ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ မကၽြတ္ေသးတဲ့ တေစၦ ကဗ်ာစာအုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကုိ click ျပီး download ရယူႏုိင္ပါျပီ။

ကတၱီပါ စြမ္းအင္

မင္းမရွိလို ့ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူးကြယ္။
ေလွာ္တက္ေတြ ႏြမ္းဖတ္ေခြေဖ်ာ့
ငါ့ကဗ်ာမွာ ပန္းဓာတ္ေတြေလ်ာ့ ကုန္မယ္။

မင္း မ်က္ႏွာရိပ္ကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္
အညႊန္းေျမပံုလို ့သတ္မွတ္ထားပါတယ္။
မုန္တုိင္းငယ္ေလးကုိ အေၾကာင္းျပ
မင္း…ေလထီးခုန္ခ်သြားရင္
ငါဟာ ေမာင္းသူမဲ ့ယာဥ္ပ်ံရထား
ဘယ္ကုိ သြားရမွာလဲ။

ကိုယ့္ရင္ခုန္သံနဲ ့ကုိယ္ျပန္ကေနတဲ့ ဘဝ တပုဒ္ကုိ
ရက္စက္ျခင္းနဲ ့ၾကိဳးမတုပ္လိုက္ပါနဲ ့။

ငါအားတိုင္း ဖြဲ ့ဆိုေနတဲ့
ဘဝအၾကိဳ Intro ေတးႏု
မူပုိင္ခြင့္ ႏွစ္ခုနဲ ့
အျပီးသတ္ခြင့္ျပဳပါ။
ေကာင္းကင္ကို

ကဗ်ာ ယူႏုိက္တက္

ကမၻာၾကီးရဲ ႔တေနရာရာမွာ
ျငိမ္ျငိမ္ကုတ္ကုတ္နဲ ့
စာလံုးေတြ စီျပီး ဟုိျဖဳတ္ ဒီျဖဳတ္
ကဗ်ာရုပ္ေလး လုပ္ေနရတာ ဝါသနာပါတယ္။

အလုပ္လက္မဲ့ အကၡရာေတြကုိ စည္းရံုး
စာသားသက္သက္ တီးလံုးေတြနဲ ့
စာမ်က္ႏွာ ကြင္းအႏွံ ့
လကာၤေတြကုိ တပ္ျဖန္ ့လိုက္ျပီ။

ရသဦးစားေပးလြန္းတဲ့
ကဗ်ာယူႏုိက္တက္ အသင္း
ရင္ဘတ္ေတြထဲကုိ ဂိုးေတြေတာ့သြင္းႏုိင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အမွတ္ေပးဇယားရဲ ႔ေအာက္ေျခမွာ

တခါတခါ ထိုးႏွက္မွႈလြန္ကဲ
တခ်ိဳ႕ရဲ႕အၾကိဳက္နဲ ့လြဲရင္
Web 2.0 ကြင္းထဲမွာ
ခ်က္ျခင္း အဆဲခံရတတ္ေသးတယ္။

ကုိယ္ကေတာ့
အသင္းရဲ ႔ လစာမဲ့နည္းျပ
အကၡရာေတြ ကစားေဖ်ာ္ေျဖ ေနသမွ်
ပီေက အစား ပီတိကုိ ဝါးျပီး
ၾကည့္ေနရရင္ ေက်နပ္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

ရမွတ္

ကင္းေထာက္ေတြ မရွိေလာက္ဘူးအထင္နဲ ့
ကုိယ့္မ်က္ဝန္း ျပတင္းေပါက္ကေန
ေသာကေတြ တစက္ျပီး တစက္ ေဖာက္ခ်လိုက္တာ
ကုိယ့္စိတ္က ျမင္သြားတယ္။

ပေဒသရာဇ္အမိန္ ့ဆန္တဲ့ သူ ့စီရင္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ
မိဘမဲ့သြားတဲ့ အလိုဆႏၵမ်ား
မလာေတာ့မယ့္ ရထားကုိ ေစာင့္ေနၾကဆဲ။

ညက မက္တဲ့ အိမ္မက္ဆိုးအေၾကာင္းလား?
အခ်စ္ဆိုတဲ့ စာေမးပြဲမွာ
တလံုးေလးမွားလုိက္တာနဲ ့
သုညပဲ ရခဲ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကုိ

မဖြဲ ့တတ္တဲ့ ကဗ်ာ

ရင္ခြင္အႏွံ ့တိတ္တိတ္ေလး တပ္ျဖန္႔ျပီးခို
ခံစားခ်က္ခ်ိဳခ်ိဳေတြကုိ ကုိယ္စားျပဳဖို ့
ကဗ်ာ blog ေတြကုိသြား
အကၡရာေတြကုိ လိုက္ငွားၾကည့္ေတာ့လည္း
အားလံုးက ေပါ့ေန
စိတ္ၾကိဳက္ တပုိဒ္တေလေတာင္ မေတြ ့ဘူး။
ငါေျပာခ်င္ေနတဲ့ စကားနဲ ့
ကဗ်ာေတြေျပာႏုိင္တဲ့စကားက
ပန္းနဲ ့ေက်ာက္သားေတြလို ကြာေနတယ္။

ဒီလိုနဲ ့စိတ္ကုိေျပာင္း
သီခ်င္းေကာင္းေလးေတြရွိတတ္တဲ့ website ကုိ
ႏွလံုးသားဦး လွည့္လိုက္တယ္။
တကယ့္ အေရးအေၾကာင္းက်ေတာ့
အဲဒီ့သီခ်င္းေတြလည္း
ငါ့နက္နဲ တဲ့အခ်စ္ကုိ အသံလႊင့္ဖုိ ့
ၾကယ္တပြင့္အဆင့္ေတာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ဘူး။

ရုပ္ပံုတပံုမွာ
စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာပါသတဲ့။
အေရာင္နဲ ့ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေတြဆီကုိသြားတယ္။
ဒါေပမယ့္….
အဲဒီ့ သက္တန္ ့ေဆးစက္ေတြကလည္း
သူ ့ကုိ အရမ္းခ်စ္တဲ့ ငါ့ေသြးစက္ေတြအေၾကာင္း
ေပၚလြင္ေအာင္ စာလံုးမေပါင္းႏိုင္ဘူး။

ခက္တယ္! ဘယ္လုိေျပာျပ ရပါ့မလဲ။
ငါ့မ်က္လံုးေတြက
ငါ့ဦးေႏွာက္ ဘယ္၊ညာ ႏွစ္ျခမ္းလံုးကုိ
အဲဒီ့ သက္ရွိကဗ်ာေလး ဖတ္ျပလို္က္တုိင္း
ငါ့ရင္ခြင္ ဘယ္ဘက္ခန္းထဲက
ပုံမွန္ ခုန္ေနက် နာရီတလံုး
အျမန္ႏွဳန္း အရမ္းျမင့္သြားတတ္တယ္ဆိုတာ။
ေကာင္းကင္ကို

ကုိယ့္အျဖစ္

အခ်စ္ဆိုတာက
အသက္တိုလြန္းတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္။

အလြမ္းဆိုတာကေတာ့
စကားလံုးေတြရတဲ့ အေရာင္းဆုိင္။
ေကာင္းကင္ကို

ရန္ကုန္ နဲ ့ပတ္သတ္တဲ့ကဗ်ာေလးပုဒ္

ရန္ကုန္နဲ ့ပတ္သတ္တဲ့ ကဗ်ာေဟာင္း ေလးပုဒ္ကုိ ညီမ သံစဥ္ျဖိဳး လုပ္ေပးတဲ့ ဒီဇိုင္းနဲ ့ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။

နန္းအခ် ခံခဲ့ရတဲ့ ျမိဳ ့

ကုိယ့္ျမိဳ ့ကိုယ္ အိန္ဂ်ယ္လ္တပါးနဲ ့တင္စားမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ရန္ကုန္ဟာ
လွ်ပ္စစ္မီးမရတဲ့ညနဲ ့
နတ္ျဖစ္ျပီးမလွတဲ့ဘဝ။

ကုိယ့္အေမ ကုိယ့္ဆီလာတာေတာင္မွ
ေခြးသားၾကီးေတြနဲ ့မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္
ေျပးလႊားျပီး ဧည့္စာရင္းတိုင္ေနရတယ္။

အျပင္ပန္းေတြေျပာျပီး လုပ္စားေနတဲ့ျမိဳ ့မွာ
သင္တန္းေတြေပါျပီး အလုပ္ရွားတယ္။

အေရွ ့ေတာင္အာရွရဲ ့မာနမင္းသားေဟာင္းဟာ
နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားရဲ႕ လက္သီးျပင္းနဲ ့
တစစ ပုိစုတ္သြားေအာင္ ဖ်က္ဆီးျခင္း ခံေနရတယ္။

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ႕ ရင္ဝမွာ နားကိုကပ္
ၾကားတာကုိ ၾကားသလုိမွတ္ၾကည့္ေတာ့
အလုပ္လက္မဲ့ ပြဲစားေတြရဲ ့ေလေရာင္းသံေတြ
မီးလာတုန္းမွာ အလုအယက္ ေရေမာင္းသံေတြ

ကုန္းေအာ္ေနတဲ့ စပါယ္ယာေတြရဲ ့ေရႊေစာင္းသံေတြ
ရံုးေပၚက ကယ္ပါေတြရဲ ့ေငြေတာင္းသံေတြနဲ ့
ရန္ကုန္မွာ
အသံစံုေနေတာ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

***************

ညနဲ ့ေဆးခါးတစက္

ဒုကၡ နကၡတ္ေတြ ခ်ည္းထြန္းတဲ့
ရန္ကုန္ျမိဳ ့ရဲ ့ညခင္းမွာ
တျခမ္းပဲ ့လမင္းဟာ
တိမ္ေတြၾကားမွာ တိုးရင္းေဝွ ့ရင္းနဲ ့
ကၠဳေျႏၵ မရစြာ အိုးနင္းခြက္နင္းထြက္လာတယ္။

ဒဏ္ရာေတြကို စိတ္ထဲမွာ သီၾကည့္ရင္းနဲ ့
စားပြဲေပၚကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဖေယာင္းတိုင္ေလး …ေတြေနတယ္။
ေဘာ(လ္)ပင္ကေလး….ေသေနတယ္။
စိတ္ဓာတ္ေတြက ညနဲ ့အျပိဳင္ေမွာင္လို ့၊
အိပ္မက္ေတြက ဘဝမီးလွ်ံမွာ ေလာင္လို ့။

ညမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လဝန္းေလး
ခပ္ေရးေရး႐ွိရင္ေျဖသာပါေသးတယ္။
ခုဟာက
ေမွာင္ေနရတဲ့အထဲ
ဘာအလင္းေရာင္မွ ေပးႏုိင္စြမ္းမ႐ွိတဲ့
ဒုကၡေနဆယ္စင္းပဲ ခပ္ျပင္းျပင္းပူေနတဲ့အျဖစ္။

ဘဝဟာ
ေတာ္စတိြဳင္းေျပာသလိုမ်ိဳး
ဓားသြားထက္က ပ်ားရည္တစက္ဆိုရင္ ေျဖသာပါေသးတယ္။
ခုပာာက
လွံစြပ္ဖ်ားက
ဘာ အာနိသင္မွမ႐ွိတဲ့
ေဆးခါးတစက္ကိုခံုမင္ေနရတဲ့ အျဖစ္။

ညရယ္။ မင္းႏွစ္သက္တဲ့ အေမွာင္ဝတ္စံုကိုခၽြတ္ပါေတာ့။
ဘဝရယ္။ ႏုိးလ်က္နဲ ့မက္ေနရတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြကေန လႊတ္ပါေတာ့။
ေကာင္းကင္ကို

****************

ရန္ကုန္ေႏြ

မီးပ်က္အေမွာင္မွာ
ဇီးကြက္တေကာင္...
ေၾသာ္... ဒါလာဘ္ေကာင္တဲ့။

ကပ္ထားတဲ့စာရြက္ေပၚကလုိ
ေနအထြက္မွာ ေရႊခြက္နဲ ့...ေငြအျပည့္မခပ္ႏုိင္ရင္ေနပါ
ေႏြရက္မွာ ေရခြက္နဲ ့...ေရအျပည့္ခပ္ႏုိင္ရင္ေတာ္ျပီ။
ေကာင္းကင္ကို

***************

ငါေနတဲ့ေနရာ

ငါေနတာ လင္းတလွည္ ့မွိန္တလွည္ ့ၾကယ္ျမိဳ. ေလး တျမိဳ ့မွာ
ငါေနတာ မီးလင္းေနရင္ ဘယ္လိုမွမအိပ္တတ္တဲ ့ဇီဇာေၾကာင္တဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ “ဧည့္သည္လာရင္ မၾကည္ျဖဴတဲ့အိမ္ရွင္မ” နဲ ့တူတဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ
(ဧည္ ့စာရင္း တိုင္ရတယ္္ေလ)
ငါေနတာ တစ္နာရီေလာက္ ငရဲခံဖို ့အေရး ၁၀၀ က်ပ္္ေပးရတဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ သန္ ့႐ွင္းေစခ်င္လို ့မိုးစက္ေတြနဲ ့ေရခ်ိဳးေပးကာမွ တကိုယ္လံုးက အနာေတြစို႐ႊဲျပီး ပိုညစ္ပတ္သြားတဲ ့ ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ ပေထြးကမဆင္လို ့ တေန ့တျခား စုတ္ျခာလာတဲ ့ “သူဆင္းရဲမ”ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ ပေထြးကို႐ြံလို ့ပတ္ဝန္းက်င္က ဝိုင္းၾကဥ္ထားတဲ ့ “အထီးက်န္မ” ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ နာတာ႐ွည္ႏိုင္ငံေရးေဝဒနာတေန ့တျခား ဆိုး႐ြားလာတဲ “့လူမမာမ” ျမိဳ ့ေလးမွာ။
ငါေနတာ မႏွစ္ကမွ လင္ဆိုးၾကီးနဲ ့ကြာရွင္းခြင္ ့ရလိုက္တဲ ့ “တခုလပ္မ” ျမိဳ ့ေလးမွာ (ပ်ဥ္းမနားေျပာင္းသြားျပီေလ)
ငါေနတာ ေနပူေနတာေတာင္ “ခေမာက္”ေဆာင္းၾကည္ ့ခြင္ ့မရခဲ့တဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ
ေကာင္းကင္ကို (ဒီကဗ်ာကုိေတာ့ ၂၀၀၆ ခုနွစ္တုန္းက ေရးဖြဲ ့ခဲ့တာပါ။)

ေသနတ္

ငါဟာ..
အခ်ိန္ျပည့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေမာင္းတင္ထားတဲ့ေသနတ္
က်ည္ျပတ္ေနတာ တခုပဲ။
ေကာင္းကင္ကို

အမွတ္မထင္

powerpoint နဲ ့လုပ္ထားတဲ့ဟာေလးကုိ powerpoint တင္တာ မရလို ့ pdf ေျပာင္းျပီး တင္လိုက္တာပါ။ pdf ေျပာင္းေတာ့ စာေတြ နည္းနည္း ဝါးသြားတယ္။ ပံုေတြက google ကေန ရွာထားတာပါ။ ကဗ်ာေဟာင္းေလးကုိ လုပ္ထားတာပါ။
File1 Final)