ရန္ကုန္နဲ ့ပတ္သတ္တဲ့ ကဗ်ာေဟာင္း ေလးပုဒ္ကုိ ညီမ သံစဥ္ျဖိဳး လုပ္ေပးတဲ့ ဒီဇိုင္းနဲ ့ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။
နန္းအခ် ခံခဲ့ရတဲ့ ျမိဳ ့
ကုိယ့္ျမိဳ ့ကိုယ္ အိန္ဂ်ယ္လ္တပါးနဲ ့တင္စားမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ရန္ကုန္ဟာ
လွ်ပ္စစ္မီးမရတဲ့ညနဲ ့
နတ္ျဖစ္ျပီးမလွတဲ့ဘဝ။
ကုိယ့္အေမ ကုိယ့္ဆီလာတာေတာင္မွ
ေခြးသားၾကီးေတြနဲ ့မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္
ေျပးလႊားျပီး ဧည့္စာရင္းတိုင္ေနရတယ္။
အျပင္ပန္းေတြေျပာျပီး လုပ္စားေနတဲ့ျမိဳ ့မွာ
သင္တန္းေတြေပါျပီး အလုပ္ရွားတယ္။
အေရွ ့ေတာင္အာရွရဲ ့မာနမင္းသားေဟာင္းဟာ
နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားရဲ႕ လက္သီးျပင္းနဲ ့
တစစ ပုိစုတ္သြားေအာင္ ဖ်က္ဆီးျခင္း ခံေနရတယ္။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ႕ ရင္ဝမွာ နားကိုကပ္
ၾကားတာကုိ ၾကားသလုိမွတ္ၾကည့္ေတာ့
အလုပ္လက္မဲ့ ပြဲစားေတြရဲ ့ေလေရာင္းသံေတြ
မီးလာတုန္းမွာ အလုအယက္ ေရေမာင္းသံေတြ
ကုန္းေအာ္ေနတဲ့ စပါယ္ယာေတြရဲ ့ေရႊေစာင္းသံေတြ
ရံုးေပၚက ကယ္ပါေတြရဲ ့ေငြေတာင္းသံေတြနဲ ့
ရန္ကုန္မွာ
အသံစံုေနေတာ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကို
***************
ညနဲ ့ေဆးခါးတစက္
ဒုကၡ နကၡတ္ေတြ ခ်ည္းထြန္းတဲ့
ရန္ကုန္ျမိဳ ့ရဲ ့ညခင္းမွာ
တျခမ္းပဲ ့လမင္းဟာ
တိမ္ေတြၾကားမွာ တိုးရင္းေဝွ ့ရင္းနဲ ့
ကၠဳေျႏၵ မရစြာ အိုးနင္းခြက္နင္းထြက္လာတယ္။
ဒဏ္ရာေတြကို စိတ္ထဲမွာ သီၾကည့္ရင္းနဲ ့
စားပြဲေပၚကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဖေယာင္းတိုင္ေလး …ေတြေနတယ္။
ေဘာ(လ္)ပင္ကေလး….ေသေနတယ္။
စိတ္ဓာတ္ေတြက ညနဲ ့အျပိဳင္ေမွာင္လို ့၊
အိပ္မက္ေတြက ဘဝမီးလွ်ံမွာ ေလာင္လို ့။
ညမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လဝန္းေလး
ခပ္ေရးေရး႐ွိရင္ေျဖသာပါေသးတယ္။
ခုဟာက
ေမွာင္ေနရတဲ့အထဲ
ဘာအလင္းေရာင္မွ ေပးႏုိင္စြမ္းမ႐ွိတဲ့
ဒုကၡေနဆယ္စင္းပဲ ခပ္ျပင္းျပင္းပူေနတဲ့အျဖစ္။
ဘဝဟာ
ေတာ္စတိြဳင္းေျပာသလိုမ်ိဳး
ဓားသြားထက္က ပ်ားရည္တစက္ဆိုရင္ ေျဖသာပါေသးတယ္။
ခုပာာက
လွံစြပ္ဖ်ားက
ဘာ အာနိသင္မွမ႐ွိတဲ့
ေဆးခါးတစက္ကိုခံုမင္ေနရတဲ့ အျဖစ္။
ညရယ္။ မင္းႏွစ္သက္တဲ့ အေမွာင္ဝတ္စံုကိုခၽြတ္ပါေတာ့။
ဘဝရယ္။ ႏုိးလ်က္နဲ ့မက္ေနရတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြကေန လႊတ္ပါေတာ့။
ေကာင္းကင္ကို
****************
ရန္ကုန္ေႏြ
မီးပ်က္အေမွာင္မွာ
ဇီးကြက္တေကာင္...
ေၾသာ္... ဒါလာဘ္ေကာင္တဲ့။
ကပ္ထားတဲ့စာရြက္ေပၚကလုိ
ေနအထြက္မွာ ေရႊခြက္နဲ ့...ေငြအျပည့္မခပ္ႏုိင္ရင္ေနပါ
ေႏြရက္မွာ ေရခြက္နဲ ့...ေရအျပည့္ခပ္ႏုိင္ရင္ေတာ္ျပီ။
ေကာင္းကင္ကို
***************
ငါေနတဲ့ေနရာ
ငါေနတာ လင္းတလွည္ ့မွိန္တလွည္ ့ၾကယ္ျမိဳ. ေလး တျမိဳ ့မွာ
ငါေနတာ မီးလင္းေနရင္ ဘယ္လိုမွမအိပ္တတ္တဲ ့ဇီဇာေၾကာင္တဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ “ဧည့္သည္လာရင္ မၾကည္ျဖဴတဲ့အိမ္ရွင္မ” နဲ ့တူတဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ
(ဧည္ ့စာရင္း တိုင္ရတယ္္ေလ)
ငါေနတာ တစ္နာရီေလာက္ ငရဲခံဖို ့အေရး ၁၀၀ က်ပ္္ေပးရတဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ သန္ ့႐ွင္းေစခ်င္လို ့မိုးစက္ေတြနဲ ့ေရခ်ိဳးေပးကာမွ တကိုယ္လံုးက အနာေတြစို႐ႊဲျပီး ပိုညစ္ပတ္သြားတဲ ့ ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ ပေထြးကမဆင္လို ့ တေန ့တျခား စုတ္ျခာလာတဲ ့ “သူဆင္းရဲမ”ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ ပေထြးကို႐ြံလို ့ပတ္ဝန္းက်င္က ဝိုင္းၾကဥ္ထားတဲ ့ “အထီးက်န္မ” ျမိဳ ့ေလးမွာ
ငါေနတာ နာတာ႐ွည္ႏိုင္ငံေရးေဝဒနာတေန ့တျခား ဆိုး႐ြားလာတဲ “့လူမမာမ” ျမိဳ ့ေလးမွာ။
ငါေနတာ မႏွစ္ကမွ လင္ဆိုးၾကီးနဲ ့ကြာရွင္းခြင္ ့ရလိုက္တဲ ့ “တခုလပ္မ” ျမိဳ ့ေလးမွာ (ပ်ဥ္းမနားေျပာင္းသြားျပီေလ)
ငါေနတာ ေနပူေနတာေတာင္ “ခေမာက္”ေဆာင္းၾကည္ ့ခြင္ ့မရခဲ့တဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ
ေကာင္းကင္ကို (ဒီကဗ်ာကုိေတာ့ ၂၀၀၆ ခုနွစ္တုန္းက ေရးဖြဲ ့ခဲ့တာပါ။)
Posts
